ΕΡΙΚ-ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ «Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΤΣΑΡΤ»

Οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Σπύρο Ευαγγελάτο που ενέταξε για λίγες παραστάσεις στο «Αμφι-Θεατρο» τον μονόλογο του Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ»

Αυτό το σπουδαίο θεατρικό - δοκίμιο για το πώς ένας μεγάλος δημιουργός μπορεί να στοιχειώσει, να σημαδέψει και να γονιμοποιήσει μιαν ολόκληρη ζωή έδωσε στον Ευαγγελάτο και στον Πέτρο Φυσσούν (στη φωτογραφία) την ευκαιρία να προσφέρουν μια σπάνια εμπειρία, ο πρώτος για τον τρόπο που λιτά αλλά ουσιαστικά και με τη μουσική - πέρα από τη θεωρητική και πρακτική θεατρική του πείρα- μετέτρεψε ένα θεωρητικό και συναισθηματικό κείμενο σε παιδαγωγικό χωρίς διδακτισμό θεατρικό γεγονός και ο δεύτερος με τη μεγάλη τεχνική του και τη συναισθηματική πληρότητα, την ευθυβολία του λόγου αλλά και το υπόγειο χιούμορ έκανε αυτό το κείμενο απολαυστικό και μεταδοτικό στη γοητεία του.

Το κείμενο του Σμιτ πριν γίνει από τον ίδιο- δημοφιλή, και στην Ελλάδα πια, συγγραφέα- θεατρικός μονόλογος αποτέλεσε ένα αυτοβιογραφικό πεζό, ένα εξομολογητικό λυτρωτικό αφήγημα. Μια βαθιά και ειλικρινής κατάθεση για τον τρόπο με τον οποίο η Μουσική του Μότσαρτ τού άλλαξε τη ζωή του, τον έσωσε κάποτε έφηβο από την κατάθλιψη και την έντονη αυτοκαταστροφική ροπή προς την αυτοκτονία...

[συνέχεια ΕΔΩ. Σχεδίες βίου, Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 12/4/2008]

ΧΡΥΣΑΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗ «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ»

«Φωτιά και νερό» της Χρύσας Σπηλιώτη στο θέατρο Αλμα σε σκηνοθεσία Ασπας Τομπούλη

«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα» είχε πει ο Μαρξ, και να που ήλθε η στιγμή οι ευρωπαίοι σταυροφόροι να πέσουν ξανά στα χέρια των θεοσεβούμενων Αράβων.

Βρισκόμαστε στην Αθήνα τού σήμερα. Ο Ιρακινός Σαΐντ και η Ιρανή Χαγιάτ διαπληκτίζονται για το αν υπάρχει δόλος πίσω από τα σπασμένα τζάμια τους: φταίνε τα παιδιά που παίζουν μπάλα στον ακάλυπτο ή οι ρατσιστές γείτονες που μισούν το αλλόθρησκο ζευγάρι;

Εκείνη τη στιγμή ένας άτυχος ταχυδρομικός υπάλληλος χτυπάει κατά λάθος την πόρτα του σπιτιού τους, ψάχνοντας για το «μπαχαράδικο» της γειτονιάς. Προτού καταλάβει τι του συμβαίνει, ο «ξένος» βρίσκεται με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Μάταια διαμαρτύρεται και υπερασπίζεται την αθωότητά του. Ο Σαΐντ χρειάζεται οπωσδήποτε ένα θύμα, ένα αντικείμενο εκτόνωσης. Ακόμη περισσότερο όμως, όπως αποδεικνύεται, χρειάζεται έναν μαθητή. Και τα ταχύρυθμα σεμινάρια αραβικού πολιτισμού αρχίζουν. Τι έκαναν οι Αραβες όταν πέθανε ο Μωάμεθ; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποιητής τους; Πώς άρχισε η Αναγέννηση στη Δύση; [συνέχεια ΕΔΩ. ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ, Η Νόρα της Αραβίας. Το Βήμα, 13/4/2008]

O ΒΟΤΣΕΚ ΤΟΥ ΑΛΜΠΑΝ ΜΠΕΡΓΚ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΒΑΣΤΙΛΛΗΣ

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ. ΠΑΡΙΣΙ. Θερμά επαινείται η παράσταση του απαιτητικού Βότσεκ του Αλμπαν Μπεργκ (1885-1935) στην Οπερα της Βαστίλλης. Η σοβαρή και αυστηρή άποψη του ελβετού σκηνοθέτη Κριστόφ Μαρταλέ όχι μόνο υπηρετεί άψογα τη μουσική του Μπεργκ αλλά, φαίνεται, λαμβάνει σοβαρά υπόψη της και τις παρατηρήσεις του συνθέτη πάνω στον Βόιτσεκ, το θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ (1813-37) όπου βασίζεται το λιμπρέτο. Η σκηνοθεσία αρέσει τόσο πολύ ένθεν και εκείθεν της Μάγχης ώστε ο Φράνσις Κάρλιν στους λονδρέζικους Financial Times κάνει λόγο για «το θαύμα του Μαρταλέ», ενώ ο παρισινός Monde τιτλοφορεί την κριτική του Ρενό Μασάρ «Ενας Βότσεκ για ανθολογία». Εκτός της σκηνοθεσίας τα εγκώμια περιλαμβάνουν και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, τον μαέστρο Σιλβέν Καμπρελέν, που οδηγεί τη μουσική του Μπεργκ «άλλοτε προς τον ζωηρότερο εξπρεσιονισμό, άλλοτε προς τις λεπτότητες της μουσικής δωματίου», τη σκηνογράφο Αννα Βίμπροκ που κάνει τις γυναίκες «πλαδαρές και μοντέρνες με εκείνον τον δουλικά φτηνό τρόπο που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της» αλλά και για το εντυπωσιακό υπόστεγό της, το μοναδικό σκηνικό, που καταλαμβάνει ολόκληρη τη σκηνή, καθώς και τους τραγουδιστές, όλους και όχι μόνο το ζεύγος των πρωταγωνιστών, την Ανγκελα Ντένοκε ως Μαρί και τον Σάιμον Κίνλισαϊντ ως Βότσεκ. Ως τις 19 Απριλίου. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 13/4/2008]

MORAND-GRAHAME Gérald/GAMMA

L'Opéra-Bastille présente "Wozzeck", l'oeuvre de Berg, mise en scène par Christoph Marthaler.

Un "Wozzeck" d'anthologie

Critique: Renaud Machart. LE MONDE, 31.03.08

"Donner au théâtre ce qui appartient au théâtre, c'est-à-dire articuler la musique de telle façon qu'elle fût consciente à chaque instant de sa fonction au service du drame." Sylvain Cambreling, chef de la nouvelle production de Wozzeck (1925), d'Alban Berg (1885-1935), à l'Opéra national de Paris, rappelle, dans le programme de salle, cette réflexion du compositeur à propos de son adaptation du drame Woyzeck (1836), de Georg Büchner (1813-1837).

C'est en effet cela même, ou plutôt son exacte symétrie, qui frappe dans l'extraordinaire lecture - très applaudie à la première - du metteur en scène suisse Christoph Marthaler : tout ce qu'il fait, en matière de théâtre, semble puisé à la source la plus intime de la musique. Ce sont de menus détails, des finesses apparemment incongrues mais toujours justifiées par le dessein musical ou les détails du texte.

Une autre remarque de Berg, dans ses Indications pratiques pour l'étude de Wozzeck (1924) (Alban Berg, Ecrits, éd. Christian Bourgois, 1985), semble adressée à Marthaler même, qui la suit à la lettre : "Le travail du régisseur demande une connaissance (...) exacte de la musique. Celle-ci doit préciser les remarques, souvent vagues, de Büchner. Par exemple, pour tuer Marie, Wozzeck "lui enfonce - une seule fois - le couteau dans la gorge" (mesure 103). (...) On évitera tout carnage supplémentaire."... [συνέχεια ΕΔΩ]

• Wozzeck, d'Alban Berg, par Simon Keenlyside, Angela Denoke, Jon Villars, David Kuebler, Gerhard Siegel, Roland Bracht, Maîtrise des Hauts-de-Seine/Choeur d'enfants de l'Opéra national de Paris, Orchestre de l'Opéra national de Paris, Sylvain Cambreling (direction), Christoph Marthaler (mise en scène), Anna Viebrock (décors et costumes), Opéra-Bastille, Paris, le 29 mars. Jusqu'au 19 avril. Durée : 1 h 45 sans entracte. De 5 € à 130 €. Tél. : 08-92-89-90-90.
  Diffusion sur France Musique le 19 avril, à 20 heures.

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΟΦ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ...

Dianne Wiest as Arkadina and Alan Cumming as Trigorin. Photograph by Yelena Yemchuk.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ. Νέα Υόρκη. Ο Αντον Τσέχοφ (1860-1904) χαρακτήριζε τον Γλάρο του «κωμωδία». «Πού βρήκε την κωμωδία σε όλα αυτά;» αναρωτιέται ο Χίλτον Αλς στον New Yorker έχοντας παρακολουθήσει την τωρινή παράσταση του έργου από την Classic Stage Company. Αν και υποτίθεται ότι ο χαρακτηρισμός «κωμωδία» αναφέρεται στον λεπτό τρόπο με τον οποίο σατιρίζονται οι άδειες ζωές των προσώπων του έργου, πολλοί προφανώς θα συμμερίζονται την απορία του κριτικού μπροστά σε αυτό το ψυχοπλακωτικό αριστούργημα με τις τόσο στενόχωρες σχέσεις των ηρώων του, από το οποίο δεν λείπει ούτε η αυτοκτονία. Στην εν λόγω παράσταση πάντως ο Γλάρος δεν φαίνεται να ευτύχησε παρ' όλο που τον σκηνοθέτησε κατά τεκμήριο αρμόδιος άνθρωπος, ο Βιατσεσλάβ Ντογκατσέφ [Viacheslav Dolgachev], καλλιτεχνικός διευθυντής του Νέου Δραματικού Θεάτρου της Μόσχας. Αυτός, κατά την κριτική, με τη χαώδη και αναίσθητη, φαίνεται, σκηνοθεσία του, πήρε στον λαιμό του και τους καλούς ηθοποιούς. Ανάμεσά τους η Κέλι Γκάρνερ [Kelli Garner] (τη θυμόμαστε από τον Aviator του Μάρτιν Σκορσέζε δίπλα στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο) συχνά μοιάζει «σέξι και σε απελπιστικά λάθος ρόλο», αν και, διαβάζουμε, η λεπτότητα με την οποία αποδίδει τη Νίνα ίσως να μην ταιριάζει με την επιδεικτικότητα στην οποία καταδίκασε ο σκηνοθέτης τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Απόψε η τελευταία παράσταση. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 13/4/2008]

Servants of Art. A new production of “The Seagull.” The New Yorker, by Hilton Als March 24, 2008

Anton Chekhov (1860-1904) was one of Russia’s great chroniclers of social circumstances. Unlike Dostoyevsky and Tolstoy, he saw his Russia—a place of bitter strivers, too trusting provincial women, and a mostly absent nobility—with a miniaturist’s humility: he would not make more of this society than it revealed of itself. Chekhov’s style is unobtrusive: the stories insinuate themselves in such a way that they don’t feel like fiction. If you read enough of his tales of new landowners, madmen, murderous aunts, dusty resorts, and innocent-looking dogs, after a while you may start to forget their plots. Chekhov seduces the reader gradually—his charm gleams like mica in his utterly plain, almost pedestrian language. Vladimir Nabokov, in an affecting analysis of the writer’s work—included in 1981’s “Lectures on Russian Literature”—observes that Chekhov wrote “sad books for humorous people.” He goes on, “Things for him were funny and sad at the same time, but you would not see their sadness if you did not see their fun, because both were linked up.”

