«Ποδαρικό» με τρίτο στεφάνι

• Θα παρουσιάζεται από τις 4 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης 

«Το τρίτο στεφάνι» των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Νιάρχου, βασισμένο στο βιβλίο του Κώστα Ταχτσή, παρουσιάζεται από τις 4 Ιανουαρίου 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

«Το τρίτο στεφάνι», ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά μυθιστορήματα, εκδόθηκε το 1962. Εργο αυτοβιογραφικό, με πρόσωπα από τη ζωή και τις μνήμες του συγγραφέα, σκιαγραφεί με πρωτόγνωρο για την εποχή του τρόπο ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας μέσα από τη ματιά δύο γυναικών, της Νίνας και της Εκάβης.

Δύο γυναίκες οικείες, γεμάτες δύναμη και αδυναμίες, ξετυλίγουν μπροστά στους θεατές το νήμα της ζωής τους: γάμοι, απιστίες, διαζύγια, θάνατοι, οικονομικές αποτυχίες, οικογενειακά δράματα.

Η προσωπική, μικρή τους ιστορία είναι δεμένη με τη μεγάλη ιστορία, με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, τα κυριότερα γεγονότα του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα, άλλοτε καθοριστικά και άλλοτε σαν φόντο σε ένα συναισθηματικό τοπίο. Το τρίτο στεφάνι της Νίνας, ο τελευταίος γάμος της με τον άνδρα της και γιο της Εκάβης, είναι το σημείο που η ιστορία ξεκινά και τελειώνει. Ενας κύκλος που κλείνει μέσα του όλο το πάθος των δύο ηρωίδων για τη ζωή, τον αγώνα για επιβίωση, τη σκληρότητα, την τρυφεράδα, αλλά και το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό τους, που μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου.

Παίζουν οι: Νένα Μεντή, Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη και είκοσι ακόμη ηθοποιοί.

Φανί Αρντάν - «Παλλάς» Ματαιώνεται η εμφάνισή της

Ματαιώνεται η εμφάνιση της Φανί Αρντάν στο «Παλλάς», που είχε προγραμματιστεί (ύστερα από αναβολή με δική της υπαιτιότητα) για τις 21 Δεκεμβρίου.

Ο λόγος της ματαίωσης οφείλεται στην επιτυχία και την παράταση των παραστάσεων της στο Παρίσι, που δεν της επιτρέπουν να είναι συνεπής στο ραντεβού της με το ελληνικό κοινό. Οπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της κ. Olivier Gluzman, «η Φανί Αρντάν υποχρεούται στη ματαίωση της έλευσής της στην Αθήνα, προγραμματισμένη για τις 21 Δεκεμβρίου στο Θέατρο ''Παλλάς'', και την παρουσίαση του έργου της Μαργκερίτ Ντιράς ''Navire Night'' λόγω της επιτυχίας του παρόντος έργου στο οποίο πρωταγωνιστεί και της παράτασης των εκεί παραστάσεων μετά από απαίτηση του κοινού. Η Φανί Αρντάν ζητά βαθύτατα συγνώμη και ελπίζει να συναντηθεί με το ελληνικό κοινό και τα ελληνικά ΜΜΕ εντός του 2012».

"Πανικός στα παρασκήνια" - και στη Θεσσαλονίκη

Ένας καταχρεωμένος θίασος περιοδείας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Κάτι θυμίζει, έτσι; Ήταν φαίνεται «αντικειμενικά τυχαίο» το έργο αυτό του Κεν Λούντβιχ, με τίτλο Πανικός στα παρασκήνια, να αποτελέσει μία από τις τέσσερις «αποχαιρετιστήριες» καινούργιες παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», οι οποίες θα παρουσιάζονται μέχρι το τέλος Ιανουαρίου στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης. Μετά θα ακολουθήσει η αναστολή λειτουργίας («ας το λέμε έτσι για να μην απελπιζόμαστε», σημειώνει με πικρή ειρωνεία ο Νικηφόρος Παπανδρέου) της ιστορικής αυτής σκηνής της πόλης.

Η κωμωδία παρεξηγήσεων Πανικός στα παρασκήνια, που κάνει πρεμιέρα απόψε στις 9.00 μ.μ., αποτελεί μια λοξή ματιά στη σκηνή και τους ανθρώπους της, μια παράσταση θεάτρου μέσα στο θέατρο, όπου ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ μπερδεύεται με τον Ταρζάν κι ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ με τον Νόελ Κάουαρντ...

H σκηνοθεσία είναι του Στάθη Μαυρόπουλου, σε μετάφραση του Δημήτρη Ναζίρη, τα σκηνικά της Λίλας Καρακώστα και τα κοστούμια της Όλγας Χατζηιακώβου, η μουσική επιμέλεια της Μαρίτας Τσαλκιτζόγλου. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Δημήτρης Ναζίρης, Έφη Σταμούλη, Μένη Κυριάκογλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Σοφία Βούλγαρη, Άννα Ευθυμίου, Γιώργος Δημητριάδης, Ηλίας Παπαδόπουλος.

