Αρκουμανέα Λουίζα, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/05/2015
Μπουζουξίδικα γίνονται «θέατρα» και τραγουδιστές γίνονται «ηθοποιοί». Ελληνική μυθολογία, ελληνικό φολκλόρ, μια βοσκοπούλα, ένα βιολί, και οι κοιλιακοί του Ηρακλή... Οι σκηνοθέτες που υπηρετούν καλύτερα αυτή την αισθητική καθίστανται περιζήτητοι. Η ανάγκη επιστροφής στα θεμελιώδη
Η Αννα Κοκκίνου στο «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος»
- Ο εικοστός πρώτος αιώνας μάς βρήκε θεατρικά αισιόδοξους.
Οι σκηνοθέτες που ήταν ήδη καταξιωμένοι, άλλοι χάρη στη λοξή ματιά τους και άλλοι χάρη στην απαιτητικότητά τους, ανέβαζαν κάθε σεζόν τη δουλειά τους κι εμείς περιμέναμε με ενδιαφέρον τις προτάσεις τους. Ταυτόχρονα, νέες ομάδες αναδύονταν ορμητικά στο τοπίο και πιστεύαμε ότι αυτές θα πάρουν τη σκυτάλη, θα προχωρήσουν τη θεατρική τέχνη στο επόμενο στάδιο, όποιο κι αν είναι αυτό.
Σήμερα, εν έτει 2015, η αισιοδοξία μάς έχει μάλλον εγκαταλείψει. Κανένας ή σχεδόν κανένας από τους καλλιτέχνες που μεσουρανούσαν την περίοδο εκείνη δεν κάνει πλέον την καρδιά μας να χτυπά με την ίδια προσδοκία. Η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει. Τώρα βιώνουμε την περίοδο του ρεαλισμού. Η κρίση σίγουρα συνετέλεσε σε αυτή την προσγείωση. Η αγωνία των καλλιτεχνών για επιβίωση οδήγησε σε αποθαρρυντικές συμμαχίες και συμβιβασμούς. Καλοί ηθοποιοί, αξιόλογοι καλλιτέχνες συμμετέχουν σε εγχειρήματα που μόνο ανατριχίλα θα τους προκαλούσαν στο παρελθόν.