«Η αυλή των θαυμάτων» είναι οδυνηρά επίκαιρη

[Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 20/12/2011]. Πενήντα τρία χρόνια πριν, το 1958, πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το κλασικό, πλέον, έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Η αυλή των θαυμάτων». Την περασμένη Τετάρτη, παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα (η πρώτη ήταν το 1982, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα). Στην Κεντρική Σκηνή ο Μανόλης Παντελιδάκης έστησε την εσωτερική αυλή των παλιών αθηναϊκών σπιτιών (με αρκετά υπερβολικά και νεωτερικά στοιχεία), και το πλήθος του μικρόκοσμου που ο Καμπανέλλης έβαλε να συγκατοικούν στο εσωτερικό της άρχισε να παρουσιάζεται μπροστά μας. Λαϊκοί άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες ή άνεργοι, με εντάσεις, με κακίες, με απωθημένα, με όνειρα αδικαίωτα, με κρυμμένη σοφία ζουν εκεί «σαν μια οικογένεια». Μοιράζονται τα μυστικά τους, τα όνειρά τους, ερωτεύονται, φαντασιώνονται, ελπίζουν.

Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΙΓΚΟΥΑΝΑ του Τενεσί Ουίλιαμς

Κάτω απ’ το εκτυφλωτικό και βασανιστικό φως του Μεξικού,

ο συγγραφέας ξετυλίγει έναν κόσμο οδυνηρό αλλά και ηδονικό…

• Θέατρο Αργώ

Από 30 Ιανουαρίου έως 17 Απριλίου 2012

Από τις 30 Ιανουαρίου 2012 η Εταιρεία Θεάτρου Υπερίων αναμετράται με το ελάχιστα παιγμένο στην Ελλάδα έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Η νύχτα της ιγκουάνα». 
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 στο Θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, μετρό Μεταξουργείο, τηλ: 210-5201.684) το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τον οδυνηρό και ηδονικό κόσμο του συγγραφέα κάτω απ’ το εκτυφλωτικό και βασανιστικό φως του Μεξικού με τα έντονα εναλλασσόμενα καιρικά φαινόμενά του. 

Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν σε συνεργασία με την Καλλιτεχνική Εταιρεία Αργώ της Αιμιλίας Υψηλάντη.

Με τη «Νύχτα της Iγκουάνα» ο Τενεσί Ουίλιαμς κλείνει το 1961 τη σειρά των μεγάλων θεατρικών επιτυχιών του, που είχε ξεκινήσει με το «Γυάλινο κόσμο» το 1945. Στο έργο αυτό ο Τενεσί Ουίλιαμς συνθέτει μια επιτομή της θεματολογίας και της φιλοσοφίας της όλης δημιουργίας του, ενώ συγχρόνως αναπτύσσει τις καταλήξεις της ζωής γνωστών ηρώων του από προηγούμενες δημιουργίες. «Η Νύχτα της Iγκουάνα» μπορεί να θεωρηθεί ως το τελευταίο κεφάλαιο μιας λαμπρής σταδιοδρομίας, καθώς συνεχίζει και ολοκληρώνει προσφιλή θέματα και προβληματισμούς του συγγραφέα.

Η δύναμη και η σαγήνη του λόγου

• Τρεις ώρες θεατρικού σφρίγους και γλωσσικής ανάτασης με Κορνάρο στο θέατρο Ακροπόλ Βιτσέντζος Κορνάρος "Ερωτόκριτος", σκην.: Στάθης Λιβαθινός, Θέατρο Ακροπόλ 
• ΚΡΙΤΙΚΗ: Αννυ Κολτσιδοπούλου

Την άνοιξη που ο Βιτσέντζος Κορνάρος, αρχοντόπουλο από τη Σητεία της Κρήτης, γινόταν 11 χρόνων, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, στο Στράντφορντ της Αγγλίας λέγεται πως γεννιόταν ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Πιθανόν να διάβασαν τα ίδια παραμύθια, τα ίδια ιπποτικά ρομάντζα από τις λαϊκές φυλλάδες, τα ίδια αυλικά, μεσαιωνικά ή πρωτο-αναγεννησιακά έργα. Αυτά που η ορμητική Αναγέννηση ταξίδευε, μετέφραζε, παράφραζε, έκλεβε, διασκεύαζε, κορφολογούσε, διασταύρωνε οριζοντίως και καθέτως, κατά πλάτος και κατά μήκος του μεσογειακού και του αραβο-ευρωπαϊκού, κυρίως, κόσμου.

