Στου κουφού την πόρτα

• Σε «αναρμόδιο» υφυπουργό παρέπεμψε για ακρόαση ο υπουργός Πολιτισμού τους καλλιτεχνικούς φορείς που συναντήθηκαν χτες διαμαρτυρόμενοι έξω από το ΥΠΠΟ-Τ

Με αιτήματα την άμεση απόδοση των εγκεκριμένων επιχορηγήσεων της προηγούμενης περιόδου, την άμεση προκήρυξη των επιχορηγήσεων της επόμενης περιόδου, την παύση του ψευτοδιάλογου - «δημόσια διαβούλευση», την άμεση θεσμική συνάντηση των φορέων του χώρου με τον υπουργό Πολιτισμού, τη διεύρυνση των επιχορηγουμένων θιάσων, την αύξηση της συνολικής επιχορήγησης για το θέατρο, την ενίσχυση και αναβάθμιση - σε κρατικό επίπεδο - των ΔΗΠΕΘΕ, την απαλλαγή των κρατικών θεάτρων από το καθεστώς των πρώην ΔΕΚΟ κ.ά., εκπρόσωποι του θεάτρου, του χορού, καλλιτεχνικών σχημάτων και ανεξάρτητοι δημιουργοί συγκεντρώθηκαν χτες έξω από το ΥΠΠΟ-Τ. Απαίτησαν να συναντήσουν τον υπουργό Παύλο Γερουλάνο, ο οποίος αρνείται πεισματικά το διάλογο μαζί τους. Τελικά, συναντήθηκαν με τον αναπληρωτή υφυπουργό, Τηλέμαχο Χυτήρη, ο οποίος δήλωσε «σύμμαχος των αιτημάτων τους, αλλά αναρμόδιος».

 

Στη συνέχεια κατέθεσαν στα αρμόδια γραφεία το κοινό πλαίσιο δράσης των φορέων, σχημάτων και δημιουργών του θεάτρου και χορού, για τις κρατικές επιχορηγήσεις. Το κοινό πλαίσιο το υπογράφουν, διατηρώντας τις θέσεις τους για τα ιδιαίτερα προβλήματα του κλάδου τους: Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων - Μουσικών - Μεταφραστών, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, ΠΟΘΑ, Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, Σωματείο Εργαζομένων στο χώρο του χορού, Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων.

Οι φορείς και οι καλλιτέχνες χαρακτηρίζουν τη λεγόμενη «δημόσια διαβούλευση» ως «επικίνδυνη για τον πολιτισμό μας, αντιδημοκρατική και λαϊκίστικη. Τα ζητήματα του ελληνικού πολιτισμού δεν μπορούν να τεθούν σε καθεστώς διαδικτυακής οχλοκρατίας και ο υπουργός Πολιτισμού δε βρίσκεται στη θέση του για να ανακαλύψει τέτοιες δυνατότητες στην κοινωνία μας. Είναι σαφές ότι με την τακτική της "δημόσιας διαβούλευσης" - η οποία χρησιμοποιήθηκε και για την αλλαγή του νόμου πλαισίου του Κινηματογράφου ξεσηκώνοντας πλήθος αντιδράσεων - το υπουργείο προσπαθεί να παρακάμψει τις θέσεις των φορέων και δημιουργών και να τους καταστήσει άτυπα συμμέτοχους και συνένοχους μιας διαδικασίας με προκαθορισμένες αποφάσεις, εμφανίζοντας ως αποδεκτό το σύνολο των θέσεών του μέσα σ' ένα κατευθυνόμενο και ελεγχόμενο κλίμα».

Σε άλλο σημείο τονίζουν: «Είναι πρόκληση να μειώνεται η επιχορήγηση στο ελεύθερο θέατρο, που αποτελεί το πιο δυναμικό τμήμα του ελληνικού θεάτρου, τη στιγμή που το κράτος προσφέρεται να εξοφλήσει τμήμα του δανείου του Μεγάρου Μουσικής, το οποίο λειτουργεί κυρίως με μετακλήσεις καλλιτεχνών. Το κράτος έχει υποχρέωση να ενισχύει το θέατρο και το χορό, ώστε το έργο των δημιουργών να μην μπαίνει ολοκληρωτικά στο πλαίσιο που ορίζουν οι νόμοι της αγοράς και του κέρδους.

Η επιχορήγηση βοηθά τους δημιουργούς να κρατήσουν στα χέρια τους την τέχνη τους και να μην παραχωρήσουν τη διαχείριση και εκμετάλλευσή της στην επιχειρηματική δράση ισχυρών του πλούτου. Αν η επιχορήγηση δεν κατευθυνθεί στην ενίσχυση σχημάτων με αποκλειστικά καλλιτεχνική υπόσταση - σχήματα στα χέρια των καλλιτεχνών - αλλά σε οποιαδήποτε "φυσικά πρόσωπα", σημαίνει ότι το κράτος διευκολύνει το πέρασμα του ελέγχου όλης της μικρής θεατρικής παραγωγής στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που ήδη αποκτούν μονοπωλιακό έλεγχο της θεατρικής παραγωγής».

Τέλος, χαρακτηρίζουν υποκριτική την αγωνία του υπουργείου για τη θεατρική αποκέντρωση, καθώς «συνοδεύεται από την πολιτική που διαλύει το θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ - μονίμων εστιών πολιτισμού στην περιφέρεια, μοναδικού πόλου συσπείρωσης του αποκεντρωμένου καλλιτεχνικού δυναμικού και κορυφαία κατάκτηση του πολιτισμού μας».

«Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν παρά να καταδικάσουν αυτή την πέρα για πέρα αντιδραστική αντίληψη και να υπενθυμίσουν στον υπουργό ότι προΐσταται του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού. Το πρόβλημα της επιχορήγησης προς το θέατρο και το χορό, όπως γενικά το πρόβλημα της επιχορήγησης στην τέχνη, είναι πρόβλημα του ελληνικού πολιτισμού, πρόβλημα του λαού που αποτελεί αποδέκτη του και των εργατών στο χώρο της τέχνης». [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Σάββατο 12 Μάρτη 2011]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

4/3/2011

 -- Στο στόχαστρο οι επιχορηγήσεις στο θέατρο

15/3/2009

 -- Φωνή βοώντος εν τω... ΥΠΠΟ

16/10/2008

 -- «Μπόνους» σε κερδοφόρους της τέχνης

24/8/2008

 -- ΥΠΠΟσχέσεις... ΥΠΠΟκατάρρευση!

12/2/2008

 -- «Στρατηγική» ...περικοπών και κατάργησης ΔΗΠΕΘΕ

Δίνουν ραντεβού στη «Λυσιστράτη»

Γιώργος Κωνσταντίνου, Θύμιος Καρακατσάνης, Κώστας Βουτσάς, Γιώργος Παρτσαλάκης, Βάσια Τριφύλλη, Βασίλης Τσιβιλίκας ενώνουν τις δυνάμεις τους για τη «Λυσιστράτη»

Καρακατσάνης, Κωνσταντίνου, Βουτσάς, Τσιβιλίκας, Τριφύλλη και Παρτσαλάκης ενώνουν τις δυνάμεις τους το καλοκαίρι! Εθνική... κωμωδίας, γεια σου. Πώς έλεγε παλαιά ο Διονύσης Σαββόπουλος το «Εθνική Ελλάδας, γεια σου»; Με μια τέτοια... Εθνική, αλλά κωμικών, έχουμε να κάνουμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι, γι' αυτό και οι θεατρικές παραστάσεις που «μαγειρεύονται» για το καλοκαίρι στήνονται με μεγάλη προσοχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη που έχουν στα σκαριά οι παραγωγοί αδελφοί Τάγαρη.

Πέραν του Θύμιου Καρακατσάνη, που θα αναλάβει εκ νέου τον ομώνυμο ρόλο, στην παράσταση φέρονται να έχουν «κλείσει» οι Γιώργος Κωνσταντίνου, Κώστας Βουτσάς, Βασίλης Τσιβιλίκας, Γιώργος Παρτσαλάκης και η Βάσια Τριφύλλη. Εξι πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν μόνοι τους να κάνουν ο καθένας τη δική του παράσταση, ενώνουν τις δυνάμεις τους και βάζουν ένα κοινό στοίχημα να αντέξουν την κρίση.Η «Λυσιστράτη» τους θα περιοδεύσει το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα.

• ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 12/3/2011

Τέρας... σε απευθείας μετάδοση

Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Ντάνι Μπόιλ θα προβληθεί ζωντανά από το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου στο Μέγαρο Μουσικής με oκτώ κάμερες, την Πέμπτη 17 του μήνα

Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και ο Τζόνι Λη Μίλερ εναλλάσσονται στους βασικούς ρόλους του έργου

«Σιγά-σιγά έμαθα τους τρόπους των ανθρώπων: πώς να καταστρέφω, πώς να μισώ, πώς να απαξιώνω, πώς να ταπεινώνω. Αθυρμα στα χέρια του δημιουργού μου, απέκτησα το κορυφαίο ανθρώπινο ταλέντο, που δεν το έχει καμιά άλλη ύπαρξη: ναι, τελικά έμαθα πώς να εξαπατώ». Ο Ντάνι Μπόιλ επιστρέφει στο θέατρο μετά τις μεγάλες κινηματογραφικές του επιτυχίες («Slumdog Million-aire», «127 Ωρες») για να αφηγηθεί από τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου (Αίθουσα Ολίβιε) την ιστορία του «Φρανκενστάιν», αλλά από τη μεριά του «τέρατος».

Το αθηναϊκό κοινό θα παρακολουθήσει σε απευθείας μετάδοση αυτήν την παράσταση-σταθμό, που εξελίσσεται σε φαινόμενο στη βρετανική πρωτεύουσα, την Πέμπτη 17 Μαρτίου, στην Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (δεν θα υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι).

Με θεαματικούς θεατρικούς αιφνιδιασμούς, κινηματογραφικές τεχνικές, με εκτυφλωτικές εκπλήξεις, με την ηλεκτρονική μουσική των «Underworld», με δύο ηθοποιούς-αστέρες και με το κείμενο του Νικ Ντίαρ, αυτός ο Φρανκενστάιν ταξιδεύει από τον 19ο στον 21ο αιώνα, για να μας θυμίσει πόσο αφιλόξενες είναι ακόμα οι κοινωνίες σε όσους παρεκκλίνουν του κανονικού.

Ο Ντάνι Μπόιλ διατηρεί τον ιστορικό χρόνο του δράματος στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά υπογραμμίζει με τη σκηνοθεσία του τη διαχρονικότητά του, αφού οι σημερινές κοινωνίες εξακολουθούν να αποστρέφονται ό,τι δεν τους μοιάζει και να δαιμονοποιούν την τεχνολογία. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τη γνώση που απέκτησε για την αφήγηση πίσω από την κινηματογραφική κάμερα: προσεγγίζει ένα μεγάλο θέμα με εικαστική ευαισθησία, αλλά και με επιμελημένη αμεσότητα και επιστρατεύει εξαιρετικά εφέ για να δημιουργήσει ένα σκηνικό γεμάτο ανησυχία και εντάσεις.

