Saturday, March 19, 2011

Ξαναζούν τα αρχαία θέατρα

Σε περισσότερα από 15 μνημεία γίνονται ή πρόκειται να αρχίσουν άμεσα εργασίες
  • Μαρία Θέρμου
  • ΤΟ ΒΗΜΑ:  19/03/2011
Ξαναζούν τα αρχαία θέατρα
Κίνημα αναστήλωσης των αρχαίων θεάτρων επικρατεί σε όλη τη χώρα καθώς σε περισσότερα από 15 μνημεία γίνονται _ ή πρόκειται να αρχίσουν_ εργασίες, που θα εξασφαλίσουν την διάσωση και τη διατήρησή τους στο χρόνο ενώ κάποια από αυτά ενδέχεται να λειτουργήσουν και πάλι. Παράλληλα και χάρη στην πρωτοβουλία του συλλόγου «Διάζωμα», που προωθεί την ιδέα της αποκατάστασης των αρχαίων ελληνικών θεάτρων και ωδείων, σημαντικός είναι ο αριθμός των μνημείων, περί τα δέκα ως τώρα, για τα οποία έχει ανοιχτεί τραπεζικός λογαριασμός (κουμπαράς) για την αναζήτηση χορηγών.

Διασπαρμένα σε όλο τον ελλαδικό χώρο, σε περιοχές άλλοτε εύκολα προσβάσιμες κι άλλοτε απομακρυσμένες και δύσβατες τα αρχαία θέατρα _πλην ελαχίστων_ παρέμειναν για πολλά χρόνια σε δεύτερη μοίρα όσον αφορά την ανάδειξή τους. Αντίθετα μάλιστα, τις περισσότερες φορές μετά από τον εντοπισμό τους, ακολουθούσε η εγκατάλειψη. Σήμερα ο βαθμός των επεμβάσεων σε αυτά ποικίλει και έχει να κάνει με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αφού πρωτίστως έρχεται η διάσωσή τους μέσα από την συντήρηση, τις αναστηλώσεις και ο, τι άλλο κρίνεται απαραίτητο. Στη συνέχεια και πάλι η κατάσταση του μνημείου θα επιτρέψει ή όχι τη χρήση του. Το βέβαιο πάντως είναι, ότι σε λίγο κάποια από αυτά θα είναι διαθέσιμα και για παραστάσεις, έστω και περιορισμένες.

Το αρχαίο θεάτρου Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη είναι το πρώτο στη λίστα, λόγω της σημασίας και της ιστορίας του αφού εκεί παίχθηκαν για πρώτη φορά τα έργα των μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας. Η αναστήλωσή του _μερική βεβαίως_ έχει αποφασισθεί με χρηματοδότηση, ύψους 6 εκατ. ευρώ από τη Νομαρχία Αθηνών. Εντυπωσιακή χορηγία 3,6 εκατ. ευρώ από την ΔΕΗ έχει διατεθεί για την αναστήλωση του θεάτρου Μεγαλόπολης ενώ σ΄ αυτό το ποσόν προστίθενται και 500.000 ευρώ μέσα από την Προγραμματική Σύμβαση μεταξύ δήμου Μεγαλόπολης και υπουργείου Πολιτισμού. Σε χωριστή κατηγορία ανήκει το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης, αφού η αναστήλωσή του, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη από τον καθηγητή κ. Πέτρο Θέμελη επιχορηγείται από Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» (1, 2 εκατ. ευρώ).

Εξάλλου: Αρχισαν οι εργασίες αναστήλωσης στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδος για την αποκατάσταση τμημάτων του και τη συνολική βελτίωση του μνημείου και του περιβάλλοντος χώρου με χρηματοδότηση από το Ε. Σ. Π. Α. με το ποσόν των 750.000 ευρώ. Το θέατρο της Αιγείρας και το θέατρο της Μήλου έχουν ενταχθεί επίσης στο ΕΣΠΑ, το πρώτο με χρηματοδότηση 4,5 εκατ. ευρώ και το δεύτερο με 1,5 εκατ. ευρώ (εδώ η γεωτεχνική μελέτη θα γίνει σε συνεργασία του δήμου Μήλου και του «Διαζώματος»). Ανοίγει ο δρόμος επίσης, για την έναρξη των εργασιών στο αρχαίο θέατρο της Θάσου ύστερα από την έγκριση της μελέτης για την αποκατάσταση και την ανάδειξή του από το ΚΑΣ και την ένταξή του στη Β΄ φάση του Ε. Σ. Π. Α. με 1,8 εκατ. ευρώ. Στη Β΄ φάση του Ε. Σ. Π. Α. εντάχθηκε και το αρχαίο θέατρο της Απτέρας στην Κρήτη, με την προϋπόθεση ότι θα έχει τελεσφορήσει η αναγκαστική απαλλοτρίωση ακινήτου, αξίας 508.620 ευρώ.

Αλλες προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ ΥΠΠΟ και Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν υπογραφεί και για τα αρχαία θέατρα: Φιλίππων για την μελέτη αποκατάστασης του κοίλου με 35.000 ευρώ. Λιμένα Χερσονήσου για την διευθέτηση του αρχαίου υλικού του, τον καθαρισμό και τη μερική ανάδειξη του θεάτρου με προϋπολογισμό 50.000 ευρώ. Μυτιλήνης για την προστασία και διαμόρφωσή με 50.000 ευρώ, επίσης. Θεάτρου Γόρτυνας με αντικείμενο τη συνέχιση της ανασκαφικής έρευνας για την πλήρη αποκάλυψη της ορχήστρας και τμήματος του κοίλου συνολικού προϋπολογισμού 400.000 ευρώ. Μαγνησίας για την ανασκαφική έρευνα του αρχαίου θεάτρου με 30.000 ευρώ. Αρχαίων θεάτρων Πλευρώνας και Οινιαδών για ανασκαφές, καθαρισμούς, μελέτες κλπ με 60.000 ευρώ για το πρώτο και 65.000 για το δεύτερο.

Οι κουμπαράδες του «Διαζώματος» στο μεταξύ, και παρά τις δύσκολες εποχές, αποδίδουν: Χορηγικός φάκελος έχει γίνει για το αρχαίο θέατρο Αχαρνών, με την έντονη δραστηριοποίηση των κατοίκων της περιοχής. Να σημειωθεί ότι η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου που ήρθε στο φως πριν από μερικά χρόνια έχει συνολικό κόστος 200.000 ευρώ αλλά προηγούνται δύο απαλλοτριώσεις όμορων ακινήτων η πρώτη αντί 475.950 ευρώ (βρίσκεται σε τελικό στάδιο) και η δεύτερη αντί 450.000 ευρώ. Κουμπαράδες υπάρχουν και για το αρχαίο θέατρο Ορχομενού Βοιωτίας, το θέατρο Αργους, το θέατρο Φθιωτίδων Θηβών, το θέατρο Μακύνειας, το θέατρο αρχαίας Καλυδώνας, το αρχαίο θέατρο Τραχώνων στον Άλιμο καθώς και για Ιερό του Διονύσου στο σημερινό Διόνυσο (αρχαίο δήμο Ικαρίας Αττικής). Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχουν συγκεκριμένες εργασίες που θα καλύπτονται από τις χορηγίες.

«Το Σπίτι» της μνήμης - του Μιχάλη Πιερή



www.studiofgallery.com
Το Σπίτι της Κύπρου - Κυπριακή Πρεσβεία και το Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» παρουσιάζουν το έργο του Κύπριου ποιητή, συγγραφέα, μεταφραστή και πανεπιστημιακού Μιχάλη Πιερή «Το Σπίτι» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη. Η παράσταση παρουσιάζεται στο διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος), κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα (έως τις 17/4).Πρόκειται για μια κοινωνική ψυχολογική τραγωδία, ένα δοκίμιο ποιητικής επάνω στα κεντρικά θέματα της ζωής και της τέχνης, το οποίο πραγματεύεται τη διαλεκτική σχέση παλαιού - νέου μέσα από ένα δραστικό θεατρικό έργο με αφομοιωμένες αναφορές στον Πίντερ και τον Πιραντέλλο.
Ο ήρωας του έργου, συγγραφέας, αντιστέκεται σθεναρά απέναντι στο διαμεσολαβητή μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας που του ζητάει το πατρικό του σπίτι, το οποίο γι' αυτόν σαν βιωμένος χώρος έχει ψυχή και αισθήματα και συμπυκνώνει όλες τις μνήμες του στη διάρκεια της ζωής του. Αρνείται να το δώσει αντιπαροχή, παρά την αντίθετη γνώμη της νεαρής γυναίκας του, η οποία δε θέλει να μείνει εκεί έχοντας μια υποκριτική, συμβιβασμένη ζωή, και αισθάνεται την ανάγκη να διεκδικήσει την έξοδο... Παίζουν οι ηθοποιοί: Θόδωρος Κατσαφάδος, Ντίνα Μιχαηλίδη, Δημήτρης Καραμπέτσης, Ευαγγελία Κατσάλη, Ευαγγελία Σταματέλλου, Αννα Κολιοφώτη, Νίκος Αναστασόπουλος, Μαρία Καρακίτσου, Ξανθή Γεωργίου. Μουσική: Αντώνης Μιχαηλίδης, σκηνικά και κοστούμια: Αγνή Ντούτση.

Εξαρχέας, Μπρατάκος, Τοκάκης διεκδικούν τον χρυσό σταυρό του Χορν

Ο Παναγιώτης Εξαρχέας, ο Παναγιώτης Μπρατάκος και ο Θάνος Τοκάκης είναι οι τρεις υποψήφιοι για το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Το βραβείο, που θα απονεμηθεί για ενδέκατη χρονιά φέτος σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», είναι ετήσιο, επαμειβόμενο και απονέμεται για την καλύτερη ερμηνεία νέου άντρα ηθοποιού κατά την περασμένη θεατρική περίοδο. 

Εξαρχέας, Μπρατάκος, Τοκάκης διεκδικούν τον χρυσό σταυρό του Χορν
Το Βραβείο είναι ο σταυρός που φορούσε ο ηθοποιός, ο οποίος περνάει κάθε χρόνο από τον έναν βραβευμένο στον άλλο συνοδευόμενος από περγαμηνή. Ο βραβευθείς πρέπει να είναι απόφοιτος δραματικής σχολής και να έχει εμφανιστεί για πρώτη φορά στο θέατρο, επαγγελματικά, τα τελευταία χρόνια.
Εξαρχέας, Μπρατάκος, Τοκάκης διεκδικούν τον χρυσό σταυρό του Χορν
Την εκδήλωση της απονομής θα χαιρετήσει ο Σταμάτης Φασουλής. Στο θεσμό του Βραβείου θα αναφερθεί ο πρόεδρος της επιτροπής, Κώστας Γεωργουσόπουλος. Μέλη της επιτροπής είναι ο Σταμάτης Φασουλής, η Ξένια Καλογεροπούλου, η Λυδία Κονιόρδου και η δημοσιογράφος Αντιγόνη Καράλη. Ο περυσινός νικητής του «Βραβείου Δημήτρης Χορν», Μιχάλης Οικονόμου, θα παραδώσει τον χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν που είχε λάβει κατά την περυσινή βράβευσή του, στον φετινό βραβευθέντα. Τη συνολικότερη οργάνωση έχουν επιμεληθεί ο Σταμάτης Φασουλής και ο Θεοδόσης Ισαακίδης. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Οι «Τρεις αδερφές» πάνε Θεσσαλονίκη

Το αριστούργημα του Αντον Τσέχοφ «Τρεις αδερφές», σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, παρουσιάζει η νέα θεατρική ομάδα «Passatempo» της Θεσσαλονίκης. Οι παραστάσεις θα δίνονται στο θέατρο «Εξω από τα τείχη», σε σκηνικά Ε. Κιρκινέ, μουσική επιμέλεια Κ. Βόμβολου και παίζουν οι ηθοποιοί: Α. Ανανιάδου, Ε. Βλαχοπούλου, Κ. Λάλλου, Χ. Παπαδόπουλος, Ε. Τσάβα κ.ά.Το έργο μιλά για τη ζωή τριών αδερφών, οι οποίες μαζί με τον αδερφό τους ξεμένουν στον τόπο του τελευταίου διορισμού του στρατηγού πατέρα τους. Εναν τόπο, όμως, που ποτέ δεν τον ένιωσαν δικό τους και ποτέ δεν τον αγάπησαν. Επιμένουν να θεωρούν την εγκατάστασή τους εκεί προσωρινή και να αντιμετωπίζουν το παρόν ως παρένθεση, διατηρώντας μια μόνιμη απόσταση από την πραγματικότητα της πόλης μέσα στην οποία ζουν.

