Thursday, November 15, 2007

Ο ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΔΡΑΚΟΣ

Ο Δήμος Αβδελιώδης δίνει το σκηνοθετικό «παρών» στην Πάτρα παρουσιάζοντας με το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ βορείου Αιγαίου το έργο του «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος».
Πέντε ηθοποιοί και τριμελής ορχήστρα επωμίζονται το βάρος μιας παράστασης που συνδυάζει θέατρο σκιών, κομέντια ντελ' άρτε και κουκλοθέατρο
Η πρεμιέρα δίνεται σήμερα στο Εργοστάσιο Τέχνης (Ακτή Δυμαίων 50, τηλ. 2610-273613). Πρόκειται για ένα έργο θεάτρου σκιών σε μια παράσταση με πέντε ηθοποιούς και τριμελή ορχήστρα.

Ο μύθος του δράκου που έχει καταλάβει το υδραγωγείο μιας πόλης και χορταίνει με ανθρώπινα θύματα έως ότου έρθει η σειρά της μοναχοκόρης του βεζίρη, που θα τη σώσει ο Μεγαλέξανδρος. Ενας συνδυασμός λαϊκού θεάτρου σκιών, κομέντια ντελ' άρτε και κουκλοθέατρου, κατά τον σκηνοθέτη.

Παίζουν οι Αλίκη Αβδελοπούλου, Αντώνης Δημητροκάλης, Θανάσης Ζέρβας, Φένια Μάγιου, Αρης Μπινιάρης και συμμετέχουν οι μουσικοί Γιάννης Αβδελιώδης, Γιάννης Βενιζέλος, Μάριος Παπούλιας. Η μουσική και τα τραγούδια είναι του Βαγγέλη Γιαννάκη, τα σκηνικά της Εύης Χρήστου, τα κοστούμια-μάσκες της Μαρίας Πασαλή, η κινησιολογία της Μαργαρίτας Μάντακα. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν έως τις 2 Ιανουαρίου και στη συνέχεια η ομάδα θα περιοδεύσει σε διάφορες πόλεις. [Ελευθεροτυπία, 15/11/2007]

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ...


Το αρχαίο θέατρο της Λάρισας
[...] Η Αρχαιολογική Υπηρεσία το 2003 ενέταξε το ένα έκτο της πυκνοδομημένης αστικής περιοχής σε ζώνη απολύτου προστασίας, με αποτέλεσμα να απαιτείται άδεια της τοπικής Εφορείας Αρχαιοτήτων για να τοποθετηθεί ένα κλιματιστικό ή ένα ρολόι παροχής νερού ή ρεύματος. Η άνευ λόγου ταλαιπωρία των πολιτών κινητοποίησε βουλευτές της περιοχής (κατά τύχη μόνο της Ν.Δ.), οι οποίοι πήγαν προχθές στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και υποστήριξαν με πάθος τη μείωση της ζώνης που θεωρήθηκε από τους πάντες μαξιμαλιστική. Η ίδια η ΙΕ' Εφορεία Αρχαιοτήτων δεν είχε αντίρρηση, γιατί «δεν εντοπίζονται οικιστικά κατάλοιπα στο μεγαλύτερο μέρος της ζώνης»...

Ιστορική ανάδυση της Λάρισας. Ανοίγει το αρχαίο θέατρο, ολοκληρώνεται το νέο μουσείο, επαναπροσδιορίζεται ο αρχαιολογικός χώρος. Της Γιώτας Συκκά (Η Καθημερινή). Μπορεί η Λάρισα να γίνει τουριστική πόλη; Ολα δείχνουν πως ναι και μάλιστα όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, καθώς προχωράει με γοργούς ρυθμούς η ανάδειξη της Ιστορίας της που όχι μόνο δεν είναι αμελητέα αλλά είναι και ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ενα από τα μεγαλύτερα θέατρα του αρχαίου κόσμου, χρονολογημένο στον 3ο π.Χ. αιώνα, έρχεται τα τελευταία χρόνια σιγά-σιγά στο φως μέσα κυριολεκτικά από τα έγκατα της λαρισαϊκής γης στην καρδιά της πόλης. Σε λίγο καιρό θα είναι μερικώς επισκέψιμο μαζί με τους θησαυρούς που ανασύρθηκαν. Αλλά η Λάρισα θα αλλάξει ρότα με τη λειτουργία του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου στα όρια της πόλης, ένα υπερσύγχρονο κέντρο πολιτισμού σχεδόν 12.0000 τ.μ. ...

ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟΣ… ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ


Με την «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ ανοίγει η αυλαία της Νέας Σκηνής του «Απλού Θεάτρου», ενός έργου που αναδεικνύει τις συγκρούσεις τόσο ανάμεσα στα δύο φύλα, όσο και σε δύο κοινωνικές τάξεις. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, μετάφραση Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, σκηνικά - κοστούμια Γιώργου Πάτσα, σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου. Παίζουν: Ταμίλα Κουλίεβα, Αρης Λεμπεσόπουλος, Λαμπρινή Αγγελίδου.
Τις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου παρουσιάζει στην Κεντρική Σκηνή του «Αμόρε» του «Θεάτρου του Νότου». Σύλληψη - σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, σκηνικά - κοστούμια Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, κινησιολογία Μάρθας Κλουκίνα. Παίζουν: Ξένια Καλογεροπούλου, Αννα Μάσχα, Αννα Καλαϊτζίδου, Χρήστος Λούλης, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Ιωάννα Παππά, κ.ά.
«Οι τρεις αδελφές» από το έργο του Αντον Τσέχοφ, ζουν τη δική τους ουτοπία παράλληλα με εκείνη του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, σε μια σύγχρονη Ρωσία. Από αριστερά, Ναταλία Δραγούμη, Γωγώ Μπρέμπου και Φαίη Ξυλά.
Πρεμιέρα, σήμερα, στο «Θέατρο Τέχνης - Κ. Κουν» της Φρυνίχου του έργου «Τρεις αδελφές - Περεστρόικα», μια μεταφορά του έργου του Αντον Τσέχωφ στη Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του '80, σε προσαρμογή - σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, σκηνικά - κοστούμια Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, επιμέλεια κίνησης Ιωάννας Πορτόλου. Επιμέλεια μουσικού - οπτικού υλικού: Διαμαντής Καραναστάσης. Παίζουν: Ναταλία Δραγούμη, Γωγώ Μπρέμπου, Φαίη Ξυλά, Θόδωρος Γράμψας, Διαμαντής Καραναστάσης, Λεωνίδας Κακούρης, κ.ά.
Ο αγώνας έφερε αποτέλεσμα... Το ΥΠΠΟ αναγκαστικά παρενέβη και ματαιώθηκε οριστικά ο πλειστηριασμός από την ΚΕΔ του χώρου όπου στεγάζεται το θέατρο «Βαφείο». Θυμίζουμε ότι τον πλειστηριασμό ανήγγειλε τον περασμένο Αύγουστο η ΚΕΔ προκαλώντας αντιδράσεις φορέων και καλλιτεχνών. Ωστόσο, παραμένει άγνωστη η «τύχη» όλου του βιομηχανικού κτιρίου του 19ου αιώνα, ελάχιστο μέρος του οποίου αποτελεί το θέατρο. Ετσι, ομαλά ξεκινούν, σήμερα, στο «Βαφείο» οι παραστάσεις του θιάσου «Προσωδία» με το καινούργιο, βραβευμένο από το ΥΠΠΟ (2000) έργο του Ανδρέα Θωμόπουλου «Απ' έξω». Σκηνοθεσία Λάκης Καραλής, μουσική Μάριος Στρόφαλης, σκηνικά Λαμπρινή Καρδαρά, κοστούμια Φωτίκα Κάραλη. Παίζουν: Λάκης Καραλής, Μαρία Σκούπα και ο κύριος με την εφημερίδα. Παίζει ζωντανά τσέλο η Ισιδα Μουζά. Οι τέσσερις πρώτες παραστάσεις (15 - 18/11) είναι δωρεάν, σε ένδειξη ευχαριστίας στους επώνυμους και ανώνυμους που υπερασπίστηκαν τη διάσωση του θεάτρου.
Μέχρι τις 23/11, στο θέατρο «Αττις» παρουσιάζεται, σε παγκόσμια πρώτη, το έργο του Ιταλού φιλοσόφου Κάρλο Μίκελστετερ «Ερημος». Πρόκειται για σκηνική σύνθεση αποσπασμάτων από τη φιλοσοφική διατριβή του Κάρλο Μίκελστετερ «Πειθώ και Ρητορική». Ο Κάρλο Μίκελστετερ γεννήθηκε στην Γκορίτσια της Ιταλίας το 1887 και αυτοκτόνησε το 1910, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πραγματείας αυτής. Για το έργο του έχουν γράψει δοκίμια διάφοροι φιλόσοφοι (Κλαούντιο Μάγκρις, Μάσιμο Κατσιάρι, Ροσάνα Ροσάντα, κ.ά.). Η παράσταση στο «Αττις» είναι η πρώτη σκηνική εκδοχή του κειμένου, η οποία θα αναπτυχθεί στη Ρώμη και στη Μόντενα, με δωδεκαμελή χορό γερόντων. Στην παρούσα εκδοχή, στην άδεια σκηνή βρίσκεται ένας μόνο ηθοποιός, το σώμα του οποίου μεταμορφώνεται σε πολυρυθμική μηχανή που μάχεται με τις στοιχειώδεις δυνάμεις της φύσης, λ.χ. της βαρύτητας. Το βλέμμα κι ο νους του είναι σε ανεξερεύνητη απόσταση, απ' όπου πηγάζουν οράματα, ιστορίες, βλασφημίες, μια φωνή απελπισμένη, σε συνταρακτική ένταση, στο λαβύρινθο της σκέψης. Το βασικό ρόλο στην Ερημο ερμηνεύει ο σημαντικός Ιταλός ηθοποιός Πάολο Μουζίο (στα ιταλικά) και ο Θεόδωρος Τερζόπουλος (στα ελληνικά). [Ριζοσπάστης, 15/11/07]
  • ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ

    Το έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου» κάνει πρεμιέρα στο θέατρο «Κιβωτός» (Πειραιώς 115), σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη. Πρωταγωνιστούν οι Δήμητρα Παπαδοπούλου, Γιώργος Σεϊταρίδης, Γιώργος Χρανιώτης, Κατερίνα Νικολοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Κώστας Αποστολάκης, Ελένη Καρακάση και Κώστας Ανταλόπουλος. Παίζει στο πιάνο ο Νίκος Δρογώσης.

    ΤΟ ΚΟΡΜΙ

    Το έργο του Λουίς Αλφαρο «Το κορμί» παρουσιάζεται στο «Δημήτρης Ποταμίτης» (Ιλισίων 21 και Κερασούντος, Ιλίσια), σε σκηνοθεσία Εύης Δημητροπούλου. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Κατερίνα Διδασκάλου και Ιάκωβος Μυλωνάς.

