«Να μου στείλετε μια ρεπούμπλικα!»
Ο θίασος «Στιγμή» γιορτάζει τα 15χρονά του με τρεις παραστάσεις στο θέατρο «Στούντιο Μαυρομιχάλη». Μέχρι τις 12 του Ιούνη θα παρουσιάζει τα έργα: «Τρελοβγενιώ» της Ινές Κανιατί. «Να μου στείλετε μια ρεπούμπλικα!» βασισμένη στο αυτοβιογραφικό πεζογράφημα του Ρώμου Φιλύρα «Η ζωή μου στο Δρομοκαΐτειον». «Ε. Χ. Γονατάς - Από την κρύπτη στο φως με τρεις μπακιρένιες δεκάρες» με κείμενα του Ε. Χ. Γονατά.
«Tι ωφελεί να γράψει κανείς κάτι το θαρραλέο, απ' όπου να βγαίνει πως η κατάσταση που βρισκόμαστε είναι βάρβαρη, αν δε φαίνεται ξεκάθαρα για ποιο λόγο φτάσαμε σ' αυτή την κατάσταση»; (από την ομιλία του Μπ. Μπρεχτ στην απονομή του Βραβείου «Λένιν» για την Ειρήνη το 1955).
Ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι απλώς να αφουγκράζεται την εποχή του και να την εκφράζει μέσα από το έργο του, αλλά και να συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια αφύπνισης του λαού. Ολοένα και γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη αντίστασης των καλλιτεχνών και όλου του λαού στη σαρωτική επέλαση του κεφαλαίου στην Τέχνη και στον Πολιτισμό, με αίτημα τη δημιουργία των προϋποθέσεων για καλλιτεχνική δημιουργία και παραγωγή μακριά από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι καλλιτέχνες και εργαζόμενοι στο χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας οφείλουν, μέσα από τη συλλογική δράση, να δημιουργήσουν ένα κίνημα ανατροπής των αιτιών που βυθίζουν το λαό της χώρας μας στην πολιτιστική αθλιότητα, στη μαζική κατανάλωση χυδαίων εμπορευμάτων, υποκατάστατων της ψυχαγωγίας και της Τέχνης. Μόνο ένα ελπιδοφόρο κίνημα ανατροπής των αιτιών που βυθίζουν το λαό στην πολιτιστική αθλιότητα, μπορεί να μετατρέψει την ατομική αμηχανία σε συλλογική δυναμική δράση.
Η πολιτιστική πολιτική του αστικού κράτους καθρεφτίζεται και στο αστείο ποσοστό που αντιστοιχεί στον πολιτισμό από τον προϋπολογισμό. Ομως, σύμφωνα με τα στοιχεία από τον καταμερισμό των ποσών του για τον πολιτισμό, προκύπτει η προκλητική χρηματοδότηση - άμεση ή έμμεση - του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στον πολιτισμό, την ίδια στιγμή που σημαντικοί θεσμοί και οργανισμοί κινδυνεύουν με μαρασμό.
- Πρόκειται για το εφηβικό έργο «DNA» του Ντένις Κέλι σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου
Εργο που γράφτηκε το 2007 ειδικά για εφήβους ανεβαίνει στις φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα
Στις φυλακές ανηλίκων θα παιχθεί το έργο «DNA» του Ντένις Κέλι στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Σοφία Βγενοπούλου, μια που το θέμα του αφορά στην παραβατικότητα των εφήβων και προκάλεσε το ενδιαφέρον. Ολα ξεκίνησαν όταν μία δικαστής ανηλίκων παρακολούθησε το «DNA» στο θέατρο του Νέου Κόσμου και πρότεινε στους υπεύθυνους της παραγωγής να το παρουσιάσουν στους ανήλικους παραβάτες που βρίσκονται στις φυλακές Αυλώνα. Πράγματι έγινα οι απαιτούμενες κινήσεις και ο διευθυντής των φυλακών έδωσε την άδεια ώστε οι νεαροί κρατούμενοι να γίνουν θεατές μιας πτυχής της δικής τους, δύσκολης, ζωής.
Ξεκινά σύντομα η τακτοποίηση αρχιτεκτονικών μελών του μνημείου, ώστε να είναι έτοιμο για τους καλοκαιρινούς επισκέπτες Δεν ήταν απλώς ένα σημείο στην αρχαία Δήλο. Ηταν κεντρικό, καθώς βρισκόταν μέσα στον πολεοδομικό ιστό που διαμορφώθηκε στο ιερό νησί των αρχαίων πριν από 2.200 χρόνια. Δίπλα στο θέατρο, στο οποίο και αναφερόμαστε, ήταν μια πυκνοδομημένη γειτονιά, που οι αρχαιολόγοι την ονόμασαν «συνοικία του θεάτρου» από αυτό το εύρημα. Μια γειτονιά με πλουσιόσπιτα, διακοσμημένα με ωραία ψηφιδωτά δάπεδα, που βρισκόταν έξω από το Ιερό του Απόλλωνα, στα νότια του λιμανιού.
Η αναστήλωσή του ή καλύτερα η τακτοποίηση κάποιων σκόρπιων αρχιτεκτονικών μελών του μνημείου ξεκινά σύντομα. Στόχος, αφενός να προστατευτεί και αφετέρου να καταστεί «αναγνώσιμο» στους εκατοντάδες καλοκαιρινούς επισκέπτες του νησιού.
- ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ
Αρχίζει η αναστήλωση ή καλύτερα η τακτοποίηση κάποιων σκόρπιων αρχιτεκτονικών μελών τού αρχαίου θεάτρου της Δήλου, ώστε αφενός να προστατευτεί και αφετέρου να καταστεί «αναγνώσιμο» στους εκατοντάδες καλοκαιρινούς επισκέπτες του νησιού.Βρίσκεται στον πολεοδομικό ιστό που διαμορφώθηκε στη Δήλο πριν από 2.200 χρόνια, σε μια πυκνοδομημένη γειτονιά με πλουσιόσπιτα, διακοσμημένα με ωραία ψηφιδωτά δάπεδα, τη λεγόμενη συνοικία του θεάτρου, έξω από το Ιερό του Απόλλωνα, στα νότια του λιμανιού.
- Μια άλλη πλευρά της επιρροής του Βάρδου δίνει ένα βιβλίο αμερικανού καθηγητή
- ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ.
