Το Δημοτικό Θέατρο Αργους προκηρύσσει το 17ο Παναργολικό Φεστιβάλ Παιδικού και Νεανικού Θεάτρου που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη του Αργους το Μάιο του 2008. Για το σκοπό αυτό το ΔΗΘΕΑ καλεί τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά σχολεία, Γυμνάσια, Λύκεια του νομού και θεατρικές ομάδες παιδιών και νέων έως 18 ετών, απο συλλόγους κλπ σωματεία να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ. Οι δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται δεκτές μέχρι και την Παρασκευή 28 Μαρτίου, ενώ το ΔΗΘΕΑ περιμένει τις δηλώσεις συμμετοχής και στο τηλέφωνο 2751025900 καθημερινά 9 με 12 το πρωί.
Saturday, February 23, 2008
Χέντελ «Ιούλιος Καίσαρας» στο Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη
Για τρεις παραστάσεις (14, 15, 16 Μαρτίου) θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης η όπερα του Χέντελ «Ιούλιος Καίσαρας», που υπήρξε το σπουδαιότερο επίτευγμα του συνθέτη. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι της Μαριάννας Κάλμπαρη, τα σκηνικά και τα κοστούμια έκανε ο Πάρις Μέξης και την Ορχήστρα των Πατρών διευθύνει ο Γιώργος Πέτρου, ενώ τους ρόλους ερμηνεύουν οι Ketevan Kemoklidze, Κασσάνδρα Δημοπούλου, Πωλ Ζαχαριάδης, Ειρήνη Καραγιάννη, Θεοδώρα Μπάκα, Κώστας Μαυρογένης, Νίκος Σπανάτης, Μανώλης Παπαδάκης. Το λιμπρέτο αναφέρεται στην ερωτική ιστορία του Ρωμαίου στρατηλάτη και της Αιγύπτιας βασίλισσας Κλεοπάτρας, πλαισιώνοντάς τη με πολιτικές ραδιουργίες, επαναστάσεις, μάχες, καθώς και με μια ισχυρή δόση χιούμορ. Ο Χέντελ στο απόγειο της δημιουργικότητάς του γράφει ορισμένες από τις πιο εμπνευσμένες μουσικές του σελίδες, εμπλουτίζοντας την ορχήστρα με τους εξωτικούς ήχους της βιόλας ντα γκάμπα, της άρπας και της θεόρβης και για πρώτη φορά στην ιστορία της όπερας ενισχύοντας τον όγκο της με τέσσερα κόρνα.
«La Jetee», στο «Θέατρο 46»...
«Αυτή είναι η ιστορία ενός άντρα στιγματισμένου από μια εικόνα της παιδικής του ηλικίας». Ένα αγόρι παρακολουθεί μια σκηνή που τον στιγματίζει για όλη του τη ζωή. Ενώ βρίσκεται στο αεροδρόμιο στο Παρίσι, βλέπει μια όμορφη κοπέλα που του κινεί το ενδιαφέρον, αλλά και τον θάνατο ενός άντρα. Το έργο εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον σημερινό. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει λήξει και η ανθρωπότητα, λουσμένη στη ραδιενέργεια, ζει σε υπόγειες στοές. Ο πρωταγωνιστής, για να επιβιώσει, θα πρέπει να ταξιδέψει στο παρελθόν. Στα αλλεπάλληλα ταξίδια του στον χρόνο, συναντάει συχνά την κοπέλα της ανάμνησής του και αναπτύσσουν μια σχέση χωρίς αναμνήσεις και σχέδια για το μέλλον. Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Χατζάκης και ο θεατρικός οργανισμός «Αltra Τerra» μετά τις παραστάσεις, «Το Άγνωστο Αριστούργημα», «Τα Φτερά του Έρωτα» και το «Είσαι Ένα Κτήνος Βίσκοβιτς!», μεταφέρουν από τη Δευτέρα στο θέατρο το κινηματογραφικό αριστούργημα του Κρις Μάρκερ, «
[Αντιγόνη Καράλη, Εικόνες έπειτα από τον Γ' Παγκόσμιο στο νέο «Θέατρο 46», Έθνος, 23/2/2008].
Benno Besson (1922 - 23 Φεβρουαρίου 2006)
Ο Ελβετός ηθοποιός και σκηνοθέτης Benno Besson (το όνομά του ήταν René-Benjamin Besson), γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1922 , στο Yverdon-les-Bains και πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 2006 στο Βερολίνο. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του ως σκηνοθέτης έγιναν στα θέατρα Volksbühne Berlin, Deutsches Theater και Berliner Ensemble στο τότε Ανατολικό Βερολίνο, όταν πήγε να επισκεφθεί τον Bertolt Brecht το 1949. Μερικές από τις επιτυχημένες σκηνοθεσίες του ήταν "Ο Δράκος" του Jewgenij Schwarz, ένα έργο με το Deutsches Theater με το οποίο έκανε περιοδεία στην Ευρώπη και στην Ασία (ε
πίσης και στην Ιαπωνία), και "Der Frieden" (Aristophanes edited by Peter Hacks). Στη δεκαετία του 1960 συνεργάστηκε συχνά με τον συγγραφέα Heiner Müller. Συνεργάστηκε επίσης με δημοφιλείς ηθοποιούς, όπως οι Fred Düren, Eberhard Esche και Ursula Karusseit. Είχε έξι παιδιά, κι ένα από αυτά είναι η διάσημη Γερμανίδα ηθοποιός Katharina Thalbach.
- Benno Besson. Radical director in the Brechtian tradition who revitalised the Deutsches Theater.
In 1961 the Swiss theatre director Benno Besson, who has died aged 83 after a long illness, took up an offer from Wolfgang Langhof to join the Deutsches Theater ensemble in
He gave the theatrical space a new sense of freedom. There were Two Gentlemen of 
Above all, there was The Dragon, by the Soviet playwright Yevgeni Schwarz. Besson’s production, which was also greeted rapturously, toured a number of European countries - though not, unfortunately,
Besson’s use of scenery was, in the tradition of those other great men of 20th-century theatre Jean Vilar, Giorgio Strehler and Bertolt Brecht, revelatory. In The Dragon, the fire-breathing monster always brought gasps from audiences, and Besson created a fantasy world with a veritable labyrinth of narrow alleys, triffid-like trees and baroque, sugar-iced castles. In Peace, the scenery had been the exact opposite - bare walls and sackcloth costumes, while the actors used trapezes and wires, reminiscent of Peter Brook’s later A Midsummer Night’s Dream.
[Το Théâtre Benno Besson στην Yverdon, που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του]
Developing Brecht’s theories in a new and fresher direction, Besson was instrumental in establishing a new style of acting at the Deutsches Theatre, which had, until then, been much more in the realist tradition. Some have characterised Besson’s approach as puppet theatre, because of his reliance on theatrical machinery and, by those used to a more effusive, realistic approach, as "wooden acting". But his productions were characterised by clarity, freshness and liveliness.
"You can only create art in the theatre," said Besson, "if you first master the art and draw in all forces to fulfil a single goal." This was the overwhelming impression his productions communicated; you felt the full impact of consensual ensemble playing… [The Guardian, Published: 4/3/2006] ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:
Regisseur Benno Besson ist tot. Der Schweizer Theaterregisseur Benno Besson ist tot. Mit ihm ist einer der ganz Grossen des europäischen Theaters verstorben.
Friday, February 22, 2008
«Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω»...
Παράσταση κομέντια ντελ άρτε, τη Δευτέρα (10μ.μ.) και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο «Μπαράκι του Βασίλη» (Διδότου 3, Κολωνάκι). Οι «Ανήσυχοι θεατρίνοι» θα παρουσιάσουν το έργο «Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω». Στην Πάντοβα, η Κολομπίνα κι ο Αρλεκίνος υπηρετούν έναν πλούσιο έμπορο. Λόγω της συμπεριφοράς του ονειρεύονται μια ζωή άνετη. Για να τη βρουν, ταξιδεύουν στην Κεντρική Ευρώπη, όπου αντιμετωπίζουν σκληρότερες καταστάσεις. Επιστρέφουν, αλλά ξέρουν πια πώς να χειριστούν τους αφεντάδες. Το ταξίδι συμβολίζει τις δυσκολίες της μετανάστευσης. Την παράσταση πλαισιώνουν τραγούδια, μουσική, αυτοσχεδιασμοί, χορός. Διασκευή - σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά, μουσική: Κώστας Καλδάρας. Παίζουν και τραγουδούν: Αντώνης Αντωνάκος, Αιμιλία Βασιλακάκη, Γιάννης Μοσχίδης, Στέλλα Μπονάτσου, Μαρίνα Κάτσικα, Λίμπι Σέιχ. Κιθάρα: Καρλ Κοτζαμάνης, φλάουτο: Χρυσάνθη Αυλωνίτου, Γιούλα Ντούσικου.