    Μιχάλης Οικονόμου (δεξιά) και Γιώργος Παπαγεωργίου στην «Κατσαρίδα» του έργου του Βασίλη Μαυρογεωργίου

    Η «ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ» ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

    Η Ιωάννα έβαλε στόχο το φεγγάρι. Εξόριστη, περιπλανήθηκε μέσα από υπονόμους, ωκεανούς, αεραγωγούς, συνάντησε ποντικούς και άλλα τρωκτικά με στόχο το όνειρο. Για όλες αυτές τις περιπέτειες δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μία σκάλα, δύο ηθοποιοί, δώδεκα ρόλοι, χορός και τραγούδι. Ετσι, μέσα από ένα εξωφρενικό ντανταϊστικό μιούζικαλ ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μετέφερε επί σκηνής τις περιπέτειες μιας μικρής κόκκινης κατσαρίδας που εξέπληξε επί δυόμισι σεζόν το θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας γεμίζοντας ασφυκτικά το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου κάθε βράδυ...

«Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ»

Το καινούργιο έργο του Άκη Δήμου με τίτλο «Η Νύχτα των μυστικών», που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, από τις 23 Νοεμβρίου, πήρε την τελική του μορφή στις πρόβες. Πρόκειται για ένα κείμενο βαθιά ποιητικό αλλά και σύγχρονο, το οποίο αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου. Σε ένα μυστηριώδες τσίρκο, ένα ζευγάρι εγκλωβίζεται στο λαβύρινθο των παρασκηνίων. Η Μιράντα και ο Κωνσταντίνος αναζητώντας διέξοδο έρχονται αντιμέτωποι με έναν κόσμο διαφορετικό και δοκιμάζουν εμπειρίες πρωτόγνωρες. Συναντούν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό παράξενων ανθρώπων και αναθεωρούν την τελματωμένη τους ζωή. Οι μάσκες πέφτουν και τα μυστικά τους αποκαλύπτονται. Θα τα καταφέρουν να ξεφύγουν ή θα χαθούν στο λαβύρινθο που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει; Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Κέννυ ΜακΛέλαν, η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού, η χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου και φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Τη μουσική ερμηνεύουν ζωντανά ο Τηλέμαχος Μούσας και Χρήστος Λιάτσος. Παίζουν, με σειρά εμφάνισης, οι Θοδωρής Κατσαφάδος, Λαέρτης Βασιλείου, Θανάσης Ευθυμιάδης, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Αθηνά Μαξίμου και Blaine Reininger. (Ημερησία, 16/11/2007)

Wednesday, November 14, 2007

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ!

Sasha Stone (American, b. Russia, 1895–1940). Erwin Piscator Entering the Nollendorf Theater, Berlin, 1929

Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε μετά από 6-7 χρόνια να πίνουμε τον καφέ μας σ' ένα κεντρικό μαγαζί, με την καλή μου φίλη, την Άσπα Τομπούλη, που αποτελεί μια μεγάλη ελπίδα στο χώρο της σκηνοθεσίας για το ελληνικό θέατρο. Μιλούσαμε για το περιοδικό, τα "Δρώμενα". Κι ένα από τα αφιερώματα που θεωρούσαμε και οι δυο ότι είναι άξια για συζήτηση και να υπάρξει η σχετική δημοσίευση στο περιοδικό, ήταν το λεγόμενο "πολιτικό θέατρο", το οποίο κάποτε απασχόλησε τον κόσμο του θεάτρου. Είπαμε , λοιπόν, ότι το πολιτικό θέατρο στις μέρες δεν έχει καμιά απολύτως σχέση μ' εκείνο που κάποτε θεωρούσαμε ως τέτοιο. Άλλαξαν οι εποχές... Και να, που ένα κείμενο σήμερα στα Νέα του Κώστα Γεωργουσόπουλου, θέτει ξανά επί τάπητος το ζήτημα:
  • Από σκηνής πολιτική.
  • Και να που επανακάμπτει στις θεατρικές σκηνές το πολιτικό θέατρο. Όχι πια ως θέατρο αγκιτάτσιας, προπαγάνδας ή στρατευμένο. Αλλά ως θέατρο που θέτει πολιτικά προβλήματα, ιδεολογικά, θεσμικά, ηθικά, οικολογικά και δημογραφικά. Κι όλα αυτά για να διαψευστεί πανηγυρικά το ψευτοθεωρητικό αξίωμα πως η ανθρωπότητα ζει, τάχα, το τέλος της ιστορίας. Βιώνουμε πλέον στη σκηνή εμπειρίες από την πυρίκαυτη ζώνη των πολεμικών συγκρούσεων στον πλανήτη, του φυλετικού μίσους, του θρησκευτικού φανατισμού, της οικολογικής καταστροφής και των μηχανισμών βίας, εκμετάλλευσης, εμπορίου βρεφών, ονείρων και ψευδαισθήσεων. Ήδη τα γεγονότα στον τόπο μας ανατρέπουν και την εικόνα για την αγνή επαρχία, τα ντόμπρα ήθη της και την απλή, κατά φύση, ζωή της. Όλα και εκεί εντονότερα, παρά φύσιν και πρωτόγονα, χωρίς την κομψή κάλυψη της αστικής σεμνοτυφίας. Ωμά. Ποιος θα τολμήσει να γράψει το θεατρικό κείμενο με τη μαφία των ναρκωτικών. Τον νέο αγαπητικό της βοσκοπούλας; (Τα Νέα, 14/11/07)
Αλλά, ας θυμηθούμε τι ήταν το πολιτικό θέατρο και το θέατρο-ντοκουμέντο:

