Friday, February 1, 2008

Το θέατρο στην Κύπρο

Γιάννης Κατσουρής «Το θέατρο στην Κύπρο» (Δίτομη, εικονογραφημένη με ντοκουμέντα, ιστορική μελέτη για το θέατρο στο μαρτυρικό νησί. Ο Α` τόμος αφορά στα χρόνια 1860-1939, με τα εξής κεφάλαια: Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας. Οι αρχές του εικοστού αιώνα, 1900-1918. Ο μεσοπόλεμος. Ευρετήρια. 371 σελίδες. Ο Β` τόμος για τα χρόνια 1940-1959 περιέχει τα εξής κεφάλαια: Τα χρόνια του Β` Παγκόσμιου Πολέμου. Από το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, 1945-1955. Τα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα, 1955-1959. Θεατρικές δραστηριότητες ολόκληρης της περιόδου 1940-1959. Περιλαμβάνονται επίλογος, πηγές και βοηθήματα, ευρετήρια και πλούσιο οπτικό υλικό, 383 σελίδες. Ο συγγραφέας άρχισε να ασχολείται με τη θεατρική ιστορία της Κύπρου στη δεκαετία του '60 με εκπομπές στο ΡΙΚ, με τίτλο «Θεατρικές αναμνήσεις» και στη δεκαετία του '70 με ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή. Με αφετηρία το υλικό αυτών των εκπομπών, συνέχισε να συλλέγει μαρτυρίες και τεκμήρια κι από το 1995 να μελετά το πλούσιο υλικό που συγκέντρωσε. Ουσιαστικά, πρόκειται για την πρώτη, πλήρη ιστορική μελέτη για το θέατρο της Κύπρου πριν αποκτήσει κρατικό θέατρο. Η έκδοση έγινε στη Λευκωσία, με χορηγία του Κυπριακού υπουργείου Παιδείας - Πολιτισμού και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου).

Καστανιώτης: Αντρη Χ. Κωνσταντίνου «Το θέατρο στην Κύπρο. 1960-1974 (Οι θίασοι, η κρατική πολιτική και τα πρώτα χρόνια του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου)» (φωτογραφημένη, ιστορική μελέτη για το θέατρο της Κύπρου, προέκταση της προαναφερόμενης μελέτης του Γιάννη Κατσουρή. Η Κύπρια θεατρολόγος - συγγραφέας της μελέτης, με σπουδές στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, συνεργάτρια του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, ιστορεί το αίτημα και την ανάγκη κρατικής θεατρικής πολιτικής στην Κύπρο, τη δημιουργία και δράση του Κρατικού Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, αλλά και τους ιδιωτικούς θιάσους, μέχρι την εισβολή του Αττίλα. Περιλαμβάνονται πηγές, βιβλιογραφία, παραπομπές και ευρετήρια. 591 σελίδες). «Το αειθαλές παιδί (Τέσσερις κριτικές προσεγγίσεις στην ποίηση του Μανόλη Πρατικάκη)» (συλλογή μελετών των Ευριπίδη Γαραντούδη, Τζίνας Καλογήρου, Κατερίνας Κώστιου, Θεοδόση Πυλαρινού για τον σπουδαίο Κρητικό ποιητή).

«University Studio Press»: Βέρνερ Μίλερ «Στη σκηνή, μπρος πάμε!» (μετάφραση Δ. Μαυρομουστάκου - Δ. Σαχπάζη. Ο Β. Μίλερ, γνωστός ως «Παν», με αυτό το βιβλίο συνθέτει ένα θεατρικό παιχνίδι - οδηγό για παιδιά, εφήβους, δασκάλους και γονείς. Δίνονται σκηνογραφικές, ενδυματολογικές, σκηνοθετικές συμβουλές και μικρά θεατρικά κείμενα. Εικονογράφηση Ραλφ Μπέλοχ).

ΑΤΤΙΣ: «Δεσποινίς Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ


Σήμερα το θέατρο «Αττις» ανεβάζει το έργο «Δεσποινίς Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε μετάφραση, σκηνοθεσία, σκηνική εγκατάσταση Θόδωρου Τερζόπουλου, με προσθήκη ενός τρίτου προσώπου - του «θεατή». «Στην παράσταση φαίνεται καθαρά» -σημειώνει ο σκηνοθέτης - «ότι το παιχνίδι της Mademoiselle Julie είναι χαμένο από την αρχή. Η κάθοδός της είναι προδιαγεγραμμένη, γιατί η ύπαρξή της φέρει το σημάδι ενός αρχαίου τραύματος, που προκλήθηκε από τη συγχώνευση των αντιμαχόμενων δυνάμεων του έρωτα και του θανάτου. Η Τζούλια επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της ζωής, για να υποσκελίσει το θάνατο, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει το αδυσώπητο. Ο ερωτισμός της υποκύπτει στην ηγεμονία του θανάτου. Ο έρως, εμποτισμένος με θάνατο, αυτοακυρώνεται». Παίζουν: Τάσος Δήμας, Σοφία Μιχοπούλου, Σοφία Χιλλ, Θανάσης Αλευράς.

Παράλληλα οργανώνεται στην Κίνα μια φωτογραφική έκθεση για τη δουλειά του με υλικό που έχει τραβήξει η μόνιμη συνεργάτιδά του, Johanna Weber. Τι όμως οδήγησε το διεθνή και πολυπράγμονα σκηνοθέτη να καταπιαστεί με το αστικό δράμα; Γιατί το ανεβάζει με το γαλλικό του τίτλο; Και πώς η υποκρισία της αστικής τάξης του έργου του Στρίντμπεργκ αντανακλά τη σοβαροφάνεια του σύγχρονου ελληνικού πολιτιστικού τοπίου;

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΕ. [Ιωάννα Μπλάτσου, Ελεύθερος Τύπος, Τρίτη, 05.02.08]. Ενώ ανέβασε στο θέατρο Aττις τη «Mademoiselle Julie», μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ, δουλεύει τον «Προμηθέα Δεσμώτη», μια κινεζική παραγωγή που θα ανεβεί στο Πεκίνο στις 28/5 στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας με προοπτική να έρθει του χρόνου στην Ελλάδα αλλά και τον «Αίαντα» που επίσης θα ανεβεί στην κινεζική πρωτεύουσα στις 30/5. Παράλληλα οργανώνεται στην Κίνα μια φωτογραφική έκθεση για τη δουλειά του με υλικό που έχει τραβήξει η μόνιμη συνεργάτιδά του, Johanna Weber. Τι όμως οδήγησε το διεθνή και πολυπράγμονα σκηνοθέτη να καταπιαστεί με το αστικό δράμα; Γιατί το ανεβάζει με το γαλλικό του τίτλο; Και πώς η υποκρισία της αστικής τάξης του έργου του Στρίντμπεργκ αντανακλά τη σοβαροφάνεια του σύγχρονου ελληνικού πολιτιστικού τοπίου; Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος σε πρώτο ενικό

Ποντίκας, Σίγκαρεφ, Ξενόπουλος, Κορομηλάς, Τακόπουλος

Μέχρι τις 8/2 θα παίζει το «Νέο Ελληνικό Θέατρο» το έργο «Εσωτερικαί ειδήσεις» του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία Χάρη Χαραλάμπους. Σκηνικά - κοστούμια Ελένη Δουνδουλάκη, μουσική Επιμέλεια Χάρης Χαραλάμπους. Παίζουν: Βιβή Αλεξάνδρου, Λουίζα Ζούζια, Μπίλιω Καλιακάτσου, Ανδρέας Κυριακού, Νίκος Κωνσταντάκης, Χάρης Χαραλάμπους και Γιώργος Αρμένης.

