ΜΕ «ΦΙΛΟΚΤΗΤΗ» ΤΟΥ Χ. ΜΙΛΕΡ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΑΥΡΙΑ

Με ένα έργο βαθιά πολιτικό και πολιτικοποιημένο αρχίζει την Παρασκευή, λίγο πριν εκπνεύσει ο Ιούνιος, το Φεστιβάλ Επιδαύρου: με το έργο του Χάινερ Μίλερ «Φιλοκτήτης», όπου μεταγράφει ριζοσπαστικά το «βίαιο πολιτικό δράμα» του Φιλοκτήτη, του Οδυσσέα και του Νεοπτολέμου στις σύγχρονες τραυματικές εμπειρίες του δόλου και του κυνισμού.

Το έργο γράφτηκε στη διάρκεια των ετών 1958 - 1964 και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μόναχο το 1968. Ενας άνθρωπος που είχε στενή σχέση με τον Χάινερ Μίλερ, τον Γερμανό σκηνοθέτη Ματίας Λάνγκχοφ, κάλεσε το Ελληνικό Φεστιβάλ να σκηνοθετήσει τον «Φιλοκτήτη», με τρεις σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου: τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Μηνά Χατζησάββα και τον Χρήστο Λούλη.

«Πράγματι ο “Φιλοκτήτης” είναι το πρώτο έργο στο οποίο ο Μίλερ χρησιμοποιεί μύθους από την αρχαία ελληνική τραγωδία», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μ. Λάνγκχοφ (Το Βήμα 8/6/08). «Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να συναντηθεί ξανά με αυτούς τους μύθους, να μιλήσει για την καθημερινή ζωή, αλλά και για τα μεγάλα κινήματα του 20ού αιώνα. Να μιλήσει για τις επιπτώσεις της βίας. Το έργο το έγραψε σε μια εποχή που ξεκινούσε η φιλία μας. Ο ίδιος είχε πολλά προβλήματα, ήταν απαγορευμένος. Ο “Φιλοκτήτης” ξεκινάει από τη ζωή την ίδια. Είναι ένα αγαπημένο έργο και θέλω να επανέρχομαι».

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΗΣ ΒΑΓΓΟΣ

«Εφυγε» χτες ένας από τους σημαντικότερους καραγκιοζοπαίχτες, ο 86χρονος «Βάγγος» (Ευάγγελος Κορφιάτης). Ηταν η τρίτη μέρα του αφιερωμένου σε εκείνον πενθήμερου 12ου Αθηναϊκού Φεστιβάλ και το κοινό πάγωσε με την είδηση του θανάτου του. Η κηδεία του γίνεται σήμερα στο ναό του Ιωάννου Χρυσοστόμου (Αγ. Ιωάννου και Ανοίξεως, Νίκαια).

«Δωδεκάτη νύχτα» στην Πετρούπολη

Τζαζ και ποτοαπαγόρευση για τους ναυαγούς του Σέξπιρ

Η Ολίβια, η Βιόλα, ο Ορσίνο, ο σερ Τόμπι και οι υπόλοιποι σεξπιρικοί ήρωες του κλασικού έργου «Δωδεκάτη νύχτα» τραγουδούν και χορεύουν... τζαζ μέσα σε ατμόσφαιρα μεσοπολέμου και ποτοαπαγόρευσης. Σε αυτή την εποχή μας μεταφέρει η εκδοχή του Θέμη Μουμουλίδη και της εταιρείας τέχνης «5η Εποχή». Θα τη δούμε αύριο στην Πετρούπολη. Θα ακολουθήσει καλοκαιρινή περιοδεία.

Η Γωγώ Μπρέμπου ως Ολίβια που ερωτεύεται τον Σεζάριο, δηλαδή τη μεταμφιεσμένη σε άνδρα Βιόλα, που υποδύεται η γονυκλινής Ευδοκία Ρουμελιώτη... Στη «Δωδεκάτη νύχτα» ο Σέξπιρ ξαναπιάνει το προσφιλές του παιχνίδι με τα φύλα

Για μια ακόμα φορά ο Μουμουλίδης επιβεβαιώνει την αδυναμία του στο μουσικό θεάτρο. Οι ηθοποιοί του χορεύουν και τραγουδούν ζωντανά, κομμάτια όπως τα «Ι feel good», «My heart belongs to daddy», αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις του Θοδωρή Οικονόμου. «Ανήκει στη φόρμα του μουσικού ποιητικού θεάτρου», μας προϊδεάζει. Υποτίθεται, άλλωστε, ότι η Βιόλα (Ευδοκία Ρουμελιώτη) και ο αδερφός της, Σεμπάστιαν (Σαράντος Γεωγλερής), είναι μέλη ενός καμπαρέ.

Του Σεμπάστιαν τον χαμό σε ναυάγιο πενθεί η Βιόλα, όταν μπαίνει στην υπηρεσία του Δούκα Ορσίνο (Κώστα Κάππα), αφού πρώτα μεταμφιέζεται σε άντρα, με το όνομα Σεζάριο. Και αυτός της αναθέτει να πείσει την όμορφη Ολίβια (Γωγώ Μπρέμπου) να τον ερωτευτεί. Η Ολίβια όμως ερωτεύεται τη Βιόλα ή μάλλον για την ακρίβεια... τον Σεζάριο. Ενώ ο θείος της Ολίβια, σερ Τόμπι (Πάνος Σκουρολιάκος) την έχει τάξει στον σερ Αντριου (Φώτης Σπύρου). Με λίγα λόγια, όλοι είναι ερωτευμένοι με κάποιον.

«Η Δωδεκάτη νύχτα» ξετυλίγεται με συνεχείς παρεξηγήσεις και δομείται πάνω σε ανεκπλήρωτους έρωτες. Πρώτο θύμα αυτών των παρεξηγήσεων η κόμισσα της περιοχής, Ολίβια, που ερωτεύεται άντρα. Η Γωγώ Μπρέμπου, πάντως, που την υποδύεται, δεν περιορίζεται στη φαμ φατάλ πλευρά του χαρακτήρα της, αλλά φωτίζει περισσότερο τη χιουμοριστική. «Η Ολίβια είναι αστεία, αθώα και επηρμένη. Η έπαρσή της όμως αναιρείται γιατί ερωτεύεται εύκολα. Ως ηθοποιό με εμπνέει γιατί μπαίνω σε περιοχές που έως τώρα δεν το έχω κάνει. Κωμικές και στην κόψη. Κάθε σκηνή σου γεννά κάτι καινούργιο γιατί έτσι είναι η κωμωδία», λέει.

Στη γοητεία της πρόκλησης, όμως, στέκεται και η Ευδοκία Ρουμελιώτη, που υποδύεται άντρα. «Είναι δύσκολο αλλά με εξιτάρει κιόλας. Είναι λεπτή η ισορροπία. Η Βιόλα όμως υποδύεται τον άντρα μέσα από τη γυναικεία της ύπαρξη. Δεν βγαίνει κάτι έξω από αυτή, για παράδειγμα ένας μάγκας άντρας. Χρησιμοποιεί τη γυναικεία της πλευρά, ώστε να μπορέσει να προσεγγίσει την ανδρική ψυχολογία», εξηγεί.

Ο Κωνσταντίνος Κάππας, που κάνει τον Δούκα Ορσίνο, εντοπίζει το μεγαλείο του Σέξπιρ στον ερωτικό λόγο του κειμένου. «Σου σηκώνεται πραγματικά η τρίχα με το πόσο όμορφα λόγια είναι. Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει αισθανθεί ερωτευμένος και έχει αγαπήσει, αποκλείεται να μη συγκινηθεί», λέει.

Θέμης Μουμουλίδης: «Ηθελα να δουλέψω με ηθοποιούς νέους, που ονειρεύονται, ελπίζουν και ρισκάρουν»

Τι έκανε, όμως, τον σκηνοθέτη να μεταφέρει τους σεξπιρικούς έρωτες στην εποχή του μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης; «Ο Τόμπι πίνει πάρα πολύ. Βασικά μόνο αυτό κάνει. Οπότε έπρεπε να του απαγορεύεται το ποτό», λέει γελώντας. Και συνεχίζει: «Παίζει πολύ η έννοια ποτό και καλοπέραση στο έργο. Ιδανικό άκουσμα της εποχής αυτής είναι η τζαζ. Λειτουργεί και αντίστροφα: η πιο καθαρή περίοδος της τζαζ, είναι τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης».

Δεν είναι μόνο στη μουσική που πρωτοτύπησε. Οι σεξπιρικοί ήρωες φοράνε κοστούμια εμπνευσμένα από τις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά ξαφνικά εμφανίζονται, πάνω σε μια μικρή καλόγουστη σκηνούλα, στρωμένη με χαλιά, με ρούχα άλλης εποχής. Η Ολίβια φοράει κάποια στιγμή μία τουαλέτα, ο Δούκας Ορσίνο είναι ντυμένος σαν πρίγκιπας παραμυθιού και ο Μαλβόλιο θυμίζει κομέντια ντελ άρτε.

Η έννοια της μεταμφίεσης, άλλωστε, διατρέχει όλο το έργο. «Αχ, μεταμφίεση είσαι μια απάτη», λέει η Βιόλα. «Μην ξεχνάμε ότι η μεταμφίεση είναι κυρίαρχο στοιχείο του αναγεννησιακού και του κλασικού θεάτρου», επισημαίνει ο σκηνοθέτης. Και συνεχίζει: «Πολλοί θεωρούν τη "Δωδεκάτη vύχτα" μια σκοτεινή κωμωδία. Είναι το έργο που προηγείται του Αμλετ. Υπάρχουν στιγμές στο κείμενο που τον προετοιμάζουν».

«Η πρώτη ύλη του Σέξπιρ είναι ο άνθρωπος. Αυτό τον κάνει διαχρονικό», λέει ο σηνοθέτης και βρίσκει τους πρωταγωνιστές του σύμφωνους. «Είναι απόλυτος ποιητής γιατί έχει συμπυκνώσει ένα ποιητικό ζωντανό λόγο, ο οποίος εγείρει τη φαντασία στον ηθοποιό, στον θεατή, στον αναγνώστη», συμπληρώνει και η Μπρέμπου. Και καταλήγει: «Το ίδιο κάνει και ο Τσέχοφ και οι δικοί μας τραγικοί.

Σε πέντε λέξεις βάζουν έναν ολόκληρο κόσμο. Αυτό είναι φοβερό όχημα για οποιονδήποτε ηθοποιό. Να λέει πέντε λέξεις και μαζί με το κοινό να φτιάχνουν έναν κόσμο ολόκληρο και τελικά αυτή την ξεχωριστή στιγμή που λέγεται θεατρική παράσταση».

Ο σκηνοθέτης εσκεμμένα διάλεξε κυρίως ηθοποιούς που ανήκουν στην ίδια γενιά. «Πέρα από το πόσο γνωστοί ή όχι είναι, έχω ανάγκη να δουλεύω με ανθρώπους που είναι εν ενεργεία. Η πλειονότητα των ηθοποιών, έπειτα από κάποια ηλικία, απλώς υπάρχει στο θεάτρο. Θέλω να είμαι με ανθρώπους που ονειρεύονται, ελπίζουν και ρισκάρουν, και κυρίως, δεν θεωρούν ότι ξέρουν τα πάντα».

* Στη «Δωδεκάτη νύχτα» παίζουν ακόμα οι: Νίκος Ορφανός, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Μαριάνθη Φωτάκη, Νικόλας Στυλιανού, Νάντια Κοντογεώργη. *

[Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/06/2008]

«ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ» ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΣΤΑΘΗ ΛΙΒΑΘΙΝΟΥ

Παιχνίδι τύχης και μεταμφίεσης

Ο Στάθης Λιβαθινός -είτε το θέλει είτε όχι- έχει ταυτιστεί με δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα: αφ' ενός με τη ρωσική δραματουργία, αφ' ετέρου με τη δουλειά μέσα σε ένα σταθερό πυρήνα. Αυτό το καλοκαίρι επιβεβαιώνει και τις δύο μεγάλες «εμμονές» του. Με τα παιδιά της περίφημης Πειραματικής Σκηνής, που αποτελεί παρελθόν πια για το Εθνικό θέατρο, ανεβάζει απόψε, αύριο και την Παρασκευή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τη «Μασκαράτα» του Μιχαήλ Λέρμοντοφ (στην Πειραιώς 260). Και οι τρεις βραδιές είναι προ πολλού sold out.

Με τη Μαρία Ναυπλιώτου κοντοκουρεμένη στο κέντρο και τον Στάθη Λιβαθινό δεξιά, κάτω από μια μάσκα, όλος ο θίασος

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζεις το έργο, που γράφτηκε το 1835 και απαγόρευσε η τσαρική λογοκρισία, υποπτεύεσαι ότι ο τίτλος του περιγράφει κατά τον ιδεωδέστερο τρόπο τη σύγχρονη πολιτική κατάστασή μας. Ή όχι; «Οταν γράφτηκε το έργο αν δεν φορούσες μάσκα δεν επιβίωνες», επιβεβαιώνει ο σκηνοθέτης, που θέλει το θεατρικό έργο του αυτόχειρα Λέρμοντοφ (1814-1841) να είναι η ρωσική εκδοχή του Οθέλλου.

Στην αρχικά τρίπρακτη «Μασκαράτα» η λογοκρισία επέβαλε να προστεθεί μια τέταρτη πράξη και εν συνεχεία μια πέμπτη, που ενοχοποιούσε την ηρωίδα (την υποδύεται η Μαρία Ναυπλιώτου) και αθώωνε τον σύζυγο (στον ρόλο ο Δημήτρης Παπανικολάου), ο οποίος παρασυρμένος από παράφορη ζήλια τη δολοφονεί.

«Η "Μασκαράτα" γράφτηκε έχοντας ως πρότυπο τη "Συμφορά απ' το πολύ μυαλό" του Γκριμπογέντοφ και κατ' επέκταση τον "Αμφιτρύονα" του Μολιέρου», υπογραμμίζει ο μόνιμος συνεργάτης του Λιβαθινού, Στρατής Πασχάλης, που για την έμμετρη απόδοση της «Μασκαράτας» βασίστηκε στην «κατά λέξη» προφορική μετάφραση του ρωσικού κειμένου από τον Λιβαθινό.

«Εργο αινιγματικό για το παιχνίδι της τύχης στο στοίχημα με την άβυσσο του πεπρωμένου», καταλήγει ο καλός μεταφραστή, «η "Μασκαράτα" αντικατοπτρίζει τις εμπειρίες του νεαρού Μιχαήλ Λέρμοντοφ όταν σύχναζε στο διαβόητο Μέγαρο Εγκελγκαρντ της Αγίας Πετρούπολης σε χορούς μεταμφιεσμένων μαζί με μέλη της τσαρικής οικογένειας».