Chekhov’s 1896 play, “The Seagull” (now at the Classic Stage Company), is clearly meant to turn on the funny-and-sad axis that Nabokov describes—Chekhov called it “a comedy”—but I have yet to see a production of the show that could be considered lighthearted. It’s a play riddled with absurdity, to be sure, but grief is its explicit subject. In the play’s opening moments, Masha (the beautiful Marjan Neshat) walks onstage with a lovelorn Medvedenko (Greg Keller) in tow; he asks her, “Why do you always wear black?,” and she replies, “Because I’m in mourning for my life.” Chekhov suggests that we spend far more time killing life than living it. And the various ways in which we murder our own happiness—through self-absorption, or by rejecting purehearted offers of love because we’re taken in by glamour—constitute the majority of the play’s action. Among other things, “The Seagull” is a spectacle of waste… [article continues]

ΡΕΝΗ ΠΙΤΤΑΚΗ: «Οχι στην κοινωνία του Μέσου Ορου»

Η «δεύτερη ακμή» της Ρένης Πιττακή, που από την Ελενάρα του «10» περνάει στον «Ουρανό κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη

Οι πασχαλιές βρήκαν τη Ρένη Πιττακή να έχει μόλις βγει από έναν «αλλιώτικο» χειμώνα –η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του Καρόλου Κουν και του παλιού Θεάτρου Τέχνης για πρώτη φορά βασική παρουσία σ’ ένα σίριαλ, από τα πιο επιτυχημένα της χρονιάς, ως Ελενάρα στο «10» του Καραγάτση! Κι αμέσως μετά εμφανίσεις στο θέατρο Θησείον σε ένα αλλιώς «διαφορετικό» έργο, το σκληρό, λόγω παιδοκτονικού θέματος, «Aalst». Και τώρα, μετά τη λήξη κι αυτών των παραστάσεων, κρατάει στα χέρια της ένα κείμενο που από καιρό επιθυμούσε, το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ουρανός κατακόκκινος», που σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου θα παίξει το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Oλοφάνερα σε μια «δεύτερη ακμή», η Ρένη Πιττακή μιλάει στην «Κ» για τη ζωή της, για το θυμό και το όχι στην αφασική Κοινωνία του Μέσου Ορου, για την ελευθερία επιλογών που της προσφέρει πια το «μέσα κι έξω από το θέατρο»... [συνέχεια ΕΔΩ. Συνέντευξη στον Βασiλη Αγγελικoπουλο, Η Καθημερινή, 13/4/2008]

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: ΡΕΝΗ ΠΙΤΤΑΚΗ: «O χαρακτήρας μου είναι ο δαίμονάς μου, η μοίρα μου». Ηθοποιός-έμβλημα του Θεάτρου Τέχνης βρήκε την …ελευθερία της φεύγοντας από αυτό. Χαρακτήρας κλειστός, γοητευτική γυναίκα και σπουδαία ερμηνεύτρια, είναι πάντα μια πρόκληση για να συζητήσεις μαζί της. [Τη συνέντευξη πήρε η Ελένη Μαυροβουνιώτη, Ηριδανός, Φεβρουάριος 2006]

Νικολό Μακιαβέλι «Ο Μανδραγόρας

Όταν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ολα επιτρέπονται για να φτάσει κανείς στους δόλιους στόχους του

Νικολό Μακιαβέλι «Ο Μανδραγόρας, σκην.: Παντελής Δεντάκης, Θέατρο: Νέου Κόσμου - Πάνω Χώρος

Η ατροπίνη και η σκοπολαμίνη είναι δύο ισχυρά κατευναστικά. Τώρα που μάθαμε πια όλοι μας τα περί ουσιών και ποια είναι τα αποφευκτέα φάρμακα, να προσθέσουμε ότι οι ρίζες του φυτού μανδραγόρα περιέχονται στην κατηγορία των αναλγητικών, όπως η μπελαντόνα ή τα φύλλα της κόκας. Ηδη από την εποχή της αρχαιότητας πίστευαν ότι ο Μανδραγόρας ήταν ένα αποτελεσματικό βοτάνι για την τεκνοποιία.

Κάπως έτσι το –και γι’ άλλους και– «μήλο του σατανά» μπήκε σαν τίτλος στην κωμωδία του διαβόητου Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527), ο οποίος δεν έμεινε στην παγκόσμια ιστορία μόνο ως ο σατανικός θεωρητικός μιας διόλου αθώας πολιτικής πρακτικής όπου τα πάντα επιτρέπονται προκειμένου να φτάσει κανείς στους δόλιους στόχους που θέτει. Το γνωστότερό του έργο, που είναι ο «Ηγεμόνας», έχει μεταφραστεί και από τον Ν. Καζαντζάκη. Ομως και η κωμωδία του «Ο Μανδραγόρας», όπου το πάντοτε ισχύον αξίωμα πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» κυριαρχεί, πραγματεύεται την άποψη ότι αυτό μπορεί να εφαρμοστεί και για άνομους σεξουαλικούς στόχους.

Στην κωμωδία «Ο Μανδραγόρας» ο νεαρός Καλλίμαχος Γκουαντάνιο (ένας εύστροφος Ευθύμιος Παπαδημητρίου) μετέρχεται περίπλοκες πονηριές οι οποίες έχουν να κάνουν με το μαγικό βότανο. Τελικός στόχος η ορεκτική πλην νυμφευμένη Μόνα Λουκρητία Καλφούτσι (η Κατερίνα Λυπηρίδου βάζει μια γενναία δόση πονηριάς στο μάτι της)... [συνέχεια ΕΔΩ. Κριτική Σπ. Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 13/4/2008]

Αφιέρωμα στην Ελλη Λαμπέτη

Στην Ελλη Λαμπέτη είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Δεν άνθισαν ματαίως...». Για την αξέχαστη ηθοποιό, θα μιλήσει στην εκπομπή η ηθοποιός Βέρα Κρούσκα. Η Ελλη Λαμπέτη, πριν τελειώσει το σχολείο, ήταν μαθήτρια της Μαρίκας Κοτοπούλη και έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις με τον Δημήτρη Χορν, ο οποίος ήταν και ο άντρας της ζωής της. Η επιτυχία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο σκιάστηκε πολλές φορές από τις προσωπικές απώλειες, αφού έχασε πρόωρα πέντε από τα έξι αδέλφια της και ήταν ορφανή. Οταν η Ελλη Λαμπέτη ήταν φτασμένη πρωταγωνίστρια, υιοθέτησε, χωρίς νομική κατοχύρωση, ένα κοριτσάκι, το οποίο ύστερα από πέντε χρόνια το πήραν πίσω οι φυσικοί του γονείς. Εκείνη έπεσε σε μελαγχολία, χώρισε και λίγο αργότερα ο καρκίνος που τη βασάνιζε για πολλά χρόνια εξαπλώθηκε (Τρίτη, 13/4, «902» TV, 23.00).

Προς ένταξη του Πειραιά στο Ελληνικό Φεστιβάλ κινείται το υπουργείο Πολιτισμού

Συνάντηση με τον υπουργό Πολιτισμού Μιχάλη Λιάπη είχε την Πέμπτη ο δήμαρχος Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας. Μεταξύ άλλων συμφωνήθηκε η ένταξη του Πειραιά στο Ελληνικό Φεστιβάλ, με την προσθήκη του θεάτρου Βεάκειο στους χώρους του Φεστιβάλ και την άμεση έναρξη της αποκατάστασης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Εκτός από την αποκατάσταση και την ανακαίνιση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, το οποίο παραμένει κλειστό εδώ και αρκετά χρόνια, συμφωνήθηκε η επέκταση και αναβάθμιση του Αρχαιολογικού Μουσείου της πόλης, το οποίο άνοιξε τις πύλες του ξανά πριν από μερικές ημέρες, μετά την ολοκλήρωση της ανακαίνισής του.

Επίσης ο κ. Φασούλας ζήτησε την αναστήλωση του Αρχαίου Θεάτρου Ζέας. Μετά τη συνάντησή του με τον κ. Λιάπη, ο δήμαρχος Πειραιά δήλωσε ότι οι αποφάσεις αυτές αποτελούν σταθμό για την πολιτιστική αναβάθμιση του Πειραιά. [Newsroom ΔΟΛ]

«Ως εκ θαύματος»

«Οι θεατές προτιμούν τα καθάρματα» Ο Κωνσταντίνος Τζούμας μιλάει με αφορμή το «Ως εκ θαύματος», το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφικής τριλογίας του [ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ, Το Βήμα, 12/4/2008]

«Τέχνη και ζωή δεν διαχωρίζονται και το τέλειο είναι να καλλιεργείς την ικανότητα της προσποίησης» είχε σημειώσει ο Οσκαρ Γουάιλντ, και αυτή η φράση ταιριάζει γάντι στον Κωνσταντίνο Τζούμα, ο οποίος άλλωστε δηλώνει θαυμαστής του μεγάλου συγγραφέα. Μετά το θέατρο και τον κινηματογράφο, η απαράμιλλη εφευρετικότητά του και το πηγαίο στυλ τού προφορικού λόγου του δοκιμάστηκαν στο ραδιοφωνικό σπικάζ όπου δημιούργησε σχολή με φανατικούς ακροατές- ακόμη και στις ραδιοφωνικές διαφημίσεις του ξεχωρίζει αμέσως με το ιδιότυπο χιούμορ του.

Αυτή η περσόνα είναι ό,τι πιο κοντινό στον πραγματικό Κωνσταντίνο Τζούμα. Αυτή τη φορά απεκδύεται ρόλους και προσωπεία και επιχειρεί να προσεγγίσει τον αληθινό εαυτό του. Στο «Ως εκ θαύματος», το πρώτο μέρος μιας αυτοβιογραφικής τριλογίας, περιδιαβάζει τα παιδικά και νεανικά του χρόνια- μαθητής, φοιτητής της Δραματικής Σχολής Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη, νεαρός ντιλετάντης- ως την αναχώρησή του για τη Νέα Υόρκη το 1971. Αυτό το ιδιοφυές στυλ του προφορικού λόγου μεταφέρει και στο γραπτό του, συνθέτοντας τελικά ένα αφήγημα που διαβάζεται απνευστί. Εκθέτει χωρίς φόβο τις προσωπικές μυθολογίες του, την «αγιοποιημένη» μητέρα, τον Μαρτσέλο της Ντόλτσε Βίτα, τη θεατρική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1960, τις «λουσάτες χίπισσες του Κολωνακίου», τα πρώτα menage a trois. Υπότιτλος του «Ως εκ θαύματος» είναι το «Ι΄m the great pretender» των Ρlatters. Είναι η τέχνη της δικής του ζωής, που έκανε πρόσφατα δεύτερη έκδοση... [συνέχια ΕΔΩ]

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΑΘΑΡΟΙ ΠΙΑ»

Οι αντιδράσεις για την τολμηρή παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης από τον Πολωνό Κριστόφ Βερλικόφσκι

Σκηνή από την παράσταση «Καθαροί πια» που σκηνοθετεί ο Κριστόφ Βερλικόφσκι

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Κάποιοι- στην πλειονότητά τους γυναίκες, ξένοι δημοσιογράφοι και θεατρικοί κριτικοί- αποχώρησαν στη μέση της παράστασης. Ηταν η σκηνή που ο ομοφυλόφιλος νεαρός ουρούσε επί σκηνής. Λίγο πριν, στην έναρξη, με τον μονόλογο της γυναίκας-φωνής (από το έργο της Σάρα Κέιν «Λαχταρώ») που ερμηνεύτηκε λιτά, απόλυτα σωματικά, με την ηθοποιό καθισμένη σε μια καρέκλα στην άκρη της σχεδόν άδειας σκηνής, με αναμμένα τα φώτα της πλατείας, οι θεατές μορφοποίησαν την αμηχανία τους σε ακατάσχετο, ενοχλητικό αλλά και ενοχλημένο βήχα.

