DAVID ΜAMET: ΘΕΑΤΡΟ; Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΠΑΦΗ!

The Pulitzer Prize-winning playwright
trashes the Internet, denounces "Schindler's List" and
praises summer movies as the reappearance
of ancient mystery cults.

Ήθελα να γράψω κι ένα σημείωμα για τον Αμερικανό θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη του κινηματογράφου Ντέιβιντ Μάμετ [David Μamet – γεννήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1947), που έχει τιμηθεί με Βραβείο Πούλιτζερ. Boήθησε στην ίδρυση της Θεατρικής Ομάδας του Αγίου Νικολάου στο Σικάγο (1971), όπου και ανέβηκαν ορισμένα από τα πρώτα έργα του.

Το 1984 μαζί με τη γυναίκα του Λίντσεϊ Κράους και το σκηνοθέτη Γκρέκορι Μόσερ ίδρυσαν στο Σικάγο το New Theater Company, όπου παρουσίασε έργα δικά του και διασκευές έργων του Τσέχοφ (Βυσσινόκηπος, Θείος Βάνια, Τρεις αδελφές). Ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι επηρεάστηκε από τους Λάνφορντ Ουίλσον, Μπέκετ (ιδιαίτερα το Περιμένοντας τον Γκοντό), Τενεσί Ουίλιαμς και Μπρεχτ. Και σε μια συνέντευξή του λέει ότι τα έργα του δε νομίζει πως πρόκειται να αλλάξουν την κοινωνική κατάσταση κανενός ανθρώπου. Πιστεύει ότι σκοπός του θεάτρου είναι να ανεβάσει στη σκηνή τη ζωή της ανθρώπινης ψυχής κι αυτό μπορεί να φέρει τους ανθρώπους σε μεγαλύτερη επαφή με ό,τι συμβαίνει γύρω τους, μπορεί και όχι. Μπορεί να τους κάνει καλύτερους πολίτες, μπορεί και όχι… (Απόσπασμα από συνέντευξη στον David Savran το 1987. In their own words: Contemporary American Playwrights by David Savran, Νέα Υόρκη, Theatre).

Έργα του: Ποικιλίες της πάπιας [Duck Variationts, 1972), Σεξουαλικές διαστροφές στο Σικάγο [Sexual Perversity in Chicago, 1974), Σκίουροι [Squirrels, 1974), Αμερικανικός Βούβαλος [American Buffalo, 1975), Ξαναντάμωμα [Reunion, 1976), Μια ζωή στο θέατρο [A life in the Theater, 1977), Ο νερόμυλος [The water engine, 1977), Τα δάση [The woods, 1977), Όλοι οι άντρες είναι πόρνες [All men are whores, 1977), Η ιερότητα του γάμου [The sanctity of marriage, 1979), Μοναχικό κανό ή ο εξερευνητής [Lone canoe or the explorer, 1979), Ο αγρός του σκύλου [Prairie du chien, 1979), Ποταμόπλοιο [Lakeboat, 1980), Έντμοντ [Edmond, 1982), Οικόπεδα με θέα [Glengarry Glen Ross, 1984), Το σάλι [The shwal, 1985), Τέρμα τα γκάζια [Speed-the-Plow, 1988), Ο Μπόμπι Γκουλντ στην κόλαση [Bobby Gould in hell, 1989), Ολεάννα [Oleanna, 1992), Κρυπτογράφημα [The Cryptogram, 1995), Η παλιά γειτονιά [The Old Neighborhood, 1997), Γάμος στη Βοστόνη [Boston marriage, 1999).Το 1987, έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης του κινηματογράφου με το House of Games.

ON THE STEM. (16/6/2002) David Mamet (αριστερά) και Ricky Jay, ο σκηνοθέτης και ο σταρ του On the Stem.

Έγραψε πολλά σενάρια ή σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο: Ο Ισπανός κρατούμενος [The Spanish Prisoner, 1997), Heist (2001), Spartan (2004), Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές [The Postman Always Rings Twice, 1981 – διασκευή του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν), Hoffa (1992), Glengarry (1992), Ετυμηγορία [The verdict, σκηνοθ. Σίντνεϊ Λιούμετ), Οι αδιάφθοροι [The untouchables, σκηνοθ. Μπράιαν Ντε Πάλμα] κ.ά.

Σκηνοθέτησε και το έργο του Ολεάννα με πρωταγωνιστές τον William H. Macy στο ρόλο του Τζον του καθηγητή στο κολέγιο και την Debra Eisenstadt στο ρόλο της Κάρολ που τον επισκέπτεται ένα απόγευμα ζητώντας του βοήθεια...

Έγραψε επίσης μυθιστορήματα, δοκίμια και αυτοβιογραφικά κείμενα: Writing in restaurants, Some freaks, On directing film, The cabin, The Village (1994), Jafsie and John Henry, 1999), Three uses of the knife: On the nature and purpose of drama (1997). Βραβεία και διακρίσεις: Τιμήθηκε με τα βραβεία Jefferson (1974, 1976), Obie (1975), Πούλιτζερ (1984), ενώ κέρδισε το Βραβείο των Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης.

Εδώ ο David Mamet με τη γυναίκα του, την Rebecca Pidgeon (που είναι ηθοποιός, τραγουδίστρια, και στιχουργός)

Το έργο Sexual Perversity in Chicago μεταφράστηκε στην Ελλάδα από τον Παύλο Μάτεσι με τον τίτλο Το σεξ το επιούσιον και ανέβηκε το 1984 από τη Θεατρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου, ο οποίος συμμετείχε στη διανομή μαζί με τους Γιάννη Μπέζο, Λόισκα Αβαγιανού και Χριστίνα Σιμοπούλου.

ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ...

