Τα "Δρώμενα" στο http://theatreworld.wordpress.com/

Φεύγουμε.
Έτσι για... αλλαγή!
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και τα "Δρώμενα" θ' αφήσουν το φιλόξενο blogspot.com για το wordpress.com.
Υπήρχε η "μαγιά" της Ιωάννας.
Κι αφήνουμε τούτη τη γωνιά για ευθετότερο χρόνο.
Η νέα διεύθυνση είναι και στον τίτλο:

http://theatreworld.wordpress.com/

Εκεί, λοιπόν, περιμένουμε ειδήσεις, σχόλια κι ό,τι άλλο πιστεύει κανείς ότι θα ήταν καλό για να γίνει ένα μπλογκ του θεάτρου!!!


Αυτό δεν σημαίνει ότι το dromena.lagadinos θα παραμείνει ανενεργό.
Κάθε άλλο!
Θα είναι ένα πλούσιο αρχείο για τα θεατρικά δρώμενα.
Κι όπως θα έχετε διαπιστώσει έχουν αρχειοθετηθεί δημοσιεύματα των εφημερίδων: συνεντεύξεις, κριτικές, σχόλια, ειδήσεις, φωτογραφίες... αλλά και δικά μας σχόλια.
Είναι μια μοναδική θεατρική πηγή.

Το τέταρτο κουδούνι

Του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Πολύ, μα ποooλύ περίεργη ιστορία αυτά τα «θεατρικά βραβεία κοινού».

Έως «κουφή»... Για παράδειγμα, οι θεατρόφιλοι ψηφοφόροι- που αγνόησαν φέτος τον «Ηλίθιο» του Στάθη Λιβαθινού ή τη συγκλονιστική ερμηνεία της Λήδας Πρωτοψάλτη στο «Σωτηρία με λένε»- έδωσαν βραβείο γυναικείου ρόλου στην Μαρία Ναυπλιώτου για το «Βossa Νova» και ΟΧΙ για τη Ναστάζια Φιλίποβνα που ΄κανε στον «Ηλίθιο»μια Ερμηνεία, κατά γενική ομολογία, σταθμό! Τον Ίθαν Χόουκ (στη φωτογραφία)και την Ρεμπέκα Χολ- η Βίκι στο «Vicky, Cristina, Βarcelona» του Γούντι Άλεν, κόρη του σκηνοθέτη σερ Πίτερ Χολ και της σοπράνο Μαρία Γιούινγκ- θα δούμε το καλοκαίρι στην ορχήστρα της Επιδαύρου. Θα ερμηνεύσουν, αντίστοιχα, Αυτόλυκο και Ερμιόνη στο «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Σαίξπηρ που θα κλείσει το Φεστιβάλ Επιδαύρου- 21 και 22 Αυγούστου.

Σκηνοθέτης, άλλη μια διασημότητα: ο Βρετανός, πορτογαλικής καταγωγής, βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας- για το επίσης βραβευμένο με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας έξοχο «Αμερικανική ομορφιά» («Αmerican Βeauty»), πρώτη του (1999) δουλειά στον κινηματογράφο- Σαμ Μέντες, με εξαίρετη καριέρα και στο θέατρο- έχει σκηνοθετήσει στο Γουέστ Έντ, στον Βασιλικό Σαιξπηρικό Θίασο, στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρο ενώ απ΄ το ΄92 και για μια δεκαετία διετέλεσε ιδιαίτερα επιτυχημένος καλλιτεχνικός διευθυντής του «Ντόνμαρ Γουέρχαουζ»- και σύζυγος της Κέιτ Γουίνσλετ.

Η παράσταση, συμπαραγωγή του «Ολντ Βικ»- καλλιτεχνικός διευθυντής του, ο Κέβιν Σπέισι (φωτογραφία), πρωταγωνιστής και βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του ακριβώς στο «Αmerican Βeauty»-, της Μουσικής Ακαδημίας του Μπρούκλιν και της εταιρείας θεατρικών παραγωγών «Νιλ Στριτ Προντάξιονς» της οποίας συνιδρυτής είναι ο Μέντες, αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός δίπτυχουτο πρώτο είναι ο «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ-, πρώτου καρπού τού τριετούς προοπτικής διατλαντικού «Σχεδίου Γέφυρα» («Τhe Βridge Ρroject») για το οποίο συμβλήθηκαν οι τρεις εταίροι. Και σύμφωνα με το οποίο, επί τρία χρόνια θα ετοιμαστούν τρία δίπτυχα με μεικτό βρετανοαμερικανικό θίασο που θα παρουσιάζονται στην Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο αλλά και σε διεθνή περιοδεία, σε φεστιβάλ ή θεατρικούς οργανισμούς που θα συμμετάσχουν στην παραγωγή- όπως το Ελληνικό Φεστιβάλ φέτος. Το δίπτυχο «Βυσσινόκηπος» (σε νέα προσαρμογή του Τομ Στόπαρντ)/ «Χειμωνιάτικο παραμύθι» θα δώσει την πρεμιέρα του τον Ιανουάριο στην Νέα Υόρκη, θα παιχτεί στην Σιγκαπούρη, στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, στην Μαδρίτη και στο Ρέκλινγκχάουζεν της Γ ερμανίας πριν φτάσει στο Λονδίνο, στο «Ολντ Βικ», τον Μάιο. Αμέσως μετά τη λήξη των εκεί παραστάσεών του το «Παραμύθι» θα παιχτεί στην Επίδαυρο.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τέσσερα ακόμα μεγάλα ονόματα του βρετανικού και του αμερικανικού θεάτρου: Σάιμον Ράσελ Μπιλ (Λεόντιος) με τον οποίο ο Σαμ Μέντες συνεργάζεται συχνά, Σινάιντ Κιούσακ (Παυλίνα)η σύζυγος του Τζέρεμι Άιρονς-, Ρίτσαρντ Ίστον (Γέρος Βοσκός και Χρόνος) και Τζος Χάμιλτον (Πολύξενος).

Ο Σαμ Μέντες (φωτογραφία) είχε επιχειρήσει ένα ανάλογο δίπτυχο- «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ/ «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ- το 2002 αποχαιρετώντας το «Ντόνμαρ», παράσταση που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία και με βραβεία, μεταξύ των οποίων το «Λόρενς Ολίβιε», και που μεταφέρθηκε στην Ακαδημία του Μπρούκλιν.

Αξίζει να σημειωθεί πως το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο και το 1988 απ΄ το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, σε σκηνοθεσία τού- αποχωρούντος τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του- Πίτερ Χολ ως ένα απ΄ τα τρία έργα ενός τρίπτυχου με τα ύστατα έργα του Σαίξπηρ- τις άλλες δυο βραδιές παίχτηκαν «Η τρικυμία» και ο «Κιμβελίνος».

«Ο πρόεδρος, δυο γαλοπούλες και εκλογές το Νοέμβριο»: έτσι αποφάσισαν να «μετασχηματίσουν»- μπρρρρ...- τον τίτλο «Νοέμβριος» του έργου του Ντέιβιντ Μάμετ που παίζεται στο «Εμπορικόν»- η σκηνοθεσία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.

Δεν τα πάει καλά στο ταμείο η παράσταση και- λύση πανικού- άλλαξαν τον τίτλο. Αλλά «Ο πρόεδρος, δυο γαλοπούλες και εκλογές το Νοέμβριο»; Για όνομα! Σαν ελληνικός τίτλος κωμωδίας του Λουί ντε Φινές απ΄ τα βάθη της δεκαετίας του ΄60... Έτσι, δηλαδή, τον βρίσκουν πιο τραβηχτικό; Μα μπροστά του ωχριά ακόμα και το «Ο τσάρος Σαλτάν, η όμορφη τσαρέβνα και ο μαγεμένος κύκνος» της Παιδικής Σκηνής της Λυρικήςστη διασκευή για παιδιά απ΄ την all time classic Κάρμεν Ρουγγέρη της όπερας του Ρίμσκι- Κόρσακοφ «Το παραμύθι του τσάρου Σαλτάν»...

Κι άμα μπει ο Δεκέμβριος- που έγιναν πια κι οι αμερικάνικες εκλογές- πώς θα το πούνε;«Ο πρόεδρος, δυο γαλοπούλες και καλά Χριστούγεννα μετά τον Νοέμβριο»; Άντε και καλά κρασά...

Να το μάθει ο Μάμετ που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και να γυρίσει το μάτι του ανάποδα...

Η Ναταλία Καποδίστρια θα ΄ναι, τελικά, η Αγαύη στις «Βάκχες» που ετοιμάζει η Ρενάτε Τζετ για τον Δημήτρη Τάρλοου στο «Πορεία». Κι όχι η Αγλαΐα Παππά που ΄χε αρχικά αναλάβει το ρόλο, όπως προ μηνών σας έγραφα.

Δυο άγνωστα - αλλά ταλαντούχα- κορίτσια ηθοποιοί- η Άρτεμις Μάνου και η Γεωργία Παρασχάκη-, ένας πρωτάρης νεαρός σκηνοθέτης- ο Πάρης Ψάφος- και στο υπόγειο του «Ράγες» έχουν κάνει μια εξαιρετική λεπτοδουλειά- έξοχη και η σκηνογραφική/ ενδυματολογική δουλειά του Άγγελου Μιχαηλίδη και η μουσική του Μάριου Μπιτσάνη- πάνω στο ανάλαφρο έργο της Κατρίν Αν «Τίτα- Λου» (βασική φωτογραφία). Αφρός!

Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης για το «Τρίπτυχο» του Χάινερ Μίλερ που ΄δα στις τουαλέτες του «Βios» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπίτουκαι πόσο ενδιαφέρουσα βρήκα την παράσταση.

