Αρμα του Θέσπιδος 1971

• ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ 
• ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο, 5 Νοεμβρίου 2011 
• Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος 

 Τον Οκτώβριο του 1971, είχα την τύχη να προσληφθώ στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό όπου σήμερα θητεύω, έπειτα από σύσταση του αείμνηστου Αγγελου Τερζάκη. Επί σαράντα συναπτά έτη, χωρίς διακοπή, προσφέρω τη συνδρομή μου ως θεατρικός κριτικός, επιφυλλιδογράφος και σχολιαστής. Θέλω σήμερα, όπου η συγκυρία, και όχι μόνο η οικονομική, βρίσκεται σε σκότος βαθύ, να αναφερθώ στο κλίμα που συνάντησα όταν άρχιζα την ταπεινή διακονία μου. Δεν χρειάζεται φυσικά να θυμίσω πως βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση της θλιβερής και αναθεματισμένης χουντικής περιόδου. Είχε πριν από λίγο καιρό αποσυρθεί η λογοκρισία. Ηταν η επώδυνη περίοδος της αυτολογοκρισίας, αλλά κινδύνευες να εντοπίσουν στο κείμενό σου αντεθνικά ή άλλα ψήγματα οπαδοί του καθεστώτος, που περήφανοι για τον «πατριωτισμό» τους επώνυμα κατήγγελλαν με επιστολές στην εφημερίδα την προδοσία σου. 

Τον πρώτο κιόλας μήνα της συνεργασίας μου με το «Βήμα» έγραψα μια ανάλυση του «Εμπόρου της Βενετίας» του Σαίξπηρ, που είχε σκηνοθετήσει τότε ο Μινωτής. Μια γνωστή συγγραφέας, σύζυγος πανεπιστημιακού συνεργάτη της χούντας, με κατακεραύνωνε στη Διεύθυνση ως «πονηρό μαρξιστάκο», επειδή αναφερόμουν στη μετάβαση από το τοκογλυφικό στο τραπεζικό οικονομικό σύστημα! < Αλλά ας αφήσω τα θλιβερά. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της κριτικής θεάτρου σε μια εφημερίδα όπου είχαν προηγηθεί ο Φώτος Πολίτης, ο Μελάς, ο Ροδάς, ο Παπανούτσος, ο Τερζάκης, ο Πλωρίτης, είχα συνάμα και να ανταγωνιστώ ή αν θέλετε να αμιλλούμαι με θηρία της θεατρικής κριτικής, τον Αγγελο Δόξα, την Καλκάνη, τον Κλάρα, τον Αγγελομάτη, τον Λιγνάδη, τον Δρομάζο. Μέσα σε αυτή τη συντεχνία ένιωθα και ασφάλεια και ευθύνη και αγωνία γιατί δεν κρινόμουν μόνο από τους αναγνώστες μου, αλλά και από τους έμπειρους κριτικούς. Κι αν αυτή ήταν η περιρρέουσα το λειτούργημα ατμόσφαιρα, σημαντική και εξαίσια ήταν η θεατρική αγορά. 

Έτοιμο μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012 το Δημοτικό Θέατρο, σύμφωνα με τον Δήμο Πειραιά

Έτοιμο θα είναι μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου 2012 το «σήμα κατατεθέν» του Πειραιά, το Δημοτικό Θέατρο, σύμφωνα με την ενημέρωση του γενικού γραμματέα του Δήμου στο Δημοτικό Συμβούλιο για την πορεία των έργων ανακαίνισης του νεοκλασικού κτιρίου.

Ο γενικός γραμματέας του Δήμου, Στέλιος Διαμαντίδης, ανέφερε ότι πραγματοποιήθηκε αποκάλυψη των ζωγραφικών έργων που υπήρχαν στις οροφές, τα οποία είχαν επικαλυφθεί, είχαν βαφτεί σε κάποιες συντηρήσεις είτε γιατί δεν γνώριζαν αυτούς τους τρόπους συντήρησης είτε για ευκολία.