Δύο σπουδαίοι θεατρικοί ηθοποιοί, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και ο Τζόνι Λι Μίλερ, εναλλάσσονται στους κεντρικούς ρόλους του έργου: τη μια βραδιά ο ένας είναι ο Φρανκενστάιν και ο άλλος το τέρας και την επομένη αλλάζουν θέσεις και προσωπικότητες.

Με το εύρημα αυτό σκηνοθέτης και συγγραφέας επιχειρούν μια σύγχρονη ανάγνωση του κλασικού γοτθικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ, απαλλαγμένη από τα στοιχεία του τρόμου, με έμφαση στις ιδέες που «συνωθούνται» στο αρχικό κείμενο (θα δούμε Φρανκενστάιν τον Τζόνι Λι Μίλερ).

Πριν από τη μετάδοση θα προηγηθεί δεκαπεντάλεπτη εισαγωγή με συνέντευξη του Ντάνι Μπόιλ στην Εμα Φρόιντ, καθώς και ένα σύντομο φιλμ για τον Φρανκεστάιν. Λόγω του θέματος συνιστάται στους γονείς να μην παρακολουθήσουν την παράσταση παιδιά ηλικίας κάτω των 15 ετών. Ο «Φρανκενστάιν» έκανε πρεμιέρα στις 5 Φεβρουαρίου και θα συνεχιστεί μέχρι τις 17 Απριλίου. Η παράσταση διαρκεί 2 ώρες χωρίς διάλειμμα και αναμεταδίδεται από 8 κάμερες, ώστε να δημιουργηθεί η εμπειρία του ζωντανού θεάματος, συνδυασμένη με την αίσθηση μιας ταινίας.

• «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ»

Ο Νικ Ντίαρ, συγγραφέας πολλών θεατρικών επιτυχιών, ανιχνεύει τους κανόνες της ζωής και αναθέτει στο δημιούργημα του Φρανκενστάιν να γίνει παρατηρητής των ανθρώπων και των τρόπων τους, του αρχέγονου φόβου τους για το διαφορετικό. Χωρίς να προδίδει το κείμενο της Μέρι Σέλεϊ, δημιούργησε ένα θεατρικό έργο με πρόθεση να αποκαταστήσει το παρεξηγημένο αυτό βιβλίο και να το αναδείξει ως μια αποτύπωση των ριζοσπαστικών ανησυχιών της εποχής του. «Είναι μια στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας, όταν ο Θεός παραμερίζεται και αναλαμβάνει το τιμόνι ο άνθρωπος, δοκιμάζοντας να παρέμβει στις θεϊκές αρμοδιότητες». Το κείμενο είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στα ρεύματα των επαναστατικών αλλαγών της εποχής, του ορθού λόγου και της γοητευμένης από τον θάνατο τέχνης του Ρομαντισμού. Ο Μπόρις Καρλόφ, ο Κρίστοφερ Λι, ο Ντέιλ Πρόουζ και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο είναι μερικοί από τους αστέρες που ενσάρκωσαν τον Φρανκενστάιν στη σκηνή.

• ΚΑΙ ΤΣΕΧΟΦ

Το Μέγαρο Μουσικής θα αναμεταδώσει απευθείας ακόμα μία παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου, στο πλαίσιο του «National Theatre Live»: τον «Βυσσινόκηπο» του Αντον Τσέχοφ, στις 30 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία Χόγουαρντ Ντέιβις, με τη Ζόι Γουαναμέικερ στον ρόλο της Ρανέφσκαγια.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 12/3/2011

Ξεχωριστή τελετή για το Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη

Η τελετή θα πραγματοποιηθεί στις 22 Μαρτίου στο Εθνικό Θέατρο.

Ανανεωμένος και ανεξάρτητος θα είναι φέτος ο θεσμός του Θεατρικού Βραβείου τον οποίο έχει θεσπίσει το Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της περασμένης θεατρικής περιόδου. Καθώς φέτος συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την καθιέρωση του, το Θεατρικό Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» θα απονεμηθεί φέτος σε ξεχωριστή τελετή, που θα πραγματοποιηθεί στις 22 Μαρτίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο της Μελίνας, το Ίδρυμα εξακολουθεί να επιβραβεύει νέες ηθοποιούς, που διακρίνονται δημιουργικά στη θεατρική τέχνη.

Την επιτροπή αποτελούν φέτος οι Μάγια Λυμπεροπούλου (πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρης Λιγνάδης και Ρένη Πιττακή (μέλη). Τη σκηνοθετική επιμέλεια της τελετής έχει ο Δημήτρης Λιγνάδης. Το βραβείο ανέρχεται σε 3.000 ευρώ, περιλαμβάνει όμως και μια συμβολική κίνηση: η τιμώμενη ηθοποιός κρατά για ένα χρόνο την αγαπημένη καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, την οποία παραδίδει στην επόμενη ομότεχνή της που διακρίνεται. Οι υποψήφιες πρέπει να είναι απόφοιτοι δραματικής σχολής και να έχουν εμφανιστεί στο θέατρο, επαγγελματικά έως πέντε χρόνια πριν από τη θεατρική περίοδο για την οποία τιμώνται.

Οι φετινές υποψήφιες για το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2011 είναι: Η Λουκία Μιχαλοπούλου για τον ρόλο της «Χίλντε» στο έργο του Ερρίκου Ίψεν «Η κυρία από τη θάλασσα» σε σκηνοθεσία Έρικ Στούμπε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου καθώς και για τον ρόλο της «Τέσσα» στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Τόκος» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή στη Νέα Σκηνή (Πειραιώς 260) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2010.

Η Χριστίνα Μαξούρη για τη συμμετοχή της στο έργο «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες» του Γιάννη Καλαβριανού στη Νέα Σκηνή (Πειραιώς 260) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2010. Η Δήμητρα Σύρου για τον ρόλο της Ρέϊτσελ Κόρι στο έργο «Το όνομά μου είναι Ρέϊτσελ Κόρι» σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Επίσης η Επιτροπή ξεχώρισε τις ερμηνείες των Γιασεμί Κηλαϊδόνη για τη συμμετοχή της στο έργο του Θωμά Ψύρρα «Μαράν Αθά» σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, και την Γαλήνη Χατζηπασχάλη για τη συμμετοχή της στο έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ «Λεόντιος και Λένα». Δεν μπορούν όμως να συμπεριληφθούν στις υποψηφιότητες καθώς η παρουσία τους στο θέατρο υπερβαίνει τα πέντε χρόνια (δεσμευτικός όρος του βραβείου).

Μέχρι τώρα έχουν τιμηθεί για τις ερμηνείες τους: το 2007 η Εύη Σαουλίδου για τον ρόλο της «Βενετίας» στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Μπέλα Βενέτσια» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή στο θέατρο Οδού Κυκλάδων, το 2008 η Στεφανία Γουλιώτη για τον ρόλο της «Ηλέκτρας» στο έργο του Σοφοκλή «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Πίτερ Στάϊν στο θέατρο της Επιδαύρου, το 2009 η Έλενα Μαυρίδου για τον ρόλο της «Λούλας» στο έργο του Σάκη Σερέφα «Λιωμένο Βούτυρο» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα στο Εθνικό Θέατρο-Σκηνή Β και το 2010 η Μαρίνα Ασλάνογλου για τον ρόλο της «Κάθριν Χόλι» στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου στο Αμφι-Θέατρο. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 8 μμ και η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Υπεραιωνόβια μόδα

• ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο, 12 Μαρτίου 2011
• Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Πριν από καιρό στο Studio της Οδού Μαυρομιχάλη ο ψυχίατρος και ειδικευμένος στην πράξη θεατροθεραπευτής Λάμπρος Γιώτης που διευθύνει την Εταιρεία Δραματικής Εκφρασης και Θεραπείας «Παλμός» ανέβασε για σειρά παραστάσεων το θεατρικό πρωτοποριακό έργο του Νικολάι Εβρέινοβ «Παρασκήνια της ψυχής» (1912).

Ο Εβρέινοβ ήταν γνωστός στην Ελλάδα ήδη από τον Μεσοπόλεμο, όταν ο Μελάς ως σκηνοθέτης με πρωταγωνίστρια τη Μαρίκα Κοτοπούλη ανέβασε στη σκηνή το αιρετικό, τουλάχιστον μορφικά, έργο του «Η κωμωδία της ευτυχίας». Ο Εβρέινοβ ανήκει στην πνευματική και κυρίως στενή θεατρική ομάδα που πολέμησε ιδεολογικά και αισθητικά τη μέθοδο Στανισλάβσκι. Ο ιδρυτής του «Θεάτρου Τέχνης», θαυμαστής του Γερμανού, πρώτου σκηνοθέτη στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου Δούκα Γεωργίου του Μάινιγκεν, που εισηγήθηκε τον φωτογραφικό και φωνογραφικό σκηνικό νατουραλισμό (ο θίασός του, στον οποίο ως ηθοποιός ανήκε και ο δικός μας Θωμάς Οικονόμου, ο πρώτος έλληνας σκηνοθέτης εν γένει και σκηνοθέτης του «Βασιλικού Θεάτρου», 1901, είχε επισκεφτεί τη Μόσχα), ο Στανισλάβσκι λοιπόν ως γνωστόν επεξεργάστηκε και εφάρμοσε ένα «σύστημα» κατασκευής ηθοποιών και μια σκηνοθετική άποψη ερμηνείας στη σκηνή, που αθανατίστηκε έως τις μέρες μας (το περίφημο Αctor΄s Studio της Νέας Υόρκηςσχολείο των διασημότερων σταρ του θεάτρου και του σινεμά- στηρίζεται στα διδάγματα της μεθόδου και του systeme του Στανισλάβσκι). Ο Εβρέινοβ, ο Μέγερχολντ, ο Βαχτάνγκοφ, ο Ταΐροφ που ανδρώθηκαν στη Σχολή Στανισλάβσκι αποσχίστηκαν και, ο καθένας ξεχωριστά, δημιούργησαν δικούς τους κώδικες κατά κανόνα αντινατουραλιστικούς, δηλαδή μιας θεατρικής ποιητικής που αποθέωνε τη θεατρικότητα. Ηταν μια απάντηση στη γενική και ευρωπαϊκή εκείνη την εποχή Μόδα που συμπύκνωνε θεωρητικά και ρητά ο Οτο Μπραμ στη Γερμανία: «Να αποθεατρικοποιήσουμε το θέατρο».

Η ομάδα της ρωσικής πρωτοπορίας προσπάθησε να επιβάλει το αντίθετο: να επιστρέψει το θέατρο στην απόλυτη και συνειδητή θεατρικότητα. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που τότε νεκραναστήθηκαν μορφές και είδη θεάτρου που είχαν πέσει σε ύπνωση: η κομέντια ντελ άρτε και το τσίρκο. Η πρόσφατη παράσταση του Λιβαθινού στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη «Μασκαράτα» του Αντρέγιεφ ανήκει σε αυτήν τη μορφολογική μόδα. Εξάλλου και αργότερα το «Λουτρό» του Μαγιακόβσκι σε αυτήν τη σκηνική λογική υπακούει. Αλλά και μέσα σ΄ αυτή την ομάδα υπάρχουν όχι μόνο διαφωνίες, αλλά αιχμηρές επιθετικότητες. Ο Εβρέινοβ το 1920 είχε γράψει και σκηνοθετήσει στην Πετρούπολη το έργο «Θύελλα στα χειμερινά ανάκτορα», έργο επετειακού εορτασμού της Οκτωβριανής Επανάστασης. Με χιλιάδες κομπάρσους, χορευτές, ακροβάτες, χορωδίες και συμμετοχή ενεργή των χιλιάδων θεατών.