Αλλωστε και το έργο σε μια μασκαράτα, ένα μασκέ πάρτι, εκτυλίσσεται, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα στον Λιβαθινό και στον συνθέτη Θοδωρή Αμπαζή να έχουν στην παράστασή τους διαρκώς μουσικές, που μάλιστα ερμηνεύονται ζωντανά από μια μικρή, διαρκώς παρούσα, ορχήστρα δωματίου (Διονύσης Βερβιτσιώτης, Γιάννης Μουμούρης, Μίσσα Σμιρνώφ, Τάσος Μισυρλής, Σπύρος Κάκος, Σαμ Μαρλιέρι). «Η μουσική δεν είναι απλώς ένα έξτρα στοιχείο που υπογραμμίζει τα πράγματα. Επεμβαίνει στη δραματουργία», αποκαλύπτει ο Αμπαζής.

Τους πρίγκιπες, χαρτοπαίκτες αλλά και υπηρέτες του έργου ερμηνεύουν οι: Νίκος Καρδώνης, Βασίλης Ανδρέου, Μαρία Κίτσου, Μαρία Σαββίδου, Στέλιος Ιακωβίδης, Καλλιόπη Σίμου, Ιρις Μάρα, Ηλίας Κουνέλας, Δημήτρης Πασσάς, Στρατής Πανούριος και Σοφία Τσινάρη. Πίσω από μια μάσκα συμμετέχει στην παράσταση και ο Στάθης Λιβαθινός. Τα σκηνικά-κοστούμια υπογράφει η Ελένη Μανωλοπούλου και τις χορογραφίες η Σεσίλ Μικρούτσικου.

Η ομάδα της παλιάς καλής Πειραματικής Σκηνής, μετά το Φεστιβάλ Αθηνών, παρ' ότι το κεφάλαιο «Εθνικό Θέατρο» έληξε, δεν θα χαθεί: βάζει πλώρη για δύο νέες παραγωγές (ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί) στο θέατρο «Μεταξουργείο» της Αννας Βαγενά. Συγχρόνως ο Λιβαθινός θα σκηνοθετήσει και στο ΚΘΒΕ τον «Βασιλιά Λιρ» και στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας την «Επιστροφή της γηραίας κυρίας» του Ντίρενματ, μια παλιά εκκρεμότητά του με την Μπέτυ Αρβανίτη. *

[Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/06/2008]

ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Ο Θέμης Πάνου και η Αννα Κουτσαφτίκη μιλούν για τη φοίτηση σε τμήματα θεατρολογίας των πανεπιστημίων

Με το ένα μάτι στη σκηνή, με το άλλο στα βιβλία! Μία νέα τάση καταγράφεται τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο, καθώς όλο και περισσότεροι ηθοποιοί σπουδάζουν στα τμήματα θεατρολογίας που από το ’90 δημιουργήθηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ο λόγος είναι η εσωτερική τους ανάγκη για να εμβαθύνουν στο αντικείμενό τους με γνώσεις θεωρίας; Είναι οι απαιτήσεις της εποχής που θέλουν τον ηθοποιό να έχει τη επιστημονική θωράκιση ώστε με τις κεραίες του να «πιάνει» τα πολλαπλά επίπεδα ενός έργου; Μήπως είναι και η ανάγκη μιας ακόμη εναλλακτικής επαγγελματικής οδού, καθώς οι σπουδές αυτές προσφέρουν λύσεις για απασχόληση σε δραματικές σχολές ή και στα σχολεία, την ίδια στιγμή που το θέατρο δεν προσφέρει πάντα τα αναγκαία μέσα βιοπορισμού;

«Πιστεύω ότι ο σημερινός ηθοποιός δεν μπορεί να είναι απλώς ο απόφοιτος μιας δραματικής σχολής. Είναι λίγο αυτό. Πρέπει να είναι καλλιεργημένος επί της ουσίας. Από την άλλη είναι ξεπερασμένη η άποψη ότι αρκεί μόνο το ταλέντο. Σήμερα οι παραστατικές τέχνες έχουν αλλάξει. Απαιτείται η πνευματική διάσταση για να συνεργαστείς με τον σκηνοθέτη, για να δώσεις τις ποικίλες πτυχές ενός ρόλου» λέει στην «Κ» ο ηθοποιός Θέμης Πάνου κάνοντας ένα διάλειμμα από την πρόβα των «Ιστοριών από το δάσος της Βιέννης» του Εντεν φον Χόρβατ από το Εθνικό Θέατρο. Ο Θ. Πάνου έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Θεατρολογίας του Παν. Αθηνών. Από τα ίδια έδρανα πέρασε και η ηθοποιός Αννα Κουτσαφτίκη.

«Ηθελα να είμαι κοντά στο αντικείμενό μου. Αναζητούσα μια πιο σφαιρική εικόνα για τα έργα, για την απόκτηση της οποίας βοηθά η θεωρία. Σε οδηγεί να αποκτήσεις τη μεθοδολογία για να δεις το κοινωνιολογικό πλαίσιο στο οποίο γράφτηκε ένα έργο, να κατανοήσεις τα πολλαπλά επίπεδά του, να δεις τις επιρροές του συγγραφέα», τονίζει. «Οι ηθοποιοί έρχονται για εμβάθυνση, για καλλιέργεια. Η θεατρική πρακτική πηγάζει από τη θεωρία και το αντίστροφο. Υπάρχει ανατροφοδότηση των δύο πλευρών, και όσο οι δραματικές σχολές είναι ελλειμματικές στο σκέλος αυτό, τόσο περισσότερο οι ηθοποιοί θα αναζητούν διεξόδους και θα έρχονται στα θεατρικά τμήματα. Στη σχολή μας είχαμε καταξιωμένους ηθοποιούς που είναι και εξαιρετικοί φοιτητές», ανέφερε - μιλώντας στην «Κ» - ο εκλεγμένος επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας και κριτικός θεάτρου κ. Γιώργος Πεφάνης.

Από την άλλη, φαίνεται ότι οι ηθοποιοί κατανοούν το ευρύτερο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής εποχής που απαιτεί διά βίου μάθηση και την αναζητούν. «Ο ηθοποιός είναι ένας μάστορας που μαθαίνει συνέχεια, και αυτό ενισχύεται από τη σημερινή εποχή που οι αλλαγές είναι γρήγορες», λέει ο Θέμης Πάνου. «Για παράδειγμα, πλέον δεν υπάρχουν θεατρικά σύνορα. Ξένοι σκηνοθέτες έρχονται στην Ελλάδα φέρνοντας τη δική τους κουλτούρα. Ενας σύγχρονος ηθοποιός καλείται να αναζητά τα ερμηνευτικά όριά του με διαφορετικές κάθε φορά θεατρικές συνθήκες. Και αυτό απαιτεί γνώσεις θεωρίας», συμπληρώνει η Αννα Κουτσαφτίκη λίγο πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες της για τον θεατρικό βορρά της χώρας.

«Επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντα ρόδινα οικονομικά στο θέατρο, το πτυχίο του πανεπιστημίου δίνει στα νέα παιδιά μια επαγγελματική διέξοδο για να διδάξουν σε κάποια δραματική σχολή ή στη μέση εκπαίδευση. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό», λέει στην «Κ» ο γνωστός ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός. «Ο κύριος λόγος είναι ότι πλέον το σύγχρονο θέατρο απαιτεί ολοκληρωμένες πνευματικές γνώσεις. Δεν αρκεί μόνο το χάρισμα της υποκριτικής, χρειάζεται πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο». Βέβαια, υπάρχει ένας κίνδυνος. «Με τις σπουδές αυτές μπορεί ένας νέος να γίνει πολύ «διανοούμενος», κάτι που ενδέχεται να τον εμποδίσει στην έκφρασή του. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει πιο σοβαροφανής, πιο λογοτέχνης και λιγότερο ηθοποιός. Είναι θέμα ισορροπίας». [Του Απόστολου Λακασα, Η Καθημερινή, 25/6/2008]

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: «Δεν προλαβαίνω να σκεφθώ τον χρόνο που φεύγει»

«"Ο καιρός των Χρυσανθέμων" έγινε μονόλογος από τον Λευτέρη Γιοβανίδη με πρωταγωνιστή τον Τάκη Χρυσικάκο και θα γυρίσει το καλοκαίρι όλη την Ελλάδα», λέει ο Μάνος Ελευθερίου για το ομώνυμο μυθιστόρημά του που έγινε μπεστ σέλερ. Επίσης τον τιμούν στο Φεστιβάλ των Ανωγείων της Κρήτης, τα Υακίνθια. «Όπως θα έλεγε ο Γκάτσος τώρα, αν μπορούσε να μας ακούσει: "Τι λες, βρε παιδάκι μου";»

Ο Μάνος Ελευθερίου μπορεί με άνεση να συνδυάσει το μπεστ σέλερ, την ντίσκο, την στιχουργική και, κυρίως, το- αυτοσαρκαστικό συχνάχιούμορ κάτω από την τραγιάσκα του

Τελευταία, του αρέσει να πηγαίνει σε ντίσκο. Το λέει και γελάνε τα μάτια του. «Κάθομαι σε μιαν άκρη και χαζεύω», μου λέει. «Μου αρέσει να βλέπω τι γίνεται σ΄ αυτές τις ηλικίες. Τι ήχος τους τη δίνει. Τι λένε οι στίχοι των τραγουδιών... Βεβαίως, καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Πρόκειται για μια άλλου είδους ιεροτελεστία. Μια άλλη θρησκεία». Καθόμαστε σε ένα καφέ στο Ψυχικό και δίπλα μας κάθεται μια παρέα 16χρονων που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους (και τα αυξημένα ντεσιμπέλ στη φωνή)... [Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 25/6/2008]

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ «ΒLΟΟD ΒRΟΤΗΕRS»

«Τα χλιαρά δεν είναι για μένα»

Η τηλεοπτική Ζουμπουλία, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και η συμπρωταγωνίστριά της στο «Παρά πέντε» Ελένη Κρίτα πλαισιώνουν τον Κώστα Σπυρόπουλο στο μιούζικαλ «Βlood Βrothers». Μαζί τους ο Διονύσης Τσακνής, που συμμετέχει σε ρόλο αφηγητή αλλά και ενορχηστρωτή

Oι «Βlood Βrothers», το μιούζικαλ που σημειώνει εδώ και 25 συναπτά χρόνια επιτυχία στο Λονδίνο και το αθηναϊκό κοινό είδε πριν από 12 χρόνια για πρώτη φορά, θα περιοδεύει το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα. Την ιστορία δύο δίδυμων αδελφών που χωρίστηκαν αμέσως μετά τη γέννησή τους αλλά η ζωή με τα τερτίπια της ενώνει εν αγνοία τους, ύστερα από πολλά χρόνια, επαναφέρει στη θεατρική σκηνή ο Κώστας Σπυρόπουλος, υπογράφοντας και τη σκηνοθεσία, εκκίνηση δύο ημέρες μετά τον γάμο του, στις 7 Ιουλίου, με τη Μαρίνα Ασλάνογλου.

«Συνήθως για μας τους ηθοποιούς όταν πέφτει η αυλαία της τελευταίας παράστασης, το έργο τελειώνει μέσα μας. Εγώ εκείνη τη χρονιά ένιωσα ακριβώς το αντίθετο». Ο ηθοποιός σημειώνει πως στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, είχε προσπαθήσει να ανεβάσει ξανά το έργο και ειδικότερα φέτος επιθυμούσε να το παρουσιάσει σε περιοδεία. Με όσους το συζήτησε όμως, του συνέστησαν να αποφύγει το εγχείρημα της περιοδείας, λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής, και να δοκιμάσει σε θέατρο τον επόμενο χειμώνα.

«Το "όχι" για μένα είναι κίνητρο. Από την άλλη το ενδιάμεσο και το χλιαρό το αποφεύγω και με αποφεύγει». Αλλά για τον ηθοποιό δεν ήταν απλώς μια κατάσταση που δεν είχε κάνει τον κύκλο της μέσα του, ούτε βεβαίως πείσμα. «Αν ένα έργο είναι καλό ή κακό το αποδεικνύει μόνο ο χρόνος. Το γεγονός ότι είναι το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του Λονδίνου είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της έλξης που ασκεί στους θεατές. Άλλωστε διαχρονικότητα σημαίνει και παγκοσμιότητα συναισθημάτων». Και προς επίρρωσιν των ανωτέρω αναφέρει πως μία από τις φορές που είδε το έργο στο Λονδίνο «είχα δίπλα μου έναν Κινέζο, ο οποίος στο τέλος δάκρυσε».

Η μακροβιότητα μιας παράστασης μπορεί να διασφαλίσει και την επιτυχία ενός έργου μακριά από τον τόπο του, υποστηρίζει ο ηθοποιός. «Άλλωστε το έχουμε δει να συμβαίνει και με την "Ποντικοπαγίδα". Βέβαια δεν πρέπει να εκλαμβάνεται η μακροβιότητα ως ο απόλυτος παράγοντας επιτυχίας, αλλά είναι σημαντικός. Έπειτα θεωρώ πως θα έχει απήχηση γιατί ο μύθος του είναι μεσογειακός. Είναι ένα έργο που έχει όλα τα στοιχεία του θεάτρου- γέλιο, τραγούδι, χαρά και κυρίως ένα συγκλονιστικό story που θυμίζει αρχαία τραγωδία».