Επίσης, απομακρύνθηκαν γερανοί που μετέφεραν βαρέα στοιχεία, έγινε επισκευή της σκηνής, αντικατάσταση καθισμάτων, αλλαγές σε ηλεκτρολογικές υποδομές, ανακατασκευή των υπογείων.

«Θεωρείται ότι διατηρήθηκαν και αναδείχθηκαν όλα τα παλαιά στοιχεία της αρχιτεκτονικής του προηγούμενου αιώνα με σύγχρονη υποδομή κλιματισμού, ψύξης, θέρμανσης, της τοποθέτησης υπερσύγχρονων ηλεκτρολογικών και ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων, αλλά και την ασφάλεια της φέρουσας κατασκευής» είπε.

Το κτίσμα του 1895 σχεδίασε ο Ι. Λαζαρίμος και παραμένει σύμβολο για τους Πειραιώτες.

Οι εργασίες ανακαίνισης  ενώ ο συνολικός προϋπολογισμός ανέρχεται στο ποσό των 36.000.000 ευρώ.

Υπέστη ζημιές από τους σεισμούς του 1981 και του 1999. Τον Ιανουάριο του 2006, το έργο αποκατάστασης εντάχθηκε στα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα Αττικής (Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης).

Μια μελέτη και προσέγγιση του αραβικού πολιτισμού - από την Μαρία Πανούτσου

Για την Μαρία Πανούτσου το Θέατρο, είναι ένας χώρος έρευνας των εκφραστικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, χωρίς να αρνείται τον παιδαγωγικό, ψυχαγωγικό και θεραπευτικό του χαρακτήρα. Ιδιαίτερη αφοσίωση έδειξε  κατά την διάρκεια των  θεατρικών ερευνών της, στην μελέτη της κίνησης του σώματος, μαθητεύοντας σε διαφορετικές τεχνικές και προσεγγίσεις. 

Πιστεύει ότι η κίνηση  του σώματος  ολοκληρώνεται μόνο με τον έντεχνα εκφρασμένο λόγο. Σώμα και φωνή είναι ένα. Από το 1992 χρησιμοποιεί  εκτός του θεατρικού κειμένου, το ποιητικό, πεζογραφικό, δοκιμιακό κείμενο και με εφαλτήριο τον σύνθετο λόγο του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, συνεχίζει την αναζήτηση, της σχέσης  λόγου, κίνησης, νοήματος, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο θεατρικό κώδικα επικοινωνίας. 

Πιστεύει ότι η  διδασκαλία  εκτός από λειτούργημα είναι  μία ακόμη μορφή τέχνης.  Την ενδιαφέρουν και δύο ρόλοι που ενυπάρχουν στην διδασκαλία, του διδάσκοντος και του διδασκόμενου. Η  μέθοδός της είναι ουσιαστικά, μια στάση απέναντι στο υλικό (μνήμη-κοινωνία) που συσσωρεύει καθημερινά ο άνθρωπος καλλιτέχνης, καθώς και ένας "τρόπος" εξάσκησης για την εφαρμογή μιας όσο γίνεται πιο προσωπικής έκφρασης.

 Η νέα παραγωγή του Θεάτρου Τομή  είναι  βασισμένη στον Αιγύπτιο συγγραφέα YUSSUF IDRIS και  στο διήγημά του με τίτλο, Σπίτι από Σάρκα που είναι ουσιαστικά μια μελέτη και προσέγγιση του αραβικού πολιτισμού. Περιοδεύει την "Αντιγόνη" τέταρτη εκδοχή, μία παράσταση σε συνεχή εξέλιξη και μορφοποίηση, καθώς και την παραγωγή 'Μία Ιστορία με Τέλος' ένα έργο που ανήκει στο χώρο του θεάτρου Ντοκουμέντο μια και η ιστορία του έργου είναι μια μαρτυρία της Δ. Μιχαλακέα από τον Ελληνικό εμφύλιο.

