Αποκόμματα... και σχόλια

Στην παράσταση «Ο σχοινοβάτης» το ομώνυμο βιβλίο του Ζαν Ζενέ μεταμφιέζεται σε πανηγυρικό θέαμα που μεταφέρει επί σκηνής την απλότητα με την οποία ο συγγραφέας μιλάει για τη μεταφυσική διάσταση της τέχνης και της ζωής. Κρατώντας όλη τη δραματικότητα που χαρακτηρίζει το κείμενο, η σκηνοθέτις της παράστασης Τάνια Κίτσου πλάθει εικόνες που εμπνέονται από την παράδοξη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα του τσίρκου. Οι έντονες αναφορές στο τσίρκο υπενθυμίζουν στο κοινό την έννοια του παιχνιδιού, της διαφοροποίησης. Στο πρόσωπο όμως του σχοινοβάτη υπάρχει και μια μεταφυσική χροιά: συμβολίζει τον άνθρωπο που δεν έχει σταθερές, τον καλλιτέχνη που αναζητεί το υπερβατικό όχι μόνο στον θάνατο, αλλά και στις υπαρξιακές αναζητήσεις του. Η παράσταση από την Ομάδα Πειραματικού Θεάτρου Fractals θα ανεβεί στο Αργώ Studio στις 11 Μαρτίου. [πρόσωπα & παρασκήνια, επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 1/3/2008].

Το ένθερμο κοινό ζωντανεύει πάλι την ελληνική οπερέτα. Πέντε ημέρες την εβδομάδα στο πεζοδρόμιο της οδού Ιπποκράτους, ταξί και Ι.Χ. με αλάρμ αδειάζουν τη σεβαστή πελατεία τους: κυρίες και κυρίους, καλοντυμένους και παρφουμαρισμένους, περασμένα -ήντα, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Ρεπούμπλικες, πέρλες, έντονα αρώματα, ένας κόσμος σχεδόν εξόριστος από τη βραδινή ζωή της Αθήνας, καταλαμβάνει φέτος το «Ακροπόλ» κάθε βράδυ που παίζεται το αφιέρωμα στον Θεόφραστο Σακελλαρίδη (1883-1950), τον πατριάρχη της ελληνικής οπερέτας. Λίγο σαν συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, καθημερινά από την Τετάρτη έως και την Κυριακή, το πιο ομοιογενές κοινό που μπορεί κανείς να συναντήσει σε αθηναϊκό φουαγιέ, στηρίζει με πάθος και για έναν ολόκληρο χειμώνα την πιο δημοφιλή παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (παραστάσεις έως τις 20 Απριλίου)… [Του Δημήτρη Ρηγόπουλου, Η Καθημερινή, 1/3/2008]

Με την ευκαιρία, θέλω να υπενθυμίσω ότι τα ΔΡΩΜΕΝΑ κυκλοφόρησαν με ένα αφιέρωμα στην ελληνική οπερέτα, αλλά οι Έλληνες δημοσιογράφοι θεώρησαν ότι έπρεπε να το "θάψουν". Έστειλα τεύχη στους πάντες. Κάπου είδα στην Ελευθεροτυπία έγραψε δυο αράδες ο Γ. Βιδάλης, έτσι για να βγάλει την ηθική και συναδελφική υποχρέωση, ο Κώστας Ρεσβάνης στα Νέα έγραψε δυο κουβέντες όχι για το τεύχος με την οπερέτα αλλά για το αφιέρωμα στον Μπέκετ, το κυριακάτικο Έθνος επίσης... Αλλού, δεν είδα τίποτα! Δεν πειράζει έχουμε τους συνδρομητές μας και τα μπλογκ που διαχειριζόμαστε. Αν είναι να παρακαλάω τον ένα και τον άλλον, πάει έχασα τον εαυτό μου. Όποιος θέλει ας γράψει κι όποιος δεν θέλει να μη γράψει! ΕΛΕΟΣ πια...

Μια «Οικογένεια» πολύ σημερινή, πολύ δική μας, πολύ... άπληστη. Γλυκόπικρα συναισθήματα σε περιμένουν στη γνώριμη αίθουσα του Αμόρε. Γεννιούνται κατ’ αρχάς από την παράσταση που παίζεται τώρα εκεί, κωμική και πικρότατης γεύσης ταυτόχρονα, εξαιρετικά στημένη από τον Νίκο Μαστοράκη και τους συνεργάτες του με το έργο του Οστρόφσκι «Σε στενό οικογενειακό κύκλο». Και ταυτόχρονα, η ωραία αυτή παράσταση σου θυμίζει ότι είναι η τελευταία, το κύκνειο άσμα του Θεάτρου του Νότου, το οποίο στο τέλος της τρέχουσας περιόδου διακόπτει, ως γνωστόν, τη λειτουργία του… [Βασίλης Αγγελικόπουλος, Η Καθημερινή, 1/3/2008]

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:

ALEXANDER OSTROVSKY (1823-1886).

Alexander Nikolaevich Ostrovsky.

Ostrovsky Estate and Museum

Πρεμιέρες στη Θεσσαλονίκη

Στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το «Λεωφορείο ο πόθος» του Τ. Ουίλιαμς, σε μετάφραση Χρήστου Νικολόπουλου, σκηνοθεσία - σκηνικά Αντώνη Καλογρίδη, κοστούμια Κλερ Μπρέισγουελ, μουσική Θοδωρή Οικονόμου, χορογραφία Τατιάνας Μύρκου και φωτισμούς Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Πέμη Ζούνη (Μπλανς Ντιμπουά), Μάρα Κουκουλά, Απόστολος Κρίτσας, Γιάννης Παλαμιώτης, Φώτης Ζήκος, Θάλεια Σκαρλάτου, Ιωάννα Παγιατάκη, Γιώργος Ζώης, Βασίλης Μπισμπίκης (Στάνλεϊ Κοβάλσκι), Γιάννης Χαρίσης, Μιχάλης Συριόπουλος, Χρύσα Ιωαννίδου.

• Μια σύγχρονη προσέγγιση της επιθεώρησης παρουσιάζει ο θεσσαλονικιώτικος θίασος «Ακτίς Αελίου», με την παράσταση «Γυναίκες με τα ...ούλα τους», στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» (Αργυρουπόλεως & Μεταμορφώσεως 7-9, Καλαμαριά). Ο θίασος ήθελε να ασχοληθεί και με την επιθεώρηση, να πειραματιστεί με τα «υλικά» της, συνδυάζοντας κάποια παραδοσιακά δομικά της στοιχεία με μια «λοξή» προοπτική. Τα κείμενα του Μάκη Θνητού αφορούν στη σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Σκηνοθετική - δραματουργική επιμέλεια Νίκος Σακαλίδης, μουσική Ευγένιος Δερμιτάσογλου, σκηνικά - κοστούμια Μαρίνα Γκούμλα, χορογραφίες Νίκος Ορτετζάτος, φωτισμοί Μάκης Μαριάδης. Παίζουν: Ελεονόρα Αϊβαζίδου, Θεανώ Αμοιρίδου, Θωμάς Βελισσάρης, Μελίνα Γαρμπή, Μαρίνα Γκούμλα, Ιωάννα Κατσαρού, Νίκος Ορτετζάτος, Γρηγόρης Παπαδόπουλος.

