Saturday, September 24, 2011

«Απόψε τρέξατε»



Γρηγοριάδης Κώστας
Το χειμώνα του 1935 σκέφτηκα να τελειοποιήσω τα σύνεργα της αποθέωσης. Εμείς οι Καραγκιοζοπαίχτες λέμε αποθέωση την τελευταία πράξη μιας ηρωικής παράστασης. Ολο το έργο παίζεται με τις φιγούρες του Καραγκιόζη, αλλά το τελευταίο μέρος τελειώνει με ηθοποιούς. Εάν, ας πούμε, παίζουμε τον Διάκο, ο βοηθός ντύνεται Διάκος, ο Καραγκιοζοπαίχτης πασάς και δυο τυχαία παιδάκια το ένα το ντύνουμε Τούρκο στρατιώτη και το άλλο άγγελο που λέει τα ποιήματα στον ήρωα. Εγώ ήθελα όλα τα σύνεργα που μεταχειριζόμαστε σ' αυτήν την πράξη να τα φτιάξω με τέτοιαν τέχνη που να κάνουν μεγάλη εντύπωση.
Ολο το χειμώνα το σπίτι μου είχε γίνει εργαστήριο, κι εγώ, η γυναίκα μου και το παιδί μου κάναμε πολλές φορές ξενύχτια και φτιάναμε φουστανέλες, τσαρούχια, σαλάχια, φέσια, σπαθιά και κουμπούρες όμοια του 1821. Ετοιμάζαμε και γιλέκα, πουκάμισα, φορεσιές με χρυσά όπως φορούνε οι πασάδες και μια σούβλα μ' ένα σκελετό από λαμαρίνα, ώστε αφού καεί ο Διάκος να φανούν τα κόκαλά του. Φτιάξαμε και φτερά και στεφάνι αγγέλου, ρούχα παπά κι ένα αμόνι για την παράσταση του Κατσαντώνη και πολλά άλλα.
Ολοι πια οι συνάδελφοι ξέρανε πως το καλοκαίρι θα παίξω στη Λαμία, απέναντι στις φυλακές. Στο καφενείο που συχνάζουμε εμείς οι Καραγκιοζοπαίχτες ερχόταν και μ' έβρισκε ένας καλός τραγουδιστής και πολύ εγγράμματος, ο Γιώργος Γερμανός, και με περικάλεσε να τον πάρω μαζί μου. Εγώ δεν τον ήθελα, γιατί ήτανε μπεκρής, αλκοολικός. Αυτός όμως πήγαινε και στο σπίτι μου στην Κηφισιά και κλαιγότανε της γυναίκας μου. «Πες του κυρ-Σωτήρη να με πάρει μαζί του». Στο τέλος τον πήρα.
Την πρώτη μέρα που παίξαμε, σχεδόν με χίλιους θεατές, ήτανε ξαπλωμένος στο πάτωμα της σκηνής και ξέρναγε. Είχα μεγάλη αποτυχία, και πού; στη Λαμία, που ήμουνα ο πιο αγαπητός τους Καραγκιοζοπαίχτης. Εχασα όλους τους κόπους που έκανα το χειμώνα και τα λεφτά που χάλασα για να φτιάξω όλα για την αποθέωση, κι έγινα ρεζίλι σε όλη τη Λαμία.
Τηλεγράφησα της γυναίκας μου και μου στέλνει άλλο βοηθό, έναν Χρήστο. Τον παίρνω και πάμε και παίζουμε στα Σάλωνα, να δω πρώτα τι σόι πράμα είναι και μετά να πάμε στη Λαμία. Τη δεύτερη βραδιά, που είπα δόξα σοι ο Θεός, γιατί η παράσταση πήγε καλά και κάναμε πολλή δουλειά, έρχεται αξημέρωτα ο καφετζής και μου λέει:
- Επειδή είδα πως είσαι καλός άνθρωπος σου λέω να πάρεις τα εργαλεία σου γρήγορα και να φύγεις μη σε σκοτώσουνε οι τάδε χασάπηδες, γιατί ο βοηθός σου πήγε εχτές να πειράξει το παιδί τους.
Εμείς φύγαμε αμέσως και πήγαμε στο Γαλαξείδι, αλλά δεν βρήκαμε δουλειά. Είχαμε φάει και τα λεφτά μας και δεν ξέραμε τι να κάνουμε.
Για καλή μας τύχη μάθαμε πως ένα καΐκι θα πάει κατσίκια στη Βόχα. Η μόνη μας ελπίδα ήτανε να μας πάρει μαζί του ο καπετάνιος, αλλιώς ...φασκελοκουκούλωσ' τα. Πάμε λοιπόν στην Αγία Μαρίνα που είχε πανηγύρια και βρίσκουμε τον καπετάνιο να γλεντάει με την οικογένειά του. Αυτός όχι μόνο μας έταξε να μας πάρει, αλλά μας έκανε και το τραπέζι.
Ολο χαρά βάλαμε μέσα στο καΐκι τα εργαλεία του Καραγκιόζη και περιμέναμε. Στις δυο μετά τα μεσάνυχτα φτάσανε κι οι τσοπαναραίοι, που με χίλια βάσανα φορτώσανε στο καΐκι τα κατσίκια τους, γιατί είχε αρχίσει τέτοια φουρτούνα που η θάλασσα έπαιρνε καρέκλες και τραπέζια από τα μαγαζιά της παραλίας. Πάνω στην ώρα έφτασε κι ο καπετάν Δυσσέας, ένας παλίκαρος 30-35 χρονώ. Ολοι τον συμβουλεύανε να μην κάνει αυτό το ταξίδι, αυτός όμως κανέναν δεν άκουγε. Εφτασε κι ο πατέρας του και η γυναίκα του με τα παιδιά στην αγκαλιά και όλοι με κλάματα τον περικαλάγανε ν' αλλάξει γνώμη. Αυτός μεθυσμένος τους φώναζε:
- Εγώ είμαι ο καπετάν Δυσσέας και δε με σκιάζει τίποτα.
Κάνει το σταυρό του και διατάζει: «Μολάτε κάβο».
Ο καπετάνιος μεθυσμένος στο τιμόνι, ο ναύτης στη μηχανή, ο δεκάχρονος μούτσος δίπλα του, κι ο κόσμος να φωνάζει από μακριά «Πάντηξε (γύρισε) μωρέ Δυσσέααα ». Μου 'ρθε σα ζάλη, κι άρχισα να τρέμω. Υστερα είπα: αν είναι τυχερό μου να πνιγώ, ας πνιγώ μ' αυτόνε το λεβέντη.
Μόλις όμως βγήκαμε απ' το λιμάνι, ποιος είδε το Θεό και δεν τόνε φοβήθηκε. Το καΐκι πάλευε με τον καιρό κι έτριζε. Για μια στιγμή που η φουρτούνα ανακάτεψε κατσίκια κι ανθρώπους, φωνάζει ο καπετάνιος του ναύτη:
- Γρήγορα, γιατί χαθήκαμε. Πέτα τα κατσίκια στ' αμπάρι, πέτα και τον τσοπάνη, να μην τον πάρει η θάλασσα.
Εγώ βρεμένος από την κορφή ως τα νύχια κρατιόμουνα από κάτι σχοινιά.
Σε μισή ώρα ο καιρός άρχισε να μπουνατσάρει. Τότες ο καπετάνιος έκοψε ψωμί σταρένιο και κεφαλοτύρι και μου λέει: «Εμπρός τώρα να φάμε λίγο». Υστερα δένει το τιμόνι στο παλάγκο του μακαρά και λέει του μικρού μούτσου: «Εγώ θα τον πάρω τώρα λίγο. Εσύ θα πηγαίνεις απάνω στ' άστρο αυτό». Θα μας λυπήθηκε ο Θεός και με την πλώρη στο άστρο που έδειξε ο καπετάνιος φτάσαμε σε δυο ώρες στο Ξυλόκαστρο.
Πήγε ο βοηθός μου στο Κιάτο, και συμφώνησε μ' ένα ζαχαροπλαστείο, και πήρε κι εκατό δραχμές προκαταβολή. Τι να κάνω; Εκεί που είχα καταντήσει ήθελα δεν ήθελα δέχτηκα. Παίζαμε στο οικόπεδο του ζαχαροπλαστείου και κάθε βράδυ κάναμε το ελάχιστο πεντακόσια εισιτήρια.
Ενα πρωί που ήμουνα στο υπόγειο του ζαχαροπλαστείου και ετοίμαζα την παράσταση για το βράδυ, μου λέει ο θεατρώνης:
- Κυρ-Σωτήρη, να παίξεις απόψε, αλλά αύριο πρέπει να τα μαζεύεις. Αλλιώς θα με πάρεις στο λαιμό σου και θα μου κλείσεις το μαγαζί. Ηρθε ξέρεις ο Καραγκιοζοπαίχτης του Κιάτου. Εάν πάει σ' άλλο μαγαζί έκλεισε το δικό μου.
- Δεν φεύγω, του λέω. Θα φύγω μόνο αν με διώξει ο εισαγγελέας.
Σε λίγο κατεβαίνουνε στο υπόγειο ο θεατρώνης, ο βοηθός μου κι ένας μαντράχαλος με ρεμπούμπλικα βλάμικια, κι ένα μάτι αλλοίθωρο, ο Θόδωρος ο Καλαματιανός ή Ψευτοθόδωρος, ο νέος Καραγκιοζοπαίχτης.
- Εσύ 'σαι ρε ο Σπαθάρης, μου λέει, που δεν φεύγεις από δω; Ολοι το ξέρουνε πως το Κιάτο είναι δικό μου τσιφλίκι κι εγώ κάνω ό,τι θέλω.
- Εγώ, κύριε συνάδελφε, δεν φεύγω. Ο,τι λέω το κάνω. Ολοι το ξέρουνε πως όταν έχω δίκιο το πείσμα μου είναι μεγάλο.
Φύγανε τότες, αλλά σε λίγο γυρίσανε. Μου λέει ο θεατρώνης:
- Αποφασίσαμε οι τρεις μας να καθίσεις εσύ απόψε στο ταμείο και να παίξουνε οι δυο τους κι ό,τι λεφτά πιάσει ο Καραγκιόζης να τα πάρεις εσύ, να πληρώσω εγώ την εφορεία και το πρωί να φύγεις. Να και η υπογραφή μου.
Αφού είδα ότι ήτανε μαζί τους κι ο βοηθός μου, τι να κάνω, δέχτηκα. Κι όταν έμεινα μόνος εδάκρυσα για τον ξεφτιλισμό που 'παθα.
Το βράδυ, όταν γιόμισε ο Καραγκιόζης κι αυτοί άρχισαν να παίζουν, με πλησιάζει ένα παλικάρι:
- Εσύ, μπάρμπα, δεν θα πας απόψε μέσα;
- Παιδί μου, αφού είμαι απόψε στο ταμείο πώς θες να πάω;
Ο ένας με τον άλλον το μάθανε οι θεατές πως εγώ δεν θα παίξω κι όλοι διαμαρτύρουνταν. Σταμάτησε η παράσταση κι ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και φώναζε:
- 'Η θα μπει ο γέρος να παίξει ή τα λεφτά μας πίσω.
Για μένα όμως τα λεφτά αυτά που είχα στην τσέπη ήτανε η ζωή μου και για να μη μου τα πάρουνε ανέβηκα σ' ένα τραπέζι και τους λέω:
- Τότες θα μπω μέσα εάν εσείς βγάλετε όξω αυτούς τους τρεις παλιανθρώπους Καραγκιοζοπαίχτες και το θεατρώνη.
- Οξω! Οξω! Οξω, γιατί σας λυσσάζουμε στο ξύλο, φωνάζανε όλοι μαζί.
Εκεί είδα τι θα πει: Οργή λαού, φωνή Θεού. Οταν βγήκανε αυτοί περικάλεσα τον κόσμο να με προστατέψουνε, γιατί είμαι ξένος. Ολοι φωνάξανε «Ναι» και πολλοί ήρθανε μέσα στη σκηνή να με φυλάνε. Ολη η παράσταση πήγε με γέλια και χειροκροτήματα και στο τέλος δυο παλικάρια με βοηθήσανε και μάζεψα τα εργαλεία μου και πήγανε το μπαούλο στο καφενείο. Τη νύχτα κοιμήθηκα στο σπίτι του ενός και το πρωί με πήγανε στο αυτοκίνητο για την Αθήνα. Οταν έκανα να πληρώσω το εισιτήριό μου στον εισπράχτορα, μου λέει: «Το πλερώσανε τ' άλλα παιδιά».


