Saturday, March 15, 2008

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ: «Στις σχολές μαθαίνεις τι να απορρίπτεις»

[Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ - φωτ: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008]. Ο Λευτέρης Βογιατζής τους τελευταίους μήνες έχει βγει απ' τα νερά του, κι αυτό είναι ορατό... Οχι ότι του περίσσευε ποτέ ο χρόνος ή βολευόταν με τις συνθήκες, αλλά τώρα η δέσμευσή του με το Εθνικό Θέατρο πολλαπλασιάζει ένταση και άγχος. Το πρωί κάνει πρόβες για τον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ» του Χάινριχ φον Κλάιστ που θ' ανεβεί στις 26 Μαρτίου στη σκηνή Κοτοπούλη και τα βράδια, στο δικό του θέατρο, παλεύει ολομόναχος με το συγκλονιστικό κείμενο του Ντοστογέφσκι «Η ήμερη». Σε λίγο θ' αρχίσει πρόβες με τον γερμανό σκηνοθέτη Μ. Λάνγκχοφ, αφού πρωταγωνιστεί στον «Φιλοκτήτη» του Μίλερ που θα παιχτεί τον Ιούνιο στη Μικρή Επίδαυρο.

«Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» ανεβαίνει σε σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα, με μια πλειάδα καλών ηθοποιών: Λυδία Φωτοπούλου, Εμ. Κολιανδρή, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Λιγνάδης, Νίκος Αρβανίτης, Ομηρος Πουλάκης. Ενας αξιωματικός με ελεύθερο πνεύμα και αντισυμβατική συμπεριφορά ξεκινάει για τον πόλεμο. Κι ενώ νικά, καταδικάζεται σε θάνατο γιατί ξεκίνησε τη μάχη πέντε λεπτά πριν δοθεί η διαταγή... Πολυγραφότατος και καταραμένος ποιητής ο Κλάιστ -αυτοκτόνησε το 1811-, θέτει με το έργο του πολλά θέματα: το γράμμα του νόμου, τη στρατιωτική τιμή, την προσωπική αξιοπρέπεια και κυρίως τη σχέση φαντασίας και πραγματικότητας... [συνέχεια ΕΔΩ]

Ο Ντάριο Φο ανακαλύπτει ξανά την Αμερική

Τις τελευταίες παραστάσεις -μέχρι τις 15 Απριλίου- με το έργο του Ντάριο Φο «Ο Τζοάν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής» δίνει ο θίασος Παντούμ στη «Βιοτεχνία Θέατρου», στου Ψυρρή (Σαπφούς 5, Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ. Τηλ.: 693 2541003).

Στην πιο πολυπολιτισμική γειτονιά της Αθήνας οι Παντούμ καλούν το κοινό να αναλογιστεί πώς μπορεί κανείς να έρχεται σε επαφή με τον άλλο, τον διαφορετικό. Οι θεατές βρίσκονται ξαφνικά σε έναν ζεστό χώρο, σε μια παραλία της Αττικής, όπου, λουσμένοι από το ίδιο φως που φωτίζει και τη σκηνή, μοιράζονται μια ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία. Επί σκηνής, τέσσερις γυναίκες του σήμερα (Νάντια Καβουλάκου, Ζουλί Λεφέβρ, Σάντρα Μαυροειδή, Αγγελική Σεΐδου) αφηγούνται την ιστορία του τυχοδιώκτη Τζοάν Παντάν, ο οποίος, μπαρκάροντας κατά λάθος σε ένα καράβι της αρμάδας του Κολόμβου, καταλήγει μέσα από κωμικοτραγικές περιπέτειες να ανακηρυχθεί άγιος και μάγος και να οδηγήσει 8.000 ιθαγενείς εναντίον των ισπανών κατακτητών... [συνέχεια ΕΔΩ]

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Λονδίνο. Η Ταγματάρχης Βαρβάρα, θεωρούμενη το αιχμηρότερο ίσως κοινωνικο-πολιτικο-φιλοσοφικό σχόλιο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (1856-1950), έργο του 1905, παίζεται τώρα στο Εθνικό Θέατρο με τη σκηνή γεμάτη δυσοίωνους πυραύλους στη σειρά και με υπόκρουση εκρήξεις. Ο διάκοσμος ακούγεται φυσικός για ένα έργο που περιστρέφεται γύρω στην αντίθεση απόψεων ανάμεσα σε έναν πάμπλουτο εργοστασιάρχη όπλων και στην κόρη του που είναι ταγματάρχης του Στρατού Σωτηρίας. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία του Νίκολας Χάιτνερ, απέσπασε τους επαίνους της κριτικής. Αναδεικνύει, όπως προκύπτει, το συμπέρασμα του έργου, παράδοξο για σοσιαλιστή, όπως ήταν ο ιρλανδός συγγραφέας, ότι τα αμύθητα κέρδη από το εμπόριο όπλων, όταν διατεθούν σωστά, μπορούν να ανακουφίσουν τους φτωχούς πολύ αποτελεσματικότερα από ό,τι οι πενιχροί καρποί της χριστιανικής φιλανθρωπίας, οι οποίοι άλλωστε μπορεί να προέρχονται από ανάλογες ανίερες πηγές. (Από την πρεμιέρα του έργου, θυμίζει κριτικός, «δεν είχαν περάσει δέκα χρόνια όταν ο κόσμος έζησε το μακελειό του πολέμου που όλοι υπέθεταν ότι θα τερμάτιζε όλους τους πολέμους».) Το έργο, ένα από τα δημοφιλέστερα του συγγραφέα, υπηρετείται επίσης από λαμπρούς ηθοποιούς με επικεφαλής τον σπουδαίο Σάιμον Ράσελ Μπιλ ως εργοστασιάρχη και τη Χέιλι Ατγουελ που υποδύεται με «απαστράπτουσα ζέση» την κόρη του. Ως τις 15 Μαΐου. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 16/3/2008].

Σάλτο μορτάλε δίχως δίχτυ στο «Βυθό»

Μαξίμ Γκόρκι "Στο βυθό". Διασκ. - σκην.: Ρούλα Πατεράκη. Θέατρο: Εθνικό - Πειραματική Σκηνή

Το κατά τη Ρούλα Πατεράκη υπερβατικό έργο του Γκόρκι [Σπύρος Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Η ταν μέγιστος ηθοποιός ο Γάλλος Ζαν Μουνέ - Σουλί, εκεί στις αρχές του περασμένου αιώνα! Τουλάχιστον έτσι λένε οι φήμες. «Είχε μεγαλειώδη στόμφο και απήγγειλε με κατσαρωτή φωνή... Τον θεωρούσαν υπόδειγμα μεγάλου ερμηνευτή. Κι όταν μάλιστα κάποτε πέρασε και από την Αθήνα, οι “σοβαροί” Ελληνες συνάδελφοι του Μεσοπολέμου έσπευσαν να τον μιμηθούν», διηγόταν ο Αλέξης Μινωτής. «Ομως εγώ τον θεώρησα εξαρχής ξεπερασμένο και παράδειγμα προς αποφυγήν. Ετσι ακόμα και στις αρχαίες τραγωδίες που έπαιζα αργότερα φρόντιζα να μιλάω απλά, καθημερινά και κατανοητά... Μη τυχόν και του μοιάσω...». Αυτά έλεγε ο Μινωτής.

Λίγο αργότερα, η επανάσταση στην τέχνη του ηθοποιού στερεώθηκε με τον «επιστημονικό» νατουραλισμό του Στανισλάβσκι. Αυτόν με τις υπόκωφες «ατμόσφαιρες» και το πλησίασμα στη φύση. Μεταπολεμικά πάλι, έλαμψε η μετα-στανισλαβσκική «αμερικανική σχολή» με κορυφαίους δασκάλους υποκριτικής όπως ο Λι Στράσμπεργκ, η Στέλα Αντλερ και με τους διάσημους σταρ που πέρασαν από τα χέρια τους – Μάρλον Μπράντο, Μέριλιν Μονρόε, Πολ Νιούμαν κ.ά... [συνέχεια ΕΔΩ].

