Η Θεσσαλονίκη χάνει την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης της

• Κλείνει λόγω οικονομικών προβλημάτων 
• TO BHMA: 25/11/2011

Σκηνή από την παράσταση «Το νερό της ζωής», που είχε ανέβει στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη

Δει δη χρημάτων η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» της Θεσσαλονίκης διακόπτει τη λειτουργία της, μετά από τριάντα δύο χρόνια. Χωρίς επιχορήγηση και μέσα στη δεδομένη οικονομική κρίση, τα πράγματα αποδείχθηκαν εξαιρετικά δύσκολα για ένα θέατρο που επιμένει στο ρεπερτόριο, το ελληνικό έργο και την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών. Οπως επισημαίνει στην ανακοίνωσή του ο καλλιτεχνικός διευθυντής της, ο σκηνοθέτης Νικηφόρος Παπανδρέου, «είναι προφανές ότι το είδος του θεάτρου που υπηρετούμε, το ποιοτικό ρεπερτόριο, η ανάδειξη νέων συγγραφέων, σκηνοθετών, σκηνογράφων, το φυτώριο νέων ηθοποιών, το κόστος λειτουργίας μόνιμης στέγης, ο πολυμελής θίασος, η καλλιέργεια του πειραματισμού και της θεατρικής παιδείας, το χαμηλό εισιτήριο, όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά ενός θεάτρου που είναι μαθηματικώς αδύνατον να επιζήσει μόνο με τις εισπράξεις του, ακόμα και αν υπάρχει ικανοποιητική προσέλευση θεατών στις παραστάσεις του».

Θεατρικές διαδρομές

«Αλήτες θεατρίνοι»

Ενας γέρος πρώην διάσημος ηθοποιός, τώρα εντελώς ξεπεσμένος, ο οποίος μονολογεί διηγούμενος τη ζωή του, είναι το κεντρικό πρόσωπο του έργου τουΤόμας Μπέρνχαρντ «Απλά περίπλοκος», που ανεβαίνει στο Υπόγειο του«Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν», από τη Δευτέρα, για 10 μόνο παραστάσεις. Ο ηλικιωμένος ηθοποιός, τελευταίος επιζών της οικογένειάς του, ζει κάτω από άθλιες συνθήκες σ' ένα φθαρμένο σπίτι, μισώντας τους πάντες και τα πάντα. Η συνεχώς αυξανόμενη αυτολύπηση, το μίσος και η γεροντική κατάθλιψη τον έχουν μετατρέψει σε μια αλλόκοτη φιγούρα. Το μόνο πρόσωπο που βλέπει είναι η Κατερίνα, ένα εννιάχρονο κοριτσάκι, που του φέρνει δυο φορές τη βδομάδα ένα μπουκάλι γάλα. Είναι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο επιτρέπει να τον πλησιάσει, ο μόνος με τον οποίο μιλά. Μετάφραση - σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης. Σκηνικά - κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Ιρις Αδάμ.

• Τη Δευτέρα ξεκινούν οι παραστάσεις με το έργο του Σάιμον Γκρέι «Αλήτες Θεατρίνοι», στο «Ανεσις - θεατρική σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη, με τους: Βάσια Παναγοπούλου, Αλέκο Συσσοβίτη, Τάκη Χρυσικάκο, Λαέρτη Βασιλείου. Απόδοση: Βάσια Παναγοπούλου - Αλίνα Κοτσοβούλου. Σκηνικά: Μυρτώ Αναστασοπούλου. Κοστούμια: Ευγενία Ζήντρου. Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Ενας αποτυχημένος ηθοποιός αλλά εξαιρετικός διευθυντής σκηνής που ζει στη σκιά της πλούσιας, διάσημης και πολύ φιλόδοξης ηθοποιού συζύγου του. Ο Ρόμπερτ, εγκαταλείποντας τη μόνη επιτυχημένη καριέρα που είχε, αφοσιώνεται στη φροντίδα της «ντίβας» γυναίκας του. Το μόνο που κρατάει για τον εαυτό του είναι κάποιες περιστασιακές περιπέτειες. Η Αννα ανακοινώνει στον Ρόμπερτ ότι έχει τρεις μέρες προθεσμία για να της αδειάσει τη γωνιά. Αυτό θα δυναμιτίσει την οργή του Ρόμπερτ, ο οποίος θα γυρέψει εκδίκηση με το μόνο τρόπο που γνωρίζει: «Θεατρικά».
• Το «Εσωτερικό» του Μέτερλινχ παρουσιάζει η Ομάδα Θεάτρου C. For Circus, σε σκηνοθεσία Κώστα conie Ισαακίδη, στο χώρο του C. for Circus (Συγγρού 19, 4ος όροφος, τηλ. 693.6754.534). Στο έργο αυτό ο Μέτερλινχ δε μεταγράφει τη ζωή μιας οικογένειας στο εσωτερικό ενός σπιτιού, αλλά το εσωτερικό του καθενός. Εγκαινιάζει αυτό που ο Εντγκάρ Μορέν διερμηνεύει με τρόπο πολύ απλό ως εκείνο που είναι όχι πλέον η «εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων», αλλά η «εποχή των σπηλαίων του ανθρώπου». Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης. Σκηνικά, κοστούμια: C. forCircus - Ελένη Θωμαΐδου. Παίζουν: Βεζερτζή Ολγα, Γαβρέλας Παναγιώτης, Κίτσος Δημήτρης, Κοτταράκου Χρύσα, Κουλιάκη Δήμητρα Μαρίνα, Νιτσιοπούλου Ανδρομάχη, Παυλίδης Παύλος, Ρουστάνη Νατάσα, Συναπίδου Κατερίνα, Σφυρής Γιωργής, Τανάση Βαλέρια, Χατζηαγγελάκης Σπύρος. Τραγούδι: Νατάσα Ρουστάνη.

Κι άλλο «θύμα» του ΥΠΠΟ-Τ

«Το νερό της ζωής»

Σε θύτη του πολιτισμού εξελίσσεται μέρα με τη μέρα το ομώνυμο υπουργείο, με θύματα πολιτιστικούς οργανισμούς που επί χρόνια καθιερώθηκαν στη συνείδηση του κοινού. Νέο θύμα του, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», που κλείνει αυλαία στο τέλος του χρόνου, όπως γνωστοποίησε προχτές ο καλλιτεχνικός διευθυντής της, ο θεατρολόγος Νικηφόρος Παπανδρέου, ο οποίος το 1979 είχε την πρωτοβουλία της ίδρυσής της. Η απόφαση λήφθηκε, λόγω της διακοπής της κρατικής επιχορήγησής της την τελευταία διετία.

