Ο Κάρολος Κουν (1908-1987) αναζητούσε στο θέατρο ποίηση και μαγεία, πάθος και συγκίνηση, κάνοντάς τα πράξη στις παραστάσεις του με υλικά ελληνικά, απλά και γνήσια. Στις μέρες μας, όπου ευδοκιμούν στα εγχώρια εδάφη παραστάσεις μεταλλαγμένες, υβριδικές, «πειραγμένες» με τη σφραγίδα πάντα της προοδευτικότητας, της μοντερνιάς και της χαριτωμενιάς, αξίζει να κάνετε ένα θερινό διάλειμμα. Να δείτε, δηλαδή, τους περιοδεύοντες αριστοφανικούς «Ορνιθες» από το Θέατρο Τέχνης, που εδώ και μισό αιώνα περιλαμβάνει κατά καιρούς στο ρεπερτόριό του αυτή την σαν παλιό καλό κρασί παράστασή του.
Βλέποντας την τωρινή αναβίωσή τους σε σκηνοθετική επιμέλεια Διαγόρα Χρονόπουλου, Κωστή Καπελώνη και Θόδωρου Γράμψα στο κατάμεστο από κόσμο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, μια παράσταση σεβασμού και μνήμης, αισθαντικότητας και διονυσιακού οίστρου μ' αυτό το ουτοπικό ταξίδι στον ουρανό, στην πόλη της Νεφελοκοκυγίας:
Χαρήκαμε την ευγενική κι ευφάνταστη φινέτσα της λόγω Κουν. Τη λυρική μουσική και τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Τα γαιώδη κοστούμια των πουλιών και το απέριττο σκηνικό του Τσαρούχη. Το πολύπτυχο χορογραφικό ξεδίπλωμα των Πουλιών από τη Ζουζού Νικολούδη. Το παλιό αίμα (Μπουσδούκος, Δεγαΐτης, Καρατζογιάννης) δεμένο αρμονικά με τη νεότερη γενιά (ιδιαίτερα τα παιδιά του Χορού με τη συνεχή παρουσία τους, υποκριτική και τραγουδιστική). Τη σύντομη αλλά τόσο αιθέρια χορευτική παρουσία της Αηδόνας (Ειρήνη Στρατηγοπούλου).
Θυμηθήκαμε τους απόντες των «Ορνίθων» Γιώργο Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή. Και βεβαίως τον Κουν, που έλεγε «κάνουμε θέατρο για να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Κυνηγώντας την ουτοπία...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/07/2008
No comments:
Post a Comment