Wednesday, March 28, 2012

Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: «Ημασταν πάντα ξένοι στον τόπο»


Κυριακή, 25 Μαρτίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο ηθοποιός, λίγο πριν αρχίσει την αναζήτηση, μιλά στον «ΑτΚ» για τη δύναμη της ειλικρίνειας, της ευαισθησίας, του χιούμορ και του πάθους στις σχέσεις, αλλά και για τα όσα οξύμωρα συμβαίνουν στην ελληνική και διεθνή σκηνή. Εξηγεί γιατί πάντα ήμασταν φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, μιλά για την αντιπαλότητα κράτους-πολιτών και σημειώνει ότι δεν έχει σημασία αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή ή αν θα σωθούν οι καταθέσεις, αφού χάσαμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε.
Ποια είναι η δική σας απάντηση στον τίτλο του έργου;
Τι να σας πω... Δεν το αποκλείεις, αλλά ευτυχώς υπάρχει και μια Μέρκελ που ισορροπεί την κατάσταση και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν είναι μόνον ανδρική υπόθεση. Ο ήρωάς μου, πάντως, αναζητά απάντηση στο ερώτημα «τι θέλουν οι γυναίκες;». Ολα ξεκινούν από μια ασήμαντη αφορμή, όταν η κοπέλα του τον αφήνει, ξεκαθαρίζοντας ότι έχει διορία δυο εβδομάδες να ψάξει την απάντηση. Ο ίδιος είναι ερωτευμένος και άρα έχει το κίνητρο για να κάνει τα πάντα ώστε να βρει τη λύση. Στην πορεία φέρνει στη μνήμη του πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, πέντε φαλλοκρατικά πρότυπα, που τον έχουν σημαδέψει και με τη βοήθεια του κοινού μέσα από μια διαδραστική παράσταση φτάνει σε κάποια συμπεράσματα. Οι πέντε είναι άτομα που γνώρισε στις καλοκαιρινές διακοπές που έκανε στο νησί της γιαγιάς του. Εχουμε, λοιπόν, ένα στρατηγό απόστρατο, που πρεσβεύει ότι οι γυναίκες θέλουν ειλικρίνεια, αλλά όχι υπερβολική, ένα Γάλλο αιώνιο φοιτητή, που εκτιμά ότι, αν μιλάς στις γυναίκες με «γαλλική προφορά», δηλαδή γλυκά και με τρόπο, τρώνε τα πάντα. Ο Τζίμης, ο «Σουμάχερ», είναι ένας τυπικός «Ελληνας εραστής», που πιστεύει ότι η λέξη κλειδί είναι το πάθος, ο εργένης «πρύτανης» 123 ετών ψηφίζει το χιούμορ ως το τέλειο δόλωμα και ο Σήφης, ο αγκαλίτσας, αν και Κρητικός, πιστεύει ότι το παν είναι η ευαισθησία που κρύβει ένα «σ' αγαπώ».

Χορεύοντας στον «Κήπο του Προφήτη»


Ένα θέαμα με χορευτές και μουσικούς βασισμένο στο έργο του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή Khalil Gibran «Ο Κήπος του Προφήτη» ανεβαίνει από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ από τις 29 Μαρτίου στην Πειραματική Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στη Μονή Λαζαριστών.  Στο πλαίσιο του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού «Θεσσαλονίκη Σταυροδρόμι Πολιτισμών», παρουσιάζει την παράσταση «Θα φύγουμε μαζί». Πρόκειται για την εξέλιξη μιας παράστασης που παρουσιάστηκε αρχικά ως work in progress στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (Πειραματική Σκηνή) το Μάϊο του 2011, σε χορογραφία της ομάδας «sinequanon».

