Saturday, July 7, 2012

Πανδαισία χορού στην Καλαμάτα


Στις 12 Ιούλη ξεκινά το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας
«Panorama» από τον Φιλίπ Ντεκουφλέ

www.christianberthelot.com
Εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, με επιμονή και γνώση, συνεχίζει να καταγράφει και να παρουσιάζει τάσεις και περιπέτειες της σύγχρονης χορευτικής δημιουργίας. Ο λόγος για το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που χρονικά συρρικνωμένο φέτος, πραγματοποιείται από τις 12 έως 19 Ιούλη. Συρρικνωμένο είναι όμως όχι μόνο χρονικά, αλλά και οικονομικά, καθώς το κόστος του δε θα ξεπεράσει φέτος τις 500 χιλιάδες ευρώ. Θυμίζουμε, ότι ο προϋπολογισμός του Φεστιβάλ πέρσι ήταν 700.000 ευρώ και πρόπερσι 900.000... Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια το Φεστιβάλ, που διοργανώνεται από το Διεθνές Κέντρο Χορού (με καλλιτεχνική διευθύντρια την Βίκυ Μαραγκοπούλου), αγωνίζεται να προσφέρει εκδηλώσεις υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας. Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει δέκα συνολικά παραγωγές προερχόμενες από τρεις ηπείρους: Ευρώπη (Γαλλία, Κύπρος, Ελλάδα), Αφρική (Νότια Αφρική) και Αμερική, που θα δοθούν στο αμφιθέατρο του Κάστρου της Καλαμάτας και στο Δημοτικό θέατρο.

Η αισιοδοξία απορρέει μόνο από τους αγώνες


Συζήτηση με την ηθοποιό και βουλευτή του ΚΚΕ Ελένη Γερασιμίδου, με αφορμή την παράσταση «Θα τρελαθούν κι αφεντικά, θα τρελαθούν και δούλοι»


Ο θίασος «Βήματα» της Ελένης Γερασιμίδου και του Αντώνη Ξένου, ξεκινώντας την Τρίτη 10 Ιούλη από το Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα, θα ανεβάσει σε επιλεγμένα Φεστιβάλ, σε ενιαία παράσταση τρία μονόπρακτα του Γεωργίου Σουρή υπό τον τίτλο «Θα τρελαθούν κι αφεντικά θα τρελαθούν και δούλοι». Πρόκειται για τα μονόπρακτα «Ο αναπαραδιάδης», «Δεν έχει τα προσόντα», «Η Περιφέρεια», που συνδέονται μεταξύ τους με αποσπάσματα από τους αξεπέραστους διαλόγους από τον «Φασουλή και Περικλέτο» και ποιήματα του Σουρή.
Τη σύνθεση των κειμένων έκανε η ηθοποιός - θεατρολόγος Μαρία Μάλλιου, η οποία συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με την Ελένη Γερασιμίδου. Παίζουν (αλφαβητικά): Ελένη Γερασιμίδου, Βασίλης Μπατσακούτσας, Αγγελική Ξένου, Αντώνης Ξένος. Σκηνικά - κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος. Μουσική: Δημήτρης Λέκκας, Φίλιππος Περιστέρης. Χορογραφία: Αγγελος Χατζής.
Επίκαιρος ο σατιρικός του λόγος
Ο μεγάλος σατιρικός συγγραφέας παραμένει επίκαιρος καθώς και οι καταστάσεις που περιγράφει είναι πανομοιότυπες μ' αυτές που ζούμε σήμερα. Χρεοκοπία, πτώχευση, φόροι, ρουσφέτια, παραγοντισμοί. Το μονόπρακτο «Ο αναπαραδιάδης» αναφέρεται στην απελπισία ενός νεαρού δικηγόρου που τον οδηγεί στο να παντρευτεί μια αδέκαρη γεροντοκόρη, ώστε να γλιτώσει το φόρο επιτηδεύματος, για τον οποίο τον κατατρέχει ο ενωμοτάρχης αδελφός της. «Δεν έχει τα προσόντα» τιτλοφορείται το δεύτερο μονόπρακτο, στο οποίο ένας ανειδίκευτος άντρας επιμένει να διοριστεί στο Δημόσιο, με τη βοήθεια βουλευτή και τελικό σκοπό το γάμο με μοδίστρα όμορφη και με προίκα. Το τρίτο, «Η Περιφέρεια», αναφέρεται στον παραγοντισμό που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή και τον επηρεασμό των ψηφοφόρων από τον κομματάρχη. Επιμέλεια video: Κώστας Σταματόπουλος.

ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ Προικισμένος με μια κωμικοτραγική δεινότητα



