Saturday, June 30, 2012

Μια "Αγγέλα" στον φυσικό της χώρο


Σε μια αυλή στον Κεραμεικό, στον χώρο της Kunsthalle Athena, Κεραμεικού 28, παρουσιάζεται για μία ακόμη εβδομάδα, έως τις 8 Ιουλίου, το έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου Αγγέλα. Στον φυσικό του χώρο, αφού το έργο διαδραματίζεται στον ακάλυπτο πολυκατοικιών της Αθήνας του 1950, με φυσικό φως (η παράσταση αρχίζει στις 8.00 μ.μ.), ζωντανεύει η τραγική ηρωίδα του Σεβαστίκογλου και οι άλλες υπηρέτριες που έφτασαν από τα ρημαγμένα από τον εμφύλιο χωριά τους στην πρωτεύουσα, με μια βαλίτσα στο χέρι, προκειμένου να εργαστούν στα πλουσιόσπιτα της αστικής Αθήνας.

«Δον Ζουάν, η επιστροφή» από τον Γιώργο Κιμούλη


  • Ο σημαντικός θεατράνθρωπος σε αναζήτηση «φωτισμένων θηλυκών μυαλών»





[MΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ: 29/06/2012]. Επτά τα θανάσιμα αμαρτήματα, επτά τα θαύματα, επτά οι ημέρες της δημιουργίας.... Επτά οι γυναίκες του Δον Ζουάν στην εκδοχή που υπογράφει ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος βασισμένος θεατρικό του Εντεν Φον Χόρβατ «Ο Δον Ζουάν έρχεται από τον πόλεμο» προτείνει το δικό του έργο «Δον Ζουάν, η επιστροφή». Σκηνοθετεί και παίζει πλαισιωμένος από επτά γυναίκες ηθοποιούς που ερμήνευουν όμως 35 _γυναικείους_ ρόλους.

Ανατρέποντας κατασκευασμένους μύθους



Θεατρική εγκατάσταση με τίτλο «Μουσείο ανθρώπινης συμπεριφοράς», στο Μουσείο Μπενάκη
Ιστορίες, διηγήσεις, συμπεριφορές, ήχοι, τυχαίο ανθρώπινο υλικό, λογοτεχνικά και θεατρικά κείμενα, με βάση μια θεματική 15 ενοτήτων περίπου, συγκροτούν ένα φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης, το «μόλις» της ζωής.
Τα συμβάντα αυτά διαμορφώνουν ένα μεταδραματικό μωσαϊκό, το οποίο παρουσιάζεται από ηθοποιούς που λειτουργούν ως ζωντανά εκθέματα, από το Θέατρο «Σημείο», στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου), στις 5, 6, 7 Ιουλίου. Πρόκειται για τη θεατρική εγκατάσταση με τίτλο «Μουσείο ανθρώπινης συμπεριφοράς» σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, η οποία θα βρίσκεται εγκατεστημένη σε συμβατικούς και μη χώρους του Μουσείου.
Η θεατρική αυτή εγκατάσταση αποτελείται από ένα σύνολο ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, οι οποίες συνιστούν ένα μουσείο του ανθρώπου. Είμαι «μια προσέγγιση της ανθρώπινης δραστηριότητας», εξηγεί ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής. «Μια δυναμική χαρτογράφηση της ύπαρξης, αναζητώντας τις σκιές και το φως, το πεπερασμένο, το φθαρτό και το μεγαλείο της ζωής μέσα από την ταπεινότητα στο χώρο ενός μουσείου, καταλαμβάνοντας το σύνολό του».

Μαζί του φέρνει όνειρα


«Οξω απ' την παράγκα», την Τετάρτη 4/7, στο θέατρο Ρεματιάς
«Το τάγμα μας ξεκίνησε μ'αέρα στα πανιά του, μαζί του φέρνει όνειρα μ' όλη τη φαμελιά του»
«Αέρα και ερχόμαστε χειμώνα καλοκαίρι, αμπάριζα να πάρουμε του πλιάτσικου τ' ασκέρι»...
Εναν Καραγκιόζη ανένταχτο και αγανακτισμένο, πίσω και μπρος απ' τον μπερντέ... θα παρουσιάσει αυτό το καλοκαίρι σε όλη τη χώρα, το «Ξυπόλητο Τάγμα». Πρόκειται για τη λαϊκή όπερα με τίτλο «Οξω απ' την παράγκα», μια σύμπραξη της τέχνης του Θεάτρου Σκιών, της Υποκριτικής και της Μουσικής. Μία παράσταση που οι φιγούρες γίνονται άνθρωποι και οι άνθρωποι φιγούρες, ο μπερντές βγαίνει στο σανίδι και με ζωντανή, επί σκηνής, μουσική, γίνεται ένα με το κοινό. Μια καραγκιοζέικη τραγική κωμωδία, μια επίκαιρη κοινωνική σάτιρα για τους μικρούς και μεγάλους φίλους - και όχι μόνο - του αθάνατου ελληνικού Καραγκιόζη.
Ο λαϊκός θυμόσοφος έρχεται αντιμέτωπος, μέσα και έξω από το πανί, με το παρελθόν του, το παρόν του και το μέλλον του. Συναντάει τους προγόνους του, τους επιγόνους του, τους φίλους του και τους εχθρούς του. Αντιστέκεται στην πείνα, στη φτώχεια, στα χρέη και σε κάθε κατακτητή. Σκαρφίζεται, σχεδιάζει και υλοποιεί τη «λύτρωσή» του, τη «λύτρωσή» μας. Φωνάζει «Οξω απ' την παράγκα!» σε καθετί που σκιάζει τη σκιά του. Χρέη πνίγουν τον Καραγκιόζη μέσα στο πανί και αποφασίζει να αναζητήσει την τύχη του στο «εξωτερικό» (έξω από το πανί). Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη σημερινή πραγματικότητα και της κλείνει σκωπτικά το μάτι!