  • Ολοκληρώνονται, αύριο, οι παραστάσεις της «Πλαστελίνης» του Βασίλη Σίγκαρεφ, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου («Από μηχανής θέατρο»), σε μετάφραση Αθηνάς Παραπονιάρη, σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, σκηνικά- κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη, μουσική Σταύρου Γασπαράτου, κινησιολογία Ερμή Μαλκότση, φωτισμούς Μελίνας Μάσχα. Παίζουν: Νικόλαος Αγγελής, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Σοφιάννα Θεοφάνους, Κωστής Καλλιβρετάκης, Βασίλης Παπαδημητρίου κ.ά.
  • Μέχρι τις 10/2 θα παίζει τη «Ραχήλ» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, η Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου («Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»), σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, σκηνικά Γιώργου Χατζηνικολάου, κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου, μουσική Μάριου Στρόφαλη, φωτισμούς Αντώνη Παναγιωτόπουλου. Παίζουν: Θάνος Αλεξίου, Πέτρος Αποστολόπουλος, Αννίτα Κούλη, Ιωάννης Λεάκος, Υβόννη Μαλτέζου, Πέπη Μοσχοβάκου, Αντονι Μπερκ, Θωμάς Παπάζογλου, Χάρης Τσιτσάκης.
  • Στο θέατρο «Κάτω απ' τη γέφυρα», παρουσιάζεται «Η τύχη της Μαρούλας» του Δημήτριου Κορομηλά, σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή, μουσική Αντώνη Καρατζίκη, σκηνικά Κώστα Κουρμουλάκη, κοστούμια Εμμανουέλλας Κρουκόβσκι. Παίζουν: Γιάννης Τσικής, Βαγγέλης Μελής, Κατερίνα Τσεβά, Μπάμπης Αρώνης, Τάσος Ιορδανίδης, Τάσος Ράπτης, Στάθης Λαγκάδας, Δήμητρα Βαμβακάρη. Η πασίγνωστη λαϊκή κωμωδία (1900) παραμένει δροσερή και γεμάτη μουσική και τραγούδια. Η Μαρούλα, υπηρέτρια σε αθηναϊκό πλουσιόσπιτο, ερωτεύεται τον αμαξά Κωσταντή, αλλά ερωτευμένος μαζί της είναι ο μάγειρας Χρήστος.
  • Ο θίασος «Πρόκληση» παρουσιάζει (από 1/2) στο θέατρο «Δίπυλον» τη θεατρική τετραλογία του Πάρι Τακόπουλου «Ωσπερ Πελεκάν» και «Τρία άσεμνα μονόπρακτα» («Η γέφυρα», «Οι τόνοι και το πνεύμα του ελληνικού ταγκό», «Η παρτούζα ή πρόσκληση σε τσάι»). Σκηνοθεσία Θ. Εσπίριτου, σκηνικά -κοστούμια Μπέττυς Λυρίτη, μουσική Κώστα Μαντζώρου. Παίζουν: Ράνια Πρέβεζα, Μιχαήλ Γιαννικάκης, Σπυριδωνία Κρανιώτη.

Λουκέτο ... στο «Θέατρο του Νότου»

«Μεταμορφώσεις» (η προτελευταία, πολύ επιτυχής παράσταση του «Θεάτρου του Νότου», στο «Αμόρε»)
Λυπηρή η είδηση που δημοσιεύτηκε χτες (δε στάλθηκε στο «Ριζοσπάστη»): Από τις 31 του Μάη θα πάψει να υφίσταται το 17χρονο «Θέατρο του Νότου», που δημιούργησε ο Γιάννης Χουβαρδάς και στεγαζόταν με ενοίκιο στο «Αμόρε». Καθώς αυτό σημαίνει μεγάλη απώλεια για το θέατρό μας, ευχόμαστε, τουλάχιστον, να είναι παροδική, όπως ευελπιστεί ο δημιουργός του Γ. Χουβαρδάς και ο συνεργάτης του Θ. Μοσχόπουλος.

Το «Θέατρο του Νότου» υπήρξε ένας θίασος εκπληκτικά παραγωγικός, ρεπερτοριακά και αισθητικά τολμηρός, ανήσυχος και ανοιχτός σε νέα ρεύματα, «βήμα» ανάδειξης νέων ηθοποιών, δραματουργών, σκηνοθετών, σκηνογράφων. Θίασος, που όχι μόνο με τα 110 έργα που ανέβασε και με τις πολλές, πολύπλευρα επιτυχείς παραστάσεις του, αλλά ακόμα και με τις αστοχίες (ρεπερτοριακές και σκηνοθετικές) δημιούργησε «σχολή». Επαιξε εξαιρετικά σημαντικό, «αναζωογονητικό» ρόλο για την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης στον τόπο μας. Αποτέλεσε «πρότυπο» για άλλες ομάδες, μέτρο σύγκρισης και καλλιτεχνικής «άμιλλας». Το κλείσιμό του προαναγγέλθηκε με την αγορά, πριν δύο περίπου χρόνια, του «Αμόρε» από έναν άσχετο με το θέατρο, πολυαιθουσάρχη, πλέον, ιδιώτη. Επόμενο ήταν η αύξηση του ενοικίου και η μη έγκαιρη καταβολή των επιχορηγήσεων από το ΥΠΠΟ (έχει καταβληθεί μόνο το 25% της επιχορήγησης για τη διετία 2007-2008) να βάλουν «λουκέτο» στο θίασο. [Ριζοσπάστης, 2/2/2008]

ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΟΡΕ: «Ευχαριστούμε θερμά»

Η επιστολή με την οποία Γ. Χουβαρδάς και Θωμάς Μοσχόπουλος ανακοίνωσαν την απόφασή τους να τερματιστεί ο βίος του θεάτρου Αμόρε:

Το θέατρο Αμόρε, από την ανάληψη των καθηκόντων του Γιάννη Χουβαρδά ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στερείται σήμερα της φυσικής και καλλιτεχνικής του παρουσίας και της προσφοράς του ιδρυτή του. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αβέβαιη και ασταθή τα τελευταία χρόνια κρατική επιχορήγηση δημιουργούν ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον για τη συνέχιση της λειτουργίας του.


Αισθανόμαστε ότι ολοκληρώσαμε ένα μεγάλο κύκλο και ότι με μια τέτοια ξεκάθαρη τοποθέτηση, όσο οδυνηρή και αν φαίνεται, τιμάμε την καλλιτεχνική αξία, τη στάση, το ήθος και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων, με τους οποίους συμπορευτήκαμε, σε όλες τις δύσκολες και εύκολες, ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές διαδρομές μας. Το Αμόρε δημιούργησε μόνιμους, σταθερούς, διαρκείς και ανθεκτικούς δεσμούς με την τέχνη, με το επάγγελμά μας, με τους γύρω μας και τον εαυτό μας, μας έδωσε την ταυτότητα, που μας οδήγησε στον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοκατάφαση, μας δημιούργησε το βαθύ αίσθημα της ασφάλειας. Στο Αμόρε βγήκαμε από τον ατομικισμό και οδηγηθήκαμε στη συλλογικότητα, την αυτονομία, την εμπιστοσύνη και τη δέσμευση.

Ευχαριστούμε όλους τους θεατές, ένα μεγάλο κοινό, που αγγίζει τις 500.000 και μας ακολούθησαν σε εύκολες και δύσκολες επιλογές, τους συνδρομητές, τους φίλους του θεάτρου, τους χορηγούς, τους δημοσιογράφους για τη συνεχή υποστήριξη και τους μακρόχρονους επαγγελματικούς, πνευματικούς και συναισθηματικούς δεσμούς που δημιούργησαν μαζί μας.

Ξεχωριστά ευχαριστούμε τους φίλους μας, καλλιτέχνες και δημιουργούς, με τους οποίους μοιραστήκαμε το όραμα, τα όνειρα και τις ανησυχίες αυτής της θεατρικής κυψέλης. Είναι αυτοί που έδωσαν το βάρος, το καλλιτεχνικό κύρος και διαμόρφωσαν το στίγμα του θεάτρου, απέναντι στο οποίο στεκόμαστε σήμερα με σεβασμό. Κλείνουμε ένα μεγάλο κύκλο που μας πλούτισε, μας έδωσε πνοή, μας ενέπνευσε, μας χάρισε την πλούσια εμπειρία μιας αληθινής ζωής, αφήνοντας στο τέλος να υπερισχύσει το συναίσθημα της αισιοδοξίας, η ευχή και η ελπίδα να ανανεώσουμε αυτή τη σχέση και να συναντηθούμε σε έναν επόμενο εξίσου ζωντανό, δημιουργικό κύκλο. Ευχαριστούμε θερμά.

