Saturday, October 27, 2012

Η άπληστη "Νόννα" επιστρέφει με τον Δ.Πιατά στον "Ακάδημο"


Σε έναν ιστορικό ρόλο επιστρέφει φέτος τον χειμώνα ο Δημήτρης Πιατάς και μεταμορφώνεται πάλι επί σκηνής στη θρυλική βουλιμική γιαγιά που του χάρισε πριν από δεκαπέντε χρόνια μια μεγάλη θεατρική επιτυχία... Έτσι, η La Nonna, η μαύρη κωμωδία του Αργεντινού Ρομπέρτο Κόσα, που όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί, το 1997, απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές και παίχτηκε έως το 2000, συμπληρώνοντας εξακόσιες παραστάσεις και συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, ξαναζεί (είναι υπεραιωνόβια άλλωστε...) φέτος στη σκηνή του θεάτρου Ακάδημος.

Γυμνή αλήθεια


  • Της Ελευθερίας Ράπτου* Η ΑΥΓΗ: 26/10/2012

Το γυμνό σώμα κείται εγκλωβισμένο σε ένα κουτί-βιτρίνα, που θα μπορούσε να είναι ένα κρατητήριο, ένα κολαστήριο ή ακόμα μια γενεσιουργός μήτρα. Ανασαλεύει και ξεκινά να μιλάει και να κινείται. Μιλάει ακατάπαυστα, παίρνει στάσεις ασυνήθιστες, σαν να εκτελεί μέσα στον μικρό κλωβό παράδοξη χορογραφία. Η φωνή άλλοτε δυνατή και άλλοτε χαμηλή, αργόσυρτη ή με κορυφώσεις και παύσεις, συνοδεύει το σώμα στη μυσταγωγία της σάρκωσης, της σήμανσης, της συνεχούς επισήμανσης ότι το σώμα είναι τα πάντα, είναι όλα «...αρκεί να είναι σώμα. Αρκεί να μην το αξιολογήσω, να μην το ιεραρχήσω... να μην το ερμηνεύσω... αρκεί να το έχω όλο».

Το θέατρο στην κατοχή: «Η εμπόλεμη Αθήνα έχει πάρει άλλη όψη...»


  • Του Απόστολου Πούλιου, Η ΑΥΓΗ: 28/10/2012

Και διαβάζαμε όλοι απορημένοι, μ' όλο που το' χαμε κιόλας ακουστά, πώς επανηγύριζαν στην πρωτεύουσα [...] / και το βράδυ στα θέατρα λέγανε τραγούδια και παριστάνανε / στη σκηνή τη ζωή μας για να χειροκροτά ο κοσμάκης.
Ο. Ελύτης, Άξιον Εστί
Η απορία των στρατιωτών που ζωντανεύει μέσα από τον λόγο του Οδυσσέα Ελύτη γεννιέται ενδεχομένως και σήμερα, αν ανατρέξει κανείς στις θεατρικές στήλες των αθηναϊκών εφημερίδων της περιόδου 1940-41. Παρά τα ανησυχητικά πρωτοσέλιδα, έκπληκτοι διαβάζουμε ειδήσεις μιας θεατρικής πρωτεύουσας που σφύζει από ζωή. «Η εμπόλεμη Αθήνα έχει πάρει άλλη όψη» έλεγε κάθε βράδυ από σκηνής η Μιράντα Μυράτ, σχολιάζοντας την κοσμική ζωή της πόλης. Η εμπόλεμη θεατρική Αθήνα είχε σίγουρα τη δική της ξεχωριστή όψη, ίσως και τη δική της γοητεία.