Σύμβολο θυσίας ή εξιλαστήριο θύμα;



Την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, παρουσιάζει, αύριο, στο θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη, ο θίασος «5η Εποχή Τέχνης», σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Ενα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής πραγματείας, είναι κείμενο βαθύτατα πολιτικό, ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα τραγικό σχόλιο πάνω στο θέμα της πολιτικής σκοπιμότητας. Η Ιφιγένεια σύμβολο κάθε θυσίας, είναι το εξιλαστήριο θύμα των πολιτικών σκοπιμοτήτων κάθε εποχής. Η Ιφιγένεια δε θυσιάζει μόνο τη ζωή της, αλλά κυρίως, θυσιάζει, την αθωότητά της καθώς καλείται σχεδόν ακαριαία, να συνειδητοποιήσει το ανελέητο του κόσμου αυτού.

Thursday, June 28, 2012

Πέθανε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νέστορας Μάτσας


ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 82 ΕΤΩΝ
Πέθανε, σε ηλικία 82 ετών, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νέστορας Μάτσας. Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο, 30 Ιουνίου, στις 11 το πρωί, στο Νεκροταφείο Καισαριανής και η οικογένειά του παρακαλεί αντί στεφάνων, να δοθούν χρήματα στα Παιδικά Χωριά SOS.
Πέθανε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νέστορας Μάτσας
Ο Νέστορας Μάτσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε στο Παρίσι δημοσιογραφία, θέατρο και κινηματογράφο με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης. Τη δημοσιογραφία ξεκίνησε το 1949 στην εφημερίδα «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ», ως κριτικός κινηματογράφου. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ», «ΒΡΑΔΥΝΗ», «ΕΣΤΙΑ», τα περιοδικά «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» και «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», ενώ για πολλά χρόνια υπήρξε συνεργάτης του ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ. Υπήρξε επισκέπτης καθηγητής σε ξένα πανεπιστήμια και καθηγητής στα επιμορφωτικά σεμινάρια της ΕΣΗΕΑ
Παράλληλα με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Ήταν συγγραφέας 35 βιβλίων από τα οποία πολλά έχουν μεταφραστεί σε πλήθος ξένων γλωσσών, ακόμη και στα Κινέζικα, και τα οποία έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις. Πρώτος καθιέρωσε τα εθνογραφικά ντοκιμαντέρ, ενώ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στην ελληνική τηλεόραση τα λαογραφικά και εθνογραφικά προγράμματα.

Νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ο Θοδωρής Αμπα



  • Ο 45χρονος σκηνοθέτης και μουσικός διαδέχεται τον Γιάννη Βόγλη

[Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΟ ΒΗΜΑ: 27/06/2012]. Ο Θοδωρής Αμπαζής είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας ύστερα από ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. της θεατρικής σκηνής της Αχαΐας και διαδέχεται τον Γιάννη Βόγλη. Ο Αμπαζής που ολοκληρώνει τη θητεία του στην ίδια; θέση στο ΔΗΠΕΘΕ της Καβάλας, μετακομίζει από τον Βορρά προς τον Νότο με πολλούς και ιδιαίτερα φιλόδοξους στόχους. «Οποισδήποτε ασχολείται σήμερα με την τέχνη έχει μια τάση καμικάζι», είναι οι πρώτες του κουβέντες από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Είναι ήδη στην Πάτρα κι αρχίζει να σχεδιάζει το πρόγραμμα της σεζόν 2012-2013. «Το στοίχημα είναι να κερδίσουμε τους πολίτες. Χωρίς τη δικής τους θέληση, τίποτα δεν μπορεί να γίνει», τονίζει και εξηγεί ότι «μετακομίζει» από την Καβάλα στην Πάτρα γιατί οι δυνατότητες της αχαϊκής πρωτεύουσας είναι μεγάλες. «Διαθέτει Πανεπιστήμιο, Θεατρολογική Σχολή, βρίσκεται σε επαφή με την Ιταλία, ενώ παράλληλα μιλάμε και για μια πόλη με ιστορική παράδοση στο θέατρο...».

Wednesday, June 27, 2012

Η Κάτια Δανδουλάκη περιοδεύει με το «Να ζει κανείς ή να μη ζει»

Πρεμιέρα στην Πάτρα κάνει την Τετάρτη 27 Ιουνίου η μεγάλη επιτυχία του χειμώνα «Να ζει κανείς ή να μη ζει» που τόσο δεξιοτεχνικά διασκεύασαν και σκηνοθέτησαν ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο Μιχάλης Ρέππας.
Η Κάτια Δανδουλάκη περιοδεύει με το «Να ζει κανείς ή να μη ζει»
Η ξεκαρδιστική κωμωδία που γνωρίσαμε στον κινηματογράφο από τον Μελ Μπρουκς, πλαισιωμένη από ένα θίασο λαμπερών κωμικών, ξεκινά τη μεγάλη της περιοδεία σε όλη την Ελλάδα από το Ρωμαϊκό Ωδείο, ενώ την Πέμπτη 28 Ιουνίου θα δοθεί και δεύτερη παράσταση.
Λίγα λόγια για το έργο:
Πολωνία 1941. Γερμανική Κατοχή. Μια διάσημη ηθοποιός (Κάτια Δανδουλάκη) απατά τον άντρα της (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) με έναν πολύ νεότερο της αντιστασιακό (Γιάννης Τσιμιτσέλης). Μια ερωτική φάρσα στήνεται στα παρασκήνια ενός θιάσου του μουσικού θεάτρου. Ο αταίριαστος έρωτας της ώριμης πρωταγωνίστριας και του νεαρού αντιστασιακού είναι ένα από τα κλασσικά θέματα της ροζ φάρσας. Μόνο που το ροζ αρχίζει να σκουραίνει επικίνδυνα όταν στα γρανάζια της φάρσας πιάνονται ένας Γερμανός στρατηγός (Τάσος Κωστής) μαζί με την αυστηρή γραμματέα του (Σοφία Μουτίδου) και τον ηλίθιο υπασπιστή του (Σπύρος Μεριανός), μια διπλή κατάσκοπος (Χριστίνα Τσάφου) και ο μακιγιέρ της πρωταγωνίστριας (Πρόδρομος Τοσουνίδης). Το ετερόκλητο αυτό πλήθος μπλέκεται σε ένα τυφώνα από συμπτώσεις, ανατροπές και μεταμφιέσεις, όπου συγχέονται οι ρόλοι και χάνονται τα όρια ανάμεσα στα στρατόπεδα των Πολωνών αντιστασιακών και των κατακτητών τους. Μουσικά νούμερα και αγωνιώδεις καταδιώξεις, λαμπερές τουαλέτες και οπλοπολυβόλα, θεατρίνοι και Ες – Ες γίνονται ένα κουβάρι για να νικήσει στο τέλος η ομάδα των θεατρίνων.