Η Πειραματική Σκηνής της «Τέχνης» ανέβασε πάνω από εκατό έργα, κλασικά και σύγχρονα, ελληνικά και ξένα, γνωστά και άγνωστα: του Eυριπίδη και του Aριστοφάνη, του Σαίξπηρ και του Mπεν Tζόνσον, του Γκολντόνι και του Mαριβώ, του Ιψεν και του Tσέχοφ, του Λόρκα και του Mπρεχτ, του Mπέκετ και του Iονέσκο, του Πίντερ και του Φρίελ, του Μακ Γκίνες και του Φόσε, του Kαπετανάκη και του Ξενόπουλου, του Ποντίκα και της Aναγνωστάκη. Εχει τιμηθεί με το βραβείο της Ενωσης Eλλήνων Kριτικών για τη συμβολή της στην καλλιτεχνική ανάπτυξη της περιφέρειας. Ενώ οργάνωνε το διεθνές φεστιβάλ «Θεατρική Ανοιξη», από το 1994 έως το 2006, όταν η τότε ηγεσία επίσης του ΥΠΠΟ σταμάτησε την επιχορήγηση. Από το 2008 οργανώνει τις «Προτάσεις», ένα «εργοτάξιο θεατρικών αναζητήσεων» με τη συμμετοχή ελληνικών θιάσων.

Η σκηνή θα λειτουργεί έως και τις αρχές του νέου έτους, με τις παραστάσεις: «Πανικός στα παρασκήνια» του Κεν Λούντβιχ (2 Δεκ.). «Το νερό της ζωής» βασισμένο στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ (8 Δεκ.). «Κάνε άλμα πιο γρήγορο απ' τη φθορά», συμπαραγωγή με το τμήμα θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (14, 15 Δεκ.).

Ριζοσπάστης, 26/11/2011 

Ένα ρεσιτάλ από την Α. Βαλάκου: "Μαντάμ Φλο" στο Αγγέλων Βήμα

Μια μεγάλη κυρία του θεάτρου επιστρέφει στη σκηνή του «Αγγέλων Βήμα», προκειμένου να υποδυθεί μιαν άλλη μεγάλη κυρία: Η Αντιγόνη Βαλάκου συναντά την «πιο παράφωνη γυναίκα στον κόσμο», την Μαντάμ Φλο, του Άγγλου ηθοποιού και συγγραφέα Stephen Temperley.

Έργο γραμμένο το 2002 με τον τίτλο Souvenir, το «παρθενικό» του συγγραφέα του, διόλου πρωτόλειο όμως, βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, που διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1934: Η Florence Foster Jenkins, μια ερασιτέχνις σοπράνο, διάσημη για την παραφωνία, την έλλειψη ρυθμικής αγωγής και τη μουσική της ακαταλληλότητα, εξήντα πέντε ετών την εποχή που διαδραματίζεται το έργο, προσλαμβάνει τον τριαντάχρονο Cosme McMoon, πιανίστα και συνθέτη μεξικανικής καταγωγής, για να την ακομπανιάρει στα φιλανθρωπικά ρεσιτάλ που, παρά την γελοιοποίησή της, επιμένει να δίνει ενώπιον της καλής κοινωνίας της πόλης. Ξεκινάει έτσι μια τρικυμιώδης και κωμικοτραγική συνεργασία, που κρατάει δώδεκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι τον θάνατό της. Σε όλο αυτό το διάστημα, η μεν Μαντάμ Φλο, όπως είναι γνωστή, δεν παύει ούτε στιγμή να πιστεύει ότι είναι μια εξαίρετη και επιτυχημένη σοπράνο, ο δε Μακμούν αγωνίζεται να την κρατήσει μακριά από την αλήθεια: πως οι ακροατές στις παραστάσεις της, αλλά και όσοι σπεύδουν να αγοράσουν τους δίσκους που ηχογράφησε με τη βοήθειά του (συνολικά εννέα άριες, που ακόμη και σήμερα υπάρχουν στη δισκογραφική αγορά!), απλώς γελάνε μαζί της...

Από το Λονδίνο, επτά μονόπρακτα του Πίντερ στο Τελλόγλειο

Με επτά μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ μετακομίζει στο Τελλόγλειο της Θεσσαλονίκης το Pinter Centre Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Θα δοθούν τρεις παραστάσεις από σήμερα έως και την Κυριακή στις 8 το βράδυ.

 

Με επτά μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ μετακομίζει στο Τελλόγλειο της Θεσσαλονίκης το Pinter Centre Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Θα δοθούν τρεις παραστάσεις από σήμερα έως και την Κυριακή στις 8 το βράδυ.

Η παράσταση Pinter: In Other Rooms αποτελείται από επτά μονόπρακτα του νομπελίστα συγγραφέα, ο οποίος κατατάσσεται στους σημαντικότερους Βρετανούς μεταπολεμικούς θεατρικούς συγγραφείς.

Η παράσταση θα μεταφέρει τους θεατές στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των εφτά θεατρικών έργων, μετατρέποντας γιορτινές συναντήσεις σε μυστικούς χώρους ανάκρισης και βασανιστηρίων ή σε προσωπικούς χώρους, όπου οι διάλογοι εναλλάσσουν το εύθυμο με το μακάβριο, το παράλογο με το σοκαριστικό. Σκοπός της παράστασης είναι να φέρει τους θεατές σε επαφή με πτυχές του πιντερικού έργου, που μέχρι σήμερα ήταν γνωστές κυρίως στον κύκλο των μελετητών του συγγραφέα.

Θεσσαλονίκη: Τέσσερις πρεμιέρες και... ένα «λουκέτο»

Η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" αναστέλλει τη λειτουργία της μετά από 32 χρόνια. Με ποιες παραστάσεις αποχαιρετά το κοινό πριν "κατεβάσει ρολά" 

Σκηνή απο την παράταση «Πανικός στα παρασκήνια», που κάνει πρεμιέρα στις 2 Δεκεμβρίου

Μετά από 32 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης, η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" αναστέλλει τη λειτουργία της. Κατεβάζει ρολά στις 29 Ιανουαρίου και αφού μέχρι τότε παρουσιάσει τέσσερις παραστάσεις που ετοιμάστηκαν όσο υπήρχε ελπίδα να δοθεί κρατική επιχορήγηση. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν απάντησε και το θέατρο "Αμαλία" κλείνει τις πόρτες του, "εκτός κι αν σπάσουν τα ταμεία, οπότε θα παρατείνουμε τη λειτουργία του", όπως λένε οι συντελεστές της.