Στο εγχείρημά του ο Σπυρόπουλος θα έχει υποστηρικτές και τους Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Αργύρη Αγγέλου, Ελένη Κρίτα- εκ των πρωταγωνιστών του τηλεοπτικού χιτ «Παρά πέντε». Επίσης, τους Διονύση Τσακνή και Μαρίνα Ασλάνογλου. Δεν ποντάρισε στην ισχυρή τηλεοπτική εικόνα τους, υποστηρίζει. «Υπάρχουν ηθοποιοί γέννημα-θρέμμα της τηλεόρασης, που δεν έχουν παίξει στο θέατρο και ηθοποιοί που παίζουν και στην τηλεόραση. Αυτό δεν είναι μεμπτό. Δεν πρέπει να πυροβολούμε τον ηθοποιό που προσπαθεί να δώσει το θεατρικό του στίγμα επειδή έχει παίξει σε μια τηλεοπτική επιτυχία, ούτε να τον θεωρούμε μίασμα. Είναι άδικο να απορρίπτεται κάποιος επειδή έχει κάνει επιτυχία στην τηλεόραση». [Του Χρήστου Ιερείδη, ΤΑ ΝΕΑ, 25/6/2008]

ΝΕΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΠΛΑΤΩΝΑ ΡΟΔΟΚΑΝΑΚΗ

Θεατρική περιπλάνηση με μία νεκροφόρα

Μέσα από τη ματιά ενός νεαρού ερευνητή περνάει ποιητικά και εικαστικά ο κόσμος του ξεχασμένου εστέτ Πλάτωνα Ροδοκανάκη, με άξονα τους ήρωες του διηγήματός του «Το Βυσσινί Τριαντάφυλλο». Η παράσταση θα «συμπληρώνεται» ιστορικά σε χώρους μουσείων που θα παρουσιάζεται

Με τον σημαντικό, αλλά λησμονημένο λογοτέχνη Πλάτωνα Ροδοκανάκη, ασχολείται φέτος η θεατρική ομάδα «Όχι παίζουμε». Μέσα από μια σύνθετη θεατρική και λογοτεχνική προσέγγιση ξαναανακαλύπτει αυτό τον ιδιαίτερο Έλληνα εστέτ, τις μυστηριώδεις πτυχές της προσωπικότητας και του έργου του. Η φετινή παραγωγή της ομάδας (συμπαραγωγή ΔΗΠΕΘΕ Αιγαίου) με τον ελληνοαγγλικό τίτλο «Rodokanakis Rediscovered 1908- 2008. Το Βυσσινί Τριαντάφυλλο» είναι πολύπλευρη και περιπλανώμενη, όπως ο κεντρικός της ήρωας.

Ο Γιώργος Σαχίνης, που έδειξε ευαισθησία και γνώση με τις σκηνοθεσίες του στις παραστάσεις που είχαν θέμα τους λησμονημένους λογοτέχνες των αρχών του περασμένου αιώνα (Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος), έστησε την παράσταση με θέμα τον Ροδοκανάκη σε διαφορετικούς χώρους, συμπληρώνοντάς τη με λογοτεχνικά και ιστορικά στοιχεία, που εξηγούν τη σκέψη και τον κόσμο αυτού του προοδευτικού εστέτ και στυλίστα των αρχών του 20ού αιώνα.

«Η δράση εκτυλίσσεται σε μέρη που σχετίζονται άμεσα με την προσωπικότητα του σημαντικότερου ίσως εκπροσώπου του αισθητισμού στην Ελλάδα. Ένας ειδικός ομιλητής, διαφορετικός κάθε φορά, εξετάζει την πλευρά της προσωπικότητας του Ροδοκανάκη, που σχετίζεται με τον κάθε χώρο. Πέντε σημεία, πέντε διαφορετικές προσωπικότητες. Για παράδειγμα, όταν η παράσταση θα παίζεται στο Βυζαντινό Μουσείο, η ομιλία θα επικεντρώνεται στον βυζαντινολόγο Ροδοκανάκη, όταν θα παίζεται στο Μουσείο Μπενάκη, στον αισθητιστή κοκ. Μετά τη δεκαπεντάλεπτη παρουσίαση, ακολουθεί η παράσταση "Το Βυσσινί Τριαντάφυλλο" με αυτούσιο το κείμενο του ομώνυμου διηγήματος. Ο θεατής κάθε φορά θα ανακαλύπτει και μια διαφορετική πτυχή της προσωπικότητας του λογοτέχνη, συμπληρώνοντας έτσι ένα ένα τα κομμάτια του παζλ», λέει ο σκηνοθέτης.

Η ιδέα της παράστασης πραγματοποιείται μέσα από τη ματιά ενός ερευνητή. Ένας νέος που ξόδεψε τη ζωή του στα μπρούντζινα κειμήλια των προγόνων του, νοικιάζει μια νεκροφόρα (!)
και περιπλανιέται το καλοκαιράκι στην Ελλάδα, στήνοντας επετείους (1908- 2008) για έναν σχετικά άγνωστο συγγραφέα, τον Πλάτωνα Ροδοκανάκη. Στις γιορτές που στήνει, ακούγονται μουσικές από μια πλανόδια, ρετρό μπάντα και ταυτόχρονα ενσαρκώνει σε μικρόφωνα τους ήρωες του έργου «Το Βυσσινί Τριαντάφυλλο». Κάποια μέρα, ανάμεσα στα κειμήλια, εμφανίζεται μια νεράιδα (τον νέο παίζει ο ηθοποιός Γιάννης Κλίνης και τη νεράιδα η χορεύτρια Ειρήνη Αλεξίου).

«Η παράσταση αναζητά το μυστικό που κρύβει εδώ κι έναν αιώνα το διήγημα του Ροδοκανάκη "Βυσσινί Τριαντάφυλλο". Το μυστικό που "ενέπνευσε" τον Π. Γιαννόπουλο να αυτοκτονήσει μπαίνοντας με το άλογό του στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, το μυστικό που ώθησε τον Χρηστομάνο στα δικαστήρια για λογοκλοπή και συνεπήρε ερωτικά τον Λαπαθιώτη. Η ομάδα ταξιδεύει, όπως ο αρχαιολό γος που ανασκάπτει διαφορετικά χώματα, ανασύροντας ένα ένα τα θραύσματα, που συμπληρώνουν τη μορφή τού τόσο σημαντικού, αλλά λησμονημένου Έλληνα λογοτέχνη».

Η δραματουργική έρευνα έγινε από τον Άρη Ασπρούλη, η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Σαχίνη, η σκηνογραφία του Γιάννη Σκουρλέτη, η μουσική του Κώστα Δαλακούρα, οι φωτισμοί του Δήμου Αβδελιώδη, η χορογραφία της Ειρήνης Αλεξίου.

Οι ομιλητές που θα λάβουν μέρος στις παρουσιάσεις είναι μεταξύ άλλων: Σάββας Κυριακίδης (θεατρολόγος), Άκης Δήμου (θεατρικός συγγραφέας), Ιόλη Καλαβρέζου (βυζαντινολόγος), Γιώργος Κόρδης (αγιογράφος), Κωνσταντίνα Μιχαλοπούλου (επικοινωνιολόγος), Μαρία Διαμάντη (φιλόλογος), Νίκος Σαραφιανός (φιλόλογος- αρθρογράφος), Πανωραία Μενάτου (βυζαντινολόγος), Κωνσταντίνα Ζηροπούλου (θεατρολόγος), Νίκος Δάρδαλης (ιστορικός), Μαρία Ξύδα (αρχιτέκτων), Δέσποινα Λαμπαδά (ιστορικός), Βασίλης Αγιαννίδης (συντηρητής αρχαιοτήτων), Όλγα Θεοδωροπούλου (ιστορικός), Άρης Ασπρούλης (κοινωνιολόγος).

Έρωτας και Βυζάντιο

[Της Έλενας Δ. Χατζηιωάννου, ΤΑ ΝΕΑ, 25/6/2008]

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΡΙΣΑΣ: Ανεργοι οι εργαζόμενοι σ' αυτό!

Αποψη του Αρχαίου Θεάτρου Λάρισας

Στα τέλη Σεπτέμβρη του 2007 σταμάτησαν οι εργασίες στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας και οι 25 εργαζόμενοι σ' αυτό - αρχαιολόγοι, συντηρητές, εργάτες, φύλακες (με συμβάσεις ορισμένου χρόνου) - παραμένουν άνεργοι. Μετά τη λήξη της χρηματοδότησης από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το έργο εντάχθηκε στο Ταμείο Διαχείρισης Κοινοτικών Πόρων, περιμένοντας χρηματοδότηση για να ξαναξεκινήσουν οι εργασίες και να προσληφθεί το προσωπικό, το οποίο εργάζεται εκεί πολλά χρόνια. Ομως, παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις του περιφερειάρχη Θεσσαλίας, οι εργασίες δεν ξεκινούν και οι εργαζόμενοι παραμένουν ξεκρέμαστοι, ενώ σύντομα τελειώνει και το Ταμείο Ανεργίας.

Το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, εκφράζοντας την αγωνία και αγανάκτηση των εργαζομένων, ζητάει να ξεκινήσουν άμεσα οι εργασίες ανάδειξης του Αρχαίου Θεάτρου Λάρισας, του δεύτερου μεγαλύτερου μετά το θέατρο της Επιδαύρου, και το προσωπικό να προσληφθεί για σταθερή και μόνιμη εργασία, ώστε να σταματήσει η ιδιότυπη ομηρία του.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ DENNIS REID

Η μέθοδος Στανισλάβσκι, όπως τη διαμόρφωσαν οι ιδρυτές του Actors Studio - μεταξύ των οποίων και η Stella Adler - χρησιμοποιείται και σήμερα από τους περισσότερους Αμερικανούς ηθοποιούς. Πώς απελευθερώνουμε την ενέργειά μας στο μέγιστο; Τι σημαίνει δρω σκηνικά; Πώς κάνω αποτελεσματικές επιλογές για το χαρακτήρα που θα ερμηνεύσω; Σε αυτές και άλλες ερωτήσεις θα απαντήσει με το σεμινάριό του στη Νάξο (1-8/7, 25 ώρες μάθημα), χρησιμοποιώντας κείμενα του Τένεσι Ουίλιαμς, ο καθηγητής του «Stella Adler studio of acting» και βραβευμένος σκηνοθέτης Ντένις Ρέιντ. Το μάθημα θα γίνει στα αγγλικά (οι σκηνές θα παρουσιάζονται στα ελληνικά). Τα έργα του Ουίλιαμς που θα δουλευτούν, θα δοθούν πριν. Πληροφορίες για το κόστος του σεμιναρίου: Θεατρικό Εργαστήριο (Ηπείρου 41, 210-3252.676, 6936-813.232 και 6936-813.231).

Mr Reid works as an Actor, Writer, Director, Teacher and Producer. Dennis's most recent directing project was an original play for the Powerhouse theatre program, among his other directing credits HENRY VI parts I and II, for NY Stage and Film, Two Gentlemen of Verona Powerhouse Summer Theater, Titus Andronicus, at Fordham University. Dennis Directed and Produced his adaption of Strindbergs Miss Julie for his company Green Eyed Monster Productions. Among Dennis's other directing credits: Avalon Theater co; Arc Lite Theater co; and EST. He developed his one man show Mandingo of Manhattan as a resident artist at the Mabou Mines suite, from which he was awarded a Jerome Fellowship. Dennis has performed at regional theaters throughout the country, including the Spolleto Festival in Charleston SC, The Cidermill Playhouse, Binghampton NY, Cincinnati Playhouse in the Park, Guthrie in Minneapolis, the Kennedy Center , D.C., Yale Rep, Voice and Vision(Smith College) Rites and Reason (Brown University). In New York he has appeared at HERE, NADA, the Public Theater, CSC, La Mama, Ohio Theater, En Garde Arts and Mabou Mines. Dennis is a faculty member at Vassar College where teaches acting. He has taught at Columbia University, The American Musical and Dramatic Academy, Circle Rep, Fordham University, Marymount Manhattan College.He is a graduate of Yale University.

«ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ»

Μεγάλοι Ελληνες ποιητές «συνομιλούν» με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, στη μουσικο - θεατρική παράσταση «Το Αλφαβητάρι των άστρων» που ξεκινάει το καλοκαιρινό της «ταξίδι» το Σάββατο, συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ Οίτης, στο Πάρκο Τεχνών Χώρα, στα Λελέικα Υπάτης.

Οι ποιητές Σεφέρης, Καβάφης, Ρίτσος, Καρούζος κ.ά. «συνομιλούν» με υπέροχα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Ποιήματα, στίχοι, μουσικές που σημαίνουν Ελλάδα, που μιλούν για την ελληνική ψυχή. Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος «διαβάζει» τα κείμενα και ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος ερμηνεύει τα τραγούδια, παίζοντας παράλληλα πιάνο.

«Σ' αυτούς τους τόσο "θορυβώδεις" καιρούς», σημειώνει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, «πιστεύουμε πως η μουσική και ο λόγος των Ελλήνων δημιουργών θα είναι βάλσαμο για τα αυτιά και την ψυχή των θεατών. Στοχεύουμε σε μια βραδιά που η ιδιαιτερότητά της και η διαφορετικότητά της θα είναι όχι μόνο η ουσία και το βάθος της ποίησης, αλλά και ο σεβασμός στην ποιότητα του ήχου».

Σκηνοθετική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος. Σκηνογραφική επιμέλεια: Κούλα Γαλιώνη. Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα. Βοηθός σκηνοθέτη - Οργάνωση παραγωγής: Κωστής Σαββιδάκης.

Επόμενοι σταθμοί: 26/7 θέατρο «Πέτρα», στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ «Πέτρα». 9/8 στο 20ό Φεστιβάλ Τέχνης και Πολιτισμού στο Πόρτο Χέλι (κτήμα Μάνεση), κ.ά.

