Saturday, May 31, 2008

ΚΟΡΑΛΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΔΟΥ

Στη μπούκα

«Οταν αποφάσισα να στείλω τις μεταφράσεις μου, ένιωθα ότι είχα πιθανότητες» λέει λίγες μέρες μετά την απονομή του 1ου Βραβείου Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης» η Κοραλία Σωτηριάδου, η οποία ενημερώθηκε για τον διαγωνισμό που διοργανωνόταν στη μνήμη του Μάριου Πλωρίτη και κατέθεσε δύο μεταφράσεις της: τη (βραβευμένη) «Ηλέκτρα» του Ούγκο φον Χόφμανσταλ, που παίχθηκε πέρυσι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, και τις «Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας» του Λούκας Μπέρφους, που ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου - ο οποίος είναι και σύζυγός της.

Ανθρωπος των εκδόσεων, αν και τελείωσε τη Νομική, δούλεψε 14 χρόνια στο Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τραπέζης και στη συνέχεια στο Μέγαρο - όπου είναι σήμερα υπεύθυνη των εκδόσεών του. Με τη θεατρική μετάφραση ξεκίνησε να ασχολείται το 1979, με πρώτο έργο τον «Βόιτσεκ» του Μπύχνερ, για το Θέατρο της Ανοιξης. Στη συνέχεια ακολούθησαν έργα για το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας («Το γαϊτανάκι του έρωτα» του Σνίτσλερ) και το Μέγαρο.

Μεταφράζει από τη γερμανική, τη γαλλική και την αγγλική, αλλά «το θέμα είναι η ελληνική» υπογραμμίζει. «Τα ελληνικά είναι το πρόβλημα. Αλλωστε στο αποτέλεσμα δεν φαίνεται ποτέ η δυσκολία» συμπληρώνει· και παραδέχεται ότι καθώς βρίσκεται μέσα στη θεατρική διαδικασία λειτουργεί καλύτερα...

[ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 1/6/2008]


ΑΝΝΑ ΜΑΣΧΑ: «Εχω πρόβλημα με τη δράση»

ΠΡΟΣΩΠΟ

Αύριο το βράδυ θα γίνει το αποχαιρετιστήριο πάρτι του θεάτρου Αμόρε. Ανάμεσα στους οικοδεσπότες και η ηθοποιός, που βρέθηκε στη σκηνή του από τα 23 της χρόνια





Η Αννα Μάσχα


Ενας μεγάλος κύκλος της ζωής της, της καλλιτεχνικής αλλά όχι μόνο, μόλις έκλεισε. Η οριστική «έξοδος» του Αμόρε από τα θεατρικά δρώμενα βρίσκει την Αννα Μάσχα ύστερα από πολύχρονη συνεργασία να βρίσκεται ενώπιον νέων προκλήσεων και συναισθημάτων. Η ίδια, αν και νιώθοντας άγχος όπως ομολογεί, μάλλον απολαμβάνει αυτή την αλλαγή και ετοιμάζεται να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί σε νέες περιπέτειες. «Συμβαίνουν πολλά. Είμαι στο μεταίχμιο. Επαγγελματικά κυρίως. Αλλά επειδή το επαγγελματικό καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι της ζωής, μπορώ να πω ότι είμαι συνολικά σε μεταβατική φάση... Εκλεισε το Αμόρε στο οποίο εγώ ήμουν πολλά, πολλά χρόνια. Για να καταλάβεις, όταν τελείωσα τη δραματική σχολή πήγα εκεί. Η πρώτη επαγγελματική επαφή μου στα 23 μου ήταν ο Χουβαρδάς! Δεν φοβάμαι, αλλά δεν μπορώ να μη σκέφτομαι το "μετά". Σίγουρα το περίμενα κατά κάποιον τρόπο. Κυκλοφορούσε ανάμεσά μας η φήμη για το κλείσιμο και μας έζωναν τα φίδια. Εγώ δεν το πολυπίστεψα, για να είμαι ειλικρινής. Ελεγα ότι κάτι θα γίνει και θα παραμείνει σε λειτουργία το θέατρο. Οταν έγινε η ανακοίνωση στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Είναι σαν το διαζύγιο. Ξέρεις ότι θα το πάρεις, αλλά όταν έρχεται η στιγμή δεν σου είναι τόσο εύκολο».

Το «μετά» είναι εδώ, και μαζί με αυτό και τα σχέδια για το μέλλον, ο απολογισμός του παρελθόντος. «Ολα αυτά τα χρόνια δεν έκανα υποχωρήσεις στον καλλιτεχνικό τομέα, αλλά έκανα στο οικονομικό. Ολα γυρίζουν στο μυαλό μου. Ομολογώ ότι μετά το πρώτο σοκ πέρασα σε μια φάση αδράνειας. Εσωτερικής και εξωτερικής. Οχι κατάθλιψη, απλά το τίποτα... Σχέδια υπάρχουν από δω και από κει, απλώς νομίζω ότι θέλω να μην κάνω θέατρο για λίγο. Προς το παρόν διδάσκω υποκριτική και μου αρέσει». Η πρώτη μεγάλη αλλαγή είναι το «ναι» σε τηλεοπτική σειρά. Τόσα χρόνια καριέρας και τώρα το κλείσιμο ενός κύκλου σημαίνει το άνοιγμα ενός άλλου, διαφορετικού. «Εχω πει ήδη ναι για τα "Ματωμένα χώματα". Είναι η πρώτη φορά που θα κάνω σίριαλ. Το θέατρο το αγαπώ, αλλά είναι σκότωμα»... [ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 1/6/2008]


ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΡΟΪΝΤ ΣΤΟΝ ΚΙΟΥΜΠΡΙΚ

ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο Φρόιντ τού έγραψε κάποτε: «Μάθατε με τη διαίσθησή σας και με την ενδοσκόπηση όλα όσα εγώ χρειάστηκε να κοπιάσω πολύ για να τα ανασύρω από άλλους ανθρώπους». Οι φίλοι του τον έλεγαν πειρακτικά «πορνογράφο» και ο Χίτλερ αποκαλούσε το έργο του «εβραίικη βρωμιά». Ο εβραϊκής καταγωγής βιεννέζος συγγραφέας Αρτουρ Σνίτσλερ (1862-1931, φωτογραφία) κατέφευγε πράγματι στον αγοραίο έρωτα από τα 16 του χρόνια και αργότερα δεν μασούσε τα λόγια του στα σεξουαλικά ζητήματα, ενώ ήταν απηνής κατήγορος του αντισημιτισμού. Εξω από την πατρίδα του έγινε διάσημος έμμεσα μάλλον παρά άμεσα: θεατρικά του έργα διασκευάστηκαν από γνωστούς συγγραφείς, τον Ντέιβιντ Χερ και τον Τομ Στόπαρντ, άλλο θεατρικό του έργο μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο με τον τίτλο Γαϊτανάκι και από δική του νουβέλα άντλησε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ την ταινία του Μάτια ερμητικά κλειστά. Τώρα, με σκοπό να τον κάνει περισσότερο και αμεσότερα γνωστό, το King's College του Λονδίνου του αφιερώνει μεγάλη έκθεση με πολύτιμο υλικό, ανέκδοτες επιστολές και άλλα χειρόγραφα. Μετά τον θάνατο του Σνίτσλερ το αρχείο του σώθηκε από τη ναζιστική λαίλαπα όταν η σύζυγός του, με την οποία ωστόσο ο συγγραφέας είχε χωρίσει, φρόντισε να σταλεί στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Ως τις 26 Ιουλίου.

[ARS... BREVIS, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΕΝΑΚΟΥ, Το ΒΗΜΑ, 01/06/2008]

ΑΣΕΜΝΟΣ ΟΙΔΙΠΟΥΣ

ΑΝΝΟΒΕΡΟ. Ανάμεσα στα μουσικά έργα που έχει εμπνεύσει ο Οιδίπους τύραννος, η λυρική δημιουργία Ελληνας διεκδικεί τον επίζηλο τίτλο του πλέον άσεμνου. Ο λόγος για αυτή την αξιοσημείωτη διάκριση αποδίδεται πρωτίστως στο γεγονός ότι το λιμπρέτο της όπερας του βρετανού συνθέτη Μαρκ-Αντονι Τέρνεϊτζ βασίζεται εν πολλοίς στο ομώνυμο και προκλητικό θεατρικό έργο του Στίβεν Μπέρκοφ (γνωστό εδώ από την παράστασή του στο θέατρο Εμπρός με τον τίτλο Σαν Ελληνας), το οποίο με τη σειρά του έλκει την καταγωγή του από την τραγωδία του Σοφοκλέους. Από την αρχαία Θήβα η δράση έχει μεταφερθεί στο άθλιο λονδρέζικο Ιστ Εντ της θατσερικής εποχής όπου, διαβάζουμε, ο ήρωας Εντι, «ενώ ο κόσμος χάνεται, αυτός απλώς αγαπάει τη μαμά του». Ο Ελληνας είχε πρωτοπαιχτεί το 1988 στο Φεστιβάλ του Μονάχου, του οποίου ήταν παραγγελία, και έκτοτε έχει διανύσει λαμπρή διαδρομή. Η τωρινή επανάληψή του στην Κρατική Οπερα του Αννόβερου δίνει την ευκαιρία να επαινεθεί για μία ακόμη φορά η ενδιαφέρουσα μουσική του, όπου στο πρωτότυπο προσωπικό ύφος του Τέρνεϊτζ ενσωματώνονται στοιχεία τζαζ, μπλουζ και ποπ, μείγμα χαρακτηριστικό του συνθέτη, σε μια παράσταση αν όχι πρωτότυπη πάντως ικανοποιητική. Κατά διαστήματα ως τις 22 Ιουνίου.

[ARS... BREVIS, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΕΝΑΚΟΥ, Το ΒΗΜΑ, 01/06/2008]

ΜΥΔΡΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΟΡΕΣΤΕΙΑ»

ΠΑΡΙΣΙ. Την Ορέστεια, που παίζεται τώρα στο Odeon-Théâtre de l'Europe, μπορεί να τη δει κανείς τμηματικά ή μονοκόμματη, οπότε το θέαμα αρχίζει στις 16.00 και τελειώνει στις 22.15. Υπάρχουν κάμποσες διακοπές καθώς και ένα μεγάλο διάλειμμα «για να συνέλθουν οι θεατές» γράφει η Μπριζίτ Σαλινό στον Monde, στην αυστηρότερη από τις μάλλον αρνητικές κριτικές που απέσπασε ιδίως η σκηνοθεσία του Ολιβιέ Πι. Τα καταδικαστικά σχόλια για την παράσταση μοιράζονται και οι Ρενέ Σολίς στη Libération και Αρμέλ Ελιό στον Figaro: «βαριά», «μεγαλόστομη», «γκρανγκινιολική» και άλλα παρόμοια. Η τριλογία του Αισχύλου, Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες, η μόνη που έχει διασωθεί πλήρης, παίζεται σε μετάφραση του ίδιου του Πι, αν και ο Χορός απαγγέλλει τα μέρη του στα ελληνικά, που είναι ένας «καλός τρόπος για να βολέψει κανείς τη σπαζοκεφαλιά στην οποία έχουν σκοντάψει πολλοί σκηνοθέτες», αν και με τον τρόπο που εκτελείται «κινδυνεύει να διολισθήσει στη γελοιότητα». Οι κριτικές δεν παραλείπουν φυσικά να αναφερθούν στη σημασία του αρχαίου αριστουργήματος συσχετίζοντας την αθώωση του Ορέστη για τον φόνο της μητέρας του Κλυταιμνήστρας με τη γέννηση της δημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να εξηγούν το πώς και τι. Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθεσία του Ολιβιέ Πι (ο οποίος υποδύεται και τον Φύλακα στον Αγαμέμνονα) αφότου αυτός ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου, τον Μάρτιο 2007. Ως τις 21 Ιουνίου.

[ARS... BREVIS, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΕΝΑΚΟΥ, Το ΒΗΜΑ, 01/06/2008]

Οι συμπαραγωγές είναι κέρδος για τη Λυρική Σκηνή

Δεν του πάνε μάλλον οι κοινωνικές εκδηλώσεις που έχουν κάτι επίσημο του Τζοβάνι Πάκορ, του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου –την παρθενική του, ως διευθυντή της ΕΛΣ– έδειχνε να «λύνεται» προς το τέλος μόνο και κυρίως μετά τη λήξη της. Αντίθετα, στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχαμε για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης, ήταν προσιτός και όχι τυπικά ευγενικός. Ισως βοήθησε και το περιβάλλον: καθισμένοι στα σκαλιά του Ηρωδείου, με τις πρόβες για την «Τουραντότ» να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη (η παράσταση, σε σκηνοθεσία της διάσημης Ρενάτα Σκότο, κάνει πρεμιέρα απόψε), τις κοπέλες της χορωδίας να πηγαινοέρχονται φορώντας τα κοστούμια της παράστασης και μουσικές του Πουτσίνι να ηχούν στ’ αυτιά μας.

Ελληνίδα μητέρα. Ο Τζ. Πάκορ μιλά αγγλικά με ιταλική προφορά, κάθε τόσο όμως πετάει ελληνικές λέξεις και φράσεις με καθαρή ελληνική προφορά. Είναι γνωστό ότι η μητέρα του είναι Ελληνίδα – από την Αθήνα μάλιστα. Ο ίδιος δεν είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά την ελληνική πρωτεύουσα. «Στις 11 Οκτωβρίου του 2007 ήρθα για πρώτη φορά στην Αθήνα, για το ραντεβού με τον κ. Οδυσσέα Κυριακόπουλο. Ημουν τρομερά περίεργος ακριβώς διότι πέρασα την παιδική μου ηλικία ακούγοντας ιστορίες για την Αθήνα από τη μητέρα μου, κι όταν ήρθε η πρόταση να αναλάβω τη Λυρική δεν το πίστευα». Λίγες ημέρες μετά τη συνέντευξη, το Σάββατο 24 Μαΐου, η Ελληνίδα μητέρα του Τζ. Πάκορ θα επέστρεφε στον γενέθλιο τόπο της «μετά από περίπου εβδομήντα χρόνια. Εφυγε πολύ μικρή και από τότε δεν ξαναγύρισε. Πήγε στην Κέρκυρα αρχικά, ένα μέρος της οικογένειάς της ζούσε στην Τεργέστη και μετά τον πόλεμο ακολούθησε κι εκείνη».

