SCENOGRAPHER WORKSHOP με τον σκηνογράφο Ηλία Λόη...

Ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων

συνεχίζει τον επιτυχημένο κύκλο σεμιναρίων που διοργανώνει.
Σπεύστε να δηλώσετε συμμετοχή στο info@pesyth.gr ή στο 2105229990

www.setdesigniliaslois.blogspot.com

Τετάρτες 4, 11, 18, 25 Μαΐου & 1, 8 Ιουνίου, ώρες: 17.00-21.00
Σάββατα 7, 21 Μαΐου & 4 Ιουνίου, ώρες 11.00-14.00
Σύνολο: 39 ώρες
Κόστος: 120 ευρώ για τα οικονομικώς ενήμερα μέλη του Π.Ε.ΣΥ.Θ.
            150 ευρώ για τα μη μέλη του Π.Ε.ΣΥ.Θ.

ΘΑ ΧΟΡΗΓΗΘΟΥΝ ΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

SCENOGRAPHER WORKSHOP

Σκοπός του scenographer workshop είναι να επικεντρωθεί στη δημιουργία του σκηνικού-εικαστικού χώρου στη θεατρική σκηνή. Κατά τη διάρκεια του workshop, θα δοθούν οι απαραίτητες κατευθύνσεις στους μαθητές για τη δημιουργία του θεατρικού χώρου, έχοντας πάντα ως βάση τη συνεργασία του σκηνογράφου με τον σκηνοθέτη για την ολοκλήρωση και την παρουσίαση του θεατρικού έργου.

Το workshop αυτό θα ασχοληθεί με δύο ή και περισσότερα μονόπρακτα του ίδιου συγγραφέα (ο αριθμός των έργων θα εξαρτηθεί από των αριθμό των μαθητών).

Στάδια του workshop:

• Εισαγωγή στο scenographer workshop
• Θεωρία της σκηνογραφίας, επιλογή ομάδων (οι δημιουργικές ομάδες θα διαμορφωθούν ανά δύο μαθητές), επιλογή έργων από τις ομάδες
• Παρουσίαση σκηνοθετικής προσέγγισης (από τον σκηνοθέτη)
• Ανάγνωση και ανάλυση του έργου
• Ανάλυση του χώρου-ων του έργου
• Ανάλυση των χαρακτήρων που δρουν σε αυτό
• Εικαστική προσέγγιση του χώρου
• Εικαστική προσέγγιση των χαρακτήρων
• Έρευνα του σκηνογράφου
• Ανάγνωση σχεδίων της σκηνής του θεάτρου και χρήση δυνατοτήτων και παροχών του θεάτρου
• Χρήση φόρμας, χρωματολογίας και σημειολογίας στο σκηνικό και στα κοστούμια
• Σχεδιασμός σκηνικού κατασκευή μακέτας και έρευνα props (χρήση υλικών και σημειολογία αυτών)
• Σχεδιασμός κοστουμιών και έρευνα υφασμάτων (χρήση υλικών και σημειολογία αυτών)
• Φωτισμός σκηνικού
• Παρουσίαση των προτάσεων από τις ομάδες στον σκηνοθέτη

Συνεργάτιδα σκηνοθέτις (φιλική συμμετοχή): Τζένη Αρσένη

www.eugeniaarsenis.com

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ δοκιμάζεται σε μιούζικαλ. ∆εν είναι µάγος, αλλά τα καταφέρνει

Οταν στην ηλικία των 12 ετών θεωρείσαι κινηµατογραφικό αστέρι και πληρώνεσαι κάποια εκατοµµύρια ευρώ για να υποδύεσαι κάθε χρόνο τον µάγο, στα 22 σου τι πρέπει να κάνεις; Το ρίχνεις στη σκληρή δουλειά και – γιατί όχι; – στο θέατρο, µήπως καταφέρεις επιτέλους να αποχωριστείς την κάπα, το καπέλο και το µαγικό ραβδί.

Αυτό αποφάσισε να κάνει και ο κινηµατογραφικός Χάρι Πότερ, Ντάνιελ Ράντκλιφ. Ο οποίος χορεύει και τραγουδά στο Μπρόντγουεϊ για τις ανάγκες του µιούζικαλ «Ηow to succeed in business without really trying» («Πώς να πετύχετε στον επιχειρηµατικό τοµέα χωρίς να προσπαθήσετε πολύ»), όπου υποδύεται έναν υπάλληλο σε γραφείο διανοµής αλληλογραφίας που καταφέρνει να αναρριχηθεί επαγγελµατικά. Λίγους µήνες πριν βγει στις αίθουσες η τελευταία ταινία του νεαρού µάγου.

«Ο µόνος τρόπος να πάψει ο κόσµος να µε βλέπει ως Χάρι Πότερ είναι µε το να δουλεύω σκληρά. Χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι ακολουθώ κάποιο µεγαλεπήβολο σχέδιο», λέει ο Ντάνιελ Ράντκλιφ. Είναι η δεύτερη φορά που ανεβαίνει στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ. Το 2008 πέταξε στην κυριολεξία τα ρούχα του γιατην παράσταση του έργου «Εκβους» του Πίτερ Σάφερ.

Οι θεατές τον χειροκρότησαν στην πρόσφατη πρεµιέρα του µιούζικαλ «Ηow to succeed in business without really trying». Ανάµεσα τους και η Λάιζα Μινέλι, η οποία είπε για τον 22χρονο ηθοποιό: «Αυτό το παιδί ξέρει να χορεύει. Είναι καλός περφόρµερ και πείθει το κοινό».

• Οι κριτικές είναικαλές αλλά συγκρατηµένες.

«Ο κ. Ράντκλιφ δεν είναι γεννηµένος για µιούζικαλ. Γι’ αυτό και θα τον βαθµολογήσω µε έξι στα δέκα», γράφει ο Μπεν Μπράντλεϊ στους «New York Times». Ενώ ο Ανταµ Φέλντµαν του «Time Out» έκανε λόγο για µια «κίνηση του Ράντκλιφ που µε την ερµηνεία του έχει στόχο να ξεπεράσει τις προσδοκίες του κοινού».

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, που τα τελευταία δέκα χρόνια παρακολουθεί τον εαυτό του να µεγαλώνει παράλληλα µε τον Χάρι Πότερ, δηλώνει δε ότι δεν θέλησε ποτέ να αναρριχηθεί στον χώρο του θεάτρου χωρίς... να προσπαθήσει πολύ.

«Βρίσκω ενδιαφέρον στο να κάνω κάτι που απαιτεί προετοιµασία. Και χρειάστηκε πολλή δουλειά για να καταφέρω τις χορευτικές φιγούρες της παράστασης». Παραδέχεται ότιείναι φιλόδοξος. «Θέλω να κάνω επιτυχηµένες δουλειές. ∆εν θα αφήσω, ωστόσο, τη φιλοδοξία µου αυτή να ξεπεράσει τους ηθικούς κανόνες. Κάτι δηλαδή που κάνει ο χαρακτήρας που υποδύοµαι». [∆.Κ. ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 7 Απριλίου 2011]

Το τέταρτο κουδούνι

• Του Γιώργου ∆.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Τον «Χορό του θανάτου» (1900) του Ογκουστ Στρίντµπεργκ – και συγκεκριµένα το Πρώτο Μέρος του, το ∆εύτερο σπάνια ανεβαίνει – θα παρουσιάσουν τον επόµενο χειµώνα 2011 / 2012 στο θέατρό τους «Αλµα» η Κατερίνα Μαραγκού κι ο Βίλης Ανδρέου. Με αφορµή και την επέτειο συµπλήρωσης 100 χρόνων απ’ το θάνατο (1912) του σουηδού συγγραφέα. Σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.

Στον ρόλο του Λοχαγού, του Εδγαρ – κατά την παλαιά (1930) αλλά άπαιχτη και εξαίρετη, κατά τις πληροφορίες µου, µετάφραση του Ι. Ε. Χρυσάφη που θα χρησιµοποιηθεί –, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Αλίς η Κατερίνα Μαραγκού.

Το έργο – σ’ ένα αποµονωµένο νησί του σουηδικού αρχιπελάγους ένα ζευγάρι παντρεµένο είκοσι πέντε χρόνια, εκείνος λοχαγός, επικεφαλής της φρουράς του νησιού, εκείνη ηθοποιός που τα ’χει παρατήσει, µε τα παιδιά τους να σπουδάζουν µακριά, ασφυκτιούν και µε κάθε τρόπο πληγώνουν ο ένας τον άλλον ενώ η άφιξη του Κουρτ, φίλου τους και ξάδερφου της Αλίς, µε τον οποίο τους δένει ένα κοινό παρελθόν και κάποια µυστικά και ο οποίος εγκαθίσταται στο νησί ως διευθυντής του λοιµοκαθαρτηρίου, οδηγεί και τους τρεις σε ακραίες επιλογές – πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα µόλις τη σεζόν 1969 / 1970. Στο τότε θέατρο «Βεργή» απ’ τον θίασο Ελσας Βεργή - Μάνου Κατράκη σε σκηνοθεσία του. Το πιο πρόσφατο ελληνικό ανέβασµά του ήταν τον περσινό χειµώνα 2009 / 2010 στο «Studio Μαυροµιχάλη» απ’ την θεατρική οµάδα «Υστερόγραφο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου µε Αγγελική Λεµονή – έξοχη Αλίς –, Κώστα Χατζούδη, Σπύρο Ζουπάνο.

Σηµειώστε πως η συνεργασία Γιώργου Μιχαλακόπουλου - Κατερίνας Μαραγκού στο «Αλµα» ξεκίνησε το 2007 και µετράει δυο επιτυχίες ώς τώρα: «Τζον Γαβριήλ Μπόρκµαν» του Ιψεν σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλακόπουλου – παίχτηκε τις σεζόν 2007 / 2008 και 2008 / 2009 – και «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αρµπούζοφ σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου επίσης (παίχτηκε πέρσι και επαναλαµβάνεται φέτος).

Ηταν, όντως, η… «χαρά του ατζέντη», όπως είπε ο νέος – ίσως όχι στην ηλικία αλλά σίγουρα – στα µυαλά δήµαρχος της πόλης Γιάννης Μπουτάρης και µας µετέφερε απ’ την Θεσσαλονίκη η δική µας, η Βίκυ Χαρισοπούλου. Τα «∆ηµήτριά» της. Και δεν ήταν µόνο η χαρά των ατζέντηδων – ή, µάλλον, το αλώνι όπου αλώνιζαν και… και… Ηταν ένα άθλιο, ξεχειλωµένο συνονθύλευµα όπου συµφύρονταν, χωρίς κανένα σκεπτικό, µερικά σηµαντικά, ίσως, καλλιτεχνικά γεγονότα µαζί µε απερίγραπτη, τυχάρπαστη σαβούρα.

Γι’ αυτό και χαιρετίζω το χρονικό σφίξιµο του φεστιβάλ σε τρεις βδοµάδες παράλληλα µε την ανάθεση της οργάνωσής του σε τριµελή καλλιτεχνική επιτροπή που αποτελούν ο διεθνής µας πιανίστας και συντονιστής καλλιτεχνικού προγραµµατισµού του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης Γιώργος - Εµµανουήλ Λαζαρίδης, η θεατρολόγος Ιφιγένεια Ταξοπούλου κι ο χορογράφος Κωνσταντίνος Ρήγος. Και οι τρεις και Ξέρουν και Μπορούν. Ειδικά ως προς το θέατρο, όπου γνωρίζω καλύτερα τα πράγµατα, δεν έχω καµιά αµφιβολία για τις ικανότητες της Ιφιγένειας Ταξοπούλου. Που τις γνώρισα µέσα απ’ τη θέση της στο ΚΘΒΕ κι όλη της τη δραστηριότητά σε σχέση µε την Ενωση των Θεάτρων της Ευρώπης και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου και, κυρίως, µέσα απ’ τη διοργάνωση των Φεστιβάλ της Ενωσης και του Βραβείου στην Θεσσαλονίκη.

Ηµουν σίγουρος πως έτσι θα ενεργούσε ο Μπουτάρης. Και περιµένω περισσότερα. Καλή δύναµη! Και στα δικά µας, των χαµουτζήδων. Καιρός είναι…

Το ΕΚΕΘΕΧ ζει, αυτό µας οδηγεί! Θυµάστε το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού; Που ίδρυσε το υπουργείο Πολιτισµού επί Γιώργου Βουλγαράκη; Και που όλοι είχαµε πει πως θα παίξει ρόλο σηµαντικό για το µέλλον του θεάτρου και του χορού στον τόπο µας; Αλλά που ώσπου να το πούµε ο θεσµός άρχισε να φθίνει – δηλαδή άρχισαν να τον ροκανίζουν για να ακριβολογούµε; Και που όταν ο κ. Γερουλάνος ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισµού µάθαµε πόσο ευρωβόρο ήταν το συγκεκριµένο ΕΚΕΘΕΧ; Και που γι’ αυτό και αποφασίστηκε η διάλυσή του; Αυτό.