Οταν ο μονόλογος τελείωσε και οι σκηνές βίας εναλλάσσονταν με τους πρωταγωνιστές απόλυτα γυμνούς στο παγερό σκηνικό, ο βήχας σταμάτησε και έδωσε τη θέση του στην απόλυτη σιωπή ή στην αμηχανία των νευρικών κινήσεων που έκαναν τις 700 και πλέον καρέκλες της πλατείας του Βασιλικού Θεάτρου να τρίζουν ενοχλητικά... Δύο ώρες και 40 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) αργότερα, οι θεατές ξέσπασαν σε διαρκή χειροκροτήματα και λιγοστά μεμονωμένα «μπράβο».

«Στην απόλυτα θρησκευτική κοινωνία της Πολωνίας οι αντιδράσεις ήταν πολύ πιο έντονες. Οι Γερμανοί αντίθετα έδειξαν να ενθουσιάζονται με το έργο. Ευτυχώς αυτοί που αποχώρησαν - στην παράσταση της Θεσσαλονίκης- φορούσαν όλοι τις κάρτες των διαπιστεύσεων... Στον Βορρά ο κόσμος είναι πιο βίαιος. Εδώ είδα πολλούς νέους στην παράσταση, δεν ένιωσα να υπάρχουν ιδεολογικές αντιδράσεις σε αυτό που έβλεπαν» έλεγε χθες ο 45χρονος πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βερλικόφσκι στη συνάντησή του με τους δημοσιογράφους λίγες ώρες μετά την πολυσυζητημένη παράστασή του «Καθαροί πια».

«Στο βαθμό που υπάρχουν εξαρτήσεις όποιες και αν είναι, ο Θεός, η πατρίδα, ο πατέρας, η μητέρα, το σεξ, ό,τι έχει τη δυνατότητα να με πληγώνει- ναι, μ΄ ενδιαφέρουν και το θέατρό μου θέλει να ασχολείται μ΄ αυτές. Μ΄ αρέσουν οι κοινωνίες που έχουν μέσα τους διαβόλους...» τόνιζε ο Βερλικόφσκι, που δεν φάνηκε να συμφωνεί με τον ορισμό του βραβείου που θα παραλάβει αύριο: «Δεν υπάρχουν στην Ευρώπη “Νέες θεατρικές πραγματικότητες”. Υπάρχει η πραγματικότητα του καθένα μας...».

Θέατρο πλάι στην κοινωνία

Μια ιστόρηση της βρετανικής σκηνής από το 1945 έως σήμερα, του Μ. Μπίλινγκτον

Τhe Economist

Ο Μάικλ Μπίλινγκτον [Michael Billington] είναι ο θεατρικός κριτικός της εφημερίδας «Γκάρντιαν». Ισχυρίζεται ότι έχει αφιερώσει 8 χιλιάδες βράδια της ζωής του παρακολουθώντας θεατρικές παραστάσεις. Ασχέτως της ακρίβειας του αριθμού, αν είναι μικρότερος ή μεγαλύτερος, η εμπειρία του αυτή τού δίνει το δικαίωμα να έχει μια μακροσκοπική άποψη του βρετανικού θεάτρου, από το 1945 έως σήμερα. Αυτό είναι και το περιεχόμενο του νέου βιβλίου του State of the Nation: British Theatre since 1945 (εκδ. Faber, 435 σελ., 25 στερλίνες).

Ιστορία αλλά όχι μόνο, όπως δείχνει και ο τίτλος του - Θέατρο και έθνος. Πέρα από ιστορία, είναι και ο εντοπισμός της σχέσης βρετανικής κοινωνίας και θεάτρου, πώς το πρώτο αντανακλάται στο δεύτερο. Στην επισκόπησή του τούτη, ο Μπίλινγκτον τοποθετεί στη δεκαετία του 1960 τη χρυσή εποχή του μεταπολεμικού βρετανικού θεάτρου. Υποστηρίζει μάλιστα ότι τη δεκαετία εκείνη γνώρισε τέτοια άνθηση που το βρετανικό θέατρο δεν είχε ξαναδεί από την ελισαβετιανή εποχή, τον καιρό του Σαίξπηρ και των ομοτέχνων του (Μάρλοου, Τζόνσον κ.ά.).

Είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός; Για τον «Εκόνομιστ» δεν είναι. Ο κατάλογος είναι εντυπωσιακός: Χάρολντ Πίντερ, Τζον Οσμπορν, Πίτερ Νίκολς, Τομ Στόπαρντ, Αλαν Εϊκμπορν, επί σκηνής. Και στα παρασκήνια περιμένοντας, οι Αλαν Μπένετ, Κάρολ Τσέρτσιλ, Μάικ Λι, Ντέιβιντ Χέαρ· με τον Σάμιουελ Μπέκετ στέλνοντας από το Παρίσι την τακτική (αν και άγνωστο πότε) συνδρομή του.... [συνέχεια στην εφημ. Η Καθημερινή, 11/4/2008]

Renoir at the Theatre

Pierre Auguste Renoir, "La Loge", The Courtauld Gallery

Boxes at the theatre were popular subjects for Impressionist painters, allowing them to depict the fashions, gender wars and social issues of the day. The first artist to tackle them was Auguste Renoir, who painted his masterful “La Loge” in 1874. His image of an elegant couple at the theatre is the centrepiece of this exhibition at the Courtauld Gallery. His theme was picked up by Edgar Degas and Mary Cassatt, both of whom are represented here. Illustrations from journals and newspapers of the time complement the paintings and offer a window onto 19th-century theatres, in which the audience was as much the focus as the action on the stage.

Listen to an interview with Professor John House of the Courtauld Gallery.

Courtauld Gallery, Somerset House, Strand, London WC2. Tel: +44 (0)20 7872 0220. Tube: Embankment, Holborn, Temple. See also the gallery’s website.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Ιστορίες με θέατρο και τραγούδι

Ένας άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει γιατί χάθηκαν όλοι αυτοί που περπατούσαν στους μεγάλους δρόμους παραμιλώντας. Μία γυναίκα συναντιέται με τον εραστή της σε δωμάτια ξενοδοχείων με θέα πάντα τον Υμηττό. Μία γριά πόρνη στον Ευαγγελισμό δέχεται την επίσκεψη ενός νεαρού, που της φέρνει τα μπισκότα που αγαπούσε.

Αυτές είναι μερικές από τις ιστορίες που δημιούργησαν ο Κώστας Λειβαδάς με στίχους και ο Θοδωρής Γκόνης με κείμενα και πλαισιώνουν τη μουσικοθεατρική παράσταση “Έχω άνθρωπο”. Μία ιδιαίτερη δουλειά η οποία παρουσιάστηκε στην Αθήνα, ηχογραφήθηκε και κυκλοφορεί ως ομότιτλο άλμπουμ και τώρα παρουσιάζεται για δύο βραδιές στην Αίγλη. Οι ιστορίες ζωντανεύουν με διπλό τρόπο: Σε ένα σκηνικό όπου την επιμέλεια των φωτισμών έχει ο Δήμος Αβδελιώδης και τη σκηνική-ενδυματολογική επιμέλεια η Ελένη Στρούλια, η ηθοποιός Σύρμω Κεκέ υποδύεται τους ρόλους και η Γιώτα Νέγκα με τη μοναδική ερμηνεία της τους μεταφέρει μέσα από τραγούδια. Μετά ακολουθεί το δεύτερο μέρος, όπου η κ. Νέγκα ερμηνεύει τραγούδια-εκπλήξεις και συνθέσεις του Λειβαδά. “Το κάθε κομμάτι είναι ένας ρόλος, έτσι το αντιμετώπισα”, ανέφερε σε κουβέντα μας η κ. Νέγκα. Εξάλλου τα “ζει” τα τραγούδια. “Δεν μπορώ να ερμηνεύσω ένα κομμάτι με το οποίο δεν συμφωνεί η ματιά και η αλήθεια μου”, υποστηρίζει. Είναι μία δουλειά που την αγάπησε όλη η ομάδα και ίσως να την επαναλάβουν μελλοντικά. Προς το παρόν έρχεται στην Αίγλη, ενώ τη Γιώτα Νέγκα θα τη δούμε το καλοκαίρι πλάι στον Παντελή Θαλασσινό.

• Αίγλη (Αγ. Νικολάου 3 & Κασσάνδρου): Στις 10.30 μ.μ., σήμερα και αύριο, “Έχω άνθρωπο” με τους Γιώτα Νέγκα, Κώστα Λειβαδά, Θοδωρή Γκόνη, Σύρμω Κεκέ.

[Της Έλσας Σπυριδοπούλου, Μακεδονία, 11/4/2008]

Κινδυνεύουν 134 θέατρα

ΤΑ ΝΕΑ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥΣ

Της Παρασκευής Κατημερτζή

Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν 134 αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα κάνει την ιδιωτική πρωτοβουλία να αναλάβει δράση εκεί που η πολιτεία ολιγωρεί. Εκατόν τριάντα τέσσερα αρχαία θέατρα στην Ελλάδα χρειάζονται μελέτες, απαλλοτριώσεις, αναστηλωτικά έργα και πόρους για να ζωντανέψουν και δίνουν αφορμή να αναλάβει δράση μια κίνηση πολιτών που συσπειρώνει επιστημονικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές δυνάμεις σ΄ ένα φορέα, το «Διάζωμα», για τη σωτηρία και τη συνολική ανάδειξη και αξιοποίησή τους. Το σύνθημα προς τις τοπικές κοινωνίες, τους ΟΤΑ, τους ιδιώτες και τους χορηγούς θα μπορούσε να είναι «υιοθετήστε ένα θέατρο, από το Α, τις μελέτες και την αποκατάσταση, ώς το Ω, τις εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις».

Γέννημα- θρέμμα της Ελλάδας είναι το αρχαίο θέατρο, είτε ως αρχιτεκτόνημα είτε ως τέχνη. Κι όμως, από τα τουλάχιστον 134 θέατρα που είναι γνωστά μόνο τα 30 χρησιμοποιούνται για πολιτιστικές εκδηλώσεις αν και παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα, 76 είναι αρχαιολογικοί χώροι και 28 είναι ακόμα θαμμένα ή δεν έχει εντοπισθεί η θέση τους.

Το υπουργείο Πολιτισμού χρηματοδοτεί κάποια έργα με το σταγονόμετρο. Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από τη συνεχιζόμενη καταγραφή που επιχειρούν δυο ειδικευμένοι αρχιτέκτονες, ο Κωνσταντίνος Μπολέτης και ο Μιχάλης Πιτένης, και παρουσιάσθηκαν χθες από τον Σταύρο Μπένο, τους καθηγητές της Αρχαιολογίας Βασίλη Λαμπρινουδάκη και Γιώργο Θέμελη και τον συνθέτη Γιώργο Κουρουπό στην εναρκτήρια εκδήλωση του μη κερδοσκοπικού σωματείου «Διάζωμα».

«Όνειρό μας είναι να βοηθήσουμε, ακόμη και να πιέσουμε εποικοδομητικά το κράτος στην υπόθεση των αρχαίων θεάτρων», τόνισε ο εμπνευστής της πρωτοβουλίας Σταύρος Μπένος, που ανακοίνωσε την προκήρυξη διαγωνισμού με χρηματικά έπαθλα για τον λογότυπο του «Διαζώματος» και τα σχέδια για τη δημιουργία ενός δικτύου αρχαίων χώρων θέασης και ακρόασης, μιας ηλεκτρονικής τράπεζας πληροφοριών για να ξέρουμε τι αρχαία θέατρα, αμφιθέατρα, στάδια και ωδεία έχουμε, ποια η κατάστασή τους κ.ά.

