Saturday, March 22, 2008

Εκρηκτικό θεατρικό ντουέτο στο Λονδίνο



Jeff Goldblum (and Kevin Spacey right after him) appear at a little window at the Old Vic stage door to sign post-show autographs
Οι Αμερικανοί ηθοποιοί Κέβιν Σπέισι και Τζεφ Γκόλντμπλουμ συναρπάζουν τους Βρετανούς πρωταγωνιστώντας σε έργο του Ντέιβιντ Μάμετ

Στη λιτανεία των μεγάλων θεατρικών ντουέτων στο Λονδίνο υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, πολλά διάσημα ονόματα. Οι Σερ Τζον Γκίλγουντ και Ραλφ Ρίτσαρντσον, ας πούμε, ή, πιο πρόσφατα, οι Ντέιμ Μάγκι Σμιθ και Τζούντι Ντεντς. Τώρα έρχεται ένα καινούργιο ντουέτο που δεν μοιάζει με κανένα προηγούμενο και που μιλάει με αμερικανική προφορά: ο Κέβιν Σπέισι [Kevin Spacey] και ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ, οι οποίοι φτάνουν στην κορύφωση της συνεργασίας τους στο Ολντ Βικ, με το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ Speed-the-Plow. Οι παραστάσεις του έργου θα συνεχιστούν μέχρι τις 26 Απριλίου και κατόπιν οι δύο πρωταγωνιστές θα εκτοξευτούν σε τροχιά, πυροδοτημένοι από μια ποσότητα αδρεναλίνης ασυνήθιστη ακόμα και για τα μέτρα του Μάμετ, ή αλλιώς θα αναζητήσουν κάποιο πολύ ήσυχο μέρος για να ξεκουραστούν όπως τους αξίζει.

photo of  Billy Crystal, Jeff Goldblum, Robin Williams, Kevin Spacey
Είναι η τρίτη φορά που το έργο ανεβαίνει σε αγγλική παραγωγή - το ντεμπούτο του το 1989 στο Εθνικό Θέατρο, με πρωταγωνιστές τον Αλφρεντ Μολίνα και τον Κόλιν Στίντον, περιλάμβανε στο καστ μια ηθοποιό, τη Ρεμπέκα Πίτζιον, την οποία ο Μάμετ στη συνέχεια παντρεύτηκε. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό το έργο για δύο σαΐνια του Χόλιγουντ που κυνηγάνε το χρυσό δαχτυλίδι ερμηνεύεται από αληθινούς χολιγουντιανούς σταρ που ξέρουν ένα-δυο πράγματα για ό,τι συμβαίνει εκεί. Αποτέλεσμα: το γέλιο απογειώνεται πιο θεαματικά παρά ποτέ, και όταν η σκοτεινή αλληγορία του Μάμετ παίρνει την κάτω βόλτα, ακούς το μαχαίρι να στρίβει ακόμα πιο βαθιά στην ανθρώπινη καρδιά. Στην πρώτη από τις τρεις σκηνές του έργου (συνολικής διάρκειας 90 λεπτών, χωρίς διάλειμμα) ο Γκόλντμπλουμ και ο Σπέισι δείχνουν τόσο εκπληκτικό φυσικό συντονισμό που αναρωτιέσαι πότε θα εγκαταλείψουν τελείως το κείμενο για να συνεχίσουν αυτοσχεδιάζοντας. Οσο για το σωματικό ταίριασμα, έχουμε εδώ ένα ακατάβλητο κωμικό δίδυμο. Ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ, πανύψηλος και αραχνοειδής, γλιστράει πάνω στη σκηνή σαν αερικό. Πιο κοντός και συμπαγής, ο Κέβιν Σπέισι αρχικά παγώνει με κωμική αυτοσυγκράτηση τον εκνευρισμό του μέχρις ότου ξεσπάει σε λυσσασμένη οργή όταν ο ήρωας που ερμηνεύει, ο Τσάρλι Φοξ, μπαίνει σ’ έναν αγώνα ζωής και θανάτου. Ανασηκώνοντας τους ώμους του και χοροπηδώντας από δω κι από κει, μοιάζει με υπερκινητικό σκυλάκι απέναντι στη γαζέλα-Γκόλντμπλουμ που παίζει τον Μπόμπι Γκουλντ, έναν γοργά ανερχόμενο χολιγουντιανό παραγωγό... [International Herald Tribune, Η Καθημερινή, 23/3/2008]

Friday, March 21, 2008

Ακης Δήμου, Σταμάτης Φασουλής, Κώστας Τσιάνος, Λόρκα, Σεσουάρ για δολοφόνους

To ολοκαίνουργιο έργο του Ακη Δήμου (στη φωτογραφία) «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» σπάει ταμεία στο θέατρο «Αμαλία » της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και, όπως όλα δείχνουν, θα το δούμε και εμείς στην Αθήνα τον επόμενο χειμώνα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή! Καινούργια, ανατρεπτική και ισχυρή κωμωδία και θα του ξέφευγε του Φασουλή; Με το που έμαθε ότι το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» συναρπάζει το κοινό της Θεσσαλονίκης με την ευρηματικότητα και τις σπαρταριστές καταστάσεις του, ζήτησε να το διαβάσει και στη συνέχεια κάνει κινήσεις για να το κλείσει για τον χειμώνα, προκειμένου να το παρουσιάσει στο «Δημήτρης Χορν» - εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι στη συμπρωτεύουσα το έχει σκηνοθετήσει ο Γιάννης Μόσχος και παίζουν οι Σταμούλη, Βάρκας, Ναζίρης, Λύτρας, Γιαγκούλη, Τσινικόρης, Σπηλιωπούλου. [...]

Το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» έκλεισε ο Φασουλής

«Ματωμένος γάμος» χωρίς Μάνα γίνεται; Δεν γίνεται! Γι' αυτό είναι σε τρέλα ο Κώστας Τσιάνος, που έχει αναλάβει να το σκηνοθετήσει στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης. Εχει «κλείσει»για τον ρόλο του Λεονάρντο τον Μέμο Μπεγνή, έχει αποφασίσει να δώσει τους ρόλους της Νύφης και του Γαμπρού σε νέους ηθοποιούς που θα επιλεγούν από ανάλογη οντισιόν, αλλά έχει κολλήσει στον ρόλο της Μάνας. [...]
Δέκατη χρονιά θα μπει στην πρίζα
το μακροβιότατο και εξαιρετικά δυνατό «Σεσουάρ για δολοφόνους». Οι πληροφορίες μου λένε ότι θα γίνουν αλλαγές στη διανομή και τρελά χάπενινγκ, για να γιορταστούν τα γόνιμα δεκάχρονα της παράστασης που θα ρίξει οριστικά αυλαία το επόμενο Πάσχα. Δηλαδή αν εξακολουθήσει να σπάει ταμεία και του χρόνου, δεν θα «πάει» ενδέκατη χρονιά; Οχι, λένε οι δημιουργοί της παράστασης! [Βασίλης Μπουζιώτης, Έθνος, 21/3/2008].