Για το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ)

Ο διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού Ηρ. Λογοθέτης μιλά για τα σχέδια του νέου επιτελικού πολιτιστικού οργανισμού

[Του Βασίλη Αγγελικόπουλου, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Ανακατατάξεις, αλλά με Δίκαιη Λύρα. Θα αποκτήσουμε ποτέ ως χώρα κάποια συγκεκριμένη («εθνική» τη λένε άλλοι) πολιτική στον τομέα του θεάτρου και του χορού; Μήπως μπορούμε τουλάχιστον να συμμαζέψουμε το σκορποχώρι υπηρεσιών, «φορέων», ανευθυνοϋπεύθυνων και αρμοδιοαναρμόδιων που «χειρίζονται» τα σχετικά ζητήματα –με φωλεά τους κυρίως το παραλυτικό υπουργείο Πολιτισμού–, με αποτελέσματα εξόχως οδυνηρά και για τις τέχνες αυτές ειδικά, και για τον πολιτισμό γενικότερα; Αν υπάρχει μία και μόνη ελπίδα να συμβεί κάτι τέτοιο στις μέρες μας, αυτή εναποτίθεται στην ίδρυση του «Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού» (ΕΚΕΘΕΧ), το οποίο άρχισε ήδη να λειτουργεί, αν και «στα σπάργανα ακόμη», όπως παρατηρεί ο Ηρακλής Λογοθέτης, ο κριτικός θεάτρου που ανέλαβε τη διεύθυνσή του. Το Κέντρο (για συντομία) θεσμοθετήθηκε επί Γ. Βουλγαράκη το περασμένο καλοκαίρι και μόλις πρόσφατα εγκαταστάθηκε σε τετραώροφο των Εξαρχείων, ανεπίπλωτο ακόμη. Πρόεδρος του Δ.Σ. τοποθετήθηκε ο εκδότης Γιώργος Δραγώνας, αντιπρόεδρος ο Βασίλης Παπαβασιλείου, γραμματέας η Βίκη Δούβου, του ελληνικού παραρτήματος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, και μέλη οι Απόστολος Βέττας, Πέτρος Γάλλιας, Γιώργος Λαζαρίδης, Αλέξανδρος Μυράτ, Ελευθερία Ντεκώ, Βάνα Ξένου και Σμαρούλα Λυτάρη, διευθύντρια Θεάτρου και Χορού του ΥΠΠΟ... [συνέχεια ΕΔΩ].

Θέατρο δρόμου με ηθοποιούς–αγάλματα

Πρώτη αναδρομική με έργα του Ισπανού Juan Munoz, που θυμίζουν tableaux vivants φτιαγμένα από ρητίνη, στην Tate Modern στο Λονδίνο

[Tης Άννας Χατζηγιαννάκη, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Ανθρώπινες φιγούρες ντυμένες με φαρδιά ρούχα και τον γιακά σηκωμένο ψηλά, ξαφνιάζουν με το χωρίς ήχο γέλιο τους, τα μισόκλειστα μάτια, τα χέρια που μοιάζουν με άδεια γάντια και τις ρεαλιστικές στάσεις σαν μόλις να πάγωσαν από το μαγικό ραβδί μιας μάγισσας, καθώς ξεκαρδίζονταν με κάτι αστείο που μόνο αυτοί είδαν. Ενα αστείο που δεν καταφέρνει να εντοπίσει ο επισκέπτης επειδή είναι ο «ξένος» που μπλέχτηκε μέσα σ’ αυτόν τον ανοίκειο κόσμο από γκρίζα πλάσματα φτιαγμένα με ρητίνη, τα οποία δεν τον κοιτάζουν ποτέ κατάματα! Τα αγάλματα είναι τυφλά, έλεγε ο Munoz, επειδή βλέπουν βαθιά μέσα τους.

Η αναπαράσταση της ανθρώπινης φιγούρας δεν τον απασχολούσε καθόλου. Τον ενδιέφερε η καθημερινή ζωή. Τα έργα του θυμίζουν tableaux vivants και θέατρο του δρόμου, με ηθοποιούς που υποδύονται το άγαλμα, ακροβατώντας στην αιχμή ανθρώπου και γλυπτού, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο αληθινοί ή ψεύτικοι, απ’ όσο χρειάζεται για να διατηρηθεί το ξάφνιασμα και η αμφιβολία του θεατή. Ο γλύπτης που έδωσε καινούργια πνοή στην παραστατική γλυπτική, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το αν η δουλειά του κρινόταν ως «νέα» ή «ντεμοντέ». Τι λόγος υπάρχει να κάνεις κάτι να φαίνεται νέο, έλεγε, αφού θα φαίνεται παλιό αργότερα; .... [συνέχεια ΕΔΩ]

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ: «Πρωτοπόρος» του λαϊκού θεάτρου


Πίνακας του Θεόφιλου, με τον ίδιο ντυμένο Μεγαλέξανδρο (το κοστούμι το είχε φτιάξει μόνος του)
Ο αρχαγγελικός οιστρήλατος Λέσβιος λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, που τόνε λέγανε «Τσολιά», γιατί φορούσε μόνιμα την επαναστατική παλικαρίσια φουστανέλα, εξόν από τη ζωγραφική του, που μοσχοβολά χρώματα, ήχους, ρυθμούς, τραγούδια, σκοπούς, χορούς, μουσική, ποίηση, ήτανε βαθιά εμπνευσμένος από το καθαυτό ελληνικό λαϊκό θέατρο.

Η ζωγραφική και το λαϊκό θέατρο, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ήταν η ανασαμιά του, ρυθμός στην καρδιά του. Μ' αυτά γεννήθηκε και ζούσε. Ητανε το πετσί του, η χαρά, λαχτάρα και αγαλλίασή του. Από φυσική εσωτερική ορμή είχε τον οίστρο να ζωγραφίζει και να λειτουργεί λαϊκό θέατρο, χωρίς να έχει «μόρφωση».

Ηταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, στα νεοελληνικά χρόνια, που ιερουργούσε, μυσταγωγούσε ελληνικό λαϊκό θέατρο στο Βόλο και στα περίχωρά του, όπου, από το 1909 ως το 1925, έκανε αποκριάτικες θεατρικές παραστάσεις, καθώς και στο νησί του τη Λέσβο, από το 1926 ως το Ι934 οπότε πέθανε.

Τις αποκριάτικες κι άλλες μέρες με παιδιά έφτιαχνε «θίασο», το μπουλούκι, το χορό, κατά την αρχαία τραγωδία. Ντυνότανε και ζωγραφιζόταν ο ίδιος ως Μεγαλέξαντρος, με θώρακα, περικεφαλαία, ασπίδα, κοντάρι, περικνημίδες, όπως ο Καραγκιόζης, στο έργο «Ο Μεγαλέξαντρος και το καταραμένο φίδι». Ισως, είχε δει ο Θεόφιλος το έργο αυτό στο θέατρο σκιών. Ζωγράφιζε το «θίασο», τα αντικείμενα, το χορό, τους ακολούθους, τους «ηθοποιούς», τα πρόσωπά, τα ρούχα τους, με μπογιές, σα να ήτανε Μακεδόνες πολεμιστές, κι έδινε παραστάσεις στους δρόμους και στις πλατείες, όπου παρουσίαζε ψευτομάχες, «γκιόστρες», κονταροχτυπήματα, παρελάσεις. Χειροπιαστή μαρτυρία γι' αυτές τις λαϊκές θεατρικές παραστάσεις είναι φωτογραφίες, που φτάσαν ως εμάς, όπου φαίνεται ο Θεόφιλος ως Μεγαλέξαντρος, με το μπουλούκι του - Μακεδόνες πολεμιστές. Μετά την παράσταση έπαιρνε το θίασο, φωτογραφιζότανε και τις φωτογραφίες τις πουλούσε σαν «καρτ-ποστάλ». Και τούτο, γιατί «πενία τέχνας κατεργάζεται». Σ' όλη του τη ζωή, σαν τον Καραγκιόζη, πεινασμένος ήταν ο Θεόφιλος. Στο τέλος, όσοι τον εκμεταλλεύονταν, και δυστυχώς τον εκμεταλλεύονται ακόμα και σήμερα, του πέταξαν ένα πιάτο χαλασμένα ψάρια. Δηλητηριάστηκε, κι από τους πόνους της καρδιάς του, πέθανε. Ετσι αναφέρει κι η σχετική, ιατρική γνωμάτευση ότι πήγε από «καρδιακό νόσημα»... [Βασίλης Πλάτανος, Ριζοσπάστης, 16/3/2008]

Η «Μελωδία της Ευτυχίας» με ξύλινους ηθοποιούς


Το κλασικό έργο που σάρωσε τα Οσκαρ ζωντανεύει στην Αθήνα από τις Μαριονέτες του Σάλτσμπουργκ για πέντε παραστάσεις. Η Τζούλι Αντριους λάμπει στην οθόνη στον ρόλο της Μαρίας, της γεμάτης ζωή νεαρής γυναίκας που αφήνει το μοναστήρι για να γίνει γκουβερνάντα στα επτά παιδιά του βαρόνου Φον Τραπ, του αριστοκράτη χήρου, του οποίου οι αυστηροί κανόνες στο σπίτι έχουν βάλει στην άκρη τη μουσική και τη διασκέδαση. «Η Μελωδία της ευτυχίας» στην κινηματογραφική της εκδοχή κέρδισε πέντε Οσκαρ, ανάμεσά τους κι αυτό της καλύτερης μουσικής… [Αντιγόνη Καράλη, Έθνος, 15/3/2008].

