EDITH PIAF, ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ

Edith Piaf Το σπουργίτι

Από 3 Δεκεμβρίου στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνας 30, Μεταξουργείο, τηλ. 210- 5227046). Η εταιρεία θεάτρου και πολιτισμού Acta Est παρουσιάζει τη ζωή της μεγάλης Edith Piaf σε μια μουσικοθεατρική παράσταση γεμάτη από τραγούδια και συναίσθημα.

Κείμενο-σκηνοθεσία: Γιώργος Κιουρτσίδης, ενορχήστρωση-διασκευή: Άκης Γεροντάκης, σκηνικά-κοστούμια: Άννα-Μαρία Αγγελίδου, Edith Piaf: Άννα-Μαρία Αγγελίδου, Simone: Ρούλα Αγγελίδου. Ηθοποιοί-Μουσικοί: Θέμης Σαμαρτζής, Άρης Γεροντάκης, Πάνος Σταθόπουλος.

ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ ΤΟ «ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ» ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΕΡΡΗ

H θεατρική παράσταση «Ρεμπέτικο», βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη, ανέβηκε στη σκηνή της Άγκυρας, στην τουρκική γλώσσα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε μήνυμά του προς τον κ. Φέρρη χαρακτήρισε την προσπάθεια ως «πολιτιστική γέφυρα, που προβάλλει τα κοινά χαρακτηριστικά τα οποία συνδέουν τα δύο έθνη». Το ίδιο μήνυμα μετέφερε στο σκηνοθέτη και ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν. Σε μήνυμά του αναφέρει ότι η μουσικοχορευτική παράσταση «Ρεμπέτικο» «αναδεικνύει την πολιτιστική ιστορία του γεωγραφικού χώρου που μοιράζεται ο τουρκικός και ο ελληνικός λαός». Ο κ. Κώστας Φέρρης, σκηνοθέτης της παράστασης, είπε ότι η μετάφραση της παράστασης στην τουρκική γλώσσα ήταν μια παλιά επιθυμία του, που ονειρευόταν για πολλά χρόνια. Τα κείμενα της παράστασης έγραψε ο κ. Κώστας Φέρρης που σκηνοθέτησε και το έργο, ενώ τη μουσική έγραψε η Θέσια Παναγιώτου. Ο Μπασάρ Σαμπουντζού, Τούρκος σκηνοθέτης και συγγραφέας, μετέφρασε το έργο στην τουρκική γλώσσα. (www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ - ΜΠΕ)

ΕΡΓΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ...

«Εξιλέωση» στο «Σημείο»

Το θέατρο Σημείο παρουσιάζει το έργο του Νιλ Λαμπιούτ Εξιλέωση, σε μετάφραση Εύας Γεωργουσοπούλου, σκηνοθεσία - σκηνική επιμέλεια Νίκου Διαμαντή. Στη διανομή: Ιωάννα Μακρή και Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Το έργο που γράφτηκε μετά την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Ν. Υόρκη, παρουσιάστηκε πέρσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μέσα σε ένα ασφυκτικό σκηνικό, οι θεατές, καθισμένοι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς, αφουγκράζονται τις μύχιες σκέψεις τους, παρακολουθούν τη διαμάχη, τα «τραύματα» δυο παράνομων εραστών. Εγωιστές, υστερόβουλοι, κυνικοί, προσπαθούν να έχουν λίγες στιγμές αλήθειας στη σχέση τους. Η κρίση δυο παράνομων εραστών τη μέρα καταστροφής των Δίδυμων Πύργων.

Ο Ubu, έμπιστος του βασιλιά μιας φανταστικής Πολωνίας, παρακινούμενος από την κυρά-Ubu, σκοτώνει τον βασιλιά και παίρνει το θρόνο. Τρώει μέχρι σκασμού και εξολοθρεύει τους πάντες. Ο θίασος «Ωκύπους» παρουσιάζει, στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57, τηλ. 211 4000863), την ανατρεπτική σάτιρα του Αλφρέντ Ζαρρύ «Υμπύ», με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατό του, σε συνεργασία με την Ενωση Φίλων Alfred Jarry (Γαλλία). Η παράσταση αποτελεί συνεύρεση Ελλήνων καλλιτεχνών με καλλιτέχνες από τη Λατινική Αμερική (Κούβα, Αργεντινή), οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα. Διασκευή Guillem Pellegrin, μετάφραση Αθηνά Στούρνα-Lpez, σκηνοθεσία Θίασος Ωκύπους, σκηνικά-κοστούμια Αθηνά Στούρνα-Lpez με τη συνεργασία της Μαρίας Παπαδοπούλου. Στη διανομή: Yanell Lpez, Ιλιάνα Παζαρζή, Mariana Ktulas Vrsalovi. Παραστάσεις: έως τις 8/1/2008 (Δευτέρα, Τρίτη). Στις 7, 8/1/2008 η παράσταση θα παιχτεί στα ισπανικά.

Το έργο του Ρομπέρ Τομά Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται, σε μετάφραση Κώστα Ασημακόπουλου και σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη, παρουσιάζεται στο Θέατρο «Αμιράλ». Σκηνικά - κουστούμια Μιχάλη Σδούγκου. Τις οκτώ γυναίκες του διάσημου αυτού έργου ερμηνεύουν οι Τζένη Μιχαηλίδου, Ιλιάς Λαμπρίδου, Μίρκα Καλατζοπούλου, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Κατερίνα Μάντζιου, Ιωάννα Δελάκου, Δήμητρα Τάμπαση, Βίκυ Κουμούτσου.

Στη δεύτερη σκηνή του Εσω-Θεάτρου παρουσιάζεται το έργο του Λεωνίδα Τσίπη Το τούνελ. Με υλικό αντλημένο από αρχαίες παραδόσεις και φόντο μυθικά τοπωνύμια του Αδη, συντίθεται αυτό το μετα-φυσικό θρίλερ για τις «μεταβάσεις» από τη μία στην άλλη ζωή. Σκηνοθεσία Μάριος Ρετσίλας, σκηνικό - κουστούμια Κοσμάς Πανωρίδης, μουσική Ναταλία Τζήμα. Στη διανομή: Τάσος Προύσαλης, Μανόλης Δραγάτσης, Μέλανι Μαρχάινε, Γιώργος Καπετανάκος. Παραστάσεις: Κάθε Τρίτη- Τετάρτη (9.30 μ.μ.).