"Δεν είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε για τίποτα. Νιώθουμε κιόλας άβολα όταν κόβονται συντάξεις, κλείνουν μαγαζιά, η ανεργία καλπάζει και εμείς απασχολούμε τον κόσμο με ένα θεατρικό σχήμα που αναστέλλει τη λειτουργία του", δήλωσε ο Νικηφόρος Παπανδρέου, "ψυχή" της "Τέχνης" και εκ των ιδρυτών της, ενώ η ηθοποιός Εφη Σταμούλη χαρακτήρισε "ανήθικη" τη στάση του υπουργείου να μην έχει ενημερώσει μέχρι σήμερα τους επιχορηγούμενους θιάσους για το αν και πότε θα πάρουν χρήματα.

Κλείνει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» Θεσσαλονίκης

Την αναστολή της λειτουργίας της ανακοίνωσε σήμερα -μετά από 32 χρόνια αδιάλειπτης συμμετοχής και ουσιαστικά συν-ίδρυσης μαζί με το Κρατικό Θέατρο- της θεατρικής ζωής της Θεσσαλονίκης η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Η διακοπή την τελευταία διετία της κρατικής επιχορήγησης, ο «βρόγχος» των δανείων και των συμβολικών αμοιβών, η άρνηση εκφυλισμού του συγκεκριμένου μοντέλου λειτουργίας του θεάτρου, και η διαμορφωμένη πλέον άποψη πως «ανάλογες μορφές θεατρικής δράσης είναι αδύνατο να λειτουργήσουν χωρίς επιχορήγηση» (καθώς όπως αναφέρθηκε ακόμα και στις εποχές των θεατρικά «παχέων αγελάδων» μόνο το 40% των εξόδων καλύπτονταν από τα έσοδα των εισιτηρίων και το 60% από την επιχορήγηση), ανάγκασαν τους ιδρυτές και στυλοβάτες επί 30 και πλέον χρόνια του θεάτρου να αποφασίσουν το κλείσιμο του. Η μοναδική επί 20 και πλέον χρόνια «παρα-κρατική» σκηνή (ήταν το λογοπαίγνιο σειράς ετών καθώς στη Θεσσαλονίκη λειτουργούσε θεατρικά μόνο το ΚΘΒΕ και η Πειραματική σκηνή της Τέχνης ενώ την τελευταία δεκαετία τα μικρά ιδιωτικά θέατρα έχουν υπερ-πολλαπλασιασθεί στην πόλη), «έκλεισε τον κύκλο της- με τον τρόπο τουλάχιστον που ήξερε να τον σχηματίζει αυτό τον κύκλο», κήρυξε «Τέλος εποχής» αλλά και δήλωσε -δια στόματος του ιδρυτή και καλλιτεχνικού της διευθυντή θεατρολόγου Νικηφόρου Παπανδρέου πως «τίποτα δεν πάει χαμένο» και της ηθοποιού - προέδρου του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ και πρωταγωνίστριας της σκηνής, Έφης Σταμούλη, «Περήφανη για το θεατρικό αυτό ταξίδι».

Η «Μαμά» κάνει πρεμιέρα

• «ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ» 

Δύο γυναίκες. Δύο συγγραφείς. Μητέρα και κόρη. Μια σχέση εκρηκτική. Οι σχέσεις, η αυτογνωσία, η απώλεια, οι πληγές και η αγάπη, σε μια παράσταση αδυσώπητα ανθρώπινη

 

Δύο γυναίκες. Δύο συγγραφείς. Μητέρα και κόρη. Μια σχέση εκρηκτική. Οι σχέσεις, η αυτογνωσία, η απώλεια, οι πληγές και η αγάπη, σε μια παράσταση αδυσώπητα ανθρώπινη. Με αφορμή την ιδιαίτερη σχέση που μοιράζονταν οι Μαργαρίτα Καραπάνου και Ρίτα Λυμπεράκη, η Αντζελα Μπρούσκου μας ταξιδεύει στον χρόνο αλλά και μέσα μας, από απόψε (έως τις 4 Δεκεμβρίου), με την παραγωγή "Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη", στην Κεντρική Σκηνή της "Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών". Τους ρόλους ερμηνεύουν η σκηνοθέτις και η Παρθενόπη Μπουζούρη, οι οποίες υπογράφουν και τη δραματουργία της παράστασης, ενώ η πρωτότυπη μουσική είναι της Μόνικα.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ: Επικίνδυνο σπορ το θέατρο

Συναντά τον Χρήστο Στέργιογλου στο "RabbitHole" για να μας μυήσουν στον κόσμο της σκηνής και των παρασκηνίων, μέσα από το έργο του Μάμετ, "Η ζωή στο θέατρο" 

Τη μετάφραση-σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Αλέξης Ρίγλης, τα σκηνικά ο Γκάυ Στεφάνου, τα κοστούμια ο Νικόλας Γεωργίου, τη σύνθεση ήχων-μουσική ο Σταύρος Γασπαράτος. Ερμηνεύουν: Χρήστος Στέργιογλου, Κώστας Γάκης

Δύο ηθοποιοί. Ο ένας στην αυγή της καριέρας του και ο άλλος στη δύση. Απέναντι ο ένας στον άλλο. Αλλά και τόσο δίπλα... Οι πρωταγωνιστές του έργου του Ντέιβιντ Μάμετ "Η ζωή στο θέατρο", που παρουσιάζεται στο "RabbitHole", βρίσκονται αρχικά αντιμέτωποι για να καταλάβουν, εντέλει, ότι άλλος είναι ο "εχθρός". Γραμμένο το 1977, το έργο στις 26 αριστοτεχνικά δομημένες σκηνές του, μιλάει για τη σύνθετη διαδικασία της παράδοσης της σκυτάλης από τη μια γενιά στην επόμενη, μέσα από τη σχέση δυο ηθοποιών, του Ρόμπερτ και του Τζον (τους υποδύονται απολαυστικά ο Χρήστος Στέργιογλου και ο Κώστας Γάκης), και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν, πάνω και πίσω από τη σκηνή, στο θέατρο ρεπερτορίου στο οποίο εργάζονται.

