Αρυτίδωτη, χυμώδης στον λόγο και στους χαρακτήρες, η κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι «Η Λοκαντιέρα» (1753) παρουσιάστηκε πρόσφατα στο θέατρο του Λυκαβηττού από το περιοδεύον ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου.
Είναι η γεμάτη χαριτωμένα απρόοπτα ιστορία της γοητευτικής, καπάτσας και δυναμικής Μιραντολίνας, που αρέσκεται να ψήνει σε σιγανή ερωτική φωτιά τους φιλοξενούμενους άντρες στη λοκάντα της, στο πανδοχείο της δηλαδή, στη Φλωρεντία. Για να «καεί» κι αυτή στο τέλος από τον ερωτικό εγωισμό της.
Μια καλοφτιαγμένη παράσταση εποχής σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη με μουσικές πινελιές Βιβάλντι. Στα θετικά της, επίσης, η ρέουσα μετάφραση της Αγαθής Δημητρούκα, τα όμορφα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η διακριτική, αλλά ουσιαστική, κινησιολογία της Εφης Καρακώστα.
Στη μνήμη μας έμειναν περισσότερο οι μικρότεροι ρόλοι: ο παιγνιώδης υπηρέτης του ιππότη (Τάσος Κορόζης), οι δύο αιθεροβάμονες θεατρίνες α λα... Χοντρός-Λιγνός που καμώνονταν τις κοντέσες (Λένα Ντζούρβα, Λένα Υφαντή), ο σιγοβράζων καμαριέρης (Βαγγέλης Ψωμάς). Αστεία φιγούρα, ο Πάνος Σταθακόπουλος ως ξεπεσμένος και γλοιώδης μαρκήσιος (αν και κάπως θηλυπρεπής στην αρχή), όπως κι ο Γιάννης Κοτσαρίνης ως γαλαντόμος κι επιδεικτικός κόμης.
Η Μιραντολίνα της ντελικάτης Μαρίας Παρασύρη είχε καλές στιγμές, χωρίς όμως να βγάζει πλήρες το αστραφτερό ταπεραμέντο της ηρωίδας. Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης ως νεαρός μισογύνης ιππότης, που πιάνεται σιγά σιγά στα δίχτυα της για να καταρρακωθεί στο τέλος, το πάλεψε φιλότιμα, μ' ένα εξωτερικό όμως παίξιμο.
Τα πάθη και τα πείσματα του έρωτα, οι κοινωνικές ανισότητες μέσα από την ανάλαφρη, αλλά μεστή, γραφή του Γκολντόνι πάντα θα συγκινούν.
Είναι η γεμάτη χαριτωμένα απρόοπτα ιστορία της γοητευτικής, καπάτσας και δυναμικής Μιραντολίνας, που αρέσκεται να ψήνει σε σιγανή ερωτική φωτιά τους φιλοξενούμενους άντρες στη λοκάντα της, στο πανδοχείο της δηλαδή, στη Φλωρεντία. Για να «καεί» κι αυτή στο τέλος από τον ερωτικό εγωισμό της.
Μια καλοφτιαγμένη παράσταση εποχής σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη με μουσικές πινελιές Βιβάλντι. Στα θετικά της, επίσης, η ρέουσα μετάφραση της Αγαθής Δημητρούκα, τα όμορφα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η διακριτική, αλλά ουσιαστική, κινησιολογία της Εφης Καρακώστα.
Στη μνήμη μας έμειναν περισσότερο οι μικρότεροι ρόλοι: ο παιγνιώδης υπηρέτης του ιππότη (Τάσος Κορόζης), οι δύο αιθεροβάμονες θεατρίνες α λα... Χοντρός-Λιγνός που καμώνονταν τις κοντέσες (Λένα Ντζούρβα, Λένα Υφαντή), ο σιγοβράζων καμαριέρης (Βαγγέλης Ψωμάς). Αστεία φιγούρα, ο Πάνος Σταθακόπουλος ως ξεπεσμένος και γλοιώδης μαρκήσιος (αν και κάπως θηλυπρεπής στην αρχή), όπως κι ο Γιάννης Κοτσαρίνης ως γαλαντόμος κι επιδεικτικός κόμης.
Η Μιραντολίνα της ντελικάτης Μαρίας Παρασύρη είχε καλές στιγμές, χωρίς όμως να βγάζει πλήρες το αστραφτερό ταπεραμέντο της ηρωίδας. Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης ως νεαρός μισογύνης ιππότης, που πιάνεται σιγά σιγά στα δίχτυα της για να καταρρακωθεί στο τέλος, το πάλεψε φιλότιμα, μ' ένα εξωτερικό όμως παίξιμο.
Τα πάθη και τα πείσματα του έρωτα, οι κοινωνικές ανισότητες μέσα από την ανάλαφρη, αλλά μεστή, γραφή του Γκολντόνι πάντα θα συγκινούν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/08/2008
No comments:
Post a Comment