Έμαθα και παρασκήνιο όμως. Πως, απ΄ τους δυο νέους ηθοποιούς που παίζουν, ηυπέροχης ελληνικής ομορφιάς- Ειρήνη Δράκου είναι γυμνάστρια και διδάσκει σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ ο Πρόδρομος Τσινικόρης (φωτογραφία), απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στην κατεύθυνση υποκριτικής, στέλεχος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» που παίζει και τον Εσθονό«Ταλινεσθονία»...- Γιούρι στο «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου στο θεσσαλονικιώτικο ανέβασμα του έργου απ΄ τον Γιάννη Μόσχο, ανεβοκατεβαίνει ΔΥΟ φορές- τέσσερα ταξίδια- τη βδομάδα απ΄ την Θεσσαλονίκη, με το τρένο, για να ξεσκατίσουν, μαζί με τη συνάδελφό του και το σκηνοθέτη πριν από ΚΑΘΕ παράσταση τις τουαλέτες κι ύστερα να καταθέσουν εκεί την ψυχή τους.

Το βρίσκω- στις μέρες μας- πολύ συγκινητικό. Τουλάχιστον...

Θα τα ξαναπούμε Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου.

Οι εραστές της Βερόνας και η μαφία

Μπαλέτο Εθνικού Θεάτρου της Πράγας

Από τα πιο αναγνωρισμένα μπαλέτα της διεθνούς σκηνής, με ρεπερτόριο που κινείται μεταξύ του μοντέρνου μπαλέτου και του πρωτοποριακού χοροθεάτρου, το Μπαλέτο του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας έρχεται στο Θέατρο Badminton από τις 19 Νοεμβρίου, μ' ένα πρόγραμμα αφιερωμένο σε δύο σπουδαίους χορογράφους της εποχής μας: τον Πετρ Ζούσκα και τον Γιούρι Βάμος.

«Solo for Three», σε χορογραφία Πετρ Ζούσκα

* Ο πρώτος, που είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Πράγας την τελευταία 5ετία, δημιούργησε το «Solo for Three», ένα μοντέρνο, βαθιά συγκινητικό χοροθέατρο, εμπνευσμένο από τις ζωές και τα τραγούδια τριών πολυδιάστατων, μυθικών καλλιτεχνών: του Βέλγου Ζακ Μπρελ (1929-1978), του Τσέχου Καρέλ Κριλ (1944-1994) και του Ρώσου Βλαντιμίρ Βισότσκι (1938-1980). Καθένας από αυτούς, με τη διαδρομή του στο τραγούδι, την ποίηση ή το θέατρο, επηρέασε καλλιτεχνικά, αισθητικά και ιδεολογικά τις δεκαετίες του '60 και του '70 στη χώρα του κι έγινε σύμβολο για ολόκληρο το νεανικό κίνημα της Ευρώπης.

Δεν ήταν αυτό το μοναδικό κοινό τους σημείο· και οι τρεις συνάντησαν την ίδια τραγική μοίρα του πρόωρου θανάτου πριν κλείσουν τα 50 τους χρόνια. Στην παράσταση, ακούγονται οι φωνές των τριών τροβαδούρων και 43 ποιήματα και τραγούδια τους (μεταφρασμένοι στα ελληνικά, οι στίχοι θα προβάλλονται σε υπέρτιτλους). Στο χοροθέατρο «Solo for Three» παίρνουν μέρος 25 χορευτές. Θα παρουσιαστεί στο Μπάντμιντον, από τις 19 έως τις 23 Νοεμβρίου.

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε χορογραφία Γιούρι Βάμος

* Ο δεύτερος χορογράφος, που τιμάται από το Μπαλέτο του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας, είναι ο Γιούρι Βάμος, σημερινός διευθυντής της Deutsche Oper am Rhein κι ένας από τους μόνιμους συνεργάτες του Μπαλέτου της Πράγας. Αυτός είδε με εντελώς καινούργια ματιά το διάσημο μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ και την κλασική ερωτική ιστορία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σέξπιρ. Το νεαρό ζευγάρι δεν ερωτεύεται στη Βερόνα του 1500, αλλά στα σοκάκια μιας ιταλικής πόλης στις αρχές του 1930, όταν η μαφία οργιάζει. Η χορογραφική ανάγνωση του Βάμος, με τη συμμετοχή 50 χορευτών, είναι μοντέρνα, δυναμική και αισθησιακή. Το μουσικό μέρος αποδίδουν 70 μουσικοί της Συμφωνικής Ορχήστρας του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας, υπό τη διεύθυνση του Σεργκέι Πολουέκτοβ. Στο Μπάντμιντον παρουσιάζεται από τις 26 έως τις 30 Νοεμβρίου.

* Τα εισιτήρια για το «Solo for Three» κοστίζουν από 58 έως 28 ευρώ και 15 ευρώ το φοιτητικό. Για το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» κοστίζουν από 75 έως 25 ευρώ και 15 ευρώ το φοιτητικό. Προπωλούνται ήδη στα Virgin Megastores.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/11/2008

Το Εργατικό Κόμμα κάνει μπίζνες

Κι αυτά...

Η «Γεθσημανή» του Ντέιβιντ Χέαρ στ' άδυτα της Ντάουνινγκ Στριτ

ΕΠΙΜ: Β.ΓΕΩΡΓ., ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/11/2008

Η ιδεαλίστρια Λόρι (Νίκολα Γουόκερ) και η ναρκομανής κόρη της υπουργού Εσωτερικών (Τζέσικα Ρέιν) σε μια σκηνή της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου και ο Ντέιβιντ Χέαρ: πάντα σοσιαλιστής και πληγωμένος

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Χέαρ εμπνέεται από το Εργατικό Κόμμα. Το 1993 στο «The Absence of War» αναφερόταν στην ήττα του στις εκλογές του 1992 και ο βασικός του πρωταγωνιστής ήταν ο... Νιλ Κίνοκ, αν και με άλλο όνομα.

Εδώ και λίγες μέρες ξαναχτυπά και πάλι από τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας. Το νέο του έργο («Γεθσημανή») είναι, όπως γράφει ο Μάικλ Μπίλινγκτον στην «Γκάρντιαν», η «κραυγή απελπισίας ενός ρομαντικού σοσιαλιστή απέναντι στον διευθυντικό πραγματισμό των μοντέρνων κυβερνήσεων και στον διαχωρισμό πολιτικής και οράματος». Το θέμα του είναι απλό: το Εργατικό Κόμμα στην αγωνία του να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητές του (στη Μεγάλη Βρετανία τα κόμματα δεν έχουν, όπως τα δικά μας, κρατικές επιδοτήσεις) πουλάει την ψυχή του στο διάβολο και μετατρέπει τη διακυβέρνηση της χώρας σε άσκηση δικής του επιβίωσης.

Πάνω στη σκηνή του Cotesloe συναντώνται πολιτικά και μη πρόσωπα. Βασική ηρωίδα είναι η Λόρι, μια ασυμβίβαστη ιδεαλίστρια πρώην δασκάλα, ο σύζυγος της οποίας αρχίζει να δουλεύει στον πλευρό του Οτο, στελέχους επιφορτισμένου με την εξασφάλιση πόρων για το Εργατικό Κόμμα. Οι ζωές τους συναντώνται με εκείνες της υπουργού Εσωτερικών, του μπλεγμένου σε οικονομικά σκάνδαλα συζύγου της και της εξαρτημένης από ναρκωτικά κόρης τους, που είχε κάποτε τη Λόρι για μέντορά της.

Η πρώην δασκάλα είναι η μόνη με συνείδηση και ιδεολογική αγνότητα. Προσπαθεί να σώσει τη ναρκομανή κόρη της υπουργού (τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα ενός άτεγκτου συστήματος συναλλαγής, μοιάζει να λέει ο Χέαρ) και συγκρούεται με τον κυνικό Οτο. Όταν προσπαθεί να την πείσει ότι μια κυβέρνηση πρέπει να έχει ρεαλισμό και ότι τα χρήματα συγκεντρώνονται στα ταμεία του κόμματος έπειτα από προσωπικές επαφές του πρωθυπουργού με επιχειρηματίες, απαντά σοκαρισμένη: «Είναι σαν να ανέλαβε μια ομάδα ανθρώπων τη διαχείριση των πραγμάτων και όλοι οι υπόλοιποι μένουμε στην άκρη, αδύναμοι να αντιδράσουμε, όπως σ' ένα αυτοκινητικό δυστύχημα».

Σύμφωνα με την «Γκάρντιαν», η κορυφαία σκηνή του έργου εκτυλίσσεται στην Ντάουνινγκ Στριτ μεταξύ του πρωθυπουργού και της υπουργού του. Αυτός προσπαθεί να εκμαιεύσει την παραίτησή της, κι εκείνη τον «κρατά» με μαεστρία από την αχίλλειο πτέρνα του, τις ύποπτες σχέσεις του με επιχειρηματίες.

Η «Γεθσημανή» είναι το 14ο έργο του Χέαρ που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας (εδώ, άραγε, θα συνέβαινε εύκολα κάτι τέτοιο;). Μέσα στη σεζόν θα δούμε, πάντως, στο «Απλό Θέατρο» την «Ανάσα ζωής» σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Ο Χέαρ είναι γνωστός στην Ελλάδα από τη δεκαετία του '80, που το Θέατρο Τέχνης ανέβασε το «Πράβντα». Εχουν ακόμα ανεβεί τα έργα του «Μπλε δωμάτιο», «Γυάλινος ουρανός», «Η άποψη της Εϊμι» κ.ά.

Gethsemane

Cottesloe Theatre, London

• 
• • Michael Billington
  • guardian.co.uk, Wednesday November 12 2008 00.01 GMT
  • The Guardian, Wednesday November 12 2008
  • Article history

Alienation and impotence ... Nicola Walker and Jessica Raine in Gethsemane. Photograph: Tristram Kenton

David Hare's new play Gethsemane transcends the publicity. It has been touted as a juicy piece about Labour's cash-for-honours problems. It turns out to be much richer than that - the despairing cry of a socialist romantic at the managerial pragmatism of modern government and at the separation of politics from vision.

