Friday, March 16, 2007

«Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» η Τάνια Τρύπη



16-3-2007. Η Τάνια Τρύπη θα υποδυθεί τον χειμώνα στη σκηνή του «Λαμπέτη» τη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», ρόλο που έχει απόλυτα συνδεθεί με τη Μελίνα Μερκούρη. Η ηθοποιός θα πρέπει να καταφέρει να αντέξει στον ανταγωνισμό με την πρώτη διδάξασα στη θρυλική πλέον ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, σε σενάριο Ι. Καμπανέλλη. Προκειμένου να ολοκληρωθεί η διανομή της παράστασης σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη αναζητούνται δύο άντρες ηθοποιοί, ηλικίας έως 35 ετών. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αφήσουν βιογραφικό και φωτογραφία, έως την Κυριακή, στο ταμείο του θεάτρου «Λαμπέτη». [Στη φωτογραφία, η Τρύπη με τον Γιάννη Μπέζο στην "Οπερα της πεντάρας", που παίχτηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας]

«Ανδρομάχη» η Λυδία Φωτοπούλου

16-3-2007. Η Λυδία Φωτοπούλου θα υποδυθεί την «Ανδρομάχη» στην τραγωδία του Ρακίνα, τη δεύτερη φετινή μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου που θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 20 και 21 Ιουλίου. Στους βασικούς ρόλους πρωταγωνιστούν ακόμη οι Νίκος Καραθάνος (Πύρρος), Μαρία Κεχαγιόγλου (Ερμιόνη) και Χρήστος Λούλης (Ορέστης). Τη μετάφραση και τη διασκευή υπογράφει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος. Για τις ανάγκες της παράστασης ζητούνται άνδρες ηθοποιοί. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στείλουν βιογραφικό σημείωμα και πρόσφατη έγχρωμη φωτογραφία στο γραφείο Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, Νικηφόρου 8 (6ος όροφος), τηλ. 210-5224271.

Thursday, March 15, 2007

Απεργία στο ΚΘΒΕ

Σε νέα απεργιακή κινητοποίηση από σήμερα, στις 5 μ.μ. έως και τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, προχωρούν οι εργαζόμενοι του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας (ΚΘΒΕ). Καταγγέλλουν την αδιαλλαξία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και του ΔΣ του ΚΘΒΕ, σημειώνοντας ότι είναι επιλογή τους να κρατούν κλειστό το θέατρο, αφού από τον Οκτώβρη του 2006 αρνούνται κάθε διάλογο για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ). Οι εργαζόμενοι (πάσης φύσεως προσωπικό - πλην ηθοποιών) αναμένουν επί ενάμιση χρόνο τη μονιμοποίησή τους, αφού οι αιτήσεις τους έχουν εγκριθεί από το ΑΣΕΠ. Αλλά το ΚΘΒΕ και τα υπουργεία Πολιτισμού και Οικονομίας, τους έχουν κάνει... μπαλάκι. Στο μεταξύ οι εργαζόμενοι αμείβονται με τις συμβάσεις του 2004, αφού η διοίκηση του ΚΘΒΕ επιμένει να μην προσέρχεται σε διάλογο για νέα ΣΣΕ, ούτε να ορίζει εκπρόσωπο στον Οργανισμό Μεσολάβησης - Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), στον οποίο προσέφυγε στις 14 Φλεβάρη, περίπου 10 ημέρες πριν λήξει η θητεία της. (16.3.2007)

«Περάσματα» στο Ανοιχτό Θέατρο

«Περάσματα» είναι ο τίτλος του έργου του Γιάννη Pούσου που έχει πρεμιέρα απόψε (5.3.2007) στο Aνοιχτό Θέατρο. H σκηνοθεσία είναι του Michael Seibel, τα σκηνικά-κοστούμια της Λαμπρινής Kαρδαρά, η μουσική του Aντώνη Mιχαηλίδη, η χορολογία της Kικής Σελιώνη και οι φωτισμοί του Aντώνη Παναγιωτόπουλου. Bρισκόμαστε στο 2125 μ.X. O πλανήτης γη θεωρείται πια μια ενότητα, ένα κράτος, από τους ανθρώπους που τον κατοικούν με το όνομα Πανγαία. Διοικείται από μια ενιαία ομάδα Kυβερνητών με επικεφαλής τον διευθυντή. Oι αλλαγές σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο, ραγδαίες τα τελευταία χρόνια. «Tο 2125 υπάρχουν τριών ειδών παραβάτες: Πολιτικοί, ποινικοί και ηθικοί, παραβάτες των αντίστοιχων νόμων. Tο πρότυπο ζωής είναι ένα, μη διαπραγματεύσιμο, και η παρέκκλιση από αυτό είναι δρόμος «χωρίς επιστροφή». H επαρχία της Eλλάδας φιλοξενεί μια από τις σκληρότερες φυλακές σε ένα από τα νησιά που βρίσκονται στη μέση της θάλασσας...», γράφει μεταξύ άλλων ο Γιάννης Pούσος. Στην παράσταση (η οποία θα παρουσιάζεται καθημερινά εκτός Δευτέρας και Tρίτης) παίζουν οι Δ. Kαραμπέτσης, Iω. Kανελλοπούλου, Γ. Παπαπαύλου, X. Φλέουρας και Aγγ. Kαρυστινού.
Παράλληλα στο «Aνοιχτό Θέατρο» θα συνεχίζονται οι παραστάσεις του έργου «H Mπλε Mελαγχολία» σε κείμενα των Mάνου Eλευθερίου, Mάρως Δούκα και Mένη Kουμανταρέα.