«Στοά» σαράντα καρατίων

Μια ανάσα γέλιου με την ιλαροτραγική σφραγίδα του αλησμόνητου Μποστ στη γενική κατήφεια της μνημονιακής κατοχής που ζούμε. Το θέατρο «Στοά» στου Ζωγράφου γιορτάζει τα σαράντα του χρόνια με το... κεφάτο δράμα του Μέντη Μποσταντζόγλου «Φαύστα», που είχε παρουσιάσει με επιτυχία το 1987.

Παιδίσκη εχάθη εις την παραλίαν και χρόνια αργότερα την ψάρεψε ο πατέρας της ολοζώντανη σε κήτους την κοιλίαν. Δεν πρόλαβαν να τη χαρούν αυτός και η μαμά της γιατί μυρίζοντας ψαρίλα την έφαγαν οι γάτες στην κουζίνα. Κι αφού η κόρη οριστικά εχάθη, εν προξενιό μετέπειτα πήγε στο σπίτι στράφι από ζεύγος αλλοπαρμένο με τον υιό τους για γαμπρό, ολίγον βαρεμένο.

Η παραμορφωτική, σατιρική ματιά του Μποστ σε υποκρισία, σοβαροφάνεια, βερμπαλισμό και καθωσπρεπισμό, οι καρτουνίστικοι ήρωές του, ο οργιαστικός δεκαπεντασύλλαβός του. Με απίθανη σοβαρότητα και σουρεαλιστική αφέλεια από τους ηθοποιούς σε χειροποίητη σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, που με τη Λήδα Πρωτοψάλτη ερμηνεύουν απολαυστικά τους αιθεροβάμονες γονείς της απολεσθείσης κόρης. Οι Εύα Καμινάρη, Νίκη Χαντζίδου, Κοραλία Τσόγκα, Παναγιώτης Μέντης, Βάσω Ορκοπούλου, στους υπόλοιπους «κεντημένους» ρόλους. Ανυψωτική η παιγνιώδης μουσική του Βασίλη Δημητρίου, τα κεφάτα μελοποιημένα κομμάτια του που τραγουδούν οι ηθοποιοί.

Σαράντα χρόνια προσφοράς από τη «Στοά» (το μακροβιότερο ποιοτικό σχήμα στο ελεύθερο θέατρο μετά το Θέατρο Τέχνης), με ιδιαίτερη προσήλωση στο νεοελληνικό έργο, αναδεικνύοντας αρκετούς γηγενείς δημιουργούς (ο γράφων γνώρισε και αγάπησε το θέατρο μέσα απ' αυτά τα δύο θέατρα).

«Γίναμε αυτό που θέλαμε, κάναμε αυτό που ονειρευτήκαμε... Το θέατρο θέλει πάθος, φανατισμό, αφοσίωση, ενδοσκόπηση» (Λήδα Πρωτοψάλτη). «Μακριά από λαϊκισμό και εστετισμό... αν κάτι αφήσει πίσω της κληρονομιά η "Στοά" θα είναι το πείσμα, ο καθαρός στόχος, ο σεβασμός στο κοινό, η εντιμότητα των μέσων» (Θανάσης Παπαγεωργίου).

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Θανάση Παπαγεωργίου «40 χρόνια θέατρο Στοά», όπου καταγράφεται με γλαφυρό τρόπο η δύσβατη αλλά συνεπής πορεία και ιστορία του θεάτρου τους στου Ζωγράφου. Χρόνια καλά!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Πίτερ Μπρουκ: «Εχουµε ανάγκη την ποιότητα, είναι δύσκολο να τη βρούµε»

Eξηγεί στο «Βήµα» γιατί επέλεξε να ανεβάσει τη δική του εκδοχή πάνω στον «Μαγικό αυλό»