«Δεν εμπιστευόμαστε ιστορικούς και θεατρολόγους»
«Στάλιν, μια συζήτηση για το θέατρο». Μόνο δύο αυθεντικοί προβοκάτορες της θεατρικής πράξης, όπως ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Ακύλας Καραζήσης, θα σκέφτονταν να συνδυάσουν τον πατερούλη του σοβιετικού προλεταριάτου με μια συζήτηση για τη θεατρική τέχνη.
Ο Ακύλας Καραζήσης με τη μάσκα του Στάλιν και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με το προσωπείο του Λένιν |
ΣΤΑΛΙΝ, ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
O Ακύλλας Καραζήσης και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός (εικονίζονται φορώντας προσωπεία των Στάλιν και Λένιν) έγραψαν, σκηνοθέτησαν και παίζουν στο έργο που ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο με τον τίτλο «Στάλιν, μια συζήτηση για το Ελληνικό Θέατρο».
Δύο άντρες όρθιοι συζητούν. Έντονα. Δεν λογομαχούν. Ο ένας κραδαίνει πού και πού ένα τεύχος. Όρθιοι σ ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο. Στη μέση. Κάτω από μια λάμπα κόκκινη, ιδεολογική. Πιο πίσω ένα άλλο δωμάτιο. Στον έναν τοίχο παίζει μια ταινία. Ο ήχος φτάνει στο δωμάτιο των ανδρών. Μεταξύ των δύο χώρων ένας πάγκος. Δύο γυναίκες καθισμένες. Στην αγκαλιά τους δυο παιδιά κοιμούνται. Η μία είναι ρωσίδα. Πίσω στο πρώτο δωμάτιο: Οι δύο άντρες στο απόγειο της συζήτησης.
Δύο καλλιτέχνες που έχουν διακριθεί για τον προσωπικό τους θεατρικό κώδικα και την αιρετική τους διάθεση έρχονται να συμβάλουν στον πάντοτε επίκαιρο διάλογο για την ταυτότητα και την πορεία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Με τη σύνθετη ιδιότητα του συγγραφέα-σκηνοθέτη-ηθοποιού, ελίσσονται σε πολλά πεδία δράσης, υιοθετούν ποικίλα εκφραστικά μέσα και παίζουν με το απρόβλεπτο και το αντισυμβατικό.
Σκηνικά: Κέννυ Μακ Λέλλαν – Μιχαήλ Μαρμαρινός, κοστούμια: Katrin Krumbein, κινηματογραφικά: Στάθης, φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος, βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Περβολαράκη. Διανομή: Mary, Ακύλλας Καραζήσης, Βέρικα Μγκελάτζε, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιώργος Κριθαράς. Η πρεμιέρα θα δοθεί απόψε (22/2) από τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας (Γκάζι), στις 21.00.
Thursday, February 21, 2008
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ: «Από απόσταση αναπνοής»
ΧΡΟΝΙΚΟ. Η Αλίκη, η Τζένη και ο Τάκης. Ο Γιώργος Λεμπέσης καταγράφει εμπειρίες και θεατρικές ιστορίες που βίωσε ως παραγωγός δίπλα σε μεγάλους πρωταγωνιστές. Ο Γιώργος Λεμπέσης, 77 ετών σήμερα, δεν εγκαταλείπει καμία συνήθεια, κανένα πάθος. Είναι και δηλώνει αμετανόητος. Παραμένει στο θέατρο - και συγκεκριμένα στο μικρό γραφείο του στο Λαμπέτη κάθε ημέρα 10 με 12 το πρωί τα τελευταία 23 χρόνια -, επιμένει στο θέατρο και ζει στο θέατρο. Μια ζωή στη σκηνή, στην πλατεία, στα παρασκήνια. Αυτή τη ζωή πριν από περίπου δύο χρόνια η κόρη του, Νταίζη, τον έπεισε να τη συμπεριλάβει σε ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφεται όλη η πορεία του στο θέατρο. Χειμαρρώδης ο Γ. Λεμπέσης, παρά τις αρχικές ενστάσεις υποχώρησε και άρχισε να καταγράφει μια πορεία πέντε δεκαετιών πλημμυρισμένη από εικόνες, ιστορικά πρόσωπα, ανώνυμους εργάτες του θεάτρου, ανέκδοτες ιστορίες, παραστάσεις, θέατρα, πρόβες, έρωτες, διαφωνίες, χαρές, λύπες, συγκίνηση... Στην αγωνία του να καταγράψει τα πάντα και τους πάντες αποφάσισε να παραλείψει μόνο δυσαρέσκεια και αρνητικές εντυπώσεις για πρόσωπα και πράγματα του θεάτρου. «Θα ήταν ιεροσυλία» εξομολογείται. Σε 328 σελίδες ο θιασάρχης κατάφερε να χωρέσει αμέτρητες ιστορίες, ενώ το αχαλίνωτο συναίσθημα που κατακλύζει όλο το βιβλίο έχει αποτέλεσμα έναν παιδικό σχεδόν αυθορμητισμό ο οποίος επιτρέπει και δικαιολογεί τα πισωγυρίσματα στον χρόνο και στις ιστορίες, τις συναισθηματικές εξάρσεις, την ντοπιολαλιά στα κεφάλαια που αναφέρονται στη σχέση με τη μητέρα του και την αποκάλυψη ιδιαίτερων και προσωπικών στιγμών των πρωταγωνιστών του βιβλίου… [Αφροδίτη Γραμμέλη, Το Βήμα, 3/02/2008]
Πώς ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν ξυπνούσε κι ήταν άβαφτη; Ποια πρωταγωνίστρια ήταν το μεγαλύτερο πιρούνι της Ελλάδας; Ποιος κορυφαίος Έλληνας ηθοποιός θα μπορούσε να είναι το πρότυπο του Μολιέρου στον «Κατά φαντασία ασθενή» του; Ποια ήταν τα μαγικά τρικ τού πάλαι ποτέ μπουλουκιού που όργωνε τη χώρα; Ποια είναι η μάστιγα που λυμαίνεται το θέατρό μας; Όλες τις απαντήσεις θα τις βρείτε στην πικάντικη και συχνά νοσταλγική αυτοβιογραφία τού αισίως 77χρονου Γιώργου Λεμπέση «Από απόσταση αναπνοής» (εκδόσεις «Λιβάνη»), απ' τις σελίδες της οποίας παρελαύνει σχεδόν σύσσωμο το ελληνικό θέατρο των τελευταίων 60 χρόνων, από τα ζεύγη Μινωτή - Παξινού, Ντασσέν-Μερκούρη, μέχρι τον Λάκη Λαζόπουλο ή τον Σταμάτη Φασουλή. Ξεκινώντας ως ηθοποιός στην Κατοχή από τα ηρωικά μπουλούκια που αλώνιζαν την Ελλάδα, ο «αλκοολικός με το διάβασμα» πιτσιρικάς Μπονώρας (παρατσούκλι, που θα πει χαράματα) κατέληξε να γίνει τη δεκαετία του '80 μέγιστος παράγων του ελληνικού θεάτρου και θεατρικός επιχειρηματίας, Λεμπέσης. Είχε προϋπάρξει δεξί χέρι του Τάκη Χορν, της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Τζένης Καρέζη και υπεύθυνος της ιστορικής «Ελεύθερης Σκηνής». Ακόμα και σήμερα παραμένει μαχητικός θεατρώνης, παρ' όλο που σιγά σιγά ετοιμάζεται να δώσει τη σκυτάλη στη σύζυγό του Νινέτα και στα παιδιά τους, την Νταίζη και τον Παναγιώτη. [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 21/2/2008].
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ: «Της άρεσε το φαγητό. Ήταν το μεγαλύτερο πιρούνι της Ελλάδας, έτσι την έλεγα εγώ. Ακόμη είχε μεγάλη αδυναμία στο τσιγάρο και δεν διανοήθηκε ποτέ να το κόψει. Επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στο συκώτι της πάπιας και στα λουκουμάκια. Παιδικά κατάλοιπα, τα οποία διατηρούσε ζωντανά στη μνήμη της, τα λουκουμάκια και την τυρόπιτα κουρού, που έπαιρνε κι έτρωγε κάθε μέρα, όταν ήταν παιδάκι, από του Τερκενλή στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον, είχε το ιδίωμα, όταν έπαιρνε δύο - τρία κιλά, και ήταν όρθια, να χτυπά με τις παλάμες της τους γοφούς της, σαν να μπορούσαν τα κιλά να φύγουν. Αυτά επί των ημερών μου.»