«Διάζωμα» προστασίας αρχαίων θεάτρων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Δεκάδες αρχαία θέατρα σε όλη την επικράτεια είναι ετοιμόρροπα και για χρόνια περιμένουν τη φροντίδα του υπουργείου Πολιτισμού, η οποία είτε αργεί είτε δεν φτάνει ποτέ. Αυτό το κενό, λοιπόν, στην προστασία, ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχαίων θεάτρων της χώρας φιλοδοξεί να καλύψει το νεοσύστατο μη κερδοσκοπικό σωματείο «Διάζωμα», που αριθμεί ήδη 275 ιδρυτικά μέλη. Ανάμεσά τους γνωστοί επιστήμονες, καλλιτέχνες και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
«Βεβαίως, η αρμοδιότητα των μνημείων ανήκει στο κράτος. Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί προς το υπουργείο Πολιτισμού.

Δημιουργήσαμε Κίνημα πολιτών για να αναδείξουμε το ρόλο του ΥΠΠΟ. Η εικόνα των μνημείων μας δεν είναι ενθαρρυντική», τόνισε χθες στο αμφιθέατρο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, κ. Σταύρος Μπένος, πρόεδρος του «Διαζώματος». Μαζί με τους καθηγητές αρχαιολόγους κ.κ. Πέτρο Θέμελη και Βασίλη Λαμπρινουδάκη αλλά και το συνθέτη και καλλιτεχνικό διευθυντή της Ορχήστρας των Χρωμάτων κ. Γιώργο Κουρουπό παρουσίασαν τους στόχους του σωματείου. Σύμφωνα με το καταστατικό του για την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων, προβλέπεται η προσέλκυση χορηγών. Προβλέπεται, επίσης, η «υιοθέτηση πολιτιστικού τέλους από την Τοπική Αυτοδιοίκηση».

«Η Αυτοδιοίκηση είναι απομονωμένη από το μνημείο. Οι δήμαρχοι ξεσπούν, φτάνουν μέχρι και στην κατάληψή τους», σημείωσε ο κ. Μπένος και πρότεινε: «Γιατί η ΔΕΗ να μην αναλάβει το θέατρο της Μεγαλόπολης;». Στους στόχους, άλλωστε, του σωματείου είναι «οι οικονομικές δυνάμεις της χώρας να υιοθετήσουν από ένα θέατρο».

«Τα θέατρα πρέπει να εντάσσονται στη σύγχρονη ζωή. Πολλά βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο φθοράς. Η χρήση μπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία τους. Το δίλημμα προστασία ή χρήση είναι ψευδές», υποστήριξε ο κ. Θέμελης.

Σύμφωνα με μελέτη των αρχιτεκτόνων Κωνσταντίνου Μπολέτη και Μιχαήλ Πιτένη, «μόνο τα 30 από τα συνολικά 134 αρχαία θέατρα που έχουν καταγραφεί στη χώρα μας χρησιμοποιούνται για να φιλοξενήσουν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τα 76 θέατρα είναι απλά αρχαιολογικοί χώροι, ενώ τα υπόλοιπα 28 τα γνωρίζουμε από πηγές ή δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί».

Μέλη του σωματείου είναι, μεταξύ άλλων: οι δήμαρχοι Αθηναίων και Πειραιώς κ.κ. Νικήτας Κακλαμάνης και Παναγιώτης Φασούλας, οι διευθυντές μουσείων κ.κ. Νίκος Καλτσάς, Δημήτρης Κωνστάντιος, Αγγελος Δεληβορριάς, Αννα Καφέτση, ο πρόεδρος του Οργανισμού Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης κ. Δημήτρης Παντερμαλής, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ κ. Γιώργος Λούκος, ο ακαδημαϊκός κ. Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο σκηνοθέτης και χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, οι ζωγράφοι Χρόνης Μπότσογλου, Ζάφος Ξαγοράρης, ο συνθέτης και πρώην υπουργός Πολιτισμού κ. Θάνος Μικρούτσικος, οι πρόεδροι των πανελλήνιων συλλόγων αρχαιολόγων, αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, πολλά στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού (αρχαιολόγοι, αναστηλωτές κ.ά.)

Στις άμεσες προτεραιότητες του σωματείου «Διάζωμα» είναι η δημιουργία βάσης δεδομένων, η καταχώριση της «ηλεκτρονικής ταυτότητας» κάθε θεάτρου, η λειτουργία της σελίδας του σωματείου στο Διαδίκτυο αλλά και η δημιουργία εμβλήματος-λογότυπου. Γι’ αυτό το λόγο προκηρύσσεται διαγωνισμός (πληροφορίες στο τηλέφωνο 210-8254256-57).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΣ ΠΑΝΟΣ

Σώσε κι εσύ ένα αρχαίο θέατρο. Μπορείς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
«ΔΙΑΖΩΜΑ»: 275 ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ 134 ΘΕΑΤΡΑ

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Και το αρχαίο θέατρο θέλει τον αρωγό του. Το φορέα εκείνο που θα το πονάει, θα το προστατεύει, θα το συντηρεί και θα το ζωντανεύει. Γιατί ένα μνημείο περιφραγμένο, χορταριασμένο και ξεκομμένο από τον κόσμο, δεν προσφέρει τίποτα. Και σ'αυτή την κατάσταση υπάρχουν πολλά αρχαία θέατρα (αμφιθέατρα, στάδια, ωδεία) στη χώρα μας. Πέρα από τα 30 γνωστά που ανοίγουν για εκδηλώσεις το καλοκαίρι, υπάρχουν κι άλλα 76 που κρατούν τον κόσμο μακριά ή λειτουργούν ως αρχαιολογικοί χώροι, ενώ 28 είναι γνωστά μόνο από πηγές, έχουν εντοπιστεί ή παραμένουν ακόμη θαμμένα. Συνολικά 134 είναι τα αρχαία θέατρα, σύμφωνα με τους αρχιτέκτονες Κωνσταντίνο Μπολέτη και Μιχάλη Πιτένη.

Το Εκκλησιαστήριο του Ασκληπιείου Αρχαίας Μεσσήνης σήμερα. Ενα από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα θέατρα, που χρωστάμε στον Πέτρο Θέμελη

Βλέποντας τα περισσότερα από αυτά απαξιωμένα ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Σταύρος Μπένος και διαπιστώνοντας ότι το κράτος εκ των πραγμάτων αδυνατεί να τα φροντίσει, συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας μιας κίνησης πολιτών, του «Διαζώματος», που θα συνδράμει στην αναστήλωση και ανάδειξή τους με στόχο τη λελογισμένη χρήση τους. Και το σημαντικότερο, χωρίς ούτε ένα ευρώ από κρατική ή κοινοτική επιχορήγηση.

Πώς θα τα καταφέρει; «Γιατί η ΔΕΗ να μην αναλάβει το θέατρο της Μεγαλόπολης που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τις ρυπογόνες εγκαταστάσεις της;» ανέφερε χθες στην παρθενική παρουσίαση του «Διαζώματος», του σωματείου που έχει ήδη 275 προσωπικότητες ως ιδρυτικά μέλη: αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες, μηχανικούς, καλλιτέχνες, δημάρχους, φιλόλογους, δικηγόρους και δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι έδωσαν το «παρών» χθες στο αμφιθέατρο του νέου Μουσείου Ακρόπολης, όπου ο Σταύρος Μπένος, γνωστός για τις πολιτιστικές του ευαισθησίες από την εποχή της δημαρχίας του στην πόλη της Καλαμάτας, ανακοίνωσε με συγκίνηση τη συγκρότηση της κίνησης αυτής και τους στόχους της.

Πλάι του, για λόγους συμβολικούς και ουσιαστικούς, είχε δύο γνωστούς αρχαιολόγους που έχουν συμβάλει στην ανάδειξη αρχαίων θεάτρων, τους καθηγητές Βασίλη Λαμπρινουδάκη (θέατρα Επιδαύρου) και Πέτρο Θέμελη (θέατρο Αρχαίας Μεσσήνης), όπως και έναν εκπρόσωπο της σύγχρονης τέχνης, το μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κουρουπό.

Ο Σταύρος Μπένος κυοφορούσε το «Διάζωμα» επί χρόνια. Εχει στο πλευρό του κορυφαίους αρχαιολόγους, όπως τον Πέτρο Θέμελη και τον Βασίλη Λαμπρινουδάκη

«Είναι μεγάλη στιγμή η σημερινή γιατί βγαίνει στο φως κάτι που κυοφορείται χρόνια», είπε ο κ. Μπένος ανακοινώνοντας την προετοιμασία ίδρυσης ενός δικτύου αρχαίων θεάτρων. Ως πρώτο βήμα, ανέφερε την ηλεκτρονική καταγραφή των μνημείων με όλα τα στοιχεία ταυτότητας καθενός ξεχωριστά σε συνεργασία με το Εργαστήριο Πληροφοριακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πατρών. Το επόμενο βήμα είναι η συγκρότηση του δικτύου σε επίπεδο πόλεων, γιατί πρέπει να το αγκαλιάσουν οι τοπικοί άρχοντες που πολλές φορές θέλουν, αλλά δεν ξέρουν πώς, να βοηθήσουν για την προστασία των μνημείων της περιοχής τους. Και έπεται η κινητοποίηση των οικονομικά ισχυρών που μπορούν να υιοθετήσουν ένα θέατρο, η προστασία του οποίου θα ανατεθεί εξ ολοκλήρου στους ειδικούς.

Στόχος του «Διαζώματος» εξήγησε πως είναι να φέρει σε επαφή τρεις φαινομενικά αντίπαλες οικογένειες: των επιστημόνων (που αγωνίζονται για τη σωτηρία των μνημείων), των καλλιτεχνών (που επιθυμούν να τα ζωντανέψουν) και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (που συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης τους και πιέζει για τη χρήση τους).

Αν κρίνει κανείς από τον ενθουσιασμό των παρευρισκομένων στη χθεσινή εκδήλωση (ανάμεσά τους ήταν ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Δημήτρης Παντερμαλής, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Αγγελος Δεληβοριάς, η Αννα Καφέτση, ο Σπ. Μερκούρης, πολλά στελέχη του ΥΠΠΟ πρώην και νυν, καλλιτέχνες κ.ά.), υπάρχει ελπίδα να ακούσουμε καλές μουσικές και να απολαύσουμε σύγχρονες παραστάσεις σε πολλά σημερινά μισοανασκαμμένα και χορταριασμένα αρχαία θέατρα.

Ξεκίνησε «ρωμαλέο κίνημα» για 134 αρχαία θέατρα

ΕΘΝΟΣ

Γιατί να μην κληθεί η ΔΕΗ να αναστηλώσει το αρχαίο θέατρο Μεγαλόπολης; Και γιατί οι τράπεζες να μην υιοθετήσουν όλες από ένα παρόμοιο μνημείο; Ο Σταύρος Μπένος και οι συνεργάτες του στο «Διάζωμα» δεν θα ζητήσουν, όπως δηλώνουν, ποτέ χρήματα από το κράτος. Θα αναζητήσουν, όμως, χορηγούς οικονομικά ισχυρούς αλλά και ανάμεσα στους οικονομικά ασθενείς, προκειμένου να βοηθήσουν τα αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα.