Βιογραφικό Του Σωτήρη ΣΠΑΘΑΡΗ
Γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης ο Σωτήρης Σπαθάρης, με το σπάνιο λογοτεχνικό του ταλέντο χάρη στο οποίο γεννήθηκαν τα θαυμάσια «Απομνημονεύματά» του (απ' όπου και το σημερινό διήγημα). Πατέρας του διάσημου δάσκαλου του θεάτρου σκιών, Ευγένιου, γεννήθηκε το 1892 στη Σαντορίνη και μεγάλωσε στο Μεταξουργείο, με έμφυτη μέσα του την αγάπη για το θέατρο. Αυτή του η αγάπη εκδηλώθηκε γρήγορα μέσω του Καραγκιόζη, στον οποίο έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία. Στη δύσκολη αυτή τέχνη τελειοποιήθηκε δίπλα στο δάσκαλό του, Θόδωρο Θεοδωρέλλο, που υπήρξε ο καλύτερος μαθητής του Μίμαρου. Από το 1909 περιόδευε συστηματικά σε όλη την Ελλάδα διαθέτοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο έργων, από τα οποία περισσότερα από τριάντα ήταν δικά του, με θέματα παρμένα από τη σύγχρονη ζωή και την ιστορία του Εθνους.
Ο Σωτήρης Σπαθάρης ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης του είδους που εισήγαγε στον Καραγκιόζη τη λεγόμενη διαφημιστική «ρεκλάμα», χαρακτηριστικό είδος λαϊκής ζωγραφικής που κατόπιν υιοθετήθηκε και από άλλους καραγκιοζοπαίκτες. Επίσης, θεωρείται και ο δημιουργός της «αποθέωσης», του έμψυχου, δηλαδή, θεατρικού επιλόγου των ηρωικών συνήθως έργων, που ερμηνευόταν με κατεβασμένο τον μπερντέ από τον ίδιο τον καραγκιοζοπαίκτη και τους βοηθούς του.
Υπήρξε, τέλος, ένας από τους πρώτους ιδρυτές και ένθερμους υποστηρικτές του Πανελλήνιου Σωματείου Καραγκιοζοπαικτών, που σχηματίστηκε το 1924.
Η αυτοβιογραφία του Σωτήρη Σπαθάρη αναγνωρίστηκε σαν ένα «αληθινό μνημείο λόγου», όπως το αποκαλούσε ο μεγάλος ποιητής Σικελιανός, και η επιτυχία της είχε σαν αποτέλεσμα τρεις ακόμα επανεκδόσεις. Πολλοί εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου έχουν αφιερώσει σελίδες για την ιδιαίτερη απλότητα και τη γνήσια λαϊκή αφέλεια του ύφους του βιβλίου, που στην κυριολεξία γοήτευε όλους όσοι το διάβαζαν. Ο Σωτήρης Σπαθάρης, το πολυσύνθετο ταλέντο με τη χαρακτηριστική λαϊκότητα των ταπεινών ανθρώπων του λαού μας, πέθανε το Πάσχα του 1973, κρατώντας σφιχτά με τα δυο του χέρια τον πολυαγαπημένο του δερμάτινο Πασά.
  • ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 25 Σεπτέμβρη 2011
 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ Ανεργία, ανασφάλεια, προβλήματα επιβίωσης



Παπαγεωργίου Βασίλης
Oσοι επέλεγαν παλιότερα το επάγγελμα του ηθοποιού γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται για κάτι τόσο εύκολο. Το επάγγελμα του ηθοποιού μπορεί να είναι τρόπος ζωής, μεράκι, αγάπη, πόνος, προσπάθεια, θέληση, μελέτη, αλλά δεν παύει να είναι επάγγελμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν παύει να είναι ο ηθοποιός δικαιολογημένα δέσμιος της ανάγκης για βιοπορισμό. Η βιοσυντήρηση, ως επαγγελματικό ζητούμενο και αξία αποκατάστασης, καθιστά τη δουλειά του ηθοποιού πολύπαθη Οδύσσεια.
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών αποτέλεσε πάντα μοχλό συσπείρωσης των καλλιτεχνών για την αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων τους σε όλα τα επίπεδα και για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Η βελτίωση των όρων εργασίας των ηθοποιών έγινε σταδιακά και με πολλούς αγώνες, μέχρι να επιτευχθούν οι κατακτήσεις που τώρα απολαμβάνουν, όπως είναι η καθιέρωση των 8 παραστάσεων εβδομαδιαίως, η αργία της Δευτέρας, οι βελτιωμένες συντάξεις, η υποχρεωτική ασφάλιση από το θιασάρχη κ.ά. Κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν μετά από τις ιστορικές απεργίες των ηθοποιών και με σκληρές διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας και κανονιστικών διαταγμάτων.

Αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη



«Ο Δράκος»
Τρίπτυχο αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη, που «έφυγε» από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο, διοργανώνουν η «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, από τις 29 Σεπτεμβρίου έως και την 1η Οκτωβρίου. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει προβολές κινηματογραφικών ταινιών που βασίζονται σε δικό του σενάριο ή σκηνοθεσία και τις οποίες θα προλογίσουν άνθρωποι από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, συνεργάτες, κριτικοί κινηματογράφου και ακαδημαϊκοί. Συγκεκριμένα, θα προβληθούν οι ταινίες: 29/9 «Η Χιονάτη και τα Επτά Γεροντοπαλίκαρα» του Ι. Καμπανέλλη και «Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου. 30/9 «Το Κανόνι και τ' αηδόνι» σε σκηνοθεσία Ι. και Γιώργου Καμπανέλλη και «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Οι προβολές και οι ομιλίες θα γίνουν στο θερινό κινηματογράφο «Λαΐς» της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48, Κεραμεικός), ενώ σε περίπτωση βροχής θα μεταφερθούν στη χειμερινή αίθουσα. Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα πραγματοποιηθεί και η συναυλία της Ρίτας Αντωνοπούλου, του Βασίλη Γισδάκη και του Θεολόγου Κάππου, την 1/10 (9.30 μ.μ.), στην «Τεχνόπολη» (Προαύλιο αίθουσας «Νίκος Γκάτσος», Πειραιώς 100, Γκάζι). Θα παρουσιάσουν τους κύκλους τραγουδιών από τα έργα του «Το μεγάλο μας τσίρκο», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των αγγέλων» και «Μαουτχάουζεν».

«Το Κανόνι και τ' αηδόνι»

Το «Σπίτι» στη σκηνή


Ο Στέλιος Παυλίδης σκηνοθετεί το έργο του Ντέιβιντ Στόρυ
Το «Σπίτι» στη σκηνή


Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, μέσα σε έναν χώρο που θα μπορούσε να είναι το οπουδήποτε και πουθενά, τέσσερις χαρακτήρες, δύο γυναίκες και δύο άνδρες, μοιράζονται τη σιωπή: Εγκλειστοι στον χρόνο, αρνούμενοι την ύπαρξη του τρίτου, ελπίζουν να γλυτώσουν τις σπασμένες τους ζωές, από την τρομοκρατία της αποτυχίας . Το αστείο συναντά τη μελαγχολία, συναλλάσσεται με το τραγικό, συνυπάρχει, και τροφοδοτούν από κοινού την ανθρώπινη μοίρα. To έργο ανήκει στη κατηγορία του θεάτρου του παραλόγου, επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό από τους Σάμιουελ Μπέκετ, Χάρολντ Πίντερ ενώ θυμίζει έντονα το «Περιμένοντας τον Γκοντό».

Τα πολλά πρόσωπα της Αντιγόνης


  • Θεατρική παράσταση του Λ. Τσάγκα βασισμένη στο αρχαίο κείμενο και σε νεώτερα έργα

Τα πολλά πρόσωπα της Αντιγόνης

Αλήθεια η «Αντιγόνη» είναι αριθμού πληθυντικού; Ναι, απαντά το θέατρο Κνωσσός και προτείνει την παράσταση «Αντιγόνες» όπου περιλαμβάνονται τμήματα από πολλά κείμενα και έργα που αφορούν στην σοφόκλεια ηρωίδα, με την υπογραφή του Λάμπρου Τσάγκα στη σκηνοθεσία.

Πρόκειται για μια σκηνική μελέτη όπου ο μύθος συναντά τις νεώτερες εκδοχές του. Συγκεκριμένα περιλαμβάνονται αποσπάσματα από την ομώνυμη τραγωδία σε μετάφρασηΚ.Χ. Μύρη καθώς και από την τραγωδία του Σοφοκλή «Επτά επί Θήβας», σε μετάφρασηΓρυπάρη. Ακολουθούν τμήματα από το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Η Αντιγόνη του Σοφοκλή» στη μετάφραση του Αλέξη Σολομού, καθώς και από το έργο «Καλάβρυτα-Χίλιες Αντιγόνες» της Σαρλότ Ντελμπό (μετάφραση Μαρία Φραγκή). Μέσα από το δίπολο τραγωδία-ήρωες και χορός-θεατής, στήνεται η παράσταση εστιάζει το ενδιαφέρον της στις σχέσεις που ανατπύσσονται από σκηνής και επιχειρεί να ανιχνεύσει το τραγικό μέσα από την αντιστοιχία με την εποχή μας.

Σε δραματουργική επεξεργασία της Μαρίας Φραγκή και σκηνοθεσία του Λάμπρου Τσάγκα, στις «Αντιγόνες» παίζουν οι Μ. Βλασσοπούλου, Β. Ζαϊφίδης, Κ. Ζημιανίτης, Δ. Καλαχώρα, Π. Κορδαλής, Β. Κώστα, Γ. Μπίμης, Ε. Μπούρα, Δ. Παπουτσή, Τ. Ράπτης, Ν. Ρέγκου και ο ίδιος ο Λάμπρος Τσάγκας.

Πρόκειται για μια παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού «Εν θεάτρω έκφρασις», του θέατρου Κνωσσός υπό την αιγίδα και με την συμπαράσταση της Περιφέρειας Αττικής. Οι «Αντιγόνες» θα παιχθούν στο θέατρο του Αττικού Αλσους, την Παρασκευή και το Σάββατο, 30 Σεπτεμβρίου και 1η Οκτωβρίου αντίστοιχα, στις 21.00. Η παράσταση έχει διάρκεια 1΄και 30''. Γενική είσοδος 10 ευρώ - με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, η παράσταση θα είναι δωρεάν για άτομα άνω των 60 ετών ενώ θα ισχύσει ελεύθερη είσοδος για εκπαιδευτικούς και ανέργους με την επίδειξη ταυτότητα η σχετικής κάρτας στο ταμείο.

Η τραγικότητα της πολιτικής «Επτά επί Θήβας», Α' Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθήνας

  • Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
  • Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Ακόμη ένα φεστιβάλ -και μάλιστα στη θεματική του αρχαίου δράματος- οργανώθηκε στην Αθήνα τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου.
Ρόζα Προδρόμου, Γιάννης Λάζαρης, Σύρμω Κεκέ, και Θανάσης Δάβρης σήκωσαν στους ώμους τους όλους τους ρόλους των «Επτά επί Θήβας»Ρόζα Προδρόμου, Γιάννης Λάζαρης, Σύρμω Κεκέ, και Θανάσης Δάβρης σήκωσαν στους ώμους τους όλους τους ρόλους των «Επτά επί Θήβας»Η ευχή μας, κοινός τόπος: Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη συνέχεια της προσπάθειας, που έχει ξεκινήσει με τις ευγενέστερες των προθέσεων και την οποία διευθύνει ο Γιάννης Μαργαρίτης εκ μέρους του Δήμου των Αθηναίων.
Αν και αναγνωρίζουμε από τώρα τα προβλήματα που πρέπει να υπερνικήσει. Μεταξύ άλλων, την κόπωση του κοινού έπειτα από ένα γεμάτο καλοκαίρι, την παραδοσιακή ραστώνη της εποχής, την οποία συνήθως επιλέγουν για την άδειά τους οι επαγγελματίες του χώρου, και βέβαια το μάλλον ακατάλληλο για τις τεχνικές απαιτήσεις τού κάθε φεστιβάλ υψηλών προδιαγραφών θέατρο του Αττικού Αλσους.
Ας ελπίσουμε ότι, όπως συχνά συμβαίνει με τα καλλιτεχνικά, τα όποια μειονεκτήματα θα μετεξελιχθούν σε πλεονεκτήματα και από εκεί, στο Αττικό Αλσος, θα ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος της παράδοσης με το μέλλον.

Ρομάντζο με φόντο την πτώχευση

  • Η Ρούλα Πατεράκη σκηνοθετεί τον «Κόκκινο Βράχο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο Εθνικό
  • Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
  • Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Η Ρούλα Πατεράκη, περιμένοντας να αρχίσει η πρόβα του «Κόκκινου Βράχου» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που η ίδια διασκεύασε και σκηνοθετεί στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (πρεμιέρα 12 Οκτωβρίου), και όση ώρα ο Νίκος Πλάτανος διδάσκει τα τραγούδια του στο θίασο, διαβάζει ήρεμη τη «Φαινομενολογία του Πνεύματος» του Χέγκελ.
Η Φωτεινή Σάντρη (Γιούλικα Σκαφιδά) και ο φίλος-καταλύτης Κοσμάς ΦοντούκηςΗ Φωτεινή Σάντρη (Γιούλικα Σκαφιδά) και ο φίλος-καταλύτης Κοσμάς ΦοντούκηςΜεταξύ Ξενόπουλου και Ιψεν (σκηνοθετεί και το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του «Ξύπνημα Νεκρών», στο «Από Μηχανής Θέατρο»), δεν εγκαταλείπει το μεγάλο πάθος της για την ανάγνωση, που τη βοηθά όχι μόνο στην τέχνη της, αλλά και στον οξυδερκή αποστασιοποιημένο σχολιασμό της επικαιρότητας.
«Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή "παίζεται" ένα παιχνίδι για να ξανακερδηθεί η ηγεσία της Ευρώπης. Η Γερμανία σήμερα ξανακατακτά την Ευρώπη», διαπιστώνει η σκηνοθέτιδα, κρατώντας στο ένα χέρι τα vintage γάντια της και στο άλλο τον Χέγκελ. «Ο σοσιαλισμός ήταν ένα σύστημα απόλυτα compact δομημένο, οπότε η πτώση του ήταν φανερή. Ο καπιταλισμός, αντιθέτως, μολονότι πνέει τα λοίσθια, είναι μια Λερναία Υδρα. Του κόβονται κεφάλια και φυτρώνουν νέα. Και μπορεί ξαφνικά να δεις να φυτρώνει ένας σοσιαλ-καπιταλισμός!». Στην Ελλάδα; «Μας χτυπά κάποιος ένα ταμπούρλο και χορεύουμε. Ζούμε την κατάσταση της γελοιότητας. Εδώ είναι και τα πειράματα της κρίσης».

«ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ» ΣΤΟ «ΘΗΣΕΙΟΝ». Περιπέτεια για τρεις με εικόνες αποκάλυψης

"Το δράμα του ανθρώπου παύει να έχει νόημα. Το νόημα και ο άνθρωπος ανάγονται πια στις καταστάσεις", λέει ο Νίκος Καμόντος για το έργο του Ρίχτερ


Το έργο του Φαλκ Ρίχτερ  Κατάσταση εξαίρεσης  παρουσιάζεται στο θέατρο  Θησείον
Το έργο του Φαλκ Ρίχτερ "Κατάσταση εξαίρεσης" παρουσιάζεται στο θέατρο "Θησείον"
"Κατάσταση Εξαίρεσης" (σύμφωνα με το νομικό λεξιλόγιο) είναι το δικαίωμα της εξουσίας να αποφασίζει την αναστολή της κανονικότητας που εγγυώνται οι νόμοι και το σύνταγμα μπροστά στον εκάστοτε κίνδυνο πολέμου, επανάστασης, τρομοκρατίας ή οικονομικής κατάρρευσης. "Σε κατάσταση εξαίρεσης" τοποθετεί τους πρωταγωνιστές του ο Φαλκ Ρίχτερ, στο ομότιτλο έργο που παρουσιάζεται από τις 8 Οκτωβρίου (και μόνο για δέκα παραστάσεις) στο θέατρο "Θησείον, Ενα Θέατρο για τις Τέχνες", σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νίκου Καμόντου.
Το έργο πραγματεύεται μια κατάσταση που προκύπτει από την αναστολή του κανόνα. Ενας άντρας, μία γυναίκα κι ένα παιδί συμβιώνουν σε έναν προστατευόμενο οικισμό. Εγκλειστοι σε καθεστώς ασφαλείας, τα μέλη μιας θεμελιώδους κοινωνικής δομής γίνονται πόλοι αντιπαράθεσης, πολεμούν το ένα το άλλο. Μέσα από ένα σύστημα παραγωγής φοβικών συνδρόμων που υφίστανται το όριο που χωρίζει τους προνομιούχους από τους μη προνομιούχους γίνεται αδιευκρίνιστο.

Eνας Κατάδικος στο... σαλόνι

Σε σπίτια, εκκλησίες, αίθουσες σχολείων και στις φυλακές της Κέρκυρας θα παρουσιαστεί το έργο του Κ. Θεοτόκη. Ακολουθεί περιοδεία στην Ελλάδα


Eνας Κατάδικος στο... σαλόνι
Εφεραν το θέατρο στο... σπίτι μας. Εστησαν παραστάσεις στο σαλόνι μας, στο υπόγειο, στην αυλή μας, με στόχο να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτει σήμερα η έλλειψη χώρων ελεύθερης θεατρικής έκφρασης.
Βασικό χαρακτηριστικό της ομάδας "Οικείο Θέατρο" είναι ότι δεν δίνει παραστάσεις σε έναν χώρο που επισκέπτονται οι θεατές, αλλά πηγαίνει η ίδια η ομάδα στον χώρο τους, παρουσιάζοντας μια ολοκληρωμένη παράσταση.
Με λίγα μέσα, πολύ κέφι και μεγάλο επαγγελματισμό το "Οικείο Θέατρο", μετά την επιτυχημένη περσινή σεζόν στην Αθήνα και την πρώτη του παραγωγή "Θύτες ή Θύματα και? κάτι γκρι", πραγματοποιεί μία άλλη ιδέα του: τη δημιουργία ενός νέου θεατρικού θεσμού που στόχο θα έχει την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς του κάθε τόπου μέσα από το θέατρο.

Friday, September 23, 2011

ΣΤΑ «ΔΗΜΗΤΡΙΑ» 52 βίντεο σε βιωματικό παιχνίδι

Με την εικαστική-θεατρική performance "Tonight We Love Each Other", συμμετέχει ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος στα "46α Δημήτρια", του δήμου Θεσσαλονίκης.


52 βίντεο σε βιωματικό παιχνίδι
Με την εικαστική-θεατρική performance "Tonight We Love Each Other", συμμετέχει ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος στα "46α Δημήτρια", του δήμου Θεσσαλονίκης. Οι παραστάσεις θα δοθούν στις 26 και 29 του μήνα στον πολυχώρο πολιτισμού Block 33, στην περιοχή Σφαγίων.
Ο Φ. Τσιτσόπουλος ζει στην Ισπανία και μετά τη Βαλένθια, τη Σεβίλλη, τη Μαδρίτη, το Βερολίνο, την Αγκόνα, τη Ρώμη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Λίβερπουλ, το Μόναχο και άλλες πόλεις, παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη ένα συνεκτικό σύνολο της δουλειάς του.
Σε ένα είδος ψηφιακού πολυφωνικού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος συμμετέχει ως μοναδικός ηθοποιός και performer, η συνολική εγκατάσταση φέρνει κοντά τη μουσική, το θέατρο, τη φιλοσοφία, τη ζωγραφική και αποτελεί μια υψηλής αισθητικής πρόταση, με έντονο λυρικό και βιωματικό χαρακτήρα.
Ο καλλιτέχνης ενσωματώνει στην παράσταση 52 βίντεο με ερμηνείες του πατέρα του, γνωστού ηθοποιού Γιώργου Τσιτσόπουλου, και ο αριθμός (52) είναι συμβολικός, όσα και τα χρόνια που ο πατέρας του έπαιζε στο θέατρο. Η βίντεο εγκατάσταση του Φίλιππου Τσιτσόπουλου μαζί με την περφόρμανς του και υπό τη μουσική υπόκρουση του έργου του Johannes Brahms (op.86) και άλλων μουσικών έργων, έρχεται να διεγείρει χαμένες αισθήσεις, να ανακαλέσει στιγμές της ιστορίας της τέχνης και αλληγορίες της ψυχής. Επίσης, να οδηγήσει, μέσα από μια βιωματική καταβύθιση στο φαινομενικά παράλογο, σε μια νέα σχέση με τον εαυτό.

Wednesday, September 21, 2011

Ο «Κόκκινος Βράχος» με τη ματιά της Ρούλας Πατεράκη


Το γνωστό έργο του Γρ. Ξενόπουλου στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»


Τον «Κόκκινο Βράχο» του Γρηγόριου Ξενόπουλου «ξαναδιαβάζει» η Ρούλα Πατεράκη, η οποία καταθέτει τη δική της εκδοχή της κλασικής νουβέλας. Ο ερχομός του Αγγελου στη Ζάκυνθο θα αναστατώσει την τοπική κοινωνία, και κυρίως την ξαδέλφη του, τη Φωτεινή, με την οποία θα αναπτυχθεί ένας κρυφός έρωτας. Ο έρωτας και ο πόθος που θα ξυπνήσουν μέσα τους και οι απαγορευτικές συμβάσεις της κοινωνικής ζωής θα έχουν απρόβλεπτες συνέπειες. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, το 1908, μεταπλάθει σε θεατρικό έργο για χάρη της Κυβέλης ένα από το πιο δημοφιλή έργα του, τον «Κόκκινο Βράχο».