Πολιτικό θέατρο: Όρος που καθιερώθηκε από τον Έρβιν Πισκάτορ, ο οποίος το διακρίνει σε Θέατρο του Προλεταριάτου, Θέατρο των Αποδείξεων και Επική Σάτιρα. Πίστευε ότι η Τέχνη από μόνη της δεν μπορούσε να τον ικανοποιήσει ως αποτέλεσμα. Άλλωστε, η Τέχνη και η Πολιτική ακολουθούσαν δρόμους παράλληλους χωρίς σημείο συνάντησης και δεν ήταν σε θέση, όπως έγραφε, να διακρίνει το σημείο αυτής της συνάντησης, από το οποίο θα πήγαζε ενδεχομένως μια νέα αντίληψη για την τέχνη που θα γινόταν δραστήρια, ανταγωνιστική, πολιτική. Είναι σαφές ότι για τον Πισκάτορ η Τέχνη του, το θέατρο, ήταν όπως άλλωστε ο ίδιος εμφαντικά υπογράμμιζε, αποκλειστικά “ένα μέσο πολιτικό, ένα μέσο προπαγάνδας”. Ο Μπρεχτ αναφερόμενος στους πειραματισμούς του Πισκάτορ (αναζήτηση τρόπων επαφής σκηνής και αίθουσας) έλεγε ότι «μετέτρεψε τη σκηνή σε μια αίθουσα μηχανών και την πλατεία σε αίθουσα συγκεντρώσεων».

Η δραματουργία του ντοκουμέντου είναι ένας κλάδος του πολιτικού θεάτρου, του οποίου βασικός υποστηρικτής υπήρξε ο Έρβιν Πισκάτορ, ο οποίος ανέβασε (1963-65) έργα των κύριων εκπροσώπων του, όπως τον Αντιπρόσωπο του Ρολφ Χόχουτ, την Ανάκριση του Πέτερ Βάις και τον Φάκελο Οπενχάιμερ του Χάιναρ Κίπχαρντ. Παρουσιάστηκε στη δεκαετία του ’60 στη Γερμανία και βασιζόταν σε έργα που είχαν για θέμα τους ένα γεγονός από την πρόσφατη ιστορία και το επεξεργάζονταν χρησιμοποιώντας μόνο ιστορικά αποδειγμένο υλικό (Λίλα Μαράκα, «Θέατρο ιστορικής αλήθειας. Δραματουργία του Ντοκουμέντου», Θέατρο, τ. 34/36, 1973, σελ. 65). Ο Πέτερ Βάις, σ’ ένα θεμελιακό κείμενό του γράφει ότι «το θέατρο-ντοκουμέντο είναι ένα θεατρικό ρεπορτάζ. Πρακτικά, φάκελοι, επιστολές, στατιστικοί πίνακες, δελτία χρηματιστηρίου, ισολογισμοί τραπεζών και βιομηχανικών εταιριών, κυβερνητικές δηλώσεις, ομιλίες, συνεντεύξεις, δηλώσεις γνωστών προσώπων, περιγραφές από εφημερίδες και το ραδιόφωνο, φωτογραφίες, ταινίες επικαίρων κι άλλες μαρτυρίες της εποχής μας συνθέτουν τη βάση της παράστασης. Το θέατρο-ντοκουμέντο αποφεύγει κάθε λογής πλασματικά στοιχεία. Χρησιμοποιεί αυθεντικό υλικό, που το διοχετεύει από τη σκηνή με αναλλοίωτο το περιεχόμενό του, αλλά μορφικά επεξεργασμένο. […] είναι ένα στοιχείο του δημόσιου βίου, όπως μας τον γνωρίζουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η δουλειά του είναι ν’ ασκεί μια κριτική που ’χει πολλές διαβαθμίσεις: α) Κριτική στη συγκάλυψη, β) Κριτική στην παραποίηση της πραγματικότητας, γ) Κριτική στο ψεύδος…» Peter Weiss, «Θέατρο ντοκουμέντο. Δεκατέσσερις θεμελιακές θέσεις για την αποκάλυψη της αλήθειας». Μτφρ. Πέτρος Μάρκαρης. Θέατρο, τ. 34/36, 1973, σελ. 61).

Tuesday, November 13, 2007

IRA LEVIN, OF 'ROSEMARY'S BABY,' DIES AT 78

Ο συγγραφέας του «Μωρού της Ρόζμαρι», Αϊρα Λέβιν, πέθανε την περασμένη Δευτέρα στο σπίτι του στο Μανχάταν σε ηλικία 78 χρόνων από φυσικά αίτια. Μπορεί ο Λέβιν να έγραψε μόνο επτά μυθιστορήματα μέσα σε τέσσερις δεκαετίες, αλλά σχεδόν όλα μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, κάποια μάλιστα πάνω από μία φορά. Ανάμεσα σ’ αυτά «Το Μωρό της Ρόζμαρι» από τον Πολάνσκι με τη Μία Φάροου και τον Τζον Κασσαβέτη, «Οι Γυναίκες του Στέμπφορντ», την πρώτη φορά με τους Κάθριν Ρος και Πόλα Πρέντις και τη δεύτερη με τους Νικόλ Κίντμαν και Μάθιου Μπρόντερικ, «Τα παιδιά από τη Βραζιλία» με τους Γρέγκορι Πεκ και Λόρενς Ολίβιε κ.λπ. Συνδυάζοντας στοιχεία από διάφορα συγγραφικά στυλ -μυστήριο, γοτθικός τρόμος, επιστημονική φαντασία και χάι τεκ θρίλερ- τα έργα του Λέβιν υφαίνουν έναν κόσμο απειλητικό, όπου θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε σε οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή. Οι περισσότεροι κριτικοί τον εκθειάζουν ως άριστο χρήστη των απαραίτητων υλικών που κατασκευάζουν ένα ευανάγνωστο θρίλερ: ρυθμό, πλοκή και σασπένς.

