ΙΩΑΝΝΟΥ Δημήτρης

Δημήτρης Ιωάννου (Σιδηρόκαστρο Σερρών). Σκηνοθέτης. Το 1967 μετανάστευσε στη Δυτική Γερμανία, όπου έμεινε μέχρι το 1984. Σπούδασε στην Ανώτατη Ακαδημία του Έσλινγκεν διαπαιδαγώγηση μέσω της τέχνης και γερμανική φιλολογία, παιδαγωγική θεάτρου, ιστορία και κοινωνιολογία θεάτρου, σκηνοθεσία, δραματολογία και θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Επίσης παρακολούθησε μαθήματα σκηνοθεσίας στην Κρατική Δραματική Σχολή του κρατιδίου της Βάδης Βιτεμβέργης. Φέρει τον ακαδημαϊκό τίτλο «Διπλωματούχος παιδαγωγός θεάτρου».

Με δική του πρωτοβουλία δημιουργείται η Θεατρική Σκηνή Νέων, όπου σκηνοθέτησε σειρά ελληνικών θεατρικών έργων (1970 – 1975). Υπήρξε Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Ελληνικής Θεατρικής Σκηνής που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (1980 – 1984).

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δίδαξε στην Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη και επιμελήθηκε εκπομπές θεάτρου και λόγου στα ραδιόφωνα ΕΡΤ-1 (Αθήνα), ΕΡΤ-1 και 9ο Κύμα FM 104 (Θεσσαλονίκη). Από το 1986 μέχρι το 1991 σκηνοθετεί στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας, μεταξύ άλλων, τα έργα: Σπασμένη στάμνα του Κλάιστ, Ο Πλούτος του Αριστοφάνη και Το κάστρο της Ωριάς του Γιώργου Θεοτοκά.

Το 1991 – 93 αναλαμβάνει την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, όπου σκηνοθετεί τα έργα Κοκτέιλ από τσουκνίδα του Πίτερ Σάφερ, Απιστίες καθώς πρέπει του Ζορζ Φεϊντό, Γυναίκα μπροστά από τα τείχη του Τάνκρεντ Ντορστ. Το 1993 – 96 αναλαμβάνει την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, όπου σκηνοθετεί τα έργα Ο δρόμος περνά από μέσα του Ι. Καμπανέλλη, Το όνειρο του Δωδεκάμερου του Γ. Θεοτοκά, Φίλησέ με Φολβίλ του Ε. Λαμπίς.

Επίσης σκηνοθέτησε: Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ του Μπ. Μπρεχτ (ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου), Το σακάκι που βελάζει του Στ. Στρατίεβ (ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων), Η μαύρη κωμωδία του Π. Σάφερ (Φόρκυς Ιθάκης), Κάπταιν Χουκ της Ελ. Μερκενίδου (ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας). Από το 1985 έως το 1995 υπήρξε καθηγητής υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών 2000 – 2002 και ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας (από 2003).

Το Εθνικό Θέατρο

Στο φύλλο 141 / 5 Μαΐου 1930 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως δημοσιεύεται ο Νόμος 4615 «Περί ιδρύσεως Εθνικού Θεάτρου». Στο άρθρο 2 αναφέρεται ότι : «Σκοπός του Εθνικού Θεάτρου είναι η καλλιέργεια του αισθήματος του Καλού, και η προαγωγή της Ελληνικής δραματικής και θεατρικής τέχνης». Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος στην εισηγητική του έκθεση, μεταξύ άλλων, σημείωνε ότι «σκοπός του Εθνικού Θεάτρου δεν ημπορεί να είναι η αποκλειστική αισθητική ικανοποίησις μιας προνομιούχου τάξεως. Τοιούτος “αριστοκρατικός” σκοπός θα ήτο ασυμβίβαστος προς το αληθές πνεύμα της συγχρόνου Δημοκρατίας. Ο σκοπός τον οποίον σήμερον εμπιστευόμεθα εις το Εθνικόν Θέατρον είναι ακριβώς όπως και εις την αρχαιότητα, η μόρφωσις και διαπαιδαγώγησις του λαού».

Πρώτος διευθυντής του διορίστηκε ο Ιωάννης Γρυπάρης, με σκηνοθέτη τον Φώτο Πολίτη, σκηνογράφο τον Κλεόβουλο Κλώνη και ενδυματολόγο τον Αντώνη Φωκά. Τα έργα που παίχτηκαν εκείνη την πρώτη περίοδο (19 Μαρτίου 1930 – 30 Μαΐου 1932) ήσαν: Αισχύλου Αγαμέμνων, Γρ. Ξενόπουλου Ο Θείος Όνειρος, Σέξπιρ Ιούλιος Καίσαρ, Δ. Βυζάντιου Βαβυλωνία, Μεριμέ Η άμαξα και Οστρόφσκι Γλέντι, Κρασί, Αγάπη.

Στη συνέχεια, διευθυντές διετέλεσαν οι Γεώργιος Βλάχος, Κωστής Μπαστιάς, Ν. Γιοκαρίνης, Γιώργος Θεοτοκάς, Δημήτρης Ροντήρης, Αιμίλιος Χουρμούζιος, Ηλίας Βενέζης, Αλέξης Μινωτής, Ευάγγελος Φωτιάδης, Αλέξης Σολομός, Κώστας Νίτσος, Κώστας Πολιτόπουλος, Νίκος Κούρκουλος, και σήμερα Γιάννης Χουβαρδάς. Βέβαια, μεσολάβησε το διάστημα της χουντικής επταετίας, κατά το οποίο το Εθνικό Θέατρο έγινε τμήμα του Οργανισμού Κρατικών Θεάτρων Ελλάδος (ΟΚΘΕ) με διοικητή τον στρατηγό Παξινό.

ΒΙΒΛ: Αφιέρωμα: «100 χρόνια Εθνικό Θέατρο». Το αφιέρωμα επιμελήθηκε η Πέγκυ Κουνενάκη, που έγραψε και το εισαγωγικό κείμενο «Εθνικό Θέατρο: κρίσιμο σταυροδρόμι». Τα άλλα κείμενα του αφιερώματος έγραψαν οι Γιώργος Χατζηδάκης «Το Βασιλικόν παρελθόν του Εθνικού», Ιλιάς Λακίδου «Τα χρόνια της δημιουργίας (1932-1940)», Ελευθερία Γεωργακάκη «Η ταραγμένη δεκαπενταετία: 1940-1955», Εύα Προύσαλη «Η χρυσή εποχή του Αιμίλιου Χουρμούζιου», Ματίνα Καλτάκη «Η προσωποπαγής περίοδος Μινωτή (1974-1980)», Τάσος Ρούσσος «Αναζητήσεις στο αρχαίο δράμα», Γιώργος Χατζηδάκης «Πειραματικές σκηνές», Τάσος Γουδέλης «Η Δραματική Σχολή», Νίκος Κούρκουλος «Εθνικό Θέατρο: Νέες προοπτικές». Η Καθημερινή / «Επτά Ημέρες», 18 Μαρτίου 2001.

ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ Δέσπω

Δέσπω Διαμαντίδου (Πειραιάς). Ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και η πρώτη της εμφάνιση ήταν με το Θέατρο Τέχνης το καλοκαίρι του 1943 στο θέατρο «Δελφοί» στο έργο του Τζέιμς Μπάρι Δε φταίει τ’ αστέρι μας. Συνεργάστηκε με τους Μουσούρη, Κατερίνα, Μανωλίδου, Αρώνη, Χορν, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, με το Εθνικό Θέατρο κ.λπ. Η καριέρα όμως αναπτύχθηκε, στο σύνολό της, στην Αμερική. Εννιά χρόνια έμεινε εκεί. Σ’ αυτό το διάστημα πήρε μέρος σε δέκα θεατρικά έργα. Ήταν το Ίλια Ντάρλινγκ, όπου συμμετείχε και η Μελίνα Μερκούρη, το Καμπαρέ, όπου αντικατέστησε τη μεγάλη μπρεχτική ηθοποιό Λότε Λένια, οι Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη και στο Παραβάν του Ζενέ σε σκηνοθεσία του Μ. Βολανάκη που παίχτηκε στην Αγγλία, στο Μια μικρή νυχτερινή μουσική με τον Χαλ Πρινς κ.ά. Έπαιξε στην τηλεόραση και σε δέκα τουλάχιστον ταινίες στον κινηματογράφο: Μαύρα τριαντάφυλλα για τη νύφη, Υπόσχεση την αυγή, Ειρηνοποιός κ.ά.

ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Ντίνος

Ντίνος Γιαννόπουλος (Αθήνα 1919 - Φιλαδέλφεια των HΠA 2003). Σκηνοθέτης από τους γνωστότερους στο εξωτερικό Eλληνες στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Επειδή ο πατέρας του υπηρετούσε στην πρεσβεία της Bιέννης, μεγάλωσε και σπούδασε εκεί, και στη Λειψία, φιλοσοφία, θέατρο και ειδικότερα σκηνοθεσία.

Aπό πολύ νέος άρχισε να σκηνοθετεί τόσο στο θέατρο (θίασος Kατερίνας) όσο και στην όπερα (Λυρική Σκηνή), ενώ από το 1945 εγκαταστάθηκε μόνιμα στις HΠA. H τελευταία του σκηνοθεσία στην Eλλάδα ήταν το 1991 με τη Λυρική (Aΐντα) στο Hρώδειο. Eίχε κάνει δύο γάμους και δύο παιδιά, με τον πρώτο του γάμο. Είχε αναπτύξει δραστηριότητα όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στην όπερα, όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα, σκηνοθετώντας επί δεκαετίες σε μεγάλα λυρικά θέατρα του κόσμου και με τους διασημότερους καλλιτέχνες του είδους, ενώ υπήρξε βασικός σκηνοθέτης επί 21 χρόνια στη Mετροπόλιταν Oπερα της Nέας Yόρκης.

Υπήρξε και ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Aθηνών, ενώ χρημάτισε και επικεφαλής της Λυρικής Σκηνής για ένα σύντομο διάστημα το 1959.

ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ Αντώνης

Αντώνης Γιαννίδης (Ταταύλα Μ. Ασίας 1901 – Μόσχα 1968). Ηθοποιός. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωαννίδης. Πρώτη του ερασιτεχνική εμφάνιση ήταν στο χορό του Οιδίποδα Τυράννου, μια παράσταση που είχε δώσει ο Αιμίλιος Βεάκης στην Κωνσταντινούπολη στις 4/12/1921. Το 1922 εμφανίζεται στις παραστάσεις της «Δραματικής Σχολής Κωνσταντινουπόλεως». Παίζει στις Ξανθές-μελαχρινές του Τσοκόπουλου, στο Ξένο ψωμί του Τουργκένιεφ, στη Γυναίκα του Ιωάννη Πολέμη, στους Φοιτητές του Γρηγορίου Ξενόπουλου…

Του πήγαιναν οι τυπίστες και οι κωμικοί καρατερίστες. Με την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου έφυγε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια σπουδάζοντας στη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών στη Σορβόνη. Παράλληλα, σπούδασε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Το 1926 ήρθε στην Αθήνα, όπου κυρίως δούλεψε στους θιάσους Αλίκης – Κώστα Μουσούρη, Κυβέλης, Μαρίκας Κοτοπούλη, Κατερίνας, Μιράντας – Γιώργου Παππά και στο θίασο των Ενωμένων Καλλιτεχνών.

Από τις δημιουργίες του: Τάλμποτ στη Μαρία Στιούαρτ (1932), Τροφός του Ορέστη στην Ηλέκτρα του Χόφμανσταλ (1932), Ιεραπόστολος στην Ασία του Λενορμάν (1933), Αστυνόμος στο Λίλιομ του Μολνάρ (1935), Μπάνκο στο Μάκβεθ του Σέξπιρ (1937), Γιάλμαρ στην Αγριόπαπια του Ίψεν (1939) κ.ά.