Κι άλλη απεργία στο ΚΘΒΕ

Συνεχίζουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι πάσης φύσεως εργαζόμενοι στο ΚΘΒΕ, πλην των ηθοποιών. Χθες στη γενική τους συνέλευση αποφάσισαν να απεργήσουν από αύριο Παρασκευή στις 5 το απόγευμα ώς τις 12 τα μεσάνυχτα της επομένης, 17 Μαρτίου. Το Σάββατο, στις 8 το βράδυ, θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Την ερχόμενη Τρίτη (20.3) θα πραγματοποιηθεί νέα γενική συνέλευση. (15/03/2007).

Wednesday, March 14, 2007

Ο Ηλίθιος στην Πειραματική Σκηνή


Ανεβαίνει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Θέατρο Από Μηχανής) ο "Ηλίθιος" του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. «Για να μεταφέρεις αυτό το ογκώδες μυθιστόρημα στο θέατρο, ακολουθείς μια έντιμη τακτική, ώστε να μην αποκρύπτεται η μυθιστορηματική προέλευση. Άλλωστε, πέρα από τα διαλογικά κομμάτια, ένα μέρος του κειμένου είναι αφήγηση απ' όλους τους ηθοποιούς. Ο Ντοστογιέφσκι δεν είναι ο γνήσιος μυθιστοριογράφος. Πολυδιάστατος, πολυφωνικός, με σκέψη θεατρική, γράφει με τρόπο ζηλευτό...», σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης Στάθης Λιβαθινός.
Η μετάφραση είναι του Αρη Αλεξάνδρου, ενώ τη δραματουργική επεξεργασία έκανε ο Σάββας Κυριακίδης και με τη συμβολή όλων των ηθοποιών της παράστασης. Σκηνικά - κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου, μουσική Θοδωρής Αμπαζής, κινησιολογία Σεσίλ Μικρούτσικου, φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου. Στη διανομή: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βασίλης Ανδρέου, Στάθης Γράψας, Πέτρος Γιωρκάτζης Δημήτρης Ημελλος, Στέλιος Ιακωβίδης, Νίκος Καρδώνης, Μαρία Κίτσου Δέσποινα Κούρτη, Κανελλίνα Μενούτη, Δημήτρης Μοθωναίος Δημήτρης Μυλωνάς, Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτρης Παπανικολάου, Ελένη Ρουσσινού, Μαρία Σαββίδου, Στράτος Σωπύλης, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Σοφία Τσινάρη.
«Ο Ηλίθιος» θα παρουσιαστεί σε δύο μέρη. Το Α΄ μέρος με τίτλο «Η γη της επαγγελίας» έχει πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου. Το Β΄ μέρος «Ο φτωχός ιππότης» θα παρουσιάζεται από τις 28 Μαρτίου. Τις Κυριακές η παράσταση θα παρουσιάζεται ενιαία.

Tuesday, March 13, 2007

Πάει ο Νίκος Συνοδινός...

Ο κόσμος του θεάτρου και της λυρικής σκηνής αποχαιρέτισε (12.3.2007) τον Νίκο Συνοδινό, που υπήρξε επιφανής μουσικός και διοικητικός παράγων στο χώρο τέχνης (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου). Κηδεύθηκε από τον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου, όπου έμαθε τη βυζαντινή μουσική. Ο Ν. Συνοδινός (αδελφός της τραγωδού Αννας Συνοδινού και σύζυγος της χορογράφου Αννας Πέτροβα), ήταν ο ιδρυτής των «Δημητρίων» της Θεσσαλονίκης και διετέλεσε διευθυντής στο «Αρμα Θέσπιδος». Θήτευσε ως μουσικός, χορωδός, ενορχηστρωτής και σκηνοθέτης στη Λυρική Σκηνή, όπου ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή το 1990-94. Δάσκαλος ο ίδιος, δίδασκε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του.

Βραβεία "Χορν" και "Μερκούρη"

Η καρφίτσα της Μελίνας στην Εύη Σαουλίδου:
«Είμαι πολύ συγκινημένη, το βραβείο είναι για μένα ένα βήμα παραπέρα... Είμαστε νέοι άνθρωποι που αγαπάμε πολύ το θέατρο. Είναι ένα υπέροχο παιχνίδι», έλεγε χθες η Εύη Σαουλίδου, η πρώτη νικήτρια του Βραβείου Μελίνα Μερκούρη, που θέσπισε φέτος το ομώνυμο Ιδρυμα. Η νεαρή ηθοποιός συγκινημένη παρέλαβε το Βραβείο, την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, από τα χέρια της Μανουέλλας Παυλίδη.

Ο Γιάννος Περλέγκας την ώρα που παραλάμβανε το δικό του Βραβείο, το Βραβείο Δημήτρης Χορν, από τα χέρια του Σταμάτη Φασουλή και του περσινού νικητή Κώστα Γάκη, δήλωνε πολύ «τρακαρισμένος». «Ηταν τυχερή στιγμή αυτή η παράσταση (Το γάλα)». Πολλά ευχαριστώ από καρδιάς ακούστηκαν από τους δύο νικητές μιας βραδιάς τρυφερής, με γέλιο και συγκίνηση, που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στο θέατρο «Δημήτρης Χορν».