Παρακολουθώ το θέατρο και δεν πολυπηγαίνω πλέον να δω παραστάσεις. Και δεν πηγαίνω, αφού δεν με καλούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ζήσω δίχως το θέατρο. Τέλος πάντων, είναι μια ιστορία πονεμένη. Έτσι όπως έχουν τα οικονομικά μας σήμερα, δύσκολα περιλαμβάνεται μέσα στον οικογενειακό προϋπολογισμό κάποιο ποσό για «ψυχαγωγία» είτε στο θέατρο είτε οπουδήποτε αλλού. Το ζήτημα είναι ότι παρακολουθώντας το ρεπερτόριο των θεάτρων διαπιστώνω ότι έχουν «αποστρατευθεί» ουκ ολίγοι νεοέλληνες θεατρικοί συγγραφείς. Κι αυτό όχι γιατί… έφυγαν από τον μάταιο κόσμο μας, ούτε λόγω γήρατος!

Απλώς μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι έχουν πέσει θύματα της αδηφαγίας της εποχής μας που κοιτάζει συνεχώς προς το νέο ή καλύτερα προς το νεότροπο. Κι έχουμε δει πόσο ασύστολα σύγχρονοι πνευματικοί δημιουργοί βγάζουν στο δρόμο και τις πλατείες τις κρυφές κλίσεις τους, με την υπογράμμιση κάποιων κριτικών ότι έτσι αναζητούν την αλήθεια στο ανομολόγητο. Δεν θέλω να υποτιμήσω την έκφραση των ατομικών παθών μέσα από την τέχνη, γιατί στην αντίθετη περίπτωση ο δημιουργός θα έπρεπε να «σκάβει» σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν φυτρώνουν παρά μόνο χορταράκια.

Κανόνες δεν υπάρχουν. Κάποιοι δημιουργοί αναζητούν τον μέσο όρο εκεί όπου δεν φυτρώνει τίποτε, άλλοι στο βούρκο κι άλλοι στα λιβάδια όπου η βλάστηση είναι οργιαστική. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν μπορεί οι εξαιρέσεις να αποτελούν τον κανόνα και να μη γίνονται αγκάθια. Θα αντιτείνει κάποιος τον «κανόνα» του Pirandello, σύμφωνα με τον οποίο ο καθένας έχει τη δική του οπτική. Είμαστε ένας κι εκατό χιλιάδες! Συνεπώς ο καθένας βλέπει με διαφορετικό μάτι τη ζωή. Δεν μπορώ να ξέρω αν τα έργα, λόγου χάρη, του Mark Ravenhill (Shopping and Fucking, Some Explicit Polaroids, Mother Clap's Molly House), ή του πεζογράφου Alan Hollinghurst (The Line of Beauty, Confidential Chats with Boys, The Swimming-Pool Library, The Spell, The Folding Star) και άλλων, θα επιβιώσουν.

Η συγκεκριμένη περιπτωσιολογία άραγε ανταποκρίνεται στις αγωνίες του κοινού; Κάποιοι θα ισχυριστούν πως αφού αγγίζει τις χορδές του κοινού της εποχής κι έχει «απήχηση», τότε είναι έργο που θα αντέξει. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι είναι τόσο αποκρουστικά αυτά που μας παρουσιάζουν με τα έργα τους ώστε δεν είναι δυνατό να δεχθούμε άλλη μια αποκρουστική εικόνα μέσα από μια τέχνη που δίνει σε όσους ασχολούνται μαζί της (συντελεστές, κοινό κ.λπ.) ένα αίσθημα υπεροχής. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι το σημερινό κοινό βρίσκει διέξοδο στην περιπτωσιολογία, που ενδεχομένως να περιλαμβάνει ηττημένους της ζωής, άρρωστους, εκτροχιασμένους, παραιτημένους. Κι όλους αυτούς, οι υπεύθυνοι μιας τέτοιας παραγωγής τούς παρουσιάζουν ως ήρωες γοητευτικούς . Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτό που λέει ο Friedrich Nietzsche έχει ισχύ σήμερα. Ότι, δηλαδή μέσα σε όλες τις νοσηρές καταστάσεις εκείνο που δίνει αξία είναι ότι μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό παρουσιάζουν ορισμένες ομαλές καταστάσεις οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν αόρατες!

ΜΟΛΛΥ ΣΟΥΗΝΥ ΤΟΥ ΜΠΡΑΪΑΝ ΦΡΙΕΛ

Τη «Μόλλυ Σουήνυ» του Μπράιαν Φρίελ, παρουσιάζει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», από 4/12, στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία Νίκου Χουρμουζιάδη, μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνικά Λίλας Καρακώστα, κοστούμια Παναγιώτη Λαμπριανίδη, φωτισμούς Στράτου Κουτράκη. Στη διανομή: Ελένη Δημοπούλου, Νίκος Λύτρας, Στάθης Μαυρόπουλος.

Πρόκειται για ιδιαίτερα πρωτότυπο έργο, για τη σύγκρουση πραγματικότητας - ψευδαισθήσεων και τη σχέση σωματικής αναπηρίας - ψυχικής πληρότητας. O Φρίελ χρησιμοποιεί ποικίλους εκφραστικούς τρόπους, για να μιλήσει για την αιώνια ιστορία της ανθρώπινης επιθυμίας για ολοκλήρωση, συγχώρεση και αγάπη.

Μετά την πρεμιέρα, η «Μόλλυ Σουήνυ» θα παίζεται εναλλάξ με το «Γυάλινο κόσμο» του Ουίλιαμς, ενώ, κάθε Τετάρτη παίζεται το έργο «Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο» του Σάκη Σερέφα και κάθε Κυριακή πρωί το «Ονειρο του Ρο» της Στέλλας Μιχαηλίδου.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Ας τους κάνουμε τη χάρη. Αναρτούμε αυτό που θέλουν. Δίχως να μας καλέσουν. Για το θέατρο ΑΛΦΑ (Πατησίων 37 & Στουρνάρη, Αθήνα, τηλέφωνο θεάτρου: 210-5238742, fax: 210-8256838, 210-5228321).

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Μια κωμωδία του Γιώργου Κωνσταντίνου. Σκηνοθεσία Θύμιος Καρακατσάνης, σκηνικά - κοστούμια Μιχάλης Σδούγκος. Στη διανομή: Θύμιος Καρακατσάνης, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βίλμα Τσακίρη, Δήμητρα Παπαδήμα, Θανάσης Βισκαδουράκης, Βασίλης Κούκουρας, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Περικλής Αλμπάνης.