ΒΑΖΕΙ ΛΟΥΚΕΤΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΟΡΕ...

Μια επιστολή επιβεβαίωσε χθες τις φήμες και ύστερα από δεκαεπτά χρόνια επιτυχημένης λειτουργίας κλείνει στις 31 Μαΐου. Ένας σημαντικός θεατρικός πυρήνας αφήνει πίσω του μια αξιόλογη κληρονομιά και ένα ερωτηματικό. [ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, Το Βήμα, 1/2/2008]. «Στις 31 Μαΐου 2008 το Θέατρο του Νότου ολοκληρώνει τον κύκλο της λειτουργίας του, μετά από δεκαεπτά χρόνια,στο Θέατρο Αμόρε. Αυτή είναι η είδηση». Ετσι αρχίζει η (ολοσέλιδη) επιστολή που ανακοινώνει το κλείσιμο ενός θεάτρου που αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργικούς και καλλιτεχνικούς πυρήνες, στο τέλος του 20ού αιώνα, στη χώρα μας. Η επιστολή, με την υπογραφή και τις ευχαριστίες του Θεάτρου του Νότου, ήρθε να επιβεβαιώσει τις φήμες που εδώ και έναν χρόνο κυκλοφορούσαν και, προφανώς, συνέδεαν το μέλλον του εν λόγω θεάτρου με τη μετακόμιση του ιδρυτή του Γιάννη Χουβαρδά στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού... [περισσότερα...]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ: Η σεζόν συνεχίζεται ως το τέλος της άνοιξης και εγώ δεν αισθάνομαι αυτή τη στιγμή κάτι διαφορετικό. Ισως νιώσω κάτι άλλο την 1η Ιουνίου... Το Θέατρο του Νότου δεν θα πάψει να υπάρχει. Απλώς αναστέλλει τη λειτουργία του στη συγκεκριμένη στέγη και προς το παρόν. Δεν κηδεύεται σήμερα. Σήμερα κλείνει ένας κύκλος για να ανοίξει κάποιος άλλος. Και θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το Αμόρε δεν κλείνει επειδή πήγα στο Εθνικό. Αλλωστε διατηρήθηκε έναν ακόμα χρόνο ανοικτό, γιατί θέλαμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει. Οικονομικά όμως δεν υπάρχει... φως στο τούνελ. Θα χρειαζόταν ένας μαικήνας για να το αναλάβει, κάποιος που θα ήταν διατεθειμένος να ξοδέψει την περιουσία του!

ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ: Δεν μπορώ να αναλάβω το οικονομικό βάρος της ιστορίας που λέγεται Θέατρο του Νότου. Ο τρόπος με τον οποίο είναι διαμορφωμένα τα πράγματα δεν μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε σωστά χωρίς την επιχορήγηση, ακόμα και αν η σεζόν, όπως η τρέχουσα, έχει μια εμπορική επιτυχία (σ.σ. με τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου). Η υποστήριξη που παρείχε ο ίδιος ο Γιάννης Χουβαρδάς ήταν καθοριστική και εγώ δεν θα μπορούσα να αρχίσω να κυνηγώ χορηγούς για να συνεχίσουμε- ακόμη και αν το ενοίκιο έμενε στο ίδιο επίπεδο. Επρεπε να αναλάβω χρέη οικονομικού διευθυντή... Εχω μια αίσθηση κενού αλλά και αισιοδοξίας. Για μένα το σημαντικότερο είναι κάποιες συναντήσεις ανθρώπων. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που θα φροντίσει να υπάρξει ξανά στο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν φεύγεις από το σπίτι σου δεν διαλύεται και η οικογένεια!..

ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΜΟΡΕ» ΤΟΝ ΜΑΙΟ: Οικονομικά προβλήματα οδήγησαν στην απόφαση διακοπής της δεκαεπτάχρονης λειτουργίας του. [Της Γιώτας Συκκά, Η Καθημερινή, 1/2/2008]. Το πρώτο θύμα της ατολμίας και της αδυναμίας του υπουργείου Πολιτισμού να λύσει το χρόνιο πρόβλημα των επιχορηγήσεων του ελεύθερου θεάτρου, είναι το Αμόρε. Ο οργανισμός που άλλαξε το μεταπολιτευτικό θέατρο στη χώρα μας, που έφερε νέο αέρα και τόλμη στις επιλογές, ένα ρεπερτόριο που πάντρεψε το κλασικό με το σύγχρονο και κυρίως έδωσε βήμα στους νέους, κλείνει τον κύκλο του στη θεατρική Αθήνα. Στις 31 Μαΐου ολοκληρώνονται οι παραστάσεις της τρέχουσας περιόδου, και συνάμα διακόπτεται η λειτουργία του θεάτρου ύστερα από 17 χρόνια λειτουργίας, σε μια από τις καλύτερες στιγμές των τελευταίων χρόνων. Με επιτυχίες (λίστα αναμονής έχουν οι «Μεταμορφώσεις») ενώ οι παραστάσεις φέτος ξεχωρίζουν. [περισσότερα στην Καθημερινή].

ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΜΟΡΕ». [Αντιγόνη Καράλη, Έθνος, 1/2/2008]. Ύστερα από 17 χρόνια, 110 παραστάσεις και 500.000 θεατές, η σκηνή που ανανέωσε το ελληνικό θέατρο και άλλαξε τα δεδομένα του, κλείνει. Το «Αμόρε» κλείνει. Είναι σαν να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα «τέλος εποχής». Η αυλαία πέφτει οριστικά στις 31 Μαΐου 2008. Τότε το «Θέατρο του Νότου» ολοκληρώνει τον κύκλο της λειτουργίας του έπειτα από δεκαεπτά χρόνια, 110 παραστάσεις και 500.000 θεατές που χειροκρότησαν τις επιλογές του. Αυτή είναι η «είδηση». Μια «είδηση» όχι ευχάριστη, αφού μιλάμε για τη σκηνή που ανανέωσε το ελληνικό θέατρο, που άλλαξε τα δεδομένα του, που άνοιξε ορίζοντες, που μας σύστησε ηθοποιούς (και σκηνοθέτες), οι οποίοι τώρα αποτελούν την «αφρόκρεμα» του χώρου, που κατάφερε να εξερευνήσει νέες τάσεις, να καθιερώσει το εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, να μας ξενυχτήσει... θεατρικά, αφού πρώτο αυτό καθιέρωσε τις μεταμεσονύχτιες παραστάσεις. Το «Θέατρο του Νότου», υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Χουβαρδά (και από το 2000 και του Θωμά Μοσχόπουλου), ανέβαζε κατά μέσο όρο οκτώ παραγωγές τον χρόνο, οι οποίες κάλυπταν ένα ευρύτατο φάσμα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου… [περισσότερα...]

Ciao Amore: τέλος για το θέατρο «Αμόρε»

CIAO AMORE: ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΜΟΡΕ». [της Τίνας Μανδηλαρά, Πρώτο Θέμα on-line, 1/2/2008]. Δυστυχώς οι φήμες που κυκλοφορούσαν από καιρό επιβεβαιώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Το θέατρο που έφερε μοντέρνο αέρα στα ελληνικά δεδομένα και προσέφερε μερικές από τις πιο αγαπημένες παραγωγές στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου ρίχνει, οριστικά, αυλαία στις 31 Μαΐου. Οι φόβοι που υπήρχαν ότι το θέατρο «Αμόρε» θα περνούσε περίοδο κρίσης μετά την αποχώρηση του Γιάννη Χουβαρδά κατέληξαν να αποτελούν μια σκληρή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το «Αμόρε» να ολοκληρώνει τη λειτουργία του, ύστερα από 17 πραγματικά επιτυχημένα χρόνια…

1991-2008: ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ... Το δημιούργημα του Γ. Χουβαρδά, γνωστότερο ως «Αμόρε» από τη στέγη του στο Πολύγωνο, θα σταματήσει τη λειτουργία του στις 31 Μαΐου. Επί 17 χρόνια άλλαξε την εικόνα του θεάτρου. [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 1/2/2008]. Ειρωνεία. Χθες, ημέρα της ταφής του μακαριστού Χριστόδουλου, με το ελληνικό Δημόσιο παράλυτο λόγω «εθνικού πένθους», ανακοινώθηκε κι ο «θάνατος» ενός θεάτρου που έφερε επανάσταση στα εγχώρια θεατρικά ειωθότα, γράφοντας Ιστορία με μεγάλα γράμματα. Στις 31 Μαΐου, το Θέατρο του Νότου - «Αμόρε», ο πλέον ρηξικέλευθος και ο μακροβιότερος επιχορηγούμενος θεατρικός οργανισμός στη νεότερη Ιστορία του ελληνικού θεάτρου, δημιούργημα του Γιάννη Χουβαρδά, θα αποτελεί ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια παρελθόν. [περισσότερα…]

ΕΠΙΣΗΣ: Τι καινούργιο μας έφερε, Παραστάσεις - σταθμοί, Το «ΑΜΟΡΕ» ποτέ δεν πεθαίνει.