Οποιος πάρει στα χέρια του το μεσαιωνικό ρομάντσο «του Παρίση και της Βιέννας» κάποιου Πιερ ντε λα Σιπέντ δυσκολεύεται να πιστέψει πως στάθηκε -μεταξύ άλλων- το πρότυπο για τον Ερωτόκριτο. Γι’ αυτόν τον γόη-ποταμό των 10.052 στίχων, που αν λουστείς στους ιαμβικούς του δεκαπεντασύλλαβους στοιχειώνει για πολύ εντός σου.

Ο ραγισμένος καθρέφτης

• Της Δηως Kαγγελαρη, Η Καθημερινή, 18/12/2011 

Στην αρχή διακρίνεται η Σοφία. Ενα κορίτσι που φτάνει από τη Γερμανία. Εψαχνε, λέει, τον μετανάστη πατέρα της. Είναι το μόνο στοιχείο της βιογραφίας της. Κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο με τον άγνωστο που συνάντησε στο σιδηροδρομικό σταθμό ανοίγει μια χαραμάδα: «Σκότωναν πολύ κόσμο τότε, ε;», ρωτάει για την Κατοχή. «Εγώ δεν είχα γεννηθεί. Εσύ θα 'σουν μεγάλος. Τι έκανες;» Σ' ένα σκοτεινό σπίτι, στην ίδια πόλη, ένα ζευγάρι στήνει κάθε βράδυ, σαν σε ανίερη τελετουργία, ένα ψυχόδραμα του παραλόγου που αδυνατεί όμως να επουλώσει τα τραύματα της Ελισάβετ από την εποχή που «χαράματα ντουφέκιζαν τους καταδικασμένους σε θάνατο». Την ίδια ώρα δύο αδέλφια ζουν τον δικό τους εφιάλτη, παρακολουθώντας από τον φεγγίτη μια παρέλαση που μετατρέπεται σε δημόσια εκτέλεση.
Μέσα στα λόγια αυτών των πρώτων προσώπων που αποτύπωσε στο χαρτί η Λούλα Αναγνωστάκη, ταράσσοντας με την τριλογία της «Πόλης», το '65 στο Υπόγειο τα νερά της δραματουργίας, κρύβονται πολλά από τα μυστικά που θα φανερωθούν σε σταθερή βάση και με μια κάποια μεγαλύτερη σαφήνεια στα επόμενα κορυφαία έργα της: η αναπόδραστη σχέση με την Ιστορία, η μνήμη που καταδυναστεύει το παρόν, η εισβολή της πόλης στον ιδιωτικό χώρο και η κατάργηση των προστατευτικών ορίων του, η μετανάστευση και η «μαύρη ξενιτιά παντού» όπως γράφει σπαρακτικά στη «Νίκη», ο Θανάσης από τη φυλακή.

Λούλα Αναγνωστάκη: «Δεν μου λείπει τίποτα, απλώς όλα»

• Η Λούλα Αναγνωστάκη μιλάει για τη «Νίκη» και την «Παρέλαση», που ανεβαίνουν ξανά 
• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 18/12/2011 

 Μου άνοιξε η ίδια την πόρτα. Η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη έστεκε στην είσοδο του διαμερίσματός της, μια θαυμάσια μεσοπολεμική πολυκατοικία στο Κολωνάκι, χωρίς να έχει αποχωριστεί τα μαύρα της γυαλιά, αλλά ούτε και την ιδιαίτερη φινέτσα της. Προχωρήσαμε μέχρι το σαλόνι που συνηθίζει να περνά τις ώρες της. Το φως ήταν λιγοστό, οι κουρτίνες τραβηγμένες. Οι τοίχοι του δωματίου είναι γεμάτοι με βιβλία, έργα ζωγραφικής, φωτογραφίες. Κοντά στο παράθυρο υπάρχει μια γυάλα με ψάρια, κι απέναντί της ένας καναπές με φωτογραφίες, σκίτσα και πορτρέτα του Γιώργου Χειμωνά, του γιου της Θανάση Χειμωνά και ένα-δυο δικά της. «Τα έχω βάλει πρόχειρα εκεί για να τα βλέπω», μου λέει. «Ηταν ωραίος ο Γιώργος. Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε που έφυγε...».
Της ζήτησα να την επισκεφθώ με αφορμή τα δύο έργα της που ξαναπαρουσιάζονται σε αθηναϊκές θεατρικές σκηνές. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου παίζεται ήδη «Η παρέλαση» και από την ερχόμενη Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ανεβαίνει η «Νίκη» σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη.