Αναγγέλλοντας την «Αντιγόνη» (1986): Γ. Λεμπέσης, Μίκης Θεοδωράκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μίνως Βολανάκης, (πάνω) Π. Φυσσούν, Αντ. Θεοδωρακόπουλος
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: «Είχε μεγάλη αδυναμία στο ψωμί και στο τυρί, αλλά από ένα ορισμένο τυράδικο και φούρνο, που της έφερνα μόνο εγώ! Επίσης είχε πολύ μεγάλη αδυναμία στο ξενύχτι. Ήταν αδύνατον να κοιμηθεί πριν από τις έξι το πρωί. Κι έλεγε χαρακτηριστικά: "Αν ο ουρανός δεν γίνει σαν νερωμένο ούζο, την αυγή, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ". Ακόμη της άρεσε πολύ να περιποιείται τους καλεσμένους της, κι αλίμονο σε όποιον τού είχε αδυναμία. Του γέμιζε συνεχώς το πιάτο και αλίμονό του αν δεν το άδειαζε. Είχε μεγάλη αδυναμία στο ποιοτικό θέατρο, αλλά κάθε φορά που δοκίμαζε να κάνει έτρωγε τα μούτρα της. Ο κόσμος κλώτσαγε και την ήθελε όπως την ήξερε. Γι' αυτό δεν την ακολούθησε ποτέ, σε κάθε δοκιμή που έκανε, από την "Κλεοπάτρα" στο Ρεξ ως τη "Φιλουμένα" στο θέατρό της. Ήταν καταδικασμένη, κι αυτό ήταν κατά κάποιον τρόπο σαν κατάρα». Ο Λεμπέσης επί σκηνής με τον Δημήτρη Χορν στο έργο «Θωμάς ο Δίψυχος»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ: «Ο Χορν ήταν ένας χαρισματικός ηθοποιός και άνθρωπος, του άρεσε πολύ να κάνει μιμήσεις για να γελάνε στην παρέα. Πίστευε ακράδαντα ότι είχε μια φοβερή ευαισθησία και ευπάθεια στον λαιμό, που είχε αποτέλεσμα συχνά πυκνά να διώχνουμε κόσμο, είτε ήταν γεμάτο το θέατρο είτε ήταν μισό, γιατί νόμιζε ότι ο λαιμός του είχε κλείσει και δεν μπορούσε να βγάλει ήχο. Τον έλεγαν και ήταν "κατά φαντασίαν ασθενής". Είχε έναν γιατρό, το όνομά του ήταν Κηλαϊδίτης, νομίζω. Τον καημένο τον λυπόμασταν όλοι, γιατί τον ταλαιπωρούσε χωρίς λόγο μέρα - νύχτα. Τον κουβαλούσε συνέχεια στο θέατρο ή στο σπίτι του, ό,τι ώρα νόμιζε ότι ο λαιμός του έκλεισε. Βέβαια, του έκανε δώρα πανάκριβα, όπως το αμάξι του, ένα Βόλβο που είχε, αλλά τον είχε εξουθενώσει. Ο δόλιος ο γιατρός για να γλιτώσει είχε εφεύρει ένα κόλπο που απέδωσε. Έφτιαχνε μόνος του χαπάκια από αλεύρι και ζάχαρη, τα 'βαζε σ' ένα κουτάκι που είχε πάντα μαζί του και τα έδινε στον Χορν σαν φάρμακο θαυματουργό για τον λαιμό. Ο Χορν, όταν έπαιρνε το χαπάκι του, σ' ένα λεπτό ηρεμούσε και σε δύο ήταν περδίκι.»
[Το πνεύμα του τόνου, Του Κώστα Γεωργουσόπουλου, Τα Νέα, 21/2/2008]
ΔΕΣ ΚΙ ΑΥΤΟ: Γιώργος Λεμπέσης: Ο κ. Φασουλής είναι πολύ καλός σκηνοθέτης, μέτριος ηθοποιός και κακός άνθρωπος. Ο θεατρικός επιχειρηματίας αποκαλύπτει εν βρασμώ ψυχής στο Βήμα, 21/11/1999.
Ο ΚΕΒΙΝ ΣΠΕΪΣΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ
Πρόκειται περί σκανδάλου! Το περίφημο Οld Vic Τheatre του Λονδίνου έχει κόψει 950.000 εισιτήρια, δεν είναι ζημιογόνο και έχει ανεβάσει παραγωγές χωρίς την παραμικρή επιχορήγηση στις δυόμισι θεατρικές σεζόν θητείας του Κέβιν Σπέισι ως καλλιτεχνικού διευθυντή του. Και να σκεφτεί κανείς πως το ξεκίνημα για τον δυο φορές βραβευμένο με Όσκαρ ηθοποιό στο ιστορικό θέατρο δεν υπήρξε το καλύτερο. Οι παραγωγές που ανέβασε κυμάνθηκαν μεταξύ μετριότητας και αποτυχίας, με αρνητικές κριτικές - κάποιος έγραψε πως «δεν έχει πιάσει τον παλμό των Άγγλων». Κι όμως είναι ακόμα εκεί... Μάλιστα προσδοκά να παραμείνει για τα επόμενα δέκα χρόνια. «Δεν θα άλλαζα στο ελάχιστο κάτι απ΄ όσα κάναμε, διότι όλα έγιναν με εντιμότητα, με ειλικρίνεια. Για τις αποφάσεις μας κινηθήκαμε με γνώμονα να προσφέρουμε ψυχαγωγία και κάτι διαφορετικό από εκείνο που οι κριτικοί περίμεναν να δουν από τη σκηνή του Οld Vic… [Του Βenedict Νightingale, The Times. Επιμέλεια: Χρήστος Ιερείδης, Τα Νέα, 21/2/2008]
ΠΑΤΡΙΣ ΣΕΡΟ: «Θέλω να πω μια ιστορία που δεν κρύβει μυστικά ή θησαυρούς».
Ο γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός έρχεται για να διαβάσει σε μορφή θεατρικού αναλογίου αποσπάσματα από τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογέφσκι. Αν και αποποιείται τον τίτλο του επίσημου εκπροσώπου της χώρας του σε ό,τι αφορά τον Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, ο Πατρίς Σερό ήρθε και πάλι στην Αθήνα για να διαβάσει, σε μορφή θεατρικού αναλογίου, αποσπάσματα από το έργο του ρώσου λογοτέχνη «Αδελφοί Καραμαζόφ». Προσκεκλημένος της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας, ο γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου, της όπερας και του κινηματογράφου θα ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Ολύμπια αυτή τη φορά, και με μοναδική παρέα δύο καρέκλες και ένα τραπέζι θα ξεκινήσει το δικό του ταξίδι. «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περάσω ένα μήνυμα στο κοινό μέσα από το έργο του Ντοστογέφσκι» ανέφερε κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνέντευξης Τύπου ο Πατρίς Σερό. «Με ενδιαφέρει να κάνω κάτι που διαθέτει ελαφρότητα αλλά όχι ευκολία, σε έναν μονόλογο που δεν είναι φτιαγμένος για να τονίζει τον ναρκισσισμό μου. Διότι δεν με ενδιαφέρει να λάμπω εγώ στη σκηνή. Θέλω απλώς να πω μια ιστορία, μια ιστορία που δεν κρύβει μυστικά ή θησαυρούς. Με τη φυσική μου παρουσία μεταφέρω ό,τι έχω να πω». Μέσα από έναν διάλογο με τον Χριστό, όπου μιλάει, τελικά, μόνο ένας, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός θα θέσει μια σειρά ερωτήματα για τον άνθρωπο, τη φύση και τη σχέση με τη θρησκεία... [περισσότερα ΕΔΩ]
| |  |
O διάσημος σκηνοθέτης Πατρίς Σερό, θρυλικών θεατρικών, οπερατικών και κινηματογραφικών δημιουργιών, όπως το «Ring» στο Μπαϊρόιτ, «Φαίδρα», «Βασίλισσα Μαργκό» κ.ά., θα ερμηνεύσει στην Αθήνα, με μορφή θεατρικού αναλογίου, απόσπασμα των ντοστογιεφσκικών «Αδελφών Καραμαζόφ», στις 3 και 4 Μάρτη (8.30 μ.μ.), στο θέατρο «Ολύμπια» της Λυρικής Σκηνής. Διασκευή, σκηνοθεσία Πατρίς Σερό. Μετάφραση - ελληνικοί υπέρτιτλοι Λουίζα Μητσάκου, Γιάννης Παπαδάκης. «... Χρειάζεται μεγάλη ενέργεια για ν' ανιχνεύσεις και να διαβάσεις ειδικά Ντοστογιέφσκι» - λέει ο Πατρίς Σερό. «Πιστεύω ότι οδηγήθηκα εκεί εξαιτίας του τρόπου που δουλεύω με τους ηθοποιούς. Εδώ και χρόνια από τον καιρό του Κολτές, δουλεύω πάνω στη φράση. Ζητώ από τους ηθοποιούς να μην προσδίδουν νόημα όσο η φράση ή και η παράγραφος δεν έχει τελειώσει... Κρατάω το κείμενο στο χέρι, έτσι ώστε να μην εξαφανίζομαι στην άβυσσο, προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο. Πού και πού παίζω το ρόλο. Πού και πού τον διηγούμαι... Αλλωστε αυτό είναι, ίσως, και το κύριο πρόβλημά μου. Είμαι πάντα κατάπληκτος και έντρομος απ' αυτό το "ψέμα", από τον τρόπο με τον οποίο όλο τα βολεύουμε, υποφέροντας γι' αυτό, αλλά νιώθοντας και καλά συγχρόνως».