Φως και χρώματα του Σπύρου Βασιλείου

Εκθεση στο Μουσείο Μπενάκη για τις δημιουργίες του στο θέατρο
  • Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, Σάββατο, 19 Mαρτίου 2011
Μία μόνο πτυχή από το τεράστιο σε όγκο έργο ενός «καλλιτέχνη-εργάτη», του ζωγράφου και σκηνογράφου Σπύρου Βασιλείου, παρουσιάζεται από την Τρίτη, 22 Μαρτίου, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς: η θεατρική του. Το δηλώνει απευθείας και ο τίτλος της έκθεσης: «Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο».
Η επιμελήτρια Ιλια Λακίδου έστησε στο Μουσείο Μπενάκη τις σκηνογραφικές και ενδυματολογικές προτάσεις του Σπύρου Βασιλείου από 44 παραστάσεις και τρεις κινηματογραφικές ταινίες. Ενα μικρό μέρος από τη δουλειά ενός ανθρώπου που «δούλευε ακατάπαυστα» δίνοντας έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα στο έργο του: «την πληθωρικότητα». Ζωγράφιζε, έκανε μακέτες, σχέδια, εικονογραφούσε ναούς αλλά και εκδόσεις, μετείχε σε εκθέσεις, έγραφε τεχνοκριτικά σημειώματα, συμμετείχε στην ίδρυση θεατρικών σχημάτων ή του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Εργαστηρίου. Εζησε και μεγάλωσε σε μια εποχή πλούσια σε ιδέες, σε δημιουργία, σε οράματα, σε πρωτοβουλίες, σε δράσεις. Πόσο επηρέασε αυτό τη σκηνογραφική του πτυχή; «Καθώς δεν υπήρχε ανάπαυλα από τη μία εργασία στην άλλη, δηλαδή εκεί που ζωγράφιζε, επιμελούνταν και μια παράσταση, ένα εξώφυλλο, ένα περίπτερο στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ή μια διαφημιστική μακέτα, ήταν φυσικό η μία εργασία να επηρεάζει την άλλη», λέει στην «Κ» η επιμελήτρια της έκθεσης, Ιλια Λακίδου. «Αν και ο Φώτος Πολίτης διέκρινε στον τρόπο που ζωγράφιζε έναν σκηνογράφο, είναι η δουλειά του, στη σκηνογραφία και την αγιογραφία, που επηρέασε -πιστεύω- τελικά τη ζωγραφική του. Σιγά σιγά το τελάρο αδειάζει στη δεκαετία του ’50 και λίγα στοιχεία υπομνηματίζουν, δίκην σκηνικού, χώρους, πρόσωπα και καταστάσεις».
Η πρώτη παράσταση στην οποία μετείχε ήταν τα «Κορακίστικα» του Ιάκωβου Ρίζου Νερουλού, το 1929 στην Επαγγελματική Στέγη Θεάτρου. Από τότε σχεδίασε το σκηνογραφικό πλαίσιο για 127 παραστάσεις μέχρι το καλοκαίρι του 1984, οπότε υπέγραψε τα σκηνικά για την παράσταση «Ανδρομάχη» που παρουσίασε το Ελληνικό Μπαλέτο Ρένας Καμπαλάδου, στον Λυκαβηττό. Στο διάστημα της ζωής του (γεννήθηκε στο Γαλαξίδι το 1903 και πέθανε στην Αθήνα το 1985) υπέγραψε περίπου 5.000 ζωγραφικά έργα, πήρε μέρος σε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και σε δύο αναδρομικές, εν ζωή, στην Εθνική Πινακοθήκη.
  • Εθνικό και Χορόδραμα
Η Ιλια Λακίδου θεωρεί δύο τις πιο σημαντικές περιόδους στη σκηνογραφική πορεία του Σπύρου Βασιλείου: «Η περίοδος μέσα στον πόλεμο, δηλαδή 1940-49, και η μεταπολεμική, 1950-1967. Η πρώτη γιατί συνέβαλε με τις παραστάσεις που επιμελήθηκε στη γένεση μιας νέας αισθητικής αντίληψης για το θέατρο. Αμέσως μετά την Κατοχή, παραδίδει παραστάσεις που φέρνουν ένα νεοελληνικό εικαστικό λεξιλόγιο στη σκηνή». Ηταν η εποχή (1945-1947) που o Γιώργος Θεοτοκάς ως πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου «προκρίνει τη δουλειά ζωγράφων στο θέατρο -Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Βακαλό, Βασιλείου- θεωρώντας ότι θα δώσουν στην ελληνική σκηνή και ειδικά στο Εθνικό Θέατρο, το ”μεσογειακό φως” που του λείπει. Την αμέσως επόμενη περίοδο, ως ειδικός πια του νεοελληνικού ύφους, θα επιμεληθεί παραστάσεις σε κηποθέατρα, σε υπαίθριους χώρους, σε μνημεία, με θέματα από τη νεότερη ελληνική ιστορία ή το Βυζάντιο. Τότε εντάσσεται στο Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου και προσπαθεί να συμβάλει στη δημιουργία μιας εθνικής θεατρικής αισθητικής».
Κοστούμια, σχέδια, σκηνικά από παραστάσεις ιστορικές, κλασικές, πρωτοποριακές για την εποχή τους. Ποια γεύση θα πάρει ο επισκέπτης φεύγοντας; «Ο Βασιλείου-σκηνογράφος και ο Βασιλείου-ζωγράφος διακρίνεται για τη μεγάλη χρωματική παλέτα του και την επιδίωξη ενός λιτού ύφους με γηγενή χαρακτηριστικά».
Με δυο λόγια στα σκηνικά του, όπως και στα έργα του, αναγνωρίζονται και αποτυπώνονται το φως, τα χρώματα, οι παραδόσεις και η ιστορία αυτής της χώρας.

«Η Μπλανς είναι μια γυναίκα της εποχής μας»

Το νέο ανέβασμα του «Λεωφορείου ο πόθος» από τον σκηνοθέτη Βασίλη Νικολαΐδη παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια-Ντενίση
  • Της Σαντρας Bουλγαρη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 19 Mαρτίου 2011
«Τελικά δεν είναι τυχαίο πως κάποια έργα αντέχουν στον χρόνο κι αγαπιούνται τόσο πολύ». Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται ο Βασίλης Νικολαΐδης, σκηνοθέτης μιας νέας παράστασης του έργου του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο πόθος». Χιλιοπαιγμένου κι όμως πάντα ανοιχτού σε διαφορετικές οπτικές. Για λίγες βραδιές (μέχρι την ερχόμενη Κυριακή 27 του μήνα) ήρθε στην Αθήνα μετά την παρουσίασή της στην Πάτρα η παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου της πόλης, που παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια–Ντενίση σε σκηνοθεσία του Νικολαΐδη.
Πρόκειται για ένα έργο δύσκολο, πρόκληση σε όποιον το αναλάβει, αν σκεφτεί κανείς ό,τι έχει στο μυαλό μας ο καθένας για το «Λεωφορείο ο πόθος». «Παρ’ όλα αυτά, η Μπλανς θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα της εποχής μας», υπενθυμίζει ο Βασίλης Νικολαΐδης. Κι έτσι, με την ιδιαίτερα διαισθητική του ματιά, προσέγγισε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου. «Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Μπλανς να σέρνεται στους καναπέδες με ένα ποτήρι ουίσκι στα χέρια και να λέει διάφορες ποιητικές αρλούμπες. Στη δική μας παράσταση παρουσιάζουμε την Μπλανς (τον ρόλο ερμηνεύει η Κάτια Γέρου) σαν μια γυναίκα χωρίς αντιστάσεις, άτυχη εκ γενετής».
  • Ευαίσθητη
Μέσα από τη συζήτησή μας ζωντανεύει η ψυχοσύνθεση όχι μιας διαταραγμένης αλλά μιας ευαίσθητης γυναίκας. «Ζει σε ένα αμείλικτο περιβάλλον, όπου οτιδήποτε διαφορετικό χτυπιέται αλύπητα. Κι εκείνη, μετά την αυτοκτονία του άντρα της, αναζητά στους διάφορους άντρες, τους οποίους συναντάει, το αντίδοτο του θανάτου. Υπάρχουν δεκάδες Μπλανς δίπλα μας. Ανθρωποι που συνθλίβονται επειδή η χοντρόπετση και ανδροκρατούμενη με την κακή έννοια κοινωνία μας δεν μπορεί να τους σηκώσει».
Η παραγωγή αυτή μας έδωσε τη δυνατότητα, πέρα από μια διαφορετική εκδοχή της Μπλανς του Τενεσί Ουίλιαμς, να δούμε ως αθηναϊκό κοινό μια δουλειά της περιφέρειας σε δύο όψεις (από την Πάτρα, σε σκηνοθεσία όμως του Νικολαΐδη, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου).
Ευκαιρία να τον ρωτήσουμε ποια είναι τα επόμενα σχέδιά του μέσα στο γενικότερο πλαίσιο... Δυστυχώς, τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Παρατημένα στο τι θα αποφασίσει τελικά ο «Καλλικράτης», τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα της χώρας βρίσκονται σε αδιέξοδο με άγνωστο το μέλλον τους. Ο ίδιος ο Νικολαΐδης δεν γνωρίζει να μας πει για τον επόμενο προγραμματισμό (μπορεί και να μην υπάρξει), πέρα από προτάσεις για θέατρα της Αθήνας, αφού ακόμη στο Αγρίνιο προσπαθούν να κλείσουν χρέη λόγω καθυστερήσεων των επιχορηγήσεων.
«Η αποκέντρωση μοιάζει να είναι ένα τριτεύον θέμα, για το οποίο το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Οταν οι Αρχές κωφεύουν, εμείς τι θα κάνουμε;» αναρωτιέται ο Βασίλης Νικολαΐδης για μια βαθιά κρίση που τη βλέπει να διευρύνεται σε ολόκληρο το σύγχρονο θεατρικό τοπίο της χώρας. «Θέατρο χωρίς χρήμα» χαρακτηρίζει το φαινόμενο των διακοσίων πενήντα και παραπάνω θεάτρων της Αθήνας, που ανεβοκατεβάζουν συνεχώς παραστάσεις, ενώ κατηγορεί το μονοπώλιο του Εθνικού, που «όχι μόνο έχει αφήσει όσους δεν ανήκουν στους ευνοούμενους απ’ έξω, αλλά με υποτιθέμενη αρωγή προσπάθησε να βγάλει χρήματα από τα ΔΗΠΕΘΕ, συγκεκριμένα από αυτό του Αγρινίου». «Θα συνεχίσω να σκηνοθετώ, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και την αγαπώ, όμως το τελευταίο που ενδιαφέρει το κράτος αυτήν τη στιγμή είναι ο πολιτισμός. Ζει ο άνθρωπος και χωρίς θέαμα, αν δεν έχει να φάει...».
Η μετάφραση του έργου «Λεωφορείο ο πόθος» για τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας είναι του Ερρίκου Μπελιέ, τα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ. Με την Κάτια Γέρου παίζουν οι Δημήτρης Μόσχος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννης Κοτσαρίνης, Θωμάς Γκαγκάς, Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Κωνσταντίνος Φάμης. Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Παπαδιαμαντοπούλου 4, τηλ. 210-72.10.045.

Επτά αµαρτήµατα στην ίδια «Στέγη»

Η Αγγελική Στελλάτου, από τις χορογράφους που δικαιούνται εύσηµα για την «άνοιξη» του σύγχρονου χορού (ως παλιό µέλος της Οµάδας Εδάφους) συναντά τη µουσική του Σταύρου Γασπαράτου, µε τον οποίο έχουν ήδη συνεργαστεί στις παραγωγές ΑΩ (του Ash Bulayev) και Καν.ίβ.αλοι. Η ενασχόληση των δύο καλλιτεχνών µε τα «επτά θανάσιµα αµαρτήµατα» - εξού και ο τίτλος της παράστασης - γέννησε µια σειρά από βασικά, ενοχλητικά και µάλλον αναπάντητα ερωτήµατα. Αντέχει σήµερα η έννοια της αµαρτίας; Πώς επιβιώνει κανείς σ' ένα περιβάλλον που τρέφει την απληστία ή την αλαζονεία, ενώ ταυτόχρονα τις καταδικάζει; Γιατί να διαχωρίζει κανείς την απόλαυση από την ενοχή; Πώς ζει το σώµα την ενοχή αυτή; Πρόθεση της οµάδας - έντεκα χορευτές και πέντε µουσικοί - δεν είναι να δώσει απαντήσεις στα ερωτήµατα αυτά, αλλά να µοιραστεί µε τους θεατές εικόνες από τη γοητευτική συνάντησή της µε την αµαρτία. Ολοι µαζί επιχειρούν να δώσουν «µια ευκαιρία στο περιθώριο για λάθος, εκεί όπου η τόλµη και η ενστικτώδης επικοινωνία οδηγούν σε µια ειλικρινή κατάθεση».

> Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών, Λεωφ. Συγγρού 107 - 109, 19 - 20, 22 - 27, 29 - 31 Μαρτίου & 1 - 2 Απριλίου. Στην κεντρική σκηνή στις 20.30.

Δύο «Αντιγόνες» στη Γερµανία

  • Επιµέλεια: Δηµήτρης Δουλγερίδης, ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Ο βετεράνος Ντιµίτερ Γκότσεφ και το νέο αίµα του γερµανικού θεάτρου, η 37χρονη Φριντερίκε Χέλερ, «ξαναδιαβάζουν» την τραγωδία του Σοφοκλή σε δύο διαφορετικές σκηνές της Γερµανίας. Ο Γκότσεφ εµπιστεύτηκε τη διασκευασµένη «Αντιγόνη» του Μπέρτολτ Μπρεχτ ανεβάζοντας στο Θέατρο Τάλια του Αµβούργου έναν πόλεµο ανάµεσα σε δύο φανατικούς: την οργισµένη και γεµάτη αυτοπεποίθηση κόρη του Οιδίποδα και τον Κρέοντα, που µοιρολογάει φορώντας ένα στρατιωτικό τζάκετ και παίζοντας ακόρντα σε ένα αρµόνιο. Ολα αυτά ενώ στο φόντο σαπουνόφουσκες πέφτουν από το σκοτάδι στο (υπαρξιακό) κενό. Η Χέλερ, από την άλλη, παρουσιάζει στη σκηνή της Σαουµπίνε ένα σόου µε ποπ σταρ που χειρονοµούν πάνω σε έναν διάδροµο πασαρέλας, µέχρι τη στιγµή που ο Κρέων τραβάει το καλώδιο του µικροφώνου από την πρίζα και η Θήβα ακούει τον θρήνο της Αντιγόνης unplugged. Στο τέλος του ψευτοµιούζικαλ ο βασιλιάς µένει µόνος κι εξαντληµένος, ενώ οι προβολείς του θεάτρου πέφτουν πάνω του απειλητικοί.

«ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ»: Κόσµος ψευδαισθήσεων

  • Ο Γιώργος ∆. Κ. Σαρηγιάννης, προτείνει και αντιπροτείνει 
  • ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
ΤΟ ΕΡΓΟ. Μπλανς Ντιµπουά. Καταγωγή: από αριστοκρατική οικογένεια του αµερικανικού Νότου. Η οποία ξεκληρίστηκε, χρεοκόπησε και ξέπεσε. Το τελευταίο υπόλειµµα της αρχοντιάς τους εξαφανίστηκε µαζί µε την έπαυλη Μπελ Ρεβ και το µεγάλο κτήµα το οποίο την περιέβαλλε, που χάθηκαν από χρέη και υποθήκες, αφήνοντας την Μπλανς χωρίς στέγη.

Ηλικία: προχωρηµένη αλλά ακαθόριστη _την κρύβει αλλά αυτοσαρκάζεται ως «γεροντοκόρη». Γάµος: στα δεκάξι της µε ένα λεπτεπίλεπτο αγόρι το οποίο λάτρευε και που όταν εκείνη ανακάλυψε πως είναι οµοφυλόφιλος τίναξε τα µυαλά του στον αέρα. Τρόποι: εξαιρετικά λεπτοί. Ευαισθησία: στο κόκκινο. Ντύσιµο: σαν από βεστιάριο θεάτρου, µε κοσµήµατα από γυαλάκια που θέλει να δείχνουν πολύτιµοι λίθοι.

Επάγγελµα: δασκάλα. Αποτυχηµένη. Αποκούµπι: το πιοτό και το σεξ µε άγνωστους. Φήµη: κακή σε σηµείο που να την απολύσουν από τη δουλειά της όταν δηµιούργησε σχέση µε έναν έφηβο µαθητή της και να τη διώξουν για «ανάρµοστη διαγωγή» από το ξενοδοχείο όπου ζούσε πια.

∆ιέξοδος: οι ψευδαισθήσεις. Τελευταίο της καταφύγιο: το µίζερο σπίτι της αδελφής της Στέλλας σε µια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης.

Εκεί η Μπλανς θα συναντηθεί µε τον Αγγελο Εξολοθρευτή της: τον γαµπρό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Ο πολωνικής καταγωγής «κτηνώδης» εργάτης που πίνει, βρίζει και χαρτοπαίζει αλλά κάνει ευτυχισµένη στο κρεβάτι, άρα και στη ζωή, την έγκυο Στέλλα, έστω κι αν τσακώνεται µαζί της, έστω κι αν σηκώνει πάνω της χέρι, όταν ρίξει, µεθυσµένος, στο ίδιο κρεβάτι και την Μπλανς και τη βιάσει, υλοποιώντας µια ενδόµυχη επιθυµία και των δύο, θα απελευθερώσει τους δαίµονες που την καταδιώκουν: οι τελευταίοι της δεσµοί µε την πραγµατικότητα θα κοπούν οδηγώνταςτην στη σχιζοφρένεια _ τον απόλυτο κόσµο των ψευδαισθήσεων _και στο ψυχιατρείο.

info
Από το ∆ΗΠΕΘΕ Πάτρας στο θέατρο «Ιλίσια Ντενίση» / Κεντρική Σκηνή (Παπαδιαµαντοπούλου 4, από Βασιλίσσης Σοφίας 54, τηλ. 210 7210045, 210 7216317). Μέχρι 27 Μαρτίου.
Ο Τενεσί Ουίλιαµς µε το «Λεωφορείο Ο Πόθος» (1947) έγραψε πρώτα και πάνω απ’όλα ένα ρόλο: την Μπλανς Ντιµπουά. Ενα ρόλο σίγουρα σµιλεµένο µε στοιχεία αυτοβιογραφικά. Ενα Μεγάλο Ρόλο. Γύρω από τον κεντρικό αυτό άξονα έπλασε το έργο. Ενα έργο µε πολλά προτερήµατα αλλά και µε αµερικάνικες ευκολίες, το οποίο κρατούν ακόµα ζωντανό, εκτός απότον Μεγάλο Ρόλο, οι ρωγµές τουρεαλισµού του µέσα από τις οποίες τρυπώνει η ποίηση.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Ο Βασίλης Νικολαΐδης αντιµετώπισε το έργο, πάνω στην βατή µετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, ψύχραιµα και µετρηµένα χωρίς καµία διάθεση ανατροπής. Εκανε µία _ απόλυτα νόµιµη _ συντηρητική ανάγνωση του κειµένου ενισχύοντας αποτελεσµατικά την ατµόσφαιρα µε τους µελαγχολικούς ήχους ενός σαξόφωνου (µουσική επιµέλεια Γιώργος Μπουρδόπουλος). Ο ρεαλισµός, όµως, της παράστασής του, κατά τη γνώµη µου, παρά τις λεπτοµέρειες που έχουν αναζητηθεί, σπάνια λειτουργεί πειστικά _συγκρούσεις, εκρήξεις, γλέντια… (κίνηση Μαργαρίτα Βαρλάµου - ∆ηµήτρης Μόσχος). Και λείπουν οι εξάρσεις.

Ο Γιάννης Μετζικώφ µάλλον συµβατικά σχεδίασε τον σκηνικό χώρο που τον φώτισε ο Νίκος Σωτηρόπουλος. Καλύτερα τα κοστούµια του.

ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. Η παράσταση υστερεί και στη διανοµή. Ενώ οι ηθοποιοί δεν µοιάζουν δεµένοι_ σαν ο καθένας να κάνει ό,τι και όσο µπορεί. Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννης Κοτσαρίνης, ∆ηµήτρης Μόσχος, Ζαχαρούλα Κληµατσάκη, Θωµάς Γκάγκας κινούνται γύρω από το µέτριο. Πιο αδύναµος ο Κωνσταντίνος Φάµης _ η υπέροχη σκηνή Μπλανς και Νέου πάει χαµένη. Η Ηλέκτρα Νικολούζου είναι γήινη και έχει καλές στιγµές. Η πολύ καλή ηθοποιός Μαργαρίτα Βαρλάµου σαν νασχεδίασε ρόλο ερήµην του συνόλου.

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούµης_ πρέπει να δουλέψει την ασύµβατη µε το σώµα του φωνή του_ µου άφησε την εντύπωση πως µιµείται το ρόλο του Κοβάλσκι. Η Κάτια Γέρου δίνει χιούµορ στον ρόλο, έχει µερικές πολύ δυνατές στιγµές αλλά και κάποιες όπου, χωρίς λόγο, στοµφάρει.

Εν ολίγοις.
Καλές προθέσεις χωρίς εξάρσεις.
Ο ∆ιονύσης Τσακνής είναι φυσικά ο συνθέτης της µουσικής στο «Ενα βότσαλο στη λίµνη» και όχι, όπως έγραψα στο φύλλο του περασµένου Σαββάτου, ο αδελφός του, δηµοσιογράφος και στιχουργός, Νίκος Τσακνής. 
  • Προσκήνιο

Η καλλονή Αριάν Λαµπέντ  στον άκαρπο «Πλατόνοφ»
Ανευ λόγου και αιτίας βρήκα τη διασκευή «Η Νόρα µετά» του σκηνοθέτη Νίκου Καµτσή πάνω στο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν. Φοβάµαι πως δεν κατάφερε να ανανεώσει το ενδιαφέρον για το γερά θεµελιωµένο ιψενικό οικοδόµηµα που έδειχνε τις αντοχές του, όσο κι αν το θέµα του έχει ξεπεραστεί, όταν αφήνονταν ελεύθερο να ανασάνει αλλά συρρικνώνονταν και θόλωνε µε τις θεωρητικής εµπνεύσεως αλλά µε ανύπαρκτη θεατρικότητα προσθήκες και µετασκευές. Επιπλέον η παράσταση («Τόπος Αλλού»), πέρα από το ενδιαφέρον σκηνικό της Μίκας Πανάγου, δεν είχε πολλά επιχειρήµατα για να υποστηρίξει την ιδέα. Βρήκα ανεπαρκή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά το οµολογουµένως απόλυτο δόσιµό της, την Μαρλέν Σαΐτη µε την αδύναµη φωνή, την «ιδιαίτερη» άρθρωση και την υπερβολική κίνηση _ κάτι µεταξύ Γκόλφως και Ζιζέλ _ και κάτω από τις δυνατότητές τους τα υπόλοιπα µέλη της διανοµής. Εκτός της Γεωργίας Μαυρογεώργη η οποία, πάντως, δεν έκρυβε την αµηχανία της.

Ενα σύγχρονο «µπαλέτο» οργάνωσε ο Γιώργος Λάνθιµος µε αφορµή _ ή µάλλον εναντίον του… _ τον «Πλατόνοφ», το ανοικονόµητο πρωτόλειο του Τσέχοφ, όπως το έχει διασκευάσει συµµαζεύοντάς το ο Ντέιβιντ Χέαρ (Εθνικό Θέατρο / Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»). Απόλυτα ισοπεδωµένος, άχρωµος, µονότονος λόγος, ισοπεδωµένοι ηθοποιοί, ένας ψυχρός σκηνικός χώρος (Αννα Γεωργιάδου), έµφαση στην καλά οργανωµένη κίνηση (Αµάλια Μπένετ), σκηνοθετισµοί που δηλώνουν ανά πάσα στιγµή το εγώ του σκηνοθέτη… Μία αδιέξοδη, άκαρπη, χωρίς λόγο, πιστεύω, παράσταση στην οποία _ λυπάµαι, αλλά _ έπληξα αφάνταστα.

ΟΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ: Σγουρός - Παναγιωτοπούλου

  • Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ
  • Θανάσης Νιάρχος TA NEA: Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Προκειµένου να µας τα καταµαρτυρούν οι άλλοι, καλύτερα να τα οµολογούµε εµείς οι ίδιοι. ∆εν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι όσο αταίριαστα κι αν είναι τα ζευγάρια των «Αταίριαστων», όσες διαφωνίες, επιθετικότητα ή και έχθρα ακόµη θα µπορούσε να εκδηλωθεί µεταξύ τους, «ταιριάζουν» σε κάτι που δεν είναι βέβαια αποφασιστικό, δεν είναι όµως και αµελητέο. Τόσο οι πολιτικοί όσο και οι καλλιτέχνες διαθέτουν το επιχείρηµα της αναγνωρισιµότητας που τους µεταβάλλει σε πρόσωπα ισχύος, έστω κι αν την ισχύ αυτήν τη λοιδωρούν ή την υπονοµεύουν. Σαφέστατα ο λόγος µπορεί να αποκτήσει ακόµα µεγαλύτερο κύρος όταν ενώ διαθέτεις την ισχύ της ιδιότητάς σου την απεµπολείς και την τσαλακώνεις. Με λίγα λόγια, όσο αταίριαστοι κι αν ήταν µεταξύ τους ο Ιωσήφ Στάλιν µε τον διάσηµο συγγραφέα Αντρέ Ζιντ, θα ήταν αδύνατον να σταθούν ισότιµα ο ένας δίπλα στον άλλον και να απευθυνθούν στον ρωσικό λαό, αν δεν τους προστάτευε η πολύ µεγάλη αναγνωρισιµότητά τους. Πολύ περισσότερο που ο Αντρέ Ζιντ ήταν ένας εκφρασµένος οµοφυλόφιλος και ο Στάλιν δεν διάλεξε έναν ανώνυµο µουζίκο για να συνοµιλήσει. Είναι ωστόσο προς τιµήν των σηµερινών αταίριαστων αλλά και όσων έχουν προηγηθεί πως παρά το γεγονός ότι η αναγνωρισιµότητα µαλακώνει την ένταση και την αγωνία για την ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα, φαίνεται να µην ησυχάζουν και να µην παρηγορούνται µε τίποτα. Κάτι είναι κι αυτό σε µια εποχή τόσο εκτεταµένης αναισθησίας.
Τι συµβαίνει, κύριε Σγουρέ, κι έχει δηµιουργηθεί αυτή η τόσο διαλυτική ψυχολογία ότι ενώ θα ζούµε όπως ζούµε ώς τις 25 Μαρτίου, στις 28 του ίδιου µήνα, ηµέρα ∆ευτέρα, είναι πολύ πιθανό να έχουν αλλάξει τα πάντα προς το χειρότερο;
Γιάννης Σγουρός: Η Ελλάδα αυτοπαγιδεύτηκε. Ευθύνες έχουν όλοι όσοι διαχειριστήκανε το πολιτικό σύστηµα από το 1975 ώς σήµερα και η κοινωνία τους εµπιστεύτηκε. Οι άνθρωποι αυτοί αντί να µελετήσουν πώς ακριβώς έχουν τα πράγµατα, κυρίως οικονοµικά, συνέχισαν να δανείζονται χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγµή θα φτάσουµε στο «αµήν». Την πάθανε µια φορά µε τη δραχµή, όµως δεν βάλανε µυαλό. Την πάθανε δεύτερη φορά µε το ευρώ, πάλι τα ίδια. Με συνέπεια οι εµπλοκές που δηµιουργηθήκανε να µας οδηγήσουν σε µια γενικότερη κατάθλιψη. Με την ιστορία όµως που έχουµε οι Ελληνες, θα αντέξουµε. Γιατί είναι πάρα πολύ ισχυρός ο θεσµός της οικογένειας. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι µπαµπάδες, οι µαµάδες βοηθάνε τώρα τα νέα παιδιά. Εµείς οι µεγάλοι έχουµε χρέος να βοηθήσουµε τις νεώτερες γενιές όσο το δυνατόν περισσότερο. Βέβαια υπάρχει ένα ποσοστό, δεν ξέρω πόσο είναι αυτό, όχι πολύ µεγάλο πάντως, που καταφέρνει και ξεγλιστράει. Εχει χρήµατα, περιουσία. Η µεγάλη πλειονότητα όµως του ελληνικού λαού περνάει, εδώ και δυο χρόνια, πολύ άσχηµα.
Με συγχωρείτε, έγιναν διαδηλώσεις και επαναστάσεις, στηθήκανε οδοφράγµατα, χαθήκανε άνθρωποι, για να ξαναγυρίσουµε στους παππούδες; Τότε τι χρειαζόταν όλη αυτή η φασαρία;
Αννα Παναγιωτοπούλου: Τώρα τι ερώτηση είναι αυτή; Αφού έχει καταρρεύσει το σύµπαν αυτή τη στιγµή, η επιστροφή στους παππούδες είναι η µοναδική λύση. ∆εν είναι βέβαια υγιής λύση, αλλά δεν µπορεί να γίνει αλλιώς. Αν δεν βάλουνε όλοι χέρι σε µια οικογένεια, δεν επιβιώνει η οικογένεια αυτή την ώρα. Και δεν είναι µόνο η οικογένεια που δεν επιβιώνει, δεν επιβιώνουν οι τέχνες, τα γράµµατα, δεν επιβιώνει τίποτε.
Κυρία Παναγιωτοπούλου, ως νεότευκτη γιαγιά το λέτε αυτό χωρίς απελπισία. Θα το λέγατε πριν από τριάντα ή τριάντα πέντε χρόνια που θα κρατούσατε κι εσείς τη σηµαία κάποιας αλλαγής; Κι όταν λέγαµε αλλαγή δεν εννοούσαµε βέβαια τους παππούδες.
Α.Π.: Βεβαίως όχι. Αλλά ούτε τώρα στηρίζεται κανείς για την αλλαγή στους παππούδες, για την επιβίωση στηρίζεται σε αυτούς. Για την αλλαγή µόνο στους νέους µπορείς να στηριχθείς. Αλλιώς θα ήµασταν τρελοί να περιµένουµε από τους γέρους να αλλάξουν την κατάσταση. Οι νέοι άνθρωποι όµως είναι απογοητευµένοι – και δικαίως – απ’ όλα και κυρίως από την πολιτική. Πέρα από τα χρήµατα, πέρα από την κρίση, το ότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν ιδεολογία είναι µεγάλο τραύµα, είναι κάτι τραγικό για µια κοινωνία. Αν και πρόκειται για φαινόµενο παγκόσµιο, δεν είναι µόνο ελληνικό.
Με την καταστροφή που έγινε στην Ιαπωνία διαβάσαµε όλοι µας ότι οι άνθρωποι εκεί στηρίζονται πολύ στη βοήθεια που µπορεί να προσφέρει ο ένας στον άλλον.
Α.Π.: Αυτό συµβαίνει σε καταστάσεις απόλυτης κρίσης. Στις µεγάλες συµφορές, έτσι ή αλλιώς, ξυπνάει η ανθρωπιά. Αλίµονο όµως αν περιµέναµε τις µεγάλες συµφορές για να ξυπνήσει η ανθρωπιά µας.
Γ.Σ.: Επειδή ανήκουµε και οι τρεις µας περίπου στην ίδια γενιά, θυµόµαστε πολύ καλά ότι τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 υπήρχε φτώχεια καταραµένη, υπήρχε πολιτική που ήταν ασταθής, αλλά υπήρχε προοπτική. Ενώ δεν είχαµε να φάµε, πιστεύαµε και αγωνιζόµαστε. Θυµάµαι ότι πηγαίναµε στη Θεσσαλονίκη στα συσσίτια, στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Υπήρχε η ιδεολογία, υπήρχε η θρησκεία, υπήρχε ηπολιτική, υπήρχε η τέχνη, υπήρχαν πολλά πράγµατα για να πατήσει στα πόδια του ένας νέος. Ηµασταν ώριµοι από παιδιά. Σήµερα ποια είναι η προοπτική; ∆ιαβάζεις και ακούς ότι η κρίση θα κρατήσει ώς το 2025. Οι νέοι δηλαδή που είναι σήµερα είκοσι πέντε χρονών θα φτάσουν τα σαράντα, να κάνουν τι; Χρειάζεται να γίνει µια τέτοια εσωτερική επανάσταση στην Ελλάδα ώστε να αλλάξουν άρδην, όσο γίνεται πιο γρήγορα, τα πράγµατα. ∆εν υπάρχουν πλέον περιθώρια για παραµύθια.
Κυρία Παναγιωτοπούλου, στη συνάντησή σας µε ένα πρόσωπο που έχει τεράστιο κοµµάτι πολιτικής ευθύνης όσον αφορά την Αττική, ποιο είναι το πρώτο πράγµα αυθορµήτως που θα θέλατε να κουβεντιάσετε µαζί του;
Α.Π.: Κατ’ αρχάς το θέµα των µεταναστών. Εχω µια µεγάλη απορία: Ξέρουµε όλοι µας πως πρόκειται για ανθρώπους που κινούνται ή µάλλον µετακινούνται χάρη σε κυκλώµατα που δεν είναι αόρατα αλλά υπαρκτά. Οπως επίσης η ζητιανιά, η πορνεία, η εγκληµατικότητα. Αυτά τα κυκλώµατα, όπως επίσης τα ναρκωτικά, που δεν έχουν να κάνουν µε τους µετανάστες, αλλά ώς έναν βαθµό ίσως να έχουν, γιατί δεν έχουν εντοπιστεί ποτέ; Ασχολούνται µε την τροµοκρατία και δικαίως. Το πλήγµα όµως µε την τροµοκρατία δεν είναι τόσο µεγάλο όσο είναι µε τους εµπόρους των ναρκωτικών. Γιατί δεν υπάρχει ένα τµήµα της Αστυνοµίας, όπως είναι η Αντιτροµοκρατική Υπηρεσία, ενάντια σε αυτούς που διακινούν τα ναρκωτικά, την πορνεία, τους µετανάστες, εννοώ βέβαια τους νταβατζήδες.
Γ.Σ.: Εχουνπεράσειαπό το 2004 που κάναµε, κατά δήλωση διεθνών παραγόντων, τους καλύτερους Ολυµπιακούς Αγώνες επτά χρόνια και όχι γεµάτα. Και πραγµατικά η πόλη είχε καθαριστεί, λειτουργούσαν όλα µια χαρά. Σάµπως να πέρασε...
Α.Π.: Μαραµπούντα, δεν έµεινε τίποτα...
Γ.Σ.: Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα ισοπεδωθήκανε τα πάντα. Να το πω απλά, δεν υπήρχε µεταναστευτική πολιτική. Μια αόρατη δύναµη λες και θέλει πραγµατικά να αυτοκτονήσουµε όλοι µαζί. Ειλικρινά δεν µπορώ να καταλάβω τι ακριβώς συµβαίνει. Για οποιοδήποτε σηµείο της Αθήνας ή του κέντρου της έχω κάνει πάµπολλες καταγραφές. Στο υπουργείο ∆ηµόσιας Τάξης επί Παυλόπουλου και στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επί Χρυσοχοΐδη έχω δώσει τις καταγραφές αυτές µαζί µ’ ένα σωρό επιπλέον αναφορές και προτάσεις. ∆εν υπάρχει όµως η συνοχή που θα έπρεπε να υπάρχει ανάµεσα στα υπουργεία και τις αυτοδιοικητικές υπηρεσίες.
Στο Αλσος Παγκρατίου, όπου παίζαµε εµείς, η «Ελεύθερη Σκηνή», υπήρχε ένα σουβλατζίδικο, ένα σινεµά, µια καφετέρια, ένα θέατρο, κόσµος. Τα γκρεµίσανε όλα αυτά και βάλανε στη θέση τους δυο µπασκέτες ενώ το χώµα είναι γεµάτο µε σύριγγες
Α.Π.: Συγγνώµη, αλλά αναφέρονται οι µετανάστες σαν να µην υπάρχουν οι πάτρωνες. Αυτό όµως το ξέρω εγώ, δεν µπορεί να µην το ξέρει το κράτος, η Πολιτεία.
Γ.Σ.: Το ξέρει πολύ καλά. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει αυτή η περιµετρική ζώνη των πέντε χιλιοµέτρων κάτω από την Ακρόπολη, µε τους χιλιάδες παράνοµους µετανάστες που τους χρησιµοποιούν και τους εκµεταλλεύονται ανάλογα µε το τι είναι ο καθένας. Αλλους τους κάνουν βαποράκια, αν πρόκειται για νεαρές κοπέλες τις βγάζουν στο πεζοδρόµιο, τα µικρά παιδιά τα βγάζουν στα φανάρια και πάει λέγοντας. Οι έµποροι ναρκωτικών είδανε ότι εδώ έχει πελατεία και πλακώσανε όλοι µαζί. Οταν ήρθα πιτσιρικάς στην Αθήνα πού µ’ έχανες πού µ’ έβρισκες στην Οµόνοια ήµουν και τις γύρω περιοχές, µ’ όλα τα καλά και µ’ όλα τα στραβά τους. Ετσι όµως ζήσαµε από πρώτο χέρι την πολιτική συναναστροφή, την οµορφιά της Πλάκας, της Πλατείας Βικτωρίας, της Φωκίωνος Νέγρη. Τώρα όλα αυτά χαθήκανε. Οµως µε το να εξωραΐζουµε ή να δικαιολογούµε τα πράγµατα προσθέτουµε ακόµη ένα λάθος σ’ αυτή την ιστορία.
Α.Π.: Είναι πάντως φοβερό να ζεις µέσα στον τρόµο στην ίδια σου την πόλη ή να βλέπεις τα παιδιά να σέρνονται από τα ναρκωτικά και η Πολιτεία να µην κάνει τίποτα. Τώρα σε σχέση µε τους Ολυµπιακούς, τους τοξικοµανείς τους είχανε κρύψει. Αυτή ήταν η λύση, που δεν ήταν βέβαια λύση, ήταν ένα ψέµα. Οµως µια και συζητάµε µε τον κύριο Σγουρό θα ‘θελα να θίξω το θέµα των πάρκων. Υπάρχει µια άποψη που λέει ότι στα πάρκα δεν πρέπει να υπάρχει πολιτισµός. ∆εν µιλάω για την Ευρώπη και την Αµερική που κι αν δεν υπάρχουν εκεί µέσα στα πάρκα καφενεία και εστιατόρια κι ό,τι µπορεί να φανταστεί κανείς. Σε µας εδώ υπήρχαν µέσα στα πάρκα θέατρα που πήγαινε ο κόσµος και ανέπνεε, ήταν κάτι µοναδικό στον κόσµο. Αλλά τα κλείσανε. Οταν είχα πάει στον Τρίτση και τον είχα ρωτήσει για το θέατρο «Αλίκη» που ήταν στο Αλσος του Πεδίου Αρεως «Πείτε µου, σας παρακαλώ, συνωστίζεται τόσος κόσµος µέσα στο Αλσος ώστε χρειάζεται να περάσει και δεν µπορεί να το κάνει λόγω του θεάτρου;», µου απάντησε: «Πα, πα, πα, να πάει στον ∆ήµο, να φύγει από πάνω µου». Ακόµη στο Αλσος Παγκρατίου όπου παίζαµε εµείς, η «Ελεύθερη Σκηνή». Υπήρχε ένα σουβλατζίδικο, ένα σινεµά, µια καφετέρια, ένα θέατρο, κόσµος. Τα γκρεµίσανε όλα αυτά και βάλανε στη θέση τους δυο µπασκέτες ενώ το χώµα είναι γεµάτο µε σύριγγες. Ποια λογική υπαγορεύει το κλείσιµο; Μήπως γιατί δεν έχουµε πράσινο; Μα δεν είπε κανείς να κόψουµε τα δέντρα.
Γ.Σ.: Πέσατε στον κατάλληλο άνθρωπο. Από την 1η Ιανουαρίου του 2011, το Πεδίον του Αρεως περιήλθε σε µένα. Και το Αττικόν Αλσος. Το ένα κακό όµως φέρνει το άλλο. Λόγω της περικοπής των κονδυλίων, προσπαθείς να επιβιώσεις και φροντίζεις τα απολύτως απαραίτητα. Να πληρώσεις τη µισθοδοσία, τα λειτουργικά έξοδα, µε αποτέλεσµα να µη µένουν χρήµατα. Είπαµε όµως να κάνουµε ό,τι είναι δυνατόν καλύτερο για τον πολιτισµό.
Α.Π.: Μα το θέατρο στο Πεδίον Αρεως µια σκαλωσιά είναι όλο κι όλο. ∆εν χρειάζεται να κάνεις τίποτα φοβερά έξοδα.
Γ.Σ.: Το θέατρο θα λειτουργήσει, όπως θα λειτουργήσει και το Θέατρο ∆όρα Στράτου και το θέατρο στον Κολωνό. Θα συνεργαστούµε µε τον κύριο Καµίνη ώστε να ενισχύσουµε όσο γίνεται τον πολιτισµό για να πάρει µπροστά η µηχανή.
Θυµήθηκα τις προάλλες σε σχέση µε όλα αυτά που ζούµε κάτι που είχε πει ο Κίσινγκερ το 1985, ότι η Ελλάδα προορίζεται να εξαφανιστεί από τον χάρτη. Κι ένας άνθρωπος µε τόση δύναµη που λέει κάτι σχετικό, µπορείς να υπολογίζεις ότι το προετοιµάζει κιόλας.
Α.Π.: Καλός άνθρωπος. Οµως εµείς εδώ έχουµε βάλει οι ίδιοι τα χέρια µας και έχουµε βγάλει τα µάτια µας κανονικά. Θα τα ρίξουµε τώρα στον Κίσινγκερ για κάτι που είπε το ‘85; Εµείς φταίµε κανονικότατα.
Γ.Σ.: Βέβαια εµείς φταίµε. Για είκοσι χρόνια ή µάλλον πολύ περισσότερο κοιµόµασταν. Ισως να είµαστε και κουρασµένοι. Εµφύλιος, χούντα, αλλιώς δεν εξηγείται.
Α.Π.: Μετά τη χούντα είµαστε κουρασµένοι; Μετά τη χούντα το σύµπαν ήταν ενθουσιασµένο. Τότε έπρεπε να γίνουν κάποια πράγµατα που δεν έγιναν, γιατί τότε υπήρχε διάθεση, τσαγανό.
Γ.Σ.: Χρειάζεται όµως να γίνει κάτι για να ξαναγεννηθεί το πολιτικό σύστηµα. ∆ιαφορετικά το να βρίζει και να καταριέται ο ένας τον άλλον δεν βγάζει πουθενά.
Α.Π.: Εµένα µε τρελαίνει που κατηγορεί ο ένας τον άλλον συνεχώς. Και µάλιστα να αφορά αυτό στις προοδευτικές δυνάµεις. Η Ακροδεξιά είναι η Ακροδεξιά, την έχουµε πάρει απόφαση. Αλλά να βλέπουν τη χώρα να διαλύεται και να επιµένουν να αλληλοκατηγορούνται είναι τροµακτικό. Οπως είναι τροµακτικό να µην µπορείς να πας στη δουλειά σου µε τις πορείες που γίνονται κάθε τρεις και λίγο. Η κατάσταση αυτή δεν βλάπτει µόνο τους µαγαζάτορες, βλάπτει και τους υπαλλήλους. ∆εν γίνεται οι άνθρωποι που απαιτούν για τον εαυτό τους πράγµατα, να αγνοούν µια ολόκληρη κάστα ανθρώπων µε το να κατεβαίνουν σε πορείες. ∆εν µπορεί να σκέφτεται ο καθένας µόνο το τοµάρι του. ∆εν µιλάω για τα «Hondos», µιλάω για τους υπαλλήλους των «Hondos».
  • Ο λαϊκισµός καλά κρατεί