Gethsemane
by David Hare
Cottesloe Theatre,
London
SE1 9PX
Until February 24 2009
Box office:
020-7452 3000
Venue website

It stands comparison with Hare's very best work. His theme is the intersection of business, media and politics; and he illustrates this with a plot of pleasing complexity. It starts with Mike, a former civil servant married to an uncompromising ex-teacher, joining the staff of Labour fund-raiser Otto Fallon.

The story switches to the dilemma confronting home secretary Meredith Guest, coping with a drug-dependent daughter and a dodgy entrepreneurial husband facing criminal charges. The story's separate strands deftly intertwine as we learn Otto has used his influence to get Meredith's daughter, Suzette, out of trouble, and that Mike's wife, Lori, was once her mentor. On top of all that, 16-year-old Suzette has been part of a gang-bang involving a member of the fourth estate.

This is a rich mix; and one hears echoes of Hare's former plays - above all, Skylight, in which an East End teacher confronted a plutocratic restaurateur. Here it is Lori who acts as the moral conscience and who, trying to rescue the hapless Suzette, also engages in a stand-off with the influential Otto.

He tries to recruit her, explaining that government is simply based on "what works", and that money is raised through encounters between businessmen and the premier. Loris is appalled and declares it's as if "a group of people have taken over the running of things and the rest of us are standing by, powerless, watching, like at a car crash".

This is Hare's real theme: the alienation and impotence of idealists who see the party, in which they once invested so much hope, pimping for funds and turning governance into a form of survival. You could argue Hare never addresses the difficult question of how, in the absence of state funding, parties are meant to finance their activties; and there is an also an element of naivete about Mike, who, having joined Otto's team, eventually indulges in hand-wringing agony about its dubious practices.

But Hare is definitely onto something: the sense that a Labour government, above all, should be driven by something higher than a desire to get into bed with big business.

What also gives the play its life is Hare's understanding of how politics works. The best scene shows the beleaguered home secretary finally getting an audience with the PM. The latter is seen playing his drum kit.

What follows is an episode worthy of Granville Barker's Waste in which the icily manipulative leader tries to steer his minister into resigning. She, however, plays her cards with great skill, and aims unerringly at his achilles heel: his allegiance to wealth rather than his core voters. As played by the coolly resolute Tamsin Greig and the tactically resourceful Anthony Calf, the scene carries the authentic smell of Downing Street battles.

Howard Davies's beautifully marshalled production contains any number of good performances. Stanley Townsend lends Otto, who started as a Hendon hairdresser, exactly the right bumptious arrogance. Nicola Walker as Lori fulfils the role of truth-teller in a world of hypocrisy. Jessica Raine as Suzette reveals how politicans' children are of the system's first victims. And Pip Carter gives a neat cameo as Otto's svelte aide-de-camp.

But the real pleasure of the play lies in its analysis of the malaise at the heart of government. What, in particular, is a Labour government for, if its doesn't carry within its portfolio a map of Utopia? That is Hare's challenge and it demands an answer.

· This article was amended on Thursday November 13 2008 to correct a homophone.

What to say about … David Hare's Gethsemane

Everyone's talking about Hare's new play at the National, but there's no need to remain tight-lipped if you haven't seen it. Pick and mix these quotes from the critics

• 
• • Mark Espiner
  • guardian.co.uk, Wednesday November 12 2008 14.52 GMT
  • Article history

A weighty production ... Tamsin Greig and Anthony Calf in David Hare's Gethsemane. Photograph: Tristram Kenton

"Good old David Hare," you exclaim. "You can always rely on him to make theatre relevant. Political. Now."

There was his powerful indictment of how government castrated the railways in The Permanent Way. Stuff Happens dished the dirt on Bush and Blair's handling of Iraq. And then "Britain's most polemical dramatist" (Guardian) took his attack on the Iraq war, The Vertical Hour, to Broadway with director Sam Mendes. When it comes to politics, you wryly quip, Hare cuts it.

To prove your point, you wave the broadsheet papers in your friends' faces. The reviews of his latest play Gethsemane, which again rips into Tony and his cronies, aren't in the arts pages. Oh no. They're on the Guardian's front page, and in the news sections of the Times and Independent. That's because this important play is "a despairing cry of a socialist romantic at the managerial pragmatism of modern government and at the separation of politics and vision," as Michael Billington puts it.

Gethsemane's "plot of pleasing complexity" (Guardian) takes in scandal at the heart of government. There's a cabinet minister whose businessman husband is facing trial for iffy deals; a fundraiser whose tactics could embarrass the party; and a PM who Benedict Nightingale in the Times describes as espousing "religion but [who] actually sees Downing Street as a stepping-stone to big worldly things, meaning loads of cash". Nightingale says his "natural tact" and "fear of libel" stop him from saying who these people actually resemble, but you, like Alice Jones in the Independent, have no such fear. "Half the fun," you say, "comes from spotting the parallels - a Jowell jibe here, a Deripaska dig there."

None of this, though, makes the playwright immune from criticism and you'll earn some respect by picking a few holes in his style. So say that the "weird way Hare thinks people talk" with their "repetitive ticks [sic] and neat aphorisms add up to an unconvincing play" (Independent) and his inclination "to idealise and sometimes sentimentalise intelligent self-sacrificing women" - as he does here with the schoolteacher Lori, who is "too obviously the play's beating heart" (Times) - means that parts of the drama "don't wash". You're in your stride now. "Increasingly, Hare's plays are beginning to seem more like lessons in civics, politics and morality rather than gripping dramas with characters who actually take us by surprise," you say, which happens to be what Charles Spencer in the Telegraph also thinks.

Aware that you might be getting a little too heavy-handed, you qualify that harder line by saying that "what also gives the play its life is Hare's understanding of how politics works. The best scene shows the beleaguered home secretary finally getting an audience with the PM. The latter is seen playing his drum kit." As the home secretary, Tamsin Greig is "coolly resolute" (Guardian) and "tough but vulnerable" (Times).

To anyone who argues, as Spencer does, that they tire of Hare's "urbane and condescending tone" and that this is "more like a dramatisation of a lengthy article in the New Statesman", hit back with Billington's line: this play is an "analysis of the malaise at the heart of government." And then, in case no one had noticed, assert that its title references the place where great ideals were sold for a bribe of 30 pieces of silver - or was it a knighthood?

Do say: New Labour, new drama

Don't say: I thought Tony Blair played the guitar?

Reviews reviewed: A new spin on political theatre

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ντεμπουτάρει στο θέατρο

Συνέντευξη: Έλενα Πατρικίου

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/11/2008

Στο «χείλος» ενός διεθνούς οικονομικού κραχ, που έκανε τον Μαρξ μπεστ-σελερίστα ακόμα και στη «μητέρα» του καπιταλισμού, την Αμερική, η Έλενα Πατρικίου θεατροποίησε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του. Δύσκολο, οριακό, παρακινδυνευμένο το εγχείρημα; Ο,τι και να πείτε, δίκιο θα έχετε. Όμως, η παράσταση με τίτλο «Μανιφέστο», που ανέβηκε στο «Θέατρο της Άνοιξης» από την ομάδα «Υποβολέας» σε δική της μετάφραση, δραματουργία και σκηνοθεσία, είναι μια υπόθεση βιωματική που ξεκινά απ' τα ευαίσθητα χρόνια της εφηβείας της.

Τον θεατρικό μοντερνισμό του Μπρεχτ και του Πισκάτορ υιοθέτησε η Πατρικίου στη θεατρική μεταφορά του «Μανιφέστου»

Το «Μανιφέστο» η Πατρικίου το πρωτοδιάβασε 14 ετών, ενώ ετοιμαζόταν, όπως λέει, να δώσει «εισαγωγικές εξετάσεις» στην οργάνωση «Ρήγας Φεραίος».

«Υποθέτω πως κάθε κομμουνιστής κρατά σε ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της προσωπικής του ιστορίας τη στιγμή που πρωτοδιάβασε το "Μανιφέστο". Εκτοτε όμως δεν το ξανάγγιξα», αποκαλύπτει. «Και μπορεί εδώ και 160 χρόνια να σημαδευόμαστε ανεξίτηλα από το "Μανιφέστο", αλλά δεν το ομολογούμε. Είναι το "εύκολο" κείμενο της μαρξιστικής φιλολογίας, και οι κομμουνιστές, ως γνωστόν, δεν παρασύρονται απ' τις ευκολίες ούτε ενδίδουν στις απολαύσεις! Το "Μανιφέστο", όμως, όπως το αντιλαμβάνομαι τώρα, είναι, κατ' αρχάς, μία πολύ μεγάλη απόλαυση».

• Πώς πήρατε όμως την απόφαση να το ανεβάσετε στη σκηνή; Δεν είναι ένα μεγάλο ρίσκο;

«Την πήρα όταν πριν από τρία χρόνια έπεσα τυχαία πάνω στη γαλλική μετάφραση της Λόρας Μαρξ Λαφάργκ και ανακάλυψα ένα κείμενο τελείως διαφορετικό από το στεγνό και άνυδρο που γνώριζα. Κι όταν άρχισα να το μεταφράζω -γιατί καμιά ελληνική μετάφραση δεν αποδίδει ούτε τους ρυθμούς ούτε την ποίησή του- σιγουρεύτηκα πως έχει μία εντελώς ιδιαίτερη θεατρικότητα, που άξιζε τον κόπο να αναδειχθεί. Βεβαίως, είναι ένα ρίσκο τεράστιο -θεατρικό και προσωπικό. Αλλά δεν μπόρεσα να του αντισταθώ».

• Πού ακριβώς εντοπίζεται η θεατρικότητα του κειμένου;

«Στο γεγονός πως το ίδιο το κείμενο υποδύεται έναν ρόλο».