Ανθρωπος της οικογένειας ο Τζ. Πάκορ (απέκτησε πρόσφατα το πρώτο του παιδί), δεν προέρχεται από μουσικό σπίτι. Ωστόσο, ο ναυτικός πατέρας του ήταν λάτρης της όπερας. «Οχι όμως Τραβιάτα και Κάρμεν αλλά έργα εκτός ρεπερτορίου. Μετά από ένα ταξίδι του στην Κορέα και την Ιαπωνία, έφερε ένα από τα πρώτα μαγνητόφωνα. Ημουν μικρός όταν άρχισα να ηχογραφώ όπερες από το ραδιόφωνο. Με αυτές τις μουσικές μεγάλωσα. Πάντα είχα ειδική σχέση με τη μουσική και μετά το σχολείο σπούδασα βιολί. Την τελευταία χρονιά των σπουδών μου, είχαμε ένα κουαρτέτο και τότε άρχισα να έχω μια πιο καθαρή αίσθηση του πώς παίζει ένα σύνολο. Ελυνα τέτοια προβλήματα και οι άλλοι μουσικοί βασίζονταν πάνω μου. Τότε άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να γίνω διευθυντής ορχήστρας»... [συνεχίζεται, Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, 1/6/2008]

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΠΕΛΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΥΛΙΚΗ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

Αναδημιουργία σε ισχνή βάση
Σοφία Αδαμίδου Σωτηρία με λένε. Σκην.: Κωνστ.Κωνσταντόπουλος Θέατρο: Στοά

«Περασμένα μεσάνυχτα / σ’ όλη μου τη ζωή». Οδυσσεας Ελυτης «Τα ελεγεία της Οξώπετρας», 1991

Θα ξεκινήσω με κάτι που δεν αφορά κανέναν και το αναφέρω μόνον για το… χατίρι μου: Δεν αγάπησα τις «ξύλινες» λαϊκές φωνές, όπως π.χ. της Σωτηρίας Μπέλλου ή του Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Οπως καταλαβαίνετε, πήγα χαρακτηριστικά «ψύχραιμος» στην παράσταση του θεάτρου «Στοά», ανέτοιμος να συγκινηθώ εύκολα με την περίπτωση της μεγάλης ρεμπέτισσας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η αποφασισμένη φωνή και ζωή της δεν παρέμειναν θρυλικές στο ελληνικό κοινό.

Ψύχραιμος πήγα αλλά συγκινημένος έφυγα. Και τούτο επειδή η σίγουρα θρυλική Λήδα Πρωτοψάλτη πέτυχε να ορθώσει μια σπαρασσόμενη ύπαρξη που αναπολεί στο νοσοκομείο τα ένδοξα περασμένα της και που δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη Σωτηρία Μπέλλου.

Γνήσιο νταηλίκι. Το δαιμόνιο ένστικτο της ηθοποιού, μακριά από κάθε δουλική μίμηση ή απόπειρα ταύτισης με την πρωτογενή ηρωίδα, συνέλαβε ένα πυρίκαυστο πρόσωπο, ασίγαστο ακόμη και προ του θανάτου, απελπισμένο εκ γενετής, γεμάτο συνεπείς αριστερές ιδεολογικές εμμονές, ασυμβίβαστες συμπεριφορές μέσα στην απειλητική νύχτα, με παθιασμένη ερωτική ομοφυλοφιλία και ακραίες αντιδράσεις που ξεκινούσαν από την απρόσφορη αυτοχειρία και κατέληγαν στην αυτοανάλωση κάθε είδους πάνω στο τραπέζι μιας εν γνώσει της «στημένης» μπαρμπουτιέρας. Η κυρία Πρωτοψάλτη δεν άφησε στιγμή ανεκμετάλλευτη, ανανεώνοντας υποκριτικά μάλιστα περιστάσεις οι οποίες επαναλαμβάνονταν απρόσεκτα μέσα στο κείμενο. Είχε απελπισία, πείσμα, νοσταλγία, αμφιθυμία, γνήσιο νταηλίκι, κοφτερή ματιά, απροσχημάτιστο, «φτυσμένο» λόγο.

Το κείμενο της συγγραφέως, δημοσιογράφου και ποιήτριας κυρίας Σοφίας Αδαμίδου είναι γεμάτο αγαθές προθέσεις και ισχνά αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη με την οποία προσήλθε στο θέμα, την ενδελεχή της έρευνα περί το πρόσωπο, ακόμα και λίγες γνήσια δραματικές στιγμές. Ομως το όλο μοιάζει φοβισμένο, όπως είπα κατά σημεία επαναληπτικό, ευθύγραμμο χωρίς πνοή και ανέλιξη, παρατακτικό πληροφοριακών στοιχείων και δίχως την ποιητική εκείνη διάσταση του θεάτρου που απογειώνει παρόμοιου τύπου μονολόγους.

Παρά τις εγγενείς αυτές αδυναμίες και με το συγκεκριμένο υλικό στα χέρια του, ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, που το σκηνοθέτησε, του χάρισε μια συνεπή εσωστρέφεια μέσα στη φυλακή του νοσοκομείου, η οποία παρέσχε πρόσφορο έδαφος στην πρωταγωνίστρια να κινηθεί ανάμεσα στη νεύρωση, στο κραυγαλέο ψυχικό πάθος και στη σχεδόν σωματική πνιγμονή – πνιγμονή μιας καρκινοπαθούς του λάρυγγα (τι ειρωνεία για μια τραγουδίστρια) ομοιοπαθούς ενός Καβάφη με την τόσο γοητευτική, καθώς λένε, βαθιά και αγγλίζουσα προφορά – το δικό του τραγούδι.

Θεωρώ, εξάλλου, ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε, αν όχι θα έπρεπε, να διαποικίλει την παράστασή του τουλάχιστον με περισσότερα του ενός αναγνωρίσιμα τραγούδια της Μπέλλου. Το ότι δεν το έπραξε και κρατήθηκε σε μια αυστηρά θεατρική παρτιτούρα, δεν αντιλέγω, «είναι κι αυτό μια στάση, νιώθεται». Τη βιταλιστική αλλά και παρηγορητική παρουσία της νοσοκόμου υποστήριξε με ανθρωπιά και εγκυρότητα η Εύα Καμινάρη. Το «αντισηπτικό» σκηνικό και τα «ταλαιπωρημένα» νυχτικά της Μπέλλου δήλωσε με σαφήνεια η Κούλα Γαλιώνη.

Θεωρώ την παράσταση της κυρίας Πρωτοψάλτη (της ανήκει) μια κορυφαία εμπειρία. Και τούτο γιατί η σπάνια αυτή ηθοποιός πραγμάτωσε σε ανθρώπινο, σκηνικό επίπεδο, δηλαδή πιο ενδιαφέρον απ’ το πραγματικό, μια περίπτωση φτιαγμένη από ντέρτι, καψούρα, τσαμπουκά και λαϊκό φωνητικό οίστρο ψυχής που μπήκε ήδη στην όσο περνά ο καιρός όλο και ολισθηρότερη, όλο και πιο θαμπή, ανεξέλεγκτη περιοχή του μύθου. [Γιάννης Βαρβέρης, Η Καθημερινή, 1/6/200]

«The God of Carnage», «Cat on a Hot Tin Roof», «The Country Girl», «Alfred Hitchcock’s The 39 Steps»

Λονδινο. Gielgud Theatre

www.godofcarnage.com

«The God of Carnage». Ο «Θεός της σφαγής», το τελευταίο έργο της Γαλλίδας θεατρικής συγγραφέως Γιασμίνα Ρεζά, παρουσιάστηκε ήδη με επιτυχία στο Παρίσι, σκηνοθετημένο από την ίδια. Εχει ως ήρωες δύο ζευγάρια που συναντιούνται για να λύσουν προβλήματα που δημιούργησε ένας καβγάς των παιδιών τους και καταλήγουν να αποκαλύψουν τους δικούς τους, πολύ βαθύτερους ανταγωνισμούς. Στην αγγλική παράσταση πρωταγωνιστούν ο Ρέιφ Φάινς, η Τζάνετ Μακ Τίρ, η Τάμσιν Γκριγκ και ο Κεν Στοτ, σε σκηνοθεσία του Μάθιου Γουόρτσας.

Nεα Υορκη, Broadhurst Theatre

www.cat2008onbroadway.com

«Cat on a Hot Tin Roof». Η «Λυσσασμένη γάτα», ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Τενεσί Ουίλιαμς, παρουσιάζεται με Αφροαμερικανούς πρωταγωνιστές, ανάμεσά τους η Ανίκα Νόνι Ρόουζ, ο Τέρενς Χάουαρντ (Μπρικ), η Φυλίσια Ρασάντ (Μπιγκ Μάμα), ενώ τον ρόλο του Μπιγκ Ντάντι ερμηνεύει ο βετεράνος ηθοποιός Τζέιμς Ερλ Τζόουνς. Η σκηνοθεσία είναι της Ντέμπι Αλεν. Ως τις 22 Ιουνίου.

Bernard B. Jacobs Theater

τηλ. 001-212-239-6200

«The Country Girl». Τρία κινηματογραφικά αστέρια σε μια παράσταση: Η Φράνσις Μακντόρμαντ, ο Μόργκαν Φρίμαν και ο Πίτερ Γκάλαγκερ πρωταγωνιστούν στο έργο του Κλίφορντ Οντέτς, που πρωτοανέβηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και εκτυλίσσεται στα θεατρικά παρασκήνια. Η σκηνοθεσία είναι του Μάικ Νίκολς.

Cort Theater

www.39stepsonbroadway.com

«Alfred Hitchcock’s The 39 Steps». Θεατρική διασκευή της ταινίας του Χίτσκοκ «Τα 39 σκαλοπάτια» από τον Πάτρικ Μπάρλοου. Tο έργο έκανε ήδη λαμπρή καριέρα στο Λονδίνο (κέρδισε το βραβείο Ολίβιε 2007) και τώρα μεταφέρθηκε στο Μπρόντγουεϊ σκηνοθετημένο από την Μαρία Αϊτκεν, κερδίζοντας ενθουσιώδη εγκώμια από την κριτική. Τους πολυάριθμους ρόλους τους ερμηνεύουν: Τσαρλς Εντουαρντς, Αρνι Μπάρτον, Κλιφ Σόντερς και Τζένιφερ Φέριν.

[Mατιές στον κόσμο, Eπιμέλεια: Αγγελική Στουπάκη, Η Καθημερινή, 1/6/2008]

Οστερμάιερ: «Ο Αμλετ δεν είναι ήρωας, αλλά βλαξ»

Το τρομερό παιδί του γερμανικού θεάτρου μιλάει στην «Κ»

«Περνάμε από μια περίοδο νεοσυντηρητισμού, με βαθιές κοινωνικές φοβίες, πολύ έντονες πολιτισμικές παρεξηγήσεις. Οι ανόητοι άνθρωποι μιλούν για σύγκρουση πολιτισμών, πράγμα το οποίο δεν πιστεύω καθόλου. Ζούμε μια εποχή στην οποία η τέχνη είναι πολύ σημαντική», λέει στην «Κ» το τρομερό παιδί του γερμανικού θεάτρου, Τόμας Οστερμάιερ. Ο 39χρονος σκηνοθέτης φιλοξενείται αυτό το καλοκαίρι στο Ελληνικό Φεστιβάλ με δύο παραστάσεις: τη «Λυσσασμένη γάτα» (φωτογραφία) του Τενεσί Ουίλιαμς και τον «Αμλετ» του Σαίξπηρ, για τον οποίο μάλιστα δηλώνει πως «δεν είναι ήρωας, είναι βλαξ»... [Συνέντευξη στη Μαρια Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 1/6/2008

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ


Αλέκα Παΐζη
Οι γέφυρες με την τέχνη των άλλων, η συνάντηση ξένων σκηνοθετών με Ελληνες ηθοποιούς και οι αναθέσεις νέων παραγωγών σε Ελληνες δημιουργούς, αποτελούν τους τρεις βασικούς πόλους του θεατρικού προγραμματισμού του φετινού Ελληνικού Φεστιβάλ. Στους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν για πρώτη φορά την τέχνη τους στη χώρα μας, προστίθενται ο Λι Μπρούερ, ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της αμερικανικής πρωτοπορίας και ο Πολωνός Κριστόφ Βαρλικόφσκι, ανεβάζοντας το Krum του Ισραηλινού συγγραφέα Χανόχ Λεβίν, ενώ ο Ζαν-Κριστόφ Σαΐς παρουσιάζει την Ανδρομάχη του Ευριπίδη με Γάλλους και Αραβες ηθοποιούς (συμπαραγωγή με Παρίσι και Δαμασκό).
Επίσης ξανάρχονται το νεοϋορκέζικο The Wooster Group που παρουσιάζει τον διάσημο Αμλετ του, ενώ η βερολινέζικη Schaubuhne επανέρχεται με τους κορυφαίους ηθοποιούς της σε δύο σκηνοθεσίες του καλλιτεχνικού διευθυντή της, Τόμας Οστερμάιερ: Αμλετ, σε παγκόσμια πρεμιέρα (συμπαραγωγή με Αβινιόν και Βερολίνο), και Λυσσασμένη γάτα του Τενεσί Ουίλιαμς. Ενθαρρύνοντας τη συνεργασία Ελλήνων ηθοποιών με αξιόλογους ξένους σκηνοθέτες, το Φεστιβάλ Αθηνών καλεί φέτος τον Λιθουανό Τσεζάρις Γκραουζίνις και την Αυστριακή Ρενάτε Τζετ να σκηνοθετήσουν δύο σύγχρονους κλασικούς, Μπέκετ και Χάινερ Μίλερ αντίστοιχα.

