Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο Λονδίνο...

National Theatre
www.nationaltheatre.org.uk

«Antigone». Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή παρουσιάζεται σε μια νέα διασκευή από τον Ντον Τέιλορ, η οποία συνδυάζει τον σεβασμό του πρωτότυπου έργου με τη μεταφορά του στην εποχή μας και τη σύνδεση των διαχρονικών μηνυμάτων του με τη σύγχρονη εμπειρία. Οπως έγραψε ο Ιαν Σάτλγουορθ στους Financial Times «είναι αδύνατο να μη δεις ότι ο Κρέων του Κρίστοφερ Ικλεστον είναι ο Τόνι Μπλερ: σίγουρος ότι η προσωπική του πεποίθηση μπορεί και πρέπει να επιβληθεί σε όλους, αγνοώντας κάθε αντίσταση». Ακόμα και όταν όλα γύρω του καταρρέουν -η θανατική καταδίκη της ανυπάκουης Αντιγόνης οδηγεί στην αυτοκτονία του ίδιου του γιου του Κρέοντα, του Αίμονα, και στη λαϊκή κατακραυγή- ο καταρρακωμένος ηγεμόνας αδυνατεί να συναισθανθεί το λάθος του. Η παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστούν επίσης η Τζόντι Γουιτάκερ (Αντιγόνη) και ο Τζέιμι Μπάλαρντ (Τειρεσίας), έχει κερδίσει θερμούς επαίνους από την κριτική. Εως τις 21 Ιουλίου.

Οι δρόμοι της φωτιάς

Hampstead Theatre
www.hampsteadtheatre.com

«Chariots of Fire». Βασισμένη στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», η παράσταση μεταφέρει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή μια από τις πιο συναρπαστικές «ολυμπιακές» ιστορίες, με ήρωες δύο νεαρούς δρομείς οι οποίοι, με μόνο όπλο τους την αγνή αγάπη για το άθλημά τους, καταφέρνουν να διακριθούν, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι. Η διασκευή του σεναρίου έγινε από τον Κόλιν Γουέλαντ, η σκηνοθεσία είναι του Εντουαρντ Χολ, η σκηνογράφος Μίριαμ Μπιούδερ μεταμόρφωσε τη σκηνή του Χάμπστεντ σε στάδιο, ενώ παρούσα είναι και η θρυλική μουσική σύνθεση που έγραψε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου για την ταινία. Η παράσταση, με πρωταγωνιστές τον Νίκολας Γούντσον και τον Τζέιμς Μακάρντλ, έχει αποσπάσει υμνητικές κριτικές και έχει αναδειχθεί στο σημαντικότερο θεατρικό γεγονός της φετινής ολυμπιακής χρονιάς του Λονδίνου. Τα εισιτήρια για τις παραστάσεις στο Χάμπστεντ (έως τις 16 Ιουνίου) έχουν εξαντληθεί, ενώ έχει προγραμματιστεί η μεταφορά του έργου στο Gielwood Theatre, στο Γουέστ Εντ, μετά τις 23 Ιουνίου.

Η σχέση της τέχνης με την τυραννία

• Δύο νέα θεατρικά έργα στο Λονδίνο με «πρωταγωνιστές» τους Μπουλγκάκοφ και Στάλιν

The Economist

Ακόμα και χωρίς τους περιορισμούς της λογοκρισίας, το σταλινικό καθεστώς προσφέρεται για σουρεαλιστική μεταχείριση. Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να χειριστεί καλλιτεχνικά τα τρελά καπρίτσια, την ανεξήγητη κλίμακα της σκληρότητας και την απίστευτη παράνοιά του; Δύο νέες θεατρικές παραγωγές στο Λονδίνο, που συμπτωματικά αφορούν τον Στάλιν και τον λογοτέχνη Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, χρησιμοποιούν πολύ αποτελεσματικά τη σουρεαλιστική φαντασία.