Ισμα Μ. Τουλάτου, ΤΟ ΒΗΜΑ:  29/10/2011

«Μαγειρεύει µε κρέµα, αίµα και µπαχαρικά. Οσοι αρέσκονται στο ψωµί και στο νερό θα πρέπει να στραφούν αλλού» έγραφε το 1953 ο θεατρικός κριτικός και συγγραφέας Κένεθ Τάιναν για τον νεαρό τότε Πίτερ Μπρουκ. Στα 86 του χρόνια σήµερα ο βετεράνος βρετανός σκηνοθέτης εξακολουθεί να προκαλεί τις «νεκρές παραδόσεις». Ωστόσο, και ειδικά από τότε που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Bouffes du Nord στο Παρίσι το 1974 – το «τιµόνι» του οποίου άφησε το 2008 –, τα υλικά που χρησιµοποιεί είναι διαφορετικά: καθαρότητα, ελαφράδα και αποσταγµένη κοµψότητα. Η εν λόγω «συνταγή» αντικατοπτρίζεται κρυστάλλινα στην παράσταση «Ενας µαγικός αυλός» που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έχοντας ήδη διαγράψει µια εντυπωσιακή διεθνή διαδροµή και κατακτήσει το Βραβείο Μολιέρος για το 2011 ως η καλύτερη παραγωγή µουσικού θεάτρου: ο σκηνοθέτης επέλεξε να «πειράξει» ελαφρώς τον τίτλο της τελευταίας όπερας του Μότσαρτ υπογραµµίζοντας µε τον τρόπο αυτόν ότι προτείνει απλώς µια διαφορετική εκδοχή. 

Επιχείρηση Μπολσόι

Χρειάστηκε να περάσουν 6 χρόνια, να ξοδευτούν 21 δισ. ρούβλια, κάπου 500 εκατ. ευρώ δηλαδή, και να εργαστούν νυχθημερόν 3.000 τεχνικοί, διακοσμητές, μεταφορείς, αλλά και άλλοι εξειδικευμένοι εργάτες που έφτασαν από τα τέσσερα άκρα της Ρωσίας.

Πέντε κιλά χρυσού της επιτοίχιας διακόσμησης γυαλίστηκαν με μείγμα βότκας και βούρτσες από τρίχωμα σκίουρου(REUTERS)Το εγχείρημα της μετατροπής του θεάτρου Μπολσόι, από ένα ερείπιο του 19ου αιώνα σε μια σοφιστικέ, high-teck όψη του 21ου αιώνα, ήταν κολοσσιαίο. Γι' αυτό και η αρχική εκτίμηση για το διάστημα μέσα στο οποίο θα ολοκληρώνονταν οι εργασίες (από το 2005 έως το 2008) ξεπεράστηκε κατά τρία χρόνια.

Αλλά η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Και την περασμένη Παρασκευή έγιναν τα εγκαίνια, με ταυτόχρονη τηλεοπτική μετάδοση σε 36 χώρες και με την επισημότητα που δικαιολογούν η ιστορία αλλά και η καλλιτεχνική αξία του εμβληματικού θεάτρου της Ρωσίας.

• Το σφυροδρέπανο

Παρουσία φυσικά του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβιέντεφ, του πρωθυπουργού Βλαντίμιρ Πούτιν κι άλλων αξιωματούχων της ρωσικής πολιτικής ηγεσίας, καθώς και αρχηγών χωρών της Ε.Ε. και της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών. Ολοι αυτοί προσήλθαν σ' ένα χώρο που χαιρετίζει την καινούργια του εποχή με έμβλημα, όχι πια το σοβιετικό σφυροδρέπανο -το οποίο αποκαθηλώθηκε στο πλαίσιο της ανακαίνισης- αλλά το δικέφαλο αετό της Ρωσίας.