Ο Μαγιακόβσκι στο «Λουτρό» σατιρίζει ανελέητα αυτήν τη γιορτή, σχεδόν εξευτελίζει τα ταμπλό βιβάν, τις πόζες, τους συμβολισμούς και τη σκηνική χρήση ως μυθοποιητικού μηχανισμού. Αυτό εξάλλου πλήρωσε! Ο Εβρέινοβ όμως ήδη από το 1912 με τα «Παρασκήνια της ψυχής» πολύ πριν κοινοποιηθούν τα πορίσματα του Φρόιντ με τα δεδομένα της έως τότε ψυχιατρικής έρευνας και με αναφορά και στον Αριστοτέλη αλλά κυρίως στην πλατωνική θεωρία για το τρισυπόστατο της ψυχής τολμά να ανεβάσει στη σκηνή ως πρόσωπα τη Λογική, το Συναίσθημα και το Υποσυνείδητο, δίνοντάς τους όμως τη σκηνική σκευή των κλόουν του τσίρκου.

Το έργο που με διασκευασμένη μορφή αλλά με σεβασμό και στα ευρήματά του και στις ιδέες του ανέβασε με δημιουργικό οίστρο ο Γιώτης είναι μια απλή ερωτική ιστορία, με προδοσία και ματαιώσεις, ένας προβληματισμός πάνω στο κομβικό σημείο όπου τέμνονται η αγάπη, ο έρως και το σεξ, δραματοποιεί και φέρνει σε σύγκρουση τα συστατικά στοιχεία της ψυχής. Οι συγκρούσεις αυτές σκηνικά παίρνουν τη μορφή μιας αρένας τσίρκου, όπου οι θηριοδαμαστές (Λογική) και τα άγρια θηρία (Υποσυνείδητο), τραγουδιστές, συναισθηματικές εκρήξεις αλλά και η φωνή... του Χρόνου, παλεύουν για να επιβληθούν το ένα στο άλλο. Σε κάθε ενήμερο, βέβαια, δεν διαφεύγει ο μύθος της ψυχής που αφηγείται ο Σωκράτης στον διάλογο του Πλάτωνα «Φαίδρος». Εκεί η ψυχή απεικονίζεται ως ένα άρμα που το σέρνουν δύο άλογα. Το ένα άλογο είναι πειθήνιο, υπακούει στα γκέμια, το άλλο δυσήνιο, δύστροπο, κάνει του κεφαλιού του, προσπαθεί να βγάλει το άρμα από τη ρότα. Και χρειάζεται ο ηνίοχος (η Λογική) να κουμαντάρει έτσι τα γκέμια ώστε να κρατήσει τα δύο άλογα (το θυμοειδές και το επιθυμητικό) στον δρόμο που έχει χαράξει, δρόμο που οδηγεί στην Αρετή, στον Ηλιον της Δικαιοσύνης, της απόλυτης ισορροπίας. Στο έργο του Εβρέινοβ ο ήρωας, σε στιγμές διλήμματος αυτοκτονεί, τα είδωλα της ψυχής αποδιδράσκουν και η ψυχή του πλέον ελεύθερη οδεύει στην Αθανασία ή το Μηδέν. Πρόσφατα ο σπουδαίος έλληνας κομίστας Αρκάς παρουσίασε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το έργο του «Εχθροί εξ αίματος» όπου προσωποποιούσε και έφερνε σε δραματική σύγκρουση έντερα και άλλα εντόσθια. Θεωρώ βέβαιο ότι αγνοούσε το έργο του Εβρέινοβ αλλά είμαι σίγουρος πως θα επιθυμούσε μια συγκριτική των δύο κειμένων, μια και συνέπεσε να παίζονται στην ίδια πόλη και πιθανόν μια ανοιχτή συζήτηση ψυχιάτρων, δραματολόγων και, γιατί όχι, φιλοσόφων!

Πάντως καλώ τους θεατρόφιλους που σήμερα καλούνται να επικοινωνήσουν με τάχα μου νεοφανείς και αιρετικές απόψεις στη σκηνική αλλά και τη συγγραφική παραγωγή, να αντιληφθούν πως η «Επανάσταση» έχει ήδη ιστορία ενός αιώνα. Από τότε μεσολάβησαν και ο σχετικισμός και η θεατρικότητα του Πιραντέλο και το τσίρκο του Ταΐροφ (π.χ. «Ο υπέροχος κερατάς») και η κομέντια ντελ άρτε του Βαχτάνγκοφ («Τουραντό») και οι κλόουν του Μπέκετ.

Ετσι οι σημερινοί, καθυστερημένοι μισόν τουλάχιστον αιώνα αιρετικοί αποτελούν απλώς λάχανα και παραπούλια. Ευτυχώς διαπιστώνω κριτικούς, πανεπιστημιακούς και άλλους που είχαν ξιφουλκήσει υπέρ του μεταμοντέρνου πολτού να αλλάζουν άποψη και να γίνονται συχνά και πλήρως απορριπτικοί. Κατάλαβαν ότι αλλάζει η μόδα και σπεύδουν να πιάσουν θέση στα στασίδια της νέας εκκλησίας ή πρώτο τραπέζι πίστα. Προσωπικά είχα κουραστεί και είχα κουράσει και είχα αποστασιοποιηθεί αφήνοντάς τους να εκτεθούν και ιδού φυτρώνουν σαν τα σαλιγκάρια αλλά με πλέον ευαίσθητες κεραίες. Ευχαριστώ τον Λάμπρο Γιώτη και τους συνεργάτες του που μου έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσω για όλα αυτά!

Ευτυχώς διαπιστώνω κριτικούς, πανεπιστημιακούς και άλλους που είχαν ξιφουλκήσει υπέρ του μεταμοντέρνου πολτού να αλλάζουν άποψη και να γίνονται συχνά και πλήρως απορριπτικοί. Κατάλαβαν ότι αλλάζει η μόδα και σπεύδουν να πιάσουν θέση στα στασίδια της νέας εκκλησίας ή πρώτο τραπέζι πίστα

Ορια θεάτρου;

• «Κάτω από το ηφαίστειο» του Guy Cassiers στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση

• Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΤΖΙΡΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Οι δυσκολίες θεατρικής μεταφοράς μεγάλων έργων της λογοτεχνίας σπάνια εμπόδισαν τη φιλοδοξία σκηνοθετών να το αποπειραθούν. Τουναντίον. Γνωστός για την αδυναμία του στη θεατροποίηση μυθιστορημάτων, ο Φλαμανδός σκηνοθέτης Γκι Κασίερς έχει επιχειρήσει πολλάκις την προσαρμογή στη σκηνή διάσημων λογοτεχνικών κειμένων με τη σύμπραξη της τεχνολογίας.

Η Κατελίνε Ντάμεν και ο Γιόσε ντε Πάου

Θεατρικός οραματιστής ιδιαίτερης κοπής: οι σκηνοθεσίες του είναι ρεμβώδεις διασταυρώσεις θεάτρου και βίντεο, αισθητικής και μαρτυρίας.

• «Θηρίο»

Ωστόσο, στην αθηναϊκή παρουσίασή του είδαμε ότι το ατμοσφαιρικό «Κάτω από το ηφαίστειο» (1944) είναι ένα εντελώς διαφορετικό «θηρίο» που δύσκολα υποτάσσεται σε εξελιγμένες τεχνολογίες και υψηλές σκηνοθετικές επιδιώξεις. Το μυθιστόρημα του Μάλκολμ Λόουρι φέρει τα σημάδια μιας στοιχειωμένης δεκαετούς απομόνωσης σε ψαροκαλύβα του Καναδά. Οι βασανιστικές σκέψεις του για τον έρωτα, το θάνατο, τη μοναξιά, την αυτοκαταστροφή μετεωρίζονται αλύτρωτα ανάμεσα σε παραισθήσεις και μεταφυσική, εκτυφλωτική διαύγεια αυτογνωσίας και επίγνωσης του «σφυγμού του έξω κόσμου» και τον εκρηκτικό λυρισμό ενός νου παραδομένου στην παραληρηματική τροχιά του, ξέχειλη από μυριάδες αισθήσεις και σκέψεις. Ολα αυτά με φόντο ένα μυστηριακό Μεξικό του 1938, με αχνούς αλλά σαφείς απόηχους του Ισπανικού Εμφυλίου, του γερμανικού φασισμού και του επερχόμενου μεγάλου πολέμου.

Αυτές τις ιδιότητες του «Ηφαιστείου» επιδίωξαν να αιχμαλωτίσουν ο Κασίερς και ο διασκευαστής-πρωταγωνιστής του Γιόσε Ντε Πάου κινηματογραφώντας και ηχογραφώντας στο Μεξικό φως, χρώματα, θορύβους και τοπία, που μεγεθυσμένα σε πολυάριθμες οθόνες και μεγάφωνα θα αναπλάσουν καλειδοσκοπικά τις συνθήκες των νοητικών και φυσικών περιπλανήσεων ενός αλκοολικού Βρετανού πρόξενου και της παρέας του στη διάρκεια μιας μοναδικής μέρας, της τελευταίας της ζωής του. Η δράση περιγράφει την κατακόρυφη πτώση του έκπτωτου διπλωμάτη, από την επιστροφή της γυναίκας του («γύρνα πίσω... χωρίς εσένα πεθαίνω») μέχρι την αλλόκοτη δολοφονία του από Μεξικανούς ναζί μέσα στην εκκωφαντική φασαρία ενός σουρεαλιστικού πανηγυριού, της «Μέρας των Νεκρών».

• Σκιαγράφηση

Κι όμως, το μεγαλείο του «Ηφαιστείου» δεν είναι ο ήρωάς του. Είναι η γλώσσα του. Παρά την κολασμένη μοίρα του Βρετανού αριστοκράτη που σαπίζει σε μπαρ του Μεξικού και πεθαίνει σαν σκυλί στα σκονισμένα σοκάκια, στην ουσία ο πρόξενος είναι ένας μονομανής, μονοδιάστατος και μάλλον βαρετός χαρακτήρας, στάσιμος σε μια κλιμακούμενη πτώση με νομοτελειακό τέλος. Καθώς και τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν υπερβαίνουν τη σχηματική σκιαγράφηση, η μεταφορά στερείται βασικών θεατρικών υλικών.