Ελληνες σκηνοθέτες δίνουν το «παρών»: ο Γιάννης Χουβαρδάς και ο Στάθης Λιβαθινός ανεβάζουν κορυφαία ξένα έργα, ενώ ο Νίκος Χατζόπουλος συνεργάζεται με δύο σημαντικές κυρίες της δραματουργίας και της υποκριτικής, τη Λούλα Αναγνωστάκη και τη Ρένη Πιττακή. Ενα θεατρικό έργο του Βασίλη Αλεξάκη παρουσιάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου, σε πανελλήνια πρώτη. Τους νεότερους σκηνοθέτες εκπροσωπούν φέτος ο Δημήτρης Κουρτάκης και ο Εκτορας Λυγίζος. Το Θέατρο Τέχνης με τους ιστορικούς Ορνιθες, ο Θ.Ο.Κ., το Θέατρο της Σιωπής και η Ασπασία Παπαθανασίου με μια ανάγνωση, μεταφέρουν τη συζήτηση για το αρχαίο δράμα από την Επίδαυρο στην Αθήνα. Αλλά και ο Θωμάς Μοσχόπουλος με τους συνεργάτες του πειραματίζονται πάνω στις Βάκχες. Εκπλήξεις και στο «Θέατρο σε Τροχόσπιτο»... [Σ.Α., Ριζοσπάστης, 1/6/2008]

Tα επαγγέλματα της σάτιρας

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΑ ΝΕΑ, 31/5/2008
Είναι ενδεικτικό ότι η εμφάνιση των επαγγελμάτων αυτών στο μυθιστόρημα ή στη δραματουργία γίνεται συναρτήσει της κοινωνικής, της οικονομικής ή της πολιτικής στάθμης ή φάσης εξέλιξης ενός λαού. Ο δικηγόρος π.χ. είναι μαζί με τον παπά από τους πρώτους λειτουργούς που έγιναν κοινωνικοί τύποι αντικείμενα της θεατρικής σάτιρας.
Ήδη από τον 15ο αιώνα στη Γαλλία έχουμε λαϊκές φάρσες που ξεσκεπάζουν τον απατεώνα δικηγόρο και τον ασελγή παπά. Αν σκεφτεί κανείς πως βρισκόμαστε χρονικά στην αρχή της Αναγέννησης, όταν καταρρέουν τα ταμπού του Μεσαίωνα κι όταν ειδικά στη Γαλλία έχει αρχίσει να ωριμάζει η απεξάρτηση του Κράτους από την Εκκλησία, κι όταν σκεφτεί επίσης κανείς πως σχηματίζονται οι πρώτοι πυρήνες μιας αστικής αντίληψης για την οικονομία και αχνοχαράζουν οι πρώτοι νόμοι της ελεύθερης διακίνησης των προϊόντων με τον σχηματισμό των μηχανισμών της αγοράς, είναι φυσικό το επάγγελμα του δικηγόρου ως διαμεσολαβητή και αυθεντικού ερμηνευτή των νόμων της συναλλαγής να εξαίρεται και ήδη να διαπιστώνονται κάποιες παρεκκλίσεις από το ηθικά παραδεκτό μοντέλο. Το ίδιο και στην Εκκλησία, και μάλιστα μετά τη μεταρρύθμιση, η κριτική του καθολικισμού γίνεται εντονότερη μαζί με τις δογματικές αντιθέσεις.
Στην παλαιότερη φάρσα της Ευρώπης, μια γαλλική σάτιρα των δικηγόρων, τη «Φάρσα του δικηγόρου Πατλέν», ο τετραπέρατος μικροψεύτης και μικροαπατεώνας δικηγοράκος βρίσκει τον δάσκαλό του από έναν ορεσείβιο τσοπάνο που αποδείχνεται πιο απατεώνας και πιο έξυπνος από τον νομικό του σύμβουλο! Σε τολμηρές φάρσες, πάλι γαλλικές, με ήρωες παπάδες, η ακόρεστη ερωτικά παπαδιά συνευρίσκεται με τον διάκο δίπλα στο κρεβάτι του ετοιμοθάνατου παπά, ο οποίος εκλαμβάνει τις ερωτικές κραυγές σαν τους διαβόλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή του!... [συνεχίζεται]

ΗΡΩΔΕΙΟ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΥΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΑΓΓΕΛΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, Η Καθημερινή, 31/5/2008

Πολύχρωμο, «πολύβουο», υπερκινητικό και σύγχρονο, δηλαδή σημερινό, νεανικό κι ολόφρεσκο, αρχίζει αύριο το Φεστιβάλ Αθηνών 2008, το τρίτο στη σειρά που διοργανώνει ο ανανεωτής του θεσμού Γιώργος Λούκος. Τα «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά» της φετινής διοργάνωσης θα τα επισημάνουμε βέβαια αφού παρακολουθήσουμε τις εκδηλώσεις -γιατί εκεί είναι η ουσία. Προς το παρόν, κι ενώ αύριο 1η Ιουνίου το Φεστιβάλ σηκώνει αυλαία ταυτόχρονα και στις τρεις βασικές σκηνές του (Ηρώδειο και δύο στην Πειραιώς 260) ας δούμε τι προσφέρει ο λαχταριστός φεστιβαλικός μπουφές ειδικά για το μήνα αυτόν:
Θέατρο
: Δώδεκα είναι οι καθαρά θεατρικές παραστάσεις του φεστιβαλικού Ιουνίου -9 ελληνικές και 3 ξένες. Οι ξένες είναι από το γνωστό μας νεοϋορκέζικο Wooster Group, που αυτή τη φορά έρχεται με «Αμλετ» συνομιλούντα επί σκηνής με παλιούς Αμλετ, ακόμα και το μακαρίτη Ρίτσαρντ Μπάρτον, και από την πασίγνωστη Σαουμπίνε του Βερολίνου, που, τελευτώντος Ιουνίου, θα παίξει «Λυσσασμένη γάτα» του Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία του διευθυντή της Τόμας Οστερμάγιερ (ακολουθεί, αρχές Ιουλίου, ο δικός της «Αμλετ»). Η τρίτη ξένη είναι μια ενδιαφέρουσα γαλλο-αραβόφωνη «Ανδρομάχη», σε σκηνοθεσία Ζαν Κριστόφ Σαΐς. «Γάτα» και «Ανδρομάχη» είναι συμπαραγωγές με Αβινιόν, Βερολίνο, Παρίσι κ. ά. Χόρβατ από το Εθνικό Θεάτρο (Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης) σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και Λέμοντορφ (Μασκαράτα) σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού είναι οι δύο μεγάλες ελληνικές θεατρικές παραγωγές του Ιουνίου. Πλούσιο όμως και το ελληνικό μενού: Λούλα Αναγνωστάκη από τη Ρένη Πιττακή (Ο ουρανός κατακόκκινος) σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, Βασίλης Αλεξάκης (Μη με λες Φωφώ) από ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου, Ολια Λαζαρίδου και ομάδα «18 Μποφώρ» με Μπρεχτ, Τροχόσπιτο με Γρηγόρη Χατζάκη και Γιώργο Νανούρη και φυσικά η επανάληψη του «Πεθαίνω σα χώρα» από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Ανάγνωση του Οιδίποδα Τυράννου από την Ασπασία Παπαθανασίου συμπληρώνει το πρόγραμμα ενώ η Μικρή Επίδαυρος αρχίζει τέλη Ιουνίου με κάτι ξεχωριστό: «Φιλοκτήτης» του Χάινερ Μίλερ σε σκηνοθεσία Ματίας Λάνγκχοφ με Λευτέρη Βογιατζή, Μηνά Χατζησάββα και Χρήστο Λούλη... [συνεχίζεται]

ΤΟ WOOSTER GROUP, ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ «ΑΜΛΕΤ»



Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 31/5/2008

Δυο φαντάσματα θα αιωρούνται πάνω απ' τη σκηνή Δ της «Πειραιώς 260» στον σεξπιρικό «Αμλετ» του Wooster Group, που θα παρουσιαστεί από τις 13 ώς τις 16 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών: του Ρίτσαρντ Μπάρτον και του Τζον Γκίλγουντ.
Πώς να είναι άραγε να κυνηγάς από σκηνής την κινηματογραφική «σκιά» σου; Οι ηθοποιοί του Wooster Group και στην Αθήνα θα αποδείξουν με τον «Αμλετ» τους ότι τα αδύνατα μπορεί να γίνουν... δυνατά
Οποιος παρακολούθησε πριν από δύο χρόνια, ξανά στο Φεστιβάλ Αθηνών, τη «Φαίδρα» του νεοϋορκέζικου θιάσου γνωρίζει την εμμονή του με τις νέες τεχνολογίες και τα βίντεο, τα οποία χρησιμοποιεί χωρίς ενοχή ανελλιπώς εδώ και τρεις δεκαετίες. Και στον «Αμλετ» ο θεατής, χάρη στην τεχνολογία, παρακολουθεί σχεδόν συγχρονισμένους δύο Δανούς πρίγκιπες που θέτουν το διαχρονικό «Το be or not to be, that is the question»: τον μαγνητοσκοπημένο Ρίτσαρντ Μπάρτον (από παράσταση του '64) και τον σάρκινο Σκοτ Σέφερντ. Ενώ η Κέιτ Βολκ υποδύεται συγχρόνως και τη Γερτρούδη και την Οφηλία. Δεν είναι οι μοναδικές εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει η σκηνοθέτις και ιδρύτρια του Wooster Group, Ελίζαμπεθ Λε Κοντ.
«Μ' ενδιέφερε ο Αμλετ των Βρετανών»
Ο «Αμλετ» είναι ένα από τα πλέον παρουσιασμένα έργα στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου. Τι πιστεύετε, κυρία Λε Κοντ, ότι έρχεται να προσθέσει στην πλούσια παραστασιολογία του η εκδοχή του Wooster;
«Δεν έχουμε την πρόθεση να προσθέσουμε κάτι. Επειδή, όμως, είναι σπουδαίο κείμενο, παραμένει "ανοιχτό" σε νέους τρόπους, ακόμη και στην εφαρμογή νέων τεχνολογιών. Κι εμείς θέλαμε να δούμε το έργο μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τα κομπιούτερ και όλα όσα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του μοντέρνου κόσμου μας. Γιατί το θέατρο, από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο Σέξπιρ ανέβαζε τα έργα του στο φως της μέρας, είναι και τεχνολογία εκτός από υποκριτική».
Εχει γραφτεί ότι η παράστασή σας «είναι μέρος ενός νοσταλγικού ταξιδιού». Δηλαδή;
Για την «ψυχή» του Wooster Group, Ελίζαμπεθ Λε Κοντ, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: «Θέατρο = τεχνολογία
«Με ενδιέφεραν όλες οι παραστάσεις του συγκεκριμένου έργου. Η διαδικασία ήταν σαν να έψαχνα να ανακαλύψω μια άλλη γλώσσα, τη βρετανική, που είναι διαφορετική από τη γλώσσα των Αμερικανών. Με ενδιέφερε κατ' αρχάς η γλώσσα. Αρχισα λοιπόν να βλέπω όλες τις ταινίες που έχουν γυριστεί πάνω στον σεξπιρικό "Αμλετ" απ' τη δεκαετία του '20».
Για να ανακαλύψετε κάτι σε σχέση με το έργο, για να εντρυφήσετε στη βρετανική σεξπιρική σχολή; Για ποιο λόγο;
«Για να καταγράψω σκηνικά την ιστορία του έργου και να ανακαλύψω τι σήμαινε ο "Αμλετ" στο κοινό πριν από την επέλαση της τεχνολογίας».
Αρχαιολογικό απομεινάρι
Γιατί επιλέξατε όμως την ταινία με τον Μπάρτον, ενώ υπήρχαν και σημαντικότεροι «Αμλετ», του Ολίβιε, για παράδειγμα, ή του Γκίλγουντ;
«Γιατί μας ενδιέφερε η συνάντηση της κινηματογραφικής λαϊκής κουλτούρας των σταρ με την παλιά βρετανική θεατρική παράδοση. Ο Μπάρτον ήταν ήδη μια διασημότητα χάρη στην "Κλεοπάτρα", ενώ ο σερ Γκίλγουντ, ο σκηνοθέτης του στον "Αμλετ", κουβαλούσε ιδανικά τη μακραίωνη σεξπιρική θεατρική παράδοση. Το συγκεκριμένο φιλμ, που είναι μαγνητοσκόπηση της παράστασης του 1964 στο Μπρόντγουεϊ, συνδέεται και με τη δική μας ανάγκη να συνυπάρξουν επί σκηνής η δημοφιλής τέχνη του κινηματογράφου με τη βρετανική παράδοση στον Σέξπιρ».
Ενα διασκεδαστικό «παιχνίδι» τεχνολογίας και υποκριτικής ήταν και η «Φαίδρα» του Wooster Group που είδαμε πριν 2 χρόνια
Πώς ακριβώς αντιμετωπίσατε το υλικό της ταινίας στη δουλειά σας;
«Προσποιηθήκαμε ότι βρήκαμε ένα... αρχαιολογικό απομεινάρι».
Τελικά, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του κινηματογραφικού «Αμλετ», τον οποίο βλέπει ο θεατής σε προβολή, και του ζωντανού, ο οποίος βρίσκεται στη σκηνή, ποια είναι;
«Οι ηθοποιοί του Wooster μιμούνται τις εκφράσεις και τις κινήσεις των ηθοποιών του φιλμ. Η σχέση τους, ωστόσο, είναι πολύ πιο σύνθετη και συναρπαστική. Η παράσταση αντιμετωπίζει το φιλμ σαν ένα μιούζικαλ. Εκλαμβάνουμε τη βρετανική προφορά σαν μια παρτιτούρα που πρέπει να ερμηνευθεί απ' τους ηθοποιούς μας, επίσης μουσικά»... [συνεχίζεται]

"ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΠΑΣΙΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ, Ελευθεροτυπόία, 31/5/2008

Η Ασπασία Παπαθανασίου υπηρετεί με αφοσίωση και συνέπεια το αρχαίο δράμα περίπου μισό αιώνα, έχοντας ερμηνεύσει τις περισσότερες ηρωίδες των τριών τραγικών (έχει υποδυθεί και σε ξένες παραγωγές Μήδεια και Αντιγόνη, σε Μόσχα και Κίεβο αντίστοιχα, όπως και Ιοκάστη σε «Οιδίποδα Τύραννο» στο Τόκιο). Το 1991 ίδρυσε το Κέντρο Αρχαίου Δράματος, που διευθύνει έως σήμερα.
«Εγιναν και στον 20ό αιώνα επαναστάσεις στον τρόπο παρουσίασης των κλασικών. Τώρα, στον 21ο αιώνα, έχω την αίσθηση ότι με τα μεταμοντέρνα κάπου τρώνε τα αποφάγια του μοντερνισμού του 20ού αιώνα», λέει η Ασπασία Παπαθανασίο
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η αειθαλής τραγωδός θα παρουσιάσει σε θεατρικό αναλόγιο τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη (9 Ιουνίου στο «Σχολείον», Πειραιώς 52, Μοσχάτο, τηλ.210-3272000). Εχοντας κάνει η ίδια τη σκηνοθεσία, θα αποδώσει όλους τους ρόλους του έργου, ενώ θα τη συνοδεύει μουσικά επί σκηνής ο Νίκος Ξανθούλης, που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την αρχαία ελληνική μουσική (η διαμόρφωση του χώρου και τα κοστούμια ανήκουν στην Ερση Δρίνη).
Για την επιλογή της αυτή μας λέει ότι ο «Οιδίπους», όπως και η «Αντιγόνη», ήταν τα πρώτα έργα αρχαίας τραγωδίας που άκουσε 12χρονο κορίτσι από τον φιλόλογο πατέρα της, που την επηρέασε καθοριστικά...