Με τη σκηνοθετική επίβλεψη του 42χρονου Ντμίτρι Τσερνιάκοφ, μιας διασημότητας της σύγχρονης καλλιτεχνικής σκηνής της Ρωσίας, το γκαλά των εγκαινίων είχε την επιπλέον λάμψη που του προσέδωσε η συμμετοχή μεγάλων ονόματων της λυρικής σκηνής, όπως οι Πλάθιντο Ντομίνγκο, Αντζελα Γκεοργκίου, Ναταλί Ντεσέ κ.ά. Συμμετείχαν φυσικά και οι περίφημοι χορευτές των «Μπολσόι», που προετοίμαζαν επί μήνες τις χορογραφίες της θριαμβευτικής έναρξης: απόδειξη της ρωσικής τελειομανίας τους, το γεγονός ότι όλες οι πρόβες γίνονταν σ' ένα ακριβές αντίγραφο της κεντρικής σκηνής του θεάτρου, που κατασκευάστηκε ειδικά ώστε να εγγυάται την απόλυτη προσομοίωση των πραγματικών σκηνικών συνθηκών.

Σαίξπηρ μόνο για... 16άρηδες

"Ρωμαίος και Ιουλιέτα", "Στην οθόνη φως", "Ορνιθες", "Αντιγόνη" και "Μια βραδιά στου Νουριάν" απαρτίζουν το κουιντέτο των παραστάσεων της εφηβικής σκηνής για τη φετινή σεζόν

Από τις παραστάσεις «Στην οθόνη φως», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Μια βραδιά στου Νουριάν» και «Αντιγόνη»

Οταν οι νέοι δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να ακουστούν. Τις μέρες που η εφηβική σκέψη, ο τρόπος επικοινωνίας και αντίδρασης των νέων, απασχολεί την κοινή γνώμη και την καθημερινή μας δράση, το θέατρο, πιάνοντας τον παλμό της εποχής τους, προσφέρει παραστάσεις που τους αφορούν και τους αγγίζουν.

Οταν το 2009 η εφηβική σκηνή έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της στην Ελλάδα χάριν της συνεργασίας της ομάδας "Λυκόφως" και της Σοφίας Βγενοπούλου (συνεχίζουν σταθερά την πορεία τους στο εφηβικό θέατρο με διαφορετικές προτάσεις), είναι σίγουρο ότι θα έβρισκαν υποστηρικτές. Φέτος τέσσερις καθαρά εφηβικές παραστάσεις ανοίγουν αυλαία, ενώ το Εθνικό Θέατρο συνεχίζει την προσφορά του σε αυτό το τόσο "ειδικό" και ευαίσθητο κοινό.

Τα μεγάλα διλήμματα και τις δύσκολες αποφάσεις της εφηβείας διαπραγματεύεται με τόλμη και διεισδυτικότητα μια παράσταση σύγχρονης αισθητικής ("Στην οθόνη φως"). Μια ανατρεπτική και επίκαιρη κωμωδία για τον ρατσισμό, τις προκαταλήψεις, την πολιτισμική συμφιλίωση και την αποδοχή ("Μια βραδιά στου Νουριάν"), ένα κλασικό σαιξπηρικό κείμενο ("Ρωμαίος και Ιουλιέτα"), μια αριστοφανική κωμωδία ("Ορνιθες") και μια τραγωδία ("Αντιγόνη") συμπληρώνουν το εφηβικό θεατρικό κουιντέτο της σεζόν.

Ενα μεγάλο μυστικό βάζει σε δοκιμασία τη φιλία μιας παρέας εφήβων και απειλεί να τινάξει στον αέρα την ισορροπία ενός ολόκληρου σχολείου. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού στο DVD και όλα θα βγουν στο φως, η οθόνη θα πάρει φωτιά.

Σκηνικό βίας

Επτά, Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ

Η βία στο θέατρο είναι πραγματικότητα με την οποία ο θεατής έχει πλέον εξοικειωθεί. Κάθε χρόνο βλέπουμε έργα τόσο ακραία και σκληρά όσο η αλήθεια της σύγχρονης ζωής. Φέτος ξεχωρίζουν ήδη τρία, που το καθένα με τον τρόπο του φιλοδοξεί να καθηλώσει το κοινό.