Ξέρετε, όµως, πως, έναν χρόνο µετά τα περί φοβερής και τροµερής σπατάλης λεχθέντα, το ΕΚΕΘΕΧ δε λειτουργεί πια µεν, ∆ΕΝ έχει διαλυθεί δε; Και πως ακόµα – ναι, ΑΚΟΜΑ! – πληρώνουµε – ναι, εσείς, εγώ, όλοι µας, ναι, εν µέσω οικονοµικής κρίσης και συνεχών περικοπών – τα λειτουργικά του έξοδα; ∆ιότι, ναι, η περί της διάλυσής του νοµοθετική ρύθµιση ακόµα δεν έγινε απ’ το υπουργείο Πολιτισµού; Και µη χειρότερα!

Για τους άτυχους που δεν µπορέσαµε να γευτούµε τα είκοσι πέντε απογευµατινά θεατρικά αναλόγια µε την οµηρι κή «Ιλιάδα» σε µετάφραση ∆ηµήτρη Μαρωνίτη (– µια ραψωδία από µια εκλεκτή µας ηθοποιό κάθε Πέµπτη της χειµερινής σεζόν –, που οργάνωσε φέτος το Εθνικό Θέατρο, προνόησε η Ε(λληνική) ΡΑ(διοφωνία): οι ηµισκηνοθετηµένες αναγνώσεις ηχογραφήθηκαν και θα µεταδοθούν, σε χρόνο που θα ανακοινωθεί – φαντάζοµαι σύντοµα, στη βράση κολλάει το σίδερο… –, απ’ το ∆εύτερο Πρόγραµµά της (103,7 FM). Και απ’ την εκποµπή – µε τον… συγγενικό µε την παρούσα στήλη τίτλο – «Το Τρίτο Κουδούνι».

Η οποία εκποµπή – χαράς ευαγγέλια για τους θεατρόφιλους και πηγή συγκίνησης και αναµνήσεων κυρίως για όσους µεγαλώσαµε εκτός Αθήνας και αγαπήσαµε το θέατρο, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, µέσα, κυρίως, απ’ το ραδιόφωνο, και το «Θέατρο της Τετάρτης», και το «Θέατρο της Κυριακής», και «Τα φώτα της ράµπας» –, σε επιµέλεια και παραγωγή Γιώργου Ευσταθίου, ξεκίνησε την προπερασµένη ∆ευτέρα επαναφέροντας το άδικα ξεχασµένο ραδιοφωνικό θέατρο στο προσκήνιο.

Θα µεταδίδεται κάθε ∆ευτέρα στις εννιά το βράδυ προσφέροντας ειδικές για την εκποµπή παραγωγές ελληνικών και ξένων έργων από πρώτης τάξεως συντελεστές αλλά και ζωντανές ηχογραφήσεις σηµαντικών παραστάσεων όπως η «Αντιγόνη» του Λευτέρη Βογιατζή κι η «Ελένη» του Βασίλη Παπαβασιλείου. Καλοτάξιδη!

Σιωπηλά, διακριτικά, αποφασιστικά σταµάτησε ο σκηνοθέτης Γιάννης Μαργαρίτης  τη λειτουργία του «Θεάτρου της Ανοιξης» – τριάντα επτά χρόνια ιστορία είχε, απ’ το καλοκαίρι του ’77. Κι άφησε το φιλόξενο θεατράκι του Κεραµεικού, που πέρασε στα χέρια της Οµάδας «Νοσταλγία». Η οποία λατρεύει προφανώς την αγγλική γλώσσα. Γι’ αυτό και το µετονόµασε σε «Rabbithole», «κλείνοντας», λέει, «το µάτι στην “Αλίκη στη χώρα των θαυµάτων”». Η οποία, πάντως, έχει µεταφραστεί στα ελληνικά…
Προ 50ετίας

Το Εθνικό Θέατρο απεφάσισε να επαναλάβη τον «Πειρασµό» του Γρ. Ξενοπούλου, για δέκα παραστάσεις, ευθύς µετά την «Γέρµα» και πριν από την «Προκληθείσα σύζυγο», µε την οποία θα κλείση την εφετεινή περίοδο. Οι παραστάσεις της «Γέρµας» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα θα συνεχισθούν µέχρι της Κυριακής 22 Απριλίου. Παράτασίς των αποκλείεται, δοθέντος ότι η πρωταγωνίστρια του έργου Αννα Συνοδινού είναι υποχρεωµένη να µετέχη εφ’ εξής καθηµερινών εξαντλητικών δοκιµών στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλέους και στις δύο «Ιφιγένειες» και τις «Φοίνισσες», που θα παιχθούν κατά τα επικείµενα Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών. 10 Απριλίου 1961.

Κατά την εφετεινή εµφάνισιν της «∆ωδέκατης Αυλαίας», που ως γνωστόν θα γίνει στο θέατρο «Ελσας Βεργή» από τις 26 έως 30 Απριλίου [...] το έργο του Βαγγέλη Γκούφα «Επιστροφή του Ευεργέτη» σκηνοθετεί ο Γιώργος Γιαννίσης, τα σκηνικά και κοστούµια φιλοτεχνεί ο Γιάννης Μιγάδης η δε µουσική είναι του Θόδωρου Αντωνίου.

Λαµβάνουν µέρος οι Ρένα Γαλάνη, Λούλα Ιωαννίδου, Αση Μιχαηλίδου, Αννα Σουρέ και η µικρούλα Ματίνα (σ.σ. Καρρά), καθώς και οι Νίκος Βανδώρος, Κώστας Γεννατάς, Θάνος Γραµµένος, Νίκος ∆ρυµαίος, Βασίλης Καλαµαράς, Σπύρος Καλογήρου, Θανάσης Κεδράκας και Γιάννης Μαλλούχος.

8 Απριλίου 1961.

Και στα 86 Μάγια κάνει

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Η ΠΛΙΣΕΤΣΚΑΓΙΑ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΩΤΗ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ, ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ 14 ΚΑΙ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Ενα «σούπερ γκαλά», με την παρουσία ενός ζωντανού θρύλου του χορού, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 14 και 15 Απριλίου.

Η Πλισέτσκαγια θα εμφανιστεί στη σκηνή όπου θα αποδώσει ένα περίπου δεκάλεπτο κομμάτι της χορογραφίας «Ave Maya», που ο Μορίς Μπεζάρ συνέλαβε ειδικά για αυτήν Η Μάγια Πλισέτσκαγια, η γυναίκα που αποθεώθηκε και συγκρίθηκε με την Πάβλοβα, έρχεται στην Αθήνα για ένα γκαλά, στο οποίο θα την τιμήσουν χορευτές της νεότερης γενιάς από συγκροτήματα με τα οποία συνδέθηκε στη διάρκεια της λαμπερής καριέρας της.

• Διάσημα μπαλέτα

Η 86χρονη πια «Απόλυτη Πρώτη Μπαλαρίνα» συγκεντρώνει γύρω της κορυφαίους χορευτές από τα μεγαλύτερα μπαλέτα του κόσμου: Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, Μπαλέτο της Εθνικής Οπερας του Παρισιού, Μπαλέτο του Θεάτρου Μαρίινσκι, Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, Συγκρότημα Φλαμένκο Κάρλος Σάουρα και Μπαλέτα Μπολσόι.
Στις ειδικές αυτές παραστάσεις προς τιμήν της θα παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από τα πιο αγαπημένα και διάσημα μπαλέτα, όπως «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Κουρσάρος», «Ζιζέλ», επιδείξεις τεχνικής από το «Αρτεμις και Ακταίων», νεοκλασικά αριστουργήματα, όπως τα «Τσαϊκόφσκι pas de deux» του Μπαλανσίν και «Who Cares» του Μπαλανσίν σε μουσική Γκέρσουιν, «Κάρμεν» του Αλόνσο, αλλά και το «Τρίκοχο Καπέλο» του Ντε Φάλια και το «Κορίτσι Φωτιά» του Ροντρίγκες.

Μεγάλη στιγμή αυτού του γκαλά είναι ακόμα η προβολή ταινίας με κομμάτια από τη ζωή και τις εμφανίσεις της Πλισέτσκαγια. Κορυφαίο δε είναι το φινάλε της παράστασης. Η ίδια η Πλισέτσκαγια θα εμφανιστεί στη σκηνή όπου θα αποδώσει ένα περίπου δεκάλεπτο κομμάτι της χορογραφίας «Ave Maya», που ο Μορίς Μπεζάρ συνέλαβε ειδικά για αυτήν.

• «Ave Maya»

Χαρακτηριστικά, όταν το ίδιο γκαλά παρουσιάστηκε πριν από λίγο καιρό στο Παρίσι, ο Πύργος του Αϊφελ «ντύθηκε» με ένα μεγάλο πανό που έγραφε «Ave Maya». Ενώ την είδηση για τον ερχομό της αφιερωματικής αυτής παράστασης ακολούθησε η προαγορά από το κοινό των μισών εισιτηρίων.

Η Μάγια Πλισέτσκαγια γεννήθηκε στη Μόσχα το 1925 και άρχισε το χορό 3 ετών. Στα εννέα της μπήκε στη Σχολή Μπαλέτου της Μόσχας (Ακαδημία Μπαλέτου Μπολσόι) από όπου αποφοίτησε στα 18, για να μπει αμέσως στο Μπαλέτο Μπολσόι, όπου σε λίγους μήνες έγινε πρίμα μπαλαρίνα. Ξεκίνησε τη διαπρεπή καριέρα της με το ρόλο στο «Θάνατο του Κύκνου» τον οποίο έχει ερμηνεύσει μοναδικά και ανεπανάληπτα.

Η έντονη χορευτική δεινότητα και η μεγάλη ικανότητα προσαρμογής της τής χάρισαν επιτυχία και δόξα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους διάσημων έργων, ανάμεσα στους οποίους η «Λίμνη των Κύκνων» την οποία πρωτοχόρεψε το 1947 (σε ηλικία μόλις 22 ετών) και με την οποία ταξίδεψε πολλές φορές στο εξωτερικό. Ξεχώρισε ακόμα στην «Κάρμεν» το 1967, αλλά και την «Αννα Καρένινα» το 1972 σε μουσική του συζύγου της, συνθέτη και πιανίστα Ρόντιον Σέντριν.

Το 1973 ο Ρολάν Πετί δημιούργησε για αυτήν το «La Rose Malade» και αργότερα ο Μορίς Μπεζάρ την «Isadora». Το 1984 διηύθυνε το μπαλέτο της Οπερας της Ρώμης και το 1990 το Εθνικό Λυρικό Μπαλέτο της Ισπανίας, αποκτώντας και την ισπανική υπηκοότητα (1993).

• Βιβλίο

Το 1994 παρουσίασε στη Μόσχα το πρώτο βιβλίο της με τα απομνημονεύματά της «Εγώ, η Μάγια Πλισέτσκαγια» το οποίο μεταφράστηκε σε 14 γλώσσες. Το 2000 ο Μπεζάρ χορογράφησε ειδικά γι' αυτήν το «Ave Maya». Οταν το ερμήνευσε στο γκαλά για τα 80ά της γενέθλια, το 2005, οι «Financial Times» έγραψαν: «Η Μάγια ήταν και είναι ακόμα και σήμερα μια σταρ, ένα ιερό τέρας του μπαλέτου, η τέλεια επιτομή για τη θεατρική δόξα, ένα φωτεινό, λαμπερό ορόσημο σ' έναν κόσμο που όλο και περισσότερο λείπουν τα μεγάλα ταλέντα, μια ομορφιά στον κόσμο της γοητείας του μπαλέτου». Από τότε εμφανίζεται στις πρωτεύουσες ανά τον κόσμο σε μεγάλα γκαλά προς τιμήν της, όπου ερμηνεύει το ειδικά χορογραφημένο γι' αυτήν κομμάτι.

Εισιτήρια: 95 (διακεκριμένη θέση), 70, 58 και 40 ευρώ. Φοιτητικό 30 ευρώ. Διάθεση: στα ταμεία του Μεγάρου Μουσικής, τηλεφωνικά στο 210 7282333, ηλεκτρονικά στο www.megaron.gr και στο εκδοτήριο Ομήρου 8 (Δευτέρα - Παρασκευή 10 π.μ. με 4 μ.μ.)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

H γυναίκα του Γκόρκι...