Γ.Σ.: Πριν από τριάντα χρόνια παιζόταν σ’ ένα θέατρο της οδού Σταδίου ένα έργο µε τον τίτλο «Αυτό το δέντρο το λέγανε υποµονή». Χρειάζεται υποµονή και θέληση για να αλλάξουµε αυτή τη µαύρη σελίδα της ζωής µας. Χρειάζεται να την αλλάξουµε όσο γίνεται πιο γρήγορα, αλλά όχι µε τα χρονοδιαγράµµατα του υπουργείου Οικονοµικών. Χρειάζεται µια επιθετική πολιτική από το πώς συµπεριφερόµαστε µέσα στο σπίτι µας, στον δρόµο ή στη δουλειά µας.

Α.Π.: Χρειάζεται όµως το µαγικό ραβδί για να γίνει αυτό.   
Γ.Σ.: Οχι, απλά να µην κερδίζουν κάποιοι µε το να διαχειρίζονται τη µιζέρια.

Με συγχωρείτε που επιµένω, τη ∆ευτέρα 28 Μαρτίου θα είµαστε όπως είµαστε σήµερα;
Γ.Σ.: Σε σχέση µε την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ελληνική κυβέρνηση, τα πράγµατα έχουν πάρει τον δρόµο τους. Το θέµα είναι να καταλάβουµε εµείς οι ίδιοι ότι καλώς ή κακώς έγινε αυτή η «πατατιά» και ότι χρειάζεται να επανακατακτηθεί η αξιοπιστία σε σχέση µε τους πολιτικούς. Η έλλειψή της φρενάρει όλη την ιστορία. Το να ξεπεραστεί είναι στα χέρια των αρχηγών των πολιτικών κοµµάτων και πουθενά αλλού. Οι ίδιοι ξέρουν πάρα πολύ καλά τι γίνεται. Χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουνε τη ρότα.

Α.Π.: Βλέπετε όµως τα µικροπολιτικά συµφέροντα να κάνουν τα κόµµατα σαφώς να καθοδηγούν τους οπαδούς τους και να µην κάνουν πίσω.

Γ.Σ.: Το να βάζεις όµως κάποιον να τσιρίζει για να τσιρίζει δεν είναι λύση. Αλλο έλεγχος επί των πεπραγµένων κι άλλο φωνές στον αέρα. Τέρµα ο λαϊκισµός.

Α.Π.: Ναι, αλλά o λαϊκισµός καλά κρατεί.

Δημήτρης Χριστοδούλου: «Αγγούρι η παγκόσμια χρηματαγορά»

 Μνημονεύοντας τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου
Ηταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, αγωνιστής της Αριστεράς -και ως άνθρωπος, στις προσωπικές του σχέσεις, ευφυής, ετοιμόλογος, ευχάριστος.
Είναι ο Δημήτρης Χριστοδούλου, που έφυγε από τη ζωή πριν από είκοσι χρόνια, 5 Μαρτίου 1991, στα 67 του, από καρκίνο του αίματος. Κι αυτός, όπως ο ομότεχνός του Νίκος Καρούζος (που πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 στα 64 του), χωρίς σύνταξη και ιατρική περίθαλψη. Στην αρχή σε κάποιο ράντσο στο «Λαϊκό Νοσοκομείο» και στη συνέχεια, έπειτα από παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη (υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη), στο «Υγεία», όπου και κατέληξε.
Ο ποιητής
Ακουστός πριν από τη δικτατορία (από τότε και η προσωπική γνωριμία) κυρίως από τους θαυμάσιους στίχους που είχαν μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης («Βράχο βράχο», «Βραδιάζει», «Καημός», «Γωνιά γωνιά»), ο Μάνος Λοΐζος («Καλημέρα ήλιε»), ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Λίνος Κόκοτος. Βρεθήκαμε και στο Παρίσι, στη χούντα (σε κάτι ατελείωτες συζητήσεις στον Κήπο του Λουξεμβούργου) -είχε εξοριστεί στον Εμφύλιο- προτίμησε την αυτοεξορία. Μετά στις εφημερίδες (κυρίως στην παρούσα) να φέρνει τα βιβλία του, να κουβεντιάζουμε -είτε για κάποια συνέντευξη είτε στο έτσι, καθώς ήταν γλαφυρότατος συνομιλητής. («Δες κατάντημα αυτής της πόλης, αυτής της χώρας: τα περισσότερα πνευματικά και καλλιτεχνικά στέκια έχουν γίνει τράπεζες!», σχολίαζε σε κάποιο περίπατό μας Πανεπιστημίου και Σταδίου).

