Η Λυδία Κονιόρδου, πρωταγωνίστρια της παράστασης και καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, κρίνει τη στάση των θεατών της Επιδαύρου.
«Νομίζω ότι ήταν μια πολύ ζωντανή εμπειρία, με την έννοια ότι το αρχαίο δράμα είναι στην ουσία ο τόπος σύγκρουσης ιδεών».
«Μακάρι το κοινό να είναι αφυπνισμένο όχι μόνο σε παραστάσεις σαν τη δική μας, αλλά και σε άλλες που θίγουν με την απουσία πρότασης», λέει η Λυδία Κονιόρδου |
Η Λυδία Κονιόρδου, η πρωταγωνίστρια της πολυσυζητημένης παράστασης του Ανατόλι Βασίλιεφ, θεωρεί θεμιτές τις αντιδράσεις στο κοίλο της Επιδαύρου. Εξάλλου, «ολόκληρη η παράσταση, όπως ακριβώς και το έργο του Ευριπίδη, στηρίζεται στη σύγκρουση ιδεών, στον διάλογο, στον ειρωνικό, τραγικό σαρκασμό και στη σύγκρουση διαφορετικών κόσμων», δηλώνει και εξηγεί:«Στην ακραία πράξη της Μήδειας έγιναν επιλογές ακραίες, που όμως θεωρώ ότι αρμόζουν μέσα στην ίδια την πράξη θυσίας δύο παιδιών. Δεν θα μπορούσε αυτή η πράξη να εκφραστεί σκηνικά με μια νερόβραστη λύση. Βεβαίως, ίσως η λύση κάποιους να ενόχλησε, όπως και το στοιχείο της παγκοσμιοποίησης που εκφράστηκε με τις δύο διαφορετικές γλώσσες... Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης σύγκρουσης ιδεών και πεποιθήσεων, σε μια εποχή αλλαγής του πολιτισμού, τα πάντα είναι ρευστά και οι άνθρωποι υποστηρίζουν με πάθος τη μία ή την άλλη άποψη. Είναι απολύτως θεμιτό και στοιχείο ζωής, αφύπνισης των πολιτών. Και μακάρι οι άνθρωποι να είναι αφυπνισμένοι όχι μόνο σε παραστάσεις σαν τη δική μας αλλά και σε άλλες παραστάσεις που θίγουν το κοινό με την απουσία πρότασης». Η ίδια υπεραμύνεται της πρότασης του Ρώσου σκηνοθέτη, που μπορεί να καταπιάστηκε πρώτη φορά με το αρχαίο δράμα, ωστόσο «ήταν πολύ συγκεκριμένη η πρότασή του και την τήρησε από την αρχή μέχρι το τέλος. Στηρίζεται στην άποψή του ότι το θέατρο είναι ένα τελετουργικό, μυστηριακό παιχνίδι και στην περίπτωση της Μήδειας ένα επικίνδυνο παιχνίδι, γιατί ακριβώς υπάρχει ο θάνατος και η καταστροφή. Και στήριξε όλη την παράσταση στα Ταυροκαθάψια. Οι ηθοποιοί υποστηρίξαμε την άποψή του με μια ομοιογένεια που νομίζω ότι σπανίζει σε παραστάσεις».
Κατανοεί ότι η διάρκεια της παράστασης «μπορεί να κούρασε, με τις επαναλήψεις όμως δένει όλο και περισσότερο και μικραίνει. Το Σάββατο στην Επίδαυρο ήταν κατά 20 λεπτά μικρότερη». «Είναι σαφές», καταλήγει η κορυφαία τραγωδός, «ότι το αρχαίο δράμα είναι σε ένα σταυροδρόμι και χρειάζεται να βρούμε δρόμους που να το εκφράζουν στον 21ο αιώνα, χωρίς όμως να προδίδουμε το πνεύμα του, ούτε την ουσία του. Αυτό είναι το ζητούμενο. Στην προκειμένη περίπτωση η παράσταση διέθετε και Χορό και συνύπαρξη λόγου - μέλους - όρχησης, που είναι τα συστατικά του αρχαίου δράματος, και τραγικό μέγεθος και τραγική ειρωνεία. Βεβαίως μπορεί να έχει κανείς αντίρρηση ως προς την απόδοσή τους. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό και δημοκρατικά απαραίτητο».
Κατανοεί ότι η διάρκεια της παράστασης «μπορεί να κούρασε, με τις επαναλήψεις όμως δένει όλο και περισσότερο και μικραίνει. Το Σάββατο στην Επίδαυρο ήταν κατά 20 λεπτά μικρότερη». «Είναι σαφές», καταλήγει η κορυφαία τραγωδός, «ότι το αρχαίο δράμα είναι σε ένα σταυροδρόμι και χρειάζεται να βρούμε δρόμους που να το εκφράζουν στον 21ο αιώνα, χωρίς όμως να προδίδουμε το πνεύμα του, ούτε την ουσία του. Αυτό είναι το ζητούμενο. Στην προκειμένη περίπτωση η παράσταση διέθετε και Χορό και συνύπαρξη λόγου - μέλους - όρχησης, που είναι τα συστατικά του αρχαίου δράματος, και τραγικό μέγεθος και τραγική ειρωνεία. Βεβαίως μπορεί να έχει κανείς αντίρρηση ως προς την απόδοσή τους. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό και δημοκρατικά απαραίτητο».
No comments:
Post a Comment