Οκτώ ηθοποιοί. Μικρές μαύρες «σκάφες» με κόκκινη εσωτερική επένδυση σε σχήμα σταυρού, ο σκηνικός χώρος. Μαχαίρια, μπαλτάδες και κόκκινες γόβες. Ο «Αίαντας» του Θόδωρου Τερζόπουλου, μια παράσταση σε μαύρο κόκκινο, μέσα από σκηνική λιτότητα, στυλιζάρισμα και εικαστική ματιά παρουσιάστηκε την Παρασκευή και το Σάββατο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου, στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, κερδίζοντας το κοινό που στο φινάλε ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Η παράσταση (έκανε πρεμιέρα στην Κεντρική Ακαδημία Θεάτρου του Πεκίνου, στο πλαίσιο του Ελληνικού Ετους στην Κίνα) είναι αποτέλεσμα της εργασίας του θεάτρου «Αττις» πάνω σε μερικά βασικά ζητήματα της τραγωδίας του Σοφοκλή, όπως η προδοσία, η εκδίκηση, η τρέλα, η αυτοκτονία αλλά και οι τύψεις. Οι ηθοποιοί (Τάσος Δήμας, Σάββας Στρούμπος, Θανάσης Αλευράς, Αντώνης Μυριαγκός, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Νίκος Παπαϊωάννου, Γιώργος Τζωρτζής) με μαύρα παντελόνια και γυμνοί από τη μέση και πάνω αφηγούνται τις φονικές πράξεις του Αίαντα, ταυτίζονται με αυτές, τις ενδοβάλλουν και στο τέλος μεταμορφώνονται οι ίδιοι σε θύτες - θύματα, θέτοντας για ακόμη μία φορά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα: «Περί τίνος πρόκειται;».
Ολοι επαναλαμβάνουν βασικούς άξονες του κειμένου, αφού ο Θόδωρος Τερζόπουλος δεν κράτησε τη ροή και τη μυθοπλασία του, απομόνωσε μερικά κομμάτια, αυτά που αναφέρονται στα θέματα της μανίας αλλά κυρίως των τύψεων, των θρήνων και του πένθους. Ο Αίαντας θρηνεί όταν αντιλαμβάνεται τα εγκλήματά του, θρηνεί ως το θύμα του, π.χ. ένα κριάρι που το έχει σκοτώσει. Κάποια στιγμή στη σκηνή εισέρχεται, αργά, τελετουργικά, μια γυναίκα, με τζιν φούστα και λευκό μπλουζάκι (Σοφία Χιλλ). Ερχεται απ έξω, κουβαλάει μια τσάντα που κρατάει σφιχτά, σαν να κρύβει μέσα κάτι πολύτιμο - στη συνέχεια μας αποκαλύπτει ότι η τσάντα είναι γεμάτη αλληλογραφία. Θρηνεί (για όλους τους Αίαντες ξεχωριστά) σαν μια θρηνωδός βοκαλίστ, μέχρι που φτάνει σε έναν παροξυσμό.
Ανοίγει την τσάντα με την αλληλογραφία, σκορπίζει τα γράμματα τριγύρω της και θρηνεί για τον εαυτό της, για την ίδια της την ύπαρξη. «Τρέχει να σωθεί, γελάει...», λένε οι «Αίαντες» λίγο πριν ο ήχος μιας βόμβας -που κορυφώνει με τρόπο εξαιρετικό το δράμα- τα βάψει όλα κόκκινα, ακόμη και τον φοίνικα στο πίσω μέρος της σκηνής, υπό τους ήχους του «Final cut» των Pink Floyd. Τα φώτα σβήνουν, η μουσική συνεχίζεται κι όταν ανάβουν, όλοι οι ηθοποιοί καθισμένοι πίσω από τα «σκαφάκια» τους τσουλούν ο ένας πίσω από τον άλλο προς την έξοδο.
Αντιγόνη Καράλη, ΕΘΝΟΣ, 07/07/2008
No comments:
Post a Comment