ΑΥΛΑΙΕΣ ΣΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΑΘΗΝΑ


«Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης»
Το έργο του Ακη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» ανεβάζει (2/2) η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», στο θέατρο «Αμαλία». Πρόκειται για ανατρεπτική κωμωδία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, σκηνικά - κοστούμια Απόστολου Βέττα, κινησιολογία Στέλλας Μιχαηλίδου, μουσική επιμέλεια Νίκου Βίττη, φωτισμούς Χρήστου Γιαλαβούζη. Παίζουν: Δημήτρης Βάρκας, Χριστίνα Γιαγκούλη, Νίκος Λύτρας, Δημήτρης Ναζίρης, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Εφη Σταμούλη, Πρόδρομος Τσινικόρης. Πρόκειται για ξεκαρδιστική κωμωδία με πολλά φαρσικά στοιχεία, μια τρελή κοινωνική σάτιρα για τη βιομηχανία των «οικογενειακών» σίριαλ - a pop family story, όπως είναι ο χιουμοριστικός υπότιτλος του έργου. Στο βάθος αναμνήσεις από αθώες τρελές οικογένειες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Μόνο που η εποχή της αθωότητας έχει περάσει. Τώρα βασιλεύουν ο κυνισμός, η αρπακτικότητα, το κιτς της παράλογης εποχής μας, όπου όλα άλλαξαν, αλλά τα συναισθήματα παραμένουν κατά βάθος ίδια.
  • Πρεμιέρα σήμερα, στο Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών, όπου το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το έργο «Ταξίδι στην έρημο» του Γιάννη Παπάζογλου. Τρία πρόσωπα ταξιδεύουν στην Ανατολή. Ενα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα στην «έρημο» του καθένα. Πού βρίσκομαι; Πώς ζω; Τι αξίζει; Απλές ερωτήσεις που ζητάνε απαντήσεις. Τρία πρόσωπα αντιμέτωπα με τις ζωές τους. Ενα σκληρό ερωτικό τρίγωνο αναζήτησης. Ενα κουβάρι τολμηρών σχέσεων μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Μια ερωτική ιστορία με φόντο τη σκληρή πραγματικότητα της ερήμου και του πολέμου. Σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, σκηνικά - κοστούμια Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα, Ράνιας Υφαντίδου, βίντεο Κοκκινάκη Ιάσονα, φωτισμοί Κουτράκη Στράτου. Παίζουν: Κίμων Ρηγόπουλος, Στέργιος Τζαφέρης, Μαρίζα Τσάρη, Θάλεια Σκαρλάτου (φωνή).
  • Το έργο «Είμαι άνεμος» του Γιαν Φόσε ανεβάζουν (12/2) στο θέατρο «Πορεία» οι θίασοι «Δόλιχος» και «Συν, Επί (+, Χ)». Πρόκειται για το τελευταίο έργο του πολυγραφότατου και πιο πολυπαιγμένου σήμερα στην Ευρώπη Νορβηγού συγγραφέα Γιον Φόσε. Εργο που αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας, που ο συγγραφέας γράφει για το Διεθνές Φεστιβάλ του Μπέργκεν και πρωτοπαρουσιάστηκε στις 24/6/2007. Πρόκειται για ένα έργο δύο προσώπων - ο Ενας και ο Αλλος - που φέρουν τα χαρακτηριστικά της δραματουργίας του Φόσε - οικονομία, ελλειπτικότητα λόγου, βόρεια ατμόσφαιρα, βαθιά ψυχολογική προσέγγιση - αλλά ταυτόχρονα εισάγει νέα στοιχεία ποιητικότητας, συνδυασμένα με λεπτό χιούμορ και ονειρική ατμόσφαιρα, που εμπεριέχει στοιχεία της μυθολογίας των Βίκινγκς, αλλά και μια παιγνιώδη μαγεία που αφορά στο νόημα της ύπαρξης. Ο βασικός κορμός της ιστορίας είναι η συνύπαρξη δύο διαφορετικών ανθρώπων πάνω σε ένα πλοιάριο, το αρχικό τους ταξίδι ανάμεσα στα φιόρδ και το ξάνοιγμά τους στα παγωμένα νερά του ωκεανού. Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου. Σκηνικά - κοστούμια Μαγιού Τρικεριώτη, ζωντανή μουσική Κώστα Ανδρέου, φωτισμοί Μελίνας Μάσχα. Παίζουν: Ακης Βλουτής, Δημήτρης Τάρλοου.
  • Στις 12/2 και για 20 μόνο παραστάσεις, τέσσερις νέοι ηθοποιοί παρουσιάζουν στη «Θύρα Τέχνης» το παραμύθι «Χωρίς μουσική», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, αποδεικνύοντας πώς μπορεί μια μουσική παράσταση να έχει τίτλο «Χωρίς μουσική»... Πώς μπορεί ένας πιανίστας από τη μια μέρα στην άλλη να γίνει φαροφύλακας; Πώς μπορούν τρεις κοπέλες του ωδείου να ανοίξουν ένα σκοτεινό καμπαρέ με απαγορευμένα νούμερα; Πώς μπορεί ένας αστυνομικός να χάσει το μουστάκι του; Πώς μπορεί το φως ενός φάρου να τρυπώσει σ' ένα υπόγειο; Τέσσερις ηθοποιοί δίνουν εξηγήσεις, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Κυριακή. Το κείμενο είναι της ομάδας, η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη. Σκηνικά Νίκη Τριανταφυλλίδη, κοστούμια Παναγιώτα Κοκκορού, φωτισμοί Θοδωρής Μαρσέλλος. Παίζουν: Ιωάννα Αγγελίδη, Κώστας Γάκης, Γεωργία Γεωργόνη, Μαρία - Δάφνη Καμμένου. [Ριζοσπάστης, 1/2/2008]

«ΤΡΕΙΣ ΚΟΡΕΣ» ΕΝ ... «ΣΥΡΜΩ»


«Τρεις κόρες εν καμίνω» τιτλοφορείται η μαύρη μουσική κωμωδία που ανεβάζει η ομάδα «Δράσις» από σήμερα (1/2) και κάθε Παρασκευή και Σάββατο (10μ.μ.), στο «Συρμό» (Κολωνού και Οδυσσέως 14, πλ. Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο, 210 5203.661). Ενα θέαμα, σε κείμενο, στίχους, σκηνοθεσία του Βασίλη Μυριανθόπουλου. Μια μουσική παράσταση με πρωτότυπη μουσική και αναδρομές στην ελληνική μουσική περασμένων δεκαετιών. Τρεις γυναίκες σε ...κρίσιμη ηλικία και οι φύλακες άγγελοί τους σε ...κρίσιμη στιγμή. Χορός, μουσική τραγούδι. Τρεις φίλες, απροσδιορίστου ηλικίας, σίγουρα όχι στην πρώτη τους νιότη, γιορτάζουν, αναπολώντας σημαντικά πράγματα... τους έρωτές τους. Θυμούνται και τραγουδάνε... Η παράσταση σύνθετη, γεμάτη μουσική, χορό και τραγούδι. Μουσική: Στέφανος Κόκκαλης. Σκηνικά, Κοστούμια: Κωστής Μήλας. Χορογραφίες: Μιχάλης Ελπιδοφόρου. Παίζουν: Ντόρα Αυλωνίτου, Μαίρη Μαυρομμάτη, Ηλιάνα Παναγιωτούνη, Πάνος Δεληγιάννης, Τίτος Λίτινας, Χρίστος Νικολάου. Πιάνο: Γιώργος Ζιάβρας.