Την εκδήλωση άνοιξε ο Σταμάτης Φασουλής, τονίζοντας ότι «τα τελευταία χρόνια με απασχολεί αυτό που λέμε μνήμη», ο τρόπος που θυμόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους. Και συμπλήρωσε ότι θα ήθελε οι νικητές των βραβείων να οργανώνουν στο εξής τη βραδιά της απονομής.

Ωστόσο για φέτος έθεσε ένα ερωτηματικό στο κοινό: Πώς θα αντιδρούσε ο Δημήτρης Χορν εάν παραλάμβανε το βραβείο; Την απάντηση έδωσε το βίντεο όπου ο Χορν τραγουδούσε τον «Δυστυχισμένο» από το «Κυριακάτικο ξύπνημα». Γιατί «ο Χορν είχε αυτοσαρκασμό, θα παιζε ό,τι αγαπούσε».

Η Μανουέλλα Παυλίδου, μιλώντας για τη Μελίνα Μερκούρη, υποστήριξε ότι «υπήρξε συνδυασμός πολλών πραγμάτων με τρόπο μοναδικό... Ηταν ανεπανάληπτη, είχε τη μαγκιά να έχει όλες τις ηλικίες συγχρόνως. Εγινε τηλεκάρτα, γραμματόσημο, δρόμος, πλατεία, θέατρο, κινηματογράφος, ίδρυμα, τραγούδι. Και τώρα το καλύτερο: βραβείο για νέους ηθοποιούς, που τόσο θαύμαζε».

Το χρώμα στη βραδιά, όσον αφορά τη Μελίνα, έδωσε η Κάτια Δανδουλάκη, η οποία θυμήθηκε προσωπικές στιγμές από τη φιλία μαζί της. Θυμήθηκε τις πρόβες με τον Ντασσέν στο έργο «Ο μήνας στην εξοχή» στο Εθνικό Θέατρο και τις «Ακρότητες», αλλά και μια καλοκαιριάτικη νύχτα που τα δύο ζευγάρια, Δανδουλάκη - Πλωρίτης, Ντασσέν - Μερκούρη, έτρωγαν στο σπίτι της τελευταίας. Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, ο Κ. Λαλιώτης, ο Γ. Νταλάρας και πολλοί άνθρωποι του θεάτρου. (Αντ. Καρ. ΕΘΝΟΣ, 13.3.2007).
Αναγνώριση από το «σινάφι»:

Ο σταυρός του Δημήτρη Χορν κρέμεται στο στήθος του Γιάννου Περλέγκα. Και η καρφίτσα της Μελίνας, δώρο κάποτε της Μαρίκας Κοτοπούλη, είναι το μοναδικό αλλά και εξαιρετικά πολύτιμο στολίδι στο μπούστο της Εύης Σαουλίδου. Ηταν πολύ ωραία η εικόνα αυτών των δύο συγκινημένων νέων ανθρώπων που χθες το βράδυ, στο θέατρο «Χορν», παρέλαβαν τα βραβεία τους ως ύψιστη αναγνώριση από το ίδιο τους το «σινάφι».

Ο 26χρονος Περλέγκας είναι ο 7ος κατά σειρά νέος ηθοποιός που παραλαμβάνει το βραβείο «Δημήτρης Χορν» στον ετήσιο θεσμό που από φέτος αγκαλιάζει και την απονομή του αντίστοιχου βραβείου «Μελίνα Μερκούρη» για την καλύτερη νέα ηθοποιό. Υποψήφιος για το ίδιο βραβείο και το 2005, ο Περλέγκας διακρίθηκε φέτος για την ερμηνεία του στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη που, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, ανέβηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Από την ίδια παράσταση ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, άξιος συνυποψήφιός του, όπως άλλωστε και ο Δημήτρης Παπανικολάου που είχε προταθεί για την ερμηνεία του στο «Ντιμπούκ» του Μπρους Μάγερς.

Η 30χρονη Εύη Σαουλίδου, πρώτη αποδέκτις του βραβείου που θέσπισε το Ιδρυμα «Μελίνα Μερκούρη», ήταν υποψήφια για δύο ερμηνείες της: γι' αυτήν στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Μπέλα Βενέτσια», που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, και για την «Ισμήνη» στην κατά Βογιατζή «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που θα ξαναδούμε φέτος τον Ιούνιο στην Επίδαυρο. Συνυποψήφιές της, οι Κόρα Καρβούνη, Αννα Καλαϊτζίδου και Ρηνιώ Κυριαζή.

«Είμαι πολύ τρακαρισμένος», εξομολογήθηκε ο Γιάννος Περλέγκας, παραλαμβάνοντας το βραβείο του από τα χέρια του Σταμάτη Φασουλή και του, περσινού νικητή, Κώστα Γάκη. Παρά την εμφανή του συγκίνηση, δεν ξέχασε να συγχαρεί τους συνυποψηφίους του αλλά και τους συντελεστές «αυτής της πολύ τυχερής στιγμής που υπήρξε για όλους μας το "Γάλα"». Συγκινημένη και η Σαουλίδου για το βραβείο «που έχει το όνομα μιας μεγάλης κυρίας και που για μένα σηματοδοτεί ένα βήμα παραπέρα». Ευχαρίστησε κι εκείνη τους συντελεστές των παραστάσεων που την έχρισαν υποψήφια. «Ολοι μας», είπε, «αγαπάμε το θέατρο, αυτό το μαγικό παιχνίδι. Εύχομαι να συνεχίσουμε να σας κάνουμε περήφανους».