Έφυγε στα 86 του ο Paul Scofield

Η εικόνα “http://www.vernacularphotography.com/images/Name%20Photographers/Mcbean/Shakespeare/pericles.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Ο Πολ Σκόφιλντ στον Περικλή του Σέξπιρ

Πέθανε την περασμένη Τετάρτη (19/3), ο Άγγλος ηθοποιός Πολ Σκόφιλντ [Paul Scofield), σε ηλικία 86 ετών και ενώ υπέφερε από λευχαιμία. Γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1922. Ξεκίνησε το 1940, δουλεύοντας στο Θίασο Ρεπερτορίου του Μπέρμιγχαμ. Έπαιξε στα έργα Άμλετ (1948), Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές [A Man for All Seasons, 1961], Βασιλιά Λιρ [King Lear, 1964], Η δύναμη και η δόξα (1956), Τίμων ο Αθηναίος (1965) κ.α. Έπαιξε στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον, συνεργάστηκε με το Βασιλικό Σεξπιρικό Θίασο, καθώς επίσης και με τον Peter Brook. Στο Stratford Memorial Theatre γνώρισε την πλατιά αναγνώριση παίζοντας Άμλετ και Βασιλιά Λιρ.
Paul Scofield

Paul Scofield ως Sir Thomas More στην ταινία
A Man For All Seasons το 1961
Η ερμηνεία τού Sir Thomas More στη σκηνή (1960–62) και στον κινηματογράφο (1966) οι εκδοχές της ταινίας Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές κέρδισε διεθνή φήμη, καθώς επίσης και τα βραβεία Tony και Academy Award. Εμφανίστηκε και σε μερικές άλλες θεατρικές παραγωγές όπως Θείος Βάνιας (1970), Βολπόνε (1977), Αμαντέους (1982), Heartbreak House (1992), και Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν (1996). Αξιομνημόνευτος είναι για το δυναμισμό του, τη δυνατή φωνή του, το γεωμετρικό πρόσωπό του. Έπαιξε και στον κινηματογράφο στις ταινίες The Train (1964), Βασιλιάς Λιρ (1971), Ευαίσθητη ισορροπία (1973), Ερρίκος V (1989), Quiz Show (1994), και Η δοκιμασία (1996).
learscofield460.jpg

Ο Paul Scofield στην κινηματογραφική εκδοχή του Βασιλιά Λιρ σε σκηνοθεσία του Peter Brook (1971). Photograph: Ronald Grant archive

Thursday, March 20, 2008

Henrik Ibsen (20 Μαρτίου 1828 - 1906)

Photograph:Henrik Ibsen, oil on canvas by Erik Werenskiold, 1895.

Henrik Ibsen, oil on canvas by Erik Werenskiold, 1895. The Granger Collection, New York


Το 1828, σαν σήμερα, 20 Μαρτίου, γεννήθηκε ο μέγας Νορβηγός Ερρίκος Ίψεν. Πέθανε στις 23 Μαϊου 1906 στην τότε Kristiania, το σημερινό Όσλο...

Norwegian playwright, one of "the four great ones" with Alexander Kielland, Jonas Lie and Bjørnstjerne Bjørnson of the 19th-century Norwegian literature. Ibsen is generally acknowledged as the founder of modern prose drama. He moved away from the Romantic style, and brought the problems and ideas of the day onto the stage of his time.
"... And what does it mean, then to be a poet? It was a long time before I realized that to be a poet means essentially to see, but mark well, to see in such a way that whatever is seen is perceived by the audience just as the poet saw it. But only what has been lived through can be seen in that way and accepted in that way. And the secret of modern literature lies precisely in this matter of experiences that are lived through. All that I have written these last ten years, I have lived through spiritually." ('Speech to the Norwegian Students, September 10, 1874, from Speeces and New Letters, 1910)
Photograph:Henrik Ibsen.

Henrik Ibsen was born in Skien, a tiny coastal town in the south of Norway. His father, Knud Ibsen, was a prosperous merchant, whose financial failure changed the family's social position. Later Ibsen bitterly recalled how his father's friends broke all connections with him and the "Altenburg Manor", earlier known for it dinners and festivities. In disgrace the family moved to Venstøp farmhouse, provided to them by the creditors.

As a child Ibsen dreamed of becoming an artist. His mother, Marichen Cornelia Martine Altenburg, was an avid painter, and she loved theatre. Ibsen's education was interrupted by poverty and at the age of 15 he was apprenticed to a pharmacist in Grimstad. In 1846 he was compelled to support an illegitimate child born to a servant girl. Ibsen moved in 1850 to Christiania (now Oslo), where he attended Heltberg's "student factory", an irregular school for university candidates, and occasionally earned from his journalistic writings. In the same year he wrote two plays, Catiline, a tragedy, which reflected the atmosphere of the revolutionary year of 1848, and The Burial Mound, written under the pseudonym of Brynjolf Bjarme. Ibsen hoped to become a physician, but failed university entrance examinations.

Cataline sold only a few copies but The Burial Mound was performed three times in 1850. The first performance of Cataline did not take place until 1881. After successfully performing a poem glorifying Norway's past, Ibsen was appointed in 1851 by Ole Bull as "stage poet" of Den Nationale Scene, a small theater in Bergen. During this period Ibsen staged more than 150 plays, becoming thoroughly acquainted with the techniques of professional theatrical performances. In addition to his managerial work he also wrote four plays based on Norwegian folklore and history, notably Lady Inger of Ostrat (1855), dealing with the liberation of medieval Norway. In 1852 his theater sent him on a study tour to Denmark and Germany.

Portrait of Ibsen, by Edvard  MunchIbsen returned in 1857 to Christiania to continue as artistic director of the new Norwegian (Norske) Theatre. In 1858 he married Suzannah Thoresen, the stepchild of the novelist Magdalene Thoresen. Their only child, Sigurd, was born next year. After many productions, the theater went bankrupt, and Ibsen was appointed to the Christiania Theatre. To this period belong The Vikings of Helgoland (1858) and The Pretenders (1864), both historical sagas, and Love's Comedy (1862), a satire. Several of Ibsen's plays failed to attract audience. These drawbacks contributed to his decision to move abroad.

In 1864 Ibsen received an award for foreign travel from the government, and also had financial help from Bjørnstjerne Bjørnson. He left Norway for Italy in April, and traveled abroad for the next 27 years, returning to Norway only for brief visits. During this time, when he lived in Rome, Munich and Dresden, Ibsen wrote most of his best-known works, among others Brand (1866), inspired by Kierkegaard's idea of subjectivity as truth. The symbolic tragedy tells about a priest, who follows his high principles at the cost of the lives of his child and his wife. Its theme, an individual with his God-given mission pitted against society, reflected Ibsen's disappointment in weak and spineless politicians. Brand's firm belief is "No compromise!". At the end Brand admits his own weakness and is buried by an avalanche. Peer Gynt (1867), written mostly in Southern Italy, in Ischia and in Sorrento, was a satiric fantasy about a boastful egoist, irresponsible young man, an Ulyssean figure from Norwegian folklore. In both of these works the romantic hero is destroyed and their "ideal demands" are crushed. No doubt the themes also rose from Ibsen's disillusionment with his countrymen. In 1865 he wrote to Björnson: "If I were to tell at this moment what has been the chief result of my stay abroad, I should say that it consisted in my having driven out of myself the aestheticism which had a great power over me - an isolated aestheticism with a claim to independent existence. Aestheticism of this kind seem to me now as a great curse to poetry as theology is to religion."