Το 1945, με αντιστασιακό θίασο βρέθηκε στην Κοζάνη. Το 1947 φεύγει στο Παρίσι κι από εκεί στην Πράγα, στη Γιουγκοσλαβία, στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, περιοδεύοντας με θίασο. Το 1948-49, επικεφαλής θιάσου, περιόδευσε σε περιοχές που ελέγχονταν από τον ΕΛΑΣ και έδωσε παραστάσεις. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση. Συνέχισε τις σπουδές: ηθοποιία και σκηνοθεσία στο Θεατρικό Ινστιτούτο της Τασκένδης. Μαζί με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου ίδρυσαν θίασο πολιτικών προσφύγων, δίνοντας παραστάσεις. Το 1956 ανέβηκε στη Μόσχα, δουλεύοντας στο ραδιόφωνο ως εκφωνητής σε προγράμματα για την Ελλάδα. Μόλις το Νοέμβριο του 1984 «επαναπατρίστηκε» η τέφρα του στην Αθήνα, με πρωτοβουλία της γυναίκας του Μαρίας Χατζηπέτρου.

Βιβλιογραφία: Περιοδικό Θέατρο, τεύχος 44-45 και 46-48, 1975.

ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ Πάνος

Πάνος Αραβαντινός (Κέρκυρα 1888 – Παρίσι 1930). Σπούδασε για πέντε περίπου χρόνια στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Πήγε στο Παρίσι και ξαναγύρισε στην πατρίδα για να πάρει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εργάστηκε στο ελληνικό θέατρο για τρία χρόνια ως σκηνοθέτης και σκηνογράφος σε οπερέτες και επιθεωρήσεις. Εκπληκτικές οι σκηνογραφίες και τα κοστούμια του στις οπερέτες του Σπύρου Σαμάρα Πόλεμος εν Πολέμω, Πριγκίπισσα της Σασσώνος, Κρητικοπούλα, του Μανώλη Καλομοίρη Πρωτομάστορας, του Φραντς Λέχαρ Εύθυμη Χήρα, αλλά και η δουλειά του που έμεινε αξεπέραστη στην επιθεώρηση Ξιφίρ-Φαλέρ. Θα σχεδιάσει τις στολές του Ελληνικού Στρατού που θα τυπωθούν και θα εκδοθούν σε λεύκωμα από το Υπουργείο Στρατιωτικών.

Θα φύγει οριστικά για την Ευρώπη το 1917, αρχικά στην Ελβετία και, στη συνέχεια, στο Βερολίνο όπου θα εγκατασταθεί οριστικά και θ’ αρχίσει μια λαμπρή σταδιοδρομία. Οι επιδόσεις του στη σκηνογραφία θα τον κάνουν περιζήτητο. Τα σχέδιά του για τη σκηνογραφία της όπερας Η γυναίκα δίχως ίσκιο [Die Frau ohne Schatten] του Ρίχαρντ Στράους εγκρίνονται από την Κρατική Όπερα του Βερολίνου και από το συνθέτη αλλά και από το συγγραφέα του λιμπρέτου. Σε σύντομο διάστημα θα αναγνωριστεί το ταλέντο του. Σύσσωμη η κριτική τον επαινεί και ο Αραβαντινός θ’ αρχίσει να σκηνογραφεί την μια μετά την άλλη τις όπερες.

Δίνει νέα πνοή στις λυρικές παραγωγές και οι παρεμβάσεις του με τη δημιουργία ενιαίου τρισδιάστατου χώρου ανανεώνουν το ενδιαφέρον για το μελόδραμα που ακινητούσε στη στατικότητα μιας σκηνογραφίας η οποία και ασφυκτιούσε στα όρια των ζωγραφιστών τελάρων. Ανασταίνονται κυριολεκτικά λυρικά έργα που έως τότε εθεωρούντο νεκρά και πεπερασμένα. Η δύναμη του ταλέντου τον οδηγεί σε εκπληκτικές δημιουργίες, σε μια περίοδο που μεσουρανούν στην Ευρώπη μυθικά ονόματα του θεάτρου, όπως ο ελβετός Άντολφ Άπια και ο αυστριακός Άλφρεντ Ρόλερ.

Γίνεται καλλιτεχνικός διευθυντής της Όπερας του Βερολίνου και τιμητικά αναγορεύεται γενικός καλλιτεχνικός σύμβουλος των κρατικών θεάτρων της Γερμανίας. Οι συνεργασίες του αποτελούν γεγονότα καλλιτεχνικά. Η φήμη του απλώνεται σ’ ολόκληρη τη Γερμανία και έτσι οι εκτός Βερολίνου εξορμήσεις του περιλαμβάνουν συνεργασίες με τα λυρικά θέατρα σε Αμβούργο, Λειψία, Δρέσδη, Μόναχο, Βιέννη, Σάλτσμπουργκ και Κολωνία.

Σκηνογραφεί δεκάδες λυρικά δράματα των Μότσαρτ: Ο μαγεμένος αυλός, Δον Ζουάν, Η αρπαγή απ’ το Σεράι, Οι γάμοι του Φίγκαρο, Πουτσίνι: Μποέμ, Βέρντι: Αΐντα, Η δύναμη του πεπρωμένου, Οθέλλος, Ρ. Στράους: Ο Βαρόνος Ατσίγγανος, Ελένη, Αριάδνη στη Νάξο, Στραβίνσκι: Αλεπού, Πουλτσινέλα, Ιστορία ενός στρατιώτη, Ντε Φάλια: Το κουκλοθέατρο του μαστρο-Πέτρου, Βέμπερ: Όμπερον, Γκλουκ: Ο προσκυνητής της Μέκκας, Ο φιλάργυρος, Μπετόβεν: Φιντέλιο, Μιγιό: Η δημιουργία του κόσμου, Salade, Χριστόφορος Κολόμβος, Γκουνό: Μαργαρίτα, Όφενμπαχ: Παραμύθια του Όφμαν, Μπεργκ: Βότσεκ, Μπιζέ: Κάρμεν, Κορνέλιους: Ο Κουρέας της Βαγδάτης, Μπουζόνι: Δόκτωρ Φάουστ, Μεγιερμπέερ: Οι Ουγενότοι, Σρέκερ: Ο διάβολος τραγουδιστής, Ο θησαυροθήρας, Σέξπιρ: Το χειμωνιάτικο παραμύθι, Μπράουνφελς: Οι όρνιθες, Μπουαλντιέ: Η Λευκή Κυρία, Μασκάνι: Καβαλερία Ρουστικάνα, Βάγκνερ – κυρίως Βάγκνερ: Ταγχόιζερ, Πάρσιφαλ, Το λυκόφως των Θεών, Ο χρυσός του Ρήνου, Βαλκυρία, Τριστάνος και Ιζόλδη, Ιπτάμενος Ολλανδός κ.ά.

ΒΙΒΛ: Δημήτρης Καλλονάς: Ο Πάνος Αραβαντινός και η σκηνογραφία. 1946.

H Kαρδίτσα τιμά Bουτσά, Φωκά και Mεταξόπουλο

Tο φετινό 23ο Πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Kαρδίτσας θα τιμήσει μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου: τον ηθοποιό Kώστα Bουτσά, για τον οποίο θα μιλήσει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών Kωνσταντίνος Kυριακός, τον ηθοποιό Σπύρο Φωκά, στο έργο του οποίου θα αναφερθεί ο πρόεδρος της Eταιρείας Eλλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Γιώργος Λαζαρίδης, και τον χορογράφο Φώτη Mεταξόπουλο, στην πορεία του οποίου θα αναφερθεί ο ποιητής και αρθρογράφος Δημήτρης Iατρόπουλος. Oλη η διοργάνωση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Nίκου Kούρκουλου.

Aπό σήμερα (2.3.2007), που ξεκινάει το φεστιβάλ, έως τις 11 Mαρτίου, κάθε μέρα θα παρουσιάζεται διαφορετική παράσταση. Συμμετέχουν συνολικά οκτώ ερασιτεχνικά σχήματα, τα οποία και διαγωνίζονται. Oι παραστάσεις που θα παιχτούν είναι: O Mατωμένος Γάμος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Kοινός Λόγος της Eλλης Παπαδημητρίου, Bότκα Mολότοφ του Nιλ Σάιμον, Tα Kόκκινα Φανάρια του A. Γαλανού, Mελάχρα του Παντελή Xορν, Oλα θα πάνε περίφημα των Kάουφμαν και Mος, H φιλονικία των μελών του σώματος του Nικήτα Nιφάκη, ένα δρώμενο βασισμένο στα έργα του Mάνου Xατζιδάκι «Aπόψε Aυτοσχεδιάζουμε» και «O ηθοποιός», ενώ εκτός συναγωνισμού θα παρουσιαστεί η παράσταση Yπάρχει και φιλότιμο των Aλέκου Σακελλάριου και Xρήστου Γιαννακόπουλου.

Για τα βραβεία, που συνοδεύονται από χρήματα και αφορούν την καλύτερη παράσταση, την καλύτερη σκηνοθεσία, την καλύτερη επιλογή κειμένου, καθώς και για το βραβείο πρωτότυπου κειμένου, θα αποφασίσει κριτική επιτροπή που απαρτίζεται από τον θεατρικό συγγραφέα Mπάμπη Tσικληρόπουλο, τον ηθοποιό Γρηγόρη Πατρικαρέα, τον σκηνοθέτη Θανάση Θεολόγη, τη ζωγράφο και σκηνογράφο Δήμητρα Λαμπρέτσα και τον μουσικοσυνθέτη Σάκη Tσιλίκη.

Η Αντιγόνη Βαλάκου «Μάνα Κουράγιο»

Αφιερωμένη στη μνήμη του Νίκου Κούρκουλου είναι η πρεμιέρα μιας «υπερπαραγωγής» του Εθνικού Θεάτρου την ερχόμενη Παρασκευή στο θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ με το έργο του Μπρεχτ «Μάνα Κουράγιο» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου με την Αντιγόνη Βαλάκου στον κεντρικό ρόλο. Ηταν επιθυμία της ίδιας της βετεράνου πρωταγωνίστριας να παίξει τον σπουδαίο αυτό ρόλο, όπως και να τη σκηνοθετήσει ο Κώστας Τσιάνος, πράγμα που ευχαρίστως είχε αποδεχτεί ο αείμνηστος διευθυντής του Εθνικού, όπως άλλωστε και ο σκηνοθέτης, ο οποίος μόλις πρόσφατα είχε παρουσιάσει με τεράστια επιτυχία την πρώτη του μπρεχτική σκηνοθεσία - «Ο κύκλος με την κιμωλία», με την Λυδία Κονιόρδου, επίσης στο Εθνικό... (Βασιλης Αγγελικοπουλος, Θύματα και θύτες του πολέμου, Η Καθημερινή, 3.3.2007)

Aιώνες μακριά από την Aλάσκα

H Πέμη Zούνη, με το μονόπρακτο θεατρικό έργο «Aιώνες μακριά από την Aλάσκα» του Aκη Δήμου, ξεκινά περιοδεία στην Eλλάδα, με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη. Tο έργο θα παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο «Aνετον» έως την ερχόμενη Tετάρτη. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση της δημοφιλούς ηθοποιού, διανθισμένη με μουσικές παρεμβάσεις και τραγούδια, σε μουσική του συνθέτη και πιανίστα Θοδωρή Oικονόμου. H Πέμη Zούνη υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της παράστασης,και κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. (2.3.2007)

Πράξεις Ευρίπου!

Τι είναι η Χαλκίδα από την Αθήνα; Ένα, άντε δυο-τρία τσιγάρα απόσταση - εννοώ για έκείνους ή εκείνες που καπνίζουν. Εγώ που δεν καπνίζω, είναι μερικά τραγούδια, το ένα απάνω στ' άλλο. Είναι η πόλη που έζησε ο Γιάννης Σκαρίμπας αλλά κι εγώ όπου υπηρέτησα το ήμισυ της στρατιωτικής μου θητείας. Είναι η πόλη του Νίκου Σκαλκώτα... Είναι τα "τρελά" νερά του Ευρίπου που κυλάνε πάνω-κάτω και λένε από παλιά ότι η παλίρροια έχει κάποιες ευθύνες για το ευμετάβλητο της ψυχικής κατάστασης των ντόπιων. Κάτι τέτοιο λένε και τώρα για τους Βενετσιάνους, αφού η πόλη τους είναι βουτηγμένη στη θάλασσα και μάλιστα κινδυνεύει κάποτε να βυθιστεί (ελπίζω κι εύχομαι να μη γίνει ποτέ)... Πολλοί Βενετσιάνοι είχαν τρελές ψυχικές αρρώστιες.Για τη Χαλκίδα όμως θέλω να πω ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει από οποιαδήποτε πόλη της ελληνικής περιφέρειας. Σε πολλά...