Στη σημασία των βραβείων είχε αναφερθεί στην αρχή της εκδήλωσης ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Κώστας Γεωργουσόπουλος: «Το "σινάφι" που προτείνει ένα ταλέντο, έτσι ώστε να δημιουργούνται προϋποθέσεις άμιλλας ή και δημιουργικής ζήλιας, ουσιαστικά συγκροτεί την ιστορία του», είπε μεταξύ άλλων. Μέλος της επιτροπής και οικοδεσπότης της βραδιάς, ο Σταμάτης Φασουλής το ίδιο εννοούσε όταν έλεγε πως αυτά τα βραβεία στους νέους ηθοποιούς ενισχύουν «την αίσθηση ότι κάποιος τους προσέχει: είναι το σινάφι τους το μόνο που μπορεί να τους βοηθήσει».

Τα βραβεία αυτά είναι, όμως, και ένας τρόπος «μεταλαμπάδευσης» στους νεότερους της μνήμης όσων γνώρισαν τον Χορν και τη Μελίνα. Το διαπίστωσε κι αυτό ο Φασουλής καλωσορίζοντας και τη Μανουέλλα Παυλίδου που μίλησε και για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» και για εκείνη «την Ελληνίδα του κόσμου - με την ουσιαστική έννοια του εξερευνητή του».

Για εκείνη μίλησε και η Κάτια Δανδουλάκη. ή μάλλον ερμήνευσε απολαυστικά τρία στιγμιότυπα-σημεία αναφοράς των αναμνήσεών της από τη Μελίνα, αναπαράγοντας με θεατρικό τρόπο τούς διαλόγους της με τον Ντασσέν και τον Πλωρίτη.

Γιορτή για το θέατρο, η βραδιά σφραγίστηκε με βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα εμφανίσεων του Χορν και της Μελίνας. Και ολοκληρώθηκε με την πρόταση από του χρόνου η ευθύνη για τη διοργάνωση να παραδοθεί στους κατά καιρούς νικητές των δύο πλέον βραβείων: στους 7 νεαρούς «Χορν» και στη μία «Μελίνα». (Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 13.3.2007).
ΓΙΑΝΝΟΣ ΠΕΡΛΕΓΚΑΣ - ΕΥΗ ΣΑΟΥΛΙΔΟΥ. Το ελληνικό θέατρο βράβευσε τα φιντάνια του
Ε.Δ.Χ. Και οι επτά υποψήφιοι ήταν υπέροχοι, αλλά ο Γιάννος Περλέγκας και η Εύη Σαουλίδου βραβεύτηκαν για τις ερμηνείες τους την περασμένη χρονιά, με τα έπαθλα «Χορν» και «Μελίνα», αντίστοιχα. Η χθεσινή βραδιά της απονομής των θεατρικών βραβείων σε νέους ηθοποιούς δεν είχε φυσικά τη χλιδή και τον ναρκισσισμό της λάμψης των Όσκαρ, είχε όμως αληθινή συγκίνηση και νεανική φρεσκάδα. Άλλωστε, βραβευόταν ο ανθός του ελληνικού θεάτρου (Άννα Καλαϊτζίδου, Κόρα Καρβούνη, Ρηνιώ Κυριαζή, Εύη Σαουλίδου, Δημήτρης Παπανικολάου, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Γιάννος Περλέγκας).
Η φετινή εκδήλωση, εμπλουτισμένη με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» (το θεσμοθετεί το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη) δεν πατούσε μόνο πάνω στην εμπειρία των βραβείων «Χορν» (είναι ετήσια και θεσμοθετήθηκαν το 2000 από τον Σταμάτη Φασουλή, με τη χορηγία του Γιάννη Χορν), αλλά και στην προστιθέμενη αξία του «χειροποίητου». Αν και οργανωμένη στη λεπτομέρειά της, διατηρούσε το ύφος του αυτοσχεδιασμού. Η χάρη του Σταμάτη Φασουλή, το τρακ της Μανουέλας Παυλίδου, η άνεση του Κώστα Γεωργουσόπουλου, το χιούμορ της Κάτιας Δανδουλάκη και κυρίως το τραγούδι του περσινού νικητή Κώστα Γάκη, που έγραψε ειδικά για τη βραδιά και το ερμήνευσε μαζί με τον Φασουλή - μια υπέροχη διφωνία - είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας εκδήλωσης που διατηρεί την ποιότητά της, εξελίσσοντάς την με νεανικό πνεύμα. (Τα Νέα, 13.3.2007)
Επιβράβευση δύο λαμπερών ηθοποιών.

Ηταν και οι δυο τους λαμπεροί και συγκινημένοι για τα βραβεία που τους δόθηκαν, με μια ελαφρά αμηχανία για τον σταυρό του Δημήτρη Χορν και την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη (δώρο από το χέρι της Μαρίκας Κοτοπούλη). Με τα πολύτιμα αυτά αποκτήματα, που θα φυλάξουν για ένα χρόνο μέχρι να τα δώσουν στους επόμενους νικητές, η Εύη Σαουλίδου και ο Γιάννος Περλέγκας κέρδιζαν όσους παρευρέθησαν στην απονομή που έγινε στο θέατρο «Χορν» με οικοδεσπότη τον Σταμάτη Φασουλή. Αυτός άλλωστε ήταν που καθιέρωσε πρώτος τον θεσμό των βραβείων γα τους άντρες ηθοποιούς πριν από επτά χρόνια και είναι αλήθεια ότι τα παιδιά που βραβεύτηκαν ήταν όλοι τους ταλαντούχοι. Για τις γυναίκες ηθοποιούς, φέτος, έγινε η αρχή σε συνεργασία με το Ιδρυμα Μερκούρη.