Στη συνέχεια, την Πέμπτη 8/12 (και κάθε Κυριακή πρωί) θα παρουσιαστεί Το νερό της ζωής, μια σύνθεση βασισμένη στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, αλλά και σε ελληνικά και ξένα λαϊκά παραμύθια, στηριγμένη σε κώδικες του λαϊκού θεάτρου. Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι της Ελένης Δημοπούλου και τους δεκάδες ρόλους ερμηνεύουν οι Σ. Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γ. Δημητριάδης, Ροδή Κωνσταντινίδου, Μάριος Μεβουλιώτης, Η. Παπαδόπουλος.

Στις 14-15/12, σε συνεργασία με το Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ θα παρουσιαστεί η μουσική παράσταση Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, μια πολυφωνική προσέγγιση της Μαρίας Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Νικηφόρου Παπανδρέου, ενώ στις 21/12 η θεατρική ομάδα «Passatempo», σε συμπαραγωγή με την Πειραματική Σκηνή, θα παρουσιάσει την Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ, μια ανελέητη σύγκρουση μιας φοιτήτριας που δεν θέλει να αποτύχει και ενός καθηγητή που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση. Η μετάφραση και η σκηνοθεσία είναι της Γλυκερίας Καλαϊτζή, ενώ ερμηνεύουν οι Γιάννης Μόχλας και Νανά Παπαγαβριήλ.

• Συμπαράσταση από τον Δήμο

Τρόπους να αποτραπεί η αναστολή λειτουργίας του ιστορικού σχήματος της Πειραματικής, «τη στιγμή που η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από καλλιτεχνικά σχήματα που αναζωογονούν την πολιτιστική ζωή» αναζητεί ο Δήμος Θεσσαλονίκης, όπως δήλωσε ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Σπύρος Πέγκας μετά την προχθεσινή συνάντησή του με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Πειραματικής Νικηφόρο Παπανδρέου. Ο Δήμος θα κάνει «ό,τι είναι εφικτό, μέσα στα όρια των δυνατοτήτων και της γενικότερης οικονομικής συγκυρίας, ώστε να ενισχύσει τη συγκεκριμένη θεατρική σκηνή. Η προσπάθεια αυτή θα εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ευρύτερης στήριξης της θεατρικής παραγωγής και των θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης», δήλωσε μετά τη συνάντηση ο αντιδήμαρχος, ενώ ο Ν. Παπανδρέου από τη μεριά του υπογράμμισε με ικανοποίηση την αισιοδοξία που δημιουργεί η ευαισθησία που εκδηλώνει ο Δήμος σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Συμπαράσταση των ηθοποιών του ΚΘΒΕ στην «Πειραματική Σκηνή της Τέχνης»

Οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ εκφράζουν την ειλικρινή τους λύπη για την απόφαση αναστολής λειτουργίας της «Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης», επισημαίνοντας σε ανακοίνωση τους ότι είναι ένα ιστορικό θεατρικό σχήμα της Θεσσαλονίκης, που πρόσφερε σημαντική ώθηση στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης.

Τονίζουν ότι η «Πειραματική Σκηνή» υπήρξε μια σοβαρή πρόταση, που συμπορεύτηκε σθεναρά με το ΚΘΒΕ επί τρεις δεκαετίες, χωρίς να διαθέτει μεγάλες υλικοτεχνικές υποδομές, πολυάριθμο δυναμικό και σπουδαία οικονομική στήριξη. «Η θεατρική πολυφωνία στην πόλη, είναι το στοιχείο εκείνο που αναβαθμίζει πάντα το παραγόμενο θεατρικό προϊόν. Μπροστά στα ανελέητα χτυπήματα που δέχεται ο πολιτισμός, έχουμε χρέος να αντισταθούμε. Η «Πειραματική Σκηνή» είναι μέρος της πολιτιστικής ιστορίας της χώρας και οφείλουμε να την προστατεύσουμε», αναφέρουν.
«Συμπαραστεκόμαστε σε όλους τους συντελεστές της «Πειραματικής», κυρίως τους ηθοποιούς, που συνέδεσαν την καλλιτεχνική τους έκφραση μαζί της και ζητάμε από τα υπουργεία Οικονομικών και Πολιτισμού, να αρθεί το οικονομικό αδιέξοδο, που την αναγκάζει να ρίξει αυλαία, αφήνοντας τη Θεσσαλονίκη φτωχότερη θεατρικά», καταλήγουν οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ.

