Ιδιαίτερο πλάσμα. Σαν ηρωίδα νουάρ. Βαθιά, ιλιγγιώδης, μαγνητική, ερωτική. Αλλά μόλις ξύσεις το βερνίκι, η εικόνα διαμορφώνεται σ΄ έναν σκληρό, ακάματο εργάτη του θεάτρου, που δεν ιππεύει ποτέ στον αφρό των κυμάτων. Ηθοποιός με μια θρησκευτική σχέση με το θέατρο, του αφιερώθηκε. Γι΄ αυτό οι επιλογές της κινούνται από την επιθυμία συνεργασίας με καλλιτέχνες αιχμηρούς, σκεπτόμενους, έμμονους. Τη συνάντησα σε μια αποθήκη στο Κερατσίνι, όπου γίνονται οι πρόβες του «Αγαμέμνονα». Από τις 11 το πρωί ώς αργά το βράδυ είναι εκεί. Δουλεύει, ξαποσταίνει, ξαναρχίζει. Η δουλειά της έχει συσσώρευση και μέθοδο.
«Καθώς σε περίμενα σκεφτόμουνα πως αυτό που ήθελα πάνω από όλα να πω είναι πως χαίρομαι που έχω διαλέξει αυτή τη δουλειά. Δεν έχει να κάνει με το αν πέτυχα ή δεν πέτυχα, αλλά γιατί πιστεύω ότι το θέατρο είναι μια πολύ σοβαρή δουλειά. Κατάλαβα πολύ μικρή ότι τύχη είναι να μάθω πράγματα που θα μου επιτρέψουν να εκφραστώ ελεύθερα αλλά με ακρίβεια, με μέθοδο. Σαν τον ακροβάτη πάνω στο σκοινί, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς δεξιοτεχνίες, αλλά γνωρίζοντας ποιον ακριβώς μυ θα κινήσει, θα περπατήσει έτσι, ώστε να μη βλασφημήσει πάνω του ο θάνατος. Ξέρεις ποια ήταν η φαντασίωσή μου ανέκαθεν; Ότι είμαι ακροβάτισσα πάνω στο σκοινί, χωρίς δίχτυ από κάτω, κι ακούω την αγωνία του κόσμου μέσα από την ανάσα του. Αν δεν έχεις ασκηθεί στην απόλυτη ακρίβεια, έπεσες. Είναι η έλξη μου για τον κίνδυνο. Γι΄ αυτό το δευτερόλεπτο πριν από τον θάνατο. Αυτή η συμπυκνωμένη στιγμή είναι η τέχνη της υποκριτικής».
- Αλλά δεν έχεις γνωρίσει τις επιπτώσεις της πτώσης.
Πέφτω συνέχεια. Μόνο πέφτω. Και φοβάμαι, πονάω. Αλλά η χαρά αξίζει να σημειωθεί, όχι ο πόνος. Μια χαρά που έχει να κάνει μ΄ έναν σχεδόν σαρκικό έρωτα. Το λέει ο Ζενέ στον «Ακροβάτη» του, ο οποίος κάθε πρωί ανοίγει το κουτί κι ακουμπάει το μάγουλό του στο σκοινί, που θα τον κρατήσει. Αυτός ο παράξενος έρωτας είναι που με κινεί, με πολιτικοποιεί, με κάνει αληθινή. Το λέω, χωρίς να φοβάμαι πως μπορεί να φανώ γραφική ή ψεύτρα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εργάζομαι, από το πρωί ώς το βράδυ, με κάματο. Ο κάματος έχει ιδρώτα, ζωή. Δεν ιδρώνω για να κάνω τετρακέφαλους ή να μην έχω κοιλιά. Ιδρώνω γιατί μπαίνω σ΄ αυτό το παραμύθι και πρέπει να το πω, αλλά για να το πω, πρέπει να το «κατοικήσω». Γι΄ αυτό και οι επιλογές μου είναι σοβαρές.
- Οι επιλογές σου έχουν πάντα ένα σημείο ρήξης με το «κανονικό». Ακόμα και το οξύμωρο «Θέατρο Δωματίου» στη Μεγάλη Επίδαυρο έχει μια πρόκληση.
Το βλάσφημο είναι ότι ζούμε σ΄ έναν τόπο όπου μια καλλιτέχνις σαν την Μπρούσκου, με τον τρόπο που έχει ασχοληθεί με την αρχαία τραγωδία, μ΄ αυτά που έχει προσφέρει- και που κανείς δεν τα ξέρει- άργησε τόσο πολύ να πάει στην Επίδαυρο. Ξέρει τι και πώς θα το ζητήσει από τον ηθοποιό, χωρίς να τον τραυματίσει, ώστε αυτή η δουλειά να μην είναι ανθυγιεινή. Κι αν υπάρχει ένα ζήτημα στον χώρο μας, είναι να κάνουμε αυτή τη δουλειά υγιεινώς. Γιατί, καλλιτέχνες σαν την Μπρούσκου, τον Σακκά, δεν μπορεί να παίξουν έναν πιο ενεργό ρόλο στην πολιτιστική μας ζωή; Έχουμε πολλούς; Το κράτος δεν θα ΄πρεπε να τους αξιοποιήσει; Αλλά πώς, αφού η πολιτιστική πολιτική είναι αδιάφορη, άσχετη, απούσα. Πού είναι οι Σχολές; Τι μας παραδώσανε; Τι θα παραδώσουμε; Πού θα βρω την παράδοση; Τι είμαι, ψώνιο να ψάχνω την παράδοσή μου στα μάρμαρα, όταν υπάρχουν οι άνθρωποι;
Η συζήτηση με την Αμαλία Μουτούση έχει αρχίσει από καιρό και συνεχίζεται. Τι μεσολάβησε από την περσινή μας κουβέντα, με αφορμή τη συμμετοχή της στην «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ ώς τώρα;
«Από την περασμένη Κλυταιμνήστρα έχει περάσει ένας χρόνος. Και μέσα σ΄ αυτό τον χρόνο έζησα τον θάνατο δύο αγαπημένων μου ανθρώπων, κάηκε η αγαπημένη μου Πάρνηθα όπου με πήγαινε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί, κάηκε η Ολυμπία όπου παίξαμε πέρυσι την «Αντιγόνη» και περπατήσαμε στον αρχαιολογικό χώρο, βρήκα δύο νεογέννητα γατάκια στα σκουπίδια και προσπάθησα να τα σώσω, πήγα τον χειμώνα στη Φολέγανδρο και είδα μόνο γέροντες στα καφενεία, γιατί οι νέοι είχαν γυρίσει στις πόλεις. Έζησα πράγματα που με πονέσανε, που δεν μπορούσα να αναστρέψω. Δεν θέλω να τα ξεχάσω. Πεθαίνουν οι άνθρωποί μας, πονάμε, αλλά χαιρόμαστε που τους είχαμε. Ανάμεικτα αισθήματα που εναλλάσσονται και σε κρατάνε «ζωντανό».
No comments:
Post a Comment