Το ξενοδοχείο της Μιραντολίνας είναι φημισμένο. Εκείνη πολύφερνη, με τσαχπινιές και κατεργαριές παίζει στα δάκτυλα τους ευγενείς πελάτες της. Οχι όμως και τον Ιππότη Ριπαφράτα που θα την πιάσει αδιάβαστη... Την κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι «Η Λοκαντιέρα» παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου αύριο στον Λυκαβηττό, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη.
Ο ιταλός συγγραφέας έγραψε το έργο το 1752. Οι πιο εμβληματικές παραστάσεις του θεωρούνται του Στανισλάφσκι το 1914 και του Βισκόντι το 1951.
«Είναι περίεργο που στον αιώνα μας δεν είδαμε παραστάσεις της "Λοκαντιέρας" που, όπως συνηθίζουμε να λέμε, άφησαν εποχή, αν εξαιρέσουμε αυτήν του 1951 με τη Μαίρη Αρώνη» λέει ο Β. Νικολαΐδης. «Ο Γκολντόνι θεωρείται στην πατρίδα του ομόλογος του Μολιέρου. Στηρίχτηκε στην κομέντια ντελ άρτε, την προχώρησε μέχρι που την κατήργησε. Ουσιαστικά είναι αυτός που συνδέει τη ρωμαϊκή κωμωδία μ' αυτήν του 18ου αιώνα».
Η «Λοκαντιέρα» έχει όλα τα γνωρίσματα της κλασικής κωμωδίας: έντονη δράση, κωμικές καταστάσεις, συγκρουσιακές σχέσεις των προσώπων. Οι ήρωες δεν είναι καθόλου εξιδανικευμένοι, χάρτινοι: μισούν, ζηλεύουν, φθονούν, γελούν, ερωτεύονται, εκδικούνται, εγκαταλείπονται.
Το έργο πραγματεύεται τις σχέσεις της Μιραντολίνας (Μαρία Παρασύρη) όχι μόνον με τον Κόμη (Γιάννης Κοτσαρίνης), τον Μαρκήσιο (Πάνος Σταθακόπουλος), τον Ιππότη (Λευτέρης Ζαμπετάκης) και τις θεατρίνες (Λένα Ντζούρβα-Λένα Υφαντή) που καταλύουν στην αριστοκρατική λοκάντα της, αλλά και με τους υπηρέτες (Τάσος Κορόζης-Βαγγέλης Ψωμάς).
Η Λοκαντιέρα θα δημιουργήσει μια θυελλώδη σχέση με τον Ιππότη, ο οποίος όμως δηλώνει εχθρός των γυναικών. Εκείνη θα ξεκινήσει μια εκστρατεία συνετισμού του και γρήγορα οι δυο τους θα μπλεχτούν σ' ένα ερωτικό γαϊτανάκι εκδίκησης και ανομολόγητου έρωτα.
Η μουσική της παράστασης, που επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης, είναι η διασκευή των «Τεσσάρων εποχών» του Βιβάλντι από έναν σύγχρονο του συνθέτη, τον Νικολά Σεντεβίλ, σε πιο ανάλαφρη και κωμική ενορχήστρωση. Το σκηνικό είναι απλό και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ πιστά στη μόδα της εποχής.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει όλα να γειώνονται στο σήμερα. Πώς όλα να είναι γραμμένα για "αύριο" ενώ γράφτηκαν 300 χρόνια πριν; Το στοίχημα είναι να κάνεις το έργο γοητευτικό μέσα στην εποχή του. Και το αξίξει γιατί έχει φρεσκάδα, ανάγλυφους χαρακτήρες αλλά και πολλές αιχμές, δόντια... Η ξινή Μιραντολίνα κατατροπώνει τον βλάκα Ιππότη. Στήνει ξόβεργα, αλλά πιάνεται και κείνη στην παγίδα της. Πρόκειται για ένα, εξαρχής, μάταιο ερωτικό παιχνίδι. Δεν έχουμε χάπι εντ, αφού τελικά το κορίτσι θα παντρευτεί κάποιον από την τάξη της, τον υπηρέτη. Δεν υπάρχει καλό και κακό κι ο χρόνος δεν έχει βαρύτητα. Το έργο απαιτεί εξαιρετική ακρίβεια κι όταν έχεις να κάνεις με νέα παιδιά δεν είναι τόσο εύκολο».
Ο θίασος πάντως δεν έρχεται από την τηλεόραση, μόνιμη συνταγή των καλοκαιρινών παραστάσεων των ΔΗΠΕΘΕ. «Δεν έγιναν εκπτώσεις, σπαταλήσαμε χρήματα από αυτά τα λίγα του θεάτρου», λέει ο Β. Νικολαΐδης. «Είμαι περήφανος για τη διανομή. Ολοι οι ηθοποιοί προέρχονται από το θέατρο. Μ' έναν τρόπο θεωρώ ότι το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου αντιστέκεται στο καλοκαιρινό φαινόμενο του τηλεοπτικού θιάσου και της αρπαχτής περιοδεύοντας σε πόλεις και χωριά. Ελπίζω το κοινό να έρθει να δει μια ωραία κλασική κωμωδία κι ας μην διαθέτει ονόματα-κράχτες».