ΤΟ ΒΗΜΑ: 13/05/2011
Ως τώρα γνωρίζαμε πως ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας μετά τους έλληνες τραγικούς. Ξέραμε ακόμη πως έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλους τους αγγλόφωνους συγγραφείς. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί κι εξακολουθεί να γράφονται για τη ζωή και το έργο του. Οι μελετητές έχουν αναλύσει τα πάντα. Υπολόγισαν μάλιστα ότι ο Βάρδος εισήγαγε στην αγγλική γλώσσα ούτε λίγο ούτε πολύ 1.700 δικές του λέξεις.
Ως σήμερα όμως δεν ήταν γνωστό το ότι ο Σαίξπηρ «ευθύνεται» για τα εκατομμύρια ψαρόνια που υπάρχουν στο δυτικό ημισφαίριο. Γι’ αυτό μας πληροφορεί ανάμεσα στα άλλα o Στίβεν Μάρσι, μυθιστοριογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου και αρθρογράφος του γνωστού αμερικανικού περιοδικού Esquire στο πρόσφατο και άκρως διασκεδαστικό βιβλίο του How Shakespeare Changede the World (Πώς ο Σαίξπηρ άλλαξε τον κόσμο).
- Το τέταρτο κουδούνι
- Του Γιώργου ∆.Κ.Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 11 Μαΐου 2011
Εχουν ξεπεράσει τις 4.000 – ναι, τις τέσσερις χιλιάδες! – οι υπογραφές, «επώνυµων» του θεάτρου, των λοιπών τεχνών και των γραµµάτων αλλά και «ανώνυµων», που ’χει συγκεντρώσει η διαµαρτυρία για το επαπειλούµενο οριστικό κλείσιµο του Θεατρικού Μουσείου, η οποία κυκλοφορεί ηλεκτρονικά µε τον τίτλο «Στα σκουπίδια του Υπουργείου Πολιτισµού τριών αιώνων θεατρική ιστορία».
Αλλά το αυτί του υπουργού Πολιτισµού κ. Γερουλάνου δε φαίνεται να ιδρώνει. Ούτε το αυτί κανενός άλλου «αρµόδιου» που εκπροσωπεί το λεγόµενο κράτος. Αλλά δεν ιδρώνει ούτε το αυτί κανενός ιδιώτη µε τσέπες γεµάτες; Απ’ αυτούς που συχνάζουν στις «επίσηµες πρεµιέρες»; Και που συνηθίζεται πλέον να κάνουν γάµους σε τόπους µακρινούς, εξωτικούς για να µη συµφύρονται µε τον χύδην όχλο, εξασφαλίζοντας για τους καλεσµένους τους µετάβαση µε τσάρτερ; (Ναι, εντάξει, πλάκα κάνω…).
Ηθοποιός, συνθέτης, μουσικός, σκηνοθέτης. Πολλές ιδιότητες για τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, αλλά η καταξίωση ήρθε με τη «Λωξάντρα», την ηρωίδα του ομώνυμου έργου της Μαρίας Ιορδανίδου, την οποία υποδύεται στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Φέτος είναι η χρονιά της, καθώς η επιτυχία τής χτύπησε την πόρτα. Εφτασε ώς εδώ με σκληρή δουλειά και γι’ αυτό έχει κάθε δικαίωμα να χαίρεται και να καμαρώνει. «Είναι μια ευτυχής συγκυρία, σταθμός» όπως χαρακτηρίζει η ίδια τη συμμετοχή της σε αυτή την επιτυχία και μας συστήνει τη «Λωξάντρα» της. «Είναι μια αρχετυπική φιγούρα, πηγή ζωής και δύναμης. Μας αγκαλιάζει και μας θυμίζει τις ηθικές αξίες, τη σιγουριά που μας προσφέρουν η οικογένεια και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι» λέει στην «Espresso» η ηθοποιός.
- Το καμαρίνι του Δημήτρη Χορν στο Θεατρικό Μουσείο (Φωτογραφία: Eurokinissi )
Τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν σε λουκέτο το Θεατρικό Μουσείο που διαθέτει θεατρικό υλικό τριών αιώνων, από το 1750 έως σήμερα, και το επισκέπτονται πάνω από 70.000 μαθητές το χρόνο.
«Με χρέη προς το ΙΚΑ της τάξεως των 160.000 ευρώ, με 12 ενοίκια απλήρωτα και εδώ και τέσσερις μήνες απλήρωτους τους 15 εργαζόμενους, το Μουσείο κινδυνεύει με κλείσιμο και το υπουργείο Πολιτισμού έχει σηκώσει τα χέρια» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρός του, Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος κρούει των κώδωνα του κινδύνου για το μοναδικό Εθνικό Μουσείο Θεάτρου στην Ευρώπη και διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν έχει αντίρρηση το μουσείο να γίνει κρατικό, να γίνει εποπτευόμενος οργανισμός, και τονίζει ότι «το Μουσείο προσφέρεται δωρεάν, δεν πωλείται».
Έκτακτη εμφάνιση στην Αθήνα
- Ο Μπομπ Ουίλσον (Φωτογραφία: Eurokinissi )
Μία εμφάνιση-έκπληξη έκανε την Τρίτη ο σκηνοθέτης του πρωτοποριακού θεάτρου, Μπομπ Ουίλσον, στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου για τον προγραμματισμό της επόμενης διετίας (2011-2012/2012-2013).
Ο διάσημος καλλιτέχνης έκανε μία στάση στη χώρα μας προκειμένου να μιλήσει για την «Οδύσσεια» του Ομήρου που θα σκηνοθετήσει την σεζόν 2012-2013, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, σε διασκευή του Βρετανού ποιητή Σάιμον Αρμιτάτζ και σε δραματουργική επεξεργασία Βόλφγκανγκ Βινς.
Από την Τετάρτη τα εισιτήρια για το δίπτυχο που εγκαινιάζει το Φεστιβάλ ΑθηνώνΟι δύο όπερες θα παρουσιαστούν στο Ηρώδειο την 1η, 3η, 4η, και 5η Ιουνίου
Την Τετάρτη 11 Μαϊου αρχίζει η προπώληση εισιτηρίων για το δίπτυχο «Καβαλερία Ρουστικάνα» του Μασκάνι και «Παλιάτσοι» του Λεονκαβάλλο που παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ηρώδειο εγκαινιάζοντας τις εκδηλώσεις του εφετινού Φεστιβάλ Αθηνών.