Γίνεται η Ιστορία θέατρο;


ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΠΑΤΣΑΛΙΔΗ
Κυριακή, 24 Ιουνίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Το ΚΘΒΕ, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του Γρ. Λαμπράκη πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, επέλεξε να «δράσει» στο ίδιο σημείο όπου δολοφονήθηκε, συμβολή Ερμού και Βενιζέλου. Να πω εξαρχής ότι τέτοιου τύπου επιλογές είναι αρκετά δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, ιδίως ανάμεσα στους θιασώτες του «θεάτρου - ντοκουμέντο» και του «θεάτρου - αυτολεξεί». Να σας θυμίσω την προ δεκαετίας πολυσυζητημένη και προβεβλημένη αναβίωση της αιματηρής απεργίας των ανθρακωρύχων στο Οργκριβ (1982) της Αγγλίας, από τον εικαστικό Τζέρεμι Ντελ, με τη συμμετοχή 800 εθελοντών ανθρακωρύχων και αστυνομικών, καθώς επίσης και τη δουλειά σχημάτων, όπως οι Ρίμινι Προτοκόλ και Φορστ Εντερτέινμεντ, που βλέπουμε συχνά στη χώρα μας.
Στην αναβίωση του ΚΘΒΕ, με τον ενδεικτικό τίτλο «Δράση Ζ», τον πρώτο λόγο είχαν οι ομιλητές, ανάμεσά τους ο γιος του δολοφονηθέντος βουλευτή, ο σκηνοθέτης Γιάννης Ρήγας, ο δημοσιογράφος Γιώργος Ρωμαίος (είχε κάνει εκτενή έρευνα τότε), ενώ διαβάστηκαν ποιήματα από ηθοποιούς του ΚΘΒΕ, εμπνευσμένα από τη δολοφονία και ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού (το διάβασε ο ίδιος ο συγγραφέας), τη στιγμή που, σε μία γιγαντοοθόνη προβάλλονταν στιγμιότυπα από την ομώνυμη ταινία του Κώστα Γαβρά. Δηλαδή, πριν αρχίσει η αναπαράσταση, είχαν δοθεί όλες οι πληροφορίες που όχι μόνον έδιναν το στίγμα, αλλά καθόριζαν και τη γωνία πρόσληψης του ιστορικού γεγονότος. Τι πάει να πει αυτό;

Ταξιδεύοντας με τον Αττίκ



Μετά την επιτυχία της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με περισσότερους από 60.000 θεατές, η μουσικοθεατρική παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» ξεκίνησε από την Πάτρα την καλοκαιρινή περιοδεία της. Η παράσταση παρακολουθεί το «έπος ζωής» του Κλέωνα Τριανταφύλλου - γνωστού με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Αττίκ» (1885 - 1944): Από την Αλεξάνδρεια και την Αθήνα του 1900 στο Παρίσι της μπελ επόκ, κι από τις γεμάτες περιπέτειες περιοδείες του σ' όλο τον κόσμο στην Αθήνα του μεσοπολέμου, με τα «βαριετέ» και την περίφημη «Μάντρα» του, «ναό» της τέχνης του «Αττίκ» και φυτώριο πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών για μιαν ολόκληρη δεκαετία (1930 - 1940).

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ: Παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών



«Βρίζοντας το κοινό»
«Βρίζοντας το κοινό»
Ο Αυστριακός δραματουργός Πέτερ Χάντκε (δημιουργός που στεντόρεια κατήγγγειλε τη NATΟική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία), με το έργο του «Βρίζοντας το κοινό (και άλλα έργα αγόρευσης)» (1966), συνέταξε ένα διαχρονικό, καινοτόμο θεματολογικά και δραματουργικά, πολύσημο, άμεσο και έμμεσο νοηματικά, ιδεολογοαισθητικά ανατρεπτικό και γλωσσικά χειμαρρώδες «μανιφέστο» για το θέατρο. Ως χώρο (σκηνή - πλατεία) για «πάρε δώσε» των πομπών και δεκτών του. Ως συνδημιουργία διαφόρων τεχνών και καλλιτεχνών (συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιού, σκηνογράφου, συνθέτη, κ.λπ.). Ως αποτέλεσμα συγκεκριμένου ιδεολογο-αισθητικού προσανατολισμού και στόχου. Ως εκφραστή του πραγματικού, της ζωής και της αλήθειας - ανθρώπινης και κοινωνικής - ή του φαντασιακού. Για το αν το χρέος του θεάτρου, αλλά και του θεατή, του κοινού, είναι να ενδιαφέρεται, να συγχρονίζεται και να αναδείχνει - ή όχι - όσα - ανά πάσα στιγμή - συμβαίνουν στη ζωή, όσα αφορούν την ανθρώπινη κοινωνία όπου Γης. Πρώτιστη και τελική θέση του Χάντκε είναι ότι το θέατρο οφείλει - ως περιεχόμενο και μορφή - να αφορά στην πραγματικότητα - ανθρώπινη και κοινωνική - οφείλει να αναλαμβάνει το δικό του κοινωνικό ρόλο, αλλά και να επισημαίνει την ανάλογη «οφειλή» και των θεατών. Προφανώς επηρεασμένος από τον Μπρεχτ που διά της «αποστασιοποιητικής» μεθόδου του επεδίωκε την κριτική σκέψη, ανάλυση και στάση του θεατή, ο Χάντκε υπογραμμίζοντας το χρέος των θεατών να συνειδητοποιήσουν κι εκείνοι τον κοινωνική «οφειλή» τους, τους καθιστά θεματικό «πυρήνα» του κειμένου του. Ενα κείμενο συνειδητότατα μη θεατρικό. Χωρίς ρόλους, μονολόγους, διαλόγους, ηθοποιούς, σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια, μουσική, κ.λπ. Ενα κείμενο, που «αγορεύουν», εκτοξεύουν τέσσερις «ομιλητές», κατάμουτρα στους θεατές - τους οποίους (στην αρχή του κειμένου), μεταξύ άλλων, τους αποκαλούν «γελοία μούτρα, του κλότσου και του μπάτσου, ανθρωπάκια, μυγοχάφτες». Από το κριτικό «βρύσιμο» του Χάντκε δεν εξαιρείται κανείς (είτε «αρνητικός» είτε «θετικός» ήρωας), κανένα κοινωνικοταξικό στρώμα. Ούτε όσοι στηρίζουν (λ.χ. «πολιτισμένες τάξεις, επιχειρηματίες, εξοχότητες, πανιερότατοι, εστεμμένες κεφαλές, υπόκοσμος»), αλλά ούτε και όσοι παθητικά ανέχονται «το σάπιο αστικό καθεστώς». Στις προλογικές «Οδηγίες για τους ηθοποιούς» ο συγγραφέας δίνει πολλά παραδείγματα για το τι μπορεί να συμβαίνει έξω στη ζωή, στην πραγματικότητα και πώς - με ήχους ή προβολή εικόνων - να συγχρονίζεται με τα σκηνικά συμβάντα. O σκηνοθέτης του φλαμανδικού θιάσου «DE KOE», Πέτερ Βαν ντεν Εεντε, παρότι σήμερα η καπιταλιστική κρίση βρίθει βασανιστικών για όλους τους λαούς γεγονότων - και πολέμων - υπονοηματικά κατέδειξε ένα μόνο γεγονός. Την ευημερία της αστικής τάξης σε εποχή πείνας των λαϊκών μαζών, στήνοντας και διαλύοντας στο φινάλε ένα προκλητικά πλουσιοπάροχο μπουφέ εδεσμάτων. Το χειμαρρώδες «μανιφέστο» του Χάντκε μιλήθηκε λιτά, φυσικά, από τον σκηνοθέτη και τέσσερις ηθοποιούς, πλην όμως «ευγενικά», ανάλαφρα, χιουμοριστικά, χωρίς την «επιθετική» κριτική οξύτητα που απαιτεί το κείμενο.
«Tercer cuerpo» («Τρίτο σώμα»)
«Tercer cuerpo»
Κομμάτια και θρύψαλα, μικρές καθημερινές «φέτες ζωής» πέντε λαϊκών ανθρώπων, που προσπαθούν να επιζήσουν στη σημερινή, εφιαλτική πραγματικότητα της «πνιγμένης» από τη μακρόχρονη καπιταλιστική κρίση και τα πλοκάμια του κεφαλαίου - διεθνούς και εγχώριου - και του ΔΝΤ, Αργεντινή. Αυτό είναι το θέμα του έργου «Τρίτο σώμα» του Κλάουντιο Τολκασίρ, σε σκηνοθεσία του οποίου παρουσίασε η Αργεντίνικη θεατρική ομάδα «Timbre 4» (ομάδα που δρα σε μια λαϊκή γειτονιά του Μπουένος Αϊρες). Κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνείες που με μαστοριά, σεμνότητα, νατουραλιστική φυσικότητα, με πικρό χιούμορ, με ευαισθησία και συμπόνια για τον άνθρωπο, διεκτραγώδησαν τη βασανιστική καθημερινότητα πέντε «άμοιρων» υπάρξεων, μέσα στα σημερινά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της Αργεντινής. Δυο νέες, ακόμα, γυναίκες και ένας μεσήλικας άνδρας, υπάλληλοι κάποιας αγνοημένης, οικονομικά αβοήθητης, ουσιαστικά αχρηστευμένης από το κράτος, ουσιαστικά υπό διάλυση, υπηρεσίας του Δημοσίου, βυθίζονται όλο και περισσότερο στο φόβο για το αύριο και τη μοναξιά. Η μία άστεγη, κοιμάται κρυφά στο γραφείο της υπηρεσίας της. Μόνη της ελπίδα να συγκατοικήσει με τη συνάδελφό της, που ονειρεύεται να γεννήσει ένα παιδί και αφήνει να αιωρείται ότι συνδέεται ερωτικά με τον μεσήλικα, επίσης ανύπαντρο συνάδελφό τους, που αποκαλύπτεται ως ομοφυλόφιλος και εραστής ενός άνεργου, ψυχολογικά ευάλωτου νέου, που συζεί με μια κοπέλα. Πέντε άνθρωποι παραζαλισμένοι, πάσχοντες και από τα προσωπικά τους αδιέξοδα στην οικονομικά και κοινωνικά πάσχουσα Αργεντινή.
«Golgota picnic»
«Golgota picnic»
Γεννημένος σε μια φτωχογειτονιά του Μπουένος Αϊρες, αλλά εγκαταστημένος στη Μαδρίτη, ο συγγραφέας, σκηνογράφος, σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία, θαυμαστής της κλασικής ζωγραφικής και μουσικής, όπως δηλώνει, με παραγωγούς το Εθνικό Θεατρικό Κέντρο Μαδρίτης και το θέατρο «Garonne» της Τουλούζης, παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών μια θεματολογικά και αισθητικά ενδιαφέρουσα στην αρχική σύλληψή της, αλλά ακραία, επιτηδευμένα, άσκοπα εντυπωσιοθηρική, θεματολογικά χαώδη, κειμενικά αδύναμη, κυρίως μορφολογικά αντιαισθητική, αν όχι αηδιαστική, παράσταση με τίτλο «Golgota picnic», μια αλληγορία για τον κοινωνικό «Γολγοθά» της εποχής μας. Πρόθεση του Γκαρσία ήταν να «καταδικάσει» τη θρησκοληψία - που καλλιέργησε και καλλιεργεί η Βίβλος, αλλά και θρησκοληπτική αξιοποίηση αριστουργημάτων της ζωγραφικής, με θέμα τη σταύρωση και ανάληψη του Χριστού (λ.χ, Βαν ντερ Βάυντεν, Τζιότο, Ρούμπενς κ.ά.) και της μουσικής (λ. χ. Χάιντν). Ομως, τους φορείς και κήρυκες της θρησκοληπτικής χαύνωσης δεν τους ονόμασε. Υποτίθεται ότι «καταδίκασε» την υπερκατανάλωση ύποπτων και όλο και πιο επικίνδυνων για την υγεία προϊόντων που παράγουν, και πουλούν παγκοσμίως, πολυεθνικές τροφίμων και ποτών, που μετακομίζουν σε όλο και πιο εξαθλιωμένες χώρες και χρησιμοποιώντας όλο και πιο εξαθλιωμένους εργάτες, αλλά το μόνο που τόλμησε ήταν μια ασχολίαστη αναφορά μόνο στην «Κόκα - Κόλα». Ανέφερε μια φορά τη λέξη «καπιταλισμός», χωρίς άλλο σχόλιο και μάλιστα σε εποχή πρωτοφανούς μεγέθους οικονομικής κρίσης του, την οποία - μέσω των ιμπεριαλιστικών φορέων, πολέμων και κυβερνήσεών του - επιβάλλει να πληρώσουν όλοι οι λαοί. Υπονόησε, υποτίθεται, ότι στην εποχή μας ο απλός άνθρωπος «σταυρώνεται», αλλά χωρίς να πει κάτι συγκεκριμένο. Υπονόησε, υποτίθεται, την αποχαύνωση, παραζάλη, τον παραλογισμό, τον ηθικό εκτραχυλισμό των απλών ανθρώπων, αλλά δεν υπαινίχθηκε έστω τους υπαίτιους και μόνους κερδισμένους από τη σημερινή παρακμή - ανθρώπων και κοινωνίας, αφήνοντας έτσι το περιθώριο να συμπεράνει ο αστόχαστος θεατής, ότι ο απλός άνθρωπος είναι ο μόνος υπεύθυνος για την κατάντια του. Η σκηνοθεσία εξάντλησε όλη την «έμπνευσή» της στη χρήση βίντεο και ζωντανών βιντεοεικόνων και προπάντων στο ξεγύμνωμα των πέντε ηθοποιών, μέχρι αηδιαστικής επίδειξης γυναικείων και ανδρικών οργάνων. Σε περπάτημα, στάσεις και περιπτύξεις των ντυμένων, μισοντυμένων και κυρίως γυμνών ηθοποιών επί του δαπέδου της τεράστιας σκηνής, στρωμένης απ' άκρη σ' άκρη με πολλές εκατοντάδες χάμπουργκερ. Η σκηνοθεσία αποκάλυψε, βέβαια, το γεγονός που αγνοούν πολλά εκατομμύρια καταναλωτές: ότι το «μπιφτέκι» του χάμπουργκερ των πολυεθνικών δεν φτιάχνεται με κιμά κρέατος, αλλά με κιμά από ειδικά εκτρεφόμενα σκουλήκια. Ομως, και όσον αφορά σ' αυτό δεν είπε τίποτα για τα σχετικά επιπλέον κέρδη των πολυεθνικών. Το κείμενο αποτέλεσαν μονόλογο και μικροί διάλογοι, που ελέγχονται και για τη νοηματική ουσία και αξία τους. Και όποιο ενδιαφέρον, όποια ουσία, όποια τόλμη είχε η αρχική θεματική σύλληψη του Γκαρσία, υποτάχθηκε στη φόρμα, στην πέραν κάθε μέτρου εντυπωσιοθηρία του θεάματος. Θέαμα, που τάχα υπογραμμίζοντας την «ενοχή» και την «ασχήμια» του ανθρώπου μπροστά στην αγνότητα και το κάλλος της μεγάλης τέχνης, έφτασε στο άνευ λόγου ξεγύμνωμα του πιανίστα που έπαιξε το αριστουργηματικό έργο του Χάιντν «Οι επτά τελευταίοι λόγοι του Χριστού στο σταυρό».

ΘΥΜΕΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 27/6/2012 

Λαϊκή όπερα με Καραγκιόζη


ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΒΕΑΚΕΙΟ
Ο Κώστας Καζάκος σκηνοθετεί την παράσταση «Οξω απ' την παράγκα» με κλαρίνα, βιολιά και τις φιγούρες να γίνονται άνθρωποι και οι άνθρωποι φιγούρες
O Κώστας Καζάκος
O Κώστας Καζάκος
Εχουν περάσει 39 χρόνια από τότε που ο Κώστας Καζάκος σκηνοθετούσε τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο ως «Καραγκιόζη» στην περίφημη παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο». Τριάντα εννέα χρόνια μετά, ο Καραγκιόζης έρχεται και πάλι αντιμέτωπος με την εξουσία. Αυτήν τη φορά τον οδηγεί το «Ξυπόλητο Τάγμα», ο αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός που παρουσιάζει τη λαϊκή όπερα «Οξω απ' την παράγκα», σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου και κείμενο Τάσου Κώνστα. Στον Καραγκιόζη δίνει σάρκα και οστά επί σκηνής ο Τάκης Βαμβακίδης, αρχής γενομένης από τις 2 Ιουλίου, στο Βεάκειο θέατρο Πειραιά.