Οντας άρρωστος, σε επίσκεψη στο νοσοκομείο είχαμε μιλήσει (συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ε», 21 Οκτωβρίου 1990), με αφορμή τόσο τη δική του περίπτωση όσο και του φίλου και ομοτέχνου του Νίκου Καρούζου που είχε νοσηλευτεί με χαρτί απορίας, για τη μοίρα του απροστάτευτου ποιητή:
«Δεν είναι κρίμα ένας άνθρωπος που έχει χαρίσει την ευαισθησία του στην κοινωνία να δοκιμάζεται τόσο σκληρά; Απορος, ποιος; Ο Νίκος Καρούζος! Εδώ αρχίζει η πρόκληση, εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε κοινωνία η οποία ενδιαφέρεται για την ύπαρξη όντων πίσω από τα φαινόμενα ή είμαστε μια απλοϊκή κοινωνία, επίπεδη, της οποίας δεν αξίζουν λιβάδια, αλλά κόντρα πλακέ. Ποιος θα σώσει τη γλώσσα; Ποιος τη συνέχεια της παράδοσης και της σκέψης; Ποιος την ταυτότητα του έθνους; Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω: ακόμα και ο έσχατος των πνευματικών ανθρώπων αυτής της χώρας. Τι μπορεί να γίνει; Βεβαίως θα ήταν αστείο να προτείνω πως μέσα στον προϋπολογισμό του υπουργείου Εθνικής Αμυνας πρέπει να ενταχθεί κι ένα ποσοστό για τον πολιτισμό. Ωστόσο σοβαρεύομαι, διότι τα μέτωπα άμυνας μπροστά σ' αυτό το σκοτάδι το σημερινό είναι πολλαπλά και χρειάζονται πολλαπλή παρέμβαση».
Οι τοκογλύφοι
  • Και περνάμε στην προσφιλή του ενασχόληση:
«Αλλά ευτυχώς υπάρχει η ποίηση. Το ποιητικό φαινόμενο σαν ένα φαινόμενο ουσιαστικής συντήρησης και γλώσσας, σαν συνεκτικό στοιχείο των ιστορικών και των νεότερων κοινωνικών μονάδων, πέρασε την εντονότερη φάση του τον 19ο αιώνα, για ν' αποδείξει την ύπαρξη του έθνους. Μετά τον 20ό αιώνα δεν πέρασε κρίση η ποίηση, πέρασε η γλώσσα. Μια γλώσσα που είχε φτιαχτεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο -ψεύτικη, ανακόλουθη, ρητορική. Ωστόσο η ποίηση παράγεται και θα παράγεται. Το ζητούμενο είναι αν λειτουργεί κι αν θα συνεχίσει να λειτουργεί. Είναι αμφίβολο. Τι μέλλει γενέσθαι; Αλλοι θα την αντιμετωπίζουν σαν μουσειακό είδος κι άλλοι σαν το άλας της γης. Κι ας πούμε ότι εδώ κρίνεται μια ελπίδα για την πνευματική μας ζωή».
  • Υπάρχει φυσικά και το τραγούδι:
«Είναι βέβαια αστείο να πούμε πόσο πανάρχαιος φίλος και σύντροφος είναι. Ομως υπέστη κι αυτό τις μεταστάσεις, τις καταστροφές, "το φάγωμα των μαλαμάτων από το πρόσωπό της", όπως λέει κι ο ποιητής, από την εμπορευματοποίηση και τη συνακόλουθη υπερπαραγωγή, με τις εταιρείες, στις οποίες εν μέρει οφείλεται η αποβλάκωση της χώρας».
  • Και η έγνοια του -προφητική- για το αύριο του τόπου:
«Η αναζήτηση κεφαλαίων στην παγκόσμια χρηματαγορά είναι ένα αγγούρι, που βρήκε το χωράφι ν' αναφυεί. Συνεπώς δίνουμε τη μάχη με τους τοκογλύφους, με απρόβλεπτες συνέπειες. Από εδώ κι εμπρός η πολιτική μας ζωή, εάν δεν καταλάβουμε, θα είναι περιστασιακή και άκρως επικίνδυνη. Δηλαδή ξέφραγο αμπέλι. Αυτή είναι η αγωνία μου».
Λίγες ημέρες μετά την κουβέντα μας, μιλούσαμε από το τηλέφωνο για τον Ρίτσο και τον Μινωτή που πέθαναν την ίδια ημέρα, αλλά και για τον Τάσο Βουρνά που τον βρήκε ο θάνατος στον ύπνο.
Ωραίος θάνατος, λέω.
«Τι ωραίος; Είναι δυνατό να πεθάνεις και να μην ξέρεις ότι πέθανες;».
Εγινε όμως και έφυγε κι ο ίδιος στον ύπνο του. *

Σέξπιρ σε 38 γλώσσες

  • Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
  • Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Μαρτίου 2011 
Το «Ημέρωμα της στρίγκλας» στα ούρντου. Ο «Βασιλιάς Λιρ» στα αμπορίτζιναλ .Ο «Τρωίλος και η Χρυσηίδα» στα μαορί. Η «Τρικυμία» στα αραβικά. Ο «Τίτος Ανδρόνικος» στα καντονέζικα.
 


Το περίφημο Shakespeare's Globe, το θεατρικό «σπίτι» του Σέξπιρ στο Λονδίνο, ετοιμάζεται να γιορτάσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 με ένα μοναδικό στα διεθνή θεατρικά χρονικά project, και σαφώς το πιο φιλόδοξο που υλοποιήθηκε ποτέ σε σχέση με τη δραματουργία του Σέξπιρ.

Με σημείο εκκίνησης την ημέρα γέννησης του βάρδου, τις 23 Απριλίου, και για διάστημα έξι εβδομάδων, το Globe θα φιλοξενήσει, παράλληλα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, 38 θιάσους από όλο τον κόσμο και ισάριθμες εκδοχές πάνω στο σύνολο των θεατρικών κειμένων του Σέξπιρ. Θα μετάσχει και το Εθνικό μας Θέατρο με ένα «μεσογειακό αριστούργημα», που ακόμη δεν κοινοποιείται.
  • Πιστό αντίγραφο
«Εγκέφαλος» πίσω απ' το πολύγλωσσο εγχείρημα είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Globe, Ντόμινικ Ντρόμγκουλ. Θα είναι η πρώτη φορά που η ποίηση του Σέξπιρ θα αντηχήσει σε 38 γλώσσες και διαλέκτους μέσα στο ανοιχτό οκταγωνικό ξύλινο αμφιθέατρο με τις τρεις γαλαρίες και την αρένα των ορθίων. Πιστό αντίγραφο της αυθεντικής πρώτης σκηνής -όπου ο ίδιος ο Σέξπιρ από το 1599 παρουσίαζε τα έργα του- το 1997 ξαναζωντάνεψε ύστερα από 352 χρόνια «σιωπής».

«Εκτός από σπουδαίος δραματουργός, ο Σέξπιρ πλέον είναι διεθνής γλώσσα που καταργεί τα σύνορα», υποστηρίζει ο 47χρονος σκηνοθέτης και δραματουργός Ντόμινικ Ντρόμγκουλ. Απ' το 1990 ώς το 1996 καλλιτεχνικός διευθυντής του Bush Theatre του Λονδίνου, αργότερα υπεύθυνος δραματολογίου στο θίασο του σερ Πίτερ Χολ στο Old Vic, κι εδώ και έξι χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής του Shakespeare's Globe.

Ενώ ετοιμάζει σε φρενήρεις ρυθμούς το σεξπιρικό φεστιβάλ, μάς ανέπτυξε τηλεφωνικά απ' το γραφείο του (που ατενίζει τον Τάμεση και εφάπτεται με το Globe -ακούει απ' τις επευφημίες του κοινού ώς τις «κορόνες» των ηθοποιών) το όραμά του. «Εφαλτήριό μου υπήρξε το καταπληκτικό κτήριο του Globe, που σε αποπλανεί. Είναι δύσκολο να μην το ερωτευτείς», διαπιστώνει.

«Το Globe μέσα σε έξι βδομάδες θα δημιουργήσει μια διεθνή σεξπιρική κοινότητα στην καρδιά του Λονδίνου», τονίζει. «Θα γιορτάσουμε ανοίγοντας "διάλογο" με θιάσους όλης της υφηλίου και, παράλληλα, ανοίγοντας το Globe στις διάφορες φυλετικές κοινότητες της πόλης. Το Λονδίνο είναι μια πολυφυλετική πόλη».

«Δεν είναι μόνο ένα μεγάλο στοίχημα. Είναι τρέλα», παραδέχεται για το εγχείρημα ο Ντόμινικ Ντρόμγκουλ. «Είναι όμως μια δημιουργική τρέλα». Ηταν δύσκολο να επιλέξει το θίασο που θα εκπροσωπήσει κάθε χώρα; «Θέλαμε να είναι ομάδες που με κάποιο τρόπο έχουν ξαναδοκιμαστεί στη σεξπιρική δραματουργία και έχουν εμπειρία στην περιοδεία. Ολοι θα πρέπει να είναι ανοιχτοί στην "ανοιχτή" δομή της κατασκευής που λέγεται Globe», διευκρινίζει. «Η αρχιτεκτονική και τα υλικά του καθορίζουν την παράσταση, ακριβώς όπως την καθορίζει και η Επίδαυρος», τονίζει ο Ντρόμγκουλ.
Θα ανεχθούν οι Βρετανοί θεατές τον Σέξπιρ ανεβασμένο με την παράδοση της Ζιμπάμπουε, για παράδειγμα; «Ελπίζω ότι δεν θα αποδειχτούμε συντηρητικοί και δύσκαμπτοι.

Και θα απολαύσουμε τον Σέξπιρ στα κινέζικα, στα μανδαρίνικα, στα αραβικά, στα χίμπρο, στα σουαχίλι, στα ελληνικά, στα ρωσικά, στα πορτογαλικά. Εξάλλου, το Globe έχει ξαναφέρει "φως", χιούμορ και μουσική, το πνεύμα, δηλαδή, που το διέπνεε στους ελισαβετιανούς χρόνους, παρ' όλο που σήμερα δεν τρώμε, δεν πίνουμε, ούτε επιδιδόμαστε σε σεξουαλικές πράξεις μέσα σ' αυτό. Επειδή είναι ένας δημόσιος χώρος, οι παραστάσεις τελειώνουν με χορό». Πάντως, οι 38 παραστάσεις του φεστιβάλ δεν θα δίνονται στο φως της ημέρας, όπως στην εποχή του Σέξπιρ. Μόνο απογεύματα και βράδια.

Κι ο Ντρόμγκουλ ως σκηνοθέτης έχει δοκιμαστεί στα σεξπιρικά έργα. «Η βασική δυσκολία με τη σεξπιρική δραματουργία», υποστηρίζει, «είναι ότι πρέπει μαζί της να αισθάνεσαι ελεύθερος. Να νιώθεις ότι είναι φτιαγμένη από νερό. Είναι ευέλικτη, προσαρμοστική και γενναία. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον Σέξπιρ, αλλά να τον αντιμετωπίζουμε με αγάπη σαν τον καλύτερο φίλο μας».

Θα χρηματοδοτηθεί το θέατρο για τη φιλόδοξη διοργάνωση απ' το βρετανικό κράτος; «Δεν θα πάρουμε μισό penny», ξεκαθαρίζει ο Ντρόμγκουλ. «Ενα μικρό ποσό θα μας δώσει η Ολυμπιακή Επιτροπή. Είμαστε ένα θέατρο που επιβιώνει αποκλειστικά από το box office. Δεν έχουμε ούτε χορηγούς. Είμαστε τυχεροί γιατί ο κόσμος λατρεύει το κτήριό μας». Δεν θεωρεί αμελητέα πάντως τα «πάμφθηνα εισιτήρια» του Globe, που ξεκινάνε από 5 πένες για τους ορθίους. Κάτι που γίνεται ακόμη πιο καθοριστικό σήμερα, «με τις σκληρές περικοπές της κυβέρνησης του Κάμερον». «Είναι απαράδεκτο το ότι εμείς θα πληρώσουμε για τις κακές συνήθειες και τη βλακεία των τραπεζιτών μας», υπογραμμίζει. «Θα είναι ένας δύσκολος χρόνος για τους Βρετανούς το 2011. Ισως να είναι και το 2012 των Ολυμπιακών Αγώνων», προβλέπει.*

«Βασιλιάς Λιρ» στα αμπορίτζιναλ, «Ημέρωμα της στρίγκλας» στα ούρντου

Στο Φεστιβάλ Σέξπιρ 2012 στο Globe θα παρουσιαστούν (βάσει όσων μέχρι στιγμής έχουν ανακοινωθεί): Στα ιταλικά ο «Ιούλιος Καίσαρας» (Cometa Off Theatre της Ρώμης). Στα καντονέζικα ο «Τίτος Ανδρόνικος» (σκηνοθεσία: Τανγκ Σου Γουίνγκ). Στα αραβικά η «Τρικυμία» (Sabab Theatre). Στα ούρντου το «Ημέρωμα της στρίγκλας» (με την Πακιστανή σταρ Νάντια Τζαμίλ). Στα αμπορίτζιναλ ο «Βασιλιάς Λιρ» (Malthouse & Bell Shakespeare Company Αυστραλίας). Στα μαορί το «Τρωίλος και Χρυσηίδα» (με τον Νεοζηλανδό σταρ Ραουρί Παρατένε). Στα σόνα (Ζιμπάμπουε) οι «Δυο κύριοι από τη Βερόνα». Στα ισπανικά ο «Ερρίκος VIII» («Rakata» της Μαδρίτης). Στα μανδαρίνικα μια ιστορική σεξπιρική τραγωδία (Εθνικό Θέατρο της Κίνας). Στην αγγλική νοηματική το «Αγάπης Αγώνας Αγονος» (Deafinitely Theatre). Ακόμη δεν ανακοινώθηκαν το έργο που θα ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, ο Λιθουανός Εϊμούντους Νεκρόσιους, ο θίασος Oyun Atolyesi της Κωνσταντινούπολης και οι Βραζιλιάνοι Grupo Galpao. Εκκρεμούν 24 συμμετοχές.

