Όπως μας ενημερώνει στο πρόγραμμα ο Θωμάς Μοσχόπουλος που καταρχήν είχε συλλάβει την ιδέα να επεξεργασθεί θεατρικά κάποιους μύθους από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, η θεατρική του πρόθεση όπως διαμορφώθηκε σταδιακά και σε συνεργασία με τον θίασο που θα την υλοποιούσε, ήταν να μιλήσει χωρίς το προσωπείο των αρχαίων μύθων για τις σύγχρονες δικές μας καθημερινές «μεταμορφώσεις».
Πράγματι λειτουργώντας αυτοσχεδιαστικά μας παρέστησαν 10 μικρές ιστορίες 10 σύγχρονων ανθρώπων σε «αλλαγή», «μεταμόρφωση» ή απλά σε κρίση που σε αντιδιαστολή με τον αρχαίο κόσμο των μύθων, έτειναν να προκαλούν εσωτερικούς συνειρμούς που αφορούν στο «αδιάσπαστο» του κόσμου.
Με το εγχείρημα ταυτίστηκαν οι καλοί ηθοποιοί του θιάσου, δημιουργώντας ένα ποιητικό, ακόμα και ονειρικό κλίμα που έτεινε να δικαιώσει την προσπάθεια (Χρήστος Λούλης, Αννα Μάσχα, Ιωάννα Παππά κ.λπ.). Όμως θεωρώ ότι το στοίχημα δεν ήταν εύκολο να κερδηθεί από εγγενείς αδυναμίες, παρότι η παρουσία της Αμαλίας στηρίζει κάπως τη σύγχρονη μυθολογία, εφόσον ερμηνεύεται από μια υπέροχη Ξένια Καλογεροπούλου, χωρίς όμως τελικά να επιτυγχάνεται η επιδιωκόμενη συνολική σύνδεση.
[ΗΜΕΡΗΣΙΑ 22/1/2008]