ΚΙ ΑΥΤΟ: Αντίο στον μάστορα του θρίλερ, Αϊρα Λέβιν (Ηλίας Μαγκλίνης, Η Καθημερινή)

By Margalit Fox

The International Herald Tribune, November 14, 2007

Ira Levin, a mild-mannered playwright and novelist who liked nothing better than to give people the creeps — and who did so repeatedly, with best-selling novels like "Rosemary's Baby," "The Stepford Wives" and "The Boys From Brazil" — died on Monday at his home in New York. He was 78. No specific cause of death had been determined, but Levin appeared to have died of natural causes, his son Nicholas said Tuesday.
Levin's output was modest — just seven novels in four decades — but his work was firmly ensconced in the popular imagination. Together, his novels sold tens of millions of copies, his literary agent, Phyllis Westberg, said Tuesday. Nearly all of his books were made into Hollywood movies, some more than once. Levin also wrote the long-running Broadway play "Deathtrap," a comic thriller.Combining elements of several genres — mystery, Gothic horror, science fiction and the techno-thriller — Levin's novels conjured up a world full of quietly looming menace, in which anything could happen to anyone at any time.
In short, the Ira Levin universe was a great deal like the real one, only more so: more starkly terrifying, more exquisitely mundane. In "Rosemary's Baby" (Random House, 1967), a young New York bride may have been impregnated by the Devil. In "The Stepford Wives" (Random House, 1972), the women in an idyllic suburb appear to have been replaced by complacent, preternaturally well-endowed androids. In "The Boys From Brazil" (Random House, 1976), Josef Mengele, alive and well in South America, plots to clone a new Hitler from the old. Few critics singled out Levin as a stylist.
But most praised him as a master of the ingredients essential to the construction of a readable thriller: pace, plotting and suspense. Reviewing "Rosemary's Baby" in The New York Times Book Review
, Thomas Fleming wrote:"Mr. Levin's suspense is beautifully intertwined with everyday incidents; the delicate line between belief and disbelief is faultlessly drawn." Fleming was less impressed, however, with the novel's denouement:"Here, unfortunately, he pulls a switcheroo which sends us tumbling from sophistication to Dracula," the review continued.
"Our thoroughly modern suspense story ends as just another Gothic tale." Levin's other novels are "A Kiss Before Dying" (Simon & Schuster, 1953); "This Perfect Day" (Random House, 1970); "Sliver" (Bantam, 1991); and "Son of Rosemary" (Dutton, 1997), a sequel in which Mama's little boy is all grown up.The film versions of his books include "Rosemary's Baby" (1968), starring Mia Farrow
and John Cassavetes; "The Stepford Wives" (1975), starring Katharine Ross and Paula Prentiss; and "The Boys From Brazil" (1978), starring Gregory Peck, Laurence Olivier and James Mason.
[Ira Levin, author of "Rosemary's Baby," "Boys from Brazil," "Stepford Wives," and "Deathtrap" surprised the cast of his play, "Veronica's Room," following their performance on Saturday, November 12 at the Warwick Valley Winery and Distillery. Mr. Levin told the Illustrious Theatre's Artistic Director, Mary Clifford, and the play's Director, Paul Meacham, that "This was one of the best productions of Veronica's Room that I have every seen. The actors played their parts so close to the characters I tried to create. The direction, the costumes, and the set design were excellent."]

There was also a spate of made-for-TV sequels: "Look What's Happened to Rosemary's Baby" (1976), "Revenge of the Stepford Wives" (1980) and "The Stepford Children" (1987). A big-screen remake of "The Stepford Wives," starring Nicole Kidman and Matthew Broderick, was released in 2004. Ira Marvin Levin was born in New York on Aug. 27, 1929. Reared in the Bronx and Manhattan, he attended DrakeUniversity in Iowa for two years before transferring to New York University, from which he received a bachelor's degree in 1950. From 1953 to 1955, he served in the Army Signal Corps.As a college senior, Levin had entered a television screenwriting contest sponsored by CBS. Though he was only a runner-up, he later sold his screenplay to NBC, where it became "Leda's Portrait," an episode in the network's anthology suspense series "Lights Out," in 1951."A Kiss Before Dying" won the 1954 Edgar Award for best first novel from the Mystery Writers of America. It was filmed twice, in 1956 with Robert Wagner; and in 1991 with Matt Dillon. Levin, who won a second Edgar in 1980 for "Deathtrap," was named a grand master by the Mystery Writers of America in 2003. While continuing to write for television, Levin published his first novel, "A Kiss Before Dying," when he was in still his early 20s. Widely praised by critics for its taut construction and shifting points of view, the novel tells the story of a coldblooded, ambitious young man who murders his wealthy girlfriend, gets away with it, and becomes involved with her sister. Before returning to fiction with "Rosemary's Baby," Levin focused on writing for the stage. His comedy "No Time for Sergeants" (1955), which he adapted from the novel by Mac Hyman, was a hit on Broadway. (The play, and the 1958 film of the same title, starred a young actor named Andy Griffith.)...

ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ;


Θα αποσπάσω ένα κείμενο από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΔΡΩΜΕΝΑ που αναφέρεται στο Αρχαίο Θέατρο Μεγαλόπολης, με τίτλο: "Μήπως κάποιοι πρέπει να ξυπνήσουν;"

«Χάνεται άλλη μια χρηματοδότηση για το Αρχαίο Θέατρο Μεγαλόπολης. Θάψτε το να σωθεί! Το Υπουργείο Πολιτισμού απέσυρε την αίτηση ένταξής του στο Γ΄ ΚΠΣ…». Το διαβάσαμε σε μια τοπική επαρχιακή εφημερίδα, τα «Νέα της Μεγαλόπολης», για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά ότι ο αθηναϊκός Τύπος ασχολείται με την κοιλιά του και δεν κοιτάζει παραπέρα. Στη συγκεκριμένη εφημερίδα έχουμε διαβάσει κι άλλη φορά ζητήματα σχετικά με το θέατρο της Μεγαλόπολης, πράγμα που δείχνει ότι η ευαισθησία δεν είναι προνόμιο των καρεκλοκενταύρων της πρωτεύουσας. Ο διευθυντής των «Νέων της Μεγαλόπολης», ο Κώστας Φίλανδρος δικαίωσε την αποστολή της εφημερίδας του και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τα μνημεία της αρκαδικής γης. Βεβαίως, θα αναγνωρίσουμε και την πρωτοβουλία της Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αρκαδίας, να στείλει επιστολή διαμαρτυρίας στον πρωθυπουργό. Παραθέτουμε το ρεπορτάζ της εφημερίδας και την επιστολή της ΤΕΔΚΑ:
Οργή και αγανάκτηση προκαλεί στους χιλιάδες Μεγαλοπολίτες η για μια ακόμη φορά απένταξη του έργου αναστήλωσης του Αρχαίου Θεάτρου Μεγαλόπολης, από τα Κοινοτικά Προγράμματα, και εν προκειμένω από το Γ΄ ΚΠΣ. Πάνω από μια δεκαετία, το έργο εντάσσεται και απεντάσσεται. Δημιουργούνται επιτροπές, συντάσσονται μελέτες (Κάγιερ) που «αραχνιάζουν» και χρειάζονται επικαιροποίηση, υπογράφονται αποφάσεις που ποτέ δεν υλοποιούνται (πρόσφατα η υπ’ αριθμ. Φ39/19666/845/2.3.2006 απόφαση του σημερινού υπουργού κ. Βουλγαράκη).
Όμως, κάποιο «αόρατο χέρι», πάντα σταματά το έργο. Καθαρός εμπαιγμός, τόσο από την παρούσα όσο και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις! Το αρχαίο θέατρο Μεγαλόπολης, το «μέγιστον της αρχαιότητος» παραμένει κλειστό και κινδυνεύει με ολοκληρωτική καταστροφή! Εκτός από το αρχαίο θέατρο Μεγαλόπολης, απεντάσσονται το Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων στο Μερκοβούνι, το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο Τρίπολης και το θέατρο της Μαντινείας. Για «εμπάθεια στελεχών της Κυβέρνησης εναντίον της Αρκαδίας» καταγγέλλει το Υπουργείο Πολιτισμού, η Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Αρκαδίας (ΤΕΔΚΑ), με επιστολή που έστειλε, στις 22/2, στον πρωθυπουργό κ. Καραμανλή:
«Κύριε πρόεδρε, Με μεγάλη πικρία συνειδητοποιούμε και επικρίνουμε εντονότατα το Υπουργείο Πολιτισμού για την μη χρηματοδότηση των έργων στην Αρκαδία, στο χώρο του πολιτισμού. Σημαντικότατες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που είχαν δρομολογηθεί από την έναρξη της θητείας της Κυβέρνησής σας, βρίσκονται πλέον στο κενό και το χειρότερο, όπως πληροφορούμεθα, είναι ότι μεθοδεύονται σταδιακά ενέργειες για τη ματαίωσή τους.

Διαμαρτυρόμαστε κ. Πρόεδρε γιατί απέσυραν την αίτηση προς χρηματοδότηση από το Γ΄ ΚΠΣ του Κέντρου Συντήρησης Αρχαιοτήτων στο Μερκοβούνι Τριπόλεως. Ματαιώνονται ακόμα και τα πολιτιστικά έργα χαμηλού μεν προϋπολογισμού αλλά ιδιαίτερης σημασίας για την περιοχή της Αρκαδίας, Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, θέατρο Μαντινείας και θέατρο Μεγαλοπόλεως.