Το έργο Εσωτερικαί ειδήσεις του Μάριου Ποντίκα παίζεται στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου σε εναλλασσόμενο πρόγραμμα με το έργο του Γιώργου Αρμένη «Αμερικάνος στο κεφάλι». Η σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια είναι του Χάρη Χαραλάμπους, τα σκηνικά - κοστούμια της Ελένης Δουδουλάκη. Στη διανομή: Βιβή Αλεξάνδρου, Λουίζα Ζούζια, Μπίλιω Καλιακάτσου, Ανδρέας Κυριακού, Νίκος Κωνσταντάκης, Χάρης Χαραλάμπους. Συμμετέχει ο Γιώργος Αρμένης. Ενα θεατρικό ρεπορτάζ που καταγράφει με γερές δόσεις χιούμορ, αλλά και πικρής αλήθειας μια αφιλόξενη για τον άνθρωπο και πρόθυμη να ανεχτεί τα πάντα ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Ρεπόρτερ έξι ηθοποιοί, θύτες και θύματα.

Ο Χοντρός και ο Λιγνός πάνε στον παράδεισο

Από τη μια το δίδυμο Λόρελ και Χάρντι. Από την άλλη οι μπεκετικοί ήρωες Βλαντιμίρ και Εστραγκόν. Λάτρης και μελετητής του Ιρλανδού συγγραφέα και ποιητή, ο Πολ Οστερ, συγγραφέας («Τριλογία της Νέας Υόρκης») και σεναριογράφος («Καπνός» του Γουέιν Γουάνγκ με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ), παίρνει τους διάσημους Χοντρό και Λιγνό και τους προσγειώνει σε ένα μπεκετικό περιβάλλον. Το αποτέλεσμα είναι η υπαρξιακή κωμωδία «Ο Λόρελ και ο Χάρντι πάνε στον παράδεισο». Ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας με τίτλο «Ο Χοντρός και ο Λιγνός πάνε στον παράδεισο», σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Νίκου Κορνήλιου (θέατρο «Σφενδόνη», 7 έως 23 Δεκεμβρίου). Παίζουν ο Λάμπρος Αποστόλου και ο Κωνσταντίνος Βελέντζας... (της Χρυσούλας Παπαϊωάννου, στην Ελευθεροτυπία)

Εργο - σημείο αναφοράς στην πολύχρονη καριέρα του Αλέκου Αλεξανδράκη, επιτυχία που μοιράστηκε με την Νόνικα Γαληνέα, το έργο του Μπέρναρντ Σλέιντ Κάθε χρόνο ίδια μέρα, επιλέχθηκε για να εγκαινιαστεί, απόψε (24 Νοε.07), το θέατρο που από φέτος φέρει το όνομα του ηθοποιού «Αλέκος Αλεξανδράκης» (πρώην Ριάλτο). Οι Μαριάννα Τουμασάτου και Αλέξανδρος Σταύρου παίζουν με χιούμορ, έρωτα και συναίσθημα, σε σκηνοθεσία του Κώστα Αρζόγλου. Η μετάφραση είναι του Μιχάλη Παπαμιχάλη, τα σκηνικά - κοστούμια του Γιώργου Ασημακόπουλου, η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου. Ο Σλέιντ χειρίζεται με μαεστρία τις ανθρώπινες σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές και όσα συμβαίνουν κάθε στιγμή στην καθημερινή μας ζωή. Συνδυάζει απολαυστικά την κωμωδία και το δράμα.

ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ: ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Στις αρχές Ιανουαρίου του 2008 θα ξεκινήσουν στο θέατρο Πολιτεία (Σαρρή 40 - Ψυρρή) οι παραστάσεις, του άπαικτου στην Ελλάδα έργου του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα Ματέι Βισνιέκ [Matei Vişniec]: «Εθνικότητά μου: Το χρώμα του ανέμου», σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη. Ο Ματέι Βισνιέκ, αν και σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα, είναι ένας συγγραφέας πολυπαιγμένος, με διεθνή αναγνώριση. Ρουμάνος, που ζει χρόνια στο Παρίσι και που πλέον γράφει στη γλώσσα της χώρας που τον υποδέχτηκε ως πολιτικό πρόσφυγα το 1987, μεταφέρει στη σκηνή με ποιητική αλλά και χιουμοριστική ματιά, την αγωνία του για τον άνθρωπο, σε όποιες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και να βρίσκεται, στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα. Η παράσταση «Εθνικότητά μου: Το χρώμα του ανέμου», είναι μια σύνθεση από μικρά κομμάτια, που καθρεφτίζουν αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα. Μικρές σκηνές, σκληρές, τραγικές και ταυτόχρονα αστείες. Η παράσταση είναι μια παραγωγή του Βασίλη Βλάχου και της καλλιτεχνικής εταιρίας "Αλεξάνδρεια".