Και οι δυο που βραβεύτηκαν προχθές έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Νέοι, ταλαντούχοι, στέρεοι ηθοποιοί, δουλευταράδες, επίμονοι στον στόχο, εκφραστικοί, που δεν τους ξετρελαίνει η ιδέα της τηλεόρασης.

Το αίσθημα της γλύκας: Τριάντα χρόνων η Σαουλίδου, με αυτή την εύθραυστη ομορφιά που κρύβει τσαγανό και πείσμα (το μαρτυρούν άλλωστε οι επιλογές της), πάλεψε μόνη της για να επιβιώσει στην Αθήνα και να μπορεί να ζει από το επάγγελμά της. «Εχω κάνει ετερόκλητα πράγματα στο θέατρο» μας αφοπλίζει και «πολλές δουλειές ενδιάμεσα, όπως σερβιτόρα», μας λέει τηλεφωνικά.

Ομως, ο ρόλος της Βενετίας στο «Μπέλα Βενέτσια» του Γ. Διαλεγμένου και της Ισμήνης το καλοκαίρι στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, διά χειρός του Λευτέρη Βογιατζή και τα δυο, έκαναν τη διαφορά.

Επιβράβευση των κόπων της ήταν το βραβείο. «Με την έννοια ότι κάποιος είναι εκεί και σε βλέπει και σε προσέχει. Αυτό που κρατάω είναι το αίσθημα γλύκας που μου δημιουργήθηκε. Αυτό στο συγκεκριμένο αντικείμενο της δουλειάς μας σε κρατάει ανοιχτό. Αλλιώς κλείνεις».

Οκτώ χρόνια στο θέατρο από τότε που τελείωσε το ΚΘΒΕ, κόπιασε για πολλά. «Δεν είμαι πικραμένη, αλλά θα ήθελα σε αυτή τη χώρα να δώσουμε μια ουσιαστική ευκαιρία στο θέατρο και στους νέους».

Στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας (στην πόλη όπου γεννήθηκε) έκανε το ντεμπούτο της στο έργο του Σακελλάριου «Μανωλάκης ο βομβιστής». Κατεβαίνοντας στην Αθήνα δούλεψε στην Πειραματική του Εθνικού («Οπως σας αρέσει» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου), συμμετείχε στο αφιέρωμα του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας για τον Μίκη Θεοδωράκη το 2000, συνέχισε τον χειμώνα στη «Δίαιτα του αστροναύτη» της Ελενας Ακρίτα, και υστερα στον Χορό της «Ορέστειας» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Κόκκος για το Εθνικό. Στο Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας με την επίβλεψη του Λιβαθινού έμεινε ένα χρόνο, και ακολούθησαν παραγωγές του Εθνικού όπως το «Καλιφόρνια ντρίμιγνκ» του Κατσικονούρη, μέχρι να τη δούμε στο «Μπέλα Βενέτσια» του Διαλεγμένου και το καλοκαίρι στην «Αντιγόνη». Πρόσφατα συμμετείχε στον συγκινητικό «Πελεκάνο» στο «Αμόρε» και τώρα στο έργο του Χεντλ Κλάους «Αγριοι - Ο άντρας με τα θλιμμένα μάτια» που σκηνοθέτησε ο Εκτορας Λυγίζος στον Εξώστη. Στο σινεμά, έπαιξε στις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη ενώ το καλοκαίρι θα την ξαναδούμε στην «Αντιγόνη» του Βογιατζή.

Πολλές και διαφορετικές επιλογές. «Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως ήταν καλύτερα, αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος μου αλλά το πώς θα επιζήσω σε μια πόλη». Πώς ασχολήθηκε με το θέατρο; «Νομίζω ότι σαν αίσθημα κάτι υπήρχε μέσα μου». Οι μαθητικές παραστάσεις ήταν η συνέχεια. Ετσι ξεκίνησε το όνειρο για το θέατρο που ύστερα έγινε αγάπη.

Η πρώτη συγκίνηση: Ο Γιάννος Περλέγκας, αντίθετα, δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός από την αρχή. Ο πατέρας του Τίμος Περλέγκας (χάθηκε νωρίς) δεν έμαθε ποτέ τα καλλιτεχνικά όνειρα του γιου του τα οποία στην αρχή ήταν μουσικά και μετά κινηματογραφικά. Τα γνώρισε όμως η μητέρα του, η δημοσιογράφος και κριτικός Αριστούλα Ελληνούδη.

Αν και μεγάλωσε στα παρασκήνια του θεάτρου, η μουσική ήταν η πρώτη που συγκίνησε τον 26χρονο σήμερα ηθοποιό. Σπούδασε πιάνο, έμαθε όμως καλά να παίζει μπουζούκι και κιθάρα. Υστερα ήρθε το όνειρο του σκηνοθέτη και τελικά έφτασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. «Μάλλον δεν το ομολογούσα. Η σκηνοθεσία ίσως ήταν μια δικαιολογία για να περάσω πρώτα στη δραματική σχολή», μας είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στην «Κ». Ομως, πριν καλά καλά τελειώσει, ο Λευτέρης Βογιατζής τον πήρε μαζί του για δυο χρόνια στο «Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν. Εκεί έζησε μια άλλη «σχολή» πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του σε αυτή του Εθνικού.