Στους «Ορνιθες»
«Ο μόνος απολογισμός που μ' ενδιαφέρει είναι ο απολογισμός της ηθικής μου απέναντι στο λειτούργημά μου» - είχε πει σε συνέντευξή του στο «Ρ» ο δημοφιλής ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης με αφορμή τον εορτασμό των 45 χρόνων (2004), στο θέατρο. «Και ευτυχώς αυτός δεν έχει να φοβηθεί. Δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που δεν το πίστευα. Κι όταν έτυχε μια φορά να το κάνω, έφυγα στον ενάμιση μήνα. Γιατί υπήρχε μια ανηθικότητα που δεν την άντεχα κι έφυγα. Μπορώ να τελειώσω έχοντας ήσυχη τη συνείδησή μου ότι δεν έκανα κάτι που να ντρέπομαι».
Γεννημένος μεγάλος θεατρίνος
Ο Θύμιος Καρακατσάνης, γεννημένος μεγάλος θεατρίνος, αλλά και «βαφτισμένος» στο επαγγελματικό του ξεκίνημα και αναβαπτιζόμενος σε όλη τη διαδρομή του στον -παντοτινά αστείρευτο- «ποταμό» της αριστοφανικής κωμωδίας, διήνυσε μια πορεία γόνιμη, δημιουργική, πορεία προσφοράς και διαλόγου με το θεατρόφιλο κοινό που τον αγκάλιασε με μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Γι' αυτό και κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Αριστοφάνης, η αριστοφανική κωμωδία, για τον Θύμιο Καρακατσάνη προ πολλών χρόνων έγινε δεσμός ζωής, συστατικό της καλλιτεχνικής του ύπαρξης, «δεύτερη φύση» του, ανώτερη ανάγκη του. Και ακριβώς γι' αυτό πολύ θα μπορούσε να έχει συμβάλει στην υπόθεση της αριστοφανικής κωμωδίας, αν του παρεχόταν η δυνατότητα συχνότερης -ερμηνευτικής και σκηνοθετικής «αναμέτρησης» μαζί της. Το έβλεπες σε κάθε του εγχείρημα - σκηνοθετικό και ερμηνευτικό.
Ως «Καλός στρατιώτης Σβέικ»
«Πλούτος», «Ειρήνη», «Νεφέλες», «Λυσιστράτη», «Ορνιθες». Μοναδικός σε όλες τις ερμηνευτικές του καταθέσεις. Αξιομνημόνευτη ιδιαίτερα η ερμηνεία του Πεισθέταιρου στην αναβιωμένη το 1997 παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης - Κ. Κουν», των ιστορικών «Ορνίθων» (του 1959), στους οποίους ο νεαρός τότε Καρακατσάνης είχε παίξει το ρόλο του Ευελπίδη.
«Ιδεολογικά, αυτό το έργο μού δίνει την ευκαιρία να πω τα πράγματα που θέλω. Και εν ολίγοις λέω "φοβού τους λαοπλάνους". Κι ελπίζω να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι είμαστε συνυπεύθυνοι, αφού επιτρέπουμε στους λαοπλάνους να μας παραπλανούν. Από το 1960 κάνω ανελλιπώς Αριστοφάνη... Φταίμε κι εμείς που τους πιστεύουμε. Οταν ένας λαός δεν μπορεί να καταλάβει ότι το να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο σε κάνει πραγματικά άνθρωπο έντιμο, πώς να μην το ξεχνούν αυτοί που έχουν τη δύναμη».
Ο Θύμιος Καρακατσάνης σκηνοθετικά στις αριστοφανικές παραστάσεις δεν επιδίωξε «εκσυγχρονιστικά» ευρήματα και επικαιροποιητικές υπερβολές. Τις εμπλούτιζε με την ερμηνεία και τη «δαιμόνια» αυτοσχεδιαστική ευρηματικότητά του, με εκείνη την κωμικοτραγική δεινότητα αποδεικνύοντας ότι ήξερε και να πειθαρχεί και να χαρίζει λυτρωτικό αλλά και νοήμον γέλιο στους θεατές του. Για πενήντα και πλέον χρόνια σήκωσε στους ταλαντούχους ώμους του, πάρα πολλούς ρόλους, προσφέροντας με τον υποκριτικό άθλο του αληθινή ευδαιμονία στο θεατή.
Μια ζωή θέατρο
Γεννήθηκε στις 8 Δεκέμβρη 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά και πέθανε στις 30 Ιούνη 2012. Σπούδασε στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, και από το 1960 εργάζεται συνεχώς στο θέατρο, αρχικά ως βασικό στέλεχος του «Θεάτρου Τέχνης» και στη συνέχεια στο ελεύθερο θέατρο. Οι δύο τελευταίες εμφανίσεις του στο θέατρο ήταν το 2008 με το «Θάνατο του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ και το 2010 με τους «Νταντάδες» του Σκούρτη. «Ο θάνατος του εμποράκου» ήταν με μια μεγάλη ερμηνευτική επιτυχία του, και πριν 27 χρόνια. Αλλά και στους «Νταντάδες», που το είχε ξανανεβάσει με επιτυχία το 1979, μια υπαινικτική αλληγορία ενάντια σε κάθε καθεστώς που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται τις βιοποριστικές ανάγκες και τα όνειρα των ανίσχυρων ανθρώπων, που διαφθείρει και εξαγοράζει συνειδήσεις, τις αναγκάζει να το προσκυνούν, η παράσταση «ευτύχησε» με τη μοναδική ικανότητα του Θύμιου Καρακατσάνη (Πέτρος) να κινεί στην κόψη του ξυραφιού μια πολυσχιδή ερμηνευτική αμφισημία. Ενα κράμα πικρής ειρωνείας, μελαγχολικού χιούμορ, τραγελαφικής ελαφρότητας και υποδόριας δραματικότητας.
Από την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη
Κύριο μέλημα για τον καλλιτέχνη Θύμιο Καρακατσάνη ήταν να ανεβάζει, όπως ο ίδιος έλεγε, «έργα που αφυπνίζουν συνειδήσεις. Στους "Μικρούς Φαρισαίους" που ανεβάζω, αυτό λέω, "μην πιστεύετε στα μεγάλα λόγια, στους μεγάλους σταυρούς. Μην πιστεύετε στο προφίλ που τους φτιάχνουν οι ίματζ μέικερ. Πίσω από αυτό το προφίλ υπάρχει ένας βρώμικος, ανήθικος και επικίνδυνος άνθρωπος". Βέβαια, ο κόσμος γελάει πολύ. Αμα γελάει, όμως, να ξέρεις, σκέφτεται. Και μ' αυτή την ελπίδα πηγαίνω κάθε βράδυ στο θέατρο. Πιστεύω ότι κάποτε θα βγαίνουμε στους δρόμους για τα συμφέροντά μας. Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή έχει φτιαχτεί ένας κλοιός που λίγο λίγο μας οδηγούν όπως τα άγρια θηρία στις παγίδες εκείνες που τα εγκλωβίζουν. Είναι ζούγκλα ο κόσμος. Κι εμείς άγρια ζώα που τα βάζουν στα κλουβιά. Τα κλουβιά είναι τα σπίτια μας, είναι οι πόλεις μας, η ανοχή μας, το άδειο μυαλό μας. Κι αυτό το άδειο μυαλό προσπαθώ μέσα από το θέατρο να μη μείνει άδειο και να αντιδράσει».
Για τον Θύμιο Καρακατσάνη η τέχνη και η ζωή ήταν το ίδιο πράγμα. Οπως είχε πει σε συνέντευξή του «το θέατρο είναι καθαρά πολιτική πράξη κι όποιος πιστεύει ότι το θέατρο είναι "φρου φρου κι αρώματα" είναι ή γελοίος ή τζάμπα επαναστάτης. Το θέατρο είναι καθαρά υπόθεση λαού και πολιτικής πράξης, όπως είναι και ο πολιτισμός. Το θέατρο είναι σχολειό λαού και αιχμή του δόρατος ο καλλιτέχνης, ο οποίος -όπως έλεγε και ο Κουν, πρέπει να είναι καλόγερος. Δεν ξέρω πόσο καλόγερος ήταν ο ίδιος αλλά ξέρω ότι δε θα παρασυρόταν ποτέ από Σειρήνες. Το ξέρω αυτό. Εγώ λατρεύω τους ανθρώπους που είχαν μια θέση και μια στάση στα πράγματα. Οπως λατρεύω τον Μάνο Κατράκη και τον μνημονεύω σαν ένα ορόσημο της θεατρικής τέχνης, την οποία θεωρώ μέγιστο λειτούργημα. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω λαϊκίστικα πράγματα γιατί έχω πολύ περισσότερα προσόντα από αυτούς που τα κάνουν. Θα μπορούσα να κάτσω πέντε ώρες πάνω στη σκηνή χωρίς κείμενο. Και αντέχω. Γιατί πρέπει να έχεις και πλήθος ιδεών, τις οποίες ιδέες κατέκτησα με αγώνα, με πολύ διάβασμα και με το να αναλύω και να ενδιαφέρομαι για το τι γίνεται στη χώρα μου».
Βαθιά πολιτικοποιημένος
Από το «Θάνατο του εμποράκου»
Ανθρωπος ευαίσθητος και βαθιά πολιτικοποιημένος έπαιρνε πάντα θέση σε όλα τα πολιτικά ζητήματα που προέκυπταν. «Κι αν σκεφτείτε ότι σ' όλον τον πλανήτη σκοτώνονται κάθε μέρα πάνω από χίλια άτομα στους πολέμους! Και δε μιλάω για τον "πόλεμο της ασφάλτου" που γίνεται πάλι για τα συμφέροντα καθώς φτιάχνονται αυτοκίνητα που δεν αντέχουν σ' αυτούς τους δρόμους... θα έπρεπε να είσαι ντυμένος όπως οι οδηγοί των ράλι... Μιλάω για τους θανάτους που προκαλούνται σε όλες τις ηπείρους με πόλεμο. Αλλού τον εμφανίζουν ως εμφύλιο πόλεμο, αλλού ως ανθρωπιστική παρέμβαση, κι αλλού ως πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία! Δεν ξέρω αν η τρομοκρατία έχει προκαλέσει τόσα θύματα, όσα οι πόλεμοι. Πάντως, όπως και να τους αποκαλούν, οι πόλεμοι αυτοί γίνονται για τα συμφέροντα των ολίγων και των πολεμοκάπηλων. Οπως λέει στην "Ειρήνη" και ο Αριστοφάνης, μόλις γίνεται ειρήνη τρελαίνονται. Αυτοί που φτιάχνουν τα σπαθιά, τα ακόντια, τις ασπίδες και πάνε να παρέμβουν και λένε "τι θα γίνουμε, χανόμαστε". Αυτά έλεγε ο Αριστοφάνης πριν 2.500 χρόνια, τα ίδια ισχύουν και σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι μόλις σταματήσει ο ένας πόλεμος ετοιμάζουν τον άλλο. Αυτή τη στιγμή είναι μια ματωμένη Γη. Ενας μικρός πλανήτης είναι ματωμένος! Κι όλα αυτά γίνονται ενάντια στα συμφέροντα των λαών, ενάντια στη ζωή τους... Να "σκίζεσαι" για τα συμφέροντα των ολίγων είναι πραγματική δουλεία»...
Πολέμιος του σκοταδισμού ο Θύμιος Καρακατσάνης μίλησε πριν από πολλά χρόνια για τον φασισμό. «Οπως βλέπετε, ο φασισμός αναβιώνει, είτε ως έκφραση, είτε ως πράξη, το χειρότερο. Και το χειρότερο, γίνεται πολιτική πράξη. Σκεφτείτε ότι δημιουργείται τόσο μεγάλο θέμα για το αν ένας αριστούχος μαθητής από την Αλβανία θα σηκώσει την ελληνική σημαία, που ξεχνάει κανείς τι γιορτάζουμε εκείνη τη μέρα. Γιορτάζουμε την αντίδραση και την αντίσταση ενός έθνους απέναντι στο φασισμό. Και σήμερα ζητούμε φασιστικά να γίνονται διακρίσεις. Σ' αυτή τη γιορτή έχει θέση οποιοσδήποτε θέλει να συμπράξει. Αλλωστε, ο ελληνισμός δεν ήταν μόνος από εθνογραφική άποψη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ως λαός έχουμε νιώσει την προσφυγιά. Υπήρξαν κύματα μεταναστών κι έχουμε νιώσει ως λαός την ξενοφοβία των δήθεν προοδευτικών Ευρωπαίων. Αυτοί κάνανε πολυπολιτισμικές κοινωνίες με γνώμονα πάντα το κέρδος και δυστυχώς πάει να γίνει και στη χώρα μας αυτό. Εγώ θα ήθελα μια κοινωνία πολυπολιτισμική με γνώμονα το συμφέρον του ανθρώπου».
Ευγνώμων για την αγάπη που πήρε
Σκηνή από τους «Νταντάδες», την τελευταία του παράσταση (2010-2011)
Γελούσε και με την έννοια του Ευρωπαίος που «παίζει» πολύ τα τελευταία χρόνια. «Ειλικρινά δε με ενδιαφέρει πόσο Ευρωπαίος είμαι. Μ' ενδιαφέρει πόσο Ελληνας είμαι, με την ευρύτερη σημασία, όχι του γεωγραφικού χώρου, αλλά της πνευματικής ιδέας που είναι η Ελλάδα στο σύνολο του πολιτισμού της. Γι' αυτό, αν θέλετε να ακριβολογούμε, από τα σπουδαιότερα πράγματα που έχουν γίνει τα χρόνια που είμαστε πάλι ελεύθεροι - εντός εισαγωγικών ελεύθεροι - είναι η αναβίωση του αρχαίου δράματος. Δεν μπορεί να τεθεί αν είσαι Ευρωπαίος, αν είσαι παγκοσμιοσυρόμενος, το θέμα είναι πόσο οι ηθικές αξίες που φέρουν αυτά τα κείμενα μεταφέρονται ή όχι ή αν γίνονται αστειάκια θεατρικά. Δεν αντιστρατεύομαι κάποιους άλλους συναδέλφους, απλά η πολιτεία είναι αναξιοκρατική. Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου αδικημένο - πότε δεν έχω τιμηθεί για τις τόσες παραστάσεις μου που είχαν τεράστια επιτυχία - θα ήθελα πολύ να πω σ' αυτούς που διαβάζουν τις γραμμές τις οποίες γράφετε για μένα, ότι η μόνη δικαίωσή μου προέρχεται από αυτούς. Είμαι ευγνώμων για την πραγματική θεατρική μέθεξη που είχα μαζί τους».
Παρά το βεβαρημένο ιστορικό του με τον καρκίνο, με τον οποίο πραγματικά πάλεψε παλικαρίσια για πολλά χρόνια, τη μάχη την έχασε από άλλες αιτίες. Το σάκχαρο σε συνδυασμό με τη ραγδαία εξέλιξη της νόσου του Πάρκισον επιβάρυναν την κατάστασή του. Ετσι έσβησε ήρεμος και σιωπηλός τις τελευταίες ημέρες, στην αγκαλιά της αγαπημένης γυναίκας του Ρούλας και των δύο κορών του, που ήταν στο πλευρό του διαρκώς. Ο Θύμιος Καρακατσάνης αγαπούσε και σεβόταν τη γυναίκα. Σε μια κουβέντα μας είχε πει «Η κυρία αυτή (σ.σ. μιλούσε για τη γυναίκα) υποφέρει. Δε σεβόμαστε αυτή την κυρία που είναι και μάνα και ερωμένη και αδελφή και το πιο γόνιμο μέρος αυτής της κοινωνίας, η πρώτη παιδαγωγός μας. Δεν τη σεβόμαστε. Δείτε πώς της συμπεριφέρονται στην τηλεόραση. Σαν αντικείμενο. Γιατί αν του ανθρώπου του βγάλεις το μυαλό, είναι ένα κρέας όπως και αυτό στο κρεοπωλείο»...
«Νεφέλες» (ΚΘΒΕ, 1978)
Γι' αυτό ευτύχησε ο Θύμιος Καρακατσάνης να ζήσει μια ζωή γεμάτη αγάπη από τις πέντε γυναίκες της ζωής του. Τη μάνα του, τη γυναίκα του Ρούλα, τις δυο κόρες του- Κατερίνα και Αλεξάνδρα- και την εγγονή του Νεφέλη, που την καμάρωνε ιδιαίτερα καθώς μεγάλωνε.
Εργα, παραστάσεις
Σκηνοθέτησε τα έργα: «Πλούτος» του Αριστοφάνη, «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, «Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά, «Oύρσουλα» του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου (1995), «Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα» του Γιώργου Κωνσταντίνου, «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, «Ταρτούφος» του Μολιέρου, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη.
Ερμηνείες στο θέατρο: «Πλούτος» του Αριστοφάνη (στο ρόλο του Καρίωνα), «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ (στο ρόλο του Σβέικ), «Ξανά μαζί» του Νιλ Σάιμον, «Μικροί Φαρισαίοι» του Δημήτρη Ψαθά (στο ρόλο του Ανδρέα Ντελλή), «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, «Αρμένικο Φεγγάρι» στο Θέατρο «Σμαρούλα», «Γυναίκα στοιχείο» του Πέντρο Καλντερόν (Pedro Calderon) στο Θέατρο «Αμιράλ», «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν (1959), «Ο Ταρτούφος» στο θέατρο «Αλφα», «Λυσιστράτη» στο ρόλο της Λυσιστράτης, «Ο θάνατος του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ (2008-9), «Ο Τελευταίος Να Κλείσει την Πόρτα», «Οι Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη, «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά (δύο ερμηνείες με διαφορά 20ετών).Συνεργάστηκε επίσης με το ΚΘΒΕ σε δύο παραστάσεις οι οποίες έμειναν στη μνήμη του θεατρικού κοινού της Βόρειας Ελλάδας: «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου, Πρώτη Παρουσίαση: Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (22/07/1978). «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, Πρώτη Παρουσίαση: Καβάλα Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (15/07/2005).
Στον κινηματογράφο: «Το πιο λαμπρό αστέρι» (1967), «Η χαρτορίχτρα» (1967), «Μπουμ Ταρατατζούμ» (1972), «Η γυναικοκρατία» (1973), «Οι νταντάδες» (1979), «Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα» (1979), «Καραβάν Σαράι» (1986).

