Thursday, September 20, 2012

«Δεξίωση» και «Η χρυσή πόλη» στα Δημήτρια

"Χρυσή πόλη"

«Δεξίωση» τιτλοφορείται η παράσταση του χοροθεάτρου «Οκτάνα», που θα παρουσιαστεί (22/9, 9μμ) στη βίλα Μορντώχ (θα στεγάσει τη Διεύθυνση Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης), στα πλαίσια των «Δημητρίων». Χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου. Μουσική Δημοσθένη Γρίβα, με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης. Χορεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αρης Παπαδόπουλος, Τάσος Καραχάλιος, Αντυ Τζούμα. Συμμετέχει ο ηθοποιός Γιάννης Χαρίσης. Στα πλαίσια των «Δημητρίων» και των εκδηλώσεων «100 χρόνια εβραϊκής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη», στις 26,27/9 (9μμ, είσοδος ελεύθερη) θα παιχθεί το έργο της Δανάης Τανίδου «Η χρυσή πόλη» (συμπαραγωγή του θιάσου «Παπαλάγκι» και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης»), στον Εμπορευματικό Σταθμό ΟΣΕ (οδός Παλαιού Σταθμού). Σκηνοθεσία: Τάσος Αγγελόπουλος. Σκηνικά - κοστούμια: Μαργαρίτα Δεληαγγέλου. Κίνηση: Κωνσταντίνος Κατσαμάκης. Μουσική επιμέλεια: Κώστας Βόμβολος. Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου. Φωτισμοί: Μαρία Λαζαρίδου. Παίζουν: Γιώργος Γιόκοτος, Αννα Ευθυμίου, Στάθης Μαυρόπουλος, Μαριέττα Σπηλιοπούλου, Εφη Σταμούλη, Λιάνα Ταουσιάνη. Ακορντεόν: Γιώργος Λόλας.

Wednesday, September 19, 2012

Ένα φιλί... απαγορευμένο

Ένα φιλί... απαγορευμένο
«Erofili synopsis», μια παράσταση βασισμένη στο αριστούργημα του Γ. Χορτάτση σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα με τους Δήμητρα Κούζα, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Έλενα Μαυρίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τρεις γυναίκες επί σκηνής - Tρεις μάσκες - Tρεις συγκλονιστικές ερμηνείες. Άνθρωποι που απαγορεύεται να ερωτευτούν, πάθος, ύβρις και η εξουσία που διαχρονικά καταχράται τη δύναμή της και μένει ατιμώρητη. Ο Σίμος Κακάλας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έργα που ξέρουμε τι συμβαίνει, ποιος έκανε τι, πως τελειώνουν. Άνθρωποι που δεν πρέπει να ερωτευτούν, αλαζονεία, ύβρις, η εξουσία που παραφέρεται, χοροί που σκοτώνουν βασιλιάδες, τετριμμένα πράγματα, η ιδία ιστορία ξανά και ξανά. Πως είναι δυνατόν να μην έλκει το ενδιαφέρον μας το κλασικό από τη στιγμή που ποτέ δεν απαγκιστρωνόμαστε από τα αρχέγονα λάθη μας; Μας αρέσει η ίδια ιστορία, πάντα μας αφορά, χιλιοειπωμένη, χιλιοπαιγμένη και ένας χορός γυναικών που αυτή τη φορά πρέπει να σταματήσει να παρακολουθεί και να δώσει τη λύση.»

