Ενας ψυχίατρος στα έδρανα του Πολυτεχνείου

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Νίκος Αρβανίτης, ηθοποιός με πολλά χιλιόμετρα στη σκηνή, βρίσκεται αυτό τον καιρό μεταξύ δύο ρόλων: του γιατρού και του φοιτητή. Τον πρώτο τον υποδύεται στο «Σόλο ντουέτο» του Τομ Κεμπίνσκι, για δεύτερη χρονιά στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, με συμπρωταγωνίστρια τη Μάνια Παπαδημητρίου.

Ο Νίκος Αρβανίτης προσπαθεί να σώσει από την αυτοκτονία τη Μάνια ΠαπαδημητρίουΤον δεύτερο τον ζει στο Πολυτεχνείο, όπου είχε το θάρρος να ξανακαθήσει στα φοιτητικά έδρανα έπειτα από 23 χρόνια, για να πάρει επιτέλους το πτυχίο Μεταλλειολογίας.

Στο «Σόλο Ντουέτο», ως κορυφαίος ψυχίατρος, βρίσκεται αντιμέτωπος με την περίπτωση μιας διάσημης βιολονίστριας, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. «Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Είναι όμως κι αυτό που λένε ένα κλασικό έργο θεάτρου δωματίου. Αυτό προσπάθησε να κάνει και η παράσταση της Ελένης Μποζά. Να αναδείξει την αναμέτρηση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή».

Κι ενώ πέρσι εξέφραζαν φόβους ότι το έργο αφορά ένα πολύ «ειδικό» κοινό, τελικά διαψεύστηκαν: «Είμαστε στο 2011 και η εξοικείωση του κόσμου με αυτό που λέμε ψυχανάλυση και ψυχίατρος είναι μεγάλη. Ο άνθρωπος που ζητά βοήθεια, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά καθημερινότητα».

Οι «Desperados» επιστρέφουν μετά από 12 χρόνια

Πιο επίκαιρο από ποτέ και δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, το έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου "Desperados" επιστρέφει στο θέατρο "Αμιράλ" με μια παρέα νέων ηθοποιών από τις 24 του μήνα.

Πιο επίκαιρο από ποτέ και δώδεκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, το έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου "Desperados" επιστρέφει στο θέατρο "Αμιράλ" με μια παρέα νέων ηθοποιών από τις 24 του μήνα.

Τα ερωτήματα που θέτει, τα προβλήματα που θίγει, η φρεσκάδα και το χιούμορ του κάνουν το έργο πιο επίκαιρο από ποτέ. Μοιάζει σαν να γράφτηκε τώρα. Ισως γιατί ασχολείται με τα προβλήματα των νέων και όσων αισθάνονται νέοι.

Το "Desperados" είναι μια νεανική κωμωδία-σταθμός. Είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Ηλιόπουλου. Δημιούργησε ρεύμα και αγαπήθηκε όσο κανένα έργο της γενιάς του. Μια παρέα φοιτητών της Νομικής κάνουν ένα πάρτι για να γιορτάσουν την αποφοίτησή τους, μια που την επομένη το πρωί ορκίζονται.

Η βραδιά όμως δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελαν. Το πάρτι είναι αποτυχία και μια σειρά από κωμικά γεγονότα θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τους εαυτούς τους... Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Ηλιόπουλος και τα σκηνικά-κοστούμια ο Μιχάλης Σδούγκος. Παίζουν: Αγγ. Θεοφίλου, Ζ. Καλπιτζή, Αθ. Κούσουλα, Δ. Μαγκλάρας κ.ά.

Η πορεία προς τον «Γκοντό»

• Τη σκοτεινή αλλά και ανθρώπινη πλευρά του Μπέκετ αποκαλύπτει ο τόμος της αλληλογραφίας του που κυκλοφορεί 

 Λαμπρινή Κουζέλη, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/10/2011

«Δεν ξέρω ποιος είναι ο Γκοντό. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Και δεν ξέρω καν αν πιστεύουν ότι υπάρχει αυτοί οι δυο που τον περιμένουν» απαντούσε ο Σάμιουελ Μπέκετ (φωτ.) σε όσους ζητούσαν ερμηνείες για το διάσημο έργο του.

 «Είδα σήμερα μια αγγελία στους "Irish Times". Ζητείται αρχισυντάκτης για την "Επιθεώρηση του Συνδέσμου Παντοπωλών, Γαλακτοπωλών και Εμπόρων". Μισθός 300 λίρες τον χρόνο. Σκέφτομαι σοβαρά να κάνω αίτηση για τη θέση. Η εμπειρία στη δημοσιογραφία επί εμπορικών θεμάτων θα είναι πολύ ωφέλιμη».

