Η απόλυτα γήινη γυναίκα, η ηθοποιός που πατά στα πόδια της- τα καρφώνει θα ΄λεγε κανείς στη «γη» της σκηνής- η Φιλαρέτη Κομνηνού αντλεί δύναμη απ΄ το νερό και κυρίως από τον κίνδυνο. Στο επάγγελμά της κάνει πάντα σταθερά βήματα, γήινα. Στη δημόσια ζωή ίσως να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτόν που της δίδαξε η επιστήμη της τέχνης της. Πέραν των τηλεοπτικών και θεατρικών ρόλων η Φιλαρέτη Κομνηνού επιλέγει να διδάσκει θέατρο. «Η διδασκαλία ανανεώνει το ενδιαφέρον μου για το θέατρο και με προστατεύει από τη σκηνική αγκύλωση», δηλώνει.
Παράλληλα όμως προσπαθεί συνεχώς να ταξιδεύει. «Τα ταξίδια», λέει, «μπορεί και να είναι αναμέτρηση ή και φυγή. Το σίγουρο όμως είναι πως με τα ταξίδια οξυγονώνεται το μυαλό». Ίσως γι΄ αυτό επιλέγει ταξίδια «φυγής» από τη σκηνή, προς το υγρό στοιχείο πάντα και προς τον κίνδυνο των «οργισμένων» νερών ενός ποταμού ή μιας εξωτικής θάλασσας. Ράφτινγκ στον Λούσιο, extreme sports στα νερά του Πράσινου Ακρωτηρίου, στον Ατλαντικό, βουτιές στο Λιβυκό πέλαγος...
Δεν φτάνουν τα ταξίδια που οργανώνει το θέατρο, η τέχνη γενικότερα, για την οξυγόνωση του μυαλού; Η τέχνη σε προσκαλεί σε ταξίδια εξερεύνησης του μυαλού και της ψυχής και είναι ένα γοητευτικά επικίνδυνο παιχνίδι αυτό. Καμιά φορά όμως έχει την ανάγκη να κάνεις το πραγματικό ταξίδι, να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τις αντιδράσεις του απέναντι στον πραγματικό κίνδυνο, να εκτεθείς και να αναμετρηθείς με την φύση και τις δυνάμεις της. «Ζώντας στις πόλεις και απολαμβάνοντας την υλική ευδαιμονία μας γίναμε κάτι σαν τα μεταλλαγμένα προϊόντα» μου έλεγε ένας φίλος σκίπερ. Έχουμε ευνουχίσει τα ένστικτά μας. Το ένστικτο του κυνηγού, ας πούμε, είναι ταυτόσημο με τον κίνδυνο επειδή είναι βαθιά καταγραμμένο στο DΝΑ μας. Το αναζητούμε ή καλύτερα το νοσταλγούμε, γι' αυτό και το προκαλούμε είτε μέσα από τον έρωτα είτε μέσα από την τέχνη. Εδώ και χρόνια κάνοντας ράφτινγκ, καταδύσεις και άλλα τέτοια που τα λένε extreme sports φαίνεται ότι αναζητάω κι εγώ στη φύση αυτά που η ζωή στην πόλη έχει ακυρώσει και αδρανοποιήσει.
«Σ΄ εμάς τους ηθοποιούς είναι πολύ δημοφιλής η έκφραση "θα ΄θελα να παίζω δίχως δίχτυ ασφαλείας". Το είχα πει κι εγώ κάποια στιγμή» λέει η Φιλαρέτη Κομνηνού. «Δεν ξέρω αν έγινε, αν το επέτρεψαν οι συνθήκες. Η ανάγκη πάντως ήταν ειλικρινής και ο θαυμασμός για τον ακροβάτη- καλλιτέχνη θα είναι πάντα έντονος, υπαρκτός θαυμασμός για τη στιγμή του μετέωρου, της υπέρβασης, του φόβου... Στο
Πορτρέτο του καλλιτέχνη σαλτιμπάγκου διάβασα κάτι που μου άρεσε: Η μέθη της τέχνης είναι πιο ικανή από κάθε άλλη να συγκαλύψει τους τρόμους. Μπορεί να παίζεις θέατρο στην άκρη του γκρεμού και χαμένος μέσα σ΄ έναν παράδεισο να αποκλείεις κάθε ιδέα καταστροφής και πτώσης»...
No comments:
Post a Comment