Ένα βιογραφικό του:

Ο θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος, Matei Vişniec γεννήθηκε στη Ρουμανία, και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και ζει εργαζόμενος ως δημοσιογράφος στο Radio France Internationale. Στη Ρουμανία σπούδασε ιστορία και φιλοσοφία προτού αρχίζει την ενασχόλησή του με το θέατρο το 1977. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δέκα ετών έγραψε περίπου 20 έργα, αλλά όλα τους απαγορεύθηκαν από τη ρουμανική λογοκρισία. Το 1987 προσκλήθηκε στη Γαλλία από ένα λογοτεχνικό ίδρυμα, και ζήτησε το πολιτικό άσυλο. Από τότε γράφει στα γαλλικά, και έχει λάβει τη γαλλική υπηκοότητα. Μετά από την πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία, το 1989, ο Matei Vişniec έγινε ένας από τους πιό πολυπαιγμένους θεατρικούς συγγραφείς στη χώρα του, με περισσότερα από 30 έργα που παίχτηκαν στο Βουκουρέστι και σε άλλες πόλεις. Το 1996 το Εθνικό Θέατρο της Timisoara οργάνωσε ένα φεστιβάλ όπου συμμετείχαν δώδεκα θίασοι και παρουσίασαν δικά του έργα. Η διεθνής καριέρα του ως θεατρικού συγγραφέα άρχισε το 1992, με το έργο Άλογα στα παράθυρα που παρουσιάστηκε στη Γαλλία, και το Ο γερο-κλόουν καταζητείται στο «Bonner Biennale». Από τότε, έχουν παρουσιαστεί πιό περισσότερα από 20 έργα του στη Γαλλία (Théâtre Guichet Montparnasse, Studio des Champs-Elysées, Théâtre du Rond-Point de Champs Elysées - Paris, Théâtre de l'Utopie - La Rochelle, Compagnie Pli Urgent - Lyon, Théâtre Le Jodel - Avignon, Théâtre de Lenche and Théâtre de la Minoterie - Marseille, Compagnie Nice-Théâtre Vivant - Nice, κ.λπ.). Το Ο γερο-κλόουν καταζητείται έχει παιχτεί σε: Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Δανία, Αυστρία, Πολωνία, Φινλανδία, Ιταλία, Τουρκία, Βραζιλία, Ρουμανία, και Μολδαβία.

Και στα γαλλικά:

Matéi Visniec Biographie

" Je suis l'homme qui vit entre deux cultures, deux sensibilités, je suis l'homme qui a ses racines en Roumanie et ses ailes en France."

Né en 1956 en Roumanie, Matéi Visniec est historien et philosophe de formation. Poète, il publie ses premiers textes en 1972. Il passe plus tard au théâtre et sera censuré par le régime communiste. En 1987, il quitte la Roumanie et demande l'asile politique en France, il obtient la nationalité française en 1993. Aujourd'hui il vit à Paris et travaille pour Radio France Internationale, en tant que journaliste.

Sa passion pour les lettres, l'amène très tôt à découvrir un espace de liberté dans la littérature. Il se nourrit de Kafka, Dostoïevski, Poe, Lautréamont, Borges... Il aime les surréalistes, les dadaïstes, le théâtre de l'absurde et du grotesque, la poésie onirique, la littérature fantastique, le réalisme magique du roman latino-américain, le théâtre réaliste anglo-saxon, et de toute évidence, il n'adhèrera jamais au réalisme socialiste.

Après ses études de philosophie, Matéi Visniec devient très actif au sein de la génération 80 qui bouleverse le paysage poétique et littéraire roumain. Résistant culturel, il croit profondément que le théâtre et la poésie en tant qu'actes peuvent aider à dénoncer la manipulation et le lavage des cerveaux opérés par l'idéologie. Hélas son pays s'enfonce peu à peu vers la dictature. Matéi Visniec cherche non pas un pays mais une langue d'adoption, qui pourra faire entendre sa parole.

A 31 ans Matéi Visniec, s'installe à Paris, avec derrière lui une œuvre déjà importante : une quarantaine de pièces, un roman, autant d'écrits censurés, seule la poésie a réussi à percer : Le sage à l'heure du thé est distingué par le Prix du Meilleur Livre de Poésie de l'année 1984. D'asile politique en nationalité française, Matéi Visniec passe à l'écriture en français dans les années 90. Une écriture fouillée, d'une précision incroyable.

A ce jour, une dizaine de ses pièces écrites en français sont éditées (Actes Sud-Papiers, L'Harmattan, Lansman) et ont fait l'objet de nombreuses créations. Il a été à l'affiche dans une vingtaine de pays. En Roumanie après la chute du régime communiste, il est devenu l'un des auteurs les plus joués.

Η ΦΛΑΝΤΡΩ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΧΟΡΝ

Πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Πρόβα (Αχαρνών και Ηπείρου 39) στις 29 Νοεμβρίου με το έργο Φλαντρώ του Παντελή Χορν (στη φωτογραφία), ένα έργο πρωτοπόρο για την εποχή του, προκλητικό και τολμηρό και για τις μέρες μας. Το έργο γράφτηκε το 1925 και παρουσιάστηκε στο θέατρο για πρώτη φορά από τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Η κριτική το θεωρεί ως ένα από τα καλύτερα έργα της νεοελληνικής δραματικής παραγωγής. Πρόκειται για μια τραγωδία του πόθου που έχει ως ηρωίδα τη Φλαντρώ, ένα θηλυκό που φτάνει να αγνοεί τους νόμους της φύσης και του μέτρου. Άλλωστε και το όνομα Φλαντρώ σημαίνει φίλανδρος, από το ‘άντρας’ και ‘φιλώ’, δηλ. είναι η γυναίκα που αγαπά τον άντρα. Ο Παντελής Χόρν θεωρεί ότι το σεξουαλικό στοιχείο είναι καθοριστικός παράγοντας της ανθρώπινης μοίρας, ερευνά τις περιοχές που υπερβαίνουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων και αναδεικνύει τους λόγους που μπορούν να καταστρέψουν μια ζωή. Η Φλαντρώ μη μπορώντας να σμίξει ερωτικά με το αντικείμενο του πόθου της, τον Σερδάρη, τον σκοτώνει. Είναι η μόνη ηδονή όπου μπορεί να διοχετευτεί το πάθος της. Ο Γρηγόρης Ξενόπουλος γράφει: [...] «θεωρώ τον Παντελή Χορν ως τον καλύτερο που φάνηκε στην Ελλάδα μετά τον Ψυχάρη και τον Παλαμά. Δεν θυμούμαι τον Χορν ούτε από το Φιντανάκι ούτε από το Μελτεμάκι, αλλά από τα άλλα, τα πιο άγνωστα, τα πιο απρόσιτα έργα του». Η δημιουργική επεξεργασία και η σκηνοθεσία του έργου υπογράφεται απο τον Σωτήρη Τσόγκα. Παίζουν οι Ηθοποιοί Μαίρη Ραζή, Νίκος Παπαδόπουλος, Άντρια Ράπτη, Χρυσανθή Γεωργιάδου και Κοραλία Τσόγκα.