«Warum - Warum» του Πίτερ Μπρουκ


* «Warum - Warum» Φεστιβάλ Πέρα από τα Ορια

Η Μίριαμ Γκόλντσμιθ στην παράσταση «Warum-Warum» του Πίτερ Μπρουκ
Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 31/5/2008
Ο Πίτερ Μπρουκ δεν έχει ασφαλώς τίποτα να αποδείξει στο σινάφι και την τέχνη του. Η παράσταση, όμως, που είδαμε στο «Δημήτρης Χορν» δεν έχει το χαρακτήρα της επιβεβαίωσης. Συνοψίζει την οδύσσεια ενός περιπλανώμενου πνευματικού ανθρώπου στο μήνυμα μιας μποτίλιας. Και η βιβλική επανάληψη της ερώτησης που βρίσκεται μέσα στην μποτίλια μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως από κάθε θεατράνθρωπο. Ανάμεσα στις άλλες ερμηνείες της, η πιο δραματική είναι ότι ο περίπλους του θεάτρου ξεκινά από ένα «γιατί» και στο «γιατί» καταλήγει.
Καθώς ο Πίτερ Μπρουκ δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα, στήνει μια παράσταση εξομολογητική όχι των θριάμβων αλλά της αποτυχίας του. Στήνει μια παράσταση απολογισμού και αναφοράς στα πρότυπά του. Και ως πνευματικός άνθρωπος που ανακάλυψε ότι βρίσκεται στην αρχή ενός κύκλου, στον οποίο έλπιζε κάποτε να βρει το τέλος του, στρέφεται σε εκείνους που διάβηκαν τον κύκλο πριν από αυτόν και περιστράφηκαν μαζί του, στους δερβίσηδες της δικής του αίρεσης.
Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε την αναφορά του σκηνοθέτη στους δικούς του Γκρέκο. Δεν είναι καν θέατρο, με την κοινή σημασία του. Είναι ένα μεταθεατρικό σχόλιο και ένα παραμύθι, ένα σπάραγμα από φράσεις που θα μπορούσαν να είναι του Μπρουκ, είναι όμως του Αρτό, του Κρεγκ, του Στανισλάφσκι, του Μέγερχολντ. Και βέβαια του Σέξπιρ. Σ' αυτόν καταλήγει κάθε αναφορά του σκηνοθέτη: Το «Αχ, αυτός ο Σέξπιρ μου», επαναλαμβανόμενο, ηχεί στα αυτιά μας σαν τη λύση στον γρίφο τον οποίο εκφώνησε κάποτε ο Μπόρχες σε ένα σεξπιρολογικό συνέδριο και μας μεταφέρει ο Κοτ. Ο τυφλός λογοτέχνης είχε ανεβεί τότε στο βήμα και είχε αρχίσει να απαγγέλλει: «Σέξπιρ, Σέξπιρ, Σέξπιρ,...», σε μια εξακολουθητική και απόλυτη αναγνώριση ενός μεγαλείου και αινίγματος χωρίς τέλος.
Αλλιώς, αν εξετάσουμε αυτό που είδαμε στο «Δημήτρης Χορν» με τους τυπικούς όρους του θεάτρου, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά απαιτητικό, σχεδόν ελιτίστικο θέατρο. Σαν το θέαμα των δερβίσηδων, η πρώτη εντύπωση κρατά λίγο και, ύστερα, η ανικανότητα μετάδοσης της εμπειρίας του μύστη φέρνει στον θεατή μοιραία την ανία.
Στον τυπικά μινιμαλιστικό χώρο του Μπρουκ, που λειτουργεί και ως τόπος συγκέντρωσης και περισυλλογής, η Μίριαμ Γκόλντσμιθ, συνοδευόμενη από τον μουσικό Φραντσέσκο Ανιέλο, διεκδίκησε την εκπροσώπηση του ερωτήματος του θεάτρου επί σκηνής. Τα κατάφερε; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Αθελά της μετέτρεψε τη διαδρομή σε θεατρινίστικη σύσταση γνωμικών και ρητών από σπουδαίους άνδρες της Ιστορίας. Δεν αμφιβάλλω ότι πρόκειται για μια σπουδαία ηθοποιό, πιστεύω όμως ότι την είδαμε σε μια μέτρια στιγμή της. Δεν είναι δα και εύκολο να παίξει κανείς ανεβαίνοντας μια τόσο ασταθή σκαλωσιά.
Βρήκα πολύ πιο καίρια τη μελωδία του «χανγκ», του παράξενου μουσικού οργάνου από την Ελβετία, που παίζει ο Ανιέλο. Σε αντίθεση με τις λέξεις, ο ήχος του φέρνει τη νοσταλγία ενός κόσμου στον οποίο δεν υπάρχουν ερωτήματα πια, αλλά απαντήσεις.

«ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΡΙΝΑ ΜΠΡΟΥΚ


*«Περιμένοντας το όνειρο» Φεστιβάλ Πέρα από τα Ορια

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 31/5/2008

«Περιμένοντας το όνειρο» από την Ιρίνα Μπρουκ
Ηταν μια εντυπωσιακή επίδειξη σκηνοθετικής ρώμης, φαντασίας και γνώσης από την κόρη του Μπρουκ, την οποία, όπως φαίνεται, θα πρέπει να τη μάθουμε κάποτε στην Ελλάδα και με το δικό της όνομα. Η Ιρίνα Μπρουκ διαθέτει ασφαλώς θάρρος για να τολμά να παρουσιαστεί ως σκηνοθέτης, κάτω από τη διπλή σκιά του πατέρα και της πατρικής παράδοσης στον Σέξπιρ. Μοιάζει όχι μόνο να αντεπεξέρχεται, αλλά και να προεκτείνει παραπέρα τους κώδικες του οίκου της. Κλείνει μάλιστα πονηρά το μάτι στο κοινό, καθώς παίζει και χαίρεται με τα πατρικά κληροδοτήματα σαν παιδί που ανοίγει τα μπαούλα του σπιτιού του και ανακαλύπτει μέσα θαύματα.
Στη διασκευή του σεξπιρικού Ονείρου από την Ιρίνα Μπρουκ, μια παρέα από τεχνικούς αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρουσιάσει το έργο, καθώς οι πραγματικοί ηθοποιοί έχουν εγκλωβιστεί στο Παρίσι λόγω απεργίας. Αυτό είναι το νήμα το οποίο οδηγεί στη μεταφορά του ελισαβετιανού theatrum mundi στο σημερινό περιβάλλον και το οποίο στηρίζει ένα καθαρό και διασκεδαστικό θέαμα, χωρίς σκηνικά και κοστούμια, με έξι άντρες ηθοποιούς για όλους τους ρόλους και υλικά ετερόκλητα και αυτόκλητα φερμένα στη σκηνή. Ολα βέβαια ξεκινούν από τον μαγικό χώρο του πατέρα Μπρουκ και την ανοικτή σε σημασίες σκηνή που επέβαλε ο μοντερνισμός του. Ετσι και τώρα, τα πάντα αναπτύσσονται πάνω στην ίδια λεπτή στρώση πραγματικότητας, στο τυπικό χαλί που συμβολίζει τη σύμβαση του θεάτρου και την απογείωσή του.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι ταιριάζει γάντι η ματιά αυτή στο Ονειρο. Το ίδιο το έργο ανοίγεται σαν ένα απόλυτο επιχείρημα θεάτρου και σαν κοσμολογική παγίδα: μεταφορά στη μεταφορά και ψέμα στο ψέμα γίνεται ένα κινέζικο κουτί, ένα δωμάτιο με καθρέφτες, όπου το ένα είδωλο του κόσμου αντανακλά και αποκαλύπτει το άλλο.
Γι' αυτό, με όλες τις αναλογίες και μεταφορές της, η διασκευή της Ιρίνα παραμένει πιστή στο πρωτότυπο. Το «Περιμένοντας το όνειρο» παραπέμπει τελικά σε μια διαδικασία συνεχούς εξέλιξης και άσκησης, η οποία στοχεύει να μεταφέρει στο κοινό, εκτός από το έργο, τη θεατρική ενέργεια, τη σαγήνη και τη φιλοσοφία του. Είναι μια διασκευή που δίνει χώρο σε μια ανοικτή και ελεύθερη διδασκαλία, στην οποία ο «ρομαντικός» χαρακτήρας ανατρέπεται από την παρέλαση τρελών και τσαρλατάνων, το ύφος ανεβοκατεβαίνει από τα ύψη της ελισαβετιανής ρητορείας στα βάραθρα της λαϊκής μπαλαφάρας και τα όνειρα των ερωτευμένων Ατθίδων διακόπτονται από γαϊδουρινά γκαρίσματα, χοροπηδητά ξωτικών και πειράγματα των ανθρώπων του μόχθου.
Διαθέτει βέβαια η παράσταση για την υλοποίηση του ανάλαφρου ονείρου της ένα εξαιρετικό θίασο ασκημένων, σωματικά και υποκριτικά, ηθοποιών, οι οποίοι μπαινοβγαίνουν μαζί με τη σκηνοθεσία σε ρόλους και κώδικες θεάτρου, ανεβοκατεβαίνουν τις κλίμακές του και δίνουν στην παρουσία τους βάρος ή ελαφράδα κατά βούληση. Αποδεικνύουν όλοι μαζί ότι ο κόσμος είναι πράγματι μια σκηνή. Και είναι, όπως πάντα, απλός.

ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ ΣΕ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Ο Γρηγόρης Χατζάκης σκηνοθετεί το «Προς κατεδάφιση» και το ανεβάζει στις ράγες των τρένων.

Ταξίδεψε «Τα Φτερά του Ερωτα» σε αστικό λεωφορείο. Ζωντάνεψε το «Αγνωστο Αριστούργημα» του Μπαλζάκ στο Μουσείο Μπενάκη. Μετέφερε το κινηματογραφικό «La Jetee (ή Πού Ήταν, Τελικά, οι 12 Πίθηκοι;)» στο θέατρο. Ο Γρηγόρης Χατζάκης, πάντα ανήσυχος και με ιδέες έξω από την πεπατημένη, συναντά τον Τενεσί Ουίλιαμς εν μέσω θέρους και τον τοποθετεί στις ράγες του τρένου! Για την ακρίβεια παίρνει το μονόπρακτο του συγγραφέα «Προς κατεδάφιση» και με τη συμβολή του συνθέτη Χρίστου Θεοδώρου το μετατρέπουν -πρώτη φορά παγκοσμίως- σε μιούζικαλ. Στη συνέχεια το μεταφέρουν στο φυσικό του χώρο δράσης, στις ράγες των τρένων, ήτοι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, από τις 10 έως τις 20 Ιουλίου.

Τενεσί Ουίλιαμς σε μιούζικαλ

Από τα πρώιμα και λιγότερο γνωστά στο ελληνικό κοινό έργα του Τενεσί Ουίλιαμς, το «Προς κατεδάφιση» γράφτηκε από τον συγγραφέα όταν ζούσε στη Νέα Υόρκη, έναν χρόνο πριν ολοκληρώσει το «Λεωφορείον ο Πόθος». Σκοτεινά λυρικό έργο, σημαδεύεται από την παιδική αφοπλιστικότητα των ηρώων του, χαρακτηριστικό που φανερώνει στεγνά και απόλυτα τη σκληρή φύση της πραγματικότητας που ζούνε. Το θεατρικό μονόπρακτο, με αρχική διάρκεια 20 λεπτά, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1966, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Πόλακ, με τους Νάταλι Γουντ (η οποία για την ερμηνεία της προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα), Ρόμπερτ Ρέτφορντ και Τσαρλς Μπρόνσον.