Βασίλη Κατσικονούρη «Οι αγνοούμενοι», Ανδρέα Θωμόπουλου «Τα παιδιά του Κάιν», Κωστούλας Μητροπούλου «Καμπαρέ ο κόσμος»

«Οι αγνοούμενοι», στις «Ροές»

Το καινούργιο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, «Οι αγνοούμενοι», παρουσιάζει στο θέατρο «Ροές», σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, ο θίασος «Σαλτιμπάγκοι». Ο Πέτρος και η Μίνα μοιράζονται μια «αρμονική» και «ενδιαφέρουσα» ζωή. Εκείνος πολλά υποσχόμενος δημοσιογράφος. Εκείνη κάνει διάφορα μεταπτυχιακά, σχεδιάζοντας μια ακαδημαϊκή καριέρα. Ξάφνου εισβάλλει ένα πρόσωπο-φάντασμα του παρελθόντος. Είναι η αδελφή της κοπέλας που έρχεται στην Αθήνα για μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους Αγνοούμενους της Κύπρου. Η παρουσία της θα σταθεί καταλυτική, ενώ μετά την «αποχώρησή» της θα αλλάξουν όλα. Πόση λήθη χρειάζεται κανείς για να επιβιώσει, αλλά και πόση μνήμη για να ζήσει; Μήπως φορτώνουμε τη ζωή μας με «στολίδια» που την αλλοιώνουν; Και μήπως αγνοούμενοι τελικά είμαστε όλοι όσοι κρύβουμε ή κρυβόμαστε; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το έργο. Σκηνικά - κοστούμια: Αντώνης Δαγκλίδης. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Βαγγέλης Ρόκκος, Εύα Κοτανίδη, Ναταλία Καποδίστρια και η μικρή Ευγενία Λάου.

• Από τη Δευτέρα, «Τα παιδιά του Κάιν» του Ανδρέα Θωμόπουλου παρουσιάζονται στο θέατρο «Βαφείο», σε σκηνοθεσία Βασίλη Ασλανίδη, μουσική Γιάννη Ζουγανέλη, σκηνικά - κοστούμια Κατερίνας Καμπανέλλη. Παίζουν: Βασίλης Γιακουμάρος, Φάνης Κατέχος. Συμμετέχει ο βιολιστής Οδυσσέας Ζαφειρόπουλος. Οι παραστάσεις θα δίνονται κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη. Το βραβευμένο από το ΥΠΠΟ έργο πρωτοπαίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1984.
• Ο θίασος «Αυλαία» παρουσιάζει το έργο της Κωστούλας Μητροπούλου «Καμπαρέ ο κόσμος», στο «Μυστικό» (Ανδρέα Λεντάκη και Σμύρνης τηλ. 210-7629905) κάθε Δευτέρα (9μμ). Η Κωστούλα Μητροπούλου είδε τον κόσμο σαν καμπαρέ και το καμπαρέ σαν την κρυφή ουσία του κόσμου. Παίζουν: Εφη Μεράβογλου, Δώρα Θωμοπούλου. Σκηνοθεσία Χρίστου Τσάγκα, μουσική Φίλιππου Περιστέρη.

Η Έντα Γκάμπλερ του Thomas Ostermeier στο Λονδίνο

Gunplay ... Katharina Schüttler as Hedda. Photograph: Tristram Kenton

Ο Thomas Ostermeier ήταν μόλις 29 χρόνων όταν ανέλαβε τα ηνία της Schaubühne του Βερολίνου. Έκτοτε αρκετές επιτυχίες προσμετρήθηκαν στο ενεργητικό του. Είδαμε τη δουλειά του το 2006 στην Αθήνα: Νόρα του Ιψεν και Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σέξπιρ. Η Νόρα ή Το σπίτι της κούκλας είχε κάνει πρεμιέρα το 2003 στο φεστιβάλ της Αβινιόν στη Γαλλία... H ματιά του πάνω στο κλασικό αριστούργημα του Ιψεν μετέφερε την πλοκή σε ένα στούντιο όπου γυρίζεται μια σαπουνόπερα.

Katharina Schuttler as Cate in Thomas Ostermeier's
2005 Berlin Schaubuhne production of Blasted. Photo: Tristram Kenton.

Αυτό τον καιρό παίζεται στο θέατρο Barbican του Λονδίνου η Έντα Γκάμπλερ, με την Katharina Schuttler στο ρόλο της κεντρικής ηρωίδας του Ίψεν. Διαβάζω το άρθρο της Lyn Gardner, στην εφημερίδα The Guardian (29/2/2008):

Ο σκηνοθέτης Thomas Ostermeier του θεάτρου Schaubühne του Βερολίνου έχει ήδη κάνει προσπάθειες/αναφορές σε ό,τι αφορά τον Ίψεν, με την παραγωγή του Σπιτιού της κούκλας ή Το Κουκλόσπιτο, που είδαμε εδώ το 2004. Η Νόρα όχι μόνο έκλεισε την πόρτα στο γάμο της, αλλά έπιασε το σύζυγό της να σημαδεύει με όπλο. Τώρα στρέφει την προσοχή του στην Έντα Γκάμπλερ, την ανικανοποίητη κόρη του στρατηγού που γεμίζει τις κενές ώρες της ζωής της, ως η νέα νύφη ενός ανιαρού ακαδημαϊκού, έχοντας ως μόνο στόχο να ασχολείται με τα φυτά του κήπου, προτού στρέψει το όπλο προς στον εαυτό της.

Οπως και η Νόρα, η Έντα ήταν ένα θύμα της γυναικείας καταπίεσης στον 19ο αιώνα στη Σκανδιναβία. Ο Ostermeier την μεταμορφώνει σε ένα παιδί στα χρόνια της ψηφιακής κατανάλωσης, που συνηθίζει να παίρνει ακριβώς αυτό που θέλει. Αλλά αυτή η Έντα ανακαλύπτει πως αυτό που επιθυμεί δεν συμπίπτει με αυτό που χρειάζεται. Μέσα από το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού, την κατήφειά του και τη συνήθειά του να πέφτει με φόρα επάνω στον καναπέ, η εξαιρετική Έντα της Katharina Schüttler είναι σαν ένα ανικανοποίητο παιδί, που έχει ήδη βαρεθεί τα καινούργια παιχνίδια της και παίζει επικίνδυνα με έναν φιλήσυχο δικηγόρο ονόματι Brack, καθώς και με τον πρώην εραστή της, μεγαλοφυή αλλά και αναξιόπιστο Eilert Løvborg. Και από την άλλη, ο Lars Eidinger, ως καταπιεστικός σύζυγος της Tesman, την βάζει στα γόνατά του σαν να ήταν μωρό.