Ο ουρανός κατακόκκινος - Γκόσπελ επί Κολωνώ - Ανδρομάχη

Φεστιβαλικές παραστάσεις

• «Ο ουρανός κατακόκκινος»

Γαλλοσυριακή «Ανδρομάχη»

Δεκαετία του 1990. Τα σοσιαλιστικά οράματα «ξαναμάτωσε» η άγρια παλινόρθωση του καπιταλισμού. Οποιος κυριεύτηκε από απογοήτευση, σύγχυση, ηττοπάθεια και το γελοιοδέστατο ιδεολόγημα περί του «τέλους της Ιστορίας» θεωρούνταν «ρεαλιστής», «αντιδογματικός». Μέσα στην ιδεολογική κοσμοχαλασιά αυτής της εποχής έγραψε η Λούλα Αναγνωστάκη το μονόπρακτο μονόλογο «Ο ουρανός κατακόκκινος». Δραματουργός με υπερευαίσθητες, πάντα, κεραίες απέναντι στα καθημερινά ψυχολογικά, υπαρξιακά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου - ιδιαίτερα της γυναίκας ως πιο ευάλωτου «κρίκου» στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία - με αυτό το βαθιά μελαγχολικό αλλά και λεπτού και πικρού ειρωνικού χιούμορ μονόλογο, συνέθεσε τα «κομμάτια και θρύψαλα» μιας μεσήλικης. Μια μεσοαστικής καταγωγής πρώην καθηγήτρια Γαλλικών, ανέκαθεν απολιτική αλλά πια σε πλήρη ιδεολογοκοινωνική σύγχυση, που χηρεύει, το ρίχνει στο πιοτό και απολύεται λόγω αλκοολισμού, αποτυχημένη στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού της, βυθισμένη στη μοναξιά και στο «τίποτα» της ζωής της, ουσιαστικά απελπισμένη από το παρόν, «ζει» μόνο με τις μνήμες από τις περασμένες ευτυχισμένες μέρες με τον ερωτικά ελκυστικό, απογοητευμένο «αριστερό» πεθαμένο πια άντρα της, πορεύεται σε ένα χωρίς προορισμό αύριο. Μόνο στόχος της είναι να συμπαρασταθεί στο φυλακισμένο, ανεπάγγελτο μοναχογιό της, που νομίζοντας ότι θα τα «οικονομούσε», αν έκανε μια παράνομη Ρωσίδα μετανάστρια που γνώρισε τραγουδίστρια γαλλικών τραγουδιών σε νυχτερινά μαγαζιά, βρέθηκε στη φυλακή, κατηγορούμενος από το μαφιόζο εκμεταλλευτή της ότι σχεδίαζε την «εκπόρνευσή» της. Μια γυναικεία ύπαρξη συντριμμένη, που θεωρεί ότι στη σημερινή κοινωνία, ο μόνος προορισμός που μπορεί να αποκτήσει η ζωή της, η μόνη «επανάσταση» που μπορεί να κάνει το δικό της «ουρανό κατακόκκινο» είναι να συμπαρασταθεί στον «άσχημο και ηλίθιο», όπως αποκαλεί το γιο της. Τη μελαγχολία, αλλά πρωτίστως και κυρίως την πικρή ειρωνεία του έργου (παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών) μεγέθυνε η γοητευτική ερμηνεία της Ρένης Πιττακή, καθοδηγημένη από την καθάρια, απέριττα ρεαλιστική σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου, με το αφαιρετικά συμβολικό σκηνικό (ένας μικρός ανηφορικός «Γολγοθάς») του Αγγελου Μέντη και φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου.

• «Γκόσπελ επί Κολωνώ»

«Ο ουρανός κατακόκκινος»

Σύνηθες φαινόμενο στην εποχή μας, διεθνώς μάλιστα, είναι η ελεύθερη απόδοση και η εκσυγχρονιστική διασκευή κλασικών δραματουργικών έργων και του αρχαίου δράματος συμπεριλαμβανομένου. Αρκετές εκσυγχρονιστικές διασκευές (ξένες και ελληνικές) αρχαίου δράματος παρασάγγας απέχουν από το πρωτότυπό τους, φτάνοντας στην αλλοίωση και εξαφάνιση του πνευματικού και ποιητικού ήθους του, ακόμα και του μύθου του, τόσο που να αναρωτιέται κανείς αν το διασκευαστικό τους αποτέλεσμα οφείλεται σε ασέβεια προς το πρωτότυπο ή σε ανικανότητα και αταλαντοσύνη. Η παράσταση «Γκόσπελ επί Κολωνώ», βασισμένη στο σοφόκλειο «Οιδίποδα επί Κολωνώ», την οποία παρουσίασε στο Ηρώδειο ο νεοϋορκέζικος θίασος «Mabou Mines», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Λι Μπρούερ, με μουσική, στιχουργική προσαρμογή και μουσική διεύθυνση του Μπομπ Τέλσον, με ερμηνευτές, αποκλειστικά, Αφροαμερικανούς ηθοποιούς, πολύπειρους τραγουδιστές και μουσικούς της Γκόσπολ και Σόουλ μουσικής και χορωδούς μιας αφροαμερικανικής εκκλησίας της Πεντηκοστιανής, αποτελεί ένα διασκευαστικό εγχείρημα, που με το σεβασμό του απέναντι στο σοφόκλειο μύθο (ακολούθησε και κράτησε σχεδόν όλο το έργο και όλα τα πρόσωπα που έπλασε ο Σοφοκλής) και το ποιητικό ήθος του, με την πρωτότυπη, λεπτομερώς επεξεργασμένη σκηνοθετική σύλληψή του, με το χωρίς χάσματα απολύτως «ενορχηστρωμένο» δέσιμο λόγου, τραγουδιού, μουσικής και κίνησης του πολυμελούς θιάσου, δικαιούται όχι μόνο το σεβασμό, αλλά και τον έπαινο. Ο Λι Μπρούερ ξέροντας τη θρησκευτική καταγωγή του αρχαίου δράματος και τη θεαματικότητα των μακραίωνων αφρικανικών θρησκευτικών τελετουργιών, πιστεύοντας ότι το τελετουργικό όλων, ανεξαιρέτως, των θρησκειών θεάται - δηλαδή συνιστά θέαμα και έχοντας διαπιστώσει και μελετήσει τη «θεατρικότητα», το σωματοποιημένο «θέατρο» που παράγει το αφηγηματικό κήρυγμα ενός ιερέα (όπως ο «εξάρχων» στις αρχαιοελληνικές τελετουργίες) και ο «διάλογός» του με τους μετέχοντες και ομαδικά άδοντες (όπως ο ομαδικά ορχούμενος Χορός στο αρχαίο δράμα) στη λειτουργία της αφροαμερικανικής εκκλησίας της Πεντηκοστιανής, βάσισε σ' αυτό το κοινό χαρακτηριστικό την κειμενική διασκευή και σκηνοθεσία του. Συνδυάζοντας τον αφηγηματικό λόγο, το ατομικό τραγούδι και την ομαδική όρχηση, προσάρμοσε και «έδεσε» σεβαστικά και αποτελεσματικά το μύθο και την ποίηση του αρχαίου κειμένου με την αφηγηματική παράδοση, τη στιχουργική και ρυθμοποιία του Γκόσπελ, δημιουργώντας μια διόλου επιτηδευμένη, μια γοητευτική, λαϊκού ήθους παράσταση, αναδεικνύοντας την οικουμενικότητα του αρχαίου μύθου, μέσα από την ομορφιά, την έκσταση, τον ψυχισμό, το πάθος της παράδοσης του Γκόσπελ, με ζωντανή ορχήστρα και ένα εξαιρετικό υποκριτικό και τραγουδιστικό σύνολο, μεταξύ του οποίου και τρεις τυφλοί πολύπειροι τραγουδιστές του είδους.

• Γαλλοσυριακή «Ανδρομάχη»

«Γκόσπελ επί Κολωνώ»

Το αρχαίο τραγικό είδος θα «τρέφει» εσαεί τους ανθρώπους του θεάτρου, καθώς εσαεί θα εκφράζει τους πάσχοντες ανθρώπους, ιδιαίτερα τους πάσχοντες λαούς. Πάσχουσες υπάρξεις είναι τα συνεχώς αυξανόμενα μιλιούνια των ξεριζωμένων από το γενέθλιο τόπο τους, εξαιτίας της πείνας, της εξαθλίωσης, των σημερινών ιμπεριαλιστικών πολέμων, κατάκτησης και διαμελισμού χωρών και γενοκτονίας λαών. Στη Γαλλία ζουν χιλιάδες ξεριζωμένοι από τις αραβικές χώρες και «μπολιάζουν» το σύγχρονο πολιτισμό της (έντονα μάλιστα στη μουσική) με το δικό τους πολιτισμό, τους καημούς και τα προβλήματά τους. Τέτοιο «μπόλιασμα» στον τομέα του θεάτρου ήταν η γαλλοσυριακής παραγωγής παράσταση της ευριπιδικής «Ανδρομάχης» (περιλήφθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών), σε σκηνοθεσία αραβικής καταγωγής Ζαν-Κριστόφ Σάις, με Γάλλους και Σύρους ηθοποιούς. Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η επιλογή του έργου και η διανομή των ρόλων: Τους εκπροσώπους των Αχαιών που εισέβαλαν και ρήμαξαν την Τροία υποδύονται Γάλλοι ηθοποιοί. Τη σκλαβωμένη και χαροκαμένη Ανδρομάχη, όπως και τα άλλα ξεριζωμένα πρόσωπα των «βαρβάρων», υποδύονται Σύροι ηθοποιοί (στη συριακή γλώσσα όταν μονολογούν ή μιλούν μεταξύ τους, αλλά και στα γαλλικά όταν απευθύνονται στους «Ελληνες»). Παντοτινό «μνημείο» ποιητικού λόγου, οικουμενική, διαχρονική και επίκαιρη καταγγελία όλων των ιμπεριαλιστικών πολέμων, η ευριπίδεια τραγωδία «μιλά» για τα σημερινά πάθη αραβικών λαών. Για τα ερείπια, τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό τους από ιμπεριαλιστές εισβολείς, για την κλιμακούμενη σύγχρονη αποικιοκρατική πολιτική της «ανώτερης» Δύσης που νέμεται τον πλούτο των κατακτημένων χωρών της Ανατολής, αλλά και τους επιζώντες «βαρβάρους» που ενώ τους ξεριζώνουν και τους εκμεταλλεύονται σα σύγχρονους σκλάβους, παράλληλα τούς θεωρούν «ξένους» κι «εχθρούς». Ο σκηνοθέτης χωρίς ίχνος παρέμβασης στο αρχαίο πρωτότυπο, χωρίς -σκηνοθετικά ή ερμηνευτικά - εντυπωσιοθηρικά «κόλπα», με μόνο «σκηνικό» τους φωτισμούς και άμμο στο δάπεδο της σκηνής, με λιτά ά-χρονα κοστούμια και με διακριτικών αραβικών ακουσμάτων μουσική, ακολουθώντας μια λιτότατη ρεαλιστική «ανάγνωση» άφησε τον πρωτοπόρο ποιητικό ρεαλισμό του Ευριπίδη να «καθρεφτίσει» τα πάθη και των σημερινών «βάρβαρων» λαών και ξεριζωμένων στη Δύση. Μόνο και εύστοχο «εύρημα» της σκηνοθεσίας ήταν ο θρήνος της Ανδρομάχης από το φόβο ότι ο Μενέλαος θα σκοτώσει το παιδί που, άθελά της, γέννησε σα σκλάβα - ερωμένη του Νεοπτόλεμου, που παρέπεμψε στους παραδοσιακούς θρηνητικούς αλαλαγμούς των χαροκαμένων Αράβων γυναικών. Ακρα λιτότητα είχαν και οι ερμηνείες, με πιο ασκημένες, πιο σύνθετες, πιο κυρίαρχες των Γάλλων ηθοποιών (ιδιαίτερα των ηθοποιών στους ρόλους του Πηλέα και της Ερμιόνης). Λιτός ο λόγος της Σύρας ηθοποιού στο ρόλο της Ανδρομάχης, αλλά υπέρμετρα ταχύρυθμος, με επόμενη συνέπεια μια ηχητική μονοτονία και μια συναισθηματική «αχρωμία».

[ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης, 25/6/2008]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

1/6/2008

-- Το θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών

24/10/2007

-- Αξιόλογοι σκηνικοί πειραματισμοί

22/8/2007

-- Δραματοποιημένη πεζογραφία και αρχαίο δράμα

15/8/2007

-- Αρχαίο δράμα και Ρακίνας

30/8/2001

-- «Αντιγόνη» των παθών της Αργεντινής

ΚΘΒΕ: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ στο πλαίσιο του Θεατρικού Εργαστηρίου του Κ.Θ.Β.Ε.

Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής πρόκειται να λειτουργήσει στο πλαίσιο του Θεατρικού Εργαστηρίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στόχο του Εργαστηρίου Θεατρικής Γραφής αποτελεί η συστηματοποίηση και η διαμόρφωση κωδίκων προσέγγισης σύγχρονων θεατρικών θεμάτων και του σύγχρονου θεατρικού λόγου. Το εργαστήρι θα απασχοληθεί με ζητήματα δημιουργικής γραφής. Σ’ αυτό θα συμμετάσχουν, μετά από επιλογή, εν δυνάμει θεατρικοί συγγραφείς, που μπορεί να προέρχονται από οποιονδήποτε επαγγελματικό χώρο.

Το Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής θα λειτουργήσει από τον Σεπτέμβριο έως τα μέσα Νοεμβρίου του 2008 με στόχο την παραγωγή σύγχρονων και πρωτότυπων θεατρικών κειμένων. Τα εργαστηριακά μαθήματα και σεμινάρια θα προσφέρονται δωρεάν στους συμμετέχοντες, ενώ η παρακολούθησή τους θα είναι υποχρεωτική.

Την ευθύνη για την υλοποίηση του εργαστηρίου έχει ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής. Στο Θεατρικό Εργαστήριο θα διδάξουν σημαντικοί Έλληνες συγγραφείς, σκηνοθέτες και θεωρητικοί του θεάτρου μεταξύ των οποίων οι: Αριστείδης Αντoνάς (συγγραφέας), Απόστολος Βέττας (σκηνογράφος - καθηγητής Α.Π.Θ.), Χάρης Βλαβιανός (ποιητής – συγγραφέας), Γεράσιμος Βώκος (καθηγητής φιλοσοφίας), Δημήτρης Δημητριάδης (συγγραφέας), Γλυκερία Καλαϊτζή (σκηνοθέτης), Βασίλης Κατσικονούρης (συγγραφέας), Νίκος Παναγιωτόπουλος (συγγραφέας), Μάριος Ποντίκας (συγγραφέας), Θεόδωρος Στεφανόπουλος (καθηγητής πανεπιστημίου, μεταφραστής) κ.ά.

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να καταθέσουν ή να αποστείλουν δύο κείμενά τους στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Εθνικής Αμύνης 2, 54621 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310-268307 και 2310-263359) έως και τις 20 Ιουλίου 2008. Όσον αφορά στα κείμενα τα οποία θα αποσταλούν:

1. Το πρώτο μπορεί να είναι της επιλογής του ενδιαφερόμενου, είτε πρόκειται για θεατρικό έργο ή πεζογράφημα, είτε για ένα διαλογικό κομμάτι οποιασδήποτε θεματολογίας.
2. Το δεύτερο είναι ένας διάλογος 200 λέξεων με βάση τη συνθήκη:

Το κουδούνι χτυπά. Η πόρτα ανοίγει και η ταραχή διαδέχεται την έκπληξη. - «Κάτι μου χρωστάς».