Κάθε Πέμπτη Γενική Είσοδος: 16 € (Ισχύει μέχρι νεωτέρας!). Έκτακτες παραστάσεις Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς: Τρίτη: 25/12/2007, Τετάρτη: 26/12/2007, Πέμπτη: 27/12/2007, Παρασκευή: 28/12/2007, Σάββατο: 29/12/2007, Κυριακή: 30/12/2007, Τρίτη: 1/1/2008, Τετάρτη: 2/1/2008, Πέμπτη: 3/1/2008, Παρασκευή: 4/1/2008, Σάββατο: 5/1/2008, Κυριακή: 6/1/2008.

Μετα τις γιορτές οι παραστάσεις συνεχίζουν όπως παρακάτω

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα-Τρίτη: Αργεί.

Τετάρτη: 19:15 (Λαϊκή απογευματινή).

Πέμπτη - Παρασκευή: 21:15

Σάββατο: 18:15 (Λαϊκή απογευματινή) και 21:15.

Κυριακή: 18:15 και 21:15.

Τιμές Εισιτηρίων:

Κάθε Πέμπτη Γενική Είσοδος: 16€

Πλατεία: 24 ευρώ

Λαϊκή απογευματινή: 18 ευρώ

Παιδικό- Φοιτητικό: 16 ευρώ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, Η ΠΟΙΗΣΗ...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

(Λάμπρος Πορφύρας, από το Mια Xώρα πάντα Σιωπηλή, Eρμής 1999)

Δεν ξέρω πώς να σου το ειπώ. Mα ο δρόμος, χθες το βράδυ,
μες στην σταχτιά τη συννεφιά σα θέατρο είχε γίνει,
μόλις φαινόνταν η σκηνή στ' ανάριο το σκοτάδι
και σα σκιές φαινόντανε μακριά μου οι θεατρίνοι.

Tα σπίτια πέρα κι οι αυλές και τα κλωνάρια αντάμα
έλεγες κι ήταν σκηνικά παλιά και ξεβαμμένα,
κι εκείνοι εβγαίναν κ' έπαιζαν τ' αλλόκοτό τους δράμα,
κι άκουγες βόγγους κι άκουγες και γέλια ευτυχισμένα.

Eγώ δεν ξέρω. Eβγαίνανε κι εσμίγαν κι επαγαίναν
κι ήτανε μια παράσταση και θλιβερή κι ωραία,
Kι έβγαινε -Θε μου!- κι η νυχτιά, καθώς επαρασταίναν,
έβγαινε -Θε μου!- κι έριχνε τη μαύρη της αυλαία.

ΓΚΟΡΚΙ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΟΡΝ ΚΑΙ ΑΛ.ΡΗΓΑΣ-ΔΗΜ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ο θίασος Πράξη παρουσιάζει (από αύριο, 30/11 ή την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου) στο θέατρο της «Οδού Κεφαλληνίας» το έργο του Μαξίμ Γκόρκι Βάσσα, σε μετάφραση Χρύσας Προκοπάκη, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, σκηνικά - κοστούμια: Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμούς Αλέκου Αναστασίου, μουσική Θοδωρή Αμπατζή. Παίζουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Μάνος Βακούσης, Κώστας Γαλανάκης, Ευτυχία Γιακουμή, Μαρία Καλλιμάνη, Ηλίας Κουνέλας, Αννα Κουτσαφτίκη, Ελένη Ουζουνίδου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Τζίνη Παπαδοπούλου. Καθώς ο πατέρας - αφέντης ψυχορραγεί, η τραγική μορφή της μητέρας, Βάσσα Ζελεζνόβα, επιβιώνει ανάμεσα σε συνωμοσίες, «βρώμικες» συμμαχίες, απαγορευμένους έρωτες και ένοχα μυστικά του σπιτιού, που συνθέτουν μια ανθρώπινη τοιχογραφία απαράμιλλης λεπτότητας και ακρίβειας, διαποτισμένη από το βιτριολικό χιούμορ του Μαξίμ Γκόρκι.

Παρακαλώ... ας μείνει μεταξύ μας, τιτλοφορείται η νέα κωμωδία των Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου, που ανεβάζει (30/11) το θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Μια κωμωδία για τα παρασκήνια του θεάτρου και της ζωής, όπου ο καθένας για άλλα ψάχνει, άλλα θέλει, και άλλα τον βρίσκουνε. Μια ντίβα του θεάτρου ψάχνει την εμπορική επιτυχία. Μια υπεύθυνη θεάτρου ψάχνει την ποιότητα. Δυο νέοι συγγραφείς ψάχνουν την καλλιτεχνική καταξίωση. Μια επιχειρηματίας ψάχνει για απλήρωτο σεξ. Μια νέα ηθοποιός ψάχνει για ρόλο. Ενας νεαρός ηθοποιός ψάχνει ευκαιρία, και πολλοί άλλοι που ψάχνουν... Σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, σκηνικά Μανόλη Παντελιδάκη, κοστούμια Κατερίνας Δαφίνη, μουσική - τραγούδια Σταμάτη Κραουνάκη, φωτισμοί Ελευθερίας Ντεκό. Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Γιώργος Μαρίνος, Κώστας Σπυρόπουλος, Κατιάνα Μπαλανίκα, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Γρηγόρης Σταμούλης, κ.ά.

Το έργο του Παντελή Χορν Φλαντρώ παρουσιάζει (από σήμερα, 29 Νοε.) το θέατρο Πρόβα, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα, σκηνικά κοστούμια Μιχάλη Σδούγκου, μουσική Νίκου Χαριζάνου. Παίζουν: Μαίρη Ραζή, Νίκος Παπαδόπουλος, Αντρια Ράπτη, Χρυσάνθη Γεωργιάδου και Κοραλία Τσόγκα. Ο Χορν, επικαλούμενος ένα μύθο από την παλιά ελληνική παράδοση, φτιάχνει ένα έργο βυθιζόμενος στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, ενσωματώνοντας την πανουργία της Κλυταιμνήστρας, τον ερωτικό πόθο της Φαίδρας, τη ζήλια της Μήδειας και την εκδικητικότητα της Ηλέκτρας.