Το ρεπερτόριο του Θεάτρου Τέχνης




Προ των θυρών του «Θεάτρου Τέχνης» είναι ο χειμώνας, με ένα ρεπερτόριο βασισμένο σε 2 άξονες: Σύγχρονα έργα κοινωνικού προβληματισμού και εμβληματικά έργα κλασικών συγγραφέων. Στις δύο σκηνές του «Θεάτρου Τέχνης» την περίοδο 2012 - 2013 θα παρουσιαστούν επτά καινούργιες θεατρικές παραγωγές - η μία σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης - ενώ στην αρχή του φετινού χειμώνα θα επαναληφθούν τρεις περσινές παραστάσεις. Στο «Υπόγειο» από τις 3/10 θα επαναληφθεί (παραστάσεις από Τετάρτη έως Κυριακή) το έργο του Εμίλ Ζολά «Τερέζα Ρακέν» (φωτογραφία). Διασκευή - σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, κοστούμια: Ντόρα Λελούδα - Δανάη Κουρέτα, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Παίζουν: Πέγκυ Σταθακοπούλου, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αλίκη Αλεξανδράκη. Τον Νοέμβρη θα ανεβαστεί το έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ «Ο πατέρας», σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος, σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ, σκηνικά - κοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη. Παίζουν: Γιάννης Φέρτης, Μαρίνα Ψάλτη, Ερση Μαλικένζου, Δημήτρης Μυλωνάς, Φαίδων Καστρής, Παναγιώτης Νάτσης, Ιουλία Γεωργίου. Το Μάρτη, στο «Υπόγειο» θα παρουσιαστεί το έργο του Γκιγιέμ Κλουά «Δέρμα στις φλόγες». Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος.

«Η Αυλή των θαυμάτων» στο Θέατρο Πέτρας

Η «Αυλή των Θαυμάτων» στο Θέατρο Τέχνης- Καρόλου Κούν - 1957

Ενα έργο-σταθμός για το ελληνικό θέατρο, Η Αυλή των Θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη ανεβαίνει για μία και μοναδική παράσταση στο Θέατρο Πέτρας στις 26 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για την πρόσφατη συνεργασία του καταξιωμένου σκηνοθέτη Κώστα Ν. Φαρμασώνη με μια Θεατρική Ομάδα με βαριά κληρονομιά. Η Ομάδα είναι η «Αναγέννηση» Ακράτας, που ιδρύθηκε πριν…120 χρόνια, για να ανεβάσει τη θρυλική «Γκόλφω» του ντόπιου συγγραφέα Περεσιάδη.

Δέκα παραγωγές και σε δύο ακόμα σκηνές - θέατρα Βασιλάκου και Ροές - περιλαμβάνει η σεζόν 2012-2013


Βίκυ Βολιώτη και Αιμίλιος Χειλάκης στην «Ιωάννα των Σφαγείων» του Μπρεχτ που διασκεύασε και σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης, για την Κεντρική Σκηνή του Ακροπόλ

Εντεκα συνολικά έργα, εκ των οποίων τα οκτώ αποτελούν καινούργιες παραγωγές, θα περιλαμβάνει το Ακροπόλ στη θεατρική περίοδο 2012-2013, προσθέτοντας πλάι στο ανανεωμένο θέατρο της οδού Ιπποκράτους, δύο ακόμα, τις Ροές και το Βασιλάκου όπου και θα στεγασθεί η Νέα Σκηνή του. Ο 30χρονος παραγωγός Φάνης Κιρκινέζος, ανάμεσα στους καλλιτέχνες - συνεργάτες του, παρουσιάσε το ρεπερτόριο, που πιάνει τη σκυτάλη από την περσινή, πρώτη χρονιά του Ακροπόλ και συνεχίζει δυναμικά...

Tuesday, September 18, 2012

ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ, σήμερα - ΓΙΑΤΙ;;;



