Τυχερός άνθρωπος στη ζωή του ο Βάσος Ανδρονίδης. Δεν ήταν μόνο άνθρωπος με τη στόφα της ευγένειας, της διακριτικότητας και της ποιότητας. Αλλά έκανε κι αυτό που ήθελε. Διάλεξε το θέατρο ενώ τον προόριζαν για οικονομολόγο, έκανε τα όνειρά του πραγματικότητα, έζησε όπως ήθελε, παραμέρισε τα εμπόδια με θάρρος, υπερασπίστηκε τις ιδέες που πίστευε, βρέθηκε πλάι σε μια σπουδαία γυναίκα όπως η Στάντη- που οι των θεατρικών του Τύπου γνωρίσαμε την εποχή που έκανε τις δημόσιες σχέσεις του «Αμφι- Θεάτρου» του Σπύρου Ευαγγελάτου-, απέκτησε μαζί της μία κόρη αντάξιά τους που είναι σήμερα ψυχολόγος, δημιούργησε μία εξαιρετική οικογένεια, σταμάτησε το θέατρο όταν εκείνος έκρινε ότι έπρεπε, δέθηκε στενά με την Λέρο όπου έκτισε το εξοχικό του και με τους ανθρώπους της, τους μύησε στο θέατρο, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, δίδαξε και ανάστησε μαθητές που τους στάθηκε σαν πατέρας και που τον λάτρεψαν... Και έφυγε όπως ήθελε. Ο θάνατός του, όπως επιθυμούσε, ανακοινώθηκε μετά την κηδεία, γιατί δεν αγαπούσε τον πολύ κόσμο. Και το ξόδι του, όπως επιθυμούσε, έγινε πολιτικό, στο νεκροθάλαμο του Νεκροταφείου Ζωγράφου. Και ήταν «χειροποίητο». Ήταν εκεί μόνο οι άνθρωποί του, οι γκαρδιακοί του φίλοι, οι πιο κοντινοί του από το θέατρο και οι τρεις αγαπημένοι του μαθητές από τη δραματική σχολή Βεάκη, ο Γιώργος Γιαννακάκος, ο Τάσος Αποστόλου και ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης- γύρω στα εκατό άτομα. Έφυγε με τα λόγια αγάπης που του απηύθυναν ο ηθοποιός Γιώργος Γιαννακάκος εκ μέρους των τριών, ο Γάλλος γαμπρός του Ζαν, η Ζωή, η μεγάλη από τα τρία του εγγόνια, και η μοναχοκόρη του η Όλια, και μέσα στις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι που τις υπεραγαπούσε.
Και την ίδια ώρα- αυτό μπορεί και να είναι και το πιο συγκινητικό- χτυπούσαν οι καμπάνες στη Λέρο του.
ΤΑ ΝΕΑ [Δίκτυο], Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
No comments:
Post a Comment