Θέατρα πολέμου
Παρόλο που αρκετοί ηθοποιοί (ιδιαίτερα του -τότε- Βασιλικού Θεάτρου) στρατολογούνται, οι θίασοι ανασυγκροτούνται και λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου επαναλαμβάνουν τις παραστάσεις τους. Πέντε είναι όλα κι όλα τα θέατρα της πρωτεύουσας που επαναλειτουργούν τον Νοέμβριο του 1940 και αρχικά αντιμετωπίζουν την επιφύλαξη και την αμηχανία του κοινού. Οι δύο ήδη παιζόμενες επιθεωρήσεις εμπλουτίζονται με επίκαιρες αναφορές στον πόλεμο, αλλά σύντομα παρουσιάζονται ολοκληρωμένες πολεμικές επιθεωρήσεις που γνωρίζουν θριαμβευτική επιτυχία. Η αρχή γίνεται στις 9 Νοεμβρίου 1940, στο μουσικό θέατρο «Μοντιάλ», με τηνΠολεμική Επιθεώρηση. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της η Σοφία Βέμπο, που η επιτυχία της στα πολεμικά τραγούδια θα της χαρίσει τον τίτλο «Τραγουδίστρια της Νίκης». Στη συνέχεια θα ασχοληθούν με το επιθεωρησιακό είδος όλοι οι θίασοι της πρωτεύουσας. Ηθοποιοί αρμόδιοι, λόγω της πολύχρονης θητείας τους στο ελαφρό μουσικό θέατρο (Άννα και Μαρία Καλουτά, Μίμης Κοκκίνης, Μάνος Φιλιππίδης, Ολυμπία Ριτσιάρδη, Νίκος Μηλιάδης, Πέτρος Κυριακός, Κυριάκος Μαυρέας, Μαρίκα Νέζερ, Μαρίκα Κρεβατά, Ηρώ Χαντά, Ρένα Ντορ), αλλά και ηθοποιοί που είτε απείχαν χρόνια από την επιθεώρηση, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, είτε δεν είχαν ποτέ τους σχέση με το είδος, όπως η Κατερίνα Ανδρεάδη και ο Βασίλης Αργυρόπουλος, συνειδητοποιούν πως το κοινό αναζητά την εκτόνωση και τη σάτιρα που προσφέρει το ελαφρό μουσικό θέατρο. Οι τίτλοι των έργων που ανεβαίνουν είναι ενδεικτικοί: Πολεμική σπίθαΜπράβο κολονέλοΤο τσαρούχιΦινίτα λα μούζικαΜάρε νόστρουμΝοκ άουτ,Αθήναι-ΡώμηΜπέλλα ΓκρέτσιαΜολών λαβέΠολεμική Αθήνα...

Wednesday, October 24, 2012

«Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» στο Άνεσις


  • Μετά από δεκατρία χρόνια, η παράσταση- θρύλος, που έχει σαρώσει όλα τα θεατρικά βραβεία (έργου, παράστασης, σκηνοθεσίας, ερμηνείας, σκηνικού, φωτιστικού σχεδιασμού) και έχει σπάσει ταμεία, επιστρέφει στο θέατρο Άνεσις.

«Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» στο Άνεσις
Μετά από δεκατρία χρόνια, η παράσταση- θρύλος, που έχει σαρώσει όλα τα θεατρικά βραβεία (έργου, παράστασης, σκηνοθεσίας, ερμηνείας, σκηνικού, φωτιστικού σχεδιασμού) και έχει σπάσει ταμεία, επιστρέφει στο θέατρο Άνεσις. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος θα ερμηνεύσει ξανά ένα ρόλο- σταθμό στην πλούσια καριέρα του, τον ιδιόρρυθμο κύριο Γκριν. Παρτενέρ του τότε ήταν ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Στην τωρινή διανομή, το ρόλο του Ρος Γκάρντινερ θα επωμισθεί ένας από τους εκπροσώπους την νεότερης υποκριτικής γενιάς, ο Τάσος Ιορδανίδης.

Η «Φόνισσα» Μπέτυ Αρβανίτη επιστρέφει στο Κεφαλληνίας


  • H «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η παράσταση που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, επαναλαμβάνεται στην A' Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας με την Μπέτυ Αρβανίτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Φραγκογιαννούς.

Η «Φόνισσα» Μπέτυ Αρβανίτη επιστρέφει στο Κεφαλληνίας

Έργο οριακό. Μοναδικό στα ελληνικά γράμματα. Ψυχογράφημα και καταγγελία. Συγκαλυμμένη εξομολόγηση. Βιωματική κατάθεση κάτω από το προσωπείο του "κοινωνικού" αφηγήματος. Εδώ, η έκφραση του Παπαδιαμάντη στη σημαντικότερη στιγμή της. Με συγκρατημένη την ατμοσφαιρική διάθεση και την υποβολή, εστιάζει στην ουσία, ειρωνικά, σαρκαστικά, απεγνωσμένα, σκληρά, βαθιά ανθρώπινα. Η "θεατρικότητά" του (γλώσσα-ομιλία, γλώσσα-δράση) ενσαρκώνει τον πιο αινιγματικό μα κι εμβληματικό ψυχικό χαρακτήρα των ελληνικών γραμμάτων: την Φραγκογιαννού, πρόσωπο διόλου γραφικό, ανοιχτό σε πολλές, ακόμα και ακραίες, σκηνικές και μη, αναγνώσεις. Πρόσωπο που κινείται ανάμεσα στα γυναικεία αρχέτυπα των φονικών γυναικών της αρχαίας τραγωδίας αλλά και τις αβυσσαλέες "αγιογραφίες της πτώσης" του Φ. Ντοστογιέφσκι.