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ

Ο Τάκης Χρυσικάκος

Ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων παρουσιάζει Παρασκευή 23, Σάββατο 24 και Κυριακή 25 Νοεμβρίου στις 8.30 μ.μ. στον Πολυχώρο του στο Νέο Κόσμο, την παράσταση «Το Μοιρολόγι της Φώκιας» με τους: Τάκη Χρυσικάκο και Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη.

Η παράσταση αναφέρεται στα τρία διηγήματα του Παπαδιαμάντη: «Μοιρολόγι της Φώκιας»(1908), «Έρως ήρως» (1896) και «Άνθος του γιαλού». Το πρώτο αναφέρεται στην απώλεια και τα άλλα δύο στους ανεκπλήρωτους έρωτες. Πρόκειται για δραματοποιημένα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη εμπνευσμένα από τον γενέθλιο τόπο του, τη Σκιάθο. Τα διηγήματα είναι περιγραφικά, φυσιολατρικά, με έντονο χρωματισμό στα εκφραστικά μέσα, υποταγμένα σε κανόνες και σχέδιο. Οι διάλογοι και οι συγκρούσεις των προσώπων ενσαρκώνονται από τον Τάκη Χρυσικάκο, ο οποίος αποδίδει το ιδίωμα του Παπαδιαμάντη, σύνθεση καθαρεύουσας, εκκλησιαστικής γλώσσας και νησιώτικης ντοπιολαλιάς.

Συντελεστές: Θεατρική προσαρμογή Ερρίκος Μπελιές, σκηνοθεσία Μάνια Παπαδημητρίου, εικαστική παρέμβαση - κοστούμια Νίκος Πετρόπουλος, μουσική επιμέλεια Λάμπρος Λιάβας, φωτισμοί Δήμος Αβδελιώτης, χορογραφία Νατάσα Ζούκα.

ΕΦΥΓΕ Ο MAURICE BEJART...

Ίσως να ήταν αυτός που έκανε το χορό "την τέχνη του 20ου αιώνα": ο Μορίς Μπεζάρ [Maurice Béjart], που πέθανε στη Λοζάνη της Ελβετίας σε ηλικία 80 ετών. Τα τελευταία χρόνια, λόγω των προβλημάτων της υγείας του, ο δημοφιλέστερος από τους γάλλους χορογράφους είχε αναγκαστεί εδώ και πολλά χρόνια να περιορίσει τη δραστηριότητά του στα Μπαλέτα Μπεζάρ Λοζάνης, τα οποία διηύθυνε εδώ και 20 χρόνια, από το 1987, αφού προηγουμένως και για 27 χρόνια βρισκόταν στις Βρυξέλλες με το Μπαλέτο του 20ου Αιώνα. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό, αφού αρκετές φορές είχε έρθει στη χώρα μας και είχε δώσει παραστάσεις. [Βλέπε κι άλλες πληροφορίες ΕΔΩ].

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ:

Παγκόσμια απώλεια του Χορού - Ριζοσπάστης

Μορίς Μπεζάρ, έδωσε τον χορό στα πλήθη. Ο κορυφαίος χορογράφος απεβίωσε χθες σε ηλικία 80 ετών αφήνοντας μια πλούσια παρακαταθήκη. Της Σάντρας Βούλγαρη - Η Καθημερινή

Στην αιωνιότητα πέρασε χθες ο Μορίς Μπεζάρ. Από τους ιδρυτές του σύγχρονου χορού και μεγάλος φίλος της Ελλάδας, δημιούργησε 140 χορογραφίες, αναμειγνύοντας σινεμά, θέατρο, όπερα, διαφορετικές εποχές και στυλ. Αντιγόνη Κάραλη - Έθνος

ΜΟΡΙΣ ΜΠΕΖΑΡ 1927-2007. Έφερε το μεγάλο κοινό στο χορό. Είχε την Ελλάδα στην καρδιά του. Φωτεινή Μπάρκα - Ελευθεροτυπία

Ο Γάλλος που έκανε τον χορό γιορτή. Θαυμαστής του ωραίου, πληθωρικός, ορμητικός, στρατευμένος, πειραματίστηκε τόσο με τον εαυτό του όσο και με την τέχνη του. Ο πρωτοπόρος Μορίς Μπεζάρ άφησε χθες την τελευταία του πνοή. Νατάσσα Χασιώτη. Το κοινό, «πάθος και τροφή» για τον καλλιτέχνη – Το Βήμα

Έφυγε» ο χορογράφος Μορίς Μπεζάρ. «Έφυγε» ο διάσημος Γάλλος χορογράφος Μορίς Μπεζάρ, σε ηλικία 80 ετών, ανακοίνωσε χθες το Μπαλέτο Μπεζάρ Λοζάνης, το οποίο διηύθυνε εδώ και είκοσι χρόνια. Γιώργος Βαϊλάκης - Ημερησία

Έβγαλε τον χορό από τις αίθουσες της όπερας. Πέθανε χθες στη Λωζάννη της Ελβετίας σε ηλικία 80 χρόνων ο Μορίς Μπεζάρ, κορυφαίος Γάλλος χορογράφος που ήθελε να μετατρέψει το χορό σε τέχνη του 20ού αιώνα, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει… – Η Αυγή

Η ζωή ήταν ένα μπολερό. Πέθανε στα 80 του ο Μορίς Μπεζάρ. Επιμέλεια: Έφη Φαλίδα – Τα Νέα

ΤΟ «ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΥΚΛΑΣ» ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

Το «Θέατρο της κούκλας» γιορτάζει φέτος τα 30 χρόνια του, με ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει παλιές και νεότερες παραστάσεις, ημερίδα με θέμα «Γιατί φτιάχνω κούκλες - γιατί παίζω κουκλοθέατρο», με έκδοση της «Κουκλοθεατρικής αλληλογραφίας» του Τάκη Σαρρή με μαθητές του κ.ά. Την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα το «Θέατρο της Κούκλας» θα δίνει παράσταση (12μ) στο θεατράκι του (Ψαρουδάκη 34, Κάτω Πατήσια, πλησίον του ηλεκτρικού σταθμού), με διαφορετικό έργο κάθε φορά. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων, οι ενδιαφερόμενοι να κλείνουν θέσεις στο τηλέφωνο του θεάτρου (210-8323714).