Ρένη Πιττακή: «Η ξενιτιά δεν είναι αλλού, είναι εδώ»

• της Μυρτώς Λοβέρδου 
•  Στην πρώτη της συνεργασία µε το Εθνικό, επιστρέφει μετά από 33 χρόνια στο έργο «Η Νίκη» 
•  ΤΟ ΒΗΜΑ: 18/12/2011

Κρατάει στα χέρια της το φυλλάδιο µε το διετές πρόγραµµα του Εθνικού Θεάτρου και σχολιάζει το µότο: «“Τι είναι η πατρίδα µου;" αναρωτιέται ο Ιωάννης Πολέµης και µε αυτή την προµετωπίδα το Εθνικό δηλώνει την ευαισθησία και την αντίληψή του για το τι είναι σηµαντικό αυτή τη στιγµή».Η Ρένη Πιττακή, στην πρώτη συνεργασία της µε το πρώτο θέατρο της χώρας, πρωταγωνιστεί στη «Νίκη» της Λούλας Αναγνωστάκη επιστρέφοντας στο ίδιο έργο ύστερα από 33 χρόνια. Τότε ήταν η κόρη, η Βάσω. Τώρα είναι η µάνα, η Γριά. Τότε ήταν µε τον Κουν στο Τέχνης. Τώρα στη Νέα Σκηνή τη σκηνοθετεί ο Βίκτωρ Αρδίττης. «Τότε... Τώρα... Είµαι ίδια, αλλά άλλη» λέει και ξεκινάµε.

• Κυρία Πιττακή, τι είναι για σας η πατρίδα; 

«Εγώ είµαι µε τον Πολέµη. Τα λέει όλα στο ποίηµά του. Μιλάει για τη φύση, για την κληρον οµιά µας, αλλά και γι’ αυτό που έχουµε µέσα µας. Αισθάνοµαι καλά στη φύση της πατρίδας µου, όχι στην πόλη. ∆εν θα µπορούσανα ζήσω µακριά από την πατρίδα ούτε την πόλη µου, κι ας έχουν συµβεί τόσα. Εχω γεννηθεί στην Αθήνα αλλά έχω γυρίσει την Ελλάδα παιδί επειδή ο πατέρας µου ήταν στρατιωτικός. Και αργότερα τη γύρισα µε το θέατρο. Αγαπώ τη ζωή και τον παλµό της πόλης. Από την άλλη, η φύση µε ισορροπεί και µε αποφορτίζει. Η Αθήνα είναι βρώµικη, είναι βάρβαρη, είναι σκληρή, είναι µια τρέλα και τώρα µε την κρίση είναι µίζερη. Αλλά... έχω εξάρτηση».

Τα 7 θεατρικά γεγονότα του 2011

Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 18/12/2011

Η παράσταση με την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία επέτρεψε στον αμερικανό σταρ των δύο Οσκαρ, Κέβιν Σπέισι, να ξεδιπλώσει την υποκριτική του γκάμα, μέσα από τον ρόλο του ανάπηρου Ριχάρδου

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Ο χειμώνας του Εθνικού 

Οι πρώτες πρεμιέρες της περασμένης σεζόν δεν άργησαν να φανερώσουν ότι το 2011 θα ήταν μια εξαιρετική χρονιά για την πρώτη σκηνή της χώρας: Από τη «Φρεναπάτη» του Κορνέιγ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου και τον «Συρανό» του Ρονστάν από και με τον Νίκο Καραθάνο ως την «Αιμίλια Γκαλότι» του Λέσινγκ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, την «Τριλογία του Παραθερισμού» του Γκλοντόνι που ανέβασε ο Νίκος Μαστοράκης και την «Τρισεύγενη» του Παλαμά από τη Λυδία Κονιόρδου, το Εθνικό Θέατρο μπήκε σε μια ανοδική τροχιά. Μαζί και με τη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» καθώς και τις παραστάσεις για παιδιά, το κτίριο Τσίλερ αποδείχθηκε το βασικότερο, ίσως, σημείο αναφοράς.