«Θερμοκήπιο» για πολιτικά αντιφρονούντες

 Λευτέρης Βογιατζής, με το έργο του Πίντερ από την επόμενη Παρασκευή στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων
  • Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Ο Λευτέρης Βογιατζής έχει αφήσει μουστάκι. Το απαιτεί ο ρόλος του στο «Θερμοκήπιο» του Χάρολντ Πίντερ, που από την επόμενη Παρασκευή (25 Μαρτίου) θα τραβήξει πάλι το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων. Σκηνοθετεί το άγνωστο στην Ελλάδα θεατρικό έργο και συγχρόνως ερμηνεύει τον Ρουτ, ένα «τέρας», όπως λέει, έναν πρώην στρατιωτικό, που διευθύνει ένα εφιαλτικό κρατικό «ησυχαστήριο» για πολιτικά αντιφρονούντες. Κι ας τους αποκαλούν «ασθενείς».
Μη διανοηθείτε να σκεφτείτε ότι διάλεξε για ακόμη μία φορά, μετά το «Τέφρα και σκιά» (2000), ένα από τα «μικρά» έργα του Πίντερ αποφεύγοντας τα μεγάλα και ιστορικά, ας πούμε την «Επιστροφή» ή τον «Επιστάτη». Πρώτον, θα σας πει κατηγορηματικά ότι «το "Τέφρα και σκιά" είναι ένα κείμενο που στο πέρασμα του χρόνου κάποιοι θα μεγαλουργήσουν μαζί του». Και, δεύτερον, μπορεί στην Ελλάδα το «Θερμοκήπιο» («The Hothouse») να ανεβαίνει για πρώτη φορά, αλλά είναι κατά τον Μάικλ Μπίλινγκτον «μέσα στα πέντε αριστουργήματα του Πίντερ». Είχε απλώς μια περίεργη τύχη. Εμεινε στο συρτάρι του για 22 ολόκληρα χρόνια.
Το έγραψε το 1958, αμέσως μετά την παταγώδη αποτυχία του «Πάρτι γενεθλίων», κι αφού πρώτα υπέβαλε στο BBC τη σύνοψη ενός παραπλήσιου έργου. Το «Θερμοκήπιο» ήταν βαθιά πολιτικό και απίστευτα προφητικό για την εποχή.
  • Στο συρτάρι
Εξηγεί ο Λευτέρης Βογιατζής: «Δεν είχαν γίνει ακόμη γνωστά τα σοβιετικά ψυχιατρεία για τους αντιφρονούντες, τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων στη Λατινική Αμερική από τους Αμερικανούς και οι φρικτές μεθόδοι ανάκρισης και κράτησης που χρησιμοποιούσαν οι Βρετανοί στο Μπέλφαστ. Ο Πίντερ οδηγήθηκε φαντασιακά στην υπερβολή, που περιγράφει στο "Θερμοκήπιο", από μια προσωπική του εμπειρία. Την έχει εξομολογηθεί στο βιογράφο του, Μάικλ Μπίλινγκτον. Το 1954, έχοντας απελπιστική ανάγκη για χρήματα, δέχτηκε να γίνει για μία και μόνη φορά πειραματόζωο σε νοσοκομείο του Λονδίνου».
Τότε, γιατί δεν προώθησε το έργο του; «Ισως να μην το πολυπίστευε, άλλωστε κάποτε το χαρακτήρισε "αποτυχημένο" και "φτιαχτό". Ισως να απορροφήθηκε από τον "Επιστάτη", που έγραψε αμέσως μετά. Ισως γιατί μετά τη βίαιη απόρριψη από την κριτική τού "Πάρτι γενεθλίων" να ένιωθε ότι το αγγλικό θέατρο ήταν ασφυκτικά κάτω από την κυριαρχία εμπορικών λογικών», λέει ο Λευτέρης Βογιατζής.
Και επισημαίνει ακόμη μία παράμετρο της «εξαφάνισης» του «Θερμοκηπίου». «Πού να ακούσει ο Πίντερ την εποχή εκείνη για "πολιτικό" θέατρο; Ηταν κατηγορηματικά αντίθετος. Σιγά σιγά, μετά το '80, άρχισε να γράφει τα καθαρά πολιτικά έργα του, μερικά από τα οποία θέλω σαν τρελός να σκηνοθετήσω, όπως το "One for the road" και το "Party Time"».
Το «Θερμοκήπιο» παρουσιάστηκε, τελικά, το 1980 σε σκηνοθεσία του ίδιου του Πίντερ, εκδόθηκε και γνώρισε τεράστια επιτυχία. «Τελικά, άξιζε να ανεβεί», δήλωσε. Εκτοτε παίζεται συνέχεια. Ο ίδιος ο Πίντερ ερμήνευσε τον Ρουτ σε παράσταση του 1995 -αφήνοντας κι αυτός μουστάκι.
Το έργο είναι, όπως γράφει ο Μάικλ Μπίλινγκτον, «μια μαύρη φάρσα για την τρέλα, την παράνοια, τη λαγνεία και την υποψία που διαποτίζουν ένα κρατικό "ησυχαστήριο", στο οποίο οι αθέατοι, κωδικοποιημένοι τρόφιμοι (αναφέρονται μόνο με αριθμούς) που κακοποιούνται από το προσωπικό, εξεγείρονται και το σφάζουν». Ο Πίντερ μάς λέει με άλλα λόγια ότι το κράτος το μόνο που θέλει είναι να παράγει υποταγμένους πολίτες. Αλλά και ότι σε κάθε απάνθρωπο γραφειοκρατικό σύστημα αναπτύσσεται διαφθορά. Διότι, ποιος δολοφόνησε τον ασθενή 6457; Ποιος είναι ο πατέρας του παράνομου βρέφους, που γέννησε τη νύχτα των Χριστουγέννων η ασθενής 6459; Μήπως ο ίδιος ο διευθυντής του «ησυχαστηρίου»;
  • Πίντερ, όπως Σέξπηρ
Ο Λευτέρης Βογιατζής είχε το «Θερμοκήπιο» στο μυαλό του από τη δεκαετία του '80, που το πρωτοδιάβασε. Το ότι άργησε να το αντιμετωπίσει οφείλεται στις γνωστές ιδιαιτερότητές του.
«Δεν είχα τον κατάλληλο χώρο», λέει -και για ακόμη μία φορά έκανε το θεατράκι της οδού Κυκλάδων φύλλο και φτερό. «Και με τον Πίντερ μού συμβαίνει ό,τι και με τον Σέξπιρ, που δεν έχω ακόμη ανεβάσει. Εχω τόσο δέος απέναντί του, που είναι θαύμα που έχω κάνει ένα έργο του, το "Τέφρα και σκιά". Και δεν έχω άδικο. Τον συνδέω άμεσα με ό,τι έχω ανακαλύψει ή ανακαλύπτω στο θέατρο -είτε έχει είτε δεν έχει σχέση μαζί του. Λατρεύω τα μεγάλα έργα του, λιμπίζομαι πολλούς ρόλους τους, ακόμη και διαμετρικά αντίθετους. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, βρίσκω ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις στον κόσμο του και να τον εκφράσεις με λεπτότητα και ελαφράδα, χωρίς να χάνει ούτε την κωμικότητα ούτε το δραματικό βάρος του».
Δεν φοβάται ότι και ο Πίντερ, όπως τόσοι και τόσοι ανανεωτές της θεατρικής γλώσσας, θα γίνει κάποια εποχή μουσειακός; «Οι μεγάλοι συγγραφείς γίνονται μουσείο μόνο από τον τρόπο που χρησιμοποιούνται», απαντά. «Και ο ίδιος ο Πίντερ έχει κινδυνεύσει αρκετά. Για παράδειγμα, το ύφος του, αυτό που μάθαμε να λέμε "pinteresque", πήγε να γίνει μανιέρα. Ομως, το έργο του είναι πολύπλοκο, βαθύ και ταυτόχρονα πολύ κωμικό, ενώ κρύβει τεράστια γνώση του θεάτρου. Μην ξεχνάτε ότι ξεκίνησε ως ηθοποιός, ότι θήτευσε δίπλα σε τεράστιες μορφές του αγγλικού περιοδεύοντος θεάτρου».*
  • info:Για την παράσταση η σκηνογράφος Εύα Μανιδάκη κλήθηκε να χωρέσει στη μικρή σκηνή του Θεάτρου της οδού Κυκλάδων ένα... αίθριο, στο οποίο μέχρι που θα χιονίζει. Η μετάφραση είναι του Νίνου Φένεκ-Μικελίδη, η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Παίζουν ακόμα οι ηθοποιοί: Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Ημελλος, Αλεξία Καλτσίκη, Βασίλης Κουκαλάνι, Γιάννης Νταλιάνης και Θάνος Τοκάκης.

Για τον Χρήστο Τσάγκα

Φτωχότερο το ελληνικό θέατρο

Ριζοσπάστης - ‎πριν από 6 ώρες‎
Σε ηλικία 72 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή ο εξαιρετικός ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας. Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, από τον αδελφό του Λάμπρο Τσάγκα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια. ...

Έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Τσάγκας

Πρώτο ΘΕΜΑ - ‎17 Μαρ 2011‎
Σε ηλικία 72 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας, ένας διακεκριμένος καλλιτέχνης με σημαντική πορεία στο Ελληνικό Θέατρο και πλήθος συνεργασιών με μεγάλα ονόματα του θεάτρου, όπως τον Δημήτρη Χόρν, την Κατίνα Παξινού, ...

Πέθανε ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

Ελευθεροτυπία - ‎17 Μαρ 2011‎
Ο ηθοποιός βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις ο θάνατός του προήλθε από παθολογικά αίτια. Ο Χρήστος Τσάγκας σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς: Χορν, ...

«Εφυγε» ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

Έθνος - ‎17 Μαρ 2011‎
Εφυγε από την ζωή σε ηλικία 72 ετών ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας, ο οποίος βρέθηκε χθες νεκρός στο σπίτι του. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια. Ο Χρήστος Τσάγκας σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ...

Πέθανε ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

SKAI - ‎17 Μαρ 2011‎
Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς όπως οι Χορν, Παπαμιχαήλ, Μυράτ, Ζουμπουλάκη, Παξινού, Μερκούρη, Συνοδινού κ.ά. Πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε περισσότερα από 40 θεατρικά έργα. ...

Έφυγε ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

News247.gr - ‎18 Μαρ 2011‎
Στο σπίτι του βρέθηκε νεκρός ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας. Ο θάνατος του 72χρονου, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, οφείλεται σε παθολογικά αίτια. Το Σάββατο η κηδεία του Σε ηλικία 72 ετών έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας. Βρέθηκε νεκρός στο ...

"Έφυγε" ο ηθοποιός Χρίστος Τσάγκας

Rodiaki.gr - ‎17 Μαρ 2011‎
Την τελευταία του πνοή άφησε την Πέμπτη (17/3), σε ηλικία 72 ετών, ο ηθοποιός Χρίστος Τσάγκας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο θάνατός του οφείλεται σε καρδιολογικά προβλήματα. Visit, Όλα τα τελευταία νέα στην Εφημερίδα Ροδιακή, διαβάστε το άρθρο που ...

«Eφυγε» ξαφνικά ο Χρήστος Τσάγκας

Εξπρές - ‎πριν από 4 ώρες‎
Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ Χρήστος Τσάγκας, με μακρόχρονη και σημαντική διαδρομή στο ελληνικό θέατρο, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή χθες σε ηλικία 72 ετών. Την τελευταία του πνοή άφησε στο σπίτι του, μόνος του, και σύμφωνα με τις πρώτες ιατρικές εκτιμήσεις ο θάνατός του ...

Πέθανε στα 72 του ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

Madata.gr - ‎18 Μαρ 2011‎
Την τελευταία του πνοή μέσα στο σπίτι του, άφησε ο 72 χρονος ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις ο θάνατός του προήλθε από παθολογικά αίτια. Ο Χρήστος Τσάγκας σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με τους ...

"Έφυγε" ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας

Nooz.gr - ‎18 Μαρ 2011‎
Την τελευταία του πνοή άφησε την Πέμπτη (17/3), σε ηλικία 72 ετών, ο ηθοποιός Χρίστος Τσάγκας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο θάνατός του οφείλεται σε καρδιολογικά προβλήματα. Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είχε σημαντική διαδρομή στη ζωή του ...

«Έσβησε» ο Χρήστος Τσάγκας

NewsBomb - ‎17 Μαρ 2011‎
Ο Χρήστος Τσάγκας άφησε την τελευταία του πνοή, χθες το βράδυ σε ηλικία 72 χρονών, ενώ αιτία του θανάτου του, σύμφωνα με πληροφορίες , αποτελούν τα καρδιολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Πλούσια ήταν η καλλιτεχνική του πορεία τόσο στο θέατρο και την ...