Το ταξικό ζήτημα μιας παράξενης ερωτικής ιστορίας


  • Ο «ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ» ΤΟΥ ΜΑΤΕΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ
  • Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
  • Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Σε εξαιρετικά γνώριμα λημέρια και μια από τις θεατρικές σπεσιαλιτέ του, το Επτανησιακό Θέατρο, επιστρέφει φέτος ο Σπύρος Ευαγγελάτος, με τον «Βασιλικό» του Αντωνίου Μάτεση, παράσταση που κάνει πρεμιέρα, σημαίνοντας και τα φθινοπωρινά θυρανοίξια της Κεντρικής Σκηνής του Εθνικού θεάτρου, στις 19 Οκτωβρίου.
«Σε μια άλλη χώρα το "Αμφι-θέατρο" θα είχε γίνει ημικρατικό, ασχέτως Ευαγγελάτου», λέει ο Σπ. Ευαγγελάτος, που επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο έπειτα από μια δεκαετία και τους «Βρικόλακες»«Σε μια άλλη χώρα το "Αμφι-θέατρο" θα είχε γίνει ημικρατικό, ασχέτως Ευαγγελάτου», λέει ο Σπ. Ευαγγελάτος, που επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο έπειτα από μια δεκαετία και τους «Βρικόλακες»«Βεβαίως και είναι ένα επτανησιακό έργο, αλλά είναι ένα έργο διαποτισμένο με ευρωπαϊκές ιδέες της εποχής του συγγραφέα (1794-1875), που το καθιστούν διαχρονικό και εξαιρετικά επίκαιρο. Αναπτύσσει τόσο την ευθύνη του συνόλου όσο και την ευθύνη του ατόμου», μας προλαμβάνει ο σκηνοθέτης.
Και ναι μεν ο «Βασιλικός» έχει γραφτεί το 1829, επί Αγγλοκρατίας στα Επτάνησα, αλλά η δράση του τοποθετείται το 1712, επί Ενετοκρατίας. «Είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό κείμενο. Προβάλλει έναν ιδεολογικό προβληματισμό που απασχολούσε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή. Από την άλλη μεριά, είναι μια παράξενη ερωτική ιστορία. Κάτι μάλιστα που δεν έχει υπογραμμιστεί αρκετά -ούτε από τους λόγιους και τους μελετητές- είναι ότι έχει ένα καταπληκτικό υποδόριο χιούμορ, πέραν των αμιγώς κωμικών σκηνών. Αυτά τα τρία στοιχεία προσπαθούμε να συνδυάσουμε στην παράσταση μέσα από μια σύγχρονη αισθητική. Το σκηνικό είναι αφαιρετικό, αλλά τα κοστούμια ανήκουν στον 19ο αιώνα».

Το Οικείο Θέατρο ταξιδεύει στην Κέρκυρα με τον Κωνστατίνο Θεοτόκη




Το Οικείο Θέατρο εγκαινιάζει έναν νέο θεσμό. Θέλοντας να τιμήσει και να αναδείξει τον πλούτο κάθε τόπου, βρίσκεται κάθε χρόνο, σε διαφορετικό νομό και επιλέγει ένα έργο ντόπιου συγγραφέα και ανεβάζει παραστάσεις σε όλο το νομό. Στη συνέχεια ταξιδεύει στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα. Φέτος το Οικείο Θέατρο ξεκινάει με την Κέρκυρα και το έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή συγγράμματα του Κερκυραίου συγγραφέα, του σημαντικότερου εκπροσώπου της Επτανησιακής Σχολής και ενός από τους πλέον αξιόλογους Έλληνες πεζογράφους της περιόδου του 1900.
Η πρεμιέρα στο Κερκυραϊκό κοινό θα γίνει στις 8 Οκτωβρίου, στην Εθνική Πινακοθήκη ενώ η δεύτερη παράσταση θα γίνει την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στην Εκκλησία Αντιβουνιώτισσα (Επτανησιακή Βασιλική Εκκλησία όπου στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο). Στη συνέχεια θα δοθούν παραστάσεις στο σύνολο του νησιού, διατηρώντας – όσον αφορά το θέμα των χώρων – την βασική φιλοσοφία του Οικείου Θεάτρου: δηλ. να «ανέβει» σε σπίτια, εκκλησίες, θεατρικές σκηνές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., στις φυλακές της Κέρκυρας, σε τοπικούς πολιτιστικούς οργανισμούς, αίθουσες σχολείων κλπ.

Το Οικείο Θέατρο ταξιδεύει στην Κέρκυρα με τον Κωνστατίνο Θεοτόκη




Το Οικείο Θέατρο εγκαινιάζει έναν νέο θεσμό. Θέλοντας να τιμήσει και να αναδείξει τον πλούτο κάθε τόπου, βρίσκεται κάθε χρόνο, σε διαφορετικό νομό και επιλέγει ένα έργο ντόπιου συγγραφέα και ανεβάζει παραστάσεις σε όλο το νομό. Στη συνέχεια ταξιδεύει στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε όλη την Ελλάδα. Φέτος το Οικείο Θέατρο ξεκινάει με την Κέρκυρα και το έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή συγγράμματα του Κερκυραίου συγγραφέα, του σημαντικότερου εκπροσώπου της Επτανησιακής Σχολής και ενός από τους πλέον αξιόλογους Έλληνες πεζογράφους της περιόδου του 1900.
Η πρεμιέρα στο Κερκυραϊκό κοινό θα γίνει στις 8 Οκτωβρίου, στην Εθνική Πινακοθήκη ενώ η δεύτερη παράσταση θα γίνει την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στην Εκκλησία Αντιβουνιώτισσα (Επτανησιακή Βασιλική Εκκλησία όπου στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο). Στη συνέχεια θα δοθούν παραστάσεις στο σύνολο του νησιού, διατηρώντας – όσον αφορά το θέμα των χώρων – την βασική φιλοσοφία του Οικείου Θεάτρου: δηλ. να «ανέβει» σε σπίτια, εκκλησίες, θεατρικές σκηνές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., στις φυλακές της Κέρκυρας, σε τοπικούς πολιτιστικούς οργανισμούς, αίθουσες σχολείων κλπ.

Από τον Δον Κιχώτη στους ABBA


ΣΤΟ ΜΠΑΝΤΜΙΝΤΟΝ

Μιούζικαλ, χορός, βαριετέ, μπαλέτο αλλά και φεστιβάλ μαγείας στον προγραμματισμό του θεάτρου για τη φετινή σεζόν, με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο να ανεβαίνουν στη σκηνή

">Γεμάτη τραγούδια των Abba και χορό η παραγωγή  Abbamania
Γεμάτη τραγούδια των Abba και χορό η παραγωγή "Abbamania"


Πάνω από πενήντα παραγωγές φιλοξενεί τη φετινή σεζόν το θέατρο "Μπάντμιντον", υπό τον γενικό τίτλο "Το εισιτήριό σου στον κόσμο".
Μουσική, χορό, θέατρο, μιούζικαλ, βαριετέ, φεστιβάλ μαγείας, όλα τα περιλαμβάνει η καλλιτεχνική βεντάλια του εν λόγω πολυχώρου πολιτισμού. "Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης η αξία των πολιτιστικών αγαθών ανεβαίνει. Χρειαζόμαστε τον πολιτισμό περισσότερο τώρα παρά ποτέ. Και, ευτυχώς, η τέχνη και η δημιουργία δεν σταματούν στην ύφεση. Εχει αποδειχτεί πως στις δυσκολότερες συνθήκες ο πολιτισμός, το θέατρο, οι τέχνες, η μουσική δεν σταματούν να ανθούν", σημειώνει ο Μιχάλης Αδάμ.

Αφιέρωμα στον Τερζόπουλο στο Bερολίνο

ΣΥΜΠΟΣΙΟ

 
Τον Θεόδωρο Τερζόπουλο τιμά το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Freie Universitat Berlin), που διευθύνει η καθηγήτρια Ερικα Φίσερ Λίχτε, με ένα διήμερο συμπόσιο αφιερωμένο στο σύνολο της δουλειάς και στη μέθοδο εργασίας του Ελληνα σκηνοθέτη.Τον Θεόδωρο Τερζόπουλο τιμά το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Freie Universitat Berlin), που διευθύνει η καθηγήτρια Ερικα Φίσερ Λίχτε, με ένα διήμερο συμπόσιο αφιερωμένο στο σύνολο της δουλειάς και στη μέθοδο εργασίας του Ελληνα σκηνοθέτη. Το συμπόσιο με τίτλο "Ο Διόνυσος στην εξορία" θα πραγματοποιηθεί Παρασκευή και Σάββατο στο Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού στο Βερολίνο.

Στο συμπόσιο συμμετέχουν διακεκριμένοι θεωρητικοί του θεάτρου και επιστήμονες από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Ελένη Βαροπούλου, Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Ετέλ Αντναν, Ματίας Ντράιερ, Κερέμ Καραμπόγκα, Γιώργος Σαμπατακάκης, Φρανκ Ράτατζ, Δημήτρης Τσατσούλης, Πηνελόπη Χατζηδημητρίου, Γκόνια Γιαρέμα, Σάββας Στρούμπος) σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν το έργο του Ελληνα σκηνοθέτη από τις "Βάκχες" του 1986 μέχρι και σήμερα. Είναι η πρώτη φορά που το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου επιφυλάσσει αυτή την τιμή σε Ελληνα καλλιτέχνη.