Δεν ξέρω αν τελικά θα ξαναδοθούν ή όχι επιχορηγήσεις στους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου.  Αλλά, είναι δυνατόν σήμερα, σε μια τέτοια οικονομική συγκυρία, το κράτος να δίνει χρήματα; Κι αν ξανά κυκλοφορήσουν κείμενα με υπογραφές, ας πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων! Το πιο εύκολο είναι να φτιάξει κανείς ένα κείμενο διαμαρτυρίας, να βάλει την υπογραφή του και μετά να περιφέρει στην αγορά το κείμενο αυτό για να βάζουν μια τζίφρα όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που δεν ξέρουν παρά μόνο πώς να πιάνουν τη μεγάλη κουτάλα για να τη βυθίζουν στη χύτρα του κρατικού προϋπολογισμού!!
  • ..................................
Πρέπει κάποτε οι μεγαλοσχήμονες να καταλάβουν ότι όποιος μπορεί να κάνει θέατρο, ας το κάνει κι όποιος δεν μπορεί, να ψάξει για κάτι άλλο. Οι δεκάδες νέοι άνθρωποι που βγαίνουν από τις σχολές κάθε χρόνο, τι θα κάνουν;; Θα σπάζουν τα μούτρα τους και θα βλέπουν να κομματιάζονται τα όνειρά τους; Γνωρίζουμε θιάσους που επιχορηγούνται από το ξεκίνημα του "θεσμού", και ανέβαζαν πάντοτε έργα με δυο-τρεις ηθοποιούς!!
  • Μπήκε ποτέ καμιά ρήτρα αυστηρή ότι θα πρέπει να δουλεύουν τόσοι ηθοποιοί, τόσοι σκηνογράφοι, τόσοι μουσικοί κ.λπ.; Μήπως με το θεσμό των επιχορηγήσεων χτυπήθηκε η ανεργία που μαστίζει εδώ και πολλά χρόνια τον κλάδο των ηθοποιών;
Χρειάστηκαν ποτέ επιχορήγηση η Κατίνα Παξινού, ο Μινωτής, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Δημήτρης Χορν, η Κοτοπούλη, και τόσοι άλλοι που διέπρεψαν και δημιούργησαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου;

Ας τελειώσει ο παραμύθι των επιχορηγήσεων κι ας συνηθίσουν όλοι τους στις συνθήκες της νέας εποχής. Όταν έρθουν καλύτερες μέρες, βλέπουμε!