• Δηλαδή;

«Μέχρι τη στιγμή που ο Ενγκελς προτείνει στον Μαρξ το κείμενο να τιτλοφορηθεί "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", η λέξη "Μανιφέστο" σήμαινε: εξαγγελίες των ηγεμόνων προς τους υπηκόους. Αρα, το "Μανιφέστο" υποδύεται μία εξουσία την οποία δεν έχει, προκειμένου να διακηρύξει μία θέληση που ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί. Το "Μανιφέστο" μιλάει απ' τη σκοπιά του προλεταριάτου -αλλά και πάλι προλεταριάτο με την έννοια της συγκροτημένης τάξης δεν υπάρχει το 1848. Θέλοντας να δημιουργήσει αυτήν την ενσυνείδητη τάξη, το "Μανιφέστο" υποδύεται τον ρόλο της, σαν να υπάρχει ήδη».

«Δεν είμαι μαρξίστρια. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος σημαδεμένος από τη μαρξιστική σκέψη», λέει η Ελενα Πατρικίου

• Με άλλα λόγια, δεν χρειάστηκε να διασκευάσετε τίποτα;

«Το κείμενο δεν το "πειράξαμε". Και είναι αυτονόητο ότι δεν διανοήθηκα να το διασκευάσω. Ο Μπρεχτ που το επιχείρησε έσπασε τα μούτρα του. Σκεφτείτε τι θα πάθαινα εγώ!»

• Αφού το «Μανιφέστο» υποδύεται τον ρόλο των προλεταρίων, να συμπεράνω ότι αυτοί είναι και οι σκηνικοί σας χαρακτήρες;

«Για να παιχτεί το "Μανιφέστο" δεν χρειάζεται να υποδυθούμε ούτε τους κομμουνιστές ούτε τους προλετάριους ούτε τους μαρξιστές. Οι "σκηνικοί ήρωες" είναι οι ηθοποιοί που παίζουν το "Μανιφέστο με τους τρόπους και τις δυνατότητες της θεατρικής τέχνης -δεν κρύβουν πως είναι ηθοποιοί».

• Η σκηνοθετική προσέγγισή σας είναι, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου, «μπουρλέσκ, κλοουνέσκ, τσιρκολάνικη και καμπαρετζίδικη». Δεν φοβηθήκατε ότι εγκυμονεί τον κίνδυνο της γελοιοποίησης ενός ιστορικού κειμένου;

«Το "Μανιφέστο" προαναγγέλλει μια επανάσταση και, στο επίπεδο της λογοτεχνίας, πραγματοποιεί μια επανάσταση. Σκηνοθετικά χρησιμοποιήσαμε τους τρόπους μέσα απ' τους οποίους το θέατρο κάνει τη δική του επανάσταση στην εικοσαετία 1910-1930. Ο Μπρεχτ, ο Μέγιερχολντ, ο Πισκάτορ, ο Βαχτάνγκοφ στρέφονται στο λαϊκό θέαμα του δρόμου, στο καμπαρέ, στο τσίρκο, στους κλόουν, στο μπουρλέσκ για να επανακαλύψουν την ουσία της θεατρικής τέχνης. Βρίσκω ότι αυτός ο θεατρικός μοντερνισμός ταιριάζει, αισθητικά και ιδεολογικά, στο "Μανιφέστο". Επιπλέον, μας επιτρέπει να το δούμε μέσα από μία απόσταση, με την μπρεχτική έννοια του όρου. Αν τώρα κάποιοι θεωρήσουν πως έτσι υπονομεύω το κείμενο, ή πως επειδή αγαπάω και εκμεταλλεύομαι θεατρικά το καυστικό χιούμορ του Μαρξ τον "αποδομώ", τι να κάνουμε».

• Η παράστασή σας απευθύνεται στους κομμουνιστές, στους προλετάριους ή στοχεύετε και στους δεξιούς;

«Το εργατικό κοινό παραμένει ένα ζητούμενο. Θα ήθελα πολύ να έρθουν εργάτες στο θέατρο. Αλλά στην Ελλάδα ζω κι εγώ το δράμα της ανανεωτικής Αριστεράς. Υποθέτω πως και οι δεξιοί πρέπει να δουν την παράσταση, γιατί είναι ωραία. Θα χάσουν αν δεν τη δουν».

• Αποφασίσατε να ανεβάσετε το «Μανιφέστο» σε μια συγκυρία, που ο Μαρξ είναι της μόδας και τον ξαναδιαβάζουν ακόμη και δεξιοί αναλυτές-θεωρητικοί.

«Η συγκυρία αυτή είναι άδικη για μένα. Οταν ξεκίνησα να δουλεύω πέρσι το "Μανιφέστο", οι περισσότεροι με κοίταγαν σαν να είχα πέσει από τον Αρη. Τώρα όλοι εκστασιάζονται. Λένε: "Τι επίκαιρο!". Η συγκυρία είναι όμως άδικη και για το "Μανιφέστο", που είναι δραματικά επίκαιρο εδώ και 20 χρόνια· απ' τη στιγμή που ξανάρχισαν στην Ευρώπη οι μαζικές απολύσεις, οι μεταφορές εργοστασίων στον Τρίτο Κόσμο και η σιωπή της Αριστεράς άφησε ελεύθερο το ιδεολογικό πεδίο στον φιλελευθερισμό και τη φετιχοποίηση της αγοράς. Αργά τον ξαναθυμήθηκαν τον Μαρξ όσοι στρέφονται σήμερα σ' αυτόν. Αλλά μη με βάζετε να κάνω αστείες δηλώσεις. Δεν είμαι μαρξίστρια. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος σημαδεμένος απ' τη μαρξιστική σκέψη».

* Στο «Μανιφέστο» παίζουν οι Χαρά Γαλενιανού, Ασαντούρ Γουντικιάν, Μυρτώ Καμηλάκη, Γ. Κουφαλέξης, Πατρίσια Λάζου, Λ. Παπαβασιλάκης, Βιβή Πηνιώτη και Τ. Σωτηράκης. *

---

Όταν γίνεσαι αριστερός, χάνεις την αθωότητά σου

«Δεν μπορούμε να διαβάσουμε αθώα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο», πιστεύει η Ελενα Πατρικίου. «Απ' τη στιγμή που επιλέγει κάποιος να είναι αριστερός, οιασδήποτε τάσης, χάνει την αθωότητά του. Δεν γίνεται μόνον μέτοχος της ηρωικής αυτοθυσίας, που επέδειξαν γενιές κομμουνιστών. Γίνεται συμμέτοχος και της ενοχής. Ολη αυτή η φριχτή ιστορία αλληλοεξοντώσεων, αλληλοσπιλώσεων, όλη η αλαζονεία του "εμείς οι κομμουνιστές είμαστε πλασμένοι από ξεχωριστή ύλη", που έλεγε ο Στάλιν, μας στοιχειώνει. Και ζητώ από το "Μανιφέστο" να με στηρίξει για να μετατρέψω την ενοχή σε υπευθυνότητα!»

Amor Omnia Vincit

Μια νύχτα στην Κοπεγχάγη … τρεις συναρπαστικές προσωπικότητες
… σε συνταρακτικές αποκαλύψεις

Τη φετινή χειμερινή σεζόν (έναρξη Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008) η Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ ανεβάζει την παράσταση "Amor Omnia Vincit" ('Η αγάπη νικά τα πάντα'), σε παραγωγή της καλλιτεχνικής εταιρείας ΑΡΓΩ. Το έργο της παράστασης έχει γράψει ο Σουηδός συγγραφέας Per Olov Enquist (Περ Όλοφ Ένκβιστ), πρωτότυπος τίτλος "Fran regnormarans liv" ('Από τη ζωή των σκουληκιών της βροχής').

Τρεις σημαντικές προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών της Ευρώπης, συναντιούνται ένα βράδυ στην Κοπεγχάγη, κάτω από την ίδια στέγη. Η βραδιά θα εξελιχθεί, πέρα από τις προσωπικές αντιπαλότητες, το διάχυτο χιούμορ και τις συναρπαστικές εκμυστηρεύσεις και αποκαλύψεις.

Παράλληλα, μια σειρά από καυτά διαχρονικά ερωτήματα, `θα τεθούν στο τραπέζι`, σε μια "μάχη" απόψεων και ιδεών με πάθος και διαβρωτική ειρωνεία: Για τον έρωτα, τη λογοτεχνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, το θέατρο, τη ζωή και το θάνατο, την ανθρώπινη μοναξιά. Όπως και για το αν η δύναμη της αγάπης μπορεί πράγματι να υπερνικήσει τα πάντα, ή απλά να χρησιμεύσει ως κρησφύγετο στων "σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία".

Τα τρία (3) αυτά πρόσωπα είναι ο πασίγνωστος Δανός συγγραφέας Hans Christan Andersen (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν), η μεγάλη Δανή ηθοποιός Johanne Luise Heiberg (Γιοχάννε Λουίζ Χάιμπεργκ) και o σπουδαίος Δανός κριτικός και ποιητής Johan Ludvig Heiberg (Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ.)

Τη μετάφραση του έργου έχουν κάνει οι: Νίκος Κιούρτης-Δημήτρης Ιωάννου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Δημήτρης Ιωάννου, Σκηνικά-κοστούμια η Ιωάννα Μανωλεδάκη, και παίζουν οι ηθοποιοί: Αιμιλία Υψηλάντη, Δημήτρης Παπάζογλου, Ζαχαρούλα Οικονόμου και Στέλιος Γούτης.

Χειμώνας... πολλών αστέρων

Με όχημα το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια» οι Σερραίοι υποδέχονται ένα μεγάλο Φεστιβάλ

DOWNLOADS
Δείτε το πλήρες πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών για τη χειμερινή σεζόν 2008-09

Αυτές τις μέρες η πόλη των Σερρών βιώνει κάτι πρωτόγνωρο. Καλλιτεχνική δημιουργία, έκφραση, παραγωγή και κατάμεστες αίθουσες από νεαρούς φιλότεχνους κι όχι μόνο Σερραίους. Κι όμως δεν είναι καλοκαίρι. Με «όχημα» ένα πλήρως ανακατασκευασμένο και υπερσύγχρονο χώρο πολιτισμού, το Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια», οι Σέρρες υποδέχονται για πρώτη φορά ένα μεγάλο χειμωνιάτικο Φεστιβάλ. Πλούσιο σε θέατρο, μουσική και χορό. Με διάρκεια μέχρι τις 10 Μαΐου, θα φιλοξενήσει από παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ και παιδικό θέατρο μέχρι σημαντικά ονόματα της έντεχνης ελληνικής μουσικής σκηνής και τέσσερις ομάδες σύγχρονου χορού.