«Γιατί δεν πας στο θέατρο;»


[Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ, Ελευθεροτυπία, 15/3/2008]

«Γιατί δεν πας στο θέατρο;». Πριν από κάμποσα χρόνια με ρωτούσαν γιατί δεν γράφω θέατρο. Τι να κάνουμε! Δεν γράφω και σπάνια πηγαίνω σε καμιά παράσταση, που η αλήθεια είναι ότι την κατευχαριστιέμαι ΑΛΛΑ φαίνεται πως για να φτάσω ώς εκεί είναι η απόφαση: η απόφαση να δρασκελίσω τον χρόνο μάλλον, που μου έκλεισε άθελά του κάποια μονοπάτια δείχνοντάς μου τη μοναξιά των διοδίων της εθνικής οδού. Επειτα έχω κι ένα σωρό χαζές -αλλά αληθινές- δικαιολογίες για τις αναστολές μου. Κάθε θέατρο έχει πρώτη, τρίτη, τέταρτη σκηνή. Ξεκινάς να δεις τη Νένα Μεντή ως Παπαγιαννοπούλου και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια ωραία κοπέλα που λέγεται μεν «Μακρυπούλια», όνομα παραμυθένιο, όμως παραπλανητικό για έναν παρωχημένο σαν και του λόγου μου. Κι ας μη μιλήσω για το Εθνικό. Πόσους χάρτες, πόσες πυξίδες και πόσα Αθηνοράματα χρειάζονται για να βρεις άκρη.

Το Εθνικό του Τσίλερ θα συμμαζευτεί, λέει, του χρόνου. Αν επιζήσω, θα πάω του χρόνου. Αν όχι, θα 'χω φύγει μ' ένα ήπιο απωθημένο... [συνέχεια ΕΔΩ]

«Πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Χάινριχ φον Κλάιστ

Νίκος Κουρής και Δημήτρης Λιγνάδης: Ο απείθαρχος πρίγκιπας και ο αυταρχικός εκλέκτορας
[Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 15/3/2008]

Δημήτρης Λιγνάδης - Νίκος Κουρής: ξανασυναντιούνται επί σκηνής εννιά χρόνια μετά τον «Τορκουάτο Τάσο» του Γκέτε
Νόμος ή αυτενέργεια; Ελευθερία ή πειθαρχία; Ηγεμόνας ή πρίγκιπας; Θανατική ποινή ή χάρη - άφεση αμαρτιών;

Εβδομήντα χρόνια μετά την τελευταία του παράσταση στην Ελλάδα, ο «Πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Χάινριχ φον Κλάιστ θα ξαναθέσει τα διλήμματά του ενώπιον του σύγχρονου θεατή. Αραγε θα τον αφορά σήμερα ένα έργο, που παρ' ότι γραμμένο το 1810, μας μεταφέρει στο 1675 και την ξεχασμένη μάχη του Φέχρμπελιν;

Το έργο ανεβαίνει (εκτός απροόπτου) από τό Εθνικό στο «Κοτοπούλη-Ρεξ» στις 28 του μηνός. Το μεγάλο στοίχημα ανέλαβε, ευτυχώς, ένας μεγάλος σκηνοθέτης ο τελειοθήρας Λευτέρης Βογιατζής. Στα καμαρίνια του «Ρεξ» ο απείθαρχος πρίγκιπας και ο αυταρχικός εκλέκτορας της πολυαναμενόμενης παράστασης, ο Νίκος Κουρής και ο Δημήτρης Λιγνάδης, μας μίλησαν για τους ρόλους τους, τη συνεργασία τους με τον Βογιατζή και το φλέγον ζήτημα των ημερών, το Ασφαλιστικό... [συνέχεια ΕΔΩ]

«Aalst» των Πολ Χέιβερτ και Ντιμίτρι Φερχούλστ


[Κριτική, του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 15/3/2008]
Ο Βασίλης Βασιλάκης, η Αγλαΐα Παππά και η Ρένη Πιττακή στην παράσταση στο Θησείο
  • **«Aalst» των Πολ Χέιβερτ και Ντιμίτρι Φερχούλστ στο Θησείο» - Ενα Θέατρο για τις Τέχνες
Η Ααλστ είναι μια μικρή, ευημερούσα πόλη του Βελγίου με φιλήσυχους κατοίκους, που δέκα χρόνια πριν βγήκε από την παγκόσμια αφάνεια εξαιτίας ενός φρικτού εγκλήματος. Το 1999 δύο επισκέπτες της, η Μαγκί Στρομπ και ο Λικ ντε Βινέ, δολοφόνησαν τα δύο παιδιά τους (ηλικίας επτά χρόνων και τριών μηνών αντίστοιχα), μία εβδομάδα μετά την άφιξή τους στην πόλη. Στη συνέχεια προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν αλλά απέτυχαν. Συνελήφθησαν από την αστυνομία στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμεναν και οδηγήθηκαν σε δίκη που απέκτησε, όπως ήταν φυσικό, πλατιά δημοσιότητα. Καταδικάστηκαν τελικά και οι δύο σε ισόβια κάθειρξη το 2003... [συνέχεια ΕΔΩ]

«Στάλιν - Μια συζήτηση για το ελληνικό θέατρο», Εθνικό Θέατρο

Το φετίχ του ακατανόητου
[Κριτική της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΤΖΙΡΗ, Ελευθεροτυπία, 15/3/2008]
Μιχαήλ Μαρμαρινός και Ακύλας Καραζήσης στην παράστασή τους στο Εθνικό Θέατρο
  • **«Στάλιν - Μια συζήτηση για το ελληνικό θέατρο», Εθνικό Θέατρο (Σύγχρονο Θέατρο)
Η παράσταση ξεκινά αιφνιδιαστικά με την «εκτέλεση» στα «σταλινικά υπόγεια» ενός ενόχου, επιλεγμένου από την κατάμεστη αίθουσα, εν προκειμένω μιας κριτικού -της υπογράφουσας- που παραχώρησε τη θέση της στη διπλανή της, γλιτώνοντας τη δόλια σφαίρα. Μια ακαριαία εισαγωγή που, συνεπικουρούμενη από πλάνα με σκαμμένες φάτσες ρώσικης αγροτιάς της περίφημης «Γης» του Ντοβζένκο (1930), δίνει την εντύπωση ότι εισερχόμαστε χωρίς περιστροφές «στο ψαχνό» της μελανότερης περιόδου της σοβιετικής ιστορίας, αλλά και της ρήξης των θιασαρχών με την «εξειδικευμένη γνώση» («δεν εμπιστευόμαστε ιστορικούς και θεατρολόγους»)... [συνέχεια ΕΔΩ]

Ο Λευτέρης Βογιατζής σκηνοθετεί στο Εθνικό

Ανεβάζει στο Κοτοπούλη - Ρεξ το έργο του Χάινριχ φον Κλάιστ «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» με θίασο εκλεκτών ηθοποιών

Δύσκολα ξεκολλάει ο Λευτέρης Βογιατζής από την πικραγαπημένη του, στενάχωρη πλην θαυματουργή σκηνούλα της Οδού Κυκλάδων όπου γράφει ιστορία στο θέατρό μας 26 χρόνια τώρα. Το πολύ πολύ να πάει ώς... την άλλη πλευρά της ίδιας γωνίας, όπου το θέατρο της Μπέτης Αρβανίτη, για να σκηνοθετήσει τις «Δούλες» του Ζενέ ή να δεχτεί, προ ετών, την πρόσκληση του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου να σκηνοθετήσει με το Εθνικό Θέατρο τους αισχυλικούς «Πέρσες» για την Επίδαυρο. Να όμως που φέτος πηγαίνει πάλι στο Εθνικό –για πρώτη φορά σε χειμερινή σκηνή του– αποδεχόμενος τώρα την πρόσκληση του Γιάννη Χουβαρδά. Ετσι, σύντομα θα δούμε στο Κοτοπούλη - Ρεξ τον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ», έργο του κλασικού Γερμανού συγγραφέα Χάινριχ φον Κλάιστ άπαιχτο στην Ελλάδα από το 1938, σε σκηνοθεσία Βογιατζή και με θίασο εκλεκτών ηθοποιών, όπως οι Νίκος Κουρής (στον επώνυμο ρόλο), Λυδία Φωτοπούλου, Δημήτρης Λιγνάδης, Νίκος Αρβανίτης, Θόδωρος Κατσαφάδος, Γιάννης Τσορτέκης, Εμιλυ Κολιανδρή, Μάνος Σταλάκης, Νικόλας Παπαγιάννης κ.ά. [Του Βασίλη Αγγελικόπουλου, Η Καθημερινή, 15/3/2008].

Ο Βασίλης Αγγελικόπουλος γράφει και για δυο ενδιαφέρουσες παραστάσεις: Τύχη παράξενη του θεάτρου θέλησε να έχουμε φέτος δύο παραστάσεις, από τις πιο ενδιαφέρουσες της περιόδου, που εξιστορούν τη ζωή δύο σημαντικών γυναικείων μορφών του τραγουδιού μας. Πρώτα ήρθε η «Ευτυχία Παπαγιανοπούλου» με τη Νένα Μεντή σε κείμενο και σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, στο Ιλίσια-Βολανάκης, και πρόσφατα το «Με λένε Σωτηρία» με τη Λήδα Πρωτοψάλτη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου στη «Στοά», έργο που βασίζεται στο βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου για τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου...

Friday, March 14, 2008

Νικόλα Νταβά «Γράμματα στη Μυρτώ!»