Η νεύρωση ως επιβίωση

[Κριτική θεάτρου] Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Η κοινοτοπία - αλλά συχνά πυκνά το απωθούμε ή το λησμονούμε. Εννοώ το από δεκάδες αναλύσεις διαπιστωμένο γεγονός πως οι άνδρες κυρίως αλλά και οι γυναίκες δεν μπορούν να εξηγήσουν ή να αποκρυπτογραφήσουν τις αινιγματώδεις αντιδράσεις της γυναίκας. Κάθε γυναίκα είναι ένα κλειστό κύκλωμα, τελείως ιδιότυπο και ιδιόμορφο, απόκοσμο και αυτοτροφοδοτούμενο. Κι όταν ακόμη επιτρέπει σε κάποιον να το ερευνήσει, είναι σίγουρο πως θα παραπλανηθεί ή θα αστοχήσει στις ερμηνείες του ή, το συνηθέστερο, θα παγιδευτεί μέσα σε ψευδαισθήσεις ή φαντασιώσεις.
Η άμυνα της γυναίκας, η αντίδρασή της στις συνθήκες που επέβαλε ο ανδρικός βιασμός είναι αυτό που αποκαλείται γυναικεία νεύρωση. Είναι κάτι σαν το σύμβολο που διατρέχει όλη την «Ορέστεια» του Αισχύλου, το δίχτυ της Κλυταιμνήστρας που παγιδεύει τον Αγαμέμνονα στο λουτρό. Αυτό το δίχτυ, το πλέγμα του νευρικού συστήματος των γυναικών αποτελεί το αιώνιο και άλυτο αίνιγμα της γυναικείας συμπεριφοράς που το φάσμα της είναι απεριόριστο και κορυφώνεται στην προσποίηση οργασμού, τη μεγάλη αυταπάτη των ανδρών.