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΚΘΒΕ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΚΙΒΩΤΟΣ

Η νύχτα των μυστικών, το καινούργιο έργο του Άκη Δήμου, ανεβάζει (23/11) η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου, σκηνικά - κοστούμια Κέννυ ΜακΛέλαν, μουσική Δημήτρη Καμαρωτού, χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου, φωτισμούς Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Στη διανομή: Θοδωρής Κατσαφάδος, Λαέρτης Βασιλείου, Θανάσης Ευθυμιάδης, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Αθηνά Μαξίμου, Blaine Reininger. Τη μουσική ερμηνεύουν ζωντανά οι Τηλέμαχος Μούσας και Χρήστος Λιάτσος. Προπαραστάσεις: Τετάρτη (21.00), Πέμπτη (20.00). Ακολουθεί συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές της παράστασης. Σε ένα μυστηριώδες τσίρκο, ένα ζευγάρι εγκλωβίζεται στο λαβύρινθο των παρασκηνίων. Η Μιράντα και ο Κωνσταντίνος, αναζητώντας διέξοδο, έρχονται αντιμέτωποι με έναν κόσμο διαφορετικό και δοκιμάζουν εμπειρίες πρωτόγνωρες. Συναντούν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό παράξενων ανθρώπων και αναθεωρούν την τελματωμένη τους ζωή. Οι μάσκες πέφτουν και τα μυστικά τους αποκαλύπτονται. Θα τα καταφέρουν να ξεφύγουν ή θα χαθούν στο λαβύρινθο που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει;

• Η κωμωδία θρίλερ της Δήμητρας Παπαδοπούλου Δεν μπορώ μόνη μου παρουσιάζεται (από 22/11) στο θέατρο Κιβωτός, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη. Μουσική Στάθης Δρογώσης, σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης, κοστούμια Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, Ελένη Γιαννίτσα, φωτισμοί Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Στη διανομή: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Μάριος Αθανασίου, Γιώργος Χρανιώτης, Κατερίνα Νικολοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Κώστας Αποστολάκης, Ελένη Καρακάση, Κώστας Ανταλόπουλος. Πιάνο: Νίκος Δρογώσης. Για ένα παλιό αρχοντικό στην Κηφισιά λέγεται ότι ζει ένα κακό πνεύμα. Η Ρουμάνα, από τα Καρπάθια, υπηρέτριά του, είναι συγχωριανή του δράκουλα. Στο σπίτι όπου ζει, μετά από χρόνια απουσίας στην Ινδία, η ιδιοκτήτρια, εμφανίζονται ένας συγγραφέας τρόμου, ένας ροκάς κι ένας Κρητικός. Ολοι αυτοί προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, αλλά στο σπίτι ...κυκλοφορούν πνεύματα.
  

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης Συγγραφέας - Ακαδημαϊκός μιλά κατά την διάρκεια της βραδιάς προς τιμήν του, που διοργάνωσαν στο Μέγαρο Μουσικής ,η Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ), ο Δήμος Αγίας Βαρβάρας και το Ινστιτούτο Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΙΤΑ) , την Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2006. Ημερομηνία: 11/09/2006. Φωτογράφος: Βαγγέλης Βαρδουλάκης

• Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη Μία κωμωδία, μία κοινωνική πολιτική σάτιρα, παρουσιάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου, στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Το έργο εκτυλίσσεται στη χώρα του Πλούτωνα. Ραγδαίες αλλαγές συντελούνται με την απροσδόκητη είσοδο του κεφαλαίου... Επενδύσεις, έργα, διασκεδαστήρια, δημιουργία τραπεζών ανατρέπουν την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Το πολιτικό σκηνικό απειλούν επιτήδειοι, καθώς η οικονομία εξελίσσεται ξέφρενα. Τότε ο Πλούτων πρέπει να πάρει μία «πολιτική» απόφαση...

  Η Θηρεσία Μανωλούδη με κοστούμι που σχεδίασε η Κλερ Μπρέισγουελ

  Μία υπερπαραγωγή, με 30 ηθοποιούς και χορευτές, με εντυπωσιακά σκηνικά (Αντώνης Δαγκλίδης) και κοστούμια (Κλαιρ Μπρέισγουελ), με τραγουδιστές και ζωντανή ορχήστρα, σε μουσική Γιούρι Στούπελ και πολυμελές μπαλέτο, σε χορογραφία Χάρη Μανταφούνη. Στη διανομή: Αγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Σιαμσάρης, Μιχάλης Γούναρης, Βασίλης Σεϊμένης, Κώστας Χαλκιάς, Θηρεσία Μανωλούδη, Σταυριάνα Πανδή. Χορεύουν: Κατερίνα Αντωνιάδου, Βαλεντίνο Βλάσιος Βαλάσης, Αφροδίτη Γεωργιάδου, Κίρκη Κύρκου, Γιάννης Μάρτος κ.ά. Παίζουν οι μουσικοί: Παναγιώτης Ανδρέογλου, Στέργιος Κόιας, Ιωάννης Λιόλιος, Φοίβος Φίλκας.

HEINRICH VON KLEIST

Ο Γερμανός ποιητής δραματουργός και πεζογράφος Χάινριχ φον Κλάιστ [Heinrich von Kleist] γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη μικρή πόλη της Φρανκφούρτης-πάνω-στον-Όντερ. Οι γονείς του πέθαναν όταν ο Κλάιστ ήταν ακόμη μικρός και μια θεία του ανέλαβε την ανατροφή του. Το 1788 ο Κλάιστ στάλθηκε σε οικοτροφείο και σε ηλικία 14 ετών κατατάχτηκε στη Φρουρά του Πότσνταμ. Έμεινε στο στρατό μέχρι το 1799.

