Αποδοκιμασίες στην Επίδαυρο

Εξαρχής δηλώνω ότι δεν είδα την περίφημη παράσταση της «Μήδειας» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας σε σκηνοθεσία Ανατόλι Βασίλιεφ. Εμαθα, φυσικά, για τα πρωτοφανή γιούχα που τη συνόδευσαν στην Επίδαυρο, τα οποία (ίσως επειδή συμμαζεύτηκε χρονικά) δεν επαναλήφθηκαν στα άλλα μέρη που παίχτηκε. Ας κάνουμε την παραδοχή ότι η παράσταση δεν ήταν καλή, ότι πλάτειαζε, ότι ξένισε, ότι η ματιά του σκηνοθέτη δεν πρόσθεσε κάτι, ότι οι δηλώσεις του ήταν ατυχείς, ότι τέλος πάντων ήταν μια αποτυχία. Νομιμοποιούνται οι τόσο ακραίες αποδοκιμασίες κατά τη διάρκειά της;

Μια παράσταση είναι μια σύνθετη δημιουργία. Μπορεί μεν να αποτελεί όραμα ενός προσώπου (σκηνοθέτη), αλλά ζωντανεύει, ενσαρκώνεται από άλλους (ηθοποιούς). Εργαλείο των τελευταίων είναι ο εαυτός τους και, κυρίως, το νευρικό τους σύστημα. Προσωπικά εκτιμώ κάθε άνθρωπο όσο ταλαντούχος κι αν είναι, ο οποίος εκτίθεται κατ αυτόν τον τρόπο πάνω σε μια σκηνή.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γιούχα απευθύνθηκαν σχεδόν αποκλειστικά στους διαμεσολαβητές αυτού του «οράματος», στους ηθοποιούς. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, συνιστά ένα «ανφέρ». Δεν σου αρέσει το θέαμα που βλέπεις; Φύγε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποδοκιμασία από την αποχώρηση. Θες να εκφράσεις την άποψή σου για τη σκηνοθετική σύλληψη; Περίμενε να τελειώσει το έργο και «πες τη» στον σκηνοθέτη όταν υποκλίνεται, κατακρεούργησέ τον στην παρέα σου, στείλε επιστολή... Αλλά το να γιουχάρει κανείς κατ αυτόν τον τρόπο τους ερμηνευτές μιας καλλιτεχνικής σύλληψης (κατά τη διάρκειά της, επεμβαίνοντας έτσι στην ίδια της την εξέλιξη και φορτίζοντάς την αρνητικά), ενώ εκείνο που δεν του αρέσει είναι η ίδια η σύλληψη, είναι άδικο κυρίως για τους ανθρώπους που επένδυσαν τον εαυτό τους και το ταλέντο τους σε αυτήν.

Αλέξης Σταμάτης, ΕΘΝΟΣ, 25/08/2008