Thursday, January 31, 2008

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ξανά. Στις 6 Ιανουαρίου 1999, στο Ααλστ, μικρή βιομηχανική πόλη στο Βέλγιο, ένα ζευγάρι με τα δύο ανήλικα παιδιά του καταφθάνει σε ένα ξενοδοχείο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Τέσσερις ημέρες μετά τα παιδιά βγαίνουν νεκρά και οι γονείς συνοδευόμενοι από την αστυνομία. Οι συγγραφείς Πολ Χέιβερτ και Ντιμίτρι Φερχούλστ ενσωμάτωσαν στοιχεία μυθοπλασίας και δημιούργησαν το θεατρικό έργο «Αalst», στο οποίο το 70% όσων λέγονται επί σκηνής είναι μεταφορά της δίκης των γονιών, όπως αυτή μεταδόθηκε από το κρατικό κανάλι της φλαμανδικής τηλεόρασης. Το έργο, με μικρές σύντομες σκηνές, θα παρουσιαστεί στις 7 Φεβρουαρίου σε μετάφραση- σκηνοθεσία Ελπίδας Σκούφαλου στο Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες, με τη Πιττακή στον ρόλο της αφηγήτριας και τους Αγλαΐα Παππά και Βασίλη Βασιλάκη. [πρόσωπα & ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ, Επιμέλεια: ΑNNA ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/1/2008].

«ΠΑΛΙΑΤΣΟΙ» ΚΑΙ «ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Φωτογραφία

Στιγμιότυπα από τις πρόβες των έργων «Οιδίπους Τύραννος» (αριστερά) και «Παλιάτσοι»

Τα δύο έργα του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο [Ruggero (Ruggiero) Leoncavallo (April 23, 1857- August 9, 1919)] παρουσιάζει η Οπερα της πόλης για επτά παραστάσεις. Η Οπερα Θεσσαλονίκης παρουσιάζει για επτά παραστάσεις τις όπερες του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο «Οιδίπους Τύραννος» και «Παλιάτσοι» στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. «Η όπερα “Παλιάτσοι” έχει εύθυμο θέμα,το οποίο βέβαια, όπως συμβαίνει συνήθως,καταλήγει σε κάθαρση ερωτική. Συνήθως παρουσιάζεται μαζί με την “Καβαλερία Ρουστικάνα”, εμείς όμως αποφασίσαμε να τη συνδυάσουμε με την αρχαία ελληνική τραγωδία “Οιδίπους Τύραννος”, η οποία μοιάζει να έχει προσεγγιστεί από Ελληνα. Τα δύο έργα φαίνεται ότι έχουν μια αντίθεση, αλλά στην ουσία αλληλοσυμπληρώνονται» τόνισε χθες σε συνέντευξη Τύπου η καλλιτεχνική διευθύντρια της Οπερας Θεσσαλονίκης, αρχιμουσικός Λίζα Ξανθοπούλου… [συνέχεια στο ΒΗΜΑ, 31/1/2008].

«Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΛΟΥ» ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ.

Φωτογραφία

[Παράσταση σε ερυθρόμορφο κύλικα του 5ου αι. π.Χ. του Ζωγράφου του Σωσία, που απεικονίζει τον Αχιλλέα να επιδένει τον τραυματισμένο βραχίονα του Πατρόκλου]

Το Κοινωφελές Ιδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης παρουσιάζει τη δραματοποιημένη ανάγνωση «Ο θάνατος του Πατρόκλου» στις 2 Φεβρουαρίου στο ιστορικό Μουσείο της Περγάμου, στο Βερολίνο. Η παράσταση αυτή είναι η συνέχεια της επιτυχημένης σειράς των δραματοποιημένων αναγνώσεων ομηρικών έργων που διοργάνωσε το Κοινωφελές Ιδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης, στο Μoυσείο Τέχνης του Λίχτενσταϊν και στο Μουσείο Αntiken του Μονάχου. Την καλλιτεχνική επιμέλεια και σκηνοθεσία της παράστασης με κυρίαρχο θέμα την εκδίκηση του Αχιλλέα για τον θάνατο του Πατρόκλου έχει αναλάβει ο γερμανός σκηνοθέτης Γκέοργκ Ρόοτερινγκ με τον κ. Φρανκ Ράντατς ως δραματουργικό σύμβουλο… [συνέχεια στο ΒΗΜΑ, 31/1/2008].

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ: ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑΣΕΙΣ

Ενα ατύχημα στις πρόβες για το ανέβασμα του «Βυθού» του Μαξίμ Γκόρκι είχε αποτέλεσμα να σπάσει το χέρι της η Ρούλα Πατεράκη, η οποία σκηνοθετεί την παράσταση, και χθες το πρωί να υποβληθεί σε εγχείρηση. Η πρεμιέρα, η οποία θα δοθεί στην Πειραματική Σκηνή (στο Από Μηχανής), έχει οριστεί για την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου- και η προ-πρεμιέρα στις 5 Φεβρουαρίου.

Παράταση τουλάχιστον δύο εβδομάδων αναμένεται να πάρει η «Βossa Νova» του Κωνσταντίνου Ρήγου, που παίζεται στο Κοτοπούλη-Ρεξ και σημειώνει εξαιρετική επιτυχία- οπότε δεν θα λήξει στις 17/2 αλλά στο τέλος Φεβρουαρίου. Παραστάσεις δίνονται από Τετάρτη ως και Κυριακή, στις 21.00,

ενώ μόνον την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου θα παιχθεί λόγω της απεργίας της επομένης. Την «Βossa Νova» θα διαδεχθεί ο «Πρίγκιπας του Χόμπουργκ» του Κλάιστ, που σκηνοθετεί ο Λευτέρης Βογιατζής. [ΤΟ ΒΗΜΑ, 31/1/2008].

Wednesday, January 30, 2008

ΧΟΡΙΚΑ - ΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΛΛΟΣ


O σπουδαίος, παντοτινά επίκαιρος, ποιητικός λόγος των Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη υπήρξε «οδηγός» και έμπνευση της εξαίρετης παράστασης «Χορικά - Αιωνία θητεία στο κάλλος», από την Ομάδα Ελληνικού Μουσικού Θεάτρου «Σπείρα Σπείρα», σε διδασκαλία του Σταμάτη Κραουνάκη. Είκοσι χορικά αρχαίων τραγωδιών και κωμωδιών («Τρωάδες», «Νεφέλες», «Αγαμέμνων», «Χοηφόρες», «Τραχίνιες», «Ικέτιδες», «Ελένη», «Εκάβη», «Ορνιθες», «Κύκλωψ», «Ιφιγένεια», «Οιδίπους επί Κολωνώ», «Θεσμοφοριάζουσες»), επιλεγμένα από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο (K. X. Μύρη), «ντύθηκαν» με νότες κι έμπνευση εννέα νέων συνθετών (Ευανθία Ρεμπούτσικα, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Νίκος Ασλάνης, Κώστας Λειβαδάς, Χρίστος Θεοδώρου, Στέφανος Κόκκαλης, Νίκος Κολλάρος, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και Στ. Κραουνάκης) και έγιναν υπέροχα τραγούδια.

Αυτό το υλικό - γέννημα διετών μαθημάτων μουσικής επεξεργασίας και ανάλυσης των κειμένων που οργάνωσε η «Σπείρα Σπείρα» με τους παραπάνω συνθέτες και δεκαπέντε ακόμη νέους καλλιτέχνες - εκδόθηκε σε CD από τη ΓΓ Νέας Γενιάς και θα διατεθεί δωρεάν στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Σε χτεσινή παρουσίαση της έκδοσης ο Κ. Γεωργουσόπουλος ευχήθηκε αυτό το υλικό να λειτουργήσει ως «άμυνα στον κατήφορο», ενώ ο Στ. Κραουνάκης «να δώσει έναυσμα καινούριας δημιουργίας σε νεότερους μουσικούς».

ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ

Η θεατρική ομάδα «Χωρίς όνομα», θα παρουσιάσει (από 1/2, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 9.15μμ) στο «Καφεθέατρο», (Κοδριγκτώνος 2 και Κυψέλης, 210-8236467) τη νουβέλα του Φ. Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου». Ο πολυεπίπεδος μονόλογος ενός μοναχικού ανθρώπου που ονειρεύεται να αγαπηθεί και να ευτυχήσει, εκφράζει αμέτρητους ανθρώπους, σε όλες τις εποχές κι όλους τους τόπους, κι αυτό τον καθιστά οικουμενικό και διαχρονικό. Η σκηνική μεταφορά της νουβέλας γίνεται λιτά, με κυρίαρχα στοιχεία το λόγο, την κίνηση, τη μουσική, πλάθοντας ολοκληρωμένα ένα μικρόκοσμο. Ο ρεαλισμός της ντοστογιεφσκικής γλώσσας συναντιέται με τη σκηνική ονειροφαντασία. Ενας θίασος ακολουθεί χορευτικά το όνειρο του ντοστογιεφσκικού προσώπου. Το έργο χωρίζεται σε έξι εικόνες: δρόμος, σπίτι, φανταστική αυτοκτονία, παράδεισος, κόλαση, λύτρωση - αγάπη. Μετάφραση: Γιώργος Κοντζιούλας. Διασκευή: Γιώργος Μάζης. Σκηνοθεσία - επιμέλεια κουστουμιών: Σίμων Πάτροκλος. Μουσική: Στέλιος Καφαντάρης. Χορογραφία: Ivan Lopez. Παίζει ο Γιώργος Μάζης. Χορεύουν: Βίκυ Κελερμένου, Σοφία Κυριαζίδου.

  • Να θυμίσω ότι το έργο αυτό το είχε ανεβάσει η Ρούλα Πατεράκη με τον Άκη Δαβή (που "έφυγε" πρις από λίγες μέρες) στο Φεστιβάλ Θεάτρου στην Τρίπολη.

Tuesday, January 29, 2008

ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ... ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ...


Αναβάλλεται για τις 6/2 η προγραμματισμένη για σήμερα πρεμιέρα του έργου του Μαξίμ Γκόρκι «Στο βυθό», από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο θέατρο «Από Μηχανής», σε διασκευή - σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, σκηνικά Εύας Μανιδάκη, κοστούμια Αγγελου Μέντη, κίνηση Αγγελικής Στελλάτου, μουσική Μαρίας Κουρμούλη, Νίκης Καραγεώργου. Παίζουν: Νίκος Καρδώνης, Ελένη Ρουσσινού, Σταύρος Καλλιγάς, Μάνια Παπαδημητρίου, Γιώργος Βαλαής, Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου, Δημήτρης Ημελλος, Βασίλης Καραμπούλας, Βασίλης Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Φριντζήλας, Λαέρτης Βασιλείου, κ.ά.
  • «Λιωμένο βούτυρο...» τιτλοφορείται η παράσταση που ανεβάζει την Παρασκευή, η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου («Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»). Με αφορμή ένα πρωτοσέλιδο στη δεκαετία του '60, ο Σάκης Σερέφας προσεγγίζει ένα αληθινό περιστατικό με τρόπο που του δίνει διάσταση πέρα από το ρεαλισμό. Ο συγγραφέας σχολιάζει τους μηχανισμούς της μοίρας, που κινούνται με μια παράδοξη ειρωνεία, μετατρέποντας την αθωότητα σε ενοχή και τη φαινομενικά ανώδυνη πράξη σε αμαρτία. Σκηνοθεσία Σίμος Κακάλας. Σκηνικά - κοστούμια Κέννυ Μακ Λέλλαν. Μουσική Νίκος Βελιώτης. Παίζουν: Ελενα Μαυρίδου, Μανόλης Μαυροματάκης, Θοδωρής Οικονομίδης. Προ-παραστάσεις, σήμερα και αύριο. Ακολουθεί συζήτηση με το κοινό παρουσία των συντελεστών της παράστασης.

ΛΟΡΚΑ: ΓΕΡΜΑ στο Θέατρο Κάτω απ' τη Γέφυρα

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από τις 9.00 το βράδυ, σε ένα μικρό θέατρο (ριζωμένο στα θεμέλια μιας οδογέφυρας), δεκατρείς ηθοποιοί μέσα σε μια ξύλινη αρένα, αναμετριούνται με μερικά από τα σημαντικότερα έργα του αιώνα που πέρασε. Είναι το Θέατρο Κάτω απ' τη Γέφυρα, στο Νέο Φάληρο, που φέτος παρουσιάζει τη «Γέρμα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ισπανικό δράμα, πολύ γνωστό στα θέατρα κυρίως της Μεσογειακής Ευρώπης, που αναφέρεται σε μια γυναίκα στερημένη από τη μητρότητα και από τη συντροφικότητα στη σχέση της με τον άντρα της. Η μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ, η σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή, οι φωτισμοί του Νίκου Βούλγαρη, τα σκηνικά του Κώστα Κουρμουλάκη, τα κοστούμια της Κατερίνας Μούζουλα, η μουσική του Νίκου Χατζηελευθερίου και η χορογραφία της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Νίκος Δαφνής, Κέλη Μαρκαντωνάτου, Μαρία Δρακοπούλου, Βασίλης Μήλιος, Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Δανάη Παπουτσή, Κατερίνα Μπαλτατζή, Εύη Ανδριανού, Δήμητρα Βαμβακάρη, Τάσος Καρακύκλας, Χριστίνα Κοτσαλίδου και Νατάσα Παντελή.

ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ


Το «Κουκλόσπιτο», ένα από τα πιο γνωστά έργα του Ερρίκου Ιψεν, που παίζεται και με τον τίτλο «Νόρα», από το όνομα της ηρωίδας, παρουσιάζεται από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης στην Αίθουσα Τέχνης της πόλης, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη.
Από τα πρώιμα έργα του φεμινισμού, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο χάρις στην πέννα του συγγραφέα αλλά και λόγω των πολύπλοκων σχέσεων στο γάμο. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μεσοαστική, ιδανική οικογένεια με τα τρία παιδιά τους και το αγαπημένο ζευγάρι, στη θαλπωρή της μέρας των Χριστουγέννων. Ο σύζυγος πρόκειται να αναλάβει διευθυντική θέση στην τράπεζα της πόλης και η οικονομική άνοδος θα τους κάνει τη ζωή όπως την ονειρεύονταν, ενώ μέχρι τώρα τα έβγαζαν πέρα με οικονομίες.
Ενας ξαφνικός καβγάς, που ξεσπάει, κάνει το σύζυγο να εκφράσει τα πραγματικά του αισθήματα, μιλάει στη γυναίκα του χωρίς σεβασμό, ενώ η ανατροπή των γεγονότων τον κάνει να την πλησιάσει ξανά με γαλιφιές και γλυκόλογα που εκείνη δεν δέχεται να ακούσει πλέον. Η ρήξη στο δεσμό τους έχει επέλθει γι' αυτήν οριστικά και αποφασίζει μέσα σ' ένα βράδυ να εγκαταλείψει την οικογένεια με την ψεύτικη βιτρίνα και να αναζητήσει το χτίσιμο μιας ζωής με στέρεα θεμέλια που θα τα έχει κατασκευάσει η ίδια.
Ετοιμάζει τις βαλίτσες της κι εκείνος την παρακαλάει μάταια. Χρησιμοποιεί το έσχατο μέσον, που είναι τα παιδιά τους. «Εχεις υποχρέωση στα παιδιά σου», της λέει. «Εχω υποχρέωση πρώτα στον εαυτό μου», του απαντάει, όταν αναλαμβάνει την ευθύνη της διαβίωσής της, εργαζόμενη, μακριά από το κοινωνικό και οικογενειακό βόλεμα του συζύγου. Από τότε που γράφτηκε το έργο, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα έχουν πολλά αλλάξει. Οι γυναίκες εργάζονται σχεδόν όλες και τα διαζύγια πληθύνονται.
Ομως το βόλεμα, υπό οιανδήποτε έννοια, παραμένει πάντα μία τροχοπέδη σε γυναίκες και άνδρες να αποδεσμευτούν και να ζήσουν μία πραγματική ζωή σαν άτομα ανεξάρτητα μαζί ή χώρια, όταν οι ανάγκες το απαιτούν. Το έργο γυρίστηκε ταινία με την Τζέιν Φόντα, την εποχή που βρισκόταν στο απόγειο του ακτιβισμού και της φεμινιστικής της δραστηριότητας, ενώ έχει παιχτεί πολλές φορές και στο θέατρο, με τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες της ελληνικής και της διεθνούς σκηνής.
Οι συντελεστές
: Μετάφραση: Λέων Κουκούλας. Σκηνοθεσία & δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Καραχισαρίδης. Σκηνικά - Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς. Χορογραφίες: Τατιάνα Μύρκου, Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Καραχισαρίδης. Φωτισμοί: Αντώνης Χαλκιάς - Γιάννης Καραχισαρίδης. Βοηθός σκηνογράφου: Μαίρη Τετράδη. Παίζουν οι Μαίρη Ακριβοπούλου, Ισίδωρος Σταμούλης, Βασιλική Αμοιρίδου, Ειρήνη Γραμματικοπούλου, Γιώτης Βασιλειάδης και Δημήτρης Παλαιοχωρίτης.