Με το στίχο του Διονυσίου Σολωμού «όλα ελάμπανε τ’ αστέρια και τα κοίταζες εσύ», το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών επιχειρεί να σκαρφαλώσει φέτος στα αστέρια διαγράφοντας το δικό του καλλιτεχνικό δρόμο, με την ελπίδα να υπάρξει συνέχεια.

«Πλέον έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε και να δημιουργούμε πολιτισμό μέσα στο χειμώνα μ’ ένα δικό μας Φεστιβάλ τέτοιας ροής και ποιότητας και ταυτόχρονα ανοιχτό στο διάλογο με τα ζητήματα που επιτάσσει η νέα εποχή στην οποία ζούμε. Αυτή την προσπάθεια επιθυμούμε να συνεχίσουμε, ώστε να αποκτήσει η πόλη μας εν καιρώ καλλιτεχνική οντότητα και παρουσία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια», λέει στον ΕΤ ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, κ. Θοδωρής Γκόνης.

Μέχρι πρότινος οι Σέρρες διέθεταν μια κινηματογραφική αίθουσα και ένα θέατρο, που, αν και ιστορικό για την πόλη και τους κατοίκους, ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Η επιθυμία και η δίψα των ανθρώπων του ΔΗΠΕΘΕ για καλλιτεχνική έκφραση ήρθε και έδεσε με τη δημιουργία των «Αστεριών». Διότι, όπως τονίζει ο κ. Γκόνης, «πρέπει να έχεις το ανάλογο γήπεδο για να έχεις και την ανάλογη ομάδα. Σαν περιφερειακός θεατρικός οργανισμός που είμαστε οφείλουμε να ενεργούμε δυναμικά και να ερχόμαστε σε ρήξη με την Πολιτεία όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο».

Το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει το ΔΗΠΕΘΕ, όπως και τα υπόλοιπα, είναι ο χειμώνας. «Τα δημοτικά θέατρα έχουν συνδυαστεί με τις καλοκαιρινές περιοδείες. Κι όχι άδικα. Τους χειμερινούς μήνες βουλιάζουν μέσα στα χιλιάδες προβλήματά τους. Για να επιβιώσουν όμως ως θεσμός, σημασία έχει να συγκροτηθεί μια οργανωμένη προσπάθεια καλλιτεχνικής δράσης μέσα από τοπικά δρώμενα, με πανελλήνια εμβέλεια και όχι τοπική». Τι είναι όμως αυτό που λείπει; Ο κ. Γκόνης είναι κατηγορηματικός: «Η οργάνωση, η σοβαρότητα και οι πόροι.

Οταν το υπουργείο μας χρωστάει τα λεφτά της προηγούμενης χρονιάς, οι παραγωγές τρέχουν και οι ηθοποιοί μένουν απλήρωτοι, τι έργο να ανεβάσεις». Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών έκανε το πρώτο βήμα. Μακάρι να υπάρξουν μιμητές ώστε η περιφέρεια να πάψει να φυτοζωεί πολιτιστικά τους χειμερινούς μήνες αλλά και να γλιτώσει από τις «αρπαχτές» του καλοκαιριού. Μακάρι, επίσης, τέτοιες πρωτοβουλίες να ενισχύονται από το κράτος που συνηθίζει να σκορπάει επιχορηγήσεις συχνά με μικροπολιτικά κριτήρια.

ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 12.11.08

O «θάνατος» του Αmerican dream

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Με τον «Εμποράκο» σε νέο θέατρο

«Δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο χρόνο για να παίξω αυτό το έργο. Ένα έργο που, αν και αμερικανικό, χτύπησε αλύπητα το αμερικάνικο όνειρο. Σήμερα, επειδή έχουμε καταντήσει επαρχία της Αμερικής, η χρονική στιγμή είναι ιδανική.

Η φράση “μου ρουφήξατε το αίμα και τώρα με πετάτε σαν στημένη λεμονόκουπα”, που αναφωνεί ο ήρωας όταν τον απολύουν, μας υπενθυμίζει το αδιέξοδο που βιώνουμε καθημερινά». Υστερα από 25 χρόνια, ο Θύμιος Καρακατσάνης φορά ξανά το κοστούμι του εμποράκου στο κορυφαίο έργο του Αρθουρ Μίλερ «Ο θάνατος του εμποράκου». «Αυτή την παράσταση την αφιερώνω στους συντελεστές του ’83, που δυστυχώς είναι όλοι απόντες» δήλωσε ο ίδιος βαθιά συγκινημένος στη χθεσινή παρουσίαση της παράστασης, που ανεβαίνει την Παρασκευή στο Θέατρο Ζίνα, τον ιστορικό κινηματογράφο της Λεωφ. Αλεξάνδρας που ανακαινίστηκε σε υπερσύγχρονη θεατρική σκηνή.

Αυτή τη φορά τον Καρακατσάνη σκηνοθετεί ο φίλος του Γιάννης Ιορδανίδης. «Προσπάθησα να δω το “Θάνατο του εμποράκου” όχι σαν ένα ιστορικό ντοκουμέντο που γράφτηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα, αλλά σαν μια σύγχρονη τραγωδία τού σήμερα. Την ιστορία του τραγικού ήρωα Γουίλι Λόμαν, που ζει την καθημερινότητα με τα χιλιάδες προβλήματά της και την οποία δυστυχώς συναντάμε σε κάθε γωνιά, όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης» εξήγησε ο σκηνοθέτης.

Εξήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, στη σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της ανέχειας, το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. «Ο Μίλερ είναι ίσως ο μοναδικός συγγραφέας που χτύπησε περισσότερο από κάθε άλλον το σύστημα του καπιταλισμού και προείδε την κατάρρευσή του» σημείωσε ο σκηνοθέτης. Ο Θύμιος Καρακατσάνης συμπλήρωσε: «Δεν είναι τυχαίο που ο επιτυχημένος του συστήματος είναι νεκρός».

ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 13.11.08

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη...

Το φαινόμενο Αλίκη πάντα ζωντανό

Φωτογραφίες, υλικό και σαράντα κοστούμια από παραστάσεις της σε έκθεση στην Αθηναΐδα

Δώδεκα χρόνια μετά τον θάνατό της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη έχει επιστρέψει στην καθημερινή ειδησεογραφία, πότε με το βιβλίο που γράφτηκε για τη ζωή της από τον γιο της Γιάννη Παπαμιχαήλ και πότε με την τηλεοπτική σειρά που επιχειρεί να παρουσιάσει τη ζωή της.

Και τα δύο έχουν προκαλέσει πλήθος σχολίων για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ασχοληθεί κανείς με τη ζωή της και να την παρουσιάσει σε χαρτί και σε -μικρή- οθόνη. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, το διαρκές ενδιαφέρον των Μέσων και του κόσμου δείχνει ότι παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει δεκαετίες από την πρώτη προβολή των ταινιών και περισσότερα από δέκα χρόνια από τον θάνατο της Αλίκης, το φαινόμενο Βουγιουκλάκη δεν είναι πρόθυμο να σβήσει.

• Ανανεωμένη εμμονή

Οι ταινίες της, βέβαια, που δεν έπαψαν ποτέ να προβάλλονται από την τηλεόραση, εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς και να διαμορφώνουν νέες γενιές μικρών θεατών που μεγαλώνουν βλέποντας τα νάζια και τη χαρισματική παρουσία της Αλίκης στην οθόνη, στα «Χτυποκάρδια στο θρανίο», τη «Σωφερίνα», την «Αλίκη στο Ναυτικό», το «Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», τη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» και τις δεκάδες ακόμη ταινίες της.

Μια έκθεση έρχεται να συμπληρώσει την ανανεωμένη εμμονή για το μεγαλύτερο κινηματογραφικό είδωλο που έχει περάσει μέχρι σήμερα από τη χώρα. Στον πολυχώρο της «Αθηναΐδας» στον Βοτανικό έχει αρχίσει να λειτουργεί μια καλοστημένη έκθεση με δεκάδες φωτογραφίες και υλικό από παραστάσεις της Αλίκης, ενώ το βασικό έκθεμα είναι τα σαράντα κοστούμια από παραστάσεις και ταινίες. Στο κεντρικό σημείο της εισόδου βρίσκεται η λευκή τουαλέτα από την «Εβίτα», ανάμεσα σε δύο διαχωριστικά γεμάτα από φωτογραφίες-πορτρέτα της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Η έκθεση, που βασίζεται στις συλλογές φανατικών οπαδών της, περιλαμβάνει επίσης προσωπικά της αντικείμενα, που προέρχονται από το καμαρίνι της στο θέατρο «Αλίκη», αλλά και από σημαντικές στιγμές της ζωής της, σαν την κουάφ του γάμου της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Η αφιερωματική έκθεση στην Αθηναΐδα διοργανώνεται από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με τον προφανούς προέλευσης τίτλο «Το πιο λαμπρό αστέρι», αλλά και από τον Γιάννη Παπαμιχαήλ, που συμμετείχε με αντικείμενα που έχει στην κατοχή του. Σκοπός της εταιρείας είναι να πλουτίσει τη συλλογή κοστουμιών και αντικειμένων και να εξασφαλίσει τη μόνιμη στέγασή της σε ειδικό χώρο.

Η έκθεση για την Αλίκη Βουγιουκλάκη στον πολυχώρο της Αθηναΐδας θα διαρκέσει έως την Κυριακή 16 Νοεμβρίου, με ώρες υποδοχής του κοινού, 5 μ.μ. - 9 μ.μ. καθημερινά. Την Κυριακή η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή από τις 11 το πρωί έως τις 9 το βράδυ.

