Τη στιγμή που οργανισμοί όπως το Εθνικό Θέατρο προτιμούν να παραγνωρίζουν τη θεατρική κληρονομιά μας, στρέφοντας το ενδιαφέρον τους σε γερμανικά ή άλλα έργα, είναι αξιέπαινο το ότι τα διάφορα ΔΗΠΕΘΕ εξακολουθούν, ευτυχώς συχνά, να αντλούν από την πολιτιστική αυτή κληρονομιά μας για το ρεπερτόριό τους. Πρόσφατο παράδειγμα το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και η παράσταση του έργου «Του Κουτρούλη ο γάμος», του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή, που είχα την ευκαιρία να δω πριν από λίγο καιρό στο θέατρο του Αλσους Παπάγου, και με την οποία ο θίασος έχει αρχίσει μια μεγάλη τουρνέ στον ελληνικό χώρο.
Ο Κουτρούλης (Παύλος Χαϊκάλης) και ο πονηρός υπηρέτης του (Δημήτρης Μαυρόπουλος) |
Παρ' ότι γραμμένο το 1845, το έργο αποδεικνύεται έντονα επίκαιρο, ιδιαίτερα μετά το πρόσφατο σκάνδαλο της Ζίμενς και την κατάντια τμήματος του πολιτικού μας λόγου. Ο Κουτρούλης του έργου, Συριανός ράπτης, που έρχεται στο ξενοδοχείο του Σπύρου, στην Αθήνα, για να ζητήσει σε γάμο την κόρη του ξενοδόχου, Ανθούσα, αναγκάζεται, σε μια Ψωροκώσταινα που δυστυχώς δεν έχει στις μέρες μας αλλάξει και πολύ, να γίνει (ή τουλάχιστον να εμφανιστεί ότι γίνεται) υπουργός, είτε με ψευτο-υποσχέσεις είτε λαδώνοντας διάφορους. Πέρα, όμως, από την πολιτική σάτιρα, το έργο βάζει και άλλους στόχους: ιδιαίτερα μια φαντασμένη μικροαστική τάξη, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανέβει κοινωνικά, θυσιάζοντας στις φιλοδοξίες της την οποιαδήποτε προσωπική της ευτυχία, όπως για παράδειγμα η φιλόδοξη Ανθούσα, που, εξαιτίας της επιπολαιότητάς της, τελικά τα χάνει όλα.Ο Ραγκαβής αντλεί από την αρχαία κωμωδία, ιδιαίτερα εκείνη του Αριστοφάνη, για να φτιάξει την κωμωδία του - ο πρώην τελωνοφύλακας Μισθοφάγος, ο εκδότης Σφηκίας και ο ποιητής Φοιβίσκος, που έρχονται στον Κουτρούλη, προσπαθώντας να πετύχουν χάρες ή κάποιο διορισμό, μοιάζουν να έχουν βγει κατευθείαν από τον «Πλούτο». Εκείνο που πέτυχε ο συγγραφέας είναι να εκμεταλλευτεί τα διάφορα αυτά στοιχεία με τον καλύτερο τρόπο, τοποθετώντας χαρακτήρες και καταστάσεις στην ελληνική πραγματικότητα της εποχής του - που, δυστυχώς, συνεχίζεται και στη δική μας.Ο Γιάννης Καλατζόπουλος έκανε μια πολύ ωραία, με εύστοχες αναφορές στα σημερινά, διασκευή, ενώ η σκηνοθεσία του είχε και ρυθμό και άνεση, που έκαναν την παράσταση να παρακολουθείται ευχάριστα. Στην όλη επιτυχία συμβάλλουν τόσο τα τραγούδια και ο απολαυστικός χορός των υπαλλήλων του ξενοδοχείου όσο και η γενικότερη ατμόσφαιρα, από τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αννας Μαχαιριανάκη, μέχρι την πολύ καλή μουσική του Βασίλη Δημητρίου. Στο πνεύμα της αριστοφανικής κωμωδίας κινήθηκαν και οι ηθοποιοί, που έδωσαν από ικανοποιητικές μέχρι πολύ καλές ερμηνείες, προκαλώντας το απαραίτητο γέλιο. Από τους ρόλους, ο πιο απολαυστικός ήταν αναμφισβήτητα εκείνος του Παύλου Χαϊκάλη, που έδωσε τη ζωντάνια, την αφέλεια, αλλά και την κουτοπονηριά που απαιτεί ο ρόλος του Κουτρούλη. Από τους υπόλοιπους ρόλους αξίζει να αναφέρω εκείνους των Δημήτρη Μαυρόπουλου (ο πονηρός, ξύπνιος υπηρέτης του Κουτρούλη), Παύλου Ορκόπουλου (ο πατέρας της Ανθούσας, Σπύρος), Μιχάλη Μαρκάτη (Λεωνίδας Ξανθούλης).
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, Ελευθεροτυπία / 2 - 02/08/2008
No comments:
Post a Comment