* Τι σημαίνει να είσαι θεατής; Και κυρίως τι σημαίνει να είσαι θεατής ενός βίαιου έργου; Μήπως επιλέγοντας τη βία -στο όνομα της παραδοχής της- συγχρόνως νομιμοποιούμε την γέννησή της; Σ' αυτό το θέμα, την ευθύνη του ματιού, επικεντρώνεται μ' ένα πρωτότυπο δραματουργικά και φορμαλιστικά τρόπο το έργο του Βρετανού Τιμ Κράουτς «Ο συγγραφέας» που παίζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Το έργο που πρωτοανέβηκε στο Ρόγιαλ Κορτ διχάζοντας κριτικούς και κοινό, ανεβαίνει σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση και συν-σκηνοθεσία των Παντελή Δεντάκη και των τεσσάρων ηθοποιών που παίζουν.

Ο Τιμ Κράουτς πιστεύει ότι οι συγγραφείς πρέπει να αναλαμβάνουν δημόσια τις ευθύνες τους, γι' αυτό και κείνος παίζει πάντα στα έργα του. Κράτησε τον ρόλο του συγγραφέα και μάλιστα με το όνομά του στην παράσταση του έργου. Η σύμβαση πλατείας-σκηνής έχει ανατραπεί εδώ και χρόνια. Αυτή τη φορά ο Κράουτς προχωρεί παραπέρα. Η φόρμα του «Συγγραφέα» θέλει τους ηθοποιούς ανάμεσα στο κοινό, χωρίς σκηνικό και κοστούμια και τους θεατές ελεύθερους να κινηθούν, να σχολιάσουν, ν' αποδοκιμάσουν, να εγκαταλείψουν την αίθουσα.

Zούμε στην παγίδα που έστησε η Ιστορία

Ακύλλας Καραζήσης, Χάρης Φραγκούλης και Νίκος Χατζόπουλος προετοιμάζουν με τρόπο συνεργατικό την παράσταση «Οταν έκλαψε ο Νίτσε»

• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 29/10/2011

Τα σκουπίδια ήταν ακόμα στους δρόμους της Αθήνας πριν από δέκα μέρες, αλλά η περιοχή γύρω από το Θησείο και την Αγίων Ασωμάτων κατάφερνε να μεταδίδει το γοητευτικό της χρώμα. Σ' αυτή τη γειτονιά, και συγκεκριμένα στο Θέατρο Θησείον, ήταν το ραντεβού μας, για να δούμε την προετοιμασία μιας παράστασης που βασίζεται σε ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα της τελευταίας δεκαετίας. Στο βιβλίο του Ιρβιν Γιάλομ «Οταν έκλαψε ο Νίτσε». Η μεταφράστρια του βιβλίου, Ευαγγελία Ανδριτσάνου, πρότεινε τη θεατρική μεταφορά του και οι τρεις ηθοποιοί -ο Ακύλλας Καραζήσης, ο Χάρης Φραγκούλης και ο Νίκος Χατζόπουλος- θα αποδώσουν στη σκηνή τα τρία ιστορικά πρόσωπα του βιβλίου. Τον φιλόσοφο Φρίντριχ Νίτσε, τον γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ και τον νεαρό γιατρό Ζίγκμουντ Φρόιντ. Ενα ακόμη μυθιστόρημα ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή. Ενα βιβλίο που διαβάστηκε από δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες. Πώς θα το προσέγγιζαν οι τρεις ηθοποιοί;
Χτυπήσαμε την κλειστή μαύρη πόρτα του θεάτρου και μας υποδέχτηκε ο Ακύλλας Καραζήσης. Είχαν ήδη ξεκινήσει την πρόβα. Τρεις βιεννέζικες καρέκλες υπήρχαν στον χώρο και μια κούκλα στη γωνία. «Αυτά θα είναι τα σκηνικά. Οι καρέκλες, ένα μεγάλο χαλί και μερικά γυάλινα βάζα», λένε οι συντελεστές της παράστασης. Γύρω από ένα τραπέζι, με το κείμενο στα χέρια, δοκίμαζαν τις οδηγίες ενός από τους βασικούς συντελεστές της παράστασης. Του νεαρού μουσικού Κορνήλιου Σελαμσή που αυτή τη φορά δεν έγραψε μουσική με νότες, δεν έφερε παρτιτούρες. Εδωσε μουσικότητα και τονικότητα στην εκφορά του λόγου των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί «έπιαναν» τη φράση από μια λέξη του προηγούμενου και συνέχιζαν. Σαν ένα γαϊτανάκι, λόγου. Σαν αγκάλιασμα καμωμένο με τις φράσεις και τα τσακίσματα της φωνής. «Μπράβο παδιά! Αυτό είναι!», έλεγε κάθε φορά που έβρισκαν τα πατήματα της φωνής τους, έτσι όπως τους είχε διδάξει. Κι όταν δεν έβγαινε όπως το ήθελαν, πάλι απ' την αρχή. Αγρυπνος φρουρός, ο βοηθός σκηνοθέτη Νικήτας Αναστόπουλος, που σημειώνει ό,τι πρέπει να ξαναδούν, τις ελλείψεις, τα προβλήματα, τα λάθη.