Αλλαγή παραστάσεων

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αναγγέλλει τις παρακάτω αλλαγές στο πρόγραμμα των παραστάσεών του:

Θέατρο Μονής Λαζαριστών. Σκηνή "Σωκράτης Καραντινός"

• Tετάρτη 5 Νοεμβρίου 9μ.μ.-«Ελένη» του Ευριπίδη (Νεανική Σκηνή)
• Σάββατο 8 Νοεμβρίου 6μ.μ.-«Ελένη» του Ευριπίδη(Νεανική Σκηνή)
• Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 9 μ.μ.-«Ελένη» του Ευριπίδη(Νεανική Σκηνή)

(Οι παραστάσεις τις «Ελένης» αντικαθιστούν στις συγκεκριμένες ημερομηνίες τις παραστάσεις του «Αριστο!funης. Στη χώρα της Ουτοπίας»)

Tιμητική ημερίδα για τον Μάριο Πλωρίτη από τους θεατρολόγους

Ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων διοργανώνει τιμητική ημερίδα για τον Μάριο Πλωρίτη την 19η Ιανουαρίου του 2009 στο αμφιθέατρο “Ιωάννης Δρακόπουλος” του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σκοπός της εκδήλωσης είναι να φωτίσει το πολύπλευρο έργο του τιμώμενου, με άξονα τις ακόλουθες θεματικές ενότητες:

Ο Μάριος Πλωρίτης

• ως μεταφραστής (θέατρο, λογοτεχνία)
• ως δάσκαλος και μελετητής του θεάτρου
• ως άνθρωπος της πράξης του θεάτρου (συνεργασίες με θιάσους, σκηνοθεσίες, δραματουργικές εργασίες κ.ά.)
• ως κριτικός του θεάτρου και του κινηματογράφου
• ως πολιτικός σχολιαστής, δημοσιογράφος, δημοσιολόγος και ενεργός πολίτης.

Η πρόσκληση απευθύνεται σε θεατρολόγους, φιλολόγους, ιστορικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς επιστήμονες, επικοινωνιολόγους καθώς και σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μεταφραστές, δημοσιογράφους κ.ά. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν, με προτάσεις και πέραν των παραπάνω θεματικών ενοτήτων, καλούνται να αποστείλουν μία περίληψη της ανακοίνωσής τους (έως 250 λέξεις) μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα (έως 150 λέξεις) μέχρι την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008 στην ηλεκτρονική διεύθυνση: info@pesyth.gr ή pesyth@pesyth.gr, με την ένδειξη «Για την ημερίδα Πλωρίτη».

Άλλος για τη... «Χώρα»!

Μετά την επιτυχία της στις Δοκιμές VII του «Θεάτρου του Νότου», η ομάδα «BuZz Pr0DucTi0nS» εγκαθίσταται στο θέατρο «Χώρα» και μας οδηγεί στο «Δρόμο». Μια παράσταση για την ύπαρξη ή ανυπαρξία του θεού, το διαχωρισμό λευκού - μαύρου, την ευκολία της πρωτοβουλίας και το βασανιστήριο της υποταγής - που όμως είναι κωμωδία! Κείμενο, σκηνοθεσία: Φίλιππος Φιλίππου. Επιμέλεια κειμένου από το θίασο. Φωτισμοί: Οδυσσέας Παυλόπουλος. Σκηνικά - κοστούμια: Μαρία Καραθάνου. Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος. Κίνηση: Μάριος Μεττής. Παίζουν: Αλέξανδρος Γιάννου, Μάριος Μεττής, Χρυσάνθη Αυλωνίτη (κάθε Δευτέρα, Τρίτη).

• Η ομάδα «ΕΡΩ» παρουσιάζει στο θέατρο «Χώρα» το έργο της Βίλης Σωτηροπούλου «Γυναίκα Λούζερ», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου. Παίζουν: Αννα Μακρή, Κωνσταντίνα Σταθοπούλου, Χαρά Κονταξάκη, Νίκος Βάλβης. Το έργο συγκροτούν δύο μονόλογοι και σουρεαλιστικά «ιντερμέδια». Αλλοτε με δάκρυα λύπης κι άλλοτε χαράς, η «Γυναίκα Loser» προσπαθεί να ανακαλύψει αν ανήκει στους χαμένους της ζωής. Ακροβατεί μεταξύ μελαγχολίας και ευγνωμοσύνης, γελάει με την ψυχή της στην ενατένιση του εσωτερικού της κόσμου. Ξεχνάει τις επιτυχίες της και θυμάται τις αποτυχίες της. Κλείνεται στον εαυτό της, όμως ανοίγεται στις φίλες της. Υποδύεται την καλόγρια και απεκδύεται τις τύψεις της. Πληρώνει ψυχιάτρους και ξεχρεώνει τις ωραίες στιγμές της. Διαθέτει τους μισθούς στον ψυχαναλυτή και διασκεδάζει στο Παρίσι με το επίδομα ανεργίας (κάθε Σάββατο, Κυριακή).

Επίκαιρος ... «Εμποράκος»

Με το κορυφαίο έργο του Αρθουρ Μίλερ «Ο θάνατος του εμποράκου» εγκαινιάζεται αύριο το θέατρο «Ζίνα» (πρώην κινηματογράφος της λεωφόρου Αλεξάνδρας που ανακαινίστηκε σε υπερσύγχρονη θεατρική σκηνή). O Γιάννης Ιορδανίδης, στη νέα του συνεργασία με τον Θύμιο Καρακατσάνη, σκηνοθετεί τον ηθοποιό στο ρόλο του Γουίλι Λόμαν. Εξήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού το ποσοστό της φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα ακολουθεί σήμερα ανοδική πορεία και αποτελεί πλέον δυνάμει απειλή για όλον τον κόσμο.

Ο εμποράκος Γουίλι Λόμαν ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του. Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα και με τον τρόμο ότι οι άλλοι τον θεωρούν αποτυχημένο. Μέσα από τη ζωή του Λόμαν, ο Μίλερ απομυθοποιεί το λεγόμενο αμερικανικό όνειρο, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο - τις ελπίδες και τους φόβους της μικροαστικής τάξης.

Ο ίδιος ο Μίλερ έγραφε για το έργο του: «Η τρομοκρατία σήμερα δεν άλλαξε και πολύ. Το έργο μου είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Ο εμποράκος είναι η τραγωδία ενός ανθρώπου που πίστεψε πως μόνο εκείνος δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα κριτήρια που έθεσαν, για όλη την ανθρωπότητα, κάποιοι φρεσκοξυρισμένοι, άκαμπτοι κύριοι που παροικούν σήμερα την κορυφή των τηλεοπτικών επιχειρήσεων και των διαφημιστικών γραφείων». Το έργο πρωτοπαίχτηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1949 και χάρισε στον Μίλερ το βραβείο «Πούλιτζερ» καλύτερου έργου την ίδια χρονιά.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν. Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Πάτσας. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν επίσης: Αφροδίτη Γρηγοριάδου, Μιχάλης Μαρκάτης, Γρηγόρης Σταμούλης, Γιώργος Ρούφας, Ελευθερία Ρήγου, Χάρης Εμμανουήλ, Στάθης Κακαβάς κ.ά.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

28/10/2008

-- Ακρως επίκαιρος «Θάνατος εμποράκου»

Για να γιορτάσει αρχαίες γιορτές...

Ντύθηκε και βάφτηκε τα χρώματα της φυλής του ο Αζτέκος της φωτογραφίας για να γιορτάσει αρχαίες γιορτές που έχουν επιζήσει ως σήμερα και μπλέκονται με τις χριστιανικές. Στη Βασιλική της Γουαδελούπης του Μεξικού έστησαν τη γιορτή τους και με τα φτερά τους και την απόκοσμη όψη τους ευχαρίστησαν αρχαίους θεούς. (AP Photo/Gregory Bull) Η Καθημερινή, 11-11-2008

Ένα αρχαίο έθιμο «Το κόψιμο της χήνας»

Στην Ελβετία από την άλλη, την ημέρα του Αγίου Μαρτίνου γιορτάζουν ένα αρχαίο έθιμο «Το κόψιμο της χήνας». Ντυμένοι με κόκκινες ρόμπες και με τα μάτια «δεμένα» πίσω από την τεράστια μάσκα του ήλιου, ο κάθε διαγωνιζόμενος έχει δικαίωμα μόνο σε ένα χτύπημα. Ο σκοπός; Να κοπεί το κεφάλι της χήνας που κρέμεται από ένα σκοινί. (AFP PHOTO/ FABRICE COFFRINI) Η Καθημερινή, 12-11-2008

Το καρναβάλι στην Κολονία...

Στην Γερμανία και συγκεκριμένα στην Κολονία γιόρτασαν με περισσό κέφι το καρναβάλι κι ας πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Ίσως για αυτό και η παρέα της φωτογραφίας αποφάσισε να τα συνδυάσει και ντύθηκαν όλοι Χριστουγεννιάτικα δένδρα. (AFP PHOTO / DDP/HENNING KAISER) Η Καθημερινή, 12-11-2008

«Ονειρεύτηκα ένα καρτούν-άνθρωπο…»

Mε χάρτινα κοστούμια ανεβαίνει στη σκηνή ο Ενιο Μαρκέτο, για να μεταμορφωθεί σε Μέριλιν και Φιντέλ!