Τις δύο όπερες - που θα παρουσιαστούν σε κοινή παράσταση - την 1η, 3,4 και 5 Ιουνίου σκηνοθετεί ο διάσημος βρετανός Γκράχαμ Βικ, γνωστός στη χώρα μας από τις προηγούμενες σκηνοθεσίες του στην ΕΛΣ («La Boheme», «Tanhauser») οι οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο Λουκάς Καρυτινός, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Γιώργος Σουγλίδης. Ερμηνεύουν Ελληνες και ξένοι λυρικοί ερμηνευτές.
Ανακοινώθηκε σε συνέντευξη τύπου το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου των θεατρικών περιόδων 2011 - 2012 και 2012 - 2013.
Εισαγωγικό σημείωμα Καλλιτεχνικού Διευθυντή
Θεατρικές περιόδοι 2011 - 2013
"Τι είναι η πατρίδα μας;"
Ιωάννης Πολέμης (1862 – 1924)
Τα επόμενα δύο χρόνια, στο Εθνικό Θέατρο ανοίγουμε το κεφάλαιο «Ελλάδα». Μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία, που τείνει να μας βυθίσει στο τέλμα της σύγχυσης, που γεννά θεμελιώδη ερωτήματα και ενισχύει το σκεπτικισμό γύρω από τον ορισμό, τη συνέπεια και τη συνέχεια της εθνικής μας ταυτότητας, θέλουμε να διερευνήσουμε την ουσία και τη δυναμική της, όπως αυτές αποτυπώνονται στην πολιτιστική παρακαταθήκη μας.
Το θέατρο ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ (Ηράκλειο, Κρήτης), με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων από την ίδρυσή του, παρουσιάζει την νέα του θεατρική παραγωγή με τίτλο: "Λονδίνο" Η παράσταση που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αφορά δύο μονολόγους γραμμένους από τον Βρετανό συγγραφέα Σάιμον Στήβενς. Οι μονόλογοι αυτοί είναι οι : "Τέρμιναλ 5" και "Θαλάσσιο Τείχος"
Συνεχίζοντας τις θεατρικές του παρεμβάσεις το θέατρο Ομμα Στούντιο κάνει πρεμιέρα της παράστασης στις αποθήκες της ΑΘΗΝΑΙΚΗΣ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑΣ, Ηρακλείου στη Βιομηχανική περιοχή του Ηρακλείου (Οδός Α).
Το Σάββατο 14 Μάη, στις 8 μμ (Προσοχή: Αυτή τη παράσταση δεν είναι ανοικτή στο κοινό. Η προσέλευση γίνεται κατόπιν προσκλήσεων). Οι επόμενες προγραμματισμένες παραστάσεις είναι: ΚΥΡΙΑΚΗ 22 και ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΜΑΗ, 9μ.μ. στο θέατρο ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ (Ευαγγελίας Φραγκάκη 13, Γιόφυρος, τηλ. 2810-311000)
Κεντρική Σκηνή
Ο Βασιλικός, γραμμένος το 1829 – 1930, με επιρροές από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό και έντονο κοινωνικό προβληματισμό ξεδιπλώνει τη σύγκρουση δύο κόσμων, της παλιάς συντηρητικής φεουδαρχικής τάξης και της νέας αστικής κοινωνίας που αναδύεται φέρνοντας φιλελεύθερες ιδέες.
- Ο Βασιλικός του Αντώνιου Μάτεσι
Παίζουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Βελέντζας, Θανάσης Δήμου, Θανάσης Κουρλαμπάς, Μιχάλης Μητρούσης, Νικόλας Παπαγιάννης, Λευτέρης Πολυχρόνης, Ευδοκία Ρουμελιώτη Πάνος Σκουρολιάκος, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιωργής Τσαμπουράκης, Κατερίνα Χέλμη κ.α.
- Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγελάτος
- Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
- Μουσική: Γιάννης Αναστασόπουλος
- Φωτισμοί: Σπύρος Ευαγγελάτος
- Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος
Πρώτη παράσταση: 19 Οκτωβρίου 2011
Μετά την τηλεόραση, ζευγάρι και στο θέατρο. Ο λόγος για την Ευγενία Δημητροπούλου, την Αννα της τηλεοπτικής σειράς «Το νησί», και τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Μανώλη της ίδιας παραγωγής. Οι δύο ηθοποιοί γίνονται ζευγάρι και στο θέατρο για τις ανάγκες του σαιξπηρικού «Αμλετ» που θα παρουσιάσει ο Θέμης Μουμουλίδης το καλοκαίρι σε μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Στην επιτυχημένη σειρά του Mega η Αννα, η μικρή κόρη της Ελένης και του Γιωργή, αναστατώνει τον Μανώλη που την ερωτεύεται παράφορα. Τον ίδιο μεγάλο έρωτα θα ζήσουν οι δύο ηθοποιοί και στη σκηνή για τις ανάγκες της θεατρικής παράστασης. Η όμορφη Ευγενία στον ρόλο της Οφηλίας θα «τρελάνει» τον Αμλετ, τον οποίο υποδύεται ο Αιμίλιος.
O Πέτρος Φιλιππίδης φεύγει, ο Κώστας Σπυρόπουλος έρχεται. O πρωταγωνιστής του «50-50» αποχαιρετά το θέατρο «Ηβη», που εδώ και πολλά χρόνια ήταν η ψυχή του. Μόνο το κρεβάτι του δεν είχε μεταφέρει ο ηθοποιός, αφού πολλές φορές ξημεροβραδιαζόταν εκεί σκηνοθετώντας σπουδαίες παραστάσεις. Το θέατρο που δημιούργησε ο Λάκης Λαζόπουλος περνά για τα επόμενα τρία χρόνια στα χέρια του Κώστα Σπυρόπουλου, που επιλέγει από τη «Θεατρική Εστία» να κουμαντάρει το «καράβι» - κάτι που μέχρι πρότινος έκανε υποδειγματικά ο Πέτρος Φιλιππίδης. Ο δημοφιλής ηθοποιός ανοίγει πανιά για τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου πληροφορίες τον θέλουν να αναλαμβάνει τη διεύθυνση κεντρικού θεάτρου.Το 1998 ένας παλιός κινηματογράφος στου Ψυρρή μετατράπηκε σε ένα από τα πιο εμπορικά θέατρα. Ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και δημιουργεί το θέατρο «Ηβη». Πρώτη παράσταση που σπάει ταμεία, η «Κυριακή των παπουτσιών»! Τη σκυτάλη πήρε ο Πέτρος Φιλιππίδης παίζοντας και σκηνοθετώντας. Ανάμεσα στα έργα που ανέβασε είναι «Η θεία από το Σικάγο», «Οι τρομεροί γονείς», «Φωνάζει ο κλέφτης» και «Ψέμα στο ψέμα».