Διαχρονικά επίκαιρος ο Αριστοφάνης


ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

«Ιππής»
«Ιππής» από το ΚΘΒΕ
Εν μέσω του μακρόχρονου Πελοποννησιακού Πολέμου - ενός βρώμικου πολέμου για το ποια από τις ελληνικές πόλεις-κράτη θα αποφασίζει και θα επιβάλει στις άλλες πόλεις - συμμάχους και μη - την οικονομική, στρατιωτική και επεκτατική πολιτική της - ο Αριστοφάνης γράφει τους «Ιππής». Μια απροκάλυπτα σαρκαστικότατη καταγγελία της πολιτικής δημαγωγίας του «δημοκρατικού» Κλέωνα, εκτροφέα της διαφθοράς και στο Δήμο. Μια πολιτική κωμωδία που υπογραμμίζει την ανάγκη για μιαν άλλη πολιτική, που θέλει μεν να αισιοδοξήσει, φοβάται δε για το μέλλον της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο Αριστοφάνης μετονομάζοντας τον Κλέωνα σε «Παφλαγόνα», τον εμφανίζει ως πρώην βυρσοδέψη, κατ' επάγγελμα τομαρά, που διαφθείρει και «παχαίνει» μέχρι σκασμού την εξουσία του Δήμου, ώστε να «γδέρνει» τα μέλη της Εκκλησίας του Δήμου - το λαό. Ως αντιπάλους της κάλπικα φιλολαϊκής πολιτικής σαπίλας του Παφλαγόνα-Κλέωνα, ο Αριστοφάνης αντιπαραθέτει την τάξη των ολιγαρχικών Ιππέων, που αποκαλύπτουν και ανατρέπουν τον Παφλαγόνα, φέρνοντας στην εξουσία τον Αλλαντοπώλη, που αναλαμβάνει να «ξανανιώσει» το Δήμο βράζοντάς τον «στο ζουμί» του... ώστε «καθαρμένος» πια να κερδίσει την Ειρήνη. Ομως, και αυτό το πρόσωπο που πλάθει ο Αριστοφάνης είναι ένα παρόμοιο με τον Παφλαγόνα «κουμάσι», εξίσου άθλιο και πανούργο. Η πολύσημη αλλά και αμφίσημη μυθοπλασία της κωμωδίας αυτής διαθέτει πολλές αναλογίες για ερμηνευτική αντιστοίχησή της με το σημερινό βρωμερό πολιτικο-οικονομικό πόλεμο, «συμμάχων» και μη, σε βάρος του λαού μας. Η ελεύθερη απόδοσή της από τον Σταμάτη Φασουλή, όπως και η σκηνοθεσία του άφησαν ανεκμετάλλευτη αυτή τη δυνατότητα. Οι κειμενικές παρεμβάσεις δεν πρόσφεραν ούτε επικαιρική εμβέλεια ούτε κωμική νοστιμιά. Ο πηγαίος κωμικός οίστρος και η σκηνική ελαφράδα, έλειψε - σκηνοθετικά, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, μουσικά, χορογραφικά, αλλά και ερμηνευτικά - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ηθοποιών (με τη σειρά εμφάνισης): Τάκης Παπαματθαίου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιώργος Καύκας, Γιώργος Παπαγεωργίου.
«Εκκλησιάζουσες» από το «Θέατρο του Νέου Κόσμου»
«Εκκλησιάζουσες»
Παρότι μέσα στις χιλιετίες το γυναικείο γένος μετρά φοβερές θυσίες, αμέτρητα θύματα και πολύμορφους αγώνες, διεκδικώντας να γίνει σεβαστό και ισότιμο με το ανδρικό γένος, ελάχιστα δικαιώματα έχει κατακτήσει (όχι όμως και σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης), δικαιώματα αμφισβητούμενα και αναιρούμενα, ακόμα και στο σύγχρονο «πολιτισμένο» κόσμο. Θα μπορούσε να φανταστεί και θα δεχόταν, άραγε, ο σύγχρονος «πολιτισμένος» κόσμος, οι σύγχρονες «αναπτυγμένες» χώρες, οι λεγόμενες «δημοκρατικές» κοινωνίες, το ενδεχόμενο, ξαφνικά, μια νύχτα, η εξουσία- και μάλιστα μια εξουσία με συλλογικά όργανα και συλλογικές αποφάσεις, μια εξουσία της ισότητας, δικαιοσύνης, κοινοκτημοσύνης με κατάργηση της ιδιοκτησίας - να περάσει αποκλειστικά στα χέρια των γυναικών, όχι των επωνύμων, αλλά των γυναικών του λαού, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, ανδρικού και γυναικείου; Αδύνατον. Ο Αριστοφάνης, όμως, και φαντάστηκε και μυθοστόλησε εκπληκτικά ένα τέτοιο - αν και απόλυτα ουτοπικό για την Αθηναϊκή Δημοκρατία - ενδεχόμενο. Ο ποιητής καταγγέλλοντας την καταστρεπτική για το λαό και τον τόπο οικονομική και επεκτατική πολιτική που οδήγησε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και στην ήττα της Αθήνας, με αυτή την κωμωδία- ύμνο στις γυναίκες, σαρκάζοντας τη «λογική» της αργυρώνητης συμμετοχής και της ψήφου των ανδρών στις αποφάσεις της Εκκλησίας του Δήμου, θέλησε να καταδείξει όχι μόνον όλα τα κακά και άδικα σε βάρος της γυναίκας, τις οδύνες και το θρήνο της όταν χαροκαίγεται από ένα παράλογο πόλεμο, αλλά και να υπογραμμίσει ως μόνη διέξοδο από την πολιτική σήψη και την οικονομική και κοινωνική κατάπτωση της Αθήνας, μια πολιτική που θα διδαχθεί από το μόχθο, την ευφυία, την ιδιαίτερη ευαισθησία, τη λογική, τη δημιουργική δύναμη, την υπομονή, την επιμονή και την ικανότητα των γυναικών - κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες - να νοικοκυρεύουν το σπιτικό τους προς όφελος όλης της οικογένειας. Η ανθρωπότητα έχει να διανύσει μεγάλη πορεία μέχρι να πραγματοποιηθεί η κοινωνία που