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 8 Ιούλη 2012

Εναρξη Επιδαυρίων με κλειστό το ΧΕΝΙΑ



Της Όλγας Σελλά, Η Καθημερινή, 7/7/2012

Την Παρασκευή το απόγευμα τίποτα δεν είχε αλλάξει στην κατεύθυνση προς το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Οι ρυθμίσεις της κυκλοφορίας ήταν όπως πάντα, η διαδρομή γοητευτική όπως πάντα. Μόνο η κίνηση ήταν εμφανώς μειωμένη. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου 2012 ξεκινούσε το φετινό του πρόγραμμα με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις. Το «τελετουργικό» των θεατών που κατευθύνονται σε κάποια από τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο είναι να περάσουν πριν από την καντίνα του χώρου ή το ΧΕΝΙΑ, να χαλαρώσουν, να προμηθευτούν νερό, να συναντήσουν γνωστούς και φίλους. Οσοι ακολούθησαν αυτή τη διαδρομή βρέθηκαν μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το ΧΕΝΙΑ, το καφεστιατόριο του χώρου, ήταν κλειστό! Τις ανάγκες του κοινού εξυπηρετούσαν δύο καντίνες, η πρώτη δίπλα στο πάρκινγκ και η δεύτερη δίπλα στα εκδοτήρια, μπροστα από το χώρο του ΧΕΝΙΑ. Τι ακριβώς συνέβη; Το ρεπορτάζ έδειξε μια ακόμη δυσλειτουργία αυτής της χώρας, σ' έναν από τους δημοφιλέστερους αρχαιολογικούς προορισμούς.

"Μητέρες" στην Πειραιώς


 Μητέρες  στην Πειραιώς
Η ομάδα χορού ΖΗΤΑ και η Ίρις Καραγιάν, σε συνεργασία με τον μουσικό Νίκο Βελιώτη και τους εικαστικούς καλλιτέχνες Νίκο Παπαδημητρίου και Βασίλη Γεροδήμο, παρουσιάζουν το έργο "Μητέρες" στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στις 7 και 8 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260 (Ε). Η ομάδα χορού ΖΗΤΑ παρουσιάζει έργα από το 2002 στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει βραβευτεί με το 1o βραβείο χορογραφίας JARMILA JEBRÁBKOVÁ AWARD στο NEW EUROPE FESTIVAL 2010, με τα έργα A time to mourn και LEG ACY.

Περίπατος με το "Senso" από τον Μ. Μαρμαρινό



Περίπατος με το  Senso  από τον Μ. Μαρμαρινό
Μετά το "Πεθαίνω σαν Χώρα" –περφόρμανς-πρεσβευτή του Φεστιβάλ Αθηνών στις σημαντικότερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις– ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχονται με μια “όπερα χωρίς μουσική”, εμπνευσμένη από το "Senso" του Λουκίνο Βισκόντι. Το SENSO δίνει την ευκαιρία στον Δημήτρη Δημητριάδη να σκύψει πάνω στη λεπτομέρεια του προσωπικού δράματος μιας ηρωίδας του σελιλόιντ, ενός δράματος προσωπικού και βαθέoς που κινείται με άνεση και αιχμηρή ακρίβεια ανάμεσα στο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία κάθε προσωπικής ιστορίας.

Ο Δον Ζουάν του Γιώργου Κιμούλη επιστρέφει

Ο Δον Ζουάν επιστρέφει ... ο γνωστός μας ήρωας μέσα από την εικόνα του «άπιαστου» αρσενικού, -εικόνα, η οποία έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς σημαντικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, που έχουν δημιουργήσει τον «αξεπέραστο μύθο» του-, μετά από την περιπλάνηση μιας ζωής, ευάλωτος ανήμπορος, ενοχικός για την συμπεριφορά του απέναντι στις γυναίκες, επιστρέφει για να επανορθώσει...
Ο Δον Ζουάν του Γιώργου Κιμούλη επιστρέφει
Ο Δον Ζουάν επιστρέφει ... ο γνωστός μας ήρωας μέσα από την εικόνα του «άπιαστου» αρσενικού, -εικόνα, η οποία έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς σημαντικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, που έχουν δημιουργήσει τον «αξεπέραστο μύθο» του-, μετά από την περιπλάνηση μιας ζωής, ευάλωτος ανήμπορος, ενοχικός για την συμπεριφορά του απέναντι στις γυναίκες, επιστρέφει για να επανορθώσει...

«LA COMMUNE GRECQUE» ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260... Εικόνες εξέγερσης στο σανίδι

Φαντασίωση ή πραγματικότητα; Εργάτες, άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας το τέλος της αδικίας και της εξαθλίωσης. Επιτέλους, μια αληθινή επανάσταση στην Ελλάδα, την οποία κανένας δεν μπορεί να σώσει και όπου η ζωή έχει γίνει εφιαλτική.
Βασισμένη στην ταινία «La Commune» η παράσταση που σκηνοθετεί ο Σάκης Παπακωνσταντίνου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
Βασισμένη στην ταινία «La Commune» η παράσταση που σκηνοθετεί ο Σάκης Παπακωνσταντίνου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
Φαντασίωση ή πραγματικότητα; Εργάτες, άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας το τέλος της αδικίας και της εξαθλίωσης. Επιτέλους, μια αληθινή επανάσταση στην Ελλάδα, την οποία κανένας δεν μπορεί να σώσει και όπου η ζωή έχει γίνει εφιαλτική.