Επίσημη πρεμιέρα τη Δευτέρα (17/3, 9μμ), στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», με το έργο του Νικόλα Νταβά «Γράμματα στη Μυρτώ!», σε σκηνοθεσία του ίδιου. Το έργο παίζεται κάθε Δευτέρα - Τρίτη και αφιερώνεται στη μνήμη του Βασίλη Παππασταϊκούδη. Παίζουν: Νατάσα Μαρματάκη, Γιάννης Κουμούνδρος, Θεοδόσης Ζάννης, Αντώνης Κρόμπας, Νικόλας Νταβάς. Δύο νέοι ερωτευμένοι στην Kατοχή. Αριστερή η οικογένεια της κοπέλας. Συνεργάτρια των Γερμανών η οικογένεια του νέου. Οταν η κοπέλα μένει έγκυος, οι οικογένειες παρεμβαίνουν και τους χωρίζουν. Τα γράμματα του παλικαριού τα κρύβει ο πατέρας της κοπέλας. Ο πόλεμος τελειώνει, αλλά αρχίζει ο εμφύλιος. Η κοπέλα γεννά, αλλά και εξορίζεται αρνούμενη να υπογράψει «δήλωση». Στην εξορία ξανασυναντά τον πατέρα του παιδιού της, ο οποίος είναι με τους «άλλους». Υπάρχει τρόπος να επιζήσουν οι αθώοι σε έναν κόσμο ένοχο, δολοφόνο;

«μικρό φεστιβάλ», ένα φεστιβάλ νέων θεατρικών σχημάτων


Η Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα οργανώνει το «μικρό φεστιβάλ», μία συνάντηση νέων θεατρικών σχημάτων από όλη τη χώρα, για πρώτη φορά 1–18 Απριλίου 2008 στη Θεσσαλονίκη, στο Χώρο Τέχνης 3ος Όροφος, Καθολικών 4 (Θεσσαλονίκη). Πρόκειται για μία πρωτοβουλία της που στόχο έχει να προωθηθεί η συνεργασία και η συνεύρεση νέων δημιουργών καθώς και να δοθεί η δυνατότητα σε νέα θεατρικά σχήματα να παρουσιάσουν τις δουλειές τους στο κοινό της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο μιας οργανωμένης συνάντησης ομάδων από όλη την Ελλάδα.

Του «μικρού φεστιβάλ» θα προηγηθούν προφεστιβαλικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν τις εξής παραστάσεις:

Ø 21 Μαρτίου No Knock Entry

Ø 24 Μαρτίου Βόρειοι Εταίροι

Ø 27–30 Μαρτίου Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα, Σκυλιά στο Πάρκο

Στο «μικρό φεστιβάλ» θα λάβουν μέρος οι ομάδες:

* 1–2 Απριλίου Ομάδα Θεάτρου Ωκύπους με το έργο UBU του Alfred Jarry, σε διασκευή Guillem Pellegrin

* 4–5 Απριλίου Εταιρεία Θεάτρου ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΟΝΟ HAPPY END με το έργο Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα με αφορμή το ομώνυμο διήγημα το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι με τίτλο «Ο Ελέφαντας εξαφανίζεται»

* 11–12 Απριλίου Ομάδα Πλάνη με το έργο Το Στοίχημα του Άντον Τσέχοφ

* 14–15 Απριλίου Levantes Dance Theatre με την παράσταση Gin & Satsumas της Ελένης Εδιπίδη

* 17–18 Απριλίου Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα με την παράσταση Σκυλιά στο Πάρκο

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν και δύο εργαστήρια–workshops:

v 3 Απριλίου Εργαστήριο: Σκηνική Σύνθεση, με εισηγητή τον Θοδωρή Αμπαζή, Μουσικοσυνθέτη – Σκηνοθέτη, γενικό γραμματέα του ΕΚΔΙΘ

v 6 Απριλίου Workshop: Μία performance για τις Βάκχες του Ευριπίδη, με εισηγητή τον Νίκο Καλαϊτζίδη, σκηνογράφο.

Εισιτήρια: 15 ευρώ, φοιτητικό 10 ευρώ, εισιτήρια διαρκείας για όλες τις παραστάσεις 50 ευρώ και φοιτητικό 35 ευρώ. Πληροφορίες: 2310 535747, http://festival.ougaklara.gr

Ώρες παραστάσεων: Προφεστιβαλικές παραστάσεις: 21 Μαρτίου, στις 22:00, 24 Μαρτίου, στις 22:00, 27–30 Μαρτίου, στις 21:30. Παραστάσεις φεστιβάλ στις 21:30

Πληροφορίες για τα εργαστήρια–workshops:

Αριθμός συμμετεχόντων: 15–20 άτομα ανά εργαστήριο. Όσοι επιθυμούν να λάβουν μέρος στα εργαστήρια θα πρέπει να συμπληρώνουν τη σχετική αίτηση online στην ιστοσελίδα http:festival.ougaklara.gr ή να φέρνουν την αίτηση αυτοπροσώπως στην Καθολικών 4 κατόπιν συνεννόησης. Ποσό συμμετοχής: 15 ευρώ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: «Εντα Γκάμπλερ χωρίς τσιγκουνιές»


Ο Βασίλης Νικολαΐδης μιλάει για το έργο που ανεβάζει και το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου που διευθύνει

Από τον Οκτώβριο, όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, στο ταμείο του θεάτρου έχουν μπει 30.000 ευρώ. Και όμως, ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης (φωτογραφία) στην πρώτη μεγάλη παραγωγή του θεάτρου παρουσιάζει την «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν. Ο ίδιος λέει «Ετσι θα την ανέβαζα στο Μέγαρο ή στο Εθνικό. Χωρίς οικονομίες και τσιγκουνιές, χωρίς εκπτώσεις. Δίνουμε σημασία στη λεπτομέρεια». «Αλλωστε» συμπληρώνει «βρήκα ένα θέατρο σε καλή κατάσταση, χωρίς ουσιαστικά χρέη. Απλώς κάτι πρέπει να γίνει. Οι άνθρωποι πληρώνονται έναντι... Αν δεν μας δώσει το υπουργείο Πολιτισμού χρήματα ούτε κι εγώ ξέρω πώς θα πορευθούμε». Καθώς δεν έχουν υπογραφεί οι προγραμματικές συμβάσεις των ΔΗΠΕΘΕ με το ΥΠΠΟ για την τρέχουσα χρονιά, τα θέατρα δεν μπορούν να πάρουν χρήματα ούτε από τον δήμο. Ο προϋπολογισμός για το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου ανέρχεται σε 410 χιλιάδες ευρώ- τα μισά από το ΥΠΠΟ και τα άλλα μισά από τον δήμο... [Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 14/3/2008]

Thursday, March 13, 2008

ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: Κινητοποίηση των εργαζομένων


Την προκλητική στάση της διοίκησης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σχετικά με τη σύναψη της νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας καταγγέλλουν με χτεσινή ανακοίνωσή τους τα σωματεία εργαζομένων στην ΕΛΣ. «Κωλυσιεργώντας εδώ και τέσσερις μήνες τη διαδικασία», αναφέρουν, «μας καλούν σε άσκοπες συναντήσεις και προτείνουν αυξήσεις χαμηλότερες του επίσημου πληθωρισμού, ενώ ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΛΣ Οδυσσέας Κυριακόπουλος δηλώνει απροκάλυπτα πως "εμείς αυτά προτείνουμε και αν κάποιος θέλει να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο, να βρει δεύτερη δουλειά"». Οι εργαζόμενοι τονίζουν: «Εμείς απαντάμε δυναμικά με έναρξη κινητοποιήσεων από την ερχόμενη βδομάδα, σε συνδυασμό με τη γενικότερη κατακραυγή για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης». Την ανακοίνωση υπογράφουν τα Σωματεία Χορωδών, Χορευτών, Πρωταγωνιστών, Συντελεστών, Τεχνικού - Βοηθητικού -Λοιπού Προσωπικού και η Ενωση Διοικητικών Υπαλλήλων ΕΛΣ.

Μοναχικοί μονόλογοι...

Το θέατρο «Αγγέλων Βήμα» ανεβάζει σήμερα, τέσσερις συγγενικούς μονολόγους του Αλαν Μπέννετ, με γενικό τίτλο «Φωνές», σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Παρακολουθώντας τέσσερις μοναχικούς ανθρώπους αναγνωρίζουμε δικές μας σκέψεις. Τα πρόσωπα κρύβουν τις αδυναμίες και τα λάθη τους. Οι τέσσερις ερμηνευτές των ρόλων, απευθύνονται στο κοινό. Ρωτούν έχοντας έτοιμη την απάντηση, σχολιάζουν θεσμούς και θέλουν να μοιραστούν με τον θεατή κάποιο συμβάν της ζωής τους. Μετάφραση Ερρίκος Μπελιές, σκηνικά Κοραής Δαμάτης. Παίζουν: Δημήτρης Καραμπέτσης («Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη»), Σμαράγδα Σμυρναίου («Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές»), Χαρά Κεφαλά («Η ευκαιρία της ζωής της»), Ολγα Τουρνάκη («Μια κυρία των γραμμάτων»).