Το σωματείο «Διάζωμα» έχει 275 ιδρυτικά μέλη ανάμεσα στα οποία είναι ο Β. Λαμπρινουδάκης, ο Π. Θέμελης και ο Γ. Κουρουπός, που μίλησαν χθες κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου για την παρουσίαση των σκοπών του, αλλά και οι Νικήτας Κακλαμάνης, Θάνος Μικρούτσικος, Ι. Καμπανέλλης, Αγ. Δεληβορριάς που παρέστησαν. Αρωγός είναι επίσης ο Σπύρος Μερκούρης, που χαρακτήρισε το σχέδιο «εκπληκτικό και μεγαλειώδες».

Σύμφωνα με τους ομιλητές, οι αρχιτέκτονες Κωνσταντίνος Μπολέτης και Μιχάλης Πιττένης έχουν καταγράψει 134 αρχαία θέατρα. Από αυτά, τα 30 χρησιμοποιούνται ευκαιριακά ή συστηματικά για πολιτιστικές εκδηλώσεις, 76 είναι αρχαιολογικοί χώροι, ενώ 28 δεν έχουν εντοπιστεί, αν και είναι γνωστά από τις πηγές. Στόχος είναι να υπάρξει ένα «ρωμαλέο κίνημα» που θα βοηθήσει ή και θα πιέσει την πολιτεία να αξιοποιήσει τα συγκεκριμένα μνημεία ανάλογα με την κατάσταση διατήρησής τους.

Ηλεκτρονική καταγραφή
Σε πρώτη φάση συγκροτείται βάση δεδομένων από τον κ. Παπαθεοδώρου του Πανεπιστημίου Πατρών και ειδικούς επιστήμονες. Με βάση την ηλεκτρονική καταγραφή του κάθε θεάτρου, θα αναζητηθούν χορηγίες και θα γίνουν οι μελέτες αναστήλωσης και συντήρησης. Κάθε ενέργεια θα δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, ώστε να υπάρχει πλήρης διαφάνεια.

Σε κάθε περίπτωση, σκοπός είναι να έρχεται σε επαφή ο πολίτης με το αρχαίο, να το αγαπά και να το σέβεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ιδιώτες καταστρατηγούν τους όρους παραχώρησης από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Επίσης, συχνά υπάρχουν πιέσεις για συχνότερη παραχώρηση θεάτρων που παραχωρούνται ή για χρήση θεάτρων που δεν παραχωρούνται.

Αλλά, όπως τονίστηκε, η καλύτερη προστασία είναι αυτή που προβλέπει και χρήση του μνημείου από τον πολίτη - ως θεάτρου για σύγχρονα θέματα ή απλώς ως μνημείου προς θέαση, ανάλογα με το τι υπαγορεύει η κατάστασή του.

Επιχειρηματική «υιοθεσία»... αρχαίων θεάτρων

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ «ΔΙΑΖΩΜΑ»

Το αρχαίο θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη ήταν το φωτογραφικό φόντο της παρουσίασης

Στον αντιδραστικό στρατηγικό στόχο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για παράδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς στο κεφάλαιο, «βαδίζει» η πρωτοεμφανιζόμενη «κίνηση πολιτών», με την επωνυμία «Διάζωμα», που παρουσιάστηκε επισήμως και «πανηγυρικά», χτες, στο νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Πρόεδρος του σωματείου είναι ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Στ. Μπένος. Συμμετέχουν 275 ιδρυτικά μέλη από το χώρο της επιστήμης (με έμφαση στην πολιτιστική κληρονομιά), της Τέχνης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ στο ΔΣ συμμετέχουν ο συνθέτης Γ. Κουρουπός και οι καθηγητές αρχαιολογίας Β. Λαμπρινουδάκης και Π. Θέμελης, πρώην και νυν μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, αντίστοιχα. Συμμετέχουν επίσης πολλά στελέχη του ΥΠΠΟ.

Φυσικά, ο Στ. Μπένος δεν έθεσε ανοιχτά το ζήτημα, όπως στην παραπάνω εισαγωγή, αλλά όπως προκύπτει από τις ομιλίες και από το καταστατικό του φορέα, υιοθετούνται η πολιτική και η πρακτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων για την παρέμβαση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» στον «πυρήνα» της προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αιχμή του φορέα είναι τα αρχαία θέατρα, που εκλαμβάνονται ως «δίκτυο», η εικόνα του οποίου «δεν είναι ενθαρρυντική», κάτι για το οποίο δε φταίει μόνο το κράτος... αλλά «όλοι μας»!!! Ετσι «χρειάζεται» ένα «ρωμαλέο κίνημα πολιτών για να βοηθήσει και να αναδείξει το θεσμικό ρόλο του υπουργείου Πολιτισμού»!

Ουσιαστικά, πρόκειται για «αντικατάσταση» αυτού του ρόλου, αφού ο φορέας ετοιμάζει, ήδη, ηλεκτρονικό κόμβο, με αναλυτική καταγραφή όλων των αρχαίων θεάτρων, ενώ θα «στήσει» δίκτυο πόλεων που έχουν αρχαία θέατρα, ώστε η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι (ουσιαστικά παρακυβερνητικές... και επιχορηγούμενες) «μη κυβερνητικές οργανώσεις», επιχειρήσεις κ.ά. να «συνεργαστούν» για την «αρχαιολογική, αρχιτεκτονική, φιλολογική, ιστορική, γεωγραφική, τεχνολογική και καλλιτεχνική έρευνα και διαχείριση των αρχαίων χώρων θέασης και ακρόασης», όπως αναφέρεται στο καταστατικό. Δηλαδή, σε τομείς άμεσης αρμοδιότητας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (για προστασία, αναστήλωση, φύλαξη, χρήση κλπ όλων των αρχαίων μνημείων), στην απαξίωση της οποίας, από το κράτος, «πατούν» τέτοιες πρωτοβουλίες.

Προχωρούν, όμως, ακόμη παραπέρα: Στοχεύουν στη δημιουργία «συμπράξεων, κοινοπραξιών» που «αναλαμβάνουν τη μελέτη, την εκτέλεση, την παρακολούθηση και την αξιολόγηση έργων», που άπτονται των παραπάνω σκοπών. Ουσιαστικά, δηλαδή, στη δημιουργία μιας ιδιωτικής «αρχαιολογικής υπηρεσίας». Φυσικά, γίνεται λόγος για «χορηγίες», αλλά και για νέο χαράτσι των δήμων σε βάρος των εργαζομένων, μέσω της «υιοθέτησης» του δημοτικού... «πολιτιστικού τέλους». Εξάλλου, ο Στ. Μπένος ήταν αρκούντως αποκαλυπτικός για το τι επιχειρείται: «Γιατί οι τράπεζες να μην αναλάβουν ένα θέατρο;», αναρωτήθηκε. Φέρνοντας σίγουρα στη μνήμη πολλών αρχαιολόγων τις «υιοθεσίες» μνημείων από επιχειρήσεις που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι στις αρχές του 2000, ξεσηκώνοντας ακόμη και τους διεθνείς οργανισμούς της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αλλωστε, ο επίσης πρώην υπουργός Πολιτισμού, Β. Βενιζέλος, από τη Θεσσαλονίκη το 2003 είχε προτείνει για τα οπτικοακουστικά: κάθε εθνικό κέντρο κινηματογράφου να «φέρει» μαζί του και μια τράπεζα. Οι... «μεγάλες ιδέες» ποτέ δε χάνονται...

Το «Διάζωμα»... υιοθετεί τα 134 αρχαία θέατρα της χώρας

ΤΟ ΒΗΜΑ Παρουσιάστηκε χθες η κίνηση πολιτών και επιστημόνων για τη διάσωση και ανάδειξη αυτών των μνημείων

Αποψη του Θεάτρου και του Ιερού του Διονύσου το 1897 (αρχείο του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου)

Στον αριθμό των 134 ανέρχονται τα αρχαία θέατρα που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα. Από αυτά στα 30 γίνεται συστηματική ή και ευκαιριακή χρήση για πολιτιστικές εκδηλώσεις, στα 76 επιτρέπεται μόνον η επίσκεψη, ενώ υπάρχουν και 28 τα οποία είναι γνωστά μόνον από τις πηγές και δεν έχουν εντοπισθεί ακόμη! Πρόκειται για τεράστια αρχιτεκτονική κληρονομιά από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό στον νέο, σε απόλυτη συνάρτηση φυσικά με την ανάπτυξη του αρχαίου δράματος και την κληροδότησή του στον κόσμο. Ιδού λοιπόν τώρα που μια κίνηση πολιτών απ΄ όλη την Ελλάδα, στην οποία περιλαμβάνονται αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες, εκδότες, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συνθέτες, εικαστικοί, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πολλοί ακόμη άνθρωποι διαφόρων ειδικοτήτων ενώνουν τις προσπάθειές τους για τη διάσωση και ανάδειξη αυτών των μνημείων. Το «Διάζωμα», όπως είναι η ονομασία του σωματείου, που ήταν μια ιδέα του κ. Σταύρου Μπένου, περιλαμβάνει 275 μέλη, ενώ στο προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο πρόεδρος είναι ο ίδιος και μετέχουν οι καθηγητές κκ. Πέτρος Θέμελης και Βασίλης Λαμπρινουδάκης και ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός .

Αρωγοί των αρμόδιων φορέων στην έρευνα, στη μελέτη, στην προστασία, στην ανάδειξη και αν είναι εφικτό και επιτρεπτό στη χρήση αυτών των μνημείων φιλοδοξεί να έρθει αυτό το σωματείο, όπως ανακοινώθηκε χθες στη συνέντευξη Τύπου που έγινε στο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως. Στόχος μάλιστα, όπως επεσήμανε ο κ. Μπένος, είναι η πίεση προς την πλευρά της πολιτείας αλλά και προς οικονομικούς παράγοντες ώστε να κινητοποιηθούν και να ευαισθητοποιηθούν με κάθε τρόπο για την προστασία και την ανάδειξη των θεάτρων ακόμη και «υιοθετώντας» τα.

Πρόκειται ασφαλώς για ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, αν και, όπως είναι φυσικό, εκ του αποτελέσματος θα κριθεί. Και όχι για τους στόχους της, αλλά για τη δυνατότητα της εκπλήρωσής τους. Το «Διάζωμα» πάντως έχει ήδη αρχίσει την προετοιμασία της ίδρυσης δικτύου αρχαίων θεάτρων και επίσης, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών, τη δημιουργία δικτυακού τόπου ο οποίος θα περιλαμβάνει πληροφορίες για όλα τα αρχαία θέατρα, αμφιθέατρα, στάδια και ωδεία της χώρας. Επιπλέον για τη δημιουργία εμβλήματος-λογοτύπου του σωματείου προκηρύσσει διαγωνισμό με τρία βραβεία και τρεις επαίνους που θα συνοδεύονται από χρηματικά έπαθλα. Την κριτική επιτροπή θα αποτελέσουν οι Πέτρος Θέμελης, Μανώλης Κορρές, Χρήστος Λάζος, Βασίλης Λαμπρινουδάκης, Κωνσταντίνος Μπολέτης, Ζάφος Ξαγοράρης, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Λίλυ Πεζανού και Παύλος Τσίμας.

Ιδιώτες «υιοθετούν» τα αρχαία θέατρα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το σωματείο «Διάζωμα» στηρίζεται στην εθελοντική εργασία, με σκοπό την προστασία μνημείων

Αυτό που δεν μπορεί να αναλάβει το κράτος το αναλαμβάνουν οι ιδιώτες. Χρόνια οι υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού προσπαθούν να βρουν μια λύση με τα αρχαία θέατρα -τα περισσότερα είναι παρατημένα στην τύχη τους- που έχουμε σε όλη τη χώρα. Συνολικά 134 (όπως έχουν καταγράψει οι αρχιτέκτονες Κωνσταντίνος Μπολέτης και Μιχάλης Πιτένης) από τα οποία 30 χρησιμοποιούνται για πολιτιστικές εκδηλώσεις, 76 είναι αρχαιολογικοί χώροι και 28 γνωρίζουμε την ύπαρξή τους από πηγές ή δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη.