Φαίνεται ότι ο Πατρίς Σερό έχει ιδιαίτερη σχέση με τον Ντοστογιέφσκι. Πριν από δύο χρόνια, στο θέατρο «Ιλίσσια», προσκεκλημένος της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας, είχε κάνει μιαν ανάγνωση του «Υπογείου», ενώ πέρυσι στη Βιέννη είχε σκηνοθετήσει την όπερα του Λέος Γιάνατσεκ «Από το σπίτι των πεθαμένων», που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό έργο του Ρώσου συγγραφέα. Φέτος, στις 3 και 4 Μαρτίου, προσκεκλημένος και πάλι της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας, ο Πατρίς Σερό θα παρουσιάσει σε θεατρικό αναλόγιο απόσπασμα από τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» στο Θέατρο Ολύμπια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Χθες ο διάσημος Γάλλος σκηνοθέτης του θεάτρου, της όπερας και του κινηματογράφου (όχι κατ’ ανάγκην με αυτή τη σειρά, όπως τόνισε ο ίδιος), μίλησε στους Έλληνες δημοσιογράφους γι’ αυτό του το εγχείρημα. «Δεν είμαι ο επίσημος αντιπρόσωπος του Ντοστογιέφσκι στη Γαλλία», είπε αστειευόμενος. «Φυσικά, είναι από τους συγγραφείς στους οποίους ανατρέχω συχνά αλλά αυτές οι “συναντήσεις” μαζί του είναι λίγο πολύ τυχαίες. Έτυχε να ξαναδιαβάσω αυτό το απόσπασμα με τον Ιεροεξεταστή που συνομιλεί με τον Χριστό, από τους “Αδελφούς Καραμαζόφ”, και διαπίστωσα ξαφνικά ότι στέκει και σαν αυτοτελής ιστορία». Και ο σκοπός της δημόσιας ανάγνωσης; «Είναι ένας τρόπος για να κατανοήσω πιο βαθιά ένα κείμενο, μια ανάγκη μου να μεταδώσω το νόημά του στο κοινό. Θα βρίσκομαι ενώπιος ενωπίω με ένα τέτοιο εμβληματικό κείμενο. Δεν είναι θέατρο, δεν είναι ερμηνεία, θα έχω ανά χείρας το κείμενο, δεν το έχω αποστηθίσει. Είναι κάτι παραπάνω από ανάγνωση και κάτι λιγότερο από σκηνοθεσία. Οπως ως σκηνοθέτης προσπαθώ να μεταδίδω το νόημα ενός κειμένου στους ηθοποιούς, αυτό θέλω να καταφέρω και με το κοινό. Αυτή είναι η υπέρτατη ηδονή, και παρότι θα είναι κάτι ανάλαφρο (θα είμαι μόνος στη σκηνή, χωρίς σκηνικά, ηθοποιούς κ.τλ.) δεν θα είναι κάτι εύκολο. Ελαφρότητα δεν σημαίνει ευκολία». [Tου Ηλία Μαγκλίνη, Η Καθημερινή, 21/2/2008].
Μια κορυφαία θεατρική άφιξη περιμένει το αθηναϊκό κοινό αρχές Μαρτίου: ο Πατρίς Σερό με ένα ρωσικό κείμενο του 1879 ανά χείρας. Για δυο βραδιές, Δευτέρα 3 και Τρίτη 4 Μαρτίου, ο σκηνοθέτης που ανακάλυψε έναν Μπερνάρ - Μαρία Κολτές κι έφερε νέο αέρα στην οπερατική παραστασιολογία, θα γίνει στη σκηνή των «Ολυμπίων» (ΕΛΣ) χωρίς κανένα εφέ, χωρίς μουσικές, φωτισμούς ή σκηνικά ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής από τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι. Η παρισινή παραγωγή του Theatre de l' Europe «Odeon», μετά τη διεθνή της περιοδεία, ατύπως θα σηματοδοτήσει την έναρξη του φετινού αθηναϊκού φεστιβάλ «Θέατρο πέρα από τα όρια». Είναι η τρίτη φορά μετά το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφκσι (το 2005) και το «Μαυσωλείο των Εραστών» του Εβρέ Γκιμπέρ (το 2006) που μας επισκέπτεται ο μείζων Γάλλος δημιουργός με τη διπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη και performer. Και πάντοτε χάρη στην Αττική Πολιτιστική Εταιρεία. Κρίνοντας από τις προηγούμενες φορές, εύκολα υποπτεύεσαι την κορυφαία εμπειρία που επιφυλάσσει στο θεατή ερμηνεύοντας τον «πιο συναρπαστικό», σύμφωνα με τον ίδιο, «λίβελο εναντίον της Εκκλησίας» και «μια από τις πλέον εύγλωττες επίθεσεις που έχει κάνει ποτέ πιστός εναντίον του χριστιανισμού». Οπου πιστός είναι ο Ντοστογιέφσκι… [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 21/2/2008].
Ομιλητικότατος, με καλή διάθεση και χιούμορ υποδέχθηκε τους εκπροσώπους του ελληνικού Τύπου χθες ο Πατρίς Σερό μιλώντας, φυσικά, για τον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή», που θα παρουσιάσει υπό τη μορφή θεατρικού αναλογίου στη Λυρική Σκηνή. "Πάνω στη σκηνή με ενδιαφέρει να αφηγηθώ μια ιστορία. Είτε από τη θέση του σκηνοθέτη είτε του ηθοποιού. Είτε μόνος μου είτε με άλλους. Εν προκειμένω, το ίδιο το κείμενο του “Μεγάλου Ιεροεξεταστή” μού ενέπνευσε τη συγκεκριμένη προσέγγιση, της “δημόσιας ανάγνωσης”, όπως την αποκαλώ." Η ανάγνωση ενός κειμένου μπροστά σε κοινό είναι μια άσκηση για μένα. Μαθαίνω πού να δίνω έμφαση, πώς να χρωματίζω τη φωνή μου, τα ίδια πράγματα δηλαδή που ζητάω και ως σκηνοθέτης από τους ηθοποιούς μου», εξήγησε τις προθέσεις του ο Γάλλος δημιουργός… [Ιωάννα Μπλάτσου, Ελεύθερος Τύπος, 21/2/2008]
Το αίνιγμα του David Mamet
Amanda Edwards/Getty Images
Το πιό πρόσφατο έργο του David Mamet έχει φιλτραριστεί στη Νέα Υόρκη. Αλλά ένα βρετανικό ξαναζωντάνεμα του έργου Speed-the-Plow, με πρωταγωνιστές τους Kevin Spacey και Jeff Goldblum, μας υπενθυμίζει τις καταπληκτικές δυνάμεις του, λέει Paul Taylor [The Inde
pendent].