Tuesday, June 26, 2012

Η ηθική της βίας


  • Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
  • ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ο Κλάιστ είναι ένας ευνοημένος της ελληνικής σκηνής - έχουν κατά καιρούς και από νωρίς για την πρόσφατη θεατρική μας παραστασιολογία παιχτεί όλα τα θεατρικά του κείμενα. Και «Η σπασμένη στάμνα» και η «Πενθεσίλεια» και ο «Αμφιτρύων» και «Το Κατερινάκι» και «Ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ» - το αριστούργημά του. Το έργο του Κλάιστ δεν μπορεί να ερμηνευτεί εκτός της εποχής του και χωρίς να εγγραφεί στις ιδεολογικές παραμέτρους της Γαλλικής Επανάστασης. Θυμίζω πόσοι μεγάλοι γερμανοί διανοούμενοι συντάχτηκαν κατ' αρχάς με το πνεύμα της Γαλλικής αστικής Επανάστασης. Ο Καντ παρακολούθησε από ένα ύψωμα τη Μάχη της Ιένας. Ο Σίλερ αποτύπωσε τις επαναστατικές του ιδέες και στους «Ληστές» και στον «Τορκουάτο Τάσο» και στην «Παρθένο της Ορλεάνης» αλλά και στο αστικό του δράμα «Λουίζα Μίλερ». Ο δε Μπετόβεν, έχοντας αφιερώσει την Τρίτη Συμφωνία του στον Ναπολέοντα, έσβησε την αφιέρωση στην παρτιτούρα με χιαστί πενιά και την αφιέρωσε στους νεκρούς του πολέμου ως «Ηρωική».

Ο κατά Blitz Κιχώτης


Έχοντας στο ενεργητικό τους την επιτυχημένη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ Chantiers d'Europe, που διοργανώθηκε στο Παρίσι από το Theatre De La Ville (με την παλιότερη δουλειά τους Guns!Guns! Guns!), καθώς και τις εξίσου επιτυχημένες παραστάσεις που έδωσαν νωρίτερα στη βερολινέζικη Schaubuehne, με την παράσταση Γαλαξίας, τα μέλη της ομάδας Blitz επιστρέφουν στην έδρα τους, προκειμένου να παρουσιάσουν, αυτήν την Πέμπτη και Παρασκευή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, τη δική τους ανάγνωση του Δον Κιχώτη.
Εγκαταλείποντας ή, καλύτερα, "απιστώντας" στο κείμενο του Θερβάντες, οι Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια και Χρήστος Πασσαλής, υπεύθυνοι για τη σκηνοθεσία και τη δραματουργία, εστιάζουν στο ίδιο το πρόσωπο του αντιήρωα, επιδιώκοντας να ακολουθήσουν τα βήματά του, να παρουσιάσουν γεγονότα της ζωής και περιστατικά που ακολούθησαν τον θάνατό του, εμπλέκοντας σε αυτήν την αφήγηση, η οποία δανείζεται τη γλώσσα και την τεχνική του ντοκιμαντέρ, μαρτυρίες υπαρκτών και επινοημένων προσώπων. Αφαιρώντας το περίβλημα του μύθου, επιχειρούν να τον ανασυνθέσουν και μέσα από αυτήν τη διαδικασία να ερμηνεύσουν τη ματιά του απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία διαρκώς τον διέψευδε. Έτσι, παρακολουθούν τον Κιχώτη, σαν σε ένα «στατικό rοad movie», να ακολουθεί τον δυσνόητο, σκληρό και μοναχικό δρόμο της ύπαρξης, που θα μπορούσε να είναι ο δρόμος του καθενός...

Συνεχίζεται ο "Αρχιμάστορας Σόλνες"


Για τέσσερις επιπλέον παραστάσεις (σήμερα, την Πέμπτη και το Σαββατοκύριακο) θα παραμείνει στη σκηνή του "Θεάτρου" του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» ο Αρχιμάστορας Σόλνες του Ίψεν, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Χουβαρδά εκτός Εθνικού Θεάτρου, του οποίου, υπενθυμίζεται, είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής.
Έργο βαθιά αυτοβιογραφικό, αποτελεί ένα από τα τελευταία του Νορβηγού δραματουργού, γραμμένο το 1892, και πραγματεύεται το δίλημμα ανάμεσα στην ευτυχία και τη φιλοδοξία, τη λαχτάρα αλλά και τον φόβο προς τα νιάτα, την αγωνία μιας ολοκληρωμένης ζωής και το άγχος του θανάτου. Ο ήρωάς του, Χάρβαρντ Σόλνες, αρχιμάστορας και αυτοδίδακτος αρχιτέκτονας, είναι ένας άνθρωπος αποφασισμένος να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του αντί να γίνει θύμα της, δίνοντας στον ώριμο πλέον Ίψεν την ευκαιρία να συνθέσει έναν ύμνο προς την ελευθερία, το σπάσιμο των δεσμών που κρατούν τους ανθρώπους σκλάβους των επιλογών τους.
Ο Γ. Χουβαρδάς, έχοντας στη διάθεσή του τους Ακύλλα Καραζήση, Γιάννο Περλέγκα, Άλκηστι Πουλοπούλου, Λυδία Φωτοπούλου, Νίκο Χατζόπουλο και Αργυρώ Χιώτη, στήνει την παράστασή του σε έναν απόλυτα κλειστό σκηνικό χώρο, σαν ένα μαύρο σφραγισμένο κουτί, με τους θεατές επί σκηνής.

«Περικλέους Επιτάφιος»



ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ«Athens Fringe Live» στις 27 (8μμ, είσοδος ελεύθερη), στο Δημόσιο Σήμα, στον Κεραμεικό (στην πεζοδρομημένη οδό Σαλαμίνος στον αριθμό 38, μπροστά από την αρχαιολογική ανασκαφή) και στις 29/6 (9μμ) στο «Θέατρο Επί Κολωνώ»(Ναυπλίου 12, Κολωνός), με εισιτήριο 5 ευρώ, θα παιχθεί η διάρκειας 50' παράσταση«Περικλέους Επιτάφιος». Πρόκειται για θεατροποίηση του κειμένου του αρχαίου ιστορικού, εξόριστου τότε, Θουκυδίδη για τον επικήδειο του Περικλή. Η μετάφραση του θουκυδίδειου κειμένου είναι του Ι.Θ. Κακριδή. Θεατρική μεταφορά - σκηνοθεσία - ερμηνεία: Αγγελος Χατζάς - Αργυρώ Λογαρά. Κατασκευή κούκλας: Δήμητρα Καίσαρη. Φωτισμοί - φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας. Αφίσα: σχεδιασμός: Αποστόλης Δημάκης, Γιάννης Στόλλας. Φωτογραφία: Αγγελος Χατζάς.