Τέλος πάντων, η φίλη μου η Έφη Σαντοριναίου με την οποία δουλέψαμε μαζί στην ΕΡΤ και κάναμε δεκάδες εκπομπές για το βιβλίο (η Έφη σκηνοθετούσε), αγάπησε την πόλη αυτή κι αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί. Αγόρασε οικόπεδο, έχτισε σπίτι κι άρχισε μια νέα ζωή. Σχεδίαζε να οργανώσει ένα πυρήνα θεατρικής κίνησης και ζωής. Το όραμά της το ενστερνίστηκε κι ο άντρας της ο Νίκος, που στάθηκε κολόνα δίπλα της και σε λίγους μήνες ένας νέος αξιοζήλευτος θεατρικός χώρος (680 τ.μ.) δημιουργήθηκε. Ο Πολυχώρος Τέχνης και Πολιτισμού "Πράξεις Ευρίπου" - κοντά στον περιφερειακό δρόμο που ακολουθεί την υψηλή γέφυρα. Δημιουργήθηκε με τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές και το μεράκι της Έφης δέθηκε με τη δημιουργικότητα του αρχιτέκτονα Νίκου Καρέτσου. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολυχώρος που περιλαμβάνει σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο θέατρο 120 θέσεων . Η αίθουσα διαθέτει οθόνη υψηλής ευκρίνειας και ειδικά ηχοσυστήματα για την ηχητική κάλυψη και μουσικών εκδηλώσεων. Λειτουργεί και το Θεατρικό Εργαστήρι Χαλκίδας "Πράξεις"... Δεν χρειάζεται να γράψω άλλα γιατί νιώθω ότι είναι "υπερβολικά" για την επαρχία. Το ζητούμενο είναι οι Χαλκιδείς να γνωρίσουν και να αγκαλιάσουν τη δουλειά της Έφης. Εγώ πήγα το περασμένο Σάββατο και παρακολούθησα μια παράσταση με το έργο του Τσικληρόπουλου "Ωχ τα νεφρά μου". Η σκηνοθεσία έγινε από την Έφη και ήταν μια παράσταση εκπληκτική, με ρυθμό , ερμηνεία έξοχη από τους ηθοποιούς - το θέατρο είχε γεμίσει... Θα συνεχίσω.

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ στο «Έκβους» του Πίτερ Σάφερ

Όρθιοι επευφημούσαν οι θεατές τον Ντάνιελ Ράντκλιφ [Daniel Radcliffe], γνωστότερο ως... «Χάρι Πότερ», στο τέλος της πρεμιέρας στο «Έκβους» [Equus] του Πίτερ Σάφερ [Peter Shaffer]. Πολλές προσωπικότητες - ανάμεσά τους ο Μπομπ Γκέλντοφ και ο ηθοποιός Κρίστιαν Σλέιτερ - ήταν μεταξύ αυτών που παρακολούθησαν τον 17χρονο ηθοποιό στο «Gielgud Theater» να ερμηνεύει τον ρόλο τού διαταραγμένου σταβλίτη Άλαν Στρανγκ, που έχει μια ερωτικής υφής σχέση με τα άλογά του.

«Η δουλειά που έκανε ο Ντάνιελ στη σκηνή ήταν απίστευτη, εκπληκτική», είπε ο Κρίστιαν Σλέιτερ. «Του βγάζω το καπέλο. Πρόκειται για φαινόμενο. Ταυτίστηκε με τον Άλαν Στρανγκ. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκα ότι βλέπω τον Ντάνιελ Ράντκλιφ - έβλεπα τον Άλαν Στρανγκ».

Θετικά ήταν και τα σχόλια του Τύπου. Η «Γκάρντιαν» έγραψε ότι «η αποκάλυψη είναι πως μπορεί πράγματι να παίξει, δεν είναι ένα πυροτέχνημα». Το έργο είχε προκαλέσει σχόλια πολύ πριν από το ανέβασμά του, λόγω μιας σκηνής όπου ο Ράντκλιφ εμφανίζεται γυμνός στο κοινό καβάλα σε άλογο. «Θα ήμουν ηλίθιος αν σκεφτόμουν ότι δεν θα μιλούσε κανείς γι' αυτό», είπε ο Ράντκλιφ. «Αλλά είναι μόνο ένα μικρό μέρος του έργου, τέσσερα λεπτά το πολύ», πρόσθεσε. (Τα Νέα, 02/03/2007)

Ιδού και η σχετική κριτική του Michael Billington (δεξιά, στη φωτογραφία) στην εφημερίδα The Guardian (28.2.2007):

Forget all the prurient press speculation about Harry Potter's private parts. The revelation of this revival is that Daniel Radcliffe really can act, proving that his screen appearances as JK Rowling's boy-hero are no flash in the magic pan. His performance also helps to camouflage the fact Peter Shaffer's celebrated ritual drama sometimes betrays its early 1970s origins.

Radcliffe plays 17-year-old Alan Strang: a boy who has inexplicably blinded six horses with a metal spike. And we watch, with fascinated curiosity, as an overworked provincial psychiatrist, Martin Dysart, patiently delves to uncover the motives behind the boy's hideous action. We learn that Alan, the child of a repressed printer and his religiously zealous wife, has become a confused hippophile, sexually and spiritually excited by tactile horseflesh. Even though his impotence with a stable-girl is the source of his crime, the desiccated Dysart still is left envying the boy's capacity for worship.
As a story, it is compelling; and I don't in the least mind that it pursues Shaffer's familiar conflict between Apollo and Dionysus. What disturbs me, 34 years after the play's premiere, is the way Shaffer doesn't so much load the dice as overload Dysart. Shaffer makes his shrink a sexless Hellenist whose love of the pagan is purely cerebral. Dysart's guilt at having cured his patient's ecstasy also climaxes in a caricature of the normal world where Alan will be left to "trot on his metal pony tamely through the concrete evening". Isn't that better, however, than committing acts of savage cruelty?

In short, I think Shaffer romanticises pain. But, to his credit, he also creates an exciting spectacle, well realised in Thea Sharrock's vivid production and beautifully lit by David Hersey. On a stage designed, as in 1973 at the Old Vic, by John Napier, we watch entranced as actors in equine masks and towering cothurni, or boots, assume the role of horses. My memory is that they were even more stampingly fretful in the original production.

Richard Griffiths has a harder task in reconciling me to the self-loathing of the over-burdened shrink; and there were times when I missed the sheer vocal incisiveness Alec McCowen originally brought to the role. But Griffiths lends the part his own air of vulnerable humanity; and by the end, although I dispute Dysart's arguments about reductive normality, I was moved by Griffiths's genuine affection for his patient.

The supporting roles are not exactly richly written, but Jenny Agutter as a sympathetic magistrate, Jonathan Cullen as Alan's taciturn father, Gabrielle Reidy as his religion-obsessed mother, and Joanna Christie as a sexually exploratory stable girl all do good work. And, even if the play carries too many Laingian echoes it still has the air of an exciting, unusual theatrical event. Shaffer brought ritual back into English theatre; and for that we can all be truly grateful.

Pόμπερτ Oυίλσον - Γουινόνα Pάιντερ

Η συνάντηση δύο μορφών της θεατρικής αβάν γκαρντ γίνεται στη Nέα Yόρκη, όχι όμως στη σκηνή, αλλά σε γκαλερί. O Pόμπερτ Oυίλσον παρουσιάζει ένα μοναδικό «έργο εγκατάσταση»: ένα αενάως περιστρεφόμενο 30λεπτο βιντεοπορτρέτο της Γουινόνα Pάιντερ, η οποία ποζάρει ως ο χαρακτήρας της Oυίνι από το αριστούργημα του Σάμιουελ Mπέκετ «Eυτυχισμένες Mέρες». Mια απόσταξη της κοσμοθεωρίας του μεγάλου Iρλανδού μέσα από το πιο απροσδόκητο υλικό: τη διασημότητα και την υψηλή τεχνολογία.(2.3.2007)

ΚΘΒΕ: 3ήμερη απεργία, ματαιώνονται 5 παραστάσεις

Τριήμερη απεργία πραγματοποιούν από σήμερα οι εργαζόμενοι στο Kρατικό Θέατρο Bορείου Eλλάδας (KΘBE) που διεκδικούν την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, με αποτέλεσμα να ματαιωθούν πέντε παραστάσεις. Mεταξύ αυτών και η πρεμιέρα του έργου «O σοβαρός Eρνέστος», που ήταν προγραμματισμένη για σήμερα το βράδυ στην κεντρική σκηνή της EMΣ, όπως επίσης ο «Δον Kάρλος» στο Bασιλικό Θέατρο, η «Πεντάμορφη και το Tέρας» (Mονή Λαζαριστών), το «Aντε ψυχούλα μου, σκότωσέ με» και «O επιθεωρητής». «H διοίκηση λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθώς εδώ και έναν μήνα έχει υπογράψει τη σύμβαση με τους ηθοποιούς», τονίζουν καταγγέλλοντας επίσης καθεστώς ομηρίας και αβεβαιότητας για 116 εργαζομένους που εξαιρέθηκαν από το Διάταγμα για τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. (Έθνος, 2.3.207)

"Πολυμήχανοι": Πρόσκληση στον Χοσέ Τριάνα

Ο βραβευμένος Κουβανός συγγραφέας Χοσέ Τριάνα θα βρεθεί τη Δευτέρα (5.3.2007) στην Αθήνα προσκεκλημένος της θεατρικής ομάδας «Πολυμήχανοι» και του Ινστιτούτου Θερβάντες. Οι «Πολυμήχανοι» παρουσιάζουν στο θέατρο «Αργώ»-Στούντιο τη «Νύχτα των δολοφόνων», το βραβευμένο (με το Premio Casa de las Americas de Teatro) θεατρικό έργο του Τριάνα που του χάρισε διεθνή αναγνώριση. Αν και γράφτηκε το 1964, παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρο καθώς αναπαράγει μια σειρά βασικών αντιπαραθέσεων: το παλιό απέναντι στο καινούριο, τα παιδιά απέναντι στους γονείς, το άτομο απέναντι στην εξουσία. Ένα έργο εμπνευσμένο από χιλιάδες ή μάλλον εκατομμύρια προσωπικές ιστορίες. Πιθανότατα και από τη δική μας. Τη Δευτέρα (5.3.2007) στις 6 μ.μ. στο θέατρο «Αργώ» ο 76χρονος Χοσέ Τριάνα θα παρουσιάσει το άγνωστο στην Ελλάδα έργο του, τις απόψεις του για το θέατρο, αλλά και ειδικότερα για τη θεατρική σκηνή της Λατινικής Αμερικής. Λάτρης της ελληνικής μυθολογίας και του αρχαίου ελληνικού θεάτρου ενέταξε τις επιρροές του από την ελληνική δραματουργία σε έργα του, όπως «Η Μήδεια στον καθρέφτη» και «Ο θάνατος του γρουσούζη», όπου παρουσιάζει την επιστροφή του Αγαμέμνονα στην Τροία. Είσοδος ελεύθερη. (και Καθημερινή, 3.3.2007)

Πρεμιέρες

* «Οι δύο όψεις ενός εγκλήματος». Το έργο της Αγκάθας Κρίστι με ηρωίδα τη μις Μαρπλ παρουσιάζει η ομάδα «Ηώς» του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2 και 3/3/2007) στο θέατρο «Σημείο». Η σκηνοθεσία είναι της Μαρλού Νικολαΐδη.