Sunday, October 21, 2012

Οταν δεν φτάνει το σκοινί


  • Αρκουμανέα Λουίζα
  • «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη στο Θέατρο Τέχνης – Φρυνίχου
  • ΤΟ ΒΗΜΑ: 21/10/2012
Οταν δεν φτάνει το σκοινί
Η Κάτια Γέρου και η Δήμητρα Χατούπη (όρθια) σε σκηνή από την παράσταση  
Εχει περάσει περίπου μισός αιώνας από τότε που ο νεαρός Πίτερ Χολ, μόλις 24 ετών, είπε στους ηθοποιούς του κατά τη διάρκεια των δοκιμών για την πρώτη παρουσίαση του «Περιμένοντας τον Γκοντό» στην αγγλική σκηνή: «Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν πολλά από όσα λέγονται, αλλά αν αρχίσουμε να συζητάμε την κάθε φράση δεν θα κάνουμε ποτέ πρεμιέρα». Ηταν Αύγουστος του 1955. Εκτοτε έχουμε ασχοληθεί τόσο πολύ με αυτό το έργο, έχουμε πράγματι αναλύσει κάθε φράση, κάθε αναφορά, κάθε σημείο στίξης, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα, ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως κάθε περιθώριο έχει εξαντληθεί.

«Είμαστε στην καρδιά του σκότους»


  • Εκ βαθέων εξομολόγηση για την τέχνη και τις ιδεολογίες, από την Ολια Λαζαρίδου

  • Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 21/10/2012
Στα 17 της, φορώντας την ποδιά του σχολείου, έτρεχε στο δισκάδικο της Ρηνιώς Παπανικόλα και εμπιστευόταν τα βινύλια που της διάλεγε ο ενημερωμένος περί μουσικής Αντώνης. Από τότε κρατάει η γνωριμία της Ολιας Λαζαρίδου με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, τον νεαρό υπάλληλο που δούλευε στο «Blow Up», κοντά στο κατάστημα ρούχων της μητέρας της. Λίγο αργότερα, τον συμβούλεψε να πάει στην οντισιόν που έκανε η Ελλη Λαμπέτη για τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Σε εκείνη την παράσταση του Μάουρο Μπολονίνι έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή κι έκτοτε βρίσκονταν τακτικά στα κινηματογραφικά πλατό, για τις ταινίες «Το στίγμα», «Τεριρέμ», «Παραγγελιά», «Ολγα Ρόμπαρντς». Τώρα συναντιούνται στις «Ροές», όπου ο νεότερός τους Ευριπίδης Λασκαρίδης τούς σκηνοθετεί στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο (πρεμιέρα στις 9/11). Της αρέσει να συνεργάζεται με νεότερους. Δεν είναι μόνο η ανταλλαγή και η φρέσκια ματιά, αλλά νιώθει κάτι περισσότερο. «Την ευθύνη ότι παραδίνουμε έναν κόσμο και ότι έχω υποχρέωση να στηρίξω τους νέους». Πολύ περισσότερο που με τον 37χρονο σκηνοθέτη είχαν δουλέψει στο «Κορίτσι μπαταρία», ένα δικό της κείμενο εμπνευσμένο από προσωπικές ιστορίες και αναμνήσεις. Εκείνη ήταν μια εναλλακτική πρόταση και ένα ποιητικό ταξίδι από τη δεκαετία του ’60.

