«Εφυγε» ο ηθοποιός Β. Ανδρονίδης

ΤΟ ΒΗΜΑ, 26-08-2008

Φτωχότερος ο χώρος του ελληνικού θεάτρου από το περασμένο Σάββατο, 23 Αυγούστου, ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο εκλεκτός ηθοποιός Βάσος Ανδρονίδης. Ηταν 78 ετών. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, ο Ανδρονίδης υπήρξε ακούραστος εργάτης του ελληνικού θεάματος με δραστηριότητες στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Την πρώτη εμφάνισή του έκανε στο «Τρελοκόριτσο» με τον θίασο της Βίλμας Κύρου και από τότε ως το 1993 συνεργάστηκε με αρκετούς θιάσους.

Οι χαρακτηριστικότερες θεατρικές δουλειές του έγιναν με τον θίασο Δημήτρη Μυράτ («Υπόθεση Ντρέιφους», «Το κράτος του Θεού» κτλ.) και το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν («Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, «Βαβυλωνία», «Βάκχες», «Οιδίπους Τύραννος», Πέρσες» κτλ.). Ο Ανδρονίδης υπήρξε επίσης χαρακτηριστική φιγούρα σε περίπου 75 ελληνικές ταινίες παίζοντας σε όλα τα είδη: «Θανάση, πάρε τ' όπλο σου» του Ντίνου Κατσουρίδη, «Οταν η πόλις πεθαίνει» του Γιάννη Δαλιανίδη, «1922» του Νίκου Κούνδουρου. Τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του ήταν στην ηθογραφία του Θανάση Ρακιντζή «Η Αριάδνη στη Λέρο» (1993).

Εντονες επίσης υπήρξαν και οι σκηνοθετικές δραστηριότητές του εντός και εκτός Ελλάδας. Στο Βέλγιο σκηνοθέτησε πέντε έργα στο εκεί Ελληνικό Θέατρο Βελγίου, ενώ από το 1981 συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση της Θεατρικής Ομάδας Λέρου σκηνοθετώντας δέκα έργα. Ανθρωπος σεμνός και ταπεινός, πίστευε ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της δουλειάς του ηθοποιού είναι «ο πλούτος του εαυτού μας» και τα πολυτιμότερα αγαθά του ήταν η σύζυγός του Στάντη, η κόρη του Ολγα και τα εγγόνια του. Διόλου τυχαία τον είχαν αποκαλέσει «παράδειγμα προς μίμηση» για τη δουλειά και τη συμπεριφορά του. Ο Ανδρονίδης κηδεύτηκε χθες, Δευτέρα, από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Τελευταίο «αντίο» στον Βάσο Ανδρονίδη

Ολγα Σελλα, Η Καθημερινή, 26-08-2008

Θα απορούσε κι ο ίδιος ο Βάσος Ανδρονίδης για το πόσοι φίλοι και συνάδελφοι παραρέθηκαν χθες το πρωί στο Νεκροταφείο Ζωγράφου για να τον αποχαιρετίσουν. Η επιθυμία του ήταν να ταφεί με πολιτική κηδεία, σε στενό οικογενειακό κύκλο, και ο θάνατός του να γίνει γνωστός μετά την ταφή. Κι όμως περίπου 100 άνθρωποι, φίλοι, συνάδελφοι και μαθητές του καλού ηθοποιού Βάσου Ανδρονίδη συμπαραστάθηκαν στην οικογένειά του, και στήριξαν ο ένας τον άλλο για μια απώλεια που δεν ήταν αναμενόμενη.

Ο Βάσος Ανδρονίδης παραθέριζε στην αγαπημένη του Λέρο, όπως όλα τα τελευταία χρόνια, έχοντας γύρω του την οικογένειά του και τους πολλούς φίλους που απέκτησε στο νησί των Δωδεκανήσων, όταν υπέστη βαρύ εγκεφαλικό. Μεταφέρθηκε στο Θριάσιο Νοσοκομείο, αλλά παρά τις εξαιρετικές προσπάθειες των γιατρών και τη φροντίδα που δέχτηκε, δεν έγινε δυνατόν να σωθεί.