ΚΘΒΕ: Λεωφορείο ο Πόθος

Η Πέμη Ζούνη ανεβαίνει στο «Λεωφορείο ο Πόθος»

Με μια νέα προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο πόθος». με την Πέμη Ζούνη στον ρόλο της Μπλανς.

Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 22 Φεβρουαρίου και οι παραστάσεις θα δίνονται στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Η μετάφραση είναι του Χρήστου Νικολόπουλου, τα σκηνικά του σκηνοθέτη Αντώνη Καλογρίδη, τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ, η μουσική του Θόδωρου Οικονόμου και παίζουν οι ηθοποιοί: Πέμη Ζούνη, Ιωάννα Παγιατάκη, Βασίλης Μπισμπίκης, Γιάννης Χαρίσης, Φώτης Ζήκος, Γιώργος Ζώης, Χρύσα Ιωαννίδου, Μάρα Κουκουλά, Θάλεια Σκαρλάτου, Μιχάλης Συριόπουλος.

Το «Λεωφορείο ο πόθος» γράφτηκε το 1947 και ανέβηκε την ίδια χρονιά στο Μπροντγουέι σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, με τους Μάρλον Μπράντο και Τζέσικα Τάντι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

ΑΚΗΣ ΔΑΒΗΣ: ΗΤΑΝ ΝΕΟΣ!

  • Σε ηλικία 48 χρόνων «έφυγε» ο ηθοποιός Ακης Δαβής, από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη πριν δύο εβδομάδες και κηδεύτηκε (26/1) στο νεκροταφείο Βύρωνα. Υπήρξε δάσκαλος υποκριτικής, σκηνοθέτης, ηθοποιός. Ο Α. Δαβής γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1960 στην Ξάνθη. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε θέατρο στη σχολή της Ρούλας Πατεράκη (1975-1982). Στο θέατρο συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους: Ρούλα Πατεράκη, Πλούταρχο Καϊτατζή, Μιχαήλ Μαρμαρινό κ.ά. Στον κινηματογράφο συνεργάστηκε με τους: Κώστα Κουτσομύτη, Μ. Γαβαλά, Αντουανέτα Αγγελίδη κ.ά. Επαιξε σε πολλές ταινίες, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
  • Υπήρξε ιδρυτής και διευθυντής στο Εργαστήρι Υποκριτικής Τέχνης «Ακης Δαβής» από το 1990 και ιδρυτής του θεάτρου «Αλκμήνη». Μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησε το 1994 με το θίασο «Αρόδο» το έργο «Δεν μπορώ να φανταστώ το αύριο» του Τένεσι Ουίλιαμς, το 1995-'96 «Το δέντρο των τροπικών» του Γιούκιο Μισίμα και το «Πάρτυ γενεθλίων» του Πίντερ και την περίοδο 2006-2007 σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Ενας Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, στο θέατρο «Αλκμήνη». Επαιξε στην τελευταία του παράσταση «Δύο για την Τραμπάλα» του Ουίλιαμ Γκίμπσον, που σκηνοθέτησε στο θέατρο «Αλκμήνη».
  • «Έφυγε» ο ηθοποιός Ακης Δαβής. Έθνος

ΣΤΟΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ, ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ

Το έργο του Κρίστοφερ Χάμπτον «Στάχτες» ανεβάζει (31/1), το θέατρο «Στοά». Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ούγγρου Σάντορ Μάραϊ «Στάχτες», περιγράφει τη σχέση δύο φίλων. Δυο 75άρηδες, αχώριστοι φίλοι από τα δέκα χρόνια τους, σκαλίζουν μια κατάσταση που τους χώρισε για 41 χρόνια. Δε δίνουν το δικαίωμα στον εαυτό τους ούτε καν να πεθάνουν αν δε βρουν την αιτία που προκάλεσε το χωρισμό τους. Τώρα, στα γεράματά τους, ανακαλύπτουν ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν όταν πρόκειται για αισθήματα που τους γέννησε μία γυναίκα, που τελικά κανείς τους δεν έζησε μαζί της, αφού πέθανε νέα, και το μόνο που κερδίσανε ήταν ένα άσβηστο πάθος που τους συντρόφευε στη μοναξιά τους. Αυτό που συνέβη ανάμεσα στους δύο φίλους μπορεί να δημιουργεί μια διάθεση εκδίκησης από ζήλια ή προσβολή, αλλά δεν μπορεί να διαγράψει αυτό το «μοναδικό» που ένιωθαν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου, τη μετάφραση και το σκηνικό η Λέα Κούση. Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Ροζάκης, Λήδα Πρωτοψάλτη.
Στις 31/1 ξεκινούν στο «Θέατρο Τέχνης» (Υπόγειο), οι παραστάσεις του έργου «Η μέθοδος grnholm» του Καταλανού συγγραφέα Jordi Galceran, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Το έργο αναφέρεται στην απάνθρωπη εξέταση από τις πολυεθνικές εταιρείες για την πρόσληψη υπαλλήλων, μέσα από κωμικοδραματικά στοιχεία, που αναδεικνύουν το αληθινό πρόσωπο του σημερινού κεφαλαίου. Στη διάρκεια διάφορων ψυχοφθόρων δοκιμασιών οι υποψήφιοι ανακαλύπτουν πόσο ευάλωτοι, ανταγωνιστικοί, μοναχικοί είναι. Δοκιμάζουν τις αντοχές τους και εκφράζουν την άποψή τους για το απάνθρωπο σύστημα πρόσληψης. Παίζουν: Γιώργος Καραμίχος, Πέτρος Λαγούτης, Χρήστος Σαπουντζής, Βίκυ Παπαδοπούλου.
Στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου Νέου Κόσμου» επαναλαμβάνεται από 30/1, για λίγες παραστάσεις, το έργο των Βασίλη Μαυρογεωργίου - Μαρίας Φιλίνη «Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι». Η ιστορία ενός μεγάλου μάγου. Ανθρωποι, πνεύματα, μυθικά όντα, μυστηριώδη πλάσματα, δάσκαλοι και μαθητευόμενοι μάγοι πλέκουν τις διαδρομές τους γύρω από ένα αντικείμενο που κρύβει την υπέρτατη γνώση, το Βιβλίο που λέει Μόνο την Αλήθεια. Η αλήθεια όμως έχει πάντα ένα τίμημα... Σκηνοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου, επιμέλεια κίνησης Αγγελική Στελλάτου, μουσική - τραγούδια Κώστας Γάκης, σκηνικά - κοστούμια Μαργαρίτα Χατζηιωάννου, φωτισμοί Γιώργος Φακούρας. Παίζουν: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Μαρία Φιλίνη, Κώστας Γάκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου.
Ο θίασος της Θεσσαλονίκης «Ακτίς Αελίου» συνεργάζεται φέτος το χειμώνα με το «Καφωδείο Ελληνικό» (Ιουστινιανού 3, τηλ.: 2310-237016), παρουσιάζοντας τη μουσικοθεατρική παράσταση «Μου λεν Ρουζ», (κάθε Τετάρτη, μέχρι 6/2, 10.30μμ) και περιλαμβάνει τραγούδια από ξένα μιούζικαλ («Σικάγο», «Καμπαρέ», «Μούλεν Ρουζ», «Μελωδία της ευτυχίας»), από παλιές ελληνικές οπερέτες και επιθεωρήσεις, από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο, τραγούδια του Κουρτ Βάιλ από έργα του Μπρεχτ, τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι για το θέατρο και πολλά ακόμη τραγούδια από άλλες, γνωστές και μη, θεατρικές παραστάσεις. Ερμηνεύουν: Ελεονώρα Αϊβαζίδου, Μελίνα Γαρμπή, Ιωάννα Κατσαρού, Νίκος Ορτετζάτος. Στο πιάνο ο Γρηγόρης Μωυσιάδης.