ΈΝΑ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ

PHOTO GALLERY

Περισσότερες φωτογραφίες από το Μικροσκοπικό Θέατρο

Κόκκινος έρωτας στα... θεμέλια της Πλάκας

Ανάμεσα στους αρχαιολογικούς χώρους της Ρωμαϊκής Αγοράς και της Βιβλιοθήκης του Αδριανού, δίπλα από τα τουριστικά μαγαζάκια με τις «αρχαιοελληνικές» περικεφαλαίες και τα καρτ ποστάλ του Παρθενώνα, ξεπροβάλλει ένα αναπαλαιωμένο πλακιώτικο σπίτι του 19ου αιώνα. Με την πρώτη ματιά -φταίνε οι ροζ αποχρώσεις του- θυμίζει κουκλόσπιτο. Ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά προϊδεάζει για κάτι το ιδιαίτερο. Μέχρι να ανοίξει η ξύλινη πόρτα του υπογείου, η οποία κρύβει όλη τη μαγεία του κτιρίου… Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας ένας χώρος -αν και ψηλοτάβανος- που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα σε σπηλιά. Οι τοίχοι είναι βράχια, τα θεμέλια ενός ρωμαϊκού κτίσματος, ηλικίας 2.000 ετών, που χρονολογούνται περίπου από τον 1ο αιώνα μ.Χ., ενώ παράθυρα-φεγγίτες αφήνουν ακριβώς όσο φως χρειάζεται για να αναδυθεί η ομορφιά του. Είναι το Μικροσκοπικό Θέατρο, ο ολοκαίνουριος χώρος του Ελληνικού Φεστιβάλ, τον οποίο σχεδίασε και επιμελήθηκε η χορεύτρια – χορογράφος Αναστασία Λύρα. Σε συνεργασία με τους αρχιτέκτονες Λιάνα Κουκιάδη και Ανδρέα Δεληβοριά, δημιούργησε μία νέα κατοικία για το Φεστιβάλ, μια νέα εστία πολιτισμού για την πόλη.

Η εισαγωγή του συγκεκριμένου χώρου στο Φεστιβάλ Αθηνών αποτέλεσε δική της πρόταση. «Οταν είδα το κτίριο, το ερωτεύτηκα. Ηθελα να γίνει το σπίτι μου και το αγόρασα, χωρίς καν να μου περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλλιτεχνικά. Οταν άρχισαν, όμως, να αποκαλύπτονται σταδιακά οι τοίχοι του υπογείου, διαπίστωσα ότι είχε τεράστιο ενδιαφέρον ο συγκεκριμένος χώρος.

Ετσι, αποφάσισα ότι πρέπει να μεταμορφωθεί σε ένα θεατράκι για μικρά καλλιτεχνικά δρώμενα, προκειμένου να μοιραστώ τη μαγεία του με τον κόσμο». Εριξε, λοιπόν, την ιδέα στο τραπέζι του Ελληνικού Φεστιβάλ, το οποίο αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την πρότασή της, μιας και έχει θεσμοθετήσει, κάθε χρόνο, την εισαγωγή μιας καινούργιας «σκηνής» στο πρόγραμμά του. Της ζητήθηκε να ονοματίσει το χώρο κι εκείνη τον βάπτισε Μικροσκοπικό Θέατρο κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Η ονομασία, πρωτίστως, έχει να κάνει με το μέγεθος του χώρου, ενώ, δευτερευόντως, συμβολίζει το θέατρο που βάζει τα πράγματα κάτω από το μικροσκόπιο», αναφέρει η Αναστασία Λύρα. Απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Χορού με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία του Χορού στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, χορεύει και χορογραφεί σόλο από το 1984. Βασικοί άξονες της δουλειάς της είναι ο αυτοσχεδιασμός, το περιβάλλον της πόλης, η μουσική και, ενίοτε, η σιωπή. Πρωτοπόρος της πειραματικής performance, η Λύρα εγκαινιάζει σήμερα το υπόγειο του Μικροσκοπικού Θεάτρου με το έργο της «Tu amor revolucionario», μια χορευτική εγκατάσταση για «έναν έρωτα επαναστάτη», τον οποίο ερμηνεύουν οι χορεύτριες και συνεργάτιδές της, Νατάσα Αβρά και Αλίκη Κόντζιου – Γούσα, μέλη της Σχεδίας Ομάδας Χορού.

Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το στίχο του γνωστού τραγουδιού του Carlos Puebla για τον Τσε Γκεβάρα. Οπως μας λέει η χορογράφος, πρόκειται για «μια ζωντανή γλυπτική σύνθεση, όπου οι έννοιες αποκάλυψη - αποπλάνηση, μορφή και περιεχόμενο, φύση και ιδεολογία είναι οι θεματικές αναφορές που προκύπτουν από τη διαλεκτική σώματος και συμβόλου, ενώ παράλληλα προβάλλονται οι αντιθέσεις προβλέψιμο - απρόβλεπτο, μεταβλητό - αμετάβλητο, πεπερασμένο - αέναο».

Το σκηνικό μινιμαλιστικό, μιας και ο χώρος, ο οποίος ουσιαστικά βρίσκεται κάτω από τη γη, για την ακρίβεια μέσα στη γη, είναι τόσο υποβλητικός, που αποτελεί τη σκηνογραφία της παράστασης. Πρωταγωνιστές ένα γυμνό γυναικείο κορμί και ένα κόκκινο πανί-σημαία. «Μου αρέσει η οικονομία σε ό,τι δημιουργώ. Η σκηνογραφία και τα εφέ έρχονται πάντα σε δεύτερη μοίρα στο έργο μου. Με ενδιαφέρει, πρωτίστως, ο χορός που βασίζεται στο σώμα. Γι’ αυτό ασχολούμαι με το χορευτικό αυτοσχεδιασμό, που προβάλλει το σώμα και τις δυνατότητές του», τονίζει η ίδια και συμπληρώνει ότι «ο χαρακτηρισμός “εγκατάσταση” αναφέρεται στη σχέση του δρώμενου με μια μορφή που σχετίζεται κατεξοχήν με τις εικαστικές τέχνες, καθώς θα είναι επισκέψιμο, όπως μια εικαστική έκθεση. Μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, όπως όταν βλέπει ένα γλυπτό ή όπως όταν κοιτάει τη θάλασσα».

Οι θεατές, αφού θα έχουν βγάλει τα παπούτσια τους, θα απολαύσουν ένα χορευτικό πρόγραμμα που θα «τρέχει» σαν ζωντανή λούπα. Στο χώρο χωράνε μόνο 7 θεατές τη φορά, οι οποίοι θα μπαίνουν για 10-15 λεπτά, θα παρακολουθούν το κομμάτι και θα αποχωρούν, προκειμένου να ακολουθήσουν οι επόμενοι «επισκέπτες».

Σχεδία Ομάδα Χορού

Η Σχεδία Ομάδα Χορού γεννήθηκε από μια σειρά εργαστηρίων χορευτικής έρευνας, που από το 1994 οργανώνονται από την Αναστασία Λύρα στην Αθήνα και την Υδρα. Η ομάδα πρωτοσυγκροτήθηκε την άνοιξη του 1996 και δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρουσιάζοντας δημιουργίες κλειστού και ανοιχτού χώρου, που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό με τη μουσική, ιδιαίτερα την κλασική, αν και αρκετά συχνά η Σχεδία χορεύει στη σιωπή. Η σύνθεση της ομάδας μεταβάλλεται διαρκώς, ενώ στην πλέον πολυπρόσωπη μορφή της αποτελείται από 40 μέλη.

Η ιστορία του «Tu amor revolucionario»

Η ιστορία της δημιουργίας του «Tu amor revolucionario» θυμίζει σενάριο χολιγουντιανής ταινίας, αφού πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα για να παρουσιαστεί τελικά το 2008 στην Αθήνα. «Το Μάρτιο του 2002, θέλησα να πάω από την Κούβα, όπου περιόδευα με την ομάδα μου, Σχεδία Ομάδα Χορού, κατευθείαν στο Ορεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών, για να συμμετάσχω σ’ ένα χορευτικό συνέδριο. Είχα αποφασίσει να παρουσιάσω ένα σύντομο χορευτικό σόλο, που θα είχε σχέση με το πέρασμά μου από την Κούβα Δεν έφτασα, όμως, ποτέ εκεί. Στο αεροδρόμιο του Λος Αντζελες μου φόρεσαν χειροπέδες και με οδήγησαν στη φυλακή. Ο λόγος; Υπήρχε πρόβλημα με τη βίζα μου, αλλά πάνω από όλα η αιτία ήταν ότι ερχόμουν από την Αβάνα. Πέρασα μεγάλη δοκιμασία.

Οπως πολύς κόσμος τότε, μιας και το συμβάν έλαβε χώρα λίγους μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Η κράτηση ήταν η τιμωρία μου, επειδή όπως μου είπαν ευθαρσώς: ‘’Εδώ ξέχασες τη βίζα σου, ενώ όταν πήγες στην Κούβα θυμήθηκες να βγάλεις’’. Την επόμενη μέρα με απέλασαν. Εφυγα για Ελλάδα και δεν γύρισα ποτέ πίσω. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, σε μια περιοδεία στη Ρωσία, η ιδέα για το σόλο με το γυμνό σώμα που τυλίγεται και ξετυλίγεται στην κόκκινη σημαία επανήλθε στο μυαλό μου. Αυτή τη φορά με τη μορφή της εγκατάστασης σε μια αίθουσα παλατιού στην Αγία Πετρούπολη. Δεν χρειάστηκε να ξαναπάω φυλακή για να μην πραγματοποιηθεί ούτε και η ρωσική εκδοχή του έργου. Συνέβησαν άλλα γεγονότα, που δεν επέτρεψαν την παρουσίασή του».

Info

Φεστιβάλ Αθηνών: «Tu amor revolucionario»
Σύλληψη: Αναστασία Λύρα
Ερμηνεύουν: Νατάσα Αβρά, Αλίκη Κόντζιου - Γούσα
Σκηνικό περιβάλλον: Αρτεμις Αλκαλάη
Μικροσκοπικό Θέατρο: Δεξίππου και Ταξιαρχών 2, Πλ. Ταξιαρχών, Μοναστηράκι
Διάρκεια: 21 – 23/6
Ωρα έναρξης: 19.00
Είσοδος ελεύθερη. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Χορηγοί επικοινωνίας: Ελεύθερος Τύπος και city 99,5.

[Tης Χριστίνας Φαραζή φωτό: EΤ/Αγγελος Ρασσιάς, Ελεύθερος Τύπος, 21/6/2008]

Ο 70ΧΡΟΝΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΛΙ ΜΠΡΟΥΕΡ...

Τρία έργα, ένας σκηνοθέτης

Ο 70χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης Λι Μπρουερ και συγγραφέας επισκέπτεται την Ελλάδα με τρεις παραγωγές: το «Γκόσπελ επί Κολωνώ» και το «Κουκλόσπιτο» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και τους «Τράφους» στους Δελφούς.

Μοιάζει με τον Εντ Χάρις, φορά ένα αδαμάντινο σκουλαρίκι στο αριστερό του αφτί, χαμογελά πολύ εύκολα και λατρεύει να συζητά για πολιτική. Ο ένθερμος υποστηρικτής του Μπαράκ Ομπάμα και συνοδοιπόρος των beatniks τη δεκαετία του ’50 είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της νεοϋορκέζικης θεατρικής σκηνής, που μαζί με την Τζο Αν Ακαλάιτις και την Ελίζαμπεθ Λε Κοντ έχουν συμβάλει στο πειραματικό προφίλ της.

• Από τη Mabou Mines Theater Company στη Νέα Υόρκη, στους «Τράφους» της Θάλειας Αργυρίου στην Ελλάδα. Φιλέλληνας ή καλλιτεχνική συγκυρία;

Και τα δύο. (γελάει) Στην Ελλάδα είχα έρθει πολύ παλιά, τη δεκαετία του ’80, και είχα μείνει εννέα μήνες. Σήμερα η χώρα σας έχει αλλάξει πολύ, αλλά παραμένει ηλιόλουστη. Με τη Θάλεια (Αργυρίου) δουλεύουμε πάνω στο έργο της «Τράφοι». Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την παράσταση λειτουργώ περισσότερο ως editor παρά ως σκηνοθέτης. Η Ερση Πήττα έχει κάνει όλη τη σκηνοθετική δουλειά κι εγώ κάνω ένα είδος μοντάζ στις σκηνές που έχει δουλέψει. Το έργο της Θάλειας είναι ένα σκηνικό λυρικό ποίημα που εμείς το έχουμε στήσει ως μια ελληνική εκδοχή του παραδοσιακού γιαπωνέζικου θέατρου ΝΟ.

• Φέτος το καλοκαίρι θα δούμε άλλες δύο παραγωγές σας στο Φεστιβάλ Αθηνών, το «Γκόσπελ επί Κολωνώ» και το «Κουκλόσπιτο».

Και οι δύο παραγωγές που παρουσιάζουμε στο Φεστιβάλ Αθηνών είναι διασκευές, η πρώτη από το έργο του Σοφοκλή και η δεύτερη του Ιψεν. Και οι δύο έχουν πολιτικές αποχρώσεις. Το μεν «Γκόσπελ επί Κολωνώ» αναφέρεται σε φυλετικά ζητήματα, που είναι πολύ έντονα στην Αμερική, το δε «Κουκλόσπιτο» στην πολιτική μέσα στην οικογένεια και τη γυναικεία χειραφέτηση. Εντελώς συγκυριακά (;) φέτος στην αμερικανική πολιτική σκηνή ένας Αφροαμερικανός και μια γυναίκα έβαλαν υποψηφιότητα για το χρίσμα των Δημοκρατικών.

• Στο «Γκόσπελ επί Κολωνώ» η αφροαμερικανική κουλτούρα, μέσα από τη μουσική γκόσπελ, συναντά την αρχαία ελληνική, στην τραγωδία του Σοφοκλή.

Ακριβώς. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγάλη αφροαμερικανική κοινότητα και δεν είστε εξοικειωμένοι με την κουλτούρα της. Αλλά στις ΗΠΑ η επιρροή της είναι πολύ μεγάλη. Πλέον έχουμε και υποψήφιο Αφροαμερικανό πρόεδρο. Για να επανέλθουμε στην τραγωδία του Σοφοκλή, συχνά οι αγγλόφωνοι καλλιτέχνες προσεγγίζουν την αρχαία ελληνική τραγωδία διά της σαιξπηρικής οδού, καθώς αυτή είναι γνωστή ως κλασική δραματουργία. Αλλά το αρχαίο ελληνικό δράμα δεν είναι ξεκάθαρα Σαίξπηρ. Και είναι λάθος να ανεβαίνει ως σαιξπηρικό έργο. Εμείς λοιπόν σκεφτήκαμε να δανειστούμε στοιχεία από την αφροαμερικανική κουλτούρα και τα γκόσπελ, με τα οποία ο κόσμος μάλλον έχει κάποια οικειότητα λόγω των ομιλιών του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή και του Ομπάμα, αλλά και των κηρυγμάτων του Τζέζι Τζάκσον.