Η συνέχεια ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Παραστάσεις στο «Αμόρε», συνεργασίες με την Ομάδα Eδάφους του Δημήτρη Παπαϊωαννου, το ΚΘΒΕ και τον Β. Αρδίττη, την Εφη Θεοδώρου σε τρεις παραγωγές, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, τον Νίκο Μαστοράκη στο «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη κ.ά. (Γιώτα Συκκά, Η Καθημερινή, 14.3.2007)

Monday, March 12, 2007

«Ξύρισαν» τα... «Αξύριστα πηγούνια»

Κόντρα... ξύρισμα με χιώτικο λεπίδι υπέστη το έργο του Γιάννη Τσίρου «Αξύριστα πηγούνια» που διέγραψε ήδη έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων αρχικά στην «Πόρτα» και στη συνέχεια στη «Στοά», της οποίας είναι και παραγωγή. Κι αυτό προφανώς για να μη διαταραχθούν τα χρηστά ήθη κι ενοχληθεί η ηγεσία της τοπικής Εκκλησίας στη Χίο.
Το έργο, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου και με πρωταγωνιστές τούς Ιεροκλή Μιχαηλίδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Θανάση Δόβρη και σ' ένα πολύ μικρό ρόλο την Αννα Σκούμπικ, επρόκειτο να παρουσιαστεί στις 30, 31 Μαρτίου και την 1η Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων) στο Ομήρειο Πολιτιστικό Κέντρο της Χίου. Πριν από λίγες μέρες οι υπεύθυνοι του Ομήρειου ζήτησαν να ματαιωθούν οι παραστάσεις γιατί «έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα». Κι αυτό γιατί υπάρχει ένα πεντάλεπτο... στριπτίζ στην αρχή του έργου (ο ξαφνικός θάνατος μιας αλλοδαπής στριπτιζέζ λειτουργεί ως καταλύτης στις σχέσεις τριών αντρών αποκαλύπτοντας τον κυνισμό και την υποκρισία στη συμπεριφορά του σύγχρονου Ελληνα).
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι ένα άμοιρο γυναικείο σώμα θα προσέβαλλε τα χρηστά ήθη κάποιων κληρικών ή θεοσεβούμενων πολιτών. Λυπάμαι που η υποκρισία κάποιων κοινωνικών παραγόντων αντικατέστησε την υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών της παράστασης. Μα περισσότερο λυπάμαι που η ζωή συνεχίζει να αναλώνεται στη διαμάχη για το αυτονόητο», σημειώνει σε επιστολή του ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Τσίρος.

Από την πλευρά του, ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπαγεωργίου αναφέρει: «Επειδή η επαρχία μάς παρακαλεί συχνά να μην την αγνοούμε ώστε να μπορεί κι εκείνη να απολαμβάνει τα πνευματικά προϊόντα της πρωτεύουσας, οφείλω να απολογηθώ επειδή αρνήθηκα να μη διαταράξω την ησυχία του νησιού κι έγινα έτσι η αιτία να τους στερήσω ένα σημαντικό νεοελληνικό έργο. Να ξέρει όμως -και γι' αυτό αισθάνομαι υπερήφανος ως Ελλην- ότι το έκανα για να συμβάλω στην προσπάθεια της Εκκλησίας να διαφυλάξει την ηθική των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας από την εισβολή των ανήθικων πρωτευουσιάνων και άλλων βδελυγμάτων και να υπερασπιστώ τους άγιους ποιμένες που κατηγορούνται συνέχεια για υποκρισία, ψευτιά, απάτη, σκοταδισμό και ανηθικότητα.
Φαντάζομαι, δέσποτα, ότι θα εκτιμηθεί δεόντως η πράξη μου αυτή, αφού ταυτόχρονα σας απαλλάσσει από την προσπάθεια συγκράτησης του αγανακτισμένου σας ποιμνίου που ήταν έτοιμο να μας λιντσάρει αν θα τολμούσαμε να παρουσιάσουμε τη σκηνή του στριπτίζ, και μάλιστα δύο μέρες πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ελπίζω να τους συναντήσω σύντομα στο πρώτο στριπτιζάδικο του νησιού, μετά το Πάσχα βέβαια, και να τους ζητήσω και από κοντά συγγνώμη». (Ελευθεροτυπία, 12/03/2007).
Και το σχόλιο του Γ. Σαρηγιάννη στα Νέα (13.3.2007): Πρωταπριλιάτικο, κι όμως αληθινό...
Το παπαδαριό καλά κρατεί... Η «Στοά» που έχει κάνει την παραγωγή, ο συγγραφέας του έργου «Αξύριστα πηγούνια» Γιάννης Τσίρος και ο σκηνοθέτης της παράστασης Θανάσης Παπαγεωργίου καταγγέλλουν ότι οι τρεις παραστάσεις που επρόκειτο να δώσουν στη Χίο, στο Ομήρειο, στις 30, 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου, ματαιώθηκαν γιατί δεν δέχτηκαν να λογοκρίνουν την παράσταση και να κόψουν τη σκηνή στριπτίζ με την οποία ανοίγει το έργο και που όχι απλώς είναι οργανικά δεμένη με τη συνέχεια, αλλά ουσιαστικά αποτελεί την προωθητική δύναμή του. Το «αίτημα» το έθεσαν εμμέσως εκκλησιαστικοί κύκλοι και «τοπικοί παράγοντες» που ελέγχουν το Ομήρειο με το αιτιολογικό ότι «έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα». Το έργο είναι από τα πιο ουσιώδη ελληνικά που παίχτηκαν τα τελευταία χρόνια, η παράσταση εξαιρετική και για τη σκηνή αυτή ούτε κουβέντα δεν ακούστηκε από κανέναν στις δύο σεζόν που το «Αξύριστα πηγούνια» παίχτηκε στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη - ότι δήθεν είναι χυδαία. Οι άμωμοι, προφανώς, «εκκλησιαστικοί κύκλοι» της Χίου όμως δεν τα σηκώνουν αυτά. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, κατόπιν αυτού, δηκτικά τονίζει σε επιστολή του ότι αποφάσισε τη ματαίωση για να συμβάλει «στην προσπάθεια της Εκκλησίας να διαφυλάξει την ηθική των παραμεθόριων περιοχών της χώρας μας από την εισβολή των ανήθικων πρωτευουσιάνων και άλλων βδελυγμάτων» και για να υπερασπιστεί «τους Άγιους Ποιμένες που κατηγορούνται συνέχεια για υποκρισία, ψευτιά, απάτη, σκοταδισμό και ανηθικότητα». Ενώ ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος γράφει: «Περισσότερο λυπάμαι που η ζωή συνεχίζει να αναλώνεται στη διαμάχη για το αυτονόητο». Στις τρεις ημερομηνίες περιλαμβάνεται και η 1η Απριλίου. Δυστυχώς δεν πρόκειται για πρωταπριλιάτικο ψέμα.