Monday, January 28, 2008

ΤΑ "ΔΡΩΜΕΝΑ" ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ!



ΘΕΑΤΡΟ. Έπειτα από πολύ καιρό κυκλοφόρησε νέο τεύχος του θεατρικού περιοδικού «Δρώμενα», που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989). Ο εκδότης και διευθυντής του περιοδικού, Νίκος Λαγκαδινός, που είχε την επιμέλεια του αφιερώματος (115 σελίδες μεγάλου σχήματος) στηρίχθηκε στις συνεργασίες Ελλήνων και ξένων μελετητών του θεάτρου, ενώ ο ίδιος επιμελήθηκε την εργογραφία του ανθρώπου «που άλλαξε το παγκόσμιο θέατρο».

Αυτό είναι το δημοσίευμα του Κώστα Ρεσβάνη στην εφημερίδα Τα Νέα [28 Ιανουαρίου 2008]. Καταρχήν, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον Κώστα για την αναφορά, αλλά δε νομίζω ότι τα "Δρώμενα" άξιζαν τέτοιου είδους αναφορά. Έστειλα και τα δυο τεύχη. Και δυο τεράστια δελτία τύπου. Είναι αυτονόητο ότι έστειλα τα δελτία απλώς για να διευκολύνω. Εκείνο που περίμενα είναι και δυο λόγια de profundis. Φαίνεται είναι πολύ ακριβά αυτά τα "δυο λόγια" στην εποχή μας. Ας ήταν εντελώς ειδησεογραφικά - δηλαδή, κάποια από τα περιεχόμενα, ίσως τα ονόματα των αρθρογράφων... Επίσης, το τεύχος 01, όπου υπάρχει το αφιέρωμα στην Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" του Νικηφόρου Παπανδρέου, στην Οπερέτα... Τι να πω;
Τα "Δρώμενα" διακρίνονται για την αυτογνωσία τους και ο υπογράφων έχει αρκετή δόση ταπεινότητας. Όμως, δεν παραπονιέμαι - οργίζομαι! Και οργίζομαι, διότι έχω στείλει σε όλες τις εφημερίδες και τα δυο τεύχη του περιοδικού κι ακόμη περιμένω... Αν κανείς από τους φίλους μου έχει δει κάπου κανένα δημοσίευμα, ας μου το στείλει. Διότι δεν έχω καμιά όρεξη να τηλεφωνώ στους "συναδέλφους" των εφημερίδων για να τους παρακαλέσω. ΕΛΕΟΣ!

Sunday, January 27, 2008

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΒΑΡΛΑΜΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΣΟΦΟΚΛΗΣ


Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο γαλλικός οίκος «Union Latin d' Editions», γνωστός διεθνώς για τις καλαίσθητες συλλεκτικές του εκδόσεις, αποφάσισε να εκδώσει σε τρεις, δερματόδετους εικονογραφημένους τόμους τις επτά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή, με τίτλο «Σοφοκλής». Ο εκδότης Μορίς Ρομπέρ, μετά από πρόταση των καθηγητών της ΑΣΚΤ, Π. Πρεβελάκη και Γ. Κεφαλληνού, ανέθεσε την εικονογράφηση στον χαράκτη Γιώργη Βαρλάμο. Ο Γιώργης Βαρλάμος φιλοτέχνησε 50 υπέροχες ακουαρέλες. Η συλλεκτική έκδοση (με αριθμημένα αντίτυπα), εικονογραφημένη με τις 48 από τις 50 ακουρέλες του Βαρλάμου, με μεταφραστή των τραγωδιών τον σπουδαίο ελληνιστή, λάτρη, μελετητή και μεταφραστή της λογοτεχνίας μας, Ζακ Λακαριέρ, χαρακτηρίστηκε, τότε στο Παρίσι, σημαντικότατο φιλολογικό και εικαστικό γεγονός.

Οι ακουαρέλες αυτές δεν είχαν παρουσιαστεί ποτέ στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν, με μεγεθυμένα και κατά το δυνατόν πιστά φωτοτυπικά αντίτυπά τους, σε έκθεση (21/7-2/9/2007) που οργάνωσαν, για να τιμήσουν τη μεγάλη και σπουδαία εικαστική προσφορά του Κυμαίου ζωγράφου-χαράκτη Γιώργη Βαρλάμου, ο Μορφωτικός-Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κύμης, και το Λαογραφικό Μουσείο Κύμης (δημιούργημα του συλλόγου). Αυτές οι ακουαρέλες κοσμούν τώρα και το φετινό, πανέμορφο Ημερολόγιο τοίχου που κυκλοφόρησε ο Μορφωτικός-Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κύμης (πληροφορίες: σύλλογος: 34003 Κύμη, τηλ. 22220-22011). Ας παραθέσουμε, όμως, και λίγα λόγια του Γ. Βαρλάμου γι' αυτές τις ακουαρέλες του και το ημερολόγιο:

  • «Το ημερολόγιο έρχεται να συμπληρώσει μια άλλη άποψη της εικονογράφησης, είναι οι λεπτομέρειες των συνθέσεων - που αποτελούν αυτή την ενότητα - απομονωμένες από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και που κατά κάποιο τρόπο τις εμποδίζει να δείξουν τον ξεχωριστό χαρακτήρα που τις διακρίνει. Εδώ, θα ήθελα να πω δυο λόγια για την παράδοσή μας στην οποία βασίστηκα και που είναι ολοφάνερη η επίδρασή της στον τρόπο που σχεδίασα αυτές τις ζωγραφιές. Η παράδοση η δική μας έχει στο ενεργητικό της έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, που μας ταιριάζει απολύτως, ακριβώς γιατί βασίζεται στο χαρακτήρα του λαού μας, ενός λαού αισιόδοξου, που αγαπά τη ζωή και την ομορφιά, που έχει ευστροφία πνεύματος, υπερηφάνεια, φιλότιμο και, ακόμα, καλοσύνη και αγάπη».
[Ριζοσπάστης, 27/1/2008].

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ




Στον Αλέκο Αλεξανδράκη είναι αφιερωμένη εκπομπή «Δεν άνθισαν ματαίως». Για τον ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου, μιλούν ο ηθοποιός Στέφανος Ληναίος και ο κριτικός κινηματογράφου Κώστας Γεωργουσόπουλος.
  • Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, στη «Φθινοπωρινή παλίρροια». Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965.
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», «Τα παιδιά της χελιδόνας» κ.ά. Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» το 1961, για την οποία διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης «έφυγε» στις 8 Νοέμβρη 2005. Επιμέλεια - Παρουσίαση: Σοφία Αδαμίδου (Τρίτη, 1/2/2008, «902» ΤV, 23.00).