Το έργο της ΄Ελενας Πέγκα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία της ίδιας, μετά την επιτυχία που σημείωσε στη Νέα Υόρκη από αμερικάνικο θίασο. Λος Άντζελες. Μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Ένας τόπος χωρίς ιστορία. Στο L.A. προσγειώνονται κάθε μέρα άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Ονειρεύονται και φαντασιώνονται, άλλοι χάνουν τον εαυτό τους, άλλοι τον επινοούν. Δεν είναι τυχαίο πως εκεί εδρεύει το Hollywood, η βιομηχανία του σινεμά, τα στούντιο παραγωγής φανταστικών ιστοριών, που πλέον συνιστούν την παγκόσμια κουλτούρα ονείρων, φαντασιώσεων και αξιών. 

Στο έργο Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΓΚΟΡΚΙ παρακολουθούμε την Bερόνικα, μία νέα γυναίκα από τα Bαλκάνια που προσγειώθηκε εκεί ως αεροσυνοδός της Balkan, εγκατέλειψε το υπόλοιπο πλήρωμα, και πλέον ζει στο Λος ΄Aντζελες, αποκομμένη από την πατρίδα της και αυτοεξόριστη.
Μια τυχαία συνάντηση έξω από το σούπερ-μάρκετ του Ralph, μια βραδιά σ’ένα άλλοτε μποέμ στέκι καλλιτεχνών, το Gorky’s. Ένα έργο για το πως αρχίζεις μια νέα ζωή κάπου μακριά,  χωρίς πατρίδα,  χωρίς οικογένεια, χωρίς ταυτότητα. 

Γραμμένο με χιούμορ, με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού αλλά και φάρσας, το έργο επιχειρεί να φέρει κοντά διαφορετικούς κόσμους.  Οι σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και την πόλη, με τον πολιτισμό και την πρόοδο, η σχέση του με το παρελθόν, το μέλλον και την Iστορία, το πως σχετίζεται σήμερα ο καθένας μας με διαφορετικούς ανθρώπους, με ξένους, πώς αντιμετωπίζει τη βία, τι κάνει τις επιθυμίες του, αν ονειρεύεται και τι, με τις ιδέες της περιπέτειας, της μοναξιάς, της εξαφάνισης. 

Kυρίαρχο στοιχείο της παράστασης είναι η ατμόσφαιρα μιας δυτικής μεγαλούπολης σε εξέγερση, με φωτιές, και κόσμο στους δρόμους να σπάει καταστήματα και αυτοκίνητα. Μια νέα επανάσταση; Μπορεί να συμβεί ; Μέσα από τα μάτια του Γκόρκι το φάσμα της Οκτωβριανής επανάστασης με τους όρους και τις αναλογίες του σήμερα όπου όλα έχουν καταρριφθεί και απομυθοποιηθεί.

Κείμενο/σκηνοθεσία :  ΄Ελενα Πέγκα
Παίζουν : Χρύσα Καψούλη (ΡΟΔΑ), Βιολέττα Γύρα (ΒΕΡΑ), Τάσος Πυργιέρης (ΜΠΕΝ), Δημήτρης Νικολαϊδης (ΜΑΞΙΜ), Γιάννης Παναγόπουλος (ΛΕΟ)
Κοστούμια : Βασίλης Κοτταράς
Σκηνική επιμέλεια-Αντικείμενα : Valentino Marengo
Φωτισμοί : Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθός σκηνοθέτη-θεατρολόγος :  Ζωή Μαντά
Tελευταία παράσταση : 18 Απριλίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Κυριακή  18.30, Δευτέρα 9.15
Τιμές εισιτηρίων : 15 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτ.)
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη, τηλ. 210 9248328

«Οι Συμπέθεροι από τα Τίρανα» στη Θεσσαλονίκη

«Οι Συμπέθεροι από τα Τίρανα», των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, θα είναι από την Τετάρτη του Πάσχα στο θέατρο Αριστοτέλειο στην Θεσσαλονίκη, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Η Πένη και ο Λυκούργος (Βίκυ Σταυροπούλου και Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) είναι ένα ευκατάστατο ζευγάρι που ζει σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη της κεντρικής Ελλάδας. Έχουν μια μοναχοκόρη τη Λίζα (Νίκη Λάμη), η οποία σπουδάζει στο Λονδίνο. Όλα τους τα προβλήματα μοιάζουν λυμένα. Ζουν σε ένα περιβάλλον νεοπλουτίστικης πολυτέλειας και το όνειρο τους είναι, τι άλλο; Να δουν την κορούλα τους αποκατεστημένη με έναν καλό γαμπρό. Σχεδόν δίπλα απ' το σπίτι τους, έχουν τη μονοκατοικία τους η Πωλίνα (Τζόϋς Ευείδη), αδερφή της Πένης και ο άντρας της Βασίλης (Δημήτρης Μαυρόπουλος), οι οποίοι ζουν σε ένα αντίστοιχα εύπορο περιβάλλον. Λίγο πριν το Πάσχα, η Λίζα έρχεται από το Λονδίνο με το αγόρι της, ένα νεαρό φοιτητή που γνώρισε στο Λονδίνο, τον ’λφρεντ (Μάνος Ιωάννου). Το γεγονός ότι η κορούλα έχει φίλο, είναι ένα σοκ για μια τέτοια οικογένεια, αλλά ευχάριστο σοκ. Ο Άλφρεντ είναι πανέμορφος και πολύ ευγενικός. Οι δυο αδερφές αλλά και οι δυο μπατζανάκηδες ενθουσιάζονται όταν γνωρίζουν το γαμπρό απ' το Λονδίνο, αλλά πέφτουν απ' τα σύννεφα όταν μαθαίνουν ότι ο ’λφρεντ δεν είναι Άγγλος. Είναι Αλβανός. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα με την άφιξη των γονιών του ’λφρεντ. Της Κλαμπέτας (Νατάσσα Κοτσοβού) και του Μπουκουράν (Κώστας Καζάκας).

Όταν καταφθάνουν και οι συμπέθεροι από τα Τίρανα ξεκινάει μια δίνη κωμικών εξελίξεων. Πέφτουν οι μάσκες και οι τέσσερις Έλληνες συμπέθεροι δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας, ξιπασιάς, ανοησίας, πονηριάς και διαπλοκής. Μιας διαπλοκής που περιλαμβάνει όλο τον κοινωνικό περίγυρο της επαρχιακής πόλης, που εκπροσωπείται στο έργο από ένα νεαρό και φιλόδοξο βουλευτή της περιοχής, που είναι και υφυπουργός πολιτισμού. Τον Νικήτα Λαλαμπίρδα (Χρήστος Τριπόδης).

Πρωταγωνιστούν οι Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Τζόϋς Ευείδη, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Κώστας Καζάκας, Νατάσσα Κοτσοβού, Νίκη Λάμη, Χρήστος Τριπόδης, Μάνος Ιωάννου.

Πληροφορίες

Θέατρο Αριστοτέλειο, Εθνικής Αμύνης 2

Πρόγραμμα παραστάσεων: Τετάρτη - Κυριακή 21:15, Σάββατο & Κυριακή 18:15

Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη

«Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαϊδη» κάνει πρεμιέρα στις 27 Απριλίου στο θέατρο «Εγνατία».

Τι γίνεται η αγάπη όταν ο έρωτας περνάει κρίση; Πόσες κρίσεις χωράνε μέσα στην κρίση; Χειμώνας του 2010 και το αιώνιο θέμα των ανθρώπινων σχέσεων αποκτά νέα διάσταση.

Ο κύριος και η κυρία Νικολαΐδη (Μαρία Λεκάκη, Κλέων Γρηγοριάδης) περνούν σεξουαλική κρίση μέσα στην οικονομική κρίση και o πιο φημισμένος ψυχοσεξολόγος της Ελλάδας (Γιάννης Ζουγανέλης) αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα, βάζοντάς τους σε ένα group therapy στο οποίο... συμμετέχετε κι εσείς! Κοινό και ηθοποιοί γίνονται μία ομάδα ψυχοθεραπείας υπό τη διεύθυνση του αλλόκοτου γιατρού, ο οποίος καθοδηγεί όλους μαζί στη σεξουαλική ευτυχία.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου υπογράφει μία διαδραστική κωμωδία με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φθορά και την προσπάθεια αναγέννησής τους. Το κοινό κρίνει την τύχη του ζευγαριού με τον πιο δημοκρατικό τρόπο: Εκλογές! Οι θεατές ψηφίζουν δύο φορές στη διάρκεια της παράστασης και πηγαίνουν τη ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη εκεί που οι ίδιοι κρίνουν. Το αποτέλεσμα αλλάζει από βράδυ σε βράδυ. Ο κύριος και η κυρία Νικολαΐδη της Δήμητρας Παπαδοπούλου είναι ένα ζευγάρι με το οποίο θα ταυτιστείτε.

Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 27 Απριλίου στο θέατρο «Εγνατία».

Σκηνοθεσία: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Αγγελίτα Τσούγκου

Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Ζουγανέλης, Μαρία Λεκάκη, Κλέων Γρηγοριάδης  

Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης

Φώτα: Ελευθερία Ντεκώ

Κοστούμια: Νάνσυ Σταματούκου

Βίντεο: Χάρης Γερμανίδης

Μουσική επιμέλεια: Kώστας Ζήκος

Κινησιολογία: Πατρίσια Απέργη

Art direction: Φρόσω Ράλλη

ΘΕΑΤΡΟ ΕΓΝΑΤΙΑ

Πατριάρχου Ιωακείμ 1 - Πλ. Αγ. Σοφίας

Τηλ.: 2310-225172 

Το αλλιώτικο πέταγμα του «Γλάρου»

Μια διαφορετική ανάγνωση του «Γλάρου» προτείνει η ομάδα PEQUOD 

Η αφορμή ήταν κλασική. Το θέατρο και η αναζήτηση της αλήθειας του -κατανοητή από ηθοποιούς και θεατές- ήταν η αιτία. Το αποτέλεσμα, ένα αλλιώτικο διάβασμα του τσεχοφικού «Γλάρου», που προτείνει η Εταιρεία Θεάτρου «Pequod», την Παρασκευή 8 και το Σάββατο 9 Απριλίου, στο πλαίσιο του θεατρικού εργοταξίου «Προτάσεις», που διοργανώνει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», στο θέατρο «Αμαλία».

Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία -και είναι εκ των ιδρυτών του σχήματος μαζί με την Αγγελική Παπαθεμελή- εξηγεί γιατί αποφάσισαν να καταπιαστούν με το κλασικό αυτό έργο: «Είναι ένα έργο που μας έδινε την ευκαιρία μέσα από την αδιαμφισβήτητη δραματουργική του αξία να αναπτύξουμε ένα διάλογο με τις δικές μας αναζητήσεις στο χώρο του θεάτρου.

Βλέπετε, ένας από τους βασικούς ήρωες είναι ένας νέος συγγραφέα, που προσπαθεί να βρει το ύφος του και να καθορίσει τη σχέση του με την τέχνη, την ταυτότητα και το στιλ και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο εξερεύνησης και για τη δική μας τέχνη. Εδώ και δύο χρόνια, μάλιστα, που ασχολούμαστε μ' αυτό, συνειδητοποιούμε ότι είναι τόσα τα θέματα που θίγει, που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο συγγραφέας κατάφερε να χωρέσει 1.000 πράγματα, από την οικογένεια, την τέχνη και τον έρωτα μέχρι τις φιλοδοξίες, τα μεγάλα όνειρα της νεότητας και την πραγματικότητα της ενηλικίωσης. Και είναι πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, στις διακοπές ενός ελληνικού σογιού».

• Θέατρο μέσα στο θέατρο

Σχετικά με την πρόθεση των συντελεστών να καταργήσουν την απόσταση ανάμεσα σε ηθοποιούς και θεατές και να ενισχύσουν την αίσθηση ότι το κοινό δε βρίσκεται σ’ ένα φανταστικό «αλλού», αλλά ότι γίνεται μάρτυρας του «εδώ και τώρα», ο ίδιος διευκρινίζει: «Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι βασισμένη στο γεγονός ότι στο ίδιο το έργο υπάρχει θέατρο μέσα στο θέατρο. Οργανώνουμε το χώρο έτσι, ώστε να μην υπάρχει η αίσθηση ότι είμαστε απέναντι από το θεατή, εμείς στην σκηνή και αυτοί στην πλατεία σαν να παρακολουθούν τηλεόραση. Αναζητούμε μια φόρμουλα, βάσει της οποίας ο θεατής γίνεται συστατικό της παράστασης, και όλος ο χώρος λειτουργεί ενιαία σκηνικά - σ' αυτό άλλοτε βοηθάει και ο χώρος του θεάτρου και άλλοτε χρειάζεται μεγαλύτερη προσαρμογή.