Το 1801 ο Κλάιστ πήγε στο νησί Ντελοζέα στην ελβετική λίμνη Τουν. Εκεί γνώρισε μια σύντομη περίοδο ευτυχίας, αρκετή για να ολοκληρώσει το πρώτο του θεατρικό έργο, Οικογένεια Γκόνορετς [Die Familie Ghonorez], που στη συνέχεια το έβαλε να διαδραματίζεται στη Γερμανία και του έδωσε τον τίτλο Οικογένεια Στρόφενσταϊν [Die Familie Schroffenstein, 1803]. Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 μέχρι το 1811: Η σπασμένη στάμνα (1806), Αμφιτρύων (1807), Πενθεσίλεια (1807), Το Κατερινάκι του Χάιλμπρον [Das Kätchen von Heilbronn oder Die Feuerprobe, 1807], Η μάχη του Χέρμαν [Die Hermannsschlacht, 1808], και Πρίγκιπας Φρειδερίκος του Χόμπουργκ [Prinz Friedrich von Homburg, 1811].

Έγραψε διηγήματα και νουβέλες από το 1806 έως το 1811: Ο σεισμός στη Χιλή [Das Erdbeben in Chili, 1807], Η Μαρκησία του Ο... [Die Marquise von O..., 1808], Μίχαελ Κολχάας [Michael Kohlhaas], Η ζητιάνα του Λοκάρνο [Das Bettelweib von Locarno, 1810], Ο έκθετος [Der Findling], Αρραβωνιάσματα στον Άγιο Δομήνικο [Die Verlobung in St. Domingo], Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής [Die heilige Cäcilie oder die Gewalt der Musik] και Η μονομαχία [Der Zweikampf, 1811].

Το 1807 ο Κλάιστ δημιούργησε ένα μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό, τον "Φοίβο", όπου δημοσίευσε αποσπάσματα έργων του. Παρόλο που ο Γκέτε συμφώνησε ν' ανεβάσει τη Σπασμένη στάμνα, απέρριψε την Πενθεσίλεια. Επιπλέον η Σπασμένη στάμνα απέτυχε στη σκηνή της Βαϊμάρης, οι σχέσεις μεταξύ Γκέτε και Κλάιστ έγιναν τεταμένες και ο "Φοίβος" έκλεισε τον Δεκέμβριο του 1808.
Το 1810 εξέδωσε την πρώτη ημερήσια πρωσική εφημερίδα "Berliner Abendblatter", η οποία όμως έκλεισε τον Μάρτιο του 1811.

Στην "Berliner Abendblatter" δημοσιεύθηκαν μερικά από τα διηγήματά του όπως το "Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής" και δοκίμια, με κυριότερο το Σχετικά με το θέατρο των μαριονετών [Über das Marionettentheater, 1810]. Το κλείσιμο της εφημερίδας του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Στράφηκε πάλι στο θέατρο, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος ν’ ανεβάσει έργο του.

Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Προδίδοντας τη σύζυγό του, Μαρί φον Κλάιστ, που αρνήθηκε μια συμφωνία αυτοκτονίας, ο Κλάιστ στράφηκε στη Φόγκελ που με ενθουσιασμό ασπάστηκε την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίμασαν επιμελώς τις τελικές λεπτομέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείμματα των έργων του (μαζί και την αυτοβιογραφική νουβέλα του Η ιστορία της ψυχής μου, που λέγεται ότι είχε καταπλήξει τους ελάχιστους που τη διάβασαν). Στις 21 Νοεμβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή και ήπιαν τσάι εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε τη Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.

MARIA CASARÈS

Η Μαρία Καζαρές [Maria Casarès] γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1922 στην Coruña της Ισπανίας και πέθανε στο Παρίσι στις 22 Νοεμβρίου 1996. Ισπανο-γαλλίδα ηθοποιός. Κόρη Ισπανού πολιτικού. Εργάστηκε ως νοσοκόμα στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και μετά την επικράτηση του Φράνκο, το 1936, έφυγε από την Ισπανία και ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία. Ερμήνευσε μεγάλους ρόλους, όπως τη Φαίδρα και τη Λαίδη Μάκβεθ στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 1954. Έπαιξε, μεταξύ άλλων, στην Κομεντί Φρανσέζ και στο Εθνικό Λαϊκό Θέατρο. Η πρώτη θεατρική της εμφάνιση ήταν το 1943 στο Παρίσι, στην παράσταση του έργου Η Ντίαρντρι των θλίψεων του Σινγκ, στο Théâtre des Marthurins. Έπαιξε στα πρώτα «υπαρξιστικά» έργα του Καμί Παρεξήγηση, Κατάσταση Πολιορκίας και Οι δίκαιοι, και του Σαρτρ Ο διάβολος και ο καλός θεός (1951, με τον Πιέρ Μπρασέρ, σκηνοθ. Ζουβέ). Ύστερα ερμήνευσε ρόλους σε έργα των Ανούιγ, Ζενέ (Les paravents, 1966, σκηνοθ. Ροζέ Μπλεν), Σέξπιρ κ.ά. Έπαιξε στον κινηματογράφο: Les enfants du paradis (1944) του Καρνέ και Orphee (1949) του Κοκτό.