Σύγχρονο ξένο ρεπερτόριο


ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
«Πυρκαγιές»
  • «Πυρκαγιές» στο Εθνικό Θέατρο
«Πρέπει να πάψεις να λες "Ναι". Για να πάψεις, πρέπει να μάθεις να διαβάζεις, να σκέφτεσαι, να μιλάς. Να μάθεις να λες "Οχι"». Με «πυρήνα» αυτήν τη φράση (σοφή συμβουλή μιας βασανισμένης γιαγιάς στην εγγονή της), που θυμίζει το ποίημα του Μπρεχτ «Εγκώμιο στη γνώση» και εφαρμόζοντας την μπρεχτική μέθοδο αποστασιοποίησης με την τιτλοδότηση των σκηνών του έργου, ώστε ο θεατής κριτικά να σκέφτεται τα διαδραματιζόμενα - ο Λιβανέζος δραματουργός και σκηνοθέτης Ουαζντί Μουαουάντ, με το πολύ σημαντικό (δραματουργικά και θεματολογικά) έργο του «Πυρκαγιές» (βραβείο «Μολιέρος», 2003) μυθ-ιστορεί τα πάθη του Λιβάνου (του λιβανέζικου και παλαιστινιακού λαού) με την πολεμική επίθεση του ιμπεριαλιστικού Ισραήλ και τον εμφύλιο που «έσπειρε». Οκτάχρονος ήταν ο συγγραφέας όταν η οικογένειά του αναγκάστηκε να ξεριζωθεί, καταφεύγοντας, αρχικά το 1976 στη Γαλλία. Στερούμενη την άδεια παραμονής, η οικογένεια περιπλανήθηκε εκ νέου, μέχρι να εγκατασταθεί στο γαλλόφωνο Καναδά, όπου ο Μουαουάντ σπούδασε θέατρο και διακρίθηκε. Ο συγγραφέας, εμπνεόμενος από το μύθο του Οιδίποδα (μύθος που αλληγορεί για τα εγκλήματα και τα δεινά που γεννά ο πόθος για εξουσία, η έπαρση και η βία της, στις «Πυρκαγιές» διεκτραγωδεί τα πάθη του λιβανέζικου και γενικότερα των λαών της Μέσης Ανατολής, βασιζόμενος και σε υπαρκτά πρόσωπα. Το κεντρικό πρόσωπο του έργου (εμφανίζεται σε τρεις ηλικίες) η Ναουάλ, παραπέμπει στην αγωνίστρια της λιβανικής αντίστασης κατά του κατακτητικού Ισραήλ, Σόχα Μπεσάρα. Μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας του Λιβάνου, η Σόχα Μπεσάρα, εικοσάχρονη, το 1988, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Λιβανέζο αρχιβασανιστή, αρχιφονιά του αντιστεκόμενου λαού του Λιβάνου και των Παλαιστινίων προσφύγων, στρατηγό - αρχηγό των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής και των φυλακών τους, στο Νότιο Λίβανο - Αντουάν Λαχάντ (βασανιστή και της Μπεσάρα, η οποία συνελήφθη και βασανίστηκε απάνθρωπα, κατηγορούμενη για την απόπειρα, σε συνεργασία με συναγωνίστριά της, γνωστή ως «Η γυναίκα που τραγουδά» - στο έργο το πρόσωπο αυτό ονομάζεται Σαουντά). Χάρη στις διαμαρτυρίες της προοδευτικής λιβανικής, ευρωπαϊκής και ισραηλινής κοινής γνώμης, η Μπεσάρα ελευθερώθηκε το 1998. Ο Α. Λαχάντ, που φυγαδεύτηκε στο Ισραήλ και δικάστηκε ερήμην (και έκτοτε πλούτισε ως επιχειρηματίας ιδιοκτήτης των πολυτελών εστιατορίων «Λαχάντ» στο Τελ Αβίβ), στο έργο ονομάζεται Νιχάντ. Ισως, σε πραγματικό πρόσωπο παραπέμπει και η συναγωνίστρια της Ναουάλ, Σαουντά, που η Ναουάλ της έμαθε γράμματα κι εκείνη έμαθε την Ναουάλ να τραγουδά. Με πολλές, σύντομες σκηνές και αλλεπάλληλα φλας μπακ στο χρόνο, ο συγγραφέας πλέκει, χωρίς μελοδραματισμό, ένα διδακτικό μύθο. Ενας συμβολαιογράφος, εκτελεστής της διαθήκης της νεκρής πια Ναουάλ, δίνει στα δίδυμα παιδιά της ό,τι τους άφησε η μητέρα τους. Τα λιγοστά της χρήματα, ένα πουκάμισο φυλακής και από ένα φάκελο για το κάθε παιδί. Η ακατανόητα σιωπηλή όσο ζούσε, νεκρή, ζητά να αναζητήσουν και να βρουν τον πατέρα τους και το χαμένο αδελφό τους. Το «κουβάρι» του μύθου ξετυλίγεται. Η νεαρή Ναουάλ, γεννά ένα αγόρι, «καρπό» του διωκόμενου αγαπημένου της, Ουαχάμπ. Οταν ο κατακτητής αρπάζει το βρέφος της, ξεκινά μια μακρόχρονη και γεμάτη αγώνες αναζήτησή του. Πουθενά δεν βρίσκει το παιδί της. «Οδηγός» σ' αυτό το διπλό αγώνα της η συμβουλή της γιαγιάς της, να μάθει γράμματα και να μάθει να αντιστέκεται. Οταν οι δυο αγωνίστριες φυλακίζονται η Σαουντά συνεχώς τραγουδά, ενώ η Ναουάλ σιωπά, μετά το βιασμό της από τον Νιχάντ, τη γέννηση και αρπαγή - προκειμένου να δολοφονηθεί - του «καρπού» του βιασμού της. Τα δίδυμά της σώζονται και μετά την αποφυλάκισή της τα βρίσκει. Τα μεγαλώνει χωρίς να τους μιλήσει για τον σπορέα τους, τα εγκλήματα του οποίου κατήγγειλε σε δικαστήριο. Εκτελώντας την «εντολή» της νεκρής μάνας, τα δίδυμα ανακαλύπτουν στο πρόσωπο του Νιχάντ και τον πατέρα τους και τον αδελφό τους, που ο κατακτητής - για το συμφέρον του - το απέκοψε από τις «ρίζες» του και το μετέτρεψε σε απάνθρωπο αδελφοκτόνο «γενίτσαρο». Το έργο, σε