Ο Λόουρι διηγείται την ανθρώπινη παρακμή με τη συνεπαρμένη, αλαφροΐσκιωτη ματιά ενός ξένου που υπό καθεστώς μέθης βλέπει, ακούει, μυρίζει την έσχατη ορατή και φαντασιακή λεπτομέρεια ενός εξωτικού πολιτισμού. Μια ασύλληπτη πληθώρα εξονυχιστικών αναφορών στη φύση -ένα κεφάλαιο per se- (με απόκοσμα ηφαίστεια, οργιώδη τροπική βλάστηση, καταιγίδες, ηλιοβασιλέματα, γύπες, σαύρες, έως και το έσχατο έντομο), στο περιβάλλον (δρόμοι, καντίνες, λιτανείες) και ένας πυκνός ιστός από μνήμες, ψευδαισθήσεις και φευγαλέα αισθήματα ερωτικής αλλά κυρίως θανατολάγνας υφής συνθέτουν την cult μαγεία ενός υλικού του οποίου η αναπαράσταση μοιάζει με χίμαιρα. Οπως φάνηκε, ακόμη και για τον σπουδαίο δεξιοτέχνη Γκι Κασίερς.

• Μονότονη ροή λόγου

Στην τεράστια οθόνη της «Στέγης», οι ραγδαία εναλλασσόμενες αποσπασματικές εικόνες φύσης και ανθρώπων αναδίδουν μια ψυχρή σύγχυση, ενώ στην άδεια σκηνή τέσσερις ηθοποιοί υποδύονται τα κεντρικά πρόσωπα του έργου καταθέτοντας τα βασικά. Σχεδόν ακίνητοι περιγράφουν, σε όχι πολύ εύηχα φλαμανδικά, γεγονότα και συναισθήματα, σαν να διαβάζουν φωναχτά το βιβλίο -κι εμείς μαζί τους, με το βλέμμα καρφωμένο στους μακροσκελείς υπέρτιτλους που μας απορροφούν περισσότερο από τα δρώμενα.

Ο λόγος αισθαντικός, με όμορφες λυρικές αποχρώσεις ανακαλεί το σουρεαλισμό και τον αισθησιασμό του μυθιστορήματος, σε αντίθεση με τις στεγνές, αμήχανες έως άχαρες παρουσίες δύο κουρασμένων μεσήλικων χωρίς αληθινή φλόγα ζωής, ερωτική γοητεία, μυστήριο. Εκείνος (Γιόσε ντε Πάου), λευκό σμόκιν ή βερμούδα, ένας ευτραφής, βλοσυρός άνδρας με βραχνή φωνή και ξυρισμένο κεφάλι, που βήχει, φτύνει, ξερνά, σωριάζεται και φλυαρεί για τον εαυτό του και τον έρωτα, με την πλάτη σ' εκείνη που ποθεί, γιατί η αυτοκαταστροφή είναι πιο γλυκιά. Εκείνη (Κατελίνε Ντάμεν), παλιομοδίτικο κλος φουστάνι, καπέλο πάνω σε τουρμπάν, στύβει ή σταυρώνει τα χέρια, πάντα χαμογελαστή, θυμίζει ελάχιστα τη σαγηνευτική Ιβόν που σκανδαλίζει τουλάχιστον τέσσερις από τους πέντε άνδρες της ιστορίας.

Ούτε τα υπέροχα θριαμβευτικά φλαμένκο που «σκάνε» απρόσμενα μέσα στη μονότονη ροή του λόγου δεν καταφέρνουν να ξυπνήσουν κάτι από την «ύστατη πνοή σεξουαλικής ακμής» ή τα «θολά μισόφωτα που μυρίζουν δέρμα και αλκοόλ». Παρά τον καταιγισμό από ηλεκτρονικά visuals και ηχητικούς υπαινιγμούς, η μαγεία και το βάθος των νοητικών ταξιδιών του πρόξενου παραμένουν απρόσιτα στο θεατρικό φλερτ του Κασίερς.*

ΚΘΒΕ: Η «Λωξάντρα» συνεχίζει μέχρι το τέλος Μαρτίου

Η μεγάλη αγάπη του κοινού στηρίζει την παρουσία της Λωξάντρας στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου του ΚΘΒΕ. Η θρυλική ιστορία της κοκόνας Λωξάντρας ζωντανεύει μέσα από την ερμηνεία της Φωτεινής Μπαξεβάνη, σε θεατρική διασκευή Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Μετά από την εξαιρετικά  επιτυχημένη πορεία των παραστάσεων και τη μεγάλη ανταπόκριση των θεατών, οι παραστάσεις του έργου της Μαρίας Ιορδανίδου παρατείνονται μέχρι τέλος Μαρτίου.

• ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Η θρυλική ιστορία της κοκόνας Λωξάντρας, μιας λαϊκής γυναίκας, εξαιρετικά δυναμικής, που ηγείται πρόσχαρα, στοργικά και ακούραστα μιας πολυμελούς μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας της Πόλης  στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. Ενώ γύρω της στροβιλίζονται πολυάριθμα συγγενικά της πρόσωπα, φίλοι, γείτονες, η Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα, παραπαίδια, λαϊκοί Τούρκοι, χανούμισσες, ο πασάς της γειτονιάς και εκτυλίσσονται σημαντικά ιστορικά γεγονότα, η Λωξάντρα φανερώνεται δυναμική και ακατάβλητη, έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες της ζωής με τη σοφία του ενστίκτου αλλά και την ωριμότητα της εμπειρίας γενεών και με έμβλημά της τη φράση: «Tις εστί πλούσιος; Ο εν τω  ολίγω αναπαυόμενος». Ένας ύμνος προς τη ζωή.

• ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΤΖΑΚΗ

…Η Λωξάντρα αγαπά. Θυμώνει, πεισμώνει, χαριεντίζεται, κυριαρχεί, θρηνεί, επιβιώνει. Και μας μαθαίνει ότι η ζωή έχει ένα σκληρό πυρήνα, το φυσικό νόμο. Η φύση δεν υπάρχει για να θρέφει τον άνθρωπο, αλλά τον εαυτό της. Μέσα σε αυτή την φροντίδα μαθαίνουμε κι εμείς να επιβιώνουμε, κοντά της, μέσα της. Γι’ αυτό η Λωξάντρα μαγειρεύει. Το φαγητό είναι αίμα, μας κρατάει θερμούς, διώχνει τα ρίγη του παγερού κόσμου, τους αναίμακτους δαίμονες της ατονίας…

…Γιατί η Λωξάντρα; Γιατί τώρα μέσα στην κρίση και στις «σταυροφορίες» των Αγορών; Γιατί απλά μας συγκινεί. Γιατί έχει πρότυπα. Πατέρα, μητέρα, παιδιά, οικογενειακό τραπέζι, αρχές, τάξη, ευρυθμία. Γιατί στο οικοδόμημα της σιγουριάς της βάζουν πλάτη ακόμη και οι νεκροί.

Στις μέρες που ζούμε πιο δύσκολη από την οικονομική δυσπραγία, πιο φρικτή από την ανέχεια, είναι η αβεβαιότητα για το αύριο, η απουσία πρόβλεψης οποιουδήποτε μέλλοντος. Όμως εδώ πάνω στη σκηνή μας κάθε βράδυ στερεώνεται ένα τώρα, ένα μοναδικό παρόν ηθοποιών και θεατών που περικλείει μέσα στις δύο ώρες του ένα καθαρό σύμπαν.

Τα δόγματα εξουσίας οικονομικά, θρησκευτικά, πολιτικά κ.α. μας ξεγελούν διαρκώς με υποσχετικές ζωής, μας ξεναγούν γοητευτικά σε ένα εξωτικό μέλλον, αποσπώντας μας από το εδώ μας, στερώντας μας την πιο σημαντική περιουσία μας το τώρα. Αυτή τη μικρή νησίδα παραμονής στο εδώ και στο τώρα προτείνει το θνησιγενές και «ανυπόληπτο» θέατρο. Αν έστω ένα δευτερόλεπτο ευδαιμονίας εμβιώσουμε από κοινού θεατές και ηθοποιοί, ίσως να έχει αρχίσει μια νέα επανάσταση, μικρή και εύθραυστη, που όμως επαναφέρει εμφατικά τη σημαντικότητα ενός παρόντος που μας περιέχει…

ΟI ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• Διασκευή: Άκης Δήμου
• Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
• Σκηνικά-κοστούμια: Έρση Δρίνη
• Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Μπαξεβάνη
• Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
• Χορογραφία: Γιώργος Λυκεσάς
• Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Γκολέμα
• Βοηθός σκηνογράφου: Κλεοπάτρα Αλαγιαλόγλου
• Οργάνωση παραγωγής: Ροδή Στεφανίδου

Στον ρόλο της Λωξάντρας η Φωτεινή Μπαξεβάνη

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Αθανασοπούλου (Ευφημία- Ασπασία- Βιτορίτζα), Νεφέλη Ανθοπούλου (Θεανώ - Ευτέρπη), Μιχάλης Γούναρης (Καραγκιοζοπαίχτης), Θανάσης Δισλής (Γιώργος- Βοηθός Καραγκιοζοπαίχτη), Γιάννης Ηλιόπουλος (Μανωλιός-Χαρίλαος- Άγγελος), Νίκος Καπέλιος (Λογιότατος- Αδωναίδης- Κοσμάς), Μαρία Καραμήτρη (Ζωίτσα-Πλοπλό), Δημήτρης Κοντός (Θεόδωρος), Αννέτα Κορτσαρίδου (Σουλτάνα), Νίκος Μαγδαληνός (Ταρνανάς-Βαρσαμής), Γιώργος Μπαγιώκης (Κώτσος), Χρήστος Νίνης (Δημητρός), Ιωάννα Παγιατάκη (Κλειώ), Λίλιαν Παλάντζα (Ελεγκάκη), Μαριάννα Παπασάββα (Καμίλλη- Μαργιόγκα), Σπύρος Σαραφιανός (Γιωργάκης- Άγγελος) , Δημήτρης Σιακάρας (Επαμεινώνδας-Φιλάρετος), Γιάννης Σιαμσιάρης (Μαντάμ Μαρή- Τούρκος Πρόξενος), Πολυξένη Σπυροπούλου – Δέσποινα Γιαννοπούλου (Αγαθώ), Μαριάννα Τάντου (Άννα), Στέργιος Τζαφέρης (Αλεκάκης- Άγγελος ), Αλέξανδρος Τσακίρης (Κοτκοτίνος- Τάκης- Λεπρέντης- Άγγελος), Μαρίζα Τσάρη (Χαρικλό- Κλεονίκη- Λιλίκα- Χανούμισσα).

Παίζει επί σκηνής το μουσικό σχήμα «Λωξάντρα»: Δημήτρης Βασιλειάδης (κανονάκι), Αθανάσιος Γκουντάνος (ούτι), Ελευθερία Ελληνίδου (τραγούδι), Πρόδρομος Μπακλατζής (βιολί), Δημήτρης Παναγούλιας (κρουστά).