VIDEO

Αποσπάσματα από παραστάσεις του Ενιο Μαρκέτο

Εχει χιούμορ και φαντασία. Τα πάει επίσης πολύ καλά με διάφορους διάσημους χαρακτήρες απ’ όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και μπορεί να τους έχει όλους σε μια μόνο παράστασή του! Ο Ενιο Μαρκέτο από τη Βενετία, επονομαζόμενος και ζωντανό καρτούν, μπορεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να μετατρέπεται από τη βασίλισσα της Αγγλίας στον Φρέντι Μέρκιουρι των Κουίν ή από τον Πάπα στον Φιντέλ Κάστρο…

Κοστούμια, μάσκες και περούκες από χαρτί είναι τα μοναδικά μέσα, μαζί με τη βοήθεια της μουσικής, που χρησιμοποιεί ο Ενιο για να δώσει τις πολύχρωμες παραστάσεις του, από τις οποίες παρελαύνουν πάνω από εκατό παγκοσμίως γνωστοί χαρακτήρες. Το ελληνικό κοινό θα έχει τη δυνατότητα να πάρει μια γεύση της δεξιοτεχνίας του στις πέντε παραστάσεις που θα δώσει στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής της Αθήνας το Σαββατοκύριακο και την Τρίτη 18 Νοεμβρίου, καθώς και σ’ αυτές που θα δώσει στο θέατρο Εγνατία της Θεσσαλονίκης στις 21-23 Νοεμβρίου.

Λίγο πριν από τις παραστάσεις του στην Ελλάδα, την οποία έχει επισκεφθεί αρκετές φορές, ο Ενιο μίλησε στον ΕΤ για τη δουλειά του:

• Πώς αποφασίσατε να κάνετε ένα σόου με χάρτινα κοστούμια;

Οταν ήμουν μικρός είχα τρέλα με τα καρτούν. Είχα βαλθεί να σχεδιάσω έναν δικό μου, ξεχωριστό ήρωα. Προσπαθούσα να μιμηθώ τα σκίτσα και ήξερα όλες τις ατάκες απέξω. Αργότερα ονειρεύτηκα ένα καρτούν που θα ήταν άνθρωπος. Και τελικά κατέληξα να γίνω εγώ αυτός. Είναι ένα όνειρο γεμάτο παιδική αθωότητα, που έγινε τελικά πραγματικότητα και μου άλλαξε τη ζωή.

• Τα κοστούμια τα δημιουργείτε ο ίδιος;

Συνήθως έχω βοήθεια, αλλά πάντα πρέπει να ελέγχω τη δημιουργία τους. Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι όλα στη θέση τους λίγο πριν από την παράσταση, γιατί πρόκειται για ένα non stop show, όπου δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για λάθη.

• Πώς τα καταφέρνετε να αλλάζετε τόσα πρόσωπα σε μια μόνο παράσταση;

Η αλήθεια είναι ότι είναι εξοντωτικό. Χρειάζεται απόλυτος συγχρονισμός και πολλές πρόβες, ώστε να είμαι σίγουρος για το πότε θα γίνει η κάθε αλλαγή. Βέβαια, μετά την κάθε παράσταση χρειάζομαι δύο ώρες περίπου για να ηρεμήσω… Ομως, είναι κάτι που αγαπάω και αυτό από μόνο του με ξεκουράζει.

• Πώς προσεγγίζετε τους χαρακτήρες, είναι κάποιοι που ξεχωρίζετε;

Το show απαιτεί πολύχρονη μελέτη. Προσέχω κάθε κίνηση, κάθε μορφασμό του καλλιτέχνη που υποδύομαι. Προσθέτω μια δόση χιούμορ και τον εντάσσω στην παράσταση. Πολλές φορές έχει τύχει να με δουν κάποιοι από αυτούς που υποδύομαι και μου προτείνουν βελτιώσεις. Εχει πολλή πλάκα. Το σημαντικό είναι ότι αυτές τις μιμήσεις τις κάνω με αγάπη. Πολλοί από αυτούς είναι λατρεμένοι. Δεν ξεχωρίζω κανέναν. Ολους τους χαρακτήρες τούς πλησιάζω με αγάπη.

• Τι προσφέρετε στους θεατές;

Θέλω να επιστρέψουν στην εποχή της παιδικής αθωότητας. Να γελάσουν με την ψυχή τους, όπως και συμβαίνει άλλωστε. Την ώρα που είμαι πάνω στη σκηνή έχω όλες τις κεραίες μου ανοιχτές, για να δέχομαι τα μηνύματα του κοινού. Αναπτύσσεται ανάμεσά μας μια άλλου είδους επικοινωνία, μαγική, αμφίδρομη, που δεν είχα υποψιαστεί όταν δημιουργούσα την παράσταση.

• Πόσο καιρό ετοιμάζατε την παράσταση που θα δούμε;

Μου πήρε σχεδόν μια πενταετία. Ηταν πολύς καιρός. Ομως, ήθελα να είναι πολύ επαγγελματική δουλειά. Πιστεύω ότι ποτέ δεν τελειώνεις. Πάντα πρέπει να βελτιώνεσαι και να αναζητάς το καλύτερο.

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Τετάρτη, 12.11.08

«Ενας ήρωας» στο Μεταξουργείο

Με ένα έργο που διαπραγματεύεται την ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε έναν ήρωα και να «ταξιδέψουν» μαζί του μακριά, το «Ένας ήρωας - Το καμάρι της Δύσης» του Σινγκ, ο Στάθης Λιβαθινός και η ομάδα του εγκαινιάζουν αύριο το θέατρο «Μεταξουργείο».

Η Αννα Βαγενά, ως παραγωγός, δίνει τη δυνατότητα σε μια ομάδα, που τα τελευταία χρόνια είχε μια σημαντική παρουσία, να συνεχίσει το έργο της. Ο Στάθης Λιβαθινός θα έχει την καλλιτεχνική ευθύνη για όλη τη δραστηριότητα του θεάτρου «Μεταξουργείο» για τη θεατρική περίοδο 2008-2009, καταρτίζοντας το συνολικό της πρόγραμμα, που περιλαμβάνει δύο παραγωγές στην Κεντρική Σκηνή και τρεις παραγωγές τα Δευτερότριτα.

Το έργο του Σινγκ θεωρείται το αριστούργημά του. Είναι μια κωμωδία με ποιητική και πρωτότυπη γραφή, γεμάτη αθωότητα, χιούμορ και τραγικότητα, που μιλάει για την ενηλικίωση της ανθρώπινης ψυχής, που ακόμα και μέσα από δοκιμασίες, ψευδαισθήσεις, παράλογες πράξεις και ψέματα δεν χάνει την αθωότητά της.

Η «οδύσσεια» ενός συμβιβασμένου οικογενειάρχη που αποφασίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα μακριά από την ασφάλεια της οικογενειακής του ζωής, έξω στον δρόμο, στην κόλαση της καθημερινότητας που είναι γεμάτη από απροσδόκητες συναντήσεις, σκληρότητα και βία, είναι ο «Έντμοντ» του Ντέιβιντ Μάμετ που θα διαδεχθεί το «Ένας ήρωας».

Τρεις παραστάσεις με τον γενικό τίτλο «Προσωπογραφίες» θα ανέβουν Δευτερότριτα (από τις 24 Νοεμβρίου).

Οι παραστάσεις είναι εστιασμένες σε πρόσωπα του κοινωνικού περιθωρίου, τοξικομανείς, αλκοολικούς, φυλακισμένους, που μέσα από τον προσωπικό εφιαλτικό τους δρόμο καθαγιάζονται.

Πρόκειται για την «Περίπτωση Ευρυδίκη» της Κατερίνας Μάτσα σε σκηνοθεσία Ολιας Λαζαρίδου, το «Νο 44» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και το «Delirium Τremens» σε σκηνοθεσία Στρατή Πανούργιου.

Η μετάφραση στο «Ένας ήρωας» είναι των Γιώργου Δεπάστα - Ζένιας Κριτσέφσκαγια, η σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού. Παίζουν: Γιώργος Δάμπασης, Στέλιος Ιακωβίδης, Νίκος Καρδώνης, Βασίλης Κουκαλάνι, Αννα Κουτσαφτίκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Καλλιόπη Σίμου, Αρης Τρουπάκης, Σοφία Τσινάρη.

Ο Λαζόπουλος ανεβαίνει στη Στέγη

Ο Λάκης Λαζόπουλος, αυτόν τον χειμώνα, ανεβαίνει πάνω στη στέγη, ακολουθώντας ακριβώς την πορεία των νεύρων του μέσου Ελληνα. Ένα σπίτι βουλιάζει, το ποτάμι ξεχείλισε, δεν θα μείνει κανείς.

Το ποτάμι τα παρασύρει όλα! Πάνω στη στέγη ο Λάκης Λαζόπουλος, ως σύγχρονος Οδυσσέας, βουλιάζει όπως βουλιάζει και η ζωή μας στο σήμερα, στον «Βιοπαλαιστή στη Στέγη», την καινούργια του παραγωγή που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Αντιγόνη», στο καινούργιο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (Πειραιώς 254).

Η Χρύσα Ρώπα, ως σύγχρονη Πηνελόπη, προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι, το παιδί, τη ζωή που χάνεται. Ομως ο έρωτας και η αγάπη συνθλίβονται στα χρόνια της απιστίας και της απληστίας.

Ο Οδυσσέας είναι ο σύγχρονος Ελληνας που βγαίνει από τα ρούχα του, βγαίνει από το σπίτι του, βγαίνει από τον εαυτό του, του βγαίνει η ψυχή καθημερινά, του τη βγάζουν και του τη δίνουν στο χέρι. Είναι τα βιώματά του, η ζωή που του αρνούνται, η ζωή που τον προσπερνά, η ζωή που του έμαθαν να ζει σαν να ζει.

Ο Λάκης Λαζόπουλος γράφει, σκηνοθετεί και υποδύεται τον πολύπαθο ήρωα. Η Χρύσα Ρώπα ερμηνεύει τη γυναικεία οπτική, αντιπροσωπεύει τη γυναικεία λογική και υψώνει τη γυναικεία φωνή, με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.

Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια της Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, τα βίντεο του Αλέξανδρου Γραμματόπουλου, οι κινησιολογικές παρεμβάσεις του Κωνσταντίνου Ρήγου και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ.