Βιβλίο στη μνήμη του Γιώργου Λαζάνη θα εκθοθεί από το Μουσείο Μπενάκη

Στις 5 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται πέντε χρόνια από τον θάνατο του Γιώργου Λαζάνη. Ιχνηλατώντας τα 55 χρόνια που αφιέρωσε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος, βρίσκεται στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας ένα βιβλίο για τον ίδιο που θα εκδοθεί από το Μουσείο Μπενάκη.

Σ' αυτό περιλαμβάνεται ολόκληρη η παραστασιογραφία (περισσότεροι από 100 ρόλοι και σκηνοθεσίες) ξεκινώντας από την πρώτη επαφή με τον Κουν, στρατιώτης ακόμα, στις αρχές της δεκαετίας του '50, μέχρι τον θάνατο του δασκάλου του, το 1987 και στη συνέχεια ως το 2005 και στις δύο σκηνές του θεάτρου το Υπόγειο και τη Φρυνίχου, αλλά και το Ηρώδειο και την Επίδαυρο.

Δικοί του άνθρωποι, συνεργάτες, μαθητές και φίλοι καταθέτουν προσωπικές αναμνήσεις από τις κοινές τους εμπειρίες, που φωτίζουν και την λιγότερο γνωστή πλευρά της προσωπικότητάς του, που παρέμεινε άρρηκτα δεμένη με την απόλυτη αφοσίωσή του στο Θέατρο Τέχνης.

Μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος

• ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ ΣΤΗ «ΡΟΟΥΖ» 
• "Είναι η φωνή-αντίλαλος των μικρών ή μεγάλων προσδοκιών μας", λέει η ηθοποιός για την ηρωίδα του Μάρτιν Σέρμαν, που θα "ντυθεί" από τις 5 Δεκεμβρίου στην Αθηναΐδα

  

«Η Ρόουζ δεν είναι μόνο μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος. Είναι επίσης η προσωποποίηση του αγώνα όλων των γυναικών, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης, της συζύγου και της μητέρας...», λέει η Ζωή Λάσκαρη

Η "Ρόουζ" του Μάρτιν Σέρμαν είναι μια γυναίκα που ψάχνει τη θέση της μέσα στην οικογένεια, στο μέρος που μεγαλώνει και ζει, στον έρωτα και τις σχέσεις της. Απογοητεύεται και πεισμώνει, θλίβεται, αλλά αγωνίζεται, ερωτεύεται ή συμβιβάζεται και μιλά με το γέλιο ή τις σιωπές της.

"Η Ρόουζ δεν είναι μόνο μια γυναίκα του Ολοκαυτώματος. Είναι επίσης η προσωποποίηση του αγώνα όλων των γυναικών, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης, της συζύγου και της μητέρας, που στον ρου της Ιστορίας διεκδικούν τον ρόλο που τους αξίζει: πρωταγωνίστριες, αγωνίστριες της ζωής από κάθε της μετερίζι", σημειώνει η Ζωή Λάσκαρη που την υποδύεται, από τις 5 Δεκεμβρίου, στη "Θεατρική Σκηνή "Ζωή Λάσκαρη" - Πολυχώρος "Αθηναΐς"", σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Ρώσου σκηνοθέτη Αντολφ Σαπίρο. "Η Ρόουζ είναι ταγμένη να κουβαλάει μαρτυρικά κάτι από όλες μας".

"Από την πρώτη κιόλας στιγμή που πήρα στα χέρια μου το έργο του Mάρτιν Σέρμαν, χάθηκαν στο σκοτάδι όλες οι υπόλοιπες υποψηφιότητες έργων που μου έκλειναν θελκτικά το μάτι", αναφέρει η πρωταγωνίστρια. Η "Ρόουζ" είναι ένα "πολυσήμαντο έργο. Δεν είναι μόνο η προσωπική "οδύσσεια" της ηρωίδας, συγκινητική από την αρχή μέχρι το τέλος, που προκαλεί στην υποψήφια ηθοποιό την αγωνία μιας άνισης αναμέτρησης.

«Ασπίδα» στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» o Δήμος Θεσσαλονίκης

"Φως στο τούνελ" από τον Δήμο Θεσσαλονίκης για τη σωτηρία της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης", που λόγω έλλειψης χρηματοδότησης βάζει λουκέτο στο τέλος Ιανουαρίου 2012.

Νικηφόρος Παπανδρέου

"Φως στο τούνελ" από τον Δήμο Θεσσαλονίκης για τη σωτηρία της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης", που λόγω έλλειψης χρηματοδότησης βάζει λουκέτο στο τέλος Ιανουαρίου 2012.

Ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Σπύρος Πέγκας, συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή και ιδρυτικό μέλος της "Τέχνης", Νικηφόρο Παπανδρέου και του διεμήνυσε πως πρόθεση του δήμου είναι να βοηθήσει ώστε να μην ανασταλεί η λειτουργία της.