Παραστάσεις

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

• Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
• Τετάρτη 18.00 & 21.00
• Πέμπτη, Παρασκευή στις 21.00,
• Σάββατο 18.00 & 21.00
• Κυριακή 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

• Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
• Κανονικό (Πλατεία-Θεωρεία)
• Κανονικό (Εξώστης) 15€
• Φοιτητικό/Πολυτέκνων (Πλατεία- Θεωρεία)12€
• Φοιτητικό/Πολυτέκνων (Εξώστης) 10€
• Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ (Πλατεία- Θεωρεία)15€
• Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ (Εξώστης)12€
• Τετάρτη & Πέμπτη 

• Γενική είσοδος 12 € 

• Φοιτητικό/Πολυτέκνων 10 € 

• Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ 10 € 

• Εκπτωτικό για ανέργους και μετανάστες 7 €

Πληροφορίες-Κρατήσεις:

Βασιλικό θέατρο

Τρίτη– Κυριακή: 9.30 π.μ. – 9.30 μ.μ.

Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών

Τρίτη: 9.30 π.μ. – 5.30 μ.μ.

Τετάρτη– Κυριακή: 9.30 π.μ. – 9.30 μ.μ

Μονή Λαζαριστών

Τρίτη– Κυριακή: 9.30 π.μ. –  1.30 μ.μ.  & 5.30 μ.μ. – 9.30 μ.μ. <

Τηλ. κρατήσεων: 2310 288000 & 223785

«Υπάρχει και φιλότιμο» στο Νέο Υπερώο ΕΜΣ (Θεσσαλονίκη)

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος επανιδρύει το θρυλικό Υπερώον, το οποίο, δυστυχώς λόγω καταστροφικών παρεμβάσεων για τη φυσιογνωμία του δεν μπορεί να λειτουργήσει στον ακριβή χώρο που υπήρξε στο παρελθόν, δηλαδή στον 7^ο όροφο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Ως εκ τούτου, κατεβαίνει λίγο πιο κάτω, στο ίδιο κτίριο  διατηρώντας την ίδια ακριβώς φιλοσοφία λειτουργίας: να αποτελεί μια σκηνή δυναμικής επικοινωνίας του ΚΘΒΕ με την πόλη.

Στο νέο Υπερώο (πρώην φουαγιέ) της ΕΜΣ, θα παρουσιαστεί η παραγωγή του ΚΘΒΕ «Υπάρχει και φιλότιμο», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη. Πρόκειται για τη διαχρονική κωμωδία των «Μαυρογιαλούρων» βασισμένη στο θεατρικό έργο των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου «Ανώμαλη προσγείωση». Η πρεμιέρα της παράστασης θα δοθεί την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, με πρωταγωνιστή στο ρόλο του περίφημου Μαυρογιαλούρου τον Κώστα Σαντά.

• Σημείωμα του σκηνοθέτη Γιώργου Κιουρτσίδη

Η λέξη φιλότιμο ποσώς αν όχι ουδόλως μεταφράζεται σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, την αισθανόμαστε, τη νιώθουμε και την εκφράζουμε με τον δικό μας Ελληνικό τρόπο. Οι Σακελλάριος- Γιαννακόπουλος, με το ευθύβολο ρωμαίικο χιούμορ και την Αριστοφανική  σάτιρα, δημιούργησαν τον Μαυρογιαλούρο, τον Γκρούεζα και μια πλειάδα ευανάγνωστων χαρακτήρων παίζοντας  με το αιώνιο παιχνίδι που λέγεται Πολιτική. Ο πόλεμος του δικαίου ανάμεσα στην “καθαρή” αγροτοεργατική τάξη και στη “βρώμικη” αστική τάξη της εξουσίας, ξεδιπλώνεται απλά, ξεκάθαρα στέλνοντας μηνύματα γεμάτα γέλιο μέσα από έξυπνες ατάκες και αναγνωρίσιμες καταστάσεις. Πόσο πιο επίκαιρη μπορεί να γίνει η φράση του χωρικού Σωτήρη «Φάγανε... φάγανε… φάγανε... από παντού !!!» και η διαπίστωση του Μαυρογιαλούρου «Πολύ θα ήθελα να δω έναν Έλληνα να πει… συγγνώμη… συγγνώμη ρε παιδιά... έφταιξα…». Μας θυμίζει μήπως κάτι;  Ένα έργο που γράφτηκε πριν από μισό αιώνα.

• Σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κιουρτσίδης
• Σκηνικά-κοστούμια: Έρση Δρίνη
• Φωτισμοί: Γιώργος Ταρκάσης
• Βοηθός σκηνοθέτη: Ρούλα Αγγελίδου
• Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Κέλλυ Εφραιμίδου
• Οργάνωση παραγωγής: Βίκη Αλεξάκη

Διανομή (με σειρά εμφάνισης): Πάολα Μυλωνά ( Αλίκη Μαυρογιαλούρου), Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη (Νάντα Μαυρογιαλούρου), Κατερίνα Λύκου (Λώρα Σιλυβριώτη, Κώστας Σαντάς  (Ανδρέας Μαυρογιαλούρος), Δέσποινα Παπαδοπούλου (Τασία), Νίκος Κολοβός  (Κώστας Σιλυβριώτης), Ευάγγελος Χαλκιαδάκης (Γιώργος, ο ιδιαίτερος), Θανάσης Κεραμίδας (Θόδωρος Γκρουέζας), Ρούλα Παντελίδου  (Κυρά Λάμπαινα), Κώστας Ίτσιος  (Κυρ-Φώτης), Ελευθερία Τέτουλα (Κατίνα), Χρίστος Νταρακτσής (Σωτήρης), Νίκος Τουρνάκης (Πανάγος), Παντελής Καλπάκογλου (Σωφέρ).

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

• Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 
• Τετάρτη: 18.00 & 21.00,
• Πέμπτη, Παρασκευή: 21.00,
• Σάββατο: 18.00 & 21.00,
• Κυριακή: 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

• Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
• Φοιτητικό/Πολυτέκνων 12€
• Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ 12€
• Τετάρτη & Πέμπτη
• Γενική είσοδος 12 €
• Φοιτητικό/Πολυτέκνων 10 €
• Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ 10 €
• Εκπτωτικό για ανέργους και μετανάστες 7 €

Πληροφορίες-Κρατήσεις: Βασιλικό Θέατρο, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Ώρες λειτουργίας ταμείων:

• Τρίτη 9.30 π.μ.-5.30 μ.μ.
• Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 9.30 π.μ-9.30 μ.μ
• Τηλ. κρατήσεων: 2315.200.200

Εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης στην οδό Αριστοτέλους Ώρες λειτουργίας:

• Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 10 π.μ.-3.30 μ.μ.
• Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 10 π.μ. -2 μ.μ. & 5.30 μ.μ.-8 μ.μ.

ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι “P.I.G.S” Δευτέρα 21 Μαρτίου, στο “Γαία Live”

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο πλαίσιο των εναλλακτικών του δράσεων παρουσιάζει τη μουσικο-θεατρική παράσταση "PIGS από την ομάδα ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι. Ένα ανατρεπτικό ραντεβού που θα δίνεται κάθε Κυριακή και Δευτέρα, στη μουσική σκηνή “Γαία Live”. Η πρεμιέρα θα δοθεί την Δευτέρα 21 Μαρτίου.

• Η Παράσταση

- Είναι αλήθεια ότι το γουρούνι, δωδέκατο ζώδιο στο κινέζικο ωροσκόπιο, είναι φιλειρηνικό και αγαπάει το περιβάλλον;
- Πού πάνε οι δημόσιο υπάλληλοι όταν μετατάσσονται;
- Η γουρουνιά ενός συζύγου μένει ανεξίτηλη σαν κραγιόν
- Who’s afraid of the big bad wolf?
- Φοβούνται ωρέ τα παλληκάρια
- To pig or not to pig?
- Do you like φροϋλάιν the pigs?

Την απάντηση δίνουν, παίζοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας οι ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι! Τους γνωρίσαμε του περασμένο καλοκαίρι. Τους ξανασυναντάμε φέτος. Μια ομάδα νέων ηθοποιών και μουσικών του Κ.Θ.Β.Ε. με κέφι (και μπρίο!!!) αυτοσχεδιάζουν, χορεύουν και τραγουδούν σε ρυθμούς γνωστών, θεατρικών και μη, μουσικών κομματιών.

Ακροβατώντας μεταξύ πρόζας και μουσικής, πληγώνονται, μπαντάρονται και σχολιάζουν τον εφιάλτη μιας «πτωχής» πραγματικότητας καθώς αυτή συγκρούεται με τις μικρές και μεγάλες “γουρουνιές” της πολιτικής επικαιρότητας αλλά και της ανθρώπινης φύσης. Η “γουρουνιά”, όποια και αν είναι, όπως και αν εκφράζεται, ξεπηδά σαν κεντρικό στοιχείο μέσα από τις δέκα τέσσερις σκηνές της παράστασης, ζωντανεύοντας χαρακτήρες αλλά και κωμικοτραγικές καταστάσεις που υπάρχουν γύρω μας.

• Συντελεστές

• Σκηνοθετική επιμέλεια: Εύη Σαρμή - Χρήστος Παπαδημητρίου
• Παίζουν: Πάνος Αργυριάδης, Χρύσα Ζαφειριάδου, Δημήτρης Μορφακίδης, Χρήστος Παπαδημητρίου, Εύη Σαρμή, Χρίστος Στυλιανού, Χρύσα Τουμανίδου, Θάνος Φερετζέλης.
• Μουσικοί: Διαμαντής Αδαμαντίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Ορέστης Χαλκιάς (μπάσο), Τάσος Ροδοβίτης (ντραμς)

Ώρα έναρξης: 10.00
Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ

Από τον Παπαδιαμάντη στην Πλαθ

Εργα ελλήνων και ξένων συγγραφέων δεσπόζουν στις θεατρικές πρεμιέρες του Μαρτίου

• MΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ:  10/03/2011

Ο Ιεροκλης Μιχαηλίδης και η Δήμητρα Ματσούκα στο «Ημέρωμα της Στρίγγλας», σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Κωστής Παλαμάς, Μαργαρίτα Καραπάνου και Λούλα Αναγνωστάκη, Καμίγ Κλοντέλ και Σύλβια Πλαθ: Ούτε ο θεατρικός Μάρτιος στην Αθήνα δείχνει να πτοείται από την κρίση, καθώς μια σειρά νέων παραγωγών σηκώνουν την αυλαία και αναμένουν το κοινό, οι περισσότερες από τις οποίες βασίζονται σε κείμενα ελλήνων συγγραφέων.

Πρώτη πρεμιέρα, απόψε κιόλας, με την παράσταση «Φτωχοί και Αγιοι», ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης σε δική τους θεατρική διασκευή παρουσιάζουν τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Το Χριστόψωμο», «Η Σταχομαζώχτρα», «Η Ντελησυφέρω», «Ο Αμερικάνος» και «Ο πολιτισμός εις το χωρίον», με κεντρικό άξονα το μητριαρχικό στοιχείο. Σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Χρυσομάλη. Παίζουν: Κωνσταντίνος Πασσάς, Χρήστος Τακτικός, Λεωνίδας Χρυσοµάλης κ.ά. Στη θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη».

Το Σάββατο, στο Εθνικό Θέατρο θα δοθεί η πέμπτη και τελευταία πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή με το μοναδικό θεατρικό έργο του Κωστή Παλαμά, την «Τρισεύγενη» σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου με τη Στεφανία Γουλιώτη στον επώνυμο ρόλο και μαζί της τον Νίκο Κουρή, τον Γιώργο Γάλλο, τον Χρήστο Στέργιογλου κ.ά.