ονειρεύτηκαν και επέβαλαν οι «Εκκλησιάζουσες». Το μυθοπλαστικό οίστρο, τη διαχρονική αξία, την ανθρωπιστική και κοινωνική χρησιμότητα αυτής της αριστοφανικής κωμωδίας ανέδειξε η σκηνοθετική «ανάγνωση» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Μια παράσταση με χιούμορ, ευρηματική φαντασία αλλά χωρίς υπερβολές και εικαστική φινέτσα. Μια παράσταση αγάπης για τη γυναίκα, με τη συνολικά «εύφορη» δημιουργική συμβολή όλων των συνισταμένων της. Της πικάντικα εκσυγχρονιστικής απόδοσης (Βασίλης Μαυρογεωργίου), της γλυκύτατα μελωδικής μουσικής (Θάνος Μικρούτσικος), των πανέμορφων κοστουμιών (Αγγελος Μέντης), της εκφραστικής χορογραφίας (Αγγελική Στελλάτου), των φωτισμών (Σάκης Μπιρμπίλης). Μεγάλο και τελικό στήριγμα της σκηνοθετικής ανάγνωσης είναι οι ερμηνείες. Ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ, με σκηνικό νεύρο και εκφραστικότατα μέσα, η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, πρωτοεμφανιζόμενη σε αριστοφανική κωμωδία, μακράν της υποκριτικής «φθοράς» που προκαλεί η τηλεόραση, με σοβαρότητα, μέτρο, αλλά και κωμική ελαφράδα έπλασε την Πραξαγόρα. Θεατρικά εκφραστικότατες και κωμικά χυμώδεις είναι οι ερμηνείες των Παντελή Δεντάκη (ιδιαιτέρως στη Β' Γριά), Νίκου Καρδώνη, Μαίρης Σαουσοπούλου, Στράτου Χρήστου. Αξιοσημείωτη ερμηνευτικά είναι η Γεωργία Γεωργόνη. Θετική η προσπάθεια των Κώστα Κόκλα και Γιώργου Πυρπασόπουλου να ξεφύγουν από τις τηλεοπτικές ευκολίες τους.
«Ορνιθες» από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης
«Ορνιθες»
Είναι ουτοπία το όνειρο για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία της ειρήνης, της ελευθερίας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, χωρίς θρησκειολογικές φαντασιώσεις, απατεώνες εξουσιαστές, δόλιους εκμεταλλευτές; Ουκ ολίγοι χαρακτηρίζουν ουτοπική την κωμωδία του Αριστοφάνη «Ορνιθες», παραβλέποντας ότι ο μέγας αυτός ποιητής μέσω αυτής της - έμμεσα πολιτικής - υπερεαλιστικής αλληγορίας του τονίζει την ανάγκη ανατροπής κάθε κοινωνίας σαπισμένης από τη διαφθορά, την απάτη και την εκμετάλλευση των αδυνάτων από «θεώθεν» και επίγειους εξουσιαστές. Στα περί ουτοπίας η πολύ ενδιαφέρουσα «ανάγνωση» των «Ορνίθων» από τον Γιάννη Κακλέα, με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, αντιτάσσει την άποψη ότι όσο κι αν φαντάζει μη απραγματοποίητη μια άλλη κοινωνία, αν ο άνθρωπος «σταματήσει να την επιθυμεί κινδυνεύει με αφανισμό», και ότι η πραγματοποίησή της «από εμάς εξαρτάται», άποψη με την οποία κλείνει συγκινητικά και με δόση αισιοδοξίας την παράσταση. Η υπογράφουσα θεωρεί, ότι μετά την ανυπέρβλητη αισθητικά παράσταση του Κουν, η παράσταση του Κακλέα είναι η πιο ενδιαφέρουσα, ουσιωδώς εκσυγχρονιστική ερμηνευτική αντιμετώπιση των «Ορνίθων», κυρίως ιδεολογικά. Η εκσυγχρονιστική απόδοση του Κακλέα περιέλαβε - εν είδει προλόγου, αριστοφανικής παράβασης και επιλόγου - αποσπάσματα κειμένων του Καρυωτάκη, του Δημητριάδη και της Γώγου, που σηματοδοτούν εύγλωττα τη σύγχρονη ηθική, πολιτικοοικονομική και κοινωνική παρακμή. Καταδεικνύοντας σαρκαστικά - μέσω των κοστουμιών και του σκηνικού (Βάλια Μαργαρίτη- Μανώλης Παντελιδάκης) και της καλά δουλεμένης και εκτελεσμένης εκφραστικής κινησιολογίας και χορογραφίας (Κυριάκος Κοσμίδης), τη μεταμοντέρνα αισθητική, τα εντυπωσιοθηρικά κόμικς, το διαδεδομένο παντού χολιγουντιανό κιτσαριό, το ακριβό ενδυματολογικό γούστο των χρηματιστηριακών χρυσοκανθάρων και τεχνοκρατών, των πολιτικών και λογής λογής άλλων παρασίτων της άρχουσας τάξης, η σκηνοθεσία αντιπαραθέτει την απλότητα του καθημερινού ανθρώπου, την αθωότητα των μικρών παιδιών ως μόνη ελπίδα για το αύριο. Αλλά και στα ξενόφερτα εκκωφαντικά μουσικά ήθη αντιπαραθέτει το κειμηλιακό κάλλος και τη γλυκύτητα της μουσικής του Χατζιδάκι για τους «Ορνιθες» του Κουν. Η παράσταση υπηρετείται από συνολικά πολύ καλούς ηθοποιούς και χορευτές. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (Πεισθαίτερος) καταθέτει τη στέρεη, αλλά και λαϊκής γλυκύτητας κωμική του στόφα. Ευνοημένος και μεγεθυμένος (κειμενικά και τραγουδιστικά) από τη διασκευή, ο ρόλος του Ευελπίδη ερμηνεύθηκε με σκηνικό «νεύρο» και χιούμορ από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Εξαιρετικές οι ερμηνείες - και μάλιστα με μεταμορφώσεις τους σε αρκετούς ρόλους - των Γιώργου Χρυσοστόμου, Βαγγέλη Χατζηνικολάου, Αγορίτσας Οικονόμου, Προκόπη Αγαθοκλέους, Κώστα Μπερικόπουλου και Σωκράτη Πατσίκα.

ΘΥΜΕΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη 2012

Monday, September 17, 2012

ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΑ [Θεσσαλονίκη]: Κάπου στην Ιρλανδία ή βαθιά μέσα μας


Μετά την παράσταση «Ο συγγραφέας και ο αδερφός του συγγραφέα», η ομάδα «Perros» φέτος ανεβάζει το έργο «Αγρια Μοναξιά» του Μάρτιν Μακ Ντόνα από την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου, στις 21.00, στο «Θέατρο Ορα» (Αντ. Καμάρα 3, Τσιμισκή). To «Αγρια Μοναξιά» είναι γραμμένο κατά τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής πορείας του Μάρτιν Μακ Ντόνα. Το κείμενο διασκευασμένο, ξετυλίγει την ιστορία δύο Ιρλανδών αδελφών, του Κ και του Β, που ζουν μαζί στο πατρικό τους σπίτι. Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του πατέρα τους από το μεγάλο αδελφό (Κ), έχουν μοναδικό σκοπό να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Οι προσπάθειες του ιερέα Γ και της μικρής Γκ, να συμφιλιώσουν τα δύο αδέλφια, δεν καρποφορούν. Ετσι, οι δύο οδηγούνται σε ένα μονόδρομο πρωτοφανούς αντιπαλότητας. Η ομάδα σχετικά με το σκεπτικό της διασκευής αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το κείμενο έχει διασκευαστεί για να χλευάζει τους ''ευτυχιομανείς'' και όσους αναζητούν καινούργιες δεξιότητες απόλαυσης με σκοπό την αφύπνισή τους από το λήθαργο. Για να συντηρεί στο μυαλό του θεατή την ιδέα ότι δεν γίνεται να εξετάζουμε τα πάντα γύρω μας με χρησιμοθηρικούς όρους, χωρίς συνέπειες».