Ibsen himself considered The Emperor and the Galilean (1873) his most important play. However, this heavy drama about Christianity and paganism in generally not included among his most important achievements. Pillars of Society (1877) dealt with a wealthy and hypocritical businessman, whose perilous course almost results in the death of his son. A Doll´s House (1879) was a social drama, which caused a sensation and toured Europe and America.In the play a woman refuses to obey her husband and walks out from her apparently perfect marriage, her life in the "doll's house". At the the turn-of-the-century physicians used Nora, whose mood changes from joy to depression in short cycles of time, as an example of "female hysteria". Later Havelock Ellis, inspired by Nora's character, saw in her "the promise of a new social order."

In An Enemy of the People (1882) Ibsen attacked "the compact liberal majority" and the mass opinion. Arthur Miller's adaptation from 1950 was a clear statement of resistance to conformity. "The majority," says the honest and brave Dr. Stockmann, "is never right until it does right." Ghosts (1881) touched the forbidden subject of hereditary venereal disease. The London Daily Telegraph called the play "an open drain; a loathsome sore unbandaged; a dirty act done publicly; a lazar house wit all its doors and windows open." Again a bourgeois façade hides moral decay and guilt. Mrs. Alving, the widow of the respected Captain Alving, has to reveal to her son Oswald the ugly truth about his disease. Eventually she has to decide whether or not to euthanize his son, whose mind has disintegrated.

Hedda Gabler (1890) was a study of a neurotic woman. Oscar Wilde, after attending the play, wrote: "I felt pity and terror, as though the play had been Greek." Hedda, twenty-nine years old, has married down, is pregnant with an unwanted child, and bored by her husband. Before marriage she has flirted with the drunken poet Loevborg, a portrait of the playwright Strindberg, who hated Ibsen. She plots to the ruin of Loevborg by burning his manuscript on the future of civilization. Judge Brack, who lusts after Hedda, discovers that Hedda has instigated Loevborg's accidental suicide - he has died in a bordello. Hedda cries: "Oh, why does everything I touch become mean and ludicrous? It's like a curse!" Brack gives her the choice either of public exposure or of becoming his mistress. But Hedda chooses suicide when she falls into his power.

In 1866 Ibsen received poet's annual stipend. He also had royalties from his dramatic poem Brand, his first financially successful drama. With the receipt of a new grant, he visited Stockholm, dined with the King, and later represented Norway at the opening of the Suez Canal. In the 1870s he worked with the composer Edward Grieg on the premiere of Peer Gynt. When he spent a couple months in Norway during the summer of 1874, Norwegian students marched in procession to his home to greet him. In reply Ibsen said: "For a student has essentially the same task as the poet: to make clear to himself, and thereby to others, the temporal and eternal questions which are astir in the age and in the community to which he belongs." (from Speches and New Letters)

Henrik Ibsen oppnådde internasjonal berømmelse alt i

Ibsen returned to Norway in 1891 and continued to write until a stroke in 1900. His marriage was joyless, but he had a few episodes of friendship with young women. In 1898 Ibsen received the world's homage on the occasion of his 70th birthday. George Bernard Shaw called him the greatest living dramatist in a lecture entitled 'The Quintessence of Ibsenism'. Ibsen's son married Bjørnson's daughter Bergliot. The marriage builded a bridge of friendship between the two writers. Their relationship had broken after Ibsen's play The League of Youth (1869), where the central character resembled Bjørnson. Ibsen died in Christiania on May 23, 1906. The final years of his life were clouded by mental illness. When We Dead Awaken (1899), Ibsen's last dramatic effort, showed the influence of Strindberg. James Joyce, who was from his student days a great admirer of Ibsen's work, published a laudatory essay on the play in the 1 April 1900 issue of the Fortnightly Review. It was Joyce's first published piece.

"A woman cannot be herself in the society of the present day, which is an exclusively masculine society, with laws framed by men and with judicial system that judges feminine conduct from a masculine point of view." (from Ibsen's Workshop, 1912)

http://www.kultur-og-idrettsetaten.oslo.kommune.no/getfile.php/kultur-%20og%20idrettsetaten%20(KIE)/Internett%20(KIE)/Bilder/Ibsen%20som%20julenisse%5B1%5D%20(300x346).jpg

Ibsen wrote for and about the middle class and life in the suburbs and small towns. He focused on characters and psychological conflicts rather than dramatic situations. His central theme was the duty of the individual towards himself, not the out-of-date conventions of bourgeois society. "I have really never had a strong feeling for solidarity," Ibsen said to Brandes in 1871. Ibsen's anarchistic individualism made a deep impression on the younger generation outside Norway, where he was considered a progressive writer. In his home country, however, Ibsen was seen as a moral preacher and more conservative than Björnson. Ibsen's discipline or successor was George Bernard Shaw, who dramatized with flair and wit generally accepted ideas into uncompromising plays.

Peer Gynt (1867), a verse drama. The hero is the legendary Peer Gynt of Norwegian Folklore. Peer is a young peasant farmer, a liar and opportunist, the antithesis of Brand¾he has no calling. He attends the country wedding feast, where he meets Solveig, a girl who is deeply attracted to him. Peer kidnaps the bride and later abandons her in the wilderness. A fugitive now, Peer experiences, like Sindbad the sailor, amazing adventures in many lands. He courts and then abandons the daughter of the Troll King. Before fleeing the country, he visits Aase, his aged mother, whose death he softens by a fantasy of a sleight ride into an imaginary heaven. In his middle life Peer ships missionaries and idols to China, and becomes a slave trader. "To be creator of the universe, / So I need gold if I'm to play / The emperor's part with any force." He makes and loses money, and saves his own life in a shipwreck by letting another drown. Eventually Peer returns to Norway, old and embittered by his fruitless odyssey. He comes up before the Button Molder, who tells that "Friend, it's melting time," and tries to melt him in his ladle. Peer asks what is "to be yourself" and the Button Molder answers: "To be yourself is to slay yourself." Peer is horrified at the idea of losing his precious identity. However, he is saved from oblivion by the redeeming love Solveig, who has waited for him faithfully and in whose mind he has existed as a real personality. Peer discovers his reason for being in her forgiving arms. Incidental music accompany the play was composed by Edward Grieg. - "Whatever his critics think, Ibsen does not regard Peer as a failure or a hollow man. Faust, Part Two is an even greater dramatic poem than Peer Gynt, but unlike Faust, Peer is the triumphant representation of a personality. What Ibsen values in Peer is what we should value: the idiosyncratic that refuses to be melted down into the reductive or the commonplace..." (Harold Bloom in The Western Canon, 1994)