Monday, September 19, 2011

ΑΝΟΙΧΤΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤOY ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ & ΧΟΡΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ


11 Οκτωβρίου 2011, 10.00πμ - 6.00μμ

Μουσείο της Ακρόπολης

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.) στο πλαίσιο της πλατφόρμας θεάτρου και χορού Σύστημα Αθήνα που κλείνει ήδη τέσσερα χρόνια ύπαρξης, διοργανώνει στις 11 Οκτωβρίου στο Μουσείο της Ακρόπολης ημερίδα αφιερωμένη στο Σύστημα Αθήνα και τις προκλήσεις/ευκαιρίες που συνεπάγεται η έξοδος ενός σχήματος στο εξωτερικό. 
Στόχος της ημερίδας είναι να προσεγγίσει ολόπλευρα το φλέγον ζήτημα της προώθησης του θεάτρου και χορού στο εξωτερικό, να απαντήσει σε άμεσα ερωτήματα που προκύπτουν από τις παρακάτω θεματικές ενότητες και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο ανάμεσα στους προσκεκλημένους ομιλητές και το ευρύτερο κοινό.
Στην ημερίδα συμμετέχουν μεταξύ άλλων εκπρόσωποι πολιτιστικών φορέων (κρατικών και μη), διευθυντές φεστιβάλ και κρατικών θεάτρων, σκηνοθέτες, χορογράφοι και θεωρητικοί του θεάτρου, ενώ θα κληθούν να την παρακολουθήσουν δημοσιογράφοι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι με στόχο να ξεκινήσει μια ουσιαστική αναβάθμιση της παρουσίας του ελληνικού θεάτρου και χορού έξω από τα σύνορα της χώρας.


Ακαδημαϊκός ρεφενές

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

  •  Του Κώστα Γεωργουσόπουλου 
  •  ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011



Μια άκρως πεπαλαιωμένη θεατρική μίμηση ραδιοφωνικού θεάτρου είναι η παράσταση «Ηρακλής μαινόμενος» που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός 
Τα τελευταία χρόνια έχουμε μπουχτίσει με μεταμοντέρνες προσεγγίσεις κλασικών θεατρικών κειμένων και κυρίως αρχαίου δράματος. Τόσο που ακόμη και παραδομένοι κάποιοι στη «γοητεία» τους άρχισαν πλέον να κλωτσάνε και να αμφισβητούν, ίσως γιατί έχουν 'γκώσει και τα εδέσματα δεν χωνεύονται ούτε με τόνους ανθρακούχα θεωρητικά ποτά.
Δεν χρειάζεται να επανέλθω στο τι είναι μεταμοντέρνο. Εξάλλου ύστερα από σαράντα και βάλε χρόνια που ταλανίζει την παγκόσμια θεωρία και πράξη σ' όλο το φάσμα των τεχνών (ο μεταμοντερνισμός είναι εν πρώτοις εξαμηνίτικο τέκνο της αρχιτεκτονικής) ούτε οι ίδιοι οι «δημιουργοί» του ούτε οι θεωρητικοί έχουν κατορθώσει να συμφωνήσουν σε βασικά και ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Αν υπάρχει κάτι που συναντάται παγίως σ' όλα τα κατασκευάσματα είναι το ανακάτωμα ύφους, η χλεύη, η ειρωνεία και η υπονόμευση κάθε καλλιτεχνικής ιστορικά καταξιωμένης φόρμας ή ιδέας και με τον καιρό ένας ανεκδιήγητος ακαδημαϊσμός. Γιατί βέβαια ακαδημαϊσμός σημαίνει μια παγιωμένη και συχνά επίσημη κρατικοδίαιτη και συντηρητική αισθητική.

Τέταρτη παραίτηση στην Επιτροπή για τις επιχορηγήσεις θεάτρου

Και τέταρτο μέλος της νέας Γνωμοδοτικής Επιτροπής του ΥΠΠΟΤ για τις επιχορηγήσεις του θεάτρου παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά: ο καθηγητής Θεατρολογίας στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου, Σάββας Πατσαλίδης.
Η παραίτησή του έρχεται να προστεθεί σε εκείνες του μεταφραστή Γιώργου Δεπάστα, της ηθοποιού Ασπασίας Κράλλη και του σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχου (όλοι επικαλέστηκαν προσωπικούς λόγους), την ώρα ακριβώς που με μεγάλες καθυστερήσεις ξεκινούσε η Επιτροπή να εργάζεται.
Με επιστολή του προς το υπουργείο ο Σάββας Πατσαλίδης εξηγεί ότι παραιτείται επειδή διαπίστωσε στην πράξη ότι ο χρόνος δεν επαρκεί για την ογκώδη εργασία που του έχει ανατεθεί. «Ολο το μοντέλο είναι διαρθρωμένο με μια μαθηματική λογική που απαιτεί τεράστιο χρόνο. Αναρωτιέμαι κατά πόσο η τέχνη του θεάτρου μπορεί να αξιολογηθεί με μαθηματικά!» ανέφερε σε επικοινωνία με την «Ε».

Πλουραλισμός στο νέο πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, που εβδομηνταρίζει


Με το «Περιμένοντας τον Γκοντό», ερμηνευμένο αποκλειστικά από γυναίκες, τη «μετεγγραφή» του Γιώργου Κιμούλη, που σκηνοθετεί πρωταγωνιστώντας άπαιχτο στην Ελλάδα Μπέρνχαρντ και τον άκρως πολιτικό μονόλογο μιας πόρνης «Περί Ζώων», της νομπελίστα Γέλινεκ, το Θέατρο Τέχνης βγαίνει δυναμικά κατά τη νέα σεζόν, συστρατεύοντας και μια πλειάδα πρωταγωνιστών όλων των γενεών.
Και η Λένα Κιτσοπούλου θα κατεβεί τα σκαλιά του «υπογείου» για έναν άγνωστο Ξενόπουλο (TSAKIRIS)Και η Λένα Κιτσοπούλου θα κατεβεί τα σκαλιά του «υπογείου» για έναν άγνωστο Ξενόπουλο (TSAKIRIS)Ιδανικός εορτασμός για τα 70 χρόνια λειτουργίας που συμπληρώνει το 2012.
Το πλουραλιστικό ρεπερτόριό του «ενισχύεται» από άγνωστο Ξενόπουλο («Χαίρε Νύμφη»), αγέραστο Ζολά («Τερέζ Ρακέν»), ερωτικό Αλεσάντρο Μπαρίκο («Μετάξι»), αλλά και το «Ο Δρόμος που περνά από μέσα» του Καμπανέλλη. «Πιστεύω πρέπει να είμαστε πιο επιθετικοί στην κρίση, αντί να μειώνουμε τις παραγωγές μας», σχολιάζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Διαγόρας Χρονόπουλος.

ΔΙΑΓΟΡΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: Επίθεση με καλό θέατρο

"Οι θεατές έχουν ανάγκη από ενδιαφέρουσες παραγωγές", λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του "Τέχνης" για τα "Ο δρόμος περνάει από μέσα", "Χαίρε Νύμφη" και "Περιμένοντας τον Γκοντό"


Επίθεση με καλό θέατρο
Συμπληρώνοντας εβδομήντα χρόνια λειτουργίας, το Θέατρο Τέχνης επιλέγει για τη σεζόν 2011- 2012 να κινηθεί στον άξονα των μεγάλων σταθμών της Ιστορίας και της παράδοσής του. Από την αρχή της λειτουργίας του, την άνοιξη του 1942 στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής, ο Κάρολος Κουν έθεσε τις αρχές για τον προσανατολισμό και τις θέσεις του θεάτρου του: το θέατρο ως κοινωνική θέση, την έρευνα στους κλασικούς συγγραφείς, την προβολή του ελληνικού έργου και την παρουσίαση πρωτοποριακών συγγραφέων. Ετσι στη δύσκολη και κρίσιμη περίοδο που ζούμε το ιστορικό θέατρο επανέρχεται σε αυτές τις αρχές δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον ρεπερτόριο. "Το Θέατρο Τέχνης επιλέγει μια επιθετική πολιτική κόντρα στην κρίση" λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, Διαγόρας Χρονόπουλος. "Το ποιοτικό ρεπερτόριο αποτελεί μέσο ?επίθεσης?. Αμυνόμαστε με καλό θέατρο και με ενδιαφέρουσες παραγωγές. Οι θεατές τα έχουν ανάγκη". Επίσης, όπως σημειώνει ο ίδιος, οι τιμές των εισιτηρίων παραμένουν σταθερές όπως τα τέσσερα τελευταία χρόνια (20 ευρώ, 15 το φοιτητικό και 10 το νεανικό), ενώ φέτος για πρώτη φορά καθιερώνεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη γενική είσοδος με 15 ευρώ.
Δύο ελληνικά έργα, ένα από τα σημαντικότερα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, "Ο δρόμος περνάει από μέσα" σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου (πρωταγωνιστούν Αγγελος Αντωνόπουλος, Μαρίνα Ασλάνογλου, Αλίκη Αλεξανδράκη), και ένα σπάνια παιζόμενο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου (από τους αγαπημένους συγγραφείς του Κουν), το "Χαίρε Νύμφη", που ανεβαίνει με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου (πρωταγωνιστούν Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννος Περλέγκας), αποτελούν τον κορμό του προγραμματισμού για τη χειμερινή περίοδο, στο Υπόγειο και στη σκηνή της οδού Φρυνίχου, αντίστοιχα.