Sunday, March 11, 2007

The Lady from Dubuque του Έντουαρντ Άλμπι


Ενδιαφέροντα και τα παρακάτω που αφορούν στον Albee για όσους παρακολουθούν το αμερικανικό και το αγγλικό θέατρο, τα οποία αλίευσα από την εφημερίδα The Guardian (10.3.2007). Ένα "κομμάτι", γραμμένο από την Carol Rocamora, η οποία κάνει και μια σχετική συζήτηση με τον Albee.
Όταν ο σκηνοθέτης Anthony Page είδε μια παράσταση του έργου The Lady from Dubuque το 1980, έγραψε αμέσως μια επιστολή στο συγγραφέα του έργου, τον Αμερικανό Edward Albee. «Βγήκα συγκινημένος, όπως συμβαίνει σπάνια στο θέατρο», έγραψε ο Page. Ο θεατρικός συγγραφέας απάντησε: «Τι κρίμα δεν είσαστε κριτικός για τους New York Times».
Πράγματι, η παραγωγή του έργου στη Νέα Υόρκη, με πρωταγωνίστρια την τρομερή Irene Worth που σκηνοθέτησε ο Alan Schneider, είχε άδοξο τέλος, αφού δόθηκαν μόνο 12 παραστάσεις. «Δεν έφταιγε η παραγωγή - αυτή ήταν θαυμάσια», υπενθυμίζει ο Albee. «Ήταν το τρίτο έργο στη Νέα Υόρκη σχετικό με το θάνατο. Υποθέτω ότι οι κριτικοί δεν ήθελαν ένα ακόμη σκληρό έργο για το θέμα....».
Εκτός από μια παραγωγή της Hartford Stage Company στο Κοννέκτικατ μερικούς μήνες αργότερα (συν μερικές επόμενες ευρωπαϊκές παραγωγές), το έργο έμεινε ξεχασμένο για δεκαετίες. Μπορεί να είχε ξεχαστεί για σχεδόν 30 χρόνια, αλλά το έργο θα κάνει μια υψηλού προφίλ επιστροφή αυτό το μήνα στη βρετανική πρεμιέρα της, με πρωταγωνίστρια την Maggie Smith υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση (επιτέλους) του Page.
Η αναμονή αξίζει, σύμφωνα με το David Esbjornson, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Seattle Repertory Company· προσφάτως είχε προηγηθεί μια παραγωγή του έργου στο θέατρό του στην Ουάσιγκτον. Ο Esbjornson είχε παρακολουθήσει ένα εργαστηριακό ανέβασμα του έργου που σκηνοθετήθηκε από τον Tony Kushner ενώ ήταν και οι δύο σπουδαστές στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του '80. «Κόλλησε ζωντανά στο μυαλό μου για πολύ», θυμάται.
Επιπλέον ο Page, που έχει σκηνοθετήσει τις παραγωγές άλλων πέντε έργων του Albee στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, δεν ξέχασε ποτέ την Lady και την επιθυμία του να την σκηνοθετήσει, και έθεσε το έργο υπόψη της Maggie Smith, την οποία είχε σκηνοθετήσει στο Τρεις Ψηλές Γυναίκες [Three Tall Women] στο θέατρο Wyndhams το 1994 και στο Μια Λεπτή Ισορροπία στο Haymarket το 1997 - και τα δύο έργα του Albee. «Ο Albee είναι γίγαντας στο αμερικανικό θέατρο», εξηγεί ο Page. «Τα έργα είναι διαχρονικά. Τα γεγονότα δεν τοποθετούνται σε μια περίοδο». Το έργο The Lady from Dubuque κάνει πρεμιέρα στο Haymarket Theatre, στο Λονδίνο, στις 20 Μαρτίου.