ρέουσα μετάφραση (Εφη Γιαννοπούλου), με αρμόζοντα κοστούμια (Ελένη Μανωλοπούλου), επιμελημένο μουσικά (Κώστας Σουρβάνος) και κινησιολογικά (Ξένια Θεμελή), με λιτότα ρεαλιστική, «ποιητικά» ατμοσφαιρική, δραματικού βάθους και όχι μελοδραματική, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, παρουσιάζεται επί της Κεντρικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου (οι θεατές κάθονται μέσα σ' αυτή). Από τις συνολικά πολύ καλές ερμηνείες ξεχωρίζουν εκείνες των Λένας Παπαληγούρα (νεαρή Ναουάλ), Χριστίνας Μαξούρη (Σαουντά), Θέμιδος Μπαζάκα (τρίτη ηλικία της Ναουάλ), Μαρίας Κεχαγιόγλου (δεύτερη ηλικία της Ναουάλ). Αξιέπαινοι είναι και οι Γιώργος Συμεωνίδης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Δημήτρης Πιατάς, Δημήτρης Παπαγιάννης, Μιχάλης Μητρούσης, Βασίλης Παπαγεωργίου.
«Ρίτερ, Ντένε, Φος»
  • «Ρίτερ, Ντένε, Φος» στο θέατρο«Σφενδόνη»
Νόθος γιος μιας Αυστριακής μεγαλοαστής, «πληγωμένη» ψυχή, ανήσυχο και ατίθασο πνεύμα, συνειδητά «κατήγορος» της αστικής τάξης, του κυνικού εγωτισμού της, της συμμετοχής της στον εκφασισμό της Αυστρίας και στην άνοδο και τα εγκλήματα του ναζισμού, ο Τόμας Μπέρνχαρντ, με το έργο του «Ρίτερ, Ντένε, Φος» (τα ονόματα του τίτλου είναι τα ονόματα τριών σπουδαίων Γερμανών ηθοποιών, που πρωτοέπαιξαν τα τρία πρόσωπα του έργο), βρίσκει μια ακόμη ευκαιρία για να σαρκάσει την ανούσια, βαρετή, διαστροφική, παρασιτική, κοινωνικά άχρηστη, πνιγμένη στην ανία και τον παραλογισμό και τελικά στη δυστυχία, ακόμα και στην τρέλα, μεγαλοαστική τάξη. Μυθοπλαστικό «όχημα» της σαρκαστικής κριτικής του Μπέρνχαρντ είναι ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν - γόνος ανεξάντλητα βαθύπλουτης μεγαλοαστικής οικογένειας - του οποίου οι ιδέες και ο βίος αντέφασκαν συνεχώς (άλλοτε εμφανίζονταν κοινωνικά «προοδευτικές» και ταξικά «ενοχικές» κι άλλοτε βαθύτατα αντιδραστικές), τόσο που να ζήσει για πολλά χρόνια και να πεθάνει ως τρόφιμος ψυχιατρείου, και οι δύο αδελφές του, που, ανομολόγητα, φαντασιώνονται «ερωτικές» περιπτύξεις μαζί του. Τα τρία, πραγματικά, πρόσωπα του έργου, είναι πλασμένα και με δάνεια στοιχεία της οικογένειας του Μπέρνχαρντ. Ο Βίτκενσταϊν (Φος στο έργο) στα νιάτα του έκφρασε προοδευτικές κοινωνικά και φιλοσοφικά απόψεις, απόψεις που κατά περιόδους τον ωθούσαν να αδιαφορεί για τον ανεξάντλητο κληρονομημένο πλούτο του, να σκέφτεται να τον μοιράσει, να ζει μακριά από το πατρικό μέγαρο και να αηδιάζει με τα μεγαλεία και τον τρόπο ζωής της τάξης του, να ζει μόνος σαν «ασκητής» και να στοχάζεται σε μια καλύβα στην ερημιά. Η «τρελή», σύμφωνα με τις αδελφές του, συμπεριφορά του, απαιτούσε ψυχοθεραπεία και εγκλεισμό σε ψυχιατρείο. Στη διάρκεια μιας ολιγοήμερης εξόδου από το ψυχιατρείο διαδραματίζεται το έργο του Μπέρνχαρτν. Η μεγαλύτερη αδελφή, η Ντένε, επιθυμώντας τον ερχομό του αδελφού, έχοντας δώσει άδεια στους υπηρέτες, η ίδια - μητρικά αλλά με υπόκρυφο ερωτισμό για τον αδελφό της - ετοιμάζει με το τελετουργικό της μεγαλοαστικής τάξης την υποδοχή του και το γεύμα τους. Η άλλη αδελφή, η Ρίτερ, δυσφορώντας με τον ερχομό του αδελφού, πίνει ακατάσχετα, κατά το συνήθειό της. Η επιστροφή στο σπίτι φουντώνει το αίσθημα της ματαιότητας, του κενού, της αηδίας, της αποξένωσης, της προτίμησης του αδελφού να επιστρέψει αμέσως στο ψυχιατρείο, αποκαλύπτει ότι η «τρέλα» των «λογικών» αδελφών του, γενικότερα των «μεγαλοπρεπών» γεννητόρων της οικογένειάς του είναι πολύ φρικτότερη από των ψυχοπαθών, ότι η διανοητική διαστροφή και η ψυχολογική διαταραχή είναι στη «φύση» της τάξης του. Την παράσταση (το κείμενο βασίζεται σε μετάφραση της Ιωάννας Μεϊτάνη), με υπέροχο, σχολιαστικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου, κοστούμια της Μάγδας Καλορίτη, κινησιολογία της Πέρσας Σταματοπούλου, σκηνοθέτησαν, από κοινού, οι τρεις άξιοι, πολύπειροι, αισθητικά και υποκριτικά πραγματικά πολύ απαιτητικοί ηθοποιοί (με τη σειρά της διανομής) Ράνια Οικονομίδου, Αννα Κοκκίνου και Δημήτρης Καταλειφός. Μια σκηνοθεσία πολύ ενδιαφέρουσα, απόλυτου ρεαλισμού (πολύ αργόρυθμη όμως) πλουτίζοντάς την με τις πολύ καλές ερμηνείες τους. Σηματικότερες κατά τη γνώμη της στήλης είναι οι ερμηνείες του Δημήτρη Καταλειφού και της Αννας Κοκκίνου (Ντένε).