ΤΗ ΓΕΡΜΑ ΤΟΥ Φ.ΓΚ. ΛΟΡΚΑ

Από τη Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9,30), σ’ ένα μικρό θέατρο (ριζωμένο στα θεμέλια μιας οδογέφυρας) δεκατρείς ηθοποιοί μέσα σε μια ξύλινη αρένα, αναμετριούνται μ’ ένα απ’ τα σημαντικότερα έργα του αιώνα που πέρασε.

Τη ΓΕΡΜΑ του Federico Garcia Lorca…

Μια Γέρμα «μαραμένη» και άκαρπη. Στερημένη απ’ τη χαρά της μητρότητας. Κι απ’ τη συντροφικότητα, τον έρωτα. Την ισότιμη σχέση με τον άντρα της.

Μια Γέρμα που σκοτώνει τον «άντρα». Και την ίδια ώρα τη Γυναίκα και τη Μάνα μέσα της. Εκεί, στην αρένα. Που η νομοτέλεια επιβάλλει Στους «ταύρους» να πεθαίνουν. Και στους «άλλους» να παρακολουθούν.

Σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή, φωτισμούς του Νίκου Βούλγαρη, σκηνικά Κώστα Κουρμουλάκη, κοστούμια Κατερίνας Μούζουλα, μουσική Νίκου Χατζηελευθερίου και χορογραφία της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου. Και στην αρένα, οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου (στο ρόλο της «Γέρμας»), Νίκος Δαφνής, Κέλη Μαρκαντωνάτου, Μαρία Δρακοπούλου, Βασίλης Μήλιος, Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Δανάη Παπουτσή, Κατερίνα Μπαλτατζή, Εύη Ανδριανού, Δήμητρα Βαμβακάρη, Τάσος Καρακύκλας, Χριστίνα Κοτσαλίδου και Νατάσα Παντελή.

Για κάθε πρόσθετη πληροφορία στο τηλ.: 210 4816200 (θέατρο «Κάτω απ’ τη Γέφυρα») και στην ιστοσελίδα www.katoapotigefyra.gr. Μπορείτε ακόμη να επικοινωνήσετε με την Κατερίνα Μπαλτατζή (τηλ.: 6976 456810. Και με την Εύη Ανδριανού (τηλ.: 6976 128280)

Ο ΓΛΑΡΟΣ...

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει τον Γλάρο του Άντον Τσέχοφ. Η πρεμιέρα του έργου θα δοθεί την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Πρόκειται για ένα έργο που αναφέρεται στη διαπλοκή του έρωτα και της τέχνης και την επώδυνη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η σκηνοθεσία προσεγγίζει το έργο με μία σύγχρονη, φρέσκια και προκλητική ματιά. Ο Πέτρος Ζηβανός, που σκηνοθετεί την παράσταση, δηλώνει χαρακτηριστικά: «Στη σκηνική εκδοχή που σας προτείνουμε, προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε όσο γίνεται πιο αποενοχοποιημένα και να μην παγιδευτούμε στους ‘ιστορικούς’ πια σκοπέλους ‘τι είναι ή τι δεν είναι Τσεχοφικό’ και αν το έργο είναι ‘κωμωδία ή δράμα’. Πρόθεσή μας ήταν όχι να αποδομήσουμε το κείμενο, αλλά να το τοποθετήσουμε σε πολύ πιο οικεία και ευανάγνωστα για τον σημερινό άνθρωπο πλαίσια».

Η μετάφραση του έργου είναι της Ξένιας Καλογεροπούλου, η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζηβανού, τα σκηνικά της Λίλας Καρακώστα, τα κοστούμια της Ντόρας Λελούδα και η μουσική του Γιώργου Χούχου. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν ο Πέρης Μιχαηλίδης, η Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, ο Ευθύμης Παππάς, η Ερατώ Πίσση, ο Γιάννης Ζαβραδινός.

Συντελεστές παράστασης: Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου, Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζηβανός, Σκηνικά: Λίλα Καρακώστα, Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα, Μουσική: Γιώργος Χούχος, Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος, Βοηθός σκηνοθέτη: Σουζάνα Ιωαννίδου, Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσα Ζηβανού, Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Πανά, Οργάνωση παραγωγής: Ροδή Στεφανίδου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Ευθύμης Παππάς, Εύη Σαρμή, Γιώργος Καύκας, Γιώργος Σφυρίδης, Ερατώ Πίσση, Γιάννης Ζαβραδινός, Κατερίνα Γιαμαλή, Βασίλης Σπυρόπουλος, Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, Πέρης Μιχαηλίδης. Μουσικός: Θάνος Μυστακίδης

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΜΕΡΟΥ

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συνεργασία με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς παρουσιάζει στην Παιδική Σκηνή του, το έργο ενός από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Γιώργου Θεοτοκά, Όνειρο του Δωδεκάμερου. Το έργο είναι βασισμένο στα ήθη, τα έθιμα και τα λαογραφικά στοιχεία της ελληνικής παράδοσης. Στο Όνειρο του Δωδεκάμερου ο Γιώργος Θεοτοκάς πραγματεύεται με έναν μοναδικό και ταυτόχρονα χιουμοριστικό τρόπο στοιχεία από τους παραδοσιακούς μύθους τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Το έργο παίζεται στο Θέατρο Μονής Λαζαριστών, Σκηνή Σωκράτης Καραντινός από την περασμένη Κυριακή (25 Νοεμβρίου), με διάρκεια έως τις αρχές Απριλίου.