Λυρικός ... «Παπουτσωμένος γάτος»

Ο μελωδικός κόσμος της όπερας συναντά τον μαγικό κόσμο του παιδικού θεάτρου, στην παιδική όπερα του Τσέζαρ Κουί «O παπουτσωμένος γάτος», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Ολύμπια» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Το αγαπημένο παραμύθι των παιδικών μας χρόνων μεταμορφώνεται σε μια μαγική παράσταση με ήρωες πάνω από το ανθρώπινο μέτρο, όπου οι υπερφυσικές δυνάμεις βρίσκονται στην υπηρεσία των αδύναμων, των ευάλωτων και των τρυφερών. Η όπερα - παραμύθι για παιδιά, σε ποιητικό κείμενο του Μιχαήλ Λβόφσκι (βασισμένο στο ομότιτλο παραμύθι του Σαρλ Περό), θα παρουσιαστεί για 40 συνολικά παραστάσεις έως τις 8 του Απρίλη. Οι μελωδίες του Ρώσου συνθέτη, σε συνδυασμό με τη μαγική, παραμυθένια ιστορία, μεταφέρουν τους μικρούς και μεγάλους θεατές στον κόσμο της φαντασίας.

Ο «Παπουτσωμένος γάτος», ένα από τα πιο αγαπητά και παλιά παραμύθια (το πρωτοσυναντάμε σε συλλογή του Σαρλ Περό, που εκδόθηκε το 1697), μελοποιήθηκε το 1913 από τον Τσέζαρ Κουί. Περίπου μισόν αιώνα αργότερα (το 1961), ο «Παπουτσωμένος γάτος» (σε στίχους του Μιχαήλ Λβόφσκι) παρουσιάστηκε στη Μόσχα. Στην παράσταση της Λυρικής Σκηνής το έργο παρουσιάζεται με την ενορχήστρωση του Γερμανού συνθέτη Γκέρχαρντ Ρόζενφελντ. Η μουσική διεύθυνση είναι των Ανδρέα Τσελίκα - Τάσου Συμεωνίδη (διαδοχικά). Απόδοση ποιητικού κειμένου από τα ρωσικά: Λέλα Μασλάροβα. Προσαρμογή μεταφρασμένου κειμένου: Κορνήλιος Σελαμσής. Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού. Κοστούμια: Μαριαλένα Καποτοπούλου. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Χορογραφία - κινησιολογία: Αμαλία Μπένετ. Τους ρόλους ερμηνεύουν διαδοχικά οι: Χαράλαμπος Αλεξανδρόπουλος - Χρήστος Κεχρής, Γιάννης Κάβουρας - Γιάννης Φίλιας, Νίκος Κοτενίδης - Γιάννης Σελητσανιώτης, Βαγγέλης Μανιάτης - Πέτρος Σαλάτας. Ημερομηνίες παραστάσεων: 20/11, 4, 18, 20, 21, 22, 23, 24/12, 11, 12, 13, 17, 18, 19, 20, 24, 25, 26, 27, 29/1, 23, 24, 29/2, 1, 2, 4, 20, 21, 28, 29, 30/3, 3, 4, 5, 6, 8/4. Ωρα έναρξης παραστάσεων: 11 π.μ.

ΚΘΒΕ: Απαξιωμένο από την κυβέρνηση και... καταχρεωμένο

ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο πολιτισμός υποχρηματοδοτείται, οι άνθρωποί του στέλνονται στον Καιάδα της ανεργίας και τα εργατικά λαϊκά στρώματα μέσα από τη βάρβαρη επίθεση που υφίστανται στο εισόδημα και τα δικαιώματα στερούνται στην πράξη το δικαίωμα πρόσβασης στον πολιτισμό. Η κυβέρνηση, αβασάνιστα, οδηγεί το θέατρο προς την καταστροφή. Αυτοί που στο όνομα της κρίσης κόβουν την επιχορήγηση στον πολιτισμό δεν το κάνουν γιατί τον θεωρούν περιττό. Γι' αυτούς, ο πολιτισμός είναι επικίνδυνος. Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι αυτή είναι η πολιτική τους! Είναι πολιτική στάση η απαξίωση της τέχνης. Δεν υπάρχει άλλοθι, σ' αυτή την πολιτική. Το αστικό κράτος «αποσύρεται», συνειδητά από την οικονομική ενίσχυση του πολιτισμού, αξιοποιώντας φυσικά και την καπιταλιστική κρίση, ώστε το τεχνητά δημιουργημένο κενό να καλυφθεί από τις δυνάμεις της «αγοράς».

Θύμα αυτής της εχθρικής πολιτικής του ΥΠΠΟ-Τ προς τον πολιτισμό είναι και η δεύτερη κρατική σκηνή της χώρας, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το οποίο καλύπτει τις ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές ανάγκες της Θεσσαλονίκης, των όμορων δήμων, της Βόρειας Ελλάδας. Το ΚΘΒΕ ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα τη συρρίκνωση του φετινού προγράμματός του. Ακυρώνονται τρεις παραγωγές, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καθώς, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, Σωτήρης Χατζάκης, «η τακτική επιχορήγηση του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού δεν έχει δοθεί για τα 2/3 του μηνός Σεπτεμβρίου και για τους μήνες Οκτώβριο καθώς και το Νοέμβριο που διανύουμε. Οι εργαζόμενοι του θεάτρου δεν έχουν πληρωθεί για το μήνα Οκτώβριο και τα δεδουλευμένα του τρέχοντος μηνός, γεγονός που όχι μόνο αναστατώνει τις ζωές τους, αλλά και παρεμποδίζει την εργασιακή τους δυνατότητα και την ομαλή λειτουργική τους σχέση με την εργασία».

Ακύρωση παραστάσεων

«Ενα παιδί μετράει τ' άστρα» από τη Νεανική Σκηνή του ΚΘΒΕ

G.

Οι παραστάσεις που ακυρώνονται είναι: «Ζορμπάς» του Νίκου Καζαντζάκη, σε θεατρική διασκευή Ακη Δήμου και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, «Μόμπι Ντικ», του Χέρμαν Μέρβιλ (σε διασκευή Paul Stebbings και Phil Smith), σε μετάφραση Λεωνίδα Καρατζά και σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου και «Αννα Καρένινα» του Λέοντος Τολστόι, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.