Η ίδρυση ενός μη κερδοσκοπικού σωματείου με την επωνυμία «Διάζωμα», που στηρίζεται στην εθελοντική εργασία και προσφορά των μελών του, έχει σκοπό την ανάδειξη και την προστασία αυτών των μνημείων και όπου επιτρέπεται τη χρήση τους. Μια πρωτοβουλία του Σταύρου Μπένου στην οποία ανταποκρίθηκαν 275 μέλη, ανάμεσά τους εκπρόσωποι της επιστήμης, της τέχνης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Επικαλούμενος σε χθεσινή συνέντευξη τα λόγια του Κένεντι «μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει το κράτος για σένα αλλά κοίταξε και συ τι μπορείς να κάνεις για το κράτος», παρουσίασε τους σκοπούς και τους στόχους του σωματείου. Φιλοδοξία να κάνουν ένα ρωμαλέο κίνημα πολιτών που να αναδεικνύει το θεσμικό ρόλο του υπουργείου Πολιτισμού.

Στόχος των μελών δεν είναι μόνο η διαχείριση της πληροφορίας για τη συγκέντρωση μιας βάσης δεδομένων, μια ηλεκτρονική δηλαδή ταυτότητα των θεάτρων με πρώτη εφαρμογή τα θεάτρα Επιδαύρου, του Διονύσου και της Μεσσήνης, αλλά και η συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων για τη δημιουργία δικτύου πόλεων, ένας διαγωνισμός για το λογότυπο του «Διαζώματος» αλλά και η συγκέντρωση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα.

Η υιοθέτηση μνημείων από επιχειρηματίες, τράπεζες, ιδιώτες και ΔΕΚΟ αλλά και η ενθάρρυνση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την υιοθέτηση του θεσμού του «πολιτιστικού τέλους» και την ανάληψη δράσεων που συγκλίνουν προς αυτές του «Δικτύου πόλεων αρχαίων θεάτρων» είναι ακόμη ένας στόχος. Οπως η ιδέα ενός παρατηρητηρίου για την εξέλιξη όλων αυτών των προγραμμάτων.

Mεταξύ των μελών είναι οι: Πέτρος Θέμελης, Γιώργος Κουρουπός, Β. Λαμπρινουδάκης (που αποτελουν οι τρεις τους μέλη του προσωρινού διοικητικού συμβουλίου) και οι: Χ. Μπούρας, Κ. Γεωργουσόπουλος, Κ. Ζάμπας, Σπ. Ευαγγελάτος, Ν. Καλτσάς, Εμμ. Κορρές, Γ. Μιχαλακόπουλος, Γ. Χουβαρδάς, Φ. Σοφιανός, Αιμ. Χειλάκης, Αννα Βαγενά, Σ. Χατζάκης, Δ. Φωτόπουλος, κ. ά.

Τέλος, για τη δημιουργία του εμβλήματος, λογότυπου του σωματείου προκηρύσσεται διαγωνισμός με τρία έπαθλα και τέσσερις επαίνους. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθυνθούν στα τηλέφωνα 210-82.54.256, 210-82.54.257 και στο e-mail: benos@otenet. gr

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΣΕΧΝΕΡ: Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

«Η πρωτοπορία στο θέατρο δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει είναι μέρος του κανόνα, του κατεστημένου, μέρος των δυνάμεων της αγοράς. Όταν η ποιότητα είναι υψηλή η πρωτοπορία είναι χαμηλή και το αντίστροφο. Μόλις το πρωτοπόρο έργο τέχνης γίνει γνωστό, αυτοϋπονομεύεται και τελικά αυτοκαταργείται» τόνισε μεταξύ άλλων στην εισήγηση του στο συμπόσιο με θέμα «Θέατρο και διαφορετικότητα» που άνοιξε τις τετραήμερες εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού βραβείου θεάτρου σήμερα στη Θεσσαλονίκη ο αμερικανός κριτικός, σκηνοθέτης και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Ρίτσαρντ Σέχνερ.

Εξέφρασε δε τον προβληματισμό για το αν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη και η όποιας μορφής αναπαράσταση τους μπορούν να αποτελέσουν κι αυτά ερέθισμα για την παραγωγή τέχνης (όπως συνέβη λόγου χάρη με την «Γκουέρνικα» - το ιστορικό έργο του Πικάσο που αναπαριστά την ισοπεδωμένη από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς ισπανική πόλη Γκερνίκα).

«Πόσο πρωτοποριακό μπορεί να είναι ένα έργο που παρουσιάζεται σ΄ένα κλασικό θέατρο - ένα ναό του φιλότεχνου κατεστημένου που (ο ίδιος ο χώρος) το καθιστά τελικά θεαματικό εξωτικό προϊόν;» ήταν ο προβληματισμός του συντονιστή της συζήτησης - καθηγητή θεατρολογίας του ΑΠΘ Σάββα Πατσαλίδη.

Οι εκδηλώσεις της φετινής διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου που φιλοξενούνται για δεύτερη συνεχή χρονιά στις εγκαταστάσεις του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη άρχισαν σήμερα το μεσημέρι με το συμπόσιο που παρακολούθησαν εκατοντάδες ευρωπαίοι θεατράνθρωποι.

Ακολουθούν δύο παραστάσεις στη Μονή Λαζαριστών και στο Βασιλικό θέατρο από τους τιμώμενους - το θίασο «Πρωτόκολλο Ρίμινι» από τη Γερμανία και το θέατρο του Βρότσλαβ με σκηνοθεσία του Κριστόφ Βαρλικόφ. Οι παραστάσεις αλλά και οι εκδηλώσεις - συζητήσεις με τους τιμώμενους καλλιτέχνες θα συνεχιστούν έως το βράδυ της Κυριακής που θα πραγματοποιηθεί η τελετή της απονομής των βραβείων.

Ο «μέγας» τιμώμενος της φετινής 10ης διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου είναι ο Γάλλος θεατρικός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης Πατρίς Σερό που βρίσκεται ήδη στη Θεσσαλονίκη.

Το 10ο Βραβείο Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες, που προβάλλει τη δουλειά νέων πρωτοπόρων καλλιτεχνών, θα μοιραστούν: η Γερμανίδα χορογράφος Σάσα Βάλτς που έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού, o Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόφσκι και η ανατρεπτική σκηνοθετική ομάδα της Γερμανίας «Πρωτόκολλο Ρίμινι» που πειραματίζεται πάνω στις θεατρικές συμβάσεις ενώ ειδική μνεία θα γίνει στη διάρκεια της φετινής διοργάνωσης στο Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας- ένα στρατευμένο θέατρο, ενάντια στο καταπιεστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως δηλώνει ο ιδρυτής του θεάτρου Νικολάι Καλέζιν. Το θέατρο της Λευκορωσίας -αν και έχει «ιστορία» δράσης μόλις τριών χρόνων τιμήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο με το βραβείο Γαλλικής Δημοκρατίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ήταν η πρώτη φορά που αυτό το Βραβείο δόθηκε σε πολιτιστικό οργανισμό).

Για λόγους υγείας - όπως δηλώνει σε επιστολή που απέστειλε στους διοργανωτές η γερμανίδα τιμώμενη χορογράφος Σάσα Βάλτς δεν θα παραβρεθεί στην τελετή ενώ όπως ανακοινώθηκε από τους διοργανωτές «δεν θα της επιδοθεί το χρηματικό έπαθλο που συνοδεύει το βραβείο, όπως σαφώς αναφέρεται στον κανονισμό».

Το χρηματικό έπαθλο (αντιστοιχεί σε ποσό 20.000 ευρώ ) θα παραμείνει στο ταμείο των διοργανωτών όπως συνέβη και στην περσινή διοργάνωση λόγω της απουσίας από την τελετή απονομής του μεγάλου τιμώμενου Γερμανού σκηνοθέτη Πέτερ Τσάντεκ.

Φερμίν Καμπάλ «Tejas Verdes: το ξενοδοχείο των βασανιστηρίων»

Η παράσταση - θεάτρου ντοκουμέντου - του Φερμίν Καμπάλ «Tejas Verdes: το ξενοδοχείο των βασανιστηρίων», που αφορά σε βασανισμούς γυναικών από τη χούντα του Χιλιανού δικτάτορα Πινοτσέτ και παίχτηκε στην Αθήνα, μεταφέρθηκε στο θέατρο «Λιθογραφείον» της Πάτρας (9-13/4). Παράλληλα στον πολυχώρο «Μύλοι Αγ. Γεωργίου» και στο φουαγιέ του θεάτρου θα λειτουργεί έκθεση με θέμα: «Τα βασανιστήρια τότε και τώρα». Σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου, μετάφραση Εύης Στάθη, σκηνικά - κοστούμια Αλεξάνδρας Σιάφκου, φωτισμοί Ηλέκτρας Περσελή, μουσική Αλκη Κόλλια, κίνηση Αντιγόνης Γύρα. Παίζουν: Μαρία Αιγινίτου, Βιολέτα Γύρα, Ρένα Κυπριώτη, Τάνια Παλαιολόγου, Δανάη Ρούσσου.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗΣ - ΜΠΕΣΣΥ ΜΑΛΦΑ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ

Ενας κακάσχημος θεατρικός ήρωας γίνεται αφορμή για να βρεθεί ένα ζευγάρι της ζωής να υποδύεται τον εαυτό του και επάνω στη σκηνή. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Μπέσσυ Μάλφα, παντρεμένοι και με τρία παιδιά (το ένα ακόμη βρέφος), εκτός από τις αρετές της συνύπαρξης στην ιδιωτική σφαίρα, γνωρίζουν και τα καλά της θεατρικής σύμπραξης. Τα ζουν μεταξύ άλλων και ως σκηνικοί σύζυγοι στον «Ασχημο» του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, που κάνει πρεμιέρα στις 9 Μαΐου στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας - Εθνικό θέατρο.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και η Μπέσσυ Μάλφα στον «Ασχημο» του φον Μάγενμπουργκ που θα ανεβεί στο Εθνικό

Είχαν καιρό να βρεθούν μαζί στην ίδια σκηνή -αν και δεν έχει συμβεί παρά μονάχα σε τρεις παραστάσεις. «Το βρίσκω αρκετά εύκολο και αρκετά ευχάριστο», συνοψίζει ο άσχημος της παράστασης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, που καταφεύγει στην πλαστική χειρουργική μπας και δει άσπρη μέρα. «Γενικότερα, όμως, είμαστε άνθρωποι που δεν μιλάμε μεταξύ μας για δουλειά. Δεν κουβαλάμε ποτέ τη δουλειά στο σπίτι».

«Δεν πιστεύω όμως και στους κοινούς κώδικες, με την έννοια των σχολών. Εχω δουλέψει με ανθρώπους άλλης σχολής και γενιάς και τα πήγαμε θαυμάσια. Αν και δουλεύοντας με τη γυναίκα σου», τονίζει ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, «υπάρχει κι ένας παραπάνω κώδικας, ο προσωπικός, που δεν βρίσκεται αλλού. Καταλαβαίνεσαι με μια ματιά. Μόνο ένα αρνητικό υπάρχει: αν δεν πάει καλά η δουλειά, μένουμε και οι δύο άνεργοι!»...