Το χιούμορ είναι παιδί της μελαγχολίας, διατεινόταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, και η θεατρική παράσταση «Πόλη–κράτος» της ομάδας Κανιγκούντα, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη (παίζεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έως αυτή την Παρασκευή) τον επιβεβαιώνει. Για την ακρίβεια, με το ιδιότυπο χιούμορ της, η εξαιρετική αυτή παράσταση αποπειράται ένα απευθείας χτύπημα σε αυτό που ζούμε τον τελευταίο χρόνο: στην εθνική μας κατάθλιψη. Στην ουσία, την αναβιώνει στη σκηνή για να την εξορκίσει στο τέλος.
Προ-βολες- Tου Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 10 Mαϊου 2011
Είχα παρακολουθήσει το δεύτερο μέρος σε πρόβα, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, και είχα βρει το πολυφωνικό, θραυσματικό και ασθματικό αυτό θεατρικό, άκρως ερεθιστικό. Τώρα όμως που είδα ολόκληρη την παράσταση, θα έλεγα χωρίς περιστροφές ότι πρόκειται για εκπληκτικό μωσαϊκό με άξονα μια άχρονη, ή μάλλον διαχρονική, Αθήνα, για το πώς η ιστορική Αθήνα «συνομιλεί» με την Αθήνα του εδώ και τώρα, διατρέχοντας την πολεοδομική και, βέβαια, την ανθρωπολογική της ρίζα, τη σχιζοφρένειά της και το φως της.
Ενα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρότζεκτ εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Πρόκειται για τη συμμετοχή του Εθνικού Θεάτρου στο διεθνές θεατρικό πρόγραμμα «Emergency Entrance» υπό την ομπρέλα της Ενωσης των Θεάτρων της Ευρώπης με θέμα «Ξένος στην Πόλη» (η διαχείριση των ξένων στην καθημερινότητά μας). Εως και την Κυριακή (15/5) στον εναλλακτικό χώρο τέχνης «Βρυσάκι», στο Μοναστηράκι, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την προπαρουσίαση του έργου σε εξέλιξη η «Αόρατη Ολγα» του Γιάννη Τσίρου, που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης, παράσταση η οποία θα ανεβεί την ερχόμενη καλλιτεχνική περίοδο στο Εθνικό και θα συμμετέχει σε Φεστιβάλ στο Γκραζ της Αυστρίας στις αρχές του 2012.
- Σαντρα Bουλγαρη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 10 Mαϊου 2011
Ενα θέμα «αφημένο από την τέχνη» χαρακτήρισε σε τηλεφωνική συνομιλία του με την «Κ» το trafficking, την καταναγκαστική πορνεία, για την οποία μιλάει η «Αόρατη Ολγα», ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης. «Ο Γιάννης Τσίρος βασίστηκε σε πραγματικές ιστορίες και τα λόγια του έργου είναι από δίκες που έχουν γίνει. Πρόκειται για ένα θέμα που αντιμετωπίζεται πολύ κρυφά και με το οποίο ασχολούνται μόνο κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις και ο Τύπος. Είναι σημαντικό να ακουστεί».
SOS ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ * ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, Ο ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΧΡΕΗ ΣΤΟ ΙΚΑ
«Επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της δικτατορίας. Εδραιώθηκε το 1976, την εποχή της Μεταπολίτευσης. Τελικά όλα δείχνουν πως η ιδέα του Θεατρικού Μουσείου, που ξεκίνησε το 1938 από τον Γιάννη Σιδέρη, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ.
Το καμαρίνι της Μελίνας Μερκούρη, ένα μικρό μόνο μέρος του «πλούτου» του Μουσείου
Εποχή της απόλυτης εκποίησης που φτάνει ώς την εθνική και πολιτισμική απαξίωση».
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από την έκκληση για το Θεατρικό Μουσείο, την οποία υπογράφουν περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες άτομα. Οι φωνές διαμαρτυρίας πληθαίνουν από επιφανείς και απλούς πολίτες σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.
Εδώ και τρεις εβδομάδες οι δεκαέξι εργαζόμενοί του έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας. Ο εκλεγμένος πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, πρόκειται να δικαστεί στις 20 του μηνός για χρέη στο ΙΚΑ και υπεξαίρεση ασφαλιστικών εισφορών του προσωπικού. Ενώ και η Βιβλιοθήκη (Καραμανλάκη 7) -η οποία μισθώθηκε με εγγύηση του ΥΠΠΟΤ- απειλείται με έξωση καθώς έχουν συσσωρευτεί απλήρωτα ενοίκια ενός έτους.
ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ»
Δ.Κ., ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
«Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης για Βερολίνο όπως επιβιβαστούν». Οι ανακοινώσεις από τα µεγάφωνα του αεροδροµίου ακούγονταν στο βάθος της αίθουσας, τη στιγµή που η Αντιγόνη (Αµαλία Τσεκούρα) ανακοίνωνε στην πολυαγαπηµένη της αδερφή ΙΣµήνη (Ηρώ Μπέζου) τις διαταγές του Κρέοντα (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) για τους άταφους αδερφούς τους. ∆ίπλα τους ήταν και ο Αίµωνας (Προκόπης Αγαθοκλέους).
Σουρεαλιστικό; Κι όµως συνέβη. Η τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη» ανέβηκε την Τρίτη, στον ∆ιεθνή Αερολιµένα Αθηνών και συγκεκριµένα στο Επίπεδο Αναχωρήσεων / Είσοδος 1. Θεατές της παράστασης του Τάκη Τζαµαργιά – στο πλαίσιο και της πρωτοβουλίας «Το Εθνικό Θέατρο στην εκπαίδευση» – ήταν µαθητές της Β’ τάξης του Λυκείου Σπάτων. Αλλά και ταξιδιώτες, Ελληνες και τουρίστες, και συνοδοί τους. Καθώς ήταν ελεύθερη η πρόσβαση στον χώρο για το κοινό.