ΘΥΜΕΛΗ,  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 28 Μάρτη 2012 

Monday, March 26, 2012

«Τερατώδη προβλήματα» του Μάρτιν Ντάουνινγκ

Mε μεγάλη επιτυχία έκανε πρεμιέρα σε μία βραδιά για φίλους, η ανατρεπτική και cult κωμωδία -παρωδία «Τερατώδη προβλήματα» του Μάρτιν Ντάουνινγκ στη Β' Σκηνή του θεάτρου Άλμα.   
  • Ποιο Twilight; Δείξτε λαιμούς στον Τότσικα

Mε μεγάλη επιτυχία έκανε πρεμιέρα σε μία βραδιά για φίλους, η ανατρεπτική και cult κωμωδία -παρωδία «Τερατώδη προβλήματα» του Μάρτιν Ντάουνινγκ στη Β' Σκηνή του θεάτρου Άλμα.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο δόκτωρ Βίκτωρ Φράνκεσταϊν, μένει σ'ενα λοφτ ενός ουρανοξύστη στο Μανχάτταν μαζί με τον υπηρέτη του τον Ιγκόρ, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Κουασιμόδο και την πιστή του οικονόμο την κυρία Λούρκερ, η οποία είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του.
Τι θα συμβεί άραγε όταν θα πάνε να ζητήσουν τη βοήθεια του ο ομοφυλόφιλος λυκάνθρωπος Χάρυ Τάλμποτ, ο Κόμης Δράκουλας, η βρυκόλακας Σούκι Στάκχαουζ, το Φάντασμα της Όπερας και μία σταρ του Χόλιγουντ, η οποία έχασε το Όσκαρ από τη Νάταλι Πόρτμαν;
Παίζουν:
Ποιο Twilight; Δείξτε λαιμούς στον Τότσικα
Αντρέας Κοντόπουλος, Αποστόλης Τότσικας, Γιάννης Παπαθανασίου, Νικολέττα Θωμά, Απόλλωνας Μπόλλας, Ηλιάννα Γαϊτάνη, Αντώνης Αντωνάκος, Φαίη Ζαρμπή.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία-Σκηνικά- Κοστούμια-Μουσική επιμέλεια: Τάσος Ιορδανίδης
Ποιο Twilight; Δείξτε λαιμούς στον Τότσικα
Χορογραφίες: Φαίη Ζαρμπή
Φωτισμοί: Μπάμπης Αρώνης
ΣκηνοθεσίαVideo-προβολής: Αλέξανδρος Ζαρμπής
Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά.
Θέατρο Άλμα
Ακομινάτου 15 Μεταξουργείο,τηλ.             2105220100 begin_of_the_skype_highlighting            2105220100      end_of_the_skype_highlighting      
Δευτέρα-Τρίτη: 21.15
Γενική Είσοδος: 12 ευρώ