Με τη μεταμόρφωση της Έντα σε διεφθαρμένο παιδί, ο Ostermeier ασχολείται με το επιχείρημα ότι οποιαδήποτε Έντα του 21^ου αιώνα θα μπορούσε απλώς να εγκαταλείψει το γάμο της και να κάνει μία καινούργια αρχή. Αυτό το παιδί-γυναίκα είναι παγιδευμένο στο απέραντο, μινιμαλιστικό, χτισμένο από γυαλί διαμέρισμά της, όπως ήταν και η Νόρα στο Κουκλόσπιτο. Το σήμα κατατεθέν του Ostermeier που διέπει τη σκηνή είναι εμφανές μέσα από ένα αιώνια διαφανές σπίτι ή από έναν υπερυψωμένο καθρέφτη που επιβεβαιώνει ότι οι κάτοικοι του σπιτιού φαίνονται από παντού δίχως να μπορούν να κρυφτούν, όπως συμβαίνει και με τα έντομα κάτω από το γυαλί.

ΚΘΒΕ: 1θέατρο x 4 έργα σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει από τις 27 Φεβρουαρίου έως τις 18 Μαΐου το 1Χ4, έναν κύκλο παραστάσεων με τέσσερα σύγχρονα νεοελληνικά έργα, σε εναλλασσόμενο πρόγραμμα. Καθημερινά θα δίνονται στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών δύο παραστάσεις διαφορετικών έργων, στις 8 και 10 το βράδυ.

Το πρόγραμμα παραστάσεων του 1X4 για την περίοδο από 27 Φεβρουαρίου έως 2 Μαρτίου έχει ως εξής:

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου, 20.00 Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 22.00 Ταξίδι στην έρημο

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, 20.00 Μια παρτίδα σκάκι

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, 22.00 Volume

Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου, 20.00 Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ

Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου, 22.00 Ταξίδι στην έρημο

Σάββατο 1 Μαρτίου, 20.00 Μια παρτίδα σκάκι

Σάββατο 1 Μαρτίου, 22.00 Volume

Κυριακή 2 Μαρτίου, 20.00 Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ

Κυριακή 2 Μαρτίου, 22.00 Ταξίδι στην έρημο

Ταξίδι στην έρημο του Γιάννη Παπάζογλου, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή

Μια ερωτική ιστορία με φόντο τη σκληρή πραγματικότητα ενός πολέμου. Ένα ταξίδι αναζήτησης ταυτότητας. Τρία πρόσωπα, η Κλαίρη, ο Μιχαήλ και ο Άλκης, ταξιδεύουν στην Ανατολή. Η Μαχάμπ, ένα φυλάκιο στην άκρη της ερήμου, μια πόλη διαλυμένη από τον πόλεμο, είναι ο τόπος που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό τους. Έρωτες, προδοσίες, μυστικά και ψέματα, συνθέτουν ένα κουβάρι τολμηρών σχέσεων ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Τρεις ήρωες που αναζητούν την προσωπική τους λύτρωση σε ένα ταξίδι που θα ανατρέψει τα δεδομένα και τίποτα δε θα είναι όπως πριν… Το Ταξίδι στην έρημο γράφτηκε το 2007.

Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής, σκηνικά – κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, δημιουργία και επεξεργασία βίντεο: Ιάσονας Κοκκινάκης, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καλογεροπούλου, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μαρίζα Τσάρη, Στέργιος Τζαφέρης, Κίμων Ρηγόπουλος. Φωνή: Θάλεια Σκαρλάτου.

Μια παρτίδα σκάκι του Αντώνη Δωριάδη, σε σκηνοθεσία Εύης Δημητροπούλου

Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθηλώνει τον Άρη σε αναπηρική πολυθρόνα. Εκείνος δίνει μια προσωπική μάχη με τον εαυτό του, για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του. Απέναντί του η Αντιγόνη, αφοσιωμένη και ερωτευμένη... Μέσα σε μια νύχτα βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα. Αξίζει ο Άρης τη ζωή μετά το ατύχημα; Και η Αντιγόνη μπορεί να «αποτρέψει τη στιγμή»; Η απάντηση βρίσκεται σε μια παρτίδα σκάκι. Ένα έργο τρυφερό και βίαιο, ενδόμυχα οικείο, γεμάτο αγάπη και οργή.

Σκηνοθεσία: Εύη Δημητροπούλου, σκηνικά – κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική: Κώστας Δημουλέας, επιμέλεια κίνησης: Τατιάνα Μύρκου, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Αμανατίδου, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Στράτος Τζώρτζογλου, Καλλιόπη Ευαγγελίδου.

Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ του Μιχάλη Κόκκορη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη

Η Βαλεντίνη, αφήνοντας πίσω της το μοναστήρι και με ένα μωρό στην αγκαλιά, έρχεται στην πόλη με άγριες διαθέσεις. Γοητευμένη από το life-style της ποπ κουλτούρας βρίσκει στο πρόσωπο της Μαντόνα το πρότυπό της και βάζει σκοπό της ζωής της να την ξεπεράσει. Στο δρόμο της βρίσκονται ένας αποτυχημένος συγγραφέας και ένας πρώην κατάδικος. Οι τρεις μαζί καταστρώνουν και θέτουν σε εφαρμογή ένα «ανορθόδοξο» σχέδιο που ευελπιστούν να τους οδηγήσει στην κορυφή... Μια κωμωδία που δεν αστειεύεται! Το Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ τιμήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ με το Α’ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για νέους θεατρικούς συγγραφείς το 2005.

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης, κίνηση: Κώστας Γεράρδος, δημιουργία βίντεο: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός μοντάζ-βίντεο: Χάρης Φάρρος, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος.

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης) : Ρένα Βαμβακοπούλου, Χρήστος Σουγάρης, Αστέρης Πελτέκης. Εμφανίζονται σε βίντεο οι ηθοποιοί: Άννα Γιαγκιώζη, Γιώργος Κιμούλης, Νένα Μεντή, Ιεροκλής Μιχαηλίδης.