Λίγα λόγια για το Όνειρο του Δωδεκάμερου: Όταν στον ουρανό κοιμούνται οι άγγελοι και οι άνθρωποι στη γη, από τα έγκατα του κόσμου ξεπηδούν τα σκοτεινά ξωτικά. Με μαγγανιές, γητειές, συνεργίες δαιμονικές και αρχηγό τους τον Μαντρακούκο, θα φέρουν τα πάνω κάτω στο ήσυχο μικρό χωριό. Ποια είναι η πιο όμορφη σε τούτο το χωριό και σ’ άλλα δέκα γύρω; Σε ποια πρέπουν χρυσαφικά και φουστάνια και μεταξωτά; Στη Μαλάμω ή στην Πλούμπω; Ποια θα κερδίσει το θησαυρό με πονηριά και ποια θα βρεθεί αιχμάλωτη στων καλικαντζάρων τη φωτιά;

Το Όνειρο του Δωδεκάμερου θα ζωντανέψει στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών και οι ήρωές του, άγγελοι, δαίμονες, κακές μητριές, όμορφα κορίτσια, μυλωνάδες και καλικαντζαράκια, θα υφάνουν τα πρωινά σας όνειρα...

Συντελεστές παράστασης: Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη, κίνηση: Αναστασία Θεοφανίδου, μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος, μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης, φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας, στίχοι τραγουδιών: Αντώνης Συνάχης, βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Πλατιώτη, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου.

Τους ρόλους ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά): Παλικάρι Α΄-Καλικάτζαρος: Θοδωρής Ανθόπουλος, Γειτόνισσα- Καλικάτζαρος: Αναστασία Γεωργίου, Κυρά- Καλή: Άννα Γιαγκιώζη, Πλούμπω: Ανθή Ευστρατιάδου, Μυλωνάς: Θόδωρος Θεοδωρίδης, Γειτόνισσα- Καλικάτζαρος: Σοφία Καραγιάννη, Γειτόνισσα- Καλικάτζαρος: Κωνσταντίνα Καστέλου, Καλικάτζαρος: Στέλιος Κέλερης, Μανδρακούκος: Κίμων Κουρής, Παλικάρι Β΄-Καλικάτζαρος: Γιώργος Κωνσταντινίδης, Καλικαντζαράκι: Κατερίνα Μανουσοπούλου, Γειτόνισσα- Καλικάτζαρος: Φανή Παναγιωτίδου, Γειτόνισσα- Καλικάτζαρος: Μαργαρίτα Παπαγιάννη, Μαλάμω: Πολυξένη Σπυροπούλου, Αρχάγγελος Μιχαήλ: Χρήστος Τανταλάκης.

EUGENE GLADSTONE O'NEILL

Είχα δει το Ταξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα, στη Θεσσαλονίκη, από το θίασο της Κατίνας Παξινού και του Αλέξη Μινωτή. Ήταν ο πρώτος καιρός της απριλιανής δικτατορίας. Ωστόσο, εκείνη η παράσταση θα μου μείνει αξέχαστη. Όλα ήταν εξαιρετικά: το έργο, η παράσταση, οι ηθοποιοί, η σκηνοθεσία...

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο’Νιλ [Eugene O’Neill] γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1888 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1953. Επηρεασμένος από τον Anton Chekhov, τον Henrik Ibsen, τον August Strindberg και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, ο Ο’Νιλ θεωρείται ως ο σημαντικότερος δραματουργός που γέννησε η Αμερική.

Ξεκίνησε να δουλεύει ως δημοσιογράφος, αλλά γρήγορα αφοσιώθηκε στο θέατρο, γράφοντας έργα που παρουσιάστηκαν από το θίασο Provincetown Players .

Eugene O'Neill brings to life The Iceman Cometh and Long Day's Journey into Night with scenes performed especially for the film by some of the most gifted actors working in theater today. Top, Al Pacino as Theodore (Hickey) Hickman; bottom, Christopher Plummer as James Tyrone. Photos courtesy of Steeplechase Films.

Εργα του: Πλέοντας ανατολικά για το Κάρντιφ [Bound East for Cardiff, 1916], Το μακρύ ταξίδι της επιστροφής [The Long Voyage Home, 1917], Το φεγγάρι της Καραϊβικής [The Moon of the Caribbes, 1919], Aυτοκράτορας Τζόουνς [The Emperor Jones, 1920], Πέρα τον ορίζοντα [Beyond the Horizon, 1920], Άννα Κρίστι [Anna Christie, 1921], O μαλλιαρός πίθηκος [The Hairy Ape, 1922], Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα [Mourning Becomes Electra, 1937], Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά [All God’s Chillun Got Wings, 1924), Πόθοι κάτω από τις λεύκες [Desire Under the Elms, 1925], Ο μεγάλος Θεός Μπράουν [The Great God Brown, 1926], Tα εκατομμύρια του Μάρκο [Marco Millions, 1927], Ω, ερημιά! [Ah, Wilderness!, 1933], Μέρες δίχως τέλος [Day’s Without End, 1934], Παράξενο ιντερμέδιο [Strange Interlude] και More Stately Mansions(1938), Το σημάδι του ποιητή [A Touch of the Poet, 1940], Ένα φεγγάρι για τους κατατρεγμένους [A Moon for the Misbegotten, 1943], Tαξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα [Long Day's Journey Into Night, 1941], Ο παγοπώλης έρχεται [The Iceman Cometh, 1958 – διαπραγματεύεται την ανθρώπινη ανάγκη να δραπετεύσει στον κόσμο των ψευδαισθήσεων].

Eugene O'Neill married his third wife, actress Carlotta Monterey, in 1929. In the winter of 1937, the pair settled into Tao House, an isolated mountain retreat in Danville, California, where he would write three of the greatest plays ever written by an American. Photo credit: Beinecke Rare Book and Manuscript Library, Yale University

Το Coronet Theatre στη Νέα Υόρκη έχει μετονομαστεί προς τιμήν του σε Eugene O’Neil Theatre. Προς το τέλος της ζωής του, η κόρη του Oona παντρεύτηκε τον ηθοποιό Charlie Chaplin που τότε είχε την ηλικία του πατέρα της. Ο Ο’Νιλ αρρώστησε και δεν ήταν πλέον σε θέση να γράψει… Βραβεία και διακρίσεις: Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1936. Τέσσερα Βραβεία Πούλιτζερ (Πέρα τον ορίζοντα, Αννα Κρίστι, Παράξενο ιντερμέδιο, Tαξίδι μακριάς μέρας μέσα στη νύχτα).

