Ο Γιώργος Λούκος μάς κράτησε το καλό για το τέλος. Για να αποχαιρετήσουμε ως Ελληνες και Ελληνίδες το Φεστιβάλ Αθηνών με το κεφάλι ψηλά. Ετσι την περασμένη Πέμπτη, που φεύγαμε από την «Πειραιώς 260», δίνοντάς της ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι, είχαμε μέσα μας μια μεγάλη συγκίνηση. Το «Καφενείο» του νεαρού Δημήτρη Κουρτάκη ήταν μια σπάνια και σημαντική παράσταση, από αυτές που έχουν πράγματα να πουν και τα λένε με έναν νέο, αλλά και σίγουρο τρόπο. Εξι άνδρες και μία γυναίκα σε ένα καφενείο ανταλλάσσουν αντί για καθημερινές, ασήμαντες κουβέντες, ιστορίες από τα βάθη των αιώνων. Ηρόδοτος, Λουκρήτιος, Ομηρος γίνονται στα χείλη τους (έξοχες ερμηνείες) σπαρακτικά οικείες και προσωπικές. Δεν μου αρέσει η λέξη «αιωνιότητα», τη φοβάμαι και την υποπτεύομαι, έτσι που την έχουμε εκμεταλλευτεί ως λαός. Αλλά ο Κουρτάκης την έσβησε με τρυφερότητα, βάζοντάς της ανθρώπινες ρυτίδες, φόβους, αγωνίες, δέος. Υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε το «Καφενείο»;
Β.ΓΕΩΡΓ.[ΑΚΟΠΟΥΛΟΥ], ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/08/2008
No comments:
Post a Comment