Αυτά γράφει σε επιστολή του λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο 40χρονος Σάμιουελ Μπέκετ, ο οποίος ζει στο Παρίσι, γράφει διηγήματα και μυθιστορήματα που δεν θέλει κανείς να εκδώσει και ταλαιπωρείται για να εξασφαλίσει τα προς το ζην κάνοντας μεταφράσεις, κυρίως για το πρωτοποριακό λογοτεχνικό περιοδικό «Transition», ενώ η σύντροφός του Σουζάν Ντεσεβό-Ντιμενίλ εργάζεται ως μοδίστρα.

Ενιαία παράσταση με 11 θιάσους στη Θεσσαλονίκη

Οι παραστάσεις θα δοθούν το Σάββατο 22, Κυριακή 23 και Δευτέρα 24 Οκτωβρίου στο θέατρο «Ανετον» με γενικό εισιτήριο εισόδου 10 ευρώ.

«Απογραφή πληθυσμού» με ότι μπορεί να σημαίνει ο όρος, με όποιον τρόπο κι αν τον αντιλαμβάνεται ο κάθε… απογραφόμενος επιχειρούν θεατρικά έντεκα ομάδες της Θεσσαλονίκης σε μια κοινή παράσταση-μαμούθ (η διάρκεια της ξεπερνά τις τέσσερις ώρες) υπό την οργανωτική «ομπρέλα» των 46ων Δημητρίων.
Η μοναδική κοινή σκηνική σύμβαση την οποία και οι έντεκα τηρούν είναι το «θέμα». Ένας απογραφέας επισκέπτεται ένα χώρο (συνολικά έντεκα χώρους - έντεκα θιάσους) ο οποίος μπορεί να είναι σπίτι, γραφείο, ίδρυμα, φυλακή, ο ψυχισμός των ανθρώπων, και επιχειρεί να τον καταγράψει.
Ο κάθε θίασος-απογραφόμενος χώρος αυτοσκηνοθετούμενος με έναν, δύο ή και δέκα ηθοποιούς-μέλη προτείνει τη δική του θέαση στην έννοια της απογραφής, το δικό του σκηνικό σπιτιού ή άποψης και έτσι… στήνεται μια σπονδυλωτή παράσταση με κοινό θέμα αλλά διαφορετικές προσεγγίσεις κάθε σκηνής.
Ο κάθε θίασος παρουσιάζει (χωρίς να ξέρει τι ακριβώς κάνει ο δεύτερος, τρίτος κλπ θίασος) τη δική του προσέγγιση, απογράφεται με το δικό του τρόπο και απογράφει τις δικές του προτάσεις. Οι διαφορετικές σκηνές - απόψεις (μονόπρακτα) που θα παρουσιάσουν στην ενιαία παράσταση οι 11 θίασοι διαρκούν από 15 λεπτά η κάθε μια.
Οι έντεκα θίασοι της πόλης (με 64 ηθοποιούς και 117 συνολικά συντελεστές ) συνευρίσκονται σκηνικά για πρώτη φορά σε κοινό πρόγραμμα χωρίς όμως να γνωρίζουν την αισθητική και το περιεχόμενο της παράστασης των άλλων και φιλοδοξώντας να συνθέσουν το περιπετειώδες μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα (η υποτιθέμενη απογραφή γίνεται σήμερα στην Ελλάδα).
Τα μονόπρακτα θα συνδεθούν με τυχαία σειρά (με κλήρωση σε κάθε παράσταση για το ποιος θα παίξει πρώτος, δεύτερος, τρίτος κ.α.) γεννώντας έτσι απρόβλεπτα συμπεράσματα όσον αφορά στις ποικίλες αισθητικές και τεχνικές τάσεις των ομάδων αλλά και τις εμπειρίες τους από την θεατρική τους δράση την τελευταία δεκαετία στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης.
Στη Θεσσαλονίκη, την τελευταία δεκαετία δρουν και παρουσιάζουν περιστασιακά τις δουλειές τους περισσότεροι από 30 επαγγελματικοί και ημιεπαγγελματικοί θίασοι.
Στην προσπάθεια των Δημητρίων και του μέλους της καλλιτεχνικής τους επιτροπής (υπεύθυνης για τα θεατρικά) Ιφιγένειας Ταξοπούλου, κατάφεραν να συνενωθούν υπο το ιδιαίτερο αυτό πρόγραμμα εντεκα ομάδες («Α4Μ - Πειραματική ομάδα έρευνας παραστατικών τεχνών», «Άνευ Προηγουμένου», «Ars Moriendi», «C. for Circus», «contACT art club», «Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης», «Μαύρος Γάντζος», «Oberon», «ριSκο», «SourliBoom» και «Σχήμα εκτός άξονα»).
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η μαύρη ρίζα της ευψυχίας

