ΚΘΒΕ Ο "θολός" Ορέστης

Φεύγοντας προχθές από το Θέατρο Δάσους, όπου δόθηκε η πρεμιέρα του “Ορέστη” του Ευριπίδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ήμασταν απογοητευμένοι...

Η σκηνοθετική ματιά του σκοπιανού Σλόμποταν Ουγκόφσκι δεν κατάφερε να μας παρασύρει. Μολονότι δημιούργησε ένα εξαιρετικό φινάλε -οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν τους θεούς (ή τις τύψεις τους) αλληλοεξοντώνονται-, το μεγαλύτερο μέρος του έργου κύλησε κουραστικά και το δράμα εξαλλασσόταν με… κωμωδία.

Σε ένα λιτό σκηνικό (Μέτα Χοτσέβαρ), όπου δύο μεγάλες αλουμινένιες πλάκες αναπαριστούν ένα παλάτι-καράβι, ο Ορέστης (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) παλεύει με τις τύψεις του, αφού έχει μόλις σκοτώσει τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα. Μόνον η αδερφή του Ηλέκτρα (Λυδία Φωτοπούλου) και ο φίλος του Πυλάδης (Αλέκος Συσσοβίτης) τού συμπαραστέκονται. Ούτε ο θείος του Μενέλαος (Κίμων Ρηγόπουλος), ούτε ο παππούς Τυνδάρεως (Γιάννης Κρανάς). Όταν ο λαός καταδικάζει τα δύο αδέρφια σε θάνατο, ο Πυλάδης αρνείται να τους εγκαταλείψει και οι τρεις τους καταστρώνουν ένα σχέδιο για τη σωτηρία τους. Επιχειρούν να σκοτώσουν την Ελένη (Ναταλία Δραγούμη), την οποία όμως σώζει σε ένα σύννεφο ο θεός Απόλλωνας (Βασίλης Μπισμπίκης).

Οι ηθοποιοί ντυμένοι με κοστούμια (Αντζελίνα Άτλαγκιτς) που παρέπεμπαν σε διάφορες δεκαετίες και με συνοδεία τη μουσική σύνθεση του Νίκου Βουδούρη από ήχους, που δημιουργούσαν ένα μεταφυσικό σκηνικό, είχαν μια υπερβολική και ακατανόητη κινησιολογία. Βλέπαμε σώματα που “ξεβιδώνονταν” περίεργα, όπως αυτό της κ. Φωτοπούλου, η οποία ωστόσο τόνιζε με τη φωνή της κάθε συναίσθημα. Ο οδυρμός του Γεωργακόπουλου, όσο και αν το πάλεψε, μετά από ένα σημείο έγινε κουραστικός, ο χορός ήταν μάλλον ανύπαρκτος, οι υπόλοιπες ερμηνείες πέρασαν αδιάφορα και κάπου εκεί εμφανίστηκε και ένας Ινδός! Η Αγγελική Παπαθεμελή ερμήνευσε αξιόλογα ένα άφυλο πλάσμα, αλλά δεν καταλάβαμε γιατί το έργο ξαφνικά μετατράπηκε σε παρωδία! Κάτι ανάλογο ακολούθησε και με την είσοδο του Απόλλωνα και της Ελένης, που εμφανίστηκαν σαν ποπ σταρ (κάτι από Ρουβά θύμιζε ο Μπισμπίκης!). Μετά από όλα αυτά, το φινάλε έμοιαζε να προέρχεται από άλλη παράσταση…

[της Έλσας Σπυριδοπούλου, Μακεδονία, 11/07/2008]