Volume της Άννελης Ξηρογιάννη, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου

«Αποφασίζω να σβήσω τη λέξη ‘φεύγω’ από όλα τα λεξικά του κόσμου. Αποφασίζω και διατάζω!»: λέει η Μίνα, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου. Το ρήμα «φεύγω» διαγράφει την πορεία της Μίνας και των ανθρώπων που στιγμάτισαν τη ζωή της. Μέσα από ένα παζλ εφτά διαφορετικών ιστοριών, που συναρμολογούνται στη μνήμη της Μίνας, το ρήμα «φεύγω» μεταφράζεται σε: «εγκαταλείπω», «χωρίζω», «αποχαυνώνομαι», «διαστρεβλώνω», «γίνομαι βίαιος», «αγαπάω», «αποδέχομαι» και τελικά «επιστρέφω». GPS στο μυαλό της είναι ένας οδηγός ταξί, ένας συλλέκτης ιστοριών που αλλάζει τα δεδομένα... Το Volume γράφτηκε το 2007.

Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική: Γιώργος Χατζηβασιλείου, φωτισμοί: Στράτος Κουρτάκης, βοηθός σκηνοθέτη: Άντυ Χαντζή, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος.

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μαριλύ Μήλια, Γιώργος Ρούφας, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Ρούλα Παντελίδου, Μίλτος Σαμαράς, Δημήτρης Κολοβός, Αναστασία Γκολέμα.

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό €20, Φοιτητικό €15, Λαϊκές παραστάσεις €12, Ομαδικό €10.

1 εισιτήριο Χ 4 έργα € 50.

Πληροφορίες – Κρατήσεις: Τηλέφωνο ταμείων: 2310. 288000. Τηλέφωνο για ομαδικές κρατήσεις: 2310 276 455. Βασιλικό Θέατρο – Ε.Μ.Σ. 9:30 – 21:30, Μονή Λαζαριστών 9:30 – 13:00 & 17:00 -21:30.

Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ήχος του όπλου» - Αντυς Κωστάκου «Κάνε πέρα. Θέλω να περάσω»

«Ο ήχος του όπλου»

«Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, παρουσιάζεται στο «Θέατρο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης» (Καλλιδρομίου και Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια, τηλ. 210.3826.185), σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου, σκηνικά - κοστούμια Φωτεινής Δήμου, μουσική Δημήτρη Καμαρωτού. Παίζουν: Τάνια Τσανακλίδου, Χρύσα Σπηλιώτη, Μάνος Καρατζογιάννης, Ηλέκτρα Τσακαλία, Νικόλας Στραβοπόδης, Τηλέμαχος Μούσας. Στίχοι και μουσική ο Δημήτρης Καμαρωτός. Ενας ρόλος πρόκληση για την Τάνια Τσανακλίδου, επανεμφανίζεται στο θέατρο. Μια γυναίκα παντρεμένη από χρόνια στην επαρχία έρχεται στην Αθήνα να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Εχει πολύ τρακ, γιατί μετά από ένα χρόνο θα συναντήσει το 18χρονο γιο της, αλλά και άλλα πρόσωπα κι όλα θα συμβούν μέσα σε λίγες ώρες, ενώ έξω μαίνεται η πανηγυρική ατμόσφαιρα.

• «Κάνε πέρα. Θέλω να περάσω», τιτλοφορείται το έργο της Αντυς Κωστάκου που ανεβάζει (1/3) το θέατρο «Αλκμήνη». Αφορά σε δύο στιγματισμένα αδέλφια. Τι ρόλο έπαιξαν η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία, ώστε να περιθωριοποιηθούν; Τα δύο αδέλφια πέρασαν από τον κοινωνικό αποκλεισμό στον αυτο-αποκλεισμό, μέχρι να συναντήσουν λίγους που ξέρουν να δίνουν. Πώς βρήκαν τη δύναμη να πουν «Κάνε πέρα. Θέλω να περάσω»; Η παράσταση ενέπνευσε μια εικαστική έκθεση (παρουσιάζεται στην παράσταση), του ζωγράφου Μπάμπη Δερμάτη. Για όλους τους «διαφορετικούς» - σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά - οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση στο καθιερωμένο θέατρο και την τέχνη. Σκηνοθεσία: Anthony Burk - Πέπη Μοσχοβάκου. Σκηνικά - κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης. Μουσική: Μάριος Στρόφαλης. Παίζουν: Μανώλης Ιωνάς, Χριστίνα Καζάζη.

ΤΟ ΔΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ

Κερκίδες σε αρχαίο θέατρο. Μπορεί ένα νεότερο, λυόμενο θέατρο να στηθεί επάνω σε αρχαία κατάλοιπα; Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκε να απαντήσει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο, πάντως, ήδη έχει δώσει την άδεια να κατασκευαστούν μερικές σειρές κερκίδων στο άνω διάζωμα του αρχαίου θεάτρου του Δίου. Το ζήτημα θα εξεταστεί εκ νέου μόλις κατατεθεί μελέτη για τα αρχαία κατάλοιπα, ωστόσο, η συζήτηση αποκάλυψε πως το αρχαίο υπέφερε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια συνάντησης συντοπίτικων σωματείων, όταν, όπως είπε η Πολυξένη Βελένη, επί του θεάτρου είχαν στηθεί σούβλες και ψήνονταν σουβλάκια. [Έθνος, 28/2/2008].

«ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ». Το σκηνικό του θεάτρου Κάππα μεταφέρει το θεατή στα παρασκήνια. Αυτή η σκηνογραφική επιλογή δεν είναι τυχαία. «Στο κείμενο υπάρχουν πολλές αναφορές στην τέχνη του θεάτρου αυτή καθαυτή. Το ερημικό νησί του Πρόσπερο γεννά συνεχώς ψευδαισθήσεις, όπως ακριβώς και η σκηνή του θεάτρου. Στη σκηνή του νησιού αυτού, ο Πρόσπερο δεν είναι παρά ο σκηνοθέτης ενός θεατρικού παιχνιδιού», μας εξηγεί ο σκηνοθέτης και μεταφραστής της σαιξπηρικής «Τρικυμίας», Νίκος Χατζόπουλος… [συνέντευξη στην Ιωάννα Μπλάτσου, Ελεύθερος Τύπος, 27/2/2008]

Πολ Κλοντέλ «Η Ανταλλαγή» - Αλαν Μπένετ «Φωνές»

ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ
[Πρόσωπα & Παρασκήνια, επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 28/2/2008]