Τρίτη ελληνική πρεμιέρα, όπου με αφετηρία το «Ναι» της Μαργαρίτας Καραπάνου, η Ιωάννα Κανελλοπούλου και η Αγγελική Καρυστινού έφτιαξαν την «Κυρία Λώρα», την ιστορία μιας μοναχικής συγγραφέως που ζει με τον σκύλο της και κάθε βράδυ υποδέχεται τους επισκέπτες-θεατές, για να τους αφηγηθεί την ιστορία της. Πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου, στον χώρο πολιτισμού ελculture στο Μοναστηράκι.

Ακολουθεί, στις 23 Μαρτίου, μια συρραφή από αποσπάσματα έργων της Λούλας Αναγνωστάκη σε συνδυασμό με το μονόπρακτο «Ουρανός Κατακόκκινος» και τον τίτλο «Αϊ λοβ γιου». Η Αλεξάνδρα Παντελάκη ερμηνεύει τον μονόλογο, ενώ συνυπογράφει τη σύνθεση των κειμένων μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που έγραψε τη μουσική. Από τις 23 Μαρτίου στην «Αθηναΐδα».

Την ζωή της γλύπτριας Καμίγ Κλοντέλ και της ποιήτριας Σύλβια Πλαθ θα φωτίσουν δύο παραστάσεις που ξεκινούν στις 22 και στις 26 τρέχοντος, αντιστοίχως.

Στην πρώτη με τον τίτλο «Καμίγ Κλοντέλ: το κύμα της τρέλας», η Λυδία Φωτοπούλου υποδύεται τη γυναίκα που είχε πάθος με την τέχνη της, που ερωτεύθηκε τον Ροντέν και κατέληξε να περάσει τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της σε άσυλο. Σε σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη, στο θέατρο Μεταξουργείο.

Η Μαρία Ζορμπά θα ερμηνεύσει την ποιήτρια Σύλβια Πλαθ στο έργο «Σύλβια & Τεντ» που φέρνει στο φως της σχέση της με τον ποιητή Τεντ Χιουζ. Σε κείμενο και σκηνοθεσία Ασπας Τομπούλη, με τον Νέστορα Κοψιδά στον ρόλο του Χιουζ. Στο θέατρο Olvio, στο Γκάζι.

Μετά την κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο», το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ετοιμάζεται για δύο πρεμιέρες, στις 23 και στις 25 τρέχοντος. Τα «Διαμάντια και Μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Κακλέας με τη Νόρα Κατσέλη να επιστρέφει με τον ρόλο της Αννας, στο σανίδι και το σαιξπηρικό «Ημέρωμα της Στρίγγλας», που ανεβάζει ο Ρόμπερτ Στούρουα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τη Δήμητρα Ματσούκανα υποδύονται τον Πετρούκιο και την Κατερίνα.

Ο Μάρτιος στη Θεσσαλονίκη έχει μπόλικο θέατρο να προτείνει, ξεκινώντας από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, όπου σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο παρουσιάζονται, στο θέατρο Αμαλία, τέσσερα έργα.

«Σε μια κόλλα χαρτί» του Στάθη Μαυρόπουλου που πραγματεύεται δύο δίκες, του Γρηγόρη Στακτόπουλου (υπόθεση Πολκ, 1948) και του Αριστείδη Παγκρατίδη (ο «δράκος του Σέιχ Σου», 1963). Η σκηνοθεσία είναι της Ελένης Δημοπούλου και του συγγραφέα (κάθε Τετάρτη).

Ακολουθεί, κάθε Πέμπτη και Σάββατο «Το κρυφό δωμάτιο» της καναδής συγγραφέως Καρόλ Φρεσέτ που θέτει το ερώτημα αν υπάρχει ευτυχία υπό όρους, σε μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου και σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου.

Με την Εφη Σταμούλη να ερμηνεύει (κάθε Παρασκευή) τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου και τον «Μικρό Πρίγκηπα» του Αντουάν ντε Σεντ Εξυπερύ να παίζεται για τα παιδιά κάθε Κυριακή σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Χουμέτη, ολοκληρώνεται το πρόγραμμα ως τις 3 Απριλίου.

Στις παραστάσεις παίζουν οι ηθοποιοί: Κυριάκος Δανιηλίδης, Μένη Κυριάκογλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Μάριος Μεβουλιώτης, Δημήτρης Ναζίρης, Αθηνά Ευσταθίου, Νανά Παπαγαβριήλ, Μαριέττα Σπηλιοπούλου κ.ά. (τηλ. 2310.821483).

Αλλά και στην Πάτρα, το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης προτείνει μια καινούργια παραγωγή, στο θεάτρο Απόλλων. Πρόκειται για την «Κραυγή» του Τενεσί Ουίλιαμς, ένα έργο γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 που πραγματεύεται τη σχέση δύο αδελφών και συγκεκριμένα δύο ηθοποιών που απομένουν μόνοι πριν την πρεμιέρα σε ένα θέατρο, κάπου στο πουθενά και αποφασίζουν, χωρίς θίασο, να αυτοσχεδιάσουν. Μπροστά σε ένα ανύπαρκτο κοινό, μπερδεύοντας αλήθειες και ψέματα, θέατρο και ζωή. Με τον Αιμίλιο Χειλάκη και την Αθηνά Μαξίμου, σε σκηνοθεσία της Ελλης Παπακωνσταντίνου.

«Φτωχοί και Αγιοι» επί σκηνής

Στην τρίτη της εκδοχή παρουσιάζεται η παράσταση που βασίζεται σε πέντε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Στην τρίτη της εκδοχή και την πρώτη στην Αθήνα, παρουσιάζεται η παράσταση «Φτωχοί και Αγιοι» που βασίζεται σε πέντε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε θεατρική διασκευή του Αντώνη και τον Κωνσταντίνου Κούφαλη, των δύο συγγραφέων από την Καβάλα, που καταπιάστηκαν με το συγκεκριμένο εγχείρημα πριν από δώδεκα χρόνια.

Η φετινή επέτειος λόγω της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από τον θάνατό του, ήταν μια καλή αφορμή για τη σκηνοθέτιδα Ανδρομάχη Χρυσομάλη, που θέλησε να δώσει το δικό της στίγμα στην παράσταση. Για πρώτη φορά οι «Φτωχοί και Αγιοι» παίχθηκαν στην Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη ενώ το 2008 σειρά είχε η Κύπρος _Λευκωσία και Λεμεσός, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, σε μια παράσταση που δόθηκε στην πράσινη γραμμή.

«Το Χριστόψωμο», «Η Σταχομαζώχτρα», «Η Ντελησυφέρω», «Ο Αμερικάνος» και «Ο πολιτισμός εις το χωρίον» είναι το υλικό για τους «Φτωχούς και Αγιους»: «Με στόχο να αναδειχθεί το θέατρο χωρίς να πειραχθεί ο λόγος του Παπαδιαμάντη», όπως επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Κούφαλης, το τρίτο ανέβασμα που αισιοδοξεί να συνδυάσει τους χαμηλούς τόνους με την υψηλή αισθητική. «Πιστεύουμε ότι ο Παπαδιαμάντης είναι ο μεγαλύτερος διηγηματογράφος που μέσα στο έργο του περικλείει όλο τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής, από τη γέννηση ως τον θάνατο. Είναι ειδική περίπτωση ο Παπαδιαμάντης», συνεχίζει ο Αντώνης Κούφαλης: «Αποδίδει την έννοια της δικαιοσύνης, τιμωρεί και αποκαθιστά».

Με εικόνες που διαθέτουν μιαν «εκκωφαντική ησυχία» που «σκεπάζεται από χιόνι» και μια γλώσσα που «αιχμαλωτίζει» το κοινό, οι αδελφοί Κούφαλη δούλεψαν τα κείμενα και έφτιαξαν διαλόγους με τη γλώσσα του συγγραφέα. «Η γλώσσα, η ιδιαιτερότητα των ηρώων, η θεματολογία προσφέρουν στον Παπαδιαμάντη ένα παγκόσμιο στοιχείο που ξεπερνά κατά πολύ το τοπικιστικό πνεύμα», καταλήγουν, εξηγώντας ότι η θεατρικότητα είναι μέσα στα ίδια του τα κείμενα. Στην παράσταση παίζουν, μεταξύ άλλων, οι Κωνσταντίνος Πασσάς, Χρήστος Τακτικός, Λεωνίδας Χρυσοµάλης κ.ά.
Mυρτώ Λοβέρδου

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ

• «Φτωχοί και Αγιοι» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
• Θεατρική σκηνή «Ζωή Λάσκαρη».
• Παραστάσεις κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο (21.15) και κάθε Κυριακή (18.15)

«Ο Δον Ζουάν ήταν παρθένος»

Μυστικά χρόνων αποκαλύπτονται, στέρεες καταστάσεις ανατρέπονται, πρόσωπα απομυθοποιούνται στην ανατρεπτική κωμωδία του Ανατόλι Κρίμ «Ο Δον Ζουάν ήταν παρθένος» σε σκηνοθεσία του Θανάση Θεολόγη που παρουσιάζεται στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Ο Λεπορέλο, πιστός υπηρέτης του Δον Ζουάν, ισορροπώντας σε παρελθόν και μέλλον δίπλα στο ετοιμοθάνατο αφεντικό του ή καλύτερα στον ήρωα του θα σταθεί και παρά τις συνταρακτικές αποκαλύψεις, στο ύψος του, μέχρι το τέλος. Ο Δον Ζουάν κρατά με αξιώσεις τη φήμη του αλώβητος και κυρίως ξεπερνώντας το όριο χρόνος. Όσο για τον μοναχό εξομολογητή του, έχει να μάθει πολλά και κυρίως να σηκώσει το βάρος της χρονικής σκυτάλης που θα παραλάβει. Τέλος η Δόνα Αννα έρχεται για να αποκαλύψει,να ξεμπροστιάσει, να απομυθοποιήσει τα είδωλα. Οι αποκαλύψεις όμως αγγίζουν πρώτα εκείνη. Εκείνη που είναι κόρη ενός παρθένου.

Παίζουν οι ηθοποιοί Νίκος Δαδινόπουλος, Τάσος Παλαντζίδης, Εύα Αλεξανδρή και Ορφέας Παπαδόπουλος.

Πληροφορίες

• Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, Κυψέλης 54, Κυψέλη
• Παραστάσεις Δευτέρα-Τρίτη ώρα 9:00 μ.μ.

Ο βουβός θίασος «Λισεντέι» στο Badminton

Ο διάσημος βουβός θίασος από την Αγία Πετρούπολη, το θέατρο Λισεντέι παρουσιάζει το έργο «Semianyki», μια ξεκαρδιστική, γεμάτη φαντασία και συγκίνηση παράσταση στο θέατρο Badminton στις 15, 16 και 17 Απριλίου.