Η νέα εκδοχή του έργου του Μπουλγκάκοφ «Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα» που παρουσιάζεται από τους Complicite, μια βρετανική θεατρική ομάδα γνωστή για τις τολμηρές παραγωγές της, άρχισε ήδη ευρωπαϊκή περιοδεία μετά τη σύντομη, θριαμβευτική σειρά παραστάσεων στο θέατρο Μπάρμπικαν του Λονδίνου. Η ανοικονόμητη, χαοτική δομή του σπουδαίου αυτού μυθιστορήματος του Μπουλγκάκοφ -που εμπλέκει στην πλοκή του τον διάβολο, ο οποίος επισκέπτεται μαζί με τη συνοδεία του τη Μόσχα του Στάλιν, ερωτικές σχέσεις επώνυμων προσώπων και την αφήγηση του «μαιτρ» για τον Πόντιο Πιλάτο και τον Ιησού- περιέργως δεν έχει αποθαρρύνει τις θεατρικές διασκευές. Σ’ αυτήν την τελευταία θεατρική μεταφορά, ο Σάιμον Μακμπάρνεϊ, ο σκηνοθέτης της Complicite, πλειοδοτεί: Αντί να προσπαθήσει να απλοποιήσει, αναμειγνύει όλες τις ιστορίες ενισχύοντας και καλλωπίζοντάς τις με multimedia. Υπάρχουν προβολές βίντεο, ηχητικά εφέ, μαριονέτες και σκηνές γυμνού: ένας κάτισχνος Ιησούς, μια ιπτάμενη, γυμνή Μαργαρίτα.

Ακατάπαυστη φλυαρία επί σκηνής

Και ταυτόχρονα εκτελεστική τελειομανία, στο «Protect me» της περίφημης Schaubuehne

Του Σπυρου Παγιατακη [Η Καθημερινή, 10/6/2012]

SCHAUBUEHNE

Protect me

σκην.: Φαλκ Ρίχτερ

θέατρο: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

«Το θέατρο περνά κρίση... Ομως, κρίση περνά το θέατρο όχι μόνο σ’ εμάς αλλά σ’ όλη την Ευρώπη κι αυτό οφείλεται σε εξωτερικά αίτια...». Σύμφωνοι! Στους σημερινούς προβληματικούς καιρούς τ’ αυτιά μας έχουν πλέον εθιστεί στη λέξη «κρίση».

Πάντως, η παραπάνω φράση δεν είναι σημερινή. Είναι από άρθρο που γράφηκε στην εφημερίδα «Πρωΐα», τον Μάιο 1931, από τον σημαντικό και γερμανοσπουδαγμένο θεατράνθρωπο Φώτο Πολίτη, ο οποίος υποστήριζε το «καλό και μοντέρνο ελληνικό θέατρο» ενάντια στην άλλη εισαγόμενη σχολή, η οποία είχε τις ρίζες της στον φλύαρο γαλλικό ποιητικό ψευδορεαλισμό. Ηταν η εποχή που τα εισαγόμενα ρεύματα γερμανικού φροϋδισμού και εξπρεσιονισμού επηρέαζαν έντονα την τότε αθηναϊκή θεατρική πρωτοπορία, δηλαδή το κάθε ανατρεπτικό ή ανανεωτικό ρεύμα αλλαγής στο δεδομένο και το κατεστημένο που αντιπροσώπευε η θεατρική παράδοση. Μοιραία, λοιπόν, τα -γερμανικά- εξωτερικά αίτια είχαν κι αυτά τον ρόλο τους στην κρίση για την οποία μιλάει ο Φ. Πολίτης.