Ο δραματικός, σχεδόν θεατρικός, τόνος των θρησκευτικών κηρυγμάτων θεωρήσαμε ότι ταιριάζει στη φόρμα της αρχαίας τραγωδίας. Επίσης, η αρχαιοελληνική ιδέα της κάθαρσης υπάρχει και στην αφρικανική θρησκευτική παράδοση, όπως και η κατάσταση του διονυσιασμού, που αυτοί ονομάζουν έκσταση. Αν αναλύσουμε λοιπόν τη δομή μιας θρησκευτικής λειτουργίας, θα δούμε ότι είναι πολύ κοντά μ’ εκείνη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας.

Επίσης, όπως στον πυρήνα της τραγωδίας υπάρχει πάντα ένας μύθος, το ίδιο ισχύει και στη θρησκευτική κατήχηση, μόνο που εδώ ο μύθος είναι παρμένος από τη Βίβλο. Την ιδέα όμως αυτή τη συνέλαβα πριν από 25 χρόνια σε ένα ταξίδι μου στην Τουρκία, όπου είχα επισκεφθεί ένα αρχαίο ελληνικό θέατρο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα δει αρκετά αρχαία θέατρα στην Ελλάδα και ότι υπήρχε ένας βωμός σε αυτά. Τότε βεβαιώθηκα για τη θρησκευτική διάσταση του θεάτρου στην αρχαία Ελλάδα. Και σκέφτηκα, γιατί να μην προσδώσουμε στην τραγωδία του Σοφοκλή μια θρησκευτική διάσταση, μέσα από τη δική μας κουλτούρα όμως. Σκεφτείτε λοιπόν τον Οιδίποδα να παίζεται από τον Ρέι Τσαρλς, τον Αγγελιαφόρο από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την Αντιγόνη από την Αρίθα Φράνκλιν.

• Ο Ρέι Τσαρλς ήταν τυφλός, όπως και ο Οιδίποδας, έτσι δεν είναι;

Ο μύθος του τυφλού ήρωα απαντάται συχνά στην αφροαμερικανική κουλτούρα. Ο τυφλός είναι αυτός που βλέπει πιο καθαρά ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν χάσει την όρασή τους. Ο Τζιμ Κάρτερ, που ερμηνεύει το ρόλο του Οιδίποδα, είναι επαγγελματίας τραγουδιστής γκόσπελ και επίσης τυφλός, όπως και ο ήρωας που υποδύεται. Η χορωδία της παράστασης είναι από το Χάρλεμ και είναι από τις καλύτερες χορωδίες της Νέας Υόρκης. Οι Blind Boys of Alabama έχουν κερδίσει τέσσερα Grammy. Εκτός από τρεις τέσσερις ηθοποιούς, όλο το υπόλοιπο καστ είναι ιερωμένοι, άνθρωποι της Εκκλησίας ή τραγουδιστές γκόσπελ. Ο Αγγελιαφόρος παίζεται από έναν κανονικό ιερωμένο, τον αιδεσιμότατο Ερλ Μίλερ, γιατί στην αφροαμερικανική κουλτούρα ο κατηχητής είναι ο αγγελιαφόρος του λόγου του Θεού. Είναι λοιπόν πραγματική η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μια αφροαμερικανική εκκλησία.

• Οπως είναι πραγματικότητα ότι ο Αφροαμερικανός Μπαράκ Ομπάμα βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρος στις ΗΠΑ.

Νομίζω πως αυτή η υποψηφιότητα είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στην Αμερική σήμερα. Αρκετά τραβήξαμε με όλο αυτό το Bushit (σ.σ.: σύντμηση του Bush και shit, που παρηχεί το bullshit). Είναι καιρός να γυρίσουμε σελίδα και ν’ αλλάξει η εικόνα της Αμερικής και στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό, να τελειώσει η ιστορία με το Ιράκ και με όλες τις άλλες πολεμικές αναφλέξεις ανά τον κόσμο.

info
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ:

▪«Το κουκλόσπιτο», Πειραιώς 260 (Χώρος Δ),
21-24/7 στις 21:00.
Τιμές εισιτηρίων: €30, €20 (μειωμ.), €15 (φοιτ.).
Η προπώληση αρχίζει στις 30/6.
Κρατήσεις εισιτηρίων: Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου), τηλ. 210-3272000,
ή στο site www.greekfestival.gr.
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΕΤ, City 99,5.
▪«Τράφοι»: Δελφοί,
11/7 (workshop 17:00-20:00),
20/07 (πρεμιέρα) Θέατρο Αλσους, Ηλιούπολη

[Από την Ιωάννα Μπλάτσου, φωτό: Μάριος Λώλος, Ελεύθερος Τύπος, 21/6/2008]

Η «ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ» ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ

Πανελλήνια πρώτη για το έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Ενα απαγορευμένο από την τσαρική λογοκρισία δράμα για τη ζήλια, με αδυσώπητη σκιαγράφηση της ρωσικής αριστοκρατίας, το οποίο διασύρει την αστική τάξη. Ενα δαιμονικό κείμενο με προκλητικό περιεχόμενο, που λογοκρίθηκε και απαγορεύθηκε οριστικά από τις θεατρικές σκηνές στις 28 Οκτωβρίου 1836. Τη «Μασκαράτα», το αρτιότερο θεατρικό έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ, παρουσιάζουν από αύριο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε πανελλήνια πρώτη ο Στάθης Λιβαθινός, καλλιτέχνης με αποδεδειγμένη σχέση με τη ρωσική δραματουργία, και η ομάδα του, ένας αξιόλογος θίασος παλαιών και νέων συνεργατών.

«Η “Μασκαράτα” είναι η ποίηση της ζήλιας, που φανερώνει τη δύναμη του κακού. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη μάσκα για να κρύψουν τις άσεμνες γεμάτες κακία και μίσος πράξεις τους. Οταν όμως το προσωπείο πέσει και αποκαλυφθεί το πρόσωπο, φανερώνεται η τρομακτική δύναμη του κακού. Είναι ένα έργο πάθους που γράφτηκε από τον ποιητή του ρεαλιστικού θεάτρου, Μιχαήλ Λέρμοντοφ», αναφέρει ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός.

Ο «ροκ σταρ» Ρώσος ποιητής και λογοτέχνης (1814-1841) συνέγραψε εκτός από ποιητικά αριστουργήματα και πέντε θεατρικά έργα, έμμετρα και πεζά. Ολα αυτοβιογραφικά. Ενα όμως θέλησε ο ίδιος να δει στη σκηνή, τη «Μασκαράτα». Ενα έργο που έγραψε το 1835, σε ηλικία μόλις 21 ετών, παρατηρώντας τις κοσμικές συνήθειες της ρωσικής μπουρζουαζίας όταν σύχναζε στο διαβόητο Μέγαρο Εγκελγκαρντ της Αγίας Πετρούπολης. «Πρόκειται για ένα μεγαλειώδες κείμενο τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε μορφή. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επέλεξα να ανεβάσω τη συγκεκριμένη παράσταση, καθώς δεν υπάρχουν παρόμοια κείμενα στην παράδοση του ελληνικού θεάτρου», τονίζει ο σκηνοθέτης.

Η «Μασκαράτα» ξεδιπλώνεται αρχικά γύρω από ένα τραπέζι. Ευγενείς τζογαδόροι δοκιμάζουν την τύχη τους. Δίπλα σε μια μασκαράτα – πάρτι μεταμφιεσμένων, γυναίκες φορώντας μάσκες διαλέγουν το συνοδό τους. Κεντρικός ήρωας ο κλασικός προικισμένος νέος του Λέρμοντοφ, Αρμπένιν. Αγαπά τη γυναίκα του Νίνα και σαν το δαίμονα ζητάει μέσα από εκείνη τη λύτρωση. Ο κοσμικός όχλος όμως τον εκδικείται. Στη μασκαράτα η γυναίκα του χάνει το βραχιόλι της και οι εχθροί του Αρμπένιν κατορθώνουν μ’ ένα σατανικό τέχνασμα να τον πείσουν πως εκείνη τον απατά. Ο Αρμπένιν τρελαίνεται και τη σκοτώνει, καθώς δεν κατορθώνει να υψωθεί πάνω από τις προκαταλήψεις του κύκλου του. Στην αρχικά τρίπρακτη «Μασκαράτα», η λογοκρισία είχε προσθέσει μια τέταρτη και στη συνέχεια μια πέμπτη πράξη, που ενοχοποιούσε την ηρωίδα και αθώωνε το σύζυγο.

«Μασκαράτα»

 Απόδοση - έμμετρη μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
 Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Μουσική σύνθεση: Θοδωρής Αμπαζής
Χορογραφία: Σεσίλ Μικρούτσικου
 Παίζουν: Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Καρδώνης, Μαρία Κίτσου, Μαρία Σαββίδου, Στέλιος Ιακωβίδης, Βασίλης Ανδρέου, Καλλιόπη Σίμου, Ιρις Μάρα, Ηλίας Κουνέλας, Δημήτρης Πασσάς, Στρατής Πανούριος, Σοφία Τσινάρη
 Πειραιώς 260: Ταύρος (Χώρος Δ)
 Παραστάσεις: 25-27 Ιουνίου στις 21.00, 26 Ιουνίου στις 18.00 και στις 21.00
 Χορηγοί επικοινωνίας: «Ελεύθερος Τύπος» και City 99,5

Δείτε το πρόγραμμα όλων των φεστιβάλ του καλοκαιριού

[ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, 24/6/2008]

Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΗΤΑΝ ΠΑΡΩΝ

Προ-βολές

Το μόνο αρνητικό στοιχείο ήταν ότι κάποια στιγμή τελείωσε. Αναφέρομαι στο «Γκόσπελ επί Κολωνώ» του Λι Μπρούερ, στη μοναδική παράσταση που δόθηκε, το περασμένο Σάββατο στο Ηρώδειο. Εχοντας βρεθεί σε γκόσπελ λειτουργία στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, ήξερα τι να περιμένω - περίπου. Τότε, ένας άνθρωπος χωρίς πίστη ένιωσε το φευγαλέο άγγιγμα του ιερού. Δεν μιλάω για καμιά μυστικιστική εμπειρία. Μια αγαλλίαση ήταν, ευδαιμονία. Την ξαναβρήκα στο Ηρώδειο. Με μια σημαντική διαφορά, βεβαίως: τον ίδιο τον χώρο και, πάνω απ’ όλα, το κείμενο της ιδιότυπης αυτής γκόσπελ λειτουργίας: το σοφόκλειο «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Διατηρώντας το 80% του πρωτότυπου κειμένου, ο Μπρούερ «πάντρεψε» μοναδικά τον θρησκευτικό λόγο της Εκκλησίας της Πεντηκοστής και τον υποβλητικό αρχαιοελληνικό λόγο της Τραγωδίας. Παραμέρισε το χάος που χωρίζει την αρχαία ελληνική θρησκεία από τη χριστιανική, βρίσκοντας όμως μια χρυσή τομή μέσα από την έκφραση αυτού του αισθήματος του ιερού, του δέους απέναντι στις άγνωστες δυνάμεις που τυλίγουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Αλλά αυτή ήταν η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η εκρηκτική σωματικότητα που έχει ο τραγικός λόγος, η οποία, εν προκειμένω, μεταφράστηκε στο εκπληκτικό τραγούδι και στον εκστατικό χορό των Αφροαμερικανών. Είτε ως θρήνος είτε ως γιορτή της ζωής, ποτέ ο Σοφοκλής δεν πρέπει να ήταν τόσο ουσιαστικά παρών όσο μέσα σε αυτά τα υπέροχα σχήματα του Rythm ’n’ Blues και της Soul. Ετσι, το αποτέλεσμα, βοηθούσης της εξαιρετικής μουσικής του Μπομπ Τέλσον και των συντελεστών της παράστασης, ήταν μια σπάνια εμπειρία που απλώς δεν ήθελες να έχει τέλος. Είπα στην αρχή ότι το μόνο αρνητικό στοιχείο ήταν ότι κάποια στιγμή τελείωσε. Υπήρχε και κάτι ακόμα: οι πολλές κενές θέσεις στο Ηρώδειο. Απλώς, όσοι δεν ήρθαν, έχασαν. [Tου Ηλία Μαγκλίνη, Η Καθημερινή, 24/6/2008]

ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΘΒΕ

Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί το υπουργείο Πολιτισμού για την άμεση διευθέτηση της κατάστασης στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος; Προτίθεται να προβεί σε έκτακτη οικονομική επιχορήγηση του ΚΘΒΕ; ερωτούν τον υπουργό Πολιτισμού οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Μαρία Δαμανάκη, Κωνσταντίνος Καρτάλης, Μάρκος Μπόλαρης, Βασίλης Τόγιας, Συλβάνα Ράπτη, με αφορμή την έξωση με την οποία απειλείται το ΚΘΒΕ από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ) για τη μη καταβολή μισθωμάτων από τον Αύγουστο του 2007.

Το συνολικό ποσό που οφείλει στην ΕΜΣ για την ενοικίαση του θεάτρου, των γραφείων και των λοιπών βοηθητικών χώρων αγγίζει τα 240.000 ευρώ. Οπως αναφέρει ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΚΘΒΕ, οι οφειλές συνδέονται με το γενικότερο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο οργανισμός, καθώς η κρατική επιχορήγηση των 7,5 ευρώ δεν καλύπτει ούτε τη μισθοδοσία των εργαζομένων.

Η υποχρηματοδότηση του ΚΘΒΕ συμπληρώνει την απαξιωτική πολιτική του ΥΠΠΟ για τον πολιτισμό και δημιουργεί σοβαρά λειτουργικά προβλήματα στον οργανισμό παρατηρούν. «Προτίθεται το υπουργείο Οικονομίας να προχωρήσει στην αναμόρφωση του προϋπολογισμού σε 10,5 εκατ. ευρώ για το ΚΘΒΕ βάσει των πραγματικών αναγκών του;» καταλήγει η ερώτησή τους.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΧΟΥΒΑΡΔΑ ΣΤΟ "ΒΗΜΑ"

«Φυσικά και έχω αγωνία...» Ο Γιάννης Χουβαρδάς μιλάει για την πρώτη σκηνοθεσία ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού

Η Αλκηστις Πουλοπούλου με τον Ακύλλα Καραζήση (στο μέσον) και τον Θεμιστοκλή Πάνου σε στιγμιότυπο από την παράσταση «Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς- στην ένθετη φωτογραφία

ΕΥΗ ΦΥΛΑΚΤΟΥ

Ενας μικρόκοσμος. Νέοι, γέροι και παιδιά πηγαινοέρχονται σε αυτή τη μικροαστική συνοικία που έχει στήσει ως σκηνικό για τις «Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης» ο Εντεν φον Χόρβατ- ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του Γιάννη Χουβαρδά. Μαζί του θα κάνει το «ντεμπούτο» του ως σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο του οποίου έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση. Ενας πολυπρόσωπος θίασος, με ηθοποιούς όλων των ηλικιών, θα «κατοικήσει» αυτή τη γειτονιά, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, σε έναν καλύτερο κόσμο. Ολοι προσπαθούν να φύγουν από εκεί, να ξεφύγουν από τη μοίρα, μια μοίρα απλή και καθημερινή, μια μοίρα που καταστρέφει.