Το έργο, ένα μαγικό και πολύχρωμο καλειδοσκόπιο, με πίνακες υπερρεαλιστικής ως σουρεαλιστικής ζωγραφικής, με στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή μιας απλής ρωσικής οικογένειας. Η οικογένεια αποτελείται από έναν πατέρα με πρόβλημα αλκοολισμού, μία έγκυο μητέρα και τέσσερα παιδιά με κάποιες ιδιαιτερότητες. Το πρώτο παιδί πιστεύει ότι είναι ημίθεος και δημιουργός περίεργων μαθηματικών τύπων, ένας Αϊνστάιν σε πρώιμη φάση, οι δύο κόρες διατηρούν μια συλλογή από κομμένα κεφάλια κούκλας, ενώ το μωρό σέρνει αδιαμαρτύρητα τα σπασμένα παιχνίδια του. Στην οικογένεια κανένας δε μιλάει.

Το θέατρο Λισεντέι είναι το πρώτο ρώσικο θέατρο με κλόουν και μίμους. Ιδρύθηκε το 1968 στο Λένινγκραντ από τον Slava Polunine, που υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του και θεωρείται ο πατέρας του Λισεντέι. Από το 1970 μέχρι το 1989 το θέατρο συμμετείχε σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η ομάδα διαλύθηκε και ορισμένοι από τα μέλη της ομάδας προσχώρησαν στη γνωστή ομάδα Cirque du Soleil. Τα μέλη που αποφάσισαν να παραμείνουν στη Ρωσία επέλεξαν να δοκιμάσουν κάτι νέο, και ίδρυσαν μια σχολή κλόουν στην καρδιά της Αγίας Πετρούπολης.

Πληροφορίες

• Θέατρο Badminton
• Παραστάσεις στις 15, 16 & 17 Απριλίου

«Μισάνθρωπος» του Μολιέρου από την ομάδα «Υστερόγραφο»

Από την Κυριακή 20 Μαρτίου 2011 παρουσιάζεται ο «Μισάνθρωπος» του Μολιέρου από την θεατρική ομάδα «Υστερόγραφο». Το έργο θα παρουσιαστεί υπό τη μορφή ενός «gym test» (δοκιμασία γυμναστηρίου), έχοντας ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας του.  Για την παράσταση έχει επιλεγεί ένας μη θεατρικός χώρος στον οποίο θεατές και ηθοποιοί συνυπάρχουν και αυτός είναι και ο λόγος του gym test: να διαπιστωθεί κατά πόσο το μολιερικό κείμενο μπορεί να λειτουργήσει σε έναν τέτοιο χώρο με ελάχιστα θεατρικά μέσα χωρίς να χάσει τη δραστικότητά του.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Αλσέστ δεν μπορεί να αντέξει την υποκρισία και το ναρκισσισμό των ανθρώπων της καλής κοινωνίας, της οποίας είναι μέλος.  Φθάνει στο σημείο να τους μισεί όλους και να μην αντέχει την παρουσία τους.  Όμως υπάρχει και μια εξαίρεση: Η Σελιμέν.  Με την ομορφιά και τη χάρη της έχει κερδίσει την καρδιά του. Τα χαρίσματά της εκτιμώνται και από άλλους ευγενείς του κύκλου της που στριφογυρίζουν σαν τις μέλισσες γύρω της, με αποτέλεσμα ο Αλσέστ να ζηλεύει και να εκδηλώνει τη ζήλεια του με πάθος. Θα καταφέρει να αλλάξει την κοινωνία γύρω του; Θα συμβιβαστεί; Μήπως θα τα εγκαταλείψει όλα και θα φύγει μακρυά;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Ο «Μισάνθρωπος» είναι ένα από τα πιο δυνατά έργα του Μολιέρου.  Όπως και σε άλλα έργα του, αντιμετωπίζει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα τον οποίο περιγράφει από όλες του τις πλευρές. «Τραβάει» τις καταστάσεις στα άκρα και κτίζει την υπόθεση και τους ήρωές του έτσι ώστε να ασκήσει την κριτική του στα φαινόμενα του καιρού του με έναν τρόπο τόσο δραστικό που κάνει τα έργα του αιώνια.

Ο «Μισάνθρωπος» είναι μια ιδιαίτερη κωμωδία.  Μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει ακόμη και δραματικά.  Αυτό δεν συμβαίνει με την παράσταση της ομάδας «Υστερόγραφο».  Αφήνουμε την κωμωδία να αναπτυχθεί και ερευνούμε κατά πόσον το έργο μπορεί να είναι δραστικό σε ένα μη θεατρικό χώρο.

Η επιλογή ενός γυμναστηρίου έγινε με γνώμονα τους βασικούς άξονες του έργου.  Στο γυμναστήριο μπορεί να πάει κανείς για να ασκηθεί, αλλά και για να γνωρίσει κόσμο. Στα διαλείμματα, που για κάποιους είναι ίσης ή και μεγαλύτερης διάρκειας από την άσκηση, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τι κάνουν οι άλλοι γύρω του, να θαυμάσει τον εαυτό του στον καθρέφτη, να κουτσομπολέψει.  Ενδεχομένως, αν στο Παρίσι του 17ου αιώνα υπήρχαν γυμναστήρια, ο Μολιέρος να τοποθετούσε εκεί το έργο του και όχι στο σπίτι μιας νεαρής αριστοκράτισσας χήρας.

Αυτές οι σκέψεις οδήγησαν τις πρόβες στο gym test.  Είμαστε πολύ κοντά στην τελική μορφή της παράστασης και θέλουμε να δοκιμάσουμε το έργο με κοινό για να διαπιστώσουμε πώς λειτουργεί.  Το κοινό βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τους ηθοποιούς, τα θεατρικά μέσα που χρησιμοποιούνατι είναι πολύ λιτά.  Μέσα στο γυμναστήριο αυτό εντάσσουμε το μολιερικό έργο στην εξαιρετική ποιητική μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.

• Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
• Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
• Μουσική (πρωτότυπη): Κωνσταντίνος Τσιώλης, Δημήτρης Πάλλης, Κωνσταντίνος Γρούντας
• Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Μονδέλος
• Φωτισμοί: Αργύρης Θέος
• Φωτογραφίες Ζαφείρω Βλάχου

Γυμνάζονται με σειρά εμφανίσεως οι ηθοποιοί: Σπύρος Ζουπάνος, Βασίλης Κονταξής, Γιάννης Παπαϊωάννου, Αγγελική Δέλλα, Μαρία Παπαγιάννη, Θοδωρής Τσουανάτος, Δήμος Αμπράζης, Στέφανος Φούκας, Κατερίνα Οικονομίδη

• Παραστάσεις: Σάββατο ώρα 9:15μμ και Κυριακή ώρα 8:00μμ
• Από Κυριακή 20 Μαρτίου έως Κυριακή των Βαϊων17 Απριλίου 2011

• Χώρος: Body fitness club, Ιπποκράτους 139, Αθήνα
• Είσοδος ελεύθερη.
• Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
• Κρατήσεις: τηλ.6979-758.589 (Παρ., Σάβ., Κυρ. 6-8μμ).
• Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων (30) παρακαλούμε να κρατούνται οι θέσεις από νωρίς για να αποφεύγεται η ταλαιπωρία της τελευταίας στιγμής.

Ενθύμια μιας ντίβας

Στη διάρκεια της δεκαετίας του '50, η Σκάλα του Μιλάνου μεταμόρφωνε τη Μαρία Κάλλας σε παγκόσμιο σκηνικό φαινόμενο και η Μαρία Κάλλας μετέτρεπε τη Σκάλα στο θέατρο μιας πρωτοφανούς επανάστασης στον κόσμο της όπερας.

Κοστούμια της Κάλλας από την όπερα του Ροσίνι «Ενας Τούρκος στην Ιταλία», διά χειρός Φράνκο Τζεφιρέλι (1955) Αυτή την ιλιγγιώδη δεκαετία αφηγείται η μεγάλη έκθεση «Η Μαρία Κάλλας και η Σκάλα του Μιλάνου», που παρουσιάζεται για δύο μήνες στο φουαγιέ του ισογείου του Μεγάρου Μουσικής.

Πρόκειται για είκοσι βαρύτιμα κοστούμια -τα δώδεκα από τα οποία φέρουν την υπογραφή του Νικολά Μπενουά- που φόρεσε η Κάλλας σε δώδεκα παραστάσεις της Σκάλα, σπάνιο φωτογραφικό υλικό, αντικείμενα, βίντεο και πρωτότυπο ηχητικό υλικό από τις παραστάσεις της (σε επιμέλεια Εφης Ανδρεάδη). Το υλικό δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ εκτός Ιταλίας.

Η Κάλλας πραγματοποίησε την πρώτη εμφάνισή της στη Σκάλα το 1950, όταν ήταν υπέρβαρη και το θέατρο, που είχε γνωρίσει στιγμές δόξας στο παρελθόν, βρισκόταν σε περιόδο παρακμής. Ο νέος διευθυντής του, Νικόλα Μπενουά, δεν είχε ακόμη δώσει το στίγμα του και η όπερα περνούσε μέρες κόπωσης και εξάντλησης. Οι πρώτες εμφανίσεις της πραγματοποιήθηκαν υπό το άγρυπνο βλέμμα του Μπενουά, που υπήρξε ένας εξαιρετικός σκηνογράφος και ενδυματολόγος.

Μέσα σε τρία χρόνια η αδέξια σοπράνο έχασε 30 κιλά, μεταμορφώθηκε σε μια κομψή αριστοκρατική φιγούρα και ταυτόχρονα τελειοποίησε τη σκηνική της παρουσία, ενώ οι παραστατικές τέχνες ανθούσαν, άλλαζαν οι ιδέες για τα κοστούμια και η σκηνή, επιτέλους, αποκτούσε δραματική υπόσταση.

Η Κάλλας και ο μεγάλος ανανεωτής του θεάτρου Λουκίνο Βισκόντι έγραψαν από κοινού ιστορία. Ακολουθώντας τη νεωτερική θεατρική σύλληψή του η Κάλλας έγινε το σύμβολο της ανατροπής του ακαδημαϊσμού της ιταλικής όπερας, ενώ οι ενδυματολόγοι τής έδωσαν ρούχα που δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος του θεάτρου.

Η Κάλλας αποχαιρέτησε τη Σκάλα, το 1961, με τη «Μήδεια» του Κερουμπίνι σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και σκηνικά και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη, με τον Τούλιο Σεραφίν στο πόντιουμ.

Η Εκθεση, που τελεί υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ιταλίας στην Αθήνα, θα διαρκέσει έως τις 8 Μαΐου. Καθημερινά 10 π.μ.-6 μ.μ. Είσοδος 6 ευρώ , παιδικά-φοιτητικά: 3 ευρώ, οικογενειακό εισιτήριο 10 ευρώ. [Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011]

Η επιστροφή των "Εμιγκρέδων"

• Το τέταρτο κουδούνι
• Του Γιώργου ∆.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Το – άκρως επίκαιρο αν και γραµµένο το 1974…– έργο για δυο – «διάλογο» το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας του – του Σλάβοµιρ Μρόζεκ (φωτογραφία) «Εµιγκρέδες» θ’ ανεβάσει η νέα σκηνοθέτρια Μαρία Βαρδάκα για την Σκηνή «Σύγχρονο Θέατρο» του ∆ΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Η πρεµιέρα, στις 31 Μαρτίου στην αίθουσα «Θεατροδρόµιο» της Κοζάνης όπου το έργο θα παίζεται ως τις 10 Απριλίου ενώ απ’ τις 2 Μαΐου θα µεταφερθεί στην Αθήνα, στο «Αργώ - Studio», για δέκα παραστάσεις.