Ερωτας, θνητός κι αθάνατος στο Ιδρυμα Κακογιάννη. Το έργο του Δ. Δημητριάδη «Insenso» σε σκηνοθεσία Εμμ. Κουτσουρέλη


Βασισμένος στη νουβέλα του Καμίλο Μπόιτο, ο Δημήτρης Δημητριάδης έκανε τη θεατρική διασκευή του «Senso» αντιπροτείνοντας με τη σειρά του το «Insenso»: γι΄αυτό του το δημιούργημα τον ενέπνευσε και η ομώνυμη ταινία του Λουκίνο Βισκόντι (1974). Η παράσταση που ανεβαίνει στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία του Eμμανουήλ Κουτσουρέλη παίρνει αυτόν τον μονόλογο και τον μετατρέπει - σύμφωνα με τον συγγραφέα- , σε μια «όπερα χωρίς μουσική». Στο επίκεντρο βρίσκεται η ηρωίδα του Βισκόντι, η οποία μέσα από το «Insenso» ακολουθεί το προσωπικό της δράμα, ή καλύτερα την αγωνία του ανθρώπου απέναντι στο ανέφικτο του έρωτα και την προδοσία.

Μαύρη κωμωδία για την εξαπάτηση και τη διαφθορά


Το νέο έργο του Σέρβου συγγραφέα Κοβάτσεβιτς
  • Της Τιτικας Δημητρουλια, Η Καθημερινή, 16/9/2012

ΝΤΟΥΣΑΝ ΚΟΒΑΤΣΕΒΙΤΣ
Γενική πρόβα αυτοκτονίας. Μια πικρή κωμωδία για το ψεύδος
μετ.: Γκάγκα Ρόσιτς, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Ενας απελπισμένος άνθρωπος, αρχιτέκτονας κατεστραμμένων κτιρίων, καταχρεωμένος σε τοκογλύφους, ετοιμάζεται να πηδήξει από μια γέφυρα στον Δούναβη. Εμφανίζεται ένας λαθραίος ψαράς και τον ικετεύει να αλλάξει γνώμη για να μην του χαλάσει τα παραγάδια, πεθάνουν από την πείνα τα παιδάκια του και βρεθεί κι αυτός στη φυλακή. Καταφτάνει οδυρόμενη η νεαρή ερωμένη του, για να τον αποτρέψει. Τέλος, ένας έξαλλος καπετάνιος τον καθυβρίζει για τον ατομικισμό του, που δεν σκέφτεται τον αντίκτυπο της πτώσης του στον τουρισμό γενικά, στο ποτάμι ειδικά και στον ίδιον και στο κρουαζιερόπλοιό του ειδικότερα, αν πέσει στο κατάστρωμα και σκοτώσει αθώο κόσμο. Για να τον διώξει από τη γέφυρα, ο καπετάνιος τον στέλνει τελικά να πιάσει δουλειά στον εργολάβο αδελφό του.

Sunday, September 16, 2012

Το χθες ξαναζωντάνεψε δις...


  • Με την επιθεώρηση «Ελα απόψε στου... Μελά» και το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο»
Του Σπυρου Παγιατακη, Η Καθημερινή, 16/9/2012
Ελα απόψε στου... Μελάεπιλογή κειμένων - τραγουδιών: Ιάσων Τριανταφυλλίδηςσκηνοθ.: Γιάννης Καλατζόπουλοςθέατρο: ΚΘΒΕ
ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣΤο μεγάλο μας τσίρκοσκηνοθ.: Σωτήρης Χατζάκηςθέατρο: ΚΘΒΕ και Ακροπόλ
Αναφερόμενος στην αναβίωση της θρυλικής επιθεώρησης το «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη που οδήγησε πριν από τρεισήμισι δεκαετίες την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, ο κριτικός και ιστορικός του θεάτρου μας Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραφε τον περασμένο Αύγουστο: «Τίποτα δεν άλλαξε 39 χρόνια μετά». Κι αυτό συμβαίνει, λέει, εφόσον εμείς οι Ελληνες εξακολουθούμε να κάνουμε χιλιάδες χρόνια «τα ίδια λάθη, τις ίδιες προδοσίες ιδεών και αξιών, τις ίδιες στρεβλώσεις και τις ίδιες ταπεινώσεις υφιστάμεθα από εχθρούς και φίλους». Μπορεί να ’ναι κι έτσι.