«Ισως να διάλεξα αυτό το έργο επειδή δεν είναι εμβληματικό. Δεν ήθελα κάτι βαρύ. Με ενδιαφέρει γιατί είναι υπαινικτικό, πολυεπίπεδο, με πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Ο Χόρβατ» εξηγεί ο Γιάννης Χουβαρδάς «είναι ένας συγγραφέας στο μεταίχμιο εποχών και κόσμων. Εχει αυστριακό αίμα, έχει ουγγρικό αίμα, είναι γερμανόφωνος και έγραψε ανάμεσα σε δύο πολέμους. Είναι πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας- είναι και ποιητής. Η ποίησή του είναι εγγεγραμμένη στα έργα του, έχει λεπτότητα και φινέτσα». Με αυτά τα στοιχεία ξεκίνησε το σκηνοθετικό του ταξίδι για μια παράσταση που κρατάει, επί της ουσίας, την εποχή της (έκανε πρεμιέρα το 1931). «Το κείμενο παραμένει αναλλοίωτο, η ατμόσφαιρα επίσης. Η μουσική είναι της εποχής, όπως ακριβώς το ζητάει ο ίδιος ο συγγραφέας- με απόλυτα ακριβείς οδηγίες. Είναι μια από τις ελάχιστες φορές» παραδέχεται «που ακολουθώ 100% τις οδηγίες, με εξαίρεση το αισθητικό της παράστασης. Η παράσταση τοποθετείται 30 χρόνια μετά τη γραφή της, γύρω στο 1960-1970, αλλά όχι και στις ημέρες μας. Για να μην είναι ούτε μουσειακή αναπαράσταση ούτε εκμοντερνισμός». Ο ίδιος άλλωστε επισημαίνει ότι η δεκαετία του 1930 έχει πολλά κοινά στοιχεία με την εποχή μας: από την οικονομική ύφεση που έχει επιπτώσεις στην κοινωνία και στην οικογένεια ως τον φασισμό- τότε φανερό, σήμερα υφέρποντα.

Στο επίκεντρο των «Ιστοριών από το Δάσος της Βιέννης» είναι η ανατροπή μιας σύμβασης. Ο παράφορος έρωτας ανάμεσα σε μια νεαρή γυναίκα, τη Μαριάνε, και σε έναν επιπόλαιο τζογαδόρο, τον Αλφρεν, διαλύει έναν αρραβώνα και διαλύει μια σχέση. Το ερωτευμένο ζευγάρι αποφασίζει να ζήσει μαζί και κάνει ένα παιδί: «Πλάι στα ρομαντικά στοιχεία υποβόσκει ένα υπόβαθρο μικροαστικών αντιλήψεων, η γελοία ή και βλακώδης αντιμετώπιση της ζωής. Γιατί όπως τονίζει ο ίδιος ο Χόρβατ “δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που να δίνει την αίσθηση του απείρου, όσο η βλακεία”. Ο συγγραφέας φωτίζει την πραγματικότητα με έναν τέτοιο τρόπο που δεν αφήνει τίποτα κρυμμένο. Είναι μάστερ των ημιτονίων και των ημιφωτισμένων» προσθέτει.

Ωστόσο το ζευγάρι δεν θα παντρευτεί ποτέ γιατί δεν έχει χρήματα. Θα ζήσει σε εξαθλίωση. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι που συνδέονται μεταξύ τους στο έργο του Χόρβατ, θα επιβιώσουν. Ολοι εκτός από ένα παιδί εκτός από την ελπίδα.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς σε αυτή την πρώτη του σκηνοθεσία από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο δεν κρύβει το άγχος του: «Φυσικά και έχω αγωνία. Φυσικά και με ενδιαφέρει να πάει καλά η παράσταση: Είναι η πρώτη μου δουλειά στο Φεστιβάλ, η πρώτη μου ως σκηνοθέτης στο Εθνικό, η πρώτη συμπαραγωγή ανάμεσα στο Εθνικό και στο Φεστιβάλ Αθηνών, η πρώτη παράσταση που θα εγκαινιάσει το ανακαινισμένο κτίριο του Τσίλερ». Πολλές πρωτιές. «Από την άλλη όμως δεν χάνω και την αίσθηση σοβαρότητας και χαλαρότητας που έχω για κάθε μου δουλειά». Εκτός από τις δικές του «Ιστορίες» άλλωστε το Εθνικό κατεβαίνει με δύο προτάσεις στην Επίδαυρο: τον διπλό «Οιδίποδα» και τους «Βατρα Χ», για τις οποίες «έχω την έννοια τους ως παραγωγός, γιατί καλλιτεχνικά αφήνω τους σκηνοθέτες να κάνουν τις επιλογές τους. Θέλω να πάνε όλα καλά» καταλήγει.

«Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Εντεν φον Χόρβατ. Μετάφραση Γιώργος Δεπάστας, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς, σκηνικά-κοστούμια Χέρμπερτ Μουράουερ, μουσική επεξεργασία- ενορχηστρώσεις Νίκος Πλάτανος και φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Νίκος Κουρής, Αλέκα Παΐζη, Θέμις Μπαζάκα, Ακύλλας Καραζήσης, Δημήτρης Ημελλος, Ολγα Δαμάνη, Αγγελική Παπούλια, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Θεμιστοκλής Πάνου, Αλκηστις Πουλοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Γιώργος Τζαβάρας, Μαρία Σαλτίρη, Λουίζα Κωστούλα, Γκαλίνα Μπρατούσκα και έξι παιδιά. Συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Φεστιβάλ Αθηνών. Πρεμιέρα την Παρασκευή 27 Ιουνίου, στο κτίριο της Πειραιώς 260, στον χώρο Η. Παραστάσεις ως τις 30 Ιουνίου. Στις 21.00. [ ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/6/2008]

ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ-ΟΠΕΡΑ «PORGY AND BESS» ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα μπλουζ της καταπίεσης

Εδώ ο Πόργκι (Ρίτσαρντ Χόμπσον) με την Μπες (Κίσνα Ντέιβις) Οι ταλαιπωρημένοι μαύροι της δεκαετίας του ΄30 στον αμερικανικό Νότο των φυλετικών διακρίσεων και του οικονομικού κραχ πρωταγωνιστούν στο «Ρorgy and Βess» του Γκέρσουιν, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μία παράσταση με 30 ηθοποιούς/ τραγουδιστές/ χορευτές, 20 μουσικούς και 12 τεχνικούς.

Η «μαύρη όπερα» του Τζορτζ Γκέρσουιν «Ρorgy and Βess» φτάνει- επιτέλους! - στην Ελλάδα. Εβδομήντα τρία χρόνια από το πρώτο της ανέβασμα! Σε μία αμερικανική παραγωγή που έρχεται από τη Νέα Υόρκη. Η, σύμφωνα με τη σύλληψη του συνθέτη της, «αμερικανική λαϊκή όπερα» (1935) του Τζορτζ Γκέρσουιν σε λιμπρέτο Έντουιν ΝτιΜποζ Χέιγουαρντ και στίχους του Άιρα Γκέρσουιν και της Ντόροθι Χέιγουαρντ διαδραματίζεται στο φανταστικό δρομάκι Κάτφις, στο Τσάρλστον της Νότιας Καρολίνας, και κινείται γύρω από τη ζωή των Αφροαμερικανών με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πως όλοι οι ήρωές της είναι μαύροι- πολύ τολμηρή επιλογή για την εποχή εκείνη.

Με φόντο τις φυλετικές διακρίσεις που χαρακτήριζαν- και ακόμα χαρακτηρίζουν εν μέρει- τις κοινωνικές σχέσεις λευκών και εγχρώμων στις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και τη δεκαετία του ΄30, που αιμορραγούσε από το μεγάλο οικονομικό κραχ του ΄29, ξετυλίγεται το δράμα της παντρεμένης με έναν βίαιο άνδρα Μπες, με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος ο ανάπηρος Πόργκι... [Του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη, Τα Νέα, 23/6/2008]

Ντέιβιντ Χέαρ «Μy Ζinc Βed», με την Ούμα Θέρμαν

Στη σκηνή με αλκοόλ

Ούμα Θέρμαν

Από το σανίδι στη μικρή οθόνη μεταφέρονται δύο θεατρικά έργα, στα οποία η Ούμα Θέρμαν και ο Ρις Άιφανς κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η εκρηκτική μούσα του Κουέντιν Ταραντίνο θα πρωταγωνιστήσει στο έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Μy Ζinc Βed», που πραγματεύεται την ιστορία του πάμπτωχου αλλά ταλαντούχου ποιητή Πολ Πέπλοου, ο οποίος κατά την περίοδο απεξάρτησής του από το αλκοόλ ανέλαβε να πάρει συνέντευξη από τον πάμπλουτο επιχειρηματία Βίκτορα Κουίν. Ο Πολ θα προσληφθεί από τον Βίκτορ, αλλά γρήγορα θα ανακαλύψει πως η σύζυγός του Έλσα περνάει και εκείνη την ίδια φάση απεξάρτησης από το αλκοόλ. Τόσο το θεατρικό έργο όπου θα εμφανιστεί η Ούμα, όσο και το «Α Νumber» («Ένας Αριθμός») της Κάριλ Τσέρτσιλ όπου θα εμφανιστεί ο Ρις Άιφανς θα προβληθούν στο ΒΒC πριν αλλάξει η χρονιά.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Υπόδειγμα ερασιτεχνικού θεάτρου

Σκηνή από την παράσταση

Κάτι πολύ πολύ σημαντικό, πολύ ωφέλιμο και πολύ ωραίο συμβαίνει στο Μαραθώνα. Χώρος του το όμορφο υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα (ΔΗΘΕΜΑ), που φέρει το όνομα «Βασίλης Τσάγκλος», προς τιμήν του εξαιρετικού ανθρώπινου και καλλιτεχνικού ήθους και αυθεντικά λαϊκού ηθοποιού Βασίλη Τσάγκλου, «θεμελιωτή», το 1988, και «δασκάλου» και σκηνοθέτη για χρόνια του ερασιτεχνικού Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα. Ο λόγος για την εξαιρετικής πολιτιστικής σημασίας και αξίας, ψυχοπνευματικά ευφρόσυνης, υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας παράσταση της πολυμελούς σήμερα ερασιτεχνικής ομάδας του Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα και για το σπουδαίο, βαθύτατα προοδευτικού και διαχρονικού και επίκαιρα αντιπολεμικού έργου του Ρουμάνου δραματουργού (2004) Ματέι Βισνιέκ «Η λέξη "πρόοδος" στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», σε μετάφραση Ερσης Βασιλικιώτη (η οποία το σκηνοθέτησε πριν δύο χρόνια στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»).

Η αξιοθαύμαστη, άξια κάθε επαίνου, παράσταση αυτής της ερασιτεχνικής ομάδας είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Η δημοτική αρχή με σταθερή ετήσια επιχορήγηση (70.000 ευρώ) στηρίζει το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα, το οποίο από το 2003, με δάσκαλο και σκηνοθέτη τον Νίκο Γκεσούλη, απέκτησε πολλά νέα μέλη (25 περίπου, κατοίκους του Μαραθώνα, άνδρες και γυναίκες, από 17 έως 70 χρόνων, διαφόρων επαγγελμάτων) και πραγματικά «ανθοφορεί» καλλιτεχνικά, ανεβάζοντας παραστάσεις, με απαιτητικά μάλιστα έργα (λ.χ. Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν», Γκολντόνι «Καυγάδες στην Γκιότζα», «Ανδρομάχη», κ.ά.), όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και το χειμώνα (λ.χ. τον περασμένο χειμώνα με κείμενα των Μπρεχτ και Κοκτό, και σκηνικό αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη, παρουσιάζοντας το ποιητικό έργο του «Τα χάρτινα πουλιά»). Απόδειξη αυτής της καλλιτεχνικής «ανθοφορίας», στην οποία συμβάλλουν επαγγελματίες καλλιτεχνικοί συντελεστές (συνθέτες, μουσικοί, σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι, φωτιστές, κλπ.), είναι και τα βραβεία που έχει αποσπάσει η ομάδα του ΔΗΘΕΜΑ σε διάφορα πανελλαδικά και διαδημοτικά φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου και η συγγραφή από την ομάδα, μετά από μαθήματα δραματουργίας, του έργου «Οι αναδυόμενες». Αξιοσημείωτο, επίσης, γεγονός είναι η λειτουργία Παιδικής και Εφηβικής Σκηνής (με 60 μέλη και από τα δυο δημοτικά σχολεία του Μαραθώνα) που έχει ανεβάσει τα έργα «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Ο μπούφος», «Ειρήνη η ωραία κοιμωμένη», «Ο κύκλος με την κιμωλία» (στη θαυμάσια διασκευή του Γ. Καλατζόπουλου), «Ο στραβομούτσουνος».

Χορός χαροκαμένων Βαλκάνιων μανάδων

Πριν την παράσταση ένα από τα παλαιότερα μέλη της ομάδας (από την εποχή του Τσάγκλου), ο μεσήλικας αγρότης Λάμπρος Πανόπουλος, άνθρωπος με μεγάλη αγάπη αλλά και συνείδηση για τη μορφωτική, ψυχ-αγωγικής αξίας και κοινωνικής χρησιμότητας του ερασιτεχνικού θεάτρου, μας είπε: «Για το Μαραθώνα, όπου η πλειοψηφία των ντόπιων, καθώς τους εκμεταλλεύονταν τσιφλικάδες, είχαν ψυχολογία κολίγου, η λειτουργία της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας είναι πολύ σημαντικό γεγονός. Με το πνεύμα συνεργασίας, με το συλλογικό τρόπο που δουλεύουμε, με τα έργα που διαβάζουμε, αναλύουμε και ανεβάζουμε, κόντρα στην ασχήμια, στην αποβλάκωση, στην υποκουλτούρα της εποχής μας, διαπιστώνουμε μεγάλη και γενικότερη πρόοδο των μελών της ομάδας». Ο χώρος δεν επιτρέπει την ονομαστική αναφορά της πολυπρόσωπης αυτής συνδημιουργίας. Εξάλλου, έπαινο αξίζει η «κατάθεση» όλων, ανεξαιρέτως, των μελών της (και όσοι παίζουν τους 23 ρόλους του έργου, και όσοι βοηθούν από το παρασκήνιο).