ALEXANDRE DUMAS, ΥΙΟΣ

----------------
Now playing: beethoven- Ave Maria - Beethoven
via FoxyTunes

Alexandre DUMAS fils

Ο Alexandre Dumas, υιός (γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1824 στο Παρίσι και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1895) ήταν ο εξωσυζυγικός καρπός της σχέσης της μοδίστρας Marie-Catherine Labay, και του μυθιστοριογράφου Alexandre Dumas, père, και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του στο χώρο των γραμμάτων και της θεατρικής συγγραφής με επιτυχία.

Το 1831 ο πατέρας του τον αναγνώρισε ως νόμιμο παιδί του κι έτσι ο νεαρός Δουμάς υιός έλαβε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στο Institution Goubaux και στο Collège Bourbon. Ο νόμος που ίσχυε εκείνη την εποχή, επέτρεψε στον Dumas να πάρει το παιδί από τη μητέρα του. Η αγωνία της ενέπνευσε στον Dumas υιό να γράψει για τους τραγικούς γυναικείους χαρακτήρες. Σχεδόν σε όλο τα έργα του, υπογράμμισε τον ηθικό σκοπό της λογοτεχνίας και το 1858 στο έργο του, Le fils naturel (The Illegitimate Son), εδραίωσε την πεποίθησή του ότι ο πατέρας παράνομου παιδιού, έχει υποχρέωση να νομιμοποιήσει το παιδί και να νυμφευθεί τη γυναίκα. Πάντως, στο σχολείο, ο Dumas υιός χλευαζόταν συνεχώς από τους συμμαθητές του. Αυτή η αντιμετώπιση κι όλα αυτά τα ζητήματα σχετικά με τις σχέσεις γονιών και παιδιών, επηρέασαν βαθιά τις σκέψεις, τη συμπεριφορά, και τη γραφή του.

Opéra de Paris. La Dame aux Camélias. Μπαλέτο σε έναν πρόλογο και τρεις πράξεις (1978) – βασισμένο στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά υιού. Μουσική του Frédéric Chopin. Χορογραφία και σκηνοθεσία του John Neumeier. Marguerite: Clairemarie Osta, Armand Duval: Mathieu Ganio

Το 1844 ο Dumas υιός πήγε στο Saint-Germain-en-Laye για να ζήσει με τον πατέρα του. Εκεί, συνάντησε την Marie Duplessis, μια νεαρή πόρνη που θα ήταν η έμπνευσή του για το ρομαντικό μυθιστόρημά του, Η κυρία με τις καμέλιες [La dame aux camélias]. Προσαρμοσμένο για τη σκηνή, το έργο La Dame aux camélias ανέβηκε στο θέατρο Vaudeville στο Παρίσι, στις 2 Φεβρουαρίου 1852. Τιτλοφορήθηκε στα αγγλικά (ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες) ως Camille. Έχουν υπάρξει περίπου είκοσι διαφορετικές κινηματογραφικές εκδοχές του σε διάφορες χώρες και σε μια ευρεία ποικιλία γλωσσών. Ο ρόλος της «Marguerite Gautier» έχει ερμηνευτεί στον κινηματογράφο από τις ηθοποιούς Sarah Bernhardt, Κλάρα Kimball Young, Theda Bara, Yvonne Printemps, Alla Nazimova, Greta Garbo, Micheline Presle, τη Francesca Bertini, τη Isabelle Huppert και άλλες.

Ένα πόστερ που σχεδιάστηκε για την όπερα La Traviata - by Rafal Olbinski.

Το έργο αποτέλεσε τη βάση για την όπερα La Traviata (1853) του Verdi. Αν και αναγνώρισε ότι αυτός είχε κάνει την προσαρμογή επειδή χρειάστηκε τα χρήματα, είχε μια τεράστια επιτυχία με το έργο. Έτσι άρχισε η συγγραφική του καριέρα στο θέατρο που όχι μόνο σκίασε αυτήν του πατέρα του κατά τη διάρκεια της διάρκειας ζωής του αλλά και εξουσίασε τη σοβαρή γαλλική σκηνή για το μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού του δέκατου ένατου αιώνα. Μετά από αυτό, εγκατέλειψε ουσιαστικά το μυθιστόρημα – αν και το ημι-αυτοβιογραφικό L'Affaire Clemenceau (1867) είχε κάποια σχετική επιτυχία.

Το 1864, ο Alexandre Dumas υιός νυμφεύθηκε την Nadejda Naryschkine, με την οποία απέκτησε μια κόρη. Μετά το θάνατο της Naryschkine, νυμφεύθηκε την Henriette Régnier. Το 1874, έγινε μέλος της Académie française και το 1894 του απονεμήθηκε το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής. Ο Alexandre Dumas υιός πέθανε στο Marly-le-Roi, Yvelines, στις 27 Νοεμβρίου 1895 και ετάφη στο Νεκροταφείο της Μονμάρτης, στο Παρίσι. Ήταν, ίσως συμπτωματικά, μόνο περίπου 100 μέτρα μακριά από την Marie Duplessis.

Eugène Giraud
Paris 1806- id. 1881
Le voyage en Espagne
H/T 1,95 x 1,45m 1855
Musée Alexandre Dumas Villers Cotterëts

Θεατρικά έργα: Atala (1848), La Dame aux camélias (1852), Diane de Lys (1853), Le Bijou de la reine (1855), Le Demi-monde (1855), La Question d'argent (1857), Le Fils naturel (The Illegitimate Son or The Natural Son, 1858), Un Père prodigue (1859), Un Mariage dans un chapeau (1859) coll. Vivier, L'Ami des femmes (1864), Le Supplice d'une femme (1865) coll. Emile de Girardin, Heloise Paranquet (1866) coll. Durentin, Les Idees de Madame Aubray (1867), Le Filleul de Pompignac (1869) coll. Francois, Une Visite de noces (1871), La Princesse Georges (1871), La Femme de Claude (1873), Monsieur Alphonse (1873), L'étrangère (1876), Les Danicheff (1876) coll. de Corvin, La Comtesse Romani (1876) coll. Gustave Fould, La Princesse de Bagdad (1881), Denise (1885), Francillon (1887).