CIRQUE DU SOLEIL «Alegria» για τρεις ακόμη παραστάσεις

Τρεις έκτακτες παραστάσεις, στις 11, 12 και 13 Σεπτεμβρίου, προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες της «Alegria» του «Cirque du Soleil».
«Alegria» για τρεις ακόμη παραστάσεις
Τρεις έκτακτες παραστάσεις, στις 11, 12 και 13 Σεπτεμβρίου, προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες της «Alegria» του «Cirque du Soleil». Οι θεατές πλέον μπορούν να επιλέξουν τα εισιτήρια που επιθυμούν σε κάθε ζώνη τιμής, για συνολικά 12 ημέρες, κατά το διάστημα από 3 έως και 13 Σεπτεμβρίου. Μπορεί να βρισκόμαστε σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και έντονης ύφεσης.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «Νεφέλες» στο μετρό

Η παράσταση που θα ανέβει στην Επίδαυρο πέρασε χθες από το Σύνταγμα. «Καταφέραμε να επιβάλουμε την παρουσία μας», λέει ο Φωκάς Ευαγγελινός
Με τζιν, λευκά μπλουζάκια και αραχνοΰφαντα πέπλα, οι ηθοποιοί της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, «Νεφέλες», χθες στο Μετρό του Συντάγματος
Με τζιν, λευκά μπλουζάκια και αραχνοΰφαντα πέπλα, οι ηθοποιοί της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, «Νεφέλες», χθες στο Μετρό του Συντάγματος
Τρέχουν με το κεφάλι κατεβασμένο, μιλούν στο κινητό, είναι φορτωμένοι τσάντες αλλά και? «σκοτούρες». Είναι έτοιμοι να ακυρώσουν το εισιτήριό τους ή να περάσουν τα εκδοτήρια για να βγουν στην πλατεία Συντάγματος, όταν ξαφνικά σταματούν. Η εικόνα, αλλά και το τραγούδι τούς έχουν βγάλει για λίγο, για πέντε-έξι λεπτά, από τη ρουτίνα και την καθημερινότητά τους. Οι αριστοφανικές «Νεφέλες» (παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου) κατέβηκαν για λίγο, χθες το μεσημέρι, στο μετρό του Συντάγματος, στον χώρο του σταθμαρχείου, για να δώσουν μια νότα χαράς στους ταξιδιώτες. «Αιώνιες αθάνατες Νεφέλες ανεβείτε ψηλά», τραγουδούν στη λυρική πάροδο (μουσική Σταύρος Γασπαράτος) οι οκτώ (από τους συνολικά 14) ηθοποιοί του χορού.

Friday, July 6, 2012

Ο Βόιτσεκ συναντά τη Μέρκελ στο Φεστιβάλ Αθηνών Πολιτική περφόρμανς και συναυλία το «Κουαρτέτο Βόιτσεκ»


[Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΟ ΒΗΜΑ, 5/7/2012]. Αντλώντας το υλικό της από τον «Βόιτσεκ» του Μπύχνερ (1836) και την ομώνυμη όπερα του Αλμπαν Μπεργκ, το «Κουαρτέτο Βόιτσεκ» που προτείνει η Ελλη Παπακωνσταντίνου είναι μια πολιτική περφόρμανς και συναυλία μαζί. Με καίρια ερωτήματα που διατρέχουν τον χρόνο και συνδυάζονται με τα τρέχοντα ζητήματα, το έργο καταπιάνεται με το τέλμα ενός πολιτικού συστήματος που έφτασε στα όριά του. Σαν μια ζωντανή συναυλία «με θέμα τον Υμνο της Κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης»,όπως λέει η ίδια που ξεκίνησε να μελετά και να ερευνά το υλικό της, έχοντας σαν στόχο τη φεστιβαλική παραγωγή.

ΟΠΕΡΑ ΒΙΕΝΝΗΣ: Ρεκόρ θεατών για τη σεζόν 2011-2012


Η διάσημη Οπερα της Βιέννης και ο γενικός διευθυντής της, ο Γάλλος Ντομινίκ Μέγιερ, κατέγραψαν την περίοδο 2011-2012 ένα νέο ρεκόρ όσον αφορά τον κύκλο εργασιών και τον αριθμό των θεατών παρά την οικονομική κρίση.
Η διάσημη Οπερα της Βιέννης και ο γενικός διευθυντής της, ο Γάλλος Ντομινίκ Μέγιερ, κατέγραψαν την περίοδο 2011-2012 ένα νέο ρεκόρ όσον αφορά τον κύκλο εργασιών και τον αριθμό των θεατών παρά την οικονομική κρίση. Σε ανακοίνωσή της η Οπερα της Βιέννης παρουσιάζει έναν ισολογισμό ο οποίος διαφέρει από τον ισολογισμό που δημοσιεύουν άλλες μεγάλες όπερες στον κόσμο: ο κύκλος εργασιών πέρασε σε έναν χρόνο από 29,528 εκατομμύρια ευρώ σε 31,310 εκατομμύρια ευρώ.

ΕΠΙΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΘΙΑΣΟΙ: Ο πανικός μάς έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση της δουλειάς μας

Επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο σχεδιάζουν να στείλουν οι επιχορηγούμενοι θίασοι, προκειμένου να τον ενημερώσουν για τα θέματα που τους απασχολούν.
Θανάσης Παπαγεωργίου: «Δεν είμαστε επιχειρηματίες ούτε ψωνάρες που ζητάμε λεφτά για το μαγαζάκι μας». Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Να συγκρουστούμε με αυτό που συμβαίνει στο θέατρο»
Θανάσης Παπαγεωργίου: «Δεν είμαστε επιχειρηματίες ούτε ψωνάρες που ζητάμε λεφτά για το μαγαζάκι μας». Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος: «Να συγκρουστούμε με αυτό που συμβαίνει στο θέατρο»
Επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο σχεδιάζουν να στείλουν οι επιχορηγούμενοι θίασοι, προκειμένου να τον ενημερώσουν για τα θέματα που τους απασχολούν. Αυτό συζητήθηκε στη χθεσινή (άτυπη) συνάντηση που είχαν οι θίασοι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου προκειμένου να συζητήσουν ζητήματα που τους αφορούν, αλλά και τη γραμμή πλεύσης τους εφεξής. Επικρατούσα άποψη ήταν ότι από 'δώ και στο εξής δεν θα πρέπει να περιοριστούν σε απλή διαμαρτυρία για το θέμα της μη καταβολής των επιχορηγήσεων αλλά να προσπαθήσουν, ιδίοις δυνάμεσι, με κοινή πολιτική και στόχους, να φέρουν το κοινό στο θέατρο.

Οι Νεφέλες κάνουν... στάση στο Μετρό το μεσημέρι

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Με λόγο και πνεύμα Αριστοφάνη θα γεμίσει για λίγο σήμερα το μεσημέρι το μετρό του Συντάγματος.
Οι Νεφέλες κάνουν... στάση στο Μετρό το μεσημέρι
Με λόγο και πνεύμα Αριστοφάνη θα γεμίσει για λίγο σήμερα το μεσημέρι το μετρό του Συντάγματος. Ο λόγος του μεγάλου κωμωδιογράφου θα ακουστεί μέσω ενός χορικού από την παράσταση «Νεφέλες» του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Το ραντεβού με το κοινό είναι στις 12.30 ακριβώς, στον χώρο του Σταθμαρχείου.

Ιοκάστη ο Μαρκουλάκης

«ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ»
Ανδρικός θίασος ερμηνεύει την τραγωδία του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις, που ανοίγει σήμερα τα Επιδαύρια
«Νιώθω ότι ο Οιδίπους τύραννος ξεχειλίζει από τεστοστερόνη. Υπάρχει τόση αρσενική ενέργεια, που θεώρησα ότι μόνο ένας αμιγώς ανδρικός θίασος μπορεί να την υπηρετήσει», λέει ο Τσέζαρις Γκραουζίνις
«Νιώθω ότι ο Οιδίπους τύραννος ξεχειλίζει από τεστοστερόνη. Υπάρχει τόση αρσενική ενέργεια, που θεώρησα ότι μόνο ένας αμιγώς ανδρικός θίασος μπορεί να την υπηρετήσει», λέει ο Τσέζαρις Γκραουζίνις
Εγώ, η Ιοκάστη. Δεν είναι τίτλος έργου αλλά ο ρόλος που καλείται να ερμηνεύσει ο Κωνταντίνος Μαρκουλάκης αυτό το καλοκαίρι. Υποδύεται (και) την Ιοκάστη στην παραγωγή «Οιδίπους τύραννος» του Σοφοκλή, με την οποία ανοίγει απόψε (και αύριο) η αυλαία των φετινών Επιδαυρίων. Την τραγωδία ερμηνεύει αποκλειστικά ανδρικός θίασος, με τους Αιμίλιο Χειλάκη (Οιδίποδας τύραννος) και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (Ιοκάστη, Τειρεσίας, Θεράπων) να ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους.

Από το «Senso» του Λουκίνο Βισκόντι...

Μετά το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού, ο σκηνοθέτης επανέρχεται στο Φεστιβάλ, με ένα ακόμη έργο του Δ. Δημητριάδη, το «Insenso». Μια «όπερα χωρίς μουσική», εμπνευσμένη από το «Senso» του Λουκίνο Βισκόντι. Η παράσταση θα παιχθεί 7-9/7, 19.30 (Πειραιώς 260 - Κτίριο Δ). Με το «Ιnsenso» ο συγγραφέας σκύβει πάνω στη λεπτομέρεια του προσωπικού δράματος μιας ηρωίδας του σελιλόιντ, ενός δράματος προσωπικού, που κινείται με αιχμηρή ακρίβεια ανάμεσα στο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία μιας προσωπικής ιστορίας. Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός. Το «Senso» μετέφρασε από τα ιταλικά ο Σπύρος Περβολαράκης. Κοστούμια - σκηνικά: Ντόρα Λελούδα. Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος. Παίζουν: Sandra Garuglieri, Νάντια Μουρούζη, Μαρία Ναυπλιώτου, Ηλέκτρα Νικολούζου, Θεοδώρα Τζήμου, Τζένη Δριβάλα, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη κ.ά. Πιάνο: Ειρήνη Τηνιακού. Διάρκεια: 2 ώρες περίπου.