«Πώς γίνεται να ζούμε χωρίς χαρά;»


  • Ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου με αφορμή την τελευταία ταινία των Ταβιάνι μιλάει για τη δημιουργικότητα, που δεν έχει ηλικία

Της Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 21/10/2012

Τυπικά, η αφορμή για τη συνάντηση με τον σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου ήταν η ταινία των Ταβιάνι «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει», που προβάλλεται για τέταρτη εβδομάδα. Οι Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, 83 και 81 ετών, παρακολουθούν την προετοιμασία και την πρεμιέρα μιας παράστασης με το έργο του Σαίξπηρ, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Ρεμπίμπια, στα περίχωρα της Ρώμης. Πρωταγωνιστές ισοβίτες, οι περισσότεροι, κρατούμενοι, πρόσωπα κατοικημένα από ζωές σκληρές και ματαιωμένες. Η παρουσία τους πυκνώνει το έργο σε σκέψεις, προεκτάσεις, αισθήματα. Μια ταινία 76 λεπτών, κινηματογραφημένη με ρεαλισμό, βαθύ, επεξεργασμένο βλέμμα, αισθητικά, πολιτικά, κοινωνικά. Από την άλλη, ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου, βρίσκεται σε διαφορετικό μήκος κύματος αυτήν την εποχή, ετοιμάζοντας την πρεμιέρα, μεθαύριο Τρίτη, της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Βαφτιστικός», με την Καμεράτα, στο Μέγαρο Μουσικής (είχε ανέβει για λίγες παραστάσεις και το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών).

Από το Λας Βέγκας στη Βαγδάτη. Τετραλογία του Ρομπέρ Λεπάζ εμπνευσμένη από την τράπουλα


The Guardian
Συναντηθήκαμε με τον Ρομπέρ Λεπάζ στη Γερμανία, στην Εσση, όπου ο σκηνοθέτης από το Κεμπέκ πήγε για να επιβλέψει τις πρόβες της τελευταίας θεατρικής παραγωγής του. Το έργο, με τίτλο «Playing Cards 1: Spades», βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης: γίνονται αλλαγές ενώ έχουν ήδη δοθεί οι πρώτες παραστάσεις σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο. Οι επόμενοι σταθμοί της περιοδείας του θα είναι στη Μαδρίτη, στο Τορόντο και στην Εσση, ενώ η βρετανική πρεμιέρα του θα δοθεί τον Φεβρουάριο, στο Roundhouse Theatre. «Προσπαθούμε να αποβάλουμε το νεκρό δέρμα και ήδη έχουμε μειώσει τη διάρκεια του έργου κατά 35 λεπτά», λέει ο σκηνοθέτης. «Θα εξακολουθήσουμε να κόβουμε και να ξαναγράφουμε έως ότου αισθανθούμε ότι έχουμε φτάσει στο απολύτως ουσιώδες και δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο να προσθέσουμε».

Πρεμιέρα με "Μανόν Λεσκώ" για τη Λυρική


Με μια ιδιαίτερα δημοφιλή όπερα, τη Μανόν Λεσκώ του Τζάκομο Πουτσίνι, εγκαινιάζει την Κυριακή το βράδυ (8 μ.μ.), στο θέατρο Ολύμπια, τη χειμερινή καλλιτεχνική σεζόν η Εθνική Λυρική Σκηνή. Την όπερα, που αποτελεί την πρώτη επιτυχημένη δημιουργία του Πουτσίνι στον χώρο του λυρικού θεάτρου (είχαν προηγηθεί άλλες δύο, όμως αυτή, που πρωτοπαρουσιάστηκε την 1η Φεβρουαρίου 1893 στο Θέατρο Ρέτζιο του Τορίνου, αποτέλεσε έναν διαχρονικό θρίαμβο για τον δημιουργό της), σκηνοθετεί για τη Λυρική Σκηνή ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Κάρλο ντελ Μόνακο, γιος του διάσημου τενόρου Μάριο ντελ Μόνακο, συμπρωταγωνιστή της Μαρίας Κάλλας στη Σκάλα του Μιλάνου. Τη μουσική διεύθυνση έχει αναλάβει ο Λουκάς Καρυτινός.

Νεοελληνικό θέατρο: Από την «Τελετή» στην «Άγνωστη χώρα»


  • Πολενάκης Λέανδρος
  • Η ΑΥΓΗ: 21/10/2012

Στο όμορφο «Στούντιο της οδού Μαυρομιχάλη», πάλι, όπως την προ-προηγούμενη Κυριακή, για μια παράσταση της «Τελετής» του Παύλου Μάτεσι. Ο Μάτεσις, από τους εισηγητές του «παράλογου» στην Ελλάδα, απέσπασε, με το μονόπρακτό του αυτό, το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου, το 1966. Πρόκειται για μια «μαύρη κωμωδία» που εκτυλίσσεται μέσα στο μαύρο, κυριολεκτικά, πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, η οποία εγκυμονούσε την κατάμαυρη δικτατορία των συνταγματαρχών, και όσα ακολούθησαν. Με θέμα… όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια μιας κηδείας, ο βιτριολικός λόγος του Μάτεσι διαλύει τη σοβαροφάνεια της «επίσημης» αστικής ιδεολογίας, μη αφήνοντας, κυριολεκτικά, τίποτα όρθιο στη θέση του.