Το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της παράδοξης σχέσης τού ατόμου με τις βαθύτερες επιθυμίες του. Ο Πολ Κλοντέλ αγγίζει το θέμα της αγάπης, της προδοσίας και της διαφθοράς. Μιλάει για αντιφατικά στοιχεία τα οποία ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση· όπως η σκληρότητα, η πίστη, η αλαζονεία. «Η Ανταλλαγή» θα παίζεται στο Θέατρο Μεταξουργείο από τις 7 Μαρτίου ως τις 20 Απριλίου και θα ξεδιπλώνει τον ποιητικό λόγο τού συγγραφέα. Το κείμενο είναι μια διασκευασμένη συρραφή των δύο εκδοχών του έργου «Η Ανταλλαγή», κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το ίδιο εγχείρημα έχει ξαναγίνει στη Γαλλία, το 1976, σε σκηνοθεσία της Αν Ντελμπέ. Η έρευνα και η ανάλυση που έγινε από την ομάδα στο κείμενο της δεύτερης έκδοσης οδήγησε στην ανακάλυψη της πρώτης γραφής τού έργου και στην πεποίθηση ότι πρόκειται για ένα έργο αυτοβιογραφικό. Οι δύο εκδοχές γράφτηκαν με διαφορά 51 ετών, η πρώτη το 1893, όταν ο συγγραφέας ήταν 25 ετών, και η δεύτερη το 1944, όταν ο Κλοντέλ ήταν 76 ετών. Η σκηνοθετική προσέγγιση της Γαλήνης Λυμπεροπούλου και της Γεωργίας Τσαγκαράκη πλησιάζει πιο κοντά στην εποχή μας και θέτει ερωτήματα τα οποία αποκαλύπτουν ένα παράδοξο μονοπάτι γεμάτο σύμβολα φτάνοντας σε έναν χώρο υπερβατικό που δεν περιορίζει αλλά ελευθερώνει.

• Τέσσερις ηθοποιοί απευθύνονται άμεσα στο κοινό. Ρωτούν έχοντας έτοιμη την απάντηση, σχολιάζουν καυστικά τα πρόσωπα της ζωής τους, τους θεσμούς της Εκκλησίας, των κοινωνικών λειτουργών ή των πρόχειρων, ερασιτεχνικών πολλές φορές, ομάδων κρατικής ψυχολογικής στήριξης, αγνοώντας πλήρως την κρίση των άλλων για τον εαυτό τους. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να μοιραστούν με τον θεατή το συγκεκριμένο, καίριο συμβάν της ζωής τους. Ο Δημήτρης Καραμπέτσης , η Σμαράγδα Σμυρναίου , η Χαρά Κεφαλά και η Ολγα Τουρνάκη είναι οι τέσσερις πρωταγωνιστές των ισάριθμων μονολόγων του Αλαν Μπένετ που σκηνοθετεί ο Κοραής Δαμάτης στην παράσταση «Φωνές» η οποία θα παρουσιάζεται στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» από τις 13 Μαρτίου.

Αποκόμματα... από το "Βήμα"

[Το Βήμα, 27/2/2008]

Στην Άπω Ανατολή η τέταρτη αναβίωση. Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη στη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν παρουσιάζονται σήμερα στο Πεκίνο. [Μυρτώ Λοβέρδου]. Κάθε έντεκα χρόνια και μία αναβίωση: αυτό δηλώνουν οι ημερομηνίες οι οποίες αφορούν την ιστορική παράσταση των Ορνίθων του Αριστοφάνη. […] Τι είναι όμως η αναβίωση; «Αναβίωση σημαίνει» απαντά ο Θόδωρος Γράμψας, ο οποίος δούλεψε μαζί με την ομάδα των ηθοποιών εν όψει της αποψινής βραδιάς στην Κίνα, «ότι δεν αλλάζουμε τη ματιά μας απέναντι στην παράσταση. Χρησιμοποιούμε την ίδια την ενέργειά της για να την ξαναστήσουμε. Είναι σαν μια παρτιτούρα για μας- όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους “Πέρσες”. Πρόκειται για μεγάλες και αξεπέραστες παραστάσεις οι οποίες πρέπει να ανεβαίνουν. Κρατάμε το ίδιο λιτό, αφαιρετικό σκηνικό του Τσαρούχη, τη χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη, τη μουσική του Χατζιδάκι. Πάνω απ’ όλα όμως φροντίζουμε να μη μεταβάλουμε την παράσταση σε μουσειακό είδος με την αρνητική έννοια του όρου, αλλά σε μουσειακό είδος με την έννοια του κλασικού και του σημαντικού. Δεν θέλουμε μια παλιά παράσταση, αλλά μια ζωντανή και σύγχρονη»…

• Στο πολυβραβευμένο Παράλογο Θεατρικό Μονόπρακτο του Στίβεν Μπιν με τίτλο Το κουτί της λήθης ένας άνδρας καθισμένος στο παγκάκι πάρκου διαβάζει την εφημερίδα του. Ξαφνικά στέκεται δίπλα του μια γυναίκα. Του αφήνει ένα κουτί με άγνωστο περιεχόμενο και αυστηρές οδηγίες: να μη μετακινηθεί, να μην κουνηθεί, να μην το γείρει, να μη χτυπήσει και φυσικά να μην ανοιχτεί από κανέναν. Γύρω του αρχίζουν να μαζεύονται περαστικοί, όπου ο καθένας τους διαθέτει και από μία θεωρία για το πιθανό περιεχόμενο του κουτιού. Είναι βόμβα, άνθρακας ή κάποιος αποκεφαλισμένος άνθρωπος; Οι απαντήσεις, όταν θα κάνει πρεμιέρα το έργο (στις 4 Μαρτίου, στο Βios) που σκηνοθετεί ο Κώστας Τσάχρας. Παίζουν: Κ. Τσάχρας, Γ. Γαρνάβος, Ι. Τροβάς, Ν. Αποστολίδης, Ευαγγελία Αλεξανδρή. [Επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού]
  [ars... brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 24/02/2008]