Η συνάντηση θα επαναληφθεί σήμερα το μεσημέρι, αλλά, όπως είπε στο "Εθνος" ο κ. Πέγκας, "το ενδιαφέρον μας είναι ουσιαστικό και στόχος μας να συνεχίσει τη λειτουργία της η ''Τέχνη'' και να στηθεί ένα γενικότερο πλαίσιο στήριξης όλων των θεατρικών ομάδων της πόλης". Ο κ. Πέγκας ανέλαβε να φέρει τους υπευθύνους της "Τέχνης" σε επαφή με το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ συζητήθηκε και η παραχώρηση για χρήση του δημοτικού θεάτρου "Ανετον".

Τίτλοι τέλους για το θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης» μετά από 38 χρόνια

Την αυλαία του κλείνει οριστικά το θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης», μετά από 38 χρόνια μεγάλης και λαμπρής πορείας.

Λίγο πριν το λουκέτο, θα πραγματοποιηθεί η παράσταση «Abnormal» της Πτούσκινα Ναντιέζντα Μιχάιλοβνα με τη Μαρία Αλιφέρη και τον Γιώργη Κοντοπόδη, σε σκηνοθεσία Προμηθέα Αλειφερόπουλου.

Η παράσταση θα πραγματοποιείται έως και την Κυριακή 25 Δεκεμβρίου, ανήμερα Χριστουγέννων. Η πλοκή του σύγχρονου αυτού έργου, διαδραματίζεται στη Ρωσία μετά την Περεστρόικα, όπου όλα έχουν αλλάξει και δύο «abnormal» ήρωες, άγνωστοι μεταξύ τους, προσπαθούν να εισχωρήσουν, ο ένας στη ζωή του άλλου.

Το θέατρο «Δημήτρης Ποταμίτης» ήταν το πρώτο θέατρο που δημιουργήθηκε στην Αθήνα εκτός κέντρου, το 1973 από τον αείμνηστο Δημήτρη Ποταμίτη ως «Θέατρο Έρευνας», ενώ το 2004 πήρε τη σημερινή του ονομασία από το Γιώργη Κοντοπόδη και τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο, που ανέλαβαν από κοινού τη διεύθυνση του χώρου.

Σύντομα θα ανακοινωθεί ο καινούργιος χώρος που θα στεγάσει τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του Γιώργη Κοντοπόδη.

«Αμερικανικός βούβαλος» με νεύρο

• Το γνωστό έργο του Μάμετ εξελληνίζεται και εκσυγχρονίζεται σε μια ξεχωριστή παράσταση
• Του Σπυρου Παγιατακη
• Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/11/2011

• Ντέιβιντ Μάμετ Αμερικανικός βούβαλος, σκην.: Δημήτρης Τάρλοου. Θέατρο Πορεία

Με την πρώτη κιόλας φράση –«Και; Και λοιπόν, Μπομπ;»– ξαφνιάστηκα. Να ήταν ο τρόπος της εκστόμισης που με θορύβησε περισσότερο; Ηχούσε θορυβώδης και υπερβολικός – έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Αρχικά. Μετά ήταν κι εκείνος ο συγκεκριμένος ηθοποιός, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο οποίος έλεγε την ατάκα. Μα αυτός, που εγώ τον θεωρώ ιδιαίτερα χαρισματικό και σπάνιο στις φωτοσκιάσεις, σκέφτηκα. Γιατί φωνάζει τώρα έτσι; Σε λίγο ακολούθησαν και οι άλλοι. Ο νεαρός Μπομπ –το πρεζόνι με τη χρυσή καρδιά– και ο ξερόλας «Δάσκαλος», παιγμένος από τον Γιώργο Γάλλο, έναν άλλο ηθοποιό τον οποίο θεώρησα όταν τον πρωτοείδα μια από τις πιο εντυπωσιακές θεατρικές αποκαλύψεις. Και οι τρεις σαν να υπερέβαλλαν στα ντεσιμπέλ τους. Δεν ήταν μόνο που κραύγαζαν, αλλά ήταν και η κίνησή τους πάνω στη μακρόστενη σκηνή που έμοιαζε χορογραφημένη μ’ έναν εξίσου νευρώδη τρόπο. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω ότι εδώ συμβαίνει κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που έπρεπε να κατανοήσω.