Εξάλλου, κάποια στιγμή στο "Γλάρο" οι ήρωες γίνονται οι ίδιοι θεατές του έργου του νεαρού συγγραφέα. Στη σκέψη, λοιπόν, ότι οι ηθοποιοί γίνονται θεατές αναζητήσαμε και μια ανάλογη αντιστροφή ιδιότητας και για τους θεατές. Πώς, δηλαδή, μπορούν να αφομοιωθούν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι παίζουν».

Η μετάφραση είναι της Ξένιας Καλογεροπούλου, η σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια του Νίκου Κόνιαρη, η κινησιολογική επιμέλεια της Βάσως Γιαννακοπούλου. Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Μαρίνου. Παίζουν: Γιώργος Αγγελόπουλος, Αρης Αρμαγανίδης, Δημήτρης Γεωργαλάς, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννης Κλίνης, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Μαρίνου, Νικολίτσα Ντρίζη, Αγγελική Παπαθεμελή, Κώστας Παπακωνσταντίνου.

• ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Τετάρτη, 6 Απριλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

Η «Λωξάντρα» έρχεται στην Αθήνα

Η επιτυχημένη παραγωγή του ΚΘΒΕ μετά το Πάσχα στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου

MΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, TO BHMA:  06/04/2011, 17:15

Στιγμιότυπο από την παράσταση του ΚΘΒΕ που έρχεται στην Αθήνα, στον Ελληνικό Κόσμο

Μετά το Πάσχα, η «Λωξάντρα» μετακομίζει στην Αθήνα. Η επιτυχημένη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου και διασκευάστηκε θεατρικά από τον Ακη Δήμου, μαζεύει τις αποσκευές της.

Αφού ολοκληρώσει τις παραστάσεις της στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης, έρχεται να εγκατασταθεί στο Θέατρον, του Ελληνικού Κόσμου. Στη σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ Σωτήρη Χατζάκη και με την Φωτεινή Μπαξεβάνη να ερμηνεύει τη θρυλική Λωξάντρα, το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη δυνατότητα να μοιρασθεί την ιστορία αυτής της γυναίκας. Με μυρωδιές κι αρώματα κουζίνες, με πλούσια φαγητά κι ακόμα πιο πλούσια αισθήματα, η «Λωξάντρα» ξυπνά τις μνήμες του παρελθόντος, καθώς διασχίζει την Πόλη στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου - και μαζί την πολυτάραχη ζωή της.

Σε σκηνογραφία Ερσης Δρίνη, μουσική επιμέλεια της ίδιας της Φ. Μπαξεβάνη και με έναν πολυάριθμο θίασο η «Λωξάντρα» συνοδεύεται από το 7μελές μουσικό σχήμα που φέρει το όνομά της

Το ΚΘΒΕ «αποχαιρετά» τον Νικηφόρο Νανέρη

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τη θλίψη του για την απώλεια του ηθοποιού  Νικηφόρου Νανέρη. Ο Νικηφόρος Νανέρης συμμετείχε συνολικά σε εννέα παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε. Η θητεία του σε αυτό ξεκίνησε το 1979 στην παράσταση «Η ηδονή της τιμιότητας». Τελευταία του παράσταση για το ΚΘΒΕ ήταν «Το παιχνίδι των ρόλων»,  το 1987-1988.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΘΒΕ:

1. «Η ηδονή της τιμιότητας» του Λουίτζι  Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βεάκη – Πρώτη παρουσίαση Ξάνθη (1979-1980, Κλιμάκιο Θράκης) 
2. «Ο τοπικός παράγων» του Παναγιώτη Καγιά, σε σκηνοθεσία Λάμπρου Κωστόπουλου – Πρώτη παρουσίαση Ξάνθη (1979-1980, Κλιμάκιο Θράκης). 
3. «Στη γέφυρα του Λουλέ –Μπουργάζ» του Στέφανου  Ιωαννίδη, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου- Πρώτη παρουσίαση Ξάνθη (1979-1980, Κλιμάκιο Θράκης). 
4. «Το κορίτσι από την Άνδρο» του Τερέντιου, σε σκηνοθεσία Πάνου Χαρίτογλου- Πρώτη παρουσίαση Σέρρες (1980- 1981, Κλιμάκιο Θράκης). 
5. «Οίκος ευγηρίας 'Η ευτυχισμένη δύσις'» του Μανώλη Κορρέ , σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου- Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή (1983-1984) 
6. «Το μπαλκόνι» του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά- Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή (1984-1985). 
7. «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά- Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή (1986-1987) 
8. «Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας» του Γιώργου Θεοτοκά, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη - Βασιλικό Θέατρο (1986-1987) 

«Το παιχνίδι των ρόλων» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Ροζάριο Κρεσέντσι  - Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή (1987-1988).

Θέμις Μπαζάκα: «Σήμερα τους αισιόδοξους τους λένε γραφικούς»

Ανησυχεί για τη νεότερη γενιά, σχολιάζει το «μαζί τα φάγαμε» και ελπίζει ότι αυτή η παράσταση θα ταρακουνήσει πολλά μυαλά

H Θέμις Μπαζάκα στις πρόβες του έργου «Μητέρα του σκύλου»

• της Μυρτώς Λοβέρδου, ΤΟ ΒΗΜΑ: Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Το βιβλίο βρισκόταν για καιρό στη βιβλιοθήκη της. Απλωσε το χέρι στο ράφι και το διάβασε. Σήμερα η Θέμις Μπαζάκα ετοιμάζεται να ερμηνεύσει τη Ραραού στη «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι, σε θεατρική διασκευή του ίδιου του συγγραφέα και σε σκηνοθεσία του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. «Πρόκειται για ένα βιβλίο που διασχίζει την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, γεμάτο εικόνες. Είναι κρίμα που κανένας έλληνας κινηματογραφιστής δεν το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη» λέει η ηθοποιός, η οποία έχει μια ιδιαίτερη- και μακροχρόνια σχέση με το σινεμά. «Η επιλογή της Νέας Σκηνής είναι ενδεικτική του στίγματος της δουλειάς μας. Είναι μια πιο ήρεμη εκδοχή, πιο αφαιρετική, πιο μίνιμαλ, χωρίς σκηνικά. O Μιλιβόγεβιτς αγαπάει το έργο, το πιστεύει και επιλέγει κομμάτια που τον ενδιαφέρουν».

Μάγια Πλισέτσκαγια: «Κρίση στην Ελλάδα; Εχω ζήσει πολύ χειρότερα!»

Η 86χρονη μπαλαρίνα θρύλος μιλάει για την ερωτική σχέση της με τη χώρα μας και το Ηρώδειο

Ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν και η Μάγια Πλισέτσκαγια τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στις 21 Δεκεμβρίου 2006, αμέσως μετά την απονομή τιμητικού τίιτλου στη θρυλική μπαλαρίνα για την εθνική προσφορά της

IΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ:  Πέμπτη 7 Απριλίου 201

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα 86 της χρόνια, η μπαλαρίνα θρύλος την οποία «φλέρταρε» ο Νουρέγεφ, μιλάει για την τέχνη τού χθες και του σήμερα, την ερωτική σχέση της με τη χώρα μας και το Ηρώδειο, τους νέους καλλιτέχνες και τις επίδοξες διαδόχους της

«Κρίση στην Ελλάδα; Αστειεύεστε, φαντάζομαι... Ξεχνάτε, φαίνεται, ότι εγώ έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση, την πρώην Σοβιετική Ενωση. Δεν υπήρχε ελευθερία, νόμος ή τάξη, η διαφθορά βασίλευε παντού. Οσο για την οικονομία, πραγματικό χάος! Ας μη μιλάμε λοιπόν, τώρα, για δυσκολίες».

Λίγο πριν από την επικείμενη εμφάνισή της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όπου, στα 85 της χρόνια, θα ερμηνεύσει το «Αve Μaya», την περίφημη χορογραφία που δημιούργησε ο Μορίς Μπεζάρ πριν από μερικά χρόνια ειδικά γι΄ αυτήν, η Μάγια Πλισέτσκαγια μιλάει στο «Βήμα» προβάλλοντας εξ αρχής το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της.

Αννα Μουγκλαλίς: «Διεκδικώ την ελληνική καταγωγή μου»

Η ανάδοχος του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας αναδεικνύει το πολιτικοποιημένο προφίλ της 

Γιάννης Ζουμπουλάκης, ΤΟ ΒΗΜΑ: Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

H Aννα Μουγκλαλίς ως Κοκό Σανέλ στην ταινία «Coco & Igor»

«Το επώνυμό μου είναι προφανώς ελληνικό, αλλά όλως περιέργως πάντα μου προκαλούσε προβλήματα στη Γαλλία» μου λέει χαμογελώντας η Αννα Μουγκλαλίς καθώς στρίβει τσιγάρο καθισμένη στην πολυθρόνα του καφέ στο Γαλλικό Ινστιτούτο. «Ενώ δεν είναι δύσκολο επώνυμο, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει από πού είμαι. Αυτό με έκανε να διεκδικώ την ελληνική καταγωγή μου. Ηθελα να την παρουσιάζω και μάλιστα με υπερηφάνεια».

 

Η 32χρονη ηθοποιός, αδύνατη σαν στέκα και με έντονα σκούρα χαρακτηριστικά, βρέθηκε προσφάτως στην Ελλάδα με καθήκοντα αναδόχου του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου (ολοκληρώθηκε την περασμένη Παρασκευή). Γεννημένη το 1978 στο Φρεγιούς, η Μουγκλαλίς μεγάλωσε σε ελληνική κοινότητα της Ναντ. «Είμαι χριστιανή ορθόδοξη» λέει, «όχι τόσο επειδή οι γονείς μου ήταν φανατικοί πιστοί ορθόδοξοι αλλά περισσότερο για το ζήτημα της πολιτιστικής μου ταυτότητας».

Δημήτρης Μαρωνίτης: «Κατεβάστε τους αρχαίους από το εικονοστάσι»

 24 ελληνίδες ηθοποιοί διάβασαν στο Εθνικό Θέατρο τη δική του μετάφραση της «Ιλιάδας»

«Αν καταφέρουμε να ακούμε και να απολαμβάνουμε τον Ομηρο όπως απολαμβάνουμε μια τραγωδία του Σαίξπηρ, τότε είμαστε στο σωστό δρόμο» λέει ο Δημήτρης Μαρωνίτης

Της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΚΟΥΖΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ: Πέμπτη 7 Απριλίου 2011 Φιλόλογος, μεταφραστής, πανεπιστημιακός, διανοούμενος... Από τον περασμένο Οκτώβριο  ως το τέλος Μαρτίου, 24 ελληνίδες ηθοποιοί διάβαζαν στο Εθνικό Θέατρο τη δική του μετάφραση της «Ιλιάδας». Ο ίδιος εξηγεί μιλώντας στο «Βήμα» τη μεγάλη επιτυχία ενός τόσο  «παράτολμου» εγχειρήματος Ο Δημήτρης Μαρωνίτης δεν χρειάζεται συστάσεις για τους αναγνώστες του «Βήματος». Σε λίγες ημέρες κλείνει τα 82 του χρόνια. Από αυτά, τα 40 τα πέρασε ως συνεργάτης της εφημερίδας «και τα μισά από αυτά ως μεταφραστής των ομηρικών επών» συμπληρώνει. Η πρώτη επιφυλλίδα του στο «Βήμα», τον Φεβρουάριο του 1971, με τίτλο «Σημείο αναφοράς», σε συνδυασμό με τη συνεργασία του στα Δεκαοχτώ κείμενα το προηγούμενο καλοκαίρι έγινε, θυμάται, η αιτία της καθήλωσής του για εννέα μήνες στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της δικτατορίας.