Στο «Θερμοκήπιο» του Βογιατζή 

Στα μέσα του περασμένου Μαρτίου, ο Λευτέρη Βογιατζής ανέβασε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, «Το θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Γραμμένο το 1958, το έργο καταγράφει έναν γραφειοκρατικό οργανισμό που χρηματοδοτείται από το κράτος, το Υπουργείο, κάποιους υψηλά ιστάμενους. Με τη διαφθορά να αποτελεί το κεντρικό, ο Βογιατζής, που κράτησε για τον εαυτό του τον ρόλο του σκληροτράχηλου διευθυντή Ρουτ, το «Θερμοκήπιο» μοιάζει να γράφτηκε για τις σύγχρονες κοινωνίες _την ελληνική και όχι μόνον. Γι΄αυτό και η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία _πρόσφατα ο Λευτέρης Βογιατζής τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Κουν για τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του. Sold out ο Ξενόπουλος Με λίστες αναμονής, επιπλέον παραστάσεις και ανακοινώσεις ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια, ο «Κόκκινος Βράχος» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, στη σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του στη Νέα Σκηνή του Εθνικού _στα μέσα Δεκεμβρίου. Οι εγγυήσεις που παρέχει το θεάτρο της Αγίου Κωνσταντίνου καθώς και όνομα του συγγραφέα συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτή την επιτυχία με τη νοσταλγία μιας εποχής και μιας γλώσσας να λειτουργεί προσθετικά στο στόρι ενός μεγάλου έρωτα. Η ευφάνταστη σκηνοθεσία με τις μουσικές και τραγούδια μαζί με τον θίασο ηθοποιών νεώτερης και μη γενιάς, δεν άργησε να μετατρέψουν τον «Κόκκινο Βράχο» στο απόλυτο sold-out

ΞΕΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ 

Ο Κέβιν Σπέισι στην Επίδαυρο 

Οι δύο παραστάσεις δεν ήταν αρκετές γι΄αυτό και προστέθηκε μία τρίτη, με αποτέλεσμα το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου να γνωρίσει ένα τριήμερο κοσμοπλημμύρας: Στις 29, 30 και 31 Ιουλίου, ο Κέβιν Σπέισι, σε ρόλο «Ριχάρδου Γ΄, στο ομώνυμο θεατρικό του Σαίξπηρ που σκηνοθέτησε ο Σαμ Μέντες, βρέθηκε να παίζει ενώπιον (συνολικά) τριάντα χιλιάδων ενθουσιασμένων θεατών. Γι' αυτό και όταν έγραψε στο facebook, φεύγοντας από την Ελλάδα, «δεν έχω ξανανιώσει έτσι», το εννοούσε απόλυτα. Η παράσταση με την ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία επέτρεψε στον αμερικανό σταρ των δύο Οσκαρ να ξεδιπλώσει την υποκριτική του γκάμα, μέσα από τον ρόλο του ανάπηρου Ριχάρδου.

Οι Ναυαγοί της Μνουσκίν 

Επειτα από έντεκα μήνες πρόβας, ο 36μελής θίασος του θεάτρου του Ηλιου της Αριάν Μνουσκίν παρουσίασε και στην Αθήνα τους «Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας», γεμίζοντας ασφυκτικά όλες τους χώρους της Expo στο αεροδρόμιο όπου δόθηκαν οι παραστάσεις. Ενα θέαμα σπάνιας αισθητικής, που αναδείκνυε το ομαδικό πνεύμα αλλά και την ευφυΐα της δημιουργού, γεμάτο μουσική και εντυπωσιακές εναλλαγές. Με στοιχεία θεάτρου μέσα στο θέατρο και («βωβού») κινηματογράφου μέσα στο θέατρο, «Οι Ναυαγοί της Τρελής Ελπίδας» με αφετηρία το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, συγκίνησαν και εξέπληξαν, αποδεικνύοντας ότι το θέατρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αν την πάρει κανείς στα σοβαρά.

ΑΠΩΛΕΙΕΣ 

Ιάκωβος Καμπανέλλης 

Στις 29 Μαρτίου, σε ηλικία 89 ετών, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έφυγε από τη ζωή – λίγες εβδομάδες μετά την αγαπημένη του σύζυγο, Νίκη. Η κηδεία του έγινε το Σάββατο 2 Απριλίου, στην Αγία Ζώνη της Κυψέλης, στη γειτονιά του – με λίγο χώμα από τη γενέτειρα Νάξο. Πατριάρχης του νεοελληνικού θεάτρου, ακαδημαϊκός, ποιητής, δάσκαλος, ήταν μία από τις σημαντικότερες μορφές των γραμμάτων του 20ού αιώνα. Πολυγραφότατος, άφησε πίσω του θεατρικά έργα που έχουν μεταφρασθεί και παρουσιαστεί σε πολλές γωνιές της γης – με την «Αυλή των Θαυμάτων» να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του, ενώ στο μνημιώδες «Μαουτχάουζεν» κατέγραψε τις εμπερίες του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Θανάσης Βέγγος 