Γιατί, πέρα από τον «παραδοσιακό» ρεαλισμό τον οποίο είχα συναντήσει –και συνηθίσει– τις προηγούμενες φορές που είχα δει το έργο (που αφηγείται πώς τρεις μικροκακοποιοί οργανώνουν μια, τελικά αποτυχημένη, διάρρηξη με στόχο κάποιους «αμερικανικούς βούβαλους», δηλαδή παλιά μεταλλικά πεντοδόλαρα), τώρα στην παράσταση όπως σκηνοθετήθηκε από τον Δημήτρη Τάρλοου, συμβαίνουν κι άλλα πράγματα. Πράγματα πολύ ουσιαστικότερα. Πρώτα απ’ όλα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των τριών. Με τη μοναξιά να ξεχειλίζει, καθένας τους αγωνίζεται να έχει την αποκλειστικότητα της φιλίας του άλλου.

«Ο θάνατος του εμποράκου» άλλοτε και τώρα

 Πολλά θεατρικά έργα ρίχνουν φως στην κοινωνική απόγνωσηInternational Herald Tribune
Είδα μήπως το φάντασμα του Γουίλι Λόμαν, τις προάλλες, να συζητάει ανταλλάσσοντας σχόλια κοινωνικής διαμαρτυρίας με τον Τζο Χιλ, τον επαναστάτη συνδικαλιστή και τραγουδοποιό, και τον Γούντι Γκάθρι; Πιθανότατα όχι. Ο Γουίλι, ο πρωταγωνιστής του έργου του Αρθουρ Μίλερ «Ο θάνατος του εμποράκου», πήγε στον τάφο με τον καημό του αμερικανικού ονείρου. Χωρίς αμφιβολία, η συμμετοχή σε δημόσιες διαμαρτυρίες θα έφερνε σε αμηχανία έναν άνθρωπο που πίστευε ότι τα καλύτερα όπλα του ήταν το χαμόγελο και τα καλογυαλισμένα παπούτσια, και που πάνω απ’ όλα ήθελε να τον συμπαθούν.
Θα ήταν εύκολο όμως ν’ ακούσεις τη φωνή της χήρας του Γουίλι, της Λίντας, ανάμεσα σ’ εκείνες των διαδηλωτών στο Ζουκότι Παρκ του κάτω Μανχάταν. Θυμάστε τη Λίντα. Ηταν εκείνη που είπε για τον άντρα της, ο οποίος φαινόταν σαν αόρατος αφότου έχασε τη δουλειά του: «Πρέπει να δίνετε προσοχή σε τέτοιους ανθρώπους». Ο,τι κι αν πεις για την έλλειψη επίσημων αιτημάτων και στρατηγικών στους κόλπους του κινήματος «Occupy Wall Street», δεν μπορείς ν’ αρνηθείς ότι τους μετέχοντες συνενώνει μια υπέρτατη επιθυμία: θέλουν να τους δοθεί προσοχή.
Οταν επιστρέψει στο Μπροντγουέι ο «Θάνατος του εμποράκου» την επόμενη χρονιά, σε μια παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο Γουίλι μπορεί να αναδυθεί σαν μια φιγούρα του καιρού μας, περισσότερο απ’ όσο όταν πρωτοεμφανίστηκε το 1949. Θα έχει πολύ μεγάλη παρέα ως παράδειγμα ανθρώπου που οδηγείται στην απόγνωση επειδή έχασε τη δουλειά του και έγινε –για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη της μόδας– «πλεονασματικός» (στα ελληνικά θα λέγαμε «σε εφεδρεία»). Οπως τον σκιαγραφεί ο Μίλερ, ο Γουίλι χωρίς δουλειά είναι ο Γουίλι απογυμνωμένος από αξιοπρέπεια, βάρος, ακόμα και ταυτότητα.

Η πλούσια προσφορά του Βαγγέλη Λειβαδά στο ελληνικό θέατρο

• Ξεπέρασαν τις 350 οι θεατρικές του δουλειές σε όλα τα είδη 

 

Ο Βαγγέλης Λειβαδάς (δεξιά) σε παλαιότερη φωτογραφία με τη σύζυγό του Σμαρούλα Γιούλη και τον Γρηγόρη Βαλτινό από πρεμιέρα θεατρικής παράσταση

O Βαγγέλης Λειβαδάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Ηταν 90 ετών. Από πολύ νωρίς αγάπησε το θέατρο και το 1958 έκανε την πρώτη του θεατρική παραγωγή.

Εκτοτε οι δουλειές που ανέβασε ξεπέρασαν τις 350, καλύπτοντας όλα τα είδη, από την κωμωδία και το δράμα, ως τα μεγάλα μιούζικαλ, είδος που ταυτίστηκε με τον ίδιο και με την αγαπημένη του σύζυγο, Σμαρούλα Γιούλη.

Τη δεκαετία του ΄70 ανέλαβε το τότε θέατρο Καλουτά και το μετέτρεψε σε «Αμφιθέατρο» για να παρουσιάσει τον «Ερωτόκριτο» και την «Οδύσσεια», ενώ ήταν ο πρώτος παραγωγός που ανέβασε αριστοφανική κωμωδία στο Ηρώδειο.