Ο David Mamet, του οποίου το έργο Speed-the-Plow είχε εμπορική επιτυχία στο Hollywood το 1988, έκανε πρεμιέρα στο Old Vic σε μια αναγεννημένη παράσταση με πρωταγωνιστές τους Kevin Spacey και Jeff Goldblum. Αναμφισβήτητα ο μέγιστος των ζωντανών αμερικανών δραματουργών, έχει έρθει αντιμέτωπος με το γεγονός ότι η πιό πρόσφατη θεατρική παραγωγή του, το Νοέμβριος [November] – όπου ο Nathan Lane, παίζει έναν μη δημοφιλή Πρόεδρο που επιδιώκει την επανεκλογή –, εκτός από μερικά κριτικά… μουρμουρίσματα, έχει επαινεθεί (σκηνοθεσία Joe Mantello). Author: David Mamet; Director: Matthew Warchus; Producer: The Old Vic; Designer: Rob Howell; Lighting Designer: Paul Pyant;
Cast includes: Kevin Spacey, Jeff Goldblum, Laura Michelle Kelly
Previews from: 1 February 2008
Opening night: 12 February 2008
Closing: 26 April 2008
Times: Mon-Sat 19:30 (12 Feb 19:00), Mats Sat 14:30
Wednesday, February 20, 2008
Abba, αλλά... στο Αγαίο Πέλαγος!
Η συνέντευξη τύπου για το «MAMMA MIA!», το κλασικό μιούζικαλ που έρχεται στην Αθήνα από 6 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου, στο θέατρο Badminton, με βασικό φιλοξενούμενο τον Βjörn Ulvaeus των θρυλικών ABBA, τα τραγούδια των οποίων αποτελούν βασικό συστατικό της μεγάλης επιτυχίας του «MAMMA MIA!». Το «MAMMA MIA!» παίζεται αυτή τη στιγμή στο West End του Λονδίνου, στο Broadway της Νέας Υόρκης, στο Las Vegas, στην Ισπανία, τη Γερμάνι α, τη Ρωσία και την Κορέα στις αντίστοιχες γλώσσες. Στην Αθήνα έρχεται η International Tour που περιοδεύει αυτή τη στιγμή στην Αγγλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Η προπώληση των εισιτηρίων στην Αθήνα έχει ξεπεράσει τα 20.000! Ο επίσημος προσκεκλημένος της συνέντευξης ήταν βέβαια ο Βjörn Ulvaeus (στη φωτογραφία), o οποίος αστειευόμενος για την κακοκαιρία που έφερε μαζί του από τη Σουηδία τόνισε την μεγάλη χαρά του που το μιούζικαλ έρχεται επιτέλους σπίτι του. Σχετικά με το γιατί η ιστορίας διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί, τόνισε ότι θεωρεί ιδανική επιλογή την Ελλάδα διότι πιστεύει ότι η Donna (MAMMA MIA), η πρωταγωνίστρια του έργου (ανύπαντρη Αγγλίδα μητέρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα), είναι αντιπροσωπευτικός χαρακτήρας κάθε ελληνικού νησιού. Στη συνέχεια ο Βjörn Ulvaeus απάντησε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων τόσο σχετικά με τους ΑΒΒΑ όσο και με το «MAMMA MIA!».
Στην ερώτηση για το πώς το μιούζικαλ μπορεί και ανανεώνεται, δεδομένου ότι παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, απάντησε ότι σχεδόν κάθε χρόνο μπαίνουν στο καστ καινούριοι ηθοποιοί και ταυτόχρονα οι σκηνοθέτες της κάθε παραγωγής φροντίζουν να είναι πάντα επίκαιρες και να έχουν στοιχεία από τη χώρα που παίζεται.
Για το δημοφιλές συγκρότημα των ΑBBA δήλωσε κατηγορηματικά πως δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε μαζί στη σκηνή γιατί θα αυτό που θέλουν είναι να μείνουν γνωστοί ως το γκρουπ που δεν επέστρεψε και δεν ξαναενώθηκε ποτέ. Αστειευόμενος συμπλήρωσε «Ποιος άλλωστε θέλει να δει στη σκηνή 4 εξηνταοχτάχρονους;». Τι γυρεύουν μία μητέρα, μία κόρη και τρεις πιθανοί μπαμπάδες σε ένα ελληνικό νησί; Πόσον καιρό είχαμε να δούμε ιστορία να καταλήγει α λα ελληνική ταινία σε γάμο, όπου όλοι ευτυχισμένοι τραγουδούν γύρω από το τυχερό ζευγάρι; Τι δουλειά έχουν όλα τα παραπάνω με δύο ντουζίνες από τα εμπορικότερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής; Κοινή συνισταμένη τους είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ όλων των εποχών, το «Μamma Μia!», το οποίο θα παιχτεί και στη χώρα μας, ουσιαστικά ανοίγοντας τον δρόμο και σε άλλες παραγωγές της αλλοδαπής για την έγκαιρη παρουσίασή τους στην Ελλάδα και όχι χρόνια ή δεκαετίες από την πρεμιέρα τους στο Γουέστ Εντ και στo Μπρόντγουεϊ. Το «Μamma Μia!» είναι το μιούζικαλ που λανθασμένα πιστεύουν πολλοί ότι αφορά τη ζωή του κορυφαίου ποπ συγκροτήματος από τη Σουηδία, τους ΑΒΒΑ, αλλά τελικώς αναφέρεται σε μια ιστορία αγάπης με φόντο ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί και σάουντρακ τα τραγούδια των ΑΒΒΑ. Και όπως δείχνουν τα ρεκόρ που ήδη έχει κάνει, η συνταγή αυτή υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη...
Στην ερώτηση για το πώς το μιούζικαλ μπορεί και ανανεώνεται, δεδομένου ότι παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, απάντησε ότι σχεδόν κάθε χρόνο μπαίνουν στο καστ καινούριοι ηθοποιοί και ταυτόχρονα οι σκηνοθέτες της κάθε παραγωγής φροντίζουν να είναι πάντα επίκαιρες και να έχουν στοιχεία από τη χώρα που παίζεται.
Για το δημοφιλές συγκρότημα των ΑBBA δήλωσε κατηγορηματικά πως δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε μαζί στη σκηνή γιατί θα αυτό που θέλουν είναι να μείνουν γνωστοί ως το γκρουπ που δεν επέστρεψε και δεν ξαναενώθηκε ποτέ. Αστειευόμενος συμπλήρωσε «Ποιος άλλωστε θέλει να δει στη σκηνή 4 εξηνταοχτάχρονους;». Τι γυρεύουν μία μητέρα, μία κόρη και τρεις πιθανοί μπαμπάδες σε ένα ελληνικό νησί; Πόσον καιρό είχαμε να δούμε ιστορία να καταλήγει α λα ελληνική ταινία σε γάμο, όπου όλοι ευτυχισμένοι τραγουδούν γύρω από το τυχερό ζευγάρι; Τι δουλειά έχουν όλα τα παραπάνω με δύο ντουζίνες από τα εμπορικότερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής; Κοινή συνισταμένη τους είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα μιούζικαλ όλων των εποχών, το «Μamma Μia!», το οποίο θα παιχτεί και στη χώρα μας, ουσιαστικά ανοίγοντας τον δρόμο και σε άλλες παραγωγές της αλλοδαπής για την έγκαιρη παρουσίασή τους στην Ελλάδα και όχι χρόνια ή δεκαετίες από την πρεμιέρα τους στο Γουέστ Εντ και στo Μπρόντγουεϊ. Το «Μamma Μia!» είναι το μιούζικαλ που λανθασμένα πιστεύουν πολλοί ότι αφορά τη ζωή του κορυφαίου ποπ συγκροτήματος από τη Σουηδία, τους ΑΒΒΑ, αλλά τελικώς αναφέρεται σε μια ιστορία αγάπης με φόντο ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί και σάουντρακ τα τραγούδια των ΑΒΒΑ. Και όπως δείχνουν τα ρεκόρ που ήδη έχει κάνει, η συνταγή αυτή υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχημένη...