Συνήθης φυσιογνωμία στα έργα του Ουίλιαμς είναι μια ηρωίδα στα όρια της παράνοιας, όπως άλλωστε ήταν και η αγαπημένη του αδερφή Ρόουζ, που έπασχε από σχιζοφρένεια, πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της σε ψυχιατρικές κλινικές και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση λοβοτομής. Ετσι και στο «Προς Κατεδάφιση», το κεντρικό πρόσωπο είναι η μικρή Γουίλι - ή μάλλον η αδερφή της Αλβα, που, παρόλο που δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής, ζωντανεύει μέσα από τις διηγήσεις της Γουίλι στον, εξίσου μικρό ηλικιακά, Τομ.
Ενα κρύο και υγρό πρωινό η μικρή Γουίλι συναντάει τον Τομ στις ράγες του τρένου μιας μικρής πόλης του Μισισιπί, με φόντο την οικονομική εξαθλίωση της δεκαετίας του 30. Η συνάντηση αυτή θα εξελιχθεί σε μια αποκαλυπτική εξομολόγηση που θα φέρει στο φως το παρελθόν, το παρόν αλλά και το αβέβαιο μέλλον της Γουίλι. Εγκαταλελειμμένη, μόνη και προσκολλημένη πεισματικά στο παρελθόν της, αφηγείται στον Τομ την ιστορία της, στιγματισμένη κυρίως από τον θάνατο της αδερφής της, Αλβα.
Το λιμπρέτο και τη διασκευή υπογράφει ο Διαμαντής Γκιζιώτης, τη χορογραφία-κίνηση η Ελενα Γεροδήμου και την ενορχήστρωση ο Γιάννης Γιαννάκος. Ερμηνεύουν: Βικτωρία Ταγκούλη, Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ και δεκαμελής ορχήστρα.

[ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 30/5/2008]

Η «ΑΜΟΡΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ!

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ: Στη μπούκα

Είπε μια φράση την περασμένη Τρίτη ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς, η οποία εμπεριέχει, ίσως, τη στάση του απέναντι στα πράγματα γενικώς: «Θέλουμε να κοιτάμε τη θετική και όχι την αρνητική πλευρά». Γι' αυτό και προέταξε τις επιτυχίες έναντι των αποτυχιών, τα καλά κόντρα στα άσχημα. Είδε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.

***

Ο απόηχος της πρώτης μετά Κούρκουλο περιόδου στο Εθνικό ήταν μοιρασμένος στα δύο. Στην πρώτη περίοδο (ως τις εορτές των Χριστουγέννων) δόθηκε η αίσθηση ότι η νέα διεύθυνση επεδίωξε να τα αλλάξει όλα «εδώ και τώρα», δίχως περίοδο χάριτος ή προσαρμογής. Το κοινό δεν ακολούθησε τις επιλογές του. Κάποιοι είδαν στις κινήσεις του νέου διευθυντή μια διάθεση μεγέθυνσης του Θεάτρου του Νότου, μια τάση αντιγραφής του ιδιαίτερα επιτυχημένου μοντέλου - αλλά σε εθνικό επίπεδο. Ο ίδιος διαφωνούσε και διαφωνεί με τη λεγόμενη «αμοροποίηση» του Εθνικού, ενώ τα πρώτα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά ήταν.

***

Λίγο μετά ανακοινώθηκε και το κλείσιμο του Θεάτρου του Νότου - Αμόρε, το προσεχές Σάββατο, 31 Μαΐου, οριστικώς (φωτογραφία).

***

Και αν «κάθε αρχή και δύσκολη», το δεύτερο ήμισυ της τρέχουσας σεζόν ήρθε να αλλάξει το κλίμα. Αν λοιπόν το Εθνικό δεν είχε ανοίξει τη χρονιά με τον «Εμπορο του Λας Βέγκας» οι εντυπώσεις θα ήταν διαφορετικές, θα ήταν καλύτερες. Ισως ο Γιάννης Χουβαρδάς να κρίθηκε νωρίς - ήταν όμως δύσκολο να μην κριθεί.

***

Γιατί θα θυμόμαστε - αν θυμόμαστε - τη σεζόν 2007-2008; Για τη νέα τάξη πραγμάτων στο Εθνικό Θέατρο; Για το κλείσιμο της Πειραματικής Σκηνής; Για το λουκέτο στο Θέατρο του Νότου, το γνωστό μας Αμόρε; Οι περισσότεροι πάντως από τους ηθοποιούς του Αμόρε μεταπήδησαν ήδη στο Εθνικό.

***

Οχι όμως και ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Ο σκηνοθέτης μαζί με ορισμένους από τους συνεργάτες του δεν αποκλείεται να συνεχίσει να δίνει το ενδιαφέρον θεατρικό του στίγμα με την αρωγή, γιατί όχι, ιδιώτη παραγωγού. Οπως συνέβη με τον Στάθη Λιβαθινό, που βρήκε στο πρόσωπο και στο θέατρο Μεταξουργείο της Αννας Βαγενά και του Λουκιανού Κηλαηδόνη εκείνους που θα στηρίξουν τη Μετα-Πειραματική Σκηνή στο μέλλον.

***

Και αν ο ιδιοκτήτης του Αμόρε Τάσος Παπανδρέου αναζητεί τη διάδοχη λύση για το θέατρο της οδού Πριγκιποννήσων, έχει βρει ήδη λύση για τη σκηνή του θεάτρου Λαμπέτη - που πέρασε στα δικά του (ιδιόκτητα) χέρια και δεν τη διαχειρίζεται πλέον ο Γιώργος Λεμπέσης. Θα τη διαχειρίζεται η Ελληνική Θεαμάτων, η γνωστή μας ΕΛΛΘΕΑ, η οποία χρόνο με τον χρόνο γιγαντώνεται αριθμώντας όλο και περισσότερα θέατρα, όλο και περισσότερες σκηνές (Αποθήκη, Πειραιώς 131, Κιβωτός, Εμπορικόν, Χορν, Παλλάς, Μικρό Παλλάς, Αλίκη...), ενώ χτίζει και κάποιο καινούργιο, πάλι στην Πειραιώς, για εναλλακτικό όμως ρεπερτόριο. Για να δούμε....

ΥΓ.: Σε μία εβδομάδα, την 1η Ιουνίου, αρχίζει το 3ο Φεστιβάλ Αθηνών με την υπογραφή του Γιώργου Λούκου.

Friday, May 30, 2008

ΣΗΜΑΝΕ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΠΕΤΗ

Φωτογραφία

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΠΕΤΗ: Αριστερά επάνω η Πέμυ Ζούνη στην παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» και κάτω η Δήμητρα Ματσούκα με τον Στράτο Τζώρτζογλου στο «Χαίρω πολύ». Επάνω ο Γρηγόρης Βαλτινός και η Κοραλλία Καράντη στην «Αθέατη θέα» και κάτω ο Ντίνος Ηλιόπουλος με τη Νόρα Βαλσάμη στο «Φροντιστήριο γυναικών»

Με υποδέχθηκε στο μικρό γραφείο του στο θέατρο Λαμπέτη. Τα τελευταία 24 χρόνια ο Γιώργος Λεμπέσης εκεί υποδέχθηκε εκατοντάδες ανθρώπους του θεάτρου, διάβασε και επέλεξε με τους συνεργάτες του τα έργα που θα γίνονταν παραστάσεις, γεύτηκε την επιτυχία και την αποτυχία, έζησε τη θεατρική ζωή του. Ο κύκλος αυτός πλέον έκλεισε, ο θεατρικός επιχειρηματίας μάζεψε τα πράγματά του, έκλεισε την πόρτα του γραφείου του και πέρασε το κατώφλι του Λαμπέτη για τελευταία φορά τουλάχιστον ως επικεφαλής του. Το θέατρο άλλαξε χέρια και η λήξη του συμβολαίου του το φέρνει από την ερχόμενη σεζόν στην Ελληνική Θεαμάτων.

Δύσκολος ο αποχωρισμός. Σπεύδει να μου αφηγηθεί ιστορίες από το παρελθόν του θεάτρου. Γνωστές και άγνωστες. Και όλα με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την οικογένειά του, με ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς. Κομμάτια της ζωής του και όχι της δουλειάς του αφού όλη μέρα και όλη νύχτα ο Γ. Λεμπέσης ζούσε στο θέατρο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
«Εδώ, κορίτσι μου, πέρασα
μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Σε αυτό το μικρό γραφείο που βλέπεις» μου εξομολογείται. Δεξιά και αριστερά βιβλία, θεατρικά έργα, προγράμματα παραστάσεων, φωτογραφίες, σημειώσεις. Κρυφοκοιτάζω πάνω στο γραφείο και διακρίνω τα χαρτιά των συμβάσεων των ηθοποιών, τους μισθούς, τα συμφωνητικά, τα έξοδα. Μόλις είχε κατέβει η «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη που δεν τα πήγε καλά εισπρακτικά. Τον ρωτώ πώς νιώθει. «Στενοχωρήθηκα πολύ. Το αγάπησα αυτό το έργο και θυμάμαι τις πρόβες με τον Ιάκωβο παρόντα... Ενα έργο φαίνεται αν θα πάει καλά μετά το δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αναγκάστηκα να το κατεβάσω και να ανεβάσω το “Μελτεμάκι”».
Είναι πικραμένος. «Εχει αλλάξει το θέατρο. Ηθοποιούς έχουμε, καλούς ηθοποιούς. Αυτό που κατά τη γνώμη μου δεν έχουμε και λείπει είναι το ήθος. Τι είδους ηθοποιοί είναι αυτοί που κάνουν πέντε δουλειές και το βράδυ κατάκοποι πάνε να κάνουν παράσταση; Το κοινό έχει αλλάξει επίσης. Βλέπω παραστάσεις που εμένα δεν μου λένε τίποτα...».
[ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/5/2008]

Η «Ενοχλητική Αλήθεια» του Γκορ όπερα στη Σκάλα του Μιλάνου

Ενδεχομένως να αποτελεί απόδειξη του διαρκώς αυξανόμενου ενδιαφέροντος και ανησυχίας της κοινής γνώμης για τη μεταβολή των κλιματικών συνθηκών και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ποιο; Μα το γεγονός ότι το βιβλίο του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ και βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης Αλ Γκορ «Μια ενοχλητική αλήθεια» πρόκειται να αποτελέσει και οπερετικό έργο, που θα κάνει παγκόσμια πρώτη στον Ναό της όπερας, της Σκάλας του Μιλάνου.

Σύμφωνα με αξιωματούχους της Σκάλας, ο Ιταλός συνθέτης Τζόρτζιο Μπατιστέλι έχει ήδη λάβει εντολή να δημιουργήσει όπερα βασισμένη στο βιβλίο. Το έργο αναμένεται να είναι έτοιμο και θα παρουσιαστεί στο κοινό κατά την περίοδο 2011- 2012. Ο Μπατιστέλι είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Αρένα στη Bερόνα και ευρύτερα γνωστός για το μουσικό του έργο.

Επίσης, όπως έγινε γνωστό η διεύθυνση της Σκάλας του Μιλάνου θα προσπαθήσει να πείσει την ιταλική κυβέρνηση να εξισώσει την ηλικία συνταξιοδότησης των χορευτών του μπαλέτου με αυτά που έχουν θεσπιστεί σε άλλα κράτη και οι χορευτές να παίρνουν σύνταξη στα 42 και όχι στα 52 έτη όπως ισχύει σήμερα στη Σκάλα.

Εφήμερο έργο τέχνης επί σκηνής

Το «Paso Doble» δεν είναι ούτε θέαμα ούτε περφόρμανς. Εξάλλου, τόσο ο Μικέλ Μπαρσελό όσο και ο Ζοζέφ Νατζ (γεν. το 1957 και οι δυο) ασφυκτιούν σε οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση. Για τον Ισπανό εικαστικό Μικέλ Μπαρσελό η κριτική έχει αποφανθεί ότι «παραπέμπει σε μια σύγχρονη εκδοχή αναγενησιακού ανθρώπου». «Οπως ο Μικελάντζελο ή ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ο Μπαρσελό εξερευνά, ανακαλύπτει και αναμειγνύει τεχνικές και υλικά έως ότου επιτύχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί». Ο χορογράφος Ζοζέφ Νατζ γεννημένος στην Κανίτσα της Βοϊβοντίνα, επηρεασμένος από την ουγγρική κουλτούρα των γονιών του, με γιουγκοσλαβικές καταβολές, συνθέτει ένα κράμα Ανατολικοευρωπαίου, με σκοτεινό, καφκικό σύμπαν, ανοιχτού στην πρωτοπορία του δυτικού κόσμου. Από το 1980 ζει στο Παρίσι και με τη δουλειά του δρασκελίζει διαρκώς τα σύνορα ανάμεσα στο θέατρο, τη μιμική, τον χορό, τη μουσική, τη λογοτεχνία, τα εικαστικά.

Από την Κυριακή (που αρχίζει το Φεστιβάλ Αθηνών) και ώς τις 3 του μηνός, οι δύο καλλιτέχνες θα ενώσουν τις δυνάμεις και τη φαντασία τους μέσα σε δέκα τόνους υγρού πηλού. Η σκηνή του χώρου Δ στην Πειραιώς 260 θα είναι σαν ένας άδειος καμβάς όπου τοίχος και πάτωμα θα καλύπτονται από τον πηλό.
Οι δύο άντρες θα εισβάλουν στο τοπίο με μαύρα κοστούμια και θα αρχίσουν με μαστορική δεξιοτεχνία να το σκάβουν, να το τρυπούν και να το σμιλεύουν. Σταδιακά, ο ακατέργαστος περιβάλλων χώρος θα αρχίσει να μεταμορφώνεται απ’ το δίδυμο σε ένα work in progress ζωντανό γλυπτό. Η ατμόσφαιρα, υπό τους υποβλητικούς ήχους μιας υπόγειας μουσικής υπόκρουσης, παραπέμπει σε σεληνιακό τοπίο ή σε κάποιο χώρο ανασκαφών.
Στη συνέχεια, εξαφανίζονται μέσα από τον τοίχο και επανεμφανίζονται δημιουργώντας πήλινες μάσκες με ζωώδη μορφή όπου το σώμα του ενός γίνεται το μέσο έκφρασης και ο προσωπικός καμβάς του άλλου. Οι καλλιτέχνες βρίσκονται σε μυστική επικοινωνία χωρίς να ανταλλάξουν ούτε λέξη. Οι δυο πρωταγωνιστές παίρνουν μορφή ζωντανών γλυπτών, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι ενός έργου τέχνης, εφήμερου όσο και η παράσταση.
Το «Paso Doble» είναι μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ της Αβινιόν με το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Ορλεάνης. Info «Paso Doble» με τους Ζοζέφ Νατζ και Μικέλ Μπαρσελό. «Πειραιώς 260 (Δ)». 1 και 2 Ιουνίου, ώρα έναρξης 9 μ.μ. Τιμή εισιτηρίου 30 ευρώ, μειωμένο 20 ευρώ και φοιτητικό 15 ευρώ.