Θα θέλαμε λοιπόν να σας επιστήσουμε την προσοχή διότι ο λαός της Αρκαδίας δεν ανέχεται μικρότητες και εμπάθειες κάποιων στελεχών μας που για καθαρά προσωπικούς λόγους μεθοδεύουν την επιστροφή της περιοχής σε καταστάσεις πενίας και οπισθοδρόμησης.Ως εκ τούτου, σας παρακαλούμε, κύριε Πρόεδρε, να επιληφθείτε της καταστάσεως και να επέμβετε προσωπικά για τη διευθέτηση και τη συνέχιση των έργων στο χώρο του πολιτισμού στην Αρκαδία».
Μετά από αυτά, και προφανώς για να μετριάσει τις εναντίον του αντιδράσεις, ο κ. Βουλγαράκης ζήτησε τη δέσμευση της ΔΕΗ «ότι θα προστατεύσει και θα φροντίσει για την ανάδειξη των αρχαιοτήτων της περιοχής Μεγαλόπολης». Και τούτο, ως προϋπόθεση για την έγκριση και εγκατάσταση συστήματος υγρών αποβλήτων στον ΑΗΣ Μεγαλόπολης. Και ήρθε ο Νομάρχης κ. Δημ. Κωνσταντόπουλος να «εκφράζει την ευγνωμοσύνη του
για την πιο πάνω απόφαση», αντί να καταγγείλει και αυτός τον κ. Βουλγαράκη, που θάβει τον πολιτισμό της Αρκαδίας. [σσ. Στο μεταξύ άλλαξε κι ο υπουργός Πολιτισμού και τώρα είναι ο κ. Λιάπης)

«ΕΡΗΜΟΣ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΣ


«Ερημος» σε παγκόσμια πρώτη στο θέατρο Αττις

Την Τετάρτη, 14 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Άττις παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρώτη το έργο του Ιταλού συγγραφέα Κάρλο Μίκελστετερ, Έρημος. Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση αποσπασμάτων από τη φιλοσοφική πραγματεία του Κάρλο Μίκελστετερ, Πειθώ και Ρητορική. Ο Κάρλο Μίκελστετερ γεννήθηκε στη Γκορίτσια της Ιταλίας το 1887 και αυτοκτόνησε το 1910, στα 23 του χρόνια, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πραγματείας Πειθώ και Ρητορική. Πάνω στο έργο του έχουν γράψει δοκίμια πολλοί φιλόσοφοι, όπως ο Κλαούντιο Μάγκρις, ο Μάσιμο Κατσιάρι, η Ροσάνα Ροσάντα.

Η παράσταση στο Θέατρο Άττις είναι η πρώτη ερμηνευτική εκδοχή του κειμένου, που στη συνέχεια θα αναπτυχθεί στη Ρώμη και στη Μόντενα με τη συμμετοχή δωδεκαμελούς χορού γερόντων. Στην παράσταση της πρώτης ερμηνευτικής εκδοχής του κειμένου, στο κέντρο του άδειου σκηνικού χώρου βρίσκεται ένας μόνο ηθοποιός, το σώμα του οποίου μεταμορφώνεται σε πολυρυθμική μηχανή που μάχεται με τις στοιχειώδεις δυνάμεις της φύσης, όπως αυτή της βαρύτητας. Στο βλέμμα του μια ανεξερεύνητη απόσταση, ο νους του χαμένος κάπου αλλού, απ όπου πηγάζουν άπιαστα οράματα, αποσπάσματα από ιστορίες, βίαιες βλασφημίες, εκφράσεις μιας φωνής απελπισμένης και καθαρής στην προσπάθειά της να φτιάξει τον λαβύρινθο στον οποίο χάνεται, σε μια περιπέτεια της σκέψης συνταρακτικής έντασης.

Ο Θόδωρος Τερζόπουλος υπογράφει τη διδασκαλία ενώ τη μετάφραση η Φλώρα Κονταράτου. Τον βασικό ρόλο στην «Έρημο» ερμηνεύει ο σημαντικός Ιταλός πρωταγωνιστής Πάολο Μουζίο, ο οποίος έχει συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες, όπως ο Λούκα Ρονκόνι, ο Μάσιμο Κάστρι, ο Ειμούντας Νεκρόσιους, ο Άλντο Τριόνφο, ερμηνεύοντας μεγάλους ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου. Ο Πάολο Μουζίο συνεργάστηκε με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο το 1994 στην Αντιγόνη του Σοφοκλή.

Η παράσταση θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Άττις (Λεωνίδου 7, 10437 Αθήνα. Τηλ. 210 52.26.260, fax. 210 52.24.422, e-mail attis@otenet.gr ), από τις 14 ως τις 23 Νοεμβρίου. (Ημερησία, 12/11/2007)

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ KAI ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ



Ο «Προμηθέας Δεσμώτης», ανοίγει τον κύκλο ερευνητικού πειραματισμού του Εθνικού Θεάτρου γύρω από το αρχαίο δράμα σε κλειστό χώρο. Η τραγωδία θα παιχτεί (από 15/1) στη Νέα Σκηνή (στεγάζεται στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»), σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, σκηνικά Eρσης Δρίνη, κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, χορογραφία Δημήτρη Σωτηρίου, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου. Πρωταγωνιστούν οι Νίκος Αρβανίτης (Προμηθέας) και Λυδία Φωτοπούλου (Ιώ). Παίζουν επίσης: Αριστοτέλης Αποσκίτης, Χρήστος Νίνης, Θέμης Πάνου. Χορός: Χρυσάνθη Αυλωνίτη, Ελένη Βεργέτη, Ανδρομάχη Δαυλού, Ευγενία Ζέκερη, Βερόνικα Ηλιοπούλου, Μελίνα Ιορδανίδου, Σύλβια Κατσαρού κ.ά.