Κωμωδία στην Επίδαυρο, η επένδυση του Φεστιβάλ


Στις έξι παραστάσεις, τέσσερις Αριστοφάνης και μία Μολιέρος
  • Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 06-07-12

Το Φεστιβάλ Επιδαύρου ξεκινάει σήμερα ίσως για μια δύσκολη διαδρομή. Ολοι αναρωτιούνται πώς θα είναι φέτος η συμμετοχή του κοινού και πόσοι θα μπορούν να αντεπεξέλθουν εκτός από τα εισιτήρια και στα έξοδα μετακίνησης από και προς το Αρχαίο Θέατρο. Μ’ αυτά τα δεδομένα, είναι φανερό ότι το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου έχει επενδύσει φέτος στην κωμωδία και στον Αριστοφάνη, αφού τέσσερα από τα έργα του θα παρουσιαστούν στην Επίδαυρο, παρότι την έναρξη θα κάνει σήμερα ο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, μία από τις πιο γνωστές και πιο εμβληματικές τραγωδίες.

Wednesday, July 4, 2012

Αυλαία με «Οιδίποδα»

Με τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή ανοίγει φέτος αυλαία το Φεστιβάλ Επιδαύρου, αύριο και στις 7 Ιουλίου, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις, μία συμπαραγωγή της εταιρείας αρτivities και του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο γνωστός στο ελληνικό θεατρικό κοινό Λιθουανός σκηνοθέτης, καταπιάνεται με την εμβληματική τραγωδία, έχοντας σαν όπλα του την μετάφραση του Μίνου Βολανάκη, τον ομαδικό τρόπο αφήγησης και ασκημένους στον αρχαίο αττικό λόγο ηθοποιούς. Ο Κένι Μακλίλαν στα σκηνικά και στα κοστούμια, ο Δημήτρης Θεοχάρης στη μουσική σύνθεση και ο Νίκος Βλασόπουλος στους φωτισμούς.

«Ο πιο σιχαμένος θα νικήσει»


Της Βίκυς Χαρισοπούλου

ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 04 Ιουλίου 2012
«Ιππής» προτείνει για τα Επιδαύρια η δεύτερη κρατική σκηνή (σε συνεργασία με την ιδιωτική τού Ακροπόλ) για το φετινό καλοκαίρι. Με σκηνοθέτη τον Σταμάτη Φασουλή στην τέταρτη – στην 40ετή, πολύμορφη και επιτυχημένη καριέρα του – επιχείρηση διαχείρισης αρχαίου δράματος 

Από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου του '72, την Ελεύθερη Σκηνή και το Ελεύθερο Θέατρο του '73 και του '85, το θέατρο Δημήτρης Χορν του 1992 και την επιτυχημένη σόλο καριέρα των επόμενων ετών μεσολάβησαν τέσσερις δεκαετίες θεατρικής διαδρομής. Ώς τη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου, με το οποίο ο Σταμάτης Φασουλής προτείνει για τα φετινά Επιδαύρια τους αριστοφανικούς «Ιππής».

Tuesday, July 3, 2012

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ: Στρίντμπεργκ και «Οδυσσέας»



«Δεσποινίς Τζούλια» (σκηνοθεσία Δ. Λιγνάδης)

  • «Δεσποινίς Τζούλια» επί δύο

Με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του Στρίντμπεργκ, το Φεστιβάλ Αθηνών περιέλαβε στο θεατρικό πρόγραμμά του (στην Πειραιώς 260) δύο παραστάσεις -η μία ελληνικού θιάσου και η άλλη του βερολινέζικου κρατικού θεάτρου «Σαουμπίνε»- του έργου του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλια» (1888), σε διασκευές των σκηνοθετών των παραστάσεων. Αμέτρητες φορές ανεβασμένο (διεθνώς και στην Ελλάδα), όσο κι αν άλλαξαν(;) οι κοινωνικοταξικές αντιλήψεις και ερωτικο-σεξουαλικά ήθη στον 20ό αιώνα, η ίδια η ανθρωποφαγική αγριότητα του σύγχρονου καπιταλισμού καθιστά «σημερινό» αυτό «το πρώτο σουηδικό νατουραλιστικό δράμα», όπως το χαρακτήρισε ο συγγραφέας του. Αριστουργηματικής «οικονομίας» και ψυχογραφικής δύναμης, υπαρξιακό και ταυτόχρονα κοινωνικό δράμα, η «Δεσποινίς Τζούλια», συμπυκνώνει πλήθος πτυχών των ανθρωπίνων πραγμάτων αλλά και της αστικής κοινωνίας. Την ανάγκη κάθε ανθρώπου για αγάπη και ευτυχία. Το σαθρότητα του γάμου. Τη σύγκρουση των δύο φύλων. Την ανομολόγητη επιθυμία της σάρκας. Την πίστη, την απιστία και τη ζήλια. Το αίσθημα ανωτερότητας και έπαρσης της μεγαλοαστικής τάξης. Το αίσθημα μηδαμινότητας και οφειλόμενης υποταγής των «δούλων» - καλλιεργητών στα τσιφλίκια και υπηρετών στα μέγαρα της αστικής τάξης. Την ευμάρεια των «αφεντικών» και τις στερήσεις των «υπηρετών». Τον πόθο των τελευταίων για κοινωνική αναρρίχηση και τη διχασμένη -ανάμεσα στην υποταγή και το μίσος για τους ταξικά ισχυρούς- ψυχολογία τους. Σε μια ταξική κοινωνία -κάθε εποχής και τόπου- ενδέχεται μια γυναίκα της άρχουσας τάξης, από απερισκεψία, σεξουαλική παρόρμηση, ίσως και από αίσθηση ισχύος, να σμίξει με έναν «υπηρέτη» της, αλλά και να το «πληρώσει» αυτό, όχι μόνο με το αμετάκλητο αίσθημα της ταξικής και ηθικής «ταπείνωσης» αλλά και με την αυτοχειρία της. Ετσι «πληρώνει» η μεγαλοαστή Τζούλια τη σεξουαλική συνεύρεσή της με τον υπηρέτη του πατέρα της, Ζαν. Εκείνη αυτοκτονεί. Ο Ζαν, αποτυγχάνοντας να ανέλθει οικονομικοκοινωνικά, βάζοντας στο χέρι την Τζούλια και τα κλεμμένα λεφτά του πατέρα της, παραμένει υπηρέτης. Υπηρέτρια παραμένει κι η προδομένη από τον εραστή της Ζαν, Κριστίν. Κι αφέντης ο «αφέντης» του. Με ένα θάνατο -ακόμα και μέλους της- δεν αλλάζει η αστική τάξη, δεν κλονίζεται.
«Δεσποινίς Τζούλια» («Σαουμπίνε»)
Ο Δημήτρης Λιγνάδης με την «εκσυγχρονιστική» διασκευή του έργου (μετάφραση του πρωτοτύπου από την Μαργαρίτα Μέλμπεργκ) και την κατάφορτη με εντυπωσιοθηρικά ευρήματα σκηνοθεσία του, άλλαξε και μείωσε πολύ τα κοινωνικοταξικά στοιχεία του έργου, αλλά δεν τα εξαφάνισε τελείως, όπως συνέβη με την παράσταση της «Σαουμπίνε». Ο Στρίντμπεργκ σκοπίμως εμφανίζει τον Ζαν να «υπηρετεί» το σύμβολο του αφέντη του - να γυαλίζει και ξαναγυαλίζει τις μπότες του αφέντη. Ο Λιγνάδης αγνόησε αυτόν τον καίριο συμβολισμό. Ο Ζαν του πρωτοτύπου εθισμένος στην υποταγή και κατά βάθος φοβικός, κρύβει τη σκληρότητα και το μίσος του, μιμούμενος την «καλλιεργημένη» και «ευγενή» συμπεριφορά των αφεντικών. Ο Ζαν του Λιγνάδη -τον ερμηνεύει ο ίδιος με όλη τη δύναμη και εμβέλεια των υποκριτικών του μέσων- είναι ένας σύγχρονος, απροκάλυπτα αναιδής, προκλητικός, κυνικός υπηρέτης. Ενας αδυσώπητος, σχεδόν αλητήριος επιβήτορας. Η Τζούλια του πρωτοτύπου, μια ορφανεμένη από μάνα, στερημένη τον έρωτα, απογοητευμένη από τον αρραβωνιαστικό της, παρά την ισχύ της τάξης, είναι μια μοναχική, τραυματική, συνεσταλμένη κατά βάθος ύπαρξη, που από δίψα για ζωή και έρωτα, πετώντας σαν πεταλούδα γύρω από τη «φωτιά» καίγεται. Η Τζούλια της παράστασης -χάριν της ανάδειξης των κινησιολογικών ικανοτήτων και της υποκριτικής ιδιοσυγκρασίας που διαθέτει η Στεφανία Γουλιώτη- είναι ένα σημερινό, ασυγκράτητα «τρελούτσικο», σεξουαλικά προκλητικό, θηλυκό. Ομως, ένα τέτοιο θηλυκό ποτέ δε θα αυτοκτονούσε από ντροπή που κοιμήθηκε με τον υπηρέτη της. Μια τέτοια εκδοχή του ρόλου ακυρώνει το κοινωνικοταξικό «μήνυμα» του έργου. Ετσι μένει η λιτή, αδρή, εσωτερικής αλήθειας ερμηνεία της Μαρίας Πρωτόπαππα (Κριστίν), να σηματοδοτεί την ουσία του έργου.
«Η επιστροφή του Οδυσσέα»
Η παράσταση της«Σαουμπίνε», σε διασκευή της Κέιτι Μίτσελ και σκηνοθεσία δική της και του Λεό Γουόρνερ, χρησιμοποίησε ένα ελάχιστο μέρος του πρωτοτύπου, παρενέβαλε την -διά μικροφώνων- εκφώνηση αρκετών μικρών σπαραγμάτων από κείμενα άλλων δημιουργών (καθώς έμειναν αμετάφραστα δεν μπορεί να κριθεί κατά πόσο ταίριαζαν ή όχι στο πρωτότυπο) και ζωντανή κινηματογράφηση μικρών διαλόγων και κινήσεων των τριών προσώπων του έργου σε διάφορους υποτιθέμενους χώρους του παλιού αρχοντικού της Τζούλιας (κουζίνα, υπνοδωμάτια, τραπεζαρία, σαλόνι, κήπος), ενώ σκόπιμα, απολύτως συμβολικά, ο Στρίντμπεργκ περιορίζει τη δράση του έργου στην κουζίνα. Μόνο κέντρο του ενδιαφέροντος της σκηνοθεσίας έγινε η ανάδειξη των πληγωμένων αισθημάτων της Κριστίν, που σιωπηλά ανέχεται την ερωτική απιστία του Ζαν με την κυρία της. Ενδιαφέρουσα αυτή η ιδέα, αλλά τριτεύουσας σημασίας στο έργο, που χάθηκε και αυτό, και η πολυσημία του και το μήνυμά του. Εξαιρετικά καλαίσθητη και ατμοσφαιρική η παράσταση, μας θύμισε την περίφημη κινηματογραφική μεταφορά του έργου από τον Αλφ Σιέμπεργκ, αλλά και άφησε την εντύπωση μιας ηθελημένης επίδειξης των ικανοτήτων των σκηνοθετών να κάνουν σινεμά.
  • «Η επιστροφή του Οδυσσέα» από τη «Σαουμπίνε»