Αποστόλης Τότσικας: «Δεν υπάρχει πια μπέσα στον χώρο της Τέχνης»

• Οκτώ χρόνια μετά τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη πρωταγωνιστεί στην ταινία της Λάγιας Γιούργου «Κόκκινος ουρανός»
• του Γιάννη Ζουμπουλάκη. ΤΟ ΒΗΜΑ:Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Εχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ο πολύς κόσμος όμως τον έμαθε από την τηλεόραση. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη, ο 28χρονος ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην ταινία της Λάγιας Γιούργου «Κόκκινος ουρανός»

«Εφθασε, νομίζω, ο καιρός για όλους εμάς τους νέους να ενωθούμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε από τους μεγαλοπαραγωγούς και τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για την εμπορικότητα των πραγμάτων» μου λέει ο ηθοποιός Αποστόλης Τότσικας. «Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι είναι κακό το εμπορικό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα καταλήξει κάτι όταν ακόμη φτιάχνεται» συμπληρώνει.

Στο "Δωμάτιο της Έλσας"

Τελευταία παράσταση σήμερα για το έργο του Δημήτρη Αλεξάκη Το δωμάτιο της Έλσας, που παρουσιάζεται στον χώρο του 6 DOGS, της οδού Αβραμιώτου, στο Μοναστηράκι. Το τρίτο αυτό έργο του νεαρού συγγραφέα (Το κόκκινο δάσος, 2009 και Το παραμύθι της κίτρινης χώρας, 2010) πραγματεύεται την ιστορία μιας κοπέλας που «μια μέρα χάνει το νήμα της ιστορίας της». Μια ιστορία που την αφηγείται με τρόπο διόλου ρεαλιστικό, με λόγο αποσπασματικό, αφήνοντας να περάσουν από πάνω της όλοι οι άνθρωποι που την γνώριζαν και ήρθαν αντιμέτωποι με την επερχόμενη σχιζοφρένειά της. Το κείμενο, ιδιαίτερα εσωτερικό, δίνει περιθώρια στον θεατή να αναπλάσει σκηνές της ζωής της, από την παιδική ηλικία μέχρι το πέρασμά της από διάφορες νευρολογικές κλινικές.

Ο λόγος της, άλλοτε σπαρακτικός, άλλοτε σκωπτικός, αλλά κυρίως σχολιαστικός, ενσαρκώνεται από την ηθοποιό (την ηρωίδα ενσαρκώνουν εναλλάξ η Χριστίνα Μαξούρη και η Παρασκευή Πατελάκη), που προσαρμόζει τη φωνή της, την κίνησή της, το ύφος της στον άνθρωπο που υποτίθεται ότι μιλά κάθε φορά με το στόμα της Έλσας.

Η μακρόστενη εξέδρα-σκηνή, με τους θεατές καθισμένους γύρω της, μεταμορφώνεται στον κόσμο της, το παιδικό της δωμάτιο, το νησί της, το δωμάτιο της κλινικής, το ιατρείο... Σκηνικά αντικείμενα και ιδιοκατασκευές, κούκλες, αλλά και ο φωτισμός, επικεντρώνουν στην απόδοση του χάους στο μυαλό της ηρωίδας.

Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι της Φωτεινής Μπάνου, ενώ τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς επιμελήθηκαν οι Ευαγγελία Θεριανού, Ελένη Αηδόνη, Θάλεια Βελεγράκη. [Μ.Μ., Η ΑΥΓΗ: 06/04/2011]

Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο

Η σκηνογραφική δουλειά ενός καλλιτέχνη αποτελεί την πιο εκτεταμένη μεταφορά πάνω στο έργο του. Η εικόνα αυτού του έργου, μέσα στο θέατρο, μεγεθύνεται, αποκτά τις διαστάσεις του πραγματικού. Γίνεται με αυτόν τον τρόπο ένα ομοίωμα της πραγματικότητας. Ο Σπύρος Βασιλείου αποτελεί αυτό το παράδειγμα του ζωγράφου που διανύει μία πορεία σχεδόν εξήντα χρόνων (από το 1928 μέχρι τον θάνατό του) στη σκηνογραφία.

Στην παρούσα έκθεση πάνω στη σχέση του καλλιτέχνη με το θέατρο παρουσιάζονται επιλεγμένες τρισδιάστατες και ζωγραφικές μακέτες, φωτογραφίες και κοστούμια για ποικίλες θεατρικές παραστάσεις. Ο Βασιλείου υπογράφει συνολικά 127 θεατρικές παραγωγές και αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση σε έξι κινηματογραφικές ταινίες. Υπήρξε, με αυτόν τον τρόπο, ένας από τους παραγωγικότερους ζωγράφους - σκηνογράφους της γενιάς του '30, σε τέτοιο βαθμό ώστε το σκηνογραφικό του έργο να είναι ανάλογο και να ανταγωνίζεται το ζωγραφικό.

Με «Παραλογές» ξεκινούν οι «Προτάσεις»

Με τις Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες, την παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Καλαβριανός και παρουσίασε με επιτυχία στην Αθήνα η εταιρεία θεάτρου Sforaris, αρχίζουν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αμαλία, οι «Προτάσεις», το «εργοτάξιο θεατρικών αναζητήσεων» που οργανώνει για τέταρτη συνεχή χρονιά η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης».

Το έργο, που θα παρουσιαστεί σήμερα και αύριο, είναι μια σύνθεση δημοτικών τραγουδιών («Της σκοτωμένης», «Η μάνα η φόνισσα», «Τα αγαπημένα αδέλφια και η κακιά γυναίκα», «Η γυναίκα βοσκός») και στίχων από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, επικεντρώνοντας σε καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που δεν χώρεσαν στα όρια της φαινομενικά τακτοποιημένης ζωής τους και την ανέτρεψαν με θόρυβο.

Στις Παραλογές παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί Κίκα Γεωργίου, Άννα Ελεφάντη, Χριστίνα Μαξούρη, Αναστασία Μποζοπούλου και Βασιλική Σαραντοπούλου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια των Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα και Ράνιας Υφαντίδου, η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, ενώ τραγουδά ο Γιώργος Γλάστρας.

Ένας ανατρεπτικός "Αίας"

Ο «Αίας», το ποίημα από τη συλλογή Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου, παρουσιάζεται από την Πέμπτη έως και την Κυριακή 10/4 στον Όμιλο Πολιτισμού «Εύμαρος» των Αμπελοκήπων σε μια δραματοποιημένη παράσταση από την ομάδα Σημείο Μηδέν (που παράλληλα, στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης της οδού Κοραή ανεβάζει τους Δίκαιους του Καμύ).

Στην Τέταρτη Διάσταση ο Ρίτσος δημιουργεί έναν μετατραγικό χωρόχρονο όπου οι αρχαϊκοί ήρωες απεκδύονται τα τραγικά τους χαρακτηριστικά. Στην περίπτωση του Αίαντα, ο ομηρικός ήρωας ξυπνάει από το ολονύχτιο παραλήρημα στο οποίο τον έριξαν οι θεοί, κάνοντάς τον να σκοτώνει πρόβατα αντί για τους Αχαιούς, όπως σκόπευε. Μπροστά στον αυτοεξευτελισμό του, στην υπαρξιακή πτώσης του, ο Αίας προτού αυτοκτονήσει θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρο το οικοδόμημα του αρχαϊκού ήρωα.

Η παράσταση "Αίας", σε σκηνοθεσία του Σάββα Στρούμπου, με τον Γιώργο Παπαστυλιανό στον ρόλο του ομηρικού ήρωα και τον Γιώργο Σταυρακάκη να τον συνοδεύει με τη λύρα του, είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Ρίτσου του Μουσείου Πολιτικών Εξόριστων Άη-Στράτη για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή.

Το «Εσωτερικό» του Maurice Maeterlinck από την Ομάδα Θεάτρου C. For Circus...

• Απομένουν δύο εβδομάδες παραστάσεων έως και την Κυριακή 17 Απριλίου 2011 για την παράσταση “Εσωτερικό” του Maurice Maeterlinck, σε σκηνοθεσία Κώστα conie Ισαακίδη από την Ομάδα Θεάτρου C. For Circus, στον χώρο του C. for Circus Συγγρού 19, 4ος όροφος. To έργο του Maurice Maeterlinck ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

«η εποχή των σπηλαίων του ανθρώπου»

«Το έργο αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο. Ο Μαίτερλινκ δεν μεταγράφει τη ζωή μιας οικογένειας στο εσωτερικό ενός σπιτιού, αλλά το εσωτερικό μάλλον του καθενός. Εγκαινιάζει αυτό που ο Εντγκάρ Μορέν διερμηνεύει με τρόπο πολύ απλό ως εκείνο που είναι όχι πλέον η «εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων», αλλά η «εποχή των σπηλαίων του ανθρώπου».

Το ζήτημα είναι να μην αφήσει κανείς αυτά τα χωρίς εικόνα σπήλαια να ζήσουν μόνα την αγωνία τους. Πρέπει να επισκεφθείς, να εξερευνήσεις αυτά τα σπήλαια και να αποπειραθείς να δώσεις μαρτυρία γι’ αυτά με έναν τρόπο τυφλό, ασυνείδητο και σκοτεινό. Ο Μαίτερλινκ κατάλαβε ότι, παράλληλα με μια επανάσταση της γραφής, ήταν απαραίτητο να αναληφθεί μια επανάσταση στο ύφος, στην σκηνοθεσία και στο παίξιμο των ηθοποιών.

Είναι ένα πρόβλημα που παραμένει επίκαιρο. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια στιγμή υπερπαραγωγής, ποσότητας και βιασύνης. Όλοι ανεβάζουν παραστάσεις χωρίς πια να ξέρουν για ποιον λόγο. Δεν υπάρχει πλέον η αναγκαιότητα. Πιστεύω ότι είναι σήμερα αναγκαίο να σταματήσουμε για να στοχαστούμε και να ψάξουμε.»

Claude Règy, Φεβρουάριος 1997

Trailer της παράστασης:
http://www.youtube.com/watch?v=b76Gx77ERJg

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

• Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
• Σκηνοθεσία: Κώστας conie Ισαακίδης
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Αντωνίου
• Σκηνικά, κοστούμια: C. for Circus
• Ηθοποιοί: Βεζερτζή Όλγα, Βλάχου Ειρήνη, Γαβρέλας Παναγιώτης, Κίτσος Δημήτρης, Κοτταράκου Χρύσα, Μακρή Ειρήνη, Παυλίδης Παύλος, Ρουστάνη Νατάσα, Συναπίδου Κατερίνα, Σφυρής Γιωργής, Χατζηαγγελάκης Σπύρος.
• Τραγούδι: Νατάσα Ρουστάνη

• Φωτογραφίες: Βασίλης Συναπίδης, Γιώργος Ακεψιμαΐδης
• Γραφιστική Επιμέλεια: Γιωργής Σφυρής
• Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Κατερίνα Συναπίδου
• Σκηνοθεσία Trailer- Μοντάζ: Παναγιώτης Γαβρέλας
• Παραγωγή Βίντεο: Σάκης Φουρλής

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

• Μέρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
• Ώρα: 21.00
• Χώρος: C. For Circus, Συγγρού 19, 4ος όροφος
• Κρατήσεις Θέσεων: 6936754534(Vodafone), 6973086465(cosmote-what’s up), ώρες: 17:00-20:00
• Τιμές εισιτηρίων: 10 (γενική), 7 (νεανικό)

Μια γυναίκα με ράσο μονολογεί... «Ο Κύριος έρχεται»

• ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
• Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Για να βρεις ό,τι εδιάλεξες, πρώτον, εις σιωπή θα μπεις. Κι άμα φουσκώσει η ζύμη της ψυχής σου κι είν' έτοιμη να γενεί άρτος, τότε πάλι να ενδύσεις τον κόσμο και να διακονείς αυτό που πλέον θέλεις. Και τότε θα αρχίσεις να χτίζεις τόπους καλούς, ν' ακούνε οι άνθρωποι τα λόγια της σιωπής σου». Αυτά είναι τα λόγια ενός ετοιμοθάνατου μοναχού, ο οποίος πέρασε αμέτρητα χρόνια σε ηθελημένη σιωπή και ο οποίος παίρνει μορφή, μεταξύ άλλων, μέσα από το μονόλογο «Μαράν Αθά» που ανεβαίνει για δυο παραστάσεις στο θέατρο «Αμαλία», στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Προτάσεις».