http://www.ibsen.net/image/451/1/451_1.jpeg
For further reading: The Quintessence of Ibsenism by Georg Bernard Shaw (1891); Henrik Ibsen: A Critical Study by G. Brandes (1899); Henrik Ibsen by R. Woerner (1923, 2 vols.); Life of Ibsen by H. Koht (1931); Henrik Ibsen: A Study in Art and Personality by T. Jorgenson (1945); Ibsen's Dramatic Technique by P.F. Tennant (1948); Ibsen's Dramatic Method by J. Northam (1953); Henrik Ibsen by Lauri Viljanen (1962), Henrik Ibsen by G.W. Knight (1963); Contrenporary Approaches to Ibsen, vol. 1-3 by D. Haakonsen et al (1966, 1971, 1977); Ibsen: A Biography by M. Meyer (1971); Henrik Ibsen: a Critical Biography by Henrik Jaeger (1972); Ibsen's Drama by E. Haugen (1979); To the Third Empire: Ibsen's Early Plays by B. Johnston (1980) Patterns of Ibsen's Middle Plays by R. Hornby (1981); An Ibsen Companion by George B. Bryan (1984); Approaches to Teaching Ibsen's a Doll House, ed. by Yvonne Shafer (1985); Henrik Ibsen: Life, Work, and Criticism by Yvonne Shafer (1985); Prophet of the New Drama by Thomas Postlewait (1986); Critical Essays on Henrik Ibsen by Charles R. Lyons ( 1987); Ibsen in America: A Century of Change by Robert A. Schanke (1988); Ibsen's Drama: Right Action and Tragic Joy by Theoharis Constantine Theoharis (1996); Henrik Ibsen: A New Biography by Robert Ferguson (1996); Ibsen and Early Modernist Theatre, 1890-1900 by Kirsten Shepherd-Barr (1997); Henrik Ibsen: The Critical Heritage, ed. by Michael Egan (1997); Ibsen: The Dramaturgy of Fear by Michael Goldman (1999); Ibsen's Women by Joan Templeton (2001) - Museums: Ibsen's Apartment, Arbiens gate 1, Oslo; Ibsen's Childhood Home, Venstøp, 3700 Skien (also Skien Ibsen Annual Festival); Ibsen's House, 4890 Grimstad - See also: Little Blue Light, James Joyce, Georg Brandes, Knut Hamsun, Mao Zedong's wife Chiang Ch'ing - Muita suomennoksia: Rakkauden komedia, suom Aarni Kouta (1915); Johan Gabriel Borkman, suom. Jalmari Finne (1897); Hedda Gabler, 1952; Kummittelijoita, 1955; Johan Gabriel Borkman, 1960; Valitut draamat 4-7, suom. Katri Ingman ja Eino Palola

Μήνυμα Παγκόσμιας Μέρας Θεάτρου 2008

Robert Lepage

Υπάρχουν πολλές υποθέσεις σχετικά με την καταγωγή του θεάτρου αλλά η πιο ενδιαφέρουσα αφορά σε ένα μύθο:

Ένα βράδυ, στις απαρχές του χρόνου, μια παρέα ανδρών συγκεντρώθηκαν σε μια σπηλιά για να ζεσταθούν γύρω από τη φωτιά και να διηγηθούν ιστορίες. Ξαφνικά, ένας από αυτούς σκέφτηκε να σηκωθεί όρθιος και να χρησιμοποιήσει την σκιά του για να δώσει εικόνα στην ιστορία του. Χρησιμοποιώντας το φως από τις φλόγες έκανε να εμφανιστούν πάνω στους τοίχους της σπηλιάς χαρακτήρες μεγαλύτεροι απ’ το πραγματικό. Κατάπληκτοι οι υπόλοιποι της παρέας αναγνώρισαν με την σειρά τους το δυνατό και τον αδύνατο, τον κατακτητή και τον κατακτημένο, το Θεό και το θνητό.

Στις μέρες μας, το φως των προβολέων αντικατέστησε την αρχική φωτιά και ο μηχανικός εξοπλισμός της σκηνής τους τοίχους της σπηλιάς. Και με όλο το σεβασμό προς κάποιους συντηρητικούς, αυτός ο μύθος μάς υπενθυμίζει ότι η τεχνολογία βρίσκεται στο ξεκίνημα του θεάτρου και ότι δεν πρέπει να θεωρείται ως απειλή αλλά ως συνδετικό στοιχείο.

Η επιβίωση της τέχνης του θεάτρου εξαρτάται από την ικανότητά του να ξαναεφευρίσκει τον εαυτό του αγκαλιάζοντας νέα εργαλεία και νέες γλώσσες. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε το θέατρο να εξακολουθεί να είναι μάρτυρας των μεγάλων θεμάτων της εποχής του και να προωθεί την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς πρώτα από όλα να διαθέτει το ίδιο ένα πνεύμα ανοιχτό; Πώς θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της μισαλλοδοξίας, του αποκλεισμού και του ρατσισμού, αν στην πράξη αντιστεκόταν στη σύνθεση και στην ενσωμάτωση;

Προκειμένου να εκπροσωπήσει τον κόσμο σε όλη του την πολυπλοκότητα, ο καλλιτέχνης πρέπει να παράγει νέες φόρμες και ιδέες, και να εμπιστευτεί την ευφυΐα του θεατή, ο οποίος είναι σε θέση να διακρίνει το σχήμα της ανθρωπότητας μέσα από αυτό το αέναο παιχνίδι φωτός και σκιάς.

Είναι γεγονός ότι παίζοντας πολύ με την φωτιά, διατρέχουμε τον κίνδυνο να καούμε. Και μπορεί να καούμε, θα έχουμε όμως ταυτόχρονα κερδίσει την ευκαιρία της έκπληξης και της διαφώτισης.

Robert Lepage

Κεμπέκ, 17 Φεβρουαρίου 2008

Robert Lepage: Βιογραφικό Σημείωμα

Πολύπλευρος και ικανός σε κάθε μορφή της θεατρικής τέχνης, ο Robert Lepage είναι εξίσου ταλαντούχος ως σκηνοθέτης, σκηνογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Προσεγγίζει δημιουργικά και αυθεντικά το θέατρο, στοιχείο που του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και κλόνισε τα παραδοσιακά σύμβολα της κλασικής σκηνοθεσίας, ειδικά με τη χρήση των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζει στο θέατρό του. Η σύγχρονη ιστορία είναι η πηγή έμπνευσής του, ενώ η μοντέρνα και πρωτότυπη δουλειά του ξεπερνά κάθε όριο.