Το πρωί της 3ης Μαΐου απεβίωσε ο Θανάσης Βέγγος σε ηλικία 84 ετών. Στην κηδεία του, στην Αγία Μαρίνα στο Θησείο, παρατηρήθηκε το αδιαχώρητο, διότι ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να αποχαιρετίσουν τον «καλό τους άνθρωπο». Διότι για τον πολύ κόσμο ο Βέγγος δεν ήταν μόνον ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, ήταν ο άνθρωπος που ενσάρκωνε τον έλληνα βιοπαλαιστή, τον έλληνα που δεν το βάζει κάτω... Από τη «Μαγική πόλη» τουΝίκου Κούνδουρου έως τις ταινίες του Ντίνου Κατσουρίδη, και από τις θεατρικές κωμωδίες του ΄60, τον πράκτορα 000 και τον Αριστοφάνη, παρέμεινε ο οικείος καλλιτέχνης με το σουρεαλιστικό χιούμορ, που τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει τη σιωπή.

ΠΡΟΔΟΣΙΑ του Χάρολντ Πίντερ

ΑΓΑΠΗ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑ στο παρασκήνιο της ζωής

Το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Χ.Πίντερ την ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ένα έργο που ιχνηλατεί τον έρωτα.

Η Προδοσία ( 1978) είναι μιά ιστορία που εξελίσσεται κρυφά, παράνομα και παράλληλα με την καθημερινότητα των ηρώων.

Το έργο περιγράφει την σχέση τριών ανθρώπων, της Εμμα, του Τζέρρυ και του Ρόμπερτ, στην διάρκεια επτά ετών.

Μιά σχέση που παρουσιάζεται ανάστροφα, ξεκινάει από το δυνατό τέλος της σχέσης και τελειώνει με την αρχή της σχέσης, το  πρώτο παράνομο φιλί.

Ξεκινάει με τα πρόσωπα αιωρούμενα, πίνοντας σένα μπαρ, γεμάτα αμφιβολίες και τελειώνει επτά χρόνια νωρίτερα, σένα δωμάτιο, γεμάτα πάθος, έτοιμα να παραδοθούν στον έρωτα.

 Αγάπη, έρωτας και απιστία. Αυτά είναι τα μοτίβα της Προδοσίας.

Το έργο ασχολείται με ένα μεγάλο θέμα. Αν γνώριζες ότι μιά κίνησή σου θάταν μοιραία γιά τη ζωή σου,θα εξακολουθούσες να θέλεις να την κάνεις.

 Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ αναρωτιέται τι δεν λένε οι άνθρωποι,τι δεν μπορούν να πουν, και τι επιλέγουν να πούν ο ένας στον άλλο.

Μιά προδοσία σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, που αφήνουν το κοινό να δεί μέσα από μικρά ψέμματα το σύνολο της απιστίας.

Η παράσταση στο Θέατρο Σημείο διαδραματίζεται σαν ένα μικρό μουσικό σύνολο  εγχόρδων.

Οι θεατές βιώνουν μιά διαφορετική θεατρική εμπειρία παρακολουθώντας σε απόσταση αναπνοής τους ηθοποιούς, συμμετέχοντας δίπλα τους σε μία  εύθραστη εξομολόγηση ζωής.

Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή,μετάφραση Εύας Γεωργουσοπούλου με τους Ιωάννα Μακρή (Εμμα), Γεράσιμο Δεστούνη (Ρόμπερτ), Αυγουστίνος Ρεμούνδος (Τζέρρυ).

Επίσης το ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ θα παρουσιάσει από τον Ιανουάριο το έργο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, Μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη.

Το έργο του μεγάλου Σουηδού σκηνοθέτη είναι θεατρική διασκευή της ομότιτλης ταινίας του, με την οποία ο Μπέργκμαν κέρδισε το πρώτο του Οσκαρ.

Παρουσιάζεται γιά πρώτη φορά στην Ελλάδα.