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη, φορώντας ένα μαύρο ράσο, δίνει μορφή σε 19 πρόσωπα, σ' έναν μονόλογο που διαρκεί δυόμισι ώρες και είναι βασισμένος στο ομότιτλο βιβλίο του Θωμά Ψύρρα, που κυκλοφόρησε το 2005. Ο συγγραφέας, που ζει στη Λάρισα, έστειλε κάποια στιγμή το βιβλίο στην Αννα Βαγενά, μήτερα της κ. Κηλαηδόνη, η οποία ήταν αυτή που σκέφτηκε πως το έργο αυτό θα έπρεπε να ανέβει στο θεατρικό σανίδι και μάλιστα, ως μονόλογος. «Η μητέρα μου με κυνηγούσε για καιρό προκειμένου να διαβάσω το βιβλίο. Κάποια στιγμή της έκανα το χατίρι και το διάβασα. Το ρούφηξα, συγκλονίστηκα. Είναι από τα σπουδαιότερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, θα τολμούσα να πω. Ειναι γραμμένο σε μια ιδαίτερη γλώσσα. Πρόκειται για μια μίξη θεσσαλικής ντοπιολαλιάς και καθαρεύουσας, με αναφορές στον Παπαδιαμάντη και τον Βιζυηνό», σημειώνει η κ. Κηλαηδόνη. Το «Μαράν Αθά» είναι η εξομολόγηση ενός 90χρονου μοναχού, λίγο πριν πεθάνει, για όσα συνέβησαν στη ζωή του. Ο τίτλος του έργου αποτελεί μια φράση παρμένη μέσα από το Ευαγγέλιο και πιο συγκεκριμένα, από μια επιστολή του Αποστόλου Παύλου. «Σημαίνει “ο Κύριος έρχεται”. Εχει αφοριστικό χαρακτήρα στην παράσταση. Λέγεται με την έννοια του “πρόσεχε γιατί ο Κύριος θα σε τιμωρήσει”. Πολύ συχνά -ειδικά σήμερα- βιώνει κανείς μορφές εξουσίας που τον βάζουν σε μια τέτοια θέση. Που τον φέρνουν αντιμέτωπο με ένα δίλημμα», σημειώνει η ηθοποιός.

«Εγώ κι ο άλλος»
Το έργο έχει έντονη ψυχαναλυτική διάσταση, ενώ το κεντρικό του μοτίβο είναι η επαφή με τον άλλον, ώστε να επιτευχθεί η επαφή με τον εαυτό μας. Πρόκειται για ένα έργο που αγγίζει πάρα πολλά επίπεδα, αλλά για να αποκτήσει μια θεατρική μορφή, έπρεπε να υποταχθεί στους νόμους της δραματουργίας. Ο σκηνοθέτης αποφάσισε λοιπόν, όπως εξηγεί, να κρατήσει ως ιδεολογικό άξονα το ζήτημα της αναγνώρισης του εαυτού μέσα από την αναγνώριση του άλλου, καθώς και τις ευθύνες που προκύπτουν μέσα από αυτό το γνωστικό πεδίο. «Το έργο μιλά για το πώς διαχειριζόμαστε τις επιλογές μας και ποια θέση παίρνουμε στα πράγματα. Ο νεαρός μοναχός πολύ γρήγορα γνωρίζει εννέα γυναίκες κι έτσι έρχεται σε επαφή με τη γυναικεία ψυχή. Τι κάνει λοιπόν με όλη αυτήν τη γυναικεία γνώση;», σημειώνει η Γιασεμί Κηλαηδόνη, ενώ ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης τονίζει πως θίγεται άμεσα το ζήτημα της σύγκρουσης και συμφιλίωσης των δύο φύλων.
«Ενώ στην επιφάνεια αναφέρεται σε μυθολογικά και ηθογραφικά στοιχεία, είναι επικεντρωμένο στο ζήτημα των δύο φύλων. Μας θέτει προ των ευθυνών μας. Μιλά για το πόσο το αρσενικό στοιχείο καταδυναστεύει το θηλυκό του κομμάτι κι έτσι, δεν μπορεί να κατανοήσει τη γυναικεία φύση. Αυτή η μη κατανόηση λοιπόν είναι που δημιουργεί τελικά μια τερατογένεση στον ίδιο τον πολιτισμό», σημειώνει ο κ. Αβδελιώδης. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για ένα “δύσκολο” έργο που όμως είχε τελικά μεγάλη αποδοχή, ακριβώς γι' αυτό. «Τα “δύσκολα” έργα είναι τελικά τα ενδιαφέροντα έργα. Το “εύκολο” έργο δε δημιουργεί μια σχέση εμπλοκής με το θέμα που διαπραγματεύεται. Τα “δύσκολα” θέματα αφορούν την πεμπτουσία της ύπαρξής μας και των αναζητήσεών μας».
Ο μονόλογος «Μαράν Αθά» ανεβαίνει στο Θέατρο «Αμαλία» το Σάββατο, 16 Απριλίου στις 9 μ.μ. και την Κυριακή, 17 Απριλίου, στις 7 μ.μ. Θεατρική διασκευή - σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης, Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης, Σκηνικά - κοστούμια: Μαρία Πασσαλή.

Καθημερινές τραγωδίες στο σανίδι

Ζοφερές ιστορίες με τραγικούς ήρωες της διπλανής πόρτας στις «Παραλογές»

• ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Τρίτη, 5 Απριλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

• Αναπάντεχες εκρήξεις βίας που γκρεμίζουν οικογενειακούς μικρόκοσμους, καθημερινοί άνθρωποι που δε χώρεσαν στα όρια μιας τακτοποιημένης ζωής και την ανέτρεψαν με θόρυβο.

Ανθρωποι που ξεπέρασαν τα όρια και έφτασαν ανεπιστρεπτί στο απρόβλεπτο, στο τρομερό, στο ανεπίτρεπτο. Ετσι, που η κακιά στιγμή να τους στοιχειώσει μια ζωή.

Πρόκειται για τις «Παραλογές» ή «Μικρές καθημερινές τραγωδίες» (3η εκδοχή), που παρουσιάζει η Εταιρεία Θεάτρου «Sforaris», με τις οποίες αρχίζουν αύριο, στις 9 μ.μ., οι «Προτάσεις», που διοργανώνει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στο θέατρο «Αμαλία» (τηλ. 2310/ 821.483).

Η παράσταση, που βασίζεται στις ιστορίες τεσσάρων δημοτικών τραγουδιών («Της σκοτωμένης», «Η μάνα η φόνισσα», «Τα αγαπημένα αδέρφια και η κακή γυναίκα», «Η γυναίκα βοσκός») και σε στίχους ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, θα επαναληφθεί και την Πέμπτη, ενώ έχει ήδη ανέβει με επιτυχία και στο Φεστιβάλ Αθηνών 2010.

• Η αφετηρία

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός -υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία- εξηγεί στον «Α» ότι αφετηρία - έμπνευση για το ιδιαίτερο αυτό κείμενο υπήρξε το εγχώριο γκόθικ που φέρει η ελληνική παράδοση, αλλά και η ιστορία ενός ισοβίτη: «Αναζητούσα ζοφερές ιστορίες της κεντρικής Ευρώπης, όταν βρήκα σ' ένα ανθολόγιο δημοτικών τραγουδιών πολύ πιο σκοτεινές αφηγήσεις. Αργότερα, με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης δώσαμε μία παράσταση στις φυλακές και ένας 30χρονος, που νομίζαμε για δεσμοφύλακα, ήρθε να μας ευχαριστήσει. Θα μπορούσε να είναι φίλος μας και να ζει ανάμεσά μας, αφού τίποτα δεν πρόδιδε ότι ήταν ισοβίτης. Η σκέψη αυτή με τάραξε. Και συνειδητοποίησα ότι στα δημοτικά, ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι που κάποτε φτάνουν στα όρια και τα ξεπερνούν».

• Δίχως φολκλόρ

Ο ίδιος, σχετικά με το «δέσιμο» των δημοτικών τραγουδιών με την ποίηση του Λειβαδίτη, αλλά και την «εικόνα» που ξετυλίγουν στο σανίδι, συμπληρώνει: «Εδώ, επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι οικογένειες με κλονισμένες δομές, καθώς ένας συγγενής σκοτώνει έναν άλλον. Και καθώς οι ήρωες δεν εξηγούν τι τους συνέβη, η αφήγηση έχει κενά και δε φωτίζονται τα κίνητρα. Οπως και στα πιο ανθρωποκεντρικά ποίηματα του Λειβαδίτη, υπήρχαν ήρωες που έκαναν παράδοξα πράγματα. Ετσι, από τις πέντε ηθοποιούς -που υποδύονται και τους ανδρικούς ρόλους- οι δύο αφηγούνται - ερμηνεύουν το κάθε τραγούδι, ενώ πίσω οι άλλες βουβά ξετυλίγουν την ιστορία του. Και όταν πια φτάνουν στις ανείπωτες καταστάσεις που ούτε το τραγούδι δεν εξηγεί, οι βουβές ηρωίδες καταφεύγουν στα λόγια του Λειβαδίτη. Είναι μια σύγχρονη προσέγγιση χωρίς φολκλόρ στοιχεία -τα ρούχα και ο χρόνος είναι σύγχρονα- επειδή θέλω να δείξω ότι η κακιά στιγμή δε γνωρίζει εποχές. Σκεφτείτε ότι δύο μέρες πριν εμφανιστούμε στην Ελευσίνα μια μητέρα έπνιξε τα παιδιά της στην μπανιέρα».

• Οι συντελεστές

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι των Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα και Ράνιας Υφαντίδου, η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, το βίντεο της Κατερίνας Αποστολίδου και το τραγούδι του Γιώργου Γλάστρα. Παίζουν οι Κίκα Γεωργίου, Αννα Ελεφάντη, Χριστίνα Μαξούρη, Αναστασία Μποζοπούλου και Βασιλική Σαραντοπούλου.

Εφυγε ο σκηνογράφος του "Δράκου"

  

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών άφησε στις 5.00 χθες τα ξημερώματα ο σημαντικός ζωγράφος και σκηνογράφος Τάσος Ζωγράφος. Ο καλλιτέχνης νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω πολυοργανικής ανεπάρκειας εδώ και δέκα ημέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Καρδίτσας. Είχε επισκεφθεί την Καρδίτσα για να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή του Ερασιτεχνικού Φεστιβάλ Θεάτρου της πόλης.

Ο Τάσος Ζωγράφος γεννήθηκε στη Λιβαδειά. Στην Αθήνα βρέθηκε το 1940, όπου έζησε τον πόλεμο και την κατοχή. Το 1947 έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν φοίτησε λόγω των γεγονότων του Εμφυλίου. Μαθητής του Γιάννη Τσαρούχη από το 1946 άρχισε να δουλεύει πότε ως σκηνογράφος, ποτέ ως ζωγράφος, ποτέ ως μπογιατζής. Στα χρόνια της εξορίας του στη Μακρόνησο έκανε σκηνογραφίες σε πολλά θεατρικά έργα. Το 1950 γύρισε στην Αθήνα και δούλεψε ως ζωγράφος σκηνικών στο Ελεύθερο Θέατρο και στα λεγόμενα θέατρα «τσέπης».

Ως σκηνογράφος καθιερώθηκε το 1955 με τη δουλειά του στο φιλμ του Νίκου Κούνδουρου «Ο δράκος». Τις επόμενες δεκαετίες το άστρο του Ζωγράφου έλαμψε. Μετά τον «Δράκο» φιλοτέχνησε τα σκηνικά και τα κουστούμια για τουλάχιστον 200 ταινίες και 150 θεατρικά έργα, συμμετέχοντας έτσι στην εδραίωση του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου. Δουλεύοντας στο πλευρό των σκηνοθετών κατάφεραν να ξαναδώσουν ζωή στις κινηματογραφικές αίθουσες.

«Η ζωή είναι ένα απέραντο σκηνικό. Κάποιοι το βιώνουν σαν ταινία και κάποιοι άλλοι, οι πιο μελοδραματικοί, σαν θέατρο. O Θεός κάνει πάντα το τελικό μοντάζ» συνήθιζε να λέει ο αξέχαστος ζωγράφος.

Εχει πάρει πέντε βραβεία για τη δουλειά του από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ένα κρατικό και δύο της Ελληνικής Τηλεόρασης. Ως ζωγράφος έκανε οκτώ ατομικές εκθέσεις και πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργα του βρίσκονται σε πολλές συλλογές και πινακοθήκες. Εχει γράψει δοκίμια και μελέτες για τη σκηνογραφία. Η πολιτική του κηδεία θα γίνει την προσεχή Τετάρτη.