[«Είναι ευτυχία να είσαι ένας από τους ΑΒΒΑ». Ο Μπγιορν Ουλβέους ήρθε για το «Μamma Μia!» και μίλησε για το μιούζικαλ και την επιτυχία του γκρουπ. Σ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Το Βήμα, 20/2/2008]. Βλέπε και Ποιος θέλει να δει τους 68χρονους Abba;
Μπέρναρντ Χίλερ: «Η επιτυχία σε διαλέγει αν ρισκάρεις»
Καταγράφω και την παρακάτω συνέντευξη μ' έναν δάσκαλο της υποκριτικής.:
Το «Μπολσόι» πενθεί τη Νατάλια Μπεσμέρτνοβα
Έσβησε ένα μεγάλο αστέρι των Μπολσόι. Πέθανε σε ηλικία 66 ετών η μεγάλη Ρωσίδα χορεύτρια Νατάλια Μπεσμέρτνοβα σε νοσοκομείο της Μόσχας, ύστερα από μακρόχρονη και δύσκολη ασθένεια, όπως ανακοινώθηκε από τα Μπαλέτα Μπολσόι. Γεννημένη στη Μόσχα στις 19 Ιουλίου 1944, η Νατάλια Μπεσμέρτνοβα έγινε πολύ μικρή δεκτή στη Σχολή Μπολσόι, από όπου αποφοίτησε με την υψηλότερη βαθμολογία που έχει δοθεί ποτέ σε χορευτή στην ιστορία των Μπαλέτων. Στη δεκαετία του 60 ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του Μπολσόι, το οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ παρά μόνο το 1995, όταν έκλεισε την καριέρα της.
 |
Αύριο η Ρωσία αποχαιρετά στο θέατρο «Μπολσόι» μία από τις μεγαλύτερες μπαλαρίνες του 20ού αιώνα παγκοσμίως, την 67χρονη Λαϊκή Καλλιτέχνιδα της ΕΣΣΔ, Νατάλια Μπεσμέρτνοβα, η οποία πέθανε στις 19/2, σε κλινική της Μόσχας, χάνοντας τη μάχη από μακροχρόνια ογκολογική ασθένεια.Η Ν. Μπεσμέρτνοβα (σ.σ. «Αθάνατη» σημαίνει το επίθετό της) γεννήθηκε στις 19/7/1941 στη Μόσχα. Από μικρή φάνηκε το χορευτικό ταλέντο της, γι' αυτό οι γονείς της το 1952 την έστειλαν να σπουδάσει στη Σχολή Χορού Μόσχας, την οποία τέλειωσε το 1961. Αμέσως έγινε δεκτή στο «Μπολσόι», όπου παρέμεινε μέχρι το 1995, οπότε εγκατέλειψε τη σκηνή, αλλά όχι και το θέατρο, στο οποίο μεγαλούργησε. Το ντεμπούτο της έγινε με το έβδομο βαλς και τη μαζούρκα στη «Σοπενιάνα» του Φόκιν.Πρωταγωνίστησε σε πλειάδα χορευτικών παραστάσεων του «Μπολσόι» και σε όλες τις χορογραφίες του συζύγου της, επίσης μεγάλου χορευτή, Γιούρι Γκριγκόροβιτς. Ηταν πρώτη μπαλαρίνα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Προκόφιεφ και χόρεψε το ρόλο της Αναστασίας στο μπαλέτο «Ιβάν ο Τρομερός» του Προκόφιεφ, που ανεβάστηκαν υπό τη διεύθυνση του Γκριγκόροβιτς στην Οπερα του Παρισιού (1976 και 1978). «Λίμνη των Κύκνων», «Ζιζέλ», «Δον Κιχώτης», είναι μερικές από τις εμφανίσεις της που σφράγισαν το παγκόσμιο μπαλέτο. Από το 1995 εργαζόταν στο «Μπολσόι» μεταδίδοντας την πείρα της στις νέες γενιές χορευτριών και βρισκόταν πίσω από τις εγχώριες και διεθνείς εμφανίσεις του διάσημου θεάτρου. Το 1995 ανέλαβε και τη διεύθυνση του τμήματος μπαλέτου του Διεθνούς Κέντρου Παραστατικών Τεχνών στο Λονδίνο. «Παιδί» της σοσιαλιστικής πολιτιστικής υποδομής, η Μπεσμέρτνοβα τιμήθηκε το 1976 με τον τίτλο της Λαϊκής Καλλιτέχνιδας της ΕΣΣΔ, με το Βραβείο «Λένιν» (1986) και το Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ (1977). Πολλές είναι και οι διακρίσεις της στο εξωτερικό, μεταξύ αυτών και του βραβείου «Αννα Πάβλοβα» της παρισινής Ακαδημίας Χορού (1970). [Ριζοσπάστης, 21/2/2008]
Γεννημένη στη Μόσχα το 1941, είχε πάθος με τον χορό από παιδάκι. Στα 12 της χρόνια άρχισε να σπουδάζει στη Σχολή Μπαλέτου των Μπολσόι, κοντά σε θρυλικές προσωπικότητες όπως η Σοφία Γκολόβκινα και η Μαρίνα Σεμιόνοβα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1961 με μια εξαιρετική διάκριση-ρεκόρ: ήταν η πρώτη σπουδάστρια στην έως τότε ιστορία της Σχολής που αποφοίτησε με άριστα (Α+). Το 1963 έγινε επισήμως μέλος των Μπαλέτων Μπολσόι και γρήγορα αναδείχθηκε σε πρίμα μπαλαρίνα, πρωταγωνιστώντας στις μεγαλύτερες παραγωγές του συγκροτήματος: Ζιζέλ, Αναστασία (στον «Ιβάν τον Τρομερό»), Ιουλιέτα, Οντέτ-Οντίλ (στη «Λίμνη των Κύκνων») κ.ά. Τα επόμενα χρόνια απέσπασε τον τίτλο του «Καλλιτέχνη του Λαού» (1976) και πολλές άλλες διακρίσεις... [Ν. Χατζ., Ελευθεροτυπία, 20/2/2008]
Η αριστούχος που απεβλήθη από τα Μπολσόι
Από την παλαιότερη γενιά των κορυφαίων χορευτών των Μπολσόι και της ρομαντικής περιόδου τους, πρίμα μπαλαρίνα από το 1963 έως και το 1995, η Νατάλια Μπεσμέρτνοβα πέθανε χθες στα 67 της χρόνια, «ύστερα από μακρά ασθένεια», όπως ανακοίνωσε εκπρόσωπος των μπαλέτων. Ηταν γνωστό ότι η Μπεσμέρτνοβα ήταν νεφροπαθής.Η Μπεσμέρτνοβα ως «Οντέτ», σε μια ιστορική παραγωγή της «Λίμνης των Κύκνων» από τα Μπολσόι |
Μιχάλη Κόκκορη «Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ»
Στο Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανεβάζει το έργο «Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ» του Μιχάλη Κόκκορη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη. Πρόκειται για το τρίτο νεοελληνικό έργο του κύκλου παραστάσεων 1Χ4. Τα πρόσωπα του έργου είναι εγκλωβισμένα στις αντιλήψεις περί επιτυχίας που έχουν διαποτίσει τη σύγχρονη κοινωνία. Βλέπουν τον εαυτό τους με τα μάτια των media, του μάρκετινγκ, της διαφήμισης. Κινούνται στα άκρα, επειδή η ευτυχία έχει ταυτιστεί με τις όλο και περισσότερες επιδόσεις. Το έργο πήρε το Α΄ Κρατικό Βραβείο για νέους θεατρικούς συγγραφείς (2005). Σκηνικά -κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου. Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης. Χορογράφος: Κώστας Γεράρδος. Δημιουργία βίντεο: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης. Παίζουν: Ρένα Βαμβακοπούλου, Χρήστος Σουγάρης, Αστέρης Πελτέκης. Εμφανίζονται σε βίντεο οι ηθοποιοί: Αννα Γιαγκιώζη, Γιώργος Κιμούλης, Νένα Μεντή, Ιεροκλής Μιχαηλίδης.
Ρον Χαρτ «Αλμα Μάλερ»
Στο θέατρο «Αθηναΐς - Ζωή Λάσκαρη», από 23/2 θα παρουσιαστεί το έργο του Ρον Χαρτ «Αλμα Μάλερ», που αφορά στη ζωή της Αλμα Σίντλερ, συζύγου του συνθέτη Γκούσταβ Μάλερ. Η Αλμα ενέπνευσε κι άλλους δημιουργούς. Η παράσταση μας ταξιδεύει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Βιέννη, όπου οι ζωγράφοι Κλιμτ και Κοκόσκα, ο αρχιτέκτονας Γκρόπιους και ο συγγραφέας Φραντς Βέρφελ, υποκύπτουν στη γοητεία της Αλμα. Η καλή συνθέτρια και ζωγράφος γίνεται η μούσα τους και αφιερώνεται στη δική τους καριέρα. Μέχρι το τέλος της, όμως, θα τη συνοδεύει το όνομα του Μάλερ. Η Ζωή Λάσκαρη θα υποδυθεί τη Μάλερ (από 16 έως 84 χρονών). Στις θεατρικές και κινηματογραφικές εικόνες κυριαρχεί η μουσική της Αλμα και φυσικά των Μάλερ, Σένμπεργκ, Τσεμλίνσκι και Βάγκνερ. Σκηνοθεσία - μετάφραση - διασκευή Αθανασία Καραγιαννοπούλου, δραματουργική επεξεργασία Ζωή Λάσκαρη, εικαστική επεξεργασία Νατάσα Παπαστεργίου. Παίζουν επίσης: Τάκης Χρυσικάκος, Στέλιος Ψαρουδάκης.