Ο θίασος ενδυναμώνεται με τις συμμετοχές νεαρών πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών που πλαισιώνουν το ζευγάρι και συμπληρώνουν τον βίο του ήρωα. [ΕΘΝΟΣ, 12/11/2008]

Εξήντα διάσημοι σε εξήντα λεπτά

Ρεκόρ μιμήσεων από τον Ενιο Μαρκέτο

Η μεγαλύτερη χορωδία που είδατε ποτέ θα βρίσκεται από το Σάββατο στην Αθήνα. Ο Πάπας, ο Φρέντι Μέρκιουρι των Queen, η Βασίλισσα της Αγγλίας, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Εμινεμ, η Αφροδίτη της Μήλου είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που ακολουθούν το ένα το άλλο σε αυτή τη μουσικοχορευτική σκυταλοδρομία.

Ο Ενιο σε δύο μεταμορφώσεις του, Μέριλιν Μονρόε και Μόνα Λίζα

Το... παντοδύναμο ταλέντο, που καταφέρνει να μεταφέρει όλους αυτούς από τα πέρατα της Γης αλλά και από τον... άλλο κόσμο στη σκηνή, δεν είναι άλλο από αυτό του Ενιο Μαρκέτο, του διάσημου μίμου. Ενσαρκώνει εξήντα διάσημους χαρακτήρες σε μια non stop παράσταση εξήντα λεπτών.

Σε αυτή επιβεβαιώνει τον τιμητικό (για την περίπτωσή του) τίτλο του «ζωντανού καρτούν», με τον οποίο έχει γίνει διεθνώς γνωστός, με τρόπο μοναδικό. Κοστούμια, μάσκες και περούκες από χαρτί είναι το μοναδικό μέσο, μαζί με τη μουσική, που χρησιμοποιεί ο Μαρκέτο για τις παραστάσεις του. Το ρεπερτόριό του βασίζεται πια σε πάνω από εκατό παγκοσμίως γνωστούς χαρακτήρες. Ετσι με αστείρευτη φαντασία, δεξιοτεχνία, ταχυδακτυλουργική ταχύτητα και σπαρταριστό χιούμορ φτιάχνει μια πετυχημένη συνταγή για ένα σόου που θυμίζει παιδικό βιβλίο, με τους χάρτινους ήρωες να ξεπετάγονται ολοζώντανοι από κάθε σελίδα.

Ο Βενετός Ενιο Μαρκέτο έχει εμφανιστεί ξανά στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου του Βόλου, το 2003. Γεννήθηκε το 1960 στη γειτονιά του Κάρλο Γκολντόνι και επηρεάστηκε από τα καρτούν του Ντίσνεϊ, το Καρναβάλι της Βενετίας και τις χορογραφίες της Πίνα Μπάους. Ετσι δημιούργησε μια προσωπική θεατρική γλώσσα, που στηρίζεται στη μιμική, το χορό και τη γρήγορη αλλαγή των κοστουμιών, που είναι καμωμένα από χαρτί.

Εχει συμπράξει με πολλά από τα διάσημα αστέρια του τραγουδιού, όπως τον Φρέντι Μέρκιουρι, την Τίνα Τέρνερ, τον Πρινς, τον Τζορτζ Μάικλ, τον Ελτον Τζον και την Μπιοργκ.

Οπως έχει εξηγήσει στο παρελθόν, όλα αυτά ξεκίνησαν όταν ως απλός ζωγράφος οραματίστηκε μια χάρτινη Μέριλιν Μονρόε να έρχεται πετώντας κατά πάνω του. Τότε αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μιμική και παίζοντας με κοστούμια από χαρτί τα συνδύασε με τις καθόλου ευκαταφρόνητες ικανότητές του στο χορό. Κάπως έτσι ο Ενιο εξελίχθηκε σε έναν καταπληκτικό περφόρμερ, που σε ένα one man show ξεσηκώνει το κοινό, που σκάει στα γέλια από την πρώτη στιγμή, και του κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό ώς το τέλος.

Στην Ελλάδα θα επιχειρήσει να σπάσει το ρεκόρ των μιμήσεών του καλώντας επί σκηνής στην ήδη «στριμωγμένη» παρέα του από τον Ελβις και την Κάλλας, μέχρι τη Σερ, τη Σελίν Ντιόν, τους διάσημους τρεις τενόρους, τον Μπόι Τζορτζ, τη Μαντόνα, την Γκλόρια Γκέινορ αλλά και τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ και τη Μόνα Λίζα!

info:

* ΑΘΗΝΑ: Μέγαρο Μουσικής (αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος).

Παραστάσεις: Σάββατο 15/11 (6 μ.μ. και 9 μ.μ.), Κυριακή 16/11 (6 μ.μ. και 9 μ.μ.), Τρίτη 18/11 (9 μ.μ.). Εισιτήρια: Α' Διάζωμα: 40 ευρώ, Β' Διάζωμα: 30 ευρώ.

Πληροφορίες κρατήσεις: 210-6465000

* ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Θέατρο Εγνατία, Πατριάρχου Ιωακείμ 1, πλατεία Αγίας Σοφίας, τηλ. 2310-225172. Παραστάσεις: Παρασκευή 21/11 (9.30 μ.μ.), Σάββατο 22/11 (6.30 μ.μ. και 9.30 μ.μ.), Κυριακή 23/11 (00.30 μ.μ.). Εισιτήρια: 25 ευρώ. Πληροφορίες κρατήσεις: 2310-428027.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/11/2008

Ενας υπέροχα παράξενος κόσμος

Περιοδεύον μεικτό θέαμα «Υπνος σε σι ύφεση»

Πού βρίσκονται τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας; Πόσες δυσάρεστες εκπλήξεις μπορεί να κρύβονται στο ασφαλές πεδίο του σπιτιού μας; Εχουμε τη δύναμη να απαλλαχθούμε από τους φόβους της παιδικής μας ηλικίας;

Η Κατερίνη Αντωνακάκη (στη φωτογραφία από σκηνή της παράστασης) ζει και δημιουργεί με την ομάδα της «Eclats d' etats» στην Αμιένη. Ο αδελφός της, γνωστός συγγραφέας Αριστείδης Αντονάς, μετέχει ως δραματουργός στο Sommeil en si bemol»

Η τελευταία δουλειά της Κατερίνης Αντωνακάκη, που περιοδεύει αυτόν τον καιρό στην Ευρώπη (πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Μαριονέτας και Θεάτρου Αντικειμένων στο Βερολίνο), έχει τίτλο «Sommeil en si bemol (Υπνος σε σι ύφεση)» και πηγή έμπνευσης το «νυχτερινό» παραμύθι του Χόφμαν «Ο άνθρωπος με την άμμο».

Σκηνοθέτις, σκηνογράφος αλλά και μία από τους τέσσερις περφόρμερ της παράστασης, η Κατερίνη Αντωνακάκη κινείται εδώ και χρόνια με άνεση ανάμεσα στο θέατρο, στη μαριονέτα, στον χορό και στις πλαστικές τέχνες έχοντας μόλις ολοκληρώσει και τις μουσικές σπουδές της. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, παρά τις πολλαπλές όψεις του ταλέντου της, η Ελληνίδα καλλιτέχνις ζει και δημιουργεί με την ομάδα της « Eclats d' etats» στην Αμιένη της Γαλλίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Το θέατρό της είναι ένα ιδιότυπο είδος θεάματος για παιδιά και ενηλίκους ,που υπερβαίνει κάθε προσπάθεια κατηγοριοποίησής του. Με τον αδερφό της, συγγραφέα και πανεπιστημιακό Αριστείδη Αντονά, να μετέχει ως δραματουργός στην παράσταση, η Κατερίνη Αντωνακάκη μεταφέρει στη σκηνή το φανταστικό παραμύθι του Χόφμαν για τον άνθρωπο που έπαιρνε τα μάτια των άτακτων παιδιών. Αυτό που την ενδιαφέρει, ωστόσο, δεν είναι να το «εικονογραφήσει», αλλά να εισχωρήσει στον σκοτεινό πυρήνα του: την «ανησυχητική ξενότητα», που σύμφωνα με τον Φρόιντ χαρακτηρίζει κάθε αμφίσημη, αβέβαιη κατάσταση, όταν η διάκριση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας παύει να είναι ορατή και ο φόβος, ανεξέλεγκτος, μας οδηγεί στις παρυφές της τρέλας.

Η Κατερίνη Αντωνακάκη, η οποία παραδόξως έχει δείξει ελάχιστα δουλειά της στην Ελλάδα (μήπως ήρθε η ώρα να την «ανακαλύψει» το Φεστιβάλ Αθηνών;), κατορθώνει να δημιουργεί με απλά και την ίδια στιγμή ευρηματικά σκηνικά μέσα έναν παράξενα οικείο κόσμο: αντικείμενα καθημερινά αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις, περίεργοι ήχοι και σκιές μάς βυθίζουν σε μυστηριώδεις καταστάσεις, νόμοι υπονομεύονται- ο νόμος της βαρύτητας αλλά και εκείνος της γραμμικής αφήγησης. Φόρμες απλές και μια εξαιρετική αίσθηση του χώρου και του ρυθμού, που φέρνει στον νου την ποιητική αφαιρετικότητα των αρχιτεκτόνων γονιών της, Σουζάνας και Δημήτρη Αντωνακάκη, συνθέτουν ένα ονειρικό θέαμα εικαστικής αρτιότητας.

Ο «Υπνος σε σι ύφεση» αρθρώνεται γύρω από ένδεκα πίνακες οι οποίοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς λογική ακολουθία. Καθώς ο λόγος συρρικνώνεται στο ελάχιστο, η δράση επιχειρεί να κλονίσει τις βεβαιότητες της αντίληψης. «Οι θεατές», μας εξηγεί, «μπορούν να συμπεριφερθούν όπως σε μια αίθουσα τέχνης, "μετακινούμενοι" ελεύθερα από τον ένα πίνακα στον άλλο». Η ιστορία υπάρχει, αλλά στην ουσία αποτελεί την αφορμή για να ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις του θεατή, που κάθε άλλο παρά παθητικός μπορεί να μείνει. *

Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/11/2008