Η «Αλλη σκηνή» στο «Θέατρο της Ημέρας», παρουσιάζει το έργο του Βασίλη Ρίσβα «Ο τοίχος στη μέση», σε σκηνοθεσία Πέτρου Πετράκη. Το έργο παρουσιάζει δύο ανθρώπους σε διπλανά διαμερίσματα, που «γνωρίζονται» 15 χρόνια, αλληλοανακαλύπτοντας τις ζωές τους με τους ήχους μέσ' απ' τον τοίχο. Οταν συναντώνται, η σχέση τους αναπτύσσεται μέσα από μια αφύσικη οικειότητα, λόγω της μέχρι τότε «γνωριμίας» τους, της συστολής, του χαρακτήρα και των γηρατειών τους. Δυο άνθρωποι που αλληλοσυμπληρώνουν το μονόλογο της μοναξιάς. Σκηνικά: Αντρέας Σαραντόπουλος, μουσική Ηλίας Πιλάλης. Παίζουν: Μπάμπης Αλατζάς, Τζένη Καλλέργη.

Ζωντανό σινεμά στο θέατρο;


Το σινεμά πηγαίνει θέατρο στην παράσταση «ΑΩ» στο θέατρο Παλλάς από 21 Μαρτίου. Ζωντανό σινεμά στο θέατρο; Αυτή είναι η σύλληψη πίσω από την παράσταση «ΑΩ» σε σκηνοθεσία και χορογραφίες του Ουκρανού καλλιτέχνη Ας Μπουλάγεφ. Η πρωτοποριακή αυτή παράσταση φέρνει τις τεχνικές του κινηματογράφου, του βίντεο, των ειδικών εφέ και του animation μέσα στο θέατρο και το χοροθέατρο.
«Η αλήθεια» είπα, «είναι ότι πιστεύεις σε κάτι ανώτερο». «Η αλήθεια» είπε εκείνος, «είναι ότι προσπαθώ να πιστεύω» έγραψε ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχε. Διαβάζοντας ξανά και ξανά το διήγημα του Μπόρχες «Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ» ο Ας Μπουλάγεφ (συνιδρυτής με τη χορογράφο Τζένη Αργυρίου της amorphy.org) είδε μπροστά του την παράσταση «ΑΩ».
Το κοινό καλείται να ζήσει και τις δυο πλευρές της ιστορίας: τη διαδικασία δημιουργίας και το αποτέλεσμά της. Κι ενώ δίνεται η ψευδαίσθηση μιας παραδοσιακής δυσδιάστατης κινηματογραφικής οθόνης, το κοινό έχει την ευκαιρία να καταδυθεί μέσω μιας τρύπας στον τοίχο και να του επιτραπεί η είσοδος σε μια τρισδιάστατη Βιβλιοθήκη με όλους της τους κατοίκους. Το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε κινηματογράφος, ούτε χορός, ούτε θέατρο - αλλά μάλλον ένας συνδυασμός των τριών. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Παλλάς στις 21 Μαρτίου, ενώ οι παραστάσεις έχει προγραμματιστεί να διαρκέσουν μέχρι τις 6 Απριλίου... [in.gr]

Laurence Olivier Awards

From , March 10, 2008

Laurence Olivier Awards: star of Othello takes crown in Shakespearean night of drama

Chiwetel Ejiofor stole the limelight at the 2008 Laurence Olivier Awards last night, eclipsing two of Britain’s leading Shakespearean actors, Sir Ian McKellen and Patrick Stewart.

Ejiofor, 30, won Best Actor, the leading prize for a London stage performance, for his powerful portrayal of Othello, a role he had first played as a teenager with the National Youth Theatre. His co-star Ewan McGregor, as Iago, in last December’s acclaimed production at the Donmar Warehouse, had not even made the shortlist, and Ejiofor saw off competition from McKellen’s King Lear and the Macbeth of another veteran, Stewart, among other nominees.

Ejiofor’s win, at a ceremony at the Grosvenor House hotel in Central London, will come as no surprise to the critics who had been impressed by a performance that descended from majestic dignity to deluded rage. The Times had applauded his “very human Moor”, the Evening Standard called him “simply extraordinary” and The Daily Telegraph praised his “beautifully spoken, massively dignified Othello”.

Accepting the award, Ejiofor said that he was “honoured and humbled”. He dedicated the award to the memory of the late Edward Wilson, former artistic director of the National Youth Theatre, who died last month: “I was privileged to work with him. He enthused me with an incredible love for the theatre and Shakespeare which I carry through,” Ejiofor said. “This award is a testament to his dedication, his love and his legacy.”

The Best Actress award went to Kristin Scott Thomas, who made her name in Anthony Minghella’s Oscar-winning film The English Patient.

Described as the quintessential English heroine – aristocratic, formidable and hauntingly beautiful – she was singled out for her spellbinding performance as the diva Arkadina in The Seagullat the Jerwood Theatre Downstairs at the Royal Court.

Having received a record-breaking 11 Olivier nominations, Hairspray, the high-spirited show based on John Waters’s 1988 cult film, won four awards, including Best New Musical, Best Actress in a Musical for the newcomer Leanne Jones, Best Actor in a Musical for Michael Ball and Best Performance in a Supporting Role in a Musical for Tracie Bennett.

Jones, 22, from East London, is fresh out of drama school. She was working in a bank call centre last year when she was cast in Hairspray, her first professional production.

A new award this year, Best Newcomer in a Play, highlights emerging talent. Tom Hiddleston, a Rada-trained actor, had been nominated twice – for his performances in Cymbeline and Othello. The former won him the prize last night.
Speaking to The Times, he said: “It’s thrilling. I’m absolutely over the moon. It’s just a great honour.” It was during his second year at Cambridge, where he was reading classics, that Hiddleston’s promise as an actor was first noticed. A leading agent saw him in a student production of Streetcar Named Desire and asked him to contact her, but he decided to complete his degree first.
The Laurence Olivier Awards were established in 1976 as the Society of West End Theatre Awards and have carried Olivier’s name since 1984.

Olivier winners

  • BEST LIGHTING DESIGN MACBETH designed by Howard Harrison at the Gielgud
  • BEST SOUND DESIGN SAINT JOAN designed by Paul Arditti with music by Jocelyn Pook at the Olivier
  • BEST NEWCOMER IN A PLAY Tom Hiddleston for CYMBELINE at the Barbican
  • BEST NEW DANCE PRODUCTION The Royal Ballet's JEWELS at the Royal Opera House
  • OUTSTANDING ACHIEVEMENT IN DANCE The Royal Ballet Company for their performances in JEWELS
  • BEST COSTUME DESIGN THE MAN OF MODE designed by Vicki Mortimer at the Olivier
  • BEST SET DESIGN WAR HORSE designed by Rae Smith and Handspring Puppet Company at the Olivier
  • OUTSTANDING ACHIEVEMENT OR PERFORMANCE IN AN AFFILIATE THEATRE GONE TOO FAR at the Jerwood Theatre Upstairs at the Royal Court
  • BEST PERFORMANCE IN A SUPPORTING ROLE Rory Kinnear for THE MAN OF MODE at the Olivier
  • BEST ACTOR Chiwetel Ejiofor for OTHELLO at the Donmar Warehouse
  • BEST ACTRESS Kristin Scott Thomas for THE SEAGULL at the Jerwood Theatre Downstairs at the Royal Court
  • BEST PERFORMANCE IN A SUPPORTING ROLE IN A MUSICAL Tracie Bennett for HAIRSPRAY at the Shaftesbury
  • BEST THEATRE CHOREOGRAPHER Toby Sedgwick for WAR HORSE at the Olivier
  • BEST ACTRESS IN A MUSICAL Leanne Jones for HAIRSRPAY at the Shaftesbury
  • BEST ACTOR IN A MUSICAL Michael Ball for HAIRSPRAY at the Shaftesbury
  • BEST NEW OPERA PRODUCTION The Royal Opera's PELLÉAS ET MÉLISANDE at the Royal Opera House
  • OUTSTANDING ACHIEVEMENT IN OPERA Natalie Dessay for her performance in LA FILLE DU RÉGIMENT at the Royal Opera House
  • BEST REVIVAL SAINT JOAN by Bernard Shaw at the Olivier
  • BEST MUSICAL REVIVAL THE MAGIC FLUTE- IMPEMPE YOMLINGO adapted from Mozart by Mark Dornford-May, words and music by Mandisi Dyantyis, Mbali Kgosidintsi, Pauline Malefane and Nolufefe Mtshabe at the Young Vic
  • BEST NEW PLAY A DISAPPEARING NUMBER by Simon McBurney at the Barbican
  • BEST NEW COMEDY RAFTA RAFTA by Ayub Khan-Din based on All in Good Time by Bill Naughton at the Lyttelton
  • BEST DIRECTOR Rupert Goold for MACBETH at the Gielgud
  • BEST NEW MUSICAL HAIRSPRAY book by Mark O'Donnell and Thomas Meehan, music by Marc Shaiman, lyrics by Scott Wittman and Marc Shaiman, based upon the New Line Cinema film written and directed by John Waters
  • The Society's SPECIAL AWARD Andrew Lloyd Webber

Ακατάλληλο «Λεωφορείον» για μαθητές των Σερρών

Μετά τον Πικάσο και ο Τενεσί Ουίλιαμς κρίνεται ακατάλληλος για τους μαθητές. Αυτή τη φορά, ο διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, Γιώργος Χατζημιχάλης, απαγόρευσε σε μαθητές ενός Γυμνασίου και ενός Λυκείου των Σερρών να παρακολουθήσουν την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων «Ισότητα των δύο φύλων» και «Γυναίκα στην τέχνη».