Στην Αθήνα των 400 παραστάσεων ετησίως, νέοι δηµιουργοί και οµάδες διεκδικούν τη θέση τους µε ευφάνταστες, συχνά πειραµατικές, παραγωγές. Το νεανικό θέατρο διαµορφώνεται τα τελευταία πέντε χρόνια σε κάθε λογής χώρο, από µπαρ και γκαράζ έως συµβατικές σκηνές. Το Bob Theatre Festival εντόπισε για τέταρτη συνεχόµενη χρονιά τις νεανικές δουλειές που κέρδισαν τις εντυπώσεις και τις συγκεντρώνει στο θέατρο «Χώρα» έως τις 15 Μαΐου.
- ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΧΩΡΑ»
- Δ.Κ., ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 10 Μαΐου 2011
«Ο Bob βλέπει πολύ θέατρο, αλλά λυπάται γιατί οι νέοι δεν επιλέγουν το θέατρο ως τρόπο διασκέδασης». Είναι το µότο των διοργανωτών του φεστιβάλ νεανικού θεάτρου, το οποίο παρουσιάζει φέτος είκοσι παραγωγές µαζί µε τη βραβευµένη στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιµβούργου «Odyssey». Οι «Παραλογές ή Μικρές καθηµερινές τραγωδίες» (απόψε και αύριο) της εταιρείας θεάτρου «Sforaris», σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, έκαναν πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών 2010.
- Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, Θοδωρής Αμπαζής, μιλάει για τη ζωή του και για το θέατρο στην επαρχία
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, Θοδωρής Αμπαζής (Φωτό: Χριστίνα Αντωνέτση)
- Μυρτώ Λοβέρδου, TO BHMA: 10/5/2011
Με δύο παραγωγές κατεβαίνει στην Αθήνα το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας θέλοντας να παρουσιάσει σε ένα ευρύτερο κοινό τη δουλειά που κάνει τον τελευταίο χρόνο, με τη νέα του καλλιτεχνική διεύθυνση υπό τον Θοδωρή Αμπαζή.
Μέσα στους έντεκα μήνες – για την ακρίβεια – που έχει αναλάβει τα ηνία, ο σκηνοθέτης και μουσικός, μαζί με τους συνεργάτες του, έχει να επιδείξει 28 δράσεις με θεατρικές παραστάσεις, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών, θεατρική κατασκήνωση, σεμινάρια και πολλά άλλα.
Αποκλειστικά επιχορηγούμενο (ατάκτως και απρογραμμάτιστα) από το ΥΠΠΟΤ, το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο έχει βρεθεί πολλές φορές σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο, λόγω συσσωρευμένων χρεών και εξαιτίας της καθυστέρησης της ετήσιας επιχορήγησής του.
ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ EΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Τρίτη 17/05 Τετάρτη 18/05/2011
Γκαράζ Μονής Λαζαριστών, ώρα 9 μμ.
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ιδρύει την εναλλακτική σκηνή «Τα δικά μας παιδιά», η οποία θα αποτελείται από απόφοιτους των τελευταίων χρόνων της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. και θα εμπλουτίζεται κάθε χρόνο με νέους ηθοποιούς. Στόχος, η απορρόφηση του δυναμικού της Σχολής από το Κρατικό, η συνέχεια της εκπαίδευσης σε κοινούς κώδικες υποκριτικής, ο έντονος πειραματισμός πάνω σε κείμενα κλασικών αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Η λειτουργία της σκηνής θα ξεκινήσει με ένα εργαστήριο πάνω στο εμβληματικό κείμενο «Ελληνική Νομαρχία» άγνωστου συγγραφέα που εκδόθηκε το 1806 και πραγματεύεται τη χρηστή διοίκηση του Κράτους. Η «Ελληνική Νομαρχία», κείμενο ρηξικέλευθο και επίκαιρο ακόμη και σήμερα, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, σε μια παράσταση- σχόλιο στο «ελληνικό δαιμόνιο», θα παρουσιαστεί, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, την Τρίτη 17/05 & Τετάρτη 18/05/2011 στο γκαράζ της Μονής Λαζαριστών, στις 9.00 μ.μ. με ελεύθερη είσοδο.
Ο Σταύρος Σιόλας έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη σύνθεση τραγουδιών για θεατρικά έργα («Πέρσες», «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Αγγέλα», «Μεγάλος βασιλέας», «Λαθρομετανάστες» κ.ά.). Παρουσιάζει στις 16, 23, 30/6 (9.30μμ) μια μουσικοθεατρική παράσταση στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης». Με ένα λιτό μουσικό σχήμα (φωνές, πιάνο, ακορντεόν) ερμηνεύει θεατρικά τραγούδια του, παραδοσιακά ελληνικά και βαλκανικά, που έντυσαν άλλες παραστάσεις. Διατηρώντας το πνεύμα που γέννησε τα τραγούδια αυτά, η μουσική δίνει τη θέση της σε ζωντανή πρόζα, με αποσπάσματα έργων, δημιουργώντας ένα φόρο τιμής στο λόγο. Σκηνοθετική επιμέλεια Κωστή Καπελώνη. Παίζουν οι μουσικοί: Πέτρος Μπούρας (πιάνο), Σοφία Μουλακάκη (μπαγιάν). Συμμετέχουν, χορογραφώντας στιγμιότυπα, η Ειρήνη Στρατηγοπούλου και η Δάφνη Λέμπερου. Εκτακτη συμμετοχή: Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Το έργο «Λεόντιος και Λένα», που ο Γκέοργκ Μπίχνερ έγραψε σε ηλικία μόλις 23 ετών, πριν από περίπου διακόσια χρόνια, επέλεξε η 28χρονη Χλόη Μάντζαρη για το εναρκτήριο λάκτισμά της στη θεατρική σκηνοθεσία (στο θέατρο «Ροές»).
Ο Δημήτρης Κουτρουβιδέας (βασιλιάς) ανάμεσα στη Σοφία Γεωργοβασίλη (Λένα) και τον Μιχάλη Σαράντη (Λεόντιο)
Εχοντας διαγράψει ήδη μικρή πορεία στον κινηματογράφο -έχει σκηνοθετήσει πέντε μικρού μήκους ταινίες- ένιωσε πως η στιγμή είναι κατάλληλη για να δοκιμαστεί στην αμεσότητα και ζωντάνια του θεάτρου. Και κατέληξε στον Μπίχνερ για την «επικαιρότητά του», όπως μας λέει.