O χώρος των εικαστικών τεχνών θρηνεί και την απώλεια της 84χρονης χαράκτριας Τόνιας Νικολαΐδη, που άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο. Στο σημείωμά της στην τελευταία μεγάλη αναδρομική της έκθεση που οργάνωσε το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τράπεζας είχε γράψει: «Τελικά, αναρωτιέμαι, τι θα έχει απομείνει για μένα στο σουρωτήρι του χρόνου. Θα έχει απομείνει αυτό που δεν μπορεί να μου πάρει κανένας, ότι απόλαυσα εγώ η ίδια το ταξίδι, με την ψυχή μου, με το μυαλό μου και τις αισθήσεις μου!» Η κηδεία της Τόνιας Νικολαΐδη θα γίνει σήμερα στις 3.00 το μεσημέρι από το Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ, Espresso, 5.4.2011

Στερνός χαιρετισμός

Οικείοι, ομότεχνοι, άνθρωποι του κινηματογράφου και θεάτρου, συναγωνιστές και φίλοι θα αποχαιρετήσουν σήμερα, στην πολιτική κηδεία του, τον αλησμόνητο άνθρωπο, τον αγωνιστή της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, Μακρονησιώτη και εξαιρετικό ζωγράφο και σκηνογράφο Τάσο Ζωγράφο, που υπέκυψε προχτές τα χαράματα στο Νοσοκομείο Καρδίτσας. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει στις 2 μ.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αγίας Παρασκευής (βρίσκεται στο πρώην στρατόπεδο Σπυρούδη, επί της οδού Θεμιστοκλέους).Να σημειώσουμε ότι με ανακοίνωσή της η διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος εκφράζει στους οικείους του Τάσου Ζωγράφου «θερμά συλλυπητήρια για το χαμό ενός υπέροχου ανθρώπου, γνήσιου αγωνιστή, απαράμιλλου καλλιτέχνη και μοναδικού φίλου».

«Εφυγε» ο Νικηφόρος Νανέρης

Πέθανε χθες σε ηλικία 71 χρόνων, ο άξιος, αλλά χαμηλών τόνων, σεμνός ηθοποιός Νικηφόρος Νανέρης, γέννημα θρέμμα της Καισαριανής, ο οποίος από το 1978, αποτραβήχτηκε από το χώρο και ζούσε μόνος στις Μηλιές Πηλίου. Mέχρι τα δεκάξι του χρόνια έζησε στην Καισαριανή που υπεραγαπούσε. Εμεινε μικρός ορφανός, καθώς τον πατέρα του τον εκτέλεσαν στην Αίγινα ως κομμουνιστή. Tο 1957 εμφανίζεται στο δρόμο του ο μουσικοσυνθέτης Tζιαν Kάρλο Mενότι και από τότε αρχίζει να ασχολείται με τον κόσμο του θεάτρου. Παρακολουθεί το 7ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Παγκρατίου και σπουδάζει δύο χρόνια στη δραματική σχολή του Kαρόλου Kουν, ώσπου ξαφνικά βρίσκεται στην Aμερική. Aποφοίτησε από την «Aμερικανική Aκαδημία Δραματικής Tέχνης» και ξεκινάει την επαγγελματική του πορεία ως ηθοποιός. Εχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε κρατικά θέατρα και με τους πιο αξιόλογους θιάσους του τόπου μας, δίπλα σε διακεκριμένους ηθοποιούς και καταξιωμένους σκηνοθέτες του θεάτρου. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 12 στις Μηλιές Πηλίου.

Τάσος Ζωγράφος: μαχητής, καλλιτέχνης, Μακρονησιώτης μέχρι το τέλος

• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 5 Απριλίου 2011 Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ 

Μαχητής και καλλιτέχνης. Μακρονησιώτης. Με πείσμα για επιβίωση και ανεξάντλητο χιούμορ. Ο Τάσος Ζωγράφος, ένας διακεκριμένος σκηνογράφος, δεν υπάρχει πια. Ενα πνευμονικό οίδημα με ραγδαία επιδείνωση τον οδήγησε ξημερώματα Δευτέρας στο θάνατο, στα 85 του χρόνια.

Το «μικρόβιο» της σκηνογραφίας το κολλάει απ' τις παραστάσεις του Καραγκιόζη, που παρακολουθεί στη γενέτειρά του, Λιβαδειά. Ο πόλεμος τον εμποδίζει να τελειώσει το σχολείο. Με μια νοικιασμένη μαύρη Φορντ, όπως περιγράφει στη αυτοβιογραφία του «Τάσος Ζωγράφος. Σκηνικό ζωής» με την υπογραφή του Χρήστου Σιάφκου («Ελληνικά Γράμματα»), έρχεται το '40 στην Αθήνα. Η οικογένεια πεινάει. Ο μικρός Τάσος κάνει «εφόδους» σε αποθήκες τροφίμων των Γερμανών κι εργάζεται ως μικροπωλητής στα Χαυτεία.

Οι πρώτες του δημιουργίες ήταν χαρακτικά για την Αντίσταση. Αγωνίζεται με τον ΕΛ.ΑΣ. στη Μάχη της Αθήνας, το Δεκέμβρη του 1944, και τραυματίζεται. Μετά την υποχώρηση φτάνει με τα πόδια στα Σκόπια, απ' όπου θα επιστρέψει μαζί με συντρόφους. Στο μυθιστορηματικό βίο του, παρέστη ακόμη και στο μνημόσυνό του. Η μητέρα του βρίσκει ένα σακάκι του σε λάκο με νεκρούς του ΕΛ.ΑΣ. και κάνει την κηδεία του. Ενώ τρώνε τα κόλυβά του, ο Ζωγράφος επιστρέφει.

Το 1947 καταφέρνει να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η αριστερή του δράση είναι γνωστή. Τον στέλνουν στη Μακρόνησο. Εκεί θα κάνει από το τίποτα σκηνογραφίες σε παραστάσεις και θα συνδεθεί με τον Νίκο Κούνδουρο και τον Θανάση Βέγγο. Τη «μαγιά» του «Δράκου» (1955). Είναι η ταινία που θα τον κάνει πανελληνίως γνωστό και στην οποία δεν θα ζωγραφίσει τα σκηνικά, όπως συνήθιζε μέχρι τότε. Στήνει κατασκευές με υλικά από μάντρες.

Η δημιουργική διαδρομή του ξεκίνησε από τη δεκαετία του '40 δίπλα στον Γιάννη Τσαρούχη. Εργάζεται συστηματικά ως ζωγράφος σκηνικών στο θέατρο. Το Εθνικό, λόγω «κοινωνικών» φρονημάτων, τον έχει αποκλεισμένο. Απ' τη Μακρόνησο, όμως, έχει μάθει να μεταμορφώνει το ευτελές σε χρυσάφι. Ενα καλάμι με φελιζόλ γίνεται το μαδέρι με το οποίο χτυπούσαν τον Κοεμτζή στην «Παραγγελιά» του Π. Τάσιου. Πρες παπιέ μεταμορφώνονται σε κεφάλια ζώων και κουρέλια σε μετάξι.

Σκηνογράφησε ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Ξανθόπουλο. Ανάμεσα στα 200 φιλμ του η «Συνοικία το όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη, αλλά και το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη. Καταφέρνει και στα δύο να ανασυνθέσει, στην τελευταία λεπτομέρειά τους, ολόκληρη την εποχή τους. Τιμάται με πέντε βραβεία σκηνογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην τηλεόραση φιλοτέχνησε σκηνικά στα σίριαλ «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Τρίτο στεφάνι» κ.ά.

Δεν έπαψε ποτέ να ζωγραφίζει με την καθαρή, ναΐφ μανιέρα του. «Στη ζωγραφική μου υπάρχει η χαρά της ζωής», έλεγε.

Η πολιτική κηδεία του θα γίνει αύριο, στις 14.30, στην Αίθουσα Εργαστηρίων Τέχνης Δήμου Αγίας Παρασκευής στον Πολυχώρο «Σταύρος Κώτσης» (πρώην στρατόπεδο Σπυρούδη).

Την Τετάρτη η πολιτική κηδεία του Τάσου Ζωγράφου

Πέθανε, σε ηλικία 85 ετών, ο ζωγράφος και σκηνογράφος Τάσος Ζωγράφος. Η πολιτική του κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 14.30 στον πολυχώρο «Αίθουσα Εργαστηρίων Τέχνης», στην Αγία Παρασκευή, στο τέρμα της οδού Θεμιστοκλέους. Η τέφρα του θα μεταφερθεί στο Πήλιο ενώ αντί για στεφάνια, θα συγκεντρωθούν χρήματα και θα δοθούν στην οργάνωση «Χαμόγελο του Παιδιού».

Ο σημαντικός ζωγράφος και σκηνογράφος Τάσος Ζωγράφος, ο οποίος το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Καρδίτσας.

Ο Τάσος Ζωγράφος γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1926. Κατά την περίοδο της Κατοχής ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πριν το τέλος της δεκαετίας του 1940 ξεκίνησε τη δημιουργική διαδρομή του στο χώρο της τέχνης μέσα από τη γόνιμη μαθητεία του πλάι στον Γ. Τσαρούχη. Στα χρόνια της εξορίας του στη Μακρόνησο έκανε σκηνογραφίες σε πολλά θεατρικά έργα.

Το '50 γύρισε στην Αθήνα και δούλεψε ως ζωγράφος σκηνικών στο Ελεύθερο Θέατρο. Το Εθνικό τον είχε αποκλείσει για τα «κοινωνικά» του φρονήματα. Το '53 άρχισε να κάνει σκηνικά σε μικρά θέατρα. Ως σκηνογράφος καθιερώθηκε το '55 με τη δουλειά του στο φιλμ του Ν. Κούνδουρου «Ο Δράκος».

Η καλλιτεχνική δημιουργία του Τ. Ζωγράφου σχετίστηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος της, με την ονομαζόμενη «χρυσή» εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και με το σύγχρονο Ελληνικό Κινηματογράφο, με το θέατρο και την τηλεόραση. Ο Τ. Ζωγράφος «ανάστησε», σαν σκηνογράφος, το «άρωμα» ολόκληρων εποχών και για τη σκηνογραφική του δουλειά έχει αποσπάσει πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ένα κρατικό και δύο βραβεία της τηλεόρασης.

Ο σημαντικός ζωγράφος και σκηνογράφος έχει στο ενεργητικό του ένα πλούσιο έργο: 200 ταινίες, 150 θεατρικά έργα, περισσότερες από 70 τηλεοπτικές σειρές, 10 ατομικές εκθέσεις και πολλές συμμετοχές σε ομαδικές παρουσιάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Απονομή θεατρικών βραβείων 2008 -2010 στο θέατρο «Αλίκη»

Με παρουσιαστή τον Γιάννη Μπέζο απονεμήθηκαν χθες βράδυ στο θέατρο «Αλίκη» τα «Θεατρικά Έπαθλα» του «Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο» για τις επιδόσεις καλλιτεχνών στο χώρο του θεάτρου κατά τη διετία που πέρασε (2008-2010).

Στην τελετή απονομής έδωσαν το παρόν γνωστοί άνθρωποι του θεάτρου, ακαδημαϊκοί, συγγραφείς και εκπρόσωποι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, ενώ τα έπαθλα απένειμαν προσωπικότητες του πολιτικού και καλλιτεχνικού χώρου.

Με το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» τιμήθηκε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ενώ ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρέλαβε το αντίστοιχο αντρικό βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης».

Στις υπόλοιπες κατηγορίες βραβεύτηκαν ο εικαστικός Άγγελος Παπαδημητρίου («Τα Παναθήναια»), ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος («Φώτος Πολίτης»), η σκηνογράφος Λαλούλα Χρυσικοπούλου («Πάνος Αραβαντινός»), ο συνθέτης Θοδωρής Οικονόμου («Δημήτρης Μητρόπουλος») και ο χορογράφος Χάρης Μανταφούνης ( «Κούλα Πράτσικα»).

Το έπαθλο «Γεώργιος Χορτάτσης» μοιράστηκε ο συγγραφέας Γιάννης Μαυριτσάκης με τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, ενώ το «Κώστας Βάρναλης» πήρε η μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη.

Ο Γιάννης Μαυριτσάκης αφιέρωσε το βραβείο στον αείμνηστο πλέον Ιάκωβο Καμπανέλλη.

Έκτακτη τιμητική διάκριση απονεμήθηκε στον καλό ηθοποιό Χρήστο Τσάγκα που έφυγε ξαφνικά πριν λίγες ημέρες από τη ζωή.