Η «Σαουμπίνε» παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών μια ακόμα παράσταση, με τίτλο «Η επιστροφή του Οδυσσέα». Πρόκειται για εντελώς ελεύθερη, εκσυγχρονιστική διασκευή της ομώνυμης όπερας του Μοντεβέρντι, διανθισμένη με σπαράγματα από την ομηρική «Οδύσσεια» και του λιμπρέτου του Τζιάκομο Μπανταόρο και κειμένων του σύγχρονου Ούγγρου συγγραφέα Πέτερ Εσκενάζι. Η «πιστή» κατά το μύθο Πηνελόπη, σεξουαλικά στερημένη και ευάλωτη κατά τη διασκευή, οι λογής λογής μηχανορραφούντες μνηστήρες που την περιτριγυρίζουν ποθώντας την εξουσία, ο ακατάλληλος για την εξουσία γιος της, Τηλέμαχος κι ο Οδυσσέας που γυρνά μεν, γέρος δε. Ο Οδυσσέας γυρνά σε μια «Ιθάκη» που την λυμαίνονται, όπου τρώνε, πίνουν, έχουν λόγο, υποκρίνονται, συνεργάζονται και ανταγωνίζονται μνηστήρες - εκπρόσωποι διαφόρων συμφερόντων. Μια «παιγνιώδης» παράσταση, που σαρκαστικά παραπέμπει στη σημερινή παραλογισμένη και διαλυμένη κοινωνία. Μέσα σε ένα σκόπιμο σκηνογραφικό κομφούζιο, με ζωντανά εκτελεσμένα από τους ηθοποιούς (με σύγχρονα όργανα) μουσικά μέρη και άριες της όπερας του Μοντεβέρντι και σύγχρονους τζαζ και ποπ ήχους, με υπονοηματικούς διαλόγους, με θεατρινίστικες, ακαταλαβίστικες «αγορεύσεις» και ειρωνικότατο χιούμορ ο Ούγγρος σκηνοθέτης, μουσικός, μαέστρος Ντέιβιντ Μάρτον (συνυπογράφει και τη μουσική διεύθυνση) συνέθεσε τη συμβολική αλληγορία του, στηριζόμενος και στους άλλους καλλιτεχνικούς συντελεστές και προπάντων σε επτά εξαιρετικά ασκημένους και πειθαρχικούς ηθοποιούς της «Σαουμπίνε».

ΘΥΜΕΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 4 Ιούλη 2012

4.000 χειροκρότησαν το «Τσίρκο» στη Θεσσαλονίκη


ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΕ ΒΕΡΟΙΑ - ΚΑΒΑΛΑ
Τεχνικοί λόγοι ανέβαλαν τη χθεσινή και τη σημερινή παράσταση με «Το μεγάλο μας τσίρκο» του ΚΘΒΕ στη Βέροια και στην Κοζάνη αντίστοιχα.
Οι παραστάσεις του «Μεγάλου μας τσίρκου» στην Κέρκυρα, αύριο και μεθαύριο, θα δοθούν κανονικά
Οι παραστάσεις του «Μεγάλου μας τσίρκου» στην Κέρκυρα, αύριο και μεθαύριο, θα δοθούν κανονικά
Τεχνικοί λόγοι ανέβαλαν τη χθεσινή και τη σημερινή παράσταση με «Το μεγάλο μας τσίρκο» του ΚΘΒΕ στη Βέροια και στην Κοζάνη αντίστοιχα. Το «σφιχτό» πρόγραμμα της περιοδείας δεν βγαίνει και γίνεται μια αναπροσαρμογή, ωστόσο οι υπεύθυνοι του ΚΘΒΕ διαβεβαιώνουν ότι οι παραστάσεις της Κέρκυρας (αύριο και μεθαύριο) θα δοθούν κανονικά, όπως και οι υπόλοιπες. Κοσμοσυρροή παρατηρήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην πρεμιέρα της παράστασης στο Θέατρο Δάσους και πάνω από 4.000 θεατές καταχειροκρότησαν τους συντελεστές, ενώ τουλάχιστον 1.000 άτομα παρακολούθησαν μία μέρα νωρίτερα τη γενική δοκιμή.

Monday, July 2, 2012

ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ Οικογενειά μου, το θέατρο

Σκέψεις του Θύμιου Καρακατσάνη για την τέχνη, τη ζωή, την τηλεόραση, την κριτική
Με την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη και τον Χρήστο Μπίρο στον «Φον Δημητράκη»
Με την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη και τον Χρήστο Μπίρο στον «Φον Δημητράκη»

Μέσα στα λεγόμενα του Θύμιου Καρακατσάνη στην πενηντάχρονη σταδιοδρομία του κρύβονται αλήθειες. Αλήθειες, μερικές φορές, «ακατέργαστες», ίσως «μη ραφιναρισμένες» για να γίνουν αρεστές, αλλά πάντοτε αλήθειες.
Παρακάτω ακολουθούμε τις σκέψεις του σε διαφορετικά θέματα, όπως τις έχει καταθέσει σε συνεντεύξεις του στον Τύπο:
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ: «Αισθάνομαι δικαιωμένος και έχω αναπαυμένη τη συνείδησή μου. Είμαι πανευτυχής για τις συνεργασίες που έχω κάνει (στο θέατρο)Αυτή είναι η οικογένειά μου τελικά. Θα ήθελα να κάνω ένα έργο που να μην έχει κείμενο, να το φτιάχνουμε οι ηθοποιοί. Αυτό θέλει πολλά λεφτά και χρόνο. Θέλει να κάτσεις ένα-δύο χρόνια με μια ομάδα για να μπορείς να το κάνεις. Αλλιώς θα γίνει πρόχειρο».
ΓΙΑ ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: «Ολα τα μεγάλα έργα είναι επίκαιρα, γιατί έχουν κάνει μια ψυχογραφική ''βυθοσκόπηση'' του τι είναι άνθρωπος, πού πάμε κ.ο.κ. Ο μεγάλος συγγραφέας έχει τον τρόπο του να διεισδύει και στα πιο κρυφά μέρη της κοινωνίας και να τα αποκαλύπτει».

ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ «Στρατιώτης» του Αριστοφάνη

«Εσβησε» στα 72 του το πρωί του Σαββάτου ο πληθωρικός και χαρισματικός σκηνοθέτης και ηθοποιός που μέσα από το κωμικό αναδείκνυε το τραγικό, με όχημα το γέλιο
Ο Θύμιος Καρακατσάνης στην «Ειρήνη»
Ο Θύμιος Καρακατσάνης στην «Ειρήνη»
Ο Θύμιος. Eτσι τον αποκαλούσαν οι θεατές. Με το μικρό του όνομα. Σα να ήταν ο φίλος τους. Τουλάχιστον έτσι τον ένιωθαν. Τον ακολουθούσαν σε όλη τη θεατρική του σταδιοδρομία, υποστήριζαν τις επιλογές του και ποτέ δεν τον πρόδωσαν. Ούτε κι εκείνος. Γιατί ο Θύμιος Καρακατσάνης στήριγμά του είχε την αγάπη του κόσμου. Αυτού του κόσμου που, είτε έπαιζε σε κεντρικό αθηναϊκό θέατρο είτε σε θέατρο της περιφέρειας, ήταν εκεί για να τον επιβραβεύσει με το χειροκρότημά του. Απόδειξη της μοναδικής σχέσης του με το κοινό, του επικοινωνιακού χαρίσματος που τον διέκρινε, ήταν αυτό που συνέβαινε μετά το τέλος της κάθε παράστασης, όταν η αυλαία είχε πέσει. Φορώντας ακόμη το κοστούμι του ρόλου του, έβγαινε μόνος του στη σκηνή και, απευθυνόμενος στην πλατεία, μιλούσε για διάφορα θέματα της επικαιρότητας.