Η Πέμυ Ζούνη και ο Βασίλης Μπισμπίκης πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» του ΚΘΒΕ
Η απόφαση ελήφθη και πάλι, όπως και στην περίπτωση της έκθεσης Πικάσο στη Θεσσαλονίκη, έπειτα από εισηγήσεις καθηγητών, οι οποίοι μετέφεραν στον προϊστάμενό τους ότι το έργο έχει άσεμνες σκηνές. Παρ' όλα αυτά, και έπειτα από εισήγηση περισσότερο ευαίσθητων περί του πολιτισμού εκπαιδευτικών, ελήφθη απόφαση να παρακολουθήσουν την παράσταση δύο καθηγητές-μέλη του συλλόγου εκπαιδευτικών Σερρών, ώστε να αποφανθούν αν το έργο είναι κατάλληλο για τα μάτια μαθητών άνω των 13 ετών... [Των Σάκη Αποστολάκη, Νίκου Φωτόπουλου, Ελευθεροτυπία, 13/3/2008]

ΕΡΒΙΝ ΓΚΕΣΟΝΕΚ: Θρύλος του θεάτρου της ΓΛΔ



Associated Press

Ενας θρύλος του θεάτρου της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, ο Ερβιν Γκεσόνεκ, έφυγε χτες στα 101 χρόνια του, αφήνοντας πλούσιο έργο ως καλλιτέχνης και αγωνιστής.

Ο Γκεσόνεκ γεννήθηκε (27/12/1906) στο Μπάρνσταϊν της Ανατολικής Πρωσίας από οικογένεια βιοπαλαιστών. Η οικογένεια, για να επιβιώσει, το 1909 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας δούλεψε ως νυχτοφύλακας. Ο Γκεσόνεκ τη δεκαετία του '20 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Με την άνοδο του ναζισμού αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Πολωνία και μετά στη Λετονία. Συνελήφθη στην Πράγα και έκανε πολλά χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1945, μετά την εκκένωση του στρατοπέδου Νοϊενγκάμεν, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν με πλοίο που βομβαρδίστηκε από τη βρετανική αεροπορία. Ο Γκεσόνεκ ήταν μεταξύ των ελαχίστων επιζώντων. Εργαζόταν στο θέατρο του Αμβούργου και στον κινηματογράφο, όταν τον κάλεσε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ να συμμετάσχει στο «Μπερλίνερ Ανσάμπλ» που μόλις είχε ιδρύσει. Μετακόμισε στη ΓΛΔ και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που ανέδειξε το γερμανικό θέατρο. Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες. Ανάμεσά τους και στην «Τζάκομπ ο ψεύτης» που προτάθηκε για δύο «Οσκαρ», αλλά και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές της ΓΛΔ. [Ριζοσπάστης, 13/3/2008]

Wednesday, March 12, 2008

ΑΓΝΗ ΜΠΑΛΤΣΑ: Ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου είμαι εγώ η ίδια!



Αριστερά, η Αγνή Μπάλτσα, πρώτη διδάξασα της κατά Πονέλ «Ιταλίδας στο Αλγέρι» και ξανά τώρα «Ιζαμπέλα» στην παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής.
Σάββατο μεσημέρι και το γερό συνάχι που με ταλαιπωρεί επιφέρει και... παράπλευρες απώλειες: γίνεται αιτία να αναβληθεί η δυνατότητα μιας τετ-α-τετ συζήτησης με την Αγνή Μπάλτσα, που, σωστά, οφείλει να προφυλάξει τον εαυτό της εν όψει της πρεμιέρας, την Παρασκευή στο Μέγαρο, της «Ιταλίδας στο Αλγέρι» του Ροσίνι, σε μια πιστή σκηνοθετική αναβίωση της ιστορικής παραγωγής του Ζαν-Πιερ Πονέλ από την αυστριακή Ντιάνα Κίναστ.
Ευτυχώς, το συνάχι δεν αναστέλλει και τη δυνατότητα να περιηγηθώ στα παρασκήνια της αίθουσας «Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής, να χαζέψω τα μισοέτοιμα εντυπωσιακά σκηνικά και να παρακολουθήσω την πρόβα.
  • Η Μπάλτσα, σπορτίβ, με το τζιν και το μακρύ της πουκάμισο, άμεση και οικεία, συζητά με τα παιδιά της χορωδίας (Fons Musicalis) ως ίση προς ίσους. Μόλις ανεβαίνει στη σκηνή όμως, προτού καν ανοίξει το στόμα της, εκπέμπει εκείνη τη λάμψη, κάτι σαν «φωτοστέφανο», που εκπέμπουν μόνο όσοι διαθέτουν μεγάλο ταλέντο.
Η συζήτηση γίνεται τηλεφωνικά δύο 24ωρα αργότερα, όταν η διεθνούς φήμης Ελληνίδα μετζοσοπράνο ξεκλέβει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να απαντήσει στις ερωτήσεις γρήγορα, συγκροτημένα και με απολύτως ευδιάκριτη εξ αρχής την ισχυρή της προσωπικότητα. Φυσικά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο... [Της Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 12/3/2008]

Ιούλιος Καίσαρας fusion στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης


Ενας σταρ καταφτάνει στην Αίγυπτο και η υποδοχή είναι η ανάλογη. Κάμερες, φλας, προβολείς, μαζορέτες, πλήθη που επευφημούν. Κι ο ίδιος συμπεριφέρεται ανάλογα. Ομως, πίσω από αυτή την υποδοχή, τον περιμένουν οι εκπλήξεις που έχει ετοιμάσει η Κλεοπάτρα.
Ερωτας, περιπέτεια, δράση και έντονη θεατρικότητα συνθέτουν τη νέα παραγωγή όπερας του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, «Ιούλιος Καίσαρας» του Χέντελ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη (14, 15 και 16 Μαρτίου). Και, μάλιστα, με τόσο σύγχρονη ματιά.

Η Θεσσαλονικιά σοπράνο Κασσάνδρα Δημοπούλου είναι μια προκλητική Κλεοπάτρα και ο Πωλ Ζαχαριάδης ένας Πτολεμαίος με γάντια του μποξ
Αυτή είναι η σκηνοθετική προσέγγιση της Μαριάννας Κάλμπαρη, αποφοίτου της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης-Καρόλου Κουν, της Σορβόνης και του «Charpentier Art Studio» του Παρισιού. Ανέβασε την όπερα του Χέντελ με θεατρικούς όρους και θεατρική διάθεση. Επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τοποθετεί τη δράση σε μια σύγχρονη Αίγυπτο, άγνωστης, έστω, χρονολογίας... [Σ.Α., Ελευθεροτυπία, 12/3/2008]

Η Ευρώπη του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη!

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, συμμετέχει για δεύτερη συνεχή χρονιά στη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, η οποία θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη, στις εγκαταστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε., από τις 10 έως τις 13 Απριλίου 2008.

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου ξεκίνησε ως πιλοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1986. Διοργανώνεται ετησίως από την εταιρεία Europe Theatre Prize (Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου), η οποία έχει αναγνωριστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως «πολιτιστικός οργανισμός ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος»· συνεργάζεται και υποστηρίζεται από την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης, την Ευρωπαϊκή Θεατρική Σύμβαση, τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Θεάτρου, το Διεθνές Ινστιτούτο Μεσογειακού Θεάτρου, το Ινστιτούτο Διεθνούς Θεάτρου της UNESCO και την Ένωση Ευρωπαϊκών Φεστιβάλ. Το βραβείο απονέμεται σε προσωπικότητες ή θεατρικούς θεσμούς, των οποίων το καλλιτεχνικό έργο έχει συμβάλλει στην αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία μεταξύ των λαών.