Συνεργάσθηκε με όλο, σχεδόν, το ελληνικό θέατρο, για παραστάσεις ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Ανάμεσα στις εκατοντάδες παραγωγές του περιλαμβάνονται έργα των  Ξενόπουλου, Μελά, Τσιφόρου, Πρετεντέρη, Σακελλάριου, Ψαθά, Ρούσου, Γιαλαμά και αργότερα, Μάτεσι, Μποστ, Μουρσελά, Ξανθούλη ως τον Λαζόπουλο. Αλλωστε για την αγάπη του στο ελληνικό έργο τιμήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.

Από τους λάτρεις των διεθνών μιουζικαλ ανέβασε στις αθηναϊκές σκηνές τα «Σικάγο», «Η γυναίκα της χρονιάς», «Μάγκες και κούκλες», «Hello Dolly», «Sweet Charity» ως και το «Grease» κ.ά. Από τις παραστάσεις του πέρασε όλο το ελληνικό θέατρο, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συνθέτες, σκηνογράφοι, φωτιστές.

 Η πλούσια θεατρική του δραστηριότητα αναπτύχθηκε μέσα στις τέσσερις δεκαετίες της πορείες του στα θέατρα Καλουτά, Διονυσια, Ακάδημος και πιο πρόσφατα στις σκηνές του Αμιράλ, του Βέμπο και των θερινών Παρκ και Σμαρούλα _αφιερωμένο στην Σμαρούλα Γιούλη, με την οποία μοιράστηκε και όλα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, καθώς είχε αποσυρθεί, λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα.

ΤΟ ΒΗΜΑ: 27/11/2011

Ονειρο παιδικής νύχτας

[Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011]

Το σεξπιρικό έργο από τις «Μαγικές Σβούρες»  Μια λαμπρή περίπτωση στον πληθωρικό χάρτη των παιδικών παραστάσεων είναι και οι «Μαγικές Σβούρες», που φέτος παρουσιάζουν το σεξπιρικό «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» σε ειδική διασκευή για παιδιά.

Τις... σβούρες κινούν εδώ και οκτώ χρόνια η Δόμνα Ζαφειροπούλου και ο Δημήτρης Αδάμης. Ηθοποιοί κι οι δυο, ξεκίνησαν δέκα χρόνια πριν διοργανώνοντας παιδικές εκδηλώσεις. Χωρίς να τις θεωρήσουν ποτέ πάρεργο και διατηρώντας πάντοτε τις ποιότητες του καλού θεάτρου. Σύντομα τους δόθηκε η πρώτη μικρή σκηνή για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους.

Ο σκηνοθέτης της ομάδας, Δημήτρης Αδάμης, εμπνεύστηκε τότε, από έναν πίνακα του Βαν Γκογκ που απεικονίζει ένα χωράφι γεμάτο σιτάρι, τον ήρωά του Σίτο Σιταράκι. Η παράσταση με τίτλο «Αυτός ο μεγάλος μικρός Σίτος Σιταράκις» πρωτοπαρουσιάστηκε το 2003 στην «Αθηναΐδα». Την είδε λίγος κόσμος. «Το αποτύπωμά της όμως έμεινε» όπως λένε. Γι' αυτό και την επανέλαβαν πέντε χρόνια μετά στο Θέατρο Αθηνών της Βουκουρεστίου.

Χορεύοντας στο τεντωμένο σκοινί Ισλάμ-Δύσης

[Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011]

Η παράσταση του Λόιντ Νιούσον «Μπορούμε να μιλήσουμε γι' αυτό;», με θέμα την ανεξιθρησκία και την ανεκτικότητα, στην Αθήνα  «Can we talk about this?» («Μπορούμε να μιλήσουμε γι' αυτό;»). Το ερώτημα μόνο ρητορικό δεν είναι για τον Αυστραλό σταρ χορογράφο και καλλιτεχνικό διευθυντή του DV8 Physical Theatre, Λόιντ Νιούσον στην ομώνυμη παράστασή του που, μετά την πρεμιέρα στην Οπερα του Σίδνεϊ (τον Αύγουστο), μεταφέρθηκε στο παρισινό Theatre de la Ville δημιουργώντας μάλλον κοινωνικό παρά καλλιτεχνικό «γεγονός». Και τώρα καταφτάνει και στην Αθήνα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (8-11 Δεκεμβρίου), για να προκαλέσει αναλόγως έντονη συζήτηση για τα όρια της ανοχής και την ανεξιθρησκία.

Την έντονη σωματικότητα συμπληρώνουν οι προβολές, το γράψιμο στους τοίχους και η παράθεση φωτοτυπιών με θύματα φανατικών ισλαμιστών

Αυτολογοκρινόμαστε στη Δύση όποτε μιλάμε για το Ισλάμ; Μπορεί το Ισλάμ να συνδυαστεί με την πολυπολιτισμικότητα και την ελευθερία; Υποστηρίζουμε στη Δύση τους προοδευτικούς μουσουλμάνους; Γιατί μια χώρα - υπόδειγμα πολυπολιτισμικότητας, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, επιτρέπει στους κόλπους της το φονταμενταλισμό, με τη λειτουργία συμβουλίων που εφαρμόζουν με αυστηρότητα τη μουσουλμανική σαρία; Παραδέχονται οι μουσουλμάνοι gay της Ευρώπης ανοικτά τη σεξουαλική ταυτότητά τους;

Στην παράσταση - ντοκιμαντέρ «Can we talk about this?» ο Λόιντ Νιούσον εκκινεί από «πιασάρικα», ευρέως γνωστά γεγονότα: το κάψιμο των αντιτύπων του βιβλίου του Σαλμάν Ρουσντί «Οι σατανικοί στίχοι» το 1989, τη δολοφονία του Ολλανδού σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ για το φιλμ που γύρισε και αποκάλυπτε τη δεινή θέση της γυναίκας στο Ισλάμ το 2004 και το σάλο που προκάλεσε η δημοσίευση των σατιρικών σκίτσων του Μωάμεθ στη Δανία το 2005. Αλλά προχωράει ακόμη... βαθύτερα.

Το Θέατρο Τέχνης γιορτάζει

[Επτά, Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011 ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ].

Με το έργο «Ο δρόμος περνάει από μέσα» αποφάσισε το Θέατρο Τέχνης, στα εβδομήντα χρόνια λειτουργίας του (1942-2012), να τιμήσει τη μνήμη του Ιάκωβου Καμπανέλλη, συγγραφέα που συνέδεσε στενά τη δημιουργία του με το συγκεκριμένο θέατρο.

Αλέξανδρος Πέρος, Αλίκη Αλεξανδράκη, Μαρία Ασλάνογλου, Γιάννης Φέρτης και Γιάννης Δρακόπουλος στην παράσταση «Ο δρόμος περνάει από μέσα» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το έργο, που γράφτηκε το 1990 και πρωτοπαίχτηκε την ίδια χρονιά από τον θίασο της Μαριέττας Ριάλδη, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Ιάκωβου Καμπανέλλη, μόλις ανέβηκε στο «Υπόγειο», σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, σκηνικά-κοστούμια Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, μουσική Μαρίνας Χρονοπούλου.

Με όχημα μια φαινομενικά απλή ιστορία, ο συγγραφέας σκιαγραφεί ένα πεδίο σύγκρουσης αρχών και αξιών, μια μάχη ανάμεσα στον παλιό, εύθραυστο κόσμο που υποχωρεί και σε κείνον που έρχεται αδίστακτος, ακαλλιέργητος και σαρωτικός στο πέρασμά του. Χωρίς να λείπουν τα κωμικά στοιχεία, οι ήρωες είναι πρόσωπα ζωντανά, αναγνωρίσιμα γύρω μας. Είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν με το όνειρο της «αρπαχτής» για να καταλήξουν χαμένοι, μπερδεμένοι και απογοητευμένοι από το κυνήγι του μεγάλου ονείρου.

Γιώργος Κιμούλης: Ενας «περίπλοκος» γέρος

Ερμηνεύει "μονόλογο-προειδοποίηση για το επικείμενο τέλος της εγωιστικής ζωής που ζούμε" στο έργο του Μπέρνχαρντ, στο Θέατρο Τέχνης 

«Πρόκειται για ένα διανοητικό χείμαρρο με θέμα τη μοναξιά, το γήρας, τον εγωισμό, τη χαμένη κοινωνική συνείδηση, που δεν οδηγούν πουθενά αλλού παρά στην παραφροσύνη», λέει ο Γιώργος Κιμούλης για το «Απλά περίπλοκος» του Τόμας Μπέρνχαρντ

Ενας γέρος, πρώην διάσημος ηθοποιός, τώρα εντελώς ξεπεσμένος, ο οποίος μονολογεί διηγούμενος τη ζωή του, είναι το κεντρικό πρόσωπο του έργου του Τόμας Μπέρνχαρντ, "Απλά περίπλοκος", που ανεβαίνει στο "Υπόγειο" του "Θεάτρου Τέχνης - Καρόλου Κουν" από τη Δευτέρα (και για μόνο 10 παραστάσεις). Τον ρόλο υποδύεται ο Γιώργος Κιμούλης (ο οποίος υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία), αγνώριστος εμφανισιακά.

Γερασμένος μερικές δεκαετίες, με ρυτίδες, λευκά μαλλιά, μουστάκι και μούσι, ο πρωταγωνιστής μεταμορφώνεται στον ηλικιωμένο ηθοποιό, τελευταίο επιζώντα της οικογένειάς του -ακόμα και η γυναίκα του έχει πεθάνει-, που ζει κάτω από άθλιες συνθήκες σ' ένα φθαρμένο σπίτι, μισώντας τους πάντες και τα πάντα.

Ο «γελοίος» του Ντοστογιέφσκι στη σύγχρονη Αθήνα

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ. Εμπνευσμένη από το σπουδαίο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι "Το όνειρο ενός γελοίου", η Δήμητρα Παπαδοπούλου μεταφέρει και σκηνοθετεί (μαζί με την Α. Τσούγκου)την ιστορία του "γελοίου" στο γνώριμο περιβάλλον της σύγχρονης Αθήνας. Εμπνευσμένη από το σπουδαίο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι "Το όνειρο ενός γελοίου", η Δήμητρα Παπαδοπούλου μεταφέρει και σκηνοθετεί (μαζί με την Α. Τσούγκου)την ιστορία του "γελοίου" στο γνώριμο περιβάλλον της σύγχρονης Αθήνας. Ο Φάνης Μουρατίδης στη Μικρή Χώρα του θεάτρου "Χώρα", από τις 7 Δεκεμβρίου, στην παράσταση "Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι", υποδύεται τον Ελληνα του 2012 που χάνει τη δουλειά του, το ακριβό του σπίτι στο Ψυχικό, το κύρος του επιτυχημένου διαφημιστή και μαζί κάθε ελπίδα για το μέλλον του. Μετακομίζει σε ένα υπόγειο στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών και πάνω που έχει αποφασίσει ότι η μοναδική λύση είναι η αυτοκτονία, πέφτει στα χέρια του το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι με τίτλο "Το όνειρο ενός γελοίου". Κι εκεί αρχίζει η περιπέτειά του.

Δεύτερη χρονιά με γυναικεία συμμαχία

«ELIART». Δύο γυναίκες, η ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας Βίλη Σωτηροπούλου και η Ιωάννα Μυλοπούλου, αναλαμβάνουν για φέτος το θέατρο "Eliart", με μόνο αληθινό σκοπό την επικοινωνία που προσφέρει η καλλιτεχνική δημιουργία. Δύο γυναίκες, η ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας Βίλη Σωτηροπούλου και η Ιωάννα Μυλοπούλου, αναλαμβάνουν για φέτος το θέατρο "Eliart", με μόνο αληθινό σκοπό την επικοινωνία που προσφέρει η καλλιτεχνική δημιουργία. Ενα καινούργιο θέατρο -με σύμβολο μια ελιά- που βρίσκεται στο καλλιτεχνικό κέντρο της πόλης, στον Βοτανικό, θα φιλοξενήσει θεατρικές παραστάσεις, μουσικές βραδιές, παιδικές παραστάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ποιητικές νύχτες, συναντήσεις χορευτικές, προβολές ταινιών, αφιερώματα σε δημιουργούς Ελληνες και ξένους, σεμινάρια θεάτρου, παρουσιάσεις μαγειρικής, οινογευσίες κ.ά. Το "Eliart", το "ζεστό" θεατράκι της οδού Κωνσταντινουπόλεως, μετά το περσινό επιτυχημένο ξεκίνημά του συνεχίζει φέτος για δεύτερη χρονιά στην ίδια φιλοσοφία.

Νεκρός σε πυρκαγιά ο θεατρικός επιχειρηματίας Βαγγέλης Λειβαδάς

Νεκρός ανασύρθηκε ο 90χρονος θεατρικός επιχειρηματίας Βαγγέλης Λειβαδάς, από το διαμέρισμά του στη Γλυφάδα, έπειτα από πυρκαγιά που ξέσπασε λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι της Κυριακής, για  άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους. Στο νοσοκομείο «Σωτηρία» μεταφέρθηκε επίσης με αναπνευστικά προβλήματα και ισχυρό σοκ η σύντροφος της ζωής του, ηθοποιός Σμαρούλα Γιούλη. Έρευνες στο διαμέρισμα του 3 ορόφου, στην οδό Κολοκοτρώνη 19, στη Γλυφάδα, διεξάγει το Ανακριτικό της Πυροσβεστικής, προκειμένου να διαπιστώσει τα αίτια της φονικής πυρκαγιάς. Από τις πρώτες εκτιμήσεις της Πυροσβεστικής, πιθανή αιτία της φωτιάς είναι ένα αερόθερμο στην κρεβατοκάμαρα του διαμερίσματος, από το οποίο πήραν φωτιά τα κλινοσκεπάσματα.

Ο Βαγγέλης Λιβαδάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο κατεξοχήν Έλληνας θεατρικός επιχειρηματίας, αρνιόταν αυτόν τον τίτλο και προτιμούσε αυτόν του θεατρικού παραγωγού.