«Πατέρας» και «Ολιβερ Τουίστ» τον χειμώνα

Τιμώντας τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, το Θέατρο Τέχνης, στην ιστορική σκηνή του «Υπογείου», θα παρουσιάσει τη χειμερινή σεζόν το εμβληματικό έργο του «Ο Πατέρας». Η παράσταση αποτελεί συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης (με έδρα τη Λαμία), σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου, σκηνοθεσία Λιλής Μελεμέ και σκηνικά-κοστούμια Ελένης Δουνδουλάκη. Με τους Γιάννη Φέρτη στον επώνυμο ρόλο, Μαρίνα Ψάλτη, Ερση Μαλικένζου, Δημήτρη Μυλωνά κ.ά. Επίσης, συμμετέχοντας στα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρόλου Ντίκενς, στην Παιδική Σκηνή της οδού Φρυνίχου θα ανέβει το έργο «Ολιβερ Τουίστ», σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη. Τέλος, δύο παραγωγές του χειμώνα που μας πέρασε θα επαναληφθούν στις δύο σκηνές του θεάτρου: το «Χαίρε νύμφη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, η «αιρετική» παράσταση σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου, από τις πιο ενδιαφέρουσες της χειμερινής θεατρικής περιόδου, και το «Τερέζα Ρακέν» του Εμίλ Ζολά, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.

ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 57 ΕΤΩΝ «Εφυγε» ο σκηνοθέτης Δ. Εξαρχος

«Έφυγε» σήμερα,σε ηλικία 57 ετών, ο Δημήτρης Έξαρχος, θεατρικός σκηνοθέτης με παρουσία στο Εθνικό Θέατρο και σε δημοτικά - περιφερειακά θέατρα.
«Εφυγε» ο σκηνοθέτης Δ. Εξαρχος
Γιός του ηθοποιού Θόδωρου Έξαρχου, γεννήθηκε το 1955 και σπούδασε θέατρο στην Αγγλία. Εργαζόταν στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1980. Στο Εθνικό Θέατρο είχε σκηνοθετήσει παραστάσεις όπως το «Ασυλο» του Ντέιβιντ Στόρεϊ και οι «Βρικόλακες» του Ερρίκου Ίψεν. Τον Μάρτιο του 1999 είχε τραυματιστεί σβοαρά σε τροχαίο στην Κρήτη, όταν οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του, προσπάθησε να αποφύγει έναν πεζό. Έπεσε και κτύπησε στο κεφάλι, με συνέπεια να μείνει παράλυτος και να μιλά με δυσκολία. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωή τους, τα πέρασε στο Ασυλο Ανιάτων στην Κυψέλη. Συγγενείς και φίλοι θα πούν αύριο Τετάρτη, 27 Ιουνίου, στις 11 το πρωί, στο Νεκροταφείο Βύρωνα,το τελευταίο αντίο στον Δημήτρη Έξαρχο. Η οικογένεια του παρακαλεί τους ενδιαφερόμενους, αντί για αποστολή στεφανιών, να διαθέσουν τα αντίστοιχα χρήματα στο Ασυλο Ανιάτων.

Sunday, June 24, 2012

ΛΗΔΑ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ «Σαν μαγεμένη σε έκσταση…»


Ενα λεύκωμα για την πρωταγωνίστρια, με 200 φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Σπύρου Ευαγγελάτου, για τη γνωριμία τους αλλά και τις ερμηνείες που χάρισε στο κοινό

Αγαύη στις «Βάκχες».
Αγαύη στις «Βάκχες».
Η λησμονιά είναι θάνατος και η θύμηση ζωή, λέει ο λαός. Και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λόγια παρηγοριάς όπως τα παρακάτω: πεθαίνουν μόνο όσοι τους ξεχνάμε. Στην προκειμένη περίπτωση, πώς να ξεχάσουν οι χιλιάδες θεατρόφιλοι τη Λήδα Τασοπούλου, μια πρωταγωνίστρια που επί τριάντα χρόνια χάρισε στο κοινό σπάνιες ερμηνείες σε όλα τα θεατρικά είδη;
Το βιβλίο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, συζύγου και συνοδοιπόρου της στη ζωή και την τέχνη, «Λήδα Τασοπούλου… προς ύστατον φως…» (εκδόσεις «Ergo»), μία πολυτελή έκδοση που περιλαμβάνει περίπου 200 φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο, αποτελεί το επιστέγασμα αυτού του «δεν ξεχνώ».

Οι ρίζες είναι βαθιές


  • Πολενάκης Λέανδρος
  • Η ΑΥΓΗ: 24/06/2012


Από το έργο «Tercer cuerpo» του Κλαούντιο Τολκατσίρ
Η Αργεντινή, μια χώρα μακρινή μας γεωγραφικά, δεν μας είναι, όμως διόλου ξένη ως κουλτούρα. Η νοτιοαμερικάνικη, γενικά, λογοτεχνία έχει πια για τα καλά ριζώσει στη ζωή μας. Και το αργεντίνικο θέατρο επίσης είναι τακτικός μας καλοκαιρινός επισκέπτης. Η νεανική ομάδα Timbre 4 («Τέταρτο κουδούνι»), του Buenos Aires, με σκηνοθέτη και συγγραφέα τον Κλαούντιο Τολκατσίρ, θεωρείται, όχι άδικα, το «νέο αίμα» της αργεντίνικης σκηνής.

Με την ομάδα «Timbre 4» (Αργεντινή) και με το «Σπίρτο» (Ελλάδα)

Στο έργο του «Tercer cuerpo» («Τρίτο σώμα»), που παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στο «Από Μηχανής» Θέατρο, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης, μεταφέρω από το πρόγραμμα, «τοποθετεί ταυτόχρονα επί σκηνής πέντε πρόσωπα που μοιράζονται τέσσερις διαφορετικούς χώρους. Αντλώντας υλικό από το σύγχρονο ανθρώπινο αδιέξοδο, ο τριανταεπτάχρονος συγγραφέας και σκηνοθέτης ανασύρει, με πικρό χιούμορ και αίσθηση του ρυθμού, κρυφές επιθυμίες, ψέματα και ενοχές. Ένας εξαιρετικός θίασος γράφει ένα σκηνικό ποίημα, με τον υπαινικτικό τίτλο ‘Τρίτο σώμα – η ιστορία ενός παράλογου εγχειρήματος’».