Πέρα από αυτή την τιμητική διάκριση, από την τρίτη διοργάνωση και μετά, προστέθηκε το Βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», που έχει ως στόχο να ενθαρρύνει τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις και πρωτοβουλίες στον χώρο του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Τον Απρίλιο του 2008, το 12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου θα απονεμηθεί στον Γάλλο σκηνοθέτη Πατρίς Σερό [Patrice Chéreau], που έχει τιμηθεί στο παρελθόν με πολλές διακρίσεις και βραβεία, ενώ το 10ο Βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», που προβάλλει τη δουλειά νέων πρωτοπόρων καλλιτεχνών, θα μοιραστούν: η Γερμανίδα χορογράφος Σάσα Βαλτς [Sasha Waltz], ιδρύτρια της ομάδας Sasha Waltz and Guests, που έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού, o Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόβσκι [Krzysztof Warlikowski], ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της Πολωνίας και η ανατρεπτική σκηνοθετική ομάδα της Γερμανίας Πρωτόκολλο Ρίμινι [Rimini Protokoll] που πειραματίζεται πάνω στις θεατρικές συμβάσεις. Ειδική μνεία θα γίνει στο (Ελεύθερο Θέατρο Λευκορωσίας [Belarus Free Theatre], ένα στρατευμένο θέατρο, «ενάντια στο καταπιεστικό πολιτικό σύστημα της χώρας», όπως δηλώνει ο ιδρυτής του θεάτρου Νικολάι Καλέζιν [Nikolai Khalezin]. Στο πλαίσιο του τμήματος Επιστροφές [Retours], που παρουσιάζει έργα βραβευμένων προηγούμενων διοργανώσεων του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, ο Οσκάρας Κορσουνόβας [Oskaras Korsunovas], βραβευμένος με το 8ο Βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες», θα παρουσιάσει τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε "work in progress".

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ XII ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Πέμπτη, 10 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο

3:00 μ.μ.: Έναρξη της 12ης διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου

Συμπόσιο της Ένωσης Ελλήνων Μουσικών και Θεατρικών Κριτικών, με τίτλο «Θέατρο και Διαφορετικότητα», σε συνεργασία με το Κ.Θ.Β.Ε. και τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Θεάτρου. Συμμετέχουν οι ομιλητές: Ρίτσαρντ Σέχνερ, Σάββας Πατσαλίδης, Μαρίκα Θωμαδάκη, Λέανδρος Πολενάκης, Δημήτρης Τσατσούλης, Γιώργος Πεφάνης, Καρμελίτα Τσέλι.

Θέατρο Μονής Λαζαριστών

7:00 μ.μ.: Mnemopark από την ομάδα Πρωτόκολλο Ρίμινι (παράσταση). Σκηνοθεσία: Στέφαν Κέγκι

Βασιλικό Θέατρο

9:30 μ.μ.: Καθαροί, πια (Cleansed) της Σάρα Κέην (παράσταση). Σκηνοθεσία: Κριστόφ Βαρλικόβσκι

Παρασκευή, 11 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο

10.00 π.μ.: Συνάντηση με τον Κριστόφ Βαρλικόβσκι

12.15 μ.μ.: Προβολή ταινίας του Πατρίς Σερό, με τίτλο De la Maison des Morts

3.15 μ.μ.: Συμπόσιο για τον Πατρίς Σερό

6.00 μ.μ.: Από τις Βάκχες του Ευριπίδη, από το Κ.Θ.Β.Ε. (παράσταση). Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος

Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

8.45 μ.μ.: Generation Jeans από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας (παράσταση). Σκηνοθεσία: Νικολάι Καλέζιν

10.45 μ.μ.: Being Harold Pinter από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας (παράσταση). Σκηνοθεσία: Βλαντίμιρ Σερμπάν

Σάββατο, 12 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο

9.30 π.μ.: Συνάντηση με τον θίασο του Ελεύθερου Θεάτρου της Λευκορωσίας

11.30 π.μ.: Συνάντηση με την ομάδα Πρωτόκολλο Ρίμινι

3.30 μ.μ.: Παρουσίαση βιβλίου για τον Τζόρτζιο Στρέλερ

4.00 μ.μ.: Συμπόσιο για τον Πατρίς Σερό

7.30 μ.μ.: La Douleur του Πατρίς Σερό (παράσταση-αναλόγιο). Σκηνοθετική επιμέλεια: Τιερί Τιε Νιαγκ


Πατρίς Σερό - 12ο Ευρωπαϊκο Βραβείο Θεάτρου

Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

10.00 μ.μ.: Zone of Silence από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας (παράσταση). Σκηνοθεσία: Βλαντίμιρ Σερμπάν

Κυριακή, 13 Απριλίου.

Βασιλικό Θέατρο

10.00 π.μ.: Συμπόσιο για τον Πατρίς Σερό. Συνάντηση με τον Πατρίς Σερό

1.00 μ.μ.: Συνάντηση με την Σάσα Βαλτς

3.15 μ.μ.: Προβολή ταινίας της ομάδας Πρωτόκολλο Ρίμινι, με τίτλο Wahl Kampf Wallenstein

Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

5.00 μ.μ.: Άμλετ του Σαίξπηρ (‘work in progress’). Σκηνοθεσία: Οσκάρας Κορσουνόβας

Βασιλικό Θέατρο

8.30 μ.μ.: Τελετή Λήξης. Θα ακολουθήσει η παράσταση-αναλόγιο Coma του Πατρίς Σερό. Σκηνοθεσία: Τιερί Τιε Νιαγκ

Λίγα λόγια για τις παραστάσεις

Mnemopark από την ομάδα Πρωτόκολλο Ρίμινι

Ο κόσμος των τρένων: οι μινιατούρες του Στέφαν Κέγκι

Με την Ελβετία ως μοντέλο και βασισμένο σε ένα πραγματικό «σκηνικό» τρένου-μινιατούρας, το Mnemopark αναλύει τα σημεία τριβής ανάμεσα στη συγκεκαλυμμένη επιφάνεια και το μυστηριακό υπέδαφος. Πού έχει φτάσει η κοινωνία, αν ξεκινήσουμε από την υπόθεση της βιομηχανικής της αναπαραγωγής; Το Mnemopark διαπερνά ένα ομοίωμα της Ελβετίας με τη βοήθεια μιας μικροσκοπικής κινηματογραφικής κάμερας, όπως γίνεται στο Στάλκερ του Ταρκόφσκι, ανάμεσα στα γυρίσματα και τις στροφές μιας μυστηριώδους χώρας. Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ γεννημένο μπροστά στα ίδια τα μάτια του κοινού: η προσομοίωση μιας διάβασης που αναπτύσσεται στη μήτρα ενός κινηματογραφικού στούντιο... [Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Στέφαν Κέγκι]

Καθαροί, πια της Σάρα Κέιν, από το Σύγχρονο Θέατρο του Βρόκλαβ (Teatr Wspolczesny in Wroclaw)


Κριστόφ Βαρλικόβσκι

Το Καθαροί, πια είναι μία προσωπική εξομολόγηση. Πιάσαμε τους εαυτούς μας σε παρόμοια κατάσταση: καθισμένοι στο τραπέζι να εξομολογούμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν μπορούσαμε να μην είμαστε αυθεντικοί μπροστά σε τέτοιες προσωπικές δηλώσεις. Για να αποφύγουμε το ψεύδος, έπρεπε να θυμηθούμε το δικό μας πόνο, τη δική μας δυσαρμονία με τον κόσμο. Η Renate Jett, ηθοποιός από την Αυστρία, ήθελε να εγκαταλείψει· κατά τη διάρκεια μίας από τις πρώτες πρόβες, είπε: «Λυπάμαι, αλλά μόλις επέστρεψα από λιβάδια και βουνά και δεν θέλω να ανήκω στον κόσμο που περιγράφει το έργο». Ο Jacek Poniedziałek, που υποδύεται έναν από τους ομοφυλόφιλους, έπρεπε να αναπτύξει μία αληθινή τρυφερότητα για το σύντροφό του. Ο ομοφυλόφιλος της Σάρα Κέιν δεν είναι –όπως στο αμερικάνικο θέατρο– ένας συμβατικός ήρωας. Είναι κάποιος οδυνηρά ακρωτηριασμένος, εκτεθειμένος σαν ποντίκι σε πειράματα: του κόβουν τη γλώσσα, τα χέρια, τα πόδια.


Καθαροί πια σε σκηνοθεσία Κριστόφ Βαρλικόβσκι

Το θέατρο πρέπει να μας αγγίζει. Αυτό είναι το μόνο θέατρο που μ’ ενδιαφέρει. Έχω δει πολλά έργα που με συγκλόνισαν. Ένιωσα σαν χρεοκοπημένος μετά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω... [Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι]

Generation Jeans από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας


Generation Jeans από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Ένα κείμενο του Νικολάι Καλέζιν, με τη συμμετοχή της Νατάλια Κολιάντα, από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Generation Jeans – ένας μονόλογος για τα τζιν, τη ροκ μουσική και την ελευθερία. Η ιστορία τοποθετείται στη Σοβιετική Ένωση, όπου τα τζιν και το ροκ είναι απαγορευμένα· αν πουλάς τζιν, θα συλληφθείς από την Κα-Γκε-Μπε. Από εκείνη την εποχή περνάει στο σημερινό δικτατορικό καθεστώς της Λευκορωσίας και αφηγείται τις συλλήψεις –μέχρι και τις απαγωγές– του κεντρικού ήρωα και των φίλων του. Πρόκειται για μία ωδή στις γενιές των ανθρώπων που δεν δεσμεύονται από όρια ηλικίας και παλεύουν για την ελευθερία της χώρας τους... [Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Νικολάι Καλέζιν]