Χθες, στις 11 το πρωί, στο Νεκροταφείο Ζωγράφου, βρέθηκαν όλοι, συντετριμμένοι. Την ίδια στιγμή, οι καμπάνες στη Λέρο χτυπούσαν πένθιμα. «Εσύ που πάσχιζες ν’ αλλάζεις τα πράγματα, εκεί που θα είσαι, όλο και κάποια αλλαγή θα κάνεις», είπε ένας από τους αγαπημένους του μαθητές, ο Γιώργος Γιαννακάκος, εκ μέρους όλων, σε κείμενο που συνυπέγραφε ο συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης. Τον λόγο πήρε μετά ο Γάλλος γαμπρός του, Ζαν: «Οι λέξεις ήταν θησαυροί για μοίρασμα και τις ζούσες με όλο σου το σώμα. Η πρώτη λέξη που έμαθα από σένα ήταν “καταπληκτικό” κι ήταν αυτή που σε χαρακτήριζε». «Μου έμαθες ό,τι κάνω, να το αγαπάω πραγματικά», είπε η νεαρή εγγονή του Ζωή, μοιραζόμενη με τους φίλους του παππού της, ό,τι κρατάει από κείνον. Η κόρη του Ολια σκιαγράφησε την προσωπικότητά του και τις αρχές του: «Το θέατρο και η ζωή ήταν αξεδιάλυτα δεμένα μέσα σου. Είχες μια ζωή γεμάτη φίλους καρδιακούς, πάθος για ζωή και αποφασιστικότητα για δουλειά. Το πάθος για τη δουλειά ήταν η πυξίδα σου. Πατέρα μου, τώρα που η φωνή σου σώπασε, οι ρίζες που άπλωσες μέσα μου έχουν στερεωθεί σε τρεις λέξεις: έντιμα, σεμνά και σοφά».

Σε όλη τη διάρκεια της κηδείας, τη θλίψη της οικογένειας και των φίλων του Βάσου Ανδρονίδη συνόδευε η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, για την οποία είχε φροντίσει ένας άλλος αγαπημένος του μαθητής, ο Τάσος Αποστόλου.

Γεννήθηκε το 1930 στο Κάιρο της Αιγύπτου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ως μαθητής διακρίθηκε στην παράσταση «Η μικρή μας πόλη». Η πρώτη του επαγγελματική παρουσία στο θέατρο έγινε το 1955 με τον θίασο της Βίλμας Κύρου στο έργο του Βέμπερ «Τρελοκόριτσο». Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό Θέατρο και πολλούς θιάσους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα ρεπερτορίου. Ηταν ένας κατ’ εξοχήν ηθοποιός του θεάτρου, παρ’ ότι είχε πάρει μέρος σε περίπου 70 ταινίες («Ο θάνατος θα ξανάρθει», «Η αυγή του θριάμβου», «Συνοικία το όνειρο», «Πάρε το όπλο σου, Θανάση», «Ελευθέριος Βενιζέλος», «Η Αριάδνη στη Λέρο», κ.ά.). Οπως είχε πει όμως σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, «ο κινηματογράφος, για μας τους ηθοποιούς του θεάτρου, ήταν κάτι το βοηθητικό».

Ηταν παρών στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη θεατρική διδασκαλία και στον συνδικαλισμό των ηθοποιών, πρωτοστατώντας για την επανασύσταση του ΣΕΗ, το 1974. Από το 1981 συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση της «Θεατρικής Ομάδας Λέρου» και σκηνοθέτησε δέκα έργα. Για την προσπάθειά του αυτή οι κάτοικοι της Λέρου τον τίμησαν με όλες τις δυνατές τιμές. Μια ζωή με γνώμονα τον πολιτισμό και την παρέμβαση ήταν η ζωή του Βάσου Ανδρονίδη. Μέχρι το τέλος.

Στο σανίδι για τέσσερις δεκαετίες

Αντιγόνη Καράλη, Έθνος, 26-08-2008

Εσβησε στα 78 του ο ηθοποιός, δάσκαλος, σκηνοθέτης και συνδικαλιστής που έπαιξε σε παραστάσεις που κάλυπταν όλο το φάσμα του ρεπερτορίου και σε 74 ταινίες.