Αλέξανδρος Ευκλείδης: Μια Αΐντα με αφορμή την κρίση



Συνέντευξη στον Σπύρο Κακουριώτη
Η ΑΥΓΗ: 24/06/2012

Θελήσαμε να δείξουμε την αντίστροφη πορεία της Ελπίδας προς αυτό που θεωρούσε ελευθερία της, το να φύγει δηλαδή από την Ελλάδα και να υπερβεί τη μοίρα της εδώ

Μια Ελληνίδα Αΐντα (που ονομάζεται Ελπίδα) και ένας Γερμανός Ρανταμές (που όμως λέγεται Ράινερ Μες) σε ένα περιβάλλον που δεν διαφέρει και πολύ από τον υπόγειο τάφο όπου θα βρει τον θάνατο η αιχμάλωτη πριγκίπισσα, μόνο που αυτός τοποθετείται σε κάποιο γραφείο της έδρας της ΕΚΤ στην Φραγκφούρτη. Σε αυτό το περιβάλλον και με αυτούς τους βασικούς ήρωες παρουσιάζεται στην Αθήνα η γερμανοελληνική παράσταση Yasou Aida!, μια συμπαραγωγή της βερολινέζικης Neukoellner Oper και της εταιρείας “Όπερες των ζητιάνων”.

Ο κόσμος πρέπει να δει το καλύτερο


Ο σκηνοθέτης Ν. Διαμαντής παρουσιάζει μια διαφορετική παράσταση στο Μπενάκη
Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/6/2012
Μία επίσκεψη στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, στις 5, 6 και 7 Ιουλίου, θα δώσει στις διαδρομές του κοινού στην πόλη και στο θέατρο μια διαφορετική διάσταση. Εκεί, σε διάφορες γωνιές του κτιρίου, κυρίως τις μη συμβατές και μάλλον τις πιο απίθανες, ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής έστησε το Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς. Μια θεατρική εγκατάσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, που βασίζεται στα αποτελέσματα έρευνας του θεάτρου «Σημείου», το οποίο δραστηριοποιείται στη γειτονιά πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή. Την πρώτη ημέρα, η δράση ξεκινάει στις 12 το μεσημέρι ενώ τις άλλες δύο στις 6 το απόγευμα. Ο θεατής ή ο περαστικός που φτάνει ώς εκεί, δεν χρειάζεται εισιτήριο παρά μόνο τον απαραίτητο χάρτη με την κάτοψη του κτιρίου, που προμηθεύεται στην είσοδο, πριν αρχίσει να αναζητεί το ζωντανό έκθεμα κάθε χώρου. Κάπως έτσι αρχίζει να βιώνει το δρώμενο, μόνος του ή με τη βοήθεια οδηγών και ξεναγών, ηθοποιών δηλαδή, οι οποίοι επαναλαμβάνουν το credo της παράστασης οδηγώντας τον στις διαδρομές που επιλέγει. Δράσεις στα πιο αλλόκοτα σημεία του μουσείου, «στις ραφές του» λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης για τους χώρους, ανάμεσά τους και κάποιοι που ανοίγουν για πρώτη φορά. Η ταράτσα του Μπενάκη είναι ένας απ’ αυτούς, όπως το μηχανοστάσιο, οι ράμπες του μουσείου, ενώ το αίθριο είναι γνώριμο σε όλους. Ακόμη και τα ασανσέρ και οι τουαλέτες επιλέχτηκαν στις διαδρομές που έχουν στόχο τις εναλλακτικές αναγνώσεις.

Η Ανδαλουσία στο Μεταξουργείο

Φροντισμένη παράσταση με «Το χώμα» του Ισπανού συγγραφέα Χοσέ Ραμόν Φερνάντεζ
  • Του Σπυρου Παγιατακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/6/2012
ΧΟΣΕ ΡΑΜΟΝ ΦΕΡΝΑΝΤΕΖ: Το χώμα, σκην.: Γιολάντα Μαρκοπούλου, θέατρο: Μεταξουργείο

Με το νευρικό βλέμμα των διεθνών αγορών στραμμένο σε εκλογές, σε Ισπανία και Ιταλία, το δικό μου βλέμμα στράφηκε πρόσφατα σε μια ταπεινή αυλή στην πλατεία Λέοντος Αυδή, στην αθηναϊκή λαϊκή συνοικία Μεταξουργείο, όπου παιζόταν ένα σύγχρονο ισπανικό έργο. Η περιοχή Κεραμεικού - Μεταξουργείου δεν είναι ασφαλώς γνωστή ως θεατρική πιάτσα της πρωτεύουσας. Είναι όμως πασίγνωστη, επειδή «φιλοξενεί» το 20%-25% (περίπου 70) του συνόλου των οίκων ανοχής που λειτουργούν στην Αττική.

Σε μια εσωτερική αυλή σε αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου, όταν το κτίσμα που έβλεπε στην πλατεία ήταν το «αρχοντικό», ενώ τα μαγαζιά από κάτω και πίσω ήταν τα δωμάτια που νοικιάζονταν ένα ένα, παίχθηκε ένα «συγγενικό» μεσογειακό έργο, τοποθετημένο σε απόμακρο χωριό της Ανδαλουσίας, που είναι μία από τις 17 αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας και η νοτιότερη της χώρας με κάπου 8 εκατομμύρια κατοίκους. Σαν την Ελλάδα περίπου. Είναι μια περιοχή η οποία «αραβοφέρνει» έντονα με τους μετανάστες της και το σύγχρονο έργο ήταν ως κλίμα και χαρακτήρα πολύ κοντά σ’ εμάς.