Η Λυρική Σκηνή ως... «επιχείρηση»

Στην "Καθημερινή" (30/5/2008) το διάβασα και "κουφάθηκα"! Θα μας τρελάνουν οι διάφοροι επιχειρηματίες;

Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

«Οργανα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής είναι το Δ.Σ. και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής», αναφέρει ο νόμος που διέπει τη Λυρική. Αυτό θα πρέπει να το ξεχάσουμε (και μαζί να «ξεχάσουμε» και την ισχύουσα σε όλον τον κόσμο λογική άποψη που επιβάλλει να διοικείται ένας καλλιτεχνικός οργανισμός από έμπειρο γνώστη της οικείας τέχνης), αν η ηγεσία του ΥΠΠΟ, και βεβαίως η κυβέρνηση, υιοθετήσει «σχέδιο νόμου» που έχει προτείνει ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Λυρικής Οδυσσέας Κυριακόπουλος, το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει τροποποίηση της ανωτέρω διάταξης ως εξής: «Οργανο της ΕΛΣ είναι το Δ.Σ.».

Η ρύθμιση αυτή, την οποία προωθεί επίμονα εδώ κι ένα χρόνο ο πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, καθιστά πανίσχυρο ηγέτη της (μοναδικής) ελληνικής Οπερας τον πρόεδρο του Δ.Σ. (δηλαδή τον... ίδιο), ενώ ο ουσιαστικός μέχρι σήμερα ιθύνων νους, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής, καθίσταται ανίσχυρο «στέλεχος» της Λυρικής, που θα μπορεί να εισηγείται το καλλιτεχνικό πρόγραμμα όποτε του παραχωρεί το δικαίωμα το Δ.Σ. και αφού προηγουμένως συμφωνήσει επί του προγράμματος αυτού ο (επίσης προϊστάμενός του) Γενικός Διευθυντής του ιδρύματος - θέση νεοσύστατη και «φωτογραφική», όπως γνωρίζουν οι πάντες στη Λυρική.

Ο κ. Κυριακόπουλος δεν πιέζει μόνο προφορικά τον υπουργό Πολιτισμού Μιχάλη Λιάπη, όπως πίεζε φορτικά τον Γιώργο Βουλγαράκη, αλλά έχει πλέον καταθέσει «επεξεργασμένο» σχέδιο νόμου «Για την τροποποίηση του ιδρυτικού νόμου 2273/1994 της Λυρικής Σκηνής». Σύμφωνα με αυτό, δεν «εξαφανίζεται» μόνο ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής (ο οποίος μάλιστα δεν διορίζεται πλέον από τον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού, αλλά «προσλαμβάνεται» από το Δ.Σ.!).
Κινδυνεύουν να εξαφανιστούν και τα μόνιμα καλλιτεχνικά σύνολα της Λυρικής (ορχήστρα, χορωδία, μπαλέτο, σώμα μονωδών κ.ά.), αφού το σ.ν. προβλέπει κατάργηση της παρ. 3 του άρθρου 10 που ορίζει ότι η Λυρική συνιστά και διατηρεί τα σύνολα αυτά, αναφέροντας μάλιστα και ελάχιστο αριθμό μελών για το καθένα. Η βασική αυτή διάταξη αντικαθίσταται από ένα βερμπαλιστικό κείμενο του στυλ «η Λυρική αναπτύσσει κάθε είδους καλλιτεχνικές και πνευματικές δραστηριότητες, συνεργάζεται με κάθε καλλιτεχνικό φορέα της Ελλάδας και του Εξωτερικού» κ.ο.κ.
Οπως είναι φυσικό, η διάταξη αυτή, πέρα από όλες τις άλλες, έχει προκαλέσει αναβρασμό στους κόλπους του ιδρύματος και απειλεί να τινάξει στον αέρα την «τριετή εργασιακή ειρήνη» που ανακοίνωσε ο κ. Κυριακόπουλος λίγο πριν καταθέσει στο υπουργείο το «σχέδιο νόμου». Στελέχη της Λυρικής παρατηρούν ότι ο πρόεδρος και οι συν αυτώ «προφανώς δεν θέλουν να υπάρχει μόνιμο προσωπικό στη Λυρική έχοντας τα χέρια ελεύθερα να χρησιμοποιούν όποιον θελήσουν χωρίς καμιά δέσμευση προς τους εργαζομένους.
Ο κ. Κυριακόπουλος προτείνει την τροποποίηση των παρ. 1-17 του άρθ. 11 του ν. 2273/94 και, εκτός των άλλων, θέλει να ορίζει το Δ.Σ. και τους Ορκωτούς Λογιστές που θα ελέγχουν τα έργα και την πολιτεία του! Είναι ιδιαιτέρως χαριτωμένα όσα αναφέρονται στην «Εισηγητική έκθεση» για να δικαιολογηθεί η ανάθεση των ηνίων της Λυρικής στα χέρια του πρώην προέδρου των βιομηχάνων: «Επιβάλλεται να αναπτύξει η Λυρική επιχειρηματική δράση», ώστε «να αυξήσει τους ίδιους πόρους με ταυτόχρονη και ανάλογη μείωση της επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού», ότι «η Λυρική πρέπει να παράγει εξαγώγιμο προϊόν υψηλής ποιότητος», ότι αυτό «προϋποθέτει την άσκηση ικανού management» και «τη στήριξη της επιχειρηματικής δράσης με ανταγωνιστικά δεδομένα» και άλλα τέτοια - ως δολώματα που προφανώς σαγηνεύουν υπουργούς και κυβερνήσεις.

Thursday, May 29, 2008

Mikrosprigkipas_B612


Mikrosprigkipas_B612 είναι ο τίτλος της χοροθεατρικής παράστασης που παρουσιάζει η oμάδα χορού & θεάτρου Asomo4 και αναφέρεται στον μυθικό έρωτα του Antoine και της Consuelo De Saint – Exupéry.

Αφορμή για τη συγκεκριμένη παράσταση στάθηκαν, τόσο οι πρόσφατες ανακαλύψεις μέρους του αεροπλάνου του Saint – Exupéry στην Μεσόγειο και ενός βραχιολιού με το όνομα των Antoine και Consuelo, όσο και η παραδοχή ενοχής του Γερμανού πιλότου Horst Rippert για τη ρίψη του αεροσκάφους του διάσημου συγγραφέα κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μέσα από το αναδρομικό ταξίδι στην ζωή του Antoine και της Consuelo, αποτυπώνονται σκηνικά όλες οι σημαντικές πτυχές της σχέσης τους και των χαρακτήρων τους. Η αεροπλοΐα, οι γυναίκες, η λογοτεχνία αποτέλεσαν τα τρία πάθη του Antoine De Saint – Exupéry.
Ο μικρός πρίγκιπας προσπαθούσε πάντα να δραπετεύσει από τον λαβύρινθο της καθημερινότητας, πετώντας ή γράφοντας. Η Consuelo παράλληλα πιστή πάντα σύζυγος, που τον ακολουθεί και τον περιμένει, έγινε από την πρώτη κιόλας συνάντηση τους η εμμονή του, το πάθος του, το τριαντάφυλλο του. Τα παθιασμένα ανταμώματα τους, οι σκληροί αποχωρισμοί, οι ατελείωτες νύχτες αναμονής, οι προδοσίες, οι συνεχείς αλληλογραφίες τους και οι λίγες στιγμές ευτυχίας αποτελούν τους βασικούς άξονες της παράστασης.
Ο μικρός πρίγκιπας και το τριαντάφυλλο του μπορεί να έχουν φύγει για τον πλανήτη B612, αλλά η γραπτή κληρονομιά, που μας άφησαν, μας μαγεύει ακόμη με τα όνειρα και τις μουσικές τους.

Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επεξεργασία της παράστασης mikrosprigkipas_B612 είναι της ομάδας Asomo4, η χορογραφία της Μόνικας Κολοκοτρώνη, η σκηνογραφία και τα κοστούμια της Αλίκης Αρναούτη, η μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη και οι φωτισμοί του Νίκου Κουλοχέρη.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ (με αλφαβητική σειρά): ΈΛΕΝΑ ΑΡΝΟ, ΕΥΑ ΜΑΡΗ, ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ, ΜΥΡΤΩ ΧΑΛΙΝΑ.

ΣΕΗ και ΕΚΕΘΕΧ για Μιχαήλ Μαρμαρινό


Με επιστολή του, το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ) απαντά στις δηλώσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού που έγιναν σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (19/5): «Η στήριξη στο Σύστημα Αθήνα δόθηκε μετά από σχετική εισήγηση του ΕΚΕΘΕΧ προς το υπουργείο Πολιτισμού και χωρίς να έχει αναληφθεί προηγουμένως καμία σχετική υποχρέωση από πλευράς ΥΠΠΟ», σημειώνεται από το ΕΚΕΘΕΧ. «Επιπλέον, η υποστήριξη της Δράσης αυτής και από το υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης, έγινε στο πλαίσιο της συνεργασίας του ΕΚΕΘΕΧ με το υπουργείο αυτό. Αν αυτά εκτιμήθηκαν διαφορετικά από τους διοργανωτές του «Συστήματος Αθήνα» δεν είναι ευθύνη ούτε του υπουργείου Πολιτισμού, ούτε του ΕΚΕΘΕΧ».
Με «λύπη αλλά όχι και με έκπληξη» διάβασε και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών τη συνέντευξη του Μ. Μαρμαρινού. «Εντελώς αναίτια και άσχετα με το θέμα της συνέντευξης -σημειώνει στη δική του επιστολή το ΣΕΗ- ο κ. Μαρμαρινός, βρήκε την ευκαιρία να επιτεθεί στο Σωματείο μας. Η άποψη, βέβαια, ότι «στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών δεν πάνε καλλιτέχνες», δεν είναι πρωτόγνωρη και είναι ίσως η τακτική όσων θα ήθελαν να μην υπάρχει καν το ΣΕΗ. Παρά τον πόλεμο και την «καραμέλα» του διαχωρισμού των ηθοποιών σε καλλιτέχνες και συνδικαλιστές, το ΣΕΗ θα είναι παρόν και συνδικαλιστικά και καλλιτεχνικά».

ΚΘΒΕ: ΟΡΕΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΣΛΟΜΠΟΝΤΑΝ ΟΥΝΚΟΦΣΚΙ






Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει τη θερινή περίοδο του 2008 τον Ορέστη του Ευριπίδη, μια ιδιόμορφη τραγωδία, ένα ανατρεπτικό και έντονα πολιτικό έργο, που εντάσσεται για πρώτη φορά στο ρεπερτόριο του Κ.Θ.Β.Ε.. Η μεγάλη αυτή παραγωγή, σε σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι θα παρουσιαστεί από τις 9 έως τις 12 Ιουλίου, στο Θέατρο Δάσους και στις 1 & 2 Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Ακολουθεί μία μεγάλη περιοδεία ανά την Ελλάδα. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Χειμωνά.

Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Ηλέκτρα είναι η Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη η Ναταλία Δραγούμη, Ερμιόνη η Εύη Σαρμή, Μενέλαος ο Κίμων Ρηγόπουλος, Τυνδάρεως ο Γιάννης Κρανάς, Πυλάδης ο Αλέκος Συσσοβίτης, Αγγελιαφόρος ο Φαίδων Καστρής, Φρύγας η Αγγελική Παπαθεμελή, Απόλλωνας ο Βασίλης Μπισμπίκης.

Ο Ορέστης διδάχτηκε το 408 π.Χ. και είναι ίσως το τελευταίο έργο που έγραψε ο Ευριπίδης, πριν φύγει στη Μακεδονία αφήνοντας την Αθήνα στην αδιέξοδη πια πορεία της πτώσης της.

Ο Ορέστης κείτεται «άρρωστος», κυνηγημένος από τις Ερινύες εξαιτίας του φόνου της μητέρας του, ενώ οι Αργείοι ετοιμάζονται να αποφασίσουν για την τιμωρία τη δική του αλλά και της Ηλέκτρας, καθώς θεωρείται συνεργός στο φόνο. Οι ελπίδες τους για σωτηρία στρέφονται στον Μενέλαο, που όμως θα πεισθεί από τον Τυνδάρεω, πατέρα της Κλυταιμνήστρας, να μη βοηθήσει τα δυο αδέρφια, αλλά να αφήσει να επιβληθεί η τιμωρία. Ο Ορέστης παρουσιάζεται στη συνέλευση των Αργείων, όπου επιβάλλεται τόσο σ’ αυτόν όσο και στην αδερφή του η ποινή του θανάτου. Τότε, τα δυο αδέρφια με σύντροφό τους τον Πυλάδη θα καταστρώσουν ένα σχέδιο εναντίον της οικογένειας του Μενέλαου, προκειμένου να σωθούν….

Στον Ορέστη η αγωνία του τραγικού υποκαθίσταται από την αγωνία της πλοκής και της περιπέτειας...