• Πολενάκης Λέανδρος
• Η ΑΥΓΗ: 16/10/2011

"Απόθεσα όλη μου την ιδιοφυΐα μέσα στη ζωή μου, μέσα στα έργα του δεν απόθεσα παρά το ταλέντο μου", έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αυτός ο παράδοξος αφορισμός χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιδιομορφία της περίπτωσής του. Βαθύτατα Ιρλανδός, λάτρης της Αρχαίας (και σύγχρονης) Ελλάδας, ο Ουάιλντ, ένας άνθρωπος βαθιά σκεπτόμενος, ενσάρκωσε στη ζωή και στον θάνατό του ολόκληρη την αντίφαση του ύστερου ρομαντικού κινήματος, ζώντας το "παρά δόξαν".

Το "De Profundis" του Όσκαρ Ουάιλντ, με την ομάδα "Διέλευσις"

Ίδρυσε το κίνημα του "αισθητισμού", με κύριο σύνθημα: "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο". Δεν έφθασε στον στόχο του όμως. Η στρατευμένη στη σωτηρία του κόσμου, διά της ομορφιάς τέχνη του, διασταυρώθηκε καθ' οδόν με το κίνημα της καθαρής "τέχνης για την τέχνη" και ηττήθηκε κατά κράτος. Ο ίδιος σταυρώθηκε ανάμεσα στην αγάπη του για τον "φωτεινό" Απόλλωνα και την έλξη του για τον "σκοτεινό" Διόνυσο, έναν ακόμη τεχνητό διχασμό που δεν μπόρεσε ο ρομαντισμός να ξεπεράσει. Επειδή οι καιροί ήταν άκαιροι και, κυρίως, επειδή τα εκτυφλωτικά "φώτα" της Δύσης έκρυβαν το "δάσος της φαντασίας" που είναι η ίδια η αγάπη και λυτρώνει, κατά τον λόγο του ποιητή. Έδειχναν μόνο το "δέντρο της γνώσης", που δεν είναι πάντα η αγάπη και δεν λυτρώνει πάλι κατά τον λόγο του ποιητή, όταν στερείται από τη μαύρη ρίζα της ευψυχίας. Δηλαδή την αιώνια αποστολή και δύναμη του Λόγου του Ποιητή.

Επιτρέψτε μου, όμως να διηγηθώ ένα αρχαίο παραμύθι για τη "μαύρη ρίζα της ευψυχίας" που είχε επισημάνει και δημοσιεύσει μέσα στην κατοχή ο Σικελιανός:

«Εζησα τα χρυσά λεφτά της τηλεόρασης»

• Ο Θανάσης Ευθυμιάδης παίζει από χθες στον «Κόκκινο βράχο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού 
• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 15/10/2011

Τον γνωρίσαμε από τους τηλεοπτικούς του ρόλους τον ηθοποιό Θανάση Ευθυμιάδη, αλλά δεν είναι καθόλου μικρή και η θεατρική του παρουσία. Και στο Εθνικό και στο ελεύθερο θέατρο. Από το θέατρο ξεκίνησε, του Λευτέρη Βογιατζή πρώτα και μετά στο «Αμόρε». Τελείωσε τη Σχολή Βεάκη με δασκάλους την Κονιόρδου, τον Τσακίρογλου, κ.ά. «Ολοι στην Ελλάδα, θέατρο σπουδάσαμε. Δεν υπάρχουν σχολές κάμερας. Εμπειρικά μάθαμε την κάμερα και την τηλεόραση». Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του έργου του Ξενόπουλου «Κόκκινος Βράχος» στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, συναντηθήκαμε με τον Θανάση Ευθυμιάδη ακριβώς απέναντι από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως. Είναι ένα από τα αγαπημένα του μέρη στην Αθήνα και το επισκέπτεται πολύ συχνά. Ο Θανάσης Ευθυμιάδης μιλάει για τη συμμετοχή του σ’ αυτή την παράσταση, όσο μιλάει και για την οικογένειά του - τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του. Είναι άμεσος, ειλικρινής, φαίνεται ένας άνθρωπος που γνωρίζει τι γίνεται γύρω του και έχει απόλυτη επίγνωση των επιλογών του.