Θέλω να ξαφνιάζω το κοινό κάθε φορά

Ο Στάθης Λιβαθινός ανεβάζει ταυτόχρονα Φόνισσα και Ερωτόκριτο

• Συνέντευξη στη Σαντρα Βουλγαρη, Η Καθημερινή, 29/10/2011

Ο Στάθης Λιβαθινός κάθεται απέναντί μου και αναλαμβάνει να γεμίσει με τσάι το φλιτζάνι μου. Μου αρέσει ο τρόπος που τονίζει τα δύο πρώτα σύμφωνα της λέξης τσάι με ρώσικη προφορά και σκέφτομαι πόσα θα ήθελα να τον ρωτήσω εάν είχαμε τον χρόνο, για την εποχή της Ρωσίας. Συναντώ το βλέμμα του και επιμένω πως θέλω να δω πρόβα της πολυαναμενόμενης παράστασης της Φόνισσας του Παπαδιαμάντη που ανεβαίνει στις αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας με πρωταγωνίστρια την Μπέττυ Αρβανίτη. Δεν είναι η μοναδική του πρεμιέρα, αφού λίγες μέρες αργότερα στο Ακροπόλ, στον καινούργιο χώρο όπου έχει εγκατασταθεί o σκηνοθέτης ανεβαίνει ο Ερωτόκριτος, ενώ το σχέδιο λέει ότι πρόκειται να δούμε και τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, τριλογία που αν ευδοκιμήσει να παρουσιαστεί τη φετινή χρονιά θα ολοκληρώσει ένα σημαντικό νέο κύκλο έργων του Στάθη Λιβαθινού.

«Δεν επιτρέπω σε κανέναν να έρθει σε πρόβα παρά μόνο στην τελική ανοιχτή πρόβα. Ξέρετε το βλέμμα του θεατή είναι πάντα επικριτικό κι εγώ θέλω οι ηθοποιοί μου να εκτεθούν, να βγάλουν ό, τι έχουν την ώρα της πρόβας…». Απέναντί μου βρίσκεται ένας από τους πιο αξιόλογους Ελληνες σκηνοθέτες. Ο δημιουργός της ιστορικής πλέον Νοσταλγού, πρώτης του παράστασης που είχε τραβήξει την προσοχή, ο διευθυντής της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού όταν επρόκειτο να υλοποιηθεί το όνειρο του για μια κρατική σχολή σκηνοθεσίας που έμελλε να διαλυθεί από το ίδιο το Εθνικό. Ο Στάθης Λιβαθινός ένας καλλιτέχνης ο οποίος από τότε έχει δημιουργήσει πολλές παραστάσεις μη φοβούμενος να δοκιμαστεί, να κριθεί ή να αποτύχει. Σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης μίλησε στην «Κ».