Ο Φον Δημητράκης «βούλιαξε» την Επίδαυρο με Λυσιστράτη

Από την πρώτη του εμφάνιση, σπουδαστής ακόμη, στους «Ορνιθες» του «Τέχνης» έως την τελευταία, πέρυσι το καλοκαίρι, στην αριστοφανική κωμωδία, ο Θύμιος Καρακατσάνης υπηρέτησε το θέατρο για περισσότερο από μισό αιώνα
Ο Φον Δημητράκης «βούλιαξε» την Επίδαυρο με Λυσιστράτη
Υπήρξε ηθοποιός που μπορούσε να «συνομιλεί» με τον Αριστοφάνη; Εάν δεν είχαμε δει τον Θύμιο Καρακατσάνη να υποδύεται τους αριστοφανικούς ήρωες, ίσως ένα τέτοιο ερώτημα θα μας φαινόταν το λιγότερο παράδοξο. Oμως τώρα η απάντηση είναι: «Ναι, υπήρξε».
Ο Θύμιος Καρακατσάνης, από την πρώτη του εμφάνιση στον θεατρικό στίβο, από την πρώτη εκείνη στιγμή που είπε μια ατάκα («το λαδικό, το λαδικό... «) στους ιστορικούς αριστοφανικούς «Ορνιθες» του «Θεάτρου Τέχνης», σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μαθητής ακόμα στη σχολή, ήταν σαν να έθεσε γερά θεμέλια στη σχέση του με το αριστοφανικό κείμενο. Ισως να μην είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος του ρόλος ήταν αριστοφανικός, η «Λυσιστράτη», σε καλοκαιρινή περιοδεία, στο τελευταίο καλοκαίρι της ζωής του, το 2011. Είχε υποδυθεί πολλούς αριστοφανικούς ήρωες με πρώτη και καλύτερη τη «Λυσιστράτη», της οποίας το κοστούμι φόρεσε τρεις (!) φορές. Ως Πεισθαίτερος στους «Ορνιθες», σε μία από τις τελευταίες αναβιώσεις της ιστορικής παράστασης από το «Θέατρο Τέχνης» (προ 15ετίας), ως Μνησίλοχος στις «Θεσμοφοριάζουσες», αλλά και οι «Βάτραχοι», η «Ειρήνη», οι «Νεφέλες» υπήρξαν κωμωδίες στις οποίες είχε επιστρέψει αρκετές φορές, ενώ είχε πρωταγωνιστήσει και στον «Πλούτο».
Μισό αιώνα (και πλέον) χρόνια για την ακρίβεια, από το 1959 έως το 2011, ο Θύμιος Καρακατσάνης υπηρέτησε το θέατρο. Με πάθος και αφοσίωση. Με ήθος, συνέπεια και αγωνία. Με αυθεντικότητα και προσήλωση.
Με τον Γιώργο Παπαζήση και τον Θόδωρο Συριώτη στην παράσταση «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και από τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, 2009
Με τον Γιώργο Παπαζήση και τον Θόδωρο Συριώτη στην παράσταση «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και από τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, 2009
Γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά, σπούδασε στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, σε εποχές όπου η έννοια της μαθητείας ξεκινούσε από τα παρασκήνια: «Εκανα τα πάντα τότε: κουβαλούσα καρέκλες, έστηνα σκηνικά, έκανα τον ηλεκτρολόγο - έτσι μάθαμε το θέατρο εμείς», θυμόταν σε παλαιότερη συνέντευξή του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εμφανίστηκε στους «Ορνιθες»(1959), όπου σε επανάληψη (1960) έπαιξε και το ρόλο του Εποπα, αλλά και στα έργα «Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευ. Ιονέσκο, «Η άνοδος και η πτώση του Αρτούρο Ούι» του Μπ. Μπρεχτ, «Τα νέα παιδιά» του Ζ. Α. Λακούρ κ.ά.
Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1963 με το «Θέατρο Τέχνης» στο έργο του Ζ. Ταρντιέ «Η θυρίδα». Στο «Θέατρο Τέχνης» παρέμεινε ως βασικό στέλεχος μέχρι το 1972, παίζοντας σε έργα όπως «Ο επιστάτης», «Ο δράκος», «Η φαλακρή τραγουδίστρια», «Το παιχνίδι της σφαγής», κά. Στη συνέχεια, στο ελεύθερο θέατρο, συνεργάστηκε ως θιασάρχης ή συνθιασάρχης με τους Κ. Καρρά («Φου») και Κ. Χατζηχρήστο, Αν. Φόνσου(«Δύο γάτοι ερωτιάρηδες»). Ως πρωταγωνιστικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου έπαιξε στα «Παντρολογήματα», «Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο», «Δικαίωση», «Αίτηση σε γάμο». Εμφανίστηκε επίσης στα Επιδαύρια («Κύκλωπας», «Ειρήνη», «Βάτραχοι», «Θεσμοφοριάζουσες») και με το ΚΘΒΕ στις «Νεφέλες» και στην «Ειρήνη». Ακολούθησε η μεγάλη θεατρική επιτυχία του «Επιθεωρητή» σε συνεργασία με το θίασο Γ. Φέρτη - Ξ. Καλογεροπούλου.
Στους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, 2002
Στους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, 2002
«Νέα Ελληνική Σκηνή»
Το 1978 δημιούργησε τη «Νέα Ελληνική Σκηνή» και παρουσίασε το έργο του Δ. Ψαθά «Φον Δημητράκης» και στη συνέχεια τις παραστάσεις: «Ενας ήρως με παντούφλες», «Ο χαρτοπαίχτης», «Ο θάνατος του εμποράκου», «Βασικά με λέν' Θανάση», «Ο επιστάτης», «Εχω στόχο, κύριε πρόεδρε», «Βίδα», «Στέλιος» και «Αίσχος». Στις ενδιάμεσες θερινές περιόδους συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το «Αμφι-Θέατρο» του Σπ. Α. Ευαγγελάτου και το «Ανοιχτό Θέατρο» του Γ. Μιχαηλίδη, στις φεστιβαλικές παραστάσεις του Αριστοφάνη: «Θεσμοφοριάζουσες», «Βάτραχοι», «Ειρήνη» και «Νεφέλες» (Επίδαυρος). Εμφανίστηκε στις «Νεφέλες» και με τον Οργανισμό Εταιρικών Θιάσων του ΣΕΗ (Παναθηναϊκό Στάδιο και περιοδεία).
Με τη Δήμητρα Χατούπη στην ταινία «Καραβάν Σαράι»
Με τη Δήμητρα Χατούπη στην ταινία «Καραβάν Σαράι»

Η πορεία της «Νέας Ελληνικής Σκηνής» συνεχίζεται με το «Ξανά μαζί», τη «Λυσιστράτη» (εκείνη που «βούλιαξε» την Επίδαυρο...), το ατομικό ρεσιτάλ του Θύμιου Καρακατσάνη «Οι ηλικίες του γελοίου» στο «Μέγαρο Μουσικής», το «Καραγκιόζ-ντριμ» στο «Δελφινάριο» (1996) και την «Ούρσουλα». Συνεργάστηκε με το «Θέατρο Τέχνης» στους «Όρνιθες» (1997). Ακολούθησαν οι παραστάσεις: «Η βασίλισσα της ομορφιάς»(1998-'99), «Θεσμοφοριάζουσες» (1999), «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ», «Το ημερολόγιο ενός τρελού» κ.ά.
Από τις τελευταίες μεγάλες του επιτυχίες υπήρξε «Ο θάνατος του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ, στον ρόλο του Γουίλι Λόμαν (2008-2010), και οι «Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη (2010-2011), και οι δύο στο θέατρο «Ζίνα». Πραγματοποίησε την τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο με τη «Λυσιστράτη», σε καλοκαιρινή περιοδεία ανά την Ελλάδα (2011).
Στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο
Στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο
  • ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ
  • Συμμετείχε σε περιοδείες του «Θεάτρου Τέχνης» στο εξωτερικό και εμφανίστηκε σε διεθνή θεατρικά φεστιβάλ.