Ο Robert Lepage γεννήθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά το 1957. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για τη γεωγραφία και όταν αργότερα ήρθε σε επαφή με όλες τις τέχνες, το θέατρο ήταν αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον του. Σε ηλικία 17 ετών ξεκίνησε τις σπουδές του στο Conservatoire d’art de Québec. Ύστερα από μια περίοδο σπουδών στο Παρίσι το 1978 επέστρεψε στο Κεμπέκ και ασχολήθηκε με πολλά δημιουργικά projects αποκτώντας εμπειρία ως ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Δυο χρόνια αργότερα συνεργάστηκε με το Théâtre Repère.

Από το 1989 ως το 1993 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Théâtre français στο Εθνικό Κέντρο Τεχνών στην Οττάβα. Το 1994 σηματοδοτεί στροφή στην καριέρα του με την ίδρυση της εταιρείας παραγωγής Ex Machina. Την ίδια χρονιά κάνει το ντεμπούτο στον κινηματογράφο γράφοντας και σκηνοθετώντας την πρώτη του ταινία Le Confessional.

Η δουλειά του Robert Lepage έχει βραβευτεί πολλές φορές. Το Σεπτέμβριο του 2000 του απονεμήθηκε το βραβείο SORIQ από την Εταιρεία Διεθνών Σχέσεων του Κεμπέκ για την απήχηση της δουλειάς του εκτός συνόρων. Το 2002 η γαλλική κυβέρνηση τον τίμησε με τη διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής ενώ το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο Στανισλάβσκι για τη συμβολή του στο διεθνές θέατρο και τη διασπορά των παραστάσεών του σε όλο τον κόσμο. Το 2007 τιμήθηκε από το Φεστιβάλ της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης με τη διάκριση «Βραβείο της Ευρώπης», βραβείο με το οποίο έχουν διακριθεί μεταξύ άλλων η Αριάν Μνουσκίν και ο Μπομπ Ουίλσον.

Μετάφραση για το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου:

Βίκυ Μαντέλη & Νεόφυτος Παναγιώτου

Wednesday, March 19, 2008

Πρεμιέρες

Το έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» παρουσιάζει ο θίασος «Η άλλη πλευρά», στο «Altera pars». Σκηνοθεσία -σκηνικά Αρη Μιχόπουλου, μετάφραση Κόννης Σοφιάδου, μουσική Χρίστου Θεοδώρου, κοστούμια Σταματίας Αντωνάτου, χορογραφία Μαρίας Καραγιώργου. Παίζουν: Κόννη Σοφιάδου, Ελεάννα Αποστολάκη, Αννα Παπαδάκη, Δανάη Καλαχώρα, Ειρήνη Γεωργιάδου, Παναγιώτα Μάστορη. Το έργο, με λόγο αιχμηρό, καταγράφει τα κοινωνικά, ηθικά, συνειδησιακά και υπαρξιακά αδιέξοδα και την απάνθρωπη εξουσία της αστικής τάξης, ακόμα και στις ερωτικές σχέσεις.
Η ομάδα «ΕΥ7» θα παρουσιάζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη (24/3 -15/4), στο θέατρο «Βικτώρια» το πρώτο έργο του Δημήτρη Πλατανιά «MEMENTO MORI». Συντονισμός παράστασης Νίκου Νίκα, καλλιτεχνική επιμέλεια Δημήτρη Πλατανιά. Παίζουν: Κώστας Βελέντζας, Νίκος Καραπάνος, Μαρί Γερογιάννη, Εύη Κολιούλη, Θεώνη Κουτσουνάκη, Χριστίνα Γερογιάννη, Δημήτρης Πλατανιάς. Ενα «παραμύθι» για το τέλος του κόσμου. Η εξέλιξη των καταστάσεων εξαρτάται από τη μοίρα ή τις επιλογές μας; Ταξίδι αποκαλύψεων και ερωτημάτων.
Η ομάδα «Altra Terra» ανεβάζει (20/3) το έργο του Κρις Μάρκετ «LA JETTE ή Πού ήταν, τελικά, οι δώδεκα πίθηκοι;» στο θέατρο «46» (Λ. Κωνσταντινουπόλεως 46, στάση Μετρό «Κεραμεικός»). Σκηνοθεσία, μετάφραση, διασκευή, σκηνογραφία Γρηγόρη Χατζάκη, κοστούμια Παύλου Κυριακίδη, κινησιολογία Μαριέλας Νέστορα, μουσική σύνθεση - εκτέλεση «Neon», μουσική επιμέλεια J Bluebox. Παίζουν: Δημήτρης Βαρβαντάκης, Βάνια Βάσιου, Ζωή Βλάσση, Δημήτρης Δρόσος, Νατάσα Ζάγκα, Βαγγέλης Στρατηγάκος, Γρηγόρης Χατζάκης.
«ΑΩ» στο «Παλλάς»

Εμπνευσμένη από το διήγημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ», με θέμα τη γνώση και την παγκόσμια λογοτεχνία, είναι η παράσταση «ΑΩ», που θα παρουσιαστεί στο «Παλλάς», από 21/3 έως 6/4. Ο μεγάλος Αργεντινός συγγραφέας πίστευε ότι η βιβλιοθήκη του κόσμου «είναι απέραντη», ότι «βιβλιοθήκη είναι το Σύμπαν» και ότι πρέπει «να βρεθεί ο χάρτης της Βιβλιοθήκης. Ο χάρτης της αναζήτησής μας», που να λέει πού ήμασταν, πού βρισκόμαστε, πού πηγαίνουμε. Στην παράσταση οι θεατές καλούνται να δουν και τη διαδικασία της δημιουργίας και το αποτέλεσμά της. Μέσα από την ψευδαίσθηση μιας δισδιάστατης κινηματογραφικής οθόνης, να «μπουν» σε μια τρισδιάστατη Βιβλιοθήκη, μέσα από τις τέχνες του κινηματογράφου, του χορού και του θεάτρου.

Σύλληψη, χορογραφία, σκηνοθεσία Ας Μπαλάγιεφ. Ερμηνευτές είναι οι Αγγελική Στελλάτου, Μάξιμος Μουμούρης, Λένα Κιτσοπούλου, Απόστολος Φράγκος - και 400 μαγνητοσκοπημένοι κομπάρσοι. Συντελεστές της παράστασης είναι οι: Ας Μπαλάγιεφ - Ευγενία Τζιρτζιλάκη (σενάριο), Βασιλική Παππή (μετάφραση πρωτότυπων κειμένων), Χριστόφορος Μπρέλλης (σχεδιασμός αντικειμένων), Νίκος Κυπουργός (πρωτότυπη σύνθεση), Σταύρος Γασπαρινάτος (μουσική επιμέλεια), Λιλή Πεζανού (σκηνικό περιβάλλον), Λευτέρης Παυλόπουλος (φωτισμοί), Δέσποινα Μακαρούνη (κοστούμια), Κώστας Γκέκας (οπτικό υλικό), Μαρία Αθανασοπούλου (βίντεο), Στάθης Χρυσίδης (προγραμματισμός συστημάτων βίντεο).