Ενας καλλιτέχνης που για πολλά χρόνια υπηρέτησε την υποκριτική τέχνη από διαφορετικά πόστα, ένας ηθοποιός με ήθος και θέση απέναντι στα καλλιτεχνικά δρώμενα, δάσκαλος, σκηνοθέτης, συνδικαλιστής ο Βάσος Ανδρονίδης δεν υπάρχει πια. Αφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Παρασκευή, σε ηλικία 78 ετών, και ανακοινώθηκε χθες μετά την πολιτική κηδεία του στου Ζωγράφου, στο Θριάσιο νοσοκομείο, όπου μεταφέρθηκε ύστερα από ατύχημα που του συνέβη. Η κηδεία του έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Μαθητής του Καρόλου Κουν, ο Βάσος Ανδρονίδης γεννήθηκε το 1930 στο Κάιρο. Πρωτοεμφανίστηκε πριν ακόμη τελειώσει τη σχολή στη «Μικρή μας πόλη». Η πρώτη του εμφάνιση ως επαγγελματία ηθοποιού πραγματοποιήθηκε το 1955 με τον θίασο της Βίλμας Κύρου στο «Τρελοκόριτσο». Εκτοτε έπαιξε σε παραστάσεις που κάλυπταν όλο το φάσμα του ρεπερτορίου από αρχαίο δράμα και Σαίξπηρ έως Καμί, Κοκτό και Πιραντέλο κι από ελληνικό έργο και Φεϊντό έως Μπρεχτ, Τσέχοφ και Αρμπούζοφ. Στις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες που υπηρέτησε το σανίδι ως ηθοποιός συνεργάστηκε με όλους τους θιάσους της εποχής του και με καλλιτέχνες όπως ο Δ. Χορν, ο Δ. Μυράτ, ο Αλ. Αλεξανδράκης, ο Δ. Παπαμιχαήλ, ο Γ. Φέρτης, η Ξ. Καλογεροπούλου, ο Στ. Ληναίος και η Ελ. Φωτίου.

Εξαιρετικά δημιουργική υπήρξε η περίοδος που συνεργάστηκε με το «Θέατρο Τέχνης» (1977-1993), όπου συμμετείχε σε ιστορικές παραγωγές των Επιδαυρίων («Βάκχες», «Οιδίπους τύραννος», «Ειρήνη», «Ιππής», «Πέρσες») αλλά και σε παραστάσεις όπως «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», «Δάφνες και πικροδάφνες», Υβόννη», «Κύκνειο άσμα», «Οι αγρότες πεθαίνουν», «Θεϊκά λόγια», «Φυντανάκι», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι». Δέκα χρόνια νωρίτερα, πάλι με το «Θέατρο Τέχνης», ερμήνευσε τον Ευριπίδη στους «Βατράχους» και τον Εποπα στην ιστορική παράσταση των «Ορνίθων» (1967).

Στον κινηματογράφο έπαιξε σε περίπου 74 ταινίες («Ο θάνατος θα ξανάρθει», «Η αυγή του θριάμβου», «Πάρε το όπλο σου, Θανάση», «Ελευθέριος Βενιζέλος»), ενώ συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές («Κεκλεισμένων των θυρών», «Εγνατία οδός», «Απόμαχοι», «Στην λάμψη των άστρων», «Κυρία Ντο Ρε Μι») και σε ραδιοφωνικές (θεατρικά έργα, εκπομπές συνέχειας, μεταγλωττίσεις).

Στο Βέλγιο, όπου έδωσε και διαλέξεις για τον Κουν, σκηνοθέτησε πέντε έργα στο εκεί «Ελληνικό Θέατρο Βελγίου». Το τελευταίο (1999) ήταν η κομεντί «Αλίμονο στους νέους» των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου. Πέρα όμως από τη δραστηριότητά του ως ηθοποιού υπηρέτησε το θέατρο από επιτελικές θέσεις κι είχε συνδικαλιστική δράση. Ηταν παντρεμένος με τη Στάντη Ανδρονίδη, είχε μία κόρη την Ολγα και τρία εγγόνια.