Ανάμεσα στα τρία έργα («Ο θάνατος του Δαντόν», «Βόιτσεκ») που πρόλαβε να γράψει στη συντομότατη ζωή του, μόλις 24 χρόνια, το «Λεόντιος και Λένα» είναι εκείνο που παρουσιάζεται σπανιότερα. «Δεν άφησα το έργο να με φοβίσει, αλλά να με βοηθήσει», λέει η Χλόη Μάντζαρη. «Είναι αριστούργημα από μόνο του και το αφήσαμε, εγώ και οι συνεργάτες μου, απλώς να μιλήσει».
- ΚΡΙΤΙΚΗ: Θέατρο ανήλικων θεατών «Μυστήριο στο Τούνδρα εξπρές»
- Της ΜΑΡΙΑΣ-ΛΟΥΙΖΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τρένο στο Ρουφ
Η αμαξοστοιχία γίνεται ένα ιδανικό, φυσικό σκηνικό για ενός είδους site-specifique παράσταση για παιδιά. Πρόκειται για το «Μυστήριο στο Τούνδρα εξπρές» του Πέτρου Χατζόπουλου.
Ο συγγραφέας, εμπνεόμενος από τη «σιδηρά κυρία» του αγγλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, φτιάχνει τη δική του σειρά αστυνομικών διηγημάτων. Εδώ, πρωταγωνιστής δεν είναι ο γνωστός σε όλους, δαιμόνιος Ηρακλής Πουαρό, μα το ανάλογό του: ο ευφυέστατος και αφόρητα λιχούδης σκίουρος - ντετέκτιβ Κορνήλιος Κρικ.
ΗΤΑΝ ο «καλός μας άνθρωπος», ο κωμικός ηθοποιός με το μοναδικό ερμηνευτικό ιδίωμα, που με τρόπο γκροτέσκο αλλά αυθεντικό κατάφερε να αποτυπώσει στην οθόνη του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή και τα πάθη του ελληνικού λαού...
Ο Θανάσης Βέγγος, πολυάσχολος, εφευρετικός, μεροκαματιάρης, κυνηγημένος, απεργός πείνας, έδινε τον αγώνα της επιβίωσης, όπως και η ίδια η χώρα εκείνη την εποχή. Είτε μέσα από δεκάδες ασπρόμαυρους ρόλους και άπειρα χιλιόμετρα «τρεξίματος», είτε μέσα από έγχρωμες πειραματικές αναζητήσεις του νέου ελληνικού κινηματογράφου, που είδε σ' αυτόν τη λαϊκότητα που είχε ανάγκη, ο Θανάσης Βέγγος έπαιζε με την ίδια την προσωπικότητά του, με το «φαινόμενο Βέγγος». Κι αυτό το φαινόμενο, σπάνιο στις μέρες μας, δεν το όριζαν ούτε τα βραβεία, ούτε οι πάμπολλες ταινίες, αλλά το ήθος και η μοναδική εντιμότητα ενός αυτοδίδακτου ηθοποιού.
Τι θεός και τι μη θεός, όταν στο ανάμεσό τους σανιδώνει το γκάζι της τεχνολογίας
- Του Γιαννη Bαρβερη, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Οι δύο «έγκλειστοι» (πού;) του Λένου Χρηστίδη (γενν. 1968), ενώπιον μιας επαπειλούμενης πυρηνικής καταστροφής, και με ακατανίκητο όπλο τους την τεχνολογία, καταγράφουν σε μια δισκέτα όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ώστε μετά να τη θάψουν, να μείνουν εκείνοι το απόλυτο είναι κι έτσι να θεωθούν (θυμίζω ότι στο θέατρο του «προγόνου» Μάτεσι επίσης η θέωση έρχεται μέσω του φόνου, έστω και σε εντελώς διαφορετικό φόντο). Μεταμοντέρνα ζωντανός και ευφάνταστος, ο Χρηστίδης παρεμβάλλει ως σκόρπιο υλικό της Ιστορίας οικουμενικές ή και «ντόπιες» εμβληματικές μορφές, που σηματοδοτούν έννοιες και αξίες, κατ’ αυτόν μάλλον καταγέλαστες ή έστω εξόχως αμφισβητήσιμες. Ούτως ή άλλως, όλο το ακραίο, μπεκετικής ομοιότητας παίγνιο του Χρηστίδη τελείται με σαρκασμό, πολλές φορές κατανοητή αηδία αλλά και με νησίδες ανθρωπιάς, καθώς οι φαντασιακοί προϊστάμενοι των δύο εγκλείστων μετέχουν στο τέλος μιας αίτησης συγγνώμης κι ακόμα μιας εναγώνιας κραυγής της γυναίκας - δεσμοφύλακα ως προς το μέλλον των παιδιών της.
- Λένου Χρηστίδη: «Δυο θεοί»
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής
Θέατρο: Νέος Λόγος (studio Μαυρομιχάλη)
Το παιδικό βιβλίο «War Horse», γραμμένο το 1982, θριαμβεύει στη θεατρική σκηνή και μεταφέρεται στην οθόνη από τον Σπίλμπεργκ
International Herald Tribune
Εγινε θεατρική επιτυχία στο λονδρέζικο Γουέστ Εντ, μεταφέρθηκε πρόσφατα στο Μπροντγουέι και έχει επιλεγεί για να γίνει η επόμενη μεγάλη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Πριν συμβούν όλα αυτά, το «War Horse» ήταν ένα ολιγοσέλιδο, συγκινητικό παιδικό βιβλίο με θέμα έναν νεαρό άνδρα και το αγαπημένο του άλογο στο μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κυκλοφόρησε το 1982 και ήταν μια «τολμηρή κίνηση», σύμφωνα με τον Μάικλ Μορπούργκο, τον συγγραφέα του.