Sunday, September 18, 2011

Μισές δουλειές, ατέλειωτες εμμονές




Πώς η σύλληψη και εκτέλεση αρχαίου δράματος εκθέτει τους ηθοποιούς χωρίς να εκτίθεται


                                                                        ΑΙΣΧΥΛΟΣ
Πέρσες

σκην: Δήμος Αβδελιώδης

Θέατρο: Εταιρεία Πολιτισμού «anagnosis»

                                                                       Γ. ΒΑΛΑΡΗΣ
Οι Απελπισμένοι
                                                              σκην: Γιώργος Βάλαρης
Θέατρο: Αθηνά
  • ΚΡΙΤΙΚΗ: Άννυ Κολτσιδοπούλου

Δεν έχει νόημα να κρίνει κανείς έναν θεσμό σαν το νεόκοπο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος του Δήμου της Αθήνας, που ξεφύτρωσε αιφνιδιαστικά, οργανώθηκε βιαστικά ή κι εκ των ενόντων και πήρε τον μεγαλόστομο τίτλο: «Οι τραγικοί μύθοι σήμερα». Συγκέντρωσε διαθέσιμες θερινές κυρίως παραγωγές όπως συγκεντρώνουν και οι περιφερειακοί δήμοι κάθε φθινόπωρο. Μακάρι να μακροημερεύσει ο θεσμός, κυρίως όμως να αποχτήσει συγκρότηση και προσωπικότητα.
Για τους «Πέρσες» του Αισχύλου κατά Αβδελιώδη δεν φταίει το εν λόγω φεστιβάλ, αν εξαιρέσει κανείς εκείνον τον «εκπαιδευτικό χαρακτήρα» του, που ως κεντρικό και γενικόλογο ζητούμενο των διοργανωτών, τα χωράει όλα. Δυσκολεύομαι ακόμη να πιστέψω πως ο Αβδελιώδης τού τόσο ευθύβολα και σοφά εξανθρωπισμένου Θεάτρου Σκιών, ο Αβδελιώδης του Βιζυηνού, και πρόσφατα του Ψύρρα, ο Αβδελιώδης που μέσα από την πολύμηνη διδασκαλία του «Μαράν Αθά» εμπλούτισε έργο, σχολή, και δημιούργησε μια συγκλονιστική νέα ηθοποιό, τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, είναι ο ίδιος σκηνοθέτης που υπέβαλε σε ατελέσφορο μαρτύριο ηθοποιούς και κοινό με τους «Πέρσες» του. 

Μπορεί να αναβιώσει η αρχαία τραγωδία;



Ο ρεαλιστικός στόχος και οι προσπάθειες των σύγχρονων δημιουργών
  • Του Προκοπη Παυλοπουλου*

Με τον ερχομό του φθινοπώρου και τις πρώτες σταγόνες της βροχής δεν θα «σκοτωθεί» μόνο το καλοκαίρι, κατά τον στίχο του Οδ. Ελύτη. Ενα-ένα τ’ αρχαία θέατρα, σπαρμένα πάνω στην ελληνική γη σαν αείχρονες ανεστραμμένες λευκές αχιβάδες, θα σιγήσουν για φέτος. Από την Επίδαυρο ώς το Δίον κι από το ωδείο Ηρώδου του Αττικού ώς τη Δωδώνη -και όχι μόνο- ακούγεται ο μακρινός απόηχος της αρχαίας τραγωδίας στην προσπάθεια των σύγχρονων δημιουργών, Ελλήνων και μη, να την αναβιώσουν.
Είναι, άραγε, ένας τέτοιος στόχος ρεαλιστικός και, κατά συνέπεια, εφικτός; Πιστεύω πως η απάντηση που ταιριάζει στο ερώτημα αυτό είναι, κατά βάση, αρνητική. Αν, φυσικά, μιλάμε για αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας στο σύνολό της. Ητοι για πραγματική αναβίωση του έργου και της παράστασης από τις ρίζες τους. Εκείνο που, αντιθέτως, φαντάζει κατορθωτό είναι η ανασυγκρότηση της μνήμης από το πνεύμα, το οποίο αναδίδουν ακόμη τα κείμενα των σωζόμενων αρχαίων τραγωδιών και οι ιστορικές μαρτυρίες για τις παραστάσεις τους. Και να γιατί:

Το παιδικό θέατρο αναζητεί ακόμη την ταυτότητά του




Ποιοτικές παραστάσεις ανεβαίνουν κάθε χρόνο, αλλά υπάρχουν πάντα και οι... καιροσκόποι

Tης Σαντρας Βουλγαρη, Η Καθημερινή, 17/9/2011
Πριν από λίγο καιρό σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας έτυχε να παρακολουθήσω παιδική παράσταση γνωστού θιάσου της Αθήνας που περιόδευε για το καλοκαίρι. Αν και οι αφίσες με είχαν προϊδεάσει για το θέαμα, εντυπωσιάστηκα με το επίπεδο της παρουσίασης το οποίο με γύρισε πολλά χρόνια πίσω. 
Την τελευταία δεκαπενταετία το παιδικό θέατρο στη χώρα μας έχει γνωρίσει μια πρωτοφανή άνθηση και ίσως αυτό να το γνωρίζουν μόνο οι ειδικοί ή οι γονείς που ψάχνουν να βρουν δημιουργικές ιδέες εξόδων για τα παιδιά τους. Πέραν των κλασικών ποιοτικών προτάσεων του θεάτρου Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου, της Παιδικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου και άλλων γνωστών θιάσων, ο κύκλος έχει ανοίξει με απίστευτα πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις πειραματικού θεάτρου, αφηγήσεις παραμυθιών, διαδραστικές παραστάσεις κ. ά. για παιδιά όλων των ηλικιών.