* «Εγώ είμαι το θείο βρέφος 2». Το έργο του Γιάννη Καλαβριανού εμπλουτισμένο επιστρέφει (3.3.2007) στο «Κλαμπ 22» σε σκηνοθεσία του συγγραφέα. Η ιστορία ενός νέου που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι το αληθινό Θείο Βρέφος και ολόκληρη η παγκόσμια ιστορία θα πρέπει να ξαναγραφτεί. Παίζουν οι Αννα Ελεφάντη, Χρήστος Θεοδωρίδης, Γιάννης Καλαβριανός, Μαρία Κοσκινά, Αναστασία Μποζοπούλου. Τα σκηνικά - κοστούμια είναι των Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα - Ράνιας Υφαντίδου, η μουσική της Αννας Λάκη, η χορογραφία του Χρήστου Θεοδωρίδη.

* «Ελα». Ενα δρώμενο για περιθωριακούς ανθρώπους με αποκλίνουσες συμπεριφορές που τους απομονώνει η κοινωνία παρουσιάζει η ομάδα «Ατροπος» (3.3.2007) στον χώρο τέχνης «Ειλισσός». Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Ευσταθίου, η μουσική του Δημήτρη Πάντου. Παίζουν οι Φαίη Γιάνναρου, Γιώργος Κατσίγιαννης, Αντώνης Μπέρτος, Σοφί Ουτέν, Μαρία Χρονοπούλου, Σταμάτης Ευσταθίου.

Οι πρώτες κινήσεις του Γιάννη Χουβαρδά

Τι σχεδιάζει να κάνει ο νέος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, η πρώτη επίσκεψη, οι πρώτες αποφάσεις. Εκκρεμότητες· αυτή είναι η πρώτη λέξη στο λεξιλόγιο του Γιάννη Χουβαρδά, εν όψει των νέων καθηκόντων του. Εκκρεμότητες που αφορούν κυρίως το Εθνικό Θέατρο και πολύ λιγότερο το Θέατρο του Νότου, μια που ο προγραμματισμός για τη σεζόν 2007-2008 ήταν ήδη έτοιμος από το διευθυντικό δίδυμο των Χουβαρδά και Θωμά Μοσχόπουλου, τόσο για την Κεντρική Σκηνή όσο και για τον Εξώστη του Αμόρε. Ωστόσο το έργο που επρόκειτο να σκηνοθετήσει την προσεχή χρονιά ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου είτε θα το αναλάβει άλλος σκηνοθέτης είτε στη θέση του θα μπει νέα παραγωγή... (Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 25/2/2007)

ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ: 15.762 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Ενα παγκόσμιο θεατρικό ρεκόρ καταρρίφθηκε προ ημερών στη γαλλική πρωτεύουσα: στις 16 Φεβρουαρίου στο μικρό θέατρο της οδού de la Huchette συμπληρώθηκαν 50 ακριβώς χρόνια αφότου ανέβηκε στη σκηνή του η Φαλακρή τραγουδίστρια [La Cantatrice chauve], η οποία έκτοτε παίζεται εκεί συνεχώς και αδιαλείπτως κάθε βράδυ πλην Κυριακής έχοντας δώσει 15.762 παραστάσεις. Μερικά μέλη του αρχικού θιάσου εξακολουθούν να δίνουν το «παρών», όπως και ο σκηνοθέτης της παράστασης Nicolas Bataille, 81 χρόνων σήμερα. Στα πρώτα του βήματα το έργο αυτό του Γαλλορουμάνου Eugène Ionesco (1912-1994), το οποίο είχε πρωτοπαιχτεί το 1950, έγινε δεκτό με σφυρίγματα. Το 1957 ανέβηκε στο Théâtre de la Huchette μαζί με το Μάθημα [La Leçon] του ίδιου συγγραφέα. Ο Ιονέσκο ωστόσο δεν άργησε να καθιερωθεί ως ο ιδρυτής του «θεάτρου του παραλόγου» (ο όρος οφείλεται στον κριτικό Martin Esslin), το οποίο ανέδειξε σπουδαίους συγγραφείς, όπως ο Samuel Beckett και ο Harold Pinter, και σήμερα χαρακτηρίζεται «σύγχρονος κλασικός». Η Φαλακρή τραγουδίστρια είναι τυπικό δείγμα του είδους, το οποίο απορρίπτει το θέατρο του ρεαλισμού και της ψυχολογίας και τονίζει τη σημασία της γλώσσας στις ανθρώπινες σχέσεις, την αδυναμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και την έλλειψη νοήματος στη ζωή. Ο Bataille είπε για το έργο: «Το ανεβάσαμε για ένα μήνα και το παίζουμε μισόν αιώνα. Αν μου το έλεγαν τότε, δεν θα το πίστευα». (ars... brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 25/02/2007).

Ionesco entouré de ses interprètes de sa pièce le soir de la première
© Lipnitzki - Viollet

Cinquantième anniversaire de la création de La Cantatrice chauve d'Eugène Ionesco 1950-2000

Βραβεία Χορν και Μερκούρη

Τα θεατρικά βραβεία «Δημήτρης Χορν» θα συνοδεύονται φέτος και από τα βραβεία «Μελίνα Μερκούρη» για νεαρή ηθοποιό που διακρίθηκε την περασμένη θεατρική σεζόν. Πέντε νέοι και πέντε νέες θα κριθούν για τις επιδόσεις τους από την κριτική επιτροπή, την οποία αποτελούν οι Κώστας Γεωργουσόπουλος, Ξένια Καλογεροπούλου, Λυδία Κονιόρδου, Σταμάτης Φασουλής και η δημοσιογράφος Αντιγόνη Καράλη. Το βραβείο, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο, θα απονείμει ο περυσινός νικητής Κώστας Γάκης. Η απονομή θα γίνει στις 12 Μαρτίου στο θέατρο «Δημήτρης Χορν».(1/3/2007) Τα πρώτα βραβεία "Δημήτρης Χορν" δόθηκαν στις 15 Ιανουαρίου 2001.

Ολος ο κόσμος μια σκηνή

International Herald Tribune

Από όλα τα αμφίβολα, τα διφορούμενα και τα άγνωστα, που τόσες συζητήσεις και αντεγκλήσεις δημιουργούν γύρω από το πρόσωπο και τη δημιουργία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ το πρώτο, μετά την ταυτότητά του την ίδια, είναι το θέατρό του, το Γκλόουμπ, εκεί όπου ήταν η έδρα του θιάσου του και που πρωτοπαίχθηκαν πολλά από τα έργα του.

Πώς ήταν το κτίσμα αυτό και με τι έμοιαζε; Εδώ και 200 χρόνια, όπως γράφει ο Τζέρεμι Καν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», προσπάθειες έχουν γίνει σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, να ανακατασκευαστεί ένα ομοίωμά του. Τα βασικά αρχιτεκτονικά του στοιχεία, όσα από αυτά είναι γνωστά, υπήρξαν αφορμή της έμπνευσης διαφόρων αρχιτεκτόνων, να οικοδομήσουν αν όχι κάτι πανομοιότυπο, τουλάχιστον κάτι που να έμοιαζε με εκείνο. Ετσι έγινε το πολυγωνικό θέατρο του Φεστιβάλ Σαίξπηρ στο Οντάριο του Καναδά και ένα Γκλόουμπ στη Σουηδία, φτιαγμένο όλο από πάγο.

Αυτή η διαρκής γοητεία με το θέατρο του Σαίξπηρ και οι αμέτρητες προσπάθειες να αναβιώσει υλικά και πνευματικά είναι το θέμα της έκθεσης «Επανεφευρίσκοντας το Γκλόουμπ: Ενα σαιξπηρικό θέατρο για τον 21ο αιώνα», στο Εθνικό Μουσείο Αρχιτεκτονικής στην Ουάσιγκτον, όπου πραγματοποιείται το εξάμηνης διάρκειας Φεστιβάλ Σαίξπηρ. Για την έκθεση τούτη, η οποία αποτελεί μέρος του Φεστιβάλ, ο διευθυντής της Τζ. Μάρτιν Μόλερ, παρήγγειλε σε πέντε αρχιτέκτονες να σχεδιάσουν φανταστικά σαιξπηρικά θέατρα, τα οποία αφενός θα ανακαλούν το πνεύμα του ελισαβετιανού συγγραφέα, αλλά από την άλλη θα είναι εντελώς σύγχρονα. Τα αποτελέσματα είναι από συναρπαστικά έως αλλόκοτα, όπως είναι άλλωστε και τα ίδια τα έργα του Σαίξπηρ. Πριν, όμως, καταλήξει στα σχέδια τούτα, η έκθεση ιχνηλατεί την ιστορία του Γκλόουμπ και τη μανία ή τη μόδα που πλάστηκε γύρω του. Το 1599, ο θίασος του Σαίξπηρ, οι «Ανθρωποι του λόρδου Τσάμπερλεν», πλήρωσε για να κατασκευαστεί ένα θέατρο στη νότια όχθη του Τάμεση που ήταν τότε η θεατρική περιοχή του Λονδίνου. Δεν υπάρχουν πολλά γνωστά για το θέατρο εκείνο που καταστράφηκε από πυρκαγιά, η οποία ξέσπασε όταν η έκρηξη ενός κανονιού στη διάρκεια παράστασης του «Ερρίκου VIII», άναψε την καλαμένια στέγη. Το νέο Γκλόουμπ που χτίστηκε στην ίδια θέση, γκρεμίστηκε το 1644 όταν οι πουριτανοί του Κοινοβουλίου, διέταξαν το κλείσιμο όλων των θεάτρων στην Αγγλία. Είναι γνωστό ότι το Γκλόουμπ είχε τη μορφή ενός πολύγωνου, με υπαίθρια αυλή όπου το κοινό έστεκε όρθιο παρακολουθώντας την παράσταση. Οι πιο εύποροι και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, κάθονταν σε εξώστες. Υπολογίζεται ότι ήταν χωρητικότητας περίπου 3 χιλιάδων ατόμων και ότι η σκηνή προεκτεινόταν μέσα στον αύλειο χώρο του κοινού. Αυτό είχε το καλό ότι ηθοποιοί και θεατές ήταν κοντά οι μεν στους δε και το κακό ότι δεν υπήρχε περιθώριο για πολλά σκηνικά.

Στις σύγχρονες προτάσεις της έκθεσης, κυριαρχεί η τεχνολογία. Ο Τζον Κόιν, σκηνογράφος από το Κονέκτικατ, πρότεινε ένα χώρο για τον «Μάκβεθ», όπου ο σκηνικός χώρος είναι πραγματικός και εικονικός, μέσα και έξω από τη σκηνή.

Ο Νεοϋορκέζος αρχιτέκτονας Ντέιβιντ Ρόκγουελ [David Rockwell], υπέβαλε ένα σχέδιο με το όνομα «Διάφανο θέατρο». Με σκαλωσιές δημιουργεί σκηνικό χώρο ανοιχτό και στον ουρανό και στη φύση τριγύρω. Ενσωματωμένες είναι οθόνες όπου προβάλλονται εικόνες. Κατά τον δημιουργό του, το θέατρο αυτό μπορεί να στηθεί σε οποιοδήποτε χώρο, από την Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας έως την έρημο της Σαχάρας. Στο σύνολό τους οι προτάσεις τούτες μοιάζουν να υπογραμμίζουν τη φημισμένη φράση του Σαίξπηρ: «Ο κόσμος όλος δεν είναι παρά μια σκηνή». (Η Καθημερινή, 2/3/2007)

Η ερασιτεχνική ομάδα «Εκτός Σχεδίου»

Η ερασιτεχνική ομάδα «Εκτός Σχεδίου», έχοντας μια επιτυχημένη πορεία με την περσινή του παράσταση «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο, επανέρχεται με διασκευή του μυθιστορήματος του Γιάροσλαβ Χάσεκ «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ», το οποίο παρουσιάζει κάθε Σάββατο και Κυριακή (8.30μ.μ.), στο χώρο που του παραχωρεί, προσφέροντας ιδιαίτερα σημαντική στήριξη, ο Σύλλογος Οικιστών Εργατικών Κατοικιών Αγ. Σπυρίδωνα, στο Καματερό (οδός Θεοτόκου, στο ύψος της Κ. Παλαμά, κρατήσεις θέσεων στο τηλ. 6944.935221).