Τολμά και θεατρικά ο Τζέικ Γκίλενχαλ


  • Ο νεαρός Αμερικανός σταρ δοκιμάζεται σε μια παράσταση «εκτός Μπροντγουέι»
The New York Times
Ο Τζέικ Γκίλενχαλ έκανε μια συμφωνία με τον εαυτό του πριν από 10 χρόνια: Για κάθε τρεις ταινίες που θα γύριζε, θα έπαιζε σε ένα θεατρικό έργο. Ηταν μια συμφωνία που δεν την τήρησε. O Αμερικανός ηθοποιός ήταν τότε 21 ετών, ενθουσιασμένος από το θεατρικό ντεμπούτο του στο Λονδίνο όπου ερμήνευσε ένα ευαίσθητο ρεμάλι στο έργο του Κένεθ Λόνεργκαν «This Is Our Youth», το είδος του περιθωριακού ήρωα που τον έκανε τόσο συμπαθή στο κύκλωμα του ανεξάρτητου κινηματογράφου σε ταινίες όπως οι «Ντόνι Ντάρκο» και «Lonely and Amazing». Ομως το διάλειμμα για συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις δεν είναι μέρος του «φαστ τρακ» του Χόλιγουντ για τους νέους ηθοποιούς. Ετσι ο Γκίλενχαλ δοκιμάστηκε για πιθανή συμμετοχή στις κινηματογραφικές σειρές Spider Man και Batman και για άλλους ρόλους που ίσως τον καθιέρωναν ως «ήρωα δράσης».

Το μιούζικαλ καλά κρατεί!

«Once». Το γλυκόπικρο, χαμηλών τόνων μιούζικαλ, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του 2006, εκτυλίσσεται στο Δουβλίνο και αφηγείται την ιστορία ενός Ιρλανδού μουσικού και μιας μετανάστριας από την Τσεχία, που τους φέρνει κοντά η αγάπη τους για τη μουσική. Η συνεργασία τους στη σύνθεση τραγουδιών γίνεται αφορμή να αναπτυχθεί ανάμεσά τους ένας ερωτικός δεσμός που συναντά πολλές δυσκολίες. Το έργο, γραμμένο από την Εντα Γουόλς (με μουσική και τραγούδια του Γκλεν Χάνσαρντ και της Μαρκέτα Ιργκλόβα), θριάμβευσε στα φετινά βραβεία Τόνι, αποσπώντας οκτώ, ανάμεσά τους του καλύτερου μιούζικαλ. Θερμούς επαίνους από την κριτική απέσπασε το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, η Κριστίν Μιλιότι και ο Στιβ Καζί, ο οποίος βραβεύτηκε με Τόνι, όπως και ο σκηνοθέτης του έργου Τζον Τίφανι.

Τίμων ο Αθηναίος στο Λονδίνο


Είναι ένα από τα έργα του Σαίξπηρ που σπανίως παίζονται, ωστόσο ο «Τίμων ο Αθηναίος» έχει θεματική που ποτέ δεν χάνει την επικαιρότητά της. Ο Τίμων είναι ένας φιλοχρήματος τύπος, που όταν τα οικονομικά του πάνε καλά απολαμβάνει περιποιήσεις και κολακείες από πλήθος «φίλους», αλλά όταν χάνει την περιουσία του, οι πάντες τον εγκαταλείπουν και εκείνος καταφεύγει στην απομόνωση και τη μισανθρωπία. Στη νέα παραγωγή του έργου, που παρουσιάζεται τώρα στο θέατρο Ολίβιε, στο Λονδίνο, ο σκηνοθέτης Νίκολας Χάιτνερ φρόντισε να τονίσει την επικαιρότητά του, μεταφέροντας τη δράση σ’ ένα σκηνικό που μοιάζει με το λονδρέζικο Σίτι, τη Μέκκα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ενώ κάνει νύξεις και για τη σύγχρονη Αθήνα, δείχνοντας οργισμένα πλήθη να διαδηλώνουν. Η παράσταση έχει κερδίσει θερμά σχόλια από τους κριτικούς, που εκθειάζουν ιδιαίτερα την ερμηνεία του Σάιμον Ράσελ Μπιλ στον κεντρικό ρόλο.