Διά χειρός και πνεύματος Μποστ



Μποστ
Ολοκληρώνοντας τον εορτασμό για τα σαράντα χρόνια λειτουργίας του, το Θέατρο Στοά παρουσιάζει φέτος το χειμώνα την «Φαύστα» του Μποστ, παράσταση που υπήρξε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του θεάτρου και έθεσε τη βάση της πολυετούς και επιτυχημένης συνεργασίας τους. Την ίδια χρονιά, θα παρουσιαστεί και το πρώτο θεατρικό του Κώστα Βοσταντζόγλου «Ο ελέφας». Σ' αυτά τα 40 χρόνια έχουν παρουσιαστεί 79 έργα, μονόπρακτα και μεγάλα, 50 συγγραφέων (3 αρχαίες τραγωδίες, 53 ελληνικά, 13 ξένα και 10 παιδικά). Από τους 50 συγγραφείς οι 39 είναι Ελληνες και οι 11 ξένοι. Από τους 39 Ελληνες οι 21, με 34 έργα τους, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη «Στοά».
«Η επιλογή του συγκεκριμένου συγγραφέα δεν έγινε τυχαία», σημειώνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου. «Υπήρξε από τους πιο αγαπητούς συνεργάτες μας. Αλλά είναι ιδιαίτερα ευχάριστο που το δεύτερο έργο της περιόδου θα είναι ένα έργο που προέρχεται από την ίδια οικογένεια. Εντελώς συμπτωματικά ο γιος του Κώστας Βοσταντζόγλου μας έδωσε την πρώτη του θεατρική απόπειρα - "Ο ελέφας" - που συμπεριλάβαμε στο ρεπερτόριό μας. Ετσι, λοιπόν, με έργα της οικογένειας Βοσταντζόγλου γιορτάζουμε τα σαράντα χρόνια λειτουργίας της "Στοάς" γεγονός που είναι για μας μεγάλη τιμή αλλά και ιδιαίτερη ευχαρίστηση».
«Φαύστα» - Λήδα Πρωτοψάλτη
Η «Φαύστα» γραμμένη το 1963 και με αρκετές παρουσιάσεις στο ενεργητικό της, ανέβηκε για πρώτη φορά στη «Στοά» το 1987. Η ιστορία είναι γνωστή: Η οικογένεια έχασε την κόρη της που πνίγηκε στη θάλασσα, αλλά στο ψάρεμα ο μπαμπάς έπιασε ένα μεγάλο ψάρι που είχε μέσα στην κοιλιά του το μικρό κοριτσάκι. Κι ενώ η οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει το χαρμόσυνο γεγονός το κοριτσάκι εξολοθρεύεται από τους γάτους επειδή μύριζε ψαρίλα. Μια άλλη οικογένεια που της έτυχε ακριβώς η ίδια περίπτωση με τον γιο τους, έρχονται να ζητήσουν σε γάμο το ομοιοπαθές κοριτσάκι αλλά πληροφορούνται το χαμό του και φεύγουν άπραγοι. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι πρέπει να πλενόμαστε καλά γιατί όποιος δεν πλένεται κινδυνεύει από πολλά».
«Ο σουρεαλισμός» - λέει ο Θανάσης Παπαγεωργίου - «ο γνωστός δεκαπεντασύλλαβος, οι ήρωες που μοιάζουν με τα σκίτσα του, αλλά κυρίως η υπόγεια κριτική που κάνει έμμεσα στον Ελληνα μικροαστό, είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν το έργο του Μποστ να αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα ενός θεάτρου που δεν υπήρξε όμοιο στην Ελλάδα. Ο "Ελέφας" γράφτηκε το 2010. Ο Κώστας Βοσταντζόγλου χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικό τρόπο γραφής, οι ήρωές του ανήκουν στην απόμακρη επαρχιακή Ελλάδα, αλλά το χιούμορ του διατηρεί την ίδια υπόγεια διαδρομή που ακολουθούσε και ο πατέρας του, παρ' όλο που είναι επιμελώς καλυμμένο».
Ο Μποστ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1918 και πέθανε στην Αθήνα το 1995. Το 1920 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας όπου και πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Το 1926 έρχονται στην Ελλάδα και συνεχίζει σε Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο. Τέλειωσε το Η΄ Γυμνάσιο Αρένων Αθηνών και τον ίδιο χρόνο γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου παρακολούθησε μαθήματα μόνο επί ένα εξάμηνο. Πρωτάρχισε σαν εικονογράφος παιδικών βιβλίων και περιοδικών και συνεργάστηκε αργότερα σαν πολιτικός γελοιογράφος και χρονογράφος σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά ποικίλης ύλης. Παράλληλα, ασχολήθηκε με το θέατρο και τη ζωγραφική. Εγραψε πάνω από δέκα θεατρικά έργα, έκανε δέκα έξι ατομικές εκθέσεις κι έβγαλε αρκετά βιβλία. Το 1966 άνοιξε κατάστημα με την επωνυμία «Λαϊκαί εικόναι», διακοσμώντας πάνω από 25.000 αντικείμενα δώρων. Χαρακτηριστικό της θεατρικής του τεχνικής είναι ο «ηθελημένος πλατειασμός» και οι αφελείς επεξηγήσεις, πράγμα που δυσαρεστεί μερικούς κακόπιστους κριτικούς και πολύξερους θεατρολόγους.
Ο Μποστ έγραψε τα θεατρικά έργα: Δον Κιχώτης (Ποντιακή Στέγη Κοκκινιάς, 1963), Ομορφη Πόλη (Θέατρο Παρκ, 1963), Φαύστα (Θέατρο Βεάκη, 1964), Τα χρυσά φτερά (Αρχαίο Θέατρο Πειραιώς, 1973), Εκλογές του Μποστ (Θέατρο Αμιράλ, 1973), Μαρία Πενταγιώτισσα (Θέατρο Λυκαβηττού, 1982), Κάνε το Πασόκ σου παξιμάδι (Θέατρο Πάρκ, 1985), Ιστορικέ ιστορίαι (Καφεθέατρο Λήδρα, 1985), 40 χρόνια Μποστ (Θέατρο Σμαρούλα, 1987), Μήδεια (Θέατρο Στοά, 1993), Ο ήρως της Κολομβίας (Μονόπρακτο στην TV, 1994), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Θέατρο Στοά, 1995). Ακόμα, μαζί με άλλους έγραψε: Και συ χτενίζεσαι (Θέατρο Αλσους, 1973), Εθνική Κωμωδία (Θέατρο Αμιράλ, 1974), Εφημερέβομεν (Θέατρο Σμαρούλα, 1977), Της Λαρίσης το ποτάμι (Θεσσαλικό θέατρο, 1980), Πιάσαμε το τρίτο (Θέατρο Παρκ, 1981), Χαιρέτα μου τον πλάτανο (Θεσσαλικό θέατρο, 1982), Στο βάθος μύθος (Θέατρο Αβέρωφ, 1986), Ο Εφευρέτης (Θέατρο Πολύτεχνο, 1993).
Η «Φαύστα» ανεβαίνει στα μέσα Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, σκηνικό - κοστούμια Μποστ, μουσική Βασίλη Δημητρίου. Υλοποίηση σκηνικού - κοστουμιών Λέα Κούση. Χορογραφία γάτου: Εύα Καμινάρη - Κοραλία Τσόγκα. Φαύστα η Λήδα Πρωτοψάλτη. Παίζουν επίσης: Εύα Καμινάρη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Κοραλία Τσόγκα, Νίκη Χαντζίδου, Παναγιώτης Μέντης, Βάσω Ορκοπούλου.

Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 18/9/2011

Θέατρο από ανθρώπους του μεροκάματου



Φτιαγμένη από το μεράκι για την Τέχνη ανθρώπων του μεροκάματου, εργατών και υπαλλήλων, η θεατρική ομάδα «Εκτός Σχεδίου»αποδεικνύει εδώ και χρόνια ότι είναι μια συνειδητή επιλογή να σπάσουν - και με αυτόν τον τρόπο - τον αποκλεισμό που επιβάλλει το σύστημα στους ανθρώπους του μόχθου να προσεγγίσουν την Τέχνη και να εκφραστούν μέσα από αυτήν.
Η νέα δουλειά του σχήματος είναι το έργο τουΒόλφγκανγκ Μπόρχερτ «Εξω από την πόρτα» που ανεβαίνει σήμερα, στις 9 μ.μ., στο Θέατρο Πέτρας, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πέτρας του Δήμου Πετρούπολης, με ελεύθερη είσοδο. Γιατί αυτό το έργο; «Γιατί μας εκφράζει το ξεκάθαρα διαχρονικό, αντιπολεμικό του μήνυμα» και «γιατί "τα χώνει" στους συμβιβασμένους, στους "παρτάκηδες", στους καιροσκόπους», απαντούν οι ίδιοι.
Ενα έργο βαθιά τρυφερό, ποιητικό και αντιπολεμικό. Ο Γερμανός συγγραφέας (1921-1974) βίωσε τη φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πέθανε στα 26 χρόνια του από ηπατίτιδα. Το έργο του περιέχει πολλά βιογραφικά στοιχεία του. Ο θίασος με τα έργα που επιλέγει δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο της γειτονιάς και τον απλό εργάτη να ακούσουν το λόγο σπουδαίων συγγραφέων για την ειρήνη, το δίκιο, την καταπίεση, την αξία του αγώνα.
Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, κοινωνική και μορφωτική, που αγγίζει τις ανάγκες του ανθρώπου για επικοινωνία, δράση και θέαση του κόσμου. Αναπτύσσει τη δημιουργικότητα, κόντρα σε ρηχά θεάματα και στην απομόνωση που επιβάλλει η έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Η ερασιτεχνική δημιουργία απαιτεί επίμονη προσπάθεια και καλλιεργείται η συλλογικότητα. Στο Καματερό, επί χρόνια, απλοί εργαζόμενοι διαβάζουν έργα, κάνουν πρόβες, φτιάχνουν σκηνικά, μοιράζονται με τον κόσμο τις ανησυχίες τους, αναδεικνύοντας τη σημασία που έχει η ενασχόληση των νέων με το θέατρο.
Σκηνοθεσία: Σήφης Μανταδάκης. Μετάφραση: Παναγιώτης Σκούφης. Μουσική: Φίλιππος Περιστέρης. Φωτισμός: Αλέξανδρος Ζουριδάκης. Διανομή: Αλέξανδρος Γεροκομής, Πασχάλης Τσέρνας, Ελένη Κουκουλάρη, Γρηγορία Πασχάλη, Ειρήνη Κατσένη, Κώστας Χατζόπουλος, Δάφνη Μπεθάνη, Βίκυ Δημητρίου, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Καίτη Κατσαρού.

Και νέα, και ελληνικά


Τον τόνο στη χειμερινή θεατρική σεζόν δίνει το κλασικό ελληνικό έργο («Εμποροι των Εθνών» του Αλ. Παπαδιαμάντη στο Εθνικό Θέατρο), ιστορικές παραστάσεις («Το μεγάλο μας τσίρκο» στο ΚΘΒΕ), εμβληματικές βιογραφίες προερχόμενες από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο («Ζορμπάς», «Μαντάμ Σουσού» στο ΚΘΒΕ) μέχρι και το περίφημο «Διπλό βιβλίο» του Δ. Χατζή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Ρένη Πιττακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη στο «Δεν μ' αγαπάς, μ' αγαπάς».Ρένη Πιττακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη στο «Δεν μ' αγαπάς, μ' αγαπάς».Κι ενώ αναρωτιέται κανείς πώς αυτό το κλασικό ρεπερτόριο θα «μετακινηθεί» στην αισθητική και το κοινωνικό καθρέφτισμα της σημερινής εποχής, δεν είναι λίγα τα νέα ελληνικά έργα που ανεβαίνουν σε μικρές και σε μεγάλες σκηνές. Η οικονομική κρίση εμπνέει συγγραφείς αλλά και νεανικές ομάδες.
Η μετανάστευση βρίσκεται στο επίκεντρο του καινούριου έργου «Πατρίδες» των Ρέππα-Παπαθανασίου, οι οποίοι «δραπετεύουν» από την Ελληνική Θεαμάτων και συνεργάζονται, ξανά έπειτα από χρόνια, με το Εθνικό Θέατρο.