Είχε καλύτερες κριτικές από τις προηγούμενες δουλειές του, αλλά σχετικά χαμηλές πωλήσεις. Ηταν υποψήφιο για ένα μεγάλο βραβείο, αλλά δεν το πήρε· ο συγγραφέας, που μεταφέρθηκε στην τελετή με λιμουζίνα, ανακάλυψε κατόπιν ότι το όχημα είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί και γύρισε σπίτι του με το μετρό.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η ιδανική ηθοποιός για κάθε σκηνοθέτη, μιλάει για τα όνειρά της και τους ρόλους που λάτρεψε
Για λίγους καλλιτέχνες έχει κανείς την αίσθηση ότι γεννήθηκαν για να υπηρετήσουν την τέχνη τους· σαν να μη μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σίγουρα ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Μετράει ήδη περίπου τριάντα χρόνια στον χώρο του θεάτρου, κυρίως, αλλά και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης κι αν θα έπρεπε κάποιος να σημειώσει ένα μόνο χαρακτηριστικό αυτής της διαδρομής, είναι η προσήλωσή της στην ερμηνευτική τέχνη. Ταπεινή, εύθραυστα ευαίσθητη, διψασμένη για μαθητεία, πεισματάρα, υπάκουη και εργασιομανής, γοητευτική και ανυπόκριτα ευγενής, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι το κορίτσι που ξεκίνησε από ένα χωριό του Εβρου, τη Δόξα Διδυμοτείχου, με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και κατάφερε να κατακτήσει τις καρδιές μας, αλλά και μια θέση στην αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου.
- Συνέντευξη στη Γιουλη Επτακοιλη, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
«Η πορεία αυτή μου φαίνεται σαν να μην έχει γίνει», ομολογεί στην «Κ», σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή την παρουσία της για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Επί Κολωνώ με το έργο του Μάριος Βάργκα Λιόσα «Λα Τσούνγκα», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. (Θα παίζεται έως τις 31 Μαΐου.) «Δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ τριάντα χρόνια πριν ότι θα έπαιζα όλους αυτούς τους ρόλους. Ξεκινούσα δειλά, με ελπίδες και το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.
Η Μίνα Αδαμάκη, με 35 χρόνια θεατρικής πορείας, μιλάει για τους μικρούς και μεγάλους σταθμούς της και το απωθημένο της με το δράμα Ξεκίνησε τον καιρό των ομάδων, ξεχώρισε τα χρόνια του Ελεύθερου Θεάτρου και της Ελεύθερης Σκηνής και καθιερώθηκε στο ευρύ κοινό τηλεοπτικά με τις «Τρεις Χάριτες», την εποχή που δεν είχε συσκευή για να βλέπει ούτε τον εαυτό της.
- Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Η Μίνα Αδαμάκη, η οποία έβαλε στόχο τη Νομική Αθηνών προκειμένου να φτάσει διά της πλαγίας οδού στη σκηνή επειδή αγαπούσε το δράμα, επί 35 χρόνια έκανε τους κύκλους της στο ελεύθερο θέατρο και όσο κι αν έκλαψε για να το αποδεχθεί, ξεχώρισε στην κωμωδία. Την τελευταία δεκαετία, πάντως, βρήκε αυτό που αναζητούσε από μικρή. Κλασικά έργα, όπως έγινε με τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ και τη Γουίνι και όταν δεν παίζει η ίδια, σκηνοθετεί συναδέλφους της. Χτίζει παραστάσεις. Από τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση μέχρι τη μουσική. Αυτό έκανε και πρόσφατα.
Σημείο εκκίνησης του μαραθωνίου για τον δρομέα Θανάση Βέγγο είναι η Μακρόνησος. Εκεί γνωρίζει τον Νίκο Κούνδουρο, ο οποίος, λίγα χρόνια μετά την «αναμόρφωσή» τους στη σκιά του «νέου Παρθενώνα», τον παίρνει στη «Μαγική πόλη» για να παίξει έναν οδηγό απορριμματοφόρου. Από το 1955, που βγήκε στους κινηματογράφους η «Μαγική πόλη», μέχρι τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, οπότε το εμπορικό σινεμά αρχίζει να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στη γυάλινη οθόνη, ο Βέγγος εμφανίζεται σε δεκάδες ταινίες. Σε αυτές, σπανίως τον βλέπουμε να μπαίνει σε ασανσέρ, μπορούμε επίσης να υποθέσουμε πως μάλλον νιώθει άβολα στα διαμερίσματα της αντιπαροχής που αλλάζουν ριζικά την όψη της Αθήνας.
- Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Υπό το φέγγος του Βέγγου έζησε ο νεοέλληνας του Μεταπολέμου. Πολλοί τον προσομοιάζουν με τον Καραγκιόζη: εξωτερικό φαινόμενο που απατά. Ο Βέγγος έχει απόσταγμα πικρό, είναι ανήρ καλός καγαθός, ο Καραγκιόζης είναι αλιτήριος, απατεωνίσκος, και νομίζω πως θα ’πρεπε να τον εξοβελίσουμε από σύμβολό μας. Ο Καραγκιόζης δρα με διεστραμμένη λογική ενώ ο Βέγγος με τον υπερρεαλισμό της απόλυτης ανθρωπιάς, υπερρεαλισμό που ιδίως πετυχαίνει όταν στα σενάριά του συμμετέχει ο Ναπολέων Ελευθερίου. Κινηματογραφικός τελειοθήρας, εμφανίζει το αποτέλεσμά του ως προϊόν ατόφιου αυθορμητισμού. Ο Βέγγος είναι αποτυχημένος εν ιλαρότητι, αποτυχημένος σαν όλους μας και δεν είναι ποτέ κιτς. Ισως κιτς είμαστε όλοι εμείς που προσπαθούμε να θεωρητικοποιήσουμε τα γλυκά και συνάμα πικρά που μας πρόσφερε με τόση γενναιοδωρία. Ο Βέγγος ήταν για την Ελλάδα ό,τι ο Μπάστερ Κίτον για την Αμερική, ο Ντε Φινές για τη Γαλλία, ο Νόρμαν Γουίσντομ για την Αγγλία, ο Τοτό για την Ιταλία. Το πανελλήνιο πένθος εδώ αποκτά την πιο ειλικρινή σημασία του.
- Του Γιαννη Bαρβερη, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Ο Θανάσης Βέγγος δημιούργησε καλλιτεχνικά με αλήθειες και έστησε έναν μεγάλο καθρέφτη απέναντι στην κοινωνία «Για να μιλήσεις για τον Βέγγο είναι σαν να μιλάς για την 25η Μαρτίου. Δεν ξέρεις τι να πεις... τα 'χουν πει όλα», είχε εύστοχα σχολιάσει ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Γρηγορίου. Με τον θάνατό του, την περασμένη Τρίτη, η φράση αυτή αποτελεί την πιο πλήρη καταγραφή του αδιεξόδου. Αν και η μοναδική επιθυμία του ήταν «να μην απασχολεί κανέναν», γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, πάρα πολλά, τις τελευταίες ημέρες.