ΔΡΩΜΕΝΑ: ΕΝΑ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ

Ανανεωμένο, δυναμικό, αισθητικά ωραίο και ενημερωμένο το θεατρικό περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ μπαίνει ξανά ζωντανό και μάχιμο στη θεατρική ζωή του τόπου. Μια απόφαση ήταν το νέο τεύχος να ξεκινήσει την αρίθμηση από την αρχή: τεύχος 01, Φθινόπωρο 2007. Πλούσια ύλη με άρθρα, μελέτες, συνεντεύξεις, ιστορικές αναδρομές, σχόλια, ειδήσεις σχολιασμένες, βιβλία …

Το βασικό «ατού» του τεύχους είναι η μελέτη με τίτλο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΠΕΡΕΤΤΑ: ΕΝΑ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΟ ΕΙΔΟΣ του διδάσκοντος Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Μανώλη Σειραγάκη, ο οποίος και σημειώνει: Παρά τα 100 χρόνια παρουσίας της στο ελληνικό θέατρο, η Οπερέττα δεν έχει γίνει ποτέ αντικείμενο συστηματικής μελέτης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θεατρικά είδη. Η εμμονή ως σήμερα σε ανεκδοτολογικά άρθρα και αποσπάσματα απομνημονευμάτων που συναντάμε ακόμη και στα προγράμματα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μάς αναγκάζει να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα γραφικό φαινόμενο που έχει εξαφανιστεί οριστικά κι όχι σαν ένα δυναμικό θεατρικό είδος που, ανεξάρτητα από την αμφίβολη ποιότητα των σημερινών του επιβιώσεων, σημάδεψε βαθιά το ελληνικό θέατρο και τον Κινηματογράφο…

Αφιέρωμα στην ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ», 28 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ. Νικηφόρος Παπανδρέου: Το ζήτημα είναι πώς θα κάνουμε πολλούς τους μυημένους… Δημήτρης Ναζίρης: Τα μισά της χρόνια μαζί μου τα πέρασε. Έφη Σταμούλη: Αυτό είναι το μυστικό… Τρεις μαρτυρίες: Νίκος Χουρμουζιάδης, Ιωάννα Μανωλεδάκη, Απόστολος Βέττας. Οι παραστάσεις 1979-2005.

Συνέντευξη του Αμερικανού δημοσιογράφου Mel Gussow με τον Harold Pinter: «Τείνω να αντιμετωπίζω το κοινό ως εχθρό μου…». Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Παλιοί Καιροί στο Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Peter Hall. Συνέντευξη. Μετάφραση: Μαριάννα Καλλιά, επιμέλεια μετάφρασης: Λίλα Τρουλινού.

Kείμενο καθηγητή Georges Banu με τίτλο «Έξοδοι κινδύνου», που είναι ο πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Le théâtre, sorties de secours : essais critiques (Eκδόσεις: Aubier)., σε μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Άρθρο του Norman R. Shapiro με τίτλο «Η φάρσα ή Γέλιο χωρίς δεύτερη σκέψη». Η Φάρσα, αυτό το τόσο απαιτητικό θεατρικό είδος, το πιο απαιτητικό μάλιστα –ρωτήστε ακόμη και τους καλύτερους σκηνοθέτες αν δεν το πιστεύετε– υπήρξε, από τον Μεσαίωνα, ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά είδη στη Γαλλία, όπου, σύμφωνα με μια ετυμολογία της λέξης, την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και για τη γέμιση στη μαγειρική. Έτσι, μικρά κωμικά κομμάτια χρησιμοποιούντο σαν «γέμιση» ανάμεσα σε μεγάλα, συνήθως σοβαρά έργα για την απαραίτητη ανακούφιση. Όμως, αν στα μέσα του 20ού αιώνα, η γαλλική φάρσα ένιωσε την ανάγκη να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της, δανειζόμενη τα στολίδια του υπαρξισμού και του παραλόγου και το angst τους, όπως για παράδειγμα έκαναν οι διάφοροι, Ionesco, Adamov και Arrabal, για να ονομάσουμε μερικούς από τους πιο διάσημους εκφραστές εκείνης της γενιάς, οι ειδήμονες της φάρσας κατά την εποχή της ακμής της, έναν αιώνα νωρίτερα και βάλε, δεν ένιωθαν καμιά τέτοια υποχρέωση… Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη.

Στο ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης [«Ως βλαξ πίστεψα ότι αυτό πoυ έχει την μεγαλύτερη αξία είναι η ζωή…»] απαντά σε 65 ερωτήσεις του Νίκου Λαγκαδινού.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Σπανδωνής, κάνει ,μια ιστορική αναδρομή στη θεατρική Αθήνα των αρχών του αιώνα με τίτλο «Nικόλαος Σπανδωνής, H Aθήνα μας ή πώς μια θεατρική παράσταση πυροδότησε την επανάσταση του 1909 στο Γουδί»!

Ο δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας Αττικής Λάμπρος Μίχος, του οποίου η δραστηριότητα έχει αλλάξει και το πολιτιστικό τοπίο του δήμου του, γράφει για «Το θέατρο και το παράδειγμα του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας». Κι ένα μικρό αφιέρωμα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αγίας Βαρβάρας, την οποία διευθύνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαγιάννης.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ: Tο ελληνικό έργο, Εθνικό Θέατρο, Η συναρπαστική γοητεία της Αντιγόνης, Η επικράτηση της Αντιγόνης, Ερμήνευσαν Αντιγόνη, Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Η μικροκομματική λογική, Η ελληνική διανόηση, Οι δεξιοτέχνες της αερολογίας, Οι πλαστικές σακούλες, Για το υπουργείο Πολιτισμού Επιχορηγήσεις ή ποιος ξέχασε ανοιχτές τις βρύσες!, Επιχορηγήσεις δια βίου;, Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο κ.ά.