Tuesday, March 18, 2008

ΚΘΒΕ: ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΩΣ 23 Μαρτίου 2008

► Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2)

Λεωφορείο ο πόθος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη

Τετάρτη 19/3, Σάββατο 22/3 (2 παραστάσεις) στις 6 μ.μ.& 9 μ.μ. , Πέμπτη 20/3- Παρασκευή 21/3 στις 9μ.μ. και Κυριακή 23/3 στις 7μ.μ.

  • Συντελεστές: Μετάφραση: Χρήστος Νικολόπουλος, σκηνοθεσία-σκηνικά: Αντώνης Καλογρίδης, κοστούμια : Κλαιρ Μπρέισγουελ, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, χορογραφία: Τατιάνα Μύρκου, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Βοηθός Σκηνοθέτη: Φώτης Κάραλης, Οργάνωση Παραγωγής: Ρόδη Στεφανίδου. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Πέμη Ζούνη, Μάρα Κουκουλά, Απόστολος Κρίτσας, Γιάννης Παλαμιώτης, Φώτης Ζήκος, Θάλεια Σκαρλάτου, Ιωάννα Παγιατάκη, Γιώργος Ζώης, Βασίλης Μπισμπίκης, Γιάννης Χαρίσης, Μιχάλης Συριόπουλος, Χρύσα Ιωαννίδου κ.ά..

► Βασιλικό Θέατρο ( Πλατεία Λευκού Πύργου)

Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εδμόνδου Ροστάν, σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη

Τετάρτη 19/3, Σάββατο 22/3 (2 παραστάσεις) στις 6 μ.μ.& 9 μ.μ. , Πέμπτη 20/3- Παρασκευή 21/3 στις 9μ.μ. και Κυριακή 23/3 στις 7μ.μ.

  • Συντελεστές: Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης, σκηνοθεσία: Εύης Γαβριηλίδης, σκηνικά – κοστούμια: Αγνή Ντούτση, μουσική: Δημήτρης Μαραμής, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Κώστας Σαντάς, Κορίνα Βασιλοπούλου, Διονύσης Μπουλάς, Αλέξανδρος Μούκανος κ.ά.

Τιμές εισιτηρίων: Πλατεία: €20 κανονικό, €15 φοιτητικό, Εξώστης: €15 κανονικό, €12 φοιτητικό, Ομαδικό-€12 για τις βραδινές και €10 για τις λαϊκές παραστάσεις (Τετάρτη και Σάββατο 6 μ.μ., Πέμπτη 9 μ.μ.). Τηλέφωνο επικοινωνίας για ομαδικές κρατήσεις: 2310 276 455.

► Μονή Λαζαριστών, Μικρό Θέατρο, (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)

Volume της Άννελης Ξηρογιάννη, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου

Τετάρτη 19/3 στις 8 μ.μ., Παρασκευή 21/3 στις 8 μ.μ. , Κυριακή 23/3 στις 8 μ.μ.

  • Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χατζηβασιλείου, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική: Γιώργος Χατζηβασιλείου, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός σκηνοθέτη: Άντυ Χαντζή, Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μαριλύ Μήλια, Γιώργος Ρούφας, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Ρούλα Παντελίδου, Μίλτος Σαμαράς, Δημήτρης Κολοβός, Αναστασία Γκολέμα.

Μια παρτίδα σκάκι του Αντώνη Δωριάδη ,σε σκηνοθεσία Εύης Δημητροπούλου

Τετάρτη 19/3 στις 10 μ.μ., Παρασκευή 21/3 στις 10 μ.μ. , Κυριακή 23/3 στις 10 μ.μ.

  • Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Εύη Δημητροπούλου, σκηνικά – κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική: Κώστας Δημουλέας, επιμέλεια κίνησης: Τατιάνα Μύρκου, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Αμανατίδου, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν: Στράτος Τζώρτζογλου, Καλλιόπη Ευαγγελίδου

Ταξίδι στην έρημο του Γιάννη Παπάζογλου, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή

Πέμπτη 20/3 στις 8μ.μ., Σάββατο 22/3 στις 8 μ.μ

  • Συντελεστές: Σκηνοθεσία Νίκος Διαμαντής, σκηνικά-κοστούμια Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, φωτισμοί Στράτος Κουτράκης, δημιουργία-επεξεργασία βίντεο Ιάσονας Κοκκινάκης, βοηθός σκηνοθέτη Ελένη Καλογεροπούλου, Οργάνωση παραγωγής Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν: Μαρίζα Τσάρη, Στέργιος Τζαφέρης, Κίμων Ρηγόπουλος. Φωνή: Θάλεια Σκαρλάτου.

Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ του Μιχάλη Κόκκορη ,σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη

Πέμπτη 20/3 στις 10μ.μ.,Σάββατο 22/3 στις 10 μ.μ.

  • Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης, κίνηση: Κώστας Γεράρδος, δημιουργία βίντεο: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης, βοηθός μοντάζ-βίντεο:Χάρης Φάρρος, οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου, Ηλίας Κοτόπουλος. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Ρένα Βαμβακοπούλου, Χρήστος Σουγάρης, Αστέρης Πελτέκης. Εμφανίζονται σε βίντεο οι ηθοποιοί: Άννα Γιαγκιώζη, Γιώργος Κιμούλης, Νένα Μεντή, Ιεροκλής Μιχαηλίδης.

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό €20, Φοιτητικό €15, Λαϊκές παραστάσεις €12, Ομαδικό €10.

1 εισιτήριο Χ 4 έργα € 50.

► Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)

... Με τη σιωπή του Αλεχάντρο Κασόνα, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου.

Μία παραγωγή του Θεάτρου Βεάκη σε συνεργασία με το Κ.Θ.Β.Ε. από την Παρασκευή 21 Μαρτίου έως την Κυριακή 20 Απριλίου.


Παρασκευή 21/3 στις 9μ.μ., Σάββατο 22/3 (2 παραστάσεις) στις 6 μ.μ.& 9 μ.μ., και Κυριακή 23/3 στις 7μ.μ.

  • Συντελεστές: Μετάφραση: Ιουλία Ιατρίδη, σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος, σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, μουσική: Πάνος Δορμπαράκης, μουσική επιμέλεια-συνθέσεις ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος, βββοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Διακοπαναγιίωτου -Μαρίνα Γερμανού. Παίζουν: Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Βασιλόπουλος, Υρώ Λούπη, Άννα Μονογιού, Ειρήνη Ράπτη, Υβόνη Τζάφα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Σταύρος Μοίρας.

Τιμές εισιτηρίων: Πλατεία 25 €, Εξώστης 20 €. Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 652020

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

► Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)

Όνειρο του Δωδεκάμερου του Γιώργου Θεοτοκά , σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου

Κυριακή 23 Μαρτίου στις 11 π.μ.

  • Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος, σκηνικά-κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη, επιμέλεια κίνησης: Αναστασία Θεοφανίδου, μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος, μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης, φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας, στίχοι τραγουδιών: Αντώνης Συνάχης. Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Κίμων Κουρής, Πολυξένη Σπυροπούλου κ.ά.

► Βασιλικό Θέατρο (Πλατεία Λευκού Πύργου)

Η Πεντάμορφη και το Τέρας σε διασκευή - σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή

Κυριακή 23 Μαρτίου στις 11 π.μ.

  • Συντελεστές: Διασκευή - σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή, σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης, κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου, μουσική: Δημήτρης Μαραμής, στίχοι: Σωτήρης Τριβιζάς, κίνηση- χορογραφία: Amalia Bennet, φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος, μουσική διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης. Παίζουν: Μαρίνα Χατζηιωάννου, Γιάννης Μόχλας, Εύα Σοφρωνίδου, Άννη Τσολακίδου, κ.ά.

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 €, Τιμή σχολικού εισιτηρίου: 7 €, Ομαδικό εισιτήριο & σύλλογοι: 9 €. (Τηλέφωνο επικοινωνίας για ομαδικές κρατήσεις: 2310 276 455).

Πληροφορίες-Κρατήσεις:
Τηλέφωνο ταμείων: 2310. 288000
Βασιλικό Θέατρο – Ε.Μ.Σ.
9:30 – 21:30
Μονή Λαζαριστών 9:30 – 13:00 & 17:00 -21:30

"Θέατρο και εκπαίδευση στο κέντρο της σκηνής"

6H ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΑΘΗΝΑ 2008

Είναι ανάγκη να επαναπροσδιοριστούν οι σκοποί και οι στόχοι της εκπαίδευσης γενικά και της εκπαίδευσης μέσω των τεχνών ειδικότερα. Είναι ανάγκη να ενθαρρυνθεί η καλλιέργεια της φαντασίας, η διαλογική–συμμετοχική μάθηση και η κριτική σκέψη, η συνεργασία και η αλληλεγγύη. Είναι ανάγκη να συνδεθεί το σχολείο με την κοινωνία με δημιουργικούς δεσμούς. Είναι ανάγκη να προβάλουμε τα στοιχεία της έρευνας που δείχνουν πως το θέατρο είναι δυναμικός παράγοντας θετικών αλλαγών στις ζωές των παιδιών και των νέων. Είναι ανάγκη να γιορτάσουμε και να φέρουμε το Θέατρο στην Εκπαίδευση στο... «κέντρο της σκηνής».


ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του και οργανώνει
ΤΗΝ 6 Η ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΑΘΗΝΑ 2008

"θέατρο και εκπαίδευση στο κέντρο της σκηνής"
27–28–29–30 Μαρτίου 2008, Αθήνα
(προ και μετά συνεδριακές εκδηλώσεις και Master Workshops σε διάφορες πόλεις)

Περιλαμβάνει επίσης τη 2η ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ “INTERNATIONALPARTNERSHIPS”,
με συμμετοχή των διεθνών δικτύων
IDEAEurope, EuroMed & South East Europe Young Theatre Voices, καθώς και την Πλατφόρμα για τις Τέχνες στην Εκπαίδευση.

Η Συνδιάσκεψη διοργανώνεται σε συνεργασία με τον IDEA (Διεθνής Οργανισμός για το Θέατρο στην Εκπαίδευση), Πανεπιστημιακά Τμήματα από την Ελλάδα και το εξωτερικό και άλλους επιστημονικούς, εκπαιδευτικούς και καλλιτεχνικούς φορείς.

Η Συνδιάσκεψη 2008 γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του ΔΙΚΤΥΟΥ, έχει διεθνή εμβέλεια και προβολή και συνοδεύεται από καλλιτεχνικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας. Συγκεντρώνει αξιόλογους ακαδημαϊκούς, εμψυχωτές, παιδαγωγούς, καλλιτέχνες και ακτιβιστές του χώρου από ολόκληρο τον κόσμο, όπως: Dorothy Heathcote (UK), John OToole (Αυστραλία), Larry OFarrell (Καναδάς), Dan Baron Cohen (Βραζιλία), Christine Schmalor (Γερμανία), Joe Winston (UK), Μιχαήλ Μαρμαρινός (Ελλάδα), Θεόδωρος Γραμματάς (Ελλάδα), Χαρά Μπακονικόλα (Ελλάδα), Λάκης Κουρετζής (Ελλάδα), Γιώργος Μόσχος (Ελλάδα), Νίκος Παΐζης (Ελλάδα) και πολλοί άλλοι.

Η Συνδιάσκεψη περιλαμβάνει: Καλεσμένους ομιλητές, ομάδες εργασίας, βιωματικά εργαστήρια, καλλιτεχνικά δρώμενα & εκδηλώσεις, επισκέψεις σε σχολεία (Πέμπτη 27/3/2008–Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και Παρασκευή 28/3/2008–Ημέρα Θεάτρου στο Σχολείο), παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας, Master Workshops (από 22/3 έως 2/4/2008), International Partnerships meetings.

Γλώσσες Συνδιάσκεψης: Αγγλικά και Ελληνικά.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι εγγραφές έχουν αρχίσει και γίνονται αποκλειστικά από το διαδίκτυο. Επισκεφτείτε τη σελίδα www.TheatroEdu.gr

Πληροφορίες: www.TheatroEdu.gr
Γραμματεία:
info@theatroedu.gr, Τηλ/Φαξ: 2106541600 (10:00–17:00)
Ταχ. Δ/νση: 17ης Νοεμβρίου 99, ΑΘΗΝΑ 15562, ΕΛΛΑΣΑυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αντιλήψεις Για Τη Μουσουλμανική Μαντίλα!!!

http://www.e-grammes.gr/phplib/resize.php?src=/images2/1983.jpg&w=180

Το Κέντρο Αναπτυξιακών Μελετών PRISMA, σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και το θέατρο Άλεκτον, με την υποστήριξη του προγράμματος Culture 2007-2013 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οργάνωσαν μία σειρά ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ, που θα πραγματοποιηθούν μέσα στα πλαίσια του διακρατικού Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Συμφιλίωση Μέσω Της Τέχνης – Αντιλήψεις Για Τη Μουσουλμανική Μαντίλα». Τι κρύβεται πίσω από το έθιμο της Μουσουλμανικής μαντίλας; Πως αντιλαμβάνονται τη χρήση της μαντίλας οι Ελληνίδες γυναίκες; Τι σημαίνει η μαντίλα για τις Μουσουλμάνες γυναίκες που τη φορούν;

Όσοι ενδιαφερόμενοι, πηγαίνετε στη σειρά αυτών των εργαστηρίων να πειραματιστείτε σε διάφορες μορφές τέχνης όπως θέατρο, ζωγραφική, δημιουργική γραφή, χορό, με στόχο την ανάλυση αυτού του επίκαιρου πολιτισμικού θέματος. Στη συνέχεια, εάν το επιθυμείτε θα συμμετάσχετε στην παραγωγή ενός θεατρικού έργου που θα βασιστεί στα αποτελέσματα και το υλικό των εργαστηρίων και θα παρουσιαστεί στο ευρύτερο κοινό.