[Οι σουρεαλιστικές συνέπειες των πλαστικών, Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 10/4/2008]

Ο «Ασχημος» ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα. Σκηνικά-κοστούμια: Λίνα Μότσιου. Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης, Εντι Λάμε. Μουσική: Studio 19. Μαζί με τη Μάλφα και τον Σκιαδαρέση, επί σκηνής ο Σωκράτης Πατσίκας και ο Παναγιώτης Παναγόπουλος.

ΤΟ «ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ» ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΣΧΙΔΗ

Τα Θεατρικά Επαθλα του Κέντρου Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο θα απονεμηθούν τη Δευτέρα (8.20 μ.μ). στο θέατρο «Αλίκη» (Αμερικής 4). Ο διετής θεσμός εμπλουτίζεται φέτος με δύο νέα έπαθλα: το «Γεώργιος Χορτάτσης» για τη συγγραφή θεατρικού έργου, που θα απονεμηθεί στον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Και το «Κώστας Βάρναλης» για τη μετάφραση θεατρικού έργου, που θα απονεμηθεί στον Παύλο Μάτεσι.

Για την πολύχρονη προσφορά του στο θέατρο ο Γιώργος Μοσχίδης θα τιμηθεί με το έπαθλο «Αιμίλιος Βεάκης». Στη φωτογραφία, στην παράσταση που παίζει φέτος «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν» με τους Κατερίνα Μαραγκού, Φιλαρέτη Κομνηνού και Γ. Μιχαλακόπουλο

Οι υποψηφιότητες για τα έπαθλα της διετίας 2006-2008 διαρμορφώνονται ως εξής: «Μαρίκα Κοτοπούλη» (γυναικείας ερμηνείας): Μαρία Κεχαγιόγλου, Αννα Μάσχα, Αμαλία Μουτούση. «Αιμίλιος Βεάκης» (ανδρικής ερμηνείας): Γιάννης Βόγλης, Ηλίας Λογοθέτης, Περικλής Πέππας. «Παναθήναια» (επιθεώρησης): Γιάννης Ζουγανέλης, Στάθης Ψάλτης.

«Φώτος Πολίτης» (σκηνοθεσία): Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Νίκος Χατζόπουλος. «Πάνος Αραβαντινός» (σκηνογραφία): Γιώργος Γαβαλάς, Ελένη Μανωλοπούλου, Αγνή Ντούτση. «Δημήτρης Μητρόπουλος» (σύνθεσης): Πλάτων Ανδριτσάκης, Σταμάτης Κραουνάκης, Διονύσης Τσακνής. «Κούλα Πράτσικα» (χορογραφία): Έλενα Γεροδήμου, Αποστολία Παπαδαμάκη, Αγγελική Στελλάτου. «Κώστας Βάρναλης» (μετάφραση): Γιώργος Δεπάστας, Ανδρέας Στάικος, Θεόδωρος Στεφανόπουλος.

Για την πολύχρονη προσφορά τους στο θέατρο θα τιμηθούν με έπαθλα οι: Μάρθα Βούρτση («Μαρίκα Κοτοπούλη»), Γκέλυ Μαυροπούλου και Δάφνη Σκούρα («Κυβέλη»), Γιώργος Μοσχίδης («Αιμίλιος Βεάκης»), Γιώργος Λαζαρίδης («Τα Παναθήναια»), Σταύρος Ντουφεξής («Φώτος Πολίτης»), Δημήτρης Μυταράς («Πάνος Αραβαντινός»), Γιάννης Μαρκόπουλος («Δημήτρης Μητρόπουλος»), Λεωνίδας Ντεπιάν («Κούλα Πράτσικα»), Βάλτερ Πούχνερ («Μένανδρος», για ξένη προσωπικότητα που διαπρέπει στη χώρα μας).

Την κριτική επιτροπή απαρτίζουν οι Νέλλη Αγγελίδου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γιώργος Μονεμβασίτης, Χαρά Μπακονικόλα, Λέανδρος Πολενάκης, Έλλη Σολωμονίδου Μπαλάνου και Έλενα Χατζηιωάννου.

ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΣ ΣΕΡΟ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Την αφρόκρεμα του ανατρεπτικού και ευρηματικού θεάτρου της Ευρώπης συγκεντρώνει η Θεσσαλονίκη για το 12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου που απονέμεται στον Γάλλο δημιουργό Πατρίς Σερό. Η σκηνοθετική ομάδα της Γερμανίας «Πρωτόκολλο Ρίμινι», ο Πολωνός Κριστόφ Βαρλικόφσκι, η Γερμανίδα Σάσα Βαλτς και όχι μόνο θα τιμηθούν με το 10ο βραβείο «Νεες Θεατρικές πραγματικότητες», αλλά θα δώσουν και δείγματα της θεατρικής τους πρωτοπορίας.

Γεύση από το «Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας» ή αλλιώς MFT -τιμάται με ειδική μνεία «για την αντίδρασή του στο αυταρχικό καθεστώς της χώρας του»- θα πάρουν οι θεατές από τις «περιθωριακές» του παραστάσεις με τα έργα «Generation jeans: Νικολάι Καλέζιν, «Being Harold Pinter»:Βλαντίμιρ Σερμπάν (αύριο ΕΜΣ), «Ζώνη Σιωπής»: Βλαντιμίρ Σερμπάν (Σάββατο ΕΜΣ). Το θεατρικό σχήμα του Μινσκ, αποκλεισμένο από τις κρατικές σκηνές στη χώρα του, επικοινωνεί με το κοινό του είτε με SMS είτε μέσω Διαδικτύου, ενώ το ευρηματικό του ρεπερτόριο με διασκευές ξένων έργων αλλά και πρωτότυπες δημιουργίες ανεβαίνει σε σπίτια, υπόγεια μπαρ, ακόμα και στο δάσος. Την παράσταση «Mnemopark» παρουσιάζει σήμερα στη Μονή Λαζαριστών το «Πρωτόκολλο Ρίμινι», ένα σχήμα που γεννήθηκε πριν από οκτώ χρόνια στη Φρανκφούρτη. Η σκηνοθετική ομάδα Χέλγκαρτν Χάουγκ, Στέφαν Καέγκι, Ντάνιελ Βέτζελ κινείται μεταξύ θεάτρου και πραγματικότητας με ανατρεπτικό τρόπο.

«Ο ΤΣΑΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΤΑΙ»... ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ

Πρεμιέρα σήμερα για την κωμική όπερα του Κουρτ Βάιλ από κοινού με τα έργα «Ενα σώμα» του Χ. Γωγιού και «Χορεύουμε...» του Γ. Βασιλαντωνάκη.

Σκηνή από τις πρόβες της μονόπρακτης όπερας «Ο τσάρος φωτογραφίζεται» του Κουρτ Βάιλ. JΟΝΝΕΚ JΟΝΝΕΚSSΟΝ

Παλαιά αριστοκρατία και ανερχόμενη νέα τάξη, ψευδαίσθηση και πραγματικότητα, ζωή και θάνατος, «παραδοσιακό» λυρικό τραγούδι και ρυθμοί της εμπορικής τζαζ... Οι παραπάνω είναι μερικές μόνο από τις έντονες αντιθέσεις οι οποίες «διαπερνούν» τη μονόπρακτη κωμική όπερα του Κουρτ Βάιλ «Ο τσάρος φωτογραφίζεται», η οποία κάνει πρεμιέρα σήμερα, από κοινού με τα έργα «Ενα σώμα» του Χαράλαμπου Γωγιού και «Χορεύουμε...» του Γιώργου Βασιλαντωνάκη , στην Πειραματική Σκηνή της Λυρικής.

Εργο πνευματώδες, βασισμένο σε ποιητικό κείμενο του Γκέοργκ Κάιζερ, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Νέο Θέατρο της Λειψίας στις 18 Φεβρουαρίου 1928. Γράφτηκε προκειμένου να αντικαταστήσει την όπερα «Βασιλικό παλάτι» (1927) και να ταιριάξει με το επίσης μονόπρακτο έργο του Βάιλ «Πρωταγωνιστής»... [ΤΟ ΒΗΜΑ, 10/4/2008]

ΟΙ «ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ» ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΞΙ...

Παράσταση με σύγχρονες μετανάστριες ετοιμάζει η σκηνοθέτις Μέμη Σπυράτου σε διατηρητέο. Oι «Τρεις αδελφές» του Αντον Τσέχοφ συναντούν τρεις σύγχρονες αδελφές, τρεις μετανάστριες στην Ελλάδα του 2008, έτσι όπως τις είδε και τις αποτύπωσε η Μέμη Σπυράτου (φωτογραφία), σε μια παράσταση που ετοιμάζει για το προσεχές φθινόπωρο. Μέσα στις τρεις συνεχόμενες αίθουσες στο ισόγειο του διατηρητέου κτιρίου της σχολής της Μιμής Ντενίση (η οποία θα αναλάβει και την παραγωγή) θα στηθεί το «φυσικό» σκηνικό- με κεντρική σκηνή το μεσαίο δωμάτιο, ενώ στο πιάνο ο Αντρέι, ένας νεαρός μετανάστης, μουσικός, θα ζωντανεύει ήχους και μνήμες. Πίσω, η ξύλινη σκάλα θα δίνει την προέκταση στα όνειρα των κοριτσιών, τότε και τώρα.

«Θα προσπαθήσω να υπάρχει παράλληλη δράση» λέει η σκηνοθέτις Μέμη Σπυράτου, η οποία βλέπει το όνειρο των «Τριών Αδελφών» της Ρωσίας του Τσέχοφ να μοιάζει με εκείνο των σύγχρονων μεταναστών. «Οι τρεις δικές μουεμβόλιμες αδελφές προέκυψαν μέσα από την καθημερινότητά μας,από την επαφή μας με τους ξένουςπου δουλεύουν στα σπίτια μας» συμπληρώνει και εξηγεί ότι η Ιρίνα είναι η δική μας Ρένα- αντίστοιχα η Μάσα και η Ολια... [Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 10/4/2008]

ΜΑΡΙΑ ΧΟΡΣ: Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΓΕΝΙΕΣ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ

Η Μαρία Χορς εικονίζεται (δεξιά) να δίνει τον τόνο στους δευτεροετείς μαθητές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της στους χώρους της σχολής, στην οδό Πειραιώς. Με πρωτοβουλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Γιάννη Χουβαρδά, η βραδιά της περασμένης Τρίτης διέθετε τη σφραγίδα της χορογράφου που υπήρξε για περισσότερα από 40 χρόνια η δασκάλα που σημάδεψε γενιές και γενιές. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς παρουσιάστηκε η Πάροδος από τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου σε μουσική Γιάννη Χρήστου - σε ανάμνηση της ιστορικής παράστασης των Επιδαυρίων του 1965 που έφερε τη σκηνοθετική υπογραφή του Αλέξη Μινωτή και τη δική της στον χορό. [ΤΟ ΒΗΜΑ, 10/4/2008]

ΤΡΩΑΔΙΤΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ

«Αλβανικές Τρωαδίτισσες, made in Greece. «Ο μύθος λέει ότι μετά την άλωση της Τροίας οι Έλληνες μοίρασαν τις αιχμάλωτες γυναίκες και ο Νεοπτόλεμος πήγε την Ανδρομάχη στο Βουθρωτό. Επίσης, οι ιστορικοί λένε ότι βρήκαν Τρώες στο Βουθρωτό. Εκεί στο αρχαίο θέατρο Βουθρωτού, στις 17 Ιουλίου, θα γίνει η πρεμιέρα των Τρωαδιτισσών», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος που δουλεύει στο Εθνικό Θέατρο Αλβανίας για την παράσταση που θα έρθει και στην Αθήνα.