Στις ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Νέο ξεκίνημα, Αναζητούμε φίλους, Σε καλοπροαίρετους αναγνώστες, Η αλλαγή στο Εθνικό, Οφειλή στον Βασίλη Ζιώγα, ΟΙ καρεκλοκένταυροι των ΜΜΕ, Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, La Fenice της Βενετίας, Δημήτρης Σπάθης, Τα Δρώμενα στο Πανεπιστήμιο, Bωμός γνωστός από τον «Oιδίποδα», Ύστερα από 2.300 χρόνια!, Ξεχασμένο στη μοίρα του το αρχαίο θέατρο της Μήλο, Ύστερα από 2.300 χρόνια, Αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο Αχαρνών, Πρόβλημα με τις επιχορηγήσεις!, Αρχαίο θέατρο και στην Κεφαλονιά, Το ΣΕΗ συνταράσσεται, Το ΕΝΤΥΠΟ πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, Το κόστος του Ελληνικού Φεστιβάλ, Ευτυχισμένες μέρες στην Επίδαυρο!, Ο Μάριος Πλωρίτης, O Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Ο Νίκος Συνοδινός, Ο Νίκος Τσεκούρας, The Lady from Dubuque του Έντουαρντ Άλμπι, Ο (και δικός μας) Χάρολντ Πίντερ, Στα 101 της πατά ξανά το σανίδι της σκηνής, Τα ΔΡΩΜΕΝΑ στα χέρια των φίλων…

ΒΙΒΛΙΑ. Γιάννης Εμίρης: Ό,τι γεννιέται… πεθαίνει! (Βασίλης Γκουρογιάννης «Ο θίασος των Αθηναίων»). Λεία Βιτάλη: Πάντρεμα αφηγηματικού και θεατρικού λόγου (Αντώνης Σιμιτζής «Δρόμοι της οργής»). Ιωάννα Λαγκαδινού: Εξαιρετικά δημοσιεύματα. Τα αφιερώματα της «Καθημερινής».

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ: Τα βρώμικα χέρια: Σημεία των καιρών: στη Γαλλία, όπως και αλλού, η εποχή μας μοιάζει να είναι η εποχή της κατάλυσης των μύθων των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει πολύ μίσος στην ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που αποπνέει δυσοσμία…Από τα θύματα της τάσης αυτής ήταν και ο Σαρτρ, μαζί με τη σύντροφό του, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Τρικυμία από χαρτί: Τα “Βιβλία του Προσπέρου”, ήταν ο τίτλος της ταινίας του Πίτερ Γκριναγουέι που είχε προβληθεί στο φεστιβάλ Βενετίας – μια ταινία που αποτελούσε ελεύθερη απόδοση της Τρικυμίας του Σέξπιρ, ή μάλλον παράφρασή της, όπως ισχυρίζονταν πολλοί.

Μια μοναδική συνάντηση: Η θαυμαστή νουβέλα του Χένρι Τζέιμς Μέσα στο κλουβί διηγείται τη ζωή μιας γυναίκας που εργάζεται σ’ ένα τηλεγραφείο και που ζει μάσα από τη ζωή των άλλων – έτσι όπως τη βλέπει να περνάει μέσα από τα κείμενα των τηλεγραφημάτων που φτάνουν στα χαρτιά της. Αυτό το θέμα, σε μετάφραση και θεατρική απόδοση από τον Έντσο Σιτσιλιάνο, είχε διαλέξει ο Λούκα Ρονκόνι για τις παραστάσεις που έδωσε πριν μερικά χρόνια στην Περούτζια.

Η κόλαση των λέξεων: Ο (κατά τα άλλα συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων) Μπότο Στράους θεωρείται – και είναι – από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της Ευρώπης, μαζί με τον Χάινερ Μίλερ. Η αιτία: επειδή καταγγέλλει την κοινωνία μας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πέλαγος του καταναλωτισμού, όπου αναζητεί τη χαρά δίχως να τη βρίσκει.

Ο Μπαρταμπάς, ο άνθρωπος που τον έλεγαν Άλογο: Μιας και το ρίξαμε στις αναμνήσεις, και μια «ιππική όπερα» που είχε ανέβει πριν μερικά χρόνια στη Γαλλία. Ανακατεύοντας μουσική και άλογα, γρηγοριανά τραγούδια και τραγούδια των Βερβέρων, σκιαγραφούσε δυο διαφορετικούς πολιτισμούς. Η παράσταση είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία – και είχαν παρελάσει από εκεί ο Πολάνσκι, η Μαντόνα, ο Κερκ Ντάγκλας, ο Ηλίας Καζάν κ.ά

ΥΓ. Είχα ξεχάσει να παραθέσω την αναφορά του Κωστή Παπαγιώργη στο "Αθηνόραμα" για το τεύχος το αφιερωμένο στο Σάμουελ Μπέκετ. Ευχαριστίες και από εδώ.

ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ...

Κάποτε θα πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία με τις επιχορηγήσεις. Ή πληρώνει το υπουργείο Πολιτισμού ή δεν έχει (;) λεφτά και δεν πληρώνει. Αλλά, πρέπει να ξεκαθαρίζει τη θέση του. Ερωτήματα σχετικά με τις καθυστερήσεις στις επιχορηγήσεις θεάτρου έθεσε η βουλευτής του ΠαΣοΚ Μαρία Δαμανάκη προς τους υπουργούς Πολιτισμού, Οικονομίας και Οικονομικών, ανακινώντας ένα διαχρονικό πρόβλημα στο θέατρο. «Χαρακτηριστικό παράδειγμα» επισημαίνει η βουλευτής «είναι το γεγονός ότι το τελευταίο τμήμα (1/4) από τις προπέρσινες θεατρικές επιχορηγήσεις δόθηκε μόλις προσφάτως, με αργοπορία δύο χρόνων. Οι περυσινές επιχορηγήσεις, ενώ έχουν υπογραφεί, όπως δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού, δεν έχουν φθάσει ακόμη στη Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού, έτσι ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία υποβολής των δικαιολογητικών και εκταμίευσης, η οποία ούτως ή άλλως διαρκεί συνήθως δύο μήνες». Η Μ. Δαμανάκη ζητεί να μάθει το λόγο των «πρωτοφανών καθυστερήσεων στην απόδοση των επιχορηγήσεων», καθώς και το λόγο της «τόσο χρονοβόρας προώθησης των εγγράφων στη Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού του ΥΠΠΟ». Έθεσε και το ερώτημα για το «πότε θα κληθούν από τη Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού του ΥΠΠΟ οι θίασοι για την υποβολή των δικαιολογητικών τους και ποιο το χρονοδιάγραμμα της απόδοσης των επιχορηγήσεων».