- Της Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Ο Θ. Βέγγος δημιούργησε καλλιτεχνικά με αλήθειες· όχι με αυταπάτες. Αμεσα, ανυπόκριτα. Εστησε ένα μεγάλο καθρέφτη απέναντι στην ελληνική κοινωνία, επιστρέφοντας μιαν εικόνα που προσπερνούσε, γιατί ήθελε -και μπορούσε- να φαντασιώνει το καλύτερο, αστικοποιημένο αύριο.
Είναι γνωστό πως δεν υπάρχει πια διάστημα χωρίς θέατρο ανάμεσα στην εκπνοή της χειμερινής περιόδου και τον ερχομό της καλοκαιρινής.
Κάποτε η Κυριακή των Βαΐων σηματοδοτούσε το τέλος της σεζόν και μια ανάπαυλα μέχρι, τουλάχιστον, τον Ιούνιο. Τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις των μικρών θεατρικών ομάδων αλλά και το εναλλασσόμενο ρεπερτόριο επιχορηγούμενων ή μη θεάτρων εξαντλούν τα περιθώρια στους κλειστούς χώρους μέχρις ότου η ζέστη γίνεται πια δυσάρεστη.
Και φέτος καλοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί συνενώνονται, διαλέγουν έργα, βραβευμένων μάλιστα συγγραφέων, και τα παρουσιάζουν σε ευέλικτες παραγωγές, κόντρα στην οικονομική κρίση, τη διάχυτη μιζέρια και κινδυνολογία για το μέλλον.
Η έννοια του χρόνου πάντοτε απασχολούσε τον κόσμο του θεάτρου, ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι, τη δεκαετία του 1960, οι νέοι, το πρώτο πράγμα που επιχείρησαν ν' αλλάξουν, ήταν τις σχέσεις χρόνου και θέασης. Αντικρούοντας το σλόγκαν των γονιών τους «ο χρόνος είναι χρήμα», πέταξαν, μαζί με τα καλοσιδερωμένα ρούχα τους, και τα ρολόγια και προσπάθησαν να φέρουν τον χρόνο πιο κοντά στους βιολογικούς και προσληπτικούς τους ρυθμούς. Θα έλεγε κανείς πως ήταν μία προσπάθεια να επιστρέψει ο χρόνος στη φύση. Χρόνος βιωμένος, προσωπικός, εγωιστικός. Νεανικές ομάδες, και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, πειραματίζονται με τελετουργικά δρώμενα που τεντώνουν τον χρόνο στο άπειρο.
Ξαφνικά ο Αντι Γουόρχολ, ο γκουρού της ποπ, αρχίζει να γυρίζει ταινίες πολύωρες, με μοναδικό στόχο την πλήξη των θεατών. Ο Πίτερ Μπρουκ ήδη από τη σεξπιρική «Τρικυμία» δοκιμάζει και αυτός τις αντοχές των χρονικών πλαισίων, με αποκορύφωμα την περίφημη παράσταση της «Μαχαμπχαράτα», η οποία αρχίζει αργά το απόγευμα στα περίχωρα της Αβινιόν και τελειώνει την επομένη το πρωί.
Ισως ο πιο αγαπητός άνθρωπος στην Ελλάδα, ο δραματικός μας κλόουν Θου Βου, που πέθανε την περασμένη Τρίτη στα 84, υπήρξε ένας ηθοποιός-σύμβολο που ταυτίστηκε όσο κανείς με τις περιπέτειες ενός ολόκληρου λαού.
Οπως όμως όλοι οι μεγάλοι κωμικοί, είχε και ο Βέγγος μια δραματική φλέβα που τις τελευταίες δεκαετίες ανακάλυψαν οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες μας.
Ποιος δεν θυμάται τον όψιμο, σπαρακτικό του ρόλο στην «Ψυχή βαθιά» του Βούλγαρη, όταν πάει να διεκδικήσει το πτώμα του μονάκριβου εγγονού του που έπεσε στον Εμφύλιο, για να τον θάψει όπως του αξίζει; Στα 82 του είχε ακόμα μια ασίγαστη επιθυμία να παίζει. Τόπος γυρίσματος, μια βουνοπλαγιά στο Βίτσι, όπου για χρόνια οι ντόπιοι έβρισκαν σκελετούς ανταρτών.
«Μα ξεκουραστείτε λίγο, κύριε Βέγγο. Και βάλτε αυτά τα γάντια, κάνει παγωνιά εδώ πάνω...», τον παρότρυναν όλοι. «Οχι, πρέπει να δείχνω ταλαιπωρημένος, ξενυχτισμένος. Εχω χάσει το εγγόνι μου στην ταινία... Γιατί να ξεκουραστώ; Θέλω να είμαι στο γύρισμα, με τον σκηνοθέτη μου, πότε θα το ξαναζήσω αυτό;»
- Του Σωκρατη Tσιχλια, Η Καθημερινή, Kυριακή, 8 Mαϊου 2011
Tι κάνει άραγε 13.000 ανθρώπους να χειροκροτούν έναν ηθοποιό στην Επίδαυρο επί 15 λεπτά; Το ιλιγγιώδες ταλέντο αυτοσχεδιασμού που διέθετε ήταν άραγε αρκετό για να τους συνεγείρει; Μήπως ο κώδικας της κίνησής του, μοναδικός, που απαιτούσε διαρκή συμμετοχή κάθε μυός του σώματός του από το πρόσωπο μέχρι τα δάχτυλα, ήταν αυτό που ενθουσίασε;
Ή μήπως λειτούργησε καταλυτικά εκείνο το σχεδόν απαρατήρητο ράγισμα της φωνής που κάθε λίγο και λιγάκι καλούσε την κωμωδία στο δράμα και το δράμα στην κωμωδία; Ισως πάλι ήταν αρκετό το ήθος του ανθρώπου, παρόν και στη σκηνή. Ή μήπως όσοι ξέσπασαν εκείνο το θερινό βράδυ του 1995 σε παρατεταμένο χειροκρότημα, φωνάζοντας ρυθμικά «Βέγγος, Βέγγος», αποθέωναν τον καλύτερο «Τρυγαίο» από τον απόλυτο αριστοφανικό ηθοποιό;