Being Harold Pinter από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Πώς γεννιέται ένα θεατρικό έργο; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια της ζωής και στην αλήθεια της τέχνης; Πρέπει ένας καλλιτέχνης να εμπλέκεται στην πολιτική; Αυτά τα ερωτήματα εγείρει ο Χάρολντ Πίντερ στην ομιλία του, για το βραβείο Νόμπελ. Το έργο Being Harold Pinter ξεκινάει και τελειώνει, ψάχνοντας τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Τα χνάρια της πλοκής που αποτελούν τη βάση της παράστασης συνδέονται από το ίδιο πρόβλημα — το πρόβλημα της βίας στις απολύτως διαφορετικές εκδηλώσεις της, ξεκινώντας από την ενδοοικογενειακή βία, περνώντας στη βία ως θεμέλιο ενός κρατικού συστήματος και καταλήγοντας στη βία ως μορφή διεθνών σχέσεων. Οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη, οι νοητοί χαρακτήρες αντικαθίστανται σταδιακά από τους πραγματικούς –κοντινούς και αναγνωρίσιμους– και ο συλλογισμός σχετικά με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις φυλακές Abu-Ghraib ακολουθείται από πραγματικούς μονολόγους πολιτικών κρατουμένων σε φυλακές της Λευκορωσίας... [Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Βλαντίμιρ Σερμπάν]

Zone of silence από το από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας


Zone of silence από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Το έργο Zone of silence αποτελείται από τρία ανεξάρτητα κεφάλαια σχετικά με διάφορα θέματα ταμπού, που δεν συζητιούνται ανοιχτά στη λευκορωσική κοινωνία.

Κεφάλαιο 1. Childhood legends.

Σύλληψη των Νικολάι Καλέζιν, Νατάλια Κολιάντα και Βλαντίμιρ Σερμπάν

Οι ηθοποιοί αφηγούνται ιστορίες σχετικές με την παιδική τους ηλικία: ταπείνωση στον παιδικό σταθμό, μία απόπειρα αυτοκτονίας εξαιτίας ερωτικής απογοήτευσης, σχέση με έναν πατέρα δύο φορές φυλακισμένο, τελευταία συνάντηση με τη μητέρα στο νοσοκομείο… Κάθε ιστορία επιχειρεί να βρει την απάντηση στο ερώτημα «πώς τα σημάδια της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν τις ζωές μας». Η παράσταση τελειώνει με την ιστορία μίας δεκάχρονης Λευκορωσίδας, της Vika Moroz, που έγινε όμηρος του σημερινού πολιτικού συστήματος της Λευκορωσίας και αποχωρίστηκε την ιταλική οικογένεια που την μεγάλωσε.

Κεφάλαιο 2. Diverse.

Σύλληψη του Βλαντίμιρ Σερμπάν

Οι ηθοποιοί μίλησαν επί ώρες με περιθωριακούς Λευκορώσους, συλλέγοντας πληροφορίες για τις τύχες τους, τον χαρακτήρα τους, τις προσωπικές χαρές και τις τραγωδίες τους. Πρόκειται για ένα πανόραμα των «άλλων» ανθρώπων, που δοκιμάζουν τις πιέσεις της αδικαιολόγητης κοινωνικής εχθρότητας: ένας μαύρος Λευκορώσος ομοφυλόφιλος, μία μοναχική γυναίκα που ερωτεύτηκε τον Λένιν, ένας άστεγος με πάθος για το χορό... Τι τους οδήγησε στο περιθώριο της κοινωνίας; Γιατί έγιναν «διαφορετικοί»;

Κεφάλαιο 3. Numbers.

Σύλληψη του Βλαντίμιρ Σερμπάν

Οι ηθοποιοί επιχειρούν να καταλάβουν τα στεγνά νούμερα των λευκορωσικών στατιστικών, μέσω μίας μη-λεκτικής επικοινωνίας με το κοινό. Γιατί η Λευκορωσία κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε ποσοστά αυτοκτονίας; Πόσα νεογέννητα εγκαταλείπονται σε κέντρα μητρότητας, επειδή οι γονείς τους αισθάνονται ανήμποροι να τα αναθρέψουν; Πόσοι Λευκορώσοι είναι άνεργοι και ποιος είναι ο αριθμός όσων βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας; [Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Βλαντίμιρ Σερμπάν]

Άμλετ του Σαίξπηρ (‘work in progress’), σε σκηνοθεσία Οσκάρας Κορσουνόβας


Οσκάρας Κορσουνόβας

Ο Οσκάρας Κορσουνόβας αρέσκεται να λέει ότι σκοπός του είναι να ανεβάζει τη σύγχρονη δραματουργία σαν να ήταν κλασική και την κλασική σαν να ήταν σύγχρονη. Επομένως, ο Άμλετ δεν είναι μία ιστορική παράσταση που αναπαράγει το πνεύμα περασμένων εποχών. Αντιθέτως, αποκαλύπτει και μας βοηθάει να συλλάβουμε το πνεύμα του παρόντος, της γενιάς του σκηνοθέτη, την οποία ο ίδιος περιγράφει ως εξής:


Αμλετ σε σκηνοθεσία Οσκάρας Κορσουνόβας

«Πρόκειται για μία γενιά που ζει σε ένα είδος ερωτικής ψευδαίσθησης παρά στον πραγματικό κόσμο. Είναι μια γενιά μεθοδική, καλά προσαρμοσμένη και ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Ταυτόχρονα, είναι ανώριμη και απρόθυμη να πάρει τις –απαραίτητες για έναν ενήλικα– αποφάσεις. Σήμερα, κανείς δεν μιλάει για την αναγκαιότητα της αλλαγής, παρά μόνο για την ανάγκη για ασφάλεια. Αυτή η γενιά μοιάζει να ζει πίσω από μια κουρτίνα που τη χωρίζει από την πραγματικότητα· είναι ανάγκη να σκίσουμε αυτή την κουρτίνα, καθώς η απατηλή γαλήνη και ασφάλεια μπορούν να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνες. Επομένως, χρειαζόμαστε, επειγόντως, ανελέητη αυτοανάλυση, ώστε να κατανοήσουμε το περιβάλλον μας και τις ενέργειές μας. Μόνο, έτσι μπορούμε να προστατέψουμε το μέλλον μας, που φτιάχνεται από εμάς και όχι από πολιτικά ή διαφημιστικά σλόγκαν».

Άλλο ένα σημαντικό κρυπτογραφημένο θέμα του έργου –που, επί του παρόντος, ενδιαφέρει ιδιαίτερα το σκηνοθέτη– είναι η διαδραστικότητα του θεάτρου και της πραγματικότητας. «Τι συμβαίνει όταν συναντιούνται δύο πραγματικότητες ― η ζωή και το θέατρο; Τι είδους πραγματικότητα γεννιέται από αυτή την αλληλεπίδραση; Άραγε, η “ποντικοπαγίδα” που βάζει το θέατρο είναι αποτελεσματική και στη ζωή;» αναρωτιέται ο σκηνοθέτης.

Από τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου

Οι κάτοικοι ενός χωριού της Θράκης συγκεντρώνονται κάθε τρία χρόνια σε ένα συγκεκριμένο μέρος και αναπαριστούν τον μύθο των Βακχών. Με τα απλά μέσα που διαθέτουν και με ό,τι έχει επιβιώσει στον χρόνο από την παράδοση της διονυσιακής λατρείας, στήνουν μία παράσταση. Ο καθένας τους έχει τον ρόλο του στην τελετή, στο έργο, και όλοι μαζί αποτελούν έναν χορό συμμετεχόντων σε αυτή την ιστορία της σύγκρουσης ανάμεσα στο θεό Διόνυσο και το νεαρό αρνητή της γιορτής, τον βασιλιά Πενθέα. Με τη συντροφιά του κρασιού και της ζωντανής μουσικής, μέσα από στοιχεία λαϊκών δρώμενων, την ένωση σε κυκλικούς χορούς, σε συμπόσια και, φυσικά, την ένδυση ενός ρόλου, ο θίασος του χωριού συναντιέται, εορτάζει και κοινωνεί τον Διόνυσο, συμμετέχοντας σε μία συλλογική εμπειρία μύησης, έκστασης και μετάβασης. Στη χαρά της γιορτής, την ευδαιμονία του γλεντιού, την κάθαρση της θεατρικής πράξης καταλαγιάζουν οι αντίρροπες δυνάμεις της ζωής που τους κρατούν δέσμιους σε μία περιορισμένη, από κάθε άποψη, καθημερινότητα. Παύει η αγωνία, η επιβεβλημένη ηθική οπτική, τα γήινα συναισθήματα, και το «είμαι ζωντανός» αποκτά την ολοκληρωμένη του διάσταση και τότε, έστω προσωρινά, λύνεται το άνοιγμα της ζωής. Οι μύστες ενώνονται με το θείο και βιώνουν την πληρότητα. Και όλο αυτό είναι η ελάχιστη γεύση που εμείς, οι αμύητοι, παίρνουμε μέσα από το κρασί, τον έρωτα και την τέχνη του θεάτρου, δώρα, του θεού Διονύσου, φώτα στα σκοτάδια της ψυχής μας. [Απόσπασμα από το σκηνοθετικό σημείωμα του Τάσου Ράτζου]