Ενα ταξίδι στον κόσμο των επιθυμιών και του ιερού

• Τα αδέλφια Ταμπέτ συνδυάζουν τον χορό, το τσίρκο και τη μουσική των σούφι

Συνέντευξη στη Σαντρα Bουλγαρη [Η Καθημερινή, 10/6/2012]

Σε μια Αθήνα που βράζει από αναμονή και αγωνίες, με ένα έργο που «θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στους “Αγανακτισμένους”» και όνειρό τους το επόμενο έργο τους να είναι εμπνευσμένο από τη ρεμπέτικη μουσική (!), οι δύο αδερφοί περφόρμερ, ο Αλί και ο Χεντί Ταμπέτ, γεννημένοι στο Βέλγιο από Τυνήσιο πατέρα και Βελγίδα μητέρα, έρχονται σε λίγες ημέρες στην Αθήνα. Αυτή την εβδομάδα (14, 15, 16/6, Πειραιώς 260, 9 μ. μ.) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα οι Χαμπέτ θα παρουσιάσουν την παράσταση «Rayahzone» (στα αραβικά η λέξη rayah σημαίνει ταξίδι) που συνδυάζει τον χορό, το τσίρκο και τη μουσική των σούφι. Σώματα, φωνές, κρουστά οι πρωταγωνιστές. «Σ’ ένα πολιτικό ταξίδι στον κόσμο των επιθυμιών και του ιερού», όπως το περιγράφουν οι ίδιοι.  Ο Αλί και ο Χεντί Ταμπέτ ασχολήθηκαν από μικροί με το τσίρκο και σύντομα στα ενδιαφέροντά τους προστέθηκε ο χορός, το θέατρο, η γραφή και η φωτογραφία. Ακόμη και όταν ο Χεντί Ταμπέτ έπαθε καρκίνο των οστών σε ηλικία 18 ετών και δύο χρόνια μετά έχασε το πόδι του, η αγάπη του για τη σκηνή παρέμεινε, και χρόνια μετά δημιούργησε μαζί με τον αδερφό του την παράσταση που θα δούμε στην Αθήνα.

Ρεντγκρέιβ: Η πολιτική ενίοτε μας κρατάει αιχμάλωτους

Kορυφαία ερμηνεύτρια και ακούραστη πολιτική ακτιβίστρια, η Βρετανή ηθοποιός επιλέγει τώρα μια στροφή προς τον ουμανισμό

The Guardian

Μεγάλη ηθοποιός, κρίμα που είναι υπερβολικά πολιτικοποιημένη. Αυτό, για δεκαετίες, ήταν ένα σχόλιο-κλισέ για τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Πάντα όμως μου φαινόταν πολύ ανόητο. Το πάθος που διακρίνει τις ερμηνείες της δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί από τον ακτιβισμό της. Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία της του 1991 βλέπεις ότι η φλόγα της έξοχης ερμηνείας της Ρόζαλιντ στο σαιξπηρικό «Οπως αγαπάτε» στο Στράτφορντ το 1961 -ρόλος που την έκανε σταρ- ήταν η ίδια φλόγα που πυροδότησε τη συμμετοχή της στην Επιτροπή των 100 εναντίον των πυρηνικών όπλων του Μπέρτραντ Ράσελ, κάτι για το οποίο διακινδύνευσε να συλληφθεί. Μου προκάλεσε έκπληξη, λοιπόν, όταν σε μια πρόσφατη δημόσια συζήτηση στην Οξφόρδη μίλησε για τον κίνδυνο «αιχμαλωσίας από την πολιτική». Ενώ παραμένει μια μεγάλη ηθοποιός, φαίνεται ότι η φλογερή επαναστάτρια, που την έχουμε δει σε αμέτρητες διαδηλώσεις και στην ηγεσία του βρετανικού Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος, έχει μεταμορφωθεί σε σταυροφόρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και ο ουμανισμός της ήταν αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στη συνάντησή μας στο λιτό διαμέρισμά της στο Λονδίνο για να μιλήσουμε για τον τελευταίο της ρόλο: προσκεκλημένη σκηνοθέτρια στο φεστιβάλ του Μπράιτον. Ακολουθεί εδώ τα βήματα άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως ο Μπράιαν Ινο και η Αουνγκ Σαν Σου Κι της Βιρμανίας. Τι ήταν εκείνο που την ώθησε να δεχθεί την πρόταση;