Η επιλογή των έργων για το θίασο, δεν είναι τυχαία. Είναι ο λόγος για τον οποίο κάνουν θέατρο. Θέλουν να μιλήσουν με το λόγο προοδευτικών συγγραφέων, φέρνοντας σε επαφή τον κόσμο της γειτονιάς, τον απλό εργάτη, που ίσως δεν έχει τη δυνατότητα να δει θέατρο, με σπουδαία έργα που μιλούν για την ειρήνη, το δίκιο, την καταπίεση, την αξία του αγώνα. Δίνοντας την ψυχή τους, θυσιάζοντας χρόνο από την ξεκούρασή τους, μήνες μελετούν το έργο, κάνουν πρόβες, στήνουν τα σκηνικά, δρομολογούν την παρουσίαση του έργου.

Τη διάσημη αντιπολεμική σάτιρα του Γιάροσλαβ Χάσεκ «O καλός στρατιώτης Σβέικ», διασκευή από το τετράτομο έργο του, που έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις καυστικότερες σάτιρες στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το κοινό την αγκάλιασε με ενθουσιασμό, καθώς απολάμβανε τη στάση του ήρωα απέναντι στην καταρρέουσα Αυστροουγγαρία. Μέσα στον αχό ενός άδικου πολέμου, η φωνή του καλού στρατιώτη Σβέικ δεν είναι η απλή φωνή ενός αγαθού, ασήμαντου ανθρωπάκου. Είναι η διαμαρτυρία ενός ολόκληρου λαού ή μάλλον όλων των λαών ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου, στο χάος της γραφειοκρατίας, στην κάθε λογής κατάχρηση εξουσίας. (Ριζοσπάστης, 2/3/2007)

Δρώμενα…

(Στις φωτογραφίες: Γιανίτσαροι. Κάτω δεξιά: Οι "Αράπηδες" στα χωριά της Δράμας. Στη μέση: Από το καρναβάλι της Κολομβίας, η βασίλισσα...]

Αγροτικά δρώμενα, αγωνιστικά δρώμενα, αεροπορικά δρώμενα, αθλητικά δρώμενα, ακαδημαϊκά δρώμενα, ακτοπλοΐας δρώμενα, αναπτυξιακά δρώμενα, αναρχικά δρώμενα, απίστευτα δρώμενα, αποκριάτικα δρώμενα, αρμενικά δρώμενα, αρχικά δρώμενα, αρχιτεκτονικά δρώμενα, αστρολογικά δρώμενα, αυτοσχεδιαστικά δρώμενα, βακχικά δρώμενα, βιωματικά δρώμενα, βλάχικα δρώμενα, βρετανικά δρώμενα, Γκαλερί Τέχνης Δρώμενα, Δελταϊκά Δρώμενα, δημόσια δρώμενα, δημοσιογραφικά δρώμενα, δημοτικά δρώμενα, Δήμων δρώμενα, διαδικτυακά δρώμενα, διάφορα δρώμενα, διεθνή δρώμενα, δισκογραφικά δρώμενα, δρώμενα επί σκηνής, δρώμενα ευετηρίας, δρώμενα και ενεργούμενα, δρώμενα και λαϊκό θέατρο, δρώμενα κοινωνικής πολιτικής, δρώμενα κινητικού αυτοσχεδιασμού, δρώμενα Σγουράδων, δρώμενα Σκιπερού και Λάκκας Παξών, δρώμενα στα Βαλκάνια, δρώμενα στην ιστορία, δρώμενα στο νομό Δράμας, δρώμενα της ανώτερης τροπόσφαιρας, δρώμενα της επιβατηγού ναυτιλίας, δρώμενα της επιχειρηματικής ακτοπλοϊκής σκακιέρας, δρώμενα της εποχής, δρώμενα της Καλής Βρύσης, δρώμενα της καλής μουσικής, δρώμενα της πόλης, δρώμενα της Χίου, δρώμενα το πρώτο ελληνικό φοιτητικό περιοδικό της Ιταλίας, δρώμενα του Αρκουδόσπηλιου, δρώμενα του Δωδεκαημέρου, δρώμενα του μήνα, δρώμενα του μυθιστορήματος, δρώμενα του σχεδίου, δρώμενα του Music Heaven, δρώμενα του Rock FM, δρώμενα των τοπικών κοινωνιών, δρώμενα των Φώτων και της Αποκριάς, δρώμενα χωροεπισκόπων, Δωδώνης δρώμενα, εθιμικά δρώμενα, εικαστικά δρώμενα, εκδοτικά δρώμενα, εκκλησιαστικά δρώμενα, εκλογικά δρώμενα, ελληνικά δρώμενα, εκπαιδευτικά δρώμενα, εκπολιτιστικά δρώμενα του Σοχού, ενδιαφέροντα δρώμενα, ενός περιοδικού με τον τίτλο «Δρώμενα», εξελικτικά δρώμενα, εορταστικά δρώμενα, επαγγελματικά δρώμενα, επίκαιρα δρώμενα, επιμελητηριακά δρώμενα, ευρωπαϊκά δρώμενα, θεαματικά δρώμενα, θεολογικά δρώμενα, Θέρμης δρώμενα, θρακικά δρώμενα, ιατρικά δρώμενα, Ικαριακά δρώμενα, ιστορικά δρώμενα, καθημερινά δρώμενα, καλλιτεχνικά δρώμενα, καλοκαιρινά δρώμενα, καρναβαλικά δρώμενα, καταπληκτικά τα δρώμενα με τις φωτιές, κινηματογραφικά δρώμενα, κοινωνικά δρώμενα, κοινωνικοπολιτισμικά δρώμενα, κοιτάζω τα δρώμενα από άλλη γωνία, κολυμβητικά δρώμενα, κομματικά δρώμενα, κωμικά δρώμενα, λαϊκά δρώμενα, λαογραφικά δρώμενα, λειτουργικά δρώμενα, λογοτεχνικά δρώμενα, λυρικά δρώμενα, μεμονωμένα δρώμενα, μεσανατολικά δρώμενα, Mεσσηνιακά δρώμενα, μιμητικά δρώμενα, μουσικά δρώμενα, μουσικοκινητικά δρώμενα, μουσικοχορευτικά δρώμενα, μυσταγωγικά δρώμενα, Νέα & Δρώμενα, νομικά δρώμενα, ντόπια δρώμενα, νυχτερινά δρώμενα, οδυνηρά δρώμενα, οικονομικά δρώμενα, οινικά δρώμενα, ολιγόλεπτα δρώμενα, ολυμπιακά δρώμενα, ομογενειακά δρώμενα, online δρώμενα, οπτικοακουστικά δρώμενα, ουρολογικά δρώμενα, παγανιστικά δρώμενα, παγκόσμια δρώμενα, πανεπιστημιακά δρώμενα, παραδοσιακά δρώμενα, παράλληλα δρώμενα, παραολυμπιακά δρώμενα, παρασκηνιακά δρώμενα, παρελθόντα δρώμενα, περιβαλλοντικά δρώμενα, πλανητικά δρώμενα, πλούσια δρώμενα, πνευματικά δρώμενα, ποδοσφαιρικά δρώμενα, ποιητικά δρώμενα, πολεμικά δρώμενα, πολιτικά δρώμενα, πολιτισμικά δρώμενα, πολιτισμού δρώμενα, πολιτιστικά δρώμενα, πρόσφατα δρώμενα, ραδιοφωνικά δρώμενα, πρωτότυπα δρώμενα, Πυθίας δρώμενα, σημερινά δρώμενα, σκακιστικά δρώμενα, σοσιαλιστικά δρώμενα, στρατιωτικά δρώμενα, σύγχρονα δρώμενα, συναυλιακά δρώμενα, σχολικά δρώμενα, τα δρώμενα στην Ακαδημία της Ανοησίας, τα δρώμενα στο μπλογκ μου, τα δρώμενα του σχολείου, τα εν κοίλη γη δρώμενα, τελετουργικά δρώμενα, τελευταία δρώμενα, τηλεοπτικά δρώμενα, τοπικά δρώμενα, τουριστικά δρώμενα, τραπεζικά δρώμενα, τροπικά δρώμενα, Τυμφαία δρώμενα, φανταστικά δρώμενα, φθινοπωρινά δρώμενα των Κυθήρων, φοιτητικά δρώμενα, φυσιολατρικά δρώμενα, χορευτικά δρώμενα, χορογραφημένα δρώμενα, χρηματιστηριακά δρώμενα, χριστιανικά δρώμενα, χριστουγεννιάτικα δρώμενα, ψυχιατρικά δρώμενα…

Το ένδυμα στο θέατρο

Μπορεί οι θεατρικές παραστάσεις να αφήνουν εποχή με τις μεγάλες ερμηνείες ηθοποιών, αλλά ιστορία γράφουν και αξέχαστα κοστούμια, μεγάλες δημιουργίες εμπνευσμένων καλλιτεχνών. Έτσι, αυτή την εποχή, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών της Θεσσαλονίκης φιλοξενούνται θεατρικά κοστούμια από παραστάσεις που άφησαν εποχή στο Εθνικό Θέατρο, καθώς και μία σειρά φωτογραφιών του Ηλία Ηλιάδη, όπου εικονίζονται σε μεγέθυνση αξιοπρόσεχτες λεπτομέρειές τους. (Συνέχεια στην otenet)

ΚΘΒΕ: Πρεμιέρα υπό απειλή απεργίας

Με την αισιοδοξία ότι δεν θα πραγματοποιηθεί η απεργία των εργαζομένων στο ΚΘΒΕ, ο Νικήτας Τσακίρογλου παρουσίασε χθες τη νέα παραγωγή τού θεάτρου: το έργο Ο σοβαρός Ερνέστος του Οσκαρ Ουάιλντ, σε σκηνοθεσία Εύης Γαβριηλίδη, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Η πρεμιέρα δίνεται αύριο, πρώτη ημέρα της τριήμερης απεργίας που έχει αποφασίσει η Γενική Συνέλευση του Σωματείου Εργαζομένων Πάσης Φύσεως του ΚΘΒΕ. «Δεν έχουμε λάβει κάποιο νέο εξώδικο για απεργιακές κινητοποιήσεις», είπε χθες ο Ν. Τσακίρογλου και υπογράμμισε ότι «το θέατρο δεν πρέπει να κλείνει».

Το έργο, μια σαγηνευτική και πνευματώδης κωμωδία, με την οποία ο Ουάιλντ καυτηριάζει με το μοναδικό χιούμορ του τους βικτοριανούς τζέντλεμεν και τον φαρισαϊσμό τους, παρουσιάζεται σε νέα μετάφραση του Πέτρου Μαρτινίδη, στην καθαρεύουσα. Πρωταγωνιστούν η Αλεξάνδρα Λαδικού, η οποία επιστρέφει στο ΚΘΒΕ τρία χρόνια μετά την τελευταία της συνεργασία με το έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», ο Φούλης Μπουντούρογλου, η Κλέλια Ρένεση, ο Χρίστος Στυλιανού, ο Ευθύμης Παππάς, η Ελεάνα Ταχιάου. Τα σκηνικά - κοστούμια είναι του Νίκου Σαριδάκη, η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, η χορογραφία της Τατιάνας Μύρκου, οι φωτισμοί του Στέλιου Τζολόπουλου, η μουσική διδασκαλία του Νίκου Βουδούρη. Επίσης, βοηθός σκηνοθέτη είναι η Αναστασία Κουμίδου, βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου ο Ανδρέας Παρασκευόπουλος, την οργάνωση της παραγωγής έχει η Ροδή Στεφανίδου, ενώ μουσικοί είναι οι Νικόλαος Ζαφρανάς και Ειρήνη Μαύρου. (Ελευθεροτυπία, 01/03/2007).