Γιον Φόσε «Και δε θα χωρίσουμε ποτέ»
Ο θίασος «Μνήμη» θα παρουσιάσει στο θέατρο «Κυδωνία» των Χανίων (από 23/2-20/4, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή) το έργο του Γιον Φόσε «Και δε θα χωρίσουμε ποτέ», σε μετάφραση Ζήση Σαρίκα, επιμέλεια μετάφρασης (από τα νορβηγικά) Thomas Thomell, σκηνοθεσία Μιχάλη Βιρβιδάκη, μουσική επιμέλεια Λίλας Τρουλλινού. Παίζουν: Μαρία Φουράκη, Γιάννης Βιολάκης και Χρυσούλα Ζαχαριάδη. Το έργο διερευνά το φαινόμενο του έρωτα, όπου τα φαντάσματα της μνήμης στοιχειώνουν την πραγματικότητα.
Το 3ο Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων
Το 3ο Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων -που διοργανώνει το θέατρο «Τόπος Αλλού» (7-13/4) - παραμένει ένα σταυροδρόμι ανταλλαγής και ζύμωσης ιδεών για το θέατρο. Με στόχο να λειτουργήσει ως πεδίο για εποικοδομητικό διάλογο, το θέατρο «Τόπος Αλλού» προσκαλεί ηθοποιούς, σκηνοθέτες, θεατρικές ομάδες, νέους δημιουργούς να καταθέσουν προτάσεις τους. Ολος ο μηχανισμός και οι υποδομές του θεάτρου είναι στη διάθεση των συμμετεχόντων για την υλοποίηση των παραστάσεών τους. Υποβολή αιτήσεων στο θέατρο και στο www.topos-allou.gr, μέχρι το τέλος Φλεβάρη.
Edward Albee and Tom Stoppard: Playing on words
Edward Albee, left, and Tom Stoppard (Sara Krulwich/The New York Times; Tony Cenicola;The New York Tim)
By Ben Brantley, International Herald Tribune, February 20, 2008
Do you know what it's like to be deeply, unbearably in love, all the while aware that you can never completely trust the object of your affection? I would wager that Edward Albee and Tom Stoppard do, almost to the point of delirium.Don't misunderstand me. I have no intimate acquaintance with the personal lives of these dramatists. It's just that their ruling passion, jubilant and exasperated, proclaims itself publicly in pretty much everything they write, including their new plays of this season ("Rock 'n' Roll" from Stoppard, and "Homelife" and "Me, Myself & I" from Albee).
How could it be otherwise, when it's the most basic tools of their trade that they so adore? The faithless lovers of Tom Stoppard and Edward Albee are, in a word, words. Or to quote one of the interchangeable title characters in "Rosencrantz and Guildenstern Are Dead," the 1966 play that made the young Stoppard famous: "Words, words. They're all we have to go on."
It is one of the livelier paradoxes of the English-speaking theater today that its two most dazzling wordsmiths are incurably suspicious of the language they ply with such flair. No other living playwrights give (and, it would seem, receive) more pleasure from the sounds, shapes and textures of their lavishly stocked vocabularies. And none is more achingly conscious of the inadequacy of how they say what they say.
This contradiction is not just an element of their style; it's the essence of it. It's what gives that distinctive, heady tension to their plays, the friction that sends the minds of receptive theatergoers into exhilarated overdrive. It is also what makes actors say that mastering these playwrights' ornate, fast-footed language requires the sort of hard study demanded by Shakespeare... [περισσότερα ΕΔΩ]
Peter Brook: La Tragédie d’ Hamlet
Από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Β΄ κύκλος: Προβολή 8
Κλειστές προβολές αποκλειστικά για τα μέλη του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.
Peter Brook
Η Τραγωδία του Άμλετ
Το Ελληνικό Κέντρο του Δ.Ι.Θ. συνεχίζει το δεύτερο κύκλο κλειστών προβολών κινηματογραφημένων παραστάσεων από το εξωτερικό που διοργανώνει αποκλειστικά για τα μέλη του για την περίοδο Νοέμβριος 2007 – Μάιος 2008. Κάθε δεκαπέντε μέρες παρουσιάζονται κινηματογραφημένες σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις καθώς και ειδικά αφιερώματα σε σημαντικούς δημιουργούς του παγκόσμιου θεάτρου.
Οι προβολές πραγματοποιούνται κατά βάση στο Bartesera (Κολοκοτρώνη 25, Αθήνα), το οποίο ευγενικά παραχωρεί το χώρο του για τη δράση αυτή. Στην όγδοη προβολή της νέας σεζόν, την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008 στις 19.30 μμ., θα παρουσιαστεί το έργο La Tragédie d’ Hamlet (Η Τραγωδία του Άμλετ) του Σαίξπηρ, μια παράσταση του σκηνοθέτη Peter Brook που παρουσιάστηκε το 2002 στο Théâtre des Bouffes – Παρίσι. [Επάνω, δεξιά, ο Πίτερ Μπρουκ και κάτω: William Nadylam (Άμλετ) και Lilo Baur (Γερτρούδη).
Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν την προβολή να ενημερώσουν το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. μέχρι την Παρασκευή 22/02/08, τηλεφωνικά στο 210-3303149 ή μέσω e-mail στο itigr@otenet.gr. Η παράσταση είναι στα Αγγλικά διάρκειας 130΄ λεπτών. Αποκλειστικά για τα οικονομικά ενήμερα μέλη του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. INFO: Είσοδος ελεύθερη. Πληροφορίες: 2103303149 (Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.), itigr@ote
netgr & www.hellastheatre.gr
netgr & www.hellastheatre.grΟι κλειστές προβολές πραγματοποιούνται με την ευγενική υποστήριξη του BARTESERA στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, γύρω από το αίθριο της στοάς Πραξιτέλους, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, για καφέ, ποτό, ελαφρύ φαγητό και ενημέρωση στον εκθεσιακό χώρο, όπου φιλοξενούνται τακτικά εκθέσεις εικαστικών, παρουσιάσεις, performances και ειδικές προβολές. Κολοκοτρώνη 25 (στοά Πραξιτέλους), 10552 Αθήνα, τηλ. 2103229805 & e-mail: bartesera@gmail.com. Πρόσβαση με Metro: Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο
Από τον Οιδίποδα στον Χάινερ Μίλερ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Μια διαφορετική προσέγγιση του Οιδίποδα παρουσιάζει από αύριο ώς την Κυριακή, στο «Βαφείο», η ομάδα του Εργαστηρίου Ερευνας Παραστατικών Τεχνών AlmaKalma από τη Θεσσαλονίκη.
Χορικό από τον Σοφοκλή, αλλά και παραδοσιακά τραγούδια από τη Σαρδηνία γίνονται στα χέρια της ομάδας AlmaKalma ζωντανή και συγγενής θεατρική ύλη |
Με την παράσταση αυτή η AlmaKalma φιλοδοξεί να εφαρμόσει την παραστατική της γλώσσα στην ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος... [Ν.ΦΩΤ., Ελευθεροτυπία, 20/2/2008].
Tuesday, February 19, 2008
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΑΜΛΕΤ!
Καθώς ο David Tennant προετοιμάζεται να παίξει Άμλετ, ο θεατρικός κριτικός των Times παρουσιάζει τους δέκα κορυφαίους ηθοποιούς που ερμήνευσαν το ρόλο, αλλά ακόμα περιμένει κάποιον να τον παίξει τέλεια!
February 18, 2008
Laurence Olivier in Hamlet
Watch classic versions of Hamlet's famous soliloquy by Laurence Olivier, 1948 I Derek Jacobi, 1980 I Kevin Kline, 1990 I Kenneth Branagh, 1996 I Ethan Hawke, 2000
At last count I'd seen 40 Hamlets, beginning with Richard Burton, of whom my boyhood memory is simply that he scowled and throbbed and would rather have been drinking in Swansea than dying in Elsinore. God help me, I've reviewed 35 of them. I've seen virtuous Hamlets like Simon Russell Beale and baleful, brooding ones like Nicol Williamson, mad ones like Mark Rylance, sound-minded ones like Toby Stephens, and several so mentally ambiguous that they justified Rosencrantz and Guildenstern's summing-up of the prince in Tom Stoppard's Shakespeare spin-off: “stark raving sane.”
Derek Jacobi: Hamlet Act 3, Scene 1
I've seen some manage the near-impossible, which is to be dull, and some become highly eccentric. I've seen Paul Rhys's willowy, weepy Hamlet scrub his nails and Yorick's skull in a bath while orating about destiny, Jonathan Pryce internalise his father's ghost into a deep voice that burped its demands up from his stomach, Samuel West's scruffy student prince share a joint with the Rosensterns, and Frances de la Tour, my first female Hamlet, mooch lankily about in clothes best suited to a transport cafe specialising in soggy chips. I've even seen George Anton's druggie prince (isn't he said to be “blasted with ecstasy”?) rape an Ophelia whose corpse was also used by a necrophiliac Horatio; but that time the director was Calixto Bieito, the Catalan maverick of whom the rest should be silence.