ΚΘΒΕ: «Ντιμπούκ»

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο πλαίσιο του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού «Θεσσαλονίκη Σταυροδρόμι Πολιτισμών» 2011 Μέση Ανατολή,  παρουσιάζει το έργο  «Ντιμπούκ» του Μπρους Μάγιερς, από το ομώνυμο έργο του Σαλόμ Άνσκι, σε μετάφραση Λουίζας Μητσάκου, σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και μουσική Σαββίνας Γιαννάτου. Η πρεμιέρα του έργου, που είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, θα δοθεί στο Νέο Υπερώο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών την Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011.
 Σημείωμα ΣκηνοθέτηΈνας άνδρας και μια γυναίκα πάλλονται από τους πανίσχυρους ρυθμούς του έρωτα. Επιζητούν την ένωση που τους οφείλει παλιός όρκος των γονιών τους. Όμως ο όρκος αθετείται. Ο άνδρας πεθαίνει από λύπη, μα η αδικημένη του ψυχή θα μπει στο σώμα της αγαπημένης του και θ΄ αρνηθεί να βγει, παραβαίνοντας τους νόμους που χωρίζουν τους νεκρούς από τους ζωντανούς.
 Έτσι αρχίζει η ιστορία του Ντιμπούκ, μια ιστορία που μιλά για τη δραματική παρουσία της αγάπης και του Θεού, μια ιστορία που δεν μιλά για την τραγική απουσία τους.
 Η ύπαρξη πέφτει στον κόσμο με τη γέννηση και, χάνοντας την ουσία της, κριματίζεται. Κάποια στιγμή θ΄ αποκτήσει συνείδηση της απώλειας, θα νοσταλγήσει την αθωότητα και θα ποθήσει την καταστροφή, για να επιστρέψει στο μεγάλο Αρνητικό, στη μη ύπαρξη, στο θεϊκό κενό, που λυτρωμένο, εν τη απουσία μας, θ΄ απλωθεί ξανά στην αρμονική του ενότητα. Αυτό είναι το τραγικό μυστικό που ψυχανεμίστηκε η ανθρώπινη σκέψη διαχρονικά, από τον Οιδίποδα και τον Ιώβ μέχρι τον Στρίντμπεργκ, τον Κάφκα και τον Μπέκετ. Αυτό διαισθάνονται με τον τρόπο τους οι ελληνικές παραλογές και τα μοιρολόγια, οι εκστατικές πτήσεις των σαμάνων, οι θρηνητικές περιστροφές των δερβίσηδων της Ανατολής, οι νηπτικές προσευχές και τα τεριρέμ της Ορθοδοξίας, οι ιστορίες των ευσεβών της χαράς στη χασιδική Καμπάλα.

ΚΘΒΕ: "Αμάν Αμήν"

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Θέατρο Ακροπόλ παρουσιάζουν την παραγωγή "Αμάν Αμήν", μια μουσική παράσταση βασισμένη στο ρεμπέτικο τραγούδι, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Ξαρχάκου. Η πρεμιέρα θα δοθεί την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011 στο Βασιλικό Θέατρο. 

Τα ρεμπέτικα τραγούδια του οράματος για μια καλύτερη ζωή, τα ρεμπέτικα της διάψευσης των ονείρων, τα ρεμπέτικα της αιώνιας νοσταλγίας της ομορφιάς, τα ρεμπέτικα της ιερότητας του πόθου, τα ρεμπέτικα της περιφρόνησης του τρόμου, τα ρεμπέτικα τραγούδια της πρόκλησης της μοίρας και της ατάραχης αντιμαχίας με το θάνατο. 

Το "αμάν" που βγαίνει μέσα από την ψυχή συναντά το "αμήν" μιας προσευχής. Στην ευθεία γραμμή που ενώνει το βυζαντινό μέλος με το ρεμπέτικο και με το μικρασιάτικο τραγούδι ταξιδεύουν ο έρωτας, το πάθος, ο πόθος, η νοσταλγία, η μοίρα, ο θάνατος, τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, η στέρηση της ελευθερίας και η προσφυγιά. Έτσι αφουγκράστηκε τους ήχους αυτούς του παρελθόντος ο Σταύρος Ξαρχάκος και έστησε μια μουσική παράσταση με τίτλο "Αμάν Αμήν". Ένα θέαμα-ακρόαμα με συνθέσεις παλιές και νεότερες, ένα λαϊκό πάλκο κατανυκτικό σαν λειτουργία.
Καθένα από τα δύο μέρη χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Υπάρχουν τραγούδια του χάρου, του τεκέ και της Ανατολής.