Ο ΜΑΜΕΤ ΜΕΤΑΞΥ ΖΕΣΤΟΥ ΚΑΙ ΚΡΥΟΥ. Με σημαντικότερη εξαίρεση το εγκώμιο από τον Τζον Λαρ στον New Yorker το νέο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, Νοέμβριος, στο θέατρο Ethel Barrymore, δεν τα πήγε καθόλου καλά με την κριτική. Σταυροφόρος της επικριτικής παράταξης αναδείχθηκε ο Μπεν Μπράντλεϊ στους New York Times, ο οποίος έγραψε για το έργο ότι «είναι ένας Μάμετ για αυτούς που δεν αγαπούν τον Μάμετ». Στον Νοέμβριο ο θεωρούμενος ως ο σημαντικότερος ζων αμερικανός θεατρικός συγγραφέας εξιστορεί έργα και ημέρες ενός λαομίσητου προέδρου κατά την εκστρατεία του για την επανεκλογή του παρουσιάζοντας το Οβάλ Γραφείο ως άντρο διαφθοράς, ανευθυνότητας και ευτέλειας. Το κοινό διασκεδάζει με τα αστεία του Μάμετ καθ’ ότι το έργο είναι γεμάτο από τις γνωστές νοστιμιές του δεξιοτέχνη συγγραφέα, όπως τα βρωμόλογα (μετρήθηκαν 167 «fuck»), αλλά οι επικριτές του υποστηρίζουν ότι η σάτιρά του είναι ρηχή, μηχανική και άσχετη με τη σημερινή πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα των ΗΠΑ. Εντεύθεν του Ατλαντικού ο λονδρέζικος Independent προβάλλει έντονα τις δυσκολίες του Νοεμβρίου με την κριτική, ίσως για να εξάρει την επιτυχία της παλαιότερης δημιουργίας του Μάμετ Speed-the-plow που παίζεται στο Old Vic με τους Κέβιν Σπέισι και Τζεφ Γκόλντμπλαμ ως τις 26 Απριλίου.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝΑΣ. Σε τίποτε δεν θύμιζε, φαίνεται, η πρόσφατη επιστροφή της Πενθεσίλειας την προ 80 ετών πρεμιέρα της στην ίδια πόλη. Τότε, στις 8 Ιανουαρίου 1927, η όπερα του ελβετού συνθέτη Οτμαρ Σεκ (1886-1957) είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό. Στην τωρινή πρεμιέρα η αίθουσα ήταν κάθε άλλο παρά γεμάτη. Κατά τα γραφόμενα κριτικού, ο Κλάιστ έγραψε την ομώνυμη τραγωδία του, από όπου προέρχεται το λιμπρέτο, ταραγμένος με τη χειραφέτηση των γυναικών λόγω της Γαλλικής Επανάστασης και το σχετικό με το θέμα έργο τού βγήκε τόσο μακάβριο ώστε ακόμη και ο Γκαίτε το βρήκε απωθητικό. Η αγριότητα αυτής της πάλης των δύο φύλων, που συμβολίζεται στην αμφιθυμική σχέση του Αχιλλέα με τη βασίλισσα των Αμαζόνων, εξαίρεται δεόντως στην όπερα του Σεκ. Οσο για τον σκηνοθέτη Γκύντερ Κρέμερ, με το βίντεο που προβάλλεται στο βάθος, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το κομμάτι από το σώμα του Αχιλλέα που καταβρόχθισε η Πενθεσίλεια αφού, μέσα στη μανία της, τον σκότωσε. Μετά τη χτεσινή παράσταση στη Semperoper οι ενδιαφερόμενοι για αυτό το αλλόκοτο και αιμοσταγές θέαμα, που η μουσική του είναι μείγμα ατονικότητας και άλλων ιδιωμάτων, με την ορχήστρα να διαθέτει δέκα κλαρινέτα και τέσσερα μόνο βιολιά, θα χρειαστεί να περιμένουν ως τις 5 Ιουλίου, οπότε θα δοθεί μία ακόμη.

Ζακλίν ντε Ρομιγί «Η αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου»

Πολυγραφότατη η Ζακλίν ντε Ρομιγί, αγαπητή σε μας τους Έλληνες για τον απλούστατο λόγο ότι μας αγαπά και η ίδια κι αφιέρωσε τη ζωή της και τις έρευνές της στη μελέτη του αρχαίου ελληνικού κόσμου και του πολιτισμού του.

Ζακλίν ντε Ρομιγί «Η αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου». Μετάφραση: Ανθή Ξενάκη. Εκδ. «Ωκεανίδα», σσ. 165. H Ζακλίν ντε Ρομιγί, μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας [το 1988, ήταν η δεύτερη γυναίκα, μετά την Marguerite Yourcenar, που έγινε δεκτή στην Académie française], έχει αφιερώσει τη ζωή της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, κυρίως δε του αμύθητου πνευματικού πλούτου του 5ου αιώνα π.Χ. Με διεθνή αναγνώριση στο χώρο των ελληνικών σπουδών, συμμετέχει δυναμικά, τα τελευταία χρόνια, στον αγώνα για τη σωτηρία των κλασικών σπουδών στην εκπαίδευση. Την δέχτηκε στους κόλπους της και η Ακαδημία Αθηνών, έγινε δημότης Αθηναίων κι έχει πολιτογραφηθεί και Ελληνίδα! Είναι ένας δικός μας άνθρωπος…

Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας κι ιστορίας, και μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά, η Ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, διηγείται και σχολιάζει το μύθο της Ορέστειας του Αισχύλου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: H Ορέστεια του Αισχύλου, η μοναδική τριλογία που έχει σωθεί από ολόκληρο το αρχαίο δράμα, έχει σημαδέψει τον πολιτισμό μας. Τα εμβληματικά της πρόσωπα και τα κεντρικά της θέματα μας επιβάλλουν, ακόμη και σήμερα, τον προβληματισμό γύρω από τα καίρια ζητήματα της ανθρώπινης συνύπαρξης. Πώς η βία που γεννιέται στο πεδίο τής μάχης εισβάλλει ως το κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια; Πώς μπορεί να κλείσει ο κύκλος του αίματος, της εκδίκησης και της αντεκδίκησης; Πώς το δίκαιο μπορεί να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε η βία; Με τη νηφάλια πένα της και τη διαύγεια της σκέψης της η Ζακλίν ντε Ρομιγί μας ξεναγεί στις δαιδαλώδεις διαδρομές αυτού του αξεπέραστου αριστουργήματος, όπου οι δραματικές εντάσεις ανταγωνίζονται το βάθος των συλλογισμών.

ΕΡΓΑ που έχει γράψει (ή μεταφράσει) η Jacqueline de Romilly:

• Thucydide et l'impérialisme athénien, la pensée de l'historien et la genèse de l'œuvre, thèse de doctorat, 1947; Belles-Lettres, 1961
• Traduction de L'Histoire de la guerre du Péloponnèse de Thucydide, 5 vol., Belles-Lettres, 1953-1972
• Histoire et raison chez Thucydide, Belles-Lettres, 1956; 1967
• La Crainte et l'angoisse dans le théâtre d'Eschyle, Belles-Lettres, 1958; 1971
• L'évolution du pathétique, d'Eschyle à Euripide, PUF, 1961; 1980
• Nous autres professeurs, Fayard, 1969
• La Tragédie grecque, PUF, 1970; 1982
• Le temps dans la tragédie grecque, Vrin, 1971
• La Loi dans la pensée grecque, des origines à Aristote, Belles-Lettres, 1971
• Problèmes de la démocratie grecque, Hermann, 1975, ISBN 2705657819; Plon, Agora, 1986, ISBN 2-266-04815-5
• La douceur dans la pensée grecque, Les Belles Lettres, 1979; Pluriel, 1995
• Précis de littérature grecque, PUF, 1980; Quadrige, 2002
• L'Enseignement en détresse, Julliard, 1984; 1991
• «Patience, mon cœur»: l'essor de la psychologie dans la littérature grecque classique, Belles-Lettres, 1984; Plon, Agora, 1994
• Homère, Que sais-je?, 1985; 199* La Modernité d'Euripide, PUF, 1986
• Sur les chemins de Sainte-Victoire, Julliard, 1987 ; de Fallois, 2002
• Les Grands Sophistes dans l'Athènes de Périclès, de Fallois, 1988
• La Grèce à la découverte de la liberté, de Fallois, 1989
• La construction de la vérité chez Thucydide, Julliard, 1990
• Ouverture à cœur, de Fallois, 1990
• Écrits sur l'enseignement, de Fallois, 1991
• Pourquoi la Grèce?, de Fallois, 1992, ISBN 2877061558; poche, ISBN 2253135496
• Les œufs de Pâques, de Fallois, 1993
• Lettres aux parents sur les choix scolaires, de Fallois, 1994
• Rencontre avec la Grèce Antique, de Fallois, 1995
• Alcibiade ou les dangers de l'ambition, de Fallois, 1995
• Jeux de lumière sur l'Hellade, Fata Morgana, 1996
• Hector, de Fallois, 1997
• Le trésor des savoirs oubliés, de Fallois, 1998
• Laisse flotter les rubans, de Fallois, 1999
• La Grèce antique contre la violence, de Fallois, 2000
• Héros tragiques, héros lyriques, Fata Morgana, 2000
• Roger Caillois hier encore, Fata Morgana, 2001
• Sous des dehors si calmes, de Fallois, 2002
• Une certaine idée de la Grèce, de Fallois, 2003
• De la Flûte à la Lyre, Fata Morgana, 2004
• L'invention de l'histoire politique chez Thucydide, ENS, 2005
• L'élan démocratique dans l'Athènes ancienne, de Fallois, 2005
• Les Roses de la solitude, 2006
• Dans le jardin des mots, 2007