«Είναι μια απόφαση - σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής - που ελήφθη ύστερα από εκτίμηση της δυσπραγίας και κάτω από τις εξής συνθήκες: Από μέρους της Διεύθυνσης πιστεύω ότι είναι καλύτερα να υπάρχουν απώλειες στον Καλλιτεχνικό Προγραμματισμό, παρά να παραμένουν εργαζόμενοι απλήρωτοι. Το ΚΘΒΕ δεν αγνοεί τη δραματική οικονομική συγκυρία και τις δυσκολίες της χώρας αλλά πιστεύει ότι το κράτος και το πολιτικό προσωπικό του πρέπει εδώ και τώρα να αποφασίσει τι είδους Κρατικό Θέατρο θέλει: Ενα αφυδατωμένο, απαξιωμένο και κυρίως καταχρεωμένο οργανισμό ή μια πολυδύναμη πολιτιστική μηχανή;».

Βέβαια, το κράτος αποδεικνύει περίτρανα τι είδους θέατρο και πολιτισμό θέλει. Ο δραστικός περιορισμός της κρατικής χρηματοδότησης για τον πολιτισμό, οδηγεί σε κατάρρευση βασικές πολιτιστικές δομές και υπηρεσίες και αφανίζει την καλλιτεχνική παραγωγή. Η απροκάλυπτη επίθεση κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του πολιτισμού προετοιμάζουν το έδαφος για τον ολοκληρωτικό έλεγχό του από την καπιταλιστική πολιτιστικο-τουριστική βιομηχανία.

Μετέωροι οι στόχοι του

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε το 1961 με πρώτο διευθυντή τον Σωκράτη Καραντινό. Με τέσσερις χειμερινές σκηνές και δύο ανοιχτά θερινά θέατρα, είναι, σήμερα, ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς οργανισμούς στην Ελλάδα. Ως προς τον καλλιτεχνικό του προγραμματισμό, το ΚΘΒΕ παρουσιάζει σε ετήσια βάση, ένα πρόγραμμα που συνδυάζει τις εσωτερικές παραγωγές του θεάτρου (συμπεριλαμβανομένων των παραγωγών χοροθεάτρου και όπερας), συμπαραγωγές με άλλους θεατρικούς οργανισμούς, αφιερώματα, καθώς και μετακλήσεις παραστάσεων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως θέατρο δημοσίου συμφέροντος, που οφείλει να ανταποδίδει στον πολίτη την εισφορά του, μέσω της τέχνης, της παιδείας και της ψυχαγωγίας, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην κοινωνική του πολιτική απέναντι σε ομάδες πληθυσμού που για διάφορους λόγους δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στη θεατρική πράξη. Με την ποικίλη δραστηριότητα που έχει αναπτύξει επιχειρεί ένα άνοιγμα στη Θεσσαλονίκη αλλά και όλη τη Βόρεια Ελλάδα επιδιώκοντας να φέρει τον πολίτη ακόμη πιο κοντά στον πολιτισμό και το θέατρο.

Συγκεκριμένα, έχει επαναδραστηριοποιήσει το Κλιμάκιο Μακεδονίας - Θράκης που περιοδεύει σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και δίνει παραστάσεις ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα χωριά, έχει οργανώσει μια σειρά από δράσεις όπως το Θέατρο στα Καφέ (Εκείνος κι Εκείνος), με ηθοποιούς του να εισβάλλουν στα καφέ και τα μπαρ της πόλης και να δίνουν ζωή στους ήρωες του Κώστα Μουρσελά, τη δράση Κατ' οίκων, με μια ομάδα ηθοποιών που επισκέπτονται ανθρώπους κάθε ηλικίας που βρίσκονται για λόγους υγείας εγκλωβισμένοι στο χώρο τους, τον Χώρο Δράσης, που δίνει βήμα στις νεανικές δημιουργικές ομάδες της πόλης και τα εκπαιδευτικά του προγράμματα για σχολεία και νοσοκομεία, που φέρνουν τους μαθητές κοντά στο θέατρο και προσφέρουν μια ανακούφιση σε παιδιά που νοσηλεύονται. Τέλος, με την ίδρυση της Νεανικής Σκηνής, το ΚΘΒΕ προσεγγίζει τους εφήβους και τους νέους και δίνει μια δημιουργική διέξοδο στους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της ευαίσθητης αυτής ηλικίας.

Θέατρο στις άγριες γειτονιές της Αθήνας

Ο Αρης Σερβετάλης μιλάει για το κέντρο, τον πολιτισμό και την κρίση

• Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 20/11/2011

«Στο τρίγωνο του διαβόλου, τι δουλειά έχετε βραδιάτικα;», ρώτησε περίεργα ο ταξιτζής, όταν του είπαμε τον προορισμό μας. Ορεξάτος αν και κουρασμένος από το «ασύμφορο» κέντρο που έκλεισε για την προστασία της Βουλής, μονολογούσε για τις παρανομίες των Ελλήνων. Η δική του ήταν το απαγορευμένο τσιγαράκι που απολάμβανε μέσα στο ταξί όσο αναζητούσαμε την οδό Καπνοκοπτηρίου και κάποιον να μιλάει ελληνικά.
Προστατευμένο σε έναν φωτεινό πεζόδρομο, το θέατρο «Προσκήνιο», που έφτιαξε η Νίκη Τριανταφυλλίδη, μοιράζεται μια πλούσια πολιτισμικά γειτονιά όπου συνυπάρχει ένας τόπος προσευχής των μεταναστών, μαγαζιά που έστησαν σόγια ολόκληρα από το Μπανγκλαντές, αλλά και το στέκι που προτιμούν απέναντι οι Ρουμάνοι. Με τις χρυσές αλυσίδες στο λαιμό και τα δαχτυλίδια – βαρίδια στα χέρια, απόδειξη μιας πιο άνετης ζωής, θύμιζαν κάποιους δικούς μας πρωταγωνιστές λαϊκών μαγαζιών της νύχτας της δεκαετίας του ’80.
Δύσκολη περιοχή, σε παρακμή, παραδέχεται ο Αρης Σερβετάλης, ο οποίος παίζει τα βράδια (Πέμπτη με Κυριακή) το έργο της Χάτι Νέιλορ «Ο Ιβάν και τα σκυλιά». «Ομως, πρέπει να γίνονται πράγματα σε τέτοιες γειτονιές, αλλιώς θα ρημάξουν». Μια ολόκληρη Αθήνα σε παρακμή, Κυψέλη, Πατησίων Αριστοτέλους και Αχαρνών, όπως επιμένει ο ταξιτζής, «ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός το πρωί κι άλλος το βράδυ» όπως σχολιάζει με επιείκεια ο 35χρονος ηθοποιός.
Στη γειτονιά αυτή, χειρότερα είναι τα πρωινά, λένε όσοι τη ζουν. Τότε, πρεζόνια, έμποροι, παιδιά σαν τα κρύα τα νερά παίζουν το παιχνίδι της ανταλλαγής, όσο κάποια κορμιά ανακουφίζονται στις γωνίες. Από τις πιο τραγουδισμένες περιοχές, όπου για δεκαετίες ολόκληρες συνυπήρχαν οι ρεμπέτες και τα κλαρίνα, τα κορίτσια με τα πανύψηλα τακούνια και τα κατακόκκινα βαμμένα χείλη.

Οι δεσμοί αίματος έχουν πολύ αίμα

• Η σχέση μητέρας - κόρης μέσα από την παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» με τις Α. Μπρούσκου και Π. Μπουζούρη
• Του Ηλια Mαγκλινη, Η Καθημερινή, 20/11/2011

«Οικογένειες, σας μισώ!», βροντοφώναζε ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Ζιντ. Ισως διότι σχεδόν πάντα η φροντίδα, η στοργή, η αγάπη, συνοδεύονται από υποχθόνια σύνδρομα και συμπλέγματα. Η σκηνοθέτις Αντζελα Μπρούσκου το θέτει κάπως αλλιώς: «Είτε το θέλουμε είτε όχι, η οικογένεια στον πυρήνα της χαρακτηρίζεται από κάτι αιμομεικτικό - γι’ αυτό και τα περιέχει όλα: μπορεί να είναι μια σχέση τρυφερή, ερωτική, κανιβαλική, προστατευτική, αδιάφορη - καλύπτει όλη τη γκάμα».
Εχει τους λόγους της που τα λέει όλα αυτά η Αντζελα Μπρούσκου. Από τις 23 Νοεμβρίου έως τις 4 Δεκεμβρίου (εκτός Δευτέρας και Τρίτης) ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών η παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», σε δική της σκηνοθεσία, με την ίδια και την Παρθενόπη Μπουζούρη. Μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στα ημερολόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου, που εκδόθηκαν με τον τίτλο «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», μαζί με το τελευταίο της μυθιστόρημα «Μαμά», μέσα απ’ το οποίο απευθυνόταν στη μητέρα της, Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

Ο νέος «Οδυσσεβάχ»

• Φρέσκος και ευρηματικός μετά σαράντα χρόνια
• Της Σαντρας Bουλγαρη, Η Καθημερινή, 20/11/2011

«Μου άρεσε παρ’ όλο που θέατρο δεν βλέπω», μου είπε με σοβαρότητα, χωρίς όμως να διστάζει. Ο Γιάννης, δέκα τριών χρονών, δέχθηκε να έρθει να παρακολουθήσει μαζί μου, με την αδερφή του Αφροδίτη δώδεκα ετών, τη μητέρα του και την πεντάχρονη κόρη μου τον νέο «Οδυσσεβάχ» στο θέατρο «Πόρτα». Λίγο πριν από τις τρεις το μεσημέρι τα παιδιά έκαναν την πρώτη τους επαφή με τον φωτογράφο της «Κ» Νίκο Κοκκαλιά. Ανέβηκαν στις καρέκλες του φουαγιέ, στήθηκαν υπό τις οδηγίες του στην είσοδο του θεάτρου, που γέμισε περιέργως όμως με παιδιά μικρότερης ηλικίας. «Ωχ και μου είπε ο Γιάννης, μη τυχόν και δω μωρά στην παράσταση», μου ψιθύρισε η μητέρα του. Στη σκηνή η δράση ξεκινάει την ώρα που μπαίνει το κοινό. Μια σύγχρονη σκηνοθεσία που υπογράφει ο 24χρονος Δημήτρης Καραντζάς, ένα νέο μεγάλο ταλέντο του ελληνικού θεάτρου. Μπράβο στην τόλμη της Ξένιας Καλογεροπούλου να του αναθέσει για τα φετινά 40στά γενέθλια της Μικρής Πόρτας το ριμέικ της παράστασης που υπήρξε ορόσημο στην ιστορία της.

Η τέχνη του Αντρέγιεφ

• Του Σπυρου Γιανναρα, Η Καθημερινή, 19/11/2011

Οι δύο νουβέλες «Εκείνος» και το «Κόκκινο γέλιο» της δεύτερης συλλογής του Λεονίντ Αντρέγιεφ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αγρα, καθιστούν τον Ρώσο συγγραφέα (1871-1919) επάξιο επίγονο του Ε.Τ.Α. Χόφμαν και του Ε.Α. Πόε. Στις νουβέλες αυτές δεν περιορίζεται στο παιχνίδι της μεθοδικά καλλιεργούμενης αμφιβολίας, της κλιμακούμενης έντασης και της κλειστοφοβίας, ούτε στη δημιουργία ενός κλίματος ζόφου, που άσκησε τεράστια γοητεία στους φανατικούς αναγνώστες του γοτθικού μυθιστορήματος. Οπως κάθε αντάξιο τέκνο της υψηλής λογοτεχνίας, δεν αρκείται στη χειραγώγηση του ευαίσθητου συναισθηματικού κόσμου των αναγνωστών. Χρησιμοποιεί την απαράμιλλη ικανότητά του στη δημιουργία εκρηκτικής ατμόσφαιρας, τη συναρπαστική ευχέρεια στις εξπρεσιονιστικές περιγραφές και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες για να θίξει μείζονα πολιτικά και βαθιά υπαρξιακά ζητήματα. Και στις τέσσερις νουβέλες (μαζί με τη «Σκέψη» και τον «Κυβερνήτη») ο Αντρέγιεφ αποδεικνύεται ένας δεξιοτέχνης της πρωτοπρόσωπης αφήγησης, αποδίδοντας με απαράμιλλη μαστοριά τη δραματική κορύφωση μιας αγωνιώδους λογικής σκέψης. Στον πάντοτε επίκαιρο «Κυβερνήτη» αφηγείται το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πολιτικής δολοφονίας, ενώ οι υπόλοιπες τρεις, με κορυφαία το αριστουργηματικό «Κόκκινο γέλιο», βρίσκονται κάτω από τον αστερισμό της τρέλας.

«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» από το Εθνικό Θέατρο

• Του Αποστολου Λακασα, Η Καθημερινή, 18/11/2011

ΠΡΕΜΙΕΡΑ. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου ξεκινά μέσα σε γέλια και παιχνίδια το φθινοπωρινό πρωινό της 27ης Οκτωβρίου 1940. Τελειώνει πάλι με γέλια, πέντε χρόνια αργότερα. Μόνο που τώρα το χαμόγελο είναι πικρό. Η ελληνική σημαία ανεμίζει ξανά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, αλλά ο 14χρονος, πια, Πέτρος που έχει μεγαλώσει βιώνοντας τον φόβο και τις κακουχίες του πολέμου, θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέους φίλους, αφού στην Κατοχή έχασε τον καλύτερό του φίλο, τον Σωτήρη, «που φτιάχνει και τραγουδά αστεία στιχάκια για όσα τον φοβίζουν».

Γρήγορα, μετά τις πρώτες ατάκες, καθηλώνει τους μικρούς θεατές της η παράσταση της παιδικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Αλκης Ζέη. Και όχι μόνο τους μικρούς θεατές. Το ίδιο συνέβη και στο «μεγάλο» κοινό της επίσημης πρεμιέρας, που δόθηκε -παρουσία της Αλκης Ζέη- στο θέατρο Ρεξ το περασμένο Σάββατο.

Στο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου ξετυλίγονται οι εικόνες από τις πρώτες ημέρες του πολέμου, όταν κάθε οικογένεια περίμενε με αγωνία τα νέα από τον δικό της άνθρωπο που πολεμούσε στην Πίνδο.

Η αγάπη του γκροτέσκο, σε δύο παραστάσεις

• Πολενάκης Λ.
• Η ΑΥΓΗ: 20/11/2011

Η αρχαία τραγωδία και η αττική κωμωδία είναι συγκοινωνούντα δοχεία, καθώς μοιράζονται κοινό μύθο. Η τραγωδία συχνά διαθέτει κωμικές παρεκκλίσεις, ενώ, αντίστοιχα, η κωμωδία, όπως έχει αποδειχθεί, λειτουργεί συχνά ως ανεστραμμένο είδωλο της τραγωδίας. Εικόνα της τραγωδίας μέσα σε παραμορφωτικό καθρέφτη αποτελούν οι λεγόμενοι "Φλύακες", που άνθισαν κυρίως στην Κάτω Ιταλία και θυμίζουν μια "γκροτέσκο" εκδοχή του τραγικού. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν παλίμψηστο κώδικα.
Αυτή η αγάπη του γκροτέσκο ακολούθησε όλη τη διαδρομή του ελληνικού θεάτρου, από το τέλος της τραγωδίας μέχρι τη μέση και τη νέα κωμωδία, μέχρι τους θεατρικά σκοτεινούς χειμώνες, με επιζώντες τους "μίμους" των βυζαντινών ιπποδρόμων ή μέσα στις πρώτες προσπάθειες αναγέννησης του θεάτρου, στον σπουδαίο θεατρικά, παρ' ότι παραγνωρισμένο ιστορικά, νεοελληνικό δέκατο ένατο αιώνα. Μεστό από παρωδία, σάτιρα, κωμειδύλλιο, θέατρο σκιών, μουσική κωμωδία κ.ά. Θα το βρούμε ακόμη στην επιθεώρηση και στον νεοελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών '50-'60, που διασώζει σχεδόν ακέραιο τον παλίμψηστο κώδικα. Μέχρι τις εντελώς σύγχρονες απόπειρες σκηνοθετικής "παρώδησης" του τραγικού είδους ή σύμμιξής του με κωμικό στοιχείο.

Ελιξίριο του έρωτα για τη νέα αρχή της ΕΛΣ

• Λουκάκος Κ.
• Η ΑΥΓΗ: 20/11/2011

Ο μεσαιωνικός μύθος του ερωτικού ελιξιρίου που οδηγεί σε τυφλή παραφορά τους παράνομους εραστές αξιοποιήθηκε με φροϋδικές προεκτάσεις στον «Τριστάνο και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ, σφραγίζοντας μάλιστα, μέσα από την περιώνυμη γ' πράξη, τη συνολική εξέλιξη της μουσικής. Παρόμοιες αξιώσεις δεν προβάλλει στο ελάχιστο ο Gaetano Donizetti με το δικό του ιλαρό μελόδραμα «Το Ελιξίριο του Έρωτα» (Teatro della Cannobiana του Μιλάνου, 12/05/1832), που συνέθεσε πάνω σε διασκευή του φημισμένου Felice Romani επί παρόμοιου λιμπρέτου για την όπερα «Το Φίλτρο» του Γάλλου ομότεχνού του «Εσπρί» Ωμπέρ. Όπως συχνά παρατηρούμε αναφερόμενοι στον Μότσαρτ, ο βορειοϊταλός νεότερός του δεν ανατρέπει τις συμβάσεις του είδους, αλλά το καταξιώνει μέσα από την εμπνευσμένη χρήση τους. Και ας μας συγχωρηθεί η -τηρουμένων των αναγκαίων αναλογιών- προβολή του ισχυρισμού ότι, όπως και ο Μότσαρτ (π.χ. στον «Ντον Τζοβάννι»), έτσι και ο Ντονιτζέττι στο «Ελιξίριο του Έρωτα» πραγματοποιεί σοβαρά βήματα προς τη συνεκτική δομή της durchkomponierte Oper (πρβλ. το μεγάλο μπλοκ της έναρξης του έργου ή την ιδιοφυή ανάπτυξη του πρώτου φινάλε), ενώ μεταπίπτει με αντίστοιχη πειθώ από το κωμικό στο τραγικό στοιχείο: το σπαρακτικό ξέσπασμα του Νεμορίνο «Adina credimi» μέσα σ' ένα πλαίσιο φαρσοκωμωδίας ανήκει στους ελάχιστους και εκλεκτούς.

Το μυστήριο της συγγραφής των έργων του Σαίξπηρ

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 17/11/2011

ΚΡΙΤΙΚΗ. Γνωρίζοντας την προηγούμενη δουλειά του Ρόλαντ Εμεριχ, που εξαντλείται σε υπερθεαματικές περιπέτειες καταστροφής σαν το «2012» κανείς δε θα περίμενε ότι θα είχε την ικανότητα να ασχοληθεί με επιτυχία με μια ιστορία σαν αυτή του «Ανώνυμου» (***). Κι όμως ο Εμεριχ τα καταφέρνει πολύ καλά, ίσως επειδή δεν νιώθει τις αγκυλώσεις ενός σκηνοθέτη δραμάτων εποχής.

Εχει στα χέρια του ένα σενάριο για μια πολύ παλιά ιστορία που αμφισβητεί ότι η πατρότητα των έργων του Σαίξπηρ ανήκει στον περιορισμένων σπουδών ηθοποιό. Εδώ και δεκαετίες, μελετητές επιμένουν ότι ο Σαίξπηρ κάλυπτε έναν ευγενή που δεν μπορούσε να αποκαλυφθεί. Ο Εμεριχ έχει επιλέξει ένα από αυτά τα πρόσωπα, το οποίο εκτός των άλλων έχει και μια ιδιαίτερα περίπλοκη σχέση με τη βασίλισσα Ελισάβετ και έχει χειριστεί την ιστορία σαν ένα θρίλερ γύρω από τη δημιουργία και την άσκηση εξουσίας στην ελισαβετιανή αυλή.

Η θεατρική σκηνή και ο κινηματογράφος, το σήμερα και η εποχή του συγγραφέα ενώνονται με ένα καλοστημένο εύρημα και τον Ντέρεκ Τζακόμπι στον ρόλο του αφηγητή, ο οποίος δίνει το απαιτούμενο κύρος σε μια ιστορία που αρκετοί μπορεί να χαρακτηρίσουν τουλάχιστον ελαφριά. Θαυμάσιο είναι όλο το καστ (Ρις Αϊφανς, Βανέσα Ρέντγκρεϊβ, Ντέιβιντ Θιούλις).

Αντώνης Καφετζόπουλος: «Εχει µειωθεί και η αµοιβή και η αξιοπρέπεια»

• Μυρτώ Λοβέρδου
•  Ο ηθοποιός µιλάει για θέατρο, σινεµά, Αστυνοµία και επανάσταση 
• ΤΟ ΒΗΜΑ: 20/11/2011

Τα διεθνή κινηµατογραφικά βραβεία που έλαβε την τελευταία διετία στα φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Σαν Σεµπαστιάν για την «Ακαδηµία Πλάτωνος» και τον «Αδικο κόσµο» αντίστοιχα θύµισαν το µέγεθος της υποκριτικής του περσόνας. Στις δύο ταινίες που υπογράφει ο Φίλιππος Τσίτος ο Αντώνης Καφετζόπουλος έκανε την Ελλάδα να ακουστεί µε θετικό τρόπο σε εποχές που κάτι τέτοιο σπανίζει. Τώρα επιστρέφει στο θέατρο σκηνοθετώντας την «Ατέλειωτη βροχή» του Κιθ Χαφ, µε τον ∆ηµήτρη Αλεξανδρή και τον Γιάννη Στάνκογλου, ένα έργο που γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ µε τους Χιου Τζάκµαν και Ντάνιελ Κρεγκ.

Το κουαρτέτο των απελπισμένων

• Επτά, Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011 
• ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ ΦΩΤ.: Π. ΣΤΕΛΛΑΚΗΣ 

 Πρωτογνωρίσαμε τον Λεωνίδα Προυσαλίδη μέσα από «Επτά λογικές απαντήσεις» στο «Απλό Θέατρο». Τώρα τον ξανασυναντούμε στον ίδιο χώρο με το «Βαγόνι στα νερά», ένα έργο που μιλάει για την απώλεια, την πλάνη και την πραγματικότητα, το θέατρο και τους δαίμονές του. Η παράσταση ανεβαίνει αρχές Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, σκηνικά-κοστούμια Γιώργου Πάτσα και μουσική Ελένης Καραΐνδρου.

Μαρίνα Ψάλτη, Εύα Κοταμανίδου, Δημήτρης Σαμόλης και Σωτηρία Ρουβολή στην παράσταση του Αντώνη Αντύπα «Βαγόνι στα νερά».Τέσσερις άνθρωποι συναντιούνται σ' ένα παράξενο, σιωπηλό σπίτι τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Εγκλωβισμένοι στα συναισθήματά τους, ξαναζούν κομμάτια από τη ζωή τους αγωνιώντας να λυτρωθούν για να υπάρξουν. Κι όσο το παρελθόν βγαίνει στην επιφάνεια, τα τραύματα ανοίγουν ξανά. Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες αναδύεται η ιστορία της Ελλάδας, που μοιάζει να βυθίζεται σαν ένα «Βαγόνι στα νερά», όπως και ο βίος των ηρώων.

Διπλός Μπέκετ στο «Τόπος Αλλού»

• Επτά, Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011 
• ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ 

ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «Μηχανή Μπέκετ ή στα Βήματα του Κραπ» κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη στο θέατρο «Τόπος Αλλού» μια παράσταση που συντίθεται από δύο θεατρικά κείμενα του Σάμιουελ Μπέκετ, την «Τελευταία Μαγνητοταινία του Κραπ» (μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζα) και τα «Βήματα», ένα πλήρες μονόπρακτο που παίζεται πρώτη φορά αυθύπαρκτο κι όχι ανάμεσα σε άλλα από τα μικρά έργα του ιρλανδού συγγραφέα.

Ο σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής ανέβασε τα δύο κείμενα με κοινό παρονομαστή την τραγωδία της μνήμης, έννοιας που κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον κόσμο του Μπέκετ. Τόσο ο Κραπ όσο και η Μέι είναι πρόσωπα που σκηνικά φλερτάρουν με την κλοουνερί (κοστούμια Μίκας Πανάγου) και οντολογικά μετεωρίζονται μέσα στον χρόνο λες και -με ζωτική όμως ενάργεια- στέκουν ακίνητα στο μεταβατικό εκείνο στάδιο αναμονής για το τέλος της ύπαρξής τους.