Για να πάρετε μέρος, καλέστε στο 210-3303149 Δευτέρα με Παρασκευή 10.00 – 17.00

Η συμμετοχή είναι εθελοντική και δε είναι απαραίτητη προηγούμενη εμπειρία ή γνώση, παρά μόνο η διάθεση έκφρασης και συμμετοχής. Τα εργαστήρια θα ξεκινήσουν τον Απρίλιο του 2008 και θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 2008 (15 συναντήσεις περίπου με κάποια διακοπή το καλοκαίρι) και θα πραγματοποιούνται εβδομαδιαία στο Θέατρο Άλεκτον, Σφακτηρίας 13, στον Κεραμεικό.

Monday, March 17, 2008

Απεργίες σε Λυρική - ΥΠΠΟ

Με απεργιακές κινητοποιήσεις απαντούν οι εργαζόμενοι της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στη στάση της διοίκησης για τη σύναψη νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας. Οπως καταγγέλλουν τα σωματεία Χορωδών, Χορευτών, Πρωταγωνιστών, Συντελεστών, Τεχνικού - Βοηθητικού - Λοιπού Προσωπικού και η Ενωση Διοικητικών Υπαλλήλων ΕΛΣ, «κωλυσιεργώντας τέσσερις μήνες τη διαδικασία, μας καλούν σε άσκοπες συναντήσεις και προτείνουν αυξήσεις χαμηλότερες του επίσημου πληθωρισμού, ενώ ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΛΣ, κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος, λέει: "εμείς αυτά προτείνουμε και όποιος θέλει να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο, να βρει δεύτερη δουλειά"»...

Οι εργαζόμενοι απαντούν «δυναμικά με έναρξη κινητοποιήσεων, σε συνδυασμό με τη γενικότερη κατακραυγή για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο». Συγκεκριμένα, συμμετέχουν στην αυριανή 24ωρη απεργία. Ακολουθούν επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας: 20, 21/3 (11 πμ - 1 μμ, 8 μμ - 10 μμ). 23/3 (8 - 10 μμ) και 24/3 (11 πμ - 1 μμ).
Σε 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, αύριο και μεθαύριο, προχωρούν οι εργαζόμενοι στο ΥΠΠΟ, παρά την προσπάθεια της ηγεσίας του υπουργείου να κηρυχτούν οι απεργίες «παράνομες» και «καταχρηστικές». Εκτός του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ, συμμετέχει και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, ενώ συμπαραστέκονται και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία του χώρου.
Σε σχετική αγωγή του, το ΥΠΠΟ αναπαράγει το παλιό προπαγανδιστικό «οπλοστάσιο» όλων των κυβερνήσεων και τα περί «κινδύνου» για τα μνημεία από τις απεργίες (σ.σ. αναλόγως είχε εκφραστεί και η κυβέρνηση Σημίτη για τις συγκεντρώσεις των συμβασιούχων στην Ακρόπολη). Προσπαθεί δε να αποδώσει τις καθυστερήσεις των πληρωμών στην... πτώση του πρώην ΓΓ του ΥΠΠΟ, Χρ. Ζαχόπουλου!
Στο πλαίσιο της μεθαυριανής (20/3) απεργίας τους οι εργαζόμενοι θα διαδηλώσουν, επί τόπου, και την αντίθεσή τους στη μετεγκατάσταση του ΥΠΠΟ στο ακατάλληλο κτίριο των πρώην καπναποθηκών του Κεράνη στο Ρέντη.

Γιαν Φόσε «Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ»

Σοβαρή πρόταση από την επαρχία. [Του Γρηγόρη Ιωαννίδη, Ελευθεροτυπία, 17/3/2008].
  • * «Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ» του Γιαν Φόσε Εταιρεία Θεάτρου «Μνήμη» Θέατρο «Κυδωνία» στα Χανιά
Οι Γιάννης Βιολάκης, Μαρία Φουράκη και Χρυσούλα Ζαχαριάδη επέπλευσαν στη βαθιά και σκοτεινή θάλασσα του Γιαν Φόσε
Δύσκολα συγκρίνει κανείς τη «Μνήμη» του Μιχάλη Βιρβιδάκη με τους ελεύθερους θιάσους της επαρχίας. Η ποιότητα της εργασίας του χανιώτικου θεάτρου ούτε καταφεύγει ούτε ανέχεται ελαφρυντικά που επικαλείται η περιφέρεια. Ο τρόπος και η μέθοδος εργασίας που ακολουθεί ο συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, η στέγη της εταιρείας (το σπίτι της γιαγιάς Βιρβιδάκη στο κέντρο των Χανίων έχει μετασκευασθεί σε μια συντροφική σκηνή πολλαπλών χρήσεων), το απαιτητικό ρεπερτόριο (όταν δεν παρουσιάζει έργα σημαντικών συγγραφέων, ανεβάζει συνθέσεις ποιητικών κειμένων), το ίδιο το ακροατήριο (που ασφαλώς υπάρχει και αλλού, αλλά ποιος μπορεί να το συσπειρώσει γύρω από μια κοινή συμμετοχή;), συνθέτουν μια εικόνα που διαφεύγει τις όποιες γενικεύσεις μας για την επαρχία... [συνέχεια ΕΔΩ]

Sunday, March 16, 2008

Μεταμεσονύχτιες παραστάσεις...

Τρίτο κουδούνι, μεσάνυχτα: Αμόρε», «Επί Κολωνώ», «Φούρνος», «Αγγέλων Βήμα», «Altera Pars», «Νέο Ελληνικό Θέατρο», «Bios», «Δημήτρης Ποταμίτης», «Αλεκτον», «Χώρα»... Σε κάποια θέατρα, μετά τα μεσάνυχτα, στήνεται ένα ολόκληρο σκηνικό με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που προϋποθέτει όχι απλώς ένα πιστό, εναλλακτικό κοινό, αλλά κι ένα ιδιαίτερο ρεπερτόριο. Εδώ, κοινό και ηθοποιοί μπαίνουν συνειδητά στο «παιχνίδι» με μια ιδιαίτερη ενέργεια, σαν «συνένοχοι» ενός μυστικού που προορίζεται για λίγα μόνο μάτια και αφτιά. Ή μήπως δεν είναι τόσο λίγα;

Στην πραγματικότητα ήδη από τη δεκαετία του '90 σημειώθηκε ένα μπαμ στις μεταμεσονύχτιες παραστάσεις, οι οποίες δημιούργησαν ένα φανατικό κοινό. Την αρχή είχε κάνει το 1987 ο Γιάννης Κακλέας στο «Studio Δεξαμενή», την έδρα του «Τεχνοχώρου», με τα θεατροποιημένα «Κόμικς» του... [συνέχεια ΕΔΩ].