Ο Πατρίς Σερό επιστρέφει ...

«Η υποκριτική είναι ταπείνωση, όχι ματαιοδοξία». Ο πολυβραβευμένος δημιουργός θα βρίσκεται στην Αθήνα για δύο βραδιές, μόνος απέναντι στο «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφσκι. [Ελεύθερος Τύπος, Σάββατο, 23/2/2008]. Ο Πατρίς Σερό επιστρέφει στην Αθήνα με το «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» από τους Αδελφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι στη Λυρική Σκηνή. «Κρατάω το κείμενο στο χέρι, έτσι ώστε να μην εξαφανίζομαι στην άβυσσο προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο. Πού και πού παίζω το ρόλο. Πού και πού τον διηγούμαι. Κι έπειτα προσπαθώ να τρομοκρατούμαι. Ξυπνάς τους δαίμονες και μετά τους σκοτώνεις»... [Διαβάστε τη συνέντευξη ΕΔΩ].

Η σκηνοθέτις Αναστασία Ρεβή...

Να διατηρείς το δικαίωμα να μην ανήκεις. Η σκηνοθέτις Αναστασία Ρεβή ταξιδεύει στην Ευρώπη με την ομάδα Theatre Lab Company και το σκοτεινό «Velvet Scratch». Επόμενη στάση, το θέατρο «Χώρα» [Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα, 25/2/2008]. Όλα στη βαλίτσα, σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα, αμφιβολίες. Όπως και να ’χει, θα γυρίσουν με χιλιάδες συναισθήματα. Πήραν τους δρόμους ξημερώματα στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια οι καλλιτέχνες της ομάδας Theatre Lab Company (TLC). Όλοι τους από διαφορετικές χώρες, μιλούν διαφορετικές γλώσσες, έχουν διαφορετική παιδεία. Η ευρωπαϊκή περιοδεία έχει ήδη ξεκινήσει. Στις 27 του μήνα θα βρίσκονται στο θέατρο «Χώρα» με ένα σκληρό και ρομαντικό παραμύθι, το «Velvet Scratch» (διακρίθηκε από τον Τύπο ως καλύτερη παράσταση στο Φεστιβάλ Πράγας του 2007, απέσπασε κριτικές 4 αστέρων από το βρετανικό Τύπο και υποψηφιότητες στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου 2007). Το έγραψε και το σκηνοθέτησε η Αναστασία Ρεβή… [Διαβάστε τη συνέντευξη ΕΔΩ]

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ: Νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών

Μετά από μια επιτυχημένη πορεία στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρινίου, ο Θεόδωρος Γκόνης αναλαμβάνει τα ηνία του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Σερρών. Από τους δώδεκα υποψηφίους που υπέβαλαν εγγράφως και εμπρόθεσμα τις αιτήσεις τους για τη συγκεκριμένη θέση, εκλέχθηκε μετά από μυστική ψηφοφορία που διενεργήθηκε από το Δ.Σ. του Θεάτρου, ο Θ. Γκόνης ως νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών.

Η θητεία του θα αρχίσει μετά την υπογραφή της παράτασης της Προγραμματικής Σύμβασης και την απαιτούμενη σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Πολιτισμού στην επιλογή του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή.

«Τραγούδια» του Αριστοφάνη

«Με τον Αριστοφάνη η σχέση μου υπήρξε καταλυτική, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα μουσικό θέατρο όπως το είχα φανταστεί. Δε με ενδιέφερε ν' ακολουθήσω ούτε τον κλασικισμό ούτε άλλες σοβαροφανείς φόρμες, μα να κάνω μουσική σαν τα παλιά καλοκαιρινά γλέντια στις γειτονιές, με τραγούδι, χορό, κέφι, κουτσομπολιό, νοσταλγία, ελπίδα και μια κρυφή πίκρα...». Τα παραπάνω αναφέρει ο συνθέτης Βασίλης Δημητρίου για τον «καρπό» της δημιουργικής σχέσης του με τον Αριστοφάνη. Την πρωτότυπη μουσική του για τις επτά (από τις έντεκα σωζόμενες) κωμωδίες του (για τις «Νεφέλες» και «Εκκλησιάζουσες», δύο φορές). Αυτά τα εννέα μουσικά έργα, γραμμένα για παραστάσεις των Εθνικού, ΚΘΒΕ, θεάτρου «Διαδρομή» κ.ά., την περίοδο 1994-2006, περιλαμβάνονται στα δύο διπλά άλμπουμ, που παρουσίασε η «Λύρα». Το πρώτο, «Αριστοφάνη έργα Ι», περιλαμβάνει μουσική και τραγούδια για τις «Θεσμοφοριάζουσες», «Ορνιθες», «Εκκλησιάζουσες Ι » και «Νεφέλες Ι». Το δεύτερο, «Αριστοφάνη έργα ΙΙ» - μουσική και τραγούδια για τις «Νεφέλες ΙΙ», «Λυσιστράτη», «Ιππείς», «Εκκλησιάζουσες ΙΙ» και «Πλούτο». Τα χορικά και τα τραγούδια ερμηνεύουν οι ηθοποιοί που έπαιξαν στις παραστάσεις. Τα CD συνοδεύει πολυσέλιδο ένθετο με αναλυτικές πληροφορίες για τις παραστάσεις, φωτογραφίες και κείμενα των: Κώστα Γεωργουσόπουλου, Ανδρέα Βουτσινά, Γιώργου Μιχαλακόπουλου, Αλέξη Σολωμού. [Ριζοσπάστης, 27/2/2008].