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Tο «Ατενέουμ» τίθεται επικεφαλής των εκδηλώσεων για τον εορτασμό του Ετους Μαρία Κάλλας. Το υπουργείο Πολιτισμού έχει ανακηρύξει το 2007 Ετος Μαρία Κάλλας, με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατο της Ελληνίδας σοπράνο. Πληθωρικό το ανακοινωθέν πρόγραμμα, χωρίς αμφιβολία, παρ’ όλα αυτά απουσιάζει η κορύφωση, το μεγάλο γεγονός που θα επικοινωνούσε ευρύτερα και εκτός συνόρων τους ελληνικούς εορτασμούς. Ταυτόχρονα, εκκρεμεί πάντα η ανάληψη συγκεκριμένης πρωτοβουλίας που θα κεφαλαιοποιούσε την υπεραξία της Μαρίας Κάλλας, με σοβαρό και συγκροτημένο τρόπο, ανάλογο της μοναδικής της παρακαταθήκης. Είναι, πραγματικά, εντυπωσιακή η αδυναμία του ελληνικού κράτους να αξιοποιήσει την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα της Μαρία Κάλλας.

Το τελευταίο δεν είναι ασφαλώς αρμοδιότητα του «Ατενέουμ», ενός από τους ελάχιστους θεσμούς που στηρίζουν σε δύσκολους καιρούς την κληρονομιά της Μαρίας Κάλλας, και όχι μόνο. Το σύνολο των εκδηλώσεων θα χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι εκδηλώσεις: Το Grand Prix Μαρία Κάλλας στην Οπερα και στο Ορατόριο - Λιντ θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 17 Μαρτίου. Ειδικά φέτος θα δοθεί και ένα ειδικό βραβείο «Λα Τραβιάτα» για την καλύτερη ερμηνεία της Βιολέτας, που ήταν ο αγαπημένος ρόλος της Κάλλας. Το Ετος Μαρία Κάλλας έχει ήδη ξεκινήσει από την 1η Φεβρουαρίου με τη διοργάνωση στο «Ατενέουμ» 70 συναυλιών νέων και καθιερωμένων καλλιτεχνών αφιερωμένων στη μνήμη της (έως 30 Μαΐου). Το πιο εξωστρεφές σκέλος των εκδηλώσεων έχει προγραμματιστεί για την Ημέρα της Μουσικής. Από τα μεσάνυχτα της 20ής Ιουνίου έως τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουνίου θα "τρέχει" στην ανοιχτή στο κοινό αίθουσα του «Ατενέουμ» και στην πεζοδρομημένη Αδριανού ένα συνεχές πρόγραμμα με προκλασική, κλασική και σύγχρονη μουσική.

Oι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν τον Σεπτέμβριο με τρεις σημαντικές συναυλίες στο Ηρώδειο. Στις 12 του μηνός η Ορχήστρα των Χρωμάτων, υπό τον Μιλτιάδη Λογιάδη, θα ερμηνεύσει έργα Τζοακίνο Ροσίνι. Δύο ημέρες αργότερα θα παρουσιαστεί η «Τραβιάτα» του Βέρντι. Το ρόλο της Βιολέτας θα ερμηνεύσει η τραγουδίστρια που θα έχει βραβευτεί με το ειδικό βραβείο «Λα Τραβιάτα». Θα συνοδεύσει η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, υπό τον Μύρωνα Μιχαηλίδη και η Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ο κύκλος θα κλείσει την επέτειο του θανάτου της μεγάλης λυρικής ντίβας (16 Σεπτεμβρίου) με τη συναυλία «Η νέα γενιά των Ελλήνων λυρικών τραγουδιστών για τη Μαρία Κάλλας». Νεότεροι καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν σκηνές από εμβληματικές όπερες με τη συνοδεία της Κρατικής Ορχήστρας Aθηνών, υπό τον Βύρωνα Φιδετζή, και της Χορωδίας της ΕΡΤ, υπό τον Αντώνη Κοντογεωργίου. Τον ίδιο μήνα θα πραγματοποιηθεί στην Οπερα των Παρισίων γκαλά αφιερωμένο στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας. Θα λάβουν μέρος Ελληνες λυρικοί τραγουδιστές και θα συνοδεύσει η ορχήστρα της Οπερας. Σημειώστε, επίσης, τη διεθνή διημερίδα στις 14 και στις 15 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής, με θέμα το μέλλον της όπερας και τη διερεύνηση της επιρροής που άσκησε η Κάλλας στο λυρικό θέατρο. Τον Νοέμβριο θα πραγματοποιηθεί θεματική έκθεση ζωγραφικής, ενώ από τις 21 Απριλίου έως τις 12 Μαΐου θα βρίσκεται σε εξέλιξη εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά 7 έως 11 χρόνων.

Μήπως άργησα;

«Η ομάδα Anada Kada», στα σανσκριτικά σημαίνει αυτό που είναι στην καρδιά και θέλει να εκφραστεί, ανεβάζει στη Θύρα Τέχνης (Σαρρή 14, Ψυρρή) το έργο «Μήπως άργησα;» του Vimal Shab. Μια μαύρη κωμωδία με θέμα τις σκέψεις που μένουν κλειδωμένες στο μυαλό μας και διογκώνονται για να ξεσπάσουν συχνά την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ένας αποτυχημένος και αλαζόνας καλλιτέχνης φτιάχνει μια παράσταση έχοντας στο μυαλό του ένα μακάβριο σχέδιο. Όμως η παράσταση διακόπτεται από την εισβολή στο θέατρο ενός ζευγαριού που προσπαθεί να αλληλοσκοτωθεί. Η βοηθός του καλλιτέχνη μαζί με τον τελευταίο προσπαθούν μάταια να τους διώξουν για να συνεχιστεί η παράσταση. Τη λύση δίνει μια παράξενη γυναίκα που βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό. Πολλές ανατροπές και ένα φινάλε με μια guest έκπληξη διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων θεατών ενώ απολαμβάνουν το ποτό τους.

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΑ; του Vimal Shab [ψευδώνυμο του Χάρη Μπόσινα]. Σκηνοθεσία Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσινας, σκηνικά - κουστούμια Χρήστος Νικολόπουλος. Διανομή: Δημήτρης Χαβρές, Δέσποινα Νικητίδου, Μαρία Κοκκινάκη, Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσινας και η Μίλυ - Μίλυ. [Ρεπορτάζ: 15.2.07]

ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΘΙΑΣΟΥΣ

Στο πλαίσιο του πνεύματος ανάδειξης των νέων καλλιτεχνών δρα - για δεύτερη χρονιά - και το Θεατρικό Φεστιβάλ Νεανικών Θιάσων "Θεατρική Δράση 2". Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων και του Θεάτρου της Άνοιξης, προκειμένου να δοθεί μια θεατρική στέγη σε καινούργιες, μικρές θεατρικές ομάδες, ώστε να παρουσιάσουν τη δουλειά τους υπό κανονικές συνθήκες. Έτσι και φέτος επελέγησαν 10 θίασοι οι οποίοι κρίθηκαν από την τριμελή επιτροπή αξιολόγησης που αποτελείται από τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο, καθηγητή θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, την Μάρα Χρυσοβέργη, δικηγόρο και αναπληρωματικό μέλος του Δ.Σ. του Πολιτισμικού Οργανισμού και τον Γιάννη Μαργαρίτη, σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου της Άνοιξης. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει από 28/2 έως τις 6/5/2007, περίοδο κατά την οποία ο κάθε θίασος θα παρουσιάζει τη δουλειά του για 3 ημέρες, από την Τετάρτη μέχρι και την Παρασκευή δηλαδή. Το Φεστιβάλ θα ανοίξει σήμερα (28.2.07) με το Θέατρο ΟΜΜΑ του Ηρακλείου της Κρήτης, με Μότσαρτ και Σαλιέρι και θα ακολουθήσει την επόμενη εβδομάδα η ομάδα "Ούγκα Κλάρα" της Θεσσαλονίκης με τα Σκυλιά στο Πάρκο του Edward Albee. (Ρεπορτάζ: 28/2/2007).

Ο διάολος στη μποτίλια

Το Θέατρο Έκβασις (τέως Σπίτι της Τέχνης, Δεληγιάννη 5 , Καλλιθέα) παρουσιάζει (από 26 Φεβρουαρίου) την παράσταση Ο διάολος στην μποτίλια, σε σκηνοθεσία Κώστα Ν. Φαρμασώνη. Η παράσταση στηρίζεται σε πέντε μανιάτικα παραμύθια, από τις συλλογές του Γιάννη Μανιατέα και του Κυριάκου Δ. Κάσση, που ανατρέπουν τη μέχρι σήμερα γνωστή εικόνα της Μάνης των μοιρολογιών και της βεντέτας, καθώς μέσα από τα κείμενα αναδύεται ένα ανατρεπτικό χιούμορ, που αγγίζει τα όρια των σύγχρονων κόμικς. Τα θέματα των παραμυθιών έχουν να κάνουν με την αιώνια πάλη άντρα και γυναίκας, την αντιπαράθεση εξυπνάδας και κουταμάρας, καθώς και την κορυφαία μάχη της γυναίκας με τον διάβολο. Η παράσταση δίνει ρόλο στον αφηγητή, που αναδεικνύει τη ζωντανή διάλεκτο, ενώ ο βηματισμός της βραδιάς δίνεται ζωντανά από έναν μουσικό, που μεταφέρει τόνους από όργανα διαφορετικών ηπείρων. Τους 32 ρόλους ανθρώπων και ζώων παίζουν οκτώ ηθοποιοί. Δραματουργικά συνδεδεμένα με τα παραμύθια ακούγονται πέντε τραγούδια της Μάνης, που είναι και αυτά ευτράπελα... Δραματοποίηση - Σκηνοθεσία Κώστας Ν. Φαρμασώνης, σκηνικά Κώστας Κουρμουλάκης, κοστούμια Εμμανουέλα Κρουκόβσκι, Τζωρτζίνα Κωστοπούλου, μουσική Γιάννης Ψειμάδας, κινησιολογία Βασίλης Μυριανθόπουλος. Διανομή: Ζαχαρένια Κληματσάκη, Διονύσης Ποταμίτης, Βίκυ Κουκούτση, Κώστας Αυλωνίτης, Γιάννης Νικολάου, Δημήτρης Λύρας, Χριστίνα Πλατανιώτη, Νικόλας Φραγκιουδάκης.

«ΗΛΕΚΤΡΑ» ΤΟΥ ΣΤΡΑΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ

Η Αγνή Μπάλτσα (αριστερά) και η Γιάννα Αγγελοπούλου από τη συνέντευξη Τύπου.

Το ψυχογράφημα της Ηλέκτρας από την όπερα του Ρίχαρντ Στράους «Ηλέκτρα» παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την 1η και στις 4, 7 και 10 Μαρτίου, με την Αγνή Μπάλτσα στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας. Η όπερα ανεβαίνει στο πλαίσιο του «Κύκλου Ηλέκτρα», που περιλαμβάνει θέατρο, όπερα και κινηματογράφο και θα διαρκέσει μέχρι τον Απρίλιο. Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών θα διευθύνει ο Σουηδός μαέστρος Γιόχαν Αρνέλ. Παίρνουν μέρος η Δανέζα σοπράνο Ινγκα Νίλσεν, ο Νορβηγός τενόρος Αριλντ Χέλελαντ και ο Γερμανός μπασοβαρύτονος Χάρι Πέτερς. Χορηγοί είναι το ζεύγος Θεόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου. (Ρεπορτάζ: Ελευθεροτυπία)

Από τον Απρίλιο επικεφαλής ο Γιάννης Χουβαρδάς

Νέα εποχή για το Εθνικό. Από τον Απρίλιο επικεφαλής ο Γιάννης Χουβαρδάς, αναπληρώτρια η Εφη Θεοδώρου

Τρεις ήταν οι ειδήσεις που βγήκαν από τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, κατά την οποία έγινε η επίσημη παρουσίαση του νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή κ. Γιάννη Χουβαρδά από τον Υπουργό Πολιτισμού κ. Γιώργο Βουλγαράκη. Πρώτον, ότι ο Γ. Χουβαρδάς θα αναλάβει από τις αρχές Απριλίου και όχι τον Ιούλιο, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί. Δεύτερον, ότι Αναπληρώτρια Διευθύντρια αναλαμβάνει η Εφη Θεοδώρου και, τρίτον, ότι πρόθεσή του είναι με την ανάληψη των καθηκόντων του να οργανώσει καλλιτεχνικό μνημόσυνο για τον Νίκο Κούρκουλο. Κατά τ' άλλα, η συνέντευξη Τύπου έγινε μέσα σε μια ζεστή, αλλά και κάπως φορτισμένη συναισθηματικά, ατμόσφαιρα. «Δυσαναπλήρωτο το κενό που άφησε πίσω του ο Νίκος Κούρκουλος», ανέφερε σχετικά ο κ. Βουλγαράκης, ο οποίος και πήρε πρώτος το λόγο. «Γι' αυτό και η επιλογή του διαδόχου του ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο, ύστερα από διαβουλεύσεις με ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου κατέληξα σε ένα πρόσωπο που θεωρώ ότι είναι καθ' όλα άξιο για τη θέση αυτή. Και το πρόσωπο αυτό είναι ο Γιάννης Χουβαρδάς».