Μπομπ Γουίλσον: Είμαστε όλοι σαν τον Οδυσσέα


  • Λοβέρδου Μυρτώ
  • ΤΟ ΒΗΜΑ: 21/10/2012
Μπομπ Γουίλσον: Είμαστε όλοι σαν τον Οδυσσέα
«Δεν μου αρέσει να μεταφέρω τις παραστάσεις μου στο τώρα ούτε να τις εκμοντερνίζω. Ετσι πιστεύω ότι περιορίζονται» λέει ο σκηνοθέτης Μπομπ Γουίλσον. Δεξιά, ο Μπομπ Γουίλσον συζητεί με τον βοηθό του στην πλατεία της Κεντρικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου 
Ο αμερικανός θεατράνθρωπος μεταφέρει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την «Οδύσσεια» του Ομήρου και την παρουσιάζει μέσα από τη δική του οπτική
Αυστηρός και απαιτητικός. Ο Ρόμπερτ (Μπομπ) Γουίλσον, ο αμερικανός σκηνοθέτης που υπογράφει την «Οδύσσεια» στο Εθνικό Θέατρο, είναι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς παγκοσμίως. Γι' αυτό και η πρεμιέρα του ομηρικού έπους, που θα δοθεί στην Αθήνα στις 26 Οκτωβρίου, αποτελεί από μόνη της μέγιστο θεατρικό γεγονός.

Το «Σικάγο» στο Παλλάς


  • Μια νέα παράσταση του Σταμάτη Φασουλή που είπε στην παρουσίαση: «Τώρα είναι η ώρα του "Σικάγο"»

[Λοβέρδου Μυρτώ, ΤΟ ΒΗΜΑ: 20/10/2012]. «Τώρα είναι η ώρα του "Σικάγο"», είπε ο Σταμάτης Φασουλής παρουσιάζοντας τη νέα παραγωγή στην οποία υπογράφει την απόδοση και τη σκηνοθεσία και ανεβαίνει το Σάββατο 27 Οκτωβρίου στο θέατρο Παλλάς. Λάτρης του αμερικανικού μιούζικαλ ο ίδιος, έμαθε για το «Σικάγο» όταν ο Αρης Δαβαράκης, επί εποχής Ελεύθερου Θεάτρου, το σύστησε στη θεατρική παρέα. Γι΄αυτό και δύο τραγούδια «χώθηκαν» τότε στις παραστάσεις τους, χωρίς επιτυχία. Γι΄αυτό και ο Φασουλής αναζητούσε πάντα την ευκαιρία να το ανεβάσει κανονικά. Μπορεί να πέρασε ο καιρός  αλλά «τώρα»  πιστεύει ότι είναι πιο επίκαρο από ποτέ.

Θέατρο Σημείο: "Μέσα από το Σπασμένο Καθρέφτη"

Το Θέατρο «Σημείο» θα παρουσιάσει στον καινούριο χώρο του (στο πρώην «Απλό Θέατρο»), από τις 26 Οκτωβρίου μέχρι και το Μάιο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το θεατρικό έργο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν «Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη». Είναι η πρώτη ταινία της «Τριλογίας της Πίστης» του Σουηδού σκηνοθέτη. Πρόκειται για μια λεπτομερή εξέταση της φύσης της πίστης του ανθρώπου θέτοντας μια σειρά φιλοσοφικών ερωτημάτων που δεν απαντώνται ποτέ ευθέως. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης εξηγεί ότι μέσω αυτής της ταινίας προσπάθησε να παραθέσει μια απλή υπερβατική σκέψη: «Ο Θεός είναι η αγάπη και η αγάπη είναι ο Θεός. Ενας άνθρωπος που περιβάλλεται από αγάπη περιβάλλεται ταυτόχρονα κι από το Θεό». Ο Μπέργκμαν ομολογεί επίσης ότι το έργο αντικατοπτρίζει τη δική του κακή και βασανισμένη σχέση με το Θεό.