«Ο ΙΜΠΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Ο ΖΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΚΑΡΤΟΥΝ»

Παράταση παρουσιάσεων Θεατρικού Εργαστηρίου

«Ο ΙΜΠΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Ο ΖΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΚΑΡΤΟΥΝ»

Παρατείνεται μέχρι την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, λόγω αυξημένου ενδιαφέροντος του κοινού, ο 2ος Κύκλος παρουσιάσεων του ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ του Κ.Θ.Β.Ε. με το ΤΟΛΜΗΡΟ και ΑΚΡΑΙΟ έργο του Αλφρέ Ζαρί «ΙΜΠΙ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» σε παράλληλη ανάγνωση με τα αμερικάνικα καρτούν.

Οι παρουσιάσεις - «πρόβες σε συνεχή εξέλιξη» του Θεατρικού Εργαστηρίου με τον γενικό τίτλο: «Ο ΙΜΠΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Ο ΖΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΚΑΡΤΟΥΝ» προσπαθούν να συσχετίσουν πρόσωπα και καταστάσεις διαφορετικής εποχής με συνδετικό άξονα το «Γκροτέσκο». Οι παρουσιάσεις αναδεικνύουν το ακραίο, το ανοίκειο, το αθυρόστομο, το τερατώδες, το γελοίο, το αλλοιωμένο, το φθαρμένο και το διφορούμενο, μέσα από την παραμόρφωση, τη γελοιογράφηση, την παραποίηση των φυσικών διαστάσεων και την απόρριψη κλασικών προτύπων.

Οι παρουσιάσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου θα γίνουν στο «Υποσκήνιο» του Βασιλικού Θεάτρου, εκεί που πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο Δεκέμβριο με μεγάλη επιτυχία και οι παρουσιάσεις του 1^ου Κύκλου με την παράλληλη ανάγνωση δύο εξαιρετικών κειμένων, της «Φιλονικίας» του Μαριβό και του «Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν.

Για την προσέγγιση της έννοιας Γκροτέσκο στο θέατρο και την τέχνη γενικότερα έδωσαν δύο master classes η θεατρολόγος και κριτικός θεάτρου Ελένη Βαροπούλου και ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης. Ο γνωστός κομίστας και γραφίστας Κώστας Αρώνης πραγματοποίησε σεμινάριο για τη δημιουργία κόμικς. Οι χορογράφοι Μαριέλα Νέστορα και Μαργαρίτα Μάντακα δίδαξαν «κίνηση και γκροτέσκο», και ο μουσικός Νίκος Βουδούρης «οδήγησε» τους νέους ηθοποιούς του Εργαστηρίου σε παράξενα φωνητικά μονοπάτια.

Τη σκηνοθεσία των παρουσιάσεων του 2ου Κύκλου υπογράφει ο νέος σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος, ο οποίος συνυπογράφει και τη διασκευή του κειμένου με τη θεατρολόγο Κατερίνα Κωνσταντινάκου. Η μετάφραση του έργου του Ζαρί «ΙΜΠΙ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» είναι του Αχιλλέα Κυριακίδη. Τη σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια έχει ο Ανδρέας Παρασκευόπουλος, ενώ την οργάνωση παραγωγής η Άννα Ιωακειμίδου.

Συμμετέχουν οι σπουδαστές – ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Εύη Αστρίδου, Μαρία Γεωργιάδου, Νίκος Δημητρόπουλος, Χρήστος Καρνάκης, Θύμιος Κούκιος, Ειρήνη Μουρελάτου, Μάμιλυ Μπαλακλή, Ίρις Νικολάου, Νανά Παπαδάκη, Χάρης Πεχλιβανίδης, Στέλλα Ράπτη, Μανώλης Τσίπος, Στέλιος Τράκας.

Την καλλιτεχνική εποπτεία του Θεατρικού Εργαστηρίου έχει η σκηνοθέτις Νικαίτη Κοντούρη.

Η είσοδος στις παρουσιάσεις είναι ελεύθερη. Οι κρατήσεις θα γίνονται κατά προτεραιότητα στο ταμείο του Βασιλικού Θεάτρου στο τηλέφωνο 2310 288000.

Ημέρες και ώρες παρουσιάσεων:

• Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008, 18.00
• Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008, 15.00
• Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008, 15.00
• Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008, 21.00
• Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008, 21.00
• Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008, 18.00
• Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008, 18.00
• Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008, 15.00
• Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008, 15.00
• Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008, 21.00
• Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008,15.00
• Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008,18.00

Το Θεατρικό Εργαστήριο πραγματοποιείται στο πλαίσιο του: «ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ Κ.Θ.Β.Ε. – ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΓΝΑΤΙΑ» Γ’ Κ.Π.Σ. – Ε.Π. «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2000-2006» ΑΞΟΝΑΣ Ανάπτυξη Σύγχρονου Πολιτισμού, ΜΕΤΡΟ 2.1 ΣΥΓΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ 75% ΑΠΟ ΕΤΠΑ και 25% ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ.

Δύο όπερες του Ροσίνι στην Αθήνα

Η «Ιταλίδα στο Αλγέρι», έργο νεανικό αλλά γνωστό, και ο «Κόμης Ορύ», ώριμο και όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο, σε πανελλήνια πρώτη

Το 1829, όταν ήταν μόλις 37 χρόνων, ο Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868) αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Εζησε άλλα τριάντα εννέα χρόνια ασχολούμενος με τη μαγειρική (η μεγάλη του συνεισφορά ήταν το «τουρνεντό αλά Ροσίνι») και με εξαίρεση δύο εκπληκτικά θρησκευτικά έργα, το Stabat Mater και την Petite messe solennele, και μερικές σύντομες μελωδίες (όπως τη δημοφιλή «Ταραντέλα Ναπολιτάνα» ή το πένθιμο Il Carro Funebre) δεν συνέθεσε απολύτως τίποτα! Ασθενική κράση ή απλή οκνηρία; Κάτι ανάμεσα στα δύο. Ο ίδιος, με το δηκτικό του χιούμορ, είχε σχολιάσει: «Αν το 1829 κάποιος με σημάδευε με όπλο και μου έλεγε: “Ή θα συνεχίσεις να γράφεις μουσική ή θα πεθάνεις”, φυσικά και θα συνέχιζα… Αλλά δεν βρέθηκε ποτέ ένας τέτοιος άνθρωπος». Παρά την πρόωρη «συνταξιοδότησή» του, έως το 1829 ο Ροσίνι είχε συνθέσει πάνω από τριάντα όπερες μέσα σε δεκατρία χρόνια... [Tου Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, 24/2/2008].