Παράλληλα απονεμήθηκαν τιμητικά βραβεία σε ηθοποιούς και καλλιτέχνες για τη συνολική τους προσφορά στον χώρο του θεάτρου. Ειδικότερα το Επαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» στην Τάνια Σαββοπούλου, το «Κυβέλη» στη Μάρω Κοντού, το «Αιμίλιος Βεάκης» στον Γιάννη Βόγλη, «Τα Παναθήναια» στον Στάθη Ψάλτη, το «Φώτος Πολίτης» στον Εύη Γαβριηλίδη, το «Πάνος Αραβαντινός» στον Νίκο Στεφάνου, το «Δημήτρης Μητρόπουλος» στον Σταύρο Ξαρχάκο, το «Κούλα Πράτσικα» στη Ρένα Καμπαλάδου, το «Γεώργιος Χορτάτσης» στον Κώστα Μουρσελά, το «Κώστας Βάρναλης» στον Τάσο Ρούσσο και το «Μένανδρος» στον Γιάννη Κόκκο.

Η ηθοποιός Μάρω Κοντού αφιέρωσε το «Έπαθλο Κυβέλη» στους εργαζόμενους του Θεατρικού Μουσείου.

Tην Κριτική Επιτροπή αποτελούν η Nέλλη Αγγελίδου (Πρόεδρος της Επιτροπής), Κώστας Γεωργουσόπουλος (Πρόεδρος του Δ.Σ. του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικού Μουσείου), Αντιγόνη Κάραλη, Γιώργος Μονεμβασίτης, Χαρά Μπακονικόλα, Λέανδρος Πολενάκης, και Έλλη Σολωμονίδου-Μπαλάνου.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Απονεμήθηκαν τα «Θεατρικά Έπαθλα» σε εξέχοντες καλλιτέχνες

Στο θέατρο «Αλίκη» απονεμήθηκαν χθες το βράδυ τα «Θεατρικά Έπαθλα» του «Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικό Μουσείο», στους καλλιτέχνες που διακρίθηκαν κατά τη διετία που πέρασε (2008-2010). Τα έπαθλα απένειμαν προσωπικότητες του πολιτικού και καλλιτεχνικού χώρου, ενώ παρουσιαστής ήταν ο Γιάννης Μπέζος.

Η Κ. Καραμπέτη και ο Κ. Μαρκουλάκης στον "Οιδίποδα Τύραννο", σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου

Στην τελετή απονομής παρευρέθησαν γνωστοί άνθρωποι του θεάτρου, ακαδημαϊκοί, συγγραφείς και εκπρόσωποι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.

Με το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» τιμήθηκε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ενώ ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρέλαβε το αντίστοιχο αντρικό βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης».

Στις υπόλοιπες κατηγορίες βραβεύτηκαν ο εικαστικός Άγγελος Παπαδημητρίου («Τα Παναθήναια»), ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος («Φώτος Πολίτης»), η σκηνογράφος Λαλούλα Χρυσικοπούλου («Πάνος Αραβαντινός»), ο συνθέτης Θοδωρής Οικονόμου («Δημήτρης Μητρόπουλος») και ο χορογράφος Χάρης Μανταφούνης ( «Κούλα Πράτσικα»).

Το έπαθλο «Γεώργιος Χορτάτσης» μοιράστηκε ο συγγραφέας Γιάννης Μαυριτσάκης με τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, ενώ το «Κώστας Βάρναλης» πήρε η μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη. Ο Γιάννης Μαυριτσάκης αφιέρωσε το βραβείο στον αείμνηστο Ιάκωβο Καμπανέλλη.

Έκτακτη τιμητική διάκριση απονεμήθηκε στον καλό ηθοποιό Χρήστο Τσάγκα που έφυγε ξαφνικά πριν λίγες ημέρες από τη ζωή.

Παράλληλα απονεμήθηκαν τιμητικά βραβεία σε ηθοποιούς και καλλιτέχνες για τη συνολική τους προσφορά στον χώρο του θεάτρου. Ειδικότερα το Επαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» στην Τάνια Σαββοπούλου, το «Κυβέλη» στη Μάρω Κοντού, το «Αιμίλιος Βεάκης» στον Γιάννη Βόγλη, «Τα Παναθήναια» στον Στάθη Ψάλτη, το «Φώτος Πολίτης» στον Εύη Γαβριηλίδη, το «Πάνος Αραβαντινός» στον Νίκο Στεφάνου, το «Δημήτρης Μητρόπουλος» στον Σταύρο Ξαρχάκο, το «Κούλα Πράτσικα» στη Ρένα Καμπαλάδου, το «Γεώργιος Χορτάτσης» στον Κώστα Μουρσελά, το «Κώστας Βάρναλης» στον Τάσο Ρούσσο και το «Μένανδρος» στον Γιάννη Κόκκο.

Η ηθοποιός Μάρω Κοντού αφιέρωσε το «Έπαθλο Κυβέλη» στους εργαζόμενους του Θεατρικού Μουσείου.

Tην κριτική επιτροπή αποτελούν η Nέλλη Αγγελίδου (Πρόεδρος της Επιτροπής), Κώστας Γεωργουσόπουλος (Πρόεδρος του Δ.Σ. του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικού Μουσείου), Αντιγόνη Κάραλη, Γιώργος Μονεμβασίτης, Χαρά Μπακονικόλα, Λέανδρος Πολενάκης, και Έλλη Σολωμονίδου-Μπαλάνου.

• enet.gr, 17:01 Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Ερωτας, ποίηση, θάνατος

•  «ΣΥΛΒΙΑ ΚΑΙ ΤΕΝΤ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΟΛΒΙΟ»

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Δεν έγινε μόνο η ποίησή τους best seller. Αλλά και η θυελλώδης σχέση τους. Η μυθολογία γύρω από τον ατυχή δεσμό του Τεντ Χιουζ (1930-1998) και της Σίλβια Πλαθ (1932-1963), αντί να ξεφτίζει, με το χρόνο γιγαντώνεται. Ενα χτύπημα στο youtube αποκαλύπτει ότι αποτελούν ακόμη και πηγή έμπνευσης για ερασιτεχνικά βιντεάκια.

Μαρία Ζορμπά στο ρόλο της Σίλβια Πλαθ

Η Ασπα Τομπούλη, η οποία συνέθεσε και σκηνοθετεί τη διαδραστική performance «Σύλβια και Τεντ» στο θέατρο «Ολβιο», με Πλαθ τη Μαρία Ζορμπά, γνωρίζει πόσο δημοφιλείς είναι ακόμα και μετά θάνατον οι ποιητές, το έργο και η σχέση τους. Δεν ήταν το στοιχείο που την ενθάρρυνε. Παρ' όλο που κι αυτή, όπως οι φαν των ποιητών στο Διαδίκτυο, «παίζει» στο «Ολβιο» διαρκώς με τα βίντεο, στηριγμένη στα 88 αυτοβιογραφικά ποιήματα που ο Χιουζ συνέθεσε λίγο πριν από το θάνατό του το 1998.
Πριν από χρόνια είχε ανεβάσει μια παράσταση με τις επιστολές της Πλαθ προς τη μητέρα της, στον εξώστη του «Εμπρός». «Είχα κάνει έρευνα, αλλά αισθανόμουν πως δεν ήταν ένα υλικό που θέλω να ξαναπιάσω», αποκαλύπτει. «Παρ' ότι ο έρωτας συνδέεται με τη δημιουργικότητα κι αυτή καθ' εαυτή η ιστορία του ζευγαριού είναι συγκλονιστική, σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να βρω έναν άξονα διαφορετικό». Ο καιρός περνούσε. Ωσπου συναντήθηκε στα «Αναλόγια» του Εθνικού Θεάτρου με τη Μαρία Ζορμπά. Η ηθοποιός την ενθάρρυνε να ασχοληθεί ξανά με την Πλαθ.

• 88 ποιήματα

Η Τομπούλη άρχισε να το ξανασκέφτεται όμως μόνο όταν διάβασε τις τελευταίες έρευνες για το ζευγάρι. «Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον να έβλεπε κανείς τον εσωτερικό διάλογο ανάμεσα στα δύο πρόσωπα μέσα από την ποίηση και το θάνατο. Τα 88 ποιήματα του Χιουζ αναφέρονται σε συγκεκριμένα ποιήματα της Σίλβια, στα οποία είναι σαν να απαντά. Αυτός είναι κι ο άξονας της παράστασης», εξηγεί.

Η performance αφηγείται ένα στόρι όχι γραμμικά, αλλά συνειρμικά, γεγονός που βοηθά η αφηγηματική εμπλοκή των βίντεο. Δεν ήθελε η σκηνοθέτιδα να κάνει ένα ακόμη χρονικό της σχέσης ή μια σκηνική αυτοβιογραφία. «Με ενδιέφερε η δύναμη που βγάζουν αυτά τα πρόσωπα», υποστηρίζει. «Η αστείρευτη έμπνευση, η γοητεία. Νομίζω, μιλάμε για τη δύναμη μιας σχέσης που δεν ήταν μόνο ερωτική».

Η Σίλβια Πλαθ εμφανίζεται στην παράσταση μέσα από τη μνήμη ενός συγγραφέα (Νέστορας Κοψιδάς), που πραγματοποιεί έρευνα για το ζευγάρι. Η Σίλβια προκαλεί το συγγραφέα να μπει στο δικό της κόσμο μέσα από την ποίησή της. Μεταξύ άλλων, μέσα από το ποίημά της «ο αιτών». «Μέσα από το συγκεκριμένο ποιήμα τού δίνει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί στον Τεντ Χιουζ», αποκαλύπτει η Ζορμπά. Από εκεί και πέρα, ο θεατής παρακολουθεί με τρόπο συνειρμικό τη γνωριμία, την ένωση, τη σύγκρουση, το χωρισμό των δύο ποιητών. «Μια διαδρομή που περνά μέσα από ποιήματά τους, κείμενα που έχουνε γραφτεί για αυτούς, πράγματα που προκύψανε από την Ασπα και αυτοσχεδιαστικά», προσθέτει η ηθοποιός.

«Η Σίλβια είναι ένα πρόσωπο που συγκρούεται με τα φαντάσματά της με έναν τρόπο αμείλικτο. Και αυτό δημιουργεί ενέργεια στον ηθοποιό. Δεν θέλουμε να αναπαραστήσουμε το πρόσωπο. Δηλαδή αποφεύγω να την ενσαρκώσω, γιατί αισθάνομαι βαρύ να παίξω τη Σίλβια Πλαθ. Προτιμώ να λέω ότι θα αναφερθώ στο πρόσωπο», διευκρινίζει η Μαρία Ζορμπά.

• Λεπτή ισορροπία

Η παράσταση δεν στέκεται στην αυτοκτονία της Πλαθ. «Αλλωστε και η ίδια η Πλαθ έλεγε ότι η αυτοκτονία είναι θέμα της ποίησής της και όχι εμμονή. Κι εμείς είμαστε μαγεμένοι από τα ποιήματα. Είναι μια ποίηση περισσότερο συγκλονιστική παρά συγκινητική», θεωρεί η ηθοποιός. «Γι' αυτόν το λόγο είναι δύσκολος ερμηνευτικά ο δρόμος που ακολουθούμε, μια λεπτή ισορροπία μεταξύ ενός ρεαλισμού και ενός χειρισμού του λόγου ενεργειακού, θα έλεγα».

Ειδικά με την Πλαθ «συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο», πιστεύει η καλή ηθοποιός. «Μετά από τόσα χρόνια και σε μια διαφορετική ήπειρο και χώρα η ποίησή της αγγίζει και αφορά. Τη διαβάζει μια γυναίκα, εγώ, στην Αθήνα το 2011, και με αφορά. Το ποίημά της "Daddy" με έκανε να κλάψω. Εχει έναν τρομερό τρόπο να είναι αιχμηρή και λυρική και να κρύβει εκπλήξεις στις λέξεις. Αισθάνομαι ότι η ποίησή της είναι με έναν τρόπο γυναικεία και ανδρική».

Ετσι κι αλλιώς, θεωρεί την ποίηση «καταφύγιο παρηγοριάς». Μάλιστα, υπήρξαν ποιήματα που με έναν τρόπο την είχαν προκαλέσει «να τα μιλήσω, ακόμα και σαν άσκηση, στο σπίτι μου. Είναι η πρόκληση να γίνει ο στίχος ομιλών λόγος». Τον ίδιο στόχο έχει θέσει και στην παράσταση. «Δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρω. Είναι δύσκολο», προσθέτει αφοπλιστική.

* Σκηνικά - κοστούμια: Κλερ Μπρέισγουελ. Σύμβουλος δραματουργίας: Αννα Τσίχλη. Συνθέσεις ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος. Φωτισμοί: Ηλίας Κωνσταντακόπουλος. Λήψεις-video: Γιώργος Παντελεάκης. Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα. *