  • ΛΙΓΟ ΣΙΝΕΜΑ, ΠΟΛΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
  • Πήρε Βραβείο Κουν για τον Εμποράκο το 1987
Με τον κινηματογράφο δεν «έπαθε» έρωτα. Απ' ό,τι φαίνεται ούτε και ο κινηματογράφος μαζί του. Μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών υπήρξαν οι εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη: «Το πιο λαμπρό αστέρι» (1967), «Η χαρτορίχτρα» (1967), «Μπουμ Ταρατατζούμ» (1972), «Η γυναικοκρατία» (1973), «La faille» (1975), «Οι νταντάδες» (1979), «Ιδού η Μήλος, ιδού και το πήδημα» (1979).
Ο Φον Δημητράκης «βούλιαξε» την Επίδαυρο με Λυσιστράτη
Ο τελευταίος του κινηματογραφικός ρόλος ήταν ο Μαργαρίτης στο «Καραβάν Σαράι» (1986) του Τάσου Ψαρρά. Η τηλεοπτική παρουσία του περιλαμβάνει παλαιότερες σειρές αλλά και ψυχαγωγικές εκπομπές: «Μπολσόι Ιβάν και Μπιγκ Τζον», «Γραφείον συνοικεσίων», «Χαρούμενη Κυριακή - Κυριακή χωρίς σύννεφα»(ψυχαγωγική εκπομπή επιθεώρησης), «Ο κύριος Γενικός», «Τα παιδιά του Ζεβεδαίου», «Κλειδαρότρυπα», «Οδός Ιπποκράτους», «Ενας φιλήσυχος άνθρωπος».
Η σχέση του με το ραδιόφωνο υπήρξε στενότερη. Τo υποκριτικό του ταλέντο, η αυτοσχεδιαστική του δεινότητα σε συνδυασμό με την κωμική και λεκτική ευστροφία του βρήκαν εκεί πρόσφορο έδαφος. Είχε λάβει μέρος σε πολλές εκπομπές (θεατρικές κ.ά.) και συνεργάστηκε με το «Τρίτο Πρόγραμμα» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ερμηνεύοντας δικά του αυτοσχέδια κείμενα («χάπενινγκ»).
Παρουσίαζε προσωπική καθημερινή εκπομπή στον «Σκάι», καθώς και στον «ΑΝΤ1» την εκπομπή «The voice of the Greek» πάνω σε δικά του κείμενα.
Ως σκηνοθέτης είχε υπογράψει τις σκηνοθεσίες σε πολλές παραστάσεις, ανάμεσά τους: «Ενας ήρως με παντούφλες», «Εχω στόχο, κύριε πρόεδρε», «Η βίδα», «Ο Στέλιος», «Αίσχος», «Μικροί Φαρισαίοι», «Oύρσουλα», «Ο Τελευταίος να κλείσει την πόρτα», «Νεφέλες», «Ταρτούφος», «Πλούτος», «Ορνιθες», «Λυσιστράτη», «Θεσμοφοριάζουσες».
Είχε τιμηθεί με το Βραβείο Καρόλου Κουν από τον Δήμο Αθηναίων (1987) για την ερμηνεία του στο έργο του Αρ. Μίλερ «Ο θάνατος του εμποράκου», ενώ είχε λάβει πολλές άλλες τιμητικές διακρίσεις.
  • «Δαιμονικό ταλέντο»
  • «Στο πάνθεον των αθανάτων της υποκριτικής»
Θλίψη για τον θάνατο του Θύμιου Καρακατσάνη εξέφρασαν τα πολιτικά κόμματα. «Σεμνός και ακούραστος υπηρέτης του θεάτρου... ο Θύμιος Καρακατσάνης υπήρξε από τους πρώτους μεταπολεμικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες που έφεραν σε επαφή το ευρύ κοινό με την αρχαία κωμωδία», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κων. Αρβανιτόπουλος.
«Υπηρέτησε το ελληνικό θέατρο πάνω από 50 χρόνια με ήθος, συνέπεια και απόλυτη προσήλωση στα πιστεύω του. Ηταν ένας καλλιτέχνης μεστός, λαϊκός, σκορπούσε το γέλιο αβίαστα... Από σήμερα συγκαταλέγεται στο πάνθεον των αθανάτων της υποκριτικής», σημειώνει ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κων. Τζαβάρας.
«Ο Θύμιος Καρακατσάνης υπήρξε ένας άοκνος εργάτης της θεατρικής σκηνής, ένας ηθοποιός μέγιστος με την πραγματική έννοια του όρου. Ταλέντο δαιμονικό, ερμήνευσε άπειρους ρόλους με τον δικό του προσωπικό και μοναδικό σκηνικό τρόπο. Ζωντάνεψε χαρακτήρες και έδωσε αξία ακόμα και στον πιο μικρό ρόλο. Φώτισε τους ρόλους από γωνίες θεατρικά ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες», υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΝ.
Με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του το ΠΑΣΟΚ εκφράζει «τη λύπη του για τον θάνατο του Θύμιου Καρακατσάνη, ενός ηθοποιού που με το ιδιαίτερο ύφος του έγραψε ωραίες σελίδες στη θεατρική ιστορία του τόπου μας». «Ο Θύμιος Καρακατσάνης ήταν ο σύγχρονος Αριστοφάνης», τονίζουν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες.
«Ο θάνατος του Θύμιου Καρακατσάνη είναι μεγάλη απώλεια για το ελληνικό θέατρο», δήλωσε η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.
Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 2/7/2012

Το «τελευταίο αντίο» στον Θύμιο Καρακατσάνη

Η αυλαία έπεσε για τον αριστοφανικό Θύμιο Καρακατσάνη, που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο ελληνικό θέατρο και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το ευρύ κοινό.

Με ένα δυνατό, θερμό και παρατέταμενο χειροκρότημα και πετώντας λευκά και κόκκινα τριαντάφυλλα, αποχαιρέτισαν σήμερα το μεσημέρι συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες αλλά και απλός κόσμος, τον μεγάλο Έλληνα ηθοποιό και θεατρικό δάσκαλο στον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων στην Παιανία, όπου και εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία. «Ήταν ένας πολύ αγαπημένος φίλος. Aυτό που με στεναχώρησε πιο πολύ είναι ότι χάσαμε έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο- τον μεγαλύτερο Έλληνα ηθοποιό. Γιατί δεν ήταν μόνο κωμικός, έπαιζε όλα τα είδη. Πάντρευε τη συγκίνηση με το δράμα και την κωμωδία. Είχα την τύχη να δουλέψω μαζί του πάνω στη σκηνή και να δω το μεγαλείο τού ταλέντου του να γεννιέται δίπλα μου. Είμαστε συγκλονισμένοι. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Είμαι σίγουρη πως θα μας βλέπει από ψηλά», δήλωσε συγκινημένη στο ΑΜΠΕ η Χρυσούλα Διαβάτη.

Sunday, July 1, 2012

Επίδαυρος: Κι αν φτωχική τη βρεις...



[Κακουριώτης Σ., Η ΑΥΓΗ: 01/07/2012].  «Η Επίδαυρος για δεκαετίες ήταν: Εθνικό, ΚΘΒΕ, Αμφιθέατρο. Την άλλη χρονιά άλλαζε: Αμφιθέατρο, ΚΘΒΕ, Εθνικό...» Με αυτά τα λόγια περιέγραφε πριν από μερικούς μήνες ο Γιώργος Λούκος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου, προτού αναλάβει ο ίδιος το τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσής του, προκειμένου να υπερασπίσει τις (επιτυχημένες) επιλογές του για άνοιγμα της Επιδαύρου στη διεθνή καλλιτεχνική παραγωγή... Και δεν είχε άδικο. Μόνο που κάποτε η ζωή παίρνει απρόβλεπτες στροφές κι έτσι, τα φετινά Επιδαύρια, που ξεκινούν την Παρασκευή 6 Ιουλίου, δίνουν μια εικόνα παρόμοια με αυτήν που ελεεινολογούσε ο Γ. Λούκος... 

Στίβεν Μπέρεσφορντ «Η τελευταία των Χάουσμαν»


«The Last of the Haussmans». Στο νέο έργο του Στίβεν Μπέρεσφορντ «Η τελευταία των Χάουσμαν», η Τζούλι Γουόλτερς (τη γνωρίσαμε σε φιλμ όπως το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα») ερμηνεύει την Τζούντι Χάουσμαν, μια γυναίκα που στα νιάτα της, τη δεκαετία του '60, υπήρξε χίπισσα με αναρχικές τάσεις και που ακόμα επιμένει στην μποέμ, αχαλίνωτη νοοτροπία των νεανικών της χρόνων. Τώρα όμως έρχεται αντιμέτωπη με τα δύο παιδιά της, τον Νικ και τη Λίμπι (Ελεν Μακρόρι και Ρόρι Κινέρ), που έρχονται κοντά της έπειτα από μεγάλο διάστημα απουσίας και, έχοντας συναντήσει στη ζωή τους πολλά προβλήματα, αμφισβητούν τον «ελευθεριακό» τρόπο ανατροφής τους από τη μητέρα τους. Το έργο, όπου αναμειγνύονται έντονα κωμικά και δραματικά στοιχεία, είναι σκηνοθετημένο από τον Χάουαρντ Ντέιβις και έχει κερδίσει θερμή υποδοχή τόσο από την κριτική όσο και από το κοινό. (www.nationaltheatre.org.uk) Η Καθημερινή, 1/7/2012, Επιμέλεια: Αγγελική Στουπάκη

Μεγάλα ονόματα, με χαμηλό εισιτήριο


Θεατρικός οργανισμός στο Λονδίνο διευκολύνει την πρόσβαση του κοινού σε σπουδαίες παραστάσεις

  • International Herald Tribune

Η Τζούντι Ντεντς, ο Τζουντ Λο, ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ και ο Ντάνιελ Ράντκλιφ θα ερμηνεύσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στη διάρκεια της νέας θεατρικής σεζόν στο Λονδίνο, χάρη σε έναν νέο οργανισμό παραγωγής που δημιουργήθηκε από τον βραβευμένο σκηνοθέτη Μάικλ Γκραντέιτζ και τον συνεργάτη του, τον Τζέιμς Μπίρμαν, μαζί με τον οποίο διηύθυνε το θέατρο Donmar Warehouse μεταξύ 2006 και 2011. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει ένα καινούργιο έργο, το «Πίτερ και Αλις» του Τζον Λόγκαν, του βραβευμένου με Τόνι συγγραφέα του «Red» (το έργο έχει ανέβει και στην Αθήνα από τον Σταμάτη Φασουλή). Στο «Πίτερ και Αλις» η Τζούντι Ντεντς και ο Μπεν Γουίσοου θα ερμηνεύσουν τα δύο πραγματικά πρόσωπα που ενέπνευσαν την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και τον «Πίτερ Παν».

Δύο φορές γύρω απ’ τον Στρίντμπεργκ


Ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε δύο σκηνοθεσίες του ίδιου έργου
  • Tης Αννυς Κολτσιδοπουλου, Η Καθημερινή, 1/7/2012

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ
Δεσποινίς Τζούλια
1) σκηνοθ: Δημήτρης Λιγνάδης
2) Schaubuehne Berlin σκηνοθ: Katie Mitchell - Leo Warner
Θέατρο: Πειραιώς 260
Τιμώντας την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του Στρίντμπεργκ, το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξένησε στον ίδιο χώρο (Δ) της Πειραιώς μέσα σε δέκα μέρες δύο φορές τη δεσποινίδα Τζούλια. Πιστεύω πως για το νέο κοινό ήταν μια σπάνια ευκαιρία σύγκρισης του Τι και του Πώς καθώς και δύο διαφορετικών Πώς στο θέατρο.