Hamlet - Act III, scene I (Kevin Kline) To be or not to be
Who is the best Hamlet I've seen or, to put it another way, the worthiest heir to gentle Garrick and ferocious Kean, sensitive Gielgud and ballsy Olivier? That's a question well worth asking now, with David Tennant soon to emerge from his Tardis to play Hamlet, Kenneth Branagh directing Jude Law's prince next year, and Jonathan Miller staging the play in Bristol next month. But it's hard to answer because the search is for a complete Hamlet and, really, there's no such being.
Kenneth Brabagh: Hamlet Act3, Scene1 SoliloquyHis own testimony is that he is very proud, revengeful and ambitious, Ophelia's that he is the glass of fashion, the expectancy of the state and a noble courtier, soldier and scholar, and Fortinbras's that he would have “proved most royal”. But every claim needs qualification.
He is loving, callous, fastidious, coarse, contemptuous, considerate, vindictive, prudish, indecisive, tough, incapable, philosophic, violent, melancholy, resilient, vulnerable, intense, detached, humorous, aristocratic, demotic, articulate, self-hating and much else, including a stage director and Denmark's premier theatre critic. He is Dr Jekyll and perhaps he is also Mr Hyde, in D.H. Lawrence's words “a repulsive, creeping, unclean thing”. He is a success, for he gets his man, and a failure, for he leaves behind eight bodies, including his own, when there was meant to be one...
Ethan Hawke: To Be or Not To Be
Monday, February 18, 2008
ΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΑ ΔΗΠΕΘΕ;
Η θεατρική πολιτική, για την οποία επί χρόνια καυχώνται οι υπουργοί Πολιτισμού του δικομματισμού είναι απλώς λόγια. Ενα κομμάτι της είναι ο θεσμός των επιχορηγήσεων του ελεύθερου θεάτρου, που τον έθεσαν στην κλίνη του Προκρούστη, αλλά και τα ΔΗΠΕΘΕ που πνέουν τα λοίσθια, αλλά το ΥΠΠΟ ...«αγρόν ηγόρασεν». Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού που «ενδύθηκαν» με υποσχέσεις προκάλεσαν τη μήνιν αρκετών.
Μετά την ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας του ηθοποιού - σκηνοθέτη Γιώργου Αρμένη, ακολούθησε επιστολή του σκηνοθέτη - καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου, Γιώργου Οικονόμου, ο οποίος επισημαίνει τη μη εκπροσώπηση των ΔΗΠΕΘΕ στη συνάντηση για τη θεατρική πολιτική του ΥΠΠΟ, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Η κυβέρνηση έχει επιδείξει μεγάλη αμηχανία ως προς τα ΔΗΠΕΘΕ. Κι όμως, ο θεσμός αυτός είναι πολύτιμος. Αρκεί να μείνει προσηλωμένος στους στόχους του. Τα ΔΗΠΕΘΕ υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν, για δύο πολύ απλούς, σημαντικούς και αυτονόητους λόγους. Πρώτον για την απαραίτητη πολιτιστική τους προσφορά στην περιφέρεια και δεύτερον γιατί είναι σημαντικοί χώροι άσκησης της θεατρικής τέχνης με ορατά αποτελέσματα στη συνολική απόδοση του επαγγέλματος. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί λόγοι που συνηγορούν υπέρ του θεσμού και επίσης πολλές αφορμές απαξίωσής του. Αλλά η προσφορά στο κοινό και στην τέχνη, πιστεύω, πως δικαιολογούν μια δυναμική και συντονισμένη προσπάθεια για να τους δώσουμε φτερά. Οχι να τους τα κόψουμε...».
ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΤΑ ΔΗΠΕΘΕ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ. Αντιδράσεις από ΔΗΠΕΘΕ κι επιχορηγούμενα θέατρα σημειώθηκαν κατόπιν των ανακοινώσεων του υπουργού Πολιτισμού, Μιχάλη Λιάπη για τον τρόπο των επιχορηγήσεων. «Διάβασα με έκπληξη στις εφημερίδες κι αναρωτιέμαι. ... Με ποια κριτήρια αλήθεια, εισηγήθηκαν στον υπουργό Πολιτισμού τα "Ιστορικά Θέατρα"; Τι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό έχουν, ούτως ώστε να ονομάζονται "Ιστορικά" και να επιχορηγούνται χωρίς να χρειάζεται γνωμοδοτική επιτροπή για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;» αναρωτιέται ο Γιώργος Αρμένης του «Νέο Ελληνικού Θεάτρου». Από την πλευρά του ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου, Γιώργος Οικονόμου, απευθυνόμενος προς τον υπουργό Πολιτισμού σημειώνει ότι η «κυβέρνηση έχει επιδείξει μεγάλη αμηχανία ως προς τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κι όμως, ο θεσμός αυτός είναι πολύτιμος. Αρκεί να μείνει προσηλωμένος στους στόχους του. Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, προσθέτει, «υπάρχουν και κατά τη γνώμη μου πρέπει να υπάρχουν».
Η ΒΑΓΕΝΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ. «Η απορία μου είναι ποιος και με ποια κριτήρια κατατάσσει τα θέατρα σε ιστορικά και μη. Γιατί δηλαδή εγώ, ο Αρμένης κι ο Βουτέρης δεν θεωρούμαστε ιστορικά θέατρα;». Η Αννα Βαγενά εκφράζει, αμέσως μετά τον Γ. Αρμένη, το δικό της παράπονο. «Χρόνια παλεύουμε. Εχουμε μια ιστορία πίσω μας. Δεν λέω να μην ενταχθούν στα ιστορικά θέατρα αυτά που κατατάχθηκαν. Αλλά γιατί αποκλειόμαστε εμείς; Με τον ίδιο τρόπο ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Είναι άδικο. Οδηγούν κι αυτόν τον υπουργό στην ίδια λογική με τους προηγούμενους. Αυτό που ζητάμε είναι μια ανοικτή συζήτηση, να μας εξηγήσουν το γιατί». [ΙΩ.Κ., Ελευθεροτυπία, 20/2/2008]Sunday, February 17, 2008
Spacey and Goldblum hailed as ‘greatest double act’ in Mamet play
The London theatre has a new hit show on its hands - David Mamet's play Speed the Plow, starring two Hollywood actors, Jeff Goldblum and Kevin Spacey, at the Old Vic. The critics are ecstatic this morning, Charles Spencer of the Daily Telegraph calling the casting inspired: "Goldblum and Spacey offer one of the greatest double acts I have ever had the pleasure of witnessing, right up there with Lemmon and Matthau, Morecambe and Wise, and Cary Grant and Rosalind Russell in His Girl Friday."
Benedict Nightingale in the Times writes: "Nobody with the least interest in acting should miss the snap and crackle, whizz and fizz of, in particular, their opening scene."
Speed the Plow is Mamet's satire on Hollywood greed and triviality. It provides, as Nightingale puts it, "two super roles for men able to cope with his [Mamet's] brash, breathless dialogue". Goldblum plays the head of production at a Hollywood studio, while Spacey plays the coked-up independent producer who thinks he has a script and a star that will make his fortune... [περισσότερα ΕΔΩ].
Η Ρηνιώ Κυριαζή επιστρέφει τραγουδώντας καμπαρέ...
Η «Κόρη» που έγινε Λόλα. Μας κατέπληξε πέρσι ως «Φεύγουσα Κόρη», μια παράσταση βασισμένη στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το καλοκαίρι έπαιξε στην «Αντιγόνη» του Λευτέρη Βογιατζή και προσεχώς θα τη δούμε στην ταινία εποχής του Τώνη Λουκουρέση «Σκλάβοι στα δεσμά τους» από το μυθιστόρημα του Θεοτόκη.
«Στάλιν, μια συζήτηση για το ελληνικό θέατρο»
Στην πρώτη κρατική μας σκηνή νεκρανάστησαν οι Μιχαήλ Μαρμαρινός και Ακύλας Καραζήσης τον Στάλιν, μ' ένα έργο τους, όμως, που μιλάει εξίσου για το ελληνικό θέατρο. Στάλιν από καρδιάς...
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Ακύλας Καραζήσης έγραψαν και σκηνοθέτησαν το έργο που ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο για τον Στάλιν. |
Subscribe to:
Posts (Atom)