DAVID MERRICK, ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ

David Merrick στο εξώφυλλο του περιοδικού Time, στις 25 Μαρτίου 1966.

Ο David Merrick γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1911 και πέθανε στις 25 Απριλίου 2000. Ήταν ο πιο πολυβραβευμένος με το Tony Award Αμερικανός θεατρικός παραγωγός. Το όνομά του ήταν David Lee Margulois και γεννήθηκε από Έβραίους γονείς στο St. Louis, Missouri. Σπούδασε νομικά στο Washington University, και στο Saint Louis University School of Law. Το 1940 παράτησε τη νομική καριέρα του κι έγινε ένας επιτυχημένος θεατρικός παραγωγός.

Η διαφήμιση για το Subways Are For Sleeping στην εφημερίδα New York Herald-Tribune

Ο Merrick ήταν γνωστός για την αγάπη του σε ακροβατικές επιδείξεις δημοσιότητας. Ένα από τα διασημότερα τεχνάσματά του ήταν το 1961 με το μιούζικαλ Subways Are For Sleeping. Βρήκε επτά Νεοϋορκέζους που είχαν τα ίδια ονόματα με τους επτά κορυφαίους κριτικούς θεάτρων της πόλης: Watt Howard Taubman, Walter Kerr, John Chapman, John McClain, Richard Watts, Jr., Norman Nadel, και Robert Coleman. Ο Merrick προσκάλεσε τους επτά συνονόματους στο μιούζικαλ και εξασφάλισε την άδειά τους να χρησιμοποιήσει τα ονόματα και τις εικόνες τους σε μια διαφήμιση παράλληλα με σχόλια, όπως «Μια από τις λίγες μεγάλες μουσικές κωμωδίες των τελευταίων τριάντα ετών» και «Ένα μυθικό μιούζικαλ. Το αγαπώ».

Ο Merrick προετοίμασε έπειτα μια διαφήμιση στις εφημερίδες που χαρακτηρίζει τις κριτικές των συνονόματων rave υπό τον τίτλο: 7 Out of 7 Are Ecstatically Unanimous About Subways Are For Sleeping. Μόνο μια εφημερίδα, η New York Herald Tribune, δημοσίευσε τη διαφήμιση, και μόνο σε μια έκδοση. Εντούτοις, η δημοσιότητα που δόθηκε, βοήθησε το μιούζικαλ να παραμείνει ανοικτό για 205 παραστάσεις (σχεδόν έξι μήνες). Ο Merrick αργότερα αποκάλυψε ότι είχε συλλάβει τη διαφήμιση αρκετά χρόνια προηγουμένως, αλλά δεν ήταν σε θέση να την εκτελέσει έως ότου αποσύρθηκε ο Brooks Atkinson ως κριτικός θεάτρου από τους New York Times το 1960, δεδομένου ότι δεν μπορούσε να βρει κάποιον με το ίδιο όνομα.

Το πρωί της 25ης Αυγούστου 1980, ο Gower Champion πέθανε από έναν σπάνιο καρκίνο του αίματος. Ο Merrick κράτησε το θάνατό του κρυφό, για να μπορέσει έτσι να τον αναγγείλει ο ίδιος στο άνοιγμα της αυλαίας στην παράσταση της 42nd Street (στη φωτογραφία), που ήταν δική του παραγωγή και την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Gower Champion.

Ο Merrick υπέστη ένα επεισόδιο το 1983, το οποίο και τον καθήλωσε σε μια αναπηρική καρέκλα. Ίδρυσε το David Merrick Arts Foundation το 1998 για να υποστηρίξει την ανάπτυξη των αμερικανικών μιούζικαλ. Ο Merrick ήταν παντρεμένος έξι φορές, με τις Lenore Beck, Jeanne Gibson, Etan Aronson (δύο φορές), Karen Prunczik, και Natalie Lloyd. Νυμφεύθηκε με την Lloyd κατά τη χρονιά του θανάτου του στο Λονδίνο, ενώ όλοι οι προηγούμενοι γάμοι του είχαν τελειώσει με διαζύγιο.

To 1981 κέρδισε το βραβείο Tony για το Καλύτερο Μιούζικαλ (42nd Street), το 1976 Tony για το Καλύτερο Έργο (Travesties), το 1968 Tony για το Καλύτερο Έργο και Tony για την Καλύτερη Παραγωγή (Rosencrantz and Guildenstern Are Dead), ενώ κέρδισε και το Special Tony Award. Επίσης, κέρδισε το 1966 Tony για το Καλύτερο Έργο (Marat/Sade), το 1964 Tony για το Καλύτερο Μιούζικαλ (Hello, Dolly!), Tony για το Καλύτερο Έργο (Luther), Tony για την Καλύτερη Παραγωγή Μιούζικαλ (Hello, Dolly!), το 1961 Tony για το Καλύτερο Έργο (Becket), και το Special Tony Award. Ωστόσο ήταν άλλες τουλάχιστον τριάντα φορές υποψήφιος για βραβείο.

Ο David Merrick σε φωτογραφία του 1996

Άλλες παραγωγές του: FannyThe Matchmaker (1954), (1955), Look Back in Anger, Romanoff and Juliet (1957), The Entertainer, The World of Suzie Wong, La Plume de Ma Tante (1958), Destry Rides Again, Gypsy, Take Me Along (1959), Irma La Douce, A Taste of Honey, Becket, Do Re Mi (1960), Carnival! (1961), I Can Get It for You Wholesale, Stop the World - I Want to Get Off (1962), Oliver!, Luther, 110 in the Shade, One Flew Over the Cuckoo's Nest (1963), The Milk Train Doesn't Stop Here Anymore, Hello, Dolly!, Foxy, Oh! What a Lovely War (1964), The Roar of the Greasepaint - The Smell of the Crowd, Pickwick, Cactus Flower, Marat/Sade (1965), Don't Drink the Water, I Do! I Do!, Breakfast at Tiffany's (1966), Rosencrantz & Guildenstern Are Dead), How Now, Dow Jones (1967), The Seven Descents of Myrtle, The Happy Time, Promises, Promises, Forty Carats (1968), Play It Again, Sam, Private Lives (1969), Mack and Mabel (1974), Very Good Eddie (1975), State Fair (1996).

ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Το «Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο» ανεβάζει το νέο έργο της Αννας Χατζηχρήστου, με τίτλο «Στα μονοπάτια των τραγουδιών», στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» (κάθε Σάββατο -Κυριακή). O Ορφέας και η Ολομόναχη χάθηκαν σε έναν κατακλυσμό. Με συνοδοιπόρο ένα αθεράπευτα ερωτευμένο Αηδόνι, ο Ορφέας ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης, όπου η μουσική και τα τραγούδια κάθε τόπου γίνονται τα μονοπάτια που τον οδηγούν στην αγαπημένη του. Μυστικοί αρωγοί του είναι τα στοιχεία της φύσης, καθώς και πρόσωπα - σύμβολα της ευρωπαϊκής μυθολογίας: Η Κόρη του Νερού, ο Βαρκάρης, η Μελουσίνα, το Ελαφάκι της θάλασσας. Πρόσωπα, που αναπτύσσονται ως χαρακτήρες, βάσει των μυθολογικών τους συμβόλων. Ξεκινώντας από τη Θράκη, ο Ορφέας και το Αηδόνι περνούν το Βόσπορο, διασχίζουν τα παράλια της Μ. Ασίας, φτάνουν στη Λέρο και την Ηπειρο. Μια παράσταση που συνδυάζει το σύγχρονο ποιητικό λόγο, με σκοπούς και τραγούδια της ελληνικής παράδοσης. Σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια Βαλεντίνα Παπαδημητράκη, σκηνικά - κοστούμια Εμμα Μολλέ, κατασκευή κούκλας Εμμανουέλλα Καποκάκη, ενορχήστρωση Αλέξανδρος Σιγαλός, ηχητική επένδυση Βασίλης Βασιλάτος. Στα ηχογραφημένα μέρη παίζουν οι «Ιστορίες για κρουστά». Παίζουν: Παναγιώτης Γαρμπής, Σοφία Λιάκου, Κατερίνα Σελμάνη. Παίζουν οι μουσικοί: Αλέξανδρος Σιγαλός, Ελλη Βασιλάτου, Κατερίνα Σελμάνη, Παναγιώτης Γαρμπής.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ

O λαρισινός Δημοτικός Κουκλοθίασος «τιριτόμπα», με την Σοφία Φουτζοπούλου και τον Κώστα Χατζηανδρέου

Το Τμήμα θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου οργανώνει την Παρασκευή (30/11) σεμινάριο με θέμα «Η τέχνη του κουκλοθεάτρου στο σύγχρονο θέατρο», στο κεντρικό κτίριο της Σχολής, στο Ναύπλιο (Β. Γεωργίου Β' και Ηρακλέους, αίθουσα «Λήδα Τασσοπούλου»). Το σεμινάριο περιλαμβάνει παράσταση, ομιλίες, συζήτηση και εργαστήρια. Κύριοι ομιλητές: Στάθης Μαρκόπουλος, Απόστολος Μαγουλιώτης, Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου. Τη διοργάνωση ανέλαβαν οι Εμμανουέλα Βογιατζάκη - Κρουκόβσκι και Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 27520-96107.

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Νοεμβρίου 1928 και πέθανε στις 8 Νοεμβρίου 2005. Περισσότερο γνωστό ευρύ κοινό υπήρξε κυρίως για τις κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες ερμήνευσε γοητευτικούς ήρωες. Ωστόσο έπαιξε στην τηλεόραση (Γιούγκερμαν, Η αίθουσα του θρόνου, Ο παράξενος ταξιδιώτης, Ο χαρτοπαίχτης κ.ά.).

Μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή, δούλεψε για δυο χρόνια στο θίασο της Κατερίνας (Κατερίνα Ανδρεάδη). Η πρώτη του εντυπωσιακή εμφάνιση έγινε το 1949 στο έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια της Δάφνης ντι Μοριέ. Τότε ήταν που ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή έγραψε: «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο». Αξιοσημείωτη η ερμηνεία του (στον ομώνυμο ρόλο), στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη. Έπαιξε επίσης: Ήταν όλοι τους παιδιά μου του Άρθουρ Μίλερ, Παράξενο Ιντερμέτζο και Μακρύ ταξίδι της ημέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο’Νιλ, Μάρτυρας κατηγορίας της Αγκάθα Κρίστι, Μαντάμ Μπατερφλάι του Ντέιβιντ Χένρι Χουάνγκ, Έγκλημα και τιμωρία του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Ο γλάρος και Θείος Βάνιας του Άντον Τσέχοφ, Η κυρία του Μαξίμ του Ζορζ Φεϊντό, Σαλόνικα της Λουίζ Πέιτζ (στο Εθνικό Θέατρο το 1998 ήταν το τελευταίο του).

Έπαιξε σε περισσότερες από 60 ταινίες, και μεταξύ αυτών ήταν η Στέλλα με τη Μελίνα Μερκούρη (1955), Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955), Μια τρελή... τρελή οικογένεια (1965), Ραντεβού στην Κέρκυρα, Έγκλημα στα παρασκήνια (1960), Η ψεύτρα (1963), Η σωφερίνα (1964), Οι κυρίες της αυλής (1966), Οικογένεια Χωραφά, Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη (1968), Ξύπνα Βασίλη (1969), Δεν υπάρχουν λιποτάκτες (1970), Παπαφλέσσας (1971), Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980), Τα παιδιά της χελιδόνας (1987), Η εκδίκηση του πατέρα (1990), Το φως που σβήνει (2000), Μια μέρα τη νύχτα (2001) κ.ά. Επίσης σκηνοθέτησε τις ταινίες Ο θρίαμβος (1960) και Συνοικία το όνειρο (1961)

[Για περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ κι ΕΔΩ]