Οι «Εµιγκρέδες» ανεβαίνουν σε µετάφραση Βασίλη Πουλάκου, µε σκηνικά και κοστούµια Σοφίας Παντουβάκη, µουσική επιµέλεια Νίκου Ορφανού και φωτισµούς Παναγιώτη Μανούση. Τους δυο ρόλους του έργου που διαδραµατίζεται παραµονή Πρωτοχρονιάς σ’ ένα υπόγειο µε ήρωες δυο µετανάστες – έναν διανοούµενο κι έναν εργάτη – ερµηνεύουν, αντίστοιχα, ο ∆ηµήτρης Παπανικολάου κι ο Βασίλης Πουλάκος.

Η τελευταία φορά που το έργο παρουσιάστηκε επαγγελµατικά στην Ελλάδα ήταν τη σεζόν 2003 / 2004 – µε επανάληψη την επόµενη – στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσµου» και σε σκηνοθεσία Λαέρτη Βασιλείου µε τον Καραφίλ Σένα και τον Νικόλα Λάµπρου – όλοι οι συντελεστές αλβανοί καλλιτέχνες, µετανάστες στην Ελλάδα –, σε µια παράσταση που παιζόταν σε δυο εκδοχές – στα ελληνικά και στα αλβανικά. Εργο του 81χρονου σήµερα πολωνού συγγραφέα έχει να παιχτεί στην Ελλάδα απ’ τη σεζόν 2005 - 2006, όταν ο Σπύρος Ευαγγελάτος ανέβασε το «Τάνγκο» του στο «Αµφι-Θέατρο» – παράσταση µάλιστα στην οποία ο ∆ηµήτρης Παπανικολάου κρατούσε τον κεντρικό ρόλο του Αρθουρ.

Η Ιφιγένεια εν αεροδροµίω και όχι εν Αυλίδι, ο Αγαµέµνων και τα στρατεύµατα µε φόρµες παραλλαγής, ο Αχιλλέας και οι συν αυτώ κοµάντα, Ιφιγένεια και Αχιλλέας να το ψιλοκάνουν δηµοσίως στην αίθουσα αναµονής, κ.λπ., κ.λπ.

Πολύ εντυπωσιακά όλ’ αυτά. Που δοκίµασε ο σκηνοθέτης Πάρις Μέξης στην – µουσικά, µε τον Γιώργο Πέτρου επικεφαλής της Καµεράτας Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, εξαιρετική – παράσταση της όπερας του Γκλουκ «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» στην Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών του Ιδρύµατος Ωνάση.

Και πρόσφορα για να γίνει ντόρος στον Τύπο. Και θεµιτά – δε λέω. Μια καινούργια, ρηξικέλευθη, «διαφορετική» ανάγνωση για τα παλαιά κείµενα όλοι οι σκηνοθέτες την επιδιώκουν.

Αλλο είναι το θέµα. Στο συγκεκριµένο είδος, την όπερα, τι πράττεις µε τους καλλιτέχνες;

Που οι περισσότεροι κινούνται σαν αγκυλωµένοι; Κι οι επιδόσεις τους στην υποκριτική – και δε µιλώ για καλλιτέχνες όπως η Ειρήνη Καράγιαννη –, δεν ξεπερνούν το ερασιτεχνικό επίπεδο; Και τι πράττεις µε την κίνηση της χορωδίας; Και την «υποκριτική» των µελών της; ∆ιότι αν όλοι αυτοί συµπεριφέρονται στη σκηνή όπως στη συγκεκριµένη παράσταση, εγώ σαν παράσταση του µακαρίτη Σέργιου Βαφειάδη στη Λυρική του ’70 µεταφερµένη σε αίθουσα αναµονής αεροδροµίου τη βλέπω… Εξαιρετική βρήκα τη δουλειά του βέλγου σκηνοθέτη Γκι Κασίερς (φωτογραφία) στο «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολµ Λόουρι που είδαµε επίσης στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών. Υπόδειγµα αφηγηµατικού θεάτρου! Ολη αυτή η δουλειά µε το βίντεο που καµιά στιγµή δε φάνταζε περιττό, όλη αυτή η χαµηλόφωνη – τόσο φινετσάτη, τόσο ποιητική! – ατµόσφαιρα… Με αποκορύφωµα τη σκηνή της καταιγίδας. Μιας καταιγίδας τροµερής αλλά µε την – πολύ καλή – Κατελίνε Ντάµεν (Ιβόν) να την αφηγείται ψιθυριστά και το βίντεο να την περιγράφει βουβά: µια αντίστιξη µε συγκλονιστικό αποτέλεσµα.

Μια φορά κι έναν καιρό για να κάνεις αρχαίο δράµα ή Σαίξπηρ ή Τσέχοφ ή Λόρκα ή κάποιο άλλο κλασικό έργο έπρεπε να ’χεις περάσεις από σαράντα – θεατρικά – κύµατα. Τώρα τι Αισχύλους και τι Ευριπίδηδες, τι «Αµλετ» και τι «Μακµπέθ», τι «Γλάρους» και τι «Τρεις αδελφές», τι «Ματωµένους γάµους» και τι «Μπερνάρντες Αλµπες» βλέπω ν’ ανεβάζουν κάτι νεανικές οµάδες τις οποίες ούτε που ’χω ξανακούσει και κάτι σκηνοθέτες – οι οποίοι παίζουν κιόλας στις παραστάσεις τους – τους οποίους ούτε που ’χω ξαναδεί και µε κάποιους ηθοποιούς που ούτε τα ονόµατά τους ήξερα… Πειραµατικές οι παραστάσεις, δε λέω, µη µε πείτε συντηρητικό κι αντιδραστικό που ’χει γεράσει – το οποίο έχει όντως συµβεί, όµως ας µην το ταυτίζουµε πάντα µε τον συντηρητισµό και την αντίδραση – αλλά µια µεγάλη ευκολία βλέπω. Ανησυχητική. Μακάρι να ξεπηδήσουν µέσα απ’ τον απίστευτο αυτό πληθωρισµό και την τόση – επαναλαµβάνω – ευκολία τα τάλαντα του θεατρικού µας µέλ λοντος. Εδώ είµαι να τα καλοδεχτώ.

Ζεν πρεµιέ (εκ του γαλλικού jeune premier) σηµαίνει νέος πρώτος. Και κατά την ορολογία του – κλασικού – θεάτρου σηµαίνει τον νεαρούλη – λίγο παιδί – , ανάλαφρο, χαριτωµένο, καινούργιο συνήθως ηθοποιό που παίζει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους νεαρών γιων, ερωτευµένων κ.λπ. Στο σύγχρονο θέατρο, όπου όλοι πια παίζουν τα πάντα κι οι ρόλοι έχουν πάψει να χαρακτηρίζονται, ο όρος έχει αρχίσει να χάνει – όπως κι η ενζενί, ο ρολίστας, η σουµπρέτα, ο καρατερίστας, ο τυπίστας… – τη σηµασία του.

Στη δηµοσιογραφία, όµως, κάτι τους κάνει το «ζεν πρεµιέ» – κάτι σαν πρωτότυπο κι εξωτικό το βρίσκουν µάλλον – και το βλέπω τελευταία χρόνια να χρησιµοποιείται κατά κόρον – επί δικαίους και αδίκους. Αλλά υπάρχουν και όρια. Οχι και «ζεν πρεµιέ» ν’ ανεβάζεις, «ζεν πρεµιέ» να κατεβάζεις τον Απόστολο Γκλέτσο… Ούτε ο Γιώργος Φούντας υπήρξε ποτέ του ζεν πρεµιέ. Ούτε – ναι, το διάβασα και αυτό σε συνέντευξή του…– να χαρακτηρίζεις σήµερα «ζεν πρεµιέ» τον Γιώργο Χωραφά! Ωραίος ως Ελλην, αξιέραστος – ίνα µη τι το τολµηρότερον είπω –, αειθαλής, αλλά όχι και ζεν πρεµιέ στα 59 του! Αφήστε που ’ναι και γαλλοθρεµµένος και θα ’σκασε στα γέλια… Η µονάκριβη – ως έργο θεατρικό – «Τρισεύγενη» του Παλαµά ξαναγυρίζει από µεθαύριο στο Εθνικό – πρώτο ανέβασµα εκεί το 1935 σε σκηνοθεσία ∆ηµήτρη Ροντήρη µε Τρισεύγενη την Κατίνα Παξινού. Λυδία Κονιόρδου – που πολύ αγαπάει το είδος – στη σκηνοθεσία, Στεφανία Γουλιώτη στον επώνυµο ρόλο, Πέτρος Φλώρης ο Νίκος Κουρής, µια καλή, γενικά, διανοµή, υπόσχονται πολλά. Είθε! Να θυµίσω πως το έργο – πρώτη έκδοση το 1903 – πρωτοπαίχτηκε το 1915 στο – τότε – ∆ηµοτικό Θέατρο της Αθήνας σε σκηνοθεσία Θωµά Οικονόµου.

• Προ 50ετίας

Απόψε στο «Ιντεάλ» θα γίνη, από τον θίασο Κατερίνας, η γενική δοκιµή στην κωµωδία του Ουίλλιαµ Ντάγκλας Χιουµ «Το νυφοπάζαρο», που θα ανεβασθή αύριο, σε µετάφρασι Μ. Πλωρίτη, µε σκηνοθεσία της διακεκριµένης πρωταγωνίστριας και σκηνογραφίες Γ. Ανεµογιάννη. Τους βασικούς ρόλους ερµηνεύουν η Κατερίνα, ο Καρούσος και η Χριστίνα Σύλβα.

10 Μαρτίου 1961. Κατ’ ανακοίνωσιν της επιχειρήσεως του «Κεντρικού», η κωµωδία των Αλ. Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου «Αλλοίµονο στους νέους» που παίζεται µε επιτυχία από τον θίασο του ∆ηµ. Χορν, ήλθε την περασµένη εβδοµάδα επικεφαλής της κινήσεως των θεάτρων πρόζας. Ούτω, η συνολική είσπραξις του «Κεντρικού», κατά την παρελθούσαν εβδοµάδα, ήταν 107.500. Το Σαββατοκύριακο, η είσπραξις ήταν 63.000.

13 Μαρτίου 1961.
Οι αδελφές Ανθίδου, Έρικα και Μαργαρίτα, που επέστρεψαν πριν από λίγο καιρό από πενταετή καλλιτεχνική περιοδεία στην Ευρώπη και Αφρική, εµφανίζονται τώρα µε επιτυχία σε νυκτερινό κέντρο των Αθηνών.

13 Μαρτίου 1961 Ανεχώρησε χθες στο Λονδίνο η Ξένια Καλογεροπούλου, η οποία θα παραµείνη εκεί επί 10ήµερον και θα παρακολουθήση την θεατρική και άλλη καλλιτεχνική κίνησι.

15 Μαρτίου 1961.