«Είναι περίεργο που στον αιώνα μας δεν είδαμε παραστάσεις της "Λοκαντιέρας" που, όπως συνηθίζουμε να λέμε, άφησαν εποχή, αν εξαιρέσουμε αυτήν του 1951 με τη Μαίρη Αρώνη» λέει ο Β. Νικολαΐδης. «Ο Γκολντόνι θεωρείται στην πατρίδα του ομόλογος του Μολιέρου. Στηρίχτηκε στην κομέντια ντελ άρτε, την προχώρησε μέχρι που την κατήργησε. Ουσιαστικά είναι αυτός που συνδέει τη ρωμαϊκή κωμωδία μ' αυτήν του 18ου αιώνα».
Η «Λοκαντιέρα» έχει όλα τα γνωρίσματα της κλασικής κωμωδίας: έντονη δράση, κωμικές καταστάσεις, συγκρουσιακές σχέσεις των προσώπων. Οι ήρωες δεν είναι καθόλου εξιδανικευμένοι, χάρτινοι: μισούν, ζηλεύουν, φθονούν, γελούν, ερωτεύονται, εκδικούνται, εγκαταλείπονται.
Το έργο πραγματεύεται τις σχέσεις της Μιραντολίνας (Μαρία Παρασύρη) όχι μόνον με τον Κόμη (Γιάννης Κοτσαρίνης), τον Μαρκήσιο (Πάνος Σταθακόπουλος), τον Ιππότη (Λευτέρης Ζαμπετάκης) και τις θεατρίνες (Λένα Ντζούρβα-Λένα Υφαντή) που καταλύουν στην αριστοκρατική λοκάντα της, αλλά και με τους υπηρέτες (Τάσος Κορόζης-Βαγγέλης Ψωμάς).
Η Λοκαντιέρα θα δημιουργήσει μια θυελλώδη σχέση με τον Ιππότη, ο οποίος όμως δηλώνει εχθρός των γυναικών. Εκείνη θα ξεκινήσει μια εκστρατεία συνετισμού του και γρήγορα οι δυο τους θα μπλεχτούν σ' ένα ερωτικό γαϊτανάκι εκδίκησης και ανομολόγητου έρωτα.
Η μουσική της παράστασης, που επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης, είναι η διασκευή των «Τεσσάρων εποχών» του Βιβάλντι από έναν σύγχρονο του συνθέτη, τον Νικολά Σεντεβίλ, σε πιο ανάλαφρη και κωμική ενορχήστρωση. Το σκηνικό είναι απλό και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ πιστά στη μόδα της εποχής.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει όλα να γειώνονται στο σήμερα. Πώς όλα να είναι γραμμένα για "αύριο" ενώ γράφτηκαν 300 χρόνια πριν; Το στοίχημα είναι να κάνεις το έργο γοητευτικό μέσα στην εποχή του. Και το αξίξει γιατί έχει φρεσκάδα, ανάγλυφους χαρακτήρες αλλά και πολλές αιχμές, δόντια... Η ξινή Μιραντολίνα κατατροπώνει τον βλάκα Ιππότη. Στήνει ξόβεργα, αλλά πιάνεται και κείνη στην παγίδα της. Πρόκειται για ένα, εξαρχής, μάταιο ερωτικό παιχνίδι. Δεν έχουμε χάπι εντ, αφού τελικά το κορίτσι θα παντρευτεί κάποιον από την τάξη της, τον υπηρέτη. Δεν υπάρχει καλό και κακό κι ο χρόνος δεν έχει βαρύτητα. Το έργο απαιτεί εξαιρετική ακρίβεια κι όταν έχεις να κάνεις με νέα παιδιά δεν είναι τόσο εύκολο».
Ο θίασος πάντως δεν έρχεται από την τηλεόραση, μόνιμη συνταγή των καλοκαιρινών παραστάσεων των ΔΗΠΕΘΕ. «Δεν έγιναν εκπτώσεις, σπαταλήσαμε χρήματα από αυτά τα λίγα του θεάτρου», λέει ο Β. Νικολαΐδης. «Είμαι περήφανος για τη διανομή. Ολοι οι ηθοποιοί προέρχονται από το θέατρο. Μ' έναν τρόπο θεωρώ ότι το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου αντιστέκεται στο καλοκαιρινό φαινόμενο του τηλεοπτικού θιάσου και της αρπαχτής περιοδεύοντας σε πόλεις και χωριά. Ελπίζω το κοινό να έρθει να δει μια ωραία κλασική κωμωδία κι ας μην διαθέτει ονόματα-κράχτες».
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7 - 27/07/2008
No comments:
Post a Comment