Μετάφραση Γιώργος Χειμωνάς, σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι, σκηνικά Μέτα Χοτσέβαρ, κοστούμια Αντζελίνα Άτλαγκιτς, σύνθεση-μουσική διδασκαλία Νίκος Βουδούρης, χορογραφία Δημήτρης Σωτηρίου, φωτισμοί Αντώνης Παναγιωτόπουλος, δραματουργική επεξεργασία Γκάγκα Ρόσιτς, βοηθός σκηνοθέτη Τατιάνα Μύρκου, οργάνωση παραγωγής Ηλίας Κοτόπουλος

Διανομή: Λυδία Φωτοπούλου (Ηλέκτρα), Ναταλία Δραγούμη (Ελένη), Εύη Σαρμή (Ερμιόνη), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Ορέστης), Κίμων Ρηγόπουλος (Μενέλαος), Γιάννης Κρανάς (Τυνδάρεως), Αλέκος Συσσοβίτης (Πυλάδης), Φαίδωνας Καστρής (Αγγελιαφόρος), Αγγελική Παπαθεμελή (Φρύγας), Βασίλης Μπισμπίκης (Απόλλωνας).

ΧΟΡΟΣ: Αργυρώ Ανανιάδου, Εύη Αστρίδου, Ρένα Βαμβακοπούλου, Μαρία Γεωργιάδου, Αναστασία Γκολέμα, Κωνσταντίνος Δαμάκης, Ανθή Ευστρατιάδου, Χρύσα Ζαφειριάδου, Σοφία Καραγιάννη, Θύμιος Κούκιος, Κίμων Κουρής, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Νίκος Μήτσας, Κωνσταντίνος Μυλώνης, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Μιχάλης Σιώνας, Πολυξένη Σπυροπούλου, Μανώλης Τσίπος.

O Σλόμπονταν Ουνκόφσκι

Τριάντα επτά χρόνια μετά την πρώτη του σκηνοθεσία, ο Σκοπιανός σκηνοθέτης Σλόμπονταν Ουνκόφσκι υπογράφει την πρώτη του σκηνοθεσία στο αρχαίο δράμα και πραγματοποιεί την πρώτη του «κάθοδο» στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (1 & 2 Αυγούστου 2008) με τον Ορέστη του Ευριπίδη, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Με 110 παραστάσεις έργων του σύγχρονου αλλά και κλασικού ρεπερτορίου σε Ευρώπη και Αμερική, έχοντας δεχθεί διεθνείς διακρίσεις, ως δάσκαλος υποκριτικής & σκηνοθεσίας στο Πανεπιστήμιο των Σκοπίων όπως και ως επισκέπτης καθηγητής σε Νέα Υόρκη, Κέιμπριτζ, Χάρβαρντ και Αθήνα, αλλά και με την εμπειρία δύο παραστάσεων στην Ελλάδα με το Εθνικό Θέατρο (Τέταρτη Αδελφή, Βασιλιάς Λιρ), ο Σλόμπονταν Ουνκόσφκσι είναι ήδη γνωστός και αγαπητός στο ελληνικό κοινό.

Οι προτιμήσεις του Ουνκόφσκι εντοπίζονται στο σύγχρονο ρεπερτόριο (Μάρμπερ, Πίντερ, Σάρα Κέιν), στο κλασικό (Σαίξπηρ αλλά και Στρίντμπεργκ), ενώ είναι γνωστή η μεγάλη αγάπη του στον Τσέχοφ -ο Σλόμπονταν Ουνκόφσκι ανεβάζει τον Ορέστη του ΚΘΒΕ αμέσως μετά τον τσεχοφικό Θείο Βάνια, μία συμπαραγωγή Σκοπίων, Αλβανίας και Κοσσόβου, παράσταση η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε περιοδεία.

Έχει διατελέσει υπουργός Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας την περίοδο 1996-1998. Ζει στα Σκόπια, τουλάχιστον για έξι μήνες το χρόνο, αφού οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον κρατούν μακριά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών.

Σκέψεις του σκηνοθέτη με αφορμή τον Ορέστη του Ευριπίδη

«Όλα τα αντέχει ο άνθρωπος».

Ατελείωτος ο κύκλος της εκδίκησης. Ο πατέρας θυσίασε την κόρη. Η μητέρα τιμώρησε τον πατέρα. Ο γιος σκότωσε την μητέρα. Το εγγόνι τι θα πρέπει να κάνει;

Τυφώνας!

Κι αυτή στη μέση. Παλιά ήταν γυναίκα. Τώρα;

Μόνο η μνήμη. Ακολουθούμε δρόμους οικείους. Όλοι είναι εδώ κάτω.

Τεντωμένο σχοινί, δεν κρατά πολλά. Όλα κλειστά σε σεντούκι και διαρρέουν λίγο-λίγο.

Η βία ξεφεύγει από τα όρια. Όλα εδώ, τίποτα πριν, κανείς μετά.

Οι θεοί δεν μπορούν να φέρουν ειρήνη στον κόσμο. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς;

Όλα ανοιχτά, όλα μεγάλα, μέχρι το τέλος, μέχρι να μυρίσει καπνός.

Αν κοιμηθώ θα πεθάνεις, αν πεθάνεις δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ. Η δολοφονία της μητέρας δεν βοήθησε σε τίποτα.

Κραυγές, κλάμα.

«Στο σπίτι μπροστά η ερημιά,

πείτε μου πως δεν έφυγε η ερημιά.

Μονάχα αυτήν έχω».

Wednesday, May 28, 2008

ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΥΚΑ ΘΑΝΟ ΣΤΟ ΑΜΟΡΕ

Ένα εγχείρημα καθ' όλα αξιοπρόσεκτο είναι αυτό του γνωστού και επί πολλά χρόνια "αγνοούμενου" συνθέτη Λουκά Θάνου. Φαίνεται ότι όσο καιρό δεν ακούγαμε κάτι για τις δραστηριότητές του, ο Λουκάς δούλευε. Και δούλευε με επιμονή, προσοχή και πολύ μεράκι. Έτσι, θα παρουσιάσει τους «Πέρσες» του Αισχύλου, επιδιώκοντας μια προσέγγιση στην αρχαία τραγωδία με τη συνεργασία νέων ηθοποιών και βέβαια έχοντας ως στόχο την ανάδειξη της έντονης μουσικότητας και του ρυθμού της δραματουργικής ποίησης. Μεταφράζοντας ο ίδιος τα έργα του Αισχύλου, αναδεικνύει ως κυρίαρχο στοιχείο την ποιητική γλώσσα του κειμένου, εστιάζοντας στον ρυθμό και στη μουσικότητα του λόγου. Έχοντας στο βιογραφικό του σπουδές στη μουσική, στον χορό και στο θέατρο, τα τελευταία δέκα χρόνια δουλεύει πάνω στον Αισχύλο, αναλύοντας τις πιθανότητες και τα όρια της μουσικής και κινητικής απόδοσής του επί σκηνής. Στο θέατρο Αμόρε, θα δείξει τα αποτελέσματα της δουλειάς του, από τις 5 ως τις 15 Ιουνίου. Άλλωστε ο Λουκάς Θάνος είχε πολλούς φίλους από τότε που είχε κάνει εκείνη την καταπληκτική δουλειά με τη μελοποίηση στίχων του Βάρναλη (Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου), του Καρυωτάκη (Ιδανικοί αυτόχειρες) κ.ά.

ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ «ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ»


Φωτογραφία

Στη μεταφράστρια Κοραλία Σωτηριάδου απενεμήθη από τα χέρια της Κάτιας Δανδουλάκη το πρώτο Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης», σε μια βραδιά γεμάτη μνήμες, συγκίνηση αλλά και δημιουργικότητα. Ανάμεσα σε περίπου 30 συνυποψηφίους της, η Σωτηριάδου διακρίθηκε για τη δουλειά της στην «Ηλέκτρα» του Ούγκο φον Χόφμανσταλ , που ανέβασε ο Θωμάς Μοσχόπουλος τον Απρίλιο του 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών- με τις Αμαλία Μουτούση, Αννα Μάσχα και Μαρία Σκουλά . Η Κοραλία Σωτηριάδου μεταφράζει συστηματικά θεατρικά έργα- συνεργάζεται με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώ είναι υπεύθυνη των εκδόσεων του Μεγάρου Μουσικής.
Το βραβείο γεννήθηκε από μια ιδέα της Σοφίας Ιορδανίδου, δημοσιογράφου και συνεργάτιδος του Μάριου Πλωρίτη, και διοργανώθηκε μαζί με το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Ορεστιάδας «Διόνυσος». Συνοδεύεται από 3.000 ευρώ. Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήταν ο Σάββας Πατσαλίδης και μέλη της η Ξένια Καλογεροπούλου, η Μαρία Ευσταθιάδη και ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης.
Ο πρόεδρος της επιτροπής αναφέρθηκε στην ενδελεχή μελέτη των μεταφράσεων ώσπου να επιλεγεί η καλύτερη, ενώ ο δήμαρχος Πειραιά- γενέτειρας του Πλωρίτη- Παναγιώτης Φασούλας δεσμεύθηκε ότι μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες του Δημοτικού Θεάτρου η απονομή θα γίνεται εκεί. Παρών και ο Κώστας Γεωργουσόπουλος , ο οποίος μίλησε για το πλούσιο έργο του Μάριου Πλωρίτη. Οταν προβλήθηκε το βίντεο με στιγμές και αποσπάσματα από τη ζωή του, ήταν έντονη η συγκίνηση στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση. Μεταξύ των παρισταμένων βρέθηκαν άνθρωποι που γνώρισαν, εκτίμησαν και αγάπησαν τον Μάριο Πλωρίτη. Και του χρόνου. [ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/5/2008]

21ο Φεστιβάλ Βύρωνα: «Στη σκιά των Βράχων 2008»

Στην οικολογία και το περιβάλλον είναι αφιερωμένο το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ

«Θεωρούμε σαφές και δεδομένο πως η αγάπη για το περιβάλλον και η προστασία του αποτελούν υπέρτατα δείγματα και αξίες πολιτισμού. Πιστεύουμε ακράδαντα πως προοδεύουν μόνον οι κοινωνίες που έχουν πολίτες σε οικολογική εγρήγορση. Έχουμε απόλυτη συνείδηση πως ζούμε και επιζούμε μέσα από τη φύση και είμαστε αποφασισμένοι να τιμήσουμε το «φυσικό συμβόλαιο» που μας ενώνει με το περιβάλλον. Είμαστε διατεθειμένοι να επικοινωνήσουμε και να προβάλουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε την ανάγκη προστασίας του οικοσυστήματος σε όλους τους πολίτες», αναφέρεται σε ανακοίνωση του Δήμου Βύρωνα.

Την προσπάθεια αυτή στηρίζουν 4 μη κυβερνητικές Οργανώσεις: (Greenpeace, Δίκτυο Μεσόγειος, ΑΝΙΜΑ, ΣΠΑΥ). Σε συνεργασία, εξάλλου, με τον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΕΛΩΔΙΑ FM θα δημιουργηθεί ένα CD τα έσοδα του οποίου θα δοθούν σε περιοχές που επλήγησαν το καλοκαίρι του 2007 από πυρκαγιές. Ο Δήμος Βύρωνα σε ένδειξη αλληλεγγύης στις περιοχές αυτές θα χρηματοδοτήσει ένα συγκεκριμένο έργο στην περιοχή του Πύργου Ηλείας.
Το εικαστικό όλων των εντύπων του Φεστιβάλ είναι του γνωστού σκιτσογράφου Στάθη Σταυρόπουλου, ενώ φέτος για πρώτη φορά θα δημιουργηθεί μουσικό σήμα για το Φεστιβάλ, τη σύνθεση του οποίου έχει αναλάβει ο συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης. Το Φεστιβάλ Βύρωνα είναι μια μεγάλη γιορτή, στην οποία συμμετέχουν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής και της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής.
Το φετινό φεστιβάλ έχει στόχο να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο το νεανικό κοινό. Μουσικές εκδηλώσεις, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις θα «ζωντανέψουν» για άλλη μια χρονιά το Θέατρο των Βράχων, δημιουργώντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα ψυχαγωγίας, ποιότητας, αμεσότητας και πολιτισμού. Περισσότεροι από 150.000 θεατές από όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, και όχι μόνο, αναμένονται να προσέλθουν και φέτος για να παρακολουθήσουν το δίμηνο πρόγραμμα των εκδηλώσεων (Ιούνιος - Ιούλιος 2008).

ΚΑΛΑΜΑΤΑ: Χορός «μετ' εμποδίων»



Αντιμέτωπο με οικονομικά προβλήματα βρίσκεται το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Ενα μήνα πριν την έναρξή του, το ΥΠΠΟ κρατά «σιγήν ιχθύος», όσον αφορά στην επιχορήγησή του. Αν και έχει υπογραφεί προγραμματική σύμβαση για επιχορήγηση του θεσμού από το ΥΠΠΟ με 480.000 ευρώ, το υπουργείο δεν έχει δώσει ακόμη απάντηση και για το ύψος της επιχορήγησης και για το πότε θα δώσει τα χρήματα.
«Ευελπιστούμε», ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Βίκυ Μαραγκοπούλου, παρουσιάζοντας το φετινό πρόγραμμα, που περιλαμβάνει σημαντικές ομάδες χορού από: Νότια Αφρική, Βρετανία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ελλάδα, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Βραζιλία κ.ά. «Το Φεστιβάλ», σημείωσε η Β. Μαραγκοπούλου, «παραμένει σταθερό στην πορεία που χάραξε τα προηγούμενα χρόνια: Να μεταφέρει στο ελληνικό κοινό μια όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη αποτύπωση των ποικιλόμορφων τάσεων που συνθέτουν το τοπίο του σύγχρονου χορού. Στήνει έτσι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανθεί ο διάλογος κοινού - καλλιτεχνών, αλλά και η επικοινωνία και η ανταλλαγή μεταξύ των δημιουργών».

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:

Στις 18 Ιουλίου το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ: Ποιος κάνει «κουμάντο»;



Ως «ιδιοκτήτης» του Ηρωδείου εμφανίζεται το Ελληνικό Φεστιβάλ ΑΕ, όπως προκύπτει για πολλοστή χρονιά από την «καθιερωμένη» - τυπική - συζήτηση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για την παραχώρηση του μνημείου για τις θερινές εκδηλώσεις.

