ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ...ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ!

«Γιούχα» και «μπράβο» για Άμλετ

Τελευταία παράσταση του, διά Τόμας Οστερμάγιερ, αριστουργηματικού «Αμλετ» η προχθεσινή, στην κατάμεστη Πειραιώς 260. Ούτε η ρηξικέλευθη ματιά του στον εμβληματικό σεξπιρικό ήρωα, ούτε η διάρκεια της παράστασης (155' χωρίς διάλειμμα) φάνηκαν κατ' αρχήν να πτοούν το κοινό. Στην πορεία βέβαια υπήρξαν μερικές διαρροές -είδαμε π.χ. στο ημίωρο τον Γιώργο Βέλτσο να φεύγει. Στο τέλος το κοινό φάνηκε διχασμένο. Λίγο προτού ξανανοίξουν τα φώτα κάποιοι γιουχάισαν. Επέμειναν κι όταν πολύ περισσότεροι άρχισαν να ουρλιάζουν «μπράβο». Ανήκα στους τελευταίους. Θεωρώ όμως ότι ακόμα και μια ακραία, αγενής αντίδραση έχει αξία για μία πραγματικά καινούργια σκηνοθετική ανάγνωση του Σέξπιρ. Τέτοια έργα δεν μπορούν παρά να «επανεφευρίσκονται» για να προκαλούν έντονο διάλογο. Είναι πολύ χειρότερη η ομόφωνη, χλιαρή αποδοχή μιας ακαδημαϊκής προσέγγισής τους. [Ν.ΧΑΤΖ.]

---

Παράσταση όνειρο

Ηταν κυριολεκτικά ένα όνειρο καλοκαιρινής νύχτας το προχθεσινό στο Μέγαρο. Η Εθνική Οπερα της Λιόν μάς το χάρισε. Τι παράσταση! Η μουσική του Μπρίτεν, οι ερμηνείες, τα σκηνικά, η αισθητική και η σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Κάρσεν. Καθοδήγησε ακόμη και τα μικρά δαχτυλάκια των υπέροχων ξωτικών της παιδικής χορωδίας της Λιόν και δημιούργησε εικόνες υψηλής αισθητικής. Αξιος συμπαραστάτης του ο γνωστός χορογράφος Μάθιου Μπορν. Ευφυής και η σύλληψη του σκηνογράφου. Ενα κρεβάτι, άλλοτε τεράστιο για να χωράει ολόκληρο το δάσος του Σέξπιρ κι άλλοτε μικρό να ίπταται στη σκηνή. Εντονη ήταν και η ελληνική παρουσία: η εξαιρετική διεύθυνση της ορχήστρας από τον νεαρότατο Κωνσταντίνο Καρύδη, η σπαρταριστή ερμηνεία του Πουκ από τον Κύπριο Μίλτο Γερολέμου και η γάργαρη μετάφραση της δικής μας Κατερίνας Σχινά. Εκείνο το «φασολιάς απόρριγμα» της Ελένης προς την Ερμεία πολύ μας άρεσε. Η διοίκηση της δικής μας Λυρικής την είδε άραγε; [Φ.Μπ.]

---

Η Φιόνα στην αγκαλιά των θεών

Η Φιόνα Σο περιγράφει σε ένα συγκινητικότατο κείμενό της, που δημοσιεύτηκε χθες στην «Γκάρντιαν», την εμπειρία της στην Επίδαυρο, παίζοντας τη Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ. Θυμάται τις περσινές φωτιές του Αυγούστου, που είχαν ματαιώσει τη δεύτερη βραδιά της παράστασης του Μπέκετ, συνδέει τη φετινή, βαθύτερη ερμηνεία της με τη γνώση των ανθρώπινων που της «πρόσφερε» ο θάνατος φίλων και η αρρώστια του πατέρα της, αλλά πάνω απ' όλα ανακαλύπτει... τον Ασκληπιό, θεό της ιατρικής. Μόλις φέτος έμαθε ότι η Επίδαυρος ήταν ο χώρος λατρείας του και ότι συνέρρεαν εκεί άνθρωποι για να γιατρευτούν. Γι' αυτό, λοιπόν, κι αυτή βάφτισε το κείμενό της «Στην αγκαλιά των θεών». Ωραίο. [Β.ΓΕΩΡΓ.]

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/07/2008