Αδιαμφισβήτητη απόδειξη αυτής της προόδου ήταν και η επιλογή και η υψηλής ποιότητας, αληθινής, ουσιαστικής, αφυπνιστικής συγκίνησης σκηνοθεσία και με ψυχωμένη ερμηνευτική κατάθεση από όλα τα μέλη της ομάδας παράσταση του υπέροχου έργου του Ματέι Βισνιέκ. Εργο ποιητικά ρεαλιστικό, βαθιά ουμανιστικό, έργο τολμηρό «κατηγορώ» των επεκτατικών και εμφύλιων πολέμων που σ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα έσπειρε ο ιμπεριαλισμός στα Βαλκάνια, σπέρνοντας συντρίμμια και αμέτρητα, αδικοχαμένα παιδιά όλων των βαλκανικών λαών και όχι μόνο, του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, των «νέων συνόρων» που χάραξε, επέβαλε και θέλει να επεκτείνει σ' όλα τα Βαλκάνια η ιμπεριαλιστική ΝΑΤΟική και ευρωενωσιακή «νέα τάξη», με όχημα και την αρχιμαστροπό της «ελεύθερη αγορά».

Εργο και παράσταση που συστήνουμε να δει ο αναγνώστης μας και κάθε σκεπτόμενος, προοδευτικός άνθρωπος. Και μπορεί να το δει χάρη στη διαδημοτική συνεργασία ερασιτεχνικών ομάδων στους εξής δήμους: 27/6 Γραμματικό, 1/7 Αιγάλεω, 3/7 Ταύρος, 7/7 Κορυδαλλός, 10/7 Νέα Μάκρη, 19/9 Ρέντη.

[Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ, Ριζοσπάστης, 24/6/2008]

Αλέξανδρου Ρίζου - Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος»

Η «Θεατρική διαδρομή» θα παρουσιάσει την κωμωδία του Αλέξανδρου Ρίζου - Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος», σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου. Παίζουν: Παύλος Χαϊκάλης, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Παύλος Ορκόπουλος, Κατερίνα Μάντζιου, Μιχάλης Μαρκάτης κ.ά. Μουσική: Βασίλης Δημητρίου. Σκηνικά - Κοστούμια: Αννα Μαχαιριανάκη. Χορογραφίες: Κατερίνα Ανδριοπούλου. Η πρεμιέρα θα δοθεί στο φεστιβάλ Βράχων Βύρωνα (27/6).

Το έργο στηλιτεύει τα πολιτικά ήθη της εποχής του Οθωνα, που ελάχιστα απέχουν από τα σημερινά. Ο ταπεινής καταγωγής, αλλά πλούσιος Εμμανουήλ Κουτρούλης, Συριανός ράφτης, καταφθάνει στην Αθήνα με τον υπηρέτη του Στροβίλη, για να ζητήσει σε γάμο την πανέμορφη, φιλόδοξη Ανθούσα, κόρη του μεγαλοξενοδόχου κυρ Σπύρου. Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), οι συναλλαγές μεταξύ εκδοτών, οι κομματάρχες που αλλάζουν «στρατόπεδο» με αντάλλαγμα οφίτσια, η ματαιοδοξία καλλιτεχνών που υμνούν το νέο πολιτικό «αστέρι», οι εκβιασμοί, τα σκάνδαλα, η άκριτη ευπιστία του νεοέλληνα ψηφοφόρου, κάνουν το θαύμα τους και ο Κουτρούλης οδηγεί την Ανθούσα νύφη στην εκκλησία. Ολα πηγαίνουν καλά ώσπου αποκαλύπτεται η απάτη...

ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

Ανοίγει προσωρινά και πάλι τις πύλες του από τη Δευτέρα το θέατρο του Λυκαβηττού, με απόφαση της δημαρχιακής επιτροπής του Δήμου Αθηναίων. Η επιτροπή αιτιολογεί την απόφαση, με το σκεπτικό ότι τέθηκαν υπόψη της νέα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία δεν τίθεται θέμα ασφάλειας. Παράλληλα, επιρρίπτει τις ευθύνες για το κλείσιμο του θεάτρου στις 19 Ιουνίου στην Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η απόφαση επαναλειτουργίας του θεάτρου θα τεθεί προς επικύρωση στο δημοτικό συμβούλιο της Τετάρτης. Είναι φανερό όμως ότι τρώγονται μεταξύ τους όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και τα πρόσωπα. Για ποιο λόγο; Αυτοί μόνον γνωρίζουν... Αλλά πώς είναι δυνατό μια "δημαρχιακή επιτροπή" να λύνει και να δένει; Να αποφασίζει για όλα - και για την ασφάλεια;

Ο κύριος Νικήτας Κακλαμάνης ηθελημένα ή όχι τελικά δείχνει να έχει δύο πρόσωπα. Έκανε ή κάνει τον δημοκρατικό, τον "πολιτισμένο", τον δήμαρχο που ξέρει ότι η πόλη του είναι η Αθήνα... Εμάς όμως τις μας νοιάζει αν έχει προσωπικά προβλήματα με τον Λούκο ή με οποιονδήποτε άλλον;
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ:

23-06-2008: "Αποσφράγιση Θεάτρου Λυκαβηττού"

Η καλοστημένη "παράσταση" που παίχτηκε όλο το τριήμερο γύρω από το κλείσιμο του θεάτρου Λυκαβηττού από διάφορους κύκλους που τις τελευταίες ημέρες επιχειρούν να εμφανίσουν τις υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων ως "ανεύθυνες" και το Δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη ως "υπεύθυνο" για το κλείσιμο του θεάτρου, έπεσε στο κενό. Σε αυτούς που αναζητούν τρόπους για να φορτώσουν στο Δήμο της Αθήνας ευθύνες τις οποίες δεν έχει, υπενθυμίζουμε αυτό που σκοπίμως αποκρύπτουν και αποσιωπούν, ότι ο Δήμος της Αθήνας ουδεμία σχέση έχει με το Φεστιβάλ Αθηνών, ούτε με το θέατρο του Λυκαβηττού.

Το σφράγισμα του θεάτρου ήταν για το Δήμο της Αθήνας αναγκαία πράξη ευθύνης μετά από σχετικό αίτημα της ΕΤΑ (ιδιοκτήτρια εταιρεία του θεάτρου) το οποίο υποβλήθηκε με την αιτιολογία ότι η λειτουργία του θεάτρου κρίνεται μη ασφαλής. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη νέα επιστολή της ΕΤΑ με ημερομηνία Σάββατο 21-06-2008 και η οποία έφτασε στο Δήμο σήμερα 23-06-2008.

Ο κατά τα άλλα "αιφνιδιασμένος" Πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Γ. Λούκος, αφού με την επιστολή του προς τον ΕΟΤ με τίτλο "Έλεγχος Στατικότητας Θεάτρου Λυκαβηττού" της 15ης Ιανουαρίου 2008 ανέδειξε το θέμα ασφάλειας του θεάτρου του Λυκαβηττού και παρά την τεχνική έκθεση των μηχανικών κ.κ. Γ. Σιδηρόπουλου και Ν. Αλευρά που κοινοποιήθηκε στις 25-02-2008, προχώρησε στη διαμόρφωση του προγράμματος των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών.

Επιπλέον, ο κ. Λούκος σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της ΕΤΑ ξέχασε να της στείλει έκθεση πραγματογνωμοσύνης που είχε στη διάθεσή του, η οποία αποφαινόταν ότι δεν συντρέχει περίπτωση επικινδυνότητας του θεάτρου, με αποτέλεσμα να οδηγήσει την ΕΤΑ στην υποβολή αίτησης προς το Δήμο Αθηναίων για σφράγιση του.

Η ορθότητα της απόφασης του Δήμου περί σφράγισης εξαιτίας της προαναφερόμενης συμπεριφοράς του Φεστιβάλ Αθηνών, επιβεβαιώνεται και από τη νέα επιστολή της ΕΤΑ που έφθασε σήμερα στον Δήμο Αθηναίων και στην οποία περιγράφεται η κατάσταση που αναφέρεται παραπάνω και ιδίως το γεγονός ότι η ΕΤΑ οδηγήθηκε στην υποβολή της αίτησης για σφράγιση, επειδή δεν γνώριζε την έκθεση πραγματογνωμοσύνης του καθηγητή κ. Π. Καρύδη και δεν είχε ακόμα στη διάθεσή της τη μεταγενέστερη πραγματογνωμοσύνη του κ. Ευστρατιάδη, μελετητή της ΕΤΑ. Ο Δήμος Αθηναίων μετά τη σημερινή επιστολή της ΕΤΑ και τα νέα δεδομένα, συγκάλεσε εκτάκτως τη Δημαρχιακή Επιτροπή η οποία αποφάσισε:

• Την αποσφράγιση του θεάτρου
• Την παραπομπή του θέματος προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Τετάρτης 25 Ιουνίου 2008
  

Κατόπιν των ανωτέρω μήπως κάποιοι πρέπει να γίνουν πιο σοβαροί και πιο υπεύθυνοι στα λεγόμενα και στις πράξεις τους; Στο σκεπτικό της ανακλητικής απόφασης της Δημαρχιακής Επιτροπής αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:Η Δημαρχιακή αποφάσισε την ανάκληση της απόφασης με το σκεπτικό ότι τέθηκαν υπόψη της τα προαναφερόμενα στοιχεία (η από 21 Ιουνίου 2008 Επιστολή/Αίτηση της Ε.Τ.Α. με τις συνημμένες σ' αυτήν Εκθέσεις Πραγματογνωμοσύνης) τα οποία προέκυψαν μετά την έκδοση της ανακαλούμενης Πράξης και από τα οποία προκύπτει ότι η αρχική από 05/06/2008 Αίτηση της Ε.Τ.Α. προς τον Δήμο Αθηναίων περί άμεσης αναστολής λειτουργίας του Θεάτρου Λυκαβηττού επειδή η κατάστασή του κρίνεται "ως μη ασφαλής" στηριζόταν επί εσφαλμένων και πλημμελών προϋποθέσεων, τη συνδρομή και το χαρακτήρα των οποίων διαπίστωσε η Ε.Τ.Α. μετά την έκδοση της ανακαλούμενης Πράξης και γνωστοποίησε στο Δήμο Αθηναίων με την από 21 Ιουνίου 2008 επιστολή της όπως η ίδια ομολογεί ρητά αποδίδοντας όμως την ευθύνη για την κατάσταση αυτή στο Φεστιβάλ Αθηνών. Συγκεκριμένα από την 21 Ιουνίου 2008 Επιστολή/Αίτηση της Ε.Τ.Α., προκύπτει 1) ότι η Ε.Τ.Α. η οποία είχε υποβάλλει στο Δήμο Αθηναίων Αίτηση άμεσης αναστολής λειτουργίας του Θεάτρου Λυκαβηττού με τον ισχυρισμό ότι "προκύπτει ότι η κατάσταση του Θεάτρου κρίνεται ως μη ασφαλής" διαπίστωσε μετά την έκδοση της ανακαλούμενης Πράξης, ότι η Αίτησή της στηριζόταν σε εσφαλμένα και πλημμελή στοιχεία, 2) ειδικότερα, ότι κατά το χρόνο υποβολής της παραπάνω Αίτησής της η Ε.Τ.Α. ήχθη στη διαπίστωση ότι η κατάσταση του Θεάτρου κρίνεται μη ασφαλής, επειδή αγνοούσε τις συνημμένες στην από 21 Ιουνίου 2008 επιστολή της προς το Δήμο, Εκθέσεις Πραγματογνωμοσύνης/Τεχνικές Μελέτες, για τις οποίες καθώς και για το περιεχόμενο και τα συμπεράσματά τους έλαβε γνώση για πρώτη φορά μετά την έκδοση της ανακαλούμενης Πράξης, 3) ότι τα παραπάνω κατά τους ισχυρισμούς της Ε.Τ.Α - οφείλονταν στην μη αποστολή των σχετικών εγγράφων σε αυτήν από το Φεστιβάλ Αθηνών, 4) ότι κατά τις παραπάνω Εκθέσεις Πραγματογνωμοσύνης/Τεχνικές Μελέτες που συνιστούν τον επιστημονικά και τεχνικά προσήκοντα τρόπο ελέγχου της στατικής καταλληλότητας "το Θέατρο Λυκαβηττού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επικινδύνως ετοιμόρροπο... αφού δεν έχουν εκδηλωθεί... καθιζήσεις.... αποκλίσεις... αστοχίες.....μεγάλες παραμορφώσεις που να εμπνέουν άμεσο κίνδυνο και ανησυχία για τη χρήση του κτιρίου" και επομένως η προαναφερόμενη αρχική αίτηση της Ε.Τ.Α. στηριζόταν επί εσφαλμένων προϋποθέσεων, για την συνδρομή των οποίων κατά τους ισχυρισμούς της ευθύνεται το Φεστιβάλ Αθηνών. Η Δημαρχιακή Επιτροπή εν όψει των προαναφερομένων διαπιστώνει ότι ενήργησε σύννομα και κατά τον προσήκοντα τρόπο με την έκδοση της ανακαλούμενης Πράξης της, της οποίας η ανάκληση επιβάλλεται εν όψει των παραπάνω νεότερων στοιχείων.

• ΤΕΛΙΚΑ, μήπως θα έπρεπε ο Δήμος Αθηναίων να είναι πιο συγκεκριμένος στις αιτιάσεις του; Αναφέρεται ότι "κάποιοι πρέπει να γίνουν πιο σοβαροί και πιο υπεύθυνοι στα λεγόμενα και στις πράξεις τους". Ποιοι είναι αυτοί; Τα βάζει με τον Λούκο; Με τον κόσμο; Δεν είναι δυνατό ν' αλλάζουν τα δεδομένα μέσα σε 3-4 μέρες. Στο μεταξύ, στα γραφεία του Φεστιβάλ καταφθάνουν εξώδικα διοργανωτών των συναυλιών, που παράλληλα αναζητούν νέους χώρους: Η Χάρις Αλεξίου στο Καλλιμάρμαρο (28/6), ο Φίλιππος Πλιάτσικας στο Γήπεδο Παναθηναϊκού (4/7), ενώ είναι άγνωστο πού θα δοθεί η συναυλία της Γκλόρια Γκέινορ.