Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2008
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ακολουθεί την αντίστροφη πορεία του Οιδίποδα από τη στιγμή που πέφτει ικέτης στα πόδια της πόλης μέχρι εκεί που η πόλη πέφτει ικέτισσα στα δικά του πόδια. Ο ήρωάς του εισέρχεται παραπαίοντας, σαν κάποιος που δυσκολεύεται να σηκώσει τους αστραγάλους του, αλλά και να τους αφήσει για πολύ ακίνητους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο, που θα ήταν όμως περισσότερο δόκιμο αν λειτουργούσε μυστικά. Ο εξωτερικός υπερτονισμός και το άγχος της υποκριτικής κατάθεσης έφερε, όπως είναι φυσικό, τον κορεσμό.
Ο Οιδίποδας στον Κολωνό ικετεύει σαν ξένος, οργίζεται, καταριέται και ευλογεί στο κέντρο του βωμού. Γεμάτη ενέργεια δίπλα του στέκει η Αντιγόνη της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη και η Ισμήνη της Λουκίας Μιχαλοπούλου. Ο Θησέας (και αργότερα ο Κορίνθιος Αγγελος) του Νίκου Χατζόπουλου ερμηνεύεται σε μια ρεαλιστική κλίμακα, όπως και ο Πολυνείκης του Κώστα Βασαρδάνη (ο οποίος όμως προδίδεται από την άρθρωσή του) και ο Ιερέας του Χάρη Τσιτσάκη.
Στον «Τύραννο», ο Οιδίποδας του Μαρμαρινού, μεθυσμένος από την αλαζονεία, ξένος για τον εαυτό του, ταλαντεύεται σε κινούμενο έδαφος. Εδώ, ο βοσκός του Δημήτρη Πιατά, παρά την όποια υπερβολή, επιτελεί το χιτσκοκικό τέχνασμα του κωμικού εμβόλιμου πριν από την κορύφωση. Σπουδαία η Ιοκάστη της Μάνιας Παπαδημητρίου, ιδιαίτερα στην έξοδό της. Ο Κρέων του Μάνου Βακούση και η μορφή του σκοτεινού Τειρεσία από τον Μάνο Σταλάκη δίνουν αδρά το πολιτικό και μεταφυσικό αντίστοιχα αντίβαρο του Οιδίποδα. Σε όλες τις εμφανίσεις του ο Κοσμάς Φοντούκης συνθέτει τον Αγγελο με μελαγχολία για τα ανθρώπινα.
Για τα τόσα γλωσσικά ολισθήματα που ακούσαμε στην Επίδαυρο από τους ηθοποιούς ευθύνεται ασφαλώς η εκζήτηση της μετάφρασης της σκηνοθέτιδας και του Γιάννη Λιγνάδη.
Ο Οιδίποδας στον Κολωνό ικετεύει σαν ξένος, οργίζεται, καταριέται και ευλογεί στο κέντρο του βωμού. Γεμάτη ενέργεια δίπλα του στέκει η Αντιγόνη της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη και η Ισμήνη της Λουκίας Μιχαλοπούλου. Ο Θησέας (και αργότερα ο Κορίνθιος Αγγελος) του Νίκου Χατζόπουλου ερμηνεύεται σε μια ρεαλιστική κλίμακα, όπως και ο Πολυνείκης του Κώστα Βασαρδάνη (ο οποίος όμως προδίδεται από την άρθρωσή του) και ο Ιερέας του Χάρη Τσιτσάκη.
Στον «Τύραννο», ο Οιδίποδας του Μαρμαρινού, μεθυσμένος από την αλαζονεία, ξένος για τον εαυτό του, ταλαντεύεται σε κινούμενο έδαφος. Εδώ, ο βοσκός του Δημήτρη Πιατά, παρά την όποια υπερβολή, επιτελεί το χιτσκοκικό τέχνασμα του κωμικού εμβόλιμου πριν από την κορύφωση. Σπουδαία η Ιοκάστη της Μάνιας Παπαδημητρίου, ιδιαίτερα στην έξοδό της. Ο Κρέων του Μάνου Βακούση και η μορφή του σκοτεινού Τειρεσία από τον Μάνο Σταλάκη δίνουν αδρά το πολιτικό και μεταφυσικό αντίστοιχα αντίβαρο του Οιδίποδα. Σε όλες τις εμφανίσεις του ο Κοσμάς Φοντούκης συνθέτει τον Αγγελο με μελαγχολία για τα ανθρώπινα.
Για τα τόσα γλωσσικά ολισθήματα που ακούσαμε στην Επίδαυρο από τους ηθοποιούς ευθύνεται ασφαλώς η εκζήτηση της μετάφρασης της σκηνοθέτιδας και του Γιάννη Λιγνάδη.
No comments:
Post a Comment