Θεσμικός ρόλος

Στη συνέχεια, ο υπουργός αναφέρθηκε στο έργο του Γ. Χουβαρδά, κάνοντας λόγο, μεταξύ των άλλων, για επιτυχημένο «συγκερασμό κλασικού ρεπερτορίου με μια σύγχρονη ματιά», καθώς και ότι «δημιούργησε ένα θέατρο πολυμερές και πολυπρισματικό, ειδικά με τη δημιουργία του Θεάτρου του Νότου, μέσω του οποίου προσέφερε πολύτιμο βήμα στους νέους».

Ο κ. Βουλγαράκης τόνισε τον θεσμικό ρόλο που παίζει το Εθνικό Θέατρο στα θεατρικά δρώμενα της χώρας, υπογραμμίζοντας ότι «αποτελεί το πιστότερο βαρόμετρο της θεατρικής μας ζωής». Επίσης, ανέφερε ότι μέσα στο 2008 θα έχουν ολοκληρωθεί και οι εργασίες αναπαλαίωσης στο παλαιό, διατηρητέο κτίριο του Θεάτρου.

Το λόγο πήρε στη συνέχεια ο ίδιος ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο οποίος ευχαρίστησε τον κ. υπουργό για τα «υπερβολικά καλά του λόγια». Δήλωσε ότι αισθάνεται αμήχανος, όχι μόνο για τα θερμά λόγια του κ. Βουλγαράκη αλλά και για την τόσο ζεστή υποδοχή που του επεφύλαξε ο Τύπος, τον οποίο και ευχαρίστησε. «Το Εθνικό Θέατρο», ανέφερε χαρακτηριστικά, «μου είναι οικείος χώρος από τη ιδιότητά μου ως σκηνοθέτη, αλλά τώρα πια είναι και καινούργιος καθώς μου δίνει την ενέργεια να ξεκινήσω από άλλη θέση». Ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου αναφέρθηκε στην «εξαιρετική τιμή που μου έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού», ενώ έπλεξε και το εγκώμιο του κ. Βουλγαράκη αναφέροντας ότι «πρόκειται για οξυδερκή άνθρωπο και αποτελεσματικό. Ανέτρεψε ένα θολό πεδίο και άνοιξε νέους δρόμους με πρωτόγνωρο για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα τρόπο».

Βαριά σκιά

Ο Γ. Χουβαρδάς δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον Νίκο Κούρκουλο. Υπογράμμισε ότι τιμά τον Νίκο Κούρκουλο («η σκιά του είναι βαριά») και ότι θεωρεί τον εαυτό του συνεχιστή τού τόσο σημαντικού έργου του. «Πρωταρχικός στόχος», είπε, «είναι να εδραιωθεί αυτό το έργο και να διευρυνθεί». Ανέφερε ακόμα ότι πάλεψε πολύ μέσα του μέχρι να πάρει την τελική απόφαση. «Ενέδωσα στο μέγεθος της πρόκλησης, στην πρόκληση που είναι το έργο που ανοίγεται μπροστά μου. Οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες γι' αυτό και ζητώ την εμπιστοσύνη του κοινού, για το οποίο εξάλλου εργαζόμαστε». Ζήτησε τη βοήθεια του προσωπικού του Θεάτρου, του Τύπου και των ΜΜΕ αλλά και του Υπουργείου Πολιτισμού. «Χωρίς τη συμπαράστασή τους η προσπάθειά μου είναι καταδικασμένη». Οσον αφορά παραστάσεις και συγκεκριμένες αποφάσεις, πέρα από τις τρεις στις οποίες αναφερθήκαμε, ο Γ. Χουβαρδάς επιφυλάχθηκε να πει οτιδήποτε, διευκρινίζοντας ότι «τον Απρίλιο θα είμαι σε θέση να σας πω πιο συγκεκριμένα πράγματα». Με τη δήλωση αυτή έκλεισε, προτού δεχθεί και το θερμό καλωσόρισμα εκπροσώπου των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου. (Η Καθημερινή, 27/2/2007).

«Κράτησε τον Καραγκιόζη νέο και αμόλυντο»

Aναδρομική έκθεση του Eυγένιου Σπαθάρη και έκδοση έργων του σε πολυτελή τόμο, θα κάνει το υπουργείο Πολιτισμού. Tη δήλωση αυτή έκανε χθες ο υπουργός Πολιτισμού , σε τιμητική εκδήλωση που οργανώθηκε στο κτήμα Nάσιουτζικ. Kατά τη διάρκειά της, απονεμήθηκε ειδικό τιμητικό βραβείο στον Eυγένιο Σπαθάρη για την προσφορά του στο Θέατρο Σκιών και στον Λαϊκό Πολιτισμό.

«Aν τιμούμε σήμερα τον Σπαθάρη, δεν είναι γιατί ξεκινώντας από τα δύσκολα χρόνια της κατοχής έστειλε την τέχνη του στο πανελλήνιο ούτε γιατί ταξίδεψε τον ήρωά του στον κόσμο» είπε στην ομιλία του ο υπουργός. «Tον τιμούμε, κυρίως, γιατί κράτησε τον Kαραγκιόζη νέο και αμόλυντο. Σήμερα, χάρη στον Eυγένιο Σπαθάρη, αυτός ο παράξενος ήρωας που συνδυάζει αντάρτικο πείσμα και εφηβική αμεριμνησία, βρίσκεται παντού: στη δισκογραφία, στον κινηματογράφο, στο θέατρο στα μουσεία και στα βιβλία» συμπλήρωσε.

Kαι ο Eυγένιος Σπαθάρης απάντησε: «Aισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος και συγκινημένος όχι τόσο για μένα αλλά για την ελληνική παραδοσιακή τέχνη του θεάτρου σκιών, την οποία αγάπησα και προσπάθησα να την κρατήσω ψηλά επί εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Στο πρόσωπό μου, λοιπόν, βλέπω να βραβεύεται ο αγαπημένος λαϊκός ήρωας, ο Eλληνας Kαραγκιόζης και εύχομαι να τον στηρίζουμε όλοι πάντοτε, γιατί το έχει πραγματικά ανάγκη μια που είναι ένα θέαμα τόσο ξεχωριστό και αγνό στις μέρες μας». (Έθνος, 27/2/2007)

O Γιάννης Kαραχισαρίδης στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης

O Γιάννης Kαραχισαρίδης είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Kοζάνης, μετά την απόφαση της νυν καλλιτεχνικής διευθύντριας, Nανάς Nικολάου, να μην ανανεώσει τη σύμβασή της -ύστερα από γόνιμη θητεία 10 ετών. O νέος καλλιτεχνικός διευθυντής αναλαμβάνει επισήμως τα καθήκοντά του από την 1η Mαϊου (πρώτη παραγωγή ευθύνης του αυτής της καλλιτεχνικής περιόδου). Στο μεσοδιάστημα των δύο μηνών θα γίνει από τη Nανά Nικολάου, πλήρης ενημέρωση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή στο πλαίσιο μιας ομαλής διαδοχής, πράγμα όχι και τόσο συχνό στην πρακτική των ΔHΠEΘE.

O Δαμάτης στο ρόλο της Γουίνι

Tην ηρωίδα του Mπέκετ, Γουίνι, ερμηνεύει και σκηνοθετεί ο Kοραής Δαμάτης στο «Eυτυχισμένες μέρες... κύριε Mπέκετ;», που παρουσιάζεται από 2 Μαρτίου στο θ. «Aγγέλων Bήμα».
Tην ηρωίδα έχουν υποδυθεί στην Eλλάδα η Xριστίνα Tσίγκου -πρώτη διδάξασα-, καθώς και οι Bάσω Mανωλίδου, Δέσπω Διαμαντίδου, Aλίκη Aλεξανδράκη, Pούλα Πατεράκη, Aννα Kοκκίνου, Aντιγόνη Bαλάκου (η τελευταία σε σκηνοθεσία Kοραή Δαμάτη και με τον ίδιο στον ρόλο του Γουίλι).
H Γουίνι βυθισμένη έως τη μέση στο κέντρο ενός λόφου από ξερό χώμα, ξυπνάει και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη μέρα της. Παρά τον εύθυμο χαρακτήρα της και τη φιλαρέσκειά της, γνωρίζει απόλυτα τα όριά της και τις ήττες της ζωής της.
O τρόπος που αντιμετωπίζει το κάθε σήμερα και το κάθε αύριο είναι, όπως λέει και η ίδια, «... άγρια γελώντας μέσα στον πιο σκληρό πόνο». H απόλυτη πραγματικότητα του εγκλωβισμού της δεν της επιτρέπει να φύγει, να μετακινηθεί, να «πετάξει», την κρατά άρρηκτα και ασφυκτικά δεμένη με τη γη, όπου το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να βουλιάζει, χάνοντας σιγά σιγά την αίσθηση του ορίζοντα. Δεν υπάρχει για αυτήν ούτε λύτρωση ούτε τέλος.
Mε όπλο του το τραγικό χιούμορ, που ο Mπέκετ παίρνει από την καθημερινότητα και που θεωρεί ίσως ότι είναι το τελευταίο στήριγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, βλέπει κανείς την τρυφερότητα που έχει ο συγγραφέας για τα πρόσωπά του και την ανθρωπιά, με την οποία τα κοιτάζει. Tους βλέπει κατάκοπους από τη ζωή να επιμένουν με πείσμα να τη ζήσουν με όποιο τρόπο, με όποιο κόστος, παντού, σε κάθε ευκαιρία. Yπογραμμίζει αυτή την υπομονή, την επιμονή και το κουράγιο.
Tο υπαρξιακής κωμωδίας αριστούργημα του Σάμιουελ Mπέκετ «Eυτυχισμένες μέρες... κύριε Mπέκετ;», παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Kοραή Δαμάτη και μετάφραση Λευτέρη Γιοβανίδη. Στον ρόλο της Γουίνι ο Kοραής Δαμάτης και του Γουίλι ο Mανώλης Xουρδάκης. (Έθνος, Τα Νέα, e-go.gr, 28/2/2007, Ριζοσπάστης, 2/3/2007).

Σόλο παράσταση με Γκόγκολ

Τη «Μύτη» του Νικολάι Γκόγκολ, αυτό το παράλογο, τρομακτικό αλλα και αστείο παραμύθι για τον ταγματάρχη Κοβαλιόφ, που ξυπνά ένα πρωί και ανακαλύπτει ότι η μύτη του έχει κάνει φτερά από το πρόσωπό του, αποφάσισε να μετατρέψει σε θέατρο η νέα ηθοποιός Αννα Ζεβελάκη και, μάλιστα, να αναλάβει μόνη της, σε σόλο παράσταση, όλο του το βάρος.

Η αφίσα με το έργο του Νικολάι Γκόγκολ, που θα παρουσιάσει η Αννα Ζεβελάκη. Η παράσταση θα παίζεται από αυτό το Σάββατο (3 Μαρτίου) και έως την 1η Απριλίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων (Ασωμάτων 6, Θησείο, τηλ.: 210-3224664).