Το «αμάρτημα» του Προμηθέα, να δώσει τη φωτιά στους θνητούς και να γίνει ο δάσκαλος όλων των ανθρώπινων τεχνών, τιμωρείται ανελέητα από τον Δία, τον εξουσιαστή ανθρώπων και θεών. Ο Αισχύλος αποτυπώνει στη μνήμη των ανθρώπων το πρόσωπο του Προμηθέα ως αιώνιο σύμβολο του ελεύθερου πνεύματος που αντιμάχεται την τυραννική εξουσία.

Η σκηνοθεσία επικεντρώνεται «...στο θέμα της "προόδου". Κατά πόσο, δηλαδή, τα δώρα του Προμηθέα στον άνθρωπο, ευεργέτημα που οδήγησε στην εξέλιξη του πολιτισμού, έφεραν την ανθρώπινη φύση σε μια μορφή ευημερίας που αποθεώνει την τεχνογνωσία ή την εγκλώβισαν σε μια άνευ όρων υπηρεσία της τεχνολογικής κατασκευής».

Η ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙ ΣΙΓΚΑΡΕΦ

Οι ήρωες του έργου αλλάζουν διαρκώς σχήμα.
Ξεκινά στις 16/11 «Η Πλαστελίνη» του Βασίλι Σίγκαρεφ στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε μετάφραση Αθηνάς Παραπονιάρη, σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, σκηνικά - κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη, μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, κίνηση του Ερμή Μαλκότση και φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Παίζουν: Νικόλαος Αγγελής, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Σοφιάννα Θεοφάνους, Κωστής Καλλιβρετάκης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Λένα Παπαληγούρα, Μαρία Παρασύρη, Ναταλία Στυλιανού, Σωτήρης Τσακομίδης, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Μιχάλης Φωτόπουλος. Προ-παραστάσεις αύριο, στις 22.00. Πέμπτη 15 του Νοέμβρη, στις 20.00, ακολουθεί συζήτηση με το κοινό, παρουσία των συντελεστών της παράστασης.
Ο νεαρός Μαξίμ ζει σ' έναν κόσμο που έχει την όψη της επίγειας κόλασης και η περιπλάνηση στην καθημερινότητά του δεν είναι παρά μια κατάδυση στα βάθη της απόγνωσης. Σε αυτό τον κόσμο όπου η βία και ο θάνατος κυριαρχούν, ο έρωτας στέκει παράμερα, μια αχτίδα ελπίδας που ο ήρωας προσπαθεί, μάταια, να αγγίξει. Θα κατορθώσει ο Μαξίμ ν' αποδράσει προς την ελευθερία; Και μέσα από ποια διαδρομή; Η βιαιότητα των εικόνων και η απελπισία των ηρώων προκαλούν και σοκάρουν πολλές φορές, ενώ οι ήρωες του έργου - όπως και η πλαστελίνη - αλλάζουν διαρκώς σχήμα, μεταμορφώνονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν στην πραγματικότητα που τους περιβάλλει.

Monday, November 12, 2007

Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΟΥΓΚΑ ΚΛΑΡΑ..

Επειδή το μέλλον του θεάτρου μας είναι οι νέοι άνθρωποι, γι' αυτό κι εγώ ενδιαφέρομαι για τις νέες ομάδες που έχουν κέφι και γνώσεις και πάθος και δεν λογαριάζουν ούτε χρόνο ούτε χρήμα. Μου έστειλαν το δελτίο τύπου και το δημοσιεύω:

Η Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα παρουσιάζει για 2η χρονιά την παράσταση Σκυλιά στο Πάρκο στο Χώρο Τέχνης 3ος Όροφος (Καθολικών 4).

Σπάνια χαϊδεύουμε τα αδέσποτα. Πιο σπάνια καθόμαστε μόνοι μας στο πάρκο. Και σχεδόν ποτέ δεν πιάνουμε κουβέντα με αγνώστους...
Πρεμιέρα: Παρασκευή 9 Νοεμβρίου.
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:30. Εισιτήρια: 15€, φοιτητικό 10€. Πληροφορίες-Κρατήσεις: 2310 535747, 6972294695. Σκηνοθεσία-Σκηνικά: Δημήτρης Σακατζής. Μετάφραση: Πένυ Φυλακτάκη. Κοστούμια-Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σουλιώτης. Μουσική: Δημήτρης Δαλέζης. Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Δάφνη Μουστακλίδου. Φωτογραφίες: Γιάννης Ψαθάς. Παίζουν: Κώστας Ισαακίδης, Δημήτρης Κουρέας, Βαγγέλης Μανιτάκης, Μάριος Μεβουλιώτης, Κώστας Αναστασίου, Βασίλης Νάρντι

*«Tης κάτω γης ο αφέντης» παραμύθια έρωτα και θανάτου.

Η Ομάδα Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα παρουσιάζει την Ανθή Θάνου και τον Παναγιώτη Κούλελη σε μια παράσταση αφήγησης με συνοδεία ζωντανής μουσικής. Άραγε τι να ’ναι πιο σκοτεινό ο έρωτας ή ο θάνατος; Άραγε ποιο είναι το μονοπάτι της σκιάς; Ποιο το σοκάκι για το γυάλινο βουνό του έρωτα; Άραγε η τρέλα ποιόν ακολουθεί το φως ή τη σκιά; Άραγε ποιος μας γελάει ο έρωτας ή ο θάνατος; Έναρξη: Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007. Παραστάσεις: κάθε Τρίτη, στις 21:00. Χώρος: Χώρος Τέχνης 3ος Όροφος, Καθολικών 4, τηλ.: 2310 535747. Είσοδος: 10€, 7€ (φοιτητικό)