Απώλεια για το θέατρο


Κηδεύτηκε χτες ο εξαιρετικός ηθοποιός Σοφοκλής Πέππας
Το τελευταίο «αντίο» σε έναν από τους πιο «πολύτιμους» (λόγω της ευαισθησίας, της πνευματικότητας και του μέτρου της υποκριτικής του) ηθοποιούς του θεάτρου μας, στον Σοφοκλή Πέππα, είπαν χτες συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοί του, στο Νεκροταφείο Ζωγράφου. Ο δημοφιλής ηθοποιός έχασε τη μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο, την Κυριακή ξημερώματα, στο σπίτι του, σε ηλικία 63 χρόνων, αφήνοντας ανεκπλήρωτο ένα όνειρό του. Να ανεβάσει τη «Δολοφονία του Μαρά», ένα έργο πολιτικό και επίκαιρο, για το οποίο έκανε πρόβες με ομάδα μαθητών του.
Ο Σοφοκλής Πέππας, άνθρωπος και καλλιτέχνης, με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα, καλοσύνη, ήθος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε στη σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη και αποφοίτησε το 1970. Πρωτοεμφανίστηκε το 1972, παίζοντας με τον θίασο Δ. Μυράτ, στο έργο «Το παράξενο τάμα». Συνεργάστηκε με πάρα πολλούς θιάσους ποιοτικού ρεπερτορίου, αλλά και με το Εθνικό Θέατρο και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, παίζοντας δευτεραγωνιστικούς και πρωταγωνιστικούς ρόλους. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε τους θιάσους «Ανοιχτό Θέατρο», θίασος Γ. Φέρτη - Ξ. Καλογεροπούλου, «Δεσμοί», «Σκηνή» και «νέα Σκηνή» του Λ. Βογιατζή, «Πράξη», κ.ά. Επαιξε σε αρκετά έργα στο «Θέατρο της Δευτέρας» (ΕΡΤ-1), σε τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Πήρε το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στην ταινία του Τ. Ψαρρά «Η σκόνη που πέφτει» (διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ Καΐρου). Το 2002 σκηνοθέτησε το έργο του Ζ. Π. Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών» (θίασος «Πράξη»). Το 2008, το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο του απένειμε το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης» για την ερμηνεία του στον επώνυμο ρόλο στον τσεχοφικό «Θείο Βάνια». Ο Σ. Πέππας είχε «χαρίσει» την - έξοχη, βαθύτονη αλλά και εύπλαστη - φωνή του στο ρόλο του «Μπαμπαστρούμφ» (στην παιδική σειρά «Στρουμφάκια»).
Συλλυπητήρια για το θάνατο του Σ. Πέππα εξέφρασε ο υπουργός Πολιτισμού, Π. Γερουλάνος. [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 27 Μάρτη 2012 ]

27 Μαρτίου 2012: Το ΘΕΑΤΡΟ γιορτάζει!

  • Ο Τζον Μάλκοβιτς για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Ο Τζον Μάλκοβιτς για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Εδώ και πενήντα χρόνια γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου που καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου: Την Τρίτη, 27 Μαρτίου, ο αμερικανός ηθοποιόςΤζον Μάλκοβιτς θα διαβάσει το μήνυμα παίρνοντας τη σκυτάλη από τόσους και τόσους ανθρώπους του θεάτρου. Μεταξύ πολλών άλλων έχουν προηγηθεί οι Ζαν Κοκτώ, Αρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πίτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Εσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς. 

«Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους. Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη. Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της, και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς - γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, - να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: "Με ποιο τρόπο ζούμε;" Καλή τύχη!».