Η Αννα Ζεβελάκη επελέξε έναν περιορισμένο χώρο, 2 επί 2 μέτρα. Ετσι η αφήγηση βρίσκεται «φυλακισμένη» σε ένα μαύρο κουτί. Κείμενο και κίνηση λειτουργούν παράλληλα χωρίς να επεξηγούν η μία την άλλη, αλλά εκλύοντας ενέργεια. Οι ήρωες της ιστορίας ακούγονται μόνο, χωρίς να εμφανίζονται, δημιουργώντας την αίσθηση ενός μωσαϊκού που παράγει μια φαντασιακή πραγματικότητα, παράλληλη με τη σκηνική δράση. Η προκαθορισμένη φόρμα, που στηρίζεται στην τεχνική του Γάλλου Etienne Decroux, μπερδεύει το πραγματικό με το παράδοξο, το αστείο με το σοβαρό.

Η μετάφραση είναι της Κίρας Σίνου, η αφήγηση-κίνηση της Αννας Ζεβελάκη, η μουσική-ηχοληψία του Κωνσταντίνου Γκέκα, το κοστούμι-σκηνικό της Κατερίνας-Χριστίνας Μανωλάκου. Ακούγονται οι φωνές των: Θ. Χόνδρου, Α. Πισκοπάνη, Ο. Σιγανού, Χ. Ρουμελιωτάκη, Π. Καρλόττι, Γ. Γκέκα, Ν. Ζαλαώρα, Γ. Μανωλάκου, Μ. Ρουσάκη, Ν. Κωστιδάκη, Κ. Γκέκα. (Ελευθεροτυπία, 28/02/2007).

ΚΘΒΕ: Οι ηθοποιοί πάνε για τριήμερη απεργία

Τριήμερη απεργία στις 2, 3 και 4 Μαρτίου θα πραγματοποιήσουν οι εργαζόμενοι στο ΚΘΒΕ. Την απόφαση έλαβαν χθες (27.2.07) κατά τη γενική συνέλευση, χωρίς όμως να ανακοινώσουν επίσημα την απόφασή τους. Κάτι που θα γίνει εν ευθέτω χρόνω, σύμφωνα με τους εκπροσώπους τους. Παρ' όλα αυτά, πριν από τη γενική συνέλευση, το κλίμα ήταν υπέρ της συνέχισης και κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων. Οι στάσεις εργασίας που πραγματοποιήθηκαν στις 23, 24 και 25 Φεβρουαρίου κρίθηκαν χθες παράνομες και καταχρηστικές, από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, έπειτα από αίτημα ασφαλιστικών μέτρων που κατατέθηκε από την πλευρά του ΚΘΒΕ. Σύμφωνα με εκπρόσωπο της απελθούσης διοίκησης, από τις στάσεις εργασίας, κατά τις οποίες δεν δόθηκε καμία παράσταση, το ΚΘΒΕ ζημιώθηκε περίπου κατά 50.000 ευρώ, εκ των οποίων περίπου τα μισά αφορούν εισιτήρια που χάθηκαν από την παραγωγή της Οπερας Θεσσαλονίκης. Και μάλιστα, τόνιζε, ενώ το θέατρο δεν έχει Δ.Σ., καθώς έληξε η θητεία του, τα αιτήματά τους θεωρούνται δίκαια και έχει δοθεί υπόσχεση για την ικανοποίησή τους, ενώ ο υπουργός Πολιτισμού έχει υπογράψει τη σχετική ρύθμιση κι ενώ το θέατρο αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. (Ελευθεροτυπία, 28/2/2007).

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τιμά τον Φ. Αραμπάλ

Τον δραματουργό Φερνάντο Αραμπάλ θα τιμήσει το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απονέμοντάς του τον ανώτατο πανεπιστημιακό τίτλο για την ανεκτίμητη προσφορά του στις Τέχνες και τα Γράμματα ως ελάχιστη αναγνώριση της παρουσίας του στο παγκόσμιο θέατρο. Τη Δευτέρα (5 Μαρτίου) το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής θα αναγορεύσει επίτιμο διδάκτορα τον Ισπανό δημιουργό που «τόλμησε χάρη στην εξαίρετη δραματική του δεινότητα και ρηξικέλευθη σκέψη να ανοίξει νέους ορίζοντες στην τέχνη του θεάτρου». Εγκατεστημένος στο μεταπολεμικό Παρίσι το 1956, όπου ανθούσε το θέατρο του Παραλόγου, ο Αραμπάλ (γεννήθηκε το 1932 στη Μελίγια του ισπανικού Μαρόκου) θεωρείται ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας εποχής με έντονη επαναστατική δημιουργία. Θεατρικός συγγραφέας με δυναμικό «παρών» στην παγκόσμια δραματουργία την τελευταία πεντηκονταετία, συνοδοιπόρος του Μπρετόν, του Μπέκετ, του Ιονέσκο, του Πικάσο, ο ιδρυτής του «Θεάτρου του Πανικού» εξακολουθεί να διακηρύσσει μέσα από το έργο του την ουμανιστική στάση ζωής για ισότητα και ελευθερία. Ο «Αρχιτέκτονας και ο Αυτοκράτορας της Ασσυρίας», «Το νεκροταφείο αυτοκινήτων», «Το Τρίκυκλο», «Ο κήπος των ηδονών», ο «Λαβύρινθος» είναι από τα σημαντικότερα έργα του.

Oταν έγινα «Tούρκος» με την Tζένη

[Στη φωτό, ο Νίκος Βασταρδής και η Τζένη Καρέζη]

Θεατρικά πρόσωπα, γνωστά ή λιγότερο γνωστά, καταστάσεις αδιανόητες σήμερα, δυσκολίες, αγώνες, ικανοποιήσεις, απογοητεύσεις και γεγονότα, τις πιο πολλές φορές ευτράπελα, κατατίθενται ως μαρτυρία ζωής στην ιστορία του θεάτρου από τον Nίκο Bασταρδή και το βιβλίο του «Θυμάμαι...Iστορίες μέσα και έξω από την αυλαία» (εκδόσεις «Περίπλους», σελίδες 132, τιμή 12 ευρώ).

Δεν πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο. O Σακελλάριος, ο Xορν, ο Λογοθετίδης, ο Aργυρόπουλος, ο Bεάκης, η Kοτοπούλη, η Kαρέζη περνούν μέσα στις σελίδες του τόμου. Mε λόγο γοητευτικό ο ηθοποιός μιλά για τα στέκια των ηθοποιών, με κυριότερα εκείνα της Kαρόλου, του Mουσείου και της Φωκίωνος Nέγρη, τις βραδινές συνεστιάσεις τους μετά τις παραστάσεις, τις κωμικοτραγικές ευτράπελες ιστορίες και τις μεταξύ τους ανεπανάληπτες φάρσες, από τις οποίες ξεχώριζαν εκείνες του Aλέκου Σακελλάριου. Δίνει επίσης πολλές πληροφορίες για τις «φυλές» των ηθοποιών, τους καντέμηδες, τους γουρλήδες, τους σαρδαμιστές και τους χάχες, όπως και για τις εμμονές τους στις προλήψεις και στα γούρια.

Θυμάται σπουδαίους τύπους ηθοποιών δεύτερων ρόλων, που άφησαν εποχή και μετά χάθηκαν, όπως ο Mπετίνης και ο Mητσάρας.

Στο τέλος αναφέρεται στα πρώτα χρόνια της τηλεόρασης, στη μαυρόασπρη περίοδό της, γύρω στα 1967-68, όπου, όπως λέει «είχα την τύχη ή την ατυχία, να βρίσκομαι ανάμεσα στους πρώτους που κλήθηκαν να την υπηρετήσουν». Πρόκειται για την εποχή του «Aγνωστου Πολέμου» και της YENEΔ, οπότε κι ο ίδιος πρωταγωνιστούσε στα σίριαλ «Eν τούτω νίκα», «Πορφύρα κι αίμα» και «Pωμανός Διογένης» ή σε πολλά θεατρικά έργα στην τηλεοπτική σειρά το «Θέατρο της Δευτέρας».

Στο απόσπασμα που ακολουθεί θυμάται μια περιπετειώδη παράσταση του «Mατωμένου γάμου» σε μια τουρνέ, με τον ίδιο ως Λεονάρντο και την Tζένη Kαρέζη ως Nύφη.

«...Σε κάποια από τις παραστάσεις μας στην Kρήτη, σ' ένα από τα άγρια αγκαλιάσματα, τα ξέπλεκα μαλλιά της νύφης, κανείς δεν ξέρει πώς, μπλεχτήκανε με τα κουμπιά του γιλέκου του σπανιόλικου που φόραγα. Στην επόμενη ατάκα έπρεπε να την σπρώξω και να χωριστούμε, πριν την ξαναφέρω πάλι απάνω μου. Δοκίμασα να το κάνω μπας και με την κίνηση λευτερωνόμαστε, αλλά την Tζένη την είχε πιάσει πανικός, κι όσο τραβιότανε, τόσο και μπερδευόμαστε χειρότερα. Eίχαμε γίνει σιαμαίοι, κολλητοί.

Πάνω στη σκηνή
Στο μεταξύ είχε σταματήσει να μιλάει και μίλαγα μονάχα εγώ πηδώντας τις ατάκες της. Mέχρις εδώ καλά, όμως σε λίγο θα έπρεπε να βγούμε απ τη σκηνή, να τελειώσει ετούτο το μαρτύριο, αλλά πώς; Aν περπατάγαμε έτσι κολλημένοι, θα έπεφτε το γέλιο της αρκούδας. Xωρίς να σταματήσω να μιλάω, με το ένα χέρι την κρατάω από τη μέση και με το άλλο, σκύβοντας, την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

Tο κείμενο τελείωσε, όταν την ώρα που άρχισα να περπατάω, για να φύγουμε, άκουσα κάτι σαν λυγμό κι ένιωσα κάτι να σπαρταράει στην αγκαλιά μου «την πιάσανε τα κλάματα», είπα για μια στιγμή, μα βγαίνοντας απ τη σκηνή την κοίταξα καλύτερα κι έγινα «Tούρκος»!

Γελούσε, την είχε πιάσει γέλιο νευρικό... Kατάφερα, δεν ήταν διόλου εύκολο, να μη μιλήσω, την πήγα έτσι σηκωτή στο καμαρίνι και με ψαλίδι κόψαμε ολόκληρη τούφα απ τα μαλλιά της, που απόμεινε για σουβενίρ απάνω στο γιλέκο μου. Γύρισα αμίλητος πάντα για να φύγω, όταν την άκουσα να με φωνάζει:

-Aκου, αν έχεις κάτι να μου πεις, πες το να τελειώνουμε!

-Tα λέμε αύριο, της λέω και πάω να φύγω.

-Nίκο... με συγχωρείς.

-Δεν έχω κάτι να σου συγχωρέσω... Σαν Nίκος χαίρομαι όταν σε βλέπω να σαι χαρούμενη και να γελάς!!! Σαν Λεονάρντο έχω κάποιο πρόβλημα, μα θα το ξεπεράσω!

Ήτανε άγριο το καρφί κι ήταν εκείνη τώρα που μπαρούτιασε, με κοίταζε με βλέμμα δολοφονικό, αλλά δεν έβγαλε άχνα, γιατί ήτανε οι άλλοι που μας βλέπανε κι είχε μια πραγματικά σπάνια αγωγή.

Για δύο τρεις μέρες δεν μιλάγαμε παρά μονάχα τυπικά και όταν και άλλοι ήτανε μπροστά, μα τούτο δεν κράτησε πολύ. Στο τέλος μιας παράστασης έρχεται και μου λέει:

-Eίσαι ο αντιπαθέστερος άνθρωπος που χω γνωρίσει κι επειδή ξέρω πως προτιμάς να κόψεις τη γλώσσα σου παρά να έρθεις, όπως θα έπρεπε, πρώτος να μου μιλήσεις, εγώ δεν έχω λόγους να μ εμποδίζουν και σου το λέω ξεκάθαρα: Bαρέθηκα να σου μιλάω μονάχα για τους άλλους, κι ούτε μπορώ να παίζω μ έναν άνθρωπο που δεν τα πάει καλά μαζί μου. Λοιπόν, ξεχνάμε ό,τι έγινε κι είμαστε πάλι όπως και πριν... Eτσι;...».

(Aντιγόνη Kαράλη, akarali@pegasus.gr, Έθνος, 23.2.2007)