ΑΠΩΛΕΙΑ «Έφυγε» ο Χρήστος Τσάγκας

Εφημερίδα Μακεδονία - ‎πριν από 8 ώρες‎
Στην ιδιαίτερη πατρίδα του, Ανάληψη Βοιωτίας, θα πούνε στη 1 σήμερα το μεσημέρι το τελευταίο αντίο στον γνωστό ηθοποιό Χρήστο Τσάγκα φίλοι και συνεργάτες. Ο ηθοποιός έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών. Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του και ο θάνατός ...
ΕΘΝΟΣ, 18/3/2011
Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του από ανακοπή, σε ηλικία 72 ετών

«Stand up comedy» από τους Tandem

Μια ομάδα νέων δοκιμάζει τις δυνάμεις της εξερευνώντας διαφορετικούς τρόπους έκφρασης
«Stand up comedy» από τους Tandem
Πόσο αντέχει ο ανθρώπινος πόνος στο χειροκρότημα και πόσο οι θεατές αντέχουν να τον χειροκροτούν, αναρωτιούνται οι Tandem



Τη δεκαετία του ’60 τρεις γυναίκες διεκδικούν τον τίτλο της «Miss Πόνος» και ένας ματαιόδοξος παρουσιαστής παίζει το τελευταίο του χαρτί για την απόλυτη επιτυχία με το «The Johnny’ s Show». Στον ίδιο χώρο τρεις ακόμα γυναίκες, με τον μουσικό τους σύντροφο τραγουδούν την παρακμή τους. Ολα αυτά στην παράσταση «Freak Show» που παρουσιάζεται στο «104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης» των εκδόσεων Καστανιώτη κάθε Τετάρτη και Πέμπτη από τη θεατρική ομάδα Tandem.

Πρόκειται για μία ομάδα νέων ανθρώπων που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους εξερευνώντας διαφορετικούς τρόπους έκφρασης όπως το «stand up comedy» και στην προκειμένη περίπτωση το «freak show» και δημιουργούν μία ιδιαίτερη παράσταση αντλώντας υλικό από τα talk show και τα τηλεοπτικά ριάλιτι. Το ερώτημά τους είναι πόσο ο ανθρώπινος πόνος αντέχει στο χειροκρότημα και πόσο οι θεατές αντέχουν να τον χειροκροτούν… Την απάντηση καλείται να δώσει το κοινό.

Οι Tandem δημιουργήθηκε το 2008 παρουσιάζοντας τα «Ερωτικά Δεκεμβριανά ‘08» και από τότε αυτοσχεδιάζουν, παίζουν και τραγουδούν μαζί. Στη φετινή παράσταση η σκηνοθεσία είναι της Μαργαρίτας Γερογιάννη και παίζουν οι: Δημήτρης Αντωνίου, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Γιάννης Διακάκης, Ζέτη Φίτσιου.
  • Πού και Πότε
104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης (Θεμιστοκλέους 104, τηλ. 2103826185).
Παραστάσεις κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Διάρκεια ως 14 Απριλίου.

Friday, March 18, 2011

Ρεκόρ παραστάσεων για την «Κατσαρίδα» και το «Γάλα»

Τεράστια η επιτυχία για τα δύο έργα που εφέτος ολοκληρώνουν τον κύκλο τους
Ρεκόρ παραστάσεων για την «Κατσαρίδα» και το «Γάλα»
Ο Κώστας Γάκης και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου επιστρέφουν στην «Κατσαρίδα» τους και πάνε στο Badminton



  • MΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ:  18/03/2011
Ανθεκτική στον χρόνο αποδείχθηκε και η θεατρική «Κατσαρίδα» επιβεβαιώνοντας τη φήμη που ακολουθεί και το συγκεκριμένο έντομο δια μέσου των αιώνων: Με περισσότερες από πεντακόσιες παραστάσεις στον ενεργητικό της, έχοντας περιοδεύσει ανά την Ελλάδα, με τρεις διαφορετικές διανομές, η δουλειά με την οποία μας συστήθηκαν ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (κείμενο-σκηνοθεσία) και ο Κώστας Γάκης (μουσική) αναγγέλλει ότι ολοκληρώνει τον εξαετή κύκλο της ζωής της.

Με ένα τετραήμερο στο θέατρο Badminton - από τις 7 ως τις 10 Απριλίου -, η «Κατσαρίδα» θα κλείσει πανηγυρικά, ως παραγωγή του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Πρωτοξεκίνησε στις αρχές του 2005, όταν οι δύο νεαροί δημιουργοί την πρότειναν στον (δάσκαλό τους στη δραματική σχολή) Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος όχι μόνο πίστεψε στο ίδιο το έργο αλλά και στις δυνάμεις των δύο καλλιτεχνών. Και από ό,τι επιβεβαιώνει, τόσο ο χρόνος όσο και η επιτυχία της «Κατσαρίδας», δικαιώθηκε απολύτως.

Αλήθεια, τι πραγματεύεται τέλος πάντων αυτό το έργο; Την ιστορία μιας μικρής κόκκινης κατσαρίδας που ξεκίνησε να πραγματοποιήσει τα πιο τρελά της όνειρα κι έζησε μια γοητευτική περιπέτεια στην προσπάθειά της να φθάσει στο φεγγάρι. Περιπλανήθηκε στους υπονόμους και σε αφιλόξενους δρόμους, διέσχισε ωκεανούς, τραγούδησε και χόρεψε μέσα σε αεραγωγούς, χωρίς ποτέ να χάσει την πίστη στο όνειρό της... Οι ίδιοι που οι δημιουργοί της το χαρακτηρίζουν «ένα εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ δρόμου». Και μιλούν για αυτό: «Το αγαπάμε και οι δύο πολύ αυτό το έργο», λέει ο Μαυρογεωργίου ενώ και ο Γάκης (που κέρδισε και το Θεατρικό Βραβείο Δημήτρης Χορν 2006 για τη συγκεκριμένη ερμηνεία) αναρωτιέται «πως θα είναι να παίζουμε την "Κατσαρίδα" όταν γίνουμε εξήντα χρόνων...».

Κανένας από τους δύο, ωστόσο, δεν προβληματίζεται για το μέγεθος της σκηνής και του θεάτρου που θα τους φιλοξενήσει στις αρχές Απριλίου γιατί «απλώς πρέπει να απλώσεις αυτό που κάνεις και να αλλάξεις τους κώδικες. Οι βασικοί άξονες της ιστορίας μένουν ίδιοι, όπως και η διάθεση για επικοινωνία, η χαρά....», καταλήγουν. Αλλωστε μετά την πρώτη διετία, οι δυό τους παρέδωσαν τη σκυτάλη των δύο ρόλων στον Μιχάλη Οικονόμου και τον Γιώργο Παπαγεωργίου, αρχικά, και έπειτα στον Θοδωρή Πετρόπουλο και τον Σεραφείμ Ράδη. Οι δύο τελευταίοι περιοδεύουν αυτές τις μέρες στη Λάρισα (Δημοτικό Ωδείο, 18/3), στα Τρίκαλα (Δημοτικό Θέατρο, 19/3) και στον Βόλο (Θέατρο Παλαιάς Ηλεκτρικής, 20-21/3), δίνοντας ένα τέλος και στην περιοδεία που συνολικά έχει διασχίσει όλη τη χώρα ενώ ταξίδεψε και στην Κύπρο. Στην Αθήνα, εκτός από το Θέατρο του Νέου Κόσμου παίχθηκε και στη σκηνή του θεάτρου Βρετάνια.
* «Η Κατσαρίδα», στο Badminton, 7-10 Απριλίου 2011, στις 21.00
Εισιτήρια: 20€ - 15€, πληροφορίες www. theatroneoukosmou.gr
  • Υπάρχει γάλα χωρίς ημερομηνίας λήξεως;
Κι όμως, φαίνεται πως υπάρχει: Είναι «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη που έχει ξεπεράσει τις χίλιες παραστάσεις στην παραγωγή του θεάτρου Μεταξουργείου που σκηνοθετεί και παίζει η Αννα Βαγενά το οποίο παίζεται εδώ και τέσσερα χρόνια (πρόσφατα μετακόμισε στο Αλφα, και ξανοίχτηκε σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό). Για το ίδιο έργο προηγήθηκε η διετία στην (τότε) Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο θέατρο Χώρα, που σύστησε το έργο στο αθηναϊκό κοινό, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.

«Αν υπολογίσει κανείς όλες τις παραστάσεις στην Αθήνα αλλά και τις περιοδείες που κάναμε και πέρυσι τον χειμώνα αλλά και το περασμένο καλοκαίρι, μπορεί να είναι και πάνω από χίλιες οι δικές μας παραστάσεις», επισημαίνει η Αννα Βαγενά, που θέλησε να το ανεβάσει αμέσως μετά τη λήξη των παραστάσεων του Εθνικού, και δικαιώθηκε πλήρως τόσο με την επιλογή της όσο και με την επιμονή της. «Οι θεατές μπορεί να είναι και πάνω από εκατό χιλιάδες...», προσθέτει και εξηγεί ότι «το έργο αυτό καθεαυτό, το κείμενο», είναι το μεγάλο ατού αυτής της επιτυχίας, γιατί όπως παραδέχεται «ούτε ένα βράδυ δεν με έχει κουράσει να λέω και να το ξαναλέω. Το ίδιο συμβαίνει και με τα νεώτερα παιδιά του θιάσου. Ούτε μια βραδιά δεν περνά αδιάφορα για μας ή για το κοινό».

Με την Αννα Βαγενά σταθερή στον ρόλο της μητέρας, της Ρίνας, η διανομή έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια για τους ρόλους των δύο αδελφών, του σχιζοφρενή Λευτέρη και του Αντώνη και της νεαρής Νατάσας: Θανάσης Σαράντος, Δημήτρης Πατσής, ΑΛέξανδρος Μπαλαμιώτης, Στέφανος Κοσμίδης , Βασίλη Παλαιολόγος, Ανθή Κοκκίνου, Ηλιάνα Αραβή. Στο Εθνικό (Φεβρουάριος 2006, 2006-2007) η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, ο Γιάννος Περλέγκας (τη δεύτερη χρονιά αντικαταστάθηκε από τον Πέτρο Λαγούτη) και η Μαρία Παπαστεφανάκη ερμήνευσαν τους ρόλους, στη σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη.

«Δεν ξέρω αν είναι η θεματολογία του έργου με τους μετανάστες, όσο η αλήθεια που αφορά στην ψυχασθένεια, στη μοναξιά, στην ανάγκη για τον άλλον που έχει κάνει τόσο επιτυχημένο το "Γάλα"», καταλήγει η Αννα Βαγενά.

* «Το Γάλα» στο θέατρο Αλφα (Πατησίων 37 & Στουρνάρη 51)
Πληροφορίες στο τηλ. 210 5238742 - 210 5221444

Φτωχότερο το ελληνικό θέατρο



Avaton
Σε ηλικία 72 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή ο εξαιρετικός ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας. Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, από τον αδελφό του Λάμπρο Τσάγκα. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, ο θάνατός του οφείλεται σε παθολογικά αίτια. Ο ηθοποιός αντιμετώπιζε καρδιολογικά προβλήματα. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα, στη 1 το μεσημέρι, στην ιδιαίτερή του πατρίδα, Ανάληψη Λειβαδιάς.
Ο Χρήστος Τσάγκας είχε σημαντική πορεία στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 40 θεατρικά έργα και σκηνοθέτησε περίπου άλλα τόσα. Συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του θεάτρου, όπως τον Δημήτρη Χορν, την Κατίνα Παξινού, την Αννα Συνοδινού, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, την Μελίνα Μερκούρη, τον Δημήτρη Μυράτ, την Βούλα Ζουμπουλάκη, το «Θέατρο Τέχνης», κ.ά.
Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε το 1960. Ηταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών του Δημοτικού Θεάτρου Νέας Ιωνίας και συνιδρυτής του θιάσου «Παλκοσένικου» και του θεάτρου «Κνωσός», όπου ανέβασε έργα κλασικού ρεπερτορίου. Επαιξε στα έργα «Αγριόπαπια» (1977), «Η παρεξήγηση» (1988), «Κρουαζιέρα» (1976), «Μια νύχτα άνω κάτω» (1987), «Ο θείος Βάνιας» (1986), «Ο λάκκος και η φάβα» (1976), «Ο μικρός Εϊολφ» (1978), «Οι εξόριστοι» (1979), κ.ά.
Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 25 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Μέχρι το πλοίο» του Αλέξη Δαμιανού, «Σιλουέτες» του Κώστα Ζώη, «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου κ.ά. Συμμετείχε και σε περισσότερα σίριαλ. Με τη χαρακτηριστική του φωνή, μας ταξίδεψε στην ποίηση των Καβάφη, Ρίτσου, Ελύτη κ.ά. [Ριζοσπάστης, Σάββατο 19 Μάρτη 2011]