Η συζήτηση καταλήγει τυπική, αφού κάθε χρόνο διαπιστώνονται τα προβλήματα από τη φεστιβαλική χρήση του μνημείου (ασφάλειάς του) και οικονομικά και κάθε χρόνο διαπιστώνεται ότι ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε: Το Φεστιβάλ χρωστά εδώ και χρόνια τα τέλη χρήσης στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων (σ.σ. 2.000 ευρώ/ μέρα παράστασης και 500 ευρώ/ μέρα πρόβας) και το προσωπικό της Α' Εφορίας Αρχαιοτήτων, αναγκαστικά, συγκρούεται με τους διοργανωτές των παραστάσεων για να προστατέψει το μνημείο ή να συνεχίσει τις εργασίες συντήρησης.

Το δε ΚΑΣ εξακολουθεί τις απαγορεύσεις (τακουνιών, τσιγάρου, υγρών, τροφίμων, κλπ.), αλλά φοβάται να μιλήσει για μη συμβατότητα κάποιων παραστάσεων με το μνημείο, μήπως και κατηγορηθεί για λογοκρισία. Αντίθετα, η «συμβατότητα» αποτελεί βασικό του κριτήριο, όταν συζητά παραχωρήσεις άλλων μνημείων - και του Ηρωδείου - για εκδηλώσεις εκτός Φεστιβάλ, για τις οποίες υπάρχει σχετική επιτροπή ελέγχου των σκηνικών τους, ενώ δεν υπάρχει σχετική επιτροπή του ΥΠΠΟ για τα σκηνικά των παραστάσεων του Φεστιβάλ. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι το Φεστιβάλ Αθηνών, ως φορέας και θεσμός, ταυτίζεται με την αντίληψη του αστικού «κοσμοπολιτισμού» που προωθεί και η σημερινή κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας τα μνημεία, ειδικά του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ως τουριστική «βιτρίνα».

Ενα «άβατο» της εγχώριας και διεθνούς «ελίτ», όπου τον πρώτο λόγο ουσιαστικά δεν τον έχει η Αρχαιολογική Υπηρεσία, αλλά οι «επικοινωνιακές» ανάγκες των κυβερνήσεων. Γι' αυτό και ο εύλογος φόβος του προϊσταμένου της Α' ΕΠΚΑ ότι αν δε δοθεί το Ηρώδειο μια χρονιά για παραστάσεις, ώστε να υπάρξει «αγρανάπαυση» του μνημείου, «θα γίνει χαμός». Προσθέτοντας ότι «ενίοτε οξύνονται οι συνθήκες και υπάρχουν ακόμα και φραστικά επεισόδια» μεταξύ Εφορίας και διοργανωτών. [Ριζοσπάστης, 29/5/2008]
Σύγχρονες συνήθειες πληγώνουν το μνημείο και προκαλούν πονοκέφαλο στους αρχαιολόγους
Ε, λοιπόν, ναι! Οι τσίκλες βλάπτουν τα μνημεία. Και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό ώστε να απαιτείται η επιστράτευση μεγάλου αριθμού συντηρητών, οι οποίοι επί ημέρες προσπαθούν να αποκολλήσουν- χωρίς να επιφέρουν βλάβες στην επιφάνεια των μαρμάρωντα κατάλοιπα αυτής της σύγχρονης ανθρώπινης συνήθειας που αναπτύσσεται, όπως φαίνεται, σε υπέρμετρο βαθμό εν αναμονή και κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Υπό διωγμόν έτσι η τσίκλα από το Ηρώδειο. Υπερβολικό; Κάθε άλλο. Διότι η αρμόδια Εφορεία Ακροπόλεως τη... βρίσκει μπροστά της να κατακλύζει τις επιφάνειες των εδωλίων του αρχαίου θεάτρου προκαλώντας μεγάλες βλάβες. Ας προνοήσουν λοιπόν και οι θεατές ώστε να μειωθεί το φαινόμενο.
Η περίπτωση της τσίκλας δεν ήταν η μόνη που συζητήθηκε την Τρίτη στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, όπου εγκρίθηκε το πρόγραμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ για το Ηρώδειο και για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. «Το Ηρώδειο έχει καταπονηθεί πολύ από τη χρήση του. Παλαιότερα είχαμε τις πρόκες στη σκηνή και τα αιχμηρά τακούνια στο κοίλο του θεάτρου που άφηναν τα σημάδια τους αλλά και τα απορρίμματα που έφραζαν τους αγωγούς απορροής των υδάτων, με αποκορύφωμα μια μεγάλη πλημμύρα. Λαμβάνουμε “αμυντικά” μέτρα αλλά πρέπει να κατανοήσουν και οι άνθρωποι τόσο της παραγωγής των εκδηλώσεων όσο και οι θεατές ότι χρειάζεται προσοχή» είπε ο προϊστάμενος της Εφορείας Ακροπόλεως Αλέκος Μάντης.
Και για αυτόν τον λόγο άλλωστε οι εργασίες στερέωσης, συντήρησης και αποκατάστασης του μνημείου θα εξακολουθήσουν όλο το καλοκαίρι κατά τις ημέρες που το Ηρώδειο θα είναι ελεύθερο. Εκτός από τις τσίκλες, οι θεατές θα πρέπει να αποφεύγουν επίσης το κάπνισμα, την κατανάλωση τροφίμων και τα ψηλά τακούνια. Και φυσικά δεν επιτρέπονται τα βαριά σκηνικά και οι κάθε είδους επεμβάσεις επί των μνημείων, το ανώτερο επιτρεπτό όριο ήχου είναι τα 100 ντεσιμπέλ, ενώ απαγορεύονται επίσης τα πυροτεχνήματα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει φωτιά.
Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει αναφορικά με τα σκηνικά του «Φιλοκτήτη» του Μίλερ στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Ματίας Λάνγκοφ, τα οποία θα πρέπει να τροποποιηθούν λόγω του μεγάλου ύψους τους.
Μεγάλη συζήτηση εξάλλου έγινε και για το θέμα του τέλους χρήσης του θεάτρου καθώς το Ελληνικό Φεστιβάλ οφείλει χρήματα πολλών ετών. Και εφέτος πάντως θα είναι 2.000 ευρώ για κάθε παράσταση και από 500 ευρώ για κάθε ημέρα δοκιμών.[ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/5/2008]

ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: Τροποποίηση για επιχειρηματική δράση;

Την ανησυχία τους για την επερχόμενη τροποποίηση του ιδρυτικού νόμου N.2273/94, για τη λειτουργία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής εκφράζουν, με επιστολή τους στον υπουργό Πολιτισμού, το ΔΣ και τον καλλιτεχνικό διευθυντή της ΕΛΣ, οι σύλλογοι Χορευτών, Πρωταγωνιστών, Χορωδών, Μονίμων Μουσικών Ορχήστρας, Συντελεστών Εργαζομένων, Τεχνικού - Βοηθητικού και Λοιπού Προσωπικού και η Ένωση Διοικητικών Υπαλλήλων.

«Πληροφορηθήκαμε ότι ο υπουργός Πολιτισμού εντός των ημερών θα καταθέσει στη Βουλή, στο νόμο για το Μουσείο Ακρόπολης, τροπολογία όπου αναπροσαρμόζει τον Ν.2273/94 ιδρυτικό νόμο για τη λειτουργία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Γνωρίζουμε ότι ο πρόεδρος του ΔΣ έχει διαβιβάσει στον υπουργό εισηγητική έκθεση για την πιο πάνω τροποποίηση. Έκθεση η οποία δεν έχει περάσει από την έγκριση του ΔΣ της ΕΛΣ», αναφέρουν.
Τα σωματεία ζητούν «άμεση απόσυρση της τροπολογίας και διαβεβαίωση από το ΔΣ της ΕΛΣ και τον υπουργό ότι καμία αλλαγή στο Ν.2273/94 δε θα πραγματοποιηθεί χωρίς πρώτα να ενημερωθεί το ΔΣ και οι εργαζόμενοι της ΕΛΣ». Μάλιστα, ζήτησαν αυτές οι ενέργειες να τους κοινοποιηθούν εγγράφως μέχρι σήμερα (29/5), μέρα της προγενικής πρόβας της «Turandot» (κάνει πρεμιέρα στο Ηρώδειο την Κυριακή, σε σκηνοθεσία Ρενάτας Σκότο και μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυστινού).
Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν ανησυχίες για την πορεία του λυρικού μας θεάτρου και των εργαζόμενων σ' αυτό. Γιατί ο πρόεδρος του ΔΣ, μεγαλοβιομήχανος Οδ. Κυριακόπουλος χαράζει στρατηγικές μάνατζμεντ που οδηγούν στην άλωση της ΕΛΣ από χορηγούς και «ευεργέτες», την ιδιωτικοοικονομική διαχείρισή της και την πλήρη εμπορευματοποίησή της. Γιατί η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την παράδοση της δημόσιας περιουσίας και τομέων πολιτισμού στο κεφάλαιο, υπέγραψε το μνημόνιο συνεργασίας με το ίδρυμα Νιάρχου για το νέο κτίριο της ΕΛΣ, ανοίγοντας τις ορέξεις επιχειρηματιών να «υπηρετήσουν» την τέχνη με μόνο γνώμονα τους κανόνες της αγοράς και το κέρδος, αδιαφορώντας για το χαρακτήρα, τις λειτουργίες, τον κοινωνικό ρόλο ενός πολιτιστικού οργανισμού.
Σύμφωνα με πληροφορίες, την αύξηση της επιχειρηματικής δράσης και άσκησης μάνατζμεντ, έρχεται να εξυπηρετήσει η εισηγητική έκθεση για την τροποποίηση του νόμου 2273/94, κρίνοντας επιτακτική τη σημερινή θεσμική και λειτουργική δομή της ΕΛΣ. [Ριζοσπάστης, 29/5/2008]
Ερώτηση στη Βουλή για τη λειτουργία της Λυρικής Σκηνής
  • Ερώτηση προς τον υπουργό Πολιτισμού σχετικά με τη λειτουργία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής κατέθεσε η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για τον Πολιτισμό Μαρία Δαμανάκη. Αφού αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η ΕΛΣ είναι το μοναδικό αποκλειστικά λυρικό θέατρο στην Ελλάδα, επισημαίνει ότι η λειτουργία της σήμερα διέπεται από τις διατάξεις του Ν. 2273/94 στη βάση του οποίου έχει τα τελευταία χρόνια αναπτύξει το καλλιτεχνικό της έργο. Ωστόσο, συνεχίζει η Μ. Δαμανάκη, «τελευταία βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες πληροφορίες ότι προωθείται η αλλαγή του νομικού πλαισίου της Λυρικής Σκηνής και μάλιστα χωρίς τα επίσημα όργανά της να γνωρίζουν το περιεχόμενο των κυοφορούμενων αλλαγών». Στο πλαίσιο αυτό, ερωτά τον υπουργό Πολιτισμού αν πράγματι είναι στις προθέσεις του η αλλαγή του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της ΕΛΣ και αν ναι, για ποιους λόγους, σε ποια κατεύθυνση και με ποιο χρονοδιάγραμμα. Ερωτά επίσης ποιος ήταν ο προϋπολογισμός της ΕΛΣ κατ΄ έτος για το διάστημα 2004- 2008, καθώς και πόσες και ποιες παραστάσεις ανέβηκαν από αυτήν.

Η «ΤΟΥΡΑΝΤΟΤ» ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

Φωτογραφία

Θεαματικό το στιγμιότυπο από τις πρόβες της «Τουραντότ» του Πουτσίνι, που κάνει πρεμιέρα την Κυριακή στο Ηρώδειο. Με τη φιλόδοξη παραγωγή που σκηνοθετεί η Ιταλίδα Ρενάτα Σκότο, μια από τις λαμπρότερες υψιφώνους της γενιάς της, η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινιάζει τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Κάρλο Ντιάπι, ενώ την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο Λουκάς Καρυτινός. Τον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο του τίτλου ερμηνεύουν διαδοχικά οι υψίφωνοι Τζάνις Μπερντ (1, 3, 5, 7 Ιουνίου) και Σουζάν Ρενέ Φόστερ (6, 8 Ιουνίου), τον Καλάφ οι τενόροι Φράνκο Φαρίνα (1, 3, 5, 7 Ιουνίου) και Πιέρο Τζουλιάτσι (6, 8 Ιουνίου), ενώ τη Λιου οι υψίφωνοι Ελενα Κελεσίδη (1, 3, 5, 7 Ιουνίου) και Ολγκα Μικιτένγκο (6, 8 Ιουνίου).
«Πρόκειται για μια όπερα η οποία είχε κερδίσει το “φωτοστέφανο της δόξας” προτού ακόμη δοθεί η πρεμιέρα της, το 1926,λόγω του ότι ο συνθέτης είχε πεθάνει προ διετίας, αφήνοντάς την ανολοκλήρωτη» λέει ο μαέστρος της παράστασης Λουκάς Καρυτινός. Ο ίδιος πιστεύει ότι η «Τουραντότ» αποτελεί «την κλασική περίπτωση του τι σημαίνει βερισμός στην όπερα».
Από την πλευρά της η Τζάνις Μπερντ αναφέρεται στην πρόκληση του ρόλου της Τουραντότ, με την οποία έχει «αναμετρηθεί» πολλές φορές στην καριέρα της. Εξίσου αρκετές φορές έχει ερμηνεύσει τη Λιου η ουκρανή Ολγκα Μικιτένγκο: «Πρόκειται για έναν ρόλο πολύ σημαντικό στην εξέλιξη της όπερας» λέει χαρακατηριστικά. «Είναι μια γυναίκα που έχει το χάρισμα της προσφοράς. Τέτοιοι άνθρωποι λείπουν σήμερα από τον κόσμο μας, τους έχουμε ανάγκη...» Η «Τουραντότ» παρουσιάζεται στο Ηρώδειο στις 1, 3, 5, 6, 7 και 8 Ιουνίου. Η παράσταση πραγματοποιείται με χορηγία της Εθνικής Τράπεζας.