Την τραγωδία της προσφυγιάς, τις «Τρωαδίτισσες» του Ευριπίδη, σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Εθνικό Θέατρο της Αλβανίας, με Έλληνες συντελεστές και Αλβανούς ηθοποιούς

Η τραγωδία της προσφυγιάς, οι «Τρωαδίτισσες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου θα ανοίξει το Διεθνές Φεστιβάλ στο Βουθρωτό και στη συνέχεια θα ενταχθεί στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας. Τον Ιούλιο θα παρουσιαστούν και στο Φεστιβάλ Βύρωνα, στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»... [ ΤηςΈλενας Δ. Χατζηιωάννου, Τα Νέα, 9/4/2008]

Η ΜΑΡΙΑ ΞΕΝΟΥΔΑΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΤΟΝ ΑΪΖΕΝΣΤΑΪΝ

Η Μαρία Ξενουδάκη ως Ιβάν ο Τρομερός

«Ο Ιβάν σκότωσε, αλλά τον δικαιολογώ απολύτως». Τολμηρή. Ακραία τολμηρή. Και επιθετική. Στη ζωή και στο θέατρο. Η Μαρία Ξενουδάκη. Αλλά φέτος έφτασε στα άκρα. Ανέβασε για πρώτη φορά σε θεατρική εκδοχή, στην Ελλάδα τουλάχιστον, σε προσαρμογή κειμένου και σκηνοθεσία που υπογράφει η ίδια, το σενάριο του σπουδαίου Ρώσου Σεργκέι Αϊζενστάιν για την ταινία του «Ιβάν ο Τρομερός» αναλαμβάνοντας μάλιστα τον επώνυμο ρόλο!... [ Γιώργος Δ. Κ. Σαρηγιάννης, Τα Νέα, 9/4/2008]

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ «ΠΛΟΥΤΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Σκηνή από τη μαθητική παράσταση του «Πλούτου»

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά την πρώτη παράστασή του στο Κολέγιο, το 1936 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, και στο πλαίσιο του εορτασμού για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου σκηνοθέτη, ο Δραματικός Όμιλος του Λυκείου του Κολεγίου Αθηνών παρουσιάζει τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε συνεργασία με τους θεατρικούς ομίλους της Μεγάλης του Γένους Σχολής και του Ζαππείου Εκπαιδευτηρίου. Η παράσταση θα δοθεί στο Θέατρο του Κολεγίου (Στεφάνου Δέλτα 15, Ψυχικό) αύριο και μεθαύριο στις 20.00 και τα έσοδα (τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ) θα διατεθούν στα δύο σχολεία της Πόλης. Ο «Πλούτος» είναι από τα έργα που ανέβασε ο Κουν με τη θεατρική ομάδα μαθητών που είχε ιδρύσει στο Κολέγιο την εποχή που εργαζόταν στο σχολείο ως καθηγητής Αγγλικών. Η μετάφραση είναι του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, η σκηνοθεσία της Αγγελικής Γκιργκινούδη και η μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Η μουσική διδασκαλία έγινε από τον Βαλέριο Ορέσκιν και τον Ηλία Πιερράκο. Την κινησιολογία δίδαξαν η Ελπίδα Νίνου Φιλιππίδη και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, τα σκηνικά επιμελήθηκε ο Γρηγόρης Λύκουρας και τα κουστούμια η Μαργαρίτα Καραθανάση. Παίζουν μαθητές από το Κολέγιο Αθηνών, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Εκπαιδευτήριο. Η παράσταση θα επαναληφθεί την Πέμπτη 17 Απριλίου, στις 16.00, στο Θέατρο Μuammer Κaratza στο Πέρα της Κωνσταντινούπολης. [Τα Νέα, 9/4/2008]

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ: Σύγχρονο ξένο ρεπερτόριο

«Η μέθοδος Γκρόνχολμ» στο «Θέατρο Τέχνης»

«Φρίντα-Φρίντα»

Ο υποψιασμένος για τις μεθόδους πρόσληψης και το εργασιακό καθεστώς των πολυεθνικών εταιρειών θεατρόφιλος, που θα θελήσει να δει στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης» το έργο του Ισπανού δραματουργού Τζόρντι Γκαλθεράν «Η μέθοδος Γκρόνχολμ», μη σπεύσει παρακολουθώντας την εξέλιξη του έργου να εκνευριστεί - όπως η υπογράφουσα τη στήλη - με τη σκέψη: είναι δυνατόν ένας συγγραφέας, ένας πνευματικός άνθρωπος, να μην έχει πάρει χαμπάρι τους όρους πρόσληψης και εργασίας στις πολυεθνικές; Να τοποθετεί τη δράση του έργου μέσα σε μια πολυεθνική και να μη βρίσκει να πει λέξη κατηγόριας γι' αυτές; Μη βιαστεί, λοιπόν, ο θεατής, γιατί ο συγγραφέας με το τέλος του έργου αποστομώνει μια τέτοια σκέψη. Ο Γκαλθεράν σκόπιμα δε λέει λέξη, για να κάνει πολλαπλάσια δραστική την καταγγελία του για τις πολυεθνικές στο τέλος του έργου. Για να καταδείξει πόσο ασύλληπτα «σατανικές» μεθόδους πρόσληψης και εργασίας επιβάλλουν οι εταιρείες του πολυεθνικού κεφαλαίου, μεθόδους που εξευτελίζουν, συνθλίβουν, απανθρωπίζουν τον άνθρωπο, αλλά και τους «συνενόχους» τους - όσους τις υπηρετούν, αλλά και όσους εργαζόμενους «κυνηγούν», προτάσσουν πάνω από όλες τις μεγάλες αξίες της ζωής, πάνω από τον άνθρωπο ως υπόσταση, την επιτυχημένη, δηλαδή την υψηλόμισθη, καριέρα. Και τα καταγγέλλει όλα αυτά με μια «δαιμόνιας» ευφυΐας μυθοπλοκή. [...]

«Ο θάνατος είναι δώρο» στο «Μεταξουργείο»

«Ο θάνατος είναι δώρο»

Καθώς στην εποχή μας διαρκώς αυξάνονται τα πάθη των καταπιεσμένων λαών και ανθρώπων, τόσο πιο πολυφωνικά αναπτύσσεται το «θέατρο ντοκουμέντο». Στις αρκετές παραστάσεις έργων αυτού του είδους, αυτόν το θεατρικό χειμώνα, προστέθηκε και το έργο του Γερμανού υπηκόου, καταγόμενου από την Τζενίν της Δυτικής Οχθης, δημοσιογράφου, σεναριογράφου, σκηνοθέτη Ραΐντ Σαμπάχ «Ο θάνατος είναι δώρο». Πρόκειται για κείμενο χωρίς ίχνος δραματουργικής επίφασης. Ενα κείμενο γυμνής, πικρής αλήθειας, αντλημένης από πολυήμερη συνομιλία που κατάφερε να έχει ο συγγραφέας, σε στρατόπεδο προσφύγων στην Τζενίν, με έναν 29χρονο Παλαιστίνιο. Τον Σαΐντ, εθελοντή μαχητή της πατρίδας του κατά του αμερικανοκίνητου ιμπεριαλιστικού Ισραήλ που ξερίζωσε από τη γη της και ρήμαξε και τη δική του οικογένεια, όταν ο Σαΐντ ήταν οκτώ χρονών (1981). [...]

«Φρίντα-Φρίντα» στο «Θέατρο οδού Κεφαλληνίας»

«Η μέθοδος Γκρόνχολμ»

«Ζήτω η ζωή» έγραφε πάνω στον τελευταίο πίνακά της, νιώθοντας το τέλος της, αλλά και πιστεύοντας ότι προϋπόθεση, μέρος της ζωής, είναι και ο θάνατος, η θρυλική Μεξικάνα ζωγράφος Φρίντα Κάλο. Πνεύμα ιδεολογικά ανήσυχο, λεύτερο και επαναστατικό, πλάσμα όμορφο, γήινο, έντονα ερωτικό, γεννημένο με τη χαρά της ζωής, παρότι μικρούλα τη λάβωσε η πολιομυελίτιδα και ένα τροχαίο, τσακίζοντας το κορμί της, της άφησε εφ' όρου ζωής ανυπόφορους πόνους, η Κάλο υπήρξε η σπουδαιότερη γυναίκα δημιουργός μεταξύ των μεγάλων της μεξικανικής επαναστατικής τέχνης και κατέλαβε μια θέση μεταξύ των μεγάλων, διεθνώς, εικαστικών καλλιτεχνών του 20ού αιώνα. Θρυλική υπήρξε και η ζωή της, με το γεμάτο πάθος έρωτα, γάμο και χωρισμό της με τον μέγιστο, επαναστάτη, κομμουνιστή Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, την ερωτική σχέση της με τον Λέοντα Τρότσκι, αλλά και μοναδικός, κόντρα στους αβάσταχτους πόνους του κορμιού της, ο τρόπος που ζωγράφιζε, με λεπτότατα πινέλα, κυρίως πάνω σε λεία μέταλλα και ινοσανίδες, διεκτραγωδώντας, με σουρεαλιστικά συμβολικές αυτοπροσωπογραφίες, τις αόρατες οδύνες του κορμιού της και τους εσώτατους πόθους της ψυχής της, συνθέτοντας εντέλει πίνακες - δοξαστικά για τη ζωή, τον άνθρωπο, τη μεξικανική φύση, τις λαϊκές παραδόσεις και την καλλιτεχνική δημιουργία... [ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης, 9/4/2008]

William Shakespeare... παντού!

Ουίλιαμ Σαίξπηρ [William Shakespeare], βρετανός συγγραφέας (1564-1616). Περί τις 35 παραστάσεις θα ανεβούν ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο, στις 23 Απριλίου, ημερομηνία των 444ων γενεθλίων του. Τα έργα θα παρουσιασθούν από νέες ομάδες που προέρχονται από τη Νέα Ζηλανδία ως τη Χαβάη, στις 19.00. Μεταξύ άλλων, μια ρωσική ομάδα θα παρουσιάσει το «Πολύ κακό για το τίποτα», μια σερβική το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ενώ από τη Βρετανία θα συμμετάσχει το Εθνικό Θέατρο Νέων.

• Oπως οι περισσότερες παραστάσεις, έτσι και αυτή ολοκληρώνει την αθηναϊκή πορεία της την Κυριακή των Βαΐων. Αλλωστε παιζόταν δύο σεζόν με επιτυχία. Από τις 27 Απριλίου η Ελένη Ράντου και οι συμπρωταγωνιστές της στην αιχμηρή κωμωδία του Νίκι Σίλβερ «Νύχτα ΡαδιοΦόνων», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, θα εγκατασταθούν στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης. Η είδηση όμως δεν είναι αυτή. Η είδηση είναι ότι η Ράντου αμέσως μετά θα «πέσει» σε κινηματογραφική δίνη, καθώς θα αρχίσει γυρίσματα μεταφέροντας στο πανί τη θεατρική επιτυχία της «Μαμά μην τρέχεις» που ανέβασε στο θέατρο Διάνα το 2002. [πρόσωπα & παρασκήνια, επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 8/4/2008]
  

Εκδήλωση αφιερωμένη στη Μαρία Χορς, τη χορογράφο που υπήρξε για περισσότερα από 40 χρόνια δασκάλα σημαδεύοντας γενιές ηθοποιών, διοργανώνει απόψε στις 21.00 η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (Πειραιώς 35, τηλ. 210 5225.634). Το δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής θα παρουσιάσει την Πάροδο από τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου σε μουσική Γιάννη Χρήστου και σε ανάμνηση της ιστορικής παράστασης των Επιδαυρίων του 1965 που έφερε τη σκηνοθετική υπογραφή του Αλέξη Μινωτή και τη χορογραφική σφραγίδα της Χορς. Η είσοδος είναι ελεύθερη στο κοινό.