Ο (και δικός μας) Χάρολντ Πίντερ

Πανταχού παρών ο Πίντερ στη Βρετανία! Στην Καθημερινή (11.3.2007) βρήκαμε κι αυτό το άρθρο του Michael Billington (The Guardian, 1.3.2007):
Ο Χάρολντ Πίντερ βρίσκεται παντού τώρα τελευταία. Το τελευταίο θεατρικό του έργο («Celebration») προβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα από το κανάλι More4 μαζί με ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ 75 λεπτών. Ο Χάρι Μπάρτον ανέβασε τον «Βουβό σερβιτόρο» με φοβερή επιτυχία στο Trafalgar Studios, ενώ ετοιμάζονται νέες παραγωγές των έργων «Ο επιστάτης», «Προδοσία», «Παλιοί καιροί» και «Το θερμοκήπιο». Το τελευταίο, γραμμένο το 1958, φαίνεται ιδιαίτερα επίκαιρο: Aναφέρεται στη φυλάκιση από κρατικές αρχές ανθρώπων που χαρακτηρίζονται «κοινωνικά ανατρεπτικοί».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Κένεθ Μπράνα γυρίζει ένα «ριμέικ» της εξαιρετικής κινηματογραφικής διασκευής που έκανε ο Πίντερ στο έργο του Ανταμ Σάφερ «Σλουθ», με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Κέιν και τον Τζουντ Λόου, ενώ ο ίδιος ο Πίντερ θα ερμηνεύσει τον Μαξ στη ραδιοφωνική εκδοχή του «Γυρισμού», στο Radio 3. Από τη δεκαετία του ’60, ποτέ δεν ήταν τόσο της μόδας ο Πίντερ...

ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Λυδία: «Η αμφισβήτηση σήμερα δεν έχει θέση»

Η φωτογραφία προέρχεται από τις "σελίδες" του δικτυακού περιοδικού Ηριδανός (Ιούλιος, 2005), όπου η Λυδία Φωτοπούλου είχε δώσει μια συνέντευξη στην Ελένη Μαυροβουνιώτη ("Η δική της Αγαύη"). Γλυκύτατη η Φωτοπούλου και ώριμη δίνει με τα λόγια της (όχι μόνο με τις ερμηνείες της στο θέατρο) την εικόνα μιας ηθοποιού που έχει ανάγκη ο θεατρικός μας πολιτισμός.
Μια επίσης ενδιαφ έρουσα συνέντευξη στην κυριακάτικη Καθημερινή (11.3.2007) που πήρε η Γιώτα Συκκά από την Λυδία Φωτοπούλου. Τίτλος: «Η αμφισβήτηση σήμερα δεν έχει θέση». Μια ηθοποιός με παιδεία και ήθος.
Γράφει η Γ. Συκκά: Είναι από τις πρωταγωνίστριες της δεκαετίας του ’80 και ευτύχησε να παίξει ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου που θα ζήλευαν πολλές. Στέλεχος του ΚΘΒΕ για χρόνια, αλλά και με συνεργασίες στην Πειραματική Σκηνή Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, το Θέατρο του Νότου και το Εθνικό, διέγραψε μια πορεία δίπλα σε καταξιωμένους σκηνοθέτες, υπήρξε η αγαπημένη ηθοποιός μερικών από αυτούς όπως του Ανδρέα Βουτσινά, έκανε επιτυχίες στην Επίδαυρο, ενώ οι ερμηνείες της στη Νόρα ή την Ιουλιέτα είναι ακόμη νωπές σε όσους τις θαύμασαν...
Να και μια "τοποθέτηση" για την εποχή μας και τις αξίες της, που αποδελτιώνουμε: «Είναι μια εποχή που πρέπει, όσο γίνεται, να αντισταθούμε. Οι αξίες καταρρίπτονται και οι καινούργιες σχετίζονται με το χρήμα, την καλοπέραση, τη φήμη. Είναι τα πρότυπα που έδωσε η κακή τηλεόραση και η λάιφ στάιλ αισθητική, όλη αυτή η νοοτροπία που σου μαθαίνει πώς να ζεις, το in και out που έγιναν οδηγοί μας. Τα παιδιά χάνονται σε αυτό το κυνήγι της ουτοπίας, που τους υπόσχονται κάποιοι ότι είναι η νέα αξία. Το να γίνω γνωστός σε μια νύχτα. Σήμερα η αμφισβήτηση δεν έχει θέση. Οταν ξεκίνησα στο θέατρο αμφισβητούσαμε όλοι μια γενιά, για να πάμε εμείς μπροστά. Σήμερα, μερικές φορές, βλέπω γονείς της νεότερης γενιάς να είναι πιο επαναστάτες από τα παιδιά τους που τελειώνουν το λύκειο. Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα γι’ αυτά. Είναι πολύ εύκολο να τους απορροφήσει η μηχανή που τα αλέθει όλα. Αυτή είναι η μεγάλη νίκη των κρατούντων: ο εφησυχασμός. Να περνάμε καλά. Με γλέντια, χρήμα και αναγνωρισιμότητα».
ΛΕΖΑΝΤΑ: H Λυδία Φωτοπούλου, που η ερμηνεία της στον ρόλο της Aγαύης ξεχώρισε στα φετινά Eπιδαύρια, κρατάει το κεφάλι του Πενθέα. Δίπλα της, Kάδμος, ο Θεμιστοκλής Πάνου. «Bάκχες», σκηνοθεσία Σωτήρη Xατζάκη, Eθνικό θέατρο (φωτ.: Γιώργος Παυλίδης, από μια παλιότερη "Καθημερινή").