Ο Πλούτος (Αννίτα Σαντοριναίου) είναι τυφλός και ως εκ τούτου άδικος στις μοιρασιές... Με τη βοήθεια του φτωχού αγρότη Χρεμύλου (Ντίνος Λύρας) και του δούλου του Καρίωνα (Νεοκλής Νεοκλέους) ξαναβρίσκει το φως του. Ετσι, η νέα τάξη πραγμάτων ανατέλλει αποτυπώνοντας την εποχή του Αριστοφάνη, η οποία σε πολλά θυμίζει τη σημερινή. Την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη «Πλούτος» θα δούμε την Τετάρτη από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο Ηρώδειο.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους ανεβάζει την παράσταση με τους ίδιους βασικούς συντελεστές που την ανέβασε ξανά το 1980 (μετάφραση Κ. Κολώτα, σκηνικά Γ. Ζιάκα, μουσική Μ. Χριστοδουλίδη, χορογραφίες Ισίδωρου Σιδέρη) και καινούρια διανομή. «Τότε», μας λέει, «μόλις είχαμε βγει απ' το καμίνι της χούντας κι ολόγυρα ολόγυρα υπήρχε διάχυτη η αισιοδοξία, το όνειρο και ο σουρεαλισμός. Εκείνος ο "Πλούτος", ένα χρόνο μετά τις "Ικέτιδες" ξανά στον Λυκαβηττό, είχε τον αέρα του "άντε να φύγουμε"... Τώρα επιστρέφει στον καινούριο αιώνα, προανατολισμένος στο πνεύμα της εποχής, στης ακρίβειας τον καιρό»...
Η παράσταση του 1980 δίχασε κριτική και κοινό, μας θυμίζει ο σκηνοθέτης. «Ο κόσμος την υποδέχτηκε με θέρμη, αλλά η κριτική υπήρξε ανελέητη. Θυμάμαι τον Τσαρούχη που μας είπε μετά στα καμαρίνια ότι είναι η καλύτερη παράσταση που είχε δει τα τελευταία χρόνια. Ομως τα δημοσιεύματα μας κατακρεούργησαν. Πολύ σοβαρά ονόματα, που αν και ανέμελος νέος τότε μου ενέπνεαν σεβασμό, όπως ο Λιγνάδης ή ο Δρομάζος, μας τσάκισαν. Τα "Νέα" μάλιστα το έπραξαν μέσω δύο κριτικών, του Γεωργουσόπουλου και του Μαργαρίτη. Πιστεύω ότι η παράσταση, για την εποχή της, εξέπεμπε έναν ασυνήθιστο σουρεαλισμό που όμως στο κοινό άρεσε».
Το σκηνικό του Γιώργου Ζιάκα και η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη αναβιώνουν έναν οργουελικό κόσμο. Μια ειδική σκηνική κατασκευή δημιουργεί το χώρο όπου εκτυλλίσσεται ο Πλούτος. Μεγάλες κυματιστές επιφάνειες, η μία δίπλα στην άλλη, μήκους 25 μέτρων και ύψους 15 μέτρων, ενώνονται αποτυπώνοντας την έρημο της Σαχάρας. Πάνω στο γυμνό, άνυδρο τοπίο δεσπόζει ένα τεράστιο καρπούζι, σύμβολο της γεωργίας, της καρπερής γης.
Σαν ροκ όπερα
Ο Νίκος Χαραλάμπους πρόσθεσε στο -χωρίς χορικά έργο- τρία χορικά που τραγουδούν και χορεύουν (ακόμα κι ένα μελαγχολικό ζεϊμπέκικο) αγρότες και αγρότισσες. Κι αν στην πρώτη παράσταση ο Πλούτος ήταν ένας καλοκάγαθος γεροντάκος, τώρα εμφανίζεται ως επηρμένος τύπος που εκμεταλλεύεται τη δουλοπρέπεια των φτωχών χωρικών. Οσο για την Πενία (Στέλα Φυρογένη), άπιαστη ερωτική φαντασίωση το 1980, τώρα είναι μια γκόθικ φιγούρα ενταγμένη σε μια σκηνή που παραπέμπει σε ροκ όπερα ή μαύρη κωμωδία.
«Αντιμετώπισα την παράσταση με την ίδια επιθετική, τολμηρή και ανατρεπτική διάθεση και επιπλέον με τη μνήμη της δυσαρέσκειας που δημιουργεί ο Αριστοφάνης που βλέπουμε τελευταία: βουτηγμένος στο σταρ σίστεμ και το λάιφ στάιλ. Η παράστασή μας είναι μια γιορτή ονείρου ψάχνοντας τη χαμένη αθωότητα και συγχρόνως η αίσθηση της απόλυτα συνειδητοποιημένης απελπισίας μας».
Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους ανεβάζει την παράσταση με τους ίδιους βασικούς συντελεστές που την ανέβασε ξανά το 1980 (μετάφραση Κ. Κολώτα, σκηνικά Γ. Ζιάκα, μουσική Μ. Χριστοδουλίδη, χορογραφίες Ισίδωρου Σιδέρη) και καινούρια διανομή. «Τότε», μας λέει, «μόλις είχαμε βγει απ' το καμίνι της χούντας κι ολόγυρα ολόγυρα υπήρχε διάχυτη η αισιοδοξία, το όνειρο και ο σουρεαλισμός. Εκείνος ο "Πλούτος", ένα χρόνο μετά τις "Ικέτιδες" ξανά στον Λυκαβηττό, είχε τον αέρα του "άντε να φύγουμε"... Τώρα επιστρέφει στον καινούριο αιώνα, προανατολισμένος στο πνεύμα της εποχής, στης ακρίβειας τον καιρό»...
Η παράσταση του 1980 δίχασε κριτική και κοινό, μας θυμίζει ο σκηνοθέτης. «Ο κόσμος την υποδέχτηκε με θέρμη, αλλά η κριτική υπήρξε ανελέητη. Θυμάμαι τον Τσαρούχη που μας είπε μετά στα καμαρίνια ότι είναι η καλύτερη παράσταση που είχε δει τα τελευταία χρόνια. Ομως τα δημοσιεύματα μας κατακρεούργησαν. Πολύ σοβαρά ονόματα, που αν και ανέμελος νέος τότε μου ενέπνεαν σεβασμό, όπως ο Λιγνάδης ή ο Δρομάζος, μας τσάκισαν. Τα "Νέα" μάλιστα το έπραξαν μέσω δύο κριτικών, του Γεωργουσόπουλου και του Μαργαρίτη. Πιστεύω ότι η παράσταση, για την εποχή της, εξέπεμπε έναν ασυνήθιστο σουρεαλισμό που όμως στο κοινό άρεσε».
Το σκηνικό του Γιώργου Ζιάκα και η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη αναβιώνουν έναν οργουελικό κόσμο. Μια ειδική σκηνική κατασκευή δημιουργεί το χώρο όπου εκτυλλίσσεται ο Πλούτος. Μεγάλες κυματιστές επιφάνειες, η μία δίπλα στην άλλη, μήκους 25 μέτρων και ύψους 15 μέτρων, ενώνονται αποτυπώνοντας την έρημο της Σαχάρας. Πάνω στο γυμνό, άνυδρο τοπίο δεσπόζει ένα τεράστιο καρπούζι, σύμβολο της γεωργίας, της καρπερής γης.
Σαν ροκ όπερα
Ο Νίκος Χαραλάμπους πρόσθεσε στο -χωρίς χορικά έργο- τρία χορικά που τραγουδούν και χορεύουν (ακόμα κι ένα μελαγχολικό ζεϊμπέκικο) αγρότες και αγρότισσες. Κι αν στην πρώτη παράσταση ο Πλούτος ήταν ένας καλοκάγαθος γεροντάκος, τώρα εμφανίζεται ως επηρμένος τύπος που εκμεταλλεύεται τη δουλοπρέπεια των φτωχών χωρικών. Οσο για την Πενία (Στέλα Φυρογένη), άπιαστη ερωτική φαντασίωση το 1980, τώρα είναι μια γκόθικ φιγούρα ενταγμένη σε μια σκηνή που παραπέμπει σε ροκ όπερα ή μαύρη κωμωδία.
«Αντιμετώπισα την παράσταση με την ίδια επιθετική, τολμηρή και ανατρεπτική διάθεση και επιπλέον με τη μνήμη της δυσαρέσκειας που δημιουργεί ο Αριστοφάνης που βλέπουμε τελευταία: βουτηγμένος στο σταρ σίστεμ και το λάιφ στάιλ. Η παράστασή μας είναι μια γιορτή ονείρου ψάχνοντας τη χαμένη αθωότητα και συγχρόνως η αίσθηση της απόλυτα συνειδητοποιημένης απελπισίας μας».
[Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥΚυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7, 13/07/2008],
No comments:
Post a Comment