ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΤΖΕΠΑ: Εκάβη από τα Τίρανα

Μέχρι σήμερα οι τοιχοκολλημένες στην αλβανική γλώσσα αφίσες προσκαλούσαν σε ταβέρνες όπου τραγουδιστές από τη γείτονα χώρα έκαναν την «αρπαχτή» τους. Τον Ιούλιο, ωστόσο, θα δούμε στους τοίχους της Αθήνας αφίσες στην ίδια γλώσσα, που θα καλούν όμως σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας: σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου θα ανεβάσει στην Αθήνα τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Το ρόλο της Εκάβης θα ερμηνεύσει η επί δεκαετίες σημαντικότερη αλβανή ηθοποιός, η Μαργαρίτα Τζέπα.

Εχοντας επιστρέψει ενθουσιασμένος από τα Τίρανα, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διηγείται τα της γνωριμίας του με την Τζέπα και το πώς με την παρουσία της και μόνο σταματούσαν οι οδομαχίες που σπάραζαν κάποτε τη χώρα ή πώς τώρα σταματά η κίνηση στους δρόμους, προκειμένου, ας πούμε, να πάει αυτή στον... μανάβη!... [Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 18/5/2008]

Μπρουκ η νεότερη

Με γερές υποκριτικές σπουδές στη Νέα Υόρκη, η Ιρίνα Μπρουκ, κόρη του διάσημου σκηνοθέτη Πίτερ Μπρουκ και της ηθοποιού Νατάσα Πάρι, ξεκίνησε ως ηθοποιός για να καταλήξει στη σκηνοθεσία. Με τον εξαμελή της θίασο που αποτελείται μόνο από άντρες, θα παρουσιάσει στην Αθήνα το «Περιμένοντας το Ονειρο», μια διασκευή του κλασικού έργου του Σέξπιρ «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας», την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» στο πλαίσιο της διοργάνωσης τής Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας «Θέατρο πέρα από τα όρια».

- Γιατί χρησιμοποιείτε μόνο άντρες ηθοποιούς;

«Είναι πιστό στη φιλοσοφία του Σέξπιρ, γιατί τότε έπαιζαν μόνο άντρες. Επιπλέον είναι μια μικρή παραγωγή. Δεν είχαμε πολλά λεφτά και γυρίζαμε από φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Η αρχική πρόθεση ήταν να κάνουμε μια παράσταση για ανθρώπους που συνήθως δεν βλέπουν θέατρο, επειδή ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, και να δημιουργήσουμε θέατρο από το τίποτα. Εχουμε ελάχιστα σκηνικά, δανειστήκαμε πράγματα από παζάρια και αγορές, πήρα αντικείμενα των παιδιών μου και γενικά αξιοποιήσαμε ό,τι μπορούσαμε»... [Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 18/5/2008]

Ο Πίτερ Μπρουκ αναρωτιέται...

Με παραστάσεις του έργου του «Warum Warum» ανοίγει το φεστιβάλ «Θέατρο πέρα από τα Ορια»

Ο Πίτερ Μπρουκ επιστρέφει στα μέρη μας. Το ετήσιο φεστιβάλ «Θέατρο πέρα από τα Ορια» πραγματοποιεί τη φετινή έναρξή του, αύριο 19 του μηνός, με μια νέα παράσταση αυτού του σημαντικού θεατρανθρώπου. «Warum Warum» (Γιατί Γιατί) ο τίτλος του έργου, το οποίο συνέγραψε ο Μπρουκ μαζί με την Marie-Hélène Estienne. Το έργο, που είναι βασισμένο σε κείμενα των Antonin Artaud, Edward Gordon Craig, Charles Dullin, Wsewolod Emiljewitsch Meyerhold, Zeami Motokiyo και Ουίλιαμ Σαίξπηρ, πραγματεύεται το πώς η διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι ένας τρόπος να συνεχίζεται ο δυναμικός διάλογος μεταξύ ηθοποιών και κοινού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «Warum Warum» είναι η τελετή της έρευνας του Μπρουκ, η ώς τώρα κληρονομιά του, ειπωμένη μέσα από τα ιερά γραπτά μεγάλων του θεάτρου. Η παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί η Miriam Goldschmidt, θα επαναληφθεί την Τρίτη 20 Μαΐου.

Το φεστιβάλ συνεχίζεται και με άλλες δύο παραστάσεις: «Περιμένοντας το Ονειρο», από το Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ (22, 23, 24 Μαΐου), σε σκηνοθεσία της Ιρίνα Μπρουκ. Η σκηνοθέτις παρουσιάζει το κλασικό έργο όπως παιζόταν στα χρόνια του Σαίξπηρ, με αντρικό θίασο.

Το άλλο έργο που θα παρουσιαστεί είναι το «Μολόρα» (28, 29, 30 Μαΐου), σε σκηνοθεσία της Yeal Farber. «Μολόρα», στα Σεσότο, διάλεκτο νοτιοαφρικανική, σημαίνει «τέφρα» και το έργο, μέσω της «Ορέστειας», πραγματεύεται τον ματωμένο Κύκλο των Ατρειδών μέσα από τις αγριότητες του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Ολες οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο Θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10) με ελληνικούς υπέρτιτλους.

«Διαλεχτή Μάνα Σοφία Αγγελική, αχ να 'σουν εδώ...» Από το Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου

Διαχρονική ερημιά απ' τη γυναικεία απουσία

Ο Μανώλης Γιούργος στις «Δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά»

Η ευγενική πρόσκληση του Δημοτικού Θεάτρου στο Ναύπλιο μου έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσω δύο μονόλογους του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μια άρτια σύνθεση. Το «Αυτός και το πανταλόνι του», που ανέβηκε πρώτη φορά το 1957 στο Θέατρο Τέχνης, και οι «Δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», που ανέβηκαν περίπου πενήντα χρόνια αργότερα, το 2005, από το Θέατρο Εξαρχείων, συναντήθηκαν σε μια κοινή οπτική και χάραξαν έναν κύκλο απολογισμού που περικλείει τη μεταπολεμική μας πορεία.

Η παράσταση αντιμετώπιζε εξαρχής τους μονόλογους σαν δίπτυχο, συνδέοντάς τους με ένα θαυμάσιο εύρημα: δύο μηχανικοί -βγαλμένοι από την «Αυλή των Θαυμάτων»- μετρούν στη δεκαετία του '60 ένα σπίτι που πρόκειται να δοθεί βορά στην αντιπαροχή. Ο ένας από αυτούς ανακαλύπτει στα έρημα δωμάτιά του ένα κείμενο του Καμπανέλλη, αφημένο από κάποιο σπουδαστή της Δραματικής Σχολής του Βασίλη Διαμαντόπουλου, με τον τίτλο «Ο άνθρωπος και το πανταλόνι του»!

Καθώς το διαβάζει ανακαλύπτει, όπως ο κύριος Θωμάς πενήντα χρόνια μετά, τις λέξεις που θα τον οδηγήσουν στον παιδικό παράδεισο του γυναικείου χαδιού, στον πρώτο έρωτα και την ακόλουθη πτώση. Με την ανάπτυξη του σκηνοθετικού ευρήματος, ο παραληρηματικός μονόλογος του Καμπανέλλη γίνεται ένα θέατρο εν θεάτρω, μια επική απόδοση της προσωπικής αποξένωσης και εγκλεισμού στα μετεμφυλιακά χρόνια. Παίζεται έξοχα από τον Χάρη Γρηγορόπουλο.

Το δεύτερο μονόπρακτο, επίσης θαυμάσια παιγμένο από τον σκηνοθέτη της παράστασης Μανώλη Γιούργο, επιστρέφει στο χώρο του ρεαλισμού. Ο χρόνος, η νύκτα και η απουσία της συντρόφου του βαραίνουν πάνω στον Θωμά, και αυτός αρπάζεται από τη φωνή του και τα νυχτερινά τηλεφωνήματα με την απελπισία με την οποία ο ήρωας του Καμπανέλλη στον προηγούμενο μονόλογο αρπάζεται από τα αντικείμενα του δωματίου... [Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 17/5/2008]

«Πάπισσα Ιωάννα» από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας

Μια πιστή απιστία

Ο Ροΐδης δεν είναι Παπαδιαμάντης ούτε Βιζυηνός. Είναι αμφίβολο το κατά πόσο η αρραγής γλώσσα του -που διέγειρε το αστικό κοινό της εποχής του- μπορεί να γίνει σήμερα αντιληπτή από τον μέσο αναγνώστη. Μαζί με τη γλώσσα, είναι βέβαια αμφίβολο αν μπορεί να γίνει αντιληπτή η ρητορική του: το κάμωμα, το σκέρτσο και η ειρωνεία του. Η καθαρεύουσα μπορεί να είχε χίλια ελαττώματα, διέθετε όμως μια πλήρως αναπτυγμένη ικανότητα σαρκασμού, που ίσως δεν έφτασε ποτέ η δημοτική με όλα της τα χαρίσματα.

Ομοίως, η Πάπισσα Ιωάννα δεν είναι Φόνισσα. Ενώ τα πρόσωπα των μυστών της ελληνικότητας λειτουργούν σαν καθρέφτες αυτογνωσίας στην περισυλλογή της φυλής μας, το πρόσωπο του Ροΐδη έρχεται από αλλού και για αλλού οδεύει. Εκπροσωπεί έναν ελληνισμό με οικουμενική συνείδηση, μια δεξαμενή αυτοπεποίθησης που έκανε κάποτε Ρωμιούς λόγιους να συνδιαλέγονται με αλλότριες παραδόσεις.

Είναι ασφαλώς τόλμημα να μεταφέρει κανείς τον Ροΐδη στο θέατρο, τέχνη που στηρίζεται στην αμεσότητα και την αναγνώριση. Δεν είναι μόνο η γλώσσα - μαρτυρικό το έργο που επωμίστηκε ο Σωτήρης Χατζάκης, να ανακαλύψει διαλόγους στο έργο και να τους επεξεργαστεί ώστε να διατηρούν το ύφος του πρωτότυπου χωρίς να βερναρδακίζουν. Κύριο μέλημα του διασκευαστή ήταν να μετατρέψει μια λογοτεχνική ειρωνεία λόγου και στίξης σε επί σκηνής ειρωνεία δράσης και σώματος.

Οπως ήταν αναμενόμενο, ο σκηνοθέτης διέπραξε μια πολύ πιστή απιστία, συνθέτοντας μια Ιωάννα που μιλά μεν ως Ροΐδης, αποκαλύπτεται δε σαν Χατζάκης. Κάποια στοιχεία της προδοσίας του είναι εμφανή: στη διασκευή η κάλυψη του θέματος και το ροϊδικό ύφος αναγκαστικά στενεύουν, η ειρωνική διόγκωση και η σάτιρα χάνουν ένα σημαντικό μέρος από τη δυναμική τους... [Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, 17/5/2008]

Στην ακτή της ζωής με τα Μποφόρ του θεάτρου

Τα «18 Μποφόρ» προσωποποιημένα. Οι Γ. Μασκλαβάνος, Κ. Κουρτάρας, Α. Κουτούζης, Β. Ράπτης (πάνω), Γ. Μαρκόπουλος, Κατ. Κορμαρή, Θ. Τσιώλης και Ντορίνα Σπανού

Δεκαοκτώ Μποφόρ θα φυσήξουν στο Φεστιβάλ Αθηνών. Κι αντί να μας... πάρουν και να μας σηκώσουν, θα μας αποκαλύψουν αφ' ενός τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και αφ' ετέρου τις ιαματικές ιδιότητες της θεατρικής τέχνης.

Δίπλα στον Οστερμάγιερ, στον Βαρλικόφσκι και στον Λιβαθινό, η Ολια Λαζαρίδου και η παντελώς άγνωστη ομάδα «18 Μποφόρ» θα παρουσιάζουν Μπέρτολτ Μπρεχτ. Κι ωστόσο η παράσταση «Αυτός που λέει ναι -αυτός που λέει όχι», η οποία στις 5 και 6 Ιουνίου θα παρουσιαστεί στο «Σχολείον» με είσοδο ελεύθερη για το κοινό, είναι η αληθινά απρόσμενη, η μεγάλη έκπληξη που μας επιφυλάσσει το πλουραλιστικό φετινό Φεστιβάλ. Γιατί δεν είναι μια απλή παράσταση. Είναι η απόλυτη κατάφαση στη ζωή: η ομάδα απαρτίζεται από παιδιά που πέρασαν από πρόγραμμα απεξάρτησης και βγήκαν «καθαροί» στην κοινωνία, ορεξάτοι για δουλειά και για θεατρικό παιχνίδι.

Η καλή ηθοποιός γνωρίστηκε μαζί τους στο σεμινάριο θεάτρου που πραγματοποίησε πέρσι στο θεραπευτικό κέντρο «18 Ανω». Τα πράγματα γρήγορα πήραν άλλη τροπή. «Η σχέση μας εξελίχθηκε σε φιλική. Αγαπηθήκαμε», λέει η Ολια Λαζαρίδου. «Κάθε ένας κουβαλά έναν ολόκληρο κόσμο. Αυτό μ' ενδιέφερε καλλιτεχνικά πολύ. Και κολλήσαμε».

Κόλλησαν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που και διακοπές θέλησαν να πάνε ομαδικώς και να συνεχίσουν να κάνουν θέατρο, παρουσιάζοντας την πρώτη τους θεατρική δουλειά σε σκηνή του μεγαλύτερου κι εγκυρότερου Φεστιβάλ της χώρας.

«Τα παιδιά έχουν πολλά ταλέντα», τονίζει η Ολια Λαζαρίδου. «Τραγουδάνε, χορεύουν, γράφουν ποίηση...», συγκατανεύει και η χορογράφος της παράστασης, Μαρκέλλα Μανωλιάδη. Παρακολουθώντας για λίγη ώρα την πρόβα στο στούντιο-γιαπί της Μ. Αλεξάνδρου (που παραχώρησε δωρεάν ο Χρήστος Αντωνιάδης), διαπίστωσα εκτός από το πάθος των ερασιτεχνών και τον σπόρο του ταλέντου για το οποίο με προκαταλάμβαναν σκηνοθέτιδα και χορογράφος.

Οσο για την επιλογή του συγκεκριμένου έργου του Μπρεχτ, που ανεβαίνει σε μετάφραση Σωτηρίας Ματζίρη, μολονότι πρόκειται για ένα παραμύθι, η θεματολογία του υπήρξε καταλυτική. «Το έργο με έναν απλό τρόπο μιλά για τα "ναι" και τα "όχι" της ζωής. Αφορά το ναι, που όταν το λες το εννοείς, κι άλλοτε το ξεστομίζεις χωρίς να το πιστεύεις. Μπορεί να είναι απλό το έργο, αλλά επειδή είναι Μπρέχτ δεν είναι απλοϊκό», τονίζει η εμψυχώτρια και συντονίστρια της δημιουργικής «τρέλας», Ολια Λαζαρίδου... [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 17/5/2008]

«Ασχημος» σε κοινωνία «ευτυχίας»

Ο όμορφος κι ο νέος. Κι όλοι οι άλλοι για τα μπάζα - ή περίπου. Το πρότυπο της λαϊφστάιλ κοινωνίας, αυτό που προβάλλει λυσσωδώς η τηλεόραση, ιδίως δε η ελληνική, σατιρίζει ανηλεώς η απολαυστική μαύρη κωμωδία «Ο άσχημος», που παίζεται αυτό τον καιρό στη Νέα Σκηνή του Εθνικού (Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας). Εργο του νέου αλλά πολυγραφότατου Γερμανού συγγραφέα Μάριους φον Μάγιενμπουργκ (γύρω στα 35), το οποίο σκηνοθετεί, συνεργαζόμενος για πρώτη φορά με το Εθνικό, ένας ομήλικός του Ελληνας ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο φέρελπις Θανάσης Σαράντος.

Σπούδαζε Αγγλική Φιλολογία και συνέχισε σ’ ένα κολέγιο της Νέας Υόρκης όπου και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής. Οταν γύρισε πήγε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στο οποίο κι έπαιξε αρκετά χρόνια, όπως και σε διάφορα άλλα θέατρα. «Ηθοποιός συνεχίζω να είμαι», λέει, αλλά σιγά σιγά ξανοίχτηκε και στη σκηνοθεσία, σε θέατρο και κινηματογράφο, όπου έχει γυρίσει τρεις ταινίες μικρού μήκους. Με μια υποτροφία για σενάριο βρέθηκε πρόπερσι στο Βερολίνο, όπου και διάβασε το έργο του Μάγιενμπουργκ πριν ακόμη παιχτεί και κάνει τη διεθνή επιτυχία που κάνει τώρα -σε περισσότερες από δέκα χώρες.

«Θα το ανεβάζαμε με τον Τάσο Μπαντή, με τον οποίο είχαμε κάνει και το έργο της Τσέρτσιλ στο Εμπρός», λέει, «αλλά μας πρόλαβε ο θάνατός του». Ετσι, το πρότεινε στο νέο διευθυντή του Εθνικού, τον Γιάννη Χουβαρδά, που έδωσε το πράσινο φως. Για να γίνει μια χυμώδης εν τέλει παράσταση, την οποία έστησε με τους ηθοποιούς Μπέση Μάλφα, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Σωκράτη Πατσίκα και Παναγιώτη Παναγόπουλο, σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνικά-κοστούμια Λίνας Μότσιου, κίνηση Ερμη Μαλκότση και Εντι Λάμε και φωτισμούς Σάκη Μπιρμπίλη... [Του Βασίλη Αγγελικόπουλου, Η Καθημερινή, 17/5/2008]

Τα σουβλερά «γιατί» του Πίτερ Μπρουκ

Ο διάσημος σκηνοθέτης μιλάει στην «Κ» για τη νέα του παραγωγή «Warum Warum» που θα παρουσιαστεί στην Αθήνα

«Ο κινηματογραφικός προτζέκτορας της ζωής μας δεν είναι ποτέ νεταρισμένος αλλά θολός, «out of focus», λέει από το τηλέφωνο ο Πίτερ Μπρουκ. Απολαυστικός συνομιλητής - ή πιο σωστά: απολαυστικός ομιλητής. Τρία τέσσερα ερωτήματα πρόλαβα να του απευθύνω κι εκείνος με «βομβάρδισε». Αλλά δεν ήταν αυτό που λέμε «χείμαρρος». Μπορεί να μην υπήρχαν ακριβώς τελείες στον λόγο του αλλά, πάνω απ’ όλα, ήταν ένας λόγος πυκνός, μετρημένος μα και πηγαίος, ουσιαστικός, δραστικός. Και η αφορμή γι’ αυτή την τηλεφωνική συνομιλία; Το νέο του έργο με τίτλο «Warum Warum» (Γιατί Γιατί) που θα παρουσιάσει τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Μαΐου στο αθηναϊκό κοινό, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Θέατρο Πέρα από τα Ορια». Παγκόσμια πρεμιέρα το έργο έκανε στο θέατρο Schauspielhaus της Ζυρίχης, πολύ πρόσφατα, στις 17 Απριλίου... [Του Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, 17/5/2008]

PETER BROOK: Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΗΘΟΠΟΙΩΝ - ΘΕΑΤΩΝ

Ως «ιερή», βέβαια, «δόση στρυχνίνης», χαρακτηρίζει τη θεατρική τέχνη ο διάσημος, καινοτόμος σκηνοθέτης του μεταπολεμικού θεάτρου Πίτερ Μπρουκ. Δουλεύοντας, πάντα σαν «μαθητευόμενος μάγος», θα παρουσιάσει (19, 20/5, 9μ.μ.), στα πλαίσια της διοργάνωσης «Θέατρο πέρα από τα όρια» (θέατρο «Δημήτρης Χορν»), την πρόσφατη (γερμανόφωνη, με ελληνικούς υποτίτλους) παράστασή του «Varum Varum» («Γιατί Γιατί»). Μια παράσταση - ανίχνευση των καταβολών της γλώσσας, αλλά και των μέσων του σύγχρονου θεάτρου. Ερμηνεύτρια η παλιά του συνεργάτρια, αφρικανικής καταγωγής, Μίριαμ Γκόλντσμιντ. Μουσική Φραντσέσκο Ανιέλο (παίζεται με ένα παράξενο όργανο), φωτισμοί Φιλίπ Βιαλάτ, σκηνικό Π. Μπρουκ - Μαρλέν Μπαλντό, κοστούμια Βερένα Λανχεμάιερ.

Ο Μπρουκ πιστεύει ότι η θεατρική δημιουργία αποτελεί δυναμικό διάλογο ηθοποιών - θεατών. Δεν υποδεικνύει, δε θεωρητικολογεί. Τονίζει μόνο ότι «Το σημαντικό είναι να γίνονται ορατά τα γεγονότα της ζωής». Η πραγματικότητα. «Κίνητρο» όλων των παραστάσεών του ήταν το ερευνητικό ερώτημα του: «γιατί;» Αυτό το ερώτημα θέτουν και τα κείμενα που επέλεξε, κείμενα «επαναστατών» δημιουργών του θεάτρου, που προσπάθησαν να δουν την αθέατη πλευρά των προβλημάτων του ανθρώπου και της κοινωνίας στην εποχή τους.

ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΝΙΣΛΑΒΣΚΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΟΥ ACTORS STUDIO

Ο Ανδρέας Μανωλικάκης, ισόβιο μέλος, καθηγητής αλλά και μέλος του board of directors του Actors Studio, θα πραγματοποιήσει για 14η συνεχή χρονιά σεμινάριο υποκριτικής στην Αθήνα, που βασίζεται στο σύστημα του Στανισλάβσκι και στη μέθοδο του Actors Studio.

Ο Ανδρέας Μανωλικάκης θα κάνει σεμινάριο θεάτρου από 7 έως 26 Ιουλίου

Το σεμινάριο, που διαρκεί 110 ώρες και περιλαμβάνει ασκήσεις βασικής εκπαίδευσης, ανάλυση κειμένου και πρακτική εφαρμογή πάνω σε σκηνές ή μονολόγους, θα φιλοξενηθεί στο αμφιθέατρο της Σχολής Μωραΐτη (7 ώς 26 Ιουλίου) και απευθύνεται σε ηθοποιούς και σπουδαστές δραματικών σχολών. «Το σύστημα του Στανισλάβσκι και η μετεξέλιξή του από τους Βαχτάνγκοφ, Στράσμπεργκ και Καζάν μαθαίνει τον ηθοποιό πώς να κάνει χρήση του προσωπικού του υλικού στην ερμηνεία του ρόλου, έτσι ώστε αυτά που κάνει και όσα συμβαίνουν γύρω του να είναι συγκεκριμένα και να τον αφορούν προσωπικά. Οχι όμως για να παίξει τον εαυτό του, αλλά μέσα από τον εαυτό του να ερμηνεύσει το χαρακτήρα που έγραψε ο συγγραφέας του έργου», σημειώνει ο Μανωλικάκης.

Οσοι ενδιαφέρονται να μετάσχουν στο σεμινάριο μπορούν να επικοινωνούν μέχρι και τις 23 Μαΐου στο τηλέφωνο 6942-514609. Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι περιορισμένος.

ΩΣ ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ

Με έναν πρωτότυπο τρόπο σκέφτηκε να παρουσιάσει τον «Πύργο» του Κάφκα η Εταιρεία Μουσικού θεάτρου «Εικ’ ασμα». Το γνωστό και ιδιαίτερα αγαπητό στους σκηνοθέτες έργο ανεβαίνει αύριο στο Gazarte σε διασκευή και σκηνοθεσία της Χρύσας Αποστολάτου ως μια μαύρη κωμωδία με προηχογραφημένη πρόζα από γνωστούς ηθοποιούς, που λειτουργεί σαν μουσική βάση για τη χοροκίνηση τεσσάρων περφόρμερ, σε συνδυασμό με βίντεο, ζωντανή μουσική και άλλα μέσα.

Στο περιβάλλον που έστησε ο Κωστής Παπαδόπουλος, ένας ανυποψίαστος «χωρομέτρης» προσπαθεί να βρει δουλειά σε ένα ξενοφοβικό περιβάλλον κόντρα στον γραφειοκρατικό μηχανισμό που διοικεί την κλειστή κοινωνία ενός μικρού χωριού. Η κλειστοφοβική αίσθηση ενισχύεται από τη μουσική της Χρύσας Αποστολάτου, τα βίντεο του Χάρη Λαγγούση και τους μουσικούς αυτοσχεδιασμούς του Διονύση Τελιόπουλου.

«Το εγχείρημα της απόδοσης του Καφκικού λόγου -a priori αν όχι απονενοημένο- επικεντρώθηκε στο να διατυπώσει κατά το δυνατό το συναισθηματικό του αντίκρισμα και όχι τα υπόλοιπα στοιχεία που το συνιστούν». Ετσι οι καλλιτέχνες, όπως ήθελε και η σκηνοθέτις της παράστασης, δεν περιορίζονται στα αναμενόμενα αλλά στρέφουν την ερμηνεία τους σε πιο πειραματικούς δρόμους. «Επιστρατεύονται όχι σαν ένα παιχνίδι “φαίνεσθαι” αλλά σαν εργαλείο που χρησιμοποιείται για να συμπληρώσει το λόγο, να δράσει καταλυτικά στην ατμόσφαιρά του, να ενδυναμώσει τις προθέσεις του». Παίζουν οι: Μάριος Κωστάκης, Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Μάκης Παπαγαβριήλ, Βίκυ Σαχπάζη.

Λούκας Μπέρφους «Τέσσερις εικόνες αγάπης»

«Τέσσερις εικόνες αγάπης» τιτλοφορείται το έργο του Λούκας Μπέρφους, που θα ανεβάσει στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» (21/5-8/6, παραστάσεις Τετάρτη έως Κυριακή, 9.15μμ), ο θίασος «Οπερα», σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα, σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, κίνηση Αγγελικής Στελλάτου, σκηνικά - κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου, φωτισμούς Αλέκου Αναστασίου. Παίζουν: Δανάη Σαριδάκη, Αντώνης Φραγκάκης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Νέστωρ Κοψιδάς, Πέτρος Σπυρόπουλος. Η Εβελυν... τον περιμένει ανυπόμονη. Σήμερα γιορτάζουν την εκατοστή αναμονή της. Εκείνος είναι αυστηρός. Εκείνος την αγαπά. Εκείνη χρειάζεται μια αλλαγή. Η Σούζαν... τον χρειάζεται. Εκείνος θέλει να την πάει βόλτα με το καινούριο του αυτοκίνητο. Αν πίστευε σ' αυτήν θα 'ταν αληθινός. Ο Ντάνιελ... έκανε δώρο στον εαυτό του μια καλλιτέχνιδα. Αλλά δεν μπορεί κανείς να υποδύεται τα πάντα. Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ο Σεμπάστιαν... δεν καταλαβαίνει από τέχνη. Είναι ιδεαλιστής. Η πίστη δεν είναι το πιο σημαντικό στην αγάπη... το σημαντικό είναι η ειλικρίνεια. Η απιστία στη φαντασία δε μετράει. Μίσος και αγάπη... συγχρόνως δε γίνεται. Χρειάζεται υπομονή. Οι ήρωες του Λούκας Μπέρφους προσπαθούν να υπάρξουν, να ξεφύγουν απ' την πλήξη, να αγαπήσουν, να προστατέψουν την αγάπη, να διεκδικήσουν την ελευθερία. Αλλά αγάπη και ελευθερία μάλλον δε συμβαδίζουν.

«Το έργο παίζεται χωρίς διάλειμμα»

Η ομάδα «Εν Σπουδή» δημιουργήθηκε το 2006 και παρουσίασε στον «Αδειο Χώρο» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου «Το νυφικό» της Ναταλίας Κατσού. Πέρσι ανέβασε μια παράσταση για τη «μυθική» γυναίκα, την πρώτη Ελληνίδα συγγραφέα Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου, με τίτλο «Ελισάβετ, πνεύμα της φωτιάς». Φέτος η ομάδα ανεβάζει τη νέα της παράσταση «Το έργο παίζεται χωρίς διάλειμμα», που έχει ως άξονα ποιητικούς μονολόγους της Αγγελικής Σιγούρου από τη συλλογή «Αράς». Η παράσταση θα στεγαστεί στο χώρο «Ειλισσός» (Αγλαονίκης 3 και Λ. Βουλιαγμένης), ένα παλιό, αλλά οικείο διαμέρισμα, από 16/5- 2/6. Σκηνοθεσία: Ναταλία Κατσού. Χορογραφίες - κίνηση: Αρτεμις Ιγνατίου. Μουσική: Μάνος Αποστολόπουλος. Φωτισμοί: Γιάννης Βολλέλης. Σκηνικά: Δημήτρης Ζαφειρίου - Μιχάλης Μπαμπούσης. Κοστούμια: Δημήτρης Ζαφειρίου. Ερμηνεύουν: Δήμητρα Βλάχου, Μαρία Κόκκαρη, Μάρω Μώρου. Χορεύει η Ευγενία Σιγαλού.

Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης»

Το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Ορεστιάδας «Διόνυσος», το οποίο καθιέρωσε Βραβείο Θεατρικής Μετάφρασης «Μάριος Πλωρίτης», προς τιμήν της μακρόχρονης και σπουδαίας μεταφραστικής δουλειάς του Μάριου Πλωρίτη στον τομέα της παγκόσμιας δραματουργίας, θα πραγματοποιήσει την 1η διοργάνωση απονομής του βραβείου αυτού, στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» στις 27/5 (9 μ.μ.)(Αγ. Μελετίου 61Α, 210-8640414).

5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Πανεπιστημιακών Θεατρικών Ομάδων

Το θέατρο «Σοφούλη» στη Θεσσαλονίκη συμμετέχει στο 5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Πανεπιστημιακών Θεατρικών Ομάδων (11-26/5), που διοργανώνει, κάθε χρόνο σε διαφορετική πόλη, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ερασιτεχνικού Φοιτητικού Θεάτρου. Φέτος φιλοξενείται στη Φοιτητική Εβδομάδα του ΑΠΘ. Συμμετέχουν με παραστάσεις οι εξής ομάδες: Των ΑΠΘ, Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ΕΜΠ, Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα Πανεπιστήμια Αθηνών, Πειραιώς, Πατρών, Θράκης, Κρήτης, Αιγαίου, Πολυτεχνείου Κρήτης, ΑΤΕΙ Αθήνας. Εκτός από τις παραστάσεις, προβλέπονται θεατρικά δρώμενα και γλέντια των ομάδων σε δρόμους και πλατείες.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΗΣ, ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ

Ενας χρόνος κλείνει σήμερα από τον θάνατο του κριτικού κινηματογράφου και θεάτρου της «Ελευθεροτυπίας» Αντώνη Μοσχοβάκη. Κριτικού ενός είδους -που αντιμετώπιζε την τέχνη σε βάθος, με αγάπη, ειλικρίνεια και χωρίς επιρροές- που δυστυχώς στις μέρες μας γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο. Αξίζει ν' αναφέρω πως το φθινόπωρο, από τις εκδόσεις «Αρμός», ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ένας τόμος με τον τίτλο «Υποκριτική και Κριτική», με όλες τις θεατρικές κριτικές του Μοσχοβάκη που δημοσιεύτηκαν στην «Ελευθεροτυπία». [Ν.Φ.Μικελίδης, Ελευθεροτυπία, 13/5/2008]

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΘΗΝΑ

Τετραήμερο θεάτρου ξεκινά αύριο, Τετάρτη, στο πλαίσιο των παραστάσεων του Συστήματος Αθήνα που διοργανώνεται εφέτος για δεύτερη χρονιά. Ολοκληρώνεται την Κυριακή 18 Μαΐου με το συμπόσιο στο οποίο συμμετέχουν προσωπικότητες από το ελληνικό και το διεθνές θεατρικό τοπίο.

Συγκεκριμένα, αύριο το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα έργα: «Λιωμένο Βούτυρο» του Σάκη Σερέφα (15.30) στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας. «Αίμα Κακό» του Αρθούρου Ρεμπό (18.00) στο θέατρο Πορεία. «Η Ημερη» του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι (21.30) στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων. Την Πέμπτη 15/5 θα παιχτούν τα έργα: «Ενας στους δέκα» του Λαέρτη Βασιλείου (19.00) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. «ΑΩ» των Ας Μπουλάγιεφ και Ευγενίας Τζιρτζιλάκη (22.00) στο «Παλλάς». «Νεκρή φύση σε χαντάκι» του Φάουστο Παραβιντίνο (00.15) στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου στο Αμόρε. Την Παρασκευή 16/5 θα παρουσιαστούν τα έργα: «Ερωτευμένη Νεκρή» του Τεοφίλ Γκοτιέ (15.30) στο ΑμφιΘέατρο. «Αηδίασμα» του Νίκου Γαβριήλ-Πεντζίκη (18.00) στο Βooze Cooperativa. «Ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ (21.30) στο θέατρο Ασκηση. «Ορλάντο» του Μπομπ Ουίλσον (00.15) από τους Οmicron 2 (Ο2) στο Βios. «Less» του Κώστα Κουτσολέλου (15.30) από την Ομάδα 33 στο Βios. «Ο Θείος Βάνιας» του Τσέχοφ (17.00) στο Ανοιχτό Θέατρο. «Μademoiselle Julie»βασισμένο στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ (21.30) στο θέατρο Αττις. Το συμπόσιο- ανοιχτή συζήτηση θα διεξαχθεί στο Αμφιθέατρο του υπουργείου Πολιτισμού στις 12.00.

ΟΙ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ

Δικαίωμα στην εργασία - Δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση

Ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων ιδρύθηκε το 1995 με κύριο στόχο, μεταξύ άλλων, την απορρόφηση και την ένταξη θεατρολόγων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυση του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Αθήνας και τη σταδιακή λειτουργία αντίστοιχων Τμημάτων σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Ναύπλιο, η κατάσταση των αποφοίτων θεατρολόγων παραμένει απογοητευτική. Η μόνη διέξοδος για ορισμένους από εμάς είναι η υποαπασχόλησή μας ως ωρομισθίων σε Ολοήμερα Σχολεία, χωρίς καμία διασφάλιση για τη μόνιμη παρουσία μας στην εκπαίδευση. Από το 1994 που αποφοίτησαν οι πρώτοι θεατρολόγοι του Πανεπιστημιακού Τμήματος της Αθήνας, πάγιο αίτημα και διεκδίκηση του κλάδου μας είναι οι μαζικοί διορισμοί στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση: τουλάχιστον ένας θεατρολόγος ανά σχολική μονάδα.

Μετά από αλλεπάλληλες ενέργειες του Συλλόγου μας τα τελευταία 14 χρόνια, συνεχείς επικοινωνίες και επαφές με τους εκάστοτε επικεφαλής του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργήθηκε ο κλάδος ΠΕ 32 Θεατρικών Σπουδών, στον οποίον εντάχθηκαν οι θεατρολόγοι, προκειμένου να στελεχώσουν την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθώς η παιδαγωγική δύναμη του θεάτρου είναι καθολικά αναγνωρισμένη.

Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις και τις σχετικές ανακοινώσεις από το Υπουργείο Παιδείας για την ανάγκη καλλιέργειας των θεατρικών σπουδών και την ένταξη της θεατρικής παιδείας στη σύγχρονη ελληνική εκπαίδευση, 14 χρόνια μετά οι θεατρολόγοι αντιμετωπίζουν έντονα το φάσμα της ανεργίας, της ετεροαπασχόλησης και, στην καλύτερη περίπτωση, της υποαπασχόλησης στον εκπαιδευτικό τομέα.

Σήμερα, οι θεατρολόγοι κατά κύριο λόγο υποαπασχολούνται ως ωρομίσθιοι στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, στο πλαίσιο του θεσμού του Ολοήμερου Σχολείου. Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, το επιλεγόμενο μάθημα «Στοιχεία Θεατρολογίας» της Α΄ Γενικού Λυκείου συνήθως δεν ενεργοποιείται καθόλου ή διδάσκεται από μη ειδικούς.

Το Σεπτέμβριο του 2007, με το υπ’ αριθμ. 1782/5.9.2007, τ.Β΄, ΦΕΚ, συστάθηκαν οι πρώτες 20 οργανικές θέσεις για τον κλάδο ΠΕ 32 Θεατρικών Σπουδών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, μετά από σχεδόν ισάριθμα έτη λειτουργίας του πρώτου Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ελληνικού Α.Ε.Ι.· μια κίνηση που, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη και ερμηνεύτηκε ως προεκλογικό «πυροτέχνημα» από την πλειοψηφία των μελών του Συλλόγου μας και σαφώς δεν ικανοποιεί τις πάγιες και δίκαιες διεκδικήσεις των θεατρολόγων ούτε λύνει τα εργασιακά μας προβλήματα, θεωρήθηκε ως η έναρξη μιας διαδικασίας για την ουσιαστική και μόνιμη ένταξή μας στην εκπαίδευση.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, κι ενώ σε λίγο καιρό λήγει το σχολικό έτος στην έναρξη του οποίου έγινε η σύσταση των 20 οργανικών θέσεων, δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός και προγραμματισμός από το Υπουργείο Παιδείας για την πλήρωση έστω και αυτών των ελάχιστων θέσεων και δε διαφαίνεται καμία διάθεση για την άμεση ικανοποίηση των πάγιων αιτημάτων μας.

Παράλληλα, το Υπουργείο Παιδείας προωθεί νομοθετική ρύθμιση για μονιμοποίηση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών με προϋπηρεσία, που τη συνδέει όμως άρρηκτα και αποκλειστικά με την προϋπόθεση επιτυχίας στο διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π., μια ρύθμιση που έχει ξεσηκώσει ήδη ένα κύμα αντιδράσεων, καθώς αποκλείει εκ των προτέρων κλάδους που δεν έχουν ενταχθεί ποτέ στον Α.Σ.Ε.Π. όπως είναι και ο κλάδος ΠΕ 32 των θεατρολόγων.

Απέναντι στην πολιτική βούληση που καταδικάζει έναν ολόκληρο κλάδο σε μαρασμό και αχρηστία, διεκδικούμε και απαιτούμε άμεσα:

1. Ουσιαστική ένταξη του μαθήματος του θεάτρου σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης,
2. Μαζικούς Διορισμούς Θεατρολόγων: τουλάχιστον ένας θεατρολόγος ανά σχολική μονάδα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με μόνη προϋπόθεση το πτυχίο και βάσει προϋπηρεσίας,
3. Ανάθεση σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ 32 Θεατρικών Σπουδών της σύνταξης των σχετικών Αναλυτικών Προγραμμάτων και της δημιουργίας του απαραίτητου εκπαιδευτικού υλικού,
4. Διαβεβαίωση για την άμεση εξασφάλιση των απαραίτητων κονδυλίων,
5. Έγκαιρη και αξιοπρεπή πληρωμή των ωρομισθίων εκπαιδευτικών.

Προτάσεις «Τέχνης»

«Απόκοπος», από το θίασο «Χώρος»

-- Στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» φιλοξενεί παραστάσεις υπό το γενικό τίτλο «Προτάσεις». Η πρώτη παράσταση με τίτλο «Φιλονικία θεατρίνων στο σαλόνι του Μαριβώ», ήταν σύνθεση με θέμα τη σχέση θεάτρου και πραγματικότητας, ηθοποιού και ρόλου, βασισμένη στα έργα του Μαριβώ «Οι καλόπιστοι θεατρίνοι» (μετάφραση Ανδρέα Στάικου) και «Η φιλονικία» (μετάφραση Κλαίρης Μιτσοτάκη). Ακολουθούν:

-- 13-14/5: «Εθνικότητά μου, το χρώμα του ανέμου» του Ματέι Βισνιέκ, μια σειρά θεατρικές εικόνες, ποιητικές, σκληρές και ταυτόχρονα αστείες, για την παράλογη πραγματικότητα που ζούμε. Θίασος «Αλεξάνδρεια», σκηνοθεσία Ερσης Βασιλικιώτη.

-- 16-18/5: «Απόκοπος» του Μπεργαδή, κρητικό ποίημα των αρχών του 16ου αιώνα, με συμμετοχή τριών ηθοποιών και πέντε μουσικών (σύνολο μεσαιωνικής και αναγεννησιακής μουσικής Codex). Θίασος «Χώρος», σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.

-- 20-21/5: «Το παιχνίδι του χρόνου», παράσταση χορού, με θέμα το χρόνο, Χοροθέατρο «Αδράστεια», χορογραφία Μαριάνθης Ψωματάκη.

-- 23-27/5: «Η βοσκοπούλα», ποιμενικό ειδύλλιο άγνωστου, γραμμένο στα τέλη του 16ου αιώνα στην Κρήτη, με θέμα τον έρωτα. Θίασος «Κανιγκούντα», σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη.

ΜΙΡΙΑΜ ΓΚΟΛΝΤΣΜΙΝΤ: «ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΑΜΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ; ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΜΕ;»

Μια μάγισσα που δεν δίνει απαντήσεις

Η Μίριαμ Γκόλντσμιντ είναι η μοναδική ερμηνεύτρια της καινούργιας παράστασης του Πίτερ Μπρουκ. Το «Warum Warum» (Γιατί γιατί) θέτει ενώπιον του κοινού όλα τα μεγάλα ερωτήματα για το θέατρο

Τα σεξπιρικά πνεύματα της τρέλας, οι «παρανοϊκές κούκλες» του Μέγερχολντ, οι προβληματισμοί του Αρτό μαζί με πολλά ατελείωτα «γιατί» για το θέατρο και τη ζωή συναντώνται στο «Warum Warum» (Γιατί γιατί). Τη νέα γερμανόφωνη παράσταση του Πίτερ Μπρουκ, που αμέσως μετά την πρεμιέρα της στο Schauspielhaus της Ζυρίχης θα δούμε την ερχόμενη Δευτέρα (19) και Τρίτη (20 του μήνα) στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» (στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ «Θέατρο πέρα από τα όρια» της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας).

«Με τον Μπρουκ μαθαίνεις σε μικρό διάστημα πολύ περισσότερα απ' όσα θα μάθαινες μια ζωή στο συμβατικό θέατρο», λέει η Γερμανίδα Γκόλντσμιντ, που συνεργάζεται μαζί του 37 χρόνια, από τη «Μαχαμπαράτα» και πέρα

Μοναδική ερμηνεύτρια της απαιτητικής πρόζας είναι η παλιά καλή γνώριμη του Μπρουκ, Μίριαμ Γκόλντσμιντ.

«Ποιος μιλά όταν κάποιος μιλά; Πώς μπορεί κανείς να φέρει πνεύματα στη σκηνή; Θα πρέπει να κάψουμε τον Σέξπιρ; Πώς ανεβαίνει κάποιος στη σκηνή; Πώς κατεβαίνει;».

Ως γυναίκα σαμάνος, μάγισσα ή ιέρεια, τυλιγμένη με μια κατακόκκινη εσάρπα και φορώντας ένα τεράστιο τουρμπάνι, η Γκόλντσμιντ ξεστομίζει τα δεκάδες warum (γιατί;) της ασυνήθιστης πρόζας που συνέθεσε ο Μπρουκ μαζί με τη Μαρί-Ελέν Εστιέν. Καθισμένη αργότερα σε μια αναπηρική καρέκλα, τσαλακώνοντας χειρόγραφα που ξεθάβει μέσα από χαραμάδες της σκηνής, συνεχίζει να θέτει σαν αλλεπάλληλα ραπίσματα νέα ερωτήματα: «Γιατί γελάμε στο θέατρο; Γιατί κλαίμε;»

Το «Warum warum», μια δουλειά που στήθηκε με σκοπό να θέσει ενώπιον του κοινού όλα τα μεγάλα ερωτήματα για τις ρίζες, τη γλώσσα και τα μέσα της σύγχρονης σκηνικής πράξης, δεν είναι βεβαίως μια συνηθισμένη, μια κοινή παράσταση. «Ηταν ιδέα του Μπρουκ, ενός ανθρώπου που ακόμη και σήμερα ρωτάει διαρκώς σαν παιδί "γιατί". Είναι στη φύση του η απορία. Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο άνθρωπο με τόση αγάπη και τόση περιέργεια μαζί», μας λέει η Γκόλντσμιντ.

Τα κείμενα των γνωστών σκηνοθετών που χρησιμοποιούνται ως πρόζα σε καμία περίπτωση δεν παρατίθενται στην παράσταση αυτούσια. «Μέσα στο νέο context τους επινοούνται ξανά», προσθέτει η έμπειρη Γερμανίδα ηθοποιός. Δεν αποτέλεσε τυχαία επιλογή του Μπρουκ στην πιο αυτοαναφορική παράσταση της γόνιμης καριέρας του: η συνεργασία τους αριθμεί 37 έτη, με σημαντικότερους σταθμούς την ιστορική «Μαχαμπαράτα» και τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ... [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 12/5/2008]

Bob Theatre Festival

Ο Μπομπ που θέλει ν' αλλάξει το θέατρο

Η ολοζώντανη νέα θεατρική σκηνή, που γίνεται γνωστή κυρίως από στόμα σε στόμα, απέκτησε το δικό της φεστιβάλ. Το «Bob Theatre Festival». Από σήμερα ώς τις 18 Μαΐου, φιλοξενούμενο στο «Θέατρο Χώρα» (Αμοργού 20, Κυψέλη), έχει συγκεντρώσει πρωτότυπες νεανικές παραστάσεις των τελευταίων δύο ετών μερικών από τις πιο δραστήριες θεατρικές ομάδες.

Από την παράσταση «Ζελόβ» των «Abovo»

Η συσπείρωση αυτή είναι μια πρωτοβουλία της ομάδας «Abovo», που έχει και τις περισσότερες συμμετοχές στο πρόγραμμα του φεστιβάλ. Το «παρών» όμως δίνουν ακόμα η Γεωργία Μαυραγάνη, ο Κώστας Γάκης και οι ομάδες «Ex animo», «Αλογοι», «Κάνθαρος» και «Motus Terrae».

«Οταν τελείωσε η φετινή θεατρική χρονιά», διηγείται ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ψυχή των «Abovo», «είχαμε στα χέρια μας πέντε παραστάσεις. Η μητέρα μιας κοπέλας από την ομάδα έριξε την ιδέα να κάνουμε ένα φεστιβάλ». Κάλεσαν λοιπόν και άλλους θιάσους και εγένετο... το φεστιβάλ. Κάλεσαν και φίλους τους από τη μουσική σκηνή. Ετσι θα ακούσουμε τους «Imam Baildi», «Night on Earth», «Eos quartet», «Berlin Brides», «Naked as we». Το φεστιβάλ Θα κλείσει με συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά. Οσο για το όνομά του, μάλλον αντανακλά μια διάθεση παιχνιδιάρικη.

«Ο Μπομπ είναι ένα μικρό αθώο ανθρωπάκι, κινητικό και ορεξάτο, το οποίο θέλει να αλλάξει τον κόσμο», λέει ο 32χρονος ηθοποιός-σκηνοθέτης. Κάπως έτσι όμως αντιμετωπίζουν οι νέες ομάδες και το ίδιο το θέατρο, «από τη σκηνοθεσία μέχρι την παραγωγή. Η αθωότητα λειτουργεί και στο θεατή που έχει βαρεθεί να βλέπει θέατρο ή έχει χάσει το ενδιαφέρον του», προσθέτει.

Ο στόχος ήταν εξαρχής ένας. «Να δείξουμε ότι υπάρχει νεανικό θέατρο και να δει ο θεατής ότι είναι κάτι μεγαλύτερο από μια ομάδα που παίζει σε ένα υπόγειο. Οι νέοι, ίσως, βαριούνται το θέατρο. Θέλουμε αυτή η προσπάθεια να πετύχει ώστε να ενισχυθούν οι ομάδες μας στα μάτια των θεατών και να μη μας βλέπουν ως παρέες που ανεβάζουν ερασιτεχνικές παραστάσεις για πλάκα», εξηγεί ο Σαρακατσάνης.

Μπορεί τα νεανικά θέματα τα οποία επιλέγουν, η άμεση γλώσσα και το χιούμορ να λειτουργούν καλύτερα σε νεαρούς θεατές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το target group τους περιορίζεται σ' αυτούς. Φυσικά φιλοδοξούν να διευρύνουν το κοινό τους, κάτι που ούτως ή άλλως βλέπουν σταδιακά να γίνεται. «Στην αρχή φωνάζαμε τους φίλους μας. Εβλεπαν τη δουλειά μας, τους άρεσε και έλεγαν και σε άλλους να έρθουν. Κάποια στιγμή όμως σταματήσαμε να βλέπουμε γνωστούς στο κοινό», λέει. Το επιβεβαιώνουν και τα εισιτήρια. Οι παραστάσεις τους «Ζελόβ» και «Εκεί εκεί στην κόλαση» ή το «Νοσφεράτους Διδόντικους» των «Ex Animo» ήταν από τις δουλειές που συζητήθηκαν πολύ.

Δεν είναι, όμως, μόνον οι στόχοι που συσπειρώνουν τις νέες αυτές ομάδες, αλλά μάλλον μια κοινή φιλοσοφία. «Δεν θέλαμε να ακολουθήσουμε την πεπατημένη, αλλά να φτιάξουμε έναν δικό μας δρόμο και όπου μας βγάλει. Οι ομάδες που συμμετέχουν, δεν έχουν από πίσω μια μεγάλη παραγωγή. Κατάφεραν μόνες τους να διακριθούν», λέει. Στη δική τους λογική, ακόμα και η έννοια του σκηνοθέτη επαναπροσδιορίζεται. Συνήθως φτιάχνουν όλοι μαζί τα έργα και ο σκηνοθέτης λειτουργεί ως συντονιστής των αυτοσχεδιασμών. «Πέντε μυαλά είναι πάντα καλύτερα από ένα», καταλήγει και ο Σαρακατσάνης. [ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, 12/5/2008]

Παραστάσεις και ομάδες τού Bob Theatre Festival

**«Εκεί εκεί στην κόλαση», «Ζελόβ», «Αυτός, αυτή κι αυτά», «Ελλάδα είσαι πρέζα», «Ο πλανήτης» (avant premiere») των «Abovo».

**«Νοσφεράτους Διδόντικους» των «Ex Animo».

**«Οταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα» και «Από δω και πέρα μόνο Happy end» της Γεωργίας Μαυραγάνη.

**«31» (avant premiere) από την ομάδα «Κάνθαρος».

**«Η απόδραση» από την ομάδα «Αλογοι».

** «Χωρίς μουσική» του Κώστα Γάκη.

**«Anti stress» από τους «Motus Terrae».

**Το εισιτήριο ανά παραγωγή κοστίζει 10-15 ευρώ και ανά ημέρα 20-30 ευρώ. Τηλ: 210-8673945.

Tracey Emin, Thom Yorke and Ian McKellen - please come and join my artists' parliament

Mark Ravenhill Photo: Mark Gerson

Mark Ravenhill, The Guardian, Monday May 12, 2008

Poor old Arts Council England. Only a decade ago, it was a considered a lumbering beast, too big for its own good. And so it hacked away at its own limbs, keen to prove that it was, in the popular terminology of the 1990s, a "lean machine". Having taken the weight off, and kept it off, the organisation seemed distressed when the arts world (theatre folk in particular) attacked it so savagely at the end of last year over its proposed funding cuts.

The truth is that the leaner arts council had grown apart from the artists and organisations it funds, many of whom report little or no contact with their funders from year to year. But now there are signs of change. Newly appointed chief executive Alan Davey spoke recently of its new priorities, of the need to build stronger links with its clients and look for new forms of peer review - the involvement of artists themselves in decisions about funding and policy.

Well, Alan, I'd like to propose a new model for this involvement. I'm calling for an "artists' parliament", a public chamber where artists debate the future of culture.

I have to confess, it's not an entirely original notion. I've had a look at how arts councils work in various countries, and I've been inspired by Germany, where the arts are both highly prized and heavily subsidised. Founded more than 300 years ago by Frederick III of Brandenburg (later the first king in Prussia), the Berlin Academy of the Arts has 500 members, working artists and academics, who act as an arts council.

I'm not proposing anything like a direct copy of this German Academy, which has elements of democracy but still shows signs of its autocratic Prussian roots.However, I like the idea of artists debating publicly about the arts - wider cultural questions as well as specific funding decisions - and for these open debates to form a key part of arts council thinking.

Such a parliament could have about 120 members, each serving a term of no more than five years before coming up for re-election. One third of this team could be acknowledged leaders and ground-breakers in their fields, as selected by a panel (equally, the task of this panel might be to persuade reluctant and busy artists to accept their civic duty). Another third of the "parliamentarians" could consist of representatives from the unions and guilds that represent working artists, such as Equity and the Writers' Guild. The final third could be selected democratically: all candidates would need is proof that a significant part of their income came from work in the arts. They could put themselves up for election, possibly on a regional basis, as part of the ballot for local elections.

Members of the parliament could propose subjects for debate and call for votes, which could include - at worst - votes of no confidence in the arts council. There would be a place for committees, which could call and question experts; and there should be a sizeable public gallery, open to anyone who fancied seeing figures such as Lord Puttnam, Tracey Emin, Lesley Garrett, Ian McKellen and Thom Yorke having a heated debate about, say, the provision of opera across the country. Media coverage should be extensive.

There's no need for a new building. It would be far better if the parliament - which could convene for a week at a time, four times a year - met at a different location on each occasion. The prestige and sense of excitement about the debates should lead to festivals, local boroughs and councils bidding to host a session. Some of this could be dictated by the arts calendar: a session could be held in Edinburgh's Assembly Rooms during the international festival, another in Hay-on-Wye or Cheltenham during their festivals. A big top at Glastonbury would be ideal. Liverpool's city of culture status would make it a natural contender.

Of course, this all costs. Parliamentarians will have to be paid an honorarium, and be provided with travel and accommodation, plus admin support. But there should be some sources of income: some members will be funded by their unions, some by their local council. A sizeable proportion of costs could be met by a host city or festival, which could gain prestige and profile as this debating circus comes to town.

We can't eat into the money already assigned to the making of art, though. So, inevitably, some of the costs of an artists' parliament would have to come from central government. But I think it would be worth it - a lively way of involving practitioners in decision-making. It would also raise public awareness of ongoing cultural debates and help foster a sense of ownership and involvement in the arts. That would be worth every penny.

"Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος" της Αιμιλίας Βάλβη

Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις πρόκειται να παρουσιάσει την θεατρική παράσταση Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος στον χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, πρώην Κρατητήρια της Γκεστάπο, στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής της οδού Κοραή, στην Αθήνα. Ο χώρος ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και μας παραχωρείται για την παρουσίαση της συγκεκριμένης παράστασης.

Το καινούργιο νεοελληνικό κείμενο της Αιμιλίας Βάλβη, εξ αφορμής του χώρου, πραγματεύεται τον αγώνα του ανθρώπου για αντίσταση σε κάθε μορφή απολυταρχισμού και ελέγχου από ανεξέλεγκτους φορείς εξουσίας. Επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια σήμερα δεν έχουν σαν στόχο την πληροφορία που πιθανά γνωρίζει ο κρατούμενος αλλά τον ίδιο ως προσωπικότητα. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη δεν βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αυτό που ενοχλεί είναι οι επιλογές ζωής των κρατουμένων που πρέπει όχι απλώς ν’ αλλάξουν αλλά να πάψουν να υπάρχουν ως τέτοιες, γεγονός που συνεπάγεται την ολοκληρωτική εξόντωση του κρατουμένου. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας τυφλής γυναίκας και του συντρόφου της που η ίδια τους η ζωή (μια ζωή που υπερασπίζεται το όνειρο, τον έρωτα, την ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση) είναι αιρετική. Για το λόγο αυτό η γυναίκα συλλαμβάνεται και ο φορέας της εξουσίας χρησιμοποιεί κάθε προσωπική στιγμή του ζευγαριού και κατορθώνει να μεταστρέψει τον άντρα από σύντροφο, σε βασανιστή.

Η παρουσίαση της δουλειάς μας θα ξεκινήσει με τη μορφή ανοιχτών προβών το μήνα Μάιο προκειμένου να ανακαλύψουμε μαζί με το κοινό που θα τις παρακολουθήσει, τις ιδιαιτερότητες και το φορτίο του χώρου πριν, προχωρήσουμε στην τελική διαμόρφωση της παράστασης. Χρειαζόμαστε την ελεύθερη συμμετοχή του κοινού κατά τη διάρκεια των δοκιμών ώστε μαζί να καταλήξουμε τον τρόπο που μπορεί κανείς να αγγίξει έναν τόσο φορτισμένο χώρο μνήμης και ιστορίας. Αναζητούμε τον τρόπο να σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη αυτή, αλλά και να βιώσουμε εκ νέου την αλήθεια ενός πολύ σύγχρονου μηνύματος, που λέει πως εξακολουθούμε να μην είμαστε ελεύθεροι και να διαιωνίζουμε με την αδιαφορία, τόπους σύγχρονων βασανιστηρίων. Αυτός ο προβληματισμός διέπει ολόκληρη τη διαδικασία της πρόβας από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε : Πώς η ιστορία συναντά τη σημερινή αλήθεια, πώς η δική μου αλήθεια μίας σύγχρονης καθημερινότητας αποκτά κοινά στοιχεία με μία ζοφερή και συγκλονιστική αλήθεια ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, και πως αυτά τα κοινά στοιχεία αποκτούν οικουμενική αξία.

Πληροφορίες: Από 14 μέχρι 31 Μαΐου 2008 κάθε μέρα εκτός Πέμπτης στις 22:00 θα παρουσιάζονται με τη μορφή της ανοιχτής πρόβας αποσπάσματα ή και ολόκληρο το έργο. Το ενδιαφερόμενο κοινό πρέπει οπωσδήποτε να επικοινωνήσει διότι οι θέσεις θεατών σε αυτή τη φάση θα είναι περιορισμένες. τηλ. επικοινωνίας 6978638355 (καθημερινά από 10:00-14:00)

Info: Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος της Αιμιλίας Βάλβη
Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου, Κίνηση: Νικολέτα Ξεναρίου, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Φωτογραφίες: Σοφία Καλαμπάκα, Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη, Κωσταντής Μιζάρας. Παραγωγή: Θεατρική Εταιρεία Πόλις.
Τηλ. επικοινωνίας: 6978/638355 και 6974/316537 [ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ]

ΛΙ ΜΠΡΟΥΕΡ: «Gospel Επί Κολωνώ» ΚΑΙ «Κουκλόσπιτο»

Οιδίπους σε γκόσπελ, Ιψεν με νάνους

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Λι Μπρούερ μιλάει για τις δύο παραστάσεις του που θα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών

Την ημέρα που ο Αμερικανός σκηνοθέτης Λι Μπρούερ μίλησε στην «Κ» για τη διπλή επανεμφάνισή του κατά το ερχόμενο Φεστιβάλ Αθηνών, η Ελλάδα απεργούσε, οι δρόμοι της Αθήνας ήταν αποκλεισμένοι και το Σύνταγμα γεμάτο απεργούς. Ταυτόχρονα, τον ανέφελο αττικό ουρανό διέσχιζαν σχηματισμοί της Πολεμικής Αεροπορίας – πρόβα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Βρισκόμασταν στην ταράτσα κεντρικού ξενοδοχείου και τα F-16 περνούσαν ακριβώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Μετά τον πρώτο σχηματισμό, ένας από τους συνεργάτες του τον ρώτησε γελώντας: «Μήπως φταίει κάτι που είπες;»

Ο Μπρούερ, ένας εβδομηντάρης με αθλητικό ανάστημα και ξυρισμένο κρανίο, ήταν όντως λαλίστατος – μα όχι φλύαρος. Δύο παραστάσεις του θα παρακολουθήσουμε φέτος: στις 21 Ιουνίου, το «Gospel Επί Κολωνώ» (Ηρώδειο), και στις 21-24 Ιουλίου το «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν (Πειραιώς 260, Κτίριο Δ).

Ο Ρέι Τσαρλς... Οιδίπους; Το «Gospel Επί Κολωνώ» είναι η τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε... γκόσπελ. Ο Μπρούερ παρουσίασε για πρώτη φορά το έργο το 1985 στη Νέα Υόρκη. Η διανομή περιλάμβανε τον Μόργκαν Φρίμαν. «Η παράσταση “τρέχει” εδώ και 25 χρόνια με επιτυχία», λέει στην «Κ» ο Μπρούερ, συμπληρώνοντας: «Δεν έχω πια τον Μόργκαν – η αμοιβή του φτάνει τα 2 εκατ. δολάρια».

Στην εκδοχή του Μπρούερ τον τυφλωμένο Οιδίποδα υποδύεται μια ομάδα από τυφλούς ηθοποιούς. «Στην Πεντακοστιανή Εκκλησία», λέει, «οι λειτουργίες της έχουν χαρακτήρα διονυσιακής γιορτής. Η αρχαία τραγωδία είχε έναν τέτοιο χαρακτήρα κι εδώ βρίσκεται η σύνδεση με τα γκόσπελ. Μπορώ να φανταστώ τον Ρέι Τσαρλς ως Οιδίποδα ή την Αρίθα Φράνκλιν ως Αντιγόνη. Ξέρετε τι με συγκινεί; Το έργο θα παιχτεί στο Ηρώδειο, ένα λεπτό με τα πόδια από το θέατρο του Διονύσου, όπου είχε ανεβάσει ο Σοφοκλής την τραγωδία»... [Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, 11/5/2008]

Η ΤΡΥΦΕΡΗ ΓΗΡΑΝΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ – ΤΟ ΜΕΛΤΕΜΑΚΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΧΟΡΝ

Τα αβαρή συναισθήματα ευθύνονται για τη μοίρα της ηθογραφίας

Παντελής Χορν Το μελτεμάκι, σκην. Κώστας Τσιάνος. Θέατρο: Λαμπέτη.

Στο αιγαιοπελαγίτικο νησάκι, ο παλιός ναυτικός (που τον γνωρίζει καλά εξ ιδίας πείρας ο Χορν γι’ αυτό και τον σκιτσάρει πολύ πετυχημένα) ερωτεύεται επιπόλαια το νεαρό, από πλευράς συζύγου συγγενικό μετέφηβο κοριτσάκι που επισκέπτεται το σπίτι από διπλανό νησί. Το κορίτσι, σωστό φευγαλέο μελτεμάκι, φεύγει απαλά και δροσερά όπως ήρθε, για να επανεγκατασταθεί (με πολύ εύκολο και αφελή τρόπο) η διαταραχθείσα οικογενειακή γαλήνη.

Ο Κώστας Τσιάνος έχει αποδείξει ιδιαίτερες ικανότητες στην, μουσική συνήθως και μετ’ ασμάτων, αναπαράσταση της παλιάς ελληνικής ηθογραφικής κωμωδίας ή κομεντί, όπως τώρα. Ξέρει να αναγνωρίζει τους τύπους, τις καταστάσεις, τις παρεξηγήσεις ή να οργανώνει τις μικρές δραματικές συγκρούσεις και να οδηγεί τους ηθοποιούς του σ’ ένα ευχάριστο σκηνικό αποτέλεσμα για λάτρεις της βατής δραματουργίας και νοσταλγούς ενός για πάντοτε χαμένου «παλιού καλού καιρού»… [Γιάννης Βαρβέρης, Η Καθημερινή, 11/5/2008]

ΟΙ LOOSERS ΤΟΥ ΜΟΡΤΙΜΕΡ ΣΤΟ ΑΛΕΚΤΟΝ

Eνας αποτυχημένος δικηγόρος, ο Μόργκεναλ, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τον υπόδικο Φάουλ, ο οποίος έχει δολοφονήσει τη γυναίκα του. Ο Μόργκεναλ ελπίζει πως μια αθωωτική απόφαση θα του φέρει επιτέλους τη φήμη που πάντοτε αναζητούσε. Καταστρώνει με μαεστρία διάφορα σχέδια υπεράσπισης, αλλά όταν φτάνει στην αίθουσα του δικαστηρίου, τα πάντα ανατρέπονται…

Το έργο Loosers του σερ Τζον Κλίφορντ Μόρτιμερ ανεβάζει για το ελληνικό κοινό η Εταιρεία Θεάτρου «Μέτοικοι». Σύμφωνα με τους Times, η παράσταση «άγγιξε αυτό το σπάνιο δραματικό επίπεδο όπου η κωμωδία και η τραγωδία είναι αξεδιάλυτες». Η μετάφραση είναι της Ελενας Αναστασάκη και η σκηνοθεσία της Ασπας Κυρίμη. Παίζουν οι Γιώργος Ψάλτου και Χρήστος Αδαμόπουλος. Στο θέατρο Αλεκτον έως τις 30 Μαΐου. Πλαταιών και Σφακτηρίας 23, Κεραμεικός, τηλ. 210–34.64.638.

Ο ΦΟΚΝΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΕΣ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η κριτική συνιστά ανεπιφύλακτα στους θιασώτες του πρωτοποριακού θεάτρου την... Υπηρεσία Επισκευής Ανελκυστήρων (Elevator Repair Service). Αυτός ο απρόσμενος τίτλος δηλώνει μία από τις τολμηρότερες θεατρικές ομάδες των ημερών μας, και οι εν λόγω θεατρόφιλοι, ενθαρρυμένοι και από τη γενικότερη επιδοκιμασία της κριτικής, φαίνεται ότι ανταποκρίνονται ενθέρμως στη σύστασή της και ως εκ τούτου η ΥΕΑ αναγκάστηκε να παρατείνει τις παραστάσεις του τωρινού έργου της που έληγαν στις 29 Απριλίου. To έργο, Εβδόμη Απριλίου, 1928, βασίζεται στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Φόκνερ Η βουή και η μανία και παίζεται στο Theater Workshop. Ο θίασος, που ιδρύθηκε το 1991 από τον σκηνοθέτη Τζον Κόλινς και ομάδα ηθοποιών, εμπνέεται από λογοτεχνικά έργα, τα οποία παρουσιάζει χωρίς να παραλείπει ούτε λέξη από το κείμενό τους, αν και κατά τα άλλα δεν διστάζει να αναμείξει τον Τζακ Κέρουακ με τις Βάκχες του Ευριπίδη, όπου ο Διόνυσος εμφανίζεται σαν ένα θερμός. Η προηγούμενη δημιουργία του θιάσου, Γκατζ, από τον Μεγάλο Γκάτσμπι του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, διαρκείας επτά ωρών, γνώρισε επιτυχία στην Ευρώπη αλλά δεν έχει παιχτεί ακόμη στις ΗΠΑ λόγω αντιρρήσεων των κληρονόμων του συγγραφέα. Στο έργο του Φόκνερ αφηγητής είναι ο νοητικά καθυστερημένος ήρωας Μπέντζι, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί αποδίδουν τα διαλογικά μέρη. Ως την 1η Ιουνίου. [ARS... BREVIS, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΕΝΑΚΟΥ, Το ΒΗΜΑ, 11/05/2008]