Πόσα να αντέξει και ο θεατής;

Ναι, η Λυδία Κονιόρδου είναι από τις ισχυρότερες μονάδες στα θεατρικά μας πράγματα και ειδικά στον χώρο του αρχαίου δράματος. Ναι, ο Ανατόλι Βασίλιεφ είναι από τις πιο σημαντικές μορφές του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- θεάτρου μας. Ναι, το «πάντρεμά» τους ήταν εξαιρετικά υποσχόμενο και ενδιαφέρον.

Ναι, είναι όντως εξόχως αγριευτικό για τον ηθοποιό που είναι στη σκηνή και δίνει σάρκα και οστά στις ρητές οδηγίες του σκηνοθέτη του να γιουχάρεται από το κοινό. Ναι, είναι αληθινά σκληρό για την Κονιόρδου που έχει δουλέψει επίμονα μα και επίπονα για χρόνια πάνω στο αρχαίο δράμα να ακούει από έναν θεατή την έκφραση «Ντροπή σου Κονιόρδου». Ναι, είναι δύσκολο να συνεχίσει κανείς να ναι στη σκηνή έπειτα απ όλα αυτά και ναι, με λύπησε πολύ το ότι οι ηθοποιοί που επί έξι μήνες «έφτυσαν αίμα» στις πολύωρες εξοντωτικές πρόβες τους άκουγαν τόσα άσχημα.

Ναι αλλά, από την άλλη, πόσο να αντέξει ο έρμος ο θεατής; Που φέτος το καλοκαίρι έχει φάει το ένα θεατρικό «χαστούκι» μετά το άλλο, με τα «πειραγμένα» ανεβάσματα που του «σερβίρουν». Πόσο γερή κράση να χει; Περιμένει -με... πειραγμένα νεύρα-μια «όαση», φτάνει στο αργολικό θέατρο να δει την Κονιόρδου - Μήδεια και αρχίζουν τα... χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο. Ο ερευνητής το «μπούκωσε» το «σκηνικό» με ευρήματα και κόντρα ευρήματα, το βάρυνε, το τράβηξε από τα μαλλιά -τρεισήμισι ώρες, να το... αφήσω;- και... μπαμ, σκάει ο θεατής και αποδοκιμάζει. Ή να το πω γιουχάρει; Ή να το πω κράζει, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Πόσο να αντέξει;

Μα το άρμα του Ηλιου να είναι τρίκυκλο; Και η Μήδεια να χτυπάει κλάξον -για να πάνε μαζί της τα παιδιά της που τώρα είναι ξανά... παιδιά, γιατί πριν ήταν πάνινες κούκλες; Να μη σου έρθουν... γαλλικά όταν ο Αγγελος εξιστορεί τα όσα έχουν συμβεί και παράλληλα «μεταφράζονται» όσα λέει από δύο ηθοποιούς σε γαλλικά και αγγλικά-γερμανικά και... αλβανικά δεν βάλατε! - ενώ ακούς ρεμπέτικα και βλέπεις χορογραφίες με κάτι από φλαμένκο, τσιφτετέλι και πολεμικές τέχνες; Πόσα να αντέξει και ο θεατής; Εφτασε το αίμα στο κεφάλι και ξέσπασε.

Και πού να δείτε τι θα γινόταν αν έβγαινε και στον χαιρετισμό στο φινάλε ο «πολύς» -σε άλλα είδη προφανώς- Βασίλιεφ. Που δεν βγήκε - «γάτος» ο Ανατόλι! Και που μετά, μέσα σε κρασιά και σε φαγιά στον «Λεωνίδα», δήλωνε πολύ ευχαριστημένος που το κοινό ήταν «ενεργό» και είχε, λέει, πετύχει τη «συμμετοχική διαδικασία του θεατή!». Μπορεί η Λυδία να ήταν ράκος με το τιμ να μη μιλιέται -κορίτσια του χορού έκλαιγαν από τα όσα βίωσαν!- αλλά εκείνος